redaqtoris sveti
Cem levans ! ბოლო ორმა თვემ ჩემთვ ის განსაკუთრებუ ლად დაძაბულ კინოგარემოში ჩაია რა. აღარ ჩამოვთვლი, რამდენი კონოგმირის თუ რე ჟისორის და ფილმის ნახვა მოვასწარი; მით უფრო, რომ ამ კინოფესტივალების ორგანი ზებით ვიყავი მონუსხული, ერთი პირობა, ისიც კი მეგონა, რომ აღარც კი დამთავრდ ებოდა. უცნაური კი წელს ჩემთვის ის იყო, რომ ამ ხმაურსა და ქაოსში ვერსად ვხედავდი ჩემს ერთ მეგობარს... ეს ყოველ დღე უფრო ცხა დი ხდებოდა, მით უფრო, რომ ფესტივალის პროგრამაში იყო ფილმი „ბოლო გასეირნე ბა“, მაგრამ ლევანი იქ არ დამინახავს... ჟურნალის აწყობის პროცეში გამიასმაგდა ყველაფერი, რაც ლევანთან მაკავშირებდა. ყველაზე აბსურდულ იდეას, რომელსაც მხო ლოდ თვითონ ხედავდა კინოდ, შეეძლო გა ნეხორციელებინა სინამდვილეში და ერთდ როულად ეჩვენებინა ეკრანზე.
Cemi da koros kino
თავისი იდეის ერთგული და ნერვების მომ შლელად პრინციპული, და ერთი – გადაწყვე
ჟურნალის რედაქტორობა რაღაცით კი
ტილების მიღებაში. საბოლოოდ ამ ყველაფ
ნოს რეჟისორობას ჰგავს – კოლექტიური
რის გამო ხდებოდა მისი ფილმები „ახალი
და კრეატიული სამუშაოა. ჯერ სცენარი,
ქართული“ კინო.
მერე ნელ-ნელა სტატიებით ივსება ჟურ
ჟურნალის იდეის შესახებ, როდესაც შევიტყ
ბა – „მონტაჟი“... ერთი სიტყვით, დამწყები
და მეგობრებში, ვის ჰქონდა ლევანთან მუშაო
რედაქტორისთვის რეჟისორის პროფესია
ბის უფრო მეტი პროფესიული გამოცდილება.
სასარგებლო გამოდგა, და „კინოც“ გადა
მერე ეს ყველაფერი ფურცლ ებზე ავკრი ფეთ და აი, გავუზიარეთ ყველას. ახლა უკვე, როდესაც მის კარიერაზე ვფიქ
ვიღეთ. ეს კინო ლევან კორინთელზეა. წინასწარ კინოს მოყოლას ვერ ვიტან, არც თქვენ მოგიყვებით – გადაშალეთ ფურცლები
რობ, სწორედ ამ სიტყვას გამოვიყენებ – კარი
და ნახეთ. ჟანრი არ განგვისაზღვრავს – მე
ერაზე, პირველი, მისი შრომის უნარი მიდგება
ლოდრამაა, ტრილერი, თუ კომედია. რუსულ
თვალწინ; მერე უკვე ვხვდები მის სიყვარულს
სლენგს თუ ვიხმართ „ჟიზნენია“.
კინოს მიმართ, რომელიც მეც ასე მიყვარს. ყველაფერი კი ჩემთვის ასე დაიწყო... მე კოროს ლევანოს ვეძახდი; პირველად ჩემ თან სტუმრად მოსულ კოროს კარის გაღების თანავე ასე შევეგებე: ვაა, ლევანო, მოხვედი?! ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
ნალის „ქრონომეტრაჟი“, მერე დალაგე
ვე, დავიწყე ძიება, პირველ რიგში, რა თქმა უნ
მას მერე ხშირად ვიყავით ერთად, ძალიან ხშირად!
ლევანს თუ მოეწონებოდა, ასე მეტყოდა : „ვაა მაჭა, გაასწორა!!!“ და თუ არა – ამას ხმამაღლა არ ვიტყვი, ჩვე ნი საიდუმლოა. ... კიდევ ერთი ფილმი მაქვს გადასაღები; ეს გაისად, 2013 წელს. გილოცავთ დამდეგ 2013 წელს და მომა
ყოველთვის მემახსოვრები და შენი მადლიე
ვალ შეხვედრამდე, ახლა უკვე კინოდარბაზ
რი ვიქნები იმისთვის,რაც შენ ჩემთვის და ჩემი
ში. ის კინოც კოროზე იქნება, ამჯერად – დო
ინო! მეგობრებისთვის შექმენი – ჩვენი კ
კუმენტური.
ნუცი კირცხალია
ქეთი მაჭავარიანი
1
2
sarCevi
[ 24 ]
ყდა: მხატვარი თეა თელია გამომცემელი: საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენტრი აღმასრულებელი მენეჯერი: ნათია კანთელაძე მთავარი რედაქტორები: ქეთი მაჭავარიანი, ნუცი კირცხალია არტ დირექტორი: მანანა არაბული ფოტოგრაფები: ხათუნა ხუციშვილი, ნიკო ტარიელაშვილი, ლევან სიხარულიძე, ანდრო ერაძე ლიტერატურული რედაქტორი / კორექტორი: ნინო სვანიძე პრეპრესი: ალექს კახნიაშვილი ნომერზე მუშაობდნენ: ქეთი მაჭავარიანი, ნუცი კირცხალია, ნინო რაზმაძე, დავით ბუხრიკიძე, ლიზა ციციშვილი, ნიკა გაბედავა, ირინე ჟორდანია, მარიკა გრიგოლიშვილი, მაგდა გოგოლაშვილი, თაკო შავგულიძე, გიორგი ბერიძე, ლევან თუთბერუძე, აკა მორჩილაძე, დათო ტურაშვილი, ირაკლი სოლომანაშვილი, უტა ბერია, კოტე
თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალის მიმოხილვა
თაყაიშვილი, ლელა ოჩიაური, თაკო
_4გვ
კოღუაშვილი, ნუცა კუხიანიძე, გუკა რჩეულიშვილი, ირინა დემეტრაძე,
ქართული ფილმების რეტროსპექტივა ბრატისლავაში
ტატიშვილი, ტიმურ ისმაილოვი, ლევან
_8გვ
ქეთა კირტავა, ნესტან ნენე კვინიკაძე, ნიკო ტარიელაშვილი, ნათია ნიკოლაშვილი, ზაზა რუსაძე,
რუსული კინოს ფესტივალის მიმოხილვა
_10გვ
წარმოება დღეს
_13გვ
ინტერვიუ მერაბ ნინიძესთან
_14გვ
სალომე სხირტლაძე
ინტერვიუ რეზო გიგინეიშვილთან
_16გვ
ელ. ფოსტა: info@gnfc.ge
"ამერიკა ერთ ოთახში" / რეცენზია
_20გვ
"რამინი" / რეცენზია
_21გვ
ვონა ბროდსკი.
_22გვ
ფოტორეპორტაჟი "მელოტი ბიჭები"
_24გვ
ჩემი კინო
_29გვ
კომიქსი "კინოს ამოფარებული"
_30გვ
გამომცემლობაში; ტელ.: +995 32 2 409445
ეროვნული ცენტრის დირექტორს თამარ ტატიშვილს. ჟურნალი გამოდის კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროს მხარდაჭერით.
_32გვ _34გვ
"გაელვება..." / ლევან თუთბერიძე
_36გვ
"კოროს კინო" / აკა მორჩილაძე
_38გვ
"კორო" / დათო ტურაშვილი
_40გვ
"კოროლეონე" / ირაკლი სოლომანაშვილი
_42გვ
"ეჭვმიტანილი" / უტა ბერია
_44გვ
"წინ წარსულში" / კოტე თაყაიშვილი
_45გვ
"ლევან კორინთელი" / ლიზა ციციშვილი
_46გვ
“ქართული კინოს სიყვარულით ლევან კორინთელისგან" / ლელა ოჩიაური
დაიბეჭდა “24 საათის”
საქართველოს კინემატოგრაფიის
აქრობს" / რეცენზია
"ლევანა" / გიორგი ბერიძე
რედაქცია ტელ.: +995 32 2 999200 /
განსაკუთრებული მადლობა
"მანქანა რომელიც ყველაფერს
"წერილი ლევანს" / თაკო შავგულიძე
მხატვრები: სოფო ბაზღაძე,
_48გვ
მადლობას ვუხდით თეატრის, მუსიკის, კინოსა და ქორეოგრაფიის მუზეუმს ფოტომასალების მოწოდებისთვის
[ 68 ]
[ 20 ]
"უსათაუროდ" / თამარ ტატიშვილი
_50გვ
"როცა "დინოზავრები" ქრებიან" / ტიმურ ისმაილოვი
_52გვ
"გასეირნება როტერდამში" / ლევან კოღუაშვილი
_ 54გვ
"აგვისტო 2011" / ნუცა კუხიანიძე და გუკა რჩეულიშვილი
_56გვ
კინოსცენარი "ძარცვა თბილისურად"
_58გვ
ინტერვიუ გელა ბაბლუანთან
_62გვ
ინტერვიუ მოჰსენ მახმალბაფთან
_66გვ
ინტერვიუ დიმიტრი ერისთავთან
_68გვ
თავისუფალი თემა
_71გვ
"007 – ტირილის ლიცენზიით"
_72გვ
სპეცპროექტი FEMININ, FEMININ
_74გვ
ნიკო ტარიელაშვილის ფოტოპროექტი
_80გვ
ინდუსტრია და თანამედროვე ტექნოლოგიები
_85გვ
სარაევოს კინოფესტივალის დელეგაცია თბილისში _86გვ
[ 80 ]
ლოკარნო – ფოკუსი კავკასიაზე
_88გვ
კინოსთვის ერთად. საუბარი გიო ცინცაძეზე
_90გვ
ფოტოპროექტი. ოპერატორები
_93გვ
4
თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალის სახიფათო და სასარგებლო კავშირები >> ნინო რაზმაძე
გამორჩეული ლექციები, დარბაზიდან დასმულ
რჩება კინო მაყურებელთა მეხსიერ ებაში ლე
ვალი, რომელიც 3-დან 9 დეკემბრამდე , ნამდ
კითხვებზე ამომწურავი, იმპრ ოვიზირებული პა
ით. რეჟისო გენდარულ მსახიობთა სახეებ რი მხოლოდ სახელი და გვარია, ფილმის
თბილისის მე-13 საერთაშორისო კინოფესტი ვილად განსაკუთრებული იყო და ამაში ყველა
სუხები იქ მყოფ საზოგადოებას კიდევ დიდხანს
დამეთანხმება, ვინც მთლიან ად თუ ვერა, 2-3
დაამახსოვრდება. ის კი არა, უკვე ძველებური
გახსენებისას კი ყველანი მსახიობ ის სახეს
დღით მაინც დაესწრო მას. აქ არ იგულისხმება
ბრწყინვალებისგან დაცლილი, კამერული
ხედავენო. ალბათ, ამ პრინციპის გააზრების
მხოლოდ ფილმების რაოდენობა და მათ შო
სურათი „კარი“, რომელიც ფესტივალის საზე
გამო, საბოს არაერთ ფილმშ ი გაგვახსენდება
რის ტიტულოვანი რეჟისორების ნამუშევართა
იმო გახსნაზე უჩვენეს, მაინც თბილად მიიღო
დიდი მსახიობ ების წარმატებული ნამუშევ
სიჭარბე (თუმცა, არც უამისობა იყო), წლევან
მაყურებელმა, მიუხ ედავად იმისა, რომ საბოს
რები და უპირველეს ყოვლისა, მის მთავარ,
დელ ფესტივალს მაყურებელიც ბევრი ჰყავდა,
ოსტატობა ამ ფილმშ ი მხოლოდ ალაგ-ალაგ
„საპროგრამო“ ფილმებში მთავარი როლების
დარბაზებში ხშირად ტევა არ იყო და, რაც მთა
თუ იგრძნობოდა. საბოს მასტერკლასები იყო
შემსრ ულებელი – კლაუს მარია ბრანდაუერ ი.
ვარია, თბილისს საფესტივალოდ მრავალი
ორდღიანი იმპრ ოვიზირებული მცდელობა,
სწორედ ამიტომაც აღნიშნეს კინოს მოყვარუ
საინტერესო სტუმარი ეწვია.
დაენახვებინა მსმენელისთვ ის, თუ რაში მდგო
ლებმა „კარის“ ჩვენების დასრულების შემდეგ,
მარეობს კინოს უნიკალურობა, რითია იგი
რომ, მართალია, ფილმი შედარებით სუსტია,
ის ნამდვ ილი საჩუქარი აღმოჩნდა უნ ტებისთვ
განსხვავებული ხელოვნების სხვა დარგების
მაგრამ ეს მაინც საბოს ნამუშევარია, თავისი
გრელი კლასიკოსის, იშტვან საბოს ორდღიანი
გან – კინოს შეუძლია დაგვანახოს ცოცხალი
საფირმო ნიშნებით, თემატიკით და ა.შ.
მასტერკლ ასები – სადა, იოლად აღსაქმელი
სახე, რომელზეც ემოციათა ცვალებადობა
და განსაკუთრებული პედაგოგიური ნიჭით
აღიბეჭდება, მსხვილი პლანი. სწორედ ამიტომ
ახალგაზრდა კინომოყვარულთა და სტუდენ
საერთაშორისო კონკურსის ჟიურ ის თავმჯ დომარე წელს იყო ცნობილი ირანელი რეჟი
festivali
5
მარცხნიდან მარჯვნივ: კადრი ფილმიდან „ესპანეთი“; რეჟისორი იშტვან საბო და ნინო ანჯაფარიძე; გაგა ჩხეიძე და იშტვან საბო; კადრი ფილმიდან „სამოთხე: სიყვარული“; კადრი ფილმიდან „გორაკებს
ფოტო: ზინკა ბარნოვი
მიღმა“
პუბლიკის აღტაცებული რეაქცია დაიმსახუ
სორი, მოჰსენ მახმალბაფი. მისდამი მედიის
უწევთ. როგორ მანიპულირებს ძალაუფლების
და მაყურებლის ინტერესი განსაკუთრებით
მქონე ადამიანი მათით, ვისაც ეს ძალაუფლება
დიდი გახლდათ და გულღია რესპონდენტიც
მხოლოდ შორეულ ბრწყინვალებად ეჩვენება.
ფილმმა „დღე, როდესაც გავხდი ქალი“ – სამი
დაუზ არელად პასუხობდა ყველა შეკითხვას,
კინოზე შეყვარებული გოგონები, საბოლოოდ
ნოველა სხვადასხვა თაობის ირანელი ქალე
დაჟინებით მოუწოდებდა ახალგაზრდ ა კინე
რომ „გაიმარჯვებენ“ კონკურსშ ი, თავად იკავე
ფელობისა ბის შესახებ ინარჩუნებს გულწრ
მატოგრაფისტებს, – ხელის კამერა აიღეთ და
ბენ მჩაგვრელი რეჟისორის ადგილს და ახლა
და პრობლემის განზოგადების იმ ხარისხს,
ახლავე გადაიღეთ ფილმი, თუნდაც იაფად,
უკვე თვითონ ჩაგრავენ დანარჩენებს. მახმალ
რომელიც ასე მნიშვნ ელოვნად მიაჩნია ამ
თუნდაც უხარისხოდ, მაგრამ რაც მთავარია,
ე მოსულ „მსახიობებს“ ეუბნება, ბაფი კასტინგზ
ლეგენდარული კინოოჯახის თითოეულ წევრს.
თქვენი სათქმელი უთხარით მაყურებელს, ის,
– ესაა და ეს, თქვენ უკვე ითამაშეთ ფილმშ ი,
მეშკინს შეხვედრაზე ჰკითხეს, – თქვენი ფილმი
რასაც თქვენ გარდა სხვა ვერავინ მოახერხებ
და ეს ფილმი თქვენი ცხოვრების შესახებაა,
ირანში თუ აჩვენეს და რა რეაქცია მოჰყვა მაყუ
სო. მახმალბაფების ოჯახის რეტროსპექტივაში
თქვენ კი საკუთარ თავს განასახიერებდითო. ეს
რებლისგანო. რეჟისორმა ამოიოხრა, – ნეტავ
განსაკუთრებით გამორჩეულ ი თავად მოჰსენის
პრინციპი მან არაერთხელ შეგვახსენა მასტერ
ეჩვენებინათ, ცენზორებმა ფილმი ეკრანებზე
ექსპერიმენტული ფილმი „სალამ სინემა“ იყო.
კლასებზე – რეჟისორი ისაა, ვინც თვალს არ
არ გაუშვეს, და როცა საქმის გასარჩევად და
რეჟისორი კასტინგს აცხადებს, ათასობით
ხუჭავს გარემოზე, ვინც ხელში იღებს კამერას
მიბარეს, მაგიდის იქით მხოლოდ მამაკაცები
ადამიანს სურს კინოში გადაღება, მაგრამ
და საკუთარ თავზე, გამოცდილებაზე, კონკრე
ისხდნ ენ, რომლებიც თვალებში არ მიყურებდ
საამისოდ მათ მკაცრი რეჟისორისგან დიდი შე
ტულ პრობლემაზე გვიყვება; სხვა დანარჩენს
ნენ, ჩემს მიღმა კედელს ელაპარაკებოდნენო.
ურაცხყოფის, ნამდვილი დაკითხვის ატანა მო
მნიშვნ ელობა არა აქვს.
მარზიე მეშკინის კინო ასეთია – გაიძულებს
რა მახმალბაფის მეუღლის, მარზიე მეშკინის
6
თვალი გაუსწორო და, თუნდაც ეს სანახაო
სიმართლის თქმა დაუსახავს – 1970-იანი
1970-იანი წლების კინოკლასიკა, ჯანინის განუ
ბა შენთვის უსიამოვნო იყოს, მასზე თვალის
წლების არგენტინული სამხედრო რეჟიმის
მეორებელი შარმი, მელოდიური იტალიური
დახუჭვის უფლებას არ გაძლევს; გახსენებს,
დანაშაულების შესახებ. ჰემპტონთან შეხვედ
ენა... სურვილი, ეზიარო კინოს, რომელმაც
რომ ფილმის მიღმა და ფილმშიც ადამიანები
რა განსაკუთრებით საინტერესო აღმოჩნდა
დროის გამოცდას გაუძლო. ალბათ, ამით აიხ
არიან, თავიანთი ტკივილით და მათი ხმა აუცი
სცენარისტებისთვის. თეატრსა და კინოში
სნება კვირა დღეს, დილის სეანსზე ვისკონტის
ლებლად უნდა მოისმინო.
თავისი მრავალწლიანი გამოცდილებიდან
„უდანაშაულოს“ სანახავად მოსული მაყურებ
გამომდინარე, ჰემპტონი კიდევ ერთხელ გვახ
ლით გადაჭედილი დარბაზი – ეს სწორედ ის
ფესტივალის კიდევ ერთი საპატიო სტუმარი და ჟიურის წევრი ცნობილი ბრიტანელი სცე
სენებს ყველას, რომ სასცენარო მასალასთან
შემთხვევაა, რაზედაც იშტვან საბო ამბობდა
ნარისტი და დრამატურგი, ოსკარის მფლო
თავისუფალი, ინტერპრეტატორული მიდგომა
მასტერკლაზე – მაყურებელს ამახსოვრდე
ბელი, კრისტოფერ ჰემპტონი იყო. ქართვე
ყველაზე სწორი არჩევანია, და არასდრ ოს არ
ბა სახეები, მსხვილი პლანები – მომხიბლავი
ლი მაყურებელი მის ყველაზე აღიარებულ
უნდა შევიზღუდოთ არანაირი ჩარჩოთი, რაც
ჯანკარლო ჯანინი კი სწორედ ასეთი სახეა
ნამუშევარს, სტივენ ფრირზის „სახიფათო
პირველწყაროსადმი ერთგულებას სულაც არ
ვისკონტის ფილმიდან, ძველი კინოვარსკვლა
კავშირებს“ კარგად იცნობს. ჰემპტონი მაყუ
გამორიცხავს.
რებლის წინაშე რეჟისორის ამპლუაში წარდგა
ფესტივალის სექციაში „მსახიობი ფოკუსში“
ვი, რომელიც საკუთარი დროითი კონტექსტის მიღმაც აქტუალურია და დღემდე აღელვებს მაყურებელს.
და საკუთარი სცენარის მიხედვით გადაღე
მაყურებელმა ოთხი ფილმი იხილა – აქედან
ბული „წარმოიდგინო არგენტინა“ გვიჩვენა;
სამი ლინა ვერტმიულერს, ერთი კი ლუკინო
მთავარ როლებში – ანტონიო ბანდერასითა
ვისკონტის ეკუთვნოდა. ამ ფილმებს მთავარი
იძლება ითქვას, წლევანდელ ფესტივალზე
და ემა ტომპსონით. პოლიტიკური სურათი,
როლის შემსრულებელი, იტალიელი კინო
ქართული ფილმებისადმი ინტერსემა ყოველ
რომელსაც მიზნად, მახმალბაფისა არ იყოს,
ლავი, ჯანკარლო ჯანინი აერთიანებს. ვარსკვ
გვარ მოლოდინს გადაჭარბა. რუსიკო ჭყონიას
ცალკეულ პროგრამებს რაც შეეხება – შე
festivali
7
მარცხნიდან მარჯვნივ: ულრიხ გრეგორი; ჯანკარლო ჯანინი; ნიკა თავაძე; მოჰსენ მახმალბაფი და ნინო გამრეკელი; კადრი ფილმიდან „კეისარი უნდა მოკვდეს“; კრისტოფერ ჰემპტონი; რობერტ სტურუა და იშტვან საბო; კადრი ფილმიდან
ფოტო: ზინკა ბარნოვი
„სიყვარული“
საკონკურსო სურათის „გაიღიმეთ“ ნახვის
ლაფერს გააქრობს“, ნინო ორჯინიკიძისა და
ნო და რა არის მისი უნიკალური დანიშნულება
მსურველთა რიცხვი იმდენად დიდი იყო, რომ
ვანო არსენიშვილის „ინგლისურის მასწავლე
დღევანდელ სამყაროში, რომელიც წარმო
ბილეთები რამდენიმე დღით ადრე გაიყი
ბელი“, ვახტანგ ჯაჯანიძის „ორშაბათიდან ორ
ი ცხოვრობს უდგენლად აჩქარებულ რიტმშ
ა უკვე მოიარ ა საერთაშორისო და. ფილმმ
შაბათამდე“ და კიდევ მრავალი სხვა. ქართულ
– გვიჩვენოს ადამიან ი, ნამდვილი ადამიანი,
კინოფესტივალები და ახლა უკვე დგება დრო,
დოკუმენტურ კინოში თითქოს მძლავრობს
თავისი სახით, ტკივილებით და პრობლემებით;
როდესაც ქართველი მაყურებლის წინაშე
ტენდენცია, რომელზეც მახმალბაფი ამბობდა
გველაპარაკოს ინტიმურზე მაშინ, როცა გარე
უნდა წარდგეს. საფესტივალო ჩვენებიდან
– ვაჩვენოთ ის, რაც ვიცით, რაც პრობლემურია
მო ინტიმურობას მოკლებული და შეიძლება
გამომდინარე თუ ვიმსჯელებთ, წარმატება
და რასაც, ჩვენ გარდა, სხვა ვერავინ აჩვენებს.
ითქვ ას, ანტიჰუმანურია – იქცეს იმ საათნახევ
გარდაუვალია. ქართვ ელი დედების სილამა
რა თქმა უნდა, ყველა ფილმზე ეს თანაბრად
რიან გამონაკლისად, როცა თანამედროვე
ზის კონკურსის დრამატიზმითა და იუმორით
არ ითქმის, მაგრამ საერთო ტენდენცია აშკა
მაყურებელს საკუთარ თავთან შეხვედრის საშუ
აღსავსე ამბავი მაყურებელს გულგრილს
ული რად თვალშისაცემია. იმედია, მხატვრ
ალება მიეცემა, და სულერთია, ეს შეხვედრა
უბრალოდ ვერ დატოვებს. იმედია, მარტიდან,
კინოც მალე აიტაცებს ამ თეზისს, მით უმეტეს,
სასარგებლო იქნება თუ სახიფათო.
როცა ფილმი ეკრანებზე გამოვა, მაყურებლის
რომ რუსუდან ჭყონიას ფილმშ ი ეს ნიშნები უკვე
ინტერესი ასეთივე მაღალი იქნება, რასაც
მძლავრობს.
ჭყონიას სადებიუტო ნამუშევარი ნამდვილად იმსახურებს.
ერთი სიტყვით, თბილისის მე-13 საერთაშო რისო ფესტივალი შედგა – მრავალი საინტე
განსაკუთრებული ყურადღების ცენტრშ ი
რესო ფილმით, რომელსაც ერთი სტატია ვერ
მოექცა ქართული დოკუმენტური ფილმებიც
დაიტევს; მრავალი საინტერესო შეხვედრითა
– თინათინ გურჩიანის „მანქანა, რომელიც ყვე
და იმაზე საუბრით – თუ როგორი უნდა იყოს კი
8
festivali
სიყვარულით საქართველოდან >> ქეთი მაჭავარიანი
1960 წელს, როცა პირველი ქართულ-
ბი, და სლოვაკეთში მცირერიცხოვანი ქარ
სლოვაკური ფილმი ნიკოლოზ სანიშვილის
ებოდა. კინოს დღეებ ი თული დიასპორა ესწრ
„შეწყვეტილი სიმღერა“ გამოვიდა ეკრანებზე,
სლოვაკეთში საქართველოს საელჩოსა და
სლოვაკეთი სოციალისტური ჩეხოსლოვაკიის
სლოვაკეთის კულტურის სამინისტრ ოს მხარ
ნაწილი იყო, საქართველო კი – დიდი საბჭოთა
დაჭერით ჩატარდა.
იმპერიის ნაწილი. ფილმში სლოვაკი მიშო
ის ბრატისლავაში ქართული კინოს დღეებ
ზვარასა და ქართვ ელი ელიკო გელოვანის
ფარგლებში წარდგ ენილი იყო თენგიზ აბუ
სიყვარულის ამბავი იყო მოთხრობილი და
ლაძისა და რეზო ჩხეიძ ის „მაგდანას ლურჯა“
ყოველივე ორმოციანი წლების სოხუმსა და
(1955), ნანა ჯანელიძის „ნეტავ იქ თეატრი
ბრატისლავას შორის ვითარდებოდა.
არის?“ ( 2011), გიორგი ოვაშვილის „გაღმა ნა
ზუსტად 17 წლის შემდეგб 1977 წელს სლოვა
პირი“ (2009), ზაზა ურუშაძის „სამი სახლი“ (2008),
კი დარინას და ქართველი ზაურის სიყვარულმა
და ოთარ იოსელიანის „შანტრაპა“. თითოეუ ლ
ავ ორი რაჭა – ქართული და სლოვაკური დააკ
ჩვენებას აუდიტორიასთან შეხვედრა მოსდევ
შირა თემურ ფალავანდიშვილისა და იოზეფ
და. აქტიური სლოვაკი მაყურებლის მრავალ
მედვედის ფილმში „რაჭა, ჩემო სიყვარულო“.
რიცხოვან შეკითხვებს ქართული დელეგაციის
და ამ სასიყვარულო ისტორიების კვალდაკ ვალ, 35-წლიანი პაუზის შემდეგ ბრატისლავას ქართული კინო ესტუმრა; ესტუმრა, რათა კინო
ენ. წევრები პასუხობდნ დელეგაციის წევრებს წინ კიდევ ერთი მისია ჰქონდათ – სლოვაკეთის რაჭაში ვიზიტი. სლო
თეატრ „ლუმიერში“ სლოვაკი სინეფილებისა
ვაკეთის კინოინსტიტუტის წარმომადგენლების
და ქართული კინოს შეხვედრით კიდევ ერთი
ალექსანდრა სტრელკოვასა და კატარინა
სიყვარულის ისტორია დაწყებულიყო. 2012 წლის 23 ნოემბერს სლოვაკეთის კინო
ტომკოვას მასპინძლობით, სტუმრებმა თბი ლისისა და რუსთაველის ქუჩებზე გავლით
ინსტიტუტისა და საქართველოს ეროვნული
ევროპული რაჭის კოლორიტიც იგრძ ნ ეს,
კინოცენტრის მიერ ორგანიზებული ქართული
როგორც – ოდესღაც სტუმრად ჩასულმა ქართ
კინოს დღეების პირველი სეანსი სწორედ
ველმა მევენახეებმა „რაჭა, ჩემო სიყვარულოს“
„რაჭა, ჩემო სიყვარულო“ იყო.
დასაწყისში.
ქართულ დელეგაციას საქართველოს ეროვნული კინოცენტრის დირექტორი თამარ
ბრატისლავას გარეუბ ანში, დევინში, იქ, სა
ტატიშვილი, საქართველოს ეროვნული კინო
დაც მდინარე მორავია და დუნაი ერთმანეთს
ცენტრის დირექტორის მოადგილე სალომე
უერთდება და ავსტ რ იის ახლა უკვე წარმო
სეფაშვილი, კინორეჟისორები – ნანა ჯანელიძე
სახვით საზღვარს მხოლოდ მდინარე ყოფს,
და ქეთი მაჭავარიან ი წარმოადგენდნენ.
ლითონის მავთულებისაგან მოწნული გული
ქართული კინოს დღეები ოფიციალურად
დგას. ეს ლითონის მავთულები არცთ უ ისე
ლევან კოღუაშვილის „ქუჩის დღეებით“ გაიხს
დიდი ხნის წინათ ამ საზღვარს ავლებდა და
ნა. გახსნას და შემდეგ კულტურული მოვლენის
თავისუფლებაზე ოცნებას მდინარის ტალღებ
აღსანიშნავ მიღებას სლოვაკეთში საქართ
ში ახშობდა. დღეს ეს გული თავისუფლების,
ველოს ელჩი ალექსანდრე ნალბანდოვი,
ერთიანობის, საზღვრების ნგრევის სიმბოლოა;
საქართველოს საელჩოს თანამშრომლები,
როგორც კინო.
დიპლომატიური კორპუსის წარმომადგენლე
VEĽVYSLANECTVO GRUZÍNSKA NA SLOVENSKU MINISTERSTVO KULTÚRY A OCHRANY PAMIATOK GRUZÍNSKA / GRUZÍNSKE NÁRODNÉ FILMOVÉ CENTRUM MINISTERSTVO KULTÚRY SLOVENSKEJ REPUBLIKY / SLOVENSKÝ FILMOVÝ ÚSTAV
DNI GRUZÍNSKEHO FILMU 23.— 26. november 2012
Kino Lumière / Špitálska ul. 4 / Bratislava
www.sfu.sk / www.aic.sk / www.gnfc.ge / www.aic.sk/kinolumiere
10 festivali
3 წელი, 17 დღე და 8 საათი რუსული კინოს მესამე ფესტივალი თბილისში >>დავით ბუხრიკიძე
რუსული კინოს ფესტივალისადმი ორაზრო
ლიოს უმსხ ვილეს საერთაშორისო კინო
ვანი დამოკიდებელებისა თუ სამუცნობიან ი
ფესტივალებზე. არანაკლებ საინტერესოა
პოლიტ-განტოლების ამოუხსნ ელობის გამო,
თანამედროვე რუსული კინოს ერთ-ერთი
გადავწყვიტე მეტაფორულ თუ პრეტენზიულ
ყველაზე საკამათო და გავლენიანი რეჟი
სათაურზე უარი მეთქვა. შედარებით მარტივი
სორის, ალექსეი ბალაბანოვის ფილმების
გამოსავალი მოვძებნე და კრისტიან მუნჯიუს
რეტროსპექტივა, ხოლო პროგრამაში „კინო
ცნობილი ფილმის ასოციაც ია თავისით გამო
აქცენტით“ წარმოდგენილია ქართულ-რუსუ
ვიდა – 3 წელი რუსული კინოს ფესტივალის
ლი კინემატოგრაფიული კავშირები“.
დაარსებიდან, 16 დღე ფესტივალის შემდგო
კინოთეატრ „რუსთაველის“ რამდენი
მი რეფლესია-გააზრებისთვ ის და 8 საათი
მე დარბაზი ხუთ დღის განმავლობაში
ლამის ბედისწერად ქცეულ დედლაინ ამდე.
ნამდვ ილად არ ყოფილა გადატენილი,
გზად კი ერთი კვირით, თბილისის მეცამეტე
თუმცა მაყურებლის რაოდენობა, გასულ
საერთაშორისო კინოფესტივალზე შევიარე...
წლებთან შედარებით, აშკარად გაიზ არდა.
ავად თუ კარგად, მშვიდად თუ სკანდალე ბის თანხლებით, თანამედროვე რუსული
ეს გარკვ ეულწილად კინემატოგრაფიული ინტერესის გაზრდასა და პროგრამის მრა
კინოს ფესტივალი ყოველი წლის ნოემბერში
ვალფეროვნებას უკავშირდება, რაც ქართუ
მარცხნიდან მარჯვნივ:
იმართება და მისი ორგანიზატორების – გია
ლი „აქცენტით“ გამოკვეთილმა ფილმებმაც
კადრები ფილმებიდან
ბაზღაძისა და კონსტ ანტინე ლუზინიან-რი
დაადასტურა. ადამიანებს ყოველთვის აინ
„ურდო“; „მაგნიტური
ჟინაშვილის კრეატ ივისა თუ შემართების
ტერესებთ, რას ფიქრობენ სხვები მათზე, ან
ქარიშხლები“; „ღალატი“;
წყალობით, ის უკვე ტრადიციული გახდა.
როგორ იცვლება უცხოს წარმოგენაში შენი
„ბორის გოდუნოვი“;
2012 წელს ფესტივალის ფარგლებში მისი
ტრადიცია და კულტურა. ამ კონტექსტ შ ი
„ვისოცკი, ცოცხალი ვარ“
ერთ-ერთი დამაარსებლისა და პრეზიდენ
ჯდებოდა ქართული კინოს 100 წლის იუბი
ტის, ელდარ რიაზანოვის 85 წლის იუბილეც
ის დღეს ნაჩვენე ლე და ფესტივალის გახსნ
აღინიშნა. ფესტივალის პროგრამების დი
ბი კადრები ვასილ ამაშუკელის ფილმიდან
რექტორი ვიაჩესლავ შმიროვი აღნიშნავს:
„აკაკის მოგზაურობა რაჭა-ლეჩხუმში“. ისევე
„ პროგრამაში ის ფილმები აღმოჩნდნ ენ,
როგორც სოფიკო ჭიაურ ელის 75 წლისთა
რომლებმაც წარმატებას მიღწიეს მსოფ
ვისადმი მიძღვნილი საღამო და სპეციალ უ
მატებული რეჟისორის ახალ ფილმშ ი მთავარი
რი პრიზი „კინოხელოვნებაში შეტანილი
დოლარი, ცხადია, მხოლოდ ვიზუალურ
წვლილისათვის“.
მხარეს, ლამაზ პეიზაჟებსა და ეფექტურად
კოზირი მაინც ცნობილი მწერლის, იური არა
გადაღებულ სისხლისღვრ ას არ ხმარდე
ბოვის კარგი სცენარი და დიალოგებია.
უცხოს თემა აქტუალური იყო ფესტივალის
პროგრამაში, სახელწოდებით „დიდი
გახსნის დღეს წარმოდგენილ ფილმშ იც
ბა. ეს თანხა გარკვეულწილად რუსეთის,
„ურდო“. ანდრეი პროშკინის ფილმი 2012
როგორც ეთნოკულტურულად ჩამოყალიბე
ეკრანი“, ნაჩვენებ ფილმებს შორის უნდა
წელს მოსკოვის 34-ე საერთაშორისო კი
ბული და მართლმადიდებლობით განმტ
აღინიშნოს ახალგაზრდ ა რეჟისორის, რომან
ნოფესტივალზე, საუკეთესო რეჟისორული
კიცებული ქვეყნის იმიჯისთვისაც იხარჯება,
პრიგუნოვის (ის საბჭოთა დროის ცნობილი
ნამუშევრისათვის, „ვერცხლის გიორგით“
რაც სრულიად ბუნებრივია; მით უმეტეს,
მსახიობ ის, ლევ პრიგუნოვის შვილია) თანა
დაჯილდოვდა, თუმცა რუსეთში ეკრანებზე
რომ დაფინანსების სოლიდური ნაწილი
მედროვე სტანდარტებზე გამოჭრილი დრამა
გამოსვლის შემდეგ პოლიტიკური თუ რელი
„მართლმადიდებლურმა ენციკლოპედი
უცნაური და კონცეპტუალური სახელწოდე
გიური სკანდალები არ მოკლებია. ეს არც
ამ“ გაიღო. და მაინც, პრესა წერდა, რომ
ბით – „dux Lees“. ფილმი მოდური მწერლის,
არის გასაკვირი, რადგან ის სწორედ პოლი
„მონღოლთა სახანო ფილმში გაცილებით
სერგეი მინაევ ის ამავე სახელწოდების
ტიკისა და რელიგიის საკმაოდ მყიფე, საშიშ
მდიდარ და მომხიბვლ ელ ქვეყნად არის
ბესტს ელერის ეკრანიზაციაა . მსხვილი საერ
ზღვაზე ბალანსირებს.
წარმოჩენილი, ვიდრე მოკრძ ალებული და
თაშორისო ბანკის ტოპ-მენეჯერის ცხოვ
ღვთისმოშიში რუსეთი“.
რებას და კარგად აწყობილ „კონვეიერს“
სიუჟეტის მიხედვით, კიევის რუსეთის მიტ როპოლიტი ალექსეი 1357 წელს რუსეთის
რეჟისორ ანდრეი პროშკინის თქმით,
– ფული, გართობა, გოგოები, ნარკოტიკები
სამხრ ეთით მდებარე უზარმაზარ სახელწი
„ურდოს“ ნახვის შემდეგ რუსეთის პატრიარქის
– მოულოდნელად ანგრ ევს ჩვეულ ებრივი,
ფოში, მონღოლთა ურდოში მიემგზავრება,
რეაქცია საკმაოდ თავშეკავებული იყო. ფილმ
ური თანაგრძ ნ ობა. თუმცა, მარტივი ადამიან
რათა ხანის – ჯანიბეკის დაბრმ ავებული დედა
ში არის ისტორიული ლაფსუსიც. მაგალითად,
ყოფილი კლიპმეიკერის ფილმშ ი შეუია რაღე
განკურნოს. მონღოლებმა თავის დროზე
მონღოლები, რომლებიც წარმართები იყვნენ,
ნ ობა პოპ-კულტურის ბელი თვალითაც იგრძ
მიტროპოლიტი „რუს ჯადოქრად“ შერაცხეს
რამდენჯერმე ახსენებენ ალაჰს და გარდა ამი
კლიშეები და ზერელეობა.
და იმედი აქვთ, რომ ის მორიგ სასწაულს მოახ
სა, ისინი ფილმშ ი არა მონღოლურად, არა
დენს. მაგრამ ყველა ცდა მარცხით მთავრდება
მედ ყაზახურად მეტყველებენ, რამაც ყაზახები
დროს კონიუნქტურული გამოდგა თანამედ
და დამცირებული, შეურაცხყოფილი ალექსეი
ცოტა გაანაწყენა კიდეც. თუმცა ამას რეჟისორი
როვე რუსული კინოს ერთ-ერთი ყველაზე
ურდოში რჩება, ანუ ჯოჯოხეთში აღმოჩნება...
მხოლოდ ესთეტიკური და არა პოლიტიკური
მოდური რეჟისორის, „ბუმერისა“ და „მოკლე
ფილმისათვის დახარჯული 12 მილიონ ი
მოსაზრებით ხნის. ჩემი აზრით, რუსეთში წარ
ჩართვ ის“ ავტორის, პიოტრ ბუსლოვის
გაცილებით საინტერესო, მაგრამ ამავე
12 festivali
სა და მუშაობის პროცესში. ნამდვილად შეიძ
„ვისოცკი, ცოცხალი ვარ!“ ლეგენდებით
ფილმი ევროპულ-რუსული კოპროდუქციაა
გარემოსილი მომღერლის, ბარდისა და
და მის წარმატებას სწორედ ევროპელი მსა
ანხმო კრიტიკოსებს, რომლებმაც ლება დაეთ
პოეტის როლს კინოსა და თეატრის ცნობი
ხიობების კარგი თამაში ამყარებს. ადიულტე
აღნიშნეს, რომ „ეს არის ახალი რუსული
ლი მსახიობი სერგეი ბეზრუკოვი ასრულებს.
რულ დრამაში მთავარ როლებს გერმანელი
კინოს ყველაზე პირქუში და ბნელი სურათი“.
მისი თბილისური გასტროლი სექტემბერში
ფრანსისკა პეტრი და შვეიცარიელი დეიან
ვერ გეტყვით, ეს ტოტალური განაჩენია თუ
(მოსკოვის თეატრ „ტაბაკერკასა“ თანხლე
ლილიჩი თამაშობენ.
ოპტიმიზმისკენ ბიძგი ან წახალისება, მაგრამ
ბით), რუსთაველის თეატრის სცენაზე გათა
შემთხვევით გაცნობილი ქალი და მამაკაცი
ფაქტია, რომ დეპრესიულ მსხვილ პლანებ ზე აგებული ფილმის შემდეგ სიცოცხლის
მაშებული სკანდალის წყალობით, ალბათ
მოულოდნელად აღმოაჩენენ, რომ მათი
დიდხანს ემახსოვრებათ ჩვენს თეატრალებს.
მეუღლეები საყვარლები არიან. ეს ფაქტი
სურვილი გაგიქრებათ. სხვთა შორის, რომე
ფილმში ვირტუოზული გრიმის წყალობითა
მათ ჯერ შოკში აგდებთ, მაგრამ მალე იწყება
ლიღაც გერმანელ კრიტიკოსს სიგარიოვის
და გარკვეული აქტიორული მიმეზისით იგი
დაახლოება, მერე თანაგრძნობა, რომელიც
„იცხოვრო“, ლარს ფონ ტრიერ ის „სიბნელეში
მაინც ახერხებს ვისოცკის დაემსგავსოს.
მალე გადადის ნამდვილ სასიყვარულო ურ
მოცეკვავისთვისაც“ კი შეუდარებია. „21-ე საუკ უნის რეჟისორების“ პროგრამა
ობა. ფილმი რეალურ მოვლენებს ეყრდნ
თიერთბაში. ჯერ კიდევ ვენეციის კინოფესტი
1979 წელს უზბეკეთში გასტროლებზე მყოფი
ვალის დღეებში კინოკრიტიკოსები წერდნენ,
ში ორი ფილმი შეიძლება გამოვარჩიოთ
ვლადიმირ ვისოცკის წინააღმდეგ საბჭოთა
რომ სერებრენიკოვის „ღალატი“ ბილი
– ვლადიმირ მირზოევის „ბორის გოდუნოვი“
უშიშროება შეთქმულებას ამზადებს. თუმცა მა
უაილდერის მიერ 1944 წელს გადაღებული
(პუშკინის ამავე სახელწოდების ტრაგედიის
ნამდე „საბჭოთა ბარდს“ კლინიკური სიკვდილი
კლასიკური ტრილერის, „ორმაგი დაზღვევის“
მიხედვით), და პაველ კოსტომაროვის „მე შენ
„ეწვევა“, და სწორედ ეს ფაქტი იქცევა რეჟისო
ეი ზვი შორეული გამოძახილია და მას ანდრ
მიყვარხარ“. აღსანიშნავია, რომ პაველ კოს
რისთვის ამოსავალ წერტილად. დაახლოე
გინცევის ფილმს, „ელენესაც“ ადარებდნენ.
ტომაროვმა, როგორც ფილმის ოპერატორ
ბით ისე, როგორც ბობ ფოსის ლეგენდარულ
თუმცა ბალანსი „ცეცხლსა და ყინულს“, ანუ
მა, 2010 წელს ბერლინის კინოფესტივალზე
მიუზიკლში „მთელი ეს აურ-ზაური“. ცხადია,
ქალსა და მამაკაცს, გრძნობას და გონებას
„ვერცხლის დათვი“ დაიმსახურა.
ბეზრუკოვი როი შაიდარი არ არის და ვერც ვი
შორის, მაინც საგანგებოდ გათლილი და
სოცკის შვილის, ნიკიტა ვისოცკის სცენარს და
ევროპულ არტ-ჰაუზზე გათვლ ილი მეჩვენება.
მირზოევის ფილმი კლასიკურ პოსტმოდერ ნისტულ სქემას მისდევს. პუშკინის პერსონა ჟებს ის თანამედროვე გარემოში, ატმოსფე
წაფებული რეჟისორი (პლუს ტალანტი) ქაჩავს
პროგრამა „ფესტივალის მეინსტ რიმი“
ბობ ფოსის ფანტაზიამდე. ტაშკენტში ჩაშლილი
რამდენიმე ფილმით იყო წარმოდგენილი,
ით როსა და სამოსელში მოაქცევს. დაახლოებ
კონცერტის მაყურებელი თითქოს წარმოსახვა
რომელთა შორის ალბათ ყველაზე საინტე
ისე, როგორც ბას ლურმანი ახერხებს გაათა
და მოჩვენებაა, მხოლოდ ვისოცკია რეალური;
რესო გამოდგა კლასიკოს ვადიმ აბდრაში
ნამედროვოს შექსპირის „რომეო და ჯულიტა“;
მხოლოდ ის ხედავს მოვლენებს სინამდვილე
ტოვის რამდენიმე წლის წინათ გადაღებული
თუმცა, ეს ნაკლებად ეფექტურად გამოსდის.
ში. მოკლედ, დასკვნა ასეთია – პოეტი მარტოა
„მაგნიტური ქარიშხლები“. იგი ურალის ერთ
ამიტომ ხანდახან მართლაც მწარედ გეცინე
პატარა ქალაქში მცხოვრებთა დრამას, უფრო
ბა, როცა პუშკინის ნატიფი პოეზია ღამის კლუ
არადა, ჯობდა, რეჟისორს მეტი პირდაპი
ზუსტად მათ სოციალურ და ფსიქოლოგიურ
ბებსა და „ლენდ კრუიზერში“ გესმის... პაველ
რობა და გაბედულება გამოეჩინა და შეულა
დეგრადაციას ასახავს. გაჩერებული გიგან
კოსტომაროვი კი გაბედულად ანდობს კინო
მაზებლად აესახა ის ჯოჯოხეთური ხუთი დღე,
ტური მეტალურგიული ქარხანის ქონებას
კამერას პოლიციელს, მოზარდს, შეყვარებულ
რომელიც ვისოცკიმ ტაშკენტის კლინაკაში
მეპატრონენი და მუშები ვერაფრით იყოფენ,
გოგონას. ერთი სიტყვით, რაღაც „დოგმის“
გაატარა... ცხადია „კგბ“-ს „დახმარებით“,
რის გამოც, ფილმის ლამის ყველა ძირითადი
მაგვარს იღებს თუმცა ბევრად „ჭუჭყიანად“ და
რომელმაც მას ლამის მომაკვდინებელი
ეპიზოდი ცემა-ტყეპით მთავრდება. ხშირად ეს
მხატვრული ეფექტის გარეშე.
დოზა ნარკოტიკი გაუკეთა, თუმცა მომღე
ურბანისტული, სასტიკი და პირქუში სოციალუ
რალი მაინც გადარჩა. ეს გარკვეულწილად
რი პეიზაჟი აბდაშიტოვის ფილმების მთავარი
ფარგლებში ცნობილი რეჟისორის, სერგეი
მარგინალური ისტორია რეჟისორს სურს,
ფონია (ან თუ გნებავთ, თემაც), რომელსაც
ბალაბანოვის ფილმების რეტროსპექტივა,
მომგებიანად აქციოს, მაგრამ საბოლოოდ
დამაჯერებლობას ჰმატებს ალექსანდრე მინ
რომელსაც, სიმართლე ვთქვათ, არც ისე ბევრი
პირიქით გამოდის – საბჭოეთის ყველაზე
დაძის სცენარი. სცენარისტისა და რეჟისორის
მაყურებელი ჰყავდა. არადა, ბალაბანოვი რამ
პოპულარული ბარდი ტაშკენტში ნარკოტი
ასეთი ხანგრძლივი და ნაყოფიერი ტანდემი
დენიმე კარგი ფილმის ავტორია; მათ შორისაა
კებისა და „შავი ფულის“ – ანუ 450 მანეთის
ძალიან იშვიათია არა მხოლოდ საბჭოთა და
თბილისში ნაჩვენები „ცეცხლფარეში“, რომელ
გასაკეთებლად ჩადის!
რუსული კინოს ისტორიაში.
ზომბების სამყაროში.
რუსული კინოს ფესტივალის ერთ-ერთი
ამავე პროგრამაში უჩვენეს ვისბადენის წლე
ა ყველაზე საინტერესო ფილმი აღმოჩნდ
ვანდელი საერთაშორისო კინოფესტივალის
ცნობილი თეატრალური რეჟისორის, კირილ
გამარჯვებულის, ვასილი სიგარიოვის ფსიქო
სერებრენიკოვის ფილმი „ღალატი“, რომე
ლოგიური ტრილერი „იცხოვრო“. სიგარიოვს,
ლიც 2012 წელს ვენეციის კონოფესტივალის
სერებრენიკოვის მსგავსად, ასევე თეატრშ ი
საკონკურსო პროგრამაში მონაწილეობდა
ის საკმაო გამოცდილება აქვს, რაც მას მუშაობ
და კრიტიკოსთა მოწონებაც დაიმსახურა.
უდავოდ ეხმარება მსახიობთან ურთიერთობი
დაბოლოს, უნდა აღინიშნოს ფესტივალის
საც რუსული კინოს ფესტივალზე – „სარკმელი ევროპაში“, 2010 წელს კინოკრიტიკოსთა გილ დიის პრიზი – „სტალკერი“ მიეკ უთვნა.
14 interviu
როლები, პრიზები და ფიქრები კამერის წინ... მერაბ ნინიძე
ჩემი ვირტუალური ინტერვიუ მერაბ ნი
სცენაზე რომ ახვალ, ჩემს მაგივრად მადლო
„ფილმპრინტის“ წინა ნომერში მერაბთან
ბა გადაიხადე-მეთქი. ისე მოხდა, რომ დიტო
ვრცელი და საინტერესო დიალ ოგი დაი
დაავ იწყდათ; გამოვიდა სცენაზე წამყვანი,
ბეჭდა. ამჯერად ინტერვიუს მიზეზი მერა
გამოაცხადა ქალის როლის საუკეთესო შემ
ბის მორიგი გამარჯვება იყო. მსახიობმა
სრულებლის ნომინაციაშ ი გამარჯვებული და
დიტო ცინცაძის ფილმში „შემოჭრა“, სანკტ
დაამ ატა, – პრიზიორი აქ არ იმყოფება, ისევე
პეტერბურგის პირველ საერთაშორისო
როგორც მამაკაცის როლის საუკეთესო შემ
ფესტივალზე, მამაკაცის როლის საუკეთე
სრულებელი მერაბ ნინიძეო.
სო შესრულებისათვის „ოქროს ანგელოზი“ >> ქეთი მაჭავარიანი
ბევრი მეგობარი მყავს და დიტოს ვთხოვე,
ნიძესთან ნოემბრის შუა რიცხვებში შედგა.
ასე მივიღე ეს პრიზი.
მოიპ ოვა. მანამდე კი იყო ფილმის აღიარება მონრეალის საერთაშორისო ფესტივალზე,
დიტო ცინცაძის უკვე მეორ ე ფილმშ ი
სადაც „შემოჭრა“ ჟიურის სპეციალური გრან
თამაშობ, პირველი „მედიატორი“ იყო. ჩემი
პრით დაჯილდოვდა.
აზრით, „მედიატორი“ დიტოს არანაკლებ
კადრი დიტო ცინცაძის
ჩვენი ინტერვიუს მომენტში მერაბს ფილმი
საინტერესო ნამუშევარი იყო, ისევე რო
ფილმიდან „შემოჭრა“
ნანახი არ ჰქონდა და ქართველ მაყურებელ
გორც შენი როლი, მაგრამ სამწუხაროდ,
თან ერთად თბილისის კინოფესტივალის
„შემოჭრისაგან“ განსხვ ავებით, ფილმი ნაკ
დახურვაზე მის ნახვას ელოდა.
ლებად აღიარ ებულია.
მერაბ ნინიძე: „შემოჭრა“ ჯერ ნანახი არ მაქვს.
იმ ფილმებზე საუბ არი, სადაც მე ვთამაშობ,
ფესტივალზე პეტერბურგშ ი ვერ მოვხვდი.
მეუხერხულება, მაგრამ „მედიატორი“ მარ
პრიზის ასაღებად დიტო დარჩა. პიტერში
თლაც განსაკუთრებული იყო. როცა ფილმი
15
ვნახე, მომეწონა „შავი იუმორით“ , სიმძიმი
ნერვების მომშლელი ხდებოდა. უცებ მუშაობ
შედგება. ჩემს ისტორიაშ ი ჰუსარი ვარ. როცა
თაც და საინტერესოდ მოყოლილი ამბით.
რეჟისორთან, პოულობ ზუსტ რაღაცას, და
სცენარი წავიკითხე, ისე მომეწონა – ქარ
მოკლედ, მომწონს. თუმცა, ყველა ფილმს
მერე ეს უნდა თარგმნ ო.
თველი ჰუსარი თანამედროვე ეპოქაში. მე
თავისი ბედი აქვს.
მართალია, ჩემს გმირს აქვს ქართული
ვთამაშობ გიდს, რომელსაც ჰუსარის ფორმა
სახელი და გვარი, მაგრამ აქ ეროვნებას მარ
აცვია და ერთ-ერთ მამულში ჩასულ ჩინელ,
რაფერს გეტყვით; ფაქტურაც კი არ ვიცი; არ
თლა არ აქვს მნიშვნ ელობა. ნაციონალობა
თურქ და სხვადასხვ ა ეროვნების ტურისტებს
ვიცი, როგორი გამოსახულებაა. დიტოს აქვს
ამ შემთხვევაში პირობითია. დიტომ ჩემი,
უხსნის ამ მამულის ისტორიას. ერთი სცენა
ერთი თვისება – მასთან ძალიან თამამად,
როგორც მსახიობის, ეროვნება შეინარჩუნა.
ჩინურად მაქვს, როცა ჩემი გმირი ჩინელ ტუ რისტებს უყვება.
„შემოჭრაზე“, როგორც მაყურებელი, ვე
თავისუფლად გრძნობ თავს; შეთამაშებუ
ქართველს ვთამაშობ და ერთი ქართული
ლი ხარ, ისეთი ხერხი აქვს, ისე გიბიძგებს
ფრაზაც არ არის; ერთხელ გაისმება მხო
რაღაცებისაკენ, ისე იოლად, და არასდროს
ლოდ „ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა“.
არ არის დაძაბული; არ არის ტვინის ჭყლეტის
ფილმში სულ ხუთი პერსონაჟი ვართ;
ძალიან ძნელი იყო ჩინურად ლაპარაკი. ვცდილობდი, კამერასთან ზურგით მოვხვედ რილიყავი.
ატმოსფერო – ისე აკეთებს, რომ აუცილებ
პატარა, კამერული ისტორიაა . ყველა
ლად გამოვა. დიტო აზარტში გაგდებს და შენ
თავის თემას აწვება. ამ ფილმს ალბათ,
ფილმის სათაურია „მტრების ბანაკში“, ბეს
თვითონ პროცესის აქტიური თანამონაწილე
ვავებით (რეზო ჩემი წინა ფილმისგან განსხ
ტსელერის ეკრანიზაციაა. ეს არის ფილმი
ნება, რომ ხდები, ავტორი, და არ გაქვს შეგრძ
გიგინეიშვილის „ სიყვარული აქცენტით“),
საერთაშორისო ტერორიზმზ ე; ვთამაშობ კა
იქ ზიხარ; და როცა გეტყვიან გადახვიდე,
200-მილიონიანი აუდიტორია არ ეყოლება,
დაფის შინაგან საქმეთა მინისტრს, რომელიც
გადახვალ ან რომ გეტყვიან, – გაიხედო, გაი
მაგრამ ეს სხვა კინოა.
ჰამბურგშ ი იმალება და იძებნება, თუმცა მის იდენტიფიცირებას ვერ ახდენენ. ჩემი გმირიც
ხედავ. დიტო ბავშვივით დამუხტულია. ამ ფილმში ჩემთვის ცოტა უჩვეულო როლს ვთამაშობ, ცოტა განზოგადებულ სახეს, რა
თუმცა შენთვის, როგორც მსახიობისთვ ის, ამას მნიშვნ ელობა არა აქვს?
ამტკ იცებს, რომ ის არაა, ვისაც ეძებენ; და მთელი ფილმიც დუალიზმზ ეა აგებული. საინ ტერესო უნდა გამოვიდეს...
ღაც უარყოფითს, დემონურ პერსონაჟს. ასეთი როლების შესრულება მე ხშირად არ მიწევს.
ჰამბურგში ახლა მეწყება გადაღებები.
არა, მაგაზე არ ვფიქრობ. მაყურებელზე
იმიტომ კი არა, რომ მე „ კაი ტიპი“ ვარ, უბრა
რომ ვიფიქრო იმ დროს, როცა კამერის წინ
ლოდ, ეს გმირები მოდიან შენსკენ. აქამდე
ვდგავარ, მაშინ ყველაფერი წყალში ჩაიყრე
ასეთი გმირი ჩემთვის არავის შეუთავაზებია.
ბა. რომ წარმოიდგინო, რამდენი ადამიანი
უკვე იხილა 8 დეკემბერს, ნაწილი ინტერნეტ
დიტომ რომ შემომთავაზა და წავიკითხე, ვერ
შეხედავს, ამან შეიძლება ისე შეგაშინოს,
ში მეკობრულ ვერსიას დაელოდება, ვიღაც
ვთქვი ეგრევე, რომ ეს ჩემთვის ზედგამოჭ
რომ გაიქცე. როცა ფიქრობ მხოლოდ შენს
ევროპაში მოგზაურობისას შემთხვევით
რილია. დამჭირდა ადაპტაცია, რომ გმირში
ნათესავებზე, რომ ისინი გნახავენ, ისიც ისე
კინოთეატრში თუ გადააწყდება. მერაბის მო
შევსულიყავი, როგორც უცხო კანში.
გერიდება...
მავალ როლებს ჯერ 2013 წლის საფესტივა
„შემოჭრა“ კინომოყვარულთა ნაწილმა
ლო განაცხადებში დაველოდებით, და მერე ესეც ალბათ თავისებური გამოწვევა იყო შენთვის, როგორც მსახიობისთვის?
თუმცა, შენი კარიერ ის დასაწყისში, თენგიზ აბულაძის „მონანიებაში“ რამდენმა მილიონმა გნახა?
ამ ფილმში ისეთი რაღაცები ხდება და იმდენად ისეთ რამეებს უკეთებენ ფილმის
ეს სიურეალისტური ამბავი იყო. ვერაფერს
გმირები ერთმ ანეთს, თითქოს ეს ნორმაა.
ვხვდებოდით თითქმის, სანამ ჯგუფის ძირი
ამიტომ ვუწოდებ ჩემს გმირს დემონურს. მე
თად წევრებს თავის ფასში – 5000 მანეთად,
კი არ განვსჯი მათ, რომ ისინი ცუდები არიან
„ჟიგულები“ არ დაგვირიგეს. მე მაშინ ტარება
და ჩვენ კარგები; არა უბრალოდ, ყველა
არ ვიცოდი და, ზუსტად 2 საათში გავყიდე. ეს
ნი რაღაც დემონით შეპყრობილები არიან,
იყო წარმატება, რომელიც ჩემამდე, 17 წლის
თითქოს რაღაც ძალა აკეთებინებს მათ ამ
დამწყებ მსახიობამდეც მოვიდა.
საქმეებს. წინასწარ არ მოვყვები ბევრს. როლი იყო გერმანულ ენაზე და დიტოს თან პირველად ვითამაშე გერმანულად.
უახლოეს მომავალში რა ფილმში გი ხილავთ?
ყველა დიალ ოგი გერმანული იყო. ხანდახან ვბრაზდებოდი კიდეც, ქართულად რომ არ
ი „ელექ ალექსეი გერმან უმცროსის ფილმშ
იყო დიალოგები. დიტოსთან ვურთიერთობ
ტროღრუბლის ქვეშ“. გერმანი საკმაოდ დიდი
დი, ბუნებრივია, ქართულად და მერე უნდა
შუალედებით მუშაობს. მაისში ვიღებდით,
მიტრიალდე კოლეგებისკენდა ეს ყველაფე
აგვისტოში უნდა გაგვეგრძ ელებინა, ალბათ
რი გერმანულად გადათარგმნო. ეს ხანდახან
მალე დამთავრდება.ფილმი ნოველებისგან
გრძელი და ხანგრძლივი გზით ეს ფილმებიც მოაღწევენ ქართველ მაყურებლამდე.
16 interviu
17
ძალიან პირადული ფილმი – ასე უწოდა
თქმა უნდა, არსებობს და მათი გადაჭრაც
რეჟისორმა ირონიულ კომედიას. რეზო გი
აუცილებელია. მე უფრო ის მაინტერესებდა,
გინეიშვილმა სცენარის ავტორებთან ერთად
კულტურულ- ზენობრივად რა გვაერთიანებს,
5 განსხვავებული ისტორია ერთ ფილმად
იმიტომ, რომ დარწმუნებული ვარ, ურთიერთ
აქცია. ფილმი ნამდვილ გრძნობებზე,
პატივისცემის შემთხვევაში, ბევრი სხვა პრობ
სიყვარულსა და რუსულ ქართულ ურთერ
ლემა იოლად გადაიჭრება. შეიძლება ეს ჩემი
თობებეზე რუსეთში მოღვაწე ქართველი
ერთგვარი რომანტიკული და დრამატული
რეჟისორის მეხუთე მასშტაბური ნამუშევა
ხედვა იყოს, მაგრამ მთავარი კიდევ ისაა,
რია... „სიყვარული აქცენტით“ პოსტს აბჭოთა
რომ მაყურებელი მოსკოვის, ან კიევის, პე
სივრც ეში და საქართველოშიც უკვე ნახეს.
ტერბურგის, ეკატერინბურგის და თბილისის
მხატვრ ული ფილმის პირველი ჩვენება მოს
კინოთეატრებიდან ერთანაირად კმაყოფი
კოვის საერთაშორისო კინოფესტივალზე
ლი გამოდიოდა... ეს ფილმი არის თაობების
შედგა.
თვის. ვღებულობდი წერილებს, რომლებშიც მწერდნენ, რომ ამ ფილმს ნახულობდა სამი
რეზო, პრინციპში ალბათ დადგა დრო,
სხვადასხვ ა მსოფმხედველობის, ასაკის, და
პირველი შეფასება გავაკეთოთ. როგორ
გემოვნების თაობა და სამივე კმაყოფილი
ფიქრობთ, შედგა თუ არა თქვენი ფილმი;
რჩებოდა. 4-ათასიან დარბაზებში აპლოდის
როგორი იყო გამოხმაურება?
მენტებს ვიმსახურებდით არამარტო იმიტომ, რომ კარგი ფილმი გადავიღეთ, არამედ
ვფიქრობ, ფილმი მხოლოდ მხატვრულ ნა
კინო აქცენტით რეზო გიგინეიშვილი >>ლიზა ციციშვილი
იმიტომ, რომ, როგორც ჩანს, იყო რაღაც
წარმოებად არ უნდა განიხილებოდეს, თუმცა
ემოცია, რომელიც მაყურებელს ყველგან ერ
ეს ფილმი თავისთავად მხატვრული თვალ
თნაირად მოენატრა. ჩვენ ვეცადეთ გადაგვე
საზრისთაც საინტერესოა; ისევე როგორც
ღო ღია, გულწრ ფელი, მგრძნობიარე ფილმი
მოვლენა, რადგან ბოლო პერიოდში, რომ
და გვეჩვენებინა ის, რაც გვიყვარს და რაც
არ ვთვქვათ ათწლ ეულ ების მანძილზე, ასეთი
გვინდა, რომ იყოს მომავალში. მე მიჭირს
მასშტაბის ფილმი, ხარისხს არ ვგულისხმობ,
საკუთარი ფილმის შეფასება. თუმცა, პრეს
არ გადაღებულა; მასშტაბი, რომელმაც ამ
კონფერენციებზეც ტრადიცულად კრიტიკუ
რაოდენობის მაყურებლი მოიცვა, სადაც
ლი ჟურნალისტები დგებოდნენ და, კითხვის
ერთობლივად მუშაობდნ ენ რუსი და ქართუ
დასმის ნაცვლად, სიყვარულს გვიხსნ იდნენ.
ლი გადამღები ჯგუფის წევრები. ეს ფილმი
ალბათ მთავარი ისაა, რომ მაურებლის
ჩემთვის განსაკუთრებული და ძალიან
დიდმა ნაწილმა ფილმი რამდენჯერმე ნახა,
პირადულია, რადგან მას შემდეგ რაც სას
და კინოთეატრიდან გამოსვლის შემდეგაც
წავლებლად „ვგიკში“ მივედი, სულ მინდოდა
ემოცია რამდენიმე დღე თან დაჰყვებოდა.
ფილმის გადაღება სამშობლოში. ყოველ დღე ვცხოვრობ და ვმუშაობ რუსეთში, მაგრამ
... ფილმის გადაღება თავდაპირველად მხო
აბ ლოსკენაა მომართული. ამიტომ, პოსტს
ლოდ თბილისში იყო ჩაფიქრებული; რატომ
ეში, რომელიც ჩემთვის დღემდე ჭოთა სივრც
გაიზარდა შემდეგ მასშტაბი, და როგორი
ერთიან კულტურულ სივრცედ რჩება, ასეთი
შთაბეჭდილებები შეგექმნა მუშაობისას სა
ფილმის გამოჩენა მნიშვნელოვანი მგონია.
ქართველოს გარშემო მოგზაურობის დროს?
რა შეიძლება ჩაითვალოს ამ ფილმის მთავარ მიღწევად? ფოტო: ნიკო ტარიელაშვილი
გადასაღებ მოედნად სამშობლო აირიჩიე
ყველა ჩემი ფიქრი და ემოცია საქართვე
მთელს პოსტსაბჭოთა სივრცეს ამ ფილმით ჩვენ ვაჩვენეთ სულ სხვა ქვეყანა. არა ის, რომელზეც ტელევიზიის საშუალებით გვე
მთავარი, რასაც ამ ფილმით მივაღწიეთ,
ლაპარაკებიან, არამედ ქვეყანა, რომელიც
მთელი ამ ისტერიის და პიარის შემდეგ, არის
უყვართ; სადაც ნიჭიერ ი და ტრადიციულად
ის, რომ აქ ჩანს ადამიანების ურთიერთ
სტუმართმიოყვარე ხალხი ცხოვრობს. ეს არ
დამოკიდებულება, ომის მიუხედავად. საქმე
არის საბჭოთა კინემატოგრაფის მიმბაძ
ისაა, რა იმალება ამის მიღმა, და ის, რომ
ველი ფილმი, არამედ ეს არის უბრალოდ
მთავარია ადამიანური ურთიერთობები,
თანამედროვე კინოფილმი; არამარტო ნოს
თუმცა პოლიტიკური პრობლემებიც, რა
ტალგიურ ი, თუმცა მთავარი ფესვი სწორედ
18 interviu
ნოსტალგიაა. ამ განწყობით მთავარი მიზანი
დამოკიდებულება ჩემს ცოლთან, ნადიასთან
სიყვარულით აკუმულირებულ გარემოში. ის
იყო, გაგვხ სენებინა და ერთად მოგვეკრიბა
და შევეცადე, ამით მელაპარაკა მაყურებელ
ადვილად იხსნება და უჩნდება შეგრძნება,
ის, რაც ყველაზე მეტად ღირებულია ქარ
თან და მეჩვენებინა ჩემი პირადი სიყვარული
რომ ყოვლისშემძლეა. ამ ფილმის გმირები
თულ კინემატოგრაფში ჩემთვის. ეს არის ახ
საქართველოსადმი. სცენარიც გადასაღებ
და შემქმნელები ერთმანეთის მეგობრებად
ლებურად დანახული საქართველო. ფილმის
მოედანზე ხშირად იცვლ ებოდა, რეალო
იქცნენ; საკუთარი ურთიერთობები და ახალი
შექმნ ის დროს მე გამუდმებით ვფიქრობდი
ბებიდან გამომდინარე. ჩვენ არ შეგვეძლო
კონტაქტები ჩამოუყალიბდათ. ეს ძალიან
დედაზე, მის მეგობრებზე და მინდოდა, რომ
სცენარი დაგვეწერა მოსკოვში, და შეგვექ
კარგია, და მაფიქრებინებს, რომ ჩემთვ ის
ამ ფილმით შემეთავაზებინა ის მთავარი
მნა სამყარო, რომელშიც ჩამოვიდოდით
საქართველო საუკეთესო ადგილია, სადაც
ღერძი, რაც გავაკავშირებს მე და ჩემი მშობ
და მივხვდებოდით, რომ მასში გმირები ვერ
შეიძლება იმუშაო.
ლების თაობ ას.
იარსებებდნენ. ცნობილია, რომ ქართველ კინოპრო
როგრი იყო გადასაღები მოედანი? არსე
როგორ გაჩნდ ა ფილმის შექმნის იდეა?
დასახული „ბოლო გასეირნების“ ერთგ ვარი
ბობდა თუ არა ყველანაირი პირობა ქართული და რუსული გადამღები ჯგუფების ერთობლი
დუსერ ლევან კორინთელს მიზნად ჰქონდა
იდეა ძალიან მარტივი იყო. დამირეკა
რემეიქი რუსულ კინოპროდუქციასთან ერ
არჩილ გელოვანმა. ვფიქრობდით, გაგვეკე
თად შეექმნა, და ჩამოსულიც იყო მოსკოვში
თებინა ერთი ფილმი. თუმცა, როცა ვნახეთ
ამასთან დაკავშირებით... როგორ ფიქრობთ,
ალბათ გასული საუკუნის 90-იან წლებში
მთელი სილამაზე, ასე ვთქვათ, ერთგვ არი
როგორი იქნება ამ პროქტის გაგრძელება?
ფილმის გადაღებას და, მით უმეტეს, ჯგუფის
„რეჟისორული გაუმაძღრობა“ დამემართა.
ჩამოყვანას ვერ გავრისკავდი. თუმცა, ახლა
არ გვინდოდა გამოსულიყო საქართვ ელოს
დავინახე, რომ ფილმის გადაღებისთვის სა
გარშემო ტურისტული მოგზაურობა.
ვი, დაუბრკოლებელი მუშაობისთვის.
მედებითი ურთიერთობა. მე და ლევანი
ქართველოში ყველა პირობა არსებობს როგორ ფიქრობთ, როგორი იქნება მე შემეძლო მეამაყა ჩემი კოლეგების წინაშე, როცა ვათვალიერებინებდი ჩემს
ჩვენ გვაკავშირებდა ძალიან თბილი, მეგობრული და განსაკუთრებით შემოქ ბევრს ვსაუბრობდით, ვკამათობდით. სულ
ფილმის მომავალი? ნახავს თუ არა მაყურე
ვფიქრობდი, რომ ის უნდა მოსულიყო რეჟი
ბელი წლების მერეც „სიყვარულს აქცენტით“?
სურაში. ის ენერგია, რომელიც მას ჰქონდა, აბსოლუტურად გადამდებია. ის ჰყვებოდა, მე
სამშობლოს. ჩამოვდიოდით თბილიში...
კი წარმოვიდგენდი და ვხედავდი შედევრებს
მერე ადიხარ მთებში ყაზბეგში, სადაც მკაცრი
ამაზე საუბარი ახლა რთულია. ფილმები,
მოსახლეობა ცხოვრობს და უყურებს მაღალ
რომლებიც მახსოვრდებოდათ, ისინი მეტწი
და სულ მინდოდა, თავად გადაეღო. სულ
მწვრვალებს. ამ ფილმზე მუშაობ ისას მე
ლად სხვა დროში არსებობდნენ. ჩვენი მეხსი
ვეხუმრებოდი, რომ მისი ბოლო რეჟისურა
მივხვდი, რომ საქართველო მართალც მრა
ერება ძალიან შემოკლდა. ჩვენ განსაკუთრე
იყო. ძალიან ვწუხვარ, რომ ეს ვერ ვნახე.
ვალფეროვანია, ერი კი – ნიჭიერი. ამ ქვეყ
ბით ინფორმაციულ სამყაროში ვცხოვრობთ.
მის ფილმებში არის ის სითბო, გულწრფე
ნის მთავარი სიმდიდრე მისივე ხალხია. მე
არსებობს ინტერნეტი. დღეს კინო დროის
ლობა, სინაღდე, რომელიც მან თითქოს
რო ვოცნებობ, რომ განათებულ გზებს ერთდ
გატარების და სიამოვნების ერთ-ერთ საუ
თითოეულ საკუთარ ნამუშევარს შთაბერა.
ულად ხალხისკენ და ტაძრისკენ მივყავდეთ.
კეთესო საშუალებად იქცა. მიჭირს პროგნო
ასეთი ცხოველური, პირვანდელი ჟინი კინე
როცა გადამღები ჯგუფის ქართველი და რუსი
ზების გაკეთება. ამას ალბათ ყველაზე უკეთ
მატოგრაფისადმი დიდ ოსტატებთანაც არ
წევრების ურთიერთობას თვალს ვადევნებ
დრო გვიჩვენებს.
მინახავს. ძალიან ცოტა რეჟისორი ვიცი, ვინც ასე გრძნობდა კინოფაქტურას, მიუხედავად
დი, ეს იმის ფიქრის საფუძველს მაძლევდა, რომ ფილმი გამოვა.
როგორია თქვენი სამომავლო გეგმები?
იმისა, რომ არ ჰქონდა კინემატოგრაფიული განათლება. მას სწავლებაც კი შეეძლო. ის
რა იყო ამ ფილმის მთავარი მისია. იყო თუ
ჩვენ ვამზადებთ მეორე ფილმს სახელ
არასდროს ანაცვლებდა მთავარს, და კინო
წოდებით „სიყვარული აქცენტით, როგორც
ში ყოველთვის ცხოვრების მანძილზე ნანახი
ბავშვები. „ძალიან დიდი მოცულობის მასალა
და განცდილი მოჰქონდა. ამ ადამიანმა
გადავიღეთ ცნობილი მსახიობების მონა
მოახერხა და შეინ არჩუნა კინოპროცესების
მდეგე ვარ. ძალიან რთულია, შექმნა რაიმე
წილეობით – ჩურიკოვა, ბასილაშვილი...
კულტურა ქართულ კინოში. ჩამოვდივარ
ღირებული, თუ მასში ამგვარი მასშტ აბის
აგრეთვე, ერთ-ერთი ძალიან საინტერესო
და ვხედავ, რომ საკუთარი ჟინით, აზარტით
პროპაგანდისტულ იდეას დებ. ჩვენთვის
ნოველის მიხედვით შექმნილი ფილმის
მან გაიტანა ის, რაც კინემატოგრაფისთვ ის
არა ის ნაწილობრივ პროპაგანდისტული ? მისიონერული ფილმების დიდი მოწინააღ
მთავარი იყო სიყვარული და შეგრძნება, რომ
მთავარი გმირი, ახალგაზრდა საინტერესო
აუცილებელია დღეს. ძალიან ბევრი ადამი
ჩვენ ამ ქვეყნის შვილები ვართ. აი, როცა
მსახიობი ზაზა ასანიშვილი, და კიდევ ორი
ანი მუშაობს და იღებს კინოს. ძალიან ბევრი
შენთან სტუმარი ჩამოდის, შენ ერთდროუ
ფილმი უნდა დავასრულოთ. საქართველო
პროფესიონ ალიც, რომელიც ჩემს ფილმზე
ლად გინდა ყველაფერი გაუზიარო, გადასცე
ში თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ და მინდა
მუშაობდა, მის ფილმებზე გაიზარდა ან კიდევ
და აჩვენო, რით ხარ მდიდარი. ამ ფილმის
სულ გადავიღო. მთავარი განწყობაა. ძალიან
მისი ფილმების მეშვეობით გადარჩა. რაც
შექმნისას ერთგვარი მთავარი ბიძგი იყო ჩემი
მნიშვნელოვანია, როცა მსახიობი ხვდება
შეეხება „გასეირნება ყარაბღის“ გაგრძელე
19
ბას, ჩვენ ვისხედთ მოსკოვის კინოთეატრის
მას ჰქონდა. მთავარი არაა სცენარი. არც თე
დარბზ შ ი – მე, ნადია და მიშაც იყო მესხი,
მა. აქ მთავარი ისაა, რაც ამ ფილმს ლევანმა
შენარჩუნებულია. ქართულ კინოს ყოველ
რომელიც რაღაცას ყვიროდა ძალიან კმა
შთაბერა. ფილმში მთავარი სწორედ მისი
თვის განსაკუთრებული ინტონაცია გამოარ
ყოფილი. ლევანს იდეა ჰქონდა, საკუთარი
ჰაერია. მისი ამოსუნთქ ვის გარეშე,ეს ძალიან
ა და ახლაც ამავე ინტონაციით, ამავე ჩევვდ
ფილმი უფრო მასშტ აბურ ნამუშევრად ექცია.
რთულდება!
ენაზე ქართვ ელი ახალგაზრდ ა რეჟისორები ელებენ საუბ არს. მე პირადად მინდა, აგრძ
დავიწყეთ ფიქრი იმაზე, როგორ გვექცია ყარაბაღის ისტორია მასობრივი მაყურებ ლისთვ ის საინტერესოდ. მოსკოვში ვნახე ბო
რას იტყვით ბოლოდროინდელ ქართულ
რომ ნიჭიერი ოსტატები სპეციფიკურად თბი
კინოზე და მისი პროდუქციის ტენდენციებზე ?
ლისურზე არ აკეთებდნენ აქცენტს; გასცდნენ ამ საზღვარს და ეს თბილისური პრობლემა
ლოს. მე მზად ვიყავი მივხმ არებოდი. აქ არის
ფოტო: ნიკო ტარიელაშვილი
ერთი ზნეობრივი დისკომფორტი. ერთია,
გემოვნება გვაქვს. ჩემი აზრით, მთავარი
ძალიან ბევრ ქართველს ძალიან ნიჭიერ
დანარჩენი სამყაროსთვის ხელმისაწვდომი
როცა პროექტი მისია, და მეორ ეა, როცა ის
რეჟისორად მივიჩნევ, მაგალითად – ლევან
გახადონ. მაგალითად, ნიკოლოზ რურუას
სხვა ადამიან ებმა უნდა განახორციელონ. ერ
კოღუაშვილს. მე ის ძალიან მიყვარს. ძა
ხედვა, კინემატოგრაფიული გემოვნება ჩემთ
თ-ერთი ბოლო მე ვარ, ვისაც მან იმ დილას
ლიან გამოცდილია. ვიცი, რომ ახლა ახალ
ვის გასაგები და მისაღები იყო. ჩემი ფილმის
დაურ ეკა და მითხრა, – მოდი, გავაკეთოთ...
ფილმზ ე მუშაობს და წარმატებას ვუსურვებ
გადაღების დროს კულტურის სამინისტრ ო
არ ვიცი, იმედია შევძლებთ, მაგრამ ეს შესას
მას. ვნახე ასევე რეჟისორ ქეთი მაჭავარია
ძალიან მოგვეხმარა და იმედი მაქვს, რომ ახალი ხელისუფლება კინოს არ მიატოვებს,
წავლია. რაც უნდა გადავიღოთ, იქნება შე
ნის ფილმი „მარილივით თეთრი“ და თამარ
დარება იმ ძალინ თვითმყ ოფად მის ერთიან
შავგულიძის „დაბადებულები საქართვე
მის განვითარებას ხელს შეუწყობს და კინო
ფილმებთან. ძალიან თბილისური ფილმია.
ლოში“. ყველა ფილმშ ი შეიძლება ნახო
ცენტრი კიდევ უფრო აქტიურად იმუშავებს.
რუსეთში, სავარაუდ ოდ, ის წარმატებულ ჟან
ნაკლი და ამავე დროს ისაუბრო კარგზ ეც.
ვისურვებდი, რომ სამი-ოთხი კინოთეატრი
რობრივ ფილმად იქცევა, მაგრამ შეიძლება
ალბათ არ შეიძლება არ დაინახო, რომ
საქართვ ელოში აღარ იყოს საკმარისი, და
დაკარგოს ის მთავარი მარცვალი, რომელიც
ქართველებს განსაკუთრებული თვალი და
ვეღარ დაიტიოს მაყურებელი.
20 recenzia
ამერიკა ერთ ოთახში
>> ნიკა გაბედავა
ყურებელი ხვდება, რომ იდეაში არსებული
კოკას თაობის ისტორია. ფილმში დროის
და ჟურნალი „ამიერიკა“ – ეს ჩაკეტილი სივ
დასავლეთი მხოლოდ ილუზიაა, და რომ
შეგრძნება არ არსებობს, რაც ზოგადს ხდის
რცის ჭუჭრუტანა იყო, საიდანაც დასავლეთი
ამერკიაც ისეთივე ცივია, როგორც დანარ
მის სათქმელს. მაყურებლისთვის ბოლომდე
განსაკუთრებულად ლამაზი ჩანდა. 80-90-
ჩენი მსოფლიო. სწორედ ასეთი რეალობის
ბუნდოვანი რჩება კოკას ისტორია, რასაც
იანი წლების თაობა კი, რომელსაც ხშირად
ჩვენება იწვევს თანაგანცდას. მაყურებელს
რეჟისორი შეგნებულად აკეთებს. მისთვის
დაკარგულსაც უწოდებენ, სწორედ ამ
კოკასთან ერთად ემსხვრევა წარმოდგენა
საინტერესოა არა მხოლოდ ეს სევდიანი
ჭუჭრუტანიდან იყურებოდა; იყურებოდა და
იდელურ, თავისუფალ ქვეყანაზე.
უილის ქონოვერის გადაცემა „ჯაზის საათი“
ვერაფერს ხედავდა, თავისუფლების გარდა.
ფილმი ასევე მოგვითხრობს ფრანგ ქალ
ამბავი და მისი პერსონაჟი, არამედ მთლი ანად ის თაობა, რომელსაც კოკა ეკუთვნის
ამერიკა იდეალურია! ამ სიტყვების ყველგან
ზე, ფოტოგრაფზე, რომელსაც შეუყვარ
– ადამიანთა ჯგუფი, რომელიც ს.ს.რ.კ-ში
სჯეროდათ, მათ შორის – თბილისშიც. აქ,
და კოკა და სიყვარულის გამო მიატოვა
ცხოვრობდა და ოცნებობდა თავისუფალ სამყაროზე. ის კი გვიჩვენებს ერთ-ერთ მათ
სადაც ჯაზის მოსმენა საზღვრებს დროებით
ყველაფერი, სამშობლო და კარიერა. ის
მაინც არღვევდა. ადამიანი კი, რომლსაც
გადასახლდა ამერიკაში და დღემდე უშედე
განს და მის ისტორიას, თუ როგორ მოხვდა
იდეალური, უსაზღვრო თავისუფლების მო
გოდ ზრუნავს კოკას გათავისუფლებისთვის.
ის „თავისუფალ სამყაროში“, ციხეში.
ლოდინი ჰქონდა, იმედგაცრუებული დარჩა.
ისტორიის მთავარ გმირზე მისი მეგობრებიც
დავით კანდელაკის ნამუშევარი „ამერიკა
საუბრობენ და ამბობენ, რომ კოკა იდიო
მთავარი გმირისთვის? კოკასთვის ამერიკა
ერთ ოთახში“ სწორედ ამ ადამიანზე მოგ
ტივით ზის ციხეში. ის ისჯება მკვლელობის
დღეს ერთი ოთახია. ჩვენში კი, მაყურებელ
ვითხრობს.
გამო, რომელიც არ ჩაუდენია.
დოკუმენტური ფილმი ქართველ არქი
ფილმი დაყოფილია თავებად. თითოე
მაინც როგორი დარჩა ამერიკა ფილმის
ში გაჩნდა გრძნობა, რომ თავისუფლება აღარ არსებობს. მისგან მხოლოდ აჩრდი
ტექტორზე, ნიკოლოზ-კოკა გეგეჩკორზე
ულ თავში კოკა გვიამბობს იმ სიძნელეებზე,
ლიღა დარჩა – აჩრდილი, რომელსაც Statue
გვიყვება, რომელიც 1994 წლიდან ნიუ-იორ
რაც ცხოვრებაში შეხვდა, ჰყვება, როგორ
Of Liberty ჰქვია.
კის ციხეში სახელწოდებით „სინგ-სინგ“-ში
დაიჭრა, რა ხდებოდა თბილისში 90-იან
მკვლელობისთვის იხდის სასჯელს. მას
წლებში; ბოლოს კი მსჯელობს სინანულზე,
სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს და ამბობენ,
სინანულზე, რომელიც, მისი თქმით, ჭეშმა
რომ ის დამნაშავე არ არის. ფილმში პატი
რიტი უნდა იყოს და რომელიც მას ეწვია.
მართან ჩაწერლი სატელეფონო საუბარი
ერთი სიტყვით, ფილმი საინტერესოა და
გვაცნობს კოკას ისტორიას. რეჟისორი
სავდიანი. მასში განსხვავებული ფორმი
ამერიკას გაულამაზებლად გვიხატავს. მა
თაა მოთხრობილი ეპოქისა და კერძოდ
20
21
რამინ ლომსაძე ყვარელიდან >> ირინე ჟორდანია
ბოლო დროს დოკუმენტური კინოსადმი
ასაც ითავსებს. ამას გარდა, დოკუმენტურ
„კინოში გმირი ან სიყვარულისკენ უნდა მი
ინტერესი სულ უფრო მეტად იზრდება, მხატ
კინოში ხშირად ისეთ საკითხებს, ადამიან ურ
დიოდეს, ან სიკვდილისკენ“, – თქვა ერთ-ერთ
ვრულ კინოშიც უფრო მეტად იყენებენ დოკუ
ისტორიებს, თუ მათ ფარულ ვნებებს ვეხებით,
თავის მასტერკლ ასზე კშიშტოფ ზანუსიმ. ასეა
მენტური თუ მოკუმენტური კინოს ხერხებს და,
რომლებიც სცდება წარმოსახვას და თავის
რამინ ლომსაძის შემთხვევაშიც, ოღონდ იმ
საერთოდ, თანამედროვე კინოემატოგრაფი
ულ კინოს სიმწვავით, შესაძლოა, მხატვრ
განსხ ვ ავებით, რომ ის არა სიკვდილიდკენ,
თითქოს გას ცდა ჟანრობრივ ჩარჩოს, მისი
მნიშვნელოვნად აღემატებოდეს.
არამედ სიცოცხლისკენ მიდის. სწორედ იმ
საზღვრ ები ნელ-ნელა იშლება. მხატვრული
თუმცა, ყველაფერი პირიქითაა – ფილმშ ი
დღეს, როდესაც მას სამოცდათხუტმეტი წელი
კლიშეებისგან გათავისუფლება, უტყუარი
„რამინი“, რომელიც შორსაა ყველანაირ ი
უსრულდება, ის სიყვარულის დასაბრუნებ
ისტორიებ ი, ნამდვ ილი გმირები – სულ უფ
სიმწვავისა, თუ აქტუალობისგან – იმ გაგებით,
ავრება – ეძებს ქალს, რომელიც ლად მიემგზ
რო მეტ ყურდღებას იპყრობს. გარდა იმისა,
რა მნიშვნ ელობასაც ამ სიტყვაში ვდებთ; და
ოდესღაც უყვარდა და შემდეგ დაკარგა; ეძებს
რომ დოკუმენტალისტიკა მთელი სისავსით
სწორედ ესაა მისი ხიბლი. ფილმი ერთ კონკ
კარდაკარ და სოფელ-სოფელ, აჩერებს გამვ
აღბეჭდავს მიმდინარე პოლიტიკურ თუ სოცი
რეტულ ადამიანზე მოგვითხრობს. ქართველი
ლელებს სოფლის შარაზე...
ალურ პროცესებს, მას, ხშირ შემთხვევაში, ამ
ფალავანი რამინ ლომსაძე, რომელმაც თავის
პროცესებზე ერთგ ვარი გავლენის მოხდენაც
დროზე ორმოცდათხუთმეტ წამში შვიდი
ერთობლივი ფილმია. რეჟისორი ლიტვე
კი შეუძლია. მაგალითისთვის მოვიყვანდი
მატჩი მოიგ ო – დღეს მას დაბადების დღე
ლი ოდრიუს სტოუნ ია, საქარველოს მხარეს
ვერნერ ჰერცოგის დოკუმენტურ ფილმს - INTO
აქვს. მის თვალებში კი ისევ არის ნაპერწ
სცენარის თანაავტორი, გივი ოდიშარია წარ
THE ABYSS: A TALE OF DEATH, A TALE OF LIFE,
კალი, რომელსაც დრომ დიდი ვერაფერი
ა უკვე მოიპოვა რამდენიმე მოადგენს. ფილმმ
რომელიც სიკვდ ილმისჯილებთან ინტერვი
დააკლო. მხატვრ ული თვალით დანახული
ფესტივალის და კინოფორუმის ჯილდო, წელს
უებ ისგან შედგება. ფილმის ჩვენების შემდეგ
ერთი „დოკუმენტური „ დღე და კამერა, რო
კი ლიტვურმა მხარემ „ოსკარზე“ წარადგინა
თანამედროვე საზოგადოებ ა კიდევ ერთხელ
მელიც შეიძლება გმირის ოთახში შევიდეს,
საუკეთესო უცხოური ფილმის ნომინაციაში.
დაუბრუნდა თემას – გადაიხ ედოს კანონი სიკვ
მის სასთუმალთან მივიდეს, ოღონდ ისე, რომ
რეჟისორის თქმით, მან შეძლო ამოეხსნა
დილით დასჯის შესახებ; ან კიდევ რუსი რეჟი
მაინც დაგიტოვოს ჰაერ ი; ფილმში ყველაფე
უმლო ფილმის წარმატების საიდუმლო – საიდ
სორების პაველ კოსტომაროვისა და ალექსეი
ლის ტრიალ ებს; თითქმ ის არ რი გმირის ირგვ
თავად გმირშია, რამინ ლომსაძეში. ფილ
რასტორგუევ ის პროექტს – СРОК, რომელიც,
იძლევა განზოგადების საშუალ ებას, მაგრამ
მის თბილისური ჩვენება შარშან თბილისის
გარდა იმისა, რომ დოკუმენტურად აღბჭ დ ავს
ყველანაირ ი პარალელებისა და ყოვლისმომ
საერთაშორისო კინოფესტივალზე შედგა.
რუსეთის სოციალ ურ-პოლიტიკურ ცხოვრე
ცველი სენტენციებ ის გარეშე, ეხება მთავარს
პრემიერას თავად გმირიც ესწრ ებოდა... ნეტავ
ბას, გარკვეულწილად, მასმედიის ფუნქც ი
– ადამიანს.
თუ ნახა, ვისაც ეძებდა?!
„რამინი“ პირველი ქართულ-ლიტვური
21
22 recenzia
"კამერა, რომელიც დარდს გააქრობს"...
>> მაგდა გოგოლაშვილი
ყველაფერი ასე დაიწყო... 2011 წელს სა
კინოს ერთ-ერთი უდიდესი წამყვ ანი ფესტი
ყოველდღიურად უამრავ ახალგაზრდ ას
ქართველოს მასშტაბით კასტინგი ჩატარდა
ვალი, რომელსაც 120000-მდე კინომცოდნე,
ვხვდებით... ქუჩაში, მაღაზიაში, სამსახურსა
14-იდან 25 წლამდე ახალგაზრდებისთვის,
კინოს პროფესიონალი და კინომოყვარული
თუ გასართობ ადგილებში. ზოგ შემთხვევაში,
რომლებიც თვლიდნენ, რომ მათი რეალური
სტუმრობს) შედგება. თბილისში დაწყებული
გაჩენილი ცნობისმოყვარეობის მიუხ ედავად,
ისტორიები, მიზნები თუ ოცნებები გამორჩე
კასტინგი და მთავარი გმირების ისტორიე
ისინი ისე უჩინარდებიან ჩვენი ცხოვრებიდან,
ულად საინტერესო იქნებოდა ფილმის შე
ბი დაახლოებით ერთ თვეში გარდაიქმნა
რომ მათი არც სახელი ვიცით, არც ის, თუ
საქმნელად. არაერთმა ადამიანმა გამოხატა
დოკუმენტურ ფილმად და, შეიძლება ითქვ ას,
რაზე ფიქრობენ, რა პრობლემები აქვთ, რა
სურვილი კამერების წინ მოეთხრო საკუთარი
რეკორდულ დროში მოახერხა წარმატების
უხარიათ... „მანქანა, რომელიც ყველაფერს
ცხოვრების შესახებ. ასე დაიბადნენ დოკუმენ
მოპოვება. „მანქანა, რომელიც ყველაფერს
აქრობს“ გვაცნობს ახალგაზრდ ებს, რომლე
ტური ფილმის „მანქანა, რომელიც ყველა
გააქრობს” IDFA ფესტივალზე წარდგ ენილი
ური შეხე ბიც მასისგან საკუთარი ინდივიდუალ
ფერს აქრობს“ რეალური გმირები, რომელთა
იყო ,ახალგაზრდობისთვის შექმნილი საუკე
დულებებით, აზრებით, ცხოვრების სტილითა
საინტერესო, ემოციური, დრამატული ისტორი
თესო ფილმის (Doc U) , მაყურებლის პრიზის
თუ სოციალური ყოფით გამოირჩევიან. ეს
ები, სამშობლოში დაბრუნებულმა რეჟისორმა
(Audience Award) და საუკეთესო დებიუტის (First
არის ისტორიები ჩვენს ირგვლივ მყოფ ადა
თინათინ გურჩიანმა მოუთხრო მაყურებელს.
Appearance) ნომინაციებში, სადაც საუკეთესო
მიანებზე, რომელთა ცხოვრების ფირზე აღბეჭ
,,მანქანა, რომელიც ყველაფერს აქრობს“
სამეულში მოხვდა. ფილმი თბილისის საერ
დილი მხარეც აქამდე უცნობი იყო ჩვენთვის. ფილმის გმირები ერთმანეთისგან სრულიად
საქართველოს ეროვნული კინოცენტრის,
თაშორისო კინოფესტივალის გამარჯვ ებულიც
რობერტ ბოშისა და გოეთეს ინსტიტუტის
გახდა საუკ ეთესო ქართული ფილმის ნომი
ფინანსური მხარდაჭერით შეიქმნა. ფილმის
ნაციაში. 2013 წელს „მანქანა, რომელიც ყვე
ხატავენ ერთ საერთო სურათს ახალგაზრდე
ოპერატორი ანდრეას ბირგმანია, ხოლო ხმის
ლაფერს გააქრობს“ ევროპულ და ამერიკულ
ბისა, რომელიც ამ ქვეყანაში ცხოვრობენ. ისი
განსხვავებული, სხვადასხვ ანაირი განწყობით
რეჟისორები – მიჰაუ კრაიჩოკი და მარიან
კინოფესტივალებზეა მიწვეულ ი. სანდენსი
ები არიან, რომლებიც ერთი ნი ის ინდივიდუუმ
მენტრუპი. ფილმის გემანული პრემიერა
(World Cinema Competition), ჰელსინკი, გოტე
შეხედვით არაფრით გამოირჩევიან მასისგან,
ლაიფციგის დოკუმენტური კინოს ფესტივალ
ბორგი, ტრიესტე... ეს იმ ფესტივალების არას
მაგრამ მიუხედავად ამისა, მიილტვიან ისეთი
ზე გაიმართა, საერთაშორისო პრემიერა კი
რული ჩამონათვალია, სადაც სხვადასხვა
რაღაცების შექმნისკენ, რაც მათ სხვებისგან
ამსტერდამის დოკუმენტური კინოს საერთა
ქვეყნის მაყურებელსა და კინემატოგრაფისტს
განასხვავებთ. ფილმის მთავარ გმირებს სურ
შორისო ფესტივალზე IDFA (დოკუმენტური
შეეძლება ფილმის ყურება და შეფასება.
ვილი გაუჩნდათ, ერთ დღესაც დამდგ არიყვ
22
23
მიკური და საინტერესოა. მიუხედავად იმისა,
ნენ კამერის წინ და მოეყოლათ მათი ისეთი
ფილმის ერთ-ერთი გმირის გადაწყვეტი
ამბები, იდეები, ოცნებები, რომელთა შესახე
ლებაა, რომელმაც ცხოვრებაში პირველად
რომ ფილმს ერთი მთავარი გმირი არ ჰყავს,
ბაც, ხშირ შემთხვევაში, წარმოდგენაც კი არ
გაბედა დედის ნახვა... დედის, რომელმაც ის
ყველა მათგანი საკუთარი, ინდივიდუალური
აქვთ გარშმ ო მყოფებს. საკუთარ ცხოვრებაზე
მიატოვა, გული ატკინა, საკუთარი საქციელით
ისტორიით სხვადასხვა ემოციას იწვევს მაყუ
ლაპარაკის ძირითადი მიზეზი ის გულისტკივი
სხვებისგან განკიცხვის და დაცინვის ობიექტად
რებელში. ფილმის ყურებისას ხალისიან ი და
ლი და პრობლემებია, რომელთა გაქრობაზეც
აქცია...გოგონამ საკუთარი ისტორიის გულახ
დეპრესიულ ი განწყობა ერთმანეთს ხშირად
ალბათ არც ერთი იტყოდა უარს...
დილად მოყოლის შემდეგ ცხოვრებაში პირვე
ენაცვლ ება. მიუხედავად ბევრი დრამატული
რაზე ოცნებობენ?!
ლად გადაწყვიტა, გადაედგა ურთულესი ნაბი
ეპიზოდისა, ფილმი გამოხატავს მთავარი
ზოგს ჰოლვუდში უნდა წასვლა, ზოგი სამ
ჯი და დიდი ხნის უნახავ დედას შეხვედროდა.
გმირების იმედს, რომ ყველაფერი შეიცვლე
სახურზე ოცნებობს, ზოგიც სამხედროობ აზე;
ფილმის იდეა ერთი მხრივ იმ ახალგაზრდო
ბა მათ ცხოვრებაში, იმის მიუხედავად, რომ
ვიღაცას გათხოვება უნდა; ვიღაცას კი – დედა.
ა იყო, რომელსაც ბის საერთო სურათის შექმნ
აწმყ ოში „ზამთარი და სიცივეა“ (ირაკლი
და რას სთხოვდნენ მანქანას, რომელსაც ყველაფრის გაქრობა შეუძლია?!
საქართველოს ყველაზე რთულ პერიოდში
ჩარკვ იანი „ზამთარი“ ფილმის ერთ-ერთი
მოუწიათ გაზრდა; მეორე მხრივ კი, მათი
საუნდტრეკია). ვინ იცის, იქნებ ფილმის მთა ვარმა გმირებმა მართლ ა შეცვალონ თავი
ალბათ იმ ყველაფერი უსიამოვნოს ცხოვ
დარდების შეძლებისდაგვარად გაქრობა/შემ
რებიდან ამოშლას, რაც მათი გულახდილო
სუბუქება ისე, როგორც მხოლოდ ჯადოსნურ
ანთი ცხოვრება... ზოგი ჰოლივუდში წავიდეს,
ბის მიზეზი გახდა. მიუხედავად იმისა, რომ
მანქანას შეუძლია.
ზოგიც გათხოვდეს, ზოგს კი ისეთი სამსახური
ასეთი ჯადოსნური მანქანა არ არსებობს, მისი
არ იქნება გადაჭარბებული, თუ ვიტყვი, რომ
ჰქონდეს, როგორზეც ოცნებობს. ყველა მათ
ფუნქციების ნაწილობრივი შეთავსება სხვა რა
ურთულესი ამოცანაა რეჟისორისთვ ის 97 წუ
განი მზად არის, გადადგას პირველი ნაბიჯები
ღაცებსაც შეუძლიათ. მაგალითად, კამერას...
თის განმავლობაში მაყურებელს „აყურებინო“
საკუთარი ცხოვრების შესაცვლელად, ფილმი
რომელიც მათ დარდებს ამსუბუქებს. მთავარი
დოკუმენტური ფილმი ისე სულმოუთქმ ელად,
კი ამავდრ ოულად ცდილობს, გადადგას პირ
გმირების „გულების გადაშლა“ კამერისთვის,
რომ სტატიკური კადრებიც კი ძალიან დინამი
ველი ნაბიჯები საერთაშორისო მასშტ აბით
საკუთარი თავის წარმოჩენისა და სხვებისთ
კური და საინტერესო იყოს მისთვის. ფილმის
იმ წარმატების მისაღწევად, რომელსაც იგი
ვის გაცნობის გარდა, ალბათ იმედია... იმედი
გმირები ძირითადად დანგრეული კედლის
იმსახურებს.
იმისა, რომ მათი წუხილი შეიძლება გულახდი
წინ მდგარნი, უძრავად ჰყვებიან თავიანთ
ლობით მაინც შემსუბუქდეს. ამის მაგალითი
ამბავს, მათი ისტორიები კი ცოცხალი, დინა
23
24 fotoreportaJi
მელოტი ბიჭები
>> მარიკა გრიგოლიშვილი
„მელოტი ბიჭები“ – ასეთია სამუშაო
მთავარ როლებს – ანდროს, ივას, და
სათაური ლევან კოღუაშვილის ახალ
გმირების უმრავლესობას არაპროფესიონალი
ფილმისა, რომელიც ქართული რეალობის
მსახიობები თამაშობენ. ფილმის იმ ნაწილში,
ფონზე განვითარებული სასიყვარულო
რომელიც ქობულეთში ვითარდება,
ტრაგიკომედიაა. ქართული ურთიერთობები,
მონაწილეობას ბათუმელი მსახიობები და
ოჯახი და მეგობრობა, ღალატი და
ადგილობრივი მოსახლეობა მიიღებს..
ერთგულება, ადამიანების კეთილშობილება
გადაღებების ნაწილი აჭარაში იგეგმება...
რთულ ცხოვრებისეულ სიტუაციაშიც კი – ეს
თბილისის ავტოსადგური, ლტოლვილების
ყველაფერი ფილმის გმირების ცხოვრებაში
საცხოვრებელი სახლი, მრავალსართულიანი
აისახება.
სახლების ეზოები, პლაჟი – ეს ის მრავალჯერ
40 წლის სკოლის მასწვალებელს,
ნანახი, მაგრამ კამერით განსხვავებულად
უცოლო სანდროს, რომელიც ჯერ კიდევ
დანახული ობიექტებია, სადაც ფილმის
მშობლებთან ერთად ცხოვრობს, თავისი
სიუჟეტი ვითარდება; პერსპექტივები,
მოწაფის დედა, მანანა შეუყვარდება.
სივრცეები, ხედები რომელიც არც ისე
მანანასაც მოსწონს სანდრო და სწორედ
ნაცნობია, მაგარმ ნამდვილად ქალაქის
მაშინ, როდესაც მათ შორის რომანი უნდა
ნაწილს წარმოადგენს...
გაჩაღდეს, მანანას ქმარს, თენგოს ციხიდან
დამდგმელი მხატვარი – კოტე ჯაფარიძე;
დროზე ადრე ათავისუფლებენ... სიუჟეტი
ოპერატორი – ტატო კოტეტიშვილი;
მუდმივად ვითარდება. თუმცა, რეჟისორის
სცენარის ავტორები – ბორის ფრუმინი,
აზრით, ფილმის სიუჟეტი უბრალოდ საბაბია,
ლევან კოღუაშვილი, კოსტუმების მხატვარი
იმისათვის, რომ აჩვენოს თანამედროვე
– თინათინ კვინიკაძე; პროდუსერები: ლევან
ქართული ცხოვრების რაღაც ნაწილი.
კოღუაშვილი და სულიკო წულუკიძე.
მთავარ როლებს ანდრო საყვარელიძე,
ფილმზე მუშაობა გეგმის მიხედვით
არჩილ ქიქოძე, ია სუხიტაშვილი და ვახო
მიმდინარეობს. სურათი 2013 წლის
ჩაჩანიძე ასრულებენ. ფილმში ასევე
ზაფხულისათვის უნდა იყოს მზად.
მონაწილეობს კახი კავსაძე, რომელიც მთავარი გმირის მამას განასხიერებს.
ფოტო: ლევან სიხარულიძე
25
ფოტო: ლევან სიხარულიძე
fotoreportaJi
27
ფოტო: ლევან სიხარულიძე
28 fotoreportaJi
30
კინოს ამოფარებული | ავტორი სოფო ბაზღაძე
31
32
33
ფოტო: ანა სოროკოლეტი
34
35
levana >> გიორგი ბერიძე
შენ ფანტასტიკურ მასაჟს გაგვიკეთებსო; ხო, მაგრა მოგეშვება და, – კიდევ ჩათვა
ლევანს ადრე არ ვიცნობდი. ისე, ქალაქი
ლე, ერთი კვირის ენერგიას აკრიფავო;
დან თუ მსმენოდა მასზე. თბილისი, მოგეხსე
ატა და ჩემს თვალწინ გეპატიჟებიო, – დაამ
ნებათ, პატარა ქალაქია და ყველამ ყველა
დარეკა.
ქართული კინო; – ლევანმა დიდად შეუწყო ხელი იმას, რომ დღეს საქართველო ში არის საუკეთესო კინოტექნიკა;
ფერი იცის ერთმანეთის შესახებ. სწორედ მაშინ გავიგე, რომ რისკის მოყვარული კაცია
- ლევან კორინთელმა გააცოცხლა ცუდ მდგომარეობაში მყოფი
ზარი რომ დაირეკა, თვითონ წავიდა კარის – ლევანმა დიდწილად განაპირობა იმ
და ხშირად უმართლებს კიდეც. ერთხელაც
გასაღებად. –Ты что одна? – მომესმა მისი ხმა.
გავარდა ხმა, რომ ამ „რისკიანმა კაცმა“
მოკლედ ერთი გოგო მოვიდა. მე, რა თქმა
ახალგაზრდა ბიჭებისა და გოგონების კინოში მოსვლა, რომლებიც დღეს მუშაობენ
გაყიდა ყველაფერი და კინოს გადაღება და
უნდა, უარი ვთქვი, მაგრამ – არა, მე არ მინდა,
იწყო. ჩემი „ინტერესი“ მის მიმართ ძალიან
შენ ჩემზე მეტად იღლებიო, – ისე გულწრფე
გაიზარდა. მაშინ ხომ თბილისში აღარ იყო
ლად მითხრა, რომ ხმა აღარ ამომიღია.
არც მოქმედი კამერა, არც განათება და არც
მეორე დღეს, – როგორა ხარ, გიორგაო? –
ილი კინოს გადაღებას არაფერი,რაც ნამდვ
მეკითხებოდა ხოლმე, და – ჩიტივით-მეთქი, –
სჭირდება.
რომ ვპასუხობდი, გემრიელად იცინოდა.
სხვადასხვა კინომატოგრაფიულ პროფე სიებზე ქართულ, და არამარტო ქართულ კინოში.… იმიტომ, რომ მას, არ ვიცი, როდის და რა ტომ, ნამდვილად
კიევში გადაღებების ბოლო დღეები იყო,
შეუყვარდა კინო – ჯერ ალბათ როგორც მა
ნელად კიევიდან დამირეკა. ალეკო ცაბაძის
ემლიანი რომ მოვიდა. უსიტყვოდ თვალცრ
ყურებელს, მერე პროდუსერს, მერე როგორც
„რუსული სამკუთხედის“ გადაღებას მთავა
მივხვდ ით, რომ დედა გარდაეცვალა, რომ
ფილმის იდეის ავტორს, სცენარის თანა
ზობდა. რა თქმა უნდა, დავთანხმდი და ცოტა
ლის ავადმყ ოფობას ძალიან განიცდიდა .
ავტორს, და ბოლოს როგორც რეჟისორს,
გავიდა დრო და აბსოლუტურად მოულოდ
ხანში კიევში ამოვყავი თავი.
2008-ში ომი რომ დაიწყო, პრაღაში ვიყავით. ვეღარ გავჩერდით. აეროპორტში ბილეთების
ახლაც, ამას რომ ვწერ, კიევში ვარ. დავ
რისკენაც ის ნამდვილად მიდიოდა და ვეღარ მოასწრო.
გამყიდველმა გოგონამ ბევრი იწვალა ჩვენ
დივარ ქალაქში და ძალიან ბევრი ადგილი
თვის, მაგრამ, გახსოვთ ალბათ, ყველა რეისი
ცოტა ხნის წინათ გადავათვალიერე კიევე
მხვდება, სადაც მაშინ გადაღებები გვქონ
გაუქმებული იყო. შემოვლით გზებს ვეძებდით.
ლი ფოტოგრაფის ანა სოროკოლეტის მიერ
და. ვიღებდით ბევრს. რთული ობიექტები,
რაღაც მომენტში გოგონამ ამოგვხედა და
გადაღებული ფოტოები „რუსული სამკუთხე
ბევრი გადაადგილება, ბევრი ტექნიკა, დიდი
გვეუბნება, – არის ორი ბილეთი ბაქომდე, მოს
დის“ გადასაღები მოედნიდან, იმ იმედით,
გადამღები ჯგუფი. ლევანი, ალეკო, გოგი
კოვის გავლითო! არა!!! – განწირულებივით,
რომ მის რამე ისეთ ფოტოს ვიპოვიდი, რაც
ტატიშვილი, კოტე ჯაფარიძე, მე და ასზე მეტი
სინქრონულად შევძახეთ ორივემ. გოგონაც
აღარ მახსოვდა, და თქვენ წარმოიდგინეთ,
ელი „კინოშნიკი“. კიევ
იმ წამსვ ე მიხვდა, და ბოდიშიც კი მოგვიხადა.
300-მდე ფოტოში მხოლოდ ერთი აღმოჩნდა,
ბოლოს მაინც ჩავფრ ინდით სტამბულში, იქი
სადაც ლევანი ჩანს!
ერთ საღამოს, გადაღების მერე დაქანცუ
დან ტრაპზონში, მერე ტაქსით სარფში, იქიდან
ლები სახლში ვისხედით და ხმის ამოღების
ბათუმში, და ბათუმიდან თბილისში. მთელი
თავიც კი არ გვქონდა. ლევანი მომიბრუნდა
გზა ხმა არ ამოგვიღია არც ერთს...…
ხან კიდევ ასე: „ბიჭო,ლევანა“!
და ეშმაკური თვალებით მეუბნება, – გინდა ეხლა დავრეკავ, ორი გოგო მოვა და მე და
P.S. არ ვიცი რატომ, „კოროთი“ იშვიათად ან სულაც არ მიმიმართავს და ლევანას ვუძახდი,
ულად: ახლა ცოტა რამ სერიოზ
36
37
კადრი ფილმიდა „გასეირნება ყარაბაღში“
gaelveba... >> ლევან თუთბერიძე
იყო,იმიტომ, რომ მას ენდობოდნენ; ასევე არც ფულის წაგება იყო მისთვის ტრაგედია...
„მე ვიქნები ამ ფილმის პროდუსერი, მე
ის მთავარი იყო მუშაობის პროცესი მისთვ
ვიშოვნი ფულს!“... ვიფიქრე, რომ ზედმეტი
და კინოს დაბადება... ის თავისი ბუნებით
ემოციით მოუვ იდა ამ სიტყვების წარმოთქ
მშენებელი იყო და არა მნგრეველი,რო
მა, რადგან იმ პერიოდში, 2001-2002 წლებში
ი არიან ჩვენს გორებიც სამწუხაროდ ბევრნ
ია საქართველოში თითქმის ათ, კინოინდუსტრ
ირგვ ლივ.მიუხ ედავად ასაკში განსხ ვ ავებისა,
თხუთმეტ წელიწადს გაჩერებული იყო. მე და
ის ჩემი ახლო მეგობარი იყო და მეგობრო
აკა მორჩილაძემ მის თვალებში ცეცხლი და
ბაც განსაკუთრებული იცოდა.პირდაპირი და
სიმართლე დავინახეთ.მისგან იმდენი ენერ
ალალი, პატივისცემით განმსჭვალული და
გია ვიგრძენი, რომ არც კი დავფიქრებულ
თავდადებული.ძალიან უყვარდა საჩუქრების
ვართ, ისე ჩამოვართვით ერთმ ანეთს ხელი,
გაკეთება და პატარა ბავშვ ივით სწყინდა, რო
და დაიწყო ფილმის „გასეირნება ყარაბაღში“
ცა მას ვერ უგებდნ ენ. რამდენჯერ დაურ ეკავს
ურთულესი პროექტის რეალიზაცია, გიორგი
ჩემთვ ის ღამით (ის დროს ვერ გრძნობდა)
ხარაბაძესთან და გუკა რჩეულიშვილთან
და აქოშინებულს მოუყოლია თავისი ახალი
ერთად. ლევან კორინთელმა თავის ასაკისთვის (41) იმდენის გაკეთება შეძლო, რაც მხოლოდ რჩე ულებს შეუძლიათ – რამდენიმე მხატვრული ფილმი;დოკუმენტური და მოკლემეტრჟ იან ი
იდეებისა და გეგმების შესახებ; და არც პასუხს ელოდა ჩემგან, რადგან დარწმუნებული იყო, რომ მართალია...და ის მართალი იყო. პრაღაში ვცხოვრობდით თითქმის სამი თვე,ფილმის პოსტპ როდუქციის დროს.ბ ევრ
პროექტები; კინოთეატრები და კიდევ ბევრი
თემაზე ვსაუბრობდით და ვკამათობდით კი
კარგი საქმე ქართული კინოს აღორძინე
დეც...ერთხელ ღამის პრაღაში ვსეირნობდით
ბისთვის; და ეს ყველაფერი მხოლოდ ათ
და ცხოვრებისეულ პრობლემებზე ვსაუბრობ
წელიწადში. ის ყოველთვის უმაღლეს ხარისხს
ე ჩემს პრობლემებზე დიდხანს ველა დით...მ
მოითხოვდა პირველ რიგში საკუთარი თავის
პარაკე.ჩუმად მისმენდა, რაც „კოროსგან“
გან და მერე სხვებისგან.
ცოტა უჩვეულ ო იყო, დიდხანს ჩუმად ყოფნა
გადაღებაზე ვგრძნობდი თავისუფლებას,
არ უყვარდა.რამდენიმე წუთი ორივე უხმოდ
რადგან დავინახე, რომ „კოროსთვის“ არანა
მივდიოდით...უცბად კორო მეუბნება, – „იცი,
ირი საწარმოო დაბრკ ოლება არ არსებობდა.
ლევან,შ ენ ღმერთს უყვარხარ“... და ისევ სიჩუ
მას შეეძლო, მაგალითად წალკიდან, სადაც
მე...ვერაფერი ვუპასუხე, მაგრამ საოც არი იმე
ერთ-ერთი გადაღების ობიექტი გვქონდა, და
დი ვიგრძ ენი,და ეს სიტყვები დღესაც მესმის
საიდანაც თბილისამდე საკმაოდ შორი მან
ხოლმე, როცა ძალიან გამიჭირდება.
ძილია, რამდენჯერმე თბილისში წასულიყო
მადლობა, ლევან, რომ ჩვენთან ერთად
და ჩამოსულიყო, ჩამოეყვანა ჰოლივუდიდან
იყავი და სიზმარივით დამიტოვე შენი
ოპერატორი, სერბიიდ ან, უკრაინ იდან, აზერ
გაელვება ჩემს ცხოვრებაში...მადლობა
ბაიჯანიდან, ჩეხეთიდან – კინოს სპეცია
ყველაფრისთვის...ღმერთმა გაცხონოს!
ისთვ ის ფულის შოვნა ადვილი ლისტები...მ
38
koros kino
>> აკა მორჩილაძე
ზემო-ქვემო ვერა მაგ საქმეში იყო ჩართული.
რამდენი ვნახავდი, სულ ამას ამბობდა და
– საწყალი კოროს ხსოვნა იყოსო, – ფორემ
თითოქს რაღაც საერთო განცდ ის, სურვი
მერე, თუკი სადმე გადავეყრებოდით, სულ
თქვა. მე წინა დღის მობრუნებული ვიყავი
ლის,თუ ოცნების გამოხატვა უნდოდა ამ
რაღაც სიუჟ ეტებს მიყვებოდა, სკაიპ ით მო
თბილისში და მიყვებოდა რაღაცებს. სუფრა
ფილმის პროდუსერობით. ეგ ძალიან ჩანდა.
ამას წ ინათ, ერთგან ვისხდ ით საღამოს და,
ზე ერთი კაციც იყო, რომელსაც კორო არა
მე კინოსი ბევრი არაფერი გამეგებოდა,
მირეკავდა ხოლმე, და სიუჟ ეტურ ნახაზებს მაჩვენებდა, – ასე ჯობია,თუ ისე ჯობიაო. სა
სცნობოდა და თქვა კიდეც, – მე არ ვიცნობ
სცენარების წერზე სულ უარს ვამბობდი, მაგ
ერთოდ, არ მახსოვს, რამეზე უარი მეთქვას
დი, სამწუხაროდო; როგორც არის ხოლმე
რამ სამსახურიდან შინ მიმავალი იმ ოფისში
მისთვ ის, შეუძლებელი იყო. შემამოწმებდა
ჩვენს ლაპარაკებში.
ავივლიდი ხოლმე, სადაც ფორე, კორო და
ხოლმე, მართლ ა ამბობ,თუ ისე მეთანხმებიო.
ფორემ უთხრა, – აი, მთავარი რო გითხრა, როგორ იყო, იციო? წარმოდიგინე, რომ კაცმა ერთ დილით გაიღვიძოს და თქვას, –
ლევანა კინოს გადასაღებად ემზადებოდნენ
არ ვიცი, თუ რამეში გამოადგებოდა ხოლმე.
და მსახიობ ებს არჩევდნ ენ.
დარკევდა, ისევ ყარაბაღი უნდა დავარქვაო.
იცით როგორ არის? ფილმის გადაღებებზე
დაარქვი მეთქი, – ვეტყოდი, და მოაყოლებ
მორჩა, დღეიდან კინოები უნდა გადავიღოო,
თუ მოხვდები, იმაზე სასიამოვნო, სახალისო
და, – ეხლა მოგყვ ები, არ იფიქრო რო, რამე
– და იმ წუთიდნავე რომ შეუდგეს ამ საქმის
და ცოცხალი, ძნელად რომ რამე საქმე შეგ
ნიტოს ვაკეთებო.
ასრულებასო. იმას გაეღ იმა, – რა გინდა, კაი
ხვდეს ცხოვრებაში. ეს ყოველდღიურობა იმ
რამეაო.
დენად მაგარია, რომ მგონი შედეგზე დიდად
ამაბვშ ი ატრიალ ებდა ხოლმე. სკაიპში,
აღარც ფიქრობ. ეგ მე მერე გავიგე, მაგრამ
მეტსახელად „კოროსავა“ ჰქონდა. მაგრამ ამ
კორომ საიდან გაიგო, არ ვიცი.
კოროსავაზე ბევრად მაგარი იყო, საიდ ანღაც
აც ეხლა რომ ვფიქრობ, მთავარი მართლ ეგ იყო. კორო მაშინ გავიცანი, როცა ფორე ჩემი
რაიმეთი ასე ხმამაღლა და მთლიან ად გა
თავის მეტსახელს რაღაცნაირ ად კინოს
გადასაღები მოედნების ამერიკული სკამი
წიგნის, „აგვისტოს პასიანსის“ გადაღებას
ტაცებული ადამიან ი არც მანამდე მენახა და
რომ მოიტ ანა, ტილოს ზურგით. აი,მუზეუმ ებ
ცდილობდა. ლევან თუთბერიძემ და ფორემ
არც მერე მინახავს. ბობოქრობდა, ხმაურ ობ
შიც რომ დევს და უკან რომ აწერია, ჰემფრი
შემახვედრეს „ამირანის“ ფოიეში. მაინტერე
და, ყვიროდა, იცინოდა,თვალები ხომ სულ
ბოგარტ და ასეთი რამეები და დააწერა,
სებს, მაგრამ არა ეგ წიგნიო, „მოგზაურობა
უციმციმებდა, აჩხრიალებდა იმ გულზე დაკი
კოროლეონე. არ მიკითხავს, თვითონ მოი
ყარბაღშიო“. ლაშა თაბუკაშვილს ერჩია.
დებულ გასაღებების ასხმულას. თუკი რამეს
გონა, თუ როგორ. ალბათ,თვითონ. ძალიან
ჰოდა, ეგრე დავიწყეთ, ირაკლი სოლომანაშ
გადაწყვეტდა,იმის გამჩერებელი, არ ვიცი,თუ
ბევრს ვიცინოდით, კარგ ხასიათზე მაყენებ
ვილი სცენარს წერდა,მეც ჩემი ჭკუით ვეხმა
მოიძ ებნებოდა. რაღაცნაირად ანთებული
და ეგ წარწერა.
რებოდი,კორომ კი „ვაკის პარკის“ ჩასახვევ
იყო. რასაც აკეთებდა, თავიდან ბოლომდე
თან მაღალ სახლშ ი რაღაც ოფისი გაახერხა
იმაში იყო.
და ფულზე სირბილი დაიწყო. მგონი, მთელი
სულ ამბობდა, ჩემითაც უნდა გადავიღოო.
არც მინახავს ასე კარგად და მრავილის გამომხატველად შედგენილი სახუმარო მეტსახელი. მგონი, ყველაფერი შედიოდა
39
შიგ – ძველი ამბები, მისწრ აფებები,ვერის
ნაირი პრესკონფერნეცია იყო, შენ ყვიროდი
ბაშქოიშ ი, მე არ ვიყავი თბილისში, და რომ
სუბკულტურა, ოცნება, რა ვიცი, ათასი რამე.
და კორო სიცილით კვდებოდაო.
ჩამოვედი, გაეგო და დამირეკა, – საქმე მაქო.
მერე ტურიკამ და კორომ აიტეხეს, – დავით
აუცილებლად დარეკავდა ხოლმე, – ბიჭო,
ღამით გამომიარ ა და კაზინოში წამიყვანა, – რაღაცა უნდა გაჩვენო,ოღონდ არავის არ
აღმაშენებელი, დავით აღმაშენებელიო. მე
გიო,ნახე ჩემი კინო? ქვეყნის დასალიერზეც
რე ხმაური ატყდა, – რატომო, მთავრობას ცუ
კი დაგირეკავდა. მანამდე რამდენ ადგილას
უთხრაო. ლევანასაც არ უთხრა, ფორესაც
დი დავით აღმაშენებელი უნდაო. მოკლედ,
უნდა დაერეკა, რომ ის ნომერი გაეგო, და
არ უთხრაო, მე თვითონ ვეტყვიო. ვაჰ მეთ
გრძელი და დალხართული ამბავი იყო, ისე
გიყვებოდა, გიყვებოდა, გადაღებულსაც და
ქი, შევედით იქ რაღაც ოთახში და, – აიო,
გამოდიოდა, რომ ბევრ ფულს ვიღებდით
გადასაღებსაც. ამირნაში თუ მოვხვდ ებოდი
ვერ მოვითმინე, და ჩემით დავამონტაჟეო,
მთავრობისგან, რათა დავით აღმაშენებელი
ხოლმე რამე ფილმის საყურებლად, არა,
დავსხ დეთ ეხლა და ვუყუროთო. ჩეხეთში
ცუდად გამოგვეყვანა. როგორც არი, ეხლა
არა და უცებ გავიგონებდი მის ხმას შორი
მიქონდათ მონტაჟისთვის, მაგრამ იქმდ ე
რაღადროს ეგ ამბებია. ჰოდა, პრესკონფე
დან, უკანა ოთახებიდან, ვიტყოდი, კორო
რას გაუძლებდა. შეუძლებელი იყო. ეგრე უყ
რენცია უნდა მოვაწყოო, – კორომ დამირეკა.
ებრძვის სამყაროს და ვიცნოდით ხოლმე,
ვარდა. მართლა ძალიან უყვარდა, ბავშვ ები
არ მოვალ მეთქი, ვერა ვარ მაგ საქმეების,
გამოვარდებოდა ამასობაში კაფეში, და
რომ უყვართ, ისე. მაგას ვხვდებოდი, ალბათ
ხო იცი. კარგიო.
დავუძახებდი, – ბატონო ლევან, მოიხ ედავ
იმიტომ მიჭირდა რომ რამეზე უარი მეთქვა.
და სხვა ფიქრებში მყოფი და ააციმციმებდა
ბოლოსდაბოლოს სწორედ ეგ არი მთავარი,
ჰოდა, სამსახურში ვიყავი და უცებ კორო არ მოვიდა? ყავარჯნებით, მოტეხილი ფეხით.
თვალებს. გამაგჟეს ტო, იტყოდა, – შოკო
როგორ უყვართ ის, რაც უყვართ და ვინც
შუქი არ იყო, ლიფტი არ იყო და ამოსულიყო
ლადი დალიე, არსად არ არი შოკოლადი, აქ
უყვართ.
როგორღაც ამ მეოთხე სართულზე. მეთქი,
არი მარტო, ხო იცი. შენ დალიე, დაგატკბ ობ
გაიგჟდი, ქვემოდან მაინც დაგერეკა. წამომ
ს-თქ ო. დამატკბ ობს კი არა, სულ გამაგიჟებ
ხედავდა, ხშირად კი თავად იყო კინოში.ერთ
ეგრე მგონია,რომ გამუდმებით კინოს
სო. ვიცინოდით. მერე, „ამირანიდან“ რომ
დილას გაიღვიძა და გადაწყვიტა,რომ ასე
დაგვსვ ამო.
წავიდა, ის შოკოლადის აპარატი კარგა ხანს
ყოფილიყო, როგორც ფორემ თქვა.
მე კი ვიჯექი ჩუმად, მარა ბოლოს ცოტა
იდგა დახლზე, ოღონდ შოკოლადს აღარ
ყევიო, ხმას ნუ ამოიღებ, მარა მარტოს ნუ
ყვირილი მომვიდა, ყოვლად სამრცხვინოდ.
აკეთებდნენ და ერთხელ ვუთხარი, – მაიტ ა,
კვდეობდა სიცილით. მაგარიაო, რა ბრაზი
მაჩუქე ძეგლივით დავდგამ, როგორც პირ
ანი ხარო, – იცინოდა და იცინოდა. მაგარი
ველ შოკოლადის აპარატს თბილისში-თქ ო.
სიცილი ქონდა, წარბებს ჩამოყრიდა და
მაგიანათ გავყიდეო, – ისევ ვიცინოდით.
იყურებოდა ქვემოდან. ფორე უცხოეთში იყო მაშინ,მირეკავდა და მაშაყირებდა, – ეგ რა
ყველაზე ისეთად კიდევ იცი რა მახსოვს? ყარაბაღს რომ იღებდნენ წალკაში, სოფელ
კადრები ფილმებიდან: „გასეირნება ყარაბაღში“; „კონფლიქტის ზონა“
40
კადრი ფილმიდა „რუსული სამკუთხედი“
koro
>> დათო ტურაშვილი
ისეთივე წარმატებული შედეგი, როგორიც
ლევანისთვის უკეთესი იქნებოდა თუ უცხო
ველთვ ის ვცდილობდი, რომ მისი ნამდვილი
საქართველოში ჰქონდა. ამიტომაც, ერთხელ
ისურად ელი პედაგოგი ეყოლებოდა ინგლ
სახელით მიმემართა კოროსთვ ის და მგონი,
ხუმრობით ისიც კი ვუთხარი, რომ ერთადერ
ამეტყველებისთვის. კორო ნიჭიერ ი ადამიან ი
მხოლოდ ახლა ვხვდები – რატომ. ალბათ
თი კინოპროდუსერი იყო დედამიწაზე, რო
იყო და ამიტომაც დარწმუნებული ვარ, რომ
იმიტომ, რომ მინდოდა, მეტი პასუხისმგებ
მელმაც ინგლისური არ იცოდა. სამაგიეროდ,
ინგლ ისურსაც ისევე ისწავლიდა, როგორც
ნ ო ლევან კორინთელს იმ ფუნქ ლობა ეგრძ
მან იცოდა, რომ ნებისმიერ ხუმრობაშიც შეიძ
ბევრი რამ ისწავლა მანამდე, ვიდრე ყველა
ციის გამო, თვითონვე რომ იტვირთა და მარ
ლება იყოს სიმართლე, და რამდენიმე დღის
ზე წარმატებული პროდუსერი გახდებოდა.
თლა გახდა კიდეც ყველაზე პროდუქტიულ ი
შემდეგ დამირეკა და მკითხა, – ინგლისურის
თუმცა მას არასდროს აკმაყოფილებდა ის,
პროდუსერი საქართველოში. თუმცა მე მინ
კარგი მასწავლებელი ვინ იციო. არ დამეზა
რაც უკვე ჰქონდა მოპოვებული და გარდაც
დოდა, რომ მის ზღვა ენერგიასა და მიზანსწ
რა და “პროსპეროში” წავედი განცხადებების
ვალებამდე ცოტა ხნით ადრე სცენარიც დაწე
რაფულობას ჩვენი ქვეყნის გარეთაც მოეტ ანა
წასაკითხად, რადგან გადავწყვიტე, რომ
რა, რომლის მიხედვითაც პატარა ფილმის
ყველანი „კოროს“ ეძახდნენ და მე კი ყო
41
მიღებას. კორომ კი თვითონ შექმნა თანამედ
გადაღებას თვითონვე აპირებდა. ის სცენარი
რომ მისი ახლობლები ახლაც ცდილობენ,
ჯერ თვითონ წამაკითხა და მერე თვითონ
არ ილაპარაკონ ლევან კორინთელის სიკ
ობა მაშინ, როცა როვე ქართული კინო-რეალ
ვე მომიყვა კიდეც, მიუხედავად იმისა, რომ
ვდილის ნამდვილ მიზეზებზე. სამწუხაროა,
ერთი ფილმის გადაღებაც კი, საქართველო
ვეუბნებოდი, – წაკითხული მაქვს-მეთქი, და
რომ დღემდე ბოლომდე ვერ ვაცნობიერებთ,
ში არარეალური ეგონათ.
მაინც არ ჩერდებოდა. როცა ჯერარგადა
რამდენად პრობლემური და ტრაგიკულია
ღებული კინოს სიუჟეტს ჰყვებოდა ხოლმე,
ნებისმიერი ნიჭიერი ადამიანის დაკარგ
ჩვენგანს და მას სიკვდილის უფლება,
ყოველთვის ბავშვივით ანთებული იყო, და
ვა ისეთი მცირერიცხოვანი ხალხისთვის,
უბრალოდ, არ ჰქონდა...
ეს და კიდევ რამდენიმე ბავშვ ური თვისება,
როგორიც ჩვენ ვართ. არადა ნიჭის გარდა,
ბოლომდე შეინარჩუნა კიდეც. მე კი ასეთი
მას ჰქონდა (კარგი გაგებით) ისეთი ფანატი
ადამიანები ძალიან მიყვარს და კოროც მიყ
ური სიყვარული კინოს მიმართ, რომელიც
ვარდა; თუმცა არ მიყვარს და არ მომწონს ის,
აუცილებლად სჭირდება რეალური შედეგის
ამიტომაც კორო სჭირდებოდა ნებისმიერ
42
>> ირაკლი სოლომანაშვილი
ნაამბობი ყოველი ეპიზოდი ცალკე ფილმად
დიალოგებზე ამახვილებდა ყურადღებას, ან
გადაღების ღირსი იყო, მათი გაერთიან ება
გულიან ად იცინოდა რომელიმე პერსონაჟის რეპლიკაზე, ანდა მაჩერებდა და მისწორებ
დიდი ხნით დაიკარგებოდა ხოლმე, მერე
ერთ ფილმად კი საკმაოდ რთული. რამდენი
უცბად დარეკავდა, ზუსტად მაშინ, მის ზარს
მე ეპიზოდის ერთად ასაკინძად თრითმენტის
და, – ეგ ტიპი ეგრე არ იტყოდაო, – და თავის
რომ არ ველოდი – ჰა, არ გადავიღოთ კარგი
დაწერას ვთავაზობდი. მუდამ ეჩქარებოდა,
ვერსიას ამბობდა. როგორც წესი, მისი ვერ
კინო? მაგარი იდეა მაქვს ო, – მეტყოდა და სა
– რა დროს თრითმენტია, სცენარი გვეჩქარე
სია ნაღდი იყო.
კუთარი იდეით ანთებული იქვე, ტელეფონით
ბა, დავიწყოთ და თავისით აეწყობაო. ჰოდა,
მიამბობდა რაიმე ამბავს, რომელიც უკვე მზა
ვიწყებდით სცენარის წერას და, რა თქმა
ობაში, რომ მთელი შემოქმედებითი ჯგუფი
სინოფსისი იყო. ბოლოს იკითხავდა: „ირა, ხო
უნდა, ორ კვირაში ვერასდროს ვეტეოდით.
ვისხედით და ლევანის ცხოვრებაში მომხდარ
„ახუიტელნი“ ისტორიაა, ტო? ერთგან ვიბაზ
მუდამ ლევანს ვეძახდი, „კორო“ არასდროს
რე და რაღაც მაყუთს იძლევიან, დანარჩენს
დამიძახია, და მისი გაცნობიდან დიდხანს,
დედას ვუტირებ, და ხო იცი, ვიშოვი.“
სანამ თავად არ მიამბო, ვერ ვხვდებოდი,
– კი, მაგარია!..
რატომ გადაწყვიტა ფილმის გადაღება და
– მერე მაგარი როა, დავაი, ხვალ ჩემთან
საერთოდ რატომ მოვიდა კინოში?
დ ეთ. შევხვ
სანამ კინო შეგვახვედრებდა, ლევანს შო
– ხვაალ?!
ისანი ვიყავით რიდან ვიცნობდი. ერთი თაობ
– ჰო, ხვალ, აბა როდის? ორ კვირაში მზად
და ოთხი წელი იმ უბანში ვსწავლობდი, რო
უნდა იყოს სცენარი... მეტი რად უნდა, ტო?
მელშიც ის ცხოვრობდა.
ბოლოს იმდენად ჩაერთო სცენარზე მუშა
რეალურ ამბებს ვისმენდით. – მაგარი ისტორიაა , მაგრამ ამ ფილმში ვერ ჩაჯდება. მენანებოდა, ლევანის ნაამბობი ბევრი ეპი ზოდის ადგილი სცენარში რომ არ მოინახა. აბა, იმ დროს ვინ წარმოიდგენდა, რომ ტრი ლოგიის პირველ ფილმზე ვმუშაობდით. ფილმის ეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ იშვიათად და შემთხვევით თუ ვხვდებოდით ერთმ ანეთს. ერთ დღესაც, მის ზარს რომ არ ველოდი, სწორედ მაშინ დამირეკა და მეორე დღეს შევხვდ ით.
koroleone
გიომ იცის მეთქი? – ვკითხე. კი, მაგრამ თვითონ არ მიიღებს მონაწილეობ ასო. უარი ვუთხარი, არასერიოზულად მეჩვენა, სხვა ავტორის ლიტერატურული გმირების ცხოვ ელებინა; მით რება თუნდაც კინოში გამეგრძ უმეტეს, რომ იმ ეტაპზე თვითონაც ნაკლები სერიოზულობით ეკიდებოდა მეორ ე ფილმს, მხოლოდ კომერციულ ინტერესს ხედავდა. რამდენიმე თვე გავიდა და ისევ იმ დროს დამირეკა, მის ზარს რომ არ ველოდი. ისევ
ყველაფერი ვიცი, „პროსტა“ ეს წერა არ შე მიძლია... შენებურად, საკაიფო დიალოგები უნდა, რა...
პირველად ლევან თუთბერიძემ გამაცნო.
მეორ ე დღეს შევხვ დით. ორი სხვადასხვა ავ
კინო „ამირანში“ შევხვდ ით. თავიდან ვერ და
ტორის ორი სხვადასხვ ა სცენარის მონახაზი
ვაკავშირე იმ ფილმის პროექტთან, რომელზე
მაჩვენა, – არც ერთი არ მომწონსო, თითქოს
სამუშაოდაც მიმიწვიეს.გ ულახდილი რომ
ის არის რაც ვუამბე, მაგრამ რომ ვკითხუ
ვიყო, თავად პროექტის განხორციელებისაც
ლობ, ვერ „ვკაიფობო“. არადა გადასაღები
დეს? მაგრამ, ყურმილში მოსმენილ ამბავზე
ბოლომდე არ მჯეროდა.იმ დროისთვ ის წარ
ფული ვიშოვე და ორ კვირაში სცენარს
უკვე ვიწყებდი ფიქრს.
მოუდგენლად მეჩვენებოდა მისი მასშტაბები.
ელოდებიანო.
ყურმილს ვკიდებდი და ჩემთვის ვფიქრობ დი: ორ კვირაში სცენარი... რა უნდა გამოვი
მეორ ე დღეს დათქმულ ადგილას, ოღონდ არა დათქმულ დროს ვხვდებოდით. – აუ, შენ ვინა ხარ, ტო? შანსი არ არი, რო არ დააგვიანო!..
ვიცი, ლევანსაც მსგავსი რეაქცია ჰქონდა ჩემს მიმართ, და რომ არა გიორგი ხარაბა ძისა და გიო ახვლედიანის რეკომენდაცია,
– ირა, იცი, როგორი კინო მინდა – თან რო გეცინება და, თან რო ტონკად მტკივნეულია. მეც სწორედ ასეთი კინო მიყვარს, ამჯერად
ალბათ ჩემს კანდიდატურაზე უარსაც იტყო
ვეღარ ვუთხარი უარი და გავყევი სასეირ
და. მაგრამ იმ დროს ლევანი თავის პირველ
ნოდ აფხაზეთიდან ყარაბაღში თბილისის
ვაგვიანებდი, ის სცენარიდან სცენარამდე
კინოპროექტს იწყებდა და ამ სფეროში უფრო
გავლით...
მუდამ იკარგებოდა.
გამოცდილთა აზრს ენდობოდა.
ჰო, ასე იყო – მე სცენარის წერისას მუდამ
შეხვედრისას კიდევ ერთხელ მიამბობ და ტელეფონში წუხელ ნაამბობს, ოღონდ ილს, ხშირად ერთის ოდნავ სახეშეცვლ მაგივრად რამდენიმე ამბავს და ისევ ჩამე კითხებოდა: ხო, „საკაიფოა“?.. აც „საკაიფო“ იყო. მის მიერ კი, მართლ
ასე დაიწყო ჩვენი პირველი „გასეირნება ყარაბაღში“. თავიდან სცენარზე მუშაობისას ნაკლებად
ლევანთან შინ ვმუშაობდით, მე ისევ ვაგვი ანებდი შეხვედრებზე და ბოლოს ისე გამოვი და მწყობრიდან, კარი ჩამიკეტა. რასაც მიამბობდა, ყველა ეპიზოდი ან მას
აქტიურობდა, მაგიდის განაპირას იჯდა და
არი, ანდა მის ნაცნობებს. ჰქონდა გადამხდ
იქიდან უსმენდა გიო ახვლედიან ის ნაწარ
საოც არი ნიჭი ჰქონდა რალური ამბების
მოების ჩემეულ ადაპტაციას. ყველაზე მეტად
კინოეპ იზოდებად დანახვის. ხშირად იცინო
43
თაობ ა დაიღუპოს მეთქი.
და, ამ ამბავს პროტოტიპები ეკრანზე რომ
ვანი ისევ გვიამბობდა რეალურად გადამხ
ნახავენ, მათი სახეებ ი წარმომიდგენია, გა
დარს და გადატანილს. ბატონი კოტე და მე
მოშტერდებიანო. სიცილს წერაზე მეტი დრო
ისევ ვცდილობდით ერთი ღერძზე აგვეკინძა
ფიქრობდა, ბოლოს ტონკად მტკივნეულად
მიჰქონდა. ზოგჯერ ისეც ხდებოდა, სცენარში
მოსმენილი.
გაიღიმა – რა ვიცი, იქნებ ეგრეც არიო...
შესულ ზოგიერთ სცენაზე უარს ამბობდა, – ეგ
აბა, რომელი სცენა იქნება მაპროვოცირე
ერთხანს თვალებში მიყურა, თავისთვის
„ბოლო გასეირნება“ ბოლო სცენარი არ ყო ფილა, რომელზეც ერთად ვმუშაობდით.
ვისაც რეალურად გადახდა, კაი ტიპია და
ბელი ინციდენტი, კულმინაცია, შემობრუნე
ეკრანზე რომ ნახავს, გაუტყდებაო. ყველა
ბის წერტილი... ლევანმა გვისმინა, გვისმინა,
ისტორია ერთმანეთზე უკეთესი იყო, მაგრამ
ერთ დღესაც ვეღარ მოითმინა, და ნერვებ
დაკარგვ ას და შემდეგ მოულ ოდნელ ზარს.
მათი ერთ სცენარში თავმოყრა და მთავარი
მოშლილმა განგვიცხადა, – რა გამიხურეთ
ამ ხნის განმავლობაში ისიც შინაგანად მომ
გმირებისთვის მორგება მუდამ ვერ ხერხდე
მაგ თქვენი სტრუქტურებით და ტერმინებით,
წიფდა იმისთვის, რომ უკვე დიდი ხნის ოცნე
ბოდა. ისევ ქაღალდს მიღმა დარჩა ბევრი
მე ეგ რაღაცები არ ვიცი, მთავარია მუღა
ბა აეხდინა და როგორც რეჟისორს გადაეღო
ეპიზოდი.
მიო. ბატონი კოტე პირველად მუშაობდა
ფილმი, თუმცა მაინც ფრთხილად ეკიდე
ლევანთან და ის რაშიც მე უკვე დიდი ხნის
ბოდა ამ საქმეს და მოკლემეტრაჟიანით
„კონფლიქტის ზონა“ ანუ „გასეირნება ყარა
ამ ხნის განმავლობაში მე უკვე შევეჩვიე მის
ბაღში-2“ დიტო ცინაძეს უნდა გადაეღო, მაგ
დარწმ უნებული ვიყავი, მისთვის აღმოჩენა
უნდოდა ნიადაგის მოსინჯვ ა. შესაბამისად,
რამ შეპირებულმა დაფინანსებამ დააგვიანა
იყო. აღფრ თოვანებული მეუბნებოდა, უამრავ
სცენარის დაწერის ვადაც ორი კვირიდან ორ
და დიტოსაც სხვა პროექტის დაწყების დრომ
რეჟისორთან და პროდუსერთან მიმუშავია,
დღემდე შემცირდა.
მოუსწრო.
ლევანთან შედარებით გაცილებით გამოც
ლევანს ისე უნდოდა ამ ფილმის გადაღება,
ზაზა ურუშაძეს სთხოვა, – გადაღებას რომ
დილებთან და საქვეყნოდ აღიარებულებთან,
დავიწყებ ჩემს გვერდით იდექიო. ზაზამაც უპირობოდ აღუთქვ ა დახმარება.
რომ ერთხელ მითხრა კიდეც, ხომ არ ვცადო
მაგრამ იშვიათად თუ მინახავს, კაცი ასე
რეჟისორობაო; მაგრამ მაშინვე უარი უთხრა
გრძნობდეს და ხედავდეს კინოსო. მახსოვს,
საკუთარ თავს, – ჯერ ადრეა, მაგის დროც
მუშაობისას კიდევ ერთხელ მოეშალა ნერ
მოვაო. უარი კი თქვა, მაგრამ იმ დროისთვის
ვები, დაღლილი ვიყავი, კამათის თავი არ
უკვე ჰქონდა სარეჟისორო სკამი, რომელსაც
მქონდა და რასაც მეუბნებოდა, ყველაფერზე
დამირეკავდა, რადგან ვიცოდი, იმ მოკლე
საზურგეზე „კოროლეონე“ ეწერა.
ვეთანხმებოდი; მიმიხვდა და ისეთი უაზრო
მეტრაჟიანი ფილმის გადაღებამდე კიდევ
მერე ისევ დაიკარგა. ოდნელ შევეჩვიე-მეთქი ლევანის მოულ სატელეფონო ზარებს, ველოდი კიდეც, რომ
ეპიზოდის დაწერა შემომთავაზა, თანამედ
ერთხელ მთხოვდა სცენარის გადახედვას.
მერე ისევ მოულოდნელად გაისმა ზარი.
როვე ქართულ კინოსაც რომ არ დასიზმ
მაგრამ იმ დღეს ლევანს არ დაურ ეკავს, ერთ-
უკვე ახალი რეჟისორი – ვანო ბურდული და
ი და, – არა, რებია. უცბად გამოვფხიზლდ
ერთი ტელევიზიის ჟურნალისტმ ა ყურმილში
ისევ ორი კვირა რეჟისორისთვის სცენარის
არ მომწონს-მეთქი. გაეც ინა, – მაგაზეც რომ
მითხრა, გარდაიცვალაო.
მოსარგებად. ერთხელ დაწერილი თავიდან
დამთანხმ ებოდი, დაგბრიდავდიო.
მერე ისევ რამდენიმე თვით დაიკარგა და
ბოლომდე ამოვატრიალთ და ბოლოს ისევ პირველ ვერსიას დავუბრუნდით. გადაღებებზე სიარული არ მიყვარს, მაგრამ ერთ-ერთი ეპიზოდის გადაღების წინ დამი
იმ სცენარის გადასაღებად დაფინანსება
ფიქრით კი მიფიქრია, მაგრამ ლევანივით არასდრ ოს მიოცნებია გავმხდ არიყავი რეჟი
ვერ მოიძ ია, მაგრამ დარწმ უნებით თქვა,
სორი. ერთხელ მთვრალმა ვუთხარი, – რა
ფულსაც ვიშოვი და თავადაც გადავიღებო.
გადაეკ იდე ამ კინოს, მე რომ სხვა რამის
კარგა ხნის შემდეგ ზარი რომ გაისმა, ვი
კეთება შემეძლოს, საერთოდ გავანებებდი- მეთქი თავს.
რეკა და მთხოვა, გვერდით დამიდექიო. განა
ფიქრე, ეტყობა ფული იშოვა და „ყვირილის
რეალურად ვჭირდებდი, ბოლოსდაბოლოს
მოთხოვნლებას“ ვიღებთ-მეთქი. ფული
კამერასთან გიორგი ბერიძე იდგა, მაგრამ ამ
მართლ აც ნაშოვნი ჰქონდა, ოღონდ სხვა
ხასიათზე, ვიდრე მე და ძალიან მშვიდად
ისიც მთვრალი იყო, ოღონდ უკეთეს
ეპიზოდის გადაღებას, ვანოს გარეშე, თავად
ფილმისთვ ის. ლევანთან და ზაზა ურუშაძეს
მიამბო, როგორ და რატომ მოვიდა პირვე
აპირებდა და მეტი თავდაჯერებულობისთვის
თან ერთად სცენარის პირველი ვერსიაც უკვე
ლად კინოში, რატომ გადაწყვიტა პირველად
უნდოდა ჩემი იქ ყოფნა.
დაეწერა უტა ბერიას. უჩემოდ ისევ ყარა
„გასეირნება ყარაბაღში“.
ჭრელ აბანოში მოხდა ლევანის სარეჟისო რო ნათლობა. „კონფლიქტის ზონის“ ეკრანებზე გამოსვ
ბაღში წასულიყვნენ სასეირნოდ. ეტყობა შუა
დეს და არა მარტო კინო. ვიღაც ყვავილებს
მოვაკლდი. თან სასაცილო როა და თანაც
ჩუქნის ქალს, ვიღაც კი ფილმს.
ლის შემდეგ ისევ დაიკარგა. მე სხვა პროექ
ტონკად მტკივნეულ ი, ეგეთ გზები ხომ ადრეც
ტებზე ვმუშაობდი, მან როგორც პროდუსერმა
ერთად გვივლია.
რამოდენიმე ფილმი გადაიღო. მორიგი
სცენარი რომ დავასრულეთ, ლევანს
მოულოდნელი ზარი რომ გაისმა, ელდა
ვუთხარი, – ფილმის მთავარი სათქმ ელი
მეცა, – ვაი, თუ ისევ ყარაბაღში სასეირნოდ
გ უნველია მეთქი. მტკივნეული კი არა დამთრ
მეპატიჟება მეთქი, მაგრამ არა...
ფილმი რომ გადაიღ ო, კინო უნდა გიყვარ
გზაში მყოფ ლევანს ძველი მეგზური თვალში
– რატოო?
სცენარის სამუშაო სათაური „ყვირილის
– იმიტომ, რომ ამ ქვეყანაში სიყვარულ
მოთხოვნილება“ იყო. სამნი ვმუშაობდით:
არჯვ ოს და მომავალი თაობა მა რომ გაიმ
თავად ლევანი, კოტე ჯანდიერი და მე. ლე
ბედნიერი იყოს, ამისათვის საჭიროა, ჩვენი
ისევ დაიკარგა. ჰო, მუდამ ასე იყო, მე სცენარის ჩაბარებას მუდამ ვაგვიან ებდი, ის სცენარიდან სცენარამდე მუდამ იკარგებოდა.
44
eWvmitanili >> უტა ბერია
ზაზა მანქანაში შებრუნდა და რაღაც ო, ან იჩალიჩა; ალბათ საფულე ამოიღ
კადრები ფილმებიდან
მაგარი არაპუნქტუალ ური ვარ და ამ
ა. ლევანმა მაგნიტოფონს პანელი მოხსნ
„ბოლო გასეირნება“;
შეხვედრაზე დროზე ადრე მივედი. ლევან
ო, მაგ დროს რომ სახლის კარი გააღ
„რუსული სამკუთხედი“
კორინთელის სახლის წინ, ხის ძირში
ი დაკეტა ზაზამ მანქანის კარი და სახლშ
ვაბირჟავე ნახევარ საათზე მეტი. დარეკვა
შესვლის წინ ლევანს ჩემზე რაღაც უთხრა.
და „მოვედი თქო“, – ამის თქმა მომერიდა.
მე მათკენ წავედი. კოროსაც საეჭვოდ
ადრე მისვლას, ჩემი აზრით, ისევ დაგვიანე
მოვეჩვენე და მკაცრად მკითხა, – რა გინდა
ბა ჯობს, ბოდიშს მაინც მოიხდი. მოკლედ,
აქ, ვის ელოდებიო. მე დაბნეულად ვუპასუხე,
ვდგავარ, ვეწევი და ვნერვიულობ.
– თქვენთან მაქვს შეხვედრა-თქ ო, და
გამიმართლა, კარგი მეგობრები მყავს, და
ა ორივეს გაახსენდა, რომ გუშინ ახალგაზრდ
მათი წყალობით წინა ღამეს დამირეკა
სცენარისტი დაიბარეს და გაეღიმათ. აი
კორომ, – „გასეირნება ყარაბაღში“-ს მესამე
ეგრე „პადაზრიწელნად“ შედგა ჩვენი
სერიის გადაღებას ვაპირებთ და სცენარის
გაცნობა. შეხვედრამ „კონსტრუქციულად“
ტი გვჭირდებაო, შენი თავი მირჩიესო, –
ჩაიარა. მე და ზაზამ მალევე გავუგეთ
დ ით. მითხრა და შეხვედრაზე შევთანხმ
ერთმანეთს. ყარაბაღის სერიებზე ვლაპარა
ატუზული ვარ კოროს ეზოში და დანიშნული
კობდით, მე ერთ-ერთი სცენა გავიხსენე და
ას დროის ან ზაზა ურუშაძის მოსვლ
ვთქვი, რომ ეს სცენა ყველაზე მეტად
ველოდები. მაშინ არც ზაზას და არც ლევანს
მომწონს თქო. აღმოჩნდა, რომ ეს ეპიზოდი
არ ვიცნობდი, მაგრამ ტელევიზორში ორივე
კოროს მოფიქრებული იყო და ჩემი
ნანახი მყავდა. კოროს ჭიშკართან
ნათქვამი მაგრად ესიამოვნა. ეს მომენტი
ავტომობილი გაჩერდა და ზაზა გადმოვიდა.
იყო, როცა მისი ნდობაც მოვიპოვე და ჩემი
ჩემმა მღელვარებამ იმატა და ალბათ ეს
პირველი სცენარის შეკვეთაც დავითრიე.
დამეტყო. მანქანის კარს რომ კეტავდა,
სცენარზე ერთად ვმუშაობდით მე, ლევანი,
ზაზამ მაშინ შემამჩნია და შევატყვე,
ზაზა და ირაკლი სოლომანაშვილი, და
სახიფათო ვეჩვენე, იმდენ ხანს ვიდექი იქ,
„ბოლო გასეირნებიდანაც“ ჩემი საყვარელი
ავსე. ეგრევე რომ უბნის „აბიჟნიკს“ დავემსგ
სცენები კოროს მოფიქრებულია.
სანდომიანად გავიღიმე, მაგრამ არ გაჭრა.
45
win warsulSi >> კოტე თაყაიშვილი
ერთად კიევში „რუსული სამკუთხედის“ გადა ღებები რომ იწყებოდა, როგორ გამიყვანა
ძალიან ძნელია, დაწერო წარსულში
ო ჩემი ფილმის პრემიერის შემდეგ და შეაქ
ისეთ ადამიანზე როგორიც კორო იყო.
ფილმი, და უამრავი დეტალი, რაც ჩემთვის
კორო იყო ადამიანი, რომელსაც მართლაც
ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ არ ვიცი,
ჰქონდა საოცარი ნიჭი მომავლის ხედვისა.
მკითხველს რამდენად დააინტერესებს, და
მისი ყოველი პროექტი, იდეის ჩასახვიდან
ამიტომ ჩემს მოგონებებს მასზე არ დავწერ.
პრემიერამდე, მხოლოდ მისი ენერგიის დამსახურება იყო. ზუსტად ვიცოდი, როდე
ყოველთვის მეგონა, რომ როდესაც დრო
საც რამე პროექტის იდეას მომიყვებოდა,
გავიდოდა და მე პროფესიულად განვვი
იმას აუცილებლად ბოლომდე მიიყვანდა.
თარდებოდი, ის ჩემი ფილმის პროდუსერი
ამ ზაფხულს მოკლემეტრაჟიანი ფილმის
იქნებოდა, და ერთად გავაკეთებდით ფილ
სცენარი წამაკითხა, რომლის რეჟისორიც
მებს, მაგრამ ეს უკვე გამორიცხულია.
თვითონ უნდა ყოფილიყო. კითხვა რო და ვიწყე, ლეპტოპი გამომართვა და თვითონ
ლევანი, ერთი შეხედვით, ისეთი ადამიანი
გააგრძელა; თან მიხსნიდა, რა როგორ
იყო, თითქოს იმ წუთის ცხოვრებით
ო; მიყურებდა და ვხვდებოდი, უნდა გადაეღ
ცხოვრობდა, მაგრამ რეალურად ის
რომ ჩემი აზრი აინტერესებდა, რაც ძალიან
ყოველთვის მომავალზე ფიქრობდა; ბოლოს
მესიამოვნა. ისიც დაამატა, რომ პირველად
მოსკოვში რომ მიდიოდა, მიზნად ჰქონდა
მე მაკითხებდა. სცენარი მართლ აც ძალიან
დასახული, რომ იქ უნდა გაეგრძელებინა
საინტერესო იყო და, რა თქმა უნდა, ჩემი
კინოს კეთება, და მიყვებოდა, როგორ
აღფრთოვანება არ დავმალე. ზუსტად დამა
აპირებდა ამას. დარწმუნებული ვიყავი, რომ
ნახა ფილმი და დარწმუნებული ვიყავი, რომ
ამას შეძლებდა, და წასვლამდე რამდენიმე
ამ ფილმს ვნახავდით და ლევანის სარეჟი
დღით ადრე ვუთხარი, – ეგრე იძახი, რამდენი
სორო დებიუტი წარმატებით ჩაივლიდა, მაგ
ხანია, და რით ვერ წახვედი-თქო... ახლა
რამ სამწუხაროდ გადაღება ვერ მოასწრო.
ვფიქრობ, – ნეტავ კიდევ ცოტა ხანს მაინც არ
ახლა, როდესაც ლევანზე ვწერ, ბევრი რაღაც მახსენდება; როგორ გავფრინდით
წასულიყო.
46
levan korinTeli >> ლიზა ციციშვილი
ჟეტი საერთოდ დაგვივიწყა. დღის ბოლოს აღმოვაჩინე, რომ ინტერვუის მოლოდინში
დიდი სიყვარულის, პატივისცემის და ლე ვან კორინთელთან მჭიდრო ურთიერთობე
რამდენიმე საათი თურმე იმისთვ ის ვიდექი, რომ უარი მიმეღო.
ბის მიუხედავად, მისი ფილმების გადაღებე ანზე ბის დროს, როგორც გადასაღებ მოედ
მისი საქციელით აღშფ ოთებულს ბევრჯ ერ
მისული ჟურნალისტი, პრივილეგირებული
მითქვამს, – „ეს ბოლოა“... მაგრამ როგორც
არასდროს ვყოფილვარ. სადღაც, გულის
კი ახალ ფილმს იწყებდა, ბრაზი გადა
სიღრმეში ეს ყოველთვის მაფიქრებდა.
მივლიდა ხოლმე... უცნაურია, ისიც თავად
ტრადიციული თბილისური დამოკიდებულე
გადაწყვიტა, თუ რომელი გადაღება უნდა
ბა – „მე მისი ახლობელი ვარ“ – გადასაღებ
ყოფილიყო ბოლო.
მოედანზე რეალობად ვერა და ვერ ვაქციე. ყოველთვის ვკითხულობდი მის სცენა არადა, მისი ახალი ნამუშევრის შესახებ
რებს. ჩემთვის განსაკუთრებული მნიშ
რეპორტაჟებს განსაკუთრებული მონდომე
ვნელობა ჰქონდა იმას, რომ ჩემი აზრი
ბით ვამზადებდი. თუმცა, დიდი მცდელო
აინტერესებდა. კითხვის დასრულების
ბების მიუხედავად, უნდა ვაღიარო, მისი
შემდეგ, რა თქმა უნდა, ბევრი უნდა გველა
მოსაწონი რეპორტაჟი არ მახსოვს. ქართულ
პარაკა... ყველაფერს ვაკეთებდი იმისთვის,
მედიას ეჭვის თვალით უყურებდა. ჟურნა
რომ საუბარში ბოლომდე ამყოლოდა – ასე
ლისტებზე, მათ მიდგომებზე, მედიის თანა
ვახერხებდი, გამეგო ის, რაც ჩემი მომავალი
მედროვე ტენდენციებზე ბევრს უკვე სახლში
რეპორტაჟისთვის გამომადგებოდა.
ვკამათობდით... ბოლოს მოკლემეტრაჟიანი ფილმის სცე და მაინც, ჩემთვის ერთ ყველაზე დასამახ სოვრებელ გადაღებას გავიხსენებ.
ნარი წამაკითხა. სანამ კითხვას დავამთავ რებდი, თვალი არ მოუშორებია და ჩემს შეფასებას პატარა ბავშვივით ელოდა.
მაშინ „გასეირნება ყარაბაღის“ მეორე სერიას იღებდნენ. გადაღებაზე კატიას, მისი ცოლის „ჩაწყობით“ მოვხვდი. გამიმართლა – ჩემს რეპორტაჟში ღია ცის
ბოლო სცენარის მიხედვით, ფილმს ალ ებენ... მაგრამ მე ამ გადა ბათ მალე გადაიღ ღებაზე ვერ წავალ. როცა ძალიან მომენატ
ქვეშ გაშლილი სივრცე, მზიანი ამინდი და
რება, ისევ მის დაწუნებულ რეპორტაჟებს
ანანურში გადაღებული ერთ-ერთი ყველაზე
გადავავლებ თვალს...
შთამბეჭდავი სცენა მოხვდა. ახალი სეზონის „მოამბის“ კულტურის ბლოკი სწორედ ამ ექსკლუზივით გაიხსნა.
პირველი რეპორტაჟი ლევან კორინთე ლის ფილმის შესახებ, ლევან კორინეთე ლის გარეშე, დღეს გავაკეთე. „მოამბის“
გზად ანანურისკენ, რა თქმა უნდა,მის
მთავარი გამოშვების კულტურის ბლოკში
ახალ წამოწყებაზე ვსაუბრობდით. წინ კი
მოვყევი მინსკის საერთაშორისო კინოფეს
ნამდვილი სირთულეებ ი მელოდა – რო
ტივალ „ლისტაპად“-ზე მისი უკანასკნელი
გორც კი გადაღება დაიწყო, ფილმის პრო
ფილმის „ბოლო გასეირნების“ წარმატების
დუსერი გადასაღებ მოედანზე ერთდრულად
შესახებ. მძიმე დღე მქონდა... და ალბათ,
გამნათებელად, რეჟისორად და მსახიობად
როგორც ყოველთვის, არც ეს რეპორტაჟი
იქცა...პროცესში მთლიანად ჩაერთო და,
ვარგოდა...
რა თქმა უნდა, მე და ჩემი სამწუთიანი სიუ
47
კადრი ფილმიდან „რუსული სამკუთხედი“
48
qarTuli kinos siyvaruliT, >> ლელა ოჩიაუ რი
შორისდებულებით ან მოკლე კომენტარე ბით („რა კარგია!“, „რა მაგარია!“, „ძალიან საინტერესოა!!!“) ვერთვებოდი; ჩემთვის კი
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ასეთი ჩვევა მაქვს – ტელეფონიდან არ ვშლი იმ ადამიანების
ვფიქრობდი, – „ახლა ამ ბიჭს სჯერა, რასაც
ნომრებს, ვისაც ვეღარასდროს დავურე
ამბობს, თუ დაუჯერებელ ფანტაზიებში ჩემს
კავ. ნელ-ნელა ივსება ჩემი მობილური
დარწმუნებას ცდილობს-მეთქი?!“ შემდეგ, როდესაც „ყარაბაღს“ სხვა ფილ
„უადრესატო“ სახელებით და ეს სახელები დროდადრო, გზად „ამომხტარი“, ამ, მი
მები მოჰყვ ა და ყოველი მათგანზე მუშაობის
სამართის გარეშე დარჩენილ ადამიანებს
პროცესში ჩვენი შეხვედრები გახშირდა,
მახსენებს.
ყველაფერი პირველი გაცნობის „რეჟიმში“ წარიმართა, მხოლოდ ფორმატი გაფარ
2 თვეც არ გასულა, რაც მათ რიცხვს ლევან კორინთელი შეემ ატა. ზოგჯერ მავიწყდე
თოვდა – ახალ პროექტთან ურთიერთობა
ბა, რომ მის ნომერს ვეღარავინ უპასუხებს
აუცილებლად სცენარის კითხვით უნდა
და, რასაც 7 წლის განმავლობაში მუდამ
დამეწყო, შემდეგ სასწრაფოდ აზრი მომეხ
ვაკეთებდი, დარეკვას ან მესიჯის გაგზავნას
სენებინა (სასურველი იყო – დადებითი), და
ვფიქრობ... მოსაყოლი და გასაზიარებელი
შენიშვნ ებიც გამეცნო. ყოველი მომდევნო ფილმის იდეის, სცენა
ბევრი მაქვს...
რის კარგად „დასწავლის“ შემდეგ აუცილებ
ლევან კორინთელის სახელი ბევრად ად
ლად უნდა მენახა ახალი ფილმის შავი მა
რე მქონდა გაგონილი, სანამ შევხვდებოდი
სალა, შავი მონტაჟი, მასალა გახმოვანების
და სანამ კინოში მუშაობ ას დაიწყებდა. ვფიქ რობდი, რომ ეს იყო სოლიდური, შუახნის
ეს ის პერიოდია, როდესაც „გასეირნება
გარეშე, გახმოვანებული, ოღონდ მუსიკის გარეშე, უნდა მომესმინა საუნდტრეკი, უნდა
კაცი, რომელსაც აუცილებლად უნდა სცმო
ყარაბაღშის“ გადაღებებისთვ ის ემზადებოდ
და კოსტუმი (აუცილებლად რომელიღაც
ნენ. ლევან კორინთელმა პირველ ქართულ
მენახა აფიშა, უნდა დავსწრებოდი პირველ
ბრენდის), ძვირფასი ჰალსტუხი ჰკეთებოდა
დამოუკიდებელ საპროდუსერო პროექტს
ა არ ჩვენებას, შემდეგ მეორეს, პრემიერ
ად, დინჯად და თავშეკავებით და საქმიან
მოჰკიდა ხელი და, როგორც შემდეგ გაირკვ ა,
უნდა გამომეტოვებინა, უნდა გამომეთქვა
უნდა ესაუბრა (აი, დაახლოებით ისეთი ტიპი
ქართული კინოს, კინოწარმოებ ის გამოფხიზ
აზრი (ამ შემთხვევაშიც, უკეთესი იქნებოდა –
წარმომედგინა, თანამედროვე ბანკირები
ლება-აღორძინებისკენ პირველი თამამი ნაბი
დადებითი), და შემდეგ ასევე აუცილებლად
ან ბიზნესმენები რომ არიან), და გაკვირ
ჯი გადადგა; გზა გაიყვანა იქ, სადაც ის არ იყო.
უნდა გამეკრიტიკებინა.
ვებული დავრჩი, როდესაც ერთ დღეს
იმ დღეს ბევრი ვისაუბრეთ; უფრო სწო
ერთ საღამოს დამირეკა და, – ალეკო
რად, ლევანი ყვებოდა, ყვებოდა აღტაცე
ცაბაძის „რუსულ სამკუთხედის“ სცენარი
ლი „ამირანი“, კინემატოგრაფისტებისა თუ
ბით, აფორიაქებული (როგორც სჩვეოდა),
ე მინდა წაგაკითხოო. გადმომცა ფურცლ
კინოს მოყვარულების თავშეყრის ადგილი;
ყვებოდა, როგორ და რატომ გადაწყვიტა
ბის უშველებელი დასტა. საათში ერთხელ
რამდენჯერ მივსულვართ იქ ისე, არა ფილ
ითხა და ფილმის გაკეთება, როდის წაიკ
მირეკავდა, – აბა, რა ქენიო? დამაცადე-
მის სანახავად, არამედ სივრცეში, სადაც შე
რა შთაბეჭდილება მოახდინა მოთხრობამ
მეთქი, – ვპასუხობდი. ჰო, კაიო, – ხმაში
იძლებოდა მეგობრებს შეხვედროდი, რაღაც
„მოგზაურობა ყარაბაღში“; როგორ და სად
წყენას ვატყობდი. შემდეგ კარგა ხანს აღარ
ახალი გაგეგო მსოფლიო კინემატოგრაფის
შეხვდა აკა მორჩილაძეს; როგორ მუშაობენ
გამოჩენილა. კითხვას გვიან ღამით მოვრჩი.
შესახებ, და ქართულ კინოზე გელაპარაკა,
სცენარზე და, საერთოდ, რატომ უნდა ამ
სცენარით აღვფრთოვანდი და გასაგები გახდა, რატომ არ შეეძლო მოთმენა. ძა
კინო „ამირანში“ (რა კარგი იყო მაშინდე
მის მომავალზე გეოცნება) ლევან თუთბე
სცენარით ფილმის გადაღება. მე ვუსმენდი
რიძემ ჯინსებში, სპორტულ მაისურასა და
(ხმის ამოღება ვინ მაცალა) და ან მხოლოდ
ლიან მომინდა შთაბეჭდილება გამეზიარ ე
კედებში გამოწყობილი, სათვალიანი, სიმ
თავს ვუქნევდი, ყურადღების ნიშნად ან მხო
ბინა, ცოტათი „დამნაშავედაც“ ვგრძნობდი
პათიური ახალგაზრდა კაცი გამაცნო.
არევი) ლოდ მოწონების (თუმცა ოდნავ ეჭვნ
თავს, მაგრამ ვფიქრობდი, ეძინა. ლევანის
49
levan korinTelisgan
კადრები ფილმებიდან „კონფლიქტის ზონა“; „რუსული სამკუთხედი“
მოუთმენლობა გადმომედო და „გავრისკე“,
იდეით ისეა ანთებული და დამუხტული, ვერ
– მესიჯი გავუგზავნე: „გავგიჟდიიიიიი!!!!!“.
მოისვენებს, სანამ იმ ვიღაცას არ „შეაბამს“;
იმ წუთას დამირეკა, ძალიან ბედნიერი იყო.
სანამ, რაც ჩაიფიქრა, არ განახორციელებს
გათენებამდე ვისაუბრეთ. ორ ხმაში ვასხამ
და სანამ დასახულ მიზანს არ მიაღწევს.
დით ხოტბას ალეკოს ნიჭს, და მომავალი P.S ჩემთვის (და ალბათ ბევრი სხვისთ
ფილმის წარმატების პერსპექტივებს ღრმად
ვისაც) ლევან კორინთელი იყო ადამიანი,
დარწმუნებულები ვსახავდით. ძალიან გადამდები იყო მისი ენერგეტიკა,
რომელსაც ვენდობოდი და რომლის იმედი
რწმენა და სიყვარული. ლევან კორინთელ
ი მქონდა; რომელსაც არაერთხელ დაუმტკ
მა ქართულ კინოს, ქართულ კულტურას 8
ნო; და ახლა, ცებია, რომ შეიძლება დაეყრდ
სრულმეტრაჟიანი ფილმი აჩუქა და ვინ იცის,
ეყნად აღარაა, როდესაც როდესაც ის ამქვ
რამდენ კინოპროექტში მიიღო მონაწილე
ადგილი, რომელიც მას ქართულ კინოში და
ობა. ცოტა ვინმე თუ შემხვედრია პროდუ
პირადად ჩემს ცხოვრებაში ეკავა, დაცარი
სერთაგან, ვისაც ამდენი რამ გაეკეთებინოს
ელდა, კიდევ უფრო მეტად ვგრძნობ მის
უ კინოსთვის, ასეთი თავდადებითა და ერთგ
არყოფნას. ლევანის გარდაცვალებასთან ერთად,
ლებით ემუშავოს გადაღებებისა და შემდეგ პერიოდში, და იმდენისთვ ის მიეღწიოს,
ქართულ კინოში მართლაც ბევრი რამ აღარ
რამდენიც ლევანმა შეძლო; ფაქტობრივად,
მოხდება. პროექტებს, რომლებზეც ფიქრობ
ცარიელ ნიადაგზე და უანგაროდ, მხოლოდ
და, ასრულება აღარ უწერია, რადგან ის, რაც მან გააკ ეთა, ჯერჯერობით სხვამ ვერავინ გა
იმიტომ, რომ კინო უყვარდა. შეუძლებელი იყო მისი ენთუზიაზმის მიმართ გულგრილი
ნარის წაკითხვა-შესწორებას მთხოვდა, და
იმეორა და, რაც შეეძლო მომავალში გაეკე
დარჩენილიყავი და მხარი არ აგება, გვერდ
აღარც ბაზრობაზე მოვაჭრის როლი ახსენ
თებინა, სხვა ნამდვილად ვერავინ შეძლებს.
ში არ დადგომოდი, როდესაც სჭირდებოდა,
დებოდა და აღარც ის, რომ სულ ახლახან
ად არ გაგემხნევებინა და თუნდაც სიტყვიერ
კინოს „საბოლოოდ“ დაემშვ იდობა.
(ასეთი „გამხნევებები“ ძალიან უყვარდა),
კვლავ ეძებდა რეჟისორებს, რომლებიც
მე კი, იმისთვ ის, რომ გულისტკ ივილი ჩავიხშო ჩემი ძმადნაფიცის არყოფნის გამო, ზოგჯერ ჩავხედავ ხოლმე ტელეფონის
მასთან ერთად არ გაგეხარა ფილმის წარმა
მის ფილმებს ზუსტად ისე გადაიღებდნ ენ,
ნომერს, „ფ.ბ.“–ში მის კედელზეც შევდივარ
ტებით და მარცხი არ გწყენოდა.
როგორც თვითონ ხედავდა; ეძებდა დრა
დროდადრო და „ვთამაშობ თამაშს“,
მატურგებს, რომლებიც მის იდეებს (უშრეტ)
ობაში ვთამაშობდი და რომელსაც ბავშვ
რთოვანებული და ატაცებული ყოფილიყო
ისეთ სცენარებად აქცევდნენ, როგორიც
რომლის წესების მიხედვით, ლევან კორინთელი კვლავ ჩვენთანაა, უბრალოდ
სულ უნდოდა, რომ სხვაც ისეთივე აღფ მისი ფილმებით, როგორც თვითონ იყო,
თვითონ წარმოედგინა, და პოულობდა
და როდესც ასე ყოველთვ ის არ ხდებოდა,
მათ. ასე გრძელდებოდა „ბოლო გასეირ
დროებით სადღაც სხვაგან, სხვა ქალაქში,
სწყინდა და იბუტებოდა; ადამიანების დაუ
ნებამდე“, „მე – ზურაბამდე“, „ქაქუცამდე“...
სხვა ქვეყანაში ცხოვრობს, სადაც ახალ
აზე, უმადურობაზე ჩიოდა; სახიდან ნახაობ
გადაღებულ ფილმებამდე, გამხელილ თუ
ფილმს იღებს; გადაიღებს და ერთ დღესაც
ეშმაკური და გულღია ღიმილი უქრებოდა,
გაუმხელელ პროექტებამდე.
აუცილებლად დაბრუნდება შორეული და
გულნატკენი „პირობას დებდა“, რომ სამუდა
თუ სადმე (ძირითადად, „ამირანის“
ხანგრძ ლივი მოგზაურობიდან – ახალი
მოდ თავს ანებებდა კინოს, და „გრეჩიხის“
„ლიტერატურულში“) შემთხვევით, რომე
იდეებ ით, ახალი პროექტებით, ახალი
გაყიდვას მიჰყოფდა ხელს.
ლიღაც კუთხიდან ხმამაღალ, ენერგიულ
გეგმებით დატვირთული, და კიდევ არაერთ
ავდი ყურს, და ცოცხალ მონოლოგს მოვკრ
ფილმს გვაჩუქებს.
ცოტა ხნის შემდეგ, როდესაც წყენა გაუვ ლიდა, ადრინდელზე უფრო დიდი ხალი
მაშინვე ვხვდებოდი, ეს ლევანია, რომელიც
სით, აღტაცებითა და მონდომებით შემდეგი
ვიღაცას (დრამატურგს, რეჟისორს, სპონ
პროექტის იდეით ენთებოდა, ახალი სცე
სორს) ახალ იდეას უზიარებს, და ამ ახალი
50
usaTaurod >> თამარ ტატიშვილი
ყოფნა „ბრალეულობის“ მთელ ტვირთს მას
არის. ანუ კინოცენტრის თანამშრომლებთან.
აკისრებდა. ზედმეტი პასუხისმგებლობა დი
დროდადრო მეხმიანებიან ხან თავად, ხან
ნებისმიერი დასაწყისი ბანალურია და
დად არავის უყვარს და ამანაც მშვიდად მიი
– ჩვენი ესტონელი მეგობრები. ეს ხალხი
ასეთ თემაზე წერა – დიდი რისკი. ამიტომ,
ღო დამატებითი ტვირთი – ის, რაც ზედმეტი
ძირითადად აღნიშნავდა, – „Какой Леван
ით ჯობს შევყვე პირდაპირ ერთი ამოსუნთქვ
იყო სხვებისთვის. Ну, пока, ребята! – დაემ
крутой! С ума сойти! Совсем не похож на
და გულწრფელი მაინც გამოვა... ერთადერ
შვიდობა ყველას. მერე, თვალი ჩამიკრა, –
продюсера“...ახლა ზუსტად ვიცი, როგორც
თი უნდა გავუძლო გადაკითხვის დროს შეს
შენ როგორი მიმწოლი გოგო ყოფილხარო,
ეღიმებოდა ალბათ მაშინ, როდესაც აღტა
წორებების შეტანის ცდუნებას… გავაკეთებ
– ჩაიცინა და წავიდა.
ცებული ქალების კომპლიმენტები ესმოდა მისი საპროდუსერო აღმატებულების მისა
ამას. უფრო მეტს უძლებს ადამიანი, ვიდრე მისივე ნააზრევის გალამაზების ცდუნებაა…
2010 წელი. კინოთეატრი „რუსთაველი“ დახუ რული ჩვენება „რენე მიდის ჰოლივუდში“
გაცნობა 2010 წელი. კინოცენტრის ოფისი
მე ახალი დირექტორის ამპლუაშ ი და მიმ დინარე მხატვრული ფილმების წარმოების
გვიანი ღამე იყო. ე.წ. „ოფიციოზი“ მხო
მართით... დამირეკა ერთხელ, – „თამარ, იცი როგორ ვთქვი – აი, როგორც შენ ერთხელ კომენტარი გააკეთე: „სრულიად
ლოდ ორი ადამინისგან შედგებოდა.
განსხვავებული ქართული კინოა, „რენე მი
დანარჩენი ჯგუფის წამყვანი წევრები და
დის ჰოლივუდში“-ო“
უკომენტარო ჩვენება. ფილმის მერე კორო
დაფინანსების კონკურსი. კორო კომისიის
კინოთეატრის წინ სკამზე იჯდა ჯგუფის რამ
დამეგობრება
წევრია, სრულიად განსხვავებული ყველა
დენიმე წევრთან ერთად, – „ოფიციოზად“
2011 წლის დასაწყისი. კინოცენტრის ოფისი
სხვა კოლეგისგან. თითქოს არც ერთს არ
ვერ აღგიქვამ, და როგორ მიხარია ტო, –
უნდა აინტერესებდეს მისი აზრი – ყველა
მითხრა,როცა გამოვედი, – მითხარი ეხლა
კორო მოვიდა შეხვედრაზე. დიდხანს შევრჩით. მისი კომპანიის მთელი ისტორია
ძალიან კომპეტენტური და დამსახურე
ჩესნად, რას ფიქრობ“... დიდხანს ვილაპრა
მომიყვა; ისიც, რა ეგონა შეცდომა და რისი
ბულად ამბიციურია. ერთი ეს კორო იყო
კეთ. ძირითადად, სხვადასხვა აზრზე ვიყა
ამბიცია ჰქონდა მომავალში. ჩვენ კინოს
„უდიპლომო“ პროდუსერი და მაინც მან
ვით, და ამის გამო ერთმანეთი არ შეგვირის
ფეროს მანკიერი მხარეებიც განვიხილეთ.
შეკრა გუნდი. მიჰყავდა დისკუსია, ეღიმებო
ხავს. კმაყოფილებიც დავრჩით (რაც ცოტა
მაგალითები მოვუყვანეთ ერთმანეთს.
და, მეც მათვალიერებდა. კარგი დიალოგი
მოგვიანებით გაირკვა).
აღმოჩნდა, რომ ძალიან ბევრი საერთო
გამოვიდა, შევატყვე გაუკვირდა. გადაწყვე ტილებები მიიღეს. როგორი? ეს საერთოდ არ არის საინტერესო ახლა. კოროს ყველა თბილად დაემშვიდობა, მისი კომისიაში
შეხედულება და პოზიცია გვქონდა. ბოლოს 2010 წელი. კორო ტალინშია, „რენე მიდის ჰოლივუდში“ – ფესტივალის პროგრამაში ვიცი, რომ იქ ჩემს „გოგოებთან “ ერთად
იცინოდა, „კეთილისმსურველების“ თემას განვიხილავდით ქართულ კინოში. ბუნებრი ვია, მხოლოდ ჩვენ ორის მისამართით. სხვი
51
კადრი ფილმიდან „კონფლიქტის ზონა“
უყვარდა ქალი და ამით ამაყი იყო. ძალიან
სი საქმისთვის დრო არ დაგვრჩა, და მგონი,
ინგლისურით ამ უცხოელ ებთან ლაპარაკით,
ამიტომაც გავუგეთ ერთმ ანეთს...
მიშველე რამე – „გაპროდუსერდი“ შენც
კარგად შეეძლო მოქცეულ იყო ყურადღების
დროზეო“.
ცენტრშ ი და ემართა პროცესები; ასევე, აღი
ამ ეპიზოდის მერე ქრონოლიგიას აღარ
ასეთი ისტორია ბევრი იყო. ერთხელ ჩვენს
არებდა, სად იყო მისი შესაძლებლობების
ლი – ახალი აქვს მნიშვნელობა და ვერ ავთვ
საერთო მეგობარს უთხრა, – დავიტანჯე
ზღვარი. ამბობდნენ, – „მოიცა ერთი , მაგან
მეგობარი გამიჩნდა.
უკვე, ამის გადამკიდე, სულ დისკუსიებში და
“... ვფიქრობ, რა იცის, ერთი ვერელი ბიჭიაო
ჩემთვის ეს რთული თემაა... რაც დრო გადის, ახალი მეგობარი უფრო ნაკლებად ჩნდება.ირგლ ივ სულ ბევრი ხალხია, მაგრამ
„მრგვალ მაგიდებში“ ვიღებ მონაწილეობას.
ამ თვისებებს ვერც ვერსად აკრეფდა, რო
მართლა, серьёзный პროდუსერი გავიჩითეო.
გორც სასწავლო სილაბუსის ნაკრებს. მიხა
მეც ამის თქმა მინდოდა ზუსტად – ლე
ცოტა მეგობარი. უბრალოდ დიდი ხარ და
ვანს ჰქონდა ნიჭი, ალღო და სილაღე.
გამოცდილი, მაგრამ კოროს შემთხვევა გა
სამი თვისება, რომელიც სამწუხაროდ არ
მონაკლისი იყო. რამდენიმე ახალი იდეა, სავსებით არარა ელისტური გეგმა, რომელიც ამ ადამიანმა
რია, რომ „უდიპლომო“ დარჩა ამ კუთხით. ჩამოვედი თბილისში, წელს სექტემბერში. კანის კრიტიკოსთა კვირეულ ის ქართული
ისწავლება... ბევრი იბრალებს, სხვისი კოპი
ჩვენებები გვქონდა. კორო როცა დაპატიჟეს,
რების გზით, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმეს
პასუხი იყო, – „ბოსს უთხარით, დავერჭო
მართლა აქვს ეს ნიჭი.
ბი მანდ გახსნ აზეო“. არადა, არ მოვიდა. გაგვიკვირდა. იმ ღამეს გაფრინდნ ენ. ღამე
რელობად აქცია! სცენარი გაყიდა – ფული
ლევანს ჰქონდა ნაცხოვრები რთული
ი პროდუ აიღო, გამოცდილი, შვეიცარიელ
ცხოვრება და, შესაბამისად, არ ეშინოდა
კინოცენტრის ფეისბუქზე ერთ-ერთი ვიდეო
სერი ქალი აღფრთოვანებული დატოვა; რა
რისკის – ეცინებოდა.
დაიდო, ჩვენებების შესახებ. უცებ დავინახე,
ენაზე ელაპარაკებოდა?! ბოლოს ისე კარ
ლევანს ჰქონდა იუმორის გრძნობა და იყო
მისი კომენტარი, – „მაგარი ხარ, თაკო...“
გად აეწყო საქმე, რომ რეჟისორობის სურვი
ქმედითი. ლევანს შეეძლო ხისტი ყოფილი
გამიკვირდა, როდის მერე „აკომენტებს“, სულ
ლიც კი გაუჩნდა☺, ტიპიური შემოქმედებითი
ყო ოპონენტთან კამათის დროს, მაგრამ
იძახდა, – „პადლიზა“ ხალხის საქმეაო... რომ
ოულად მას სხვისი წარმატებით ამავდრ
გავიღვიძე, დამირეკეს, – კორო მოკვდ აო...
ამბიცია. მერე გადაიფ იქრა, ბუნებრივია☺ ... ერთხელ, თურქეთში ვიყავი მივლინე ბით – „ევრიმაჟში“ გაწევრიანების მოხსენება გვაქვს. ვღელავთ. კორომ „ააფეთქა“ ტელე
გახარების უნარიც ჰქონდა. ჩემთვის ეს პო ზიტიური ენერგიის ნიშანი იყო. უსასრულო რომ არ გამოვიდეს ეს მოგონე
მეტი რა დავწერო... მერე დაიწყო ქართული გლოვის ცერემონიალი. ნამდვილი ტკივილის და წეს-ჩვეულ ების ნაზავი. ყვავილები გახდა აქტუალური.
ფონი. ბოლოს თითქმის ვუკივლე, – მიხვ
ბა, ერთს ვიტყვი – კორო ჩემთვ ის იყო კაცი,
ო. დი, რომ საქმე მაქვს და ვერ ვიღებ-თქ
თავისი უარყოფითი და დადებითი თვისებე
გვირგვინები მიგვქონდა... მგონია, რომ
მოკვდა სიცილით, „აუ, ბოდიში თამარ, მარა
ბით. მოძრაობდა სულ წინ. იცოდა თავისი
ამაზეც ეღიმებოდა.
მოეშვი რა, მაგ კინოცენტრს, გავგიჟდი ჩემი
მტერი და მასთან თანაარსებობა შეეძლო.
52
roca "dinozavrebi"qrebian >> ტიმურ ისმაილოვი
ღამის 1 საათი იყო, 20 ოქტომბერი, როცა
სცენარის განვითარების პროცესში
ბის მჯეროდა. სამწუხაროდ შვეიცარიელმა
აღმოვაჩინე, რომ ლევანი იმ მცირერიცხო
პროდუსერებმა ერთი წლის შემდეგ ვერ შეძ
უთ ვან კინოპროდუსერთა რიცხვს მიეკ
ლეს მოპოვებინათ ფული თავიანთ მდიდარ, მაგრამ „კონსერვატიულ“ შვეიცარიაში.
ნიუ იორკში მივდიოდი, და ლევან კო
ვნებოდა, რომლებმაც პროდუსერობა
რინთელის ტრაგიკული დაღუპვის ამბავი
კინოსადმი, და არა ფულისადმი დიდი
ფატიმა იბრაგიმბეკოვამ შემატყობინა. დაჯე
სიყვარულის გამო გადაწყვიტეს. ის იყო რო
რება არ მინდოდა, რომ ლევანი აღარ იყო.
მანტიკოსი და სულით მხატვარი. ლევანის
მთელი ღამე მასზე და მის ტრაგიკულ ბედზე
მსგავსი პროდუსერები ნელ-ნელა დინო
გადამეღო. ამაში ლევანის დარწმ უნებას
ვფიქრობდი.
ზავრებივით ქრებიან; სამწუხაროდ, რჩებიან
მე ერთი წლის წინათ ვცდილობდი. მან
ის დიდი დარტყმა იყო. ეს ყველა ჩვენგანისთვ 2012 წლის აპრილში ლევანმა დამირეკა და შემომთავაზა, ეს ფილმი მცირე ბიუჯეტით
ლევანი ფატიმამ 2010 წლის აგვისტოში
მხოლოდ „ნიანგები“, რომლებიც ხელმძღვა
მითხრა, რომ საქართველოს ეროვნული
გამაცნო. ლევანს რეალურ ფაქტებზე დამ
ნელობენ პრინციპით – „მოდი, ფული გავაკე
კინოცენტრიდან შეეცდებოდა მცირეო
ყარებული იდეა ჰქონდა ვენაში მცხოვრებ
თოთ, და თან კინოც გადავიღოთ“...
დენი თანხის მოპოვებას. მეც მზად ვიყავი, ჰოლანდიელი თანაპროდუსერის სტატუსით,
უსახლკარო ქართველზე, რომლმაც, როცა
ჩემი საკუთარი ფული ჩამედო. გარდა ამისა,
აღმოაჩინა, რომ პატრონი შინ არ იყო, შეძ
ლევანი არ მიეკუთვნებოდა უმრავლესო
ვრა სახლში და იქ დასახლდა. მეზობლებმა
ბას და ამიტომ აკეთებდა საინტერესო კინოს
ის იქაურ ბინადრად ან პატრონის მეგობ
ეკონომიკური კრიზისის, პოლიტიკური მი
მეგობრები და კოლეგები), რომლებიც მზად
რად აღიქვეს. მალე ქართველი საბოლოოდ
წისძვრებისა და ჰოლივუდური სუპერ-გმირე
ენ, უფასოდ ან ძალიან მცირე ანაზღაუ იყვნ
ენ ის ადამიან ები (ჩემი ჩემს გვერდით იყვნ
გაშინაურდა და საქართველოდან საკუთარი
ბის მონოპოლიის ეპოქაში. მან მარტივი გზა
რების საფასურად ჩემთან ემუშავათ; უფრო
ოჯახიც კი დაპატიჟა; საცხოვრებელი ყვე
არ აირჩია... მალე, 2011 წლის მაისში, როცა
მეტიც, მე შევძელი პროექტით სერიოზული
ლასთვ ის საკმარისი აღმოჩნდა. ასე ცხოვ
სცენარი უკვე მზად იყო, ჩვენ მივხვდით,
ჰოლანდიელი პროდუსერების დაინტერე
რობდნენ ყველანი ერთად, სანამ ნამდვილი
რომ ამ პროექტისათვის ჩემს მშობლიურ,
სება. მათ ძალიან უნდოდათ ლევანთან
პატრონები არ დაბრუნდენ.
სამწუხაროდ „კონსერვატიულ“ აზერბაიჯან
და ფატიმასთან შეხვედრა და მათთან
ში ფულს არ მოგვცემდნენ, მაშინაც კი, თუ
ომლობის დეტალების განხილვა. თანამშრ
იდეა ტრაგიკომიკურობის გამო მომეწონა; მით უმეტეს, მე თვითონ წლების მანძილზე
ზურაბის ნაცვლად, ჩვენ ზოხრაბი გვეყო
ის ისინი ჰოლანდიის კინო ამ პროექტისთვ
ვცხოვრობდი ევროპაში და ვიცოდი, რა ძნე
ლებოდა. უსახლკარო გმირმა ვერ მიიპყრო
ფონდიდან ფულის მოპოვებას გეგმავდნენ.
ლია უცხო ქვეყანაში არსებობა. ამავე თემას
განსაკუთრებული ყურადღება. ფატიმა დიდ
სამწუხაროდ, ეს შეხვედრა ვეღარ შედგა...
ებოდა ჩემი სადიპლომო ფილმი ეძღვნ
ხანს იბრძოდა, მაგრამ...
კადემიაშ ი გადავიღე. ლევანს ეს ფილმი მოეწონა. მე ჰოლანდიიდან თბილისში 2010 წლის დეკემბერში ფატიმას და ლევანის მოწვევით
ვიგონებ ლევანს და ვთვლი, რომ მე გამიმართლა, მემუშავა უნიკალურ ადამი
„ბინგო“, რომელიც ამსტერდამის კინოა შემდგ ომში ლევანი მარტო ცდილობდა ევროპაში მოეძებნა კო-პროდუსერები,
ანთან, სამწუხაროდ – წარმავალი ეპოქის წარმომადგენელთან, რომლისთვისაც კინო
სერიოზულ მოლაპარაკებებს აწარმოებდა
იყო სიყვარული და ხელოვნება, და არა უბ
შვეიცარიელ პროდუსერებთან.
რალოდ ბიზნესი. მშვიდობით, ლევან! მე პირობა დავდე, რომ ყველაფერს
ჩავედი და შევუდექი სცენარის წერას. ლევა
ის უნდა ვაღიარო, რომ ამ მომენტისთვ
ნისა და ფატიმას სურვილი იყო, ფილმიც მე
ჩვენს შორის აზრთა სხვადასხვაობა იყო
გავაკეთებ, გადავიღო ჩვენი ფილმი I Zurab,
გადამეღო. პროექტს დავარქვით I Zurab (მე
ევროპაში ფინანსების მოპოვების მეთო
და მივუძღვნა ლევან კორინთელის ნათელ
ზურაბი), მთავარი გმირის, ზურაბის სახელის
დებთან დაკავშირებით. მაგრამ მე ლევანის
ხსოვნას.
მიხედვით.
ი ინტუიციისა და გამოცდილე პროფესიულ
53
პიოტრ მირონოვი და ლევან კორინთელი
ფოტო: ელისო სულაკაური
54
55
gaseirneba roterdamSi >> ლევან კოღუაშვილი
კოჰოლი ამძაფრებდა. ჩვენ მოშვებულები
მისთვ ის მისი ფილმი ისეთივე მნიშვნელოვა
ვიყავით, უკვე დავიწყებული გვქონდა წყენა
ნი იყო, როგორც ეს ფილმი რეჟისორებისთვის
კარგი დღე იყო – წყნარი და ნისლიანი.
იმის გამო, რომ პრიზი ვერ ავიღეთ, ვიყავით
არის ხოლმე და ხშირად უფრო მეტადაც კი.
ქუჩაში ისეთი ნისლი იყო, კინოს გადაღება
შეგუებულები და მშვიდები, იმიტომ, რომ სა
განსაკუთრებით ეს ალბათ „ყარაბაღის“ ტრი
რომ მოგინდება. როტერდამის კინოფეს
ნერვიულ ო მაინც აღარ გვქონდა. ყველაფე
ლოგიაზე შეიძლება ითქვ ას. ამ ფილმზე კარგი
ტივალი მთავრდებოდა. „ქუჩის დღეები“
ი იყო. სამაგიეროდ იყო რი უკვე გარკვეულ
რეჟისორები მუშაობდნენ, მაგრამ ჩემთვის ეს
კონკურსში იყო და ამის გამო საკმაოდ
დაღლილობა, კარგი უსაქმურობა და იმის
პირველ რიგში კოროს ფილმებია, პროდუ
დიდი დელეგაცია ჩავედით თბილისიდან.
განცდა, თითქოს ეს უსაქმურობის უფლება
სერის. მიტომ, ყველაზე მეტად კოროს ჰგავს
ერთი პირობა, იმასაც ამბობდნენ, – სააკაშ
ის დაძაბული მუშაობით მოვიპო წინა თვეებ
– მის ხასიათს, ტემპერამენტს, ენერგეტიკას, მსოფლმ ხ ედველობას, იუმორს. ეს პროდუ
ვილიც შეიძლება ჩამოვიდეს; უყვარს ეგეთ
ვეთ. მართალია, პრიზი არ აგვიღია, მაგრამ
კულტურულ ამბებზე ჩამოსვლაო. ამის ცოტა
როტერდამში ხომ მოვხვდით, ფილმი ხომ
სერის კინოა პირველ რიგში და ამით არის
მეშინოდა; არა რაიმე პოლიტიკური მიზეზე
კარგად მიიღეს,
იგი გამორჩეული ქართული კინოს ისტორი
ბის გამო, უბრალოდ როტერდამის ან ნების
ხომ კარგი რეცენზიებ ი დაიწერა
აში. კორომდე კინო რეჟისორის იყო. კორო
მიერი სხვა უფრო დიდი და მნიშვნელოვანი
„ვერაიტში“ და „ჰოლივუდ რეპორტერში“,
რეჟისორი არ იყო, მაგრამ მაინც თავისი კინო გააკეთა – პირადული, ისეთი როგორიც მას
კინოფესტივალი იმხელა მოვლენა არ მგო
როტერდამში მოხვედრით ქართული კინოს
ნია, რომ მას შენი ქვეყნის პრეზიდენტი უნდა
გამოცოცხლებაში ხომ შევიტანეთ ჩვენი მოკ
მოსწონდა, სჯეროდა და ეგონა, რომ მაყურე
დაესწროს. პროვინციალიზმი მგონია ასეთი
რძალებული წვლილი? კი, შევიტანეთ. ესე
ონებოდა. ბელსაც მოეწ
რამეები, მაგრამ გადავრჩით. სააკაშვილი
იგი, ცოტა უსაქმურობის უფლებაც გვაქვს.
ფესტივალზე არ ჩამოსულა.
ანუ ნისლიან ქალაქში ქართული მოშვებუ
ეს ფილმები შეიძლება მოგწონდეს ან არ
ლი „პახოდკით“ სეირნობის, ანეკდოტების
მოგწონდეს, მაგრამ შეუძლებელია იმის
მოყოლის, სიცილის, შიგადაშიგ ლამაზი
იგნორირება, რომ მათ ქართული კინოს
ბა ბოლო დღეც კი იყო. ყოველ შემთხვევა
სახლებისა თუ ხედებისთვის ყურადღების
გამოცოცხლებაში ძალიან დიდი როლი
ში, დახურვის ცერემონიალი უკვე გამარ
მიქცევის და საუბრის; საუბრის ისევ კინოზე,
ითამაშეს. ეტყობა, კომაში მყოფი ქართუ
თული იყო და ვიცოდით, რომ პრიზი არ
მომავალზე, უკვე მოფიქრებულზე, ან მოფიქ
ლი კინოწარმოების გამოსაღვიძებლად
მოგვცეს.
რების პროცესში არსებულზე.
ინტელიგენტური „არტჰაუსური“ შეძახილი
ფესტივალი უკვე მთავრდებოდა, შეიძლე
ვიყავით ფესტივალისგან ცოტათი დაღ
მე და ლევანი ცოტა მოშორებით მივდიო
ლილები, ცოტათი ნაბახუსევი, და ასეთ
დით. თუმცა, მახსოვს, რომ არჩილ გელოვა
მდგომარეობაში სასეირნოდ წასვლა ნის
ებდა და თავის რეპლიკებს ნიც იქვე ტრიალ
ლიანი ქალაქის ქუჩებში, საბოლოოდ კი ამ
გვაშველებდა.
ქალაქის მუზეუმში სწორი გადაწყვეტილება
კორო თავის ახალ სცენარს მიყვებოდა.
საკმარისი არ იყო. ამას ხულიგანი კორო და მისი ღრიალი უნდოდა, და ასეც მოხდა. „ყარაბაღმა“ ქართველი მაყურებელი დარბაზში დააბრუნა და გვიჩვენა, რომ ქართველ მაყურებელს ქართული კინოს
ქართველი ბიჭის და მისი მეგობრის თავგა
ნახვა უნდა. ეს არ არის პატარა საქმე.
კოტეტიშვილი, რომელმაც იცის და უყვარს
დასავლები იყო უცხოეთში. ბიჭი, ცხადია, მი
„ყარაბაღის“ მერე კინოწარმოებამ სიცოხლის
როტერდამი, ბევრი მიზეზის გამო, და რო
შა მესხი უნდა ყოფილიყო, თავგადასავლები
ნიშან-წყალი გამოავლინა, ფეხზე წამოდგა
მელმაც კიდევ უფრო კარგად იცის იქაური
კარგი, სასაცილო, სევდიანი, რეალ ისტური
და მსუბუქ სეირნობასაც მიჰყო ხელი. უფრო
მუზეუმი. მოკლედ, საიმედო ხელში ვიყავით
– კოროს სტილში. მიყვებოდა გატაცებით,
სწორედ გასეირნებებს. ყარაბაღში, ნისლიან
და გავემართეთ.
სიცილით, ხელების ქნევით. ანთებული
როტერდამში და ასე შემდეგ. იმედია,
იყო. თან კარგი მეგზური გვყავდა – გუგა
ხუთნი ვიყავით; გუგა, ლევან კორინთელი, არჩილ გელოვანი, მე და წინა დღით ჩემთან
იყო, როგორც ყოველთვის, როდესაც თავის
მომავალში გასირნებები ძუნძულსა და
ახალ ფილმზე მუშაობდა.
სირბილშიც გადაიზრდ ება. ჩვენ კი, უკვე
ასეთი ანთებულები ფილმის გამო, რო
საბოლოოდ გამოფხიზლებულებს, იმ კაცის
ჩამოსული ჩემი მეუღლე, რომელიც ამ ჩვენ
გორც წესი, მხოლოდ რეჟისორები არიან
სახელი არ დაგვავიწყდება, რომელმაც
გასეირნებას თავის ძველ ნიკონზე შავ-თეთ
ხოლმე. ანთებული პროდუსერი მე მხოლოდ
ყველაზე კრიტიკულ დროს თავისი ღირსეუ
რი ფირით აფიქსირებდა.
ერთი მინახავს – კორო. და ალბათ ეს იყო
ლი და ალალი წვლილი შეიტანა ამ საქმეში.
მისი ყველაზე დიდ ღირსება და მისი ფილ
მადლობა, კორო!
ნისლი ცოტა მისტიკურ განწყობას ქმნიდა, რასაც წინა დღეს დახურვაზე დალეული ალ
მების წარმატების მთავარი მიზეზი.
56
ავტორები: ნუცა კუხიანიძე, გუკა რჩეულიშვილი
თბილისი, ცხელა ინტ: ნუცას და გუკას სახლი. დღე ნუცა – გამხდარი, ტახტზე ზის, სიგარეტს ეწევა. გუკა – 30 წლის, დადის აქეთ-იქით, ყავის სმას ეჩვევა. ზარი.
კორო
გუკა მაგარი თემაა შეჩემა, უეჭველი გაარტყავს რა, თან არ გაკეთებულა ბავშვებზე კინო, და ივლის ხალხი. ნუცა ჩუმად არის, გუკა გაკერილია.
კორო
( შემოდის როგორც ქარიშხალი, სიგარეტს იღებს მაგიდიდან).
ბიჭო, კიდე ვიფიქრე თბილისსზე რა, რამე კინო ნოველებათ; აი, ის რო არის პარიზზე და ნიუ იორკზეც არის, რა ქვია მაგ კინოს?
კორო
ნუცა
აუ ძაან მაგარი იდეა მაქ! პრივეტ, ნუც!
გუკა (იღიმის) ახალი სქემა?
ნუცა პრივეტ!
კორო
არის, I love you
კორო ხო ეგა, ეგეც მაგარი იქნება რა, დაჟე ძაან მაგარი ნოველა მაქვს 90იან წლებში! ჩემიანს დაემართა ნაღდი ისტორიაა ყაჩაღობდნენ, და მაგრად დაიწვა თავი... კორო აჟიტირებით ყვება ამ ისტორიას, იცინის...
არა ტოო, ფილმის იდეა, კომერციულის რა! ნუცა დგება
კორო
ნუცა
გუკა
ვიცი მე თქვენი ფულის პონტში იდეები!
გუკა დაიცა, მოყვეს... ნუცა ჯდება.
კორო ბავშვებზე, 13-14 წლის, გუნა, შენ ხო იცი, ყველაზე ძაან მაგ ასაკი დადის კინოში...
გუკა ნუც, შენ არ გინდოდა ნაპადობიე ფილმის გაკეთება?
ნუცა ხოო მაგრამ, ეხლა მგონია რო ექსპერიმენტების დრო არ არის რა?!
კორო ეე, კაი რა, ვგრძნობ, რო ეხლა იმენნა ეს არის რა საჭირო, თემაა!
მოგიყვები, მაგარი გადასაღებია!
მაგარია ძაან ეგეც; თან რამდენი ისტორიაა ეგეთი, თბილისზე! იტოგში რამე გვინდა რა...
კორო ხო რა, შეჩემა, რამე გვინდა რა, კინოს გადაღება მინდა! თან მაგრა უფულოდ ვარ, რამეს გავჭრით რა!
ნუცა ხო მაგრამ, პროსტა ფულის პონტში არა, თითონ ფილმი უნდა იყოს კაი! თორე ისე, რა აზრი აქვს.
გუკა
ხო იასნია, ძაან მაგარი უნდა იყოს.
ნუცა
ხოდა, ყარაბაღი რო გავაკეთოთ? მესამე? კორო სიგარეტს ნაფაზს დაარტყამს, ჩაფიქრდება. გუკა ისევ ეგრევე იკერება
ილუსტრაცია: გუგა კოტეტიშვილი
აგვისტო 2011
57
გუკა
(კოროს)
საღოლ, ნუუნ, ჩაარტყი!
ეგეც შენი ბავშვების კინოოო! კოროს ეღიმება
გუკა ნუცას ხელს გაუწვდის, ნუცა ჩაარტყამს.
კორო კარაბახი? ისე, მამენტ შეიძლება...
ნუცა მე მგონი, ძაან მაგარი იდეაა...
გუკა ხო მაგრამ, ისევ 90-იან წლებზე და სიბნელეზე არ მინდა ფილმის გაკეთება
ნუცა შეიძლება რამენაირად ისე გავაკეთოთ, რო დღეს ხდებოდეს
კორო ისე შეიძლება, მესხს იჭერდნენ, და ციხიდან ეხლა გამოდიოდეს, დღეს, 20 წლის შემდეგ...
ნუცა
კორო დაიცა, დაიცა, ესე იგი, მესხი რო გამოდის, მაგ ბავშვის და მესხის ურთიერთობაზე უნდა ავაგოთ ფიბულა...
ნუცა ბიჭია ხო, ალბათ?
გუკა ხო იასნია, რო ბიჭია! და გოგო გვჭირდება ეხლა; მაგათი ხაზი შეიძლება მაგათი სიყვარული იყოს... კორო დადის აქეთ-იქით
კორო აუ, მაგარი იდეები მაქ, ცოტა რომეო და ჯულიეტას პონტში... ნუცა გახარებული, სიგარეტს აქრობს და თავის კომპიუტერს ხსნის...
აუ, ბებერი მესხი! ნუცა იცინის
ნუცა
გუკა
გუკა
კაკ რაზ თემაა რა, 17 წელი გადის, ყველაფერი შეცვლილია, და ეს რო ვერ ეგუება...
აბაროტი, მერე ციხე, 17 წელი გადის, მესხი გამოდის, დობოს და ნუცას შვილი გაზრდილი ხვდება, იწყებენ პადძელნიკობას, თაობებში განსხვავებები, სხვადასხვა ფასეულობები, გოგო, სიყვარული, მაგარია! ეხლა რამე მაგარი ფინალი გვინდა რა?! კორო ჩაფიქრებული იღიმის.
(ნუცას) თან, შენ ხო მაშინ ორსულად ხარ? კორო თავის ფიქრებშია...
კორო
მოიცა უნდა ჩავიწერო, თორე დაგვავიწყდება.
სპარტაკას აბაროტს იღებენ, და იქ იჭერენ მესხს...
კორო
გუკა
მარტი 2012 თბილისი, ცივა. ექსტ.: კინოთეატრი “ამირანი”. ”ბოლო გასეირნების” პრემიერა. ღამე.
კაია! ესე დავიწყოთ, მესხი და დობო აბაროტს იღებენ და დობო დავბრიდოთ... თან თავი რო ტკივა, დიდ როლს ვერ ითამაშებს...
ნუცა გიოს კლავთ, ბოროტებო? (იცინის) ისე მე ორსულად რო ვიყავი, ეხლა უკვე შვილი უნდა მყავდეს, დიდი. დიდი რა, 16-17 წლის...
ფინალი კაკ რაზ ზუსტათ ვიცი!
58
ძარცვა თბილისურად / მოკლემეტრაჟიანი მხატვრული ფილმის სცენარი / ლევან კორინთელი ირაკლი სოლომანაშვილი
სცენა N1 დილა. ინტ. გურის სახლის
ტატო
წამით გახედავს ეზოში მდგარ ვერცხლისფერ
სადარბაზო
ზურ, რომელი საათია?
მანქანას „- - -„ და სწრაფი ნაბიჯით მიუყვება ქუჩას.
სპორტულად ჩაცმული გური (18 წლის) შინიდან გამოდის და კარს რაზავს, მხარზე
ზურა
სპორტული ჩანთა აქვს მოკიდებული;
სახელს ნუ მეძახი და ეგ სათვალე შიგნიდან
სცენა N5 დილა. „მინი ვენის“ სალონი.
სადარბაზოს დაძაბული მზერით
გაიკეთე, შეჩემა!
ქუჩაზე გაჩერებულ „მინი ვენში“ ისევ სამნი
მოათვალიერებს და ლიფტისკენ გაემართება;
ტატო სათვალეს იხსნის. ლევანი იარაღს
სხედან – ზურა, ლევანი და ტატო, რომელსაც
ლიფტის ღილაკს თითს მიაჭერს, მაგრამ
გადატენის. იარაღის ჩხაკუნზე ტატო და ზურა
სათვალე უკვე ნიღბის ქვეშ გაუკეთებია.
ღილაკი არ ინთება; ლიფტს მიაყურადებს,
ლევანს გახედავენ.
ლევანი მანქანის წინა საქარე მინიდან ქუჩაზე
ხვდება, რომ არ მუშაობს.
მომავალ გურის შენიშნავს.
ზურა (აგრესიული ტონით) გური (თავისთვის ჩაილაპარაკებს)
რას შვრები, ბიჭო?
ფუ, შენი!..
ლევანი გამოჩნდა!
ლიფტის კარზე წიხლის მირტყმა უნდა, მაგრამ
ლევანი (თავის მართლებით)
მოქნეულ ფეხს ჰაერში გააშეშებს და ისევ
ვემზადები...
დაძაბული მოათვალიერებს სადარბაზოს,
ლევანი იარაღს ქამარში ინახავს.
„კაპიუშონს“ წამოიფარებს, სადარბაზოს
სამივე გურისკენ იხედება.
სცენა N6. დილა. „მინი ვენის“ სალონი გაჩერებულ „მინი ვენის“ სალონში სამ
კიბეზე დაეშვება. გურის ერთი სართულით
სცენა N3 დილა. ინტ. გურის სახლის
ნიღბიანთან ერთად გურიც ზის. გურის ფეხებთან
ქვემოთ მეზობლის კარისკენ თვალი გაექცევა,
სადარბაზო
გახსნილი სპორტული ჩანთა უდევს, ჩანთაში
კარის ზღურბლთან ფეხსაწმენდზე წარწერაა
გური სადარბაზოს პირველ სართულზე
სკოჩის რამდენიმე გორგალი გდია. გური
Welcome. გური მაჯის საათს დახედავს.
ჩამოდის და კორპუსის ცენტრალური
მანქანაში მყოფებს სათითაო გორგალს ურიგებს.
გასასვლელისკენ მიდის. გასასვლელთან
სცენა N2 დილა. „მინი ვენის“ სალონი
მეეზოვეების მანქანას შენიშნავს. გური
ტატო (ზურას სკოჩზე)
ქუჩაზე გაჩერებულ „მინი ვენში“ სამნი სხედან:
ცენტრალური გასასვლელიდან ქუჩაში
ზუ... ნიკა, ეს რათ გვინდა?
ზურა (17 წლის), ლევანი (18 წლის) და ტატო
გასვლას გადაიფიქრებს და კორპუსის უკანა
(17 წლის). სამივეს თავზე ჩამოცმული აქვს
გასასვლელიდან გადის.
შალის შავი ქუდებისგან დამზადებული
გური ნიკა?!.
ნიღბები, მათ სახეები არ მოუჩანთ. ტატოს
სცენა N4 დილა. ექსტ.-ნატ.
ნიღბის ზემოდან სქელლინზებიანი სათვალე
სადარბაზოს უკანა ეზო – ქუჩა.
უკეთია. ზურა მაჯის საათზე იხედება.
სადარბაზოს უკანა კარიდან გამოსული გური
kinoscenari 59
ზურა
ტატო (სიცილით)
გური
ეგრეა საჭირო, იქ ვინმეს ნაღდი სახელები
ხო ე, ზორო რა კაცია... მე ვცნობ და
რაში მჭირდება, ეგ ჩემი საქმეა! და შენ რაში
რო არ წამოცდეს.
შეყვარებული როგორ ვერ ცნობს, ტო...
გჭირდება უჩემოდ ასვლა?..იმიტო, რო
ტატო (გურის სიცილით)
გური (გამწარებული იხსნის ნიღაბს)
წამით ყველა ჩუმდება და ზურას პასუხის
ამას ნიკა ქვია, ამას სოსო, მე გეგა, შენ
მოკლედ, სუ ფეხებზე მკიდია, ზურა ხარ თუ
მოლოდინში მიაჩერდებიან. ზურამ ერთხანს
ლევანას დაგიძახებთ.
ნიკუშა; ან ოთხივენი მივდივართ, ან არც ერთი!..
არ იცის, რა უპასუხოს, დაბნეული აცეცებს
ლევანი
ლევანი
რა ლევანა, ბიჭო, ლევანა ხო ნაღდში მე
მართლა რო გიცნოს, უეჭველი დააჭერინებს
ზურა
მქვია! (გურიზე) და გური ვაბშე მანქანაში
ჩვენ თავს.
არ გვაგვიანდება? წავედით...
წამალს არ წამოგაღებინებ, არა?
თვალებს; ბოლოს ხმას ამოიღებს.
რჩება!..
გური მაჯის საათზე დაიხედავს.
გური გური
ჯერესერთი, ვერ მიცნობს, და მეორეც, ვის
გური
რაა?!.
უნდა დააჭერინოს; მაგათ ეხლა ისე მოუჭირეს,
არა, ჯერ ადრეა, ზუსტად ცხრას რო შვიდი
უმცირესობაში არიან და კურდღლებივით
წუთი აკლია, მაშინ ქოქავს მანქანას და
ჩასვრილები ზიან.
სახლიდან გამოდის.
გური ჩანთიდან ნიღაბს იღებს და თავზე
ტატო
ლევანი
ჩამოიცმევს.
პიდარასტია, ტო?
მაინცდამაინც შვიდი, რატო?
გური
ლევანი
გური
აჰა, როგორ მიცნობს?
ღადაობ?რა პიდარასტი, მთელი მსოფლიო მაგათ
რავი, რატო? ნახევარი წელია,
იცავს, მაგათ რო შეეხო, ეგრევე მეჟდუნაროდნი
ვუთვალთვალებ და ორშაბათიდან
სკანდალი ატყდება, და პრაშჩაი ევროსაიუზი.
პარასკევამდე ეგრეა.
მერე რა, რო ეგ გახურავს, ზორო ხო არ
ზურა (გურის)
ტატო
გგონია თავი?
გური, მე მაინც არ გირჩევ რა... კიდევ
შაბათ-კვირას?
ზურა (გურის)
ილუსტრაცია: სალომე სხირტლაძე
ჰო, რა?.. მეზობელია, უეჭველი გიცნობს.
ზურა როგორ და ხმაზე, სიმაღლეზე, მოძრაობაზე...
ერთხელ დაფიქრდი, რატო გავრისკოთ, რაში გჭირდება?
60
ლევანი
ტატო
გური (განაგრძობს)
შაბათ-კვირას „უიკენდია“, სამსახურები
იმ ფილმს რა ქვია? ის რო თამაშობს რა...
შენ იმის სახლის კარის უკან იქნები.
დაკეტილია, ბიჭო.
გური (ტატოს სიტყვას აწყვეტინებს)
ზურა
გური
გინდ ორშაბათი იყოს და გინდ პარასკევი,
რო დამინახოს? ბარიგები, ხო იცი, რა
ჰო, ეგრეა – ხუთი დღე პატიოსანი კაცივით
მაგას ფული არ გამოელევა. თან ფულს
ფრთხილი ნაროდია, კარის გაღებამდე
დიპლომატიურ სამსახურში დადის და შაბათ-
წამოვიღებთ და თან წამალს იმის თვალწინ
„გლაზოკში“ რო გაითიროს?!
კვირას წამალს უშვებს, „უიკენდის“ ბარიგაა ეგ
გავანადგურებთ.
სარეველა.
(ჯიბიდან დაკეცილ ქაღალდს იღებს)
გური
ყველაფერი მოფიქრებულია. აი, „პლანი“ აქ
ნაფიქრია. მაგ „გლაზოკის“ ლინზის კუთხე
არი?
გამოვითვალე, და თუ ბოლომდე მიხვალ
ტატო
კედელთან და ოდნავ ჩაიკუზები, ჩემ ფეხებს
რა სარეველა?.. აბა ბარიგააო?..
ტატო ზურა
დაგინახავს.
პლანი?! უნდა მოვწიოთ, ტო?
აუ, ტატო, ჩუმად რა!..
ტატო ლევანი
უფრო მაგარს გეტყვი – სადარბაზოში
ტატო
აუ, შენ ჩუმათ რა, სოსო!
„ლამფუჩკა“ მოვხსნათ და ვაბშე ვერავის
რა ტატო, მე ხო სოსო მქვია.
გური ჯიბიდან ამოღებულ ქაღალდს გაშლის.
დაგვინახავს.
ქაღალდზე სადარბაზოს კიბის უჯრედის
ლევანი (გურის)
ნახაზია.
დღეს ხო პარასკევია?
ლევანი (ტატოს) რა „ლამფუჩკა“, შე ჩემა, გაიხედე, დღეა.
გური (ნახაზზე აღნიშნულ ნახატზე გური
მიუთითებს)
გური (ტატოს)
მერე?..
ეს არი გეგმა.
ნუ მაწყვეტინებ! მოკლედ, მე ვდგები კიბესთან
(სათითაოდ მიმართავს მეგობრებს)
ორი საფეხურით ქვემოთ. კარს რო გააღებს,
ლევანი
მანქანას პულტით რო დაქოქავს
ფეხს ჩაუდგამ, დახურვა რო ვერ მოასწროს;
მერე, არ ჯობია ორშაბათს დავადგეთ? თუ
სადარბაზოში შევდივართ, ერთი წუთი გვაქ
მე ეგრევე ცხვირში ვგლიჯავ და ყველანი
შაბათ-კვირას წამალს უშვებს, ესე იგი, ფული
დრო, (ლევანს) შენ აქ დადგები, (ტატოს) შენ
შევდივართ. თქვენ ორს უკვე ხელში გიჭირავთ
ორშაბათს ექნება.
ლიფტის კართან აიტუზები.
სკოჩები და დავაი, ეგრევე ტუალეტში
ტატო
ლევანი
აუხვევთ, საკუთარი თვალით უნდა ნახოს,
ჰო, ეე... მართალია, როგორ მოტვინა არა?..
და ლიფტში რო შემოვა, ჭაახ და, – შე ბოზო,
(ზურას) შენ რო წამალს ჩაუშვებ უნიტაზში.
გათრევა და გასკოჩვა. ოღონდ თვალებს არ
სად მიდიხარ, არა?..
ზურა
ზურა
რა მოტვინა, ბიჭო?... შაბათ-კვირას
გური
კიდევ რამდენს გაყიდის და რამდენ კაცს
არა, რა ჭაახ... ლიფტის ვარიანტში ცალკე
მე რატო?
გააუბედურებს, (გურის გახედავს) ეგრე არ
გეგმა მქონდა. (ჯიბიდან მეორე გაკეცილ
ლევანი (ჩაიცინებს)
არი? (დამაჯერებლობისთვის დაამატებს) ეგ
ქაღალდს იღებს). მარა ეს ჯობია, თანაც
ეგეც მოფიქრებულია, თერაპიას გიტარებს.
სარეველა, ეგა...
ლიფტი ვნახე და არ მუშაობს.
ტატო ქამრიდან იარაღს ამოაძვრენს.
გური ერთხანს თვალს უშტერებს ზურას, მერე
ტატო გურის მეორე ქაღალდს ართმევს
თავს გააქნევს.
ხელიდან და ქაღალდზე გაკეთებულ
ტატო
წარწერას დამარცვლით კითხულობს.
მაშ, ეს რაში გვჭირდება?
ო, შე წუწკო შენა!.. ფულის გარდა, სხვა რამეს
ტატო (კითხულობს)
გური
არ წამოგაღებინებ, იცოდე!
„ლიფტის – გეგმა N1“
ეგ რათ გინდა, ბიჭო? იქ სროლის შანსი არ
ზურა
გური (ტატოს)
ეგ რა შუაშია?.. პროსტა, საქმეზე რო მიდიან
გაანებე მაგ ქაღალდს თავი და მისმინეთ...
ზურა (გურის)
და გეგმას რო ცვლიან, შანსი არ არი, ის საქმე
ტატო ქაღალდს რომელზეც ლიფტის გეგმა
რამე, „ნიტო“ რო მოხდეს, ან ვიღაცა იყოს
გამოვიდეს.
წერია, ჯიბეში იტენის.
სახლში... იარაღი დაგვჭირდება, არ ვისვრით
გური (ზურას ჩაცინებით)
არი! ყველაფერი სუფთათ და უსისხლოთ!
და არაფერი, მარა ფსიქოლოგიურად
kinoscenari 61
საჭიროა. რო დაინახავს, ბევრს აღარ
გური (მწარდება)
სცენა N7 დილა. ინტ. გურის სახლის
იფართხალებს.
რა მორჩა, ეე?!. მე თუ არ წამოვალ, არც თქვენ
სადარბაზო.
ზურაც და ლევანიც ქამრიდან იარაღებს
გაგიშვებთ!
ოთხივე ნიღბიანი სადარბაზოში შერბის,
იღებენ.
ზურა ჩანთაზე დაგდებულ გურის ნიღაბს ხელს
მეგობრებს წინ მიუძღვის გური. სადარბაზოში
დაავლებს.
შესულებს ლიფტის კართან ხანშიშესული ქალი – ნათელა დეიდა ხვდებათ, რომელსაც
გური თქვენ ხო არ გაგიჟდით?..იქ იარაღი არ
ზურა
მძიმე ჩანთა უჭირავს და ლიფტის ღილაკს
დავინახო!
ამ მასკას არ მოგცემ და ვნახოთ, როგორ არ
აწვალებს. გური ნათელა დეიდასთან
გაგვიშვებ!
ჩერდება და მექანიკურად ჩამოართმევს მძიმე
სამივეს გაგვსკოჩავ?
ჩანთას ხნიერ მეზობელს.
ზურა მე იარაღის გარეშე არ წამოვალ.
გური
გური
ლევანი
არ მომცემ და ფეხებზე მკიდია, უნიღბოდ
ლიფტი არ მუშაობს ნათელა დეიდა,
არც მე.
წამოვალ!
მოგეხმარებით.
ტატო
ლევანი
ადგილზე შეშდება; ცივად გამოხედავს. კიბეზე
მეც არა!
ღადაობ?..
გაქვავებულ მეგობრებს.
გური (ზურას)
გური
ნათელა დეიდა (ისე, რომ სახეზე არც
მაშინ, მე ვაბშე არ წამოვალ.
და ვაბშე არ გეტყვით, რომელია მაგისი ბინა,
უყურებს გურის)
და ეგრე! მერე ვნახავ, როგორ ჩაიტან ვალს!
გური, შვილო, შენ რომ არ მყავდე, რა
გური უცბად ხვდება, რაც ჩაიდინა, და
მეშველებოდა.
ზურა ხოდა, თავიდანვე მაგას არ ვამბობდი, დარჩი
ტატო
მანქანაში და ჩვენ გავაკეთებთ!
8 წუთი აკლია, ტო!
ტატო
ყველა საათს დახედავს და მერე გურის
მაგას გური არ ქვია...
გახედავენ.
გური მეგობრებს გამოხედავს. ლევანი
ლევანი
და ზურა ნიღბებს იხსნიან და ტატოს
ამას ყველაფერი ნაფიქრი აქ. თუ გური არ
გური
გამოხედავენ. ზურა ტატოსაც მოხსნის
რომელი სართულია, არ გეტყვით.
ნიღაბს. ზედა სართულზე კარის გაღებისა და
ტატო
ზურა ნიღაბს უბრუნებს გურის. გური
ჩარაზვის ხმა ისმის. უნიღბო მეგობრები გურის
ჰო, ნაფიქრი აქ.
დემონსტრაციულად ჩამოიცვამს ნიღაბს.
გახედავენ.
ზურა
ზურა (გაღიზიანებული)
ზურა
რა აქ, ბიჭო, ნაფიქრი, ვერ ხედავ ამ
კმაყოფილი ხარ?..
(ირონიული სახით გურის)
წამოვა, მეც მანქანაში დავრჩები.
ქაღალდზე ჩვენი სახელები უწერია.
ნიღაბი მოიხსენი, არ გიცნოს...
ყველა ქაღალდზე დახატულ გეგმას
გური
დახედავს. იქ აღნიშნულ წერტილებზე
ბიჭო, აქამდე ნიღბებში რატო იყავით, არ
მეგობრების სახელებია მიწერილი: ზურა,
გცხელათ?
ტატო, ლევანი, გური.
ტატო (ზურაზე) გური (დაბნეული)
რავი, ამან გვითხრა, ეგრეაო საჭირო...
ამ ქაღალდს გავანადგურებ...
გარედან გაისმება „ბარიგას“ მანქანის
გური ქაღალდს ხევს.
დაქოქვის ხმა.
ზურა (ირონიულად)
გური
წამალთან ერთად უნიტაზში, არა?.. (გურის)
წავედით!
ეგ რა გეგმაა? ბარემ მაგ ქაღალდზე ზემოდან
გური „მინი ვენის“ კარს აღებს და ოთხივენი
დაგეწერა – „ახსნა-განმარტება“, და პირდაპირ
სწრაფად გადადიან მანქანიდან, ტატოს
პოლიციაში ჩაგებარებინა! შანსი არ არი, შენ
ჯიბიდან უვარდება გაკეცილი ფურცელი,
აქ რჩები და მორჩა!
რომელზეც წარწერაა: „ლიფტი – გეგმა N1“
გური ნიღბისკენ წაიღებს ხელს.
დასასრული
62 interviu
ახალი ფილმის მოლოდინში . .. გელა ბაბლუანი >> ნუცი კირცხალია
შესავლისთვ ის მოვიყვან რამდენიმე
გასაგებია, რომ რეჟისორის ოჯახში გა
ხელახლა მივუბრუნდებოდი სწავლას. მაგ
ციტატას იმ გამოცემებიდან, რომელთა
იზარდეთ, მაგრამ მაინც გკითხავთ: რატომ
რამ, ეს პროფესია არ მიზიდავდა და გული
ერთ-ერთი ეგზემპლ არი, შინ თუ არ გვაქვს,
აირჩიეთ რეჟისორის პროფესია, თქვენ ხომ
ხელოვნებისკენ მიმიწევდა. მერე ისე მოხდა,
აუცილებლად სადმე გვინახავს ან წაგვი
იურისტობას აპირებდით?
რომ მოკლემეტრაჟიანი ფილმი გადავიღე და, წავიდა და წავიდა.....
კითხავს. „კინოს სრულიად დამაინტრიგებე ლი ნამუშევარი“;
არც მამაჩემს და არც ჩემი ოჯახის დანარ
მამაჩემთან, თემურ ბაბლუანთან, ყოველ
ჩენ წევრებს არ ჰქონიათ დიდი სურვილი,
თვის მეგობრული ურთიერთობა მქონდა.მა
ლი, გაბედული, ძლიერი, საოცრად თავდა
რომ კინოსფეროში დავსაქმებულიყავი.
მაც არ დამიძახია არასდროს.ბ ავშვობიდან
ჯერებული“;
ვწერდი, და მწერლობა მინდოდა, თუმც ამ
დავყვ ებოდი გადაღებებზე. თუმცა, გადა ს ა
ორი პროფესიის – მწერლობისა და რეჟისო
ღებ მოედ ანზე ყოფნა ჭირივით მეზარებოდა.
როგორც რომან პოლანსკის ან ალფრედ
რობის შეთავსება შესაძლებელია. ჯერ თბი
იქ მუდამ დაძაბულობაა და ბავშვ ისთვ ის ეს
ჰიჩკოკის მიერ შექმნ ილი ფილმები“ ;
ლისში, მერე კი საფრანგეთში ვსწავლობდი
რთული აღსაქმელი იყო. ასევე, მიხდებოდა
„ტელეგრაფი“, „გარდიანი“, „თაიმსი“...
იურისპრ უდენციას. ამისდა მიუხედავად,
ყოფნა სამონტაჟოში, და მიუხედავად იმისა,
...როდესაც გელა ბაბლუან ის ფილმებს უყუ
ყველაფერი ძალიან ბუნებრივად მოხდა.
„უაღრესად ამაღელვებელი, მოკრძალებუ
„ისეთივე ელეგანტური და ავბედითი,
– ეს შეფასებები არ არის უპირველესი, და არც გადამწყვეტი. თუმცა, ეს არის ჭეშმარი
მაგრამ, ალბათ ძნელი იქნებოდა სწავ ლის მიტოვება?
კლასიკა.
ტვინში ილექებოდა.ნამდვ ილად ვერ ვიტყ ვი,რომ მამაჩემის ფილმები ნანახი არ მაქვს. პირიქით, ძალიან მიყვარს ეს ფილმები და
ტად განსაკუთრებული, სრულიად მოულოდ ნელი, ასევე მისაღები, როგორც ჩემი დროის
რომ მაშინ ამისთვ ის არანაირ ი ყურადღება არ მიმიქცევია, როგორც ჩანს, ეს ყველაფერი
რებ – „ბეწვის ხიდზე“, „მემკვიდრეობა”, „13”
რა თქმა უნდა, ძნელი იყო. ადრე თავს ვიტყუებდი და მეგონა, როცა მომინდებოდა,
ხშირადაც ვუყურებ.
63
თქვენი ოჯახური ურთიერთობა თითქმის
სხვების ფილმები გავლენას ახდენენ.... ?
ფერი, ერთმანეთის ფილმებში თამაშობთ.
პროდუსერი ვიყავი, და უკვე ამის შემდეგ გადავიღე"13“.
ყველა თქვენს ფილმში ჩანს. სხვა თუ არა საერთოდაც მგონია, რომ ფილმის გადაღე
ჩემთვის მთავარია ამბის მოყოლა, და უკვე
რა ხდება ამ დროს გადასაღებ მოედანზე
ბას უფრო სხვა რეჟისორების ნამუშევრების
ამის შემდეგ ვეძებ ინტელექტუალურ ახსნას.
– უფრო დაცულად გრძნობთ თავს, როცა
გაცნობისას სწავლობ. ამიტომაცაა აუცილე
ბუნებრივია, წარსულზე ლაპარაკი ახლა
პარტნიორი თქვენივე ოჯახის წევრია?
ბელი, რომ დამწყებმა რეჟისორმა რაც შეიძ
უფრო ადვილია, მაგრამ ფილმში ყველაზე
ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს ,ჩემს
ლება ბევრი ფილმი ნახოს – განურჩევლად
მეტად ადამიანებს შორის ურთიერთობა და
იმისა, კარგი იქნება ეს ფილმები, თუ ცუდი.
ადამიან ების ბედი მაინტერესებს.
და –ძმებთან. ყოველ შემთხვევაში,მათი აზრი
ერთ რომელიმე რეჟისორს, რომელმაც
ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს. იმაში, რასაც
გავლენა მიოახდინა ჩემზე, ვერ გამოვყოფ.
ვაკეთებ და უკეთ გამომდის, ამასაც მათთან
კინოს გადაღებას სწავლობენ ან 20დღეში,ან
ერთად გავდივარ. გადაღება რთული და
300 წელიწადში – ანუ ვერასდროს.
სანერვიულო პროცესია. ის ხალხი,რომლე ბიც თან ნიჭიერები არიან და თან ჩემი ოჯახის
ცამეტამდე"როგორ მიხვედით – როგორ გაჩნდ ა სცენარი? ეს ინსპირაცია იყო, თუ სა
ვგულისხმობ გადასაღებ მოედანს, უფრო
ფუძვლად პირადი გამოცდილება დაედო?
კარგ სამუშაო პირობებს მიქმნის.
ხელწერის რეჟისორად ჩამოყალიბდები,
ისე გადაგეღოთ, რომ მაყურებლისთვის ამო უხსნელი დარჩენილიყო, გადარჩება თუ არა
წევრები,მათი თავმოყრა ასეთ გარემოში,
ცნობილია, რომ სანამ დამოუკიდებელი
ფილმში მთავარი გმირი (სებასტიანი) იღუპება, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა, ფინალი
სებასტიანი? ცხოვრებაშიც ხომ ასეა: ხდება ისეთი რამ, რასაც ვერ აკონტრ ოლებ. ეს უფრო ბედისწე
დიახ, ჯერ მოკლემეტრაჟიანი ფილმი გა
რაა, გნებავთ – იღბალი. შეიძლება ათჯერ გა
დავიღე „ბეწვის ხიდზე“,შემდეგ საფრანგეთ
გიმართლოს, მაგრამ მეთერთმეტეჯერ – არა.
ში რამდენიმე მოკლემეტრაჟიანი ფილმის
ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი აქილევსის ქუსლი.
64 interviu
სებასტიანსაც, რომელიც თავისიანებისთვის
ინდუსტრია აბსოლუტურად განსხვ ავდება და
დაძლევ და, უკვე იცი, კონკრეტულად რისი
რისკავდა, ჯერ უმართლებდა, მაგრამ ბო
მოუკიდებელი,ევროპული წარმოებისგან.
გაკეთება გინდა, აქ ფილმის გადაღება მიმ ზიდველია. სიმართლე გითხრათ, ჯერ არც კი
ლოს ბედმა მიატოვა, უმტყუნა. ძალიან რთულ პირობებში მიხდებოდა
ვიცი, აქ დავრჩ ები, თუ ევროპაში დავბრ უნდე
მუშაობა, მიუხედავად იმისა,რომ ბიუჯეტი
ეტულ პროექტებზეა ბი. ეს ყველაფერი კონკრ
ფილმი ვენეციისა და სანდესის ფესტივალებ
15-ჯერ იმაზე მეტი იყო,რაც პირველ ფილმზ ე
დამოკიდებული. მე საქმიდან გამომდინარე
ა... ... ზე უჩვენეს, რიმეიქის იდეაც გაჩნდ
დაიხარჯა. როცა არის ფული,არ არის დრო;
ვუდგები ამ ყველაფერს.
ამ ფილმს იმთავითვე მოჰყვ ა წარმატება.
ხოლო როცა არ არის ფული, არის დრო. ომ ფილმს, რა თქმა უნდა, იმიტომ არ იღებ,რ
ამერიკული სტანდარტებით მუშაობა ძალიან
ამასობაში „მემკვიდრეობის“
პრიზები აიღო. ამაზე ფიქრი სისულელეა, მაგ
გამიჭირდა; თითქმის არანაირ ი კავშირი არ
გადაღებისას საქართველოში მოგიწიათ
რამ ესაა საშუალება, რომ მომდევნო ფილმი
არის იმასთან, თუ როგორ კეთდება ფილმი
მუშაობა, და გარკვეული გამოცდილება აქაც
გადაიღო. ისე, მეეჭვება, რომ რეჟისორი ან
ევროპაში. შეხლა-შემოხლა, ადვოკატები –
შეიძინეთ. სამომავლოდ თუ გეგმავთ საქარ
წარმატებისთვის იყოს მზად, ან წარუმატებ
ეს ამერიკაში ჩვეულებრივი ამბავია.
თველოში მუშაობას?
ლობისთვის. ის, უბრალოდ, თემიდან გამომ დინარე, იღებს ფილმს და გზადაგზა ბევრს ცვლის. თუ საავტორო კინოზე ვლაპარაკობთ,
წარმატების მიუხედავად, არის ჰოლივუ დი ის ადგილი, სადაც ისევ მოინდომებდი
ხულიო ეგლესიასი ხომ იცით? – მომღე რალი, ადრე რომ ფეხბურთელი იყო (ისე,
ყველაფრის წინასწარ განსაზღვრ ა შეუძლებე
ფილმის გადაღებას,თუ მაინც ნაკლები ფუ
ეს მომღერალი მაინცდამაინც არ მიყვარს);
ლია, რადგან გადაღების პროცესში ყველაფე
ას? ლით და მეტი დროით ისურვებდი მუშაობ
ერთი კარგი ნათქვამი აქვს: მთელ ჩემს
რი უფრო და უფრო რთულდება.
სიმღერებს და ალბომებს ჩემი ერთი ნებისმერ შემთხვევაში,ძალიან საინტერესო
ევროპის შემდეგ რამდენად საინტერესო იყო ჰოლივუდში მუშაობა? ჰოლივუდური
გატანილი გოლი მირჩევნიაო. მეც ასეთი
ქვეყანაა.თავიდან, შესაძლოა, არ მოგე
დამოკიდებულება მაქვს ჩემი ქვეყნის მი
წონოს, მაგრამ როცა ამ წინააღმდეგობას
მართ – საქართველოში მუშაობა ყველა
65
ფერს მირჩევნია. არ აქვს მნიშვნელობა,რა სირთულეებთანაა ეს დაკავშირებული და
ეს დამოუკ იდებელი ფილმი იქნება, თუ ჰოლივუდის პროდუქცია?
ბოლოდროინდელ ქართულ ფილმებს თუ ნახულობთ?
რა მდგომარეობაშია დღეს კინოინდუსტ რია ჩვენთან. რაც შეეხება „მემკვიდრეობას“, ეს მამაჩემის
ჰოლივუდის; თუმცა, გარკვეულწილად, ამერიკულ–ევროპული პროექტია, რადგან
შეძლებისდაგვარად. ბევრს ვერ ვახერხებ. ისე, ძალიან მაინტერესებს...
პროექტიიყო, რომელიც ერთად განვახორ
ევროპელი პარტნიორებიც მონაწილეობ ენ
ციელეთ, და ჩემთვის, როგორც ქართვე
(ეს უფრო მონტაჟს ეხება). სხვათა შორის,
ვართ, უბრალოდ ორგანიზების პრობლემა
ქართველები ძალიან ნიჭიერი ხალხი
ლისთვის, ძალიან მნიშვნელოვანია. დიდი
„13“–ის შემთვ ევაშიც ასე იყო ჩაფიქრებული,
გვაქვს. ჩვენი ყველა ფილმი ფაქტობრივად
სიამოვნებით ვიმუშავებდი სხვა პროექტებზეც
მაგრამ წლები დასჭირდა, რომ როგორც
კლასიკა იყო.
საქართველოში.
იყო ჩაფიქრებული, ისე გადაგვეღო; და
ჩემი აზრით, დღეს ქართულ კინოს სჭირ
ბოლომდე მაინც ვერ განხორციელდა ჩვენი
დება კარგი სკოლა და კარგად გამართული
ჩანაფიქრი. აი, ამ არასასიამოვნო მომენტებს
ფინანსური სისტემის ჩამოყალიბება,რომ
ეძღვნება ლევან კორინთელს... რამდენადაც
რომ მოვრიდებოდი, ამიტომ მყავს ევროპე
საქართველოში შექმნ ილი ფილმი ქვეყნის
ვიცი თქვენ შეხვდით და ერთობლივი გეგმე
ები. გადაღებით ამერიკაში ლი პარტნიორ
გარეთაც გავიდეს. კინოსტრუქტურა რომ ჩა
ბი გქონდათ?
გადავიღებთ, მაგრამ ევროპელებიც გააკონ
მოყალიბდეს, მხოლოდ სახელმწიფოს მიერ
ტროლებენ.
გაცემული ფული არ კმარა. დარწმუნებული
ჟურნალ „ფილმპრინტის“ ეს ნომერი
ვარ ,რომ მომავალი თაობა ამ პრობლემას
დიახ, შევხვდით და რაღაც გეგმებიც დავსახეთ, თუმცა ლაპარაკის იქით საქმე, სამწუხაროდ, აღარ წასულა... ჯერჯერობით
ამ გრაფიკიდან გამომდინარე, ალბათ იშ ვიათ ად გიწევთ საქართველოში ჩამოსვლა...
ჩემს გეგმებზე იმის თქმა შემიძლია, რომ თუ ყველაფერი კარგად იქნება, მინდა, ამერიკა ში გადავიღო ფილმი ჩემივე სცენარით.
ელოში არ ვყო დიახ, კარგა ხანია,საქართვ ფილვარ. ძალიან მენატრება……..!
მოაგვარებს. ამის დიდი იმედი მაქვს!
66 interviu
"თქვენ უნდა შეცვალოთ სამყარო!" მოჰსენ მახმალბაფი >> ირინე ჟორდანია
ჟებდით ჩვენსავე ლეპ-ტოპებში Final cut-ის
დაიღო ფილმი მარტივად და შენი სათქმელი
ლის სახელიც თანამედროვე ირანულ და
პროგრამაში; მინდა, ახალგაზრდებს ვურჩიო
მაყურებელამდე მიიტანო.
არამხოლოდ ირანულ კინოს უკავშირდება.
ამ პროგრამაში მუშაობა ისწავლონ, რადგა
რეჟისორის ნამუშევრები ასი საუკეთესო
ნაც ეს მნიშვნელოვანად აადვილებს მონტაჟს.
იმ სამი კამერიდან, რომელსაც ფილმში ხედავთ,მხოლოდ ორი მუშაობს. როდესაც
ფილმის ნუსხაშია შესული; აკრძალულია
ოთ პატარა კამერე ასევე გირჩევთ, გადაიღ
მესამე შემოდის, ერთ-ერთი გათიშულია. და
მის სამშობლოში და დიდ ინტერესს იწვევს
ბით; არა RED კამერით, რომელიც ფორმატით
ახლოვებით 2000 დოლარი ღირს ერთი ასეთი
ირანის ფარგლ ებს გარეთ. მარტივი ხერხები
35 მმ–იან კამერას ჰგავს, ერთ ადამიანს გაუ
კამერა. მისი ყიდვა გაცილებით უფრო იაფია,
კინოში, ყველასთვის გასაგები კინოენა, ზო
ჭირდება დამოუკიდევბლად გაართვ ას თავი.
ვიდრე რედის დაქირავება. მთელი ტექნიკური
გადსაკაცობრიო პრობლემის შენეული ხედვა
5D კამერას უჭირს მოძრაობ ისას ფოკუსირება,
აღჭურვილობა (2 კამერა და მიკროფონები)
და შენი სათქმ ელის ფართო მაყურებლმადე
გჭირდება ასისტენტი; ასეთი კამერა კარგია
5000 დოლარს არ სცდებოდა. გვქონდა პრო
მიტანა – კინო, რომელსაც მახმალბაფი წარ
ფოტოგრაფიისთვის;დ ა როდესაც დოკუმენ
ფესიონ ალური დიდი მიკროფონი, მაგრამ
მოგვიდგენს.
ტურ ფილმს იღებ, უმჯობესია, ყურადღება არ
ხმას ძირითადად მაინც ე.წ. „პეტლიჩკით„
მიიპყრო. ასეთ შემთხვევაში, თუკი კამერას
ვიწერდით.
MASTERCLASS
მოხსნი ობიექტივს,ზომით მობილური ტელე
„მებაღე“
ფონისას არ აღემატება.
ირანში ამ ფილმის ჩვენება მთავრობის
ფილმის გადაღებები ორ ეტაპად დავყავით.
კადრში ერთმ ანეთის პირისპირ ვიყავით. რა თქმა უნდა, გვქონდა გარკვ ეულ ი მონახაზი, მაგრამ ძირითადად ვიღებდით იმას, რაც ადგილზე სპონტანურად ხდებოდა.
მიერ აკრძ ალულია; თუმცა, როგორც ამბობენ,
მას შემდეგ, რაც ორი კვირა გავატარეთ ისრა
შავ ბაზარზე რამდენიმე ათეულ ი ათასი ასლი
ელში, ვნახეთ მთელი მასალა, დავამონტაჟეთ
გაიყ იდა. ფილმი ისრაელშია გადაღებული,
და შემდეგ უკვე ხელმეორ ედ, ისევ გავემგ
ა ლოგი – ჩემი შვილი როგორც ახალგაზრდ
ირანელებისთვ ის კი ისრაელში გამგაზავრება
ზავრეთ უკვე სამი კვირით და დავამატეთ,
თაობ ა, რომელსაც სძულს ყველა რელიგია,
კანონით ისჯება, ხუთ წლამდე თავისუფლების
რაც გვჭირდებოდა. ჩვენ არ მიგვიმართავს
რადგანაც თვლის, რომ ის სამყაროს ანადგუ
აღკვ ეთით. ასევე აკრძალულია საუბ არი ბაჰა
ისრაელის სახელმწ იფოსთვის გადაღებების
რებს; მე – როგორც უფროსი თაობ ა, და ახლა
იზმის შესახებ, რომლის მიმდევრებსაც ირანში
ნებართვის თაობაზე. ქალაქში დავდიოდით
უკვე მე, როგორც კინორეჟისორი, კამერის
სასტიკად სდევნიან.
როგორც ტურისტები; ვცდილობდით, შეუმჩნე
მიღმა.
ფილმი ორი კამერით არის გადაღებული, მისი ბიუჯ ეტი ძალზე მცირე იყო. ვამონატა
ი სამი ხმაა. ორი თაობ ის დია ამ ფილმშ
ველები ვყოფილიყავით. ვფიქრობ, ეს ფილმი
ამ გზით გვინდოდა მიგვეღწია დემოკრა
კარგი მაგალთია იმისა, თუ როგორ უნდა გა
ტიისთვის თავად ფილმს შიგნით; ფილმების
ფოტო: ზინკა ბარნოვი
ცნობილი ირანელი კინორეჟისორი, რომ
67
აქვს, რას გიპასუხებდნენ ეს ბავშვები – მთავა
უმეტესებას ერთი ხედვა, ერთი თვალსაზრისი
პირველ ფილმებს ჯობდა. ეს ის შემთხვევაა,
აქვს; მე კი პირიქით, შევეცადე სამი კუთხე
როდესაც რეჟისორს აქვს საკმარისი ცოდნა,
რი თქვენ ეს გადაიღოთ. შემდეგ მიაკითხეთ
მქონოდა.
განათლება, ერკვევა ტექნიკურ საკითხებში,
მაღაზიების მეპატრონეებს და შესთავაზეთ, ეს
როგორ გადავიღოთ ფილმი...
აქვს სტილის გრძნობა – ამ ფილმების უმრავ
ხუთი დოლარი ბავშვებს გადაუხ ადონ ქუჩების
დღეს ტექნიკა ისეთი მნიშვნელოვანი აღარ
ლესობას ერთი პრობლემა აქვს – სათქმელი.
დალაგებაში, ესეც გადაიღეთ; პრობლემები
კინოს გაცილებით მეტი ძალა აქვს, ვიდრე
გექნებათ პოლიციასთან? – ესეც აღბეჭდეთ.
არის. კამერა შეიძლება უკვე საწერ კალა მად გადიქცეს. მწერალი, ჯერ წერს რომანს,
ქვეყნის მთავრობებს. ხალხს შეუძლია შეცვა
და რამდენიმე ხანში თქვენ დაინახავთ, რომ
ხოლო უკვე შემდეგ ეძებს გამომცემელს. ვინ
ლოს მთავრობა, მაგრამ დიქტატურას ფესვები
ქუჩის ნაწილი მაინც გასუფთავდება, შემდეგ
არის მწერალი ? – ვინც წერს; ხოლო ვინ არის
კულტურაში აქვს გადგმული, მასზე ზემოქმე
მიხვდებით, რომ ეს შეიძლება მთელ მოძრა
კინორეჟისორი? – ის, ვინც ფილმს იღებს. თუ
დება კი მხოლოდ კულტურას შეუძლია. აზრი
ობად გადაიქცეს. უმჯობესია, იყო ადამიანი,
კი თქვენ ხართ რეჟისორი, შეეცადეთ, მარტივი
არა აქვს იმაზე ლაპარაკს, რომ შევცვალოთ
რომელიც ულამაზეს ინდოეთს ასუფთავებს
კამერით გადაიღოთ და შემდეგ სცადოთ მისი
ესათუის პრეზიდენტი, მთავარია, ზემოქმედე
ჭუჭყისგან, ვიდრე ახალგაზრდა, დეპრესიული,
გაყიდვა. როდესაც რეჟისორი ამბობს, რომ
ბა მოვახდინოთ ადამიანის აზროვნებაზე. ეს
შეუმდგ არი ფელინი. ფილმისთვის საუკეთე
მას აქვს ბევრი იდეა, არის ნიჭიერი, მაგრამ
პირველ ყოვლისა სათქმელს უკავშირდება.
სო თემას თქვენს ირგვლივ იპოვით, მენდეთ
მას არა აქვს ფული – ეს რეჟისორობა კი არა,
კინოში სათქმელია მთავარი. და კიდევ ერ
– თქვენ ეს შეგიძლიათ. თქვენ შეგიძლიათ
კინოში მათხოვრობა უფროა.
თი – გამეორება. წარმოდგენილი ფილმების
შეცვალოთ კულტურა, ტრადიცია, პოლიტიკა.
უმეტესობა რაღაც უკვე ნანახს გაგონებს.
ჩვენ შეგვწ ევს ძალა შევცვალოთ სამყარო.
ათი წლის წინათ, როდესაც ფილმს ვიღებ დი, 250 კგ. აღჭურვილობა მქონდა. დღეს
ამიტომ, აუცილებელია მონახო შენი პირადი
მთელი ტექნიკა 20 კილოგრამს არ აღემატება.
სათქმელი, და გამოხატო შენი ხერხით;
დასჯერდით მცირე განათებას – იმ შემთხვევა
მახსოვს ერთ კვირაში გადავიღე ფილმი, სა
ჩემი ფილმები ტაშისთვის არაა, ეს ჩვენი სირცხვილია, რომ დღეს ირანში თექვსმეტი წლის გოგონას ქვებით ქოლავენ, რომ მთავ
შიც კი, როდესაც ინტერიერში იღებთ, ერთი–
ხელწოდებით – „ავღანური ანბანი“, ერთ კვი
რობა ხოცავს ბაჰაისტებს... ჩვენ ვალდებულე
ორი ნათურითაც საკმარისია. გადაიღეთ რაც
რაში დავამონტაჟეთ. ფილმი სამხრეთ ირანში
ბი ვართ, გავაკეთოთ რამე გაჭირვებულებისთ
შეიძლება მარტივად! რატომ მოვითხოვ ასე
მცხოვრები 700 000 ავღანელი ლტოლვილი
ვის; იმ ხალხისთვის, ვინც წნეხის ქვეშ მოექცა
დაჟინებით? – იმიტომ, რომ ბევრი თქვენგანი
ბავშვის შესახებ იყო. მათ რვა წლის განმავ
– არა აქვს მნიშვნელობა ეს შენს ქვეყანაში
მომმართავს, მეუბნება, რომ უყვარს კინო, მაგ
ლობაში არ ჰქონდათ შესაძლებლობა სკო
ხდება, თუ სხვაგან. თავის დროზე ჩემს ქვეყა
რამ არ იცის, როგორ იშოვოს ფული.
ლაში ევლოთ; მხოლოდ ორ ქალაქში ასეთი
ნაში ღმერთი მორალის გამოხატულება იყო,
100 000–ზე მეტი ბავშვი იყო. მთავრობას ჰქონ
დღეს ღმერთის სახელი დაჭერასთან, წამე
იპოვი ტკივილს, რომელზეც გინდა ილაპარა
და პოზიცია, რომ ეს ლტოლვილები ჩვენს
ბასთან, გაუპატიურებასთან ასოცირდება.
კო – დაიწყეთ მუშაობა, გადაიღეთ – თუნდაც
ქვეყანაში უვიზოდ ცხოვრობდნ ენ. გადავიღეთ
თქვენი მობილური ტელეფონით. ციფრული
ფილმი ამ ბავშვების შესახებ, ვაჩვენეთ მათი
ღეთ. მხოლოდ ქაბულში ქალაქის ქუჩებში
რევოლუციის შემდეგ კინო რომანის წერას
ტკივილი, მათი სურვილები და მათი ოცნება;
სამი ათასამდე ბავშვი მათხოვრობდა. ერთი
დაემსგავსა. საბედნიეროდ, დღეს თქვენ
ვაჩვენეთ მინისტრებს, პარლამენტარებს; და
დოლარი ორმოცდაათ ავღანს უდრიდა. ეს
აღარც პროდუსერი გჭირდებათ, რომელიც
ამ პატარა დოკუმენტურმა ფილმმა შეცვალა
ბავშვები ერთ ავღანს ითხოვდენენ. ფილმის
დაჟინებით გაკონტროლებდათ, რათა საკუ
კანონი – ერთ დღეს ნახევარი მილიონი ბავშ
ბიუჯეტიდან გამოვყავით გარკვეული თანხა
თარი ფული დაებრუნებინა. აღარც ცენზურა
ვი სკოლაში წავიდა.
და ამ ბავშვებს შორის ნიჭიერები შევარჩიეთ.
თუკი ძალიან გინდა, გაქვს საკმარისი ვნება,
ავღანეთში ყოფნისას სამი ფილმი გადავი
ინდოეთ ის ერთ-ერთ უნივერსიტეტში, ოთხი
მათ შორის თოთხმეტს ხატვა შეეძლო. ვუყი
წლის სწავლის შენდეგ ახალგაზრდა რეჟისო
დეთ საღებავები, ფანქრ ები და დავპირდით,
სწორედ ამიტომ ვუწოდებთ ამ პროცესს
რებს დეპრესია დაემართათ – ყოველ მათ
რომ მათს საუკეთესო ნახატებს ვიყიდდით. ას
ციფრულ რევოლუციას – დაინგრა პროდუსე
განს ეგონა, რომ ფელინი იყო, რომ ჰქონდა
სამოცდარვა ნახატი შეგროვდა. მოვაწყვეთ
რის ფულის ძალაუფლება; დაინგრა ცენზურის
საკმარისი ნიჭი, მაგრამ ეს არავის ადარდებ
გამოფენა – სიბნელეში თითოეულ ბავშვს
ძალა.
და, მათზე არავინ ზრუნავდა. ვერავინ შეძლო
ხელში ფანარი ეჭირა, თავისი ნამუშევრის
ის მილიონი ეშოვა, რომელიც ფილმის გადა
უკან იდგა, და თავის ხელოვნებაზე ჰყვებოდა.
არსებობს – ისე ჩავედით ისრაელში, წარვმარ თეთ გადაღებები, რომ ამას ვერავინ მიხვდა.
თუკი ადრე კინოში ოცდაათი კაცი მუშა ობდა, დღეს ფილმის გადაღება მარტოს
საღებად უნდოდა. უნივერსიტეტის მიმდებარე
ერთი წლის წინათ ყველა ეს ბავშვი მათხოვა
შეგიძლია – შეგიძლია მარტო იყო შენი იდეის
ქუჩა ერთ-ერთი ყველზაე ბინძური ადგილი
რი იყო. არ მითხრათ, რომ ეს არ არის კინოში
განხორციელებისას. დღეს საავტორო კინო
იყო მთელს ინდოეთში, ნაგავი და უამრავი
მომუშავე ხალხის პასუხისმგებლობა – არამც
ამის საშუალებას იძლევა.
მათხოვარი ბავში. ახალგაზრდა რეჟისორებს
და არამც. დღეს გავრცელებულია ტერმინი
კინოს შეუძლია შეცვალოს რეალობა!
ვუთხარი, აეღოთ ორი ხელის კამერა და გასუ
– რეალისტური კინო. კინოს შეუძლია შეცვა
თბილისის საერაშორისო კინოფესტივალის
ენ ქუჩაში. ეკითხათ ამ ბავშვებისთვის, ლიყვნ
ლოს რეალ ობა!
ფარგლებში 10 საკონკურსო ფილმი ვნახე,
შეწყვეტდნენ თუ არა მათხოვრობას, თუკი მათ,
ეს რეჟისორთა პირველი ან მეორე ფილმი
ქუჩების დალაგების სანაცვლოდ, დღეში ხუთ
იყო. ყოველი მათგანი ჩემს მიერ გადაღებულ
დოლარს გადაუხდიდნენ. მნიშვნელობა არა
68 interviu
დიმიტრი ერისთავი, „შეხვედრა“, 1957 წელი
69
პროფესია – კინომხატვარი დიმიტრი ერისთავის შემოქმედებითი ლაბორატორია >> ირინა დემეტრაძე
люди. გამიკვირდა, კლიმოვისნაირი რუსო
არის მრუდე სარკეებ ი. ჩვენ კი ამ მრუდე სარ
ბულია, ახლა გადაღება დარჩაო. დიმიტრი
ფილისგან ასეთი შეფასება. (ელემ კლიმოვი
კეებში არეკლილ სივრც ეში ვცხოვრობდით.
რენე კლერი ამბობდა: ფილმი დასრულე ერისთავის შექმნილი ასობით ესკიზი უკვე
გახმაურებული ფილმების „მატიორასთან
თან ისე ვიყავით შეჩვეულ ები, რომ სავსებით
კინოა, რომლის ფირზე გადატანაა მხოლოდ
გამომშვიდობება“ და „აგონიის“ ავტორია.
ორგანულად გვეჩვენებოდა. 60-იანებში იყო
საჭირო. როგორც ოთარ იოსელიანი ეუბნე
„პოჩვენნიკი“ კლიმოვი „რუსული იდეის“ აქტი
ის თავისუფლების გაელვება მცირე დროით.
ბოდა, – რაც არ უნდა «პახმელიაზე» ვიყო
ური გამტარებლი იყო).
მიდევს წინ და ყველაფერი რიგზეაო…
იდეურ ად და სტილისტურად ქართვ ელ 60-იანელთა კინო გამოირჩეოდა საბჭოთა
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
ელდარმა (ელდარ შენგელაია) მოაწყო
ისეთი შეგრძ ნება გვქონდა, თითქოს სუფთა ჰაერ ი ჩავიდა ფილტვ ებში.
გადაღების დროს, შენი «რასკადროვკები»
კავშირში. რუსული მეტაფიზიკა საქართ
რატომ აიტაცა კრიტიკამ და მთლიანად 60-იანელთა თაობამ ოთარ იოსელიანის
ქართული ფილმების რეტროსპექტივა
ეთულმა მენტალიტეტმა, ველოში სამხრ
„იყო შაშვი მგალობელი“? ფილმის გამოსვ
ბელგრადში. ამ დროს ჩემი ნამუშევრებიც
ცხოვრების და არა ცნობიერების ნაკადმა
ლიდან 40 წლის მერე რუსმა კრიტიკოსებმა
იყო იქ გამოფენილი ერთ-ერთ ცნობილ
ჩაანაცვლა. მთავარი კი მაინც 60-იანელთა
ხელახლა გამოაქვეყნეს თავიანთი რეცენზი
გალერეაში. ქართული კულტურის მიმართ
მსოფლმ ხ ედველობა იყო. მოხდა ონტო
ები. რამდენად რეალურია „იცხოვრო შენი
ინტერესი დიდი იყო, განსაკუთრებით ჩვენი
ლოგიური (ფილოსოფიურ-კონცეპტულური)
ცხოვრებით“ ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ
ფილმებით მოიხიბლნენ; ასეთმა პატარა
განახლება ხელოვნებისა და ლიტერატურის,
ქვეყანაში? ამას მხოლოდ გია აგლაძე
ერმა ეს შედევრები როგორ შექმნაო? ელდა
რამაც ახალი ენა, სტილი, მხატვრული მეთო
ახერხებს და ტოტალიტარულ ქვეყანაში გაზ
რი საუბრობდა საქართველოს ისტორიაზე,
ანა. დი მოიტ
რდილი არათავისუფალი ადამიანების ქვეც
კულტურაზე, ტრადიციებზე. ელემ კლიმოვმა (რუსი კინორეჟისორი, საბჭოთა კავშირის კი
ნობიერი ოპტიმიზმიც სავსებით გასაგებია რა არის იცით? – სტალინი გარდაიცვალა
(ვგულისხმობ ფილმის თაყვანისმცემლებს).
ნემატოგრაფისტთა კავშირის თავჯდომარე)
და, მხატვრულად რომ ვთქვათ, ბორკილები
სიტყვა გააწყვეტინა და ჩვენთვის ყველასთ
აგვეხსნა. ტოტალიტარიზმის წლებში დაგრო
ვის მოულოდნელად ასეთი რამ თქვა: Это
ვილმა ენერგიამ ერთიანად ამოხეთქა. ამას
все вам лапшу на уши,вешает Эльдар. Это все
წინათ მერაბ მამარდაშვილის ძველი სტატია
მე ადამიანია მოხსენებული, მაგრამ ამას
потому, что Грузины самые талантливые в мире
წავიკითხე. გაზეთები და მთლიანად მედია
წმინდა ბიუროკრატიული მიზეზები ჰქონდა.
მე ფილმის სცენარის თანაავტორიც ვარ. მართალია, ტიტრებში კიდევ რამდენი
70 interviu
თავიდან სცენარის სინოფსისის რუსუ
„არაჩვეულებრივი გამოფენაც“ რაღაცით
„მთვარის ფავორიტები“ ოთარ იოსელი
ლი ვარიანტი გავაკეთეთ და ერქვა День
ჰგავს „იყო შაშვი მგალობელს“. თუმცა ელ
ანის ფრანგული პერიოდის შედევრია. ეს
Деньской. მე ოთართან უკვე მქონდა ნამუშე
ავებული დარი და ოთარი ძალიან განსხვ
განსხვავებული იოსელიან ია – ფრანგული
ვარი „გიორგობისთვეზე“. საერთოდ, კინოში
ხელწერის რეჟისორები არიან.
კინოს ტრადიციებთან ასიმილირებული,
მუშაობა ძალიან მომწონდა.გაგიკვირდე
ელდარი ჩემს გაკეთებულ
ბუნუელის ბოლო ფილმებით შთაგონებული.
ბათ და, ეს განტვირთვის საშუალება იყო
„რასკადროვკებს“ უფრო თავისუფლად
ჩემთვის. სახელოსნოში მარტო ხარ შენს
ა. თავიდან ქუთაისში ვიღებდით. ექცეოდ
ლია. გამოსახულება უფრო ეკლექტურია
თავთან, ტილოსთან, გადასაღებ მოედ ანზე
ჩვენ ჯგუფს – დოდოს, ლორთქიას რამდენი
და კოლაჟური, რაც თავისთავად ძალიან
კი ჯგუფთან ერთად მუშაობ; ცხოვრობ ამ
მე მანქანა ყარაულ ობდა. ყველას უნდოდა
საინტერესოა.
ადამიანებთან ერთად, იცვლი ადგილსამ
ი; თან იცით, ქუთაისელები მათთან ქეიფ
ყოფელს, ხვდები უცხო გარემოში, რომელიც
როგორი სტუმართმოყვარე ხალხია. შეუძ
თანდათან შენი ხდება.
ლებელი იყო მუშაობის გაგრძელება, და ჩემი
ერთი უწყვეტი კადრი. გახსოვთ, ერთი ეპი
დიმა ერისთავის ხელწერაც განსხვავებუ
მთელი ფილმი გადაღებულია როგორც
რჩევით, გადაღებები ბათუმში გადავიტანეთ.
ზოდია ფილმში – ქმარი მიდის ქუჩაში, და
ოთარისაა. ჩვენ მერე ერთად განვავითა
რეზო გაბრიაძემ ქუთაისზე დაწერა, მაგრამ
ამ დროს ცოლი ბინაში მას ღალატობს. სამი
რეთ ეს იდეა. მე მყავდა მეგობარი მალხაზ
ფაქტობრივად ნახევარი ფილმი ბათუმშია
დღე იღებდნენ ემ ეპიზოდს, და არაფერი გა
დათუკიშვილი, რომელიც ფაქტობრივად
გადაღებული. ბათუმში მასწავლა დოდომ
მოდიოდა. მე ასეთი რამ მოვიფიქრე – გმირი
გია აგლაძის ორეულ ია; ძალიან ნიჭიე
ცურვა. მანამდე ცურვა არ ვიცოდი.
„იყო შაშვი მგალობელის“ ჩანაფიქრი
რი კაცი, რომელიც ყველაფერს თავისი
მე რაც შემეხება, რეჟისორს ლიტერატურუ
მიდის ქუჩაში, და გაბრაზებული მტრედებს ფეხს აუქნევს. მტრედი აფრინდება, და
ხელით აკეთებდა – კერავდა პალტოებს,
ლი ტექსტის გამოსახულებად გადაქცევაში
ფანჯრის რაფაზე დაჯდება. მერე კამერა
კოსტუმებს. გახსოვთ ალბათ გია აგლაძეც
ვეხმარებოდი. ოთართან და ელდართან მუშა
ფანჯრიდან შედის ბინაში, სადაც მისი ცოლი
კერავს ფილმში. ერთხელ ოთარ გორდე
ობის დროს უამრავი ესკიზი მქონდა წინასწარ
საყვარელთან ერთადაა. გამოვიდა როგორც
ლის ქორწილში ვიყავით და იქ იმღერა
გაკეთებული. სამწუხაროდ, მერე ეს ესკიზები
ერთი უწყვეტი ხედი. თურმე ამ და სხვა მიგნე ბებზე ბევრი დაიწერა ფრანგულ პრესაში.
(გადასარევად მღეროდა იტალიურ ოპე
დაიკარგა, არც ვიცი, რა ბედი ეწიათ. ოთარიც
რებს). ქორწილში იყვნენ კონსერვატორიის
და ელდარიც „მოგყვებიან“ მუშაობაში. რეზო
პროფესორები და მალხაზი უგამოცდოდ
ჩხეიძე, მაგალითად, კადრს თვითონ აყენებ
მიიღეს ვოკალის ფაკულტეტზე; მაგრამ
და და არც ოპერატორს უსმენდა დიდად.„
კიდევ ერთი ეპიზოდია, როცა მოხუცები აფეთქებას გეგმავენ. ბევრს ვფიქრობდით,
მეორე კურსიდან თავი დაანება სწავლას.
ზღვის ბილიკი“ ჩემი პირველი ნამუშევარია
რა აგვეფეთქებინა? თავდაპირველად მონ
ყელში მიგდებენ ხმასო, – ამბობდა. იტა
კინოში, შედეგით უკმაყოფილო ვარ ნამდვი
მარტრზ ე რომ ეკლესიაა – საკრე-კერი, მისი აფეთქება იყო ჩაფიქრებული. მერე ძეგლი
ლიური თვითონ ისწავლა; ძალიან კარგად
ლად. მგონი, თავად რეზოსაც არ მოსწონს ეს
ერკვეოდა ლიტერატურაში. მოკლედ ძალი
ფილმი. ისე კი, მას უნდა ვუმადლოდე, რომ
ავაგეთ, და ის ავაფეთქეთ. აფეთქების მერე
ან ნიჭიერი ტიპი იყო.მერე ლენინგრადში
კინოში მოვხვდი და ბევრიც მიმუშავია. თენგიზ
მხოლოდ ფეხები რჩება ძეგლისგან. უფრო
დაიჭ ირეს და ოცი წელი მიუს აჯეს – ყალბი
აბულაძეც არაჩვეულებრივი პიროვნება იყო.
ირონიული და სარკასტული გამოვიდა.
50-მანეთიანი კუპიურები დაუბეჭდავთ.
ჩვენ ერთად „მე, ბებია, ილიკო და ილარიანი“
ბიჭები იყვენენ სასამართლოზე ჩასულები.
გავაკეთეთ. მახსოვს ქალბოტონი სესილია,
თურმე პროკურორს უთქვამს, – ისეთი ხა
სულ უკმაყოფილო იყო, – მსხვილ ხედებს
იყო და ოთარის ფილმმა ვენეციის ფესტი
რისხიანი იყო, ჩვენ ამერიკაში დაბეჭდილი
არ მიღებთო. მერე სანდრო ჟორჟოლიანიც
ვალზე პრიზი აიღო საუკეთესო რეჟისურისთ
გვეგონაო. მალხაზმა თურმე ამ სიტყვების
„მოქოქა“ და ერთად „შუხურობდნენ“. თენ
ვის. გრან პრის აძლევდნენ, მაგრამ ევტუშენ
მერე ამაყად გადახედა დარბაზს. მოიხადა
გიზი ეუბნებოდა, – არ გრცხვენიათ, როგორ
კო იყო იქ გოსკინოდან მივლენილი ჟიურიში,
სასჯელი, და შემდეგ Вольное поселение,
გივლით და გეფერებით, და არ მიფასებთო.
და არაფრის დიდებით არ ქნა. მოკლედ
ასე ეძახდნენ მაშინ, ციმბირში დასახლდა.
გადაღებები მანგლ ისში გვქონდა და ყოველ
ყოველთვის ხელს გვიშლიდნენ. რამდენი
ქალი, რომლის სახლშიც ბეჭდავდნენ ამ
დილით თენგიზს მათთვის ხიზილალიანი
ცილისწამება მახსოვს – ღვარძლიანი, გამა
კუპიურებს, ციხიდან გამოსვლ ის შემდეგ
ბუტერბროდები ჰქონდა გამზადებული. სე
ნადგურებელი რეცენზიები. ეგ არაფერი, ამ
მასთან ჩავიდა, მერე დაბრუნდნენ და დღე
სილიამ, მახსოვს, უთხრა: Положил я на твои
ფილმებმა დროს გაუძლო, და ეს რეცენზიე
საც ერთად ცხოვრობენ.
бутерброды,с прибором-ო... მაშინ იტალიური „ნეორეალიზმი“ იყო
ბატონი დიმა ამბობს, რომ ფილმის ფინა
მოდაში. თენგიზსაც მოსწონდა ეს ესთეტიკა.
ლი ღიაა. მე ვფიქრობდი, და ბევრ რეცენ
ხრიოკ ი სოფელის ნატურა ნეორ ეალისტური
ზიაში წამიკითხავს, რომ გმირი იღუპებოდა.
მანერით აქვს გადაწყვეტილი. მე ამ ფილმში
ბატონი დიმას სიტყვების შემდეგ თითქოს
განსაკუთრებით მომწონს ზამთრის ეპიზოდე
ცხოვრების მიმართ უფრო ოპტიმისტური და
ბი; არა იმიტომ, რომ ჩემი გაკეთებულია. მე
მოკიდებულება გამიჩნდ ა.
ზამთარში შევუერთდი ჯგუფს.
იმ პერიოდში ფრანგულ კინოში კრიზისი
ბი, მათი ავტორები, ან ის ცენზორები ვიღას ახსოვს დღეს?
72
"007– ტირილის ლიცენზიით" ახალმა ჯეიმს ბონდმ ა ჰუმანურობისთ
საჭიროა დანაშაულის მიზეზის გაგება. თუმცა,
>> ქეთა კირტავა
მელანქოლიური ბიჭი, უკიდურესად ნორმა
ვის ვატიკანის მოწონებაც კი დაიმსახურა.
იან ფლემინგის რომანი, როგორც დეტექ
ტიული კულტურის ფარგლ ებში გაჩენილი,
უკვე 6 წელია, რაც დენიელ კრეიგის გმირი
ტიური ჟანრი, არ იცავს მის ტრადიციულ
გაბრაზებული ახალგაზრდ ობის ერთგ ვ არ
ბონდისთვის უჩვეულო მგრძნობელობას
სტრუქტურას. მას არ აინტერესებს მიზეზი, აქ
სახედ გადაიქცა. ასეთმა გმირმა თითქოს
იჩენს. ბოლო ფილმი საკვანძო აღმოჩნდ ა
პრიორიტეტია მიზანი და საშუალების ნაირ
აამოქმედა დათრგ უნული ახალგაზრდ ობა,
იმისთვ ის, რომ მთელ კათოლიკურ სამყაროს
სახეობ ა, საშუალება – როგორც სირთულე.
მაგრამ ამ ამბოხმა დასრულებული სახე ვერ
ეღიარ ებინა მისი „გაადამიანურება“.
ეს რომანი ცვლის დეტექტივის მთავარ სპე
ვატიკანის პრესა წერს (წერილში
ციფიკას; დეტექტივი კიდევ უფრო მეტად ხდე
მიიღო. ის თითქოს პასიურ პროტესტად იქცა; მათ არ ჰქონდათ კონკრ ეტული ფასეულო
„007-ტირილის ლიცენზიით“), რომ ფილმი
ბა მასკულტურის პროდუქტი. „უფრო მეტად“
ბათა სისტემა და, ერთადერთი რასაც ისინი
Skyfall ერთ-ერთი საუკეთესოა ბონდის 23
იმიტომ, რომ მასობრივი მოხმარების საგანი
არსებულ კულტურას უპირისპირებდნ ენ, იყო
ფილმს შორის. როგორც ჩანს, ბონდის ტირი
ის მანამდეც იყო; დეტექტივისადმი ვნება ხში
ყველაფრის უარყოფა, როგორც ბავშვური
ის აქტის კარგი სახეა... ლი მონანიებ
რად განიმარტება – როგორც „ობივატელის
კაპრიზი. საბოლოო ჯამში, ნორმების წინა
არასრულფასოვნების კომპლ ექსის კომპენ
აღმდეგ მებრძოლი ჯეიმს დინის პერსონაჟი
ინგლისელი მწერლის, იან ფლემინგის რომანის გმირი, უკვე 50 წელია, რაც ამერიკუ
საცია“; როგორც მკითხველის სურვილი, წარ
თავად იქცა სტერეოტ იპად. სტერეოტიპი კი,
ლი მითოსის ნაწილია; მეტიც, მას ამერიკულ
მოიდგინოს შეუძლებელი შესაძლებლად.
როგორც მასობრივი აღქმის ობიექტი, დრო
ფოლკლორსაც კი უწოდებენ. ბონდის გმირი,
„ტვინის სავარჯიშო“ – ასე უწოდებდნ ენ დე
თა განმავლობაში თავად ითხოვს თავის
მთელი მისი ატრიბუტიკით, ხშირად კულტუ
ტექტიურ ჟანრს, რომელიც დროთა განმავ
შემცვლ ელს. როგორც წესი, ეს ჩანაცვლ ება
რის ანალიზის საშუალ ებაც არის.
ლობაში გრძნობების სტიმულატორი ხდება.
საწინააღმდეგოს პრინციპით ხდება.
„დანაშაულის მიზეზი“ 50-იან წლებში უნდა
ობიდან გაუცხოე სწორედ ამ დროს რეალ
ერთგ ვ არი მსხვრევა განსაკუთრებით საინ
ვეძებოთ. ამ დროს ბონდი, როგორც ლიტე
ბულ ჯეიმს დინს უპირისპირდება პრაგმატუ
ტერესოა, როცა მონოლითივით სტერეო
რატურული გმირი, უკვე არსებობს; კინოში ის
ლი, პრინციპული, მომხიბვლ ელი, საკმაოდ
ტიპი სახეს იცვლ ის და, დროის მოთხოვნის
მხოლოდ 1962 წელს ჩნდება.
სწორხაზოვანი პერსონაჟი; მან მათემატიკუ
ასეთი გმირების ტრანსფორმაცია და მათი
50-იან წლებში ამერიკული კინოში ჭარ
რი სიზუსტით ჩაან აცვლა მისი წინამორბედი,
მოკლედ, მითოლოგია გრძელდება და თით
ბობს ჯეიმს დინის ტიპი; ოქროსფერთმიან ი,
რომელიც ბევრისთვ ის არ იყო იდენტიფიკა
ის მონაწილე ქოს მაყურებელი მისი შექმნ
მომხიბვლელი მეამბოხე, რომლის ამბოხი
ციის ობიექტი.
ხდება – ზუსტად ისე, როგორც ახლა ვატიკანი
თითქოს არ არის მიმართული რაიმე კონკრე
გახდა ბონდის გმირის თანაავტორი.
ტულისკენ. ასეც ჰქვია მის ერთ-ერთი ფილმს
გარი რევოლუციის შედეგი იყო; ამბოხებამ
– „ამბოხი მიზეზის გარეშე“ ან „უმიზეზო
ვერ დასახა სწორი მიზნები, ვერ მოახდინა
ამბოხი“(ნიკოლას რეი). ეს გაუცხოებ ული,
გარდატეხა და იმედგაცრუებ ული მაყურებე
შესაბამისად, ახალ გზავნილებს ატარებს.
დეტექტიური ჟანრის მთავარ კრედოს გა ვიხსენებ – დამნაშავე რომ გამოააშკარავო,
ბონდი თითქოს წარუმატებელი, არშემდ
73
ლი ისევ არსებული მეინსტრიმის ტენდენ ციებს გაჰყვა, რომელიც საკმაოდ ძლიერ ი
ფითი ფუფუნებისადმი ირონია ამშვენებს. მიუხედავად მაყურებლის უკმაყოფილები
American Beauty, რომელშიც ოსკარი მიიღო; Revolutionary Road; Skyfall-ში უფრო მეტად
აღმოჩნდა მეოცნებე მეამბოხეებ ისთვის.
სა, მომეჩვენა, რომ მისი (დენიელ კრეი
მოიძებნება დრამის ელემენტები, ვიდრე
ასეთ დროს იმედგაცრუებ ული საზოგადოება
გი) ახალი იერი, რომელსაც, უკვე მესამე
ბონდის სხვა სერიებში.
იდელიზებულ სახეებს ითხოვს, იდენტიფიკა
ია. რკინის ფილმია, ატარებს, კანონზომიერ
ციის ძლიერი რესურსით.
ჯენტლმენს, რომელიც ყოველი გასროლის
და მისი მოწინააღმდეგეს (ჰ ავიერ ბარდემი),
შემდეგ აბრეშუმის ჰალსტუხს მოხდენილად
ყოფილი უშიშროებ ის აგენტის დამოკიდებუ
ისწორებდა, ახლა თითქოს წარსულის
ლება წარსულისადმი. ყოფილი აგენტი ვერ
ხსენება საქციელს აკარგვინებს; რა თქმა
პატიობს მის უფროსს, ჯუდი დენჩის გმირს,
ასე დაიწყო ბონდის ფილმების მთელი რი გი, რომელიც დღემდე აქტუალ ურია. ხშირად ხდება, როცა ე.წ. Babyface-ის ტირა
ფილმის მთავარი კონფლიქტი არის ბონდის
ჟირებას მოგვიანებით სწორხაზოვანი სახის
უნდა, ისევ ბრიტანული თავშეკავებულობის
რომ ის სახელმწ იფოს უფრო მაღლა აყენებს,
ნაკვთები ანაცვლ ებს. შესაძლოა, ეს კონვე
ფარგლებში.
ვიდრე მის უშუალო მცველებს, თავისივე გა
ირი მრავაფეროვნების პრინციპით მუშაობს,
ის ისევ ოქროსფერთმიანია, უფრო
მოწვრ თნილ აგენტებს. სწორედ ეს არის განს ხვავება ბონდსა და ბარდემის გმირს შორის;
თუმცა ერთი რამ ცხადია, რომ გარდა მზა
მგრძნობიარეა; ახლა ის სახელმწიფო საი
პროდუქტისა, რომელსაც კულტურა გვთავა
დუმლოებაზე მაღლა ადამიანის სიცოცხლეს
შესაძლოა, ბრიტანეთის უშიშროების უფ
ზობს, მაყურებელი თავადაც მონაწილეობს
აყენებს; მეტიც, ფილმის ფინალში ის ტირის.
როსი, ბონდისთვის განასახიერებს სახელმ
მითოსის შედგენაში; ბონდი, იან ფლემინგის
ის ჯეიმს დინსაც კი მაგონებს, მაგრამ
წიფოს, ინგლისის დედოფალს ან უბრალოდ
რომანის გარდა, მაყურებლის ცნობიერების
მაინც ვერ ვიტყვი, რომ ჰგავს. საინტერესოა,
მშობელს; და თუ „ობლები საუკ ეთესო აგენ
პროექციაც არის. ამიტომაც არის ის ამერიკუ
როგორ განვითარდება ბონდის პერსონაჟი...
ტები ხდებიან“, მაშინ ჯუდი დენჩის სიკვდილი
ლი ფოლკლორი.
სტერეოტიპს, რომლისგანაც ის თავიდან რა
მისთვის კიდევ ერთხელ დაობლებაა. ახლა
დიკალურად გაიმიჯნა, ახლა მეტი საერთო
აღარ არსებობს შუამავალი ბონდსა და უმაღ
აქვს მასთან.
ლეს ფასეულობას, ინგლისს შორის.
რაც შეეხება თავად ბონდის ტრანსფ ორ მაციას, ასე მკვეთრად შემოხაზული გმირის ცვლილება, ბუნებრივია, განსხ ვავებულ
მრავალი წლის შემდეგ, როცა ეს საჭირო
ობლობის განცდას ხომ, ყოველ ჯერზე, ისევ
აზრებს ბადებს მაყურებელში; მით უმეტეს თუ
გახდა, ბონდმა თავად შექმნა საკუთარი
დასაწყისის განცდა მოსდევს. ფილმიც ასეთი
საქმე ბრიტანული უშიშროების აგენტს ეხება:
გმირის ალტერნატივა; თავადვე მოახდინა
ვე დაუფარავი ოპტიმიზმით მთავრდება.
ჯენტლმენს, მკვლელობის ლიცენზიით, ზებუ
ჩანაცვლება.
ნებრივი გამძლეობით, თავდაუზოგავი ერთ გულებით და რომანტიზმითაც კი... მოკლედ,
რაც შეეხება ბოლო ფილმს Skyfall. ფილმის რეჟისორია სემ მენდესი, ბრიტანელი თეატ
თეთრკანიანი ჰეტეროსექსუალი, რომელსაც
რის და კინოს რეჟისორი, რომლისთვ ისაც
მესამე პუნქტის – სიმდიდრის მაგივრად, ყო
დრამის ჟანრი მეტად დამახასიათებელია
74 specproeqti “დიდი მწვანე ველი”, ლია კაპანაძე; “ბაში აჩუკი”, ლია ელიავა; “დავით გურამიშვილი”, დოდო ჭიჭინაძე; “აბეზარა” , ლეილა აბაშიძე; “დარიკო” , თამარ ციციშვილი; “დათა თუთაშხია”, ლია ელიავა ფოტოები მოგვაწოდა ხელოვნების სასახლემ
FEMININ, FEMININ ნესტან ნენე კვინიკაძე
[ 01 ]
სხვადასხვა ქვეყნის კინოეპოქის ქალბა
ვიცკაიას ქალიშვილს გურჯაანში პოულობენ.
ტონების იმიჯები ცხოვრებაში კიდევ უფრო
ქართულ კინოში ეპოქა იწყება.
ალჟირის კინოთეატრებში ზოგჯერ პიტნის
შთამბეჭდავია.
თვალებით ამეტყველებული მუნჯი კინო
საწუწნ კანფეტს ყიდიან. ყოველ მათგანზე
ქართული კინოს ქალბატონების იმიჯზე ფიქ
ნატო ვაჩნაძესთან ერთად იწყებს ფილმოგ
წითლად ის სიტყვებია ამოტვიფრული, სიყვა
რისას ზოგს თამარ ციციშვილი, ზოგს ნატო
რაფიის წერას.
რულის ჩასახვას თან რომ ახლავს: 1. კითხვები:
ვაჩნაძე, დოდო ჭიჭინაძე, ან სულაც ლია
ეკრანზე ჩანს ქართულ-კავკასიური და ევრო
„როდის შემირთავთ?“, „გიყვარვართ?“, 2.
კაპანაძე ახსენდება.
პული სილამაზის ფიუჟენი.
პასუხები „გაგიჟებით“, „შემოდგომაზე“. ნიადაგს
ამაზე ვდავობთ და ასეც უნდა იყოს! სხვა
მოკლე დროში ის უკვე სახალხო არტისტია,
შეამზადებენ და კანფეტს გვერდით მჯდომ
შემთხვევაში, ყველას ერთი ქალი და კაცი ეყ
მასში შეყვარებულია რაიკომის მდივანიც და
გოგონას გადააწვდიან, ის კი ან პასუხობს, ან
ვარებოდა, და თუნდაც ალჟირის კინოთეატ
მწყემსიც. მისი და ნიკოლოზ შენგელაია ს სა
თავს ისე აჩვენებს, ვითომ, აქაოდა არაფერიო.
რებში ვერ დაწყვილდებოდნენ გოგო-ბიჭები.
სწორედ პიტნის კანფეტებს უნდა უმადლოდეს – ეს ალბერ კამიუს გამოცდილებაა.
სიყვარულო ამბებს ზღაპრად ჰყვებიან. ის პირველი ქართველი მსახიობ ია, რომელ
ბელკურში ბევრი ოჯახი საკუთარ არსებობას
[ 02 ]
მაც შეძლო საერთაშორისო კინოფესტივალ ზე მოხვედრა.
კინოს დაბადებიდან მალე ტფილისსაც მო ყველა ოჯახის ფოტოალბომში საპატიო
მე ალჟირის კინოთეატრში არასდროს
ედო ეს ეპიდემია. საქმეს ისიც ამძაფრებდა,
ვყოფილვარ. სამაგიეროდ, საკუთარი
რომ აქ, არტისტული განწყობა დუღდა. 20-იან
ადგილი უკავია ნატო ვაჩნაძის ფოტოს. ნატო
თვალით მინახავს ტოკიოში, როპონგი ჰილ
წლებში საქართველოში რუსეთის იმპერიი
ვაჩნაძე ჩალის ქუდით, ვერცხლის ყელსაბა
სში, „თოჰო სინემასთან“ გაშლილი მწვანე
დან ხალხი გამორბოდა. რუსული ავანგარ
მით, „ცრემლით თვალზე“, თმაგაშლილი და
ხალიჩა (ტოკიოს კინოფესტივალზე წითელი
დი და რუსული მოდერნიზმი ფიროსმანის
თმააწეული, „მამის მკვლელიც“ და „გიულიც“. ამ იმიჯებით გადაფარული და ერთხმად ლა
ხალიჩა მწვანე, ეკო ხალიჩით არის ჩანაც
„გრაფიტის“ ფონზე ღვიოდა... ამ დროისთვის
ვლებული) და მასზე მონარნარე კინომსა
ყველა მაგარ ქართველ პოეტს უკვე დაწერი
მაზმანად აღიარებული, რელურად ძალიან სა
ხიობ ი ქალბატონები; ასევე, ყოველ წელს
ლი აქვს მაგარი ლექსები. გურჯიევი საეჭვოდ
ინტერესოდ წერდა. გადაღებებზე თან შვილები
ვადევნებ თვალს კანის კინოფესტივალის
დაქრის აქეთ-იქით. ამო ბეკ-ნაზაროვი კი
დაჰყავდა. მათთან ერთად გავლილი ჰქონდა
წითელ ხალიჩას და ტანზე მზედაკრული
ე.წ. „დვარცოვზე“ შიხმანის ფოტოატელიეს
შიმშილის და გაჭირვების ყველა ეტაპი.
გოგონების ბრწყინვალებას. ამ მოტივების
ფირნიშზე ნატო ვაჩნაძის ფოტოს პოულობს.
აც გარ დამახსოვრების საფრთხე მართლ
კითხვა-კითხვით თავად გიორგი ანდრონი
ნატოს მეგობრები არიან მაიაკოვსკი, პას
დაუვალია!
კაშვილის და პოლონელი ეკატერინე სლი
ტერნაკი და ესენინი. ნატოს მეგობარი იყო
“ანემია”, ხათუნა იოსელიანი; “გიული”, ნატო ვაჩნაძე; “კონფლიქტის ზონა”, ნუცა კუხიანიძე; “რამდენიმე ინტერვიუ პირად საკითხებზე”, სოფიკო ჭიაურელი; “მაია წყნეთელი”, ლეილა აბაშიძე; “მამლუქი”, ლია ელიავა
specproeqti 77
დაპატიმრებული და შემდეგ დახვრეტილი
იქვე დედამ ერთი ადგილი იცოდა, დადგე
ტიციან ტაბიძეც.
ბოდა და შორიდან შეუმჩნევლად დაუქნევდა
კვლევაში ლალი გელაშვილი („რეალური
ხელს მამას, ისიც ჩუმად მიეს ალმებოდა. მე
სამოსიდან კინოკოსტუმამდე“).
შესაქმნ ელად“, – წერს თავის საინტერესო
სტალინს კინოზე სული ელეოდა... ნატო
პატარა ვიყავი, დავიმახსოვრე ის ადგილი,
ვაჩნაძეს არაერთი მცდელობა ჰქონდა ნათე
რ ებოდი-გამოვძვ რ ებოდი ყოველ დღე, გავძვ
ის დიდი თეთრი კაბა, რომელიღაც ეტაპზე
სავები პატიმრობიდან საკუთარი ავტორიტე
მივიდოდი იქ, ხან სიგარეტს გადავუგდებდი
გულწრფელად ყველა გოგონას ოცნება (მე ახ
ტის წყალობით დაეხსნ ა. ხან აღწევდა მიზანს,
მამას, ის გამომხედავდა ასე მადლიანი თვა
ლაც ვიქონიებდი, ყოველი შემთხვევისთვ ის),
ხანაც ვერა.
ლებით და მხოლოდ ეს იყო ჩვენი შეხვედ
თოვლისგან შეკერილს რომ ჰგავს და მხო
რები“.…
ლოდ ზღაპრებში ვხვდებით, მედეა ჯაფარიძემ ძალიან კონკრეტული მოცემულობის წლებსა
ეს ყველაფერი (და კიდევ ის, რასაც ასეთი ზომის სტატიებ ი ვერ იტევს) სახეზე ეწერა
უტრირებული და კომიკური იმიჯიდან სევდი
მუნჯი კინოს ყველაზე ხმაურიან არტისტს,
ან, იმედგაცრუებულ მზერამდე ერთი ნაბიჯია.
მაგრამ მაყურებელს მაინც ფლეშბექში ნა
რომელმაც, არამხოლოდ ქართული კინოს
ლეილა აბაშიძის მიერ შექმნილი სახე თვალ
ნახი თეთრბაბთიანი მედეა უფრო მძაფრად ჩაებეჭდა მეხსიერებაში.
და პერიოდში ზღაპრის ატრიბუტად აქცია.
ისტორიაში, ყველაზე ტრაგიკულად და
შისაცემი და დასამახსოვრებელი იყო. კომ
ასრულა სიცოცხლე. 1953 წლის 14 ივნისს
ბინეზონით და მუდმივად მიზანს მიღწეულ ი
რ ინავი, რომლითაც 49 წლის ნატო თვითმფ
განწყობით.მან საკუთარი ადგილი მოინ იშნა
კიდევ ბევრ როლში ელოდნენ თაყვანისმცემ
ვაჩნაძე დონის როსტოვიდან თბილისისაკენ
ქართულ კინოში.
ლები მედეა ჯაფარიძეს, მაგრამ მთლია
გამოფრინდა, სწორედ ნიკოლოზ შენგელაი
ა აბაშიძისნარი მაშინ მოდაში იყო ლეილ
ნობაში მის ფილმოგრაფიაში მხოლოდ 15
ას მშობლიურ ი სოფლის თავზე ჭექა-ქუხილში
ღიმილი, ალბათ ოპტიმიზმიც, გულუბრყვ ი
კინოროლია.
მოხვდა, და ჰაერში დაიწვა.
ა თუ არა, ლობაც და, ავტომობილის მართვ მართვ ის იმიტირება მაინც.
[ 03 ]
[ 05 ]
ის საყვარელ მაგრამ მაყურებლისთვ
თეირანში ინგლისელმა ქალბატონმა ანა
მაშინ არ იყო ტაბლოიდ ები, მაგრამ მთელმა
„როლად“ მაინც ლეილ ა აბაშიძის მიერ სკან
შელიმ კახელი თავადი ტუსიშვილი გაიცნო.
საქართვ ელომ ისედაც ზეპირად იცოდა
დალური სასიყვარულო ისტორიაშ ი შესრუ
მათ ქალიშვილი ანა ტუსიშვილი ეყოლათ.
სკანდალური სიყვარულის ამბავი – ლეილა
ლებული „როლი“ რჩება, და ესეც მისი იმიჯის
ეს უკვე კინოა!
აბაშიძეს და გოჩა აბაშიძეს საბედისწეროდ
შემადგენელ ნაწილად იქცა. გადაშალეთ
ანა ტუსიშვილის ვაჟი ცნობილი საზოგადო
რომ დაატყდათ თავს. თუმცა, ლეილ ა აბაში
დღევადელი ტაბლოიდ ები: ჟურნალისტები
მოღვაწე, „ცისკრის“ დამაარსებელი ივანე
ძის ამბავი აქ არ იწყება.
ისევ ამ პირად დრამას უტრიალ ებენ.
კერესელიძეა. ივანე კერესელიძე კი ლია ელიავას დედის – ეკატერინე კერესელიძის
1941 წელს ომიც დაიწყო და ალექსანდრე
[ 04 ]
ბაბუა გახლავთ. მოულოდნელად შემოიჭრა ქართულ კინოეკ
პიპინაშვილის „ქაჯანაც“ გამოვიდა ეკრანებ
„ქეთო და კოტეს“ შესაქმნელად ტაბლიაშ
ა მსახიობი კატოს როლს ზე. ახალგაზრდ
ვილს ყველაზე მეტად მხატვრები – ფარნაოზ
რანზე ლია ელიავა, დახვეწილი და მაცდური
ასრულებდა.
ლაპიაშვილი, იოსებ სუმბათაშვილი, და მსა
იმიჯით, ქართულ სისხლში ცოტა ინგლისუ
ხიობი მედეა ჯაფარიძე სჭირდებოდა. ეს ისე,
რი სისხლის ნარევით. მისი განსხვავებული
ული, საჭესთან არხეი ოპტიმისტი და მხიარ
ეპატაჟისთვის და უტრირებისთვ ის,… მაგრამ
სილამაზის აღსანიშნავად, ლია ელიავას
ნად მოკალათებული და ფერადი კაბებით
ის იმიჯი, რაც მედეა ჯაფარიძემ სამუდამოდ
კინოში „მოგზავნილი“ უწოდეს.
დამშვ ენებული ქალის იმიჯის მიღმა, დგას,
დატოვა ქართულ კინოში, წარმოუდგენელი
სრულიად მარტო, მშობლების და ფულის
იქნებოდა მხატვრების გარეშე. ისე, როგორც
იქნებ ინგლ ისური ერთი წვეთის ბრალი იყო,
გარეშე გავლილი ცხოვრება.
მედეას გარეშე წარმოუდგენლად ესახებო
თუ „მოგზავნილი“ ქალის რეფლექსი, რომ
მამა 1937 წლის რეპრესიების მსხვერპლ ი
დათ ეს კინოსურათი.
ლია ელიავა პირველი ქართველი მსახიო ბი ქალია, რომელიც ეკრანზე სიგარეტით
გახდა და გადაას ახლეს. იმ დროს, მგონი, არაფრის ეშინოდათ. ამი
კინოკოსტუმი „ქეთო და კოტეში“ მთავარია.
ტომ, დედამ პატარა შვილს ხელი მოჰკიდა,
19-ე-20-ე საუკ უნის მიჯნის თბილისი, მრავა
გამოჩნდა.
და ქმართან ახლოს რომ ყოფილიყო, მედ
ლეროვანი, ევროპის და აზიის გავლენები. აქ
ასევე პირველი ქართველი მსახიობი გახლ
მუშაკად ციმბირში წავიდა. რეპრესირებული
ხომ კინოკოსტუმი გადამწყვეტია?!
დათ, რომლის ფოტოც 70-იანი წლებში პო
მამის ნახვა მხოლოდ ციხის გისოსებს მიღმა
„მხატვარმა ფარნაოზ ლაპიაშვილმა დიდი
ლონური ჟურნალის „ეკრანის“ საახალწლო
იყო შესაძლებელი:
შრომა გასწია უამრავი პერსონაჟისთვის,
ნომრის გარეკანზე აღმოჩნდა.
„იყო გახლართული მავთულები, სადაც 220
როგორც მხატვრულ – ისტორიულად გამარ
70-იანი წლებია, გლამურის გარიჟრაჟი.
ვოლტი დენი გადიოდა, ვერ მიეკარებოდი.
თლებული, ისე სახასიათო ჩაცმულობის
ლია ელიავა ერთნაირად განუმეორებე
78 specproeqti
ლი და თვალისმომჭრელია თავშალით და
დამოკიდებულ მომხმარებელს ინფორმაცი
70-იანური ვარცხნილობით; სქელი ნაქსოვი
ებას მისცემს. ის მოპოვების საშუალ
[ 09 ]
ეს ყველაზე კარგად დამახსოვრებული
და უეცრად, 20-ე საუკუნის „აფთერფართიზე“
ქართული სახეა. ცნობადობის თვალსაზრი
დედაქალაქში ხმა გავარდა, – 16 წლის ნუცა
უცვლელია მხოლოდ რთული და მძიმე
სით მას კონკურენტი არ ჰყავს. ამიტომაც არ
კუხიანიძე ნანა ჯორჯაძის „კულინარის 1001
ბავშვობა – 1937 წელს გერმანიის შპიონ ობის
გამოვტოვებთ ამ სახეს. სოფიკო ჭიაურელის
რეცეპტის“ ეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ
ბრალდებით დახვრ ეტილი მამა და დედა, რო
კინოროლებს რაც შეეხება, ეს ცალკე ეპოქაა.
ჰოლივუდში იწყებს მოღვაწეობასო. ნუცას
მელმაც 9 წელიწადი გაატარა გადასახლებაში.
ცალკე გვერდებია.
ერთბ აშად უხდება ყველა მისი წინამორბე
პულოვერით და შავი ცილინდრით.
ბებიასთან და ბაბუასთან გაზრდილს 40 კინო
დი მსახიობი ქალის ლატენტური ოცნება:
როლი აქვს შესრულებული.
[ 07 ]
ლაჟვარდოვანი ლოს ანჟელესი, ნიცას სანაპიროზე მოწყობილი კინოპავილიო
მის ლამაზ შვილიშვილს ახლა შეტყობინებას
ის, რაც ლიკა ქავჟარაძის გამოჩენას მოჰყვ ა
ნი; პარტნიორები – ნიკ ნოლტი და ჯერემი
ვუგზავნი, მომწეროს ლიას საყვარელი სუნა
ქართულ ეკრანზე, რთულია დეფინიცია მოუ
აირენსი; კინოფესტივალები; ფოტოსესიები
ის და ბრენდების სახელები, ნივთები და მოებ
ძებნო. მაყურებელი თვალს ვერ უსწორებდა
და რეცენზიები წამყვან საერთაშორისო
აქსესუარები, ის, რაც ყველაზე მეტად გამოხა
მსახიობს. ის დაახლოებით ოცჯერ გამოჩნდა
კინოჟურნალებში: მან კინოში ჯულიეტას ღი
ტავდა მის იმიჯს.
სხვადსხვა კინოსურათში და ოცჯერვე მოახ
ენ. მილი დააბრუნაო, – წერდნ
დინა შთაბეჭდილება. ეს ყველაფერი იმ სივრცეში ხდებოდა, სადაც
ანკა მანჯგ ალაძე იმ დროს მსახიობ ები არ იყვნ ენ განებივრებუ
მახსოვს, ერთ გადაცემაში ჰყვებოდა: პარიზ
ქართვ ელი მსახიობების შესახებ ისეთივე
ში ფეხით მივსეირნობდი, ავტომობილი და
ფრაგმენტულია ინფორმაცია, როგორც ამ
მეწია, ფანჯარა გაიღო და ახალგაზრდა კაცი
წერილში.
მომესალმაო... ლიკა ქავჟარაძემ ახალგაზრ
ლები დიზაინერებით ან პარფუმერული სიახ
და კაცი იცნო – ეს ალენ დელონი გახლდათ.
ლით, განსხვავებით თავიანთი დასავლელი
ქართველმა მსახიობმა ფეხს აუჩქარა და
კოლეგებისგან. არც ჰონორარები ჰქონდათ
ფრანგ მსახიობს გაეცალა...
[ 10 ] რა იყო მერე?
შესაბამისი. ამიტომ უფრო მკერავების ოსტა ტობით სარგებლობდნენ, ან გადაღებებიდან,
[ 08 ]
სხვა ქვეყნიდან თუ ჩამოიტანდნენ ლამაზ და განსხვავებულ ნივთებს...
ამას ახლა ერთად ვადევნებთ თვალს, და როგორც უშუალ ო მონაწილეებს, გვიჭირს
90-იან წლებში, არა თუ ქალის იმიჯი, ზოგა
შეფასება.
დად ქართული კინო გადადის ხელოვნურ
ბევრი ამბავი დაგროვდა. ამ ამბებს მოყოლა
ლიას უყვარდა და ხშირად ხმარობდა დიდ
სუნთქვაზე. აქაიქ ამოხეთქილ მცირებიუჯეტი
უნდა. კინო ამბავია.
ბეჭდებს, რასაც ახლა cocktail ring-ს ვეძახით.
ან კინოსურათებში თითქოს ქალების გარეშე
ჰქონდა ბევრი ლამაზი ხელთათმანი და
თამაშდება მოქმედება. მეტწილად ხათუნა
პატარა, სხვადასხვა ფორმის ბრჭყვიალა ჩან
იოსელიანი ჩანს, როგორც ყველაზე თამამი
[ 11 ]
თა; „ფეტრევაია შლიაპა“ – რომლითაც მას
მსახიობი.
სულის დისციპლინა და „კბილის ტკივილი
არაერთი ფოტო აქვს გადაღებული – ერთი
ამ დროს უახლესი ქართული ისტორიის
გულში“ – ერთ წინადადებაში ამ განცდებს იწ
სიტყვით, ყველაფერი ის, რაც თანამედროვე
ყველაზე მძიმე და სამარცხვინო პერიოდი
ელი კინომსახიობი ქალე ვევს ჩემში ქართვ
გარეგნობის ქალს თანამედროვე და ქალურ
იწყება.
ბის იმიჯების ხილვა. რაღაც ძალიან ლამაზი
ქალებს ახასიათებთ: თვალს არ მოედონ,
და იმედების გაცრუების ნაცნობი პროცესი...
სტილს უმყარებდა.
[ 06 ]
მაშინ როდესაც კარგად არ გამოიყურებიან,
ი ამბები! პიტნის საწუწნი კანფე სულ სხვანაირ
ჰოდა არ ჩანან ეს ქალები...
ტის გარეშე!
სოფიკო ჭიაურელის იმიჯის შესახებ მოკ
რთულია, ერთმანეთს შევადაროთ, რა უფრო
“სამი სიცოცხლე”, ნატო
ლედ, ერთ სტატიაში დაწერა შეუძლებელია.
მძიმეა: როცა მშობლებს გადასახლებაში
ვაჩნაძე; “ქეთო და კოტე”,
აქ აუცილებელია იმის აღნიშვნა, რომ თანა
ხვრეტენ, თუ როცა სამოქალაქო ომში ებმება
მედეა ჯაფარიძე; “როცა
მედროვე ქართული ინტერნეტ საძიებელი
ქვეყანა.?! როცა 4-მილიონიან საქართველო
აყვავდა ნუში”, ლია
სასტიკად მწირია. არ იძებნება არც ერთი
ში ახალი, იძულებითი ემიგრაციის ტალღა
კაპანაძე; “ნატვრის ხე”,
ბმული, რომელიც მხატვარ/გრ იმიორის გუ
იწყება და მილიონამდე ქალი სხვადასხვა
ლიკა ქავჟარაძე; “ნატვრის
რამ ბარნაბიშვილის შემოქმედებას, ამ კონ
ქვეყანაში მძიმე სამუშაოს თანხმდება ოჯახე
ხე”, სოფიკო ჭიაურელი;
კრეტულ შემთხვევაში კი „ფუფალას“ იმიჯის
ბის და, როგორც შემდეგ გაირკვევა, ქვეყნის
“მამის მკვლელი”, ნატო
შესახებ თანამედროვე, ინტერნეტრესურსზ ე
გადასარჩენად.
ვაჩნაძე
80 fotoproeqti
ნიკო ტარიელაშვილის ფოტოპროექტი
გადასაღები მოედნიდან
81
მერაბ ნინიძე, ანა ანტონოვიჩი, ნანა ჯორჯაძე, „მეტეოიდიოტი“ 2008 წელი
82 fotoproeqti
დიტო ცინცაძე, გოგა დევდარიანი „მედიატორი“ 2009 წელი
ნანა ჯორჯაძე, „მეტეოიდიოტი“ 2008 წელი
83
მალკომ მაკდოუელი, კინოალმანახი „მე მიყვარს თბილისი“ 2012 წელი
გიორგი ბერიძე და ლევან სიხარულიძე, კინოალმანახი „მე მიყვარს თბილისი“ 2012 წელი
84 fotoproeqti
ოთარ იოსელიანი, უილიამ ლუბჩანსკი „შემოდგომის ბაღები“ 2006 წელი
ჯული ბერტუჩელი, დინარა დრუკაროვა, „რაც ოთარი წავიდა“ 2003 წელი
86
სარაევო, როგორც დაუვიწყარი გამოცდილება >> ნათია ნიკოლაშვილი
რომ თავი ყველაზე მნიშვნ ელოვან ადამი
ის, რათა მათ ად თველი კინოხელოვანისთვ
რეგიონის პატარა ქალაქ სარაევ ოში ტარ
ნ ო, რადგან გარემო ამისთვ ის ანად იგრძ
გილი დაიმკვ იდრონ ევროპულ კინომარკეტ
ოს კინოფესტივალი, რომელიც დება სარაევ
ყველანაირ პირობას გთავაზობს. სარაევ ოში
ზე. ჩვენს ფესტივალს საქართვ ელო გააცნობს
რამდენიმე პროგრამას აერთიანებს ესენია:
არ მიდიან კომფორტისთვ ის ან თავის გამო
ბევრ ახალ, ნიჭიერ ხელოვანს, რომლებსაც
Sarajevo Talent Campus, CineLink da Work in
საჩენად, იქ ყველა ერთი იდეის – კინოს სიყ
უამრავი საინტერესო რამ აქვთ სათქმელი,
rogress.
ვარულის გარშემო იკრიბება, და იმ უშუალ ო
და ეს, ასე ვთქვათ, ახალი სისხლ ი იქნება
უკვე 18 წელია, რაც ბოსნია ჰერცოგოვინას
და ჰუმანურ დამოკიდებულებას იზიარ ებს,
კინოენ ისთვ ის, ესთეტიკისთვ ის ევროპულ
ლიყავი ამ არაჩვეულებრივი ფესტივალის
რასაც ასე გულუხვად ავლენენ ფესტივალის
რუკაზე. ვფიქრობ, ნამდვ ილად შთამბეჭდავი
სტუმარი. ამ წელს კინოცენტრმ ა შექმნა
დამფუძნებლები თუ მასზე მომუშავენი.
ნამუშევრები მივიღეთ სარაევ ოს ტალენტ კამ
მე მქონდა ბედნიერება 2011 წელს ვყოფი
დელეგაცია, რომელსაც უნდა წარედგი
ოს კინოფეს წელს თბილისს ეწვია სარაევ
ნა ქართული მხარე ფესტივალზე, რათა
ტივალის დირექტორი მირსად პურივატრა,
სამომავლოდ მონაწილეობის მიღების
ინდუსტრიული სექციის ხელმძღვანელი
შესაძლებლობა მისცემოდათ საქართველოს
იოვან მარიანოვიჩი, და ინდუსტრიული
მოქალაქეებსაც.
პროექტების მენეჯერი ენა დოზო. მე მქონდა
ბოსნია პატარა კოხტა ქალაქია. არ ვიცი, მთაგორიან ი ლანდშ აფტის გამო, თუ მოსახ
რა შესაძლებლობები იხსნება ქართველი ხელოვანისთვის სარაევოს ფესტივალზე? არსებობს რამდენიმე ვარიანტი, პირველი არის Sarajevo Talent Campus, დამამთავრებე
რას ნიშნავს სარაევ ოს ფესტივალისთვ ის
მეგონა, სახლში ვიყავი. ერთი შეხედვით წარ
საქართველოს თავის რიგებში მიღება ან რა
მოუდგენელია, რომ ეს ფესტივალი ერთ-ერ
ით? ტომ დაინტერესდით ამ რეგიონ
თი წამყვანი და მნიშვნ ელოვანი მოვლენაა კინო სამყაროში, რადგან ზღვარი ცნობილ,
ქართვ ელი ახალგაზრდ ებისგან.
პატივი, დამესვა რამდენიმე კითხვა ბატონი მირსად პურივატრასთვის:
ლეობის უშუალობით მოხიბლულს, პირველი შთაბეჭდილება რაც გამიჩნდა, ის იყო, რომ
პუსისთვ ის გასული ორი წლის განმავლობაში
ლი კურსის სტუდენტების და ახალგაზრდა შემოქმედთათვის. მათ ეძლევათ საშუალება, რომ გვეწვიონ სარაევოში რვადღიან ტრე ნინგზე, დაესწრონ წამყვ ან ევროპელ თუ სხვა
ელოს კინოცენტრთ ან დამეგობ საქართვ
კინოშემოქმედთა ლექციებსა და ვორქშო
წამყვან, უკვე წარმატებულ თუ ჯერ კიდევ
რების შედეგად ჩვენ აღმოვაჩინეთ არა მხო
ფებს. Sarajevo City of Film შემდეგი პროექ
დამწყებ სტუდენტს შორის აბსოლუტურად
ლოდ ქვეყნის ისტორია, არამედ ამ რეგიონის
ტია, რომელლიც აძლევს შესაძლებლობას
წაშლილია. ყველაფერი ისეა მოწყობილი,
ძალიან ბევრი ნიჭიერ ი ხელოვანი. ვფიქრობ,
კინოხელოვანს, დარეგისტრ ირდეს და პრო
რომ ყველანაირი წინაღობის გარეშე შეგეძ
რომ ბოსნიას ა და საქართვ ელოს შორის ბევ
ალურ დონეზე მოკლემეტრაჟიანი ფესიონ
ლოს დალიო ჩაი შარლოტა გინსბ ურგთ ან
რი საერთოა, ისევე როგორც ჩვენს რეგიონსა
ფილმის გადაღების საშუალება მიეცეს, რაც
ერთად, უამბო შენი სამომავლო იდეა ჯერემი
და საქართვ ელოს შორის. ამას გარდა, ეს
ძალიან მნიშვნელოვანი ნაბიჯია მონაწილეე
აირონსს, და შეხვდე მორგან ფრიმენს ისე,
მნიშვნ ელოვანი ნაბიჯი იქნება თვითონ ქარ
ბის კარიერული წინსვლ ისთვის.
87
მარცხნიდან მარჯვნივ: იოვან მარიანოვიჩი; თამარ ტატიშვილი; მირსად პურივატრა და ენა დოზო; თამარ ტატიშვილი; მარიამ კანდელაკი; ნატო შარაბიძე, ბესო ოდიშარია და ირმა ჯანჯღავა; სალომე სეფაშვილი, მირსად პურივატრა და იოვან მარიანოვიჩი; ქეთი მაჭავარიანი და ენა დოზო
ვორქშოფები, ვიდრე ამას შეჩვეულები არიან.
კინოხელოვანები, გამოაგზავნონ თავიანთი
ქართველ კინომოღვაწეებს შესაძლებლობა
ვფიქრობ,ეს მნიშვნელოვანი პლუსია. მეორე
პროექტი თუ მონაცემები რომელიმე სექციაში
ეძლევათ, გააგზავნონ მხატვრული ფილმის
მიზეზი არის მათი შეხვედრები კოლეგებთან.
და შემოგვიერთდ ნენ სარაევოს კინოფესტი
პროექტები, განავითარონ და წარადგინონ
ვფიქრობ, ფაქტია, რომ არ შეგვიძლია მხო
ვალზე. შემდეგი კი ნამდვილად არის ჩვენი
სცენარი სარაევოს კინოფესტივალის ფარგ
ლოდ ჩვენი რესურსებით ფილმის წარმოება,
სურვილი, რომ ვითანამშრომლოთ ერთმა
ლებში, გააცნონ პარტნიორებს და პროდუ
ამიტომ აუცილებელია პარტნიორების მოძი
ნეთთან და ვნახოთ, თუ რამდენად გვაქვს
იდან; რაც ხელს სერებს სხვადასხვა რეგიონ
ება სხვადასხვა რეგიონიდან და ჩვენ ხელი
შესაძლებლობა საერთო ნაწარმის შესაქმნე
ასევე გვაქვს პროექტი CineLink, სადაც
შეუწყობს სამომავლო კოპროდუქციას ან
უნდა შევუწყოთ და წავახალისოთ სწორედ
ლად, რათა მივიღოთ საქართველო-ბოსნია
სხვა ქვეყნებიდან თანხის მოძიებას.
ეს კავშირი. და მესამე არის შესაძლებლობა,
ან საქართველო და ჩვენი რეგიონის კოპ
რომ შეხვდ ნენ კინოინდუსტრიის უკვე შემდგარ
როდუქცია. ქართული ფილმები, რომელიც
აქვს შესაძლებლობა, რომ გამოაგზავნოს
და წამყვ ან სახეებს. ძალიან მნიშვნელოვანია
ვნახეთ, თემატურად ეხება იმ პრობლემებს,
ფილმი საკონკურსო სექციაში, რადგან სა
ახალგაზრდა ხელოვანისთვის წარმატებულ
რაც ბოსნიამ უკვე გაიარა. ამიტომ მიმაჩნია,
ქართველო უკვე არის მონაწილეთა სიაში.
მსახიობთან, პროდუსერთან ან კინოკომპა
რომ ძალიან საინტერესო იქნება კოპროდუქ
მათ შეეძლებათ დაესწრონ კინოფესტივალს,
ნიის წარმომადგენელთან გასაუბრება; მით
ციის შემთხვევა, და იმის ნახვა, თუ როგორ
მიიღონ ჯილდოები და მოხვდნ ენ წითელ ხა
უმეტეს, რომ ჩვენ გვქონდა ისეთი შემთხვევე
შევთამაშდებით ერთმანეთთან.
ლიჩაზე, რაც ცალსახად ხელს შეუწყობს მათ
ლავები, როგორებიც ბი, როცა ისეთი ვარსკვ
და ბოლოს, რა თქმა უნდა, უკვე ყველას
კარიერულ წინსვ ლას.
არიან – ჟულიეტ ბინოში, კევინ სპეის ი და ჯერემი აირონსი დათანხმდნენ, მონაწილეო
ბატონ მირსადს დავემშვიდობეთ და დიდი მადლობა გადავუხადეთ სტუმრობისთვის. მე
ბა მიეღოთ რეგიონში გადაღებულ ფილმებში.
კი კიდევ ერთხელ დავრწ მ უნდი, რომ ყველაზე
ახალგაზრდა კინოხელოვანი ან სტუდენტი
ეს იშვიათი შესაძლებლობაა, ასე მარტივად
დიდი ხიბლი ის ადამიანური უბრალოებაა,
Sarajevo Talent Campus-ს?
მიაწვდინო ხმა მსგავს ვარსკვ ლავებს.
რატომ უნდა ესტუმროს კონკრეტულად
რომლითაც საყვარელ საქმეს უდგებიან. ჩემი მხრიდან კი სიამოვნებით ვურჩევ კინოში ჩარ
ამისთვის რამდენიმე მნიშვნელოვანი მიზეზი
როგორია შემდგომი ნაბიჯები რომლის
თულ ყველა ადამიანს, და ყველა ახალგაზრ
გვაქვს. ჩვენ მათ ვეპატიჟებით რვადღიან
განხორციელ ებასაც გეგმავთ კინოცენტრთან
და კინორეჟისორს, პროდუსერს, სცენარისტს
ლექციებსა თუ შეხვედრებზე წამყვან კინო
ერთად. რა სამომავლო მიზნებია დასახული
თუ მსახიობს, რომ გამოიყენონ უნიკალური
მოღვაწეებთან და კინოპროფესიონალებ
ამ ეტაპზე?
შესაძლებლობა და გახდნენ სარაევ ოს კინო ფესტივალის მონაწილეები.
თან. ცოდნის გაღრმავებასთან ერთად ასევე მნიშვნელოვანია, რომ მათ იმისგან განსხვა
პირველი ნაბიჯი არის ის, რომ რამდენა
ვებული სწავლების მეთოდით ჩაუტარდებათ
დაც შეგვიძლია წავახალისოთ ქართველი
88
თამარ ტატიშვილი; ნიკოლოზ ხომასურიძე; ქეთი მაჭავარიანი და ლაშა ხალვაში; სანდრო ჯანდიერი; სალომე ჯაში
89
ლოკარნო _ ფოკუსი კავკასიაზე
>> ქეთი მაჭავარიანი
შვეიცარიის მთებში ჩაკარგული პატარა
შაპრონთან ერთად მაშინვე გადავწყვიტე,
ქალაქი აგვისტოში ერთი კვირის მანძილზე
ყურადღება ცენტრალური აზიის თვის მიგ
მარტინა მალაკრიდა: ყოველ წელს ვცდილობთ, ჩვენს სექციაზე დასასწრებად
კინომოყვარულთათვის ცხელი წერტილია.
ვექცია. ეს სწორი გადაწყვეტილება იყო – სა
საუკეთესო პროდუსერები მოვიწვიოთ,
2013 წელს უკვე სამოცდამეექვსედ გაიმ არ
ოცარი ატმოსფერო დაგვხვდა, მე ბევრი რამ
რადგან ეკონომიკური კრიზის გამო, ძნელია
თება ლოკარნოს ერთ-ერთი უძველესი
არ ვიცოდი რეგიონის შესახებ; 2011 წელს
ფილმის წარმოება, თანა-პროდუსერობა კი
კინოფესტივალი.
ფოკუსი ინდოეთზე იყო, წელს აფრიკაში
ორმაგად რთულია. თუმცა, ზუსტად ვიცი, რომ
წავედით; ახლა კი ზუსტი მომენტი იყო კავკა
რეგიონით ბევრი დასავლეთ ევროპელი და
სიისკენ მოგვეპყრო თვალი.
ასევე აღმოსავლეთ ევროპელი პროდუსერი
ფესტივალის ფარგლებში იმართება ინდუს ტრიული პლატფორმა
დაინტერესდება. თან თუ გავითვალისწი
Open Doors, სადაც სამოცამდე პროდუსერი რა ინფორმაციას ფლობთ რეგიონის
ნებთ, რომ კავკასია აფრიკაზე გაცილებით
ლად. სექცია შვეიცარიის საგარეო საქმეთა
შესახებ? ქართვ ელი რეჟისორის დიტო ცინ
ახლოსაა... ახლა კი ყველაზე რთული საქმე
სამინისტროსთან არსებული განვითარებისა
ცაძის ფილმმა „ზღვარზე“ ჯერ 1993 წელს
კარგი პროექტების აღმოჩენა და შერჩე
და კოოპერაციის სააგენტოს მხარდაჭერით
მოიგო ლოკარნოს „ვერცხლის ლეოპ არ
ვაა. ხშირად პროდუსერები მხოლოდ კარგ
ჩადის საინტერესო პროექტების საპოვნე
12 შერჩეული პროექტის ავტორს ეპატიჟება
დი“, შემდეგ მისი ფილმი „კაცი საელჩოდან“
პროექტს ეძებენ, და ამ შემთხვევაში რეგიონს
ლოკარნოში და, პროდუსერებთან წარდგე
ფესტივალზე ნომინირებული იყო. იცით
არანაირი მნიშვნელობას არ ანიჭებენ.
ეთესო პროექტს აჯილდო ნის გარდა, საუკ
რაიმე სხვა ქართველი ავტორების შესახებ?
„არტე“-სა და CNC პრიზებით მომდევნო ორ
შესარჩევ ტურს ადრიანად დავამთავრებთ, აპრილში უკვე გვექნება შედეგები და ჩვენს
ვებს 40000 ევროთი (პირველი პრიზი), ასევე მარტინა მალაკრიდა: მე ბევრი არაფე
ბროშურებს გავავრცელებთ კანის ფესტი
ადგილზე გასული პროექტების ავტორებს.
რი ვიცი ქართველი რეჟისორების შესახებ.
ვალის დროსპროდუსერთა ყურადღების
წელს Open Doors-ს სამხრეთ კავკასიისკენ
სწორედ ახლა დავიწყე ინფორმაციის
მისაპყრობად. უკვე 3 წელია, ასეთ სტრატე
აქვს ორიენტაცია. ამიტომ ადგილობრივი
შეგროვება, კითხვა, ფილმების ნახვა. და
გიას ვირჩევთ. ამის შემდეგ პროდუსერებს 3
სიტუაციის – ინდუსტრიის წარმომადგენ
სწორედ იმიტომ, რომ მე მხოლოდ ახლა
თვე აქვთ მათთვის საინტერესო პროექტის
ლების გაცნობის მიზნით, 1-3 ნოემბერს
ვიწყებ გაცნობას, ჟოელი არის ჩემთან
ასარჩევად.
თბილისს ესტუმრნენ მარტინა მალაკრიდა
ერთად, რადგან მან ძალიან კარგად იცის
– Open Doors-ის ხელმძღვანელი, და ჟოელ
რეგიონი.
ორდღიან მომზადებას.
შაპრონი – ფესტივალის კონსულტანტი და რეგიონის ექსპერტი. საქართველოს ეროვ
ჩვენი პროგრამა ითვალისწინებს არჩეული მონაწილეების პროექტების წარდგენისთვის
რას უნდა ველოდოთ, იმის შემდეგ, რაც
ვფიქრობ, ძალიან კარგი პლატფორმაა,
ნული კინოცენტრის ორგანიზებით, სტუმრები
ჩვენი ქვეყანა Open Doors-ის ფოკუსში მოექცე
იმ შემთხვევაში, თუ თქვენ ლოკარნოში ვერ
ქართველ რეჟისორებსა და პროდუსერებს
ვა სომხეთთან და აზრბაიჯანთან ერთად?
იპოვნეთ თანაპროდუსერი, ეს მომავლისთ ვის კარგი კონტაქტების დამყარების ადგი
შეხვდნენ და გააცნეს პროგრამის პირობები. Open Doors-ის ხელმძღვანელი მარტინა
მარტინა მალაკრიდა: როგორც წესი, ჩვენ
ლია. შეიძლება კონკრეტულმა პროექტმა
მალაკრიდა ამ შეხვედრის შემდეგ უფრო
Open Doors-ის შეხვედრების შემდეგ გვაქვს
ვერ მიიპყროს ყურადღება, მაგრამ, შესაძ
დაწვრილებით თავიანთი გეგმების შესახებ
3-4 პროექტი, რომელიც პოულობს კო-პრო
ლოა, სხვა პროექტისთვის დაინტერესებული
დუსერს. შემდეგი 3-4 წელი ჩვენ თვალს
პროდუსერი მოძებნო. ლოკარნო კარგი
ვადევნებთ პროექტების განვითარებას,
ადგილია შეხვედრებისთვის; ეს არ არის კა
საიდ ან გაჩნდა იდეა, რომ წელს თქვენს
გვაინტერესებს, როგორ მიდის ფილმის კა
ნი, სადაც ურთულესია შეხვედრის მოწყობა.
პროგრამას Open Doors („ღია კარი“) ფოკუსი
რიერა; თუ ის დამთავრებულია, შესაძლოა,
ლოკარნოში შეხვედრა ადვილია; ლოკარ
კავკასიაზ ე გაეკეთებინა?
ის მოხვდეს ლოკარნოს ფესტივალის კონ
ნო პატარა ქალაქია. გელით ლოკარნოში
კურსში, ან სადმე ფესტივალზე.
Open Doors-ის კარი ღიაა!!!
„ფილმპრინტს“ ესაუბრა.
როგორც ვიცით, წინა წლებში ასეთი რეგი ონები და ქვეყნები იყვნენ ცენტრალური აზია, კუბა, ინდოეთი.
როგორ ფიქრობთ, წელს, როცა ფოკუსი კავკასიაზეა, როგორი იქნება Open Doors-ზე
მარტინა მალაკრიდა: მე Open Doors-ის ხელმძ ღვანელი 2010 წელს გავხდი, ჟოელ
ჩამოსულ პროდუსერთა ინტერესი კავკასიურ პროექტთა მიმართ?
90 kinosTvis erTad
საუბარი გიო ცინცაძეზე
ზაზა რუსაძე: მოდი, გიოზე ვილაპარაკოთ. უც
შრომლობდით. გიო ყოველთვის ძალიან
იყო. მისთვის თანამშრომლობის, დიალო
ნაურ ია, არა? იმიტომ, რომ… რამდენი დრო
ადრეულ ფაზაში ჩაერთვებოდა ახალ ფილ
გის, საუბრის ინტენსიურობა არასდროს იყო
გავიდა უკვე?
მზე მუშაობის პროცესში. ამ მხრივ, გიო არ
საკმარისი. მას ყოველთვის მეტი უნდოდა;
იყო მხოლოდ კომპოზიტორი. ჩვენ სკაიპით
უფრო მეტი, ვიდრე ეს ხანდახან შესაძლე
ინეკე სმიტსი: რაც გიო გარდაიცვალა? ივნი
ველაპარაკებოდით ერთმანეთს რეგულარუ
ბელი იყო. მახსოვს, როგორი გახარებუ
სი, ივლისი, აგვისტო, სექტემბერი, ოქტომბე
ლად. თუ დიდხანს არაფერს გავიგებდი მის
ლი იყო, როდესაც შენი ფილმის საქმე წინ
რი, ნოემბერი, დეკემბერი.
გან, ავნერვიულდებოდი ხოლმე. მერე ისევ
დაიძრა. გიოს ორი ფაზა ჰქონდა, როდესაც
გამოძვრებოდა თავისი „გამოქვაბულიდან“.
იგი წუწუნებდა, რომ უამრავი საქმე აქვს, და
სკაიპში, მარჯვენა მხარეს იმ ადამიანების
რომ რაღაცები იდეალურად არ არის, ან ისე
ჩამონათვალია, ვისაც ერთი კვირის, ორი
როგორც მას წარმოუდგენია. მეორე ექტს
ზაზა რუსაძე: 6 თვე ანუ?... როდის იყო? ინეკე სმიტსი: მე მგონი, ივნისში, ივნისის
კვირის, სამი თვის წინათ ესაუბრე, და იქ უკვე
რემალურობა გიოსთვის არაფრის კეთება
შუაში. საშინელებაა, თარიღები როდესაც არ
ვხედავ, რომ გიოს სახელი ქვემოთ და ქვე
იყო – სმა, ან თუნდაც არსმა. ამ ორ პოლუსს
მოთ ჩადის. გიოს გარდაცვალების შემდეგ
შორის მოძრაობდა სულ… 2 დღის წინათ
კინოფონდებში ახალი განაცხადები იყო
ვსაუბროდბით შენ და მე, რომ იმ ფილმში,
ზაზა რუსაძე: ისე, რა მნიშვნელობა აქვს
შესატანი და მაშინ გავაცნობიერე, რომ გიოს
რომელზეც ახლა მუშაობ, მუსიკა არ იქნება.
თარიღებს. უცნაურია, რომ გიოს სიკვდი
სახელი, როგორც კომპოზიტორის, უნდა
როდის მიიღე ეს გადაწყვეტილება?
ლი თითქოს არც დარეგისტრირებულა
ამომეღო ამ განაცხადებიდან. ეს რაღაცნაი
ჩემთვის. არის დღეები, როდესაც ვფიქრობ:
რი ტკივილი იყო. გტკივა მაგ დროს. ზუსტად,
ო, გიოს უნდა დავურეკო, როგორ არის?
როგორც შენ ამბობ – ადამიანი, რომელიც
საკითხი თუ გადაწყვეტილების მიღება. პირ
სვაამს? ახალ რამეზე მუშაობს? ეს არის ის
აქ აღარ არის… რეალიზმი სწორი სიტყვა არ
ველი ფილმი გიოს გარეშე… რთული ასახს
განცდა, რაც თან მდევს. როდესაც მოსაშ
არის… ნამდვ ილი, გასაგები, კონკრეტული
ნელია… ამ ფილმისთვის გიომ პირველი მო
ვილის ქუჩაზე მანქანით გავივლი ხოლმე,
ხდება ეს ყველაფერი…
ნახაზი დაწერა – პატარა მელოდია სტვენით.
გახსოვს, არა?
ინეკე სმიტსი: იცი, რაღაცნაირად გადავწიე ეს
რამდენიმე კვირის წინათ მივხვ დი, რომ ამაზე
მაშინ ვაცნობიერებ, რომ გიო მოკვდ ა, აღარ არის ცოცხალი. აქ აღარ არის და თითქოს
ზაზა რუსაძე: თან შენთვის გაცილებით რთუ
ფიქრი უნდა დავიწყო. ველაპარაკე ხმის ინ
სხვაგანაა.
ლია, იმიტომ, რომ გიო ალბათ ერთ-ერთი
ჟინერს/დიზაინერს, რომელმაც ჩვენი ბოლო
პირველი იყო, ვისაც შენს იდეებზე ელაპარა
ფილმი „ყაზბეგელი მფრინავი„ გააკეთა, და
ინეკე სმიტსი: იცი, ჩემთვისაც ძალიან უც
კებოდი. გახსოვს, ერთხელ გითხარი, რომ
გიოსთან თანამშრომლობდა, თბილისშიც
ნაურ ია. ჩვენ ვმეგობრობდით და ვთანამ
გიო, როგორც ადამიანი, „ძალიან ბევრი“
იყო და ამსტერდამში გიოსთან ერთად ფინა
ფოტო: ინეკე სმიტსის პირადი არქივიდან
ავტორი ზაზა რუსაძე
91
ლურ მიქსზე. მარკს პირდაპირ ვუთხარი, არ
ზედაპირში შეჭრილიყო და არა კონკრ ეტი
იყო. ჰოლანდიაში მოვიდოდნენ მუსიკოსე
ვიცი, გიოს ადგილი ვინ შეიძლება დაიკავოს
კაში ჩაძირულიყო. გიოს სულ ასეთ ადგილას
ბი ჩაწერაზე, ჩაბერავდენ ინსტრ უმენტებს
მეთქი. რაღაც ახალი გზა მაქვს მოსაძებნი და
ყოფნა თუ ამ მდგომარეობის მიღწევა უნდო
და წავიდოდნენ. გიო ძალიან იტანჯებოდა
საუბრის დროს თითქოს ერთად მივედით ამ
და. საათობით გვისაუბრია ამის შესახებ. გახ
ამის გამო. მისთვის დიდი ფრუსტრაცია იყო
აზრამდე, რომ ჩემს ახალ ფილმში საერთოდ
სოვს, სულ ლაპარაკობდა ტემპერატურაზე;
ასე მუშაობა. ვერ ხვდებოდა, რა ხდება, ვერ
არ იქნება მუსიკა. ეს ჩემი პირველი ფილმი
ამბობდა, – იმისათვის, რომ რაღაც ახალი ან
აკონტრ ოლებდა, განიცდიდა. მაშინ ინგლი
იქნება მუსიკის გარეშე, და მხოლოდ იმ პა
საერთოდ რაიმე დაიბ ადოს, გარკვეული ტემ
სურადაც არ ლაპარაკობდა კარგად. მერე
ტარა სტვენის მელოდიით, რომელსაც ჯერ
პერატურაა საჭიროო, და ამასთანავე ძალიან
მის პარტიტურებში რაღაც ჩანაწერები რომ
ზუსტად არც ვიცით, როგორ გამოვიყენებთ.
განიცდიდა ამ ტემპერატურის ნაკლებობას,
დაინახა, ძალიან გაბრაზდა. დიდი ჩხუბები
მართალი გითხრა, რაღაცნაირად დავმშვიდ
განსაკუთრებით ჩემს თაობაში. გიო და მე
გადავიტანეთ. ძალიან რთული სიტუაცია იყო
დი ამ გადაწყვეტილების შემდეგ. თითქოს
სხვადასხვ ა თაობ ა ვიყავით, და მე რაღაც
გიოსთვის და, რასაკვირველია, ჩემთვისაც.
პატარა მონუმენტი იქნება გიოსთვ ის და პაუზა
მხრივ მადლობელი ვარ, რომ გიომ ის მეხ
მე ამის ყველაფრის დაბალანსება მიწევდა.
ჩემთვის, რაღაცების გასაცნობიერებლად...
სიერება გადმომცა – რომ საუბრის ეს ფორმა
მარტენ ვან ხენტთან მეგობრობაც ამ დრო
დანარჩენს დრო გვიჩვენებს.
თუ მცდელობა ოდესღაც იყო შესაძლებელი
იდან დაიწყო. გიოსთვის მარტენი ძალიან
და მერე გაქრა თუ დაიკ არგა. ჩემთვის გიოს
მნიშვნელოვანი დამაკავშირებელი გახდა
ზაზა რუსაძე: მე მგონი, კარგი იდეაა. დანაშა
ეს მეხსიერება ძალიან მნიშვნელოვანია. ამ
ამ ორ სამყაროს შორის. ეს ჩემი მხატვრული
ულის გრძნობა ალბათ არასწორი სიტყვაა,
მხრივ, თავის ახალგაზრდობას, საბჭოთა
ფილმის „მაგონიას„ ამბავია. ეს იყო გიოს
მაგრამ ალბათ უცნაური იქნებოდა. სხვანა
პერიოდის ნაწილს თითქოს აიდიალებდა
პირველი საერთაშორისო ფილმი. გიომ ამ
ირად თითქოს ღალატს დაემსგავსებოდა,
კიდევაც.
ფილმით აღიარება მოიპოვა უცხოეთში. თან ამას ერთვოდა 90-იანი წლების სავალალო
არა? მე გიოსთან არ მიმუშავია, მაგრამ მახ
შედეგები, დიღმის კინოსტუდია დანგრეუ
სოვს, რამე ახალს რომ დაწერდა და მომას
ინეკე სმიტსი: კი ნამდვილად ასეა, განსა
მენინებდა, საშინლად ნერვიულობდა, დიდ
ოიკის დროს. მუსიკის კუთრებით პერესტრ
ლი და გაპარტახებული იყო. არ არსებობდა
პასუხიმგებლობას გრძნობდა, ბავშვივით
ჩაწერის მეთოდები ძალიან განსხვავებული
მუშაობის ნორმალური პირობები. მაგრამ
ხდებოდა. მაგრამ იცი, ყველაზე მეტად რას
იყო ყოფილ საბჭოთა სივრცეში, საქართვე
ჩვენი ამ პირველი გამოცდილების შემდეგ
ვაფასებდი გიოში? – მისთვის დიალოგი იყო
ლოსა და ჰოლანდიაში. მაგალითად, ჩვენ
გიომ მითხრა, – ინეკე, მოდი, მუსიკა ისე
ძალიან მნიშვნელოვანი; საუბარი იმის შესა
თან მუსიკოსებს საათობრივი ანაზღაურება
ჩავწეროთ, როგორც მე მინდა; მოდი, ეს სა
ხებ, თუ იმისთვის, რომ გაერკვია, რა არის
აქვთ. გიოს გამოცდილება კი ორკესტრ თან
ქართველოში გავაკეთოთო. ჩვენ დავიწყეთ
ის, რასაც ეძებდა. მცდელობა, რომ რაღაცის
ერთად ხანგრ ძლივი, ინტენსიური მუშაობა
მუსიკის ჩაწერა დიღომში, როდესაც სტუდია
92 kinosTvis erTad
ჯერ კიდევ ცუდ მდგომარეობაში იყო – დენი
ახლოს იყო თანამედროვეობასთან. დაინ
ცნობისმოყვარე იყო. ხშირად ბრაზდებოდა,
ითიშებოდა, ჭერიდან წყალი ჩამოდიოდა.
ტერესებული იყო თანამედროვე ტექნოლო
რომ კულტურის დონე, როგორც თვითონ
„პუტინის დედა“, „შავი ოქრო“, შემდეგ „დუბაი“
გიებით. სულ რაღაც პროგრამებს იწერდა
ამბობდა, დაბლა და დაბლა იწევდა, რასაკ
ამ ფილმების მუსიკა დიღომში ჩავწერეთ.
ინტერნეტით, მერე კომპიუტერი უფუჭდებო
ვირველია მის სტანდარტებთან შეფარდე
ერთად სულ 7 ფილმი გავაკეთეთ. მოიც ა, მო
და, უფეთქდებოდა. გიო ყოველთვის ღია
ბაში. თან გიო ყოველთვის არაელიტისტური
დი დავითვალო – „ნოსტალგია“, „მაგონია“,
იყო სიახლის მიმართ. მახსოვს, როგორ
პოზიციდან საუბრობდა. მისი მეგობრები
„პუტინის დედა“, „შავი ოქრო“, „დუბაი“,
ვცვლიდით ხოლმე მუსიკას ერთმანეთში.
იყვნენ მეეზოვეები და არ ვიცი… დედოფლე
„ყაზბეგელი მფინავი“. 6 თუ 7? რაღაც მავიწყ
ერთხელ ვლადისლავ დილეის ახალი ალ
ბი. მაგრამ ეს ცნობისმოყვარეობა მისთვის
დება. ხო, „როზ, ვაიოლეტ ენდ ლილი“ – ეს
ბომი გადავუწერე – ფინელი კომპოზიტორია,
ძალიან მნიშვნელოვანი იყო… ახლა ამას
იყო ჩვენი პირველი თანამშრომლობა, ჯერ
რომელიც ელექტრონულ მუსიკას აკეთებს.
ინტერვიუ გინდა დაარქვა?
კიდევ „ნოსტალგიამდე“.
ეს გაცვლა ძალიან დამაკლდება.
ზაზა რუსაძე: შენ, როგორც რეჟისორი, გიო
ინეკე სმიტსი: გიოზე როდესავ ვსაუბრობთ,
ვიუზე. როდესაც მთხოვეს შენთან ინტერვიუ
სადმი ძალიან ერთგული იყავი. „მაგონია“
არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ის ძალიან
გამეკეთებინა, ვიფიქრე, უფრო საინტერესო
მისი პირველი საერთაშორისო ფილმი იყო,
ცნობისმოყვარე იყო. აინტერესებდა ახალი
იქნებოდა, უბრალოდ გიოზე გვესაუბრა.
და საქართველოს საზღვრ ის გადაკვეთის
ა და მასთან თანამშრ ომლობა. უყვარ თაობ
ასე ვთქვათ, საუბარი ორ კოლეგას შორის
გზა; თავისი ნეგატიური გამოცდილებით,
და ახალგაზრდებთან მუშაობა. ეზიზღებოდა
გიო ცინცაძეზე; ერთი რეჟისორი, რომელიც
რომელზეც საუბრობდი, და რასაც გიო არ
თბილისური ზამთრ ები. ხშირად დეპრესიაში
გიოსთან თანამშრ ომლობდა, და მეორე
ნანობდა. მაგრამ შეიძლება ითქვ ას, რომ ამ
ვარდებოდა და ზუსტად ამ დროს ჩამოდი
რეჟისორი, რომელიც უბრალოდ დიდი დამ
ფილმის შემდეგ გიომ კომპიუტ ერით მუშაობა
ოდა ხოლმე, როგორც თვითონ დაარქვა,
ფასებელი იყო გიოს მუსიკის. მე მგონი, ასე
დაიწყო; იყენებდა კიბორდს მიდი ფაილების
„სანატორიუმ ჩრდილოეთის ვარსკვალავში“,
უფრო სწორია.
შესაქმნელად. თუმცა ამ პროცესის ბო
რომელიც იყო ჩემი სახლი როტერდამში. ინეკე სმიტსი: ჰო, მარათალი ხარ, ასე ჯობს;
ის არ მოიაზრებოდა სხვა გზა, ლოს გიოსთვ
ყოველდღე გადიოდა სახლიდან და ათვა
გარდა მუსიკის ცოცხლად ჩაწერისა. ჩემს
ლიერებდა, თუ რა ახალი შენობები აშენდა
და დავარქვათ ამას საუბარი გიოს შესახებ.
ახალგაზრდა კოლეგებთან, ვისთანაც გიო
ქალაქში მისი იქ არყოფნის დროს. ბილე
და ფოტოები გჭირდება, არა? უნდა მოვძებ
თანამშრომლობდა და ვისთანაც, ბიუჯეტის
თებს ყიდულობდა კონცერტებზე. დედაჩემს
ნო. ალაბთ გიოს არ მოეწონებოდა ეს ფაქტი;
სიმცირის გამო, მან ვერ მოახერხა ცოცხა
პატიჟებდა, ძალიან მეგობრობდნენ, დედა
მაგრამ გიო, ახლა ჩვენ შეგვიძლია შენზე
ლი ორკესტრის ჩაწერა, ძალიან განიცდიდა
ჩემი თითქმის 80 წლისაა. მუზეუმ ებში ახალ
ხმამაღლა ვილაპარაკოთ...
ამას. უფროსი თაობის სხვა მუსიკოსების
გამოფენებს ათვალიერებდა. გიო ახალ
თუ კომპოზიტორებისგან განსხ ვავებით, იგი
გაზრდა იყო, არც ერთი ჭაღარა არ ჰქონდა
ყოველთვის გათვითცნობიერებული იყო და
თმაში შერეული, სწორედ იმიტომ, რომ
ფოტო: ინეკე სმიტსის პირადი არქივიდან
ზაზა რუსაძე: არა. მე არც მიფიქრია ინტერ
ავტორი: ვონა ბროდსკი
94
1. რომელ კინოეპოქაში იმუშავებდით? 2. რას უწუნებთ ოპერატორების ძველ\ახალ თაობას? 3. გადასაღებ მოედანზე ხშირად გიფიქრიათ, რომ რეჟისო რობასაც შეითავსებდით? 4. არ გწყდებათ გული, რომ ფართო მაყურებელი მარტო რე ჟისორის და მსახიობების გვარებს იმახსოვრებს, და ოპერა ტორისგვარს თითქმის არასდროს? 5. რა გირჩევნიათ, ნახევარი დღე, პირობითად რომ ვთქვათ, ჩიტების გადაფრენას ელოდოთ, თუ შემდეგ კომპიუტერულ გრაფიკას მიმართოთ? 6. ციფრული კამერა თუ ფირი? 7. ვინ არის თქვენი საყვარელი ოპერატორი და რომელ რე ჟისორთან გიოცნებიათ, გემუშავათ? 8. რა აზრის ხართ ქალ ოპერატორებზე?
გიორგი გერსამია 1.. დღევანდელ
დროს, როცა ტექნიკური საშუალებების
დამსახურებით, ოპერატორს შეუძლია ბოლომდე გამო ამჟავნოს თავისი ინდივიდუალურობა.
2.. ახალ თაობას ვუსურვებდი, რომ მსოფლიო კინოკლა სიკა კარგად შეისწავლოს და უფრო მომთხოვნი იყოს საკუთარი თავის მიმართ.
3.. რეჟისორობა
სულ სხვა პროფესიაა. მე ოპერატორის
პროფესიის ერთგული დავრჩი.
4.. როცა პროფესიონალები აფასებენ ფილმს, ისინი ოპე რატორის ნამუშევარს გვერდს ვერ აუვლიან.
5.. მახსოვს, რამდენ ხანს ველოდებოდით ხოლმე ღრუბ ლებს. ახლა ამაზე დროს არავინ ხარჯავს. კომპიუტე რი ძალიან გვეხმარება.
6.. ციფრულ კამერაში მომწონს ის, რომ კადრის გაკონტ როლება შეგიძლია, გადაღებისთანავე შეიძლება შეს წორებების შეტანა. ფირს მალე გამოიყენებენ მარტო ძვირადღირებული კომერციული პროექტებისთვის.
7.. სტუდენტობისას გრეგ ტოლანდის, “მოქალაქე კეინის” ოპერატორის, დიდი თაყვანისმცემელი ვიყავი. შემდეგ სერგეი ურუსევსკის, ლევან პაატაშვილის და იური კლი მენკოს შემოქმედებას ყურადღებით ვადევნებდი თვალ
8.. ოპერატორი ქალბატონები პატივისცემას იმსახურებენ. ისინი არანაკლებ კარგ ფილმებს იღებენ. გამოვარჩევ დი ანა ფოერსტერს (Anonymous), კაროლინა შამპეტი ერს (Holy Motors), მარგარიტა პილიხინას (Мне двадцать лет), აგრეთვე_ მარინა გოლდოვსკაიას დოკუმენტურ ფილმებს.
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
ყურს. ბევრი ნიჭიერი მხატვარი-ოპერატორია: გიორგი რერბერგი, პაველ ლებეშევი, ვიტორიო სტორარო...…
გიორგი ბერიძე 1.. თუ კინოეპოქის არჩევაზე მიდგა საქმე, ნამდვილად
არ
მინდა არსად დაბრუნება და მომავალი უფრო მაინტე რესებს.
2..
ახალ თაობას არაფერსაც არ ვუწუნებ. ერთადერთი, რაც მათ აკლიათ, არის ბევრი და მრავალფეროვანი ფილმი.
3.. რეჟისორობაზე როგორ არ მიფიქრია, მაგრამ ეს არანა ირად არ ეხება იმ გადასაღებ მოედნებს, სადაც ოპერა ტორად ვმუშაობ.
4.. არ
ვარ ბუნებით ყურადღების ცენტრში ყოფნის მოყვა
რული, და ამიტომ პირადად მე ნამდვილად არ მწყინს, მაგრამ ზოგადად ჩვენი პროფესიისადმი დამოკიდებუ ლება ზოგჯერ გულდასაწყვეტია.
5.. ნახევარი დღე კი არა, ზუსტად მთელი წელი გვივლია ჩიტების გადაფრენის გადასაღებად, კვირები დავლო დებივართ სასურველ ამინდს, და მთელი დღე გაგვი ტარებია იმის მოლოდინში, რომ მზე ჩვენთვის საჭირო წერტილში მისულიყო. მიუხედავად ამისა, მაინც მგო ნია, რომ ჟანრს და ფილმს გააჩნია, მივმართავ თუ არა კომპიუტერულ გრაფიკას.
6..
სულ ხუთიოდე წლის წინათ ცალსახად გიპასუხებდით, რომ ფირი.
მაგრამ ახლა არც ისე მარტივია, იგივე გიპასუხოთ. ჯერ ერთი, ფირი, გვინდა თუ არ გვინდა, წარსულს ბარდება; და მეორე – ციფრმა ძალიან ბევრ ისეთი რამ მოგვიტა ნა, რაზე უარის თქმა, არ მგონია, სწორი იყოს. მოკლედ, თუ ჩვენს პროფესიას პირობითად ორ – ტექნიკურ და შემოქმედებით ნაწილად დავყოფთ, ციფრულმა კინემა ტოგრაფმა მინიმუმამდე შეამცირა “ტექნიკური სიმძიმე
ფოტო: ლევან სიხარულიძე
ები” და საოცრად გაგვიზარდა “შემოქმედებითი საშუა ლებები”.
7.. საბედნიეროდ, იმდენი დიდი ოპერატორია და იმდენი დიდი რეჟისორი, რომ არ მაქვს პასუხი ამ კითხვაზე.
8.. ხომ არიან ქალები – კარგი მხატვრები, მუსიკოსები, რე ჟისორები... სწორედ ზემოთ ნახსენები ცვლილებების გამო, ვფიქრობ, რომ ახლო მომავალში ბევრ ქალ ოპე რატორსაც ვიხილავთ.
96
არჩილ ახვლედიანი 1.. იმაში, რომელშიც ვართ. ეპოქას ქვეყანასაც დავუმა ტებდი და გეტყოდით, რომ დღეს და აქ, სახლში.
2.. ძველების
პოეტურობის
და
პროფესიონალიზმის
მშურს!.. ახლებისაც. მე ვის რა უნდა დავუწუნო, დასაწუ ნი საკუთარი თუ მაქვს.
3.. 4.. გააჩნია მაყურებელს; ოპერატორსაც. არა, არ მწყდება არასდროს არ მიფიქრია ასეთი რამ.
გული.
5.. ჩიტები! აბა, რა!!! 6.. სხვა დროა. გიჟური, თანამედროვე, სწრაფი. ორი-სა მი წლის წინათ სხვა პასუხს გაგცემდით ალბათ, და ახლა სულერთია. ამ შემთხვევაში, მართლა მწყდება გული, რომ მაყურებლისთვის სულერთია; და კინო ვი სია, რო? – მაყურებლის, მეტი არავისი!
7.. პაველ ლებეშევი. რეჟისორებზე კი არასდროს მიოცნე ბია… მართლა!
8.. “ლეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს თუნდა ხვადია”.
მინდია ესაძე 1.. თანამედროვე. 2.. თაობებს ვერაფერს დავუწუნებ; უსაფუძვლოდ ამბიციუ რი გამონაკლისები კი ადრეც იყვნენ და ახლაც არიან.
3.. არა. 4.. არა. 5.. ეს კითხვა პროდუსერებს ეკუთვნით. 6.. ორივე – მთავარია, ვიცოდეთ, რა გვინდა საბოლოოდ. 7.. ოპერატორი ლევან პაატაშვილი. რეჟისორი მამაჩემი – რეზო ესაძე.
8.. მივესალმები ყველა პროფესიონალს, ქალი იქნება თუ
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
კაცი.
97
1. რომელ კინოეპოქაში იმუშავებდით? 2. რას უწუნებთ ოპერატორების ძველ\ახალ თაობას? 3. გადასაღებ მოედანზე ხშირად გიფიქრიათ, რომ რეჟისო რობასაც შეითავსებდით? 4. არ გწყდებათ გული, რომ ფართო მაყურებელი მარტო რე ჟისორის და მსახიობების გვარებს იმახსოვრებს, და ოპერა ტორისგვარს თითქმის არასდროს? 5. რა გირჩევნიათ, ნახევარი დღე, პირობითად რომ ვთქვათ, ჩიტების გადაფრენას ელოდოთ, თუ შემდეგ კომპიუტერულ გრაფიკას მიმართოთ? 6. ციფრული კამერა თუ ფირი? 7. ვინ არის თქვენი საყვარელი ოპერატორი და რომელ რე ჟისორთან გიოცნებიათ, გემუშავათ? 8. რა აზრის ხართ ქალ ოპერატორებზე?
გიორგი შველიძე 1.. მეგობრების და თანამოაზრეების გარეშე, კინოს კეთე ბა წარმოუდგენელი მგონია, ამიტომ ისევ აწმყოს, ჩვენს ეპოქას ავირჩევ; ოღონდ თუ მუშაობაა, მართლა ბევრს ვიმუშავებდი.
2.. დარწმუნებით არ ვიცი, მაგრამ ვუსურვებ მეტ გამბედა ობას პირველ რიგში ჩემს თავს.
3.. პირიქით, არასდროს მიფიქრია, მაგრამ შემითავსებია. 4.. ზუსტად ამიტომ ავირჩიე ეს პროფესია, რომ ვინც საჭი როა, იმან დამიმახსოვროს.
5.. ამინდს გააჩნია. 6.. ციფრული. 7.. მიოცნებია, რომ მეგობრებთან ერთად გადავიღო მეტი ფილმი. საყვარელი ოპერატორი არ მყავს და ვცდი
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
ლობ, რომ არც მყავდეს.
8.. რატომაც – არა (თუმცა, ბევრი კითხვა კი მაქვს ქალბა ტონებთან).
98
გოგა დევდარიანი 1.. ყველა ეპოქა საინტერესოა. 2.. არაფერს არ ვუწუნებ. 3.. რეჟისორობა შემითავსებია. 4.. არა. 5.. რეჟისორთან ერთად გადავწყვეტდი. 6.. ორივე. 7.. არასდროს მიფიქრია.
ფოტო: ხათუნა ხუციშვილი
8.. წარმატებებს ვუსურვებ.
99
ირაკლი მეტრეველი 1..
არ ვიცი. 1. რომელ კინოეპოქაში იმუშავებდით?
2..
მე ვის რას უნდა ვუწუნებდე?
2. რას უწუნებთ ოპერატორების ძველ\ახალ თაობას? 3. გადასაღებ მოედანზე ხშირად გიფიქრიათ, რომ რეჟისო
3..
კი, ზოგჯერ, მაგრამ სურვილი არ მქონია.
რობასაც შეითავსებდით? 4. არ გწყდებათ გული, რომ ფართო მაყურებელი მარტო რე
4..
მე გული არაფერზე მწყდება.
ჟისორის და მსახიობების გვარებს იმახსოვრებს, და ოპერა ტორისგვარს თითქმის არასდროს?
5.. გარეთ ყოფნა მირჩევნია, კომპიუტერთან ჯდომას.
5. რა გირჩევნიათ, ნახევარი დღე, პირობითად რომ ვთქვათ, ჩიტების გადაფრენას ელოდოთ, თუ შემდეგ კომპიუტერულ
6..
ფილმს გააჩნია.
7..
არ მიოცნებია არავისთან მუშაობაზე.
გრაფიკას მიმართოთ? 6. ციფრული კამერა თუ ფირი? 7. ვინ არის თქვენი საყვარელი ოპერატორი და რომელ რე ჟისორთან გიოცნებიათ, გემუშავათ?
ფოტო: ანდრო ერაძე
8.. არ ვიცნობ არავის.
8. რა აზრის ხართ ქალ ოპერატორებზე?
100
ტატო კოტეტიშვილი 1.. ვიმუშავებდი ისეთ დროში, როცა კომპიუტერული საშუა
რის ჩართვასთან ერთად მსახიობი იძინებს. ზოგი კიდევ
ლებები არ არსებობდა, და ბევრად მეტი ექსპერიმენტი
დასვამს მსახიობს და უღებს იმდენ ხანს, სანამ მართლა
და გამოგონება იყო საჭირო რაიმე ეფექტის მისაღწე
არ ჩაეძინება. ფილმს რომ უყურებ, ხშირად რეალური
ვად. კომპიუტერი იმდენ რამეს ხდის ხელმისაწვდომს,
და კომპიუტერული სხვადასხვა შეგრძნებას გიტოვებს.
რომ მოსაწყენიც არის; ოღონდ იმ პირობით, რომ ვიცხოვრებდი ჩვენს დროში და სამუშაოდ გასულ ეპო ქაში წავიდოდი.
უფრო პრაქტიკულია, მაგრამ აქაც გააჩ
ნია, რა კინოს იღებ. შეიძლება, საერთოდ VHS- ითაც დაყოფა არ გამომდის.
გადაიღო .
დაშტამპული ხალხი არ ვართ და ერთნაირად არ ვფიქ
7.. რაც დრო გადის, ინტერესები, გემოვნება და ხედვაც მეც
რობთ, თაობების მიხედვით. ყველა განსხვავებულია.
ვლება. არ მაქვს ასე, რომ ერთხელ მომეწონა რაღაც, და
ზოგი უფრო ტექნიკურია, ზოგი კონცეპტუალური, ზოგს
მაგ აზრზე ვრჩები ბოლომდე. ისეთი ოპერატორები მომ
რბილი ხასიათი აქვს, ზოგი ციხის უფროსს ჰგავს, ზოგი
წონს, ვინც გრძნობს ისტორიას, და აქედან გამომდინარე
ცოტა აფრენს, ზოგი მუნჯია, ზოგს ვერ გააჩერებ… მრა
იღებს ფილმს, უბრალოდ ლამაზი კადრების კრებულს კი
ვალფეროვანი კასტა ვართ. თაობებს შორის ალბათ
არ იღებს. თუმცა, ზოგჯერ ამის გაკეთებაც გვიწევს.
ტექნიკური კუთხით არის სხვაობა. თუმცა, ძველი თაო
ოცნება ძალიან ძლიერი სიტყვაა. ისე, მაინტერესებს იმ
ბის ისეთ ოპერატორებსაც ვიცნობ, რომლებიც თანამედ
რეჟისორებთან მუშაობა , ვისაც ვიცნობ და ვისი იდეე
როვე ტექნოლოგიებში უფრო ერკვევიან, ვიდრე ჩემი
ბიც მომწონს, თან კარგი ურთიერთობაც მაქვს. უცხოს
თაობის ოპერატორები.
თან არ მქონია სურვილი, რომ მემუშავა. დიდი მნიშვ
საერთოდ, რეჟისორობა ძალიან მაინტერესებს, მაგ
ნელობა აქვს, როგორ ეწყობით პიროვნულად. თუ ვერ
რამ რეჟისორს ამით არ ვუშლი ხელს, და არაფერს
ეწყობით, როგორი კარგი რეჟისორიც უნდა იყოს, არ
არ ვითავსებ.
ღირს მუშაობა.
3..
4.. მაგაზე არ მწყდება გული. 8.. მე მგონი, კარგი ოპერატორი პირველ რიგში ფასობს ხედვით, იდეებით და გემოვნებით. ჰოდა, იდეებს კუნთე 5.. გააჩნია ფილმს. სხვა მაგალითს მოგიყვანთ: ზოგი რე ჟისორი სთხოვს მსახიობს, დაეძინოს კადრში, და კამე
ბი არ სჭირდება.
ფოტო: ანდრო ერაძე
2.. ასე ოპერატორების თაობებად
ჷააჩნია, რა უფრო სჭირდება ფილმს.
6.. ციფრული