#8 filmprints

redaqtoris sveti

კი­ნო ქარ­თ­ვე­ლებ­თან პა­რი­ზის „გრან კა­ფე­ში“ ძმე­ბი ლუ­მი­ე­რე­ბის პირ­ვე­ლი სე­ან­სი­დან მა­ლე­ვე მო­ვი­და. ამ ახა­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის და­ბა­დე­ბა და­ემ­თხ­ვა სა­ქარ­ თ­ვე­ლოს რე­ლი­გი­ურ, პო­ლი­ტი­კურ და კულ­ტუ­რულ აღორ­ძი­ნე­ბას, და ამი­ტომ ქარ­თ­ვე­ლე­ბი ყოვ­ლად გან­

იდე­ა, რო­მელ­საც კა­ცობ­რი­ო­ბა თა­ვის თავ­ში ათას­წ­

წყო­ბი­ლი დახ­ვ­დ­ნენ ამ ახალ ხე­ლოვ­ნე­ბას, შეს­ძ­ლეს

ლე­უ­ლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ატა­რებ­და, ტექ­ნი­კურ­მა სა­

მი­სი აღ­ქ­მა და და­ფა­სე­ბა, ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი კულ­ტუ­რის

უ­კუ­ნემ რე­ა­ლო­ბად აქ­ცი­ა. ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი პროგ­რე­სი

ჩარ­ჩო­ში ჩას­მა, „მითვისება“.

აფარ­თო­ვებ­და და ამ­დიდ­რებ­და კი­ნოს შე­საძ­ლებ­

ამან მოგ­ვ­ცა ასე­თი დი­დი კი­ნო, დი­დი და სა­ხე­ლო­ვა­ ნი ის­ტო­რი­ით.

ლო­ბებს, მაგ­რამ სა­მი აუცი­ლე­ბე­ლი კომ­პო­ნენ­ტი – გა­დამ­ღე­ბი აპა­რა­ტი, საპ­რო­ექ­ციო მოწყო­ბი­ლო­ბა და

არც ერთ ნა­ცი­ო­ნა­ლურ კი­ნოს არ ძა­ლუძს გან­ვი­

მა­ყუ­რებ­ლით სავ­სე ბნე­ლი დარ­ბა­ზი – უც­ვ­ლე­ლი რჩე­

თა­რე­ბა სხვა კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ებ­თან კონ­ტაქ­ტე­ბის

ბო­და. ციფ­რულ­მა ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­მა მთლი­ა­ნად შეც­

გა­რე­შე. კი­ნოს, მარ­ტო თა­ვი­სი ქვეყ­ნის მა­ყუ­რე­ბელ­ზე

ვა­ლეს კულ­ტუ­რა. ციფ­რულ­მა ეკ­რან­მა მო­იც­ვა ჩვე­ნი

გათ­ვ­ლილს, მარ­გი­ნა­ლი­ზა­ცია ელის. გა­და­ღე­ბა – ეს

ყო­ფა, გაჩ­ნ­და სა­ეკ­რა­ნო სა­ნა­ხა­ო­ბის ახა­ლი ფორ­მე­ბი,

ჯერ კი­ნო არ არის; ადა­მი­ა­ნი კა­მე­რით ხელ­ში სუ­ლაც

მაგ­რამ კი­ნო­ზე უარი არა­ვის უთ­ქ­ვამს, იმი­ტომ, რომ

არ ნიშ­ნავს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფისტს; ის, ვინც „თავის სამ­

კი­ნო ადა­მი­ა­ნის სა­ო­ცა­რი გა­მო­გო­ნე­ბა­ა, რო­მე­ლიც

ყა­როს“ ქმნის კი­ნოს ხერ­ხე­ბით, ვი­თომ და თვით­გა­მო­

აგერ უკ­ვე 120 წე­ლია პლა­ნე­ტის სხვა­დას­ხ­ვა კუთხის

ხატ­ვის მიზ­ნით, ილუ­ზი­ით იტყუ­ებს თავს. დღე­ვან­დელ ქარ­თულ კი­ნოს სჭირ­დე­ბა არა მატ­რო ფი­ნან­სუ­რი სი­დუხ­ჭი­რის დაძ­ლე­ვა, რაც გმი­რო­ბის

მი­ლი­ო­ნო­ბით ადა­მი­ანს აკავ­ში­რებს და კა­ცობ­რი­ო­ბი­ სა და მი­სი კულ­ტუ­რის შე­სა­ხებ ხსოვ­ნას ინა­ხავს. რა თქმა უნ­და, კი­ნოც იც­ვ­ლე­ბა. ალენ რე­ნემ კი­ნო

ტოლ­ფა­სი­ა, არა­მედ აგ­რეთ­ვე და პირ­ველ რიგ­ში

პე­პე­ლას შე­ა­და­რა, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი სი­ცოცხ­ლის

ენერ­გი­უ­ლი გა­მოს­ვ­ლა იმ მენ­ტა­ლუ­რი დაბ­ნე­უ­ლო­ბის

რა­ღაც ეტაპ­ზე მა­ხინჯ მუხ­ლუ­ხოდ გა­და­იქ­ცე­ვა, რომ

ბნე­ლი ტყი­დან, სა­დაც ის მრა­ვა­ლი მი­ზე­ზის გა­მო აღ­

კვლავ სხვა ფე­რის პეპ­ლად და­ი­ბა­დოს. ეს არის

მოჩ­ნ­და. კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტებ­მა უნ­და მო­იკ­რი­ფონ ეს

მუდ­მი­ვი გა­ნახ­ლე­ბის პრო­ცე­სი.

ენერ­გია და გა­და­ლა­ხონ კრი­ზი­სი. რო­გორც ნათ­ქ­ვა­ მი­ა, „noblesse oblige“.

ქარ­თულ კი­ნო­საც ჰქონ­და თვი­სი „ოქროს ხა­ნა“, „ვერცხლის სა­უ­კუ­ნე“ და მძი­მე დრო­ე­ბა. სულ ცო­ტა

გლო­ბა­ლი­ზა­ცი­ის ნა­ყოფს და გა­მავ­რ­ცე­ლე­ბელს –

ხნის წინ მას „უჩინარ კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ა­თა“ რიცხ­ვ­ში

კი­ნოს, კლა­უს­ტ­რო­ფო­ბი­ის ნიშ­ნე­ბი აქვს, და­ხუ­რულ

იხ­სე­ნი­ებ­დ­ნენ, ბო­ლო დროს კი მსოფ­ლიო კი­ნე­მა­ტოგ­

სივ­რ­ცეს, ნა­ცი­ო­ნა­ლურს თუ კულ­ტუ­რულს, ვერ იტანს.

რა­ფი­ულ რუ­კა­ზე მი­სი პირ­ვე­ლი კონ­ტუ­რე­ბი გა­მო­იკ­ვე­

ის, რა­საც ის აჩ­ვე­ნებს, რა გინდ ლო­კა­ლუ­რიც არ უნ­და

თა. ახა­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო ჩვენს თვალ­წინ იბა­დე­ბა.

იყოს, ყო­ველ­თ­ვის სხვის­თ­ვის, ახ­ლო­ბე­ლი და შო­რე­უ­

ჟურ­ნა­ლის ამ ნო­მე­რის ავ­ტო­რებ­თან და სტუმ­რებ­თან

ლი მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვის, ღია სამ­ყა­როს­თ­ვის უნ­და იყოს

ერ­თად შე­ვე­ცა­დეთ სხვა­დას­ხ­ვა მხრი­დან შეგ­ვე­ხე­და ამ

გან­კუთ­ვ­ნი­ლი. და ამ სამ­ყა­როს ეს ან და­ა­ინ­ტე­რე­სებს,

პრო­ცე­სი­სათ­ვის, გვე­სა­უბ­რა წარ­მა­ტე­ბებ­ზე და ჯერ კი­

მო­ე­წო­ნე­ბა, ააღელ­ვებს, გა­ამ­დიდ­რებს, და­ა­მახ­სოვ­რ­

დევ გა­მო­უ­ყე­ნე­ბელ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ზე; ჩვენი გმირები

დე­ბა, ან არა.

არიან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც ფას­და­უ­დე­ბე­ლი

ეს არის კი­ნოს მთა­ვა­რი გა­მოწ­ვე­ვა. ლა­ტავ­რა დუ­ლა­რი­ძე

წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნეს კი­ნო­კულ­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში და თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბით კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის ღირ­სე­ბას იცავ­დ­ნენ. ვფიქ­რობთ, ური­გო ნო­მე­რი არ გა­მო­ვი­და. იმე­დი გვაქვს, დაგ­ვე­თან­ხ­მე­ბით. მა­რი­ნა კე­რე­სე­ლი­ძე

1