ფოტო: სერგი ბარისაშვილი, თაკო რობაქიძე
რედ ა ქ ტორი ს ს ვ ეტი
ბოლო წლებში ჩვენს ქვეყანაში ქართულ კი ნოში არსებული კრიზისის დაძლევაზე ალაპა რაკდნენ. მსგავსი საუბრის მოსმენისას ხშირად ჩნდება განცდა, თითქოს ქართული კინო, რომე ლიც მკვდრეთით აღდგენის პროცესშია, გაურ კვეველი ორგანიზმი იყოს – სხეული, რომელიც თავისით ვითარდება, იზრდება, ბერდება, რეგე ნერირდება და ა.შ. სინამდვილეში კინო ცოცხა ლი სხეულია და მის ქსოვილს კონკრეტული ადამიანები შეადგენენ. ასე იყო ოდითგანვე და ასეა დღესაც. კინოს ისტორიის მიღმა ადმიანები დგანან და ამ დგომაში ისინი ინდუსტრიას ქმნიან. დიახ, საჭიროა ინფრასტრუქტურა, კინოთეატრე ბი, დისტრიბუცია და წარმოების შემადგენელი კომპონენტები, კრიტიკის განვითარების პლატ ფორმები, მაგრამ პირველ რიგში, კინოს ადამი ანები სჭირდება – დამოუკიდებელი და ძლიერი ხედვით. სჭირდება ინდივიდუალური თვალი, რომელსაც კინოს ფესტივალების ჩავლის შემ დეგ, დრო და ახალი ადამიანები შეაფასებენ, ბა ნალურად თუ ვიტყვით, თვალი, რომელიც უარს ამბობს კონიუნქტურაზე. ამიტომაც, ყოველთვის საინტერესოა რეტროს პექტიული ჩვენებები. რეტროსპექტივა არის სა უკეთესო ფესტივალი, რომელიც მაყურებელს დროსა და სივრცეში მოძრავი შეფასების შესაძ ლებლობას აძლევს. ამიტომაც არის საინტერესო არქივი, რომელიც ინახავს როგორც ხედვას, ისე შეფასებას და ერთიანი მეხსიერების სახით ცდი ლობს დაიცვას ის, რაც ყველას გვიყვარს: მოძრა ვი სურათების კანონზომიერი თანმიმდევრობა. ნინო ძანძავა
„ფილმპრინტის“ ყდაზე დოკუმენტალისტი ფო ტოგრაფის, დარო სულაკაურის მიერ გადაღებუ ლი ჭიათურელი მაღაროელია. ამ ფოტოზე არის ის, რის გამოც დოკუმენტალისტიკა განსაკუთრე ბით მნიშვნელოვანი მგონია. თუმცა, „ფილმპრინტის“ ეს ნომერი მხოლოდ დოკუმენტურ კინოზე არ არის. დოკუმენტალის ტიკა მხოლოდ ნაწილია იმისა, რასაც მეხსიერე ბის შექმნა ჰქვია. წინამდებარე ნომერიც სწორედ მეხსიერებაზეა, მეხსიერების მატარებლებზე: ამ შემთხვევაში, დოკუმენტალისტიკასა და არქივზე. ჩემი მეგობარი, რომელიც საარქივო მასალე ბის შეგროვების და გამოყენების დიდი მოყვა რულია, რამდენიმე ხნის წინ გამომიტყდა, რომ ბოლო დროს უჩნდება განცდა, რომ ამ რაო დენობით დაგროვილი, საარქივო ინფორმაცია ამძიმებს სამყაროს და შესაძლებელია ყველაფ რის ცარიელი ფურცლიდან დაწყება უფრო მარ ტივი იყოს. ამ აზრთან დაკავშირებით ცალსახა პოზიცია არც მე და, როგორც ჩანს არც ჩემს მეგობარს გააჩნია, ის ისეთივე მონდომებით აგ რძელებს არქივებში „ქექვას“. ვეღარც იმაზე შე მოვიფარგლები ერთი, მკაფიო აზრით, თუ რო გორი უნდა იყოს დოკუმენტური კინო, რას უნდა ასახავდეს და რა ფორმა უნდა ჰქონდეს მას. რო გორც ჩანს გადაფასების პერიოდია, გამოხატვის ფორმების ცვლილებისა და სიახლეების. კინო აღარ არის მხოლოდ დასრულებული პროდუქ ტი, რომელსაც დიდ ეკრანზე ვნახულობთ, იგი უფრო დიდი პროცესია, სივრცეა ინტერაქციისთ ვის, ფიქრისთვის და რეფლექსიისთვის. ანნა ძიაპშიპა
1