Η Ίδρυση και η Εξέλιξη του Διεθνούς Ρόταρυ και του Ροταριανού Ιδρύματος
Φωτογραφία Εξωφύλλου: Ο πίνακας ζωγραφικής του John Doctoroff που απεικονίζει τον Πωλ Χάρρις στα γραφεία του Rotary Club of Chicago, του πρώτου Ροταριανού Ομίλου.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος ……...........................…………………….........................…………………. 4 Η γέννηση και τα πρώτα χρόνια του Διεθνούς Ρόταρυ ………..........……………… 5 Η δημιουργία και η εξέλιξη του Ροταριανού Ιδρύματος ……..............…………….. 11
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 3
Φίλες και φίλοι ροταριανοί,
Τ
ι είναι το Ρόταρυ; Σε λίγες γραμμές και με απλά λόγια μπορεί να περιγράψει κανείς κάτι που ως σύλληψη είναι μεγαλειώδες: το Ρόταρυ είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός που απαρτίζεται από 1,2 εκατομμύρια διακεκριμένους επιχειρηματίες, επαγγελματίες και τοπικούς άρχοντες. Τα μέλη των Ροταριανών Ομίλων, οι Ροταριανοί, προσφέρουν ανθρωπιστικές υπηρεσίες, προωθούν υψηλές ηθικές αρχές στην άσκηση όλων των επαγγελμάτων και προσπαθούν να οικοδομήσουν καλή θέληση και ειρήνη στον κόσμο. Υπάρχουν πάνω από 33.500 Ροταριανοί Όμιλοι σε περισσότερες από 200 χώρες και γεωγραφικές περιοχές. Οι Όμιλοι δεν είναι πολιτικοί, ούτε θρησκευτικοί και είναι ανοιχτοί σε όλες τις κουλτούρες, τις φυλές και τα δόγματα. Όπως δηλώνει το σύνθημα «Υπηρεσία Υπεράνω Εαυτού», ο βασικός σκοπός του Ρόταρυ είναι η προσφορά υπηρεσιών στην τοπική κοινότητα, στο χώρο εργασίας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πέρα και πάνω από αυτό, όμως, το Ροταριανό Ίδρυμα έχει ως αποστολή να δώσει στους Ροταριανούς τη δυνατότητα να προωθήσουν τη διεθνή κατανόηση, την καλή θέληση και την ειρήνη, με τη βελτίωση της υγείας, την ενίσχυση της εκπαίδευσης και την ανακούφιση της φτώχειας. Το Ίδρυμα είναι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, που υποστηρίζεται αποκλειστικά από εθελοντικές συνεισφορές Ροταριανών και φίλων του Ιδρύματος, οι οποίοι συμμερίζονται το όραμά του για έναν καλύτερο κόσμο. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι ακριβώς. Η αρχική ιδέα εξελίχθηκε σε κάτι τόσο σπουδαίο και μεγάλο. Το Ρόταρυ σαν ιδέα ξεκίνησε πριν από 107 χρόνια. Ο πρώτος Όμιλος προσφοράς υπηρεσιών παγκοσμίως, ο Ροταριανός Όμιλος του Σικάγο, ιδρύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1905 από τον Πωλ Χάρρις, έναν δικηγόρο, που ήθελε να δημιουργήσει σε έναν επαγγελματικό Όμιλο την ίδια φιλική ατμόσφαιρα που είχε νιώσει στις μικρές πόλεις όπου μεγάλωσε. Από την άλλη πλευρά το 1917, ο Πρόεδρος του Δ.Ρ. Αρτς Κλάμφ πρότεινε να καθιερωθεί μια δωρεά «με σκοπό να κάνει το καλό στον κόσμο». Το 1928, όταν το κεφάλαιο των δωρεών είχε ανέλθει στα 5.000 δολάρια, το ταμείο μετονομάστηκε σε Ροταριανό Ίδρυμα και έγινε μια ξεχωριστή οντότητα του Διεθνούς Ρόταρυ. Αυτό που κάνει το Ρόταρυ ξεχωριστό είναι κάτι που διακρίνει όλα τα μέλη των Ροταριανών Ομίλων: Είμαστε άνθρωποι της δράσης. Ως εθελοντές, σπεύδουμε σε βοήθεια του γείτονά μας που μας χρειάζεται. Χτίζουμε, στηρίζουμε, οργανώνουμε. Σώζουμε ζωές. Δουλεύουμε στον τόπο μας και στην άλλη άκρη του κόσμου. Στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη και στη διπλανή γωνία, οι 2,2 εκατομμύρια Ροταριανοί, άντρες και γυναίκες μαζί. • Συνεργάζονται με τις τοπικές αρχές, • Έρχονται σε επαφή με άλλους επαγγελματίες, • Μοιράζονται το χρόνο και την πείρα τους με νέους ανθρώπους, • Υποστηρίζουν παγκόσμια ζητήματα, όπως είναι η εξάλειψη της πολιομυελίτιδας, • Χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να βοηθήσουν τους άλλους. Διάβασε για το Ρόταρυ, μάθε τι είναι το Ρόταρυ και έλα μαζί μας, γιατί μαζί μπορούμε περισσότερα! Νικόλαος Κ. Μακρυγιάννης Διοικητής 2011-12
4 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Η γέννηση του Ρόταρυ και τα πρώτα χρόνια του Διεθνούς Ρόταρυ
Οι τέσσερις πρώτοι Ροταριανοί: (από αριστερά) Γουστάβος Λόερ, Σιλβέστερ Σίλε, Χίραμ Σόρεϋ και Πωλ Π.Χάρρις
Τ
ο 1905, ο Πωλ Χάρρις είχε ήδη επεκτείνει την άσκηση του επαγγέλματός του ως δικηγόρου με σταθερή πλέον ροή πελατών. Ασφαλώς δεν έβγαζε πάρα πολλά λεφτά, οπωσδήποτε όμως είχαν διαλυθεί οι οικονομικές ανησυχίες που είχε πριν από εννέα χρόνια. Λιγότερο από δύο χρόνια πριν, οι αδελφοί Ράϊτ είχαν δημιουργήσει την ιστορία της αεροπορίας οδηγώντας για πρώτη φορά ένα αυτοκινούμενο αεροπλάνο. Η Ιαπωνία είχε καθιερωθεί ως ισχυρή ναυτική δύναμη και τα πλοία της στον πόλεμο νίκησαν τη Ρωσία. Η Νορβηγία αποχωρίστηκε από τη Σουηδία. Ο Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄ δεχόταν μεγάλες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις και εκτιμώντας ότι τώρα ήταν η ευκαιρία, ο Λένιν διάλεξε το 1905 ως τον κατάλληλο χρόνο για να επιστρέψει στην πατρίδα του από την αυτοεξορία του στην Ευρώπη. Στην Αυστρία, ένα γιατρός ονόματι Σίγκμουντ Φρόϋντ πρόβαλλε ισχυρισμούς που θα παρέμεναν συζητήσιμοι έναν αιώνα και πλέον μετά. Ο Ρόουλντ Άμουντσεν από τη Νορβηγία ανακάλυψε τον μαγνητικό Βόρειο Πόλο. Ο Πικάσο μετακόμισε από την Ισπανία στη Γαλλία και ξεκίνησε τη Ροζ του Περίοδο. Στη Βρετανία, το Κοινοβούλιο αρνήθηκε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου και ο Άλμπερτ Αϊνστάϊν, ένας νεαρός φυσικός στην Ελβετία, δημοσίευσε μια σύντομη έκθεση πάνω στην ειδική θεωρία του της σχετικότητας, που πρότεινε, για πρώτη φορά, ότι ο άνθρωπος μπορούσε να δημιουργήσει ενέργεια από την ύλη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Θήοντορ Ρούσβελτ ήταν στον Λευκό Οίκο και μόλις είχε ανοίξει η πρώτη πιτσαρία στην πόλη της Νέας Υόρκης. Οι λέξεις νέφος και κρίση είχαν μπει στο παγκόσμιο λεξιλόγιο. Στη Νέα Υόρκη είχε ξεκινήσει ο πρώτος υπόγειος σιδηρόδρομος στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Χένρυ Φορντ μόλις είχε σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας στην ξηρά όταν διέσχισε με αυτοκίνητο την παγωμένη λίμνη Σαιντ Κλαιρ, κοντά στο Ντητρόϊτ, Μίσιγκαν, με ταχύτητα 91μίλια την ώρα (146 χλμ./ώρα). Το Σικάγο ήταν μια δίνη εμπορικής εκμετάλλευσης, κοινωνικής αναταραχής, πολιτικής διαφθοράς, και θρησκευτικού φονταμενταλισμού – όλα μαζί στην ίδια πελώρια χοάνη. Σε 70 μόλις χρόνια, είχε αναπτυχθεί από έναν οικισμό με ξύλινες καλύβες κι ένα συνοριακό οχυρό σε μια μητρόπολη που εξαπλωνόταν ακανόνιστα με 1,6 εκατομμύρια κατοίκους κι έναν ορίζοντα όπου ξεχώριζαν οι ουρανοξύστες. Στο βιβλίο “Υπέροχο Σικάγο”, ο συγγραφέας Έμμετ Ντέντμον περιγράφει με τα λόγια του Γάλλου ποιητή
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 5
Πωλ Μπουρζέ το Σικάγο της αρχιτεκτονικής μεγάλου ύψους ως «ένα νέο είδος τέχνης». Δεν ήταν όμως όλοι οι επισκέπτες τόσο φιλοφρονητικοί. Ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ έγραφε μετά την επίσκεψή του: «Βρήκα μια πόλη – πραγματική πόλη – και τη λένε Σικάγο. Τα άλλα μέρη δεν μετράνε. Το είδα και πραγματικά δεν θα ήθελα να το ξαναδώ. Κατοικείται από αγρίους.». Το Σικάγο, στην αυγή του νέου αιώνα, ήταν μια πόλη αντιθέσεων. Η νέα συνείδηση αντιμέτωπη με τη διαφθορά, η έσχατη φτώχεια δίπλα στην πολυτελή διαβίωση. Εκεί συναντιούνταν οι κακοποιοί με τον Θεό, το αλκοόλ με τους οπαδούς της ποτοαπαγόρευσης, οι πανύψηλοι ουρανοξύστες με τις κοσμοβριθείς πολυκατοικίες. Το 1905 ήταν συγχρόνως η πόλη της προόδου, αλλά κι εκεί όπου συνέλαβαν ένα οδηγό αυτοκινήτου έξω από το “Γιούνιτυ Μπίλντινγκ” επειδή το αυτοκίνητό του, μάρκας Χέϊνς, τρόμαξε κάποια άλογα. Αν υπήρχε ένα ιδανικό χωνευτήρι για τη γέννηση μιας κίνησης που θα προωθούσε την κοινωνική αλλαγή, την επαγγελματική ηθική και την έντιμη φιλική συναναστροφή, αυτό ήταν το Σικάγο. Την εποχή πριν την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, οι άνθρωποι για να έχουν κοινωνικές επαφές γίνονταν μέλη σε Ομίλους και δεν υπήρχε έλλειψη Ομίλων στην πόλη. Ήταν όμως Όμιλοι συγκροτημένοι με βάση κάποια στενά ιδιαίτερα ενδιαφέροντα: αθλητικές ενώσεις, θρησκευτικές ομάδες, εμπορικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις, εθνικές ομάδες και πολιτικά κόμματα. Εθεωρείτο απαράδεκτο να χρησιμοποιήσεις το φόρουμ του Ομίλου για να προωθήσεις τα επαγγελματικά σου συμφέροντα. Επί τέσσερα και πλέον χρόνια, ο Πωλ Χάρρις γυρόφερνε στο μυαλό του εκείνο το βράδυ που είδε τη γνήσια φιλία ανάμεσα στους καταστηματάρχες στη βόλτα που έκανε στο Ρότζερς Παρκ. Ως το 1905, είχε αναπτύξει αρκετές εγκάρδιες επαγγελματικές γνωριμίες, αλλά καθόλου αληθινούς προσωπικούς φίλους. Ο πιο κοντινός γνωστός του ήταν ο Σιλβέστερ Σίλε, που εμπορευόταν κάρβουνο και ήταν πελάτης του στο δικηγορικό γραφείο, ο οποίος πότε-πότε εξιστορούσε στον Πωλ ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από την αγροτική Ιντιάνα των παιδικών του χρόνων. Στον Σίλε λοιπόν πρωτομίλησε ο Χάρρις για την ιδέα του: έναν Όμιλο όπου επαγγελματίες θα μοιράζονταν τη φιλία μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα αυτόν τον κύκλο έμπιστων φίλων για να αναπτύξουν επαγγελματικές σχέσεις. Κανένας από τους δύο δεν ήταν άνθρωπος των παρορμητικών αποφάσεων, έτσι η ιδέα παρέμεινε αδρανής επί αρκετούς μήνες. Η Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 1905 είναι η σπουδαιότερη ημερομηνία στην ιστορία του Ρόταρυ – στην ιστορία ίσως του εθελοντισμού. Ωστόσο, όταν ξημέρωσε εκείνη η μέρα, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που να δηλώνει τη σημασία της. Οι εφημερίδες του Σικάγου ανήγγειλαν με πηχυαίους τίτλους την πρωτοβουλία του Προέδρου Θήοντορ Ρούσβελτ να μεσολαβήσει για την ειρήνη μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας. Τα συνδικάτα ξυλουργών και οικοδόμων απειλούσαν με απεργία αν δεν δινόταν στα μέλη τους αργία μισής ημέρας το Σάββατο. Αργά το απόγευμα, συναντήθηκαν ο Πωλ και ο Σιλβέστερ στο εστιατόριο «Μαντάμ Γκάλλι» για δείπνο και συζήτησαν την ιδέα του Ομίλου που θα προωθούσε τη φιλία και τις επαγγελματικές σχέσεις. Λίγες μέρες νωρίτερα το είχαν συζητήσει με έναν κοινό πελάτη τους, έναν μηχανικό ορυχείων ονόματι Γκούσταβ Λόερ και εκείνος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με την ιδέα ώστε πρότεινε να γίνει η οργανωτική συνάντηση στο γραφείο του. Μετά το δείπνο, ο Πωλ και ο Σιλβέστερ πήγαν με τα πόδια στο γραφείο του Γκας στον έβδομο όροφο του “Γιούνιτυ Μπήλντινγκ” στον αριθμό 127 της οδού Ντήαρμπορν. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, που δεν είχε αρκετό φως, με ένα γραφείο και τρεις-τέσσερις καθόλου αναπαυτικές καρέκλες, μια κρεμάστρα στη γωνία κι έναν σχεδιαστικό πίνακα στον τοίχο. Ο Γκας περίμενε μαζί με τον φίλο του Χίραμ Σόρεϋ, έναν ράφτη, που τον είχε καλέσει να παραστεί στη συνάντηση. Ο Λόερ δεν είχε βέβαια αίθουσα συσκέψεων, έτσι οι τέσσερις άνδρες τράβηξαν τις καρέκλες και κάθισαν γύρω από το γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιο. Ένας-ένας συστήθηκαν, παρουσιάζοντας το επάγγελμά τους και σκιαγραφώντας το ιστορικό τους που τους έφερε από εντυπωσιακά παρεμφερείς δρόμους στο Σικάγο. Ο Σιλβέστερ μίλησε για τη Γερμανική καταγωγή του και το πώς μεγάλωσε σε ένα αγρόκτημα στην Ιντιάνα. Τους έδειξε φωτογραφίες της οικογένειάς του γύρω από τη φωτιά στην καλύβα τους, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, στο χιόνι που συχνά έπεφτε τόσο πυκνό κι έμπαινε από τη σπασμένη στέγη με αποτέλεσμα να ξυπνάει και να βρίσκει ένα σωρό από χιόνι στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του. Υπηρέτησε την πατρίδα του πολεμώντας στην Κούβα στον Ισπανο-Αμερικανικό πόλεμο και ανέπτυσσε δράση στην εκκλησία και σε φιλανθρωπικά έργα. Ο Γκας Λόερ, κατά τον Πωλ Χάρρις, ήταν «ένα πουλί της καταιγίδας, απότομος, παράφορος, που γινόταν τη μια στιγμή αυταρχικός και την άλλη ήρεμος, πειθήνιος και αξιαγάπητος.» Είχε την τάση να μιλάει σαν ταχυβόλο, τα λόγια του όμως σε υποχρέωναν πάντα να σκεφτείς. Η δουλειά του τον υποχρέωνε να ταξιδεύει πολύ και, ενώ ήταν πιστός στον Όμιλο, δεν μπόρεσε να προσφέρει πολλά
6 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
μετά τις πρώτες συναντήσεις. Ο Χίραμ ήταν ένας ήσυχος, συμπαθητικός άνθρωπος που μεγάλωσε στο Μέην κι η ψυχή του έμεινε εκεί. Δυσκολεύτηκε περισσότερο από όλους να προσαρμοστεί στη ζωή στη μεγάλη πόλη και, η αλήθεια είναι ότι, δεν τα κατάφερε ποτέ. Μετά ο Πωλ Χάρρις μοιράστηκε μαζί τους την αίσθηση κενού που βίωνε χωρίς αληθινούς φίλους στην πόλη, την αγανάκτησή του για επαγγελματικές συμπεριφορές του τύπου «ποιος θα φάει τον άλλο» και να μην ξέρει ποιον μπορούσε να εμπιστεύεται στις προσωπικές και τις επαγγελματικές του συναλλαγές. Τους πρότεινε να φτιάξουν έναν Όμιλο διαφορετικό από οποιονδήποτε άλλον, έναν Όμιλο που τον περιέγραφε σαν «ένα πολύ απλό σχέδιο αμοιβαίας συνεργασίας και απλής φιλίας σαν αυτή που όλοι μας γνωρίσαμε κάποτε στα χωριά μας.» Θα προσκαλούσαν ένα μέλος από κάθε επάγγελμα ή Διοικητής της 214 Περ. Δ.Ρ. βοηθάει τον επαγγελματική δραστηριότητα και μόνο εκείνους για την Ο Πρόεδρο του Ρ.Ο. Σικάγο (αριστερά), στα τιμιότητα των οποίων μπορούσαν να εγγυηθούν τα άλλα μέλη. αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας που Θα ήταν έτσι ένας φυσικός «Όμιλος προώθησης», όπου θα τοποθέτησε ο Όμιλος στο επονομαζόμενο μπορούσαν να έχουν αμοιβαίες επαγγελματικές συναλλαγές, κτίριο “Γιούνιτυ Μπήλντινγκ” όπου αλλά και μια ομάδα ανδρών με τους οποίους θα μπορούσαν πραγματοποιήθηκε η 1η Ροταριανή Συνεστίση στις 23/02/1905. να απολαμβάνουν όλοι τη συναδελφικότητα. Εφόσον θα περιορίζονταν σε έναν εκπρόσωπο από κάθε επάγγελμα, θα μπορούσαν πραγματικά να επιλέξουν τους καλύτερους στην πόλη και ποιος δεν θα ήθελε να γίνει μέλος σε έναν Όμιλο που θα μπορούσε να του φέρει τόσες δουλειές; Ο Πωλ θα αγόραζε τα κοστούμια του από τον Χίραμ, ο Χίραμ θα αγόραζε κάρβουνο από τον Σιλβέστερ, ο Γκας θα χρησιμοποιούσε τον Πωλ σε νομικές υποθέσεις κλπ. Και οι τέσσερις ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, συμφώνησαν να συναντηθούν ξανά σε δύο εβδομάδες και ανέλαβαν να βρουν πιθανά νέα μέλη και να τα φέρουν στην επόμενη συνάντηση. Την επόμενη μέρα από τη συνάντηση, ενθουσιασμένος ο Πωλ Χάρρις επισκέφθηκε τον Χάρρυ Ράγκλς, έναν νεαρό τυπογράφο που είχε χρησιμοποιήσει για δουλειές του γραφείου του. Ο Χάρρυ ήταν κι αυτός από αγροτική περιοχή κι είχε μεγαλώσει στο Μίσιγκαν σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν, ενώ ήταν μαθητευόμενος σε τυπογραφείο. Φημιζόταν για την επαγγελματική του ηθική και τον στενοχωρούσε πολύ η φτώχεια κι η απελπισία που έβλεπε στο Σικάγο. Ο Χάρρυ έγινε το πέμπτο μέλος του Ομίλου που ακόμη δεν είχε όνομα και συνέχισε να υπηρετεί το Ρόταρυ επί 55 συνεχή χρόνια, ενώ ήταν το μόνο μέλος από εκείνη την αρχική ομάδα που έζησε περισσότερο από τον Πωλ Χάρρις. Η δεύτερη συνάντηση έγινε στο δικηγορικό γραφείο του Πωλ στο “Γουλφ Μπήλντινγκ” και στην αρχική ομάδα των τεσσάρων προστέθηκαν ο Χάρρυ Ράγκλς, ο κτηματομεσίτης Μπιλ Τζένσεν και ο κατασκευαστής εκκλησιαστικών οργάνων Α.Λ. «Αλ» Γουάϊτ. Ο Σιλβέστερ Σίλε φιλοξένησε την ομάδα στο γραφείο του στην τρίτη συνάντησή της στις 23 Μαρτίου 1905. Παρόντα ήταν 15 μέλη και αυτή ήταν η πρώτη πραγματική συνάντηση εργασίας όπου πήραν αποφάσεις που ακόμη και σήμερα, 100 χρόνια μετά, τιμά ο Οργανισμός. Το πρώτο θέμα που τους απασχόλησε ήταν πώς θα λεγόταν ο Όμιλος. Δεν ήταν λίγες οι προτάσεις. Κάποια μέλη θεωρούσαν ότι ο Όμιλος θα έπρεπε να αντανακλά την κοινότητά τους: πρότειναν ονόματα όπως “Γουίντυ Σίτυ Ράουνταπ” (“Ο Κύκλος της Πόλης των Ανέμων”), “Η Αδελφότητα του Σικάγου”, “Ο Κύκλος του Σικάγου”, “Ο Όμιλος της Λίμνης” και “Αστικός Όμιλος του Σικάγου”. Άλλοι πρότειναν να έχει το όνομα επαγγελματική χροιά όπως “Όμιλος Προώθησης”, “Φίλοι στο Επάγγελμα”, “Άνδρες με Φίλους”, ‘Όμιλος των τριών F” (FoodFun-Fellowship = Φαγητό-Διασκέδαση-Συναδελφικότητα) και “Όμιλος Δουλειάς και Συζήτησης”. Κανένα από αυτά τα ονόματα δεν προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό, παρόλο που όλα περιέγραφαν σωστά το σκοπό της ομάδας. Άλλες προτάσεις ήταν “Τα Γαλάζια Παιδιά” και “Οι Συνωμότες”. “Η Στρογγυλή Τράπεζα” πήρε αρκετές ψήφους, όχι όμως την πλειοψηφία. Τότε έκανε ήσυχα ο Πωλ Χάρρις μια νέα πρόταση. Είχαν ήδη συμφωνήσει να γίνονται οι συναντήσεις εκ περιτροπής στους τόπους εργασίας των μελών και να προεδρεύει στη συνάντηση επίσης εκ περιτροπής το μέλος που θα φιλοξενούσε τους
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 7
υπόλοιπους στο γραφείο του. Γιατί λοιπόν να μην ονομάσουν τον Όμιλό τους “Ροτέϊσον Κλαμπ” (Όμιλος Περιστροφής); Καταλάβαιναν ότι ήταν πολύ κοντά σε κάτι καλό, αλλά το όνομα εκείνο ακουγόταν λίγο περίεργο. «Τι θα λέγατε για το “Ρόταρυ Κλαμπ” (Περιστροφικός Όμιλος) τότε;» πρότεινε ο Πωλ. Αυτό το όνομα εγκρίθηκε ομόφωνα. Ο νεαρός Οργανισμός αποφάσισε ότι δεν θα υπήρχε συνδρομή – τα έξοδα του Ομίλου θα καλύπτονταν από τα πρόστιμα των 50 σεντς που θα μάζευαν από ασυνεπή μέλη για παραπτώματα, όπως απουσίες από τις συναντήσεις. Η ιδιότητα του μέλους θα είχε διάρκεια ενός έτους και κάθε μέλος θα έπρεπε να επανεγγράφεται κάθε χρόνο. Ακόμη και μία αρνητική ψήφος από τα υπάρχοντα μέλη θα εμπόδιζε κάποιον να γίνει μέλος και θα χρειάζονταν τα ¾ των ψήφων για να παραμείνει κανείς στον Όμιλο στην επανεξέταση που θα γινόταν σε κάθε επέτειο. Για να προωθήσουν τη συναδέλφωση, τα μέλη θα χρησιμοποιούσαν μόνο τα μικρά τους ονόματα όταν χαιρετούσαν το ένα το άλλο. Οποιοσδήποτε χαιρετισμός με το «κύριε», καθώς και σόκιν ανέκδοτα και θρησκευτικές ή πολιτικές συζητήσεις, θα επέσυραν πρόστιμο. Στην τρίτη συνάντηση εξελέγη ένα Διοικητικό Συμβούλιο και παρόλο που θα ήταν εύλογο να εκλεγεί Πρόεδρος ο Πωλ Χάρρις, εκείνος αρνήθηκε τη θέση, προτείνοντας ως υποψήφιο τον Σιλβέστερ Σίλε. Έτσι ο Σιλβέστερ εξελέγη δια βοής πρώτος Πρόεδρος του πρώτου Ομίλου, αφού ο Πωλ προτίμησε να δουλεύει στο παρασκήνιο προσπαθώντας να προσελκύσει νέα μέλη και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του Ομίλου. Ο Χίραμ Σόρεϋ παρακολούθησε μόνο δύο ακόμη συναντήσεις, αν και επέστρεψε για λίγο το 1906 πριν παραιτηθεί. Η υγεία του Γκας Λόερ επιδεινώθηκε και στη συνέχεια εγκατέλειψε τον Όμιλο. (Και οι δύο υποστήριζαν πάντα τον Όμιλο και ήταν υπερήφανοι για τη σχέση που είχαν με τη γέννησή του.) Πολλοί περισσότεροι όμως έγιναν μέλη. Ως τον Οκτώβριο 1905, όταν ο Χάρρυ Ράγκλς τύπωσε τον πρώτο κατάλογο, ο Ροταριανός Όμιλος είχε 30 μέλη. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα, ο αριθμός των μελών ανήλθε σε 80. Στην πέμπτη συνάντηση, φάνηκε καθαρά ότι ο αριθμός των μελών ήταν υπερβολικά μεγάλος για να χωρέσει στο γραφείο οποιουδήποτε μέλους. Ο Αλ Γουάϊτ πρότεινε στον Πρόεδρο Σίλε να συναντηθούν σε ένα ξενοδοχείο. Ο Γουάϊτ πλησίασε τον διευθυντή του ξενοδοχείου “Πάλμερ Χάους” και τον έπεισε να επιτρέψει στον Όμιλο να χρησιμοποιήσει μια αίθουσα χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Η συνάντηση είχε τόση επιτυχία που ο Πρόεδρος Σίλε ζήτησε από τον Γουάϊτ να το ρυθμίσει με τον ίδιο τρόπο και για την επόμενη συνάντηση. Αυτή τη φορά, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο “Μπρέβοορτ” και συμπεριελάμβανε δείπνο. Αυτό αποτέλεσε την αρχή μιας ακόμη παράδοσης: ότι η συνάντηση θα πραγματοποιείται κατά το γεύμα ή το δείπνο, συνήθως κάθε δύο εβδομάδες, εκτός Ιουλίου και Αυγούστου. Από κει και πέρα, επί μήνες, πήγαιναν σε διάφορα ξενοδοχεία και εστιατόρια στο Λουπ – το κέντρο της εμπορικής περιοχής του Σικάγου. Για κάποιο χρονικό διάστημα, δειπνούσαν στην τραπεζαρία του Ξενοδοχείου “Σέρμαν” και μετά αποσύρονταν σε έναν ξενώνα για να πραγματοποιήσουν τη συνάντηση του Ομίλου. «Τα μέλη έπιαναν όχι μόνο όλες τις καρέκλες που μπορούσαν να στριμωχτούν μέσα στην αίθουσα, αλλά σκαρφάλωναν στα παράθυρα, τα γραφεία, τα καλοριφέρ, ακόμη και στα κρεβάτια», θυμόταν ο Ρούφους Τσέϊπιν, μέλος από το 1905. Ο αυξανόμενος αριθμός των μελών έκανε πρακτικώς αδύνατη τη συνέχιση των συναντήσεων σε αυτό το χώρο. Μετά την πλήρη ανακαίνιση του ξενοδοχείου “Σέρμαν”, ο Ροταριανός Όμιλος του Σικάγου ψήφισε τον Ιανουάριο 1911 το ξενοδοχείο αυτό ως μόνιμο τόπο συνάντησης. Οι αμοιβαίες επαγγελματικές συναλλαγές ήταν κεντρικό θέμα του Ρόταρυ στα πρώτα του βήματα. Πράγματι, ένας από τους σπουδαιότερους αξιωματούχους του Ομίλου ήταν ο στατιστικολόγος. Κάθε φορά που ένα μέλος έδινε δουλειά ή έπαιρνε παραγγελία για δουλειά από άλλο μέλος, Το Ξενοδοχείο “Σέρμαν” σημείωνε τα στοιχεία της συναλλαγής σε ένα δελτίο και το ταχυδρομούσε στο Σικάγο στον στατιστικολόγο. Διατηρούσαν λεπτομερή αρχεία και ανακοίνωναν τακτικά τα αποτελέσματα στον Όμιλο. Δεν χρειαζόταν μακρά παραμονή στον Όμιλο για να αντιληφθεί κανείς ότι η υποστήριξη άλλων μελών είχε σαφή πλεονεκτήματα. Πράγματι, θα βοηθούσε οπωσδήποτε στη δουλειά τους. Πράγματι, είχε νόημα να συναλλάσσεται κανείς με έντιμους
8 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
ανθρώπους τους οποίους γνώριζε προσωπικά. Ο σπουδαιότερος λόγος όμως ήταν ότι οι άνθρωποι αυτοί χαίρονταν ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Ο Χάρρυ Ραγκλς, που υπηρέτησε ως ο πρώτος Ταμίας του Ομίλου, ήταν πιο ενθουσιώδης στην προσφορά του προς τον Όμιλο από όσο θα μπορούσε να είναι κανείς. Ήταν ο τέταρτος Πρόεδρος του Ομίλου, πρόσφερε δωρεάν όλες τις εκτυπωτικές εργασίες, υπηρέτησε στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Ροταριανών Ομίλων το 1912 και έζησε αρκετά ώστε να συμμετάσχει στην επιτροπή ψήφισης του Προέδρου του Δ.Ρ. 1956-57 Τζιαν Πάολο Λανγκ από την Ιταλία. Θα θυμόμαστε όμως παντοτινά τον Ραγκλς για μια αυθόρμητη ενέργεια που έμελλε να γίνει μια παράδοση που χρονολογείται έναν και πλέον αιώνα. Ένα βράδυ του φθινοπώρου 1905 στη συνάντηση είχε πέσει σιωπή. Η φασαρία από τη συζήτηση, που προηγήθηκε, είχε σταματήσει. Χωρίς καμία προειδοποίηση και από δική του πρωτοβουλία, ο Χάρρυ Ραγκλς σηκώθηκε και φώναξε: «Ε, συνάδελφοι, ας τραγουδήσουμε!» Έκανε την αρχή με διάφορα τραγούδια της εποχής και από τότε έγινε παράδοση να τραγουδάνε στις συναντήσεις του Ρόταρυ. Ο Χάρρυ τύπωσε το 1910 την πρώτη από πολλές εκδόσεις Ροταριανών βιβλίων με τραγούδια. Επί δεκαετίες μετά, είτε στη διάρκεια ενός κεφάτου δείπνου στο «Εστιατόριο της Ιρλανδίας», μετά από μια εκδήλωση μπόουλινγκ του Ομίλου ή σε πιο επίσημες τακτικές συναντήσεις, ο Χάρρυ συχνά έφερνε τα μέλη κοντά με το τραγούδι. Ακόμη και σήμερα, τα παλαιά μέλη του Ροταριανού Ομίλου του Σικάγου αφηγούνται πώς έκανε ο Πρόεδρος την επίσημη έναρξη της συνεστίασης και μετά η μεγάλη Αίθουσα Χορού του ξενοδοχείου “Σέρμαν” βυθιζόταν στο σκοτάδι. Ένας μοναδικός προβολέας διαπερνούσε το πυκνό σκοτάδι για να φωτίσει έναν λεπτό άνδρα στον δυτικό εξώστη. Με την αίθουσα σε σιωπηλή αναμονή, ο Χάρρυ Ραγκλς σήκωνε τα χέρια και φώναζε: «Εμπρός, συνάδελφοι, ας τραγουδήσουμε!» Και τραγουδούσαν. Ο Χάρρυ διηύθυνε το τραγούδι στον Όμιλό του, στις Συνελεύσεις της Περιφέρειας σε ολόκληρη τη χώρα και στα Διεθνή Συνέδρια ακόμη. Στις 23 Οκτωβρίου 1959, ενώ κατευθυνόταν στον Ρ.Ο. του Καθήντραλ Σίτυ για να μιλήσει, ο Χάρρυ έπαθε καρδιακή προσβολή και η φωνή, που είχε φέρει το τραγούδι και τη χαρά στο Ρόταρυ επί 54 χρόνια, σίγησε για πάντα. Ο Όμιλος συνέχισε να αυξάνεται, ενώ όμως τα μέλη συμφωνούσαν με τους σκοπούς που τέθηκαν το 1905 – επαγγελματική αμοιβαιότητα συναλλαγών και φιλία – άλλοι άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως έπρεπε να κάνουν κάτι παραπάνω. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πολλά μέλη προέρχονταν από αγροτικά χωριά και αγροκτήματα, όπου η βοήθεια στο γείτονα που έχει ανάγκη εθεωρείτο μια φυσική, αδιαμφισβήτητη πράξη προσφοράς. Πολύ πριν υιοθετήσει ο Όμιλος το «υπηρετείν» ως σκοπό, μεμονωμένα μέλη έδιναν απεριόριστα από τον χρόνο τους, το ταλέντο και το ταμείο τους σε εκείνους που είχαν ανάγκη. Το 1907, ο Πωλ Χάρρις δέχτηκε να αναλάβει την Προεδρία του Ροταριανού Ομίλου και χρησιμοποίησε την περίφημη ρητορική του ικανότητα για να ωθήσει τον Όμιλο προς το όραμα που αναδυόταν στο μυαλό του. Από το 1905 ακόμη, είχε αντιληφθεί ότι ο Όμιλος χρειαζόταν μια τυπική δομή, γι’ αυτό είχε συντάξει το πρώτο του Καταστατικό και τις διατάξεις που υιοθέτησε ο Όμιλος το 1906. Περιείχαν δύο μόνο Σκοπούς: 1. Την προώθηση των επαγγελματικών ενδιαφερόντων των μελών του και 2. Την προώθηση καλής συναδέλφωσης και την ικανοποίηση και άλλων αναγκών που συνήθως ενυπάρχουν σε κοινωνικούς Ομίλους. Ο Όμιλος ανταποκρινόταν και στους δύο αυτούς σκοπούς. Ο στατιστικολόγος ανέφερε τακτικά εντυπωσιακό αριθμό συναλλαγών μεταξύ των μελών. Και με το τραγούδι, τις φιλικές συγκεντρώσεις, τις συχνές βραδιές «μετά κυριών», τις εκδρομές το καλοκαίρι και τα ταξίδια για αθλητικές συναντήσεις, η συναδέλφωση ήταν σίγουρα ένα βασικό χαρακτηριστικό του Ομίλου. Πολλά μέλη όμως ήθελαν να επιδιώξει ο Όμιλος ανώτερους, αλτρουϊστικούς στόχους. Αυτό οφειλόταν, εν μέρει, σε μερικά δημοσιεύματα με αρνητική κριτική στους Ροταριανούς για τα εγωϊστικά τους κίνητρα, κυρίως όμως γιατί τα μέλη ήθελαν να δώσουν κάτι στην κοινότητά τους, να την κάνουν ένα καλύτερο τόπο.
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 9
Ο Φρέντερικ Χ. Τουήντ, βιομήχανος γυαλιού, που είχε γίνει μέλος τον Δεκέμβριο 1905, χρησιμοποιούσε τον Ντόναλντ Μ. Κάρτερ ως δικηγόρο για την προστασία δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας. Τον Απρίλιο 1906, επισκέφθηκε τον Κάρτερ για να του γνωρίσει το Ρόταρυ. Καθώς η κατηγορία «δικηγόρος κατοχύρωσης δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας» δεν είχε καλυφθεί, φαινόταν καλός υποψήφιος για να γίνει μέλος. Ο Κάρτερ κολακεύτηκε και έδειξε ενδιαφέρον ρωτώντας ποιοι ήταν οι σκοποί του Ομίλου. Όταν ο Τουήντ του εξήγησε ότι ήταν δύο – να βοηθήσει το επάγγελμα του καθενός και να προωθήσει τη φιλία – ο Κάρτερ δεν έμεινε ικανοποιημένος. «Τι σκοπό έχει ο Ροταριανός Όμιλος;» ρώτησε. Ο Τουήντ έβγαλε το Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κανονοσμό και με περηφάνια τα έδειξε στον Κάρτερ. «Όπως φαίνεται,» είπε ο Κάρτερ, αφού διάβασε τα έγγραφα, «ένας τέτοιος Όμιλος έχει μεγάλες δυνατότητες αν μπορέσει να προσφέρει κάτι στους ανθρώπους, εκτός από τα μέλη του. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνει κάποιο είδος κοινωνικής προσφοράς.» Ο Τουήντ απάντησε με μια αυθόρμητη πρόταση που έμελλε να έχει προεκτάσεις όχι μόνο τότε, αλλά και 100 και πλέον χρόνια μετά: «Γιατί δεν γίνεσαι μέλος και τότε θα μπορέσουμε ίσως να διορθώσουμε το Καταστατικό όπως νομίζεις ότι πρέπει να κάνουμε;» Ο Ντόναλντ Κάρτερ έγινε μέλος τον Μάιο 1906 και συνέταξε έναν τρίτο Σκοπό, που προστέθηκε το 1907: 3.Την προώθηση των καλύτερων συμφερόντων του Σικάγου και τη διάδοση του πνεύματος περηφάνιας και πίστης στην κοινότητα μεταξύ των πολιτών του. Αυτή ήταν πολύ σημαντική στιγμή στην ιστορία του Ρόταρυ. Με τον Ντον Κάρτερ – που έγινε γνωστός ως ο Πατέρας της Κοινοτικής Προσφοράς – ως κινητήρια δύναμη, ο Rotary One (Ρ.Ο. Σικάγου) αγκάλιασε με ενθουσιασμό την κοινοτική προσφορά ως ιδανικό. Πολύ σύντομα διευθυντές τραπεζών, νομικών και ασφαλιστικών εταιριών άρχιζαν να χτίζουν αποχωρητήρια, να βοηθούν φτωχά παιδιά και να φτιάχνουν καλάθια με φαγητά που τα μοίραζαν στους φτωχούς ενοίκους των πολυκατοικιών. Ο Πωλ Χάρρις υπηρέτησε ως Πρόεδρος επί δύο σχεδόν χρόνια και η ημιτελής δεύτερη θητεία του ολοκληρώθηκε από τον Χάρρυ Ραγκλς. Ο Ροταριανός Όμιλος ήταν τώρα καταγεγραμμένος μη κερδοσκοπικός οργανισμός με περισσότερα από 140 μέλη. Παρόλο που το επίκεντρο του αρχικού ενδιαφέροντος του Ρόταρυ ήταν η συναδέλφωση και η επαγγελματική δικτύωση, τα μέλη πολύ σύντομα ενσωμάτωσαν τα στοιχεία της προσφοράς. Το 1906, ο Ντόναλντ Μ. Κάρτερ πρότεινε μια τροποποίηση των καταστατικών διατάξεων του Ομίλου: «Ένας οργανισμός που είναι τελείως εγωκεντρικός δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ. Αν εμείς, ως Ροταριανός Όμιλος, θέλουμε να επιβιώσουμε και να επεκταθούμε, πρέπει κάτι να κάνουμε για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας. Πρέπει να πραγματοποιήσουμε κοινοτική δράση.» Εντούτοις, ο Πωλ Χάρρις δεν ήταν ικανοποιημένος. Σκεφτόταν: Αν ο Ροταριανός Όμιλος είχε τέτοια απήχηση, αν έφερε τέτοιες αλλαγές στο Σικάγο, γιατί να μην επαναληφθεί και σε άλλες μεγάλες πόλεις; Είχε γράψει σε γνωστούς από τη δουλειά του και τέως συμφοιτητές του που έμεναν σε άλλες πόλεις, κανένας όμως δεν είχε δείξει ενδιαφέρον να πάρει το χρίσμα. Ακόμη και ο αγαπημένος του φίλος Τζωρτζ Γ. Κλαρκ στη Φλόριδα δεν ανταποκρίθηκε θετικά. Έπειτα ήταν κι ο δικός του Όμιλος που θα έπρεπε να δεσμεύσει πρόσωπα, χρήματα και προσπάθεια για να επεκτείνει τον Όμιλο σε άλλες πόλεις. Όταν πρότεινε αυτήν την ιδέα στα μέλη του Σικάγου συνάντησε σθεναρή αντίδραση. Στο κάτω-κάτω, έλεγαν, σχημάτισαν και έγιναν μέλη στον Ροταριανό Όμιλο του Σικάγου για να κάνουν καινούργιους φίλους, να αυξήσουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες με τη στήριξη και των άλλων επαγγελματιών, και αργότερα, να βελτιώσουν την πόλη του Σικάγου. Ποιο όφελος θα είχαν αφιερώνοντας χρόνο και προσπάθειες για να ξεκινήσουν έναν Όμιλο στη Νέα Υόρκη ή το Τζάκσονβιλ; Ο Πωλ Χάρρις κατανοώντας το σκεπτικό τους, έλεγε: «Το Ρόταρυ στο Σικάγο ήταν κάτι συγκεκριμένο, κατανοητό. Το Ρόταρυ στο Σαν Φρανσίσκο και τη Νέα Υόρκη ήταν αόριστο, θολό, ένα όραμα, ίσως ανέφικτο. Οι άνθρωποι αυτοί φοβόντουσαν την αποτυχία. Δεν ήταν οραματιστές.» Ο Πωλ ήξερε ότι θα έχανε αν επέμενε να αγκαλιάσει ο Όμιλος επίσημα τις ιδέες του για επέκταση. Γι’ αυτό εντελώς τυχαία μίλησε με τον Μανουέλ Μουνιός τον Ιούνιο 1908. Η Εταιρεία “Σπέρρυ και Χάτσινσον” είχε μεταθέσει τον νεαρό πωλητή της από το Κράνφορντ του Νιου Τζέρσεϋ στο Σικάγο και για κάποιο διάστημα ήταν συγκάτοικοι στο Ξενοδοχείο “Ντελ Πράντο”. Όταν του είπε ο Μουνιός ότι η εταιρεία του τον έστελνε επαγγελματικό ταξίδι στο Σαν Φρανσίσκο, ο Πωλ του είπε: «Ίσως βρεις κάποιον να ενδιαφέρεται να ξεκινήσει έναν Ροταριανό Όμιλο εκεί.» Αυτή η σχεδόν τυχαία πρόταση άλλαξε για πάντα το σχήμα του Ροταριανού Κινήματος.
10 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Η δημιουργία και η εξέλιξη του Ροταριανού Ιδρύματος «Το Ροταριανό Ίδρυμα δεν έχει σκοπό να χτίσει μνημεία από τούβλα και πέτρες. Αν επεξεργαστούμε το μάρμαρο, θα καταστραφεί. Αν σκαλίσουμε στον μπρούτζο, με τον χρόνο θα σβηστεί. Αν οικοδομήσουμε ναούς, θα γίνουν σκόνη. Αν δουλέψουμε, όμως, με αθάνατα μυαλά, αν τα διαποτίσουμε με το πλήρες νόημα του Ροταριανού πνεύματος … χαράζουμε κάτι που θα λαμπρύνει την αιωνιότητα.» Arch C. Klumph Κλήβελαντ, Οχάϊο, ΗΠΑ
Ο Αρτς Σ. Κλάμφ, ιδρυτής του Ροταριανού Ιδρύματος.
Ή
ταν ολοκληρωτικά ιδέα του Άρτς Κλάμφ. Ως Πρόεδρος του Δ.Ρ. το 1917, μιλώντας στο Συνέδριο της Ατλάντα είπε στους συνέδρους: «Αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, προσφέροντας διάφορες υπηρεσίες στην κοινότητα, φαίνεται απόλυτα σωστό να δεχόμαστε δωρεές με σκοπό να κάνουμε καλό στον κόσμο.» Ακούστηκε σαν ένα αδύναμο κάλεσμα σε δράση ή ένα κίνητρο για τους παριστάμενους. Ήταν όμως το πρώτο λιθαράκι γι’ αυτό που θα γινόταν αργότερα σαφής στροφή προς την Προσφορά Υπηρεσιών που θα βελτίωνε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Και, όπως είχε συμβεί τόσες φορές νωρίτερα στο Ρόταρυ, όλο αυτό ξεκίνησε στο μυαλό ενός ανθρώπου. Ο άνθρωπος αυτός – ο Αρτς Κλαμφ – ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος. Γεννήθηκε το 1869 στο Κονώτβιλ της Πεννσυλβάνια και καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Όταν ήταν ακόμη παιδί, μετακόμισε η οικογένεια του μαζί με τον ίδιο και τους δύο αδελφούς του, στο Κλήβελαντ, Οχάϊο. Για να συμβάλει στα οικονομικά της οικογένειας εγκατέλειψε το σχολείο στα 12 και άρχισε να δουλεύει. Στα 16 έγινε το παιδί για τις δουλειές του γραφείου στην Εταιρεία THE ROTARIAN XI, NO.2 Ξυλείας Κουγιαχόγκα. Με δική του πρωτοβουλία γράφτηκε σε (Αύγουστος 1917) νυχτερινό σχολείο και, μετά από σκληρή δουλειά ολόκληρης ημέρας, περπατούσε καθημερινά τέσσερα μίλια για να πάει σχολείο προκειμένου να εξοικονομήσει το αντίτιμο του εισιτηρίου του τραμ. Όταν η δουλειά άρχισε να μην πηγαίνει καλά, η Εταιρεία Ξυλείας Κουγιαχόγκα έκανε τον Κλαμφ Διευθυντή. Άλλαξε τελείως την εταιρεία και την έκανε μια από τις πιο κερδοφόρες εταιρείες του είδους της στην Περιφέρεια Μιντγουέστ. Αργότερα αγόρασε την εταιρεία. Τέλος, το αυτοδίδακτο πρώην παιδί για τις δουλειές του γραφείου έγινε Πρόεδρος ή Αντιπρόεδρος σε διάφορες άλλες επιχειρήσεις, που περιελάμβαναν μια τράπεζα και μια ναυτιλιακή εταιρεία. Στα 18, έμαθε μόνος του να παίζει φλάουτο και τρία χρόνια αργότερα έπαιζε τόσο καλά, ώστε έγινε φλαουτίστας στη Συμφωνική Ορχήστρα του Κλήβελαντ, όπου συνέχισε να παίζει επί 14 χρόνια. Το 1911, ο Κλαμφ έγινε ιδρυτικό μέλος του Ρ.Ο. του Κλήβελαντ στην κατηγορία «ξυλεία – χονδρική
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 11
και λιανική πώληση». Η Ροταριανή του πορεία ακολούθησε το εξαιρετικό ιστορικό του σε επαγγελματικά και προσωπικά επιτεύγματα. Έγινε Πρόεδρος του Ομίλου το 1912 και Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ροταριανών Ομίλων για τη χρονιά 1916-17. Στην τελευταία του ομιλία ως Πρόεδρος του Ομίλου ο Κλαμφ πρότεινε «να δημιουργηθεί ένα ταμείο εκτάκτων αναγκών που θα επιτρέψει στον Όμιλο να κάνει πολλά πράγματα στο μέλλον.» Στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος της Επιτροπής που συνέταξε το νέο Καταστατικό του Διεθνούς Ρόταρυ, και ήταν δική του ιδέα να χωριστεί το Ρόταρυ σε Περιφέρειες, να δημιουργηθεί το αξίωμα του Διοικητή και να καθιερωθεί το Ετήσιο Συνέδριο της Περιφέρειας. Δεν ξέχασε όμως ποτέ την ιδέα του Ταμείου για την επέκταση των αγαθοεργιών του Ρόταρυ. Το Ροταριανό Ταμείο Δωρεών, όπως λεγόταν στην αρχή, του προέκυψε «σαν ένα όραμα, μια ξαφνική έμπνευση της στιγμής ότι ο οργανισμός ήταν περιέργως κατάλληλος για τον σκοπό της αποδοχής δωρεών για αγαθοεργίες.» Το Δ.Σ. του Διεθνούς Ρόταρυ ενέκρινε την ιδέα του, αλλά δεν δημιούργησε ένα μηχανισμό χρηματοδότησης. Πράγματι, την επόμενη δεκαετία, οι ηγέτες του Ρόταρυ συνέχισαν να αποδέχονται την πρόταση του Κλαμφ, χωρίς να προχωρούν όμως σε καμία συγκεκριμένη ενέργεια και χωρίς ενθουσιασμό. Προς το τέλος της θητείας του Κλαμφ ως Προέδρου, ο Ροταριανός Όμιλος του Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι, συγκέντρωσε χρήματα για να προσφέρει ένα δώρο στον απερχόμενο Πρόεδρο της Ένωσης. Όταν έκλεισε εκείνον τον λογαριασμό, βρέθηκε ένα πλεόνασμα $26,50 και αποφάσισαν να προσφέρουν αυτά τα χρήματα για να ξεκινήσει το Ροταριανό Ταμείο Δωρεών. Μόλις είχαν σπείρει τους πρώτους σπόρους για το ταμείο που σήμερα είναι γνωστό ως Το Ροταριανό Ίδρυμα του Δ.Ρ. Στα επόμενα χρόνια, ο Κλαμφ πίεζε την Ένωση να ενεργοποιήσει το Ταμείο Δωρεών για να βοηθήσει την ανάπτυξη νέων Ροταριανών Ομίλων και να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια. Ωστόσο, έξι χρόνια μετά, το Ταμείο ήταν στάσιμο στο ασήμαντο ποσό των $700. Το 1928, οι αντιπρόσωποι στο Συνέδριο στη Μιννεάπολη άλλαξαν το όνομα του Ταμείου που έγινε Το Ροταριανό Ίδρυμα. Η αλλαγή αυτή στο Καταστατικό του Δ.Ρ. όριζε ρητώς ότι ένα πενταμελές συμβούλιο – από πΠροέδρους του Δ.Ρ. – θα διοικούσε το νέο Ίδρυμα και τα χρήματα θα έμπαιναν σε χωριστό ταμείο από τον κύριο οργανισμό. Άρχισαν να εισρέουν δωρεές και τέσσερα χρόνια αργότερα υπήρχαν $50.000 στην τράπεζα. Μετά το κραχ του χρηματιστηρίου το 1929, δεν υπήρχαν πια δωρεές για αγαθοεργίες. Τότε ακριβώς ο Πωλ Χάρρις ζήτησε από το Ροταριανό Ίδρυμα να κάνει την πρώτη του δωρεά και έστειλε $500 στην Διεθνή Εταιρεία Παιδιών με Αναπηρία, της οποίας το έργο ξεκίνησε το 1919 ως έμπνευση του Ροταριανού Έντγκαρ Φ. «Μπαμπά» Άλλεν του Ρ.Ο. Ελύρια, Οχάϊο, ΗΠΑ. Το Δ.Σ. του Διεθνούς Ρόταρυ ανακοίνωσε σχέδια για ένα στόχο συγκέντρωσης $2.000.000 για το Ροταριανό Ίδρυμα, και φαινόταν τελικά να υλοποιείται το όραμα του Αρτς Κλαμφ. Η έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ανέτρεψε και πάλι τις ελπίδες τους, ωστόσο, η τραγωδία του πολέμου έκανε τους Ροταριανούς να σκεφτούν πιο σοβαρά τη δυνατότητα του Ροταριανού Ιδρύματος να φέρει ειρήνη. Ο Τσες Πέρρυ, ο οποίος είχε αποχωρήσει ως Γενικός Γραμματέας το 1942, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πέρρυ Ρέϋνολντς έγραψε τον Απρίλιο 1944 ένα άρθρο στο περιοδικό “The Rotarian” παρακινώντας τα μέλη να κάνουν δωρεές στο Ίδρυμα εκτός από την καταβολή της συνδρομής τους στο Ρόταρυ. «Η προσφορά $5 επιπλέον το χρόνο από κάθε Ροταριανό τα δύο επόμενα χρόνια θα σήμαινε μια δωρεά δύο εκατομμυρίων δολαρίων στο Δ.Ρ. κάνοντας το Ροταριανό Ίδρυμα ένα εργαλείο μεγάλου κοινωφελούς έργου στη μεταπολεμική περίοδο» υποστήριζε. Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945, το Ρόταρυ αναθεώρησε τους στόχους του για το Ροταριανό Ίδρυμα: THE ROTARIAN 1. Προώθηση Υποτροφιών του Ροταριανού Ιδρύματος για (Απρίλιος 1944) μεταπτυχιακές σπουδές, 2. Υποστήριξη οποιουδήποτε συγκεκριμένου και αποτελεσματικού σχεδίου έχει ως στόχο την προώθηση καλύτερης κατανόησης και φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών
12 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
διαφορετικών χωρών, και 3. Παροχή έκτακτης βοήθειας στους Ροταριανούς και τις οικογένειές τους όπου ο πόλεμος ή άλλη συμφορά έχει προκαλέσει γενική καταστροφή και δυστυχία. Το 1947, όταν πέθανε ο Πωλ Χάρρις, το Δ.Ρ. ζήτησε από φυσικά πρόσωπα και Ομίλους που ήθελαν να τιμήσουν τον ιδρυτή να κάνουν δωρεές στο όνομά του στο Ροταριανό Ίδρυμα, προτείνοντας $10 ανά μέλος. Χρήματα εισέρρευσαν από όλον τον κόσμο. Έτσι, τον πρώτο χρόνο μετά τον θάνατο του Πωλ Χάρρις, το Ροταριανό Ίδρυμα χορήγησε 18 Υποτροφίες του Ροταριανού Ιδρύματος – που αργότερα ονομάστηκαν Πρεσβευτικές Υποτροφίες – για σπουδές ενός έτους σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Ως το 1948, οι δωρεές είχαν υπερβεί τα $1.775.000. Εκτός από τη χορήγηση υποτροφιών για σπουδές σε 37 φοιτητές από 32 χώρες, το Ροταριανό Ίδρυμα διένειμε $15.000 ως βοήθημα-ανακούφιση σε 150 οικογένειες από τις συμφορές που τους προκάλεσε ο πόλεμος. Ως το 1954, το Ίδρυμα είχε συγκεντρώσει $3,5 εκατομμύρια – και σε έναν μόνο χρόνο οι νέες δωρεές έφθασαν τις $500.000. Το 1955, στην 50ή επέτειό του, το Ρόταρυ χορήγησε υποτροφίες σε 494 νέους και νέες από 57 χώρες. Το Ροταριανό Ίδρυμα είχε γίνει σε μικρό χρονικό διάστημα το πετυχημένο πρόγραμμα που είχε προ πολλού προβλέψει ο Αρτς Κλαμφ. Το 1956, το Δ.Σ. του Διεθνούς Ρόταρυ προέτρεψε τους Ομίλους να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο Ίδρυμα κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας του Ροταριανού Ιδρύματος, που όρισαν να διεξάγεται στα μέσα Νοεμβρίου κάθε χρόνο. Η Γραμματεία πρότεινε οι Όμιλοι και οι Περιφέρειες να σχεδιάζουν αυτήν την εβδομάδα προγράμματα που θα διαφημίζουν το Ίδρυμα και οι προσπάθειές τους είχαν τέτοια επιτυχία ώστε το 1982 οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) την επέκτειναν σε Μήνα του Ροταριανού Ιδρύματος, κάθε Νοέμβριο. Αυτή η διαρκής επιθυμία να τιμούν τον ιδρυτή του Ρόταρυ με δωρεές στο Ίδρυμα υποκίνησε μια από τις σημαντικότερες ιδέες στην ιστορία του. Ως το 1957, μια δεκαετία μετά τον θάνατο του Πωλ Χάρρις, οι δωρεές είχαν αρχίσει να μειώνονται. Οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) ανακοίνωσαν ότι όποιος κατέβαλλε $1.000 στο Ροταριανό Ίδρυμα θα γινόταν Paul Harris Fellow. Σε κάθε Paul Harris Fellow θα έδιναν μια πλακέτα, ένα μετάλλιο και ένα σήμα, που όλα θα έφεραν τη μορφή του ιδρυτή. Το 1968, οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) πρόσθεσαν την κατηγορία του Υποστηρίζοντος Μέλους για όσους δεν μπορούσαν να καταβάλουν ολόκληρο το ποσό των $1.000 εφάπαξ, αλλά δεσμεύονταν να δίνουν $100 το χρόνο. Όταν συμπλήρωναν τα $1.000, γίνονταν Paul Harris Fellows. Πρώτος Paul Harris Fellow ήταν ο Άλλισον Τζ. Μπρας, πΔιοικητής του Δ.Ρ. από το Λώρελ, Μισσισσιπή, ΗΠΑ. Δεύτερος ο Ρούφους Φ. Τσέϊπιν, ένα από τα μέλη του ομίλου του Σικάγου που έγινε για μεγάλο διάστημα Ταμίας του Διεθνούς Ρόταρυ. Ως το 1984 υπήρχαν 100.000 Paul Harris Fellows, αριθμός που έφθασε τις 250.000 το 1989 και τις 500.000 ως το 1995.
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 13
Σήμερα Πρεσβευτικές Υποτροφίες Το πρόγραμμα των Πρεσβευτικών Υποτροφιών του Ροταριανού Ιδρύματος είναι το μεγαλύτερο διεθνές πρόγραμμα υποτροφιών για πανεπιστημιακές σπουδές με ιδιωτική χρηματοδότηση. Σκοπός του είναι να προωθήσει μεγαλύτερη διεθνή κατανόηση και φιλικές σχέσεις μεταξύ των λαών όλων των χωρών – πρώτο βήμα προς έναν ειρηνικό κόσμο. Οι φοιτητές απόφοιτοι – και τελειόφοιτοι – προτείνονται από τους τοπικούς Ροταριανούς Ομίλους και επιλέγονται από την Περιφέρεια. Οι Πρεσβευτικοί Υπότροφοι έχουν δύο προτεραιότητες: πρώτον, να είναι πρεσβευτές του Ρόταρυ ανάμεσα στη χώρα τους και τη χώρα σπουδών γνωρίζοντας την κουλτούρα της χώρας υποδοχής, και δεύτερον, να ολοκληρώσουν με επιτυχία τις σπουδές τους. Μερικοί από τους πιο διακεκριμένους ηγέτες του κόσμου είναι υπότροφοι του προγράμματος υποτροφιών του Ρόταρυ. Ανάμεσά τους: ο Πρέσβης Όττο Μπορτς της Δανίας, ο εκλιπών Κάρλος Αλμπέρτο ντα Μότα Πίντο, πρωθυπουργός της Πορτογλίας, ο Σαντάκο Ογκάτα, τέως αρμοστής του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ο Μπιλ Μόγιερς, διαπρεπής δημοσιογράφος και τέως αναπληρωτής Διοικητής του Ειρηνευτικού Σώματος των ΗΠΑ, ο Πωλ Α. Βόλκερ, καθηγητής, οικονομολόγος και τέως Πρόεδρος της Τράπεζας Ομοσπονδιακού Αποθεματικού, ο Σερ Γουίλλιαμ Ντην, τελευταίος κυβερνήτης της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας, ο Φίλιπ Λέϊντερ, τέως πρέσβης των ΗΠΑ στη Μεγάλη Βρετανία και ο διάσημος πιανίστας Βαν Κλίμπερν, νικητής του πρώτου Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου Τσαϊκόφσκυ στη Μόσχα. Το 1971, οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) εμπλούτισαν το πρόγραμμα των Πρεσβευτικών Υποτροφιών προσθέτοντας ένα ειδικό πρόγραμμα που θα χρηματοδοτούσε δασκάλους για άτομα με ψυχική, σωματική και εκπαιδευτική υστέρηση. Από το 1994, το Ροταριανό Ίδρυμα έχει συμπεριλάβει τρεις νέους τύπους υποτροφιών: μια Μακρόχρονη Πρεσβευτική Υποτροφία για σπουδές δύο χρόνων στο εξωτερικό, την Πολιτιστική Πρεσβευτική Υποτροφία, για την εντατική εκμάθηση της γλώσσας ή τη μελέτη του πολιτισμού μιας άλλης χώρας διάρκειας τριών έως έξι μηνών και την Ιαπωνική Πρεσβευτική Υποτροφία, για εντατική μελέτη της Ιαπωνικής γλώσσας και 12μηνη παραμονή στην Ιαπωνία. Όλα αυτά τα χρόνια οι Ροταριανοί είναι δικαιολογημένα υπερήφανοι για το πρόγραμμα Πρεσβευτικών Υποτροφιών, αλλά απορούν κιόλας γιατί συχνά επισκιάζεται από άλλους οργανισμούς που στέλνουν λιγότερους φοιτητές στο εξωτερικό και ξοδεύουν λιγότερα χρήματα. Το Ροταριανό Ίδρυμα επενδύει $26.000 σε κάθε φοιτητή. Το 1991, ανέθεσε στο Ινστιτούτο Διεθνούς Εκπαίδευσης μια μελέτη αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας του προγράμματος υποτροφιών του Ροταριανού Ιδρύματος. Μερικά ευρήματα ήταν τα εξής: • «Το Ροταριανό πρόγραμμα υπερέχει σε σύγκριση με ανάλογα προγράμματα στη διεθνή κοινότητα υποτροφιών.» • «Ελάχιστα είναι γνωστά για το θέμα… λαμβανομένου υπ’ όψιν του μεγέθους του Ρόταρυ, των χρόνων ύπαρξής του και του γενικού επιπέδου εξαιρετικής ποιότητας.» • «Είναι τεράστια η ευγνωμοσύνη [των υποτρόφων] στο Ρόταρυ γι’ αυτό που θεωρούν ως τη σημαντικότερη εμπειρία της ζωής τους.» • «Το Ροταριανό πρόγραμμα όπως είναι σήμερα επιτυγχάνει αυτό που είχε στόχο να κάνει.»
Ανταλλαγή Ομάδων Μελέτης (Group Study Exchange – GSE) Οι πρώτες Ομάδες του προγράμματος Ανταλλαγής Ομάδων Μελέτης (GSE) οργανώθηκαν το 1965 ανάμεσα στις Περιφέρειες της Καλιφόρνιας και της Ιαπωνίας. Το πρόγραμμα είχε τέτοια επιτυχία ώστε σύντομα εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο. Μια Περιφέρεια επιλέγει έναν Ροταριανό ως αρχηγό Ομάδας και μετά τέσσερις έως έξι άνδρες και γυναίκες 25-40 χρόνων, που δεν είναι Ροταριανοί, αλλά θα ήταν άριστοι
14 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
πρεσβευτές καλής θέλησης. Το Ροταριανό Ίδρυμα μετά ταιριάζει αυτήν την Ομάδα με μια Περιφέρεια σε άλλη χώρα και καλύπτει όλα τα έξοδα του ταξιδιού. Επί τέσσερις έως έξι εβδομάδες, η Περιφέρεια υποδοχής ξεναγεί την ομάδα των επισκεπτών σε ενδιαφέροντα σημεία και φροντίζει να επισκεφθούν σχολεία, σπίτια, δικαστήρια, τοπικές αρχές, επιχειρήσεις – και Ροταριανούς Ομίλους. Μένουν σε σπίτια Ροταριανών, τρώνε μαζί, ανταλλάσσουν οικογενειακές φωτογραφίες, και επισκέπτονται άτομα του χώρου τους ή του επαγγέλματός τους. Έχει συμβεί πολλές φορές να αντιστρέφονται οι ρόλοι και η Περιφέρεια υποδοχής να στέλνει στο εξωτερικό τη δική της ομάδα τον ίδιο ή τον αμέσως επόμενο χρόνο. Υπάρχουν περίπου 46.000 άτομα που έχουν συμμετάσχει σε Ομάδες GSE. Ο πρόδρομος και το μοντέλο για τις Ομάδες Ανταλλαγής Μελέτης πιθανότατα ξεκίνησε από τη Νέα Ζηλανδία. Το Πρόγραμμα ROTA (Ροταριανό Βραβείο Ταξιδιού στο Εξωτερικό) λειτουργούσε από το 1955 με δίμηνα ταξίδια μελέτης ομάδων έξι νεαρών επαγγελματιών και επιχειρηματιών και ενός Ροταριανού αξιωματούχου. Επισκέψεις (τα χρόνια που έληγαν σε μονό αριθμό) πραγματοποιήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα), την Ινδία, την Ιαπωνία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη. Τα χρόνια που έληγαν σε ζυγό αριθμό πραγματοποιήθηκαν αντιστρόφως επισκέψεις στη Νέα Ζηλανδία. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε ώσπου οι Ομάδες Ανταλλαγής Μελέτης GSE έγιναν πρόγραμμα του Ροταριανού Ιδρύματος. Οι Ομάδες Ανταλλαγής Μελέτης έχουν γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή και τα πλέον επιτυχημένα προγράμματα του Ιδρύματος. Βοηθάει ανθρώπους από διαφορετικές χώρες να καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον και να πραγματοποιούν τα όνειρα και τις κοινές τους φιλοδοξίες. Με αυτόν τον τρόπο, οι Ομάδες Ανταλλαγής Μελέτης αποτελούν ένα ζωτικό εργαλείο στη δέσμευση του Ρόταρυ για διεθνή κατανόηση και ειρήνη.
Συμμετοχικές Χορηγίες (Matching Grants) Ως τη δεκαετία του ’60, το αεροπλάνο είχε κάνει τον κόσμο μικρότερο. Περισσότεροι Ροταριανοί γνωρίζονταν σε Διεθνή Συνέδρια και Όμιλοι και Περιφέρειες επεξεργάζονταν τρόπους για να συνεργαστούν σε κοινά προγράμματα. Το Ίδρυμα καθιέρωσε Ειδικές Χορηγίες (που αργότερα ονομάστηκαν Συμμετοχικές Χορηγίες) το 1965 ως έναν τρόπο να κινηθούν τα χρήματα του Ιδρύματος και συγχρόνως να αυξηθεί η συμμετοχή μεταξύ Ροταριανών και Ομίλων. Ξαφνικά, Ροταριανοί Όμιλοι δύο ή περισσοτέρων χωρών μπορούσαν να συνεργαστούν σε ένα πρόγραμμα Προσφοράς στη Διεθνή Κοινότητα και να κάνουν αίτηση στο Ροταριανό Ίδρυμα για χρήματα ανάλογα με εκείνα που είχαν συγκεντρώσει στη χώρα τους. Οι Συμμετοχικές Χορηγίες του Ιδρύματος έχουν δοθεί μέχρι το ποσό των $150.000 σε ομάδες Ροταριανών από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες για να συνεργαστούν στην κατασκευή αρδευτικών έργων, να καθιερώσουν «ανανεώσιμα δάνεια» που έχουν ως αποτέλεσμα την αυτο-ανάπτυξη των ανθρώπων σε φτωχικά χωριά, να αγοράσουν γεωργικά μηχανήματα και να χρηματοδοτήσουν επιμόρφωση δασκάλων και ασθενοφόρα οχήματα. Οι Συμμετοχικές Χορηγίες δεν είναι λευκές επιταγές που δίνονται για αγαθοεργίες. Απαιτούν την ενεργό εμπλοκή και την εποπτεία Ροταριανών από έναν Όμιλο όπου τοποθετείται το πρόγραμμα και από έναν διεθνή εταίρο. Ο Δρ. Ντέϊβιντ Μπάκλεϋ είναι Ιρλανδός και έμεινε δύο χρόνια ως εθελοντής γιατρός στην Έρημο Τουρκάνα, μια απομονωμένη περιοχή της βόρειας Κένυας. Ήξερε από πρώτο χέρι πόσο υπέφεραν οι χωρικοί και πως συχνά πέθαιναν λόγω έλλειψης ιατρικής περίθαλψης. Οι έγκυες γυναίκες διέτρεχαν ιδιαίτερο κίνδυνο και συχνά έχαναν τα μωρά τους και την ίδια τους τη ζωή στη διάρκεια του τοκετού. Όταν τελείωσε η θητεία του Μπάκλεϋ, επέστρεψε στην Ιρλανδία και λίγο καιρό μετά έγινε μέλος του Ρ.Ο. του Τραλή (Tralee). Όταν πληροφορήθηκε για το πρόγραμμα Συμμετοχικής Χορηγίας του Ιδρύματος, ο Όμιλος του Μπάκλεϋ και ένας Όμιλος στην Κένυα κατέστρωσαν μαζί μια πρόταση να αποκτήσουν και να εξοπλίσουν ένα όχημα που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως κινητή νοσοκομειακή μονάδα και ασθενοφόρο. Τα μέλη του Ομίλου του έδωσαν για το πρόγραμμα $942 και η εκδήλωση που έκαναν για τη συγκέντρωση χρημάτων απέφερε ακόμη $8.684. Η Περιφέρεια 1160, η Περιφέρεια όπου ανήκε ο Όμιλος του Τραλή, έδωσε ακόμη $1.500 από το DDF (District Designated Fund = Προσδιορισμένο Κεφάλαιο Περιφέρειας). Το συνολικό ποσό ανήλθε σε $11.126 και ο Όμιλος τότε έκανε αίτηση και εγκρίθηκε από το Ροταριανό Ίδρυμα μια Συμμετοχική Χορηγία $11.126. Έτσι, ένας μικρός Ιρλανδικός Ροταριανός Όμιλος
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 15
μετέτρεψε τη σχετικά μικρή συμβολή του σε ένα πρόγραμμα $22.252 που προσφέρει σύγχρονη ιατρική περίθαλψη σε 40.000 γυναίκες σε απομακρυσμένα χωριά της Αφρικής.
Χορηγίες Υγείας, Πείνας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας (3-H) Το πρόγραμμα Χορηγιών Υγείας, Πείνας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας ήταν ιδέα του Πρόεδρου του Δ.Ρ. για το 1978-79 Κλεμ Ρηνάουφ (σήμερα Λόρδου Κλεμ) της Αυστραλίας, αν και αποδίδει την πρώιμη επιτυχία του προγράμματος στον αμέσως προκάτοχό του, Γ. Τζακ Ντέϊβις από τη Βερμούδα. Στη διάρκεια της Προεδρίας του το 197778, ο Ντέϊβις ήθελε να κινητοποιήσει περισσότερους Ροταριανούς να ασχοληθούν ενεργά με το ανθρωπιστικό έργο και να εμπλακεί το Δ.Ρ. στο μαζικό εμβολιασμό παιδιών. Ήταν από τους πρώτους και ένθερμους υποστηρικτές της ένταξης του προγράμματος των 3-H στην ατζέντα του Ρόταρυ. Το 1978, οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) εγκαινίασαν τις Χορηγίες 3-H με στόχο «να βελτιώσουν την υγεία, την πείνα, και να προωθήσουν την ανθρωπιστική, πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη μεταξύ των λαών του κόσμου.» Οι Χορηγίες 3-H καλύπτουν μια ευρεία κλίμακα προγραμμάτων, τα οποία με την ολοκλήρωσή τους προσφέρουν συνεχιζόμενη ανάπτυξη. Οι Χορηγίες 3-H γενικώς κυμαίνονται από $100.000 μέχρι $300.000. Η χρηματοδότηση για το πρόγραμμα 3-H αρχικά προήλθε από το Ταμείο της 75ης Επετείου από την ίδρυση του Ρόταρυ, για την ενίσχυση του οποίου ζητήθηκε από τους Ροταριανούς να συνεισφέρουν $15 ο καθένας. Η πρώτη Χορηγία 3-H το 1978 βοήθησε να εμβολιαστούν κατά της πολιομυελίτιδας 6,3 εκατομμύρια παιδιά στις Φιλιππίνες – ένα πρόγραμμα που εξελίχθηκε στο Polio-Plus. Μια άλλη Χορηγία υγείας στις Φιλιππίνες πρόσφερε ιατρικά μηχανήματα σε τρία νοσοκομεία, μαζί με 75 βιο-ιατρικούς τεχνικούς που εκπαίδευσαν το προσωπικό των νοσοκομείων στη χρήση και την επισκευή των μηχανημάτων. Το πρόγραμμα αυτό είχε ευρύ αντίκτυπο στην εκπαίδευση υγείας σε ολόκληρη τη χώρα και τη διάγνωση και θεραπεία των ασθενών. Ένα τρίτο πρόγραμμα 3-H βελτίωσε το εισόδημα και την ποιότητα ζωής μιας ολόκληρης κοινότητας. Ο Ροταριανός Όμιλος στη φτωχική περιοχή της Αρούσα, στην Τανζανία, από κοινού με τον Ρ.Ο. του Γκουέλφ, Οντάριο, στον Καναδά, εξασφάλισαν μια Χορηγία 3-H για να εξοπλίσουν ένα Κέντρο Υγείας, να προσφέρουν επαγγελματική κατάρτιση σε θύματα της λέπρας και παιδιά του δρόμου, να βελτιώσουν τις μεθόδους γεωργικής καλλιέργειας και να εγκαταστήσουν μια υδρογεννήτρια για να παράγουν πόσιμο νερό. Στην Κόστα Ρίκα, ο Ρ.Ο. του Σαν Χοσέ χρησιμοποίησε μια Χορηγία 3-H για να δημιουργήσει μια διαχωριστική ζώνη γύρω από ένα προστατευόμενο δάσος. Πρόσφερε εκπαίδευση σε εναλλακτικούς τρόπους καλλιέργειας στους κατοίκους τεσσάρων κοινοτήτων κοντά στο δάσος, καθώς και ένα κοινοτικό πιστωτικό κεφάλαιο για λήψη δανείων. Το Μπαγκλαντές είναι ανάμεσα στις φτωχότερες χώρες στον κόσμο και έχει από τους χαμηλότερους δείκτες στο μορφωτικό επίπεδο. Οι Ροταριανοί στο Μπαγκλαντές και την Αυστραλία θεώρησαν το πρόγραμμα των χορηγιών μια καταπληκτική ευκαιρία για βοήθεια από το Ροταριανό Ίδρυμα. Η Χορηγία 3-H των $500.000 τους βοήθησε να εισαγάγουν ένα πρόγραμμα εκμάθησης ανάγνωσης και αρίθμησης, το οποίο είχαν επιτυχώς εφαρμόσει στην Ταϋλάνδη λίγα χρόνια πριν συνάδελφοί τους Ροταριανοί υπό τον Αυστραλό πΔιοικητή δρα Ντικ Γουώκερ. Μετά από δοκιμή δύο χρόνων σε 33 σχολεία, το πρόγραμμα διευρύνθηκε σε ολόκληρη τη χώρα ως πενταετές πρόγραμμα. Στα πρώτα τρία χρόνια, οι δείκτες ανέβηκαν από το 26 στο 55 τοις εκατό. Οι Ατομικές Χορηγίες καλύπτουν τα ταξιδιωτικά έξοδα για να εργαστεί ένας Ροταριανός σε ένα πρόγραμμα Προσφοράς στη Διεθνή Κοινότητα σε άλλη χώρα. Έτσι, ένας Βρετανός εκπαιδευτής θα μπορούσε να διδάξει μαθητές στη Μαδαγασκάρη πώς να χρησιμοποιούν ηλιακά ραδιόφωνα, ένας Ινδός μηχανικός θα μπορούσε να βοηθήσει τα θύματα πλημμύρας στη Μοζαμβίκη και ένας Ισπανός γιατρός θα μπορούσε να διδάξει φυσικοθεραπευτές στην Παραγουάη.
16 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Το Σύστημα SHARE Το Ροταριανό Ίδρυμα συγκεντρώνει σήμερα πάνω από $65 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για προγράμματα εκπαιδευτικά, ανθρωπιστικά και πολιτιστικής ανταλλαγής. Τα χρήματα αυτά προέρχονται από τους Ροταριανούς Ομίλους και τις Περιφέρειες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το σύστημα SHARE επινοήθηκε στις αρχές του 1990 για να εκχωρήσει ένα μέρος των χρημάτων που συγκεντρώνονται στο Διεθνές Ταμείο του Ιδρύματος. Το υπόλοιπο πιστώνεται στο DDF (District Designated Fund = Προσδιορισμένο Κεφάλαιο Περιφέρειας). Οι Περιφέρειες που κάνουν δωρεές στο Ροταριανό Ίδρυμα έχουν την ελευθερία να διαθέσουν αυτά τα χρήματα όπως θεωρούν καλύτερα. Έτσι, σε Περιφέρειες οι Όμιλοι των οποίων προσφέρουν μεγάλα ποσά στο Ίδρυμα διατίθενται περισσότερες Πρεσβευτικές Υποτροφίες από ό,τι σε Περιφέρειες που προσφέρουν λιγότερα. Μέσω του DDF, η Περιφέρεια πιστώνεται για ένα ποσοστό των δωρεών της προς το Ίδρυμα.
Ας έρθει ειρήνη στον κόσμο… Όταν συναντήθηκε η Επιτροπή Νέων Οριζόντων το 1982 για να καταστρώσει ένα σχέδιο μακροπρόθεσμης στρατηγικής για το Ρόταρυ, υιοθετήθηκε η ιδέα που πρότεινε η Επιτροπή Διεθνούς Κατανόησης και Ειρήνης να καθιερώσουν Ροταριανά Φόρουμ Ειρήνης. Τα Συμβούλια αυτά άρχισαν να συνεδριάζουν δύο φορές το χρόνο σε διάφορες πόλεις του κόσμου υπό την αιγίδα του Ιδρύματος. Οι Θεματοφύλακες (Έφοροι ή Επίτροποι κατά την ορθότερη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα του όρου trustees) σύντομα άλλαξαν το όνομα σε Ροταριανό Πρόγραμμα Ειρήνης και έτσι άρχισε μια σειρά εκπαιδευτικών σεμιναρίων με κεντρικά θέματα το περιβάλλον, την οικονομική ανάπτυξη, την επίλυση συγκρούσεων και τη συμφιλίωση. Στην αυγή του 21ου αιώνα, οι Ροταριανοί κατάλαβαν ότι η αποστολή τους στη βοήθεια της υπόθεσης της ειρήνης ήταν περισσότερο αναγκαία από ποτέ άλλοτε. Προνοώντας για το μέλλον, το Ροταριανό Ίδρυμα εγκαινίασε μια σημαντική πρωτοβουλία για να υποστηρίξει την ειρήνη: τα Ροταριανά Κέντρα για Διεθνείς Σπουδές Ειρήνης και Επίλυσης Διαφορών. Τα Ροταριανά Κέντρα προσφέρουν σε άτομα αφοσιωμένα στην υπόθεση της ειρήνης και της συνεργασίας την ευκαιρία να σπουδάσουν με πλήρη κάλυψη των εξόδων τους και να πάρουν πτυχίο για μεταπτυχιακές σπουδές επιπέδου master ή πιστοποιητικό στις διεθνείς σπουδές, σπουδές ειρήνης ή επίλυσης διαφορών. Για την υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων το Ρόταρυ συνεργάζεται με το Chulalongkorn University, (Bangkok, Ταϋλάνδη, παρέχει Πιστοποιητικό Επαγγελματικής Ανάπτυξης), Duke University και University of North Carolina at Chapel Hill, (North Carolina, ΗΠΑ, τα δύο πανεπιστήμια συνεργάζονται και αποτελούν ένα Ροταριανό Κέντρο), International Christian University, (Tokyo, Ιαπωνία), University of Bradford, (West Yorkshire, Μεγάλη Βρετανία), University of Queensland, (Brisbane, Queensland, Αυστραλία), Uppsala University, (Uppsala, Σουηδία). Το πρώτο τμήμα το 2002 περιελάμβανε 70 μαθητές από 35 χώρες, οι περισσότεροι των οποίων μιλούσαν τουλάχιστον τρεις γλώσσες. Αρχίζοντας το 2004 και κάθε χρόνο από εκεί και έπειτα, 70 νέοι και νέες αποφοιτούν με τη φιλοσοφία, την εκπαίδευση και τα πρακτικά εργαλεία που απαιτούνται για να επηρεάσουν αποτελεσματικά τις μελλοντικές διεθνείς σχέσεις, δουλεύοντας για οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Παγκόσμια Τράπεζα, τα διπλωματικά σώματα των χωρών τους και μη κυβερνητικούς οργανισμούς και πολυεθνικές εταιρίες. Σε μια δεκαετία, 700 άνθρωποι ήδη εργάζονται σε σημαντικές θέσεις, έχοντας εκπαιδευτεί και δεσμευτεί να μειώσουν την ένταση και να επιλύσουν τις διαφορές ειρηνικά. Τα επιτεύγματα του Ροταριανού Ιδρύματος είναι εντυπωσιακά. Σχεδόν 36.000 φοιτητές από 110 χώρες έχουν λάβει Πρεσβευτικές Υποτροφίες αξίας $429 εκατομμυρίων δολαρίων. Πάνω από 46.000 άνθρωποι έχουν συμμετάσχει σε 10.600 Ομάδες Ανταλλαγής Μελέτης με κόστος πάνω από $82 εκατομμύρια δολάρια και 18.000 προγράμματα Συμμετοχικής Χορηγίας σε 166 χώρες έχουν χρηματοδοτηθεί με κόστος
ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ | 17
πάνω από $182 εκατομμύρια δολάρια. Μέσω του Polio-Plus, το Ρόταρυ έχει προσφέρει πάνω από $500 εκατομμύρια δολάρια στις προσπάθειες εξάλειψης της πολιομυελίτιδας διεθνώς. Από το 1947, οι Ροταριανοί έχουν συνεισφέρει πάνω από $1,4 δισεκατομμύρια δολάρια στο Ίδρυμα, με τις συνολικές εισφορές να κυμαίνονται κατά μέσο όρο πάνω από $85 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Υπάρχουν πάνω από 1.250.000 Paul Harris Fellows και προστίθενται 45.000 νέοι κάθε χρόνο. Το Ροταριανό Ίδρυμα ξοδεύει περίπου $180 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για τα προγράμματά του και από το 1917 έχει ξοδέψει $2 δισεκατομμύρια για βραβεία και έξοδα προγραμμάτων – ωστόσο, διατηρεί ακόμη ένα κεφάλαιο περίπου $500 εκατομμυρίων δολαρίων. Η δωρεά που ονειρεύτηκε ο Αρτς Κλαμφ έγινε πραγματικότητα. Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Μονίμου Κεφαλαίου (1992) είχε σκοπό να παράσχει μια διαρκώς αυξανόμενη ροή εσόδων για να εξασφαλίσει το μέλλον των προγραμμάτων του Ιδρύματος. Μια οργανωμένη δομή συμβούλων του Μονίμου Κεφαλαίου και αξιωματούχων της Περιφέρειας εντόπισαν εκατοντάδες γενναιόδωρους Μεγάλους Δωρητές (Major Donors) που ανέβασαν το κεφάλαιο στα $250 εκατομμύρια δολάρια ως το 2003, με την προοπτική να φτάσει τον αρχικό στόχο του $1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Οι στατιστικές όμως λένε μόνο ένα μέρος της ιστορίας του Ροταριανού Ιδρύματος. Όπως και το ίδιο το Ρόταρυ, το Ροταριανό Ίδρυμα δεν έχει να κάνει με τα χρήματα, έχει να κάνει με τους ανθρώπους. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους που κάνουν δωρεές στο Ίδρυμά τους και τη χαρά που παίρνουν δίνοντας. Μερικοί προσφέρουν για να έχουν την τιμή να γίνουν Paul Harris Fellows. Άλλοι δίνουν ζητώντας να αποδοθεί η αναγνώριση σε κάποιον άλλον: ένα γονιό, μέντορα, εθελοντή ή αξιόλογο συμπολίτη τους. Η Μητέρα Τερέζα, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Κόφι Αννάν, ο Βασιλιάς Μπωδουίν του Βελγίου, ο Πρόεδρος Χαμπίμπ Μπουργίμπα της Τυνησίας, ο Πρόεδρος Βατσλάβ Χάβελ της Δημοκρατίας της Τσεχίας, ο Πρίγκιπας Κάρολος της Αγγλίας, η Ίντιρα Γκάντι, ο Ραβίνος του Ισραήλ Γιτζχάκ, ο Λουτσιάνο Παβαρόττι, ο Βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας, ο Αγά Χαν, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ και εκατοντάδες άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες ονομάστηκαν Paul Harris Fellows. Το ίδιο έγινε όμως και με χιλιάδες άλλους των οποίων τα ονόματα λίγοι από μας θα αναγνώριζαν: πρόκειται για τη γυναίκα που ταΐζει τους άστεγους, τον αγαπημένο δάσκαλο των παιδιών στο σχολείο της γειτονιάς, τον γιατρό στην κλινική κατά του AIDS. Στον δωρητή και τον αποδέκτη εξίσου, η απονομή της αναγνώρισης Paul Harris Fellow είναι τιμή και προνόμιο. Το Ίδρυμα είναι επίσης η ιστορία των ανθρώπων που ωφελούνται από τις δωρεές αυτές. Όταν ένας Ροταριανός στην Ελλάδα ανακηρύσσεται Paul Harris Fellow, τα $1.000 που προσφέρει στο Ροταριανό Ίδρυμα χρηματοδοτούν την αγορά βιβλίων για την εκπαίδευση 2.000 παιδιών σε ένα σχολείο στην Παπούα της Νέας Γουϊνέας. Όταν μια Ροταριανή στη Φινλανδία κάνει μια δωρεά στο Ίδρυμα προς τιμήν του γιατρού που έσωσε τη ζωή της κόρης της, προσφέρει μια καλύτερη ζωή στις γυναίκες της Νικαράγουα, οι οποίες παίρνουν μικροδάνεια $50 που θα τους επιτρέψουν να ανοίξουν μια δουλειά για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους. Μια δωρεά $1.000 θα προσφέρει αρκετά χρήματα για την κάλυψη των εξόδων Ροταριανών από το Τέξας που θα θυσιάσουν ένα μήνα από τη ζωή τους ως εθελοντές στην Πολωνία, όπου θα διδάξουν πρακτικές επαγγελματικής ηθικής σε φοιτητές. Είναι αρκετά για την αγορά εμβολίων πολιομυελίτιδας για 2.000 βρέφη στη Νιγηρία, ενώ παρακινεί δεκάδες χιλιάδες Ροταριανούς να βοηθήσουν στην εκστρατεία ανοσοποίησης. Το Ίδρυμα είναι η ιστορία των μητέρων που πρώτη φορά βλέπουν τώρα τα παιδιά τους. Είναι η ιστορία του θύματος του ναρκοπέδιου που μπορεί τώρα με το αναπηρικό καροτσάκι να μετακινηθεί για να εργαστεί και να αποκαταστήσει έτσι την αξιοπρέπειά του. Το Ροταριανό Ίδρυμα είναι τόσο αποτελεσματικό γιατί συνταιριάζει χρήματα και ανθρώπους. Όπως έλεγε ο Αρτς Κλαμφ: «Τα χρήματα μόνα τους κάνουν μικρό καλό. Η ατομική προσφορά είναι ανίσχυρη χωρίς χρήματα. Αυτά τα δύο μαζί όμως μπορούν να είναι θείο δώρο για τον πολιτισμό.» Γράφοντας στον Κλαμφ το 1934, ο Πωλ Χάρρις συλλογιζόταν: «Έχω την αίσθηση ότι κάποια μέρα ξαφνικά, και ίσως χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους μας εκτός από ό,τι κάνουμε για το κίνημά μας εδώ και χρόνια, θα βρεθούμε με κάτι πραγματικά σπουδαίο.» Αυτά τα λόγια που γράφτηκαν σε μια εποχή που η ενίσχυση στο Ροταριανό Ίδρυμα ήταν μικρή, ήταν όντως προφητικά. Ο Κλαμφ πέθανε το 1951, όταν το Ροταριανό Ίδρυμα ήδη γινόταν ένας σημαντικός παράγοντας κοινωφελούς έργου. Θα μπορούσε όμως ακόμη και ο Αρτς Κλαμφ να διανοηθεί την τεράστια απήχηση και την έκταση που πήρε η ιδέα που θεώρησε «μια μικρή έμπνευση»;
18 | ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΡΟΤΑΡΥ & ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Έρευνα – Συγκέντρωση υλικού: Νίκος Μακρυγιάννης (Ρ.Ο. Χαλάνδρι) Μετάφραση κειμένων: Κωνσταντίνα Επισκοποπούλου (Ρ.Ο. Νέα Σμύρνη) Σελιδοποίηση - Έρευνα “The Rotarian”: Καλλιόπη Ξενοπούλου (Ρ.Ο. Ερμούπολη)
ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Έκδοση της 2470 Περιφέρειας Δ.Ρ. Ροταριανό έτος 2011-12