In memoriam : onze hoofdredacteur Ludwig Janssens

Afscheid van een goede vriend en de sterke man achter Floor Forum, onze hoofdredacteur Ludwig Janssens

In memoriam … onze maat

Het volledige Floor Forum team verkeert in diepe rouw. Afgelopen maand hebben we onverwacht afscheid moeten nemen van onze hoofdredacteur Ludwig Janssens. Zijn overlijden laat een grote leegte achter bij zijn familie, zijn vrienden, maar ook bij ons. Als eerbetoon schetsen we voor u graag een portret van deze creatieve duizendpoot, die meer dan 20 jaar één van de drijvende krachten achter Floor Forum was.

Ludwig groeide op in het Mechelse en ging naar school in het Sint-Romboutscollege, waar hij Latijn-Grieks studeerde. Het is dan ook geen toeval dat er regelmatig een Latijnse quote in zijn teksten opdook. Ludwig was een creatieveling. Dat blijkt ook uit zijn oude schoolrapporten: “Ludwig is te speels en neemt de studie nog te licht op. Zijn resultaat lijdt hier natuurlijk onder. Wij hopen dat hij ernstiger zal werken in de toekomst.” Maar tegelijkertijd kreeg hij wel steeds een 10 op 10 voor vriendelijkheid, eerlijkheid en behulpzaamheid. Dat is de Ludwig zoals wij hem ook altijd hebben gekend.

Hart voor de horeca Na het humaniora zette Ludwig zijn zinnen op een rechtendiploma, maar die plannen werden doorkruist door een andere passie: de keuken. De studies werden gestaakt, en Ludwig ging voluit voor een eigen restaurant, in Leuven. Daarna volgden nog enkele andere horecazaken, maar uiteindelijk belandde Ludwig op zijn plek: de Wingerd, het visrestaurant op de Mechelse Vismarkt.

Proverba Maar in het restaurant kon Ludwig maar een deel van zijn creativiteit kwijt. Hij kroop ook graag in zijn pen, en daarom richtte hij het redactiebureau Proverba op, waarmee hij zich focuste op vakbladen. Hij schreef jarenlang over brandpreventie voor het Fireforum Magazine. Daarnaast ging hij niet alleen aan de slag voor de magazines Floor Forum en Floor Forum International maar ook ons magazine Il Nostro Ristorante was hem op het lijf geschreven, evenals ons consumentenblad Parket & Laminaat. Een mooie samenwerking die uiteindelijk meer dan 20 jaar zou duren en die zowel voor hem als voor ons veel betekende.

Straffe pen Schrijven was bij Ludwig een aangeboren talent. Een vroegere klasgenoot vertelde ons deze anekdote. “Toen ik veertien was leerde ik Ludwig kennen. Ik werd zijn klasbuur voor een trimester. Op een maandagochtend merkte Ludwig plots dat hij een opstel was vergeten te maken. Hij nam een dubbel blad, schreef in één trek en minder dan 15 minuten de bladzijden vol. Enkele dagen later kreeg hij een tien en ik moest het stellen met een 6 voor mijn weekend werk.”

Aangename teksten De schrijfstijl van Ludwig viel heel erg in de smaak bij zijn lezers. De leerrijke, informatieve teksten werden vaak gekruid met een kwinkslag of persoonlijke belevenissen, waardoor het altijd heel aangenaam om te lezen was. Zijn inbreng en inzet waren één van de belangrijkste redenen waarom Floor Forum wordt gezien als een van ’s werelds meest gerespecteerde vakbladen binnen de sector.

Een eigen roman Zijn passie voor schrijven ging verder dan de vakbladen waar hij aan meewerkte. Recent was hij ook begonnen met het schrijven van fictie. Dat laatste deed hij in Kroatië, een plek die hem nauw aan het hart lag. Vorig jaar vertoefde hij maandenlang aan de Adriatische kust om in alle rust aan zijn eigen romans te werken. Zijn eerste boek was grotendeels klaar, en zal door zijn kinderen worden uitgegeven.

Op en langs de tenniscourt En er was nog een belangrijke passie in het leven van Ludwig. Hij was ook een grote tennisliefhebber. Hoewel hij zijn eigen racket al enkele jaren had opgeborgen om gezondheidsredenen, was hij wel nog bijna dagelijks op het terras van de tennisclub te vinden. Bovendien is hij ook nog eens tien jaar voorzitter geweest van de tennisclub in Hombeek bij Mechelen, iets waar hij zich voor de volle 200% voor inzette.

Vastbesloten, en soms té vastbesloten Ludwig kon als geen ander zeker van zijn stuk zijn. Hij gebruikte zijn snedige taal graag om zijn standpunten te verdedigen, maar ging daar al eens net dat beetje te ver in… zo blijkt uit dit verhaal van een vriend. “Tijdens een uitstap met familie en vrienden naar het befaamde restaurant van TV-kok Piet Huysentruyt, Likoké, in het Zuiden van Frankrijk, deed zich zo’n moment voor. Heel de reis naar Frankrijk lang vertelde Ludwig fier dat dit niet zijn eerste ontmoeting met de kookkunsten van Piet was. Hij was immers jaren voordien gaan eten in restaurant De Snippe in Brugge, van Piet Huysentruyt. Na een op alle vlakken uitstekende maaltijd, sprak Ludwig de sommelier hierover aan, toevallig ook de zoon van Piet Huysentruyt. De jongeman antwoordde voorzichtig en met alle beleefdheid: “Maar meneer, dat zou me erg verbazen, want volgens mij heeft mijn vader nooit een restaurant in Brugge gehad.” Ludwig antwoordde met de gekende stelligheid: “Ja zeker wel, ik ben er toch geweest. Het was restaurant De Snippe in Brugge.” Weerom bewaarde de jonge Huysentruyt al zijn geduld en etiquette en zei: “Maar meneer, ik ben eigenlijk echt zeker. Mijn vader heeft nooit een restaurant in Brugge gehad.” Na wat over-en-weer gepingpong hierover, waarbij het geduld van de jonge Huysentruyt bewonderenswaardig was, zegt Ludwig plots, met een vleugje arrogantie en een tikkeltje op de man: “Ja maar, hoe oud zijt gij eigenlijk? Het is waarschijnlijk van voor uw tijd.” Terwijl de jonge Huysentruyt zijn stomverbaasde blik een plaats trachtte te geven, zochten de zoon en de beste vriend van Ludwig vlijtig op hun smartphone naar de ware toedracht. Voorwaar, het restaurant De Snippe in Brugge bestaat! En het wordt uitgebaat door niemand minder dan… Luc Huysentruyt. Geen familie, geen banden met ons aller SOS Piet… Zijn vrienden en familie lieten Ludwig dit moment nooit vergeten. De passie waarmee hij voor zijn niet-bewezen punt ging, typeert Ludwig helemaal.”

Noot van Filip Ludwig, van jou afscheid nemen is niet simpel. We hadden tijdens die meer dan 20 jaar samenwerken vele gesprekken. Je kon mij inspireren, de zaken in vraag stellen. Je noemde mij dikwijls onnozelaar, meestal voor de grap en soms terecht. Soms was je kwaad omdat één van onze klanten zijn info maar niet stuurde, en als ik dan belde om te checken wanneer je een tekst klaar zou hebben, zat deze al in mijn mailbox voor ik het wist. Een superschrijver, een man met charisma, een meer dan aangename mens, altijd klaar, steeds met een kwinkslag. Een doorzetter zoals geen ander, één van de redenen waarom wij het goed met elkaar konden vinden, een echte vriend! Weet dat je in mijn hart altijd blijft voortbestaan. We spreken af waar je nu bent, maar nog even wachten… OK, makker ? Slaap zacht en in vrede nu, je hebt het meer dan verdiend. Je uitgeversmaatje.