Durf!

Durf!

Durf je dromen na te jagen. Durf te leven. Dat is het imago van het tijdschrift dat je nu in handen hebt. Maandelijks zullen we portretten maken van jongeren die opmerkelijke dingen doen met hun leven.

De meeste jongeren volgen een redelijk eenzijdig levenspad. Het volgende pad is voor een jongere vrij herkenbaar: de basisschool wordt afgerond, een middelbare schooldiploma wordt binnengesleept en daarna ga je een studie volgen die aansluit bij de interesses. Na het behalen van een definitief diploma, zal de student een baan zoeken die aansluit bij de studie. De jongeren die in dit tijdschrift voorkomen, kiezen voor iets dat hiervan afwijkt. Dat levert interessante verhalen op.

Zo hebben we een interview met Pim de Witte. Hij woont in de Verenigde Staten en heeft een app ontwikkeld, waarmee artsen in ebola-landen patiëntgegevens beter op kunnen slaan. Dit doet hij geheel vrijwillig. Dichter bij huis is Karlijn Verhagen. Deze pas 17-jarige zangeres heeft haar eerste videoclip opgenomen en daarnaast moet ze haar carrière ook nog eens combineren met een opleiding tot producent die ze volgt.

Azië is voor veel jongeren ook een mooi gebied om het heil te gaan zoeken.

Zo besloot Fleur van der Ligt een bartenderschool te bezoeken in Thailand en leerde Annemarie van der Meer in Laos haar tien jaar oudere Australische vriend kennen, waarmee ze na twee jaar nog steeds samen is. Ook het verhaal van Koen Bosma zie je terug in dit blad. Hij voetbalde eerder in Cambodja en verdient inmiddels zijn geld in Vietnam.

Dorus van Mosselveld is in Nederland gebleven, maar heeft zeker een opmerkelijke baan. Hij verzorgt tussen vier en zes uur in de nacht de programmering bij Radio 538. Naast al deze mooie levensverhalen is er ook plaats voor de minder leuke belevenissen. Zoals Rik Pieters, hij is als militair naar Afghanistan uitgezonden, maar raakte daar gewond bij een bomexplosie.

Wat hebben al deze mensen gemeenschappelijk? Ze hebben opmerkelijke dingen gedaan en ze zijn nog jong. Deze mensen zijn begin twintig of zelfs nog tiener en dat maakt hun ervaringen des te opmerkelijker. Allerlei verhalen zijn gebundeld in dit ene tijdschrift. Dus durf door te lezen en laat je inspireren!

Tim Giesbers Hoofdredacteur

Inhoud

Voorwoord Een radio-dj met een verhaal Jonge ondernemer ontwikkelt Ebola-app 11 tips om zo goedkoop mogelijk te leven Terug naar het front Column: Petje af voor K3 Sporters als elite in de USA Invulverhaal Mijn ouders vonden het allemaal erg snel gaan Je bent nergens op de wereld alleen Mijn Hollandse nuchterheid is een verandeming voor de mensen hier Series & Films Op zoek naar het goede gevoel in Azie Ik kan mijn gevoel en emotie uiten in muziek Backpacken of vrijwilligerswerk?

Tindertales Column: De heerlijkheid van de sleur Colofon

Een radio- dj met een verhaal Door Eva Smit Vrijwillig begonnen als radio-DJ bij ‘DagRoosendaal’ is Dorus van Mosselveld (25) binnen een jaar gegroeid naar één van de nacht-Dj’s bij Radio 538. Hij heeft het zelfs zo ver geschopt dat hij nu het voorprogramma van Edwin Evers is.

“Ik vind mezelf helemaal niet zo goed. Ik heb gewoon heel veel geluk gehad.”

Nadat Dorus van Mosselveld zijn debuut had gemaakt bij de radiozender ‘DagRoosendaal’, kwam hij terecht bij Kermis FM in Tilburg. Vanaf dat moment is het allemaal erg hard gegaan. Hij meldde zich aan voor de talentenjacht van Radio 538. Daar waren ze meteen erg enthousiast over deze jonge radio-DJ. Hij werkte eerst voor 538 Hitzone en kwam daarna bij de avondploeg van 538 terecht door zijn stage. Voor zijn opleiding IEMES moest hij stage lopen bij een medium. Omdat hij al als radioDJ draaide op 538, drie nachten per week van twee tot vier, was deze stage bij de avondploeg van Radio 538 voor de hand liggend. Maar dit heeft hem veel meer gebracht dan hij ooit had gehoopt. “De ochtenddiensten van vier tot zes heb ik aan deze

stage te danken. Ik ben blijkbaar zo uitgeblonken in wat ik doe op de radio, dat ze me het vertrouwen hebben gegeven om op de meest prominente plek van de nacht te mogen draaien.” Zijn directe en eerlijke persoonlijkheid heeft daar misschien een handje bij geholpen. Als hij iemand dom vindt, zal die dat altijd laten merken. “Vorig jaar Koningsdag in Breda heb ik iemand een ‘celebrity-hoer’ genoemd. Dat durf ik wel te zeggen. Maar ik ben ook best een onzekere jongen. Als ik niet hoor dat ik het goed heb gedaan, ga ik er van uit dat ze niet tevreden over mij zijn.”

Zijn familie is hartstikke trots. Misschien nog wel trotser dan hijzelf, denkt hij. “Als mensen vragen wat ik doe, vind ik het vervelend om te vertellen dat ik radio-DJ ben bij radio 538. Ik wil daar niet over opscheppen. Ik wil niet naast mijn schoenen gaan lopen.” Oud-klasgenoten willen opeens vrienden met hem zijn. Maar die wimpelt hij voorzichtig af. De meest oprechte mensen in zijn leven zijn de vrienden uit zijn dispuut en zijn familie. “Ik weet wat ik aan deze mensen heb en zij vinden mij niet anders omdat ik bekend ben. Dit zijn ook de mensen waar ik soms kan opscheppen over mijn baan bij Ra-

dio 538, want heel stiekem ben ik wel een beetje trots op mezelf.’’

Dit weekend verhuist hij naar Hilversum om dichterbij zijn werk te wonen. Dat op en neer reizen valt hem erg zwaar. Maar er zijn ook nadelen aan zijn vertrek uit Tilburg. Zijn broer is één van de belangrijkste personen in zijn leven. “Bij hem kan ik aankloppen als ik het even zwaar heb, maar dat zal vanuit Hilversum wat moeilijker worden.” Hij heeft duidelijk nog nooit tegenslagen gehad in zijn carrière, maar in zijn privéleven is het niet altijd even makkelijk geweest. Vorig jaar oud en nieuw is hij gestopt met roken en drinken. Dat leek hem verstandiger, gezien hij veel last kreeg van paniekaanvallen. “Ik ben vorig jaar in een soort depressie terecht gekomen, waardoor ik mezelf angsten ging aanpraten.

Bij elk pijntje in mijn lichaam, was ik bang dat ik dood ging. Af en toe was het zo erg, dat ik dan laat in avond nog naar de huisarts reed om te checken of alles wel goed met mij was.” Vorig jaar heeft hij besloten om met een psycholoog te gaan praten.

Door de gesprekken met de psycholoog is hij rusti-

ger geworden, maar nog steeds raakt hij in paniek als hij een steekje in zijn borst voelt. “Mijn angsten beïnvloeden nog elke dag mijn leven, maar het gaat elke dag een stukje beter.”

Zelf denkt hij een control freak te zijn. Hij rijdt het liefst zelf naar de plek van bestemming, thuis wast hij het bestek twee keer af en hij gaat al helemaal niet in een vliegtuig zitten. “Ik ben doodsbang als ik in een vliegtuig zit. Dagen van tevoren ga ik al nadenken over wat er mis kan gaan. Maar ik vind het niet erg; ik heb totaal niet de behoefte om de wereld te zien. Alle landen zien er in mijn ogen toch hetzelfde uit.”

Zijn doel is om over een jaar of vijf overdag uren te mogen draaien. En dan natuurlijk het liefst de uren van vier tot zeven; de uren van Coen en Sander.

“Dat is natuurlijk een hele grote stap, maar ik weet dat ik dat kan. De bevestiging dat ik dat zou kunnen heb ik al gekregen van mijn coach.” p

Jonge ondernemer succesvol met ebola-app Door: Roy van den Busken

Het helpen van patiĂŤnten met ebola verkiezen boven het verdienen aan een product. Dat is wat de 20-jarige Pim de Witte, woonachtig in de Verenigde Staten, heeft gedaan. Hij ontwikkelde een applicatie voor doktoren om patiĂŤntgegevens veilig te bewaren.

“Ik werd er door Ivan Gayton voor gevraagd”, zegt Pim de Witte. “Toen heb ik een paar keer een aantal designs gemaakt. Er kwam een goede uit en die we zijn gaan bouwen.” Dat is het begin van het ontwikkelen van de applicatie. Ivan Gayton werkt voor Artsen zonder Grenzen. In combinatie met dat goede doel en met Google heeft het bedrijf van De Witte, Whitespell, de app gemaakt. “Ebola is een serieus probleem. We wilden er iets aan doen en toen hebben we er op deze manier iets aan gedaan.”

Foto: Facebook Pim de Witte

“Nederland is te klein voor mij”

Het doel van de app is om doktoren in ebola-landen in Afrika te voorzien van een efficiënte manier om de patiëntgegevens op te slaan. “Ze hebben nu meer tijd om de patiënten te behandelen.” Binnen het Ebola-gebied zijn er een drietal ‘areas’. “Drie gebieden: geen, misschien en sowieso ebola. Wij hebben een app gebouwd waarbij je deze zones kunt aanklikken en kunt zien welke patiënten in de zones zitten.

Je kunt historische data zien over de gezondheid van de patiënten. Zo kun je ze gezondheidszorg geven.”

“

De data zijn waardevol voor een clinical trial. Met een clinical trial testen de doktoren medicatie uit op personen, om te kijken of het ebola ook echt geneest.

“Niet dat het echt een proef is, maar om bewijs te hebben dat het echt werkt. Ook om te kijken of het bijeffecten heeft. Ik ben geen dokter. Ik weet niet welke bijeffecten het kan hebben.”

“

We hebben er alleen maar geld op verloren”

Nu heeft De Witte niets verdiend aan het bouwen van de applicatie. “Het is geen commercieel product. Het is allemaal open-source. We hebben er alleen maar geld op verloren. Maar wel mensen geholpen en daar gaat het om.” Voor de nieuwe app is veel aandacht in internationale media. Zo had De Witte een interview met BBC Radio. “Het gaat niet om mij. Het gaat om het doel. Ik vind het fijn dat het naar buiten komt dat dit bestaat.”

Pim de Witte heeft van kleins af aan een passie voor ICT. Toen hij 14 was bouwde hij een eigen spelletje.

“Ik heb snel veel geleerd. Op het moment dat je ergens veel vanaf weet en je bent gierig om door te blijven leren, dan blijft het leuk.” De jonge ondernemer werkte in Nederland bij Soul Split. Dit is een gamebedrijf wat zich niet focust op graphics, maar op dingen die achter de schermen plaatsvinden.

De Nijmegenaar stopte met zijn middelbare school en vertrok naar Amerika. Niet alleen omdat zijn vriendin er vandaan komt: “Nederland is te klein voor mij.

Mijn passie is groter dan Nederland.” Het achterlaten van Nederland was niet heel moeilijk. “Dat viel op zich wel mee. Met Facebook en Skype blijf je in contact en ik ben ongeveer twee keer per jaar terug in Nederland.”

Ik ben wel een paar keer fl ink op mijn neus gegaan”

Ondernemen ging hem in het begin niet zo goed af.

Hij had weinig ervaring. “Je hebt niet de ervaring die je op school opdoet. Ik ben wel een paar keer flink op mijn neus gegaan.” Een specifiek voorbeeld daarvan kan hij niet geven, omdat hij dan mensen negatief af moet spiegelen. “Ik kan wel zeggen dat mensen mij nadelige, fouten adviezen hebben gegeven voor hun eigen bestwil.” Om dat te voorkomen heeft de oprichter van Whitespell een tip. “Ik denk dat het belangrijkste punt is dat je geen beloftes maakt die je niet kunt nakomen; vooral als je jong bent. Omdat mensen je niet altijd serieus nemen. Als je nakomt wat je zegt, ook al is het minder, dan waarderen mensen dat enorm.” De Witte is ver gekomen, dankzij de mensen om hem heen.

“Een andere tip is dat je in plaats van dat je puur zakelijk bent, ook banden opbouwt met de mensen waar je zaken mee doet. De mensen kennen mij en daarom willen ze met mij werken. Van de mensen die je niet achter je hebt staan moet je niets aantrekken.

En twee: niet denken dat je afhangt van die mensen.

Als je erachter komt dat er iemand tegen je gelogen heeft, dan doe je geen zaken meer met ze en zoek je iemand anders.”

Ik denk wel dat er mogelijkheden liggen”

“

“Ik ben op dit moment bezig met een projectje om bedrijven in Nijmegen op de kaart te zetten. Daar ben ik adviseur van. Verder ben ik bezig met het ontwikkelen van nieuwe apps en ik probeer een aantal investeringen te doen in kleine bedrijven van het geld wat ik heb verdiend met SoulSplit.” In de toekomst wil De Witte de ebola-app ook geschikt maken voor ziektes, zoals malaria en cholera. “Ik denk wel dat er mogelijkheden liggen.” p

Toch studeren en op jezelf wonen? 11 tips om zo goedkoop mogelijk te leven!

Door: Eveline Verwater 1. Kook zelf. Haal geen kant-en-klaarmaaltijden of afhaalmaaltijden; deze zijn lang niet zo goedkoop. Kook je teveel voor jezelf? Geen probleem: vries het in en je kunt er nog een keertje van eten. Ook kun je samen met huisgenoten en/of vrienden afspreken om af en toe bij elkaar te eten.

2. Kijk naar aanbiedingen zoals twee voor de prijs van één. Vooral bij shampoo en verzorgingsproducten kan dit voordelig zijn, omdat die producten relatief prijzig kunnen zijn. Heb je niet zoveel nodig? Vraag dan of iemand anders het tweede product wil en deel de kosten. Ook het vermijden van A-merken is een goede manier om geld te besparen. Een huismerk of budgetmerk zoals AH Basic kan net zo goed zijn.

3. Met je studentenpas van je opleiding kun je bij veel culturele gelegenheden (zoals bij de bioscoop) korting krijgen. Zo heb je toch nog een leuk avondje uit voor minder geld.

4. Als je contant geld op zak hebt voor je wekelijkse boodschappen, dan heb je een limiet en meer uitgeven is geen optie. Probeer dit jezelf aan te leren; zo bespaar je geld en je hebt ook een goed overzicht hoeveel geld je nu precies uitgeeft.

5. Neem je eigen lunch en drinken mee naar colleges, ook al is het zo verleidelijk om een lekker broodje uit de kantine te halen. Dit scheelt een hoop geld. Wat je ook kunt doen, is een bidon kopen; dit is helemaal voordelig én je bent ook nog eens milieuvriendelijk.

6. Soms is het voordeliger om ‘s nachts te wassen, omdat het nachttarief van stroom goedkoper is. Doe je was dus niet overdag, maar stel je wasmachine in voor ‘s nachts en bespaar!

7. Sowieso een handige tip voor iedereen: Ga niet hongerig naar de supermarkt. Dan koop je namelijk meer én dingen die je eigenlijk niet nodig hebt. Die bak Ben & Jerry’s die je koopt, kost toch weer zo’n vijf euro. Je kunt ook een boodschappenlijstje maken om te voorkomen dat je onnodige aankopen doet.

8. Een sportschool is vaak prijzig, met uitzondering van Basic-Fit en Fit for Free. Download een sportapp en koop een yogamatje en je kunt aan de slag. Er zijn apps voor hardlopen, maar ook specifieke spieren in het lichaam te trainen. Dus voor ieder wat wils.

9. Bespaar op uitgaan. Bij veel kroegen en discotheken kun je voor een bepaalde tijd gratis naar binnen. Ook heb je weleens dat bier en wijn voor een bepaalde tijd voor één euro is of ‘happy hour’. Ook op de studentenavonden uitgaan is voordelig. Natuurlijk vergeten we de oude, maar gouden tip niet: nuttig een aantal drankjes voordat je gaat stappen. Een fles wijn in de supermarkt kopen is namelijk een stuk voordeliger als elk glas dat je in de kroeg drinkt.

10. Ga naar de markt. Groente of fruit is daar meestal een stuk goedkoper en ook een vlotte babbel kan in je voordeel werken.

11. Doe met activiteiten die speciaal voor studenten worden georganiseerd. Festivals, feestjes of leuke acties. Houdt daarom goed je ogen en oren open!

TERUG NAAR HET

FRONT

Door: Bart van der Wijst Rik Pieters (26) raakte bijna zes jaar geleden ernstig gewond door een aanslag met een bermbom in Afghanistan. Gevreesd werd dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Nu, vele jaren later, heeft hij zijn opleiding als Algemeen Militair Verpleegkundige afgerond en staat hij te popelen om weer op een missie te gaan. “Ik heb het groene hart nog steeds en ga elke dag met plezier naar mijn werk.”

Op zijn arm heeft hij een tattoo staan met de tekst ‘Vulneratus Nec Victus’, de tekst die op het Draaginsigne Gewonden staat. “Dat betekent gewond, maar niet verslagen. Ik ben helemaal niet van de tattoos, maar dit is wel een belangrijk deel van mijn leven, dit draagt voor altijd bij me. Het herinnert me eraan dat ik altijd door heb gezet en bereikt heb waar ik nu ben.”

Het is zaterdag 20 juni 2009. Een Nederlandse patrouille in de provincie Uruzgan is op pad gestuurd om haar Franse collega’s te ondersteunen, die zojuist op een bermbom zijn gereden. Nadat ze deze klus hebben geklaard rijden ze verder; ze gaan in een dorp vijf huizen controleren op het bezit van wapens, bommen, et cetera. Eenmaal aangekomen op een berg, waar je zo het dorp in kunt kijken, blijkt dat de inwoners de wand aan de oostzijde van het dorp met vijf meter hebben verhoogt. De commandant besluit

een andere plek op te zoeken en geeft de chauffeur het bevel om achteruit te rijden. Op dat moment volgt er een onverwachte explosie, de inzittenden worden uit het voertuig geslingerd en komen meters verderop neer. Onder hen bevindt zich Rik Pieters, die op zijn eerste uitzending is.

Chaos

Er ontstaat chaos en er is bijna niks te zien vanwege de enorme stofwolken die door de explosie zijn veroorzaakt. “Het was helemaal geel voor mijn ogen. Op een gegeven moment werd ik wakker op mijn buik, en mijn voet lag naast mijn hoofd. Ik zag alleen maar stof en een hoop bloed. Er heerste enorme chaos”, zegt Pieters geëmotioneerd wanneer hij terugdenkt aan het moment. Het medisch team is snel ter plekke om de gewonde soldaat te behandelen en te vervoeren naar het hospitaal. Daar worden zijn grootste wonden gehecht en proberen ze het been van de toen 20-jarige militair op lengte te trekken, aangezien deze helemaal was gebroken.

Eenmaal in het ziekenhuis begon het bij hem door te dringen dat het niet goed was. “Toen de pijn echt doordrong, wist ik dat het echt fout was. Ik wist dat ik iets had en dat het gruwelijk pijn deed door de spierspanning die er was ontstaan. Het was een hele scherpe pijn, pijn die steeds opkwam en dan weer weg ging”, erkent de twintiger. In totaal spendeerde Pieters twee nachten en drie dagen in het hospitaal alvorens hij naar Nederland werd vervoerd. Daar

kreeg hij te horen dat zijn been hoogstwaarschijnlijk geamputeerd zou moeten worden. “Wanneer je dat te horen krijgt dan stort je wereld in”, zegt Pieters met tranen in zijn ogen. Hij onderging dertien operaties in zes-en-een-halve week tijd.

Revalidatieproces

Daarna begon voor hem een lang revalidatieproces met ups en downs. “Je begint eigenlijk weer als een klein kind. Wanneer je aan het revalideren bent maak je drie stappen vooruit, en zeven stappen achteruit.

Dat is klote. Je wordt steeds geconfronteerd met dingen die je niet kunt.’’ Tijdens zijn revalidatieperiode bood defensie hem een opleiding als Algemeen Militair Verpleegkundige aan. Een kans die Pieters wel zag zitten en ook met beide handen greep. Begin dit jaar studeerde hij af en mag zich daarom AMV’er noemen. Een van de redenen om op dit aanbod in te gaan, was het optreden van de verpleegkundigen na het ongeval in Afghanistan. “Ik was erg blij dat zij toen zo snel ter plekke waren. Die ervaring wil ik nu overbrengen; momenteel haal ik daar heel veel voldoening uit”, vertelt hij vol trots. “Gedurende de opleiding kwam ik ook veel over het lichaam te weten, dat was interessant, omdat ik zelf zo in de prak heb gelegen. Zo kun je kijken wat je zelf had en dat motiveert natuurlijk.”

Afgezien van de geschiedenis was de keuze om in het leger te blijven niet moeilijk. “Ik vind dat wanneer je binnen defensie werkt je er vol voor moet gaan en

anders moet je het niet doen. En ik wil er voor gaan”, merkt Rik op, die verder verklaart erg gelukkig te zijn: “Ik heb een leuke baan, ik heb het groene hart nog steeds en ga elke dag met plezier naar mijn werk.

Mijn opleidingen heb ik gehaald en ik kan weer sporten. Het belangrijkste is dat ik volledig herstelt ben en dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik alles nog heb en dat ik nog alles mag en kan doen.“

Toekomst

Ondanks de hevige gebeurtenissen blijft Rik er erg nuchter onder. “Misschien had het zo moeten zijn.

Ik dacht altijd mij gebeurt het niet, maar uiteindelijk toch wel. Dat is klote; maar het heeft me wel gevormd tot de persoon die ik nu ben.” Een van de redenen waarom hij er zo kalm over blijft is, omdat hij veel er veel over heeft kunnen praten. “Ik heb super veel lotgenoten gesproken. Zij hebben zeker geholpen bij dat proces. Verder heb ik het er vaak over kunnen hebben met mijn ouders en vrienden”, verklaart Pieters.

Als AMV’er blijft de Brabander erg betrokken bij defensie. Zelf wil hij in de toekomst nog een keer op een missie. “Ik hoop vooral nog een uitzending mee te maken. Om te kijken hoe ik ermee omga in het begin. Tevens hoop ik nog meer te bereiken dan dat ik nu doe, misschien nog wel in een hoger ambt. Maar op dit moment leef ik van dag tot dag en richt ik me op de functie als AMV’er.” p

Column Petje af voor K3 Door: Jeroen Bijma Het zijn berichten in de media die me de laatste tijd steeds vaker storen. Twee weken geleden stond er zo’n eentje in het Brabants Dagblad. De kop zei al voldoende: ‘Caissière met hoofddoekje niet welkom bij GroenRijk Tilburg’. Ik schud bij het lezen van zo’n bericht maar mijn hoofd. En slaak een zucht. Zo ook bij dit artikel.

De twintigjarige Saloua Elhajou solliciteerde onlangs bij het tuincentrum in Tilburg. Ze kreeg al snel te horen dat ze niet welkom was vanwege haar hoofddoek. Ook niet toen ze aanbood om haar hoofddoek naar achteren te dragen zodat haar hals zichtbaar zou zijn.

Een groene hoofddoek of eentje in de kleuren van de regenboog was evenmin bespreekbaar. Pas als Elhajou bereid was om haar hoofddoek af te doen, mocht ze op gesprek komen bij de eigenaar van het tuincentrum.

Die eigenaar, ene Wim van de Noort, vond het hoofddoekje van Elhajou ‘niet gewenst’. ,,Daar hebben we een uitgesproken mening over. Dit past niet in onze bedrijfscultuur”, waren zijn woorden. Partner Marjolein van de Noort vulde hem aan: ,,Het gaat ons om uiterlijk en presentatie. We willen hier ook geen personeel met neusringen en piercings.”

Die laatste zin intrigeerde me wel. Wat hebben neusringen en piercings met religie te maken? Een hoofddoek natuurlijk alles. En dus is het hartstikke verboden. Het is namelijk niet toegestaan om een werknemer te weigeren op basis van zijn godsdienst. Waarom zou je ook? Is zij opeens een gevaar voor het bedrijf? Laat me niet lachen.

GroenRijk Tilburg, dat later spijt betuigde voor het incident, is zeker niet het enige bedrijf dat met discriminatie te maken heeft gehad. Vorig jaar wees een uitzendbureau uit Roosendaal een stagiaire af, omdat zij mogelijk een hoofddoek zou gaan dragen en in 2014 werd in Amsterdam een studente geweigerd omdat ze een hoofddoekje droeg. Het moet een keer stoppen.

Er verscheen dan ook een glimlach op mijn gezicht toen ik in mijn woonplaats Leiden hoorde dat de lokale Partij van de Arbeid iets tegen discriminatie op de arbeidsmarkt van allochtonen wil doen. De cijfers zijn immers schrikbarend. Van de autochtone beroepsbevolking in ons land heeft 77,1 procent betaald werk, terwijl van de allochtonen nog niet de helft (49,5 procent) werk heeft. Hoogopgeleide allochtonen zijn bovendien veel vaker werkloos dan autochtonen met hetzelfde opleidingsniveau. Discriminatie speelt dus zeker een rol.

Is de PvdA dan de enige die opstaat voor de allochtonen? Zeker niet. Dat doet ook K3.

Inderdaad, de meidenband die op zoek is naar nieuwe zangeressen na het stoppen van Karen, Kristel en Josje. Eén van de nieuwe leden wordt waarschijnlijk een moslima. Petje af. Ik stof de cd die ik van mijn oma als klein kind heb gekregen even af. Oya lélé! p

Sporters als elite in de USA Door: Cindy van Kraaij Een jaar er tussenuit. Weg van je verantwoordelijkheden in eigen land, weg van de alledaagse dingen. Op avontuur! Er zijn steeds meer studenten of scholieren die kiezen voor een tussenjaar en dromen van wat avontuur. Het buitenland staat dan hoog op de lijst. Kayleigh Smitz is één van deze scholieren die deze droom werkelijkheid heeft gemaakt. Net na de zomer van 2013 vertrok zij naar Amerika met een sportbeurs. Zij is nu een half jaar terug en heeft de tijd van haar leven gehad.

Toen Kayleigh haar tweetalig vwo diploma haalde, besloot ze een jaartje iets anders te gaan doen. Ze was toen net achttien jaar en wist niet goed wat ze moest gaan studeren. Haar moeder is Amerikaanse en Kayleigh wilde graag haar roots ontdekken in dit land. Ook hockeyde ze op hoog niveau en hier wilde ze mee doorgaan. Na wat onderzoek is ze bij Ustudy uit gekomen. Dit is een organisatie die scholieren helpt die met een sportbeurs in het buitenland willen gaan studeren. De school betaalt dan een groot deel van jouw studie op voorwaarde dat jij namens hun deelneemt aan trainingen en wedstrijden. “Ik ben op een selectiedag geweest en moest wat hockeyfilmpjes opsturen. Een maand later kreeg ik al wat reacties van universiteiten.” Kayleigh heeft uiteindelijk gekozen voor Missouri State University. Vooral omdat dit de meest betaalbare universiteit was. Contacten werden gelegd en twee maanden later vloog ze naar Amerika. Kayleigh heeft zich van te voren proberen voor te bereiden op het jaar door het lezen van verhalen van anderen. “Mijn ervaring leek uiteindelijk niets op die van anderen, iedereen is natuurlijk uniek en ervaart zoiets anders.”

Kayleigh woonde in Amerika op de campus, wat daar heel normaal is. Alles deed ze samen met haar teamgenoten. Gezellige dingen maar vooral heel veel trainen. Dit is ook gelijk hetgeen wat ze het meest heeft onderschat. “In een gemiddelde week trainde ik zestien uur en ging ik vijfentwintig uur naar school. Hierbij had ik een uur in de week een gesprek met mijn coach en een uur een gesprek met mijn studentbegeleider.

Ook had ik elke avond twee uur lang een verplichte huiswerkklas en moest ik nog twee keer in de week naar fysiotherapie.”

Als sporter op een Amerikaanse universiteit mag je absoluut geen alcohol drinken. Dat deze regel erg serieus wordt genomen is Kayleigh niet ontgaan. “Eén

keer hebben we met het team wat gedronken op een feestje. Een vierdejaars heeft dit tegen onze coaches verteld en de volgende ochtend werden we om 6 uur verwacht voor een straftraining. Dit betekende twee uur lang, alleen maar rondjes rennen met tussendoor sit ups, push ups en jumping jacks. Dit was de heftigste training die ik ook heb meegemaakt en ik hoop zoiets nooit meer te hoeven doen.”

Soms leek het alsof ze aan het trainen was voor de Olympische Spelen. Sport is het belangrijkste wat er is op Amerikaanse universiteiten. Als sporter heb je status binnen zo’n school; andere studenten kijken naar je op. “Ik hoorde ze wel eens op de gang fluisteren: ‘look she’s fieldhockey girl from the Netherlands!’

Dat gaf natuurlijk een trots gevoel.”

Sporters zijn als het ware het handelsmerk van de universiteit. Ze krijgen van de school kleding in overvloed om deze maar zo vaak mogelijk te dragen. “Zelfs op vakantie in Californië liep ik rond in mijn schoolkleding. Ik wilde aan iedereen laten zien waar ik vandaan kwam en waar ik voor stond.” In Nederland zul je dit soort taferelen niet vaak zien. Hier geven ze op de hogescholen en universiteiten nou eenmaal niet zoveel om sport. Als er in Amerika ‘student-athlete’ op je CV staat dan heb je een grotere kans op een baan. In Nederland bestaat zo’n term niet eens.

Kayleigh heeft zoals ze zelf zegt veel mooie dingen meegemaakt tijdens haar jaar. Het mooiste moment uit haar jaar was het winnende doelpunt wat ze maakte tijdens haar allerlaatste wedstrijd voor Missouri State University. Door deze goal werd het team State Champion. “Het gejuich wat toen van de tribunes afkwam was echt oorverdovend. Ik ik moest gewoon huilen van blijdschap. Ik weet nu een klein beetje hoe de voetballers van het Nederlands elftal zich voelen en dat is geweldig.”

Discipline, liefde voor je sport en doorzettingsvermogen zijn volgens Kayleigh de belangrijkste eigenschappen die je moet hebben als je iets als dit wilt ondernemen. Ook de bereidheid om je sociale leven op te geven zonder bang te zijn dat je iets mist, is van belang. “Ik “ heb een kans gepakt waar ik mijn hele leven wat aan heb en ik zou het zo over doen.” Kayleigh studeert op dit moment International Business Administration aan de Universiteit van Tilburg. “Zodra mijn studie het toelaat wil ik weer naar het buitenland. Reizen is verslavend en ik wil zoveel mogelijk plekken van de wereld zien. p

Invulverhaal Vul op de streepjes in wat er tussen haakjes staat. Probeer de woorden op te schrijven zonder het verhaal al te lezen. Als je alles hebt ingevuld kan je lezen in wat voor situatie jij bent beland.

Het was _____ (getal tussen de 1 en 6) uur ‘s middags en ik werd abrupt wakker door mijn ringtone. ______ (naam van liedje) van ______ (naam artiest) klonk hard in mijn oren en voor een paar seconden wist ik niet waar ik was. Toen herinnerde ik het me weer, ik was in ______ (arm land) en kampte met een enorme jetlag. Zo’n ________ (getal onder de 100) maanden geleden besloot ik wat te doen aan mijn _______ (slechte karaktereigenschap) door een tijdje back to basic te gaan. De landen ______ (koud land) ______ (heel koud land) vielen al gelijk af omdat ik niet met deze weersomstandigheden kon omgaan. Buiten dat het minimaal _____ (getal onder de 45) graden moest zijn, ik _______ (lievelingsgerecht) kon eten en het land met een _______ (vervoersmiddel) te bereiken was, had ik verder geen eisen. Drie maanden later vertrok ik dan met mijn ______ (zelfde vervoersmiddel) naar _______ (hetzelfde arme land) en nu word ik wakker na mijn eerste nacht. Ik werp een blik naar buiten en het eerste wat ik zie zijn 30 _______ (dierentuindieren) die me met grote ogen aanstaren. Ik kruip snel terug mijn tent in en pak mijn _______ (zelfstandig naamwoord) erbij. Ik gooi het zo hard als ik kan richting de, in mijn ogen, hongerige _______ (zelfde dierentuindieren) en ren mijn tent uit richting het meertje. Ik weet op dit moment al niet meer waarom ik heb gekozen ooit deze reis te maken. Ik ben dan misschien wat ______ (slechte eigenschap) en _________ (andere slechte eigenschap) maar hierbij ben ik toevallig wel ontzettend _________ (goede eigenschap). Ik besluit dat dit een grote fout was en dat ik met mijn ________ (zelfde vervoersmiddel) zo snel mogelijk weer naar huis ga. Ik was mezelf nog even met _________ (bepaalde geur) shampoo die ik van thuis had meegenomen in het meer als ik me rot schrik van een stem. “Hallo _______ (koosnaampje) wat doe jij hier helemaal alleen?’’ Ik draai me om en kijk recht in de ogen van de meest __________ (bijvoeglijk naamwoord) persoon op aarde. “Euuhh ik ben hier om van de natuur te genieten, ik hou van de natuur”. Mijn droom_____ (geslacht) pakt me vast en begint uitbundig _________ (naam lied) te zingen. Ik word steeds _______ (emotie) en weet niet goed wat ik moet doen. Ik besluit mee te zingen dus samen zingen we als twee _______ (bijvoeglijk naamwoord) _________ (dier meervoud) _________ (zelfde lied). Als het lied afgelopen is kijkt ____________ (hij/zij) me __________ (bijvoeglijk naamwoord) aan. “Ik wil je pas loslaten als je voor me _________ (voltooid deelwoord) hebt!” Nu wordt het me iets te ________ (emotie). Ik sprint zo snel als ik kan terug naar mijn tent en zoek een ________ (zelfstandig naamwoord) om mee te kunnen slaan. Ik vind alleen een ________ (klein voorwerp) en op dat moment, stormt de vreemdeling mijn tent in. ______ (hij/zij) springt op me en ik begin als een gek te ________ (werkwoord) in de hoop dat het zich van me los maakt.

Ik weet niet meer wat ik moet doen en op dat moment hoor ik ________ (naam van ringtone lied) weer door mijn tent galmen. Alles wordt donker en in de verte hoor ik de stem van mijn _______ (familielid). Ik krijg mijn ogen moeizaam open en kijk snel in het rond. Ik ben weer in mijn eigen kamer... “Schiet je op ______ (eigen naam) over 2,5 uur vertrek je naar _______ (arm land).” p

‘Mijn ouders vonden het allemaal erg snel gaan’ Door Tim Giesbers NIJMEGEN – Twee jaar geleden besloot Annemarie van der Meer (21) te gaan reizen in ZuidoostAzië. Een angst van iedere ouder werd daar werkelijkheid; hun dochter werd verliefd op de tien jaar oudere Matt, die aan de andere kant van de wereld woont, in Australië. Na twee jaar zijn de twee nog steeds samen en aankomende week komt Matt weer naar Nederland. ,,We moeten erg goed plannen om elkaar te kunnen zien.”

In 2011 haalde je het VWO-examen en had je een diploma op zak. Wat ging je daarna doen? ,,Toen ik mijn diploma had gehaald, wist ik nog niet wat ik wilde studeren. Iedereen wist het al, maar ik had nog geen idee. Ik was er ook helemaal niet mee bezig omdat ik er geen zin in had. Een vriendin van mij wilde een tussenjaar nemen en ik besloot met haar mee te doen. In januari 2012 zijn we voor vijf maanden naar Argentinië geweest. We hebben daar via een organisatie vrijwilligerswerk gedaan. Mijn vriendin deed iets met paarden. Ik heb gewerkt met kinderen die niet of nauwelijks naar school gingen en veel op straat leefden. Voor hen organiseerden we bijeenkomsten waar we met ze speelden of bijvoorbeeld broodjes gingen bakken.”

In de zomer van 2012 keerde je terug naar Nederland. Had je toen een duidelijker beeld van wat je wilde doen? ,,Nee, ik wist nog steeds niet wat ik wilde. Die zomer heb ik me wel ingeschreven door verpleegkunde, ook omdat mijn ouders toen vonden dat ik iets moest gaan doen. Dat vond ik ook wel, maar twee weken voor de studie begon heb ik me weer uitgeschreven omdat ik het helemaal niet wilde. Een vriendin van mij zou naar Azië gaan en ik wilde wel graag mee. Vervolgens ben ik met haar in maart 2013 naar Laos, Vietnam en Thailand gegaan, waar we samen gebackpackt hebben.”

En toen heb je in Azië je vriend ontmoet. Hoe hebben jullie elkaar daar ontmoet? ,,Dat was in de hoofdstad van Laos. Hij was aan het backpacken met een vriend en ze zaten ergens aan een tafeltje in een restaurant. Wij liepen erlangs en ze vroegen ons of we een biertje wilden drinken.

Dat hebben we gedaan en daarna zijn we uitgegaan met hen. Matt zegt altijd dat het liefde op het eerste gezicht was voor hem. Ik vond hem ook direct leuk, maar het was nog geen liefde. Dat kwam wel snel daarna. Toen ik terugkwam uit Azië heb ik direct een ticket naar Australië geboekt. Mijn ouders vonden

het toen allemaal wel erg snel gaan.”

Jullie wonen natuurlijk een enorm eind uit elkaar. Jij woont in Nijmegen, Matt in Melbourne.

Hoe houden jullie contact? ,,We skypen en whatsappen heel veel met elkaar.

Doordat we aan de andere kant van de wereld wonen, is dat wel erg moeilijk. Bijna de hele tijd slaapt een van de twee. Als ik een keer uit wil slapen, gaat hij naar bed als ik wakker word. Als het bij ons half negen ’s avonds is, wordt hij vaak net wakker. Op die momenten hebben we net een paar uurtjes om met elkaar te kletsen. We zien elkaar wat minder vaak ‘in het echt’. Toen ik voor het eerst naar Australië ging, ben ik daar vijf weken geweest. Daarna ben ik er nog twee keer heen gegaan en hij is hier drie keer geweest. We moeten elkaar dus telkens een paar maanden missen. We moeten ook erg goed plannen om elkaar te kunnen zien. Vooral de momenten waarop een van ons weer terug naar huis gaat, zijn erg zwaar. Toch wen je er wel snel aan. Gelukkig duren de momenten samen vaak ook direct een paar weken.”

Matt is 31 jaar, jij bent tien jaar jonger. Is dat verschil groot of merken jullie er niet veel van? ,,Een groot verschil merken we niet. Als je hem ziet

en hoe hij zich gedraagt, dan lijkt hij eerder 24 dan 31. Mijn vader was negen jaar ouder toen hij mijn moeder ontmoete, dus ik ben het van huis uit gewend, haha. Toen ik Matt ontmoette was hij 28, maar toen ik dat hoorde, kon ik het niet geloven. Ik schatte hem eerder vijf jaar jonger.

Je zit nu in het tweede jaar van de studie Culturele Antropologie en Ontwikkelingsstudies in Nijmegen. Sluit deze studie ook aan bij je reizen? ,,Ja, dat denk ik wel. Aan mijn reizen heb ik een veel bredere kijk op de wereld overgehouden. Dat klinkt heel erg cliché, maar het is wel zo. Toen ik terugkwam, had ik ook bedacht dat antropologie wel iets voor mij zou zijn. Ook toen heb ik me nogal impulsief ingeschreven, omdat ik niet aan meeloopdagen heb meegedaan. Maar ik ben wel erg blij met mijn keuze. Je leert nu meer vanuit een ander te kijken en minder vanuit jezelf en door mijn reizen heb ik dat al ervaren.”

Door Michelle Peters

Toen de Veldhovense Fleur van der Ligt (19) noodgedwongen moest stoppen met haar opleiding, besloot ze alles om te gooien om European Bartender School te gaan doen in Thailand. Nu, een half jaar later, staat ze op het punt om een nieuwe reis te maken, dit keer naar AustraliĂŤ. Ze vertelt ons over haar bijzondere ervaring in Thailand en haar motivatie om naar AustraliĂŤ te gaan.

Je bent nergens op de wereld alleen ”

“

Fleur studeerde Leisure and Hospitality Host in Eindhoven, maar moest onverwachts stoppen.

“Van de ene op de andere dag hoefde ik niet meer te komen, omdat mijn cijfers te laag waren voor het niveau dat ik deed. Ik kreeg een diploma van een niveau lager en toen kon ik naar huis.”

was het wel heel spannend. Ik was samen met een Zwitserse jongen die amper Engels sprak. De buschauffeur sprak ook al geen stom woord Engels.

Toen was ik er wel even bang voor dat het helemaal niks zou worden.”

Toen Fleur een gesponsord bericht van European Bartender School voorbij zag komen op Facebook, twijfelde ze geen seconde. “Met een diploma van EBS kan ik overal ter wereld aan de slag, en ik wilde toch al graag gaan reizen. De cursus zelf was heel erg gericht op cocktails, dus in Nederland heb ik hier niet zo veel aan. Gelukkig zijn er in het buitenland genoeg cocktailbars. Mijn opleiding sluit hier ook perfect op aan, aangezien vrijetijdsbesteding vaak samen gaat met een drankje.” Fleur wilde graag de cursus volgen buiten Europa. Ze kon kiezen tussen Sydney, New York of Phuket. Het heerlijke weer in Thailand gaf de doorslag. “Naast de warme temperatuur, speelde geld ook een rol.

Phuket was veruit het meest betaalbaar van die drie steden.”

De gemiddelde leeftijd van de cursus lag rond de tweeëntwintig jaar. Fleur was met haar negentien jaar de jongste van het stel. Toch gingen de meeste mensen niet elke avond een feestje bouwen. “Doordeweeks ben ik niet op stap geweest, omdat we zoveel huiswerk hadden. Het was echt een intensieve cursus, wat ik duidelijk onderschat heb door de mooie plaatjes en foto’s van cocktails.

Zo moesten we voor iedere dag vijf cocktails leren en hadden we elke vrijdag een theorietoets over dranksoorten, de geschiedenis van drank en de productie.”

Alleen op pad

Het was voor Fleur heel spannend om alleen naar Phuket te vertrekken. Eenmaal aangekomen, viel het reuze mee. “Op Facebook en Twitter komt vaak #EBSfamily voorbij en zo voelt het ook. Je bent een dikke maand samen met een groep van ongeveer vijftig mensen, waar je ontzettend close mee wordt. De meeste mensen komen alleen en leggen dus makkelijk contact. Sowieso, als je barman of barvrouw wil worden ben je geen stille. Zo ben ik de eerste avond al mee opstap gegaan. Ik hoorde er gelijk bij en de sfeer was super leuk. In het begin

Intensief

De opleiding regelde doordeweeks weleens leuke activiteiten voor de cursisten. Zo gingen ze bijvoorbeeld naar een surfhouse of hadden ze gezamenlijk een filmavond. “Dat is dan toch wel heel leuk.

Ook verloopt het wat soepeler dan wanneer je het zelf moet organiseren met zo’n grote groep.”

De avonden dat Fleur wel op stap ging in Thailand, waren onvergetelijk. “Het uitgaan in Thailand is een verschil als dag en nacht met het uitgaan in Nederland. Er is een grote uitgaansstraat, Bangla Road, waar discotheken, kroegen en pubs zitten.

De kroegen zijn allemaal open, zonder voorgevel.

Alleen de illegale kroegen in de afgelegen straatjes zijn afgesloten. We gingen per tuktuk opstap.

Met een man of twaalf persten we ons in zo’n kar-

retje, die dan vervolgens zestig of zeventig reed. In Thailand rijden ze als gekken! De politie gaf er niks om, die is daar toch hartstikke corrupt.”

Boete

“Ik heb een keer een flinke boete gehad toen ik in Thailand was”, vertelt Fleur lachend. “Ik zat in de bus en had mijn voeten in het raamkozijn. Toen ik mijn voeten naar beneden haalde, nam ik het hele gordijn plus rails mee naar beneden. Ik moest toen drieduizend Bath betalen aan de chauffeur, wat ongeveer honderdtwintig euro is. Toen heb ik nog af kunnen dingen naar duizend Bath, zo’n veertig euro dus. Ik moest het contant neerleggen en dan werd er niet meer over gesproken. Als ik het niet contant had gehad, waren we met heel de bus gaan pinnen. Zo is Thailand.”

Diploma

Om haar diploma te halen, moest Fleur vijf onderdelen met minimaal 75% goed afsluiten. Deze onderdelen bestonden uit recepten invullen, theorie, flair (het gooien met schenkflessen), free pour en bar. “Uiteindelijk heb ik mijn diploma niet in één keer gehaald.

Ik zakte op recepten, theorie en bar. Later heb ik herexamen gedaan in Amsterdam. Toen heb ik mijn diploma alsnog gehaald, met 83%.”

Reislust

Momenteel is Fleur bezig met het verdienen van zoveel mogelijk geld. Ze werkt bij de Lidl en bij SBP Outdoor, waar ze survivalactiviteiten organiseert voor groepen die bijvoorbeeld een personeelsuitje hebben. Zodra ze genoeg verdiend heeft, vertrekt ze naar Australië om zo’n zes à zeven maanden te gaan backpacken. “Ik ga daar rondreizen en werken. Als het even kan, graag in een bar.”

Australië is voor Fleur het perfecte land om te gaan reizen. “Het is echt ingericht op backpackers; er zijn veel hostels en je kunt er makkelijk voor een korte periode werk krijgen. Daarbij is het lekker weer en zijn er kangoeroes.”

Het mooiste aan haar tijd in Thailand, is volgens Fleur toch echt het groepsgevoel dat ze nu nog heeft. “Ik spreek mijn vrienden van daar nog regelmatig via een Facebookgroep. Ook hebben veel van ons Snapchat op onze telefoon. Dat vind ik echt super leuk, want op die manier heb je toch een beetje een kijkje in elkaars leven.”

Terug naar school wil ze niet meer. “Een echte studie of opleiding hoef ik niet meer te doen. Misschien nog een cursus barista volgen. Mijn ervaring in Thailand was in één woord fantastisch. Iedereen die er van droomt om zoiets te gaan doen, maar het niet durft, moet er gewoon voor gaan. Je bent nergens op de wereld alleen.” p

'Mijn

Hollandse nuchterheid is een verademing voor de mensen hier.'

Door: Anneleen Marsman Samantha Francis, zonder plan kwam ze naar Dubai, ze wilde ‘gewoon iets leuks doen’. Ze was verliefd en wilde gelukkig zijn. Door dicht bij zichzelf te blijven heeft ze het inmiddels geschopt tot stylist bij een groot warenhuis en is ze een van de populairste bloggers in Dubai.

Na haar opleiding tot vormgever product presentatie op het Sint Lucas in Boxtel, is Sam naar de Willem de Kooning academie in Rotterdam gegaan. Maar Sam kon haar draai niet vinden. Ze verveelde zich.

“Het Sint Lucas is zo’n goede opleiding, ik had het gevoel dat ik alles al wist.” Eerder dat jaar had Sam iemand leren kennen op vakantie en ze was op slag verliefd. Adriaan, de jongen in kwestie, woonde in Dubai. Ze kregen een relatie en de twee besloten elkaar in de vakanties zo vaak mogelijk op te zoeken. “Maar toen mijn nieuwe studie niet helemaal mijn ding was, dacht ik: Ik wil iets leuks gaan doen. Ja oke, ik ga gewoon naar Dubai!” Ze heeft haar spullen gepakt en is met 4000 euro zakgeld vertrokken.

De eerste acht maanden waren erg zwaar. Toen Sam in 2009 aankwam in Dubai, had de stad te maken met een grote economische crisis. De stad liep leeg want er kwamen veel mensen zonder werk te zitten. “Zat ik hier met mijn, voor Dubaise begrippen, super goede CV zonder werk.” Er werden haar wel wat baantjes aangeboden, maar niets wat Sam echt wilde doen. “Ik zat alleen maar thuis, want ik kwam ook nergens, had geen werk waar ik mensen kon leren kennen, en dus ook geen geld om leuke dingen te gaan doen. Eigenlijk had ik best een rotleven en voelde ik me vaak eenzaam. Toen ben ik maar veel 24 Kitchen gaan kijken. Dat is dan weer een

voordeel, want voorheen kon ik gewoon helemaal niet koken. Tegenwoordig vind ik mezelf best een goede chefkok.” Ze heeft het niet makkelijk gehad vooral ook omdat ze in Nederland alles had achtergelaten wat ze hier zo miste; familie en vrienden. En deze vroegen haar continu wanneer ze weer terug zou komen. Toch heeft ze maar één keer gezegd: “Als ik binnen twee maanden geen baan vind, ga ik terug.” Ze wilde gewoon niet opgeven en haar grote liefde niet achterlaten.

Maar na die acht maanden kreeg ze dan toch een baan die goed bij haar paste. Sam ging aan de slag als visual merchandiser voor de juwelenwinkels van het bedrijf Al Tayer. Het bedrijf had verschillende winkels en Sam was verantwoordelijk voor de presentaties van de producten in de winkel en in de etalages. Een super leuke opstart.

Maar na een tijdje zag ze intern een andere functie die haar nog leuker leek. “Er waren super veel kandidaten voor deze functie, het was kei hard, heb veel gesprekken moeten voeren, maar ik heb ze allemaal achter me kunnen laten. En toen werkte ik als fashion stylist voor Harvey Nicols.” Een bedrijf dat je kunt vergelijken met de Bijenkorf in Nederland.

Dubai is een moslim-land. Dat brengt een hoop cultuurverschillen met zich mee. “Tuurlijk moest ik me aanpassen, maar dat moet je overal als je vanuit Nederland komt. Wij zijn zo’n ‘open-minded’ volk. Alles is normaal en kan gezegd worden.” Ik kan bijvoorbeeld hier niet zomaar over de sex met mijn vriend beginnen.” Maar Sam zegt hier echt ‘opgegroeid’ te zijn. “In een keer ben je in een volwassen wereld, en iedereen heeft een carrière hier, anders kun je hier niet wonen. Om een baan te moeten krijgen, moet je professioneel zijn. Dus zo moest ik me ook wel opstellen.” Veel mensen stellen het zich zo voor dat de vrouwen er gesluierd bij moeten lopen. Dat gaat moeilijk samen met een fashionista als Sam. Maar

daarover zegt ze: “Officieel gezien moet je je schouders en knieën bedekt houden. Maar vrouwen lopen in shorts en burka’s naast elkaar over straat. Als je je met respect kleedt, mag bijna alles. Denk gewoon altijd: ‘Dit kan ik naar mijn oma dragen.’ Dan zit je goed.”

Toch zegt Sam wel dat de regels in Dubai niet correct zijn. Er is bijvoorbeeld een extreem verschil tussen rijkdom en armoede. “Je afkomst is bepalend voor je salaris. Ik heb geluk gehad.” Sam vind dat wel erg moeilijk.

“Ik probeer die mensen dan wat vaker een compliment te maken of ze wat extra’s toe te stoppen.”

Dubai is een land dat bestaat uit mensen die voor hun carrière gaan. Er heerst volgens Sam best een egoïstische cultuur. “Dat moet ook wel als je alles en iedereen achter laat om carrière te maken. Je moet ook wel echt een business-mind hebben. En een plan, als je hier heen komt. Anders heb je het moeilijk. Ik had geen plan, ik was alleen verliefd, logisch dus dat ik het zwaar had. Het leven is duur hier. Ik heb geen geld nodig om gelukkig te zijn, maar met geld heb je hier wel een soort vrijheid. En dat heb ik wel echt nodig om de andere beperkingen te compenseren.”

Dubai kent niet zoveel creativiteit en Sam raakte moeilijk geïnspireerd door de mensen om zich heen. Ze besloot een blog te beginnen. “Op deze manier daag ik mezelf uit om elke dag even te gaan zitten, en opzoek te gaan naar trends over de hele wereld.” De blog van Sam werd al snel een groot succes. Ze zegt daarover: “Ik was een van de eerste 5 bloggers binnen Dubai.

En ik denk dat mijn Hollandse nuchterheid een verademing is voor de mensen hier. Ik probeer de dingen met humor te beschrijven en mezelf niet zo serieus te nemen. Dat doen de mensen hier al veel te vaak.” Dat Sam een bekend gezicht is binnen de bloggers-wereld is te zien aan het feit dat ze met grote regelmaat spullen opgestuurd krijgt van grote merken als Fendi, Benneton of bijvoorbeeld Calvin Klein. “Eigenlijk lach ik me rot. In Nederland kan ik echt niet tippen aan de

kwaliteit van de bloggers. Maar hier zijn ze al blij als je een fotootje Instagramt.” Sam wordt meerdere keren per week uitgenodigd bij de mooiste restaurants om reviews voor hun te schrijven. Ze zit voor aan bij de fashionshows waar ze een graag geziene gast is en onlangs werd ze genomineerd door de Grazia Style Awards in de categorie: Bloggers om te volgen. Ook wordt er veel over haar geschreven door de Grazia, Viva en de Harpers Bazaar. Voor deze laatste heeft ze onlangs zelfs een grote stylingklus gedaan. “Heel tof om met zulke grote merken samen te mogen werken.”

Ook al was de start heel zwaar, Sam zegt dat het haar beste beslissing ooit is geweest om naar Dubai te verhuizen. “Ik zou iedereen aanraden dit soort kansen met beide handen aan te grijpen. Ik heb hier mogelijkheden gekregen die ik in Nederland nooit gehad zou hebben. Ik ben hier volwassen geworden en als ik mijn geluk een cijfer moest geven op een schaal van een tot tien, geef ik het een 9,5.” p

Series en films Series

Films

Once Upon A Time

Frozen

Deze serie gaat over een vervloekt stadje in Maine, VS. Sprookjesfiguren zitten er gevangen en er is geen happy ending voor hen. Wie zij nu werkelijk zijn, weten ze niet. De enige hoop is Emma Swan, dochter van Snow White en Prince Charming. Zij is namelijk de uitverkorene om de vloek te verbreken.

Orange Is the New Black

Piper Chapman zit vijftien maanden lang in een vrouwengevangenis voor het transporteren van drugsgeld voor Alex Vause, haar voormalig liefje en internationaal drugssmokkelaar. Ze moet haar comfortabele leventje in New York omruilen voor een cel en het dragen van een oranje overall. In de gevangenis vindt ze onverhoopt strijd en kameraadschap met de andere gevangenen.

House of Cards

Macht en corruptie, dat is waar deze serie om draait.

Frank Underwood is een politicus in het Witte Huis die zo hoog mogelijk wil komen, ook al moet hij zijn handen vies maken. Hij manipuleert iedereen om hem heen door hen te laten denken dat zij alle beslissingen nemen, terwijl hij de touwtjes in handen heeft.

Breaking Bad

Scheikundeleraar Walter White stort in nadat hij hoort dat hij hoort dat hij terminaal ziek is, terwijl zijn vrouw net zwanger is van hun tweede kind. Om te zorgen dat zijn gezin na zijn dood niet in financiële problemen komt, besluit hij de drug crystal meth te maken en te verkopen.

The Walking Dead

Deze serie gaat over een groep mensen die probeert te overleven in een wereld vol zombies. Ze zijn op zoek naar een veilige plek waar ze beschermd zijn tegen de zombies. De personages en hun onderlinge vertrouwen veranderen tijdens het verhaal sterk.

Het leven van twee prinsessen van Arendelle wordt gevolgd. Elsa, de oudste prinses heeft speciale ijskrachten, die zorgen voor een ongeluk met haar jongere zusje, Anna. Hierna volgt een ballingschap van de twee zussen, tot aan Elsa’s kroning. Op het moment dat deuren van het kasteel weer opengaan, gebeurt er een groter ongeluk waardoor het hele gebied in ijstijd veranderd. Elsa vlucht de bergen in en haar zus Anna gaat haar achterna om haar te zoeken.

Wild

Cheryl Strayed besluit om in 1994 een voettocht te ondernemen over de Pacific Crest Trail, een langeafstand pad van 4286 kilometer, die langs de Amerikaanse westkust loopt. Ze ondernam deze wandeling als therapie na haar scheiding, het overlijden van haar moeder en jaren van roekeloos gedrag.

The Hunger Games

In Panem wordt ieder jaar in elk district een jongen en meisje tussen de 12 en 18 gekozen die mee moeten doen aan de landelijke Hongerspelen. De deelnemers moeten elkaar doden tot er nog maar één over is. Katniss Everdeen uit district 12 geeft zich vrijwillig op, zodat haar jongere zusje niet deel hoeft te nemen. Tijdens de Hongerspelen sluit ze een bondje met Peeta, waarbij ze allebei hopen levend uit de Spelen te komen.

Door Eveline Verwater

Op zoek naar het goede gevoel in Azie Door Jeroen Bijma TILBURG - Het idee om een voetbalavontuur in het buitenland aan te gaan speelde al jaren door het hoofd van Koen Bosma. Na het behalen van zijn diploma aan de Johan Cruyff University kwam in augustus de droom uit. De 24-jarige Amstelvener vertrok samen met zijn vriendin naar Cambodja en is tegenwoordig actief in Vietnam.

Als aan Bosma wordt gevraagd wat hij in de voorbije maanden allemaal heeft meegemaakt, klinkt er een diepe zucht over de telefoon. Hij weet niet waar hij moet beginnen. Het is bijna te veel om op te noemen. ,,Het is een heel stuk sneller gelopen dan je van tevoren had kunnen bedenken. Dat maakt het aan de ene kant allemaal heel leuk en onvoorspelbaar, maar aan de andere kant is dat onvoorspelbare niet altijd even leuk”, aldus Bosma.

De voormalig speler van AZ en HFC Haarlem pakte acht maanden geleden het vliegtuig naar Cambodja.

Hij tekende een contract voor één jaar bij landskampioen Phnom Penh Crown FC, het Ajax van het Aziatische land. Aanbiedingen uit Engeland wees Bosma af. ,,Wat moet je daar in godsnaam na de training doen?

Ik weet dat ik niet de absolute drive heb om te gloreren in het profvoetbal. Ik wil het gewoon naar mijn zin en alles goed voor elkaar hebben.”

Dat was in Cambodja zeker het geval. ,,Je kreeg daar een droombeeld van het leven. Ik stapte in mijn slippers op de brommer en ging trainen in 35 graden celsius. Als ik dan weer thuis was, ging ik even in het zwembad liggen en ‘s avonds met mijn vriendin een

hapje eten bij de Thai. Zelf koken was er niet bij. Ik verdiende daar genoeg om heel relaxt te leven. We hadden een appartement met alles erop en eraan.”

Tock kreeg de van topklasser VVSB overgekomen aanvaller al snel de andere kant van de medaille te zien. Omdat Phnom Penh Crown FC de nationale titel had veroverd, mocht de club in oktober deelnemen aan de prestigieuze Mekong Cup, een groot toernooi in Vietnam. Tijdens het eerste duel met Becamex Binh Doungh, de kampioen van Vietnam, ging het al mis. ,,In de tweede minuut van de wedstrijd kregen we een corner tegen en liep ik met de man mee die zich aanbood bij de cornervlag. Uiteindelijk kwam de bal terecht in de zone waar ik volgens de teamafspraken had moeten staan en werd er gescoord. Na de wedstrijd kreeg ik te horen dat het mijn fout was, maar daar was ik het niet helemaal mee eens, omdat ik naar mijn mening de gevaarlijkste man dekte. Ik ging de wedstrijd op YouTube terugkijken en toen zag ik dat de trainer in de beelden had geknipt, waardoor het leek alsof ik helemaal niks deed. Ik kan best een foute keuze hebben gemaakt, maar vind het raar dat je de beelden gaat manipuleren.”

Bosma sprak zijn trainer er gelijk op aan. ,,Hij sprong volledig uit zijn panty. Hij zei dat ik een te grote mond heb, dat ik het allemaal beter weet met mijn maffe kapsel en dat mensen praten over mijn vrije trappen, maar hij dat zelf nog nooit heeft gezien. Vreemd, want ik schoot de eerste vier tijdens wedstrijden binnen. Ik dacht dat hij niet goed bij zijn hoofd was. Na die wedstrijd heb ik wel tien berichten van zaakwaarnemers gekregen die zeiden dat ik als de sodemieter de club moest verlaten.”

De band met zijn trainer werd nooit meer goed. De dag na de confrontatie met Becamex Binh Doungh stond de wedstrijd om de derde en vierde plaats, goed voor dertigduizend dollar, op het programma. ,,Ik speelde een goede wedstrijd en gaf een assist, maar werd na zestig minuten opeens naar de kant gehaald. Hij gaf geen hand, helemaal niks. Ik liep daar met de pest in mijn lijf. Ik heb veertien kilometer in een wedstrijd gelopen en word dan door één of andere debiel te kakken gezet. Daar had ik niet zo’n behoefte aan. Gelukkig hadden we na dat toernooi vakantie en ben ik lekker gaan snorkelen op een tropisch eiland en heb ik veel contact gehad met zaakwaarnemers.”

Een vertrek was al zo goed als zeker, maar eerst moest Bosma nog op gesprek komen bij zijn oefenmeester. ,,Ik heb het gesprek stiekem met mijn telefoon opgenomen, want als het zijn woord was tegen de mijne, ging ik dat natuurlijk nooit winnen. Hij kraakte iedereen binnen de club af, ook mij. Twee dagen later draaide hij volledig bij en vond hij me een belangrijke speler voor het team en vroeg hij wat ik nou van de ontstane situatie vond. Ik liet weten dat ik nadacht over mijn toekomst. Hij vond vervolgens dat ik in mentaal opzicht niet klaar was om mee te reizen naar een toernooi in China. Dat gaf mij de kans om onder mijn contract uit te komen en op zoek te gaan naar een andere club.”

Nog dezelfde dag bereikte Bosma een akkoord met de Vietnamese topclub Song Lam Nghe An. Maar ook hier kreeg de vleugelspeler al snel te maken met tegenslag. ,,De club mag maximaal twee buitenlanders in dienst hebben en na de tweede of derde wedstrijd moest ik en mijn buitenlandse ploeggenoot op het

kantoor van de coach komen. In Vietnam is het heel gebruikelijk dat de coaches, maar ook de koffiejuffrouw, aan jouw transfer geld verdienen. Ze hadden aan mijn overgang echter niets overgehouden. Ik zei dat hij dat maar met de president moest regelen, maar hij wilde geld van mij hebben. Dat weigerde ik en dus zei hij dat ik niet meer zou spelen.”

Omdat de resultaten tegenvielen en de trainer onder druk stond, kwam Bosma nog geregeld in actie, maar hij wil eigenlijk zo spoedig mogelijk weg bij Song Lam Nghe An. ,,Er is in de stad waar we nu zitten geen ruk te doen. Het is één grote klerezooi. Dat wisten we natuurlijk van tevoren, maar je had daar wel mee om kunnen gaan als het voetballende gedeelte klopte, maar dat is dus niet het geval. Maar niemand hoeft medelijden met ons te hebben hoor. We hebben echt een mooie deal gesloten. De vraag is echter wat we nu gaan doen. Daar gaan we de komende weken over nadenken. We waren dicht bij een transfer naar de Filippijnen, maar dat ketste op het laatste moment af.

De trainer daar dacht dat ik een spits was, maar dat ben ik absoluut niet. Als je dat hoort, zakt de moed je soms weleens in de schoenen.”

Een terugkeer naar Nederland is zeker een optie voor Bosma. ,,Ik ben in gesprek met een heel gaaf bedrijf om coole projecten op te zetten en bovendien heeft een heel mooie club interesse in mij, maar ik weet nog niet of ik huiswaarts keer. Het gevoel schommelt elke dag op en neer. Voetballen in Australië is ook een grote droom van me. De toekomst valt moeilijk te voorspellen. Ik heb in de tijd hier in Azië geleerd dat je nergens op moet rekenen.” p

Ik kan mijn gevoel en emotie uiten in muziek’

'

door: Eveline Verwater Van meedoen aan ‘X-Factor’ en ‘The Winner Is’ tot een fanbase opbouwen via YouTube; de 17-jarige Karlijn Verhagen uit Hellevoetsluis deed het allemaal. Terwijl de jonge zangeres net haar nieuwe single ‘Coming My Way’ heeft gelanceerd, probeert ze de balans te houden tussen haar carrière en opleiding tot muzikant/producent. “Mijn leven is een stuk hectischer geworden en ik heb minder vrije tijd om te besteden.”

“Muziek en het zingen van nummers geeft mij het gevoel dat ik vrij ben. Ik kan al mijn gevoel en emotie uiten in muziek. Het is een soort uitlaatklep. Ik oefen vaak thuis op mijn kamer met piano en zang,” vertelt Verhagen. Thuis hangt een ontspannen sfeer, wat voor haar een belangrijke rol speelt, deels omdat ze zelf aangeeft dat ze snel gestrest is. Daarnaast zit ze op dansles om die ontspanning te zoeken. “Toen ik op mijn achtste begon met zingen wist ik niet dat er een heleboel bij kwam kijken.” Verhagen had ook niet verwacht dat ze nu al zo druk bezig zou zijn met het maken van eigen nummers, videoclips en het opnemen van covers voor YouTube. Voor de videoclip van ‘Coming My Way’ heeft ze dan ook alles zelf met haar camerateam geregeld. Van locaties regelen om de clip te schieten tot het vinden van een visagist.

“Mijn cameraman kende weer een danseres die een choreografie kon bedenken voor mijn achtergronddanseressen. Voor mij was dit een goede ervaring om mee te maken hoe dat er allemaal aan toe gaat.”

Invloed

Op de vraag of het zingen een grote invloed op haar leven heeft, antwoordt Verhagen: “Mijn leven is een stuk hectischer geworden en ik heb minder vrije tijd om te besteden aan mijn sociale leven. Dit is natuurlijk de keuze die je maakt.”

Naast zingen had Verhagen nog een grote passie: ze turnde vanaf haar zevende op hoog niveau, zo’n 15 á 18 uur per week. Op haar veertiende besloot ze hier een streep door te zetten: “Ik was toen ook al druk met muziek, maar ook turnen was echt mijn leven.”

Ze raakte geblesseerd aan haar rug en voeten en ze kon geen wedstrijden meer doen. Terugkomen op het vereiste niveau zat er ook niet in. “Dat was heel frustrerend. Op een gegeven moment stond ik in de turnhal en ik dacht van: nee, deze tijd ga ik hier niet meer aan weggooien; ik kon mijn tijd beter besteden aan mijn muziek, waarin het ook drukker werd.”

Doorbreken

“Ik zie mijn act een beetje voor me als Sharon Doorson. Haar muziekstijl houd ik wel van; een beetje pop/

dance.” Bij verschillende poppodia geboekt worden is een doel waar ze naar streeft. Nu mag ze af en toe bij een lokaal restaurant optreden. “Ik sta daar op een lijst van acts die ze kunnen boeken; nu mag ik op 19 april weer.” Haar optredens zijn vaak in het weekend en voornamelijk voor goede doelen. “Nu moet ik vooral mensen overtuigen bij optredens, zo van: ‘kijk naar me!’” Verhagen hoopt dat ze snel een keer wordt opgemerkt door een platenmaatschappij: “Ik heb dat kleine steuntje in de rug net nog nodig om echt door te breken. Het is zo moeilijk om er zonder een groot team te komen.”

Goede combinatie

Naast het zingen volgt Verhagen een opleiding tot muzikant/producent. “Op deze opleiding valt alles samen met wat ik ernaast doe aan muziek,” vertelt ze. Ze legt uit dat het vak muziekbusiness onder andere gaat over de ins en outs van platencontracten: “Het helpt mij heel erg om het harde wereldje te leren kennen. Nu weet ik waar ik op moet letten als ik een mail van een platenmaatschappij krijg en dat er ook nadelen aan een platencontract vast kunnen zitten.” Die ervaring heeft ze nog niet gehad. De vakken die Karlijn verder op school krijgt, zijn voornamelijk praktijkvakken zoals ritmische scholing, software & producing, zang-, gitaar-, drum- en pianoles.

“Deze instrumenten gebruik ik namelijk het meest als ik nummers schrijf.”

Verhagen haalt ook voordelen uit de ervaring die ze zelf al heeft: “Ik moet voor mijn opleiding elk jaar een demo, een cd met drie nummers, maken. Ik heb al eens een EP gemaakt, dus ik wist eigenlijk al een beetje hoe het moest. Daarnaast is het heel belangrijk om contacten te leggen en te netwerken, daar ben ik zelf ook heel erg mee bezig.”

Toekomstbeeld

Nog één jaartje en dan is haar opleiding afgerond.

Verder studeren op hbo-niveau staat wel op de planning. Verhagen koos er namelijk voor om eerst mbo te doen, omdat ze toen nog te jong (15) was voor het conservatorium. “Ik heb een klas overslagen en mijn huidige opleiding is een goede vooropleiding voor bijvoorbeeld het conservatorium.” Of ze daar ook daadwerkelijk naartoe gaat, of een andere opleiding in de muziekwereld gaat doen, weet ze nog niet. “Ik ben in ieder geval tevreden met waar ik nu sta. Ik heb het idee dat ik voor mijn leeftijd al aardig goed doe. Ik werd ontzettend hard en ik hoop dat het echt een keer beloond gaat worden.” Met deze motivatie maakt ze haar doel ook duidelijk: “Ik wil een artiest zijn waarvoor mensen een kaartje willen kopen om een optreden te bekijken.” p

?

Door: Joel Janssen

Backpacken of vrijwilligerswerk?

Door: Joel Janssen Toen vorig jaar de eerste woorden over het leenstelsel uitgesproken werden, werd er massaal geprotesteerd door studenten. Logisch, studeren zou duur worden.

Duurder dan het al is. Reisorganisaties als Travel Active, waarmee jongeren naar het buitenland kunnen om bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te doen, merkten dat steeds minder (toekomstige) studenten zich aanmeldden. Nu, een jaar later, merken ze daar weinig van. Studeren is volgend jaar nog even duur als nu en de OV-chipkaart blijft ook gewoon bestaan.

Wat reisorganisaties wel merken, is dat jongeren een steeds bewustere keuze maken. ‘Ik heb nog geen zin om te studeren’ is vaak geen reden meer om naar het buitenland te vertrekken. Daar is het allemaal veel te duur voor. ‘Ik heb geen idee wat ik wil gaan doen en ik wil liever iets van de wereld zien dan thuis op mijn luie reet zitten’ is wel nog steeds een reden. Maar hoe ga je de wereld zien? Doe je dat al backpackend op eigen houtje of schrijf je je in bij een organisatie om vrijwilligerswerk te doen in het buitenland? Hier beneden de pro’s en con’s.

‘Maar het is zo duur…’

Een paar maanden in het buitenland is, net als bij een vakantie, zo duur als je het zelf maakt. Als je een rondreis maakt en kampeert of verblijft in herbergen is het qua kosten goed te doen, maar wanneer je vier maanden in een vijf sterren resort verblijft ben je een fortuin kwijt. Wat kosten betreft, is er tussen backpacken en vrijwilligerswerk weinig verschil. Een backpacker kampeert veelal en komt er goedkoop vanaf als het gaat om verblijf. Eten daarentegen wordt duurder, al is dat afhankelijk van waar je verblijft. Als backpacker kun je natuurlijk ook helemaal Bear Grylls gaan en je eigen eten vangen, dan wordt het logischerwijs een stuk goedkoper.

Waar veel mensen denken dat vrijwilligerswerk ‘gratis’ is, is dat vaak niet zo. De vrijwilliger betaalt zelf voor zijn verblijf. Vaak verblijft de vrijwilliger in gastgezinnen die door de organisatie zijn geselecteerd, waardoor de kosten voor het verblijf meevallen. In zo’n geval betaalt hij ongeveer zes euro per dag voor verblijf plus drie maaltijden.

‘Ik wil iets van de wereld zien’ In dat geval is backpacken toch echt de betere optie.

De vrijwilliger zal vaak verder weg gaan, maar minder van de wereld zien. Een vrijwilliger verblijft binnen een community en daar blijft hij tot zijn werk er gedaan is.

Wel kan de vrijwilliger in zijn vrije tijd een beetje rondreizen. Ver zal hem dat niet brengen aangezien zijn vrije tijd meestal niet langer duurt dan een à twee dagen. Een backpacker zal veel meer van de wereld zien.

Hij is immers ook niet iedere dag aan het werk. Een backpacker is de hele dag op reis en legt veel grotere afstanden af, zelfs als hij te voet zou gaan.

ker om contacten te maken.

‘Ik wil graag nieuwe vrienden maken’ Hier heeft de vrijwilliger het een stuk makkelijker. Reisorganisaties leggen vaak de eerste contacten, waardoor de vrijwilliger makkelijker een dak boven zijn hoofd heeft dan de backpacker. Ook tijdens het werk komt hij met mensen in contact, zowel de lokale bevolking als de mensen waarmee hij werkt. Daarbij komt dan ook nog dat de vrijwilliger in ontwikkelingslanden zit. In de meeste ontwikkelingslanden zijn de mensen donker van huidskleur, waardoor je als blanke heel erg opvalt. Iedereen kent je. Daardoor wordt het makkelij-

‘Ik

Ook de ervaringen van de backpacker zijn een geliefd gespreksonderwerp voor mensen hier als hij terug is.

Hij heeft een deel van de wereld gezien, dat niet veel mensen van hier gezien hebben. Verder is de backpacker vooral afhankelijk van zijn eigen sociale vaardigheden. Maar zelfs met die vaardigheden, ben je er vaak nog steeds niet. Het is moeilijk om contact te leggen in een land waar je wellicht de taal niet eens van spreekt. Dan is het fijn om zo’n reisorganisatie als bemiddelaar te hebben.

wil graag iedere dag een warme douche, warm eten en geen modder tussen mijn tenen’ Je hebt dit artikel zojuist voor niets gelezen. Backpacken en vrijwilligerswerk zijn niets voor jou. p

Tindertales Tinder. Een wonder voor iedere wanhopige vrijgezel. Maar niet iedere match geeft een garantie voor eeuwige liefde.

Spiegeltje, spiegeltje..

Goedkoopje

Ik heb één keer in mijn leven een Tinder-date gehad. Ik woonde destijds nog in Utrecht en die jongen ook. Na een paar weken heel leuk gepraat te hebben via Tinder en Whatsapp, vroeg hij me mee voor een drankje in een wijncafé (hoe chique!). Op de foto was hij heel knap; blond haar, een baardje, felblauwe ogen. Maar toen ik aankwam bij het café waar we een drankje gingen doen, bleek mijn date maar één voortand te hebben.. ik kon de hele avond niets anders dan naar die tand staren. Hoezo had ik dat niet gezien op foto’s?!

De avond eindigde ongemakkelijk bij de fiets.

Na een kwartier praten met woorden als ‘dus’ en ‘tsja’, kwam hij tot de conclusie dat ik zelf wel naar huis toe kon fietsen. Ik schat dat hij ook wat anders van mij verwacht had. Toen ben ik een kwartier alleen door het donker naar huis gefietst.

Terwijl een serieverkrachter op dat moment heel actief was in Utrecht.

Nooit meer Tinder voor mij..

Michelle

Ik had vorig jaar mijn eerste en laatste Tinder-date. De jongen in kwestie zat dagen voor de date al te vertellen hoe ‘skir’ hij was. Zeggen dat hij geen avondeten kon kopen en geen shampoo.

Zo’n enorme turn off. Tijdens de date ging het niet anders. Hij bleef maar zeggen hoe weinig geld hij had. Aan het einde moest hij vijfentwintig euro betalen. Toen vroeg hij aan me of ik toevallig geld bij had (die zagen we niet aankomen). Ik gaf hem een tientje en toen zei hij: “ehm, het was eigenlijk vijfentwintig euro. Heb je misschien nog twee vijftig erbij?”

Na deze date stuurde de jongen nog een berichtje met hoe gezellig hij het vond. Dit was helaas niet zo wederzijds. We hebben elkaar tot op de dag van vandaag niet meer gesproken en ook ik heb de Tinder app verwijderd.

Gwendolyn

Column De heerlijkheid van de sleur Door: Michelle Peters “Ja jongedame, een wit pistoletje filet americain zonder ei zeker?”, zegt de jongen achter de balie van de Broodzaak in Eindhoven. Jezus, wat stoor ik me hier aan. Elke ochtend kom ik hier en elke ochtend neemt deze man me de woorden uit mijn mond. Het meisje achter de kassa zegt dat ik lekker ruik. Ik bedank haar en ga vervolgens naar school, kom ’s middags weer thuis, ga ‘s avonds naar vrienden. Op woensdag- en vrijdagavond naar de kroeg en in het weekend werk ik bij een brasserie.

Sleur. De goede definitie luidt volgens het woordenboek: ‘iets wat je zo vaak doet dat het vervelend geworden is’. God, wat een ellende. Krap twintig jaar oud en nu al in een serieuze sleur zitten. Als ik naar de mensen om me heen kijk, vraag ik me af hoe het ook bij hen zo ver heeft kunnen komen. Vriendinnen die opgegroeid zijn in Veldhoven, hier werken, hier uitgaan en hier later ook willen gaan wonen. Ik moet er niet aan denken. Veldhoven, daar wil je toch niet dood gevonden worden?

Mijn enorme, plotselinge drang naar verandering brengt me in Utrecht. Een nieuwe stad, een nieuwe woning en nieuwe mensen om me heen. Nieuwe vrienden maken. Een paar weken is het heerlijk, tot ik mezelf erop betrap dat ik vrijdag –de dag dat ik terug naar Veldhoven gade fijnste dag van de week vind. Opmerkingen als ‘het enige goede dat uit Utrecht komt, is de trein naar Eindhoven’ zijn inmiddels onderdeel van mijn vaste repertoire geworden. Jezus, wat zwak van me. Een jaar heb ik het volgehouden in de grote stad, voor ik met hangende pootjes terug kwam bij papa en mama.

Nu zijn we ruim een half jaar verder. Elke ochtend loop ik met een glimlach de Broodzaak in.

“Ja zeker, vandaag wederom een wit pistoletje filet americain zonder ei.” Het meisje achter de kassa vindt me nog steeds lekker ruiken. Dat is ook niet gek; al drie jaar lang draag ik namelijk, elke dag opnieuw, hetzelfde geurtje. Op woensdag en vrijdag zit ik weer standaard in de kroeg en zodra ik binnenkom staat de zoete witte wijn al koud. De kroegbaas kijkt me lachend aan. “Ha Mieske, bende der weer?”

Het vertrouwde Veldhovense accent klinkt me tegenwoordig als muziek in de oren. God, wat kan ik genieten van de sleur. p

Colofon

Elf fanatieke maar compleet verschillende journalistiek studenten met dezelfde passie; stukken schrijven dat de mensen inspireert. Verspreid over heel Nederland, zijn in totaal 234 jaar oud en hebben bij elkaar 16 broertjes en zusjes. Deze super studenten hebben een fantastische reis naar Marseille in het vooruitzicht én nu krijgen ze allemaal een dilemma voorgelegd.

Bart van der Wijst Een vogel die niet kan vliegen OF Een vis die niet kan zwemmen? ‘’Hmm, een lastige. Liever een vogel die niet kan vliegen, want dan kun je tenminste nog ergens komen. Wanneer je als vis niet kunt zwemmen, ben je gezien. Zij kunnen niks op het land. Vogels kunnen tenminste nog lopen.’’

Eva Smit De 11e van de maand gaat er een gigantisch confettikanon af in heel je huis OF In de rij van de kassa moet je áltijd een polonaise beginnen? ‘’Polonaise!! Sowieso. Anders moet ik elke keer al die shit opzuigen. En met de polonaise maak je nog vrienden, haha. Want iedereen vindt dat grappig.’’

Eveline Verwater Hostel OF Hotel? ‘’Een hotel lijkt mij veel prettiger. Ook qua privacy en zeker als je met vrienden gaat. Wil je je even terugtrekken of iets dergelijks dan kan dat makkelijk.’’

Jeroen Bijma Uitgaan OF Cultuur snuiven? ‘’Dat valt wel te combineren. Ik zou in Rome lekker rustig een biertje gaan drinken voor de Trevifontein. Het hangt natuurlijk helemaal van het land af. In IJsland zou ik vaker de kroeg induiken dan in Spanje.’’

Joël Janssen Je moet de basisschool overdoen OF Je praat tegen iedereen alsof je tegen baby’s praat? ‘’Lastige keuze, maar dan ga ik toch voor de tweede optie.

Sowieso lijkt het soms alsof mensen om mij heen baby’s zijn, dus vaak gaat het al vanzelf. Sommigen moeten zelfs op die manier aangesproken worden, anders snappen ze het niet.’’

Roy van Busken Elke dag je tandenpoetsen met eiersalade OF Een jaar lang géén tandenpoetsen?

‘’Tandenpoetsen met eiersalade. Daar wen ik wel aan. Een jaar niet tandenpoetsen overleven mijn tanden niet.’’

Tim Giesbers Je mag maximaal 100 woorden zeggen per dag OF Je eten wordt altijd voorgekauwd. ‘’Ik moet bijna overgeven van mijn antwoord, maar ik kies voor het voorgekauwde eten. Die honderd woorden haal ik normaal al in een minuutje of twee, dus dat maximaal per dag zou ik nooit volhouden.’’

Cindy van Kraaij Je wordt altijd en door iedereen herkend OF Je wordt nergens en door niemand herkend?

“Altijd en door iedereen. Stel je voor dat er nooit iemand is die je herkent, dan ben je ook zo lonely als wat. Dus ook al is het waarschijnlijk mega irritant, het lijkt me best lachen om wereldberoemd te zijn. Na een paar maanden moet het ook wel weer klaar zijn.”

Janna Hoofs Je moet een jaar lang dezelfde onderbroek aan OF Je wordt altijd achtervolgd op straat door een draaiorgel? ‘’Sowieso een draaiorgel. Ik ga echt niet een jaar lang dezelfde onderbroek dragen. Ik lijk wel gek. Dan blijf ik wel binnen.’’

Anneleen Marsman Nooit meer kunnen zien OF Nooit meer kunnen horen? ‘’Ik zou liever nooit meer kunnen horen. Er zijn zoveel mooie dingen om ons heen. Daar kan ik echt van genieten, dat moet ik blijven zien! Ik hou van beeld. Geluid maak ik in mijn hoofd wel.’’

Michelle Peters Je moet het gele keukendoekje leegknijpen in een glas en opdrinken OF Er zit één nacht een agressieve struisvogel in je kamer “Haha hmm. Ik zou toch kiezen voor de agressieve struisvogel denk ik. Liever een korte nachtrust dan een dikke vergiftiging. In het ziekenhuis slaap je ook niet zo lekker, schat ik.”