Obscuur by Fontys Journalistiek

OBSCUUR MAgazine voor open-minded levensontdekkers

No. 1 * 2015

Welkom bij Obscuur Obscuur, zo heet het gloednieuwe tijdschrift dat u nu vast heeft. Een naam die niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Als je een synoniem voor het woord zoekt kom je uit bij woorden als: onguur, duister en louche. Maar ook bij: ‘zo dat je niet weet wat je ervan moet denken’ en ‘ongunstig bekend.’ Wij zochten mensen en zaken die obscuur zijn en we probeerde ze een gezicht te geven. Zodat je weet wat je ervan kan denken, en in veel gevallen zal blijken dat niet alles wat obscuur is ook duister en louche is maar vaak gewoon niet bekend en onbegrepen. De redactie interviewt mensen met een obscure hobby, passie of levensstijl en schrijven stukken over obscure zaken en doet dat zonder vooroordelen. We hopen dat u als lezer deze stukken ook zonder vooroordeel leest. En mocht u er wel al van alles over denken, u er nu anders tegenaan gaat kijken. In dit eerste nummer nemen we u onder andere mee op reis naar de wereld van bronies, cosplayers en UFO-spotters. Er is een lijstje met muziek waarvan u in eerste instantie denkt dat het niet in dit blad thuis hoort, tot u het leest. En natuurlijk nog veel meer. Verwonder u bij elke pagina die u leest. En sta open voor alles. We zijn tenslotte het blad voor jonge ‘openminded’ levensontdekkers. Veel leesplezier namens de redactie en mijzelf!

Omar El-Attal

Hoofdredacteur Obscuur

INHOUD ‘De wereld is wel wat preutser geworden’ Inkakken is bijpakken

Van rechtenstudent tot zenleraar

Paars en Blauw

Behind the lines YouBonten

Fietsen tegen hondenfikkers

Wij zijn geen aluhoedjes

Weloverdacht een spontane tatoeage zetten

Het leven van een LARPer

‘De politiekcriminaliseert en demoniseert de NVU’

Horen, horen wat jij niet hoort

Vijf vragen over: De filosofie

Het eerste biertje

51 52

‘Alsof ik een dier weer tot leven breng’

‘Deze angst beheerst mijn leven’

Behind the flick

Oink Oink Motherfucker

Compleet Complotdenken

‘My Little Pony is zo verdomd goed’

Cola met Jezus

Die vreemde uit de straat

â&#x20AC;&#x2DC;De wereld is wel wat

preutser geworden’ Een bijna naakte zeemeermin zweeft voorbij een goed geklede man voor een felgekleurde achtergrond, dit is een beeld dat de meesten van ons wel tegen zijn gekomen in de afgelopen paar maanden dankzij de reclamecampagne van Suitsupply. De fotograaf achter deze en voorgaande campagnes is door Carli Hermès, een Nederlandse man uit Amsterdam die niet schroomt om naakt te tonen: “Een zeemeermin met kleren, dat gaat niet.” Tekst Balázs S. Szűcs

Een reclame campagne zou altijd wel effect moeten hebben bij de mensen die het gaan zien. “Soms, niet altijd. Het is altijd wel goed om een beetje aandacht te krijgen, want je wil toch wel je pakken verkopen en daarvoor moeten zo veel mogelijk mensen het zien. Er is zoveel reclame, vooral in die mannenmode. De pakken lijken allemaal op elkaar en het gaat allemaal in principe om details wat het verschil maakt. Dus dan moet je toch wel en heel erg goede campagne hebben wil je het daar alleen mee doen, zonder achtergrond of verhaaltje om aandacht te krijgen. Je kan dat op ontzettend veel verschillend manieren doen, maar ik ben natuurlijk verantwoordelijk voor de beelden.” Mis je iets uit de gesprekken over je werk? “Dat het eigenlijk van een kant komt, dat het meestal gaat over het naakt onderdeel wat er in zit en nooit over de schoonheid ervan of het waarom. Het gaat er steeds erom waarom een naakte vrouw en niet een naakte man getoond wordt. Ja, waarom niet andersom? Omdat ik pakken moet verkopen, het is heel simpel en ik vind het niets met maatschappelijke ding te maken hebben. Het is gewoon een feit en ik vind het iets anders als je porno met dieren laat zien, ik zeg maar iets, of moordpartijen in een woestijn. Dat vind ik een heel ander verhaal, maar dit – we worden

allemaal naakt geboren en ik vind het prima om het te mogen laten zien.” Aan de andere kant, er zijn heel wat andere campagnes waarbij het puur gaat om de seksualiteit omdat ‘sex sells’. “Ik denk dat sommige mensen dat inderdaad doen, ik niet hoor. Ik prop er heus geen dame in de foto omdat seks moet verkopen, want ik

“

Het is iets anders als je porno met dieren laat zien of moordpartijen in een woestijn.

”

hoef zelf niets te verkopen. Ik verkoop geen pakken, ik verkoop het liefst gewoon mooie foto’s. Maar bijvoorbeeld met het laatste campagne vind ik het gewoon mooi om een zeemeermin in te hebben en een zeemeermin met kleren, dat gaat niet. Het liefst had ik het helemaal naakt gedaan, ook geen broekje aan, gewoon een puur. Maar dat kon dan niet. Je hebt sommige mensen binnen het bedrijf die hebben zoiets: ‘laten we dat maar niet doen.’ Terwijl ik dat ook wel vind kunnen. Alles kan, als je het maar lief en goed bedoelt.” De modellen zelf, hoe vinden zij het om in die rol te staan? “Dat vinden ze prachtig. Zeemeerminnen, zij zijn de heldinnen die de mannen redden. Ik heb ook ouwe schilderijen

bijgehaald uit de middeleeuwen, uit de zestiende en zeventiende eeuw en het Barok. De Reubensachtige beelden. De kleuren heb ik ook zo gemaakt. Ik vind het mooi om naar te kijken. Strelend, om in mijn geval een vrouw in te hebben.”

Is die symbolische waarde en rol van de vrouw, die vroeger ook wel naakt geaccepteerd werd zoals bij Reubens, veranderd of verdwenen? “Dat weet ik niet, ik vind wel dat de wereld wel wat preutser is geworden. Wij praten nu over een heel kleine onderdeeltje van de mensen die vinden dat naakt niet kan. Er is een heel erg grote range die er helemaal geen moeite mee heeft. Ik weet ook niet waar ik het met hun over zou moeten hebben, ik ken hun

manier van denken niet. Als we het hebben over gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen dan heeft het niets te maken met aan of uit gekleed. Gelijkwaardigheid op spirituele vlak vind ik wat anders, maar op beeld vlak totaal niet. Ze worden als helden neergezet.” Die spirituele gelijkheid, wat bedoel je daarmee? “Dat mannen op de zelfde manier behandeld worden als vrouwen en anders om. Dat vind ik wel belangrijk, dat het niet zo is dat jij mag dit niet omdat jij een vrouw bent en jij mag wel wat omdat jij een man bent of juist wel als je een vrouw bent. Nee, in de maatschappij zijn we gelijk.”

Een paar uur geleden stonden we met z’n allen enigszins onwennig op een smerig toilet terwijl Willem het magische zakje uit zijn onderbroek viste. Langzaam opbouwen, kijken hoe het valt, bijpakken als je inkakt, dat was het motto. Op de dansvloer staan we tussen duizenden andere mensen die net zoals wij één zijn met de DJ en zijn beats – zelfs als ik stil wil staan kan ik niet stilstaan. Alle mensen zijn mooi, alle mensen zijn sexy. Mijn handen zijn klam en ik voel het zweet druipen, onder mijn oksels, door mijn bilnaad, over mijn buik. Ik neem de hand van een vriend, leg die op mijn billen en fluister in zijn oor dat ik verliefd ben op de wereld.

Inkakken is bijpakken

Tekst Rutger de Quay

Met mijn ogen wijd open lig ik op bed terwijl ik een warme stroom van energie langzaam vanuit mijn onderbuik naar mijn longen voel kruipen, het voelt als niet te stoppen kalverliefde. Ik trek mijn telefoon tevoorschijn en zie het scherm dubbel terwijl ik steeds harder op mijn kaken begin te bijten en met mijn vingertoppen over mijn dijen streel. “Laten we gaan douchen” giechelt er iemand in mijn oor.

Een vriendin loopt een paar meter naar buiten en gaat op de grond liggen terwijl ze moeizaam haar broek uittrekt – de nacht is koel maar valt als een warm deken om ons heen. “Kijk, kijk, kijk! Het is zo magisch mooi boven” fluistert ze. Enkele seconden liggen we allemaal op onze rug, starend naar boven. “Alsof ik een ster ben” fluister ik zachtjes. “Ik voel me alsof ik meedein op de wind, alsof ik alles snap en al mijn problemen plots niets meer zijn” lacht een vriend van me terwijl hij mij een sigaret doorgeeft. Normaal voelt sigarettenrook zwaar op mijn longen, nu lijkt het alsof ik glitterstof rook. Er gaat iets rond, ik voel dat ik iets snuif, maar ik kan niet meer onderscheiden wat het precies is. Het gevoel moet en zal doorgaan.

We staan met onze billen geplakt tegen de muur van de douchecabine terwijl het warme water over onze lichamen valt. Het water voelt als raketijsjes op onze huid. “Alle problemen, ik snap het opeens. Ik zie de oplossing. Ik had je nooit zo moeten behandelen, we zijn beter af zo” zegt hij terwijl hij een sigaret opsteekt en me van top tot teen bekijkt. “Wat lijkt het allemaal logisch zo, he” zucht ik. In de krappe douchecel doen we een poging tot seks, maar het wondermiddel lijkt alle kracht uit onze geslachtsdelen te hebben gezogen. De volgende ochtend worden we, verstrengeld in elkaar wakker. Gisternacht was ik God, nu voelt het alsof ik van zijn troon ben gevallen. In de badkamer zie ik sigarettenpeuken liggen in het afvoerputje en zie ik mijn eigen gezicht in de spiegel, diepe groeven, nog naklapperende kaken. Alles wat ik deed herinner ik mij nog, maar de kalverliefde en de onrust in mijn onderbuik zijn verdwenen – ik ben weer geland op de normale wereld.

Behind The Lines Muziek neigt door veel mensen verkeerd te worden geïnterpreteerd. Als een nummer een pakkend refrein heef, let men vaak niet meer op de coupletten. Een pakkende melodie kan ervoor zorgen dat de betekenis naar de achtergrond verdrongen wordt. Soms gooien fans zelf geruchten de wereld in, vaak gebaseerd op hun eigen interpretaties. 8

5. Bohemian Rhapsody Queen Er waren ooit geruchten onder fans dat deze classic te maken had met de strijd tegen aids die zanger Freddie Mercury in 1991 het leven kostte. Wat daarbij echter vergeten wordt, is dat Mercury pas in 1987 gediagnosticeerd werd, elf jaar na de opname van het meest bekende Queen-nummer. Waar Bohemian Rhapsody dan wel over gaat, weten zelfs de andere bandleden niet. “Freddie heeft de betekenis van de tekst nooit uitgelegd,” aldus gitarist Brian May.

4. Born In The USA Bruce Springsteen Door de pakkende melodie en de titel denken velen dat dit lied een uiting van nationalisme is. Het wordt daarom in Amerika vaak gedraaid en meegezongen bij sportwedstrijden. De daadwerkelijke betekenis is juist het tegenovergestelde van wat de massa gelooft. Het gaat over de schade die de Amerikaanse politiek haar eigen burgers aandeed tijdens de Vietnamoorlog.

3. Summer Of ’69 Bryan Adams De titel doet denken aan een nostalgisch nummer over een memorabele, misschien zelfs romantische zomer in 1969. In dat jaar was Bryan Adams echter nog maar negen jaar oud. Wat verder verwarring zaait is dat het daadwerkelijke onderwerp niet letterlijk bezongen wordt: seks. Niets meer, niets minder. Standje 69, om precies te zijn. 9

2. Every Breath You Take The Police “Dit nummer is erg sinister en lelijk. Mensen hebben dit nummer verkeerd geïnterpreteerd als een rustig liefdesliedje, terwijl het eigenlijk het tegenovergestelde is.” Dit was het veelzeggende commentaar van zanger Sting op BBC Radio 2, toen hem naar een interpretatie gevraagd werd. De hit wordt regelmatig gedraaid op bruiloften. Wat velen echter niet weten, is dat het over stalken gaat.

1. Lucy In The Sky With DiamondsThe Beatles Vanwege de eerste letters van ‘Lucy’, ‘Sky’ en ‘Diamonds’ en de psychedelische klanken, dachten velen dat dit nummer over de drug lsd ging. De bandleden kwamen bovendien openlijk uit voor het gebruik van deze drug. De daadwerkelijke inspiratiebron was een tekening van het zoontje van John Lennon, Julian. Hij tekende zijn klasgenootje Lucy toen hij nog in de kleuterklas zat, liet de tekening aan zijn vader zien en zei: “that’s Lucy in the sky with diamonds.” De BBC gaf hier echter geen gehoor aan en deed het nummer in de ban.

Tekst Pim Kerkwijk

YouBonten

YouTube-ster Jo Bonten werd in 2011 bekend dankzij Dumpert en Man Bijt Hond. De boksen survivalexpert blijft echter nuchter onder het succes. “Ik ga niet Tekst en beeld Pim Kerkwijk met mezelf te koop lopen.” 10

Men kent u voornamelijk van uw YouTube-filmpjes. Wat doet u in het dagelijks leven? “Ik sport graag, ik doe aan fitness en boksen. Verder help ik iemand met de administratie van een bedrijf. Ook heb ik me verdiept in computers en het wegennet rondom Eindhoven. Vroeger ontwikkelde ik software voor professionele toepassingen, zoals radars en antennes.” Hoe bent u begonnen met het maken van YouTube-filmpjes? “Ik zit bij een sportgroep. Een lid daarvan, Tommie Retera, houdt zich bezig met regie en televisie. Op een dag nam hij een camera mee om te filmen hoe de groep trainde. Toen kwam Tommie op het idee om een filmpje te maken van mij, omdat hij vond dat ik goed kan presenteren. Eerst weigerde ik, maar ze wisten mij te overtuigen.” Waarom werkte u in eerste instantie niet mee? “Zomaar op YouTube... Ik wist het niet. Negatieve reacties, of te veel reacties. Maar Tommie bleef op me inpraten totdat ik overstag ging. Eerst werden de filmpjes door Dumpert (videosite van GeenStijl, red.) opgepikt. Later kwam ik in Man Bijt Hond en werd ik uitgenodigd voor RTL Live 4 You met Carlo en Irene, om in de uitzending de kikkersprong te doen.”

getild zijn, maar dat was bij mij niet het geval. In dat opzicht ben ik redelijk nuchter.” Is er in uw leven veel veranderd sinds uw doorbraak? “In mijn persoonlijk leven niet, maar wel in het openbaar. In 2014 ging ik naar Solar, een popfestival. Dat was een ‘catastrofe’. Een meter lopen, en weer een selfie maken... Tienduizend selfies! Ik kwam niet meer aan lopen toe.” Verdient u veel geld aan de YouTube-filmpjes? “Nee, het bracht slechts een dertigste cent per view op, dat schiet niet op. We verkopen ook T-shirts, mijn cameraman houdt de opbrengsten daarvan bij. We hebben daar samen een verdeelsleutel voor afgesproken, waar we ons strikt aan houden.” Draagt u in het dagelijks leven wel eens uw eigen T-shirts? En ziet u anderen er weleens in lopen? “Nee, ik ga niet met mezelf te koop lopen. Uiteraard doe ik ze aan in de filmpjes, maar toch niet op straat? Ik heb wel één of twee keer gezien dat anderen zo’n shirt droegen. Ik vind het wel

Had u in het begin ooit verwacht dat u zo populair zou worden? “Nee, helemaal niet. Eerst dacht ik: ‘wat is hier aan de hand?’ Later werd ik ook op straat herkend. Mensen vinden het leuk om mij te ontmoeten en willen een selfie met mij maken. Dan kun je over het paard

“De inhoud is serieus, maar we brengen het op een grappige manier” Jo Bonten - Fart in the Woods

leuk, maar het is niet zo dat het mijn ego streelt.” In een groot deel van de video’s spreekt u Engels. Waarom heeft u daarvoor gekozen? “Dan is er een grotere markt. Het aantal buitenlandse kijkers valt wel mee, maar die zijn er wel. Ik heb zelfs ontdekt dat er iemand uit Brazilië kijkt.” Veel mensen doen nogal lacherig over uw video’s. Zijn ze serieus of grappig bedoeld? Wat is het doel ervan? “De inhoud op zich is serieus, maar 12 we brengen het op een grappige manier. Men kan op een leuke manier iets leren. Ik probeer de filmpjes inhoudelijk correct te houden. Wat gezegd wordt, is waar.” Heeft u het gevoel dat u uw doel niet bereikt, als mensen uw filmpjes niet serieus nemen en erom lachen? “Daar maak ik me niet druk om. Ze vinden de filmpjes leuk en dat stemt me tevreden.” Op YouTube zijn er filmpjes te vinden van mensen die u imiteren. Ze proberen uw Limburgs klinkende Jo Bonten - Slaan als een bokser

Engels na te doen en maken filmpjes in het bos. Wat vindt u daarvan? “Ik heb enkele van die filmpjes gezien. Soms denk ik: ‘wat willen ze ermee zeggen?’ Ik vind het er nogal kinderlijk uitzien. Het is meer komisch bedoeld, inhoudelijk stelt het weinig voor. Veel mensen op internet maken de gekste filmpjes, alleen maar om zichzelf te tonen. Als je dat doet, doe het dan tenminste met inhoud en originaliteit.” Uw laatste video dateert alweer van 30 september 2014. Hoe komt dat? “Mijn cameraman en ik hebben de laatste tijd allebei weinig tijd gehad. Ook hadden we even weinig inspiratie. Maar we willen het wel weer oppakken.” Bent u momenteel bezig met nieuwe video’s? “We hebben wel ideeën. Het zijn weer filmpjes over boksen en overleven in de natuur. Meer zeg ik niet.”

‘De politiek criminaliseert en demoniseert de NVU’ Al sinds 1971 bestaat de Nederlandse Volks-Unie (NVU), maar volgens de voorman van de partij, Constants Kusters, ‘demoniseert en criminaliseert’ de politiek en de systeempers (pers die aan de leiband van de regering loopt) al jaren. Desondanks blijft Kusters optimistisch: de partij kreeg zo’n 0,7 procent van de stemmen in Arnhem en 1,2 procent van de stemmen in Purmerend tijdens de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen. Tekst Rutger de Quay

De NVU staat volgens Kusters voor het volksnationalisme, ‘voor het Europa van volkeren en voorvaderen’. De NVU pleitte in het verleden voor de afschaffing van het homohuwelijk, het verplicht laten meezingen van het volkslied op scholen, de herinvoering van de doodstraf en riep in Arnhem op om de Nelson Mandelabrug te vernoemen naar de Theo van Goghbrug ‘omdat Van Gogh meer betekende voor Nederland dan Mandela’. Kusters zegt dat de NVU in het verleden veel last heeft gehad van

de systeempers. Een interview met Kusters, geplaatst op de website van De Telegraaf, zou van de website gehaald zijn omdat het interview ‘te positief over de NVU’ was. Datzelfde gebeurde volgens Kusters ook met een interview in het Algemeen Dagblad. Een televisie-interview met de inmiddels overleden journalist Menno Buch zou nooit uitgezonden zijn op Veronica ‘omdat het te positief was’. “Er bestaat geen objectieve pers in Nederland”, zegt Kusters.

Kusters is een hereniging van Nederland en Vlaanderen nabij. “Nederland en Vlaanderen zijn samen Dietsland [politieke stroming van samenvoegen Nederland en België, red]. Een samenvoeging van Nederland en Vlaanderen is heel reëel, volgens Kusters. “België is een misgeboorte, de onafhankelijkheid van TsjechoSlowakije ging ook gepaard zonder dat er een schot gelost is. Dat kan ook zo zijn bij België,” zegt hij.

Constant Kosters - beeld NVU

Germaans-christelijke cultuur

Een van de ijkpunten van de NVU is het behoud van de ‘Germaanschristelijke cultuur’, zoals de partij dat zelf noemt. Kusters: “Die cultuur zit in de geschiedenis van onze vaderen en voorvaderen. Die Germaanschristelijke cultuur is niet blij met de bouw van nog meer moskeeën, synagogen en andere tempels.” Ondanks dat Nederland grotendeels geseculariseerd is (53% van de Nederlanders noemt zich gelovig, slechts 10% van de bevolking bezoekt wekelijks een kerk of moskee), houdt volgens Kusters de christelijke achterban van de NVU ‘de vinger aan de pols’. In haar partijprogramma pleit de partij ook ruimhartig voor het Grootneerlandisme, het samenvoegen van Nederland en Vlaanderen. “Vlamingen hebben meer met de Nederlandse cultuur en taal en hebben bovendien altijd al bij Nederland gehoord”, zegt hij. Volgens

Hoewel de AIVD de NVU bestempelt als extreem rechts en antisemitisch, wil Kusters daar absoluut niets van weten. “De AIVD is een clubje pennenlikkers die dingen overnemen zonder dat er ook maar bewijs voor is. Het is een luie organisatie, een hoop diarree,’’ zo zegt hij.

Beginselpartij

Kusters noemt de NVU een beginselpartij en zegt ‘niet meer te kunnen doen dan wat ik nu doe,’ maar zegt altijd te streven naar meer stemmers. Volgens Kusters zouden stemmers vooral aangetrokken worden door het rechts-radicale imago van de partij. Zo’n 90% van de stemmers van de NVU zou volgens hem zijn voor het volledig sluiten van de grenzen. De NVU zegt een groot voorstander te zijn van de Palestijnse zaak, omdat Israël volgens Kosters ‘een piratenstaat’ zou zijn. “Het land Israël is gepikt van de Palestijnen, en de Palestijnen hebben net zoals ieder ander volk recht op grond. Ze hebben nu iets genaamd Palestina, maar dat is een groot gevangenkamp,” zo meent Kusters.

Horen, horen wat jij niet hoort -

Ongeveer vijftien procent van de Nederlanders zal ooit in zijn leven stemmen horen. Na verschillende opnames tussen december 2002 en 2005 kwam Robin Timmers er bovenop. Zijn verhaal. Tekst Judith Schutevaar â&#x20AC;&#x153;Mijn eerste psychose was in 2001. Daarvoor was ik geestelijk nog gezond en bezig met afstuderen van mijn studie psychologie. Ook was het vlak daarvoor uitgegaan met mijn vriendin. Een spannende periode. Ik begon vanaf mijn vijftiende te blowen. Dit werd elke avond toen ik op kamers ging in Tilburg. Na mijn twintigste begon ik mij te interesseren in spirituele zaken als het sjamanisme en het boeddhisme. Tegelijkertijd begon ik met drugs te experimenteren. Ook wilde ik LSD proberen. Uiteindelijk besloot ik dit te doen op het Amsterdamse festival Ruigoord. Hier komen veel psygonauten, mensen die al heel lang met verschillende soorten drugs bezig. Dit leek mij vet. Op een gegeven moment kreeg ik daar een joint van een ZuidAmerikaanse Indiaan. Wat daar in zat weet ik niet. Ik hoorde stemmen over mijn moeder die op jonge leeftijd zelfmoord heeft gepleegd. Zo zei een vrouwelijke stem in mijn hoofd: Maar jij hebt je moeder toch niet vermoord? Dat was heel raar, want ik zou nooit in

termen als mijn moeder vermoorden denken. Het horen van stemmen was dan ook anders dan een ervaring of een fantasie, het overkwam mij gewoon. Ik zag het niet als iets van mijzelf, ieder geval niet in het begin. De stemmen gingen daarna niet meer weg. Het eerste jaar zat ik thuis en kreeg ik medicatie. Tegen mijn wil, want ik kon niet meer helder nadenken. Ook kreeg ik van de oude medicijnen parkinsonachtige bewegingen waar ik weer antiparkinsonmedicijnen voor kreeg. Dit hielp niets. Ik begon mijzelf steeds meer sociaal te isoleren. De stemmen kregen meer ruimte waardoor het alleen ik en de stemmen was. Om maar even een voorbeeld te noemen. Stel, je zit alleen thuis en een kennis zegt allerlei vervelende dingen over je meest intieme gedachtes en gevoelens. Dat is alsof je privacy wordt aangevallen. Ik werd hierdoor onzeker en bang om nog iets te denken of te beslissen. Toen ben ik ook nog in mijn nakie op de kopse hof in Nijmegen gaan mediteren. Dat vinden mensen in Nederland best raar, maar in India doen mensen dat al duizenden jaren.

“Het horen van stemmen was anders dan een ervaring of fantasie, het overkwam mij gewoon” Mijn hulpverleners begonnen toen op een opname aan te dringen en ik voelde mij niet meer veilig. Ik liet mij toen opnemen. Na een weekje had ik het wel gezien en ging ik weer naar huis. Een maand later, het was toen januari of februari, besloot ik te voet op reis te gaan. Ik had genoeg dekens bij en survivaltraining gedaan, maar het was vrij impulsief. De GGZ dacht dat ik dakloos zou worden en ze lieten me gedwongen opnemen. Dit was nogal een patstelling. Ik wilde daar helemaal niet zijn. Een gedwongen opname en zeker in de isoleercel zitten is lastig om voor te stellen. Je hebt geen vrijheid, moet je aan alle regels houden en je hebt geen enkel moment privacy, zo sliep ik met vier mensen op een kamer. Aan de andere kant leerde ik daar een goede tijd te hebben. Zo kwam ik over de angst voor de stemmen heen en had ik daar elke dag eten, slaap en onderdak. Iets wat ik in de periode tussen mijn opnames als dakloze niet had. In die periode was er een verpleger die mij achteraf gezien erg geholpen heeft. Hij ging een gesprek van mens tot mens met mij aan. We praatten over de stemmen en hij vroeg: ‘kun je niet wat terugzeggen?’ Die avond lag ik in bed en kon ik voor het eerst terugpraten. Ik begon toen ook veel te bidden in de hoop van de negatieve emoties en gedachten af te komen.

Dit hielp doordat ik leerde mij op eigen gevoelens en gedachtes te concentreren. Ik leerde zo om me op iets positiefs te concentreren en de stemmen te ontkrachten. Ik leerde lol te hebben met de stemmen en zag ze niet als iets slechts. Een jaar of vijf nadat ik uit de instelling kwam, ging het steeds beter, ik ging zelfstandig wonen, werd steeds actiever en begon weer met mijn opleiding psychologie. Inmiddels heb ik een vriendin en we verwachten ons eerste kindje, iets wat ik eerst niet had geloofd. Want stemmen horen werd vooral als ziekte gezien. Ik zou niet genezen, mijn hele leven medicijnen blijven slikken en werken en relaties kon ik al helemaal vergeten. In 2012 heb ik ‘Stichting stemmen horen’ opgericht. We werken met ervaringsdeskundigen, wat inhoudt dat we mensen begeleiden met de stemmen. We richten ons hierbij ook op hulpverleners en familie omdat die een belangrijke rol in het herstelproces spelen. Hoewel de stemmen er nog zijn kan ik er goed mee omgaan. Als ik de stemmen wel hoor is het een referentie naar een liedje of een stuk tekst dat op dat moment relevant is. Dat is ook de vorm waarin ik de stemmen veel heb meegemaakt; een stukje tekst dat op dat moment relevant voor mij was.”

Vijf vragen over:…

De filosofie

Welke excentrieke filosoof ben jij In vijf vragen over krijg je iedere maand vijf vragen over een onderwerp wat die maand centraal staat. Door open vragen te stellen waar verschillende zeldzame meningen over zijn gegeven, mag jij bekijken met welke meningen jij het eens bent. Dit als doel om je te laten nadenken over diepe onderwerpen die reflecteren op hoe jij in het leven staat. Tekst Jorn Wensink April, de maand van de filosofie. Je kan over alles filosoferen; van de zin van het leven tot aan waarom iets is zoals het nou eenmaal is. Het algemeen beeld van filosofen is niet opperbest. Ze worden vaak gezien 18 als stoffige oude mannen die het over veel te moeilijke onderwerpen hebben. Vaak komen ze nergens op uit, maar zo nu en dan wordt er een geweldige uitspraak gedaan die de wereld weer aan het denken zet. Hoe filosofeer jij? Wat is jou zin van het leven? In andere woorden welke krankzinnige filosoof ben jij? Vraag 1: Angst is een…? A: Angst is een vrije keuze, een vorm van vrijheid. Een mens is een angstig wezen omdat het geen zekerheid heeft in de beslissingen die hij neemt. B: Angst is een emotie gevuld door macht en haat. C: Angst is de moeder van de moraal; angst prikkelt ons in onze opvattingen over wat goed en slecht is. Vraag 2: Is het laten leiden door emoties goed of fout? A: Emoties zijn niet per definitie slecht. Een emotie kan zelfs een middel van bewustzijn zijn en een werkelijk beeld brengen. Heftige emoties daarentegen brengen vaak niet dit effect en geven juist een onwerkelijk beeld van een situatie. B: Mensen worden teveel geleid door emoties, dit heeft een slechte invloed op de keuzes die zij maken. Men moet rationeler leren denken. C: De meeste emoties zijn niet goed of fout, het is de manier waarop je met je emoties omgaat. Medelijden is een uitzondering: De ellendige dingen die ons overkomen zijn niet slecht maar goed voor ons, men moet leren van die situaties. En daarom is er geen reden om medelijden te hebben met iemand; what doesn’t kill you makes you stronger. Vraag 3: Het belangrijkste kenmerk van ‘het kwaad’ is…? A: Dat het kwaad alleen maar te overwinnen is door ander kwaad. B: Dat kwaad niet in iedere vorm iets slechts is, zolang het maar een resultaat brengt; Het doel heiligt de middelen. C: Het kwaad is een beeld gevormd door meningen. Iedereen heeft een ander beeld van het kwaad en dit beeld wordt beïnvloed door ieders omgeving.

Vraag 4: De mens is…? A: De mens is alleen datgene wat hij van zichzelf maakt. B: De mens is per definitie ondankbaar en wispelturig. De mens is sterk beïnvloedbaar en mijdt het liefst risico’s. C: De mens wordt onderworpen aan krachten die sterker zijn dan hijzelf, en daar moet hij mee om leren te gaan. De mens wordt dus constant op de proef gesteld. Vraag 5: Hoe denk je over macht? A: Macht boeit me niet zo… B: Macht is goed, de mens heeft sturing nodig. De manier waarop macht verkregen wordt doet er niet toe. C: Iedereen probeert altijd en overal macht uit te oefenen. Alles wat het gevoel van macht, de wil tot de macht en de macht zelf doet groeien is goed.

In welke meningen kun jij je het beste vinden? Neig je vaak naar de meningen van A, dan deel je die mening met de Franse filosoof JeanPaul Sartre. Deze beroemde filosoof die leefde van 1905 tot 1980 is een van de bekendste existentialisten. Deze stroming streeft onder andere naar vrijheid van meningsuiting, men moet kunnen zeggen wat hij wil. Je hecht dus veel waarde aan je eigen mening en aan vrijheid. Of ben je het meer eens met de mening van B? Dan lijk je toch meer op de Italiaanse Niccolò Machiavelli. Deze humanist die leefde in de renaissance van 1498 tot 1512 was naast filosoof een politicus die zich niets zou aantrekken van wie dan ook. Misschien heb je wel net zo’n duidelijke, vaak confronterende, mening die niet door iedereen voor lief wordt genomen als Machiavelli. Zie je toch de meeste overeenkomsten met jouw mening in de antwoorden van C, dan kun je het vinden met de ideeën van de Duitse Friedrich Nietzsche (1844-1900). Nietzsche had zo’n beetje over ieder onderwerp wel een mening en is hij een van de bekendste filosofen ooit geworden. Als je erg zelfkritisch bent en denkt dat een mens wel tegen een stootje moet kunnen, dan lijk jij zeker op Nietzsche.

‘Alsof ik een dier weer tot leven breng’ Dode dieren weer opknappen. Het beroep dat erkende preparateur Jan Swinkels uit Sint-Oedenrode beoefent is zeker geen alledaags beroep. Slechts weinig mensen beheersen de kunst van het prepareren en kunnen een levenloos dier weer een levendige uitstraling geven. Wat maakt het opzetten van een dood dier zo speciaal? Waar komt zijn passie om dieren te prepareren vandaan? Swinkels gaat erop in. Tekst Jorn Wensink Wanneer Swinkels begint te vertellen over wat er zo speciaal is aan opgezette dieren krijgt hij een glimlach van oor tot oor. Gefascineerd door zijn passie begint hij te vertellen: ‘’Je geeft een dood dier weer een nieuw leven, alsof ik het dier weer tot leven breng. Ook voor de voormalige eigenaars is het vaak zo dat het net is alsof ze hun eigen dier weer terug hebben. Het dier heeft dan weer zijn vertrouwde blik en ook al beweegt hij niet, hij is toch niet meer levenloos. Dat is er zo speciaal aan het prepareren van een dood dier, dat je het weer écht kan laten lijken, dat je het dier herkent zoals het vroeger was. Als dat lukt, dan heb je het goed gedaan als preparateur.’’

Maar er moet een moment geweest zijn waarop hij dacht: dit wil ik gaan doen. ‘’Dat klopt, dat moment is er ook geweest. Ik ben geïnteresseerd geraakt in het prepareren, omdat ik in verschillende musea ook opgezette dieren zag staan. Ik vond ze zo mooi en echt, dat ik zelf ook ben gaan oefenen en ik ben daar steeds beter in geworden. En nu verdien ik er ook nog geld mee.’’ Maar een passie als deze moet toch ook behoorlijk wat reacties opleveren. ‘’Zeker, de meeste mensen vinden het heel apart dat ik dieren opzet, ze krijgen er misschien niet een goed beeld bij. Ik werk in een koele kamer waar toch wel een geurtje hangt en ik zit daar ook nog eens met

dode dieren te spelen ja, maar maakt dat het dan meteen een ‘raar’ beroep? De meesten vinden van wel schijnbaar, maar ik vind dat het om het resultaat gaat. En dat ik ook veel opgezette dieren bewaar, vinden sommige mensen wel een beetje eng. Ze zijn het niet gewend dat er in huis dieren kunnen staan of hangen. Waar sommigen een vaas hebben staan of een beeldje, heb ik een opgezet dier staan. Ik zie het verschil niet. Ik denk dat men het gewoon raar vindt omdat ze er niet aan kunnen wennen dat het om een dood dier gaat, iets wat toch gauw als smerig wordt gezien.’’ Swinkels lijkt dus niet echt te begrijpen wat sommigen zo apart vinden aan zijn passie, maar begrijpt hij dan wel waar die reacties vandaan komen? ‘’Aan de ene kant wel, want veel mensen voelen zich ongemakkelijk wanneer ze in een kamer staan met veel opgezette dieren die roerloos voor zich uitstaren, dat begrijp ik. Maar ze waren toch ook niet bang voor die dieren toen ze nog leefde? Dan is er toch niet veel veranderd? Van die kant snap ik het dus weer niet.’’

Een van de doelen van het opzetten van dieren is een dood dier zijn identiteit terug te geven. Dat is ook het doel van Swinkels. ‘’Het gaat er niet om of je van iets doods weer iets levends kunt maken. Het gaat voornamelijk om de gedachte die je daardoor voort laat leven. Als ik een dier prepareer dan is het er fysiek weer, je kunt hem zien en voelen. Dan heb ik het dier zijn identiteit teruggegeven en lijkt het toch weer iets minder dood dan dat het eerst leek.’’ Dieren opzetten is ook een 21 tijdrovende passie: ‘’Dat is zo, het kost ontzettend veel tijd, een dier prepareren is niet in een paar uur gebeurd. Daar gaan dagen soms weken overheen. Het is per dier natuurlijk verschillend, maar soms ben ik wel eens een maand bezig om een dier te krijgen zoals ik dat wil. Ook besteed ik zo’n twintig uur per week aan het prepareren.’’ Op welk geprepareerd dier is Swinkels het meest trots? ‘’Dat is een roofvogel, die leek uiteindelijk zo echt dat je dacht dat hij zo weer kon gaan vliegen. Daar ben ik echt trots op en dan ben ik trots op mijn beroep als preparateur.’’

“Soms ben ik wel eens een maand bezig om een dier te krijgen zoals ik dat wil.”

Behind The Flick Over het algemeen kenmerken we tekenfilms als kinderlijk, schattig en natuurlijk het eeuwige ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Echter is dit niet altijd het geval. Van moordende katten tot complete mindfucks, dit is OBSCUUR’s top vijf van de meest bizarre tekenfilms, die je na het kijken volledig zullen choqueren. 22

5. The Plague Dogs ‘The Plague Dogs’ vertelt het hartverscheurende verhaal van de twee honden Rowf en Snitter, die worden mishandeld in een dierenlaboratorium. Nadat de twee vrienden uitbreken, ontstaat er een spannende klopjacht, waarbij Rowf en Snitter verschrikkelijke offers moeten brengen. Als dierenliefhebber wordt je deze film dan ook ten zeerste afgeraden.

4. Fantastic Planet Op de thuisplaneet van de ‘Draags’, enorme blauwe aliens met vuurrode ogen, wordt de mens als huisdier gehouden. De jongen Terr is er hier één van. Wanneer Terr erachter komt hoe de ‘Draags’ zichzelf in leven weten te houden, begint een grillig complot met als doel hun overheersers te doden. ‘Fantastic Planet’ is een uiterst excentrieke en surrealistische tekenfilm, met scenes die je jezelf zal laten afvragen of je aan het hallucineren bent.

3. When the Wind Blows Het schattige, oude stel Jim en Hilda Boggs leven een rustig en zorgeloos bestaan op het platteland, ondanks de dreiging van een derde wereldoorlog tussen de V.S. en Rusland. Het stel heeft genoeg vertrouwen in hun overheid en verwacht dat er niks zal gebeuren, totdat er een Russische atoombom valt en deze hun huis verwoest. Na de klap proberen de oudjes hun leven weer op te bouwen, niet wetende dat ze zijn geïnfecteerd door de radioactieve straling. Al met al is deze film niet geschikt voor gevoelige kijkers. 23

2. Watership Down Het jonge konijn Fiver heeft een gave, hij kan aanvoelen wanneer zaken staan te gebeuren en of ze goed of slecht zijn. Op een dag krijgt hij een visioen, waarin hij ziet dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren voor zijn gemeenschap. De groep konijnen verlaat hierna hun thuis, op zoek naar een betere leefomgeving. Onderweg staat de groep vele gevaren te wachten als wilde katten, roofvogels en een andere konijnenstam, wat vele bloederige gevechten oplevert. Hierdoor haalt helaas niet elk lief, klein konijntje de eindstreep. ‘Watership Down’ staat garant voor vele spannende en trieste momenten, waarna u nooit meer hetzelfde naar een konijn zult kijken.

1. Felidae Bent u een ‘poezenmens’? Dan bent u met deze film aan het verkeerde adres. De kat Francis verhuist samen met zijn baasje naar een andere stad, waar de kater erachter komt dat iets of iemand de katten uit de buurt op brute wijze aan het vermoorden is. Francis gaat op onderzoek uit en stuit op de mogelijke daders: een agressieve cult, onder leiding van een gestoorde, oude kater. Deze film is zeker niet aan te raden voor kijkers met een zwakke maag; opengereten poezenlijfjes en afgescheurde kattenkopjes zijn er namelijk aan de orde van de dag. Tekst Rens van Hout

Voor deze krakers, een kwetsbare franje van de samenleving komt het hard aan, misschien wel harder dan bij de andere burgers. Het kan ook zijn dat ik dit er zelf in wil zien. In de gangen van het huis, onbekende gezichten zoeken naar troost en steun. Zij kenden hem allemaal. Ondertussen worden torens van bier worden gemaakt, de wc wordt gereinigd, matrassen tegen de muren, en het huis is nog nooit zo schoon geweest.

Oink Oink Motherfucker

Tekst en beeld Balázs Szűcs

Iemand is dood. Even stopte ik en verwerkte mijn betrokkenheid. Ik ben een buitenstaander zover ik weet, maar zij, zij zijn dat niet. Zelfmoord. Strop. Zo is hij gevonden. Nu is het een week verder. De bedrukte week van voorbereidingen op zijn uitvaart en het onbegrip over zijn dood bereiken zijn piek.

In de ochtend hoor je nog de busjes en auto’s die vertrekken en daarna is er alleen nog stilte. Zij zijn weg, het laatste vaarwel voor de crematie. Vergezeld door giften voor het volgende wat hierna ook moge komen. Slayer en wodka zullen er in ieder geval zijn. ‘Oink Oink Motherfucker’ zoals zijn krans getuigt. De bode van hun terugkomst heeft geen moment gefluisterd. Terwijl zijn vuur gedoofd is raast het bij hen door. Gevoed door de pijn, ongeloof, drugs en alcohol knallen de emoties door hen heen. Ongeremd komt het naar boven als een oerkracht en het huis moet maar wijken. Ik weet niet wanneer de eerste kreet naar boven kwam borrelen maar “ALLES GAAT KAPOT!” Wat in handen kwam ging eraan om henzelf maar vrij te kunnen geven. Tot bloedend toe. Tranen en geschreeuw in de ene hoek, gelach en rust in de andere terwijl ieder zijn manier “FUCK! FUCK! FUCK! FUCK!” breekt er doorheen. Een deur explodeert binnen de ruimte en een wanhopige zakt in. Metal raast. Moshpit begint en de muur gaat eraan. Ruwe rouw. Catharsis. De rest komt later.

Compleet Complotdenken Robert Koning (26) is complotdenker en is op het moment werkeloos. Hij wil niet met zijn echte naam genoemd worden, omdat hij bang is niet meer serieus genomen te worden. Hij 30 zet vraagtekens bij wat ons door de media verteld wordt over bijvoorbeeld 9/11 en IS. ”Mensen die alles na praten van het nieuws vind ik dom.” Tekst Omar El-Attal Wat is een complottheorie? “Iets wat niet zo is als wij denken. Of iets wat anders is gegaan dan de media ons voorhouden.” Waarom geloof je in die theorieën? “Ik geloof niet alles zoals het wordt geprojecteerd in de media. Neem 9/11 bijvoorbeeld, er is te veel toeval daar. Ik denk niet dat het zo is gegaan zoals wij voorgeschoteld kregen.”

Hoe kom je op zulke ideeën? “Het begon allemaal met een film, Zeitgeist (red. documentaire van Peter Joseph uit 2007) heet die. Die film heeft mijn leven ingewikkelder gemaakt. Ik ben toen anders naar dingen gaan kijken. Die film laat complotten zien over religie, 9/11, en oorlogen die door het westen zijn gestart.”

Ingewikkelder? “Ja, je gaat wel anders naar dingen kijken. Neem dat bij Charlie Hebdo. Ik zag daarover Wat klopt er niet dan? “De pijlers van het gebouw zouden een filmpje op internet, er werd nog overeind moeten staan, de een agent doodgeschoten door zo’n kerosine kan niet zo heet worden terrorist. Maar je zag dat op het moment dat er geschoten werd de dat die smelten. Alles was stuk en verbrand maar er lagen gewoon kogel en het geweer totaal niet op een lijn waren. De aanslag is paspoorten van de daders in het puin. De architect van het gebouw perfect uitgevoerd, er is geen verkeer terwijl Parijs normaal zei dat het World Trade Centre superdruk is. De terroristen zijn niet had moeten instorten nadat professioneel en dan laten ze er vliegtuigen doorheen waren hun ID-kaart in de auto liggen. gevlogen, een paar weken later zei hij iets heel anders.” Dat vind ik op zich wel een vraagteken waard. Ik denk gewoon dat dat gewoon te simpel is”

Jij stelt daar vragen bij, waarom doen niet veel meer mensen dat? “Ik denk dat het makkelijker is die vragen niet te stellen. Als je vragen begint te stellen wil je ook meer weten. Het zijn geen vragen die je leven gaan verbeteren, ze maken het ingewikkelder. Iedereen heeft alleen maar oppervlakkige gesprekken over wat ze in het nieuws hebben gehoord. Mensen die alles na praten van het nieuws vind ik soms dom.”

Met welk complot ben je nu bezig? “IS. Voor het zelfde geld is het een filmset, of het is een groepering die door het westen is gesticht zodat we naar het Midden-Oosten kunnen. Dan kunnen we er democratie brengen of olie halen. Ik weet het ook niet precies, het enige wat ik weet is dat het niet zo simpel is als wordt geschetst in de media. Er blijven heel veel vragen onbeantwoord.”

Heb je vaker discussies met mensen over jouw complottheorieën? “Tegenwoordig heb ik zoiets van: de meeste mensen zijn tocht te dom, dus schijt eraan. Als iedereen maar zijn IPhone heeft vinden ze het goed. We willen het niet zien we hebben het te goed. Ik denk dat je mensen moet choqueren, laten zien waar hun rijkdom vandaan komt waardoor ze vragen blijven stellen.”

Waarom zouden mensen de media en 31 de politici nog geloven? “Vroeger hebben ze testen gedaan met een nepdokter die tegen patiënten zei: uw been moet eraf. Die mensen namen dat gewoon aan. Zonder er vragen bij te stellen. Want die nepdokter had wel gewoon een stethoscoop en een witte jas. Mensen geloven het gewoon omdat iemand met autoriteit het zegt. In principe is het mooi dat dat vertrouwen er is. Maar als mensen, politici bijvoorbeeld, misbruik maken van dat vertrouwen, dan mogen ze van mij hangen aan de hoogste boom.”

“Mensen die dachten dat de aarde rond was, waren ook complotdenkers” En choqueer jij mensen? “Ja ,soms worden mensen wel boos. Er zijn mensen die het niet met mij eens zijn. Er zijn bijvoorbeeld heel veel mensen boos geweest toen ik zei dat er meer was met dat MH17vliegtuig. Ze werden boos omdat er Nederlanders in het vliegtuig zaten.”

Waarom wil je niet met je echte naam genoemd worden in dit interview? “Stel je voor dat ik de politiek in ga, dan neemt niemand me meer serieus. Wat ik dan ook wil doen, dan stemt niemand meer op me. Ook al heb ik nog zulke goede ideeën, de media zouden me belachelijk maken. Die mensen die dachten dat de aarde rond was, waren vroeger ook een soort complotdenkers en die werden ook belachelijk gemaakt toen.”

‘My Little Pony Simon de Hartogh, een negentienjarige student scheikunde, is een doodnormale jongen, maar niets is wat het lijkt. Simon is namelijk een bronie. Wat voor veel mensen ondenkbaar 32 lijkt, is voor hem heel gewoon: fan zijn van My Little Pony.

Tekst Hannelore de Bruijne

Wanneer en hoe ben je in aanraking gekomen met My Little Pony? “Twee september 2012. Ik speelde een spelletje en hoorde een leuk liedje dat van My Little Pony bleek te zijn. Lachen, dacht ik en ik zocht het op. Ik heb toen die specifieke aflevering gekeken van de serie en vond dat best goed. Daarna heb ik het hele eerste seizoen gekeken en dat was best wel leuk. Een paar dagen daarna kwam er een gedachte in me opborrelen: is dit niet een beetje gay? Maar dat vergat ik al snel. Het nieuwe seizoen kwam eraan en ik had iedere week een reden om mijn deur te barricaderen en naar het wonder te kijken dat My Little Pony heet. Al gauw was ik diehard fan. De show heeft een soort magie die je naar binnen trekt. Het is gewoon zó verdomd goed.”

over liefde en drama maar dat is helemaal niet zo. De pony’s gaan vooral op avontuur en ook de humor is goed. Daarnaast is het hele fandom ernaast wat het zo leuk maakt. Ik kan best in mijn eentje naar de serie kijken, dat is prima, maar met andere bronies is het nog leuker. Het is een hele gezellige kliek.”

Wat is er dan zo goed aan de serie? “Het is gewoon een hele leuke serie. De animatie is bijzonder goed. Dat is met Flash gedaan, een animatiestijl met veel kleur. De poster aan mijn muur is ook in die stijl gemaakt. Het is aantrekkelijk voor het oog. Het schrijfwerk is ook heel goed. Wat je zou denken is dat de serie alleen maar gaat

Hoe reageren mensen als je zegt dat je een bronie bent? “Dat komt niet zo heel vaak voor. Ik zeg het wel als het over mijn hobby’s gaat, maar het is een hobby die ieder ander mens ook kan hebben. De één houdt van tennis, ik hou van My Little Pony. Als ik vertel dat ik een bronie ben weten sommigen niet

Wat gebeurt er op een bronie conventie? “Bij de eerste bronie conventie kwamen twaalf mensen opdagen en zijn we gewoon gaan zuipen. Nu komen er veel meer mensen op af die nog geen achttien zijn dus dat doen we niet meer. Meestal is het gewoon lekker bijpraten met bronievrienden en natuurlijk hebben we het dan ook vaak over de show.”

is zo verdomd goed’’ wat het inhoudt. Als ik het dan uitleg vindt de één het raar en de ander vindt het wel lachen. Mijn ouders vonden het niet zo leuk. Toen ze erachter kwamen dachten ze: is er misschien iets mis met onze zoon? Uiteindelijk is het ook maar een fase. Over twintig jaar is die show niet meer op tv en is het vooral terugkijken naar die goede oude tijd.”

“Wat je zou denken is dat de serie alleen maar gaat over liefde en drama maar dat is helemaal niet zo.” Ben je verslaafd aan My Little Pony? “Ik ben niet zo extreem. Er zit wel verrassend veel tijd in. Niet alleen kijk ik de serie, ik zit ook veel op fora op internet. Daar worden spellen gespeeld, en discussies gehouden over My Little Pony. Maar ik ben niet zo verslaafd dat het me afleidt van mijn studie. Ik ben altijd al heel strak geweest met het indelen van mijn tijd. Het broniedom is ook niet mijn enige vorm van sociaal contact. Ik heb naast bronievrienden ook

studiegenoten en ik zit ook in een dispuut. Ik ben er dus niet altijd mee bezig.” Er zijn ook bronies die zich seksueel aangetrokken voelen tot de pony’s. Heb je dit zelf ook? “Die bronies noemen we de ‘kloppers’, vernoemd naar het geluid dat de hoeven van pony’s maken op de grond. Het is een soort speling met het woord ‘fappen.’ Ik ben dit zelf niet en ik weet ook niet wat ik ervan moet vinden. Als pony’s je rechtop krijgen, het zij zo. Er wordt veel fanart gemaakt voor die mensen maar het is redelijk onschuldig. Die types zitten er gewoon tussen.”

My Little Pony: Vriendschap is magie •Eerste aflevering verscheen op 10 September 2010 • 5 Seizoenen met 91 afeveringen • Lauren Faust is de bedenker van deze serie • Afleveringen duren 22 minuten • My Little Pony franchise bestaat sinds 1983

Cola metJezus

In de verte zie ik hem al aankomen, Arnol Cox. Nog voor dat ik hem zag, hoorde ik hem al, “u bent niet verplicht de vrijheid te willen!” Zijn karakteristieke schorre stem schalt door Eindhovens winkelstraten. Zijn Mantra’s weerklinken al meer dan drie decennia door de binnenstad. Als hij dichter bij is zie ik de grote kartonnen borden met teksten die aangeven dat de evolutietheorie een leugen is en dat god liefde is. “Of je me mag interviewen? Natuurlijk.” Het is niet echt een verrassing dat de man die dag in dag uit zijn boodschap verkondigt maar al te graag geïnterviewd wil worden. Met een brede lach op zijn bebaarde gezicht begint hij te vertellen. Deze man heeft geen vragen nodig om een uur door te praten. Hij heeft het over de vrijheid, de evolutietheorie, liefde, en het onderbewuste. “Met de evolutietheorie word je voorgelogen.” Ik ben het helemaal niet met hem eens, maar ik wil niet met hem in discussie gaan. Zijn enthousiasme werkt ontwapenend. “Het bijzonderste wat ik ooit

heb meegemaakt is de ontmoeting met Jezus.” De ontmoeting met Jezus? “Ja, ik zag hem hier in de stad. Hij was geland op Schiphol en wilde naar een hotel met een taxi. Maar de taxichauffeur heeft hem beroofd en in de berm achtergelaten. Hij had dus niks. Dus toen ik hem zag ben ik in de Vrijstraat wat met hem gaan eten en heb ik een cola met hem gedronken. Jezus vertelde mij dat hij elke keer als hij dood ging hij weer als vondeling op aarde terugkeerde. Als ik dit aan mensen vertel dan verklaren ze mij voor gek.” Ik verklaar hem niet voor gek, ik wil niet over hem oordelen. Hij is gelukkig met wat hij doet, en hij doet geen vlieg kwaad. “Kom eens dichterbij”, hij pakt me bij mijn schouder waardoor ik me moet bukken. In een onverstaanbare taal strooit hij met zegeningen. “Snap je het?” Nee. “Je onderbewustzijn snapt het wel.” Tekst Omar El-Attal

Die vreemde uit de straat Die vreemde uit de straat, Alsof hij niet bestaat. Niemand die naar hem omkijkt, Terwijl mijn blik steeds naar hem uitwijkt. Diegene die men uitlacht, Een spel van lust en macht. Men loopt aan hem voorbij, Niemand komt naderbij. Die vreemde uit de straat, Een beeld gevuld door angst en haat. Vol van droefenis en verdriet, Ben ik de enige die hem ziet? Diegene die men plaagt, Wat heeft de mensheid zich verlaagd. Die voelt zich vaak alleen, Want hij heeft niemand om zich heen. Die vreemde uit de straat, Valt duidelijk uit de maat. Men loopt aan hem voorbij, Maar ook ik kom niet dichterbij. Niemand die hem aan- of toespreekt, Iets wat hem misschien wel opbreekt. De vreemde uit de straat, Alsof hij niet bestaat. Tekst Jorn Wensink

Van rechtenstudent tot zenleraar De 26-jarige Freek Turlings uit Nijmegen was een doodnormale student aan de opleiding Rechten, tot hij besloot zijn leven 36 te wijden aan het zenboeddhisme. Hij stopte met zijn studie om zenleraar te worden. “Ik snap dat sommige mensen het zenboeddhisme als ‘bullshit’ kunnen zien.”

Tekst en beeld Rens van Hout

Op het kantoor van het bedrijf Zen.nl wordt ik ontvangen door Freek, waarna hij me meeneemt naar een meditatieruimte, ook wel ‘zendo’ genoemd. Hier nemen we plaats op speciale meditatiekussens. Freek komt op het eerste gezicht over als een intelligente en kalme jongen, die goed nadenkt voordat hij iets zegt. Op Freek zijn Facebookprofielfoto staat hij al glimlachend met een biertje in zijn hand. Zodra ik hem vraag of alcohol wel rijmt met het zenboeddhisme, lacht hij. “Natuurlijk mag het, er zijn geen regels in zen. Zen is een methode. Deze methode is een training van aandacht, door middel van zitmeditatie en het focussen op de ademhaling, maar ook door alle dingen die je in het dagelijks leven doet, met zoveel mogelijk aandacht te doen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan fietsen en in de trein zitten. Hier hoort ook gewoon het drinken van een biertje bij, dat mag gewoon hoor. Neem

nu de zen-monniken in Japan, dat zijn ook echt geen lieverdjes hoor, die gaan zelfs naar de hoeren en drinken daarnaast ook enorm veel sake. Het gaat er vooral om dat je gedachten en gevoelens actueel zijn en dat je niet teveel bezig bent met wat er is gebeurd of wat er komen gaat. Je doet je dingen van moment tot moment. ‘In het hier en nu zijn’, is hier een populaire term voor.” Het zenboeddhisme is in de vorige eeuw vanuit Japan naar Amerika overgekomen, waarna het vanuit Amerika in Europa terecht kwam. “Eigenlijk is het voor onze cultuur iets heel nieuws”, vertelt Freek, “Wanneer je boeken van zenmeesters leest, kun je heel snel denken: “wat is dit?”. Zen is een heel complexe en paradoxale filosofie, die je waarschijnlijk alleen begrijpt wanneer je zelf mediteert. Je kunt

“Je kunt snel denken dat het bullshit is”

snel denken dat het ‘bullshit’ is.” Volgens Freek is zen een directe weg naar een zogenoemde bergtop. “Ik heb wel eens gelezen dat alle religies een soort bergpaden zijn naar een bepaalde bergtop. Vanaf die bergtop zou het uitzicht onbeschrijfelijk mooi zijn. Alle religies proberen bij die top te komen, waarin zen een directe methode zou zijn.” Freek kwam in aanraking met het zenboeddhisme nadat hij een reclamebord van Zen.nl zag staan. Hij had net een cursus mindfulness afgerond en was op zoek naar iets om zijn stijgende lijn in zelfbewustzijn door te zetten. Wanneer mensen een mindfulness-cursus gaan doen, zit hier meestal een psychologische reden achter. Dit was bij Freek ook het geval. “Tijdens mijn studietijd zat ik niet lekker

in m’n vel en ging het helemaal niet goed met me, waardoor ik totaal vast liep. Toen ik hiervoor in therapie ging, kwam ik erachter dat het te maken had met het gezin waar ik uit kom. Begrijp me niet verkeerd, ik kom uit een heel fijn gezin met een vader, een moeder en een grote zus, maar er is bij ons een kind overleden. Nog voordat ik geboren was, overleed mijn grote broer. Tijdens mijn therapie kwam ik erachter dat dit een enorm ding voor me was. Ik ben me er nooit bewust van geweest, maar ik ben m’n hele leven bezig geweest mijn broer zijn leegte op te vullen, waardoor ik zelf niet wist wie ik nu eigenlijk was. Ik heb een als een soort stand-in geleefd, zonder dat mijn ouders dit van mij vroegen. Toen ik op mezelf ging wonen, maakte mijn vriendin het met me uit en gebeurde er nog meer nare dingen, waarna ik dus zelfstandig ontspoorde en

geen idee had van wie ik nu eigenlijk was. De therapie, mindfulness en uiteindelijk het mediteren hebben me hier enorm mee geholpen.” Freek is in zijn opleiding tot zenleraar, die zo’n twee tot vier jaar duurt, afhankelijk van wanneer je er ‘klaar’ voor bent, al twee keer naar het buitenland afgereisd om daar een week lang te gaan mediteren. “De eerste keer was afgelopen zomer in Denemarken. Hier was een enorm en prachtig landgoed afgehuurd, waar we met een groep van vijftig personen een week lang, negen uur per dag mediteerde. Dit gebeurde in periodes van 25 minuten, met daartussen korte pauzes om even je benen te strekken of om wat te eten. Aan de ene kant is zo’n

week gruwelijk saai en pijnlijk door het continue zitten, maar aan de andere kant is het een geweldige ervaring. Je moet het zo zien; tijdens het mediteren zit je in een speciale houding en tel je jouw eigen ademhaling. Hierdoor ontstaat iets wat ze een ‘paradoxale intentie’ noemen. Doordat je geest zich niet continu op je ademhaling kan richten, dwaalt hij af en ga je dus vanzelf nadenken over zaken die je bezighouden. Doe je dit tien minuten, dan denk je na over zaken van vandaag en morgen. Doe je dit een week, dan gaan je gedachten veel verder en voelt dit zelfs een 39 beetje als een trip. Al zullen sommige mensen nooit begrijpen waarom ik mezelf zulke dingen aandoe, voor mij is en blijft het mediteren gewoon een ongelofelijk waardevol iets.”

Fietsen tegen hondenfikkers Wakker worden met het idee om naar de andere kant van het continent te fietsen. Dit overkwam de 25-jarige Rosanne-Renee Lagendijk uit Valkenswaard. Zij besloot haar school en werk achter haar te laten en van de ene op de andere dag abrupt een fietstocht af te leggen van ruim 2300 kilometer naar Zuid-Spanje. En dit allemaal met maar één doel: geld inzamelen voor Spaanse 40 zwerfhonden. Tekst Sofia Letova “In 2008 heb ik stage gelopen bij een dierenasiel in Mijas, Spanje. Die kans om naar het buitenland te gaan heb ik met beide handen aangepakt. Die stageweken in Spanje hebben een gigantische indruk op mij gemaakt en mij nooit meer losgelaten. Ik heb verschrikkelijke dingen gezien daar in Spanje: honden die aan het hek van het asiel werden opgehangen door een boze jager, honden die gestolen werden voor hondengevechten of in brand werden gestoken als afsluiting van het jachtseizoen. Dit was zeker geen pretje om te zien.

met dodelijke gevolgen. Dus met nieuwe quarantainehokken wilde ik investeren in de toekomst van de organisatie, en van de honden.

Zelfs na vijf jaar voelde ik nog dat ik iets voor die honden moest doen. Het asiel waar ik stage liep is een nonprofit organisatie die elke cent moet omdraaien, dus besloot ik in plaats van geld in te zamelen dat zou opgaan aan voer en medicatie, geld in te zamelen voor nieuwe quarantainehokken. De nieuwe honden die binnenkwamen in het asiel waren soms ziek, en staken zonder aparte huisvesting het hele asiel aan. Soms

“Honden werden in brand gestoken als afsluiting van het jachtseizoen”

Het grote geld was lastiger binnen te halen. Dus besloot ik er een actie van te maken die indruk zou maken op mensen, zodat sponsoring gemakkelijker zou zijn. Ik besloot naar het asiel in Spanje toe te fietsen, en mensen (en bedrijven) mij voor 0,35 cent per kilometer te laten sponsoren. Ze konden zelf kiezen tot hoeveel kilometer ze wilden doneren. Ook was het mogelijk om te sponsoren door een symbolische steen te kopen voor drie euro.

Mijn tocht begon op 3 mei 2014. Mensen in mijn omgeving geloofden mij in eerste instantie niet en dachten dat het gewoon weer zo’n ‘Roos-idee’ was. Ik ben namelijk nogal impulsief. Alleen mijn moeder heeft altijd in mij geloofd. De

anderen heb ik mooi het nakijken gegeven. De reis was geweldig. Elke dag was een klein avontuur. Ik heb schitterende plekken gezien die ik nooit meer zal vergeten, fijne mensen leren kennen en mijn doel behaald. Meer had ik mij niet kunnen wensen. De fietstocht zelf was niet altijd even makkelijk. Ik heb het rustig aan gedaan. Ik sprak met mezelf af rond de 50-70 kilometer per dag te fietsen, zodat ik ook nog wat van de omgeving kon zien onderweg. Dit haalde veel druk weg. In de eerste weken ging het prima. Geen blessures, valpartijen of iets dergelijks. Maar toen ik verder Frankrijk in kwam en daar bergen en heuvels tegenkwam, begon de echte beproeving. In de Pyreneeën heb ik wat afgezucht en gevloekt, maar mij ook elke minuut verbaasd over de ongelofelijk mooie omgeving. En dat maakte alles goed. Op sommige dagen kon ik niet meer dan 30 kilometer maken, omdat mijn benen dan echt op waren. 30 kilometer heuvelop fietsen is een constante belasting op de benen. Ik ben tenslotte geen wielrenner. Overigens had ik dit wel zien aankomen en ingecalculeerd in de planning. Ondanks het gevloek en gezucht was de beproeving het zeker waard. Ik heb veel reacties gehad, allemaal positieve. Ik probeer mensen daarom ook altijd te stimuleren om te doen wat ze willen doen. Want het is echt niet zo ingewikkeld of moeilijk. Overal is een oplossing voor te vinden. Je moet ze alleen wel willen zoeken. De reis was een

gevecht met mezelf, vol lessen die ik heb geleerd onderweg. Soms zit je jezelf in de weg en heb je een reality check nodig. Die heb ik een aantal keren gehad, en daar ben ik nu dankbaar voor. Ik heb nu, meer dan ooit tevoren, het gevoel dat ik alles aan kan. En dat ik moet gaan voor waar mijn hart gelukkig van wordt, ongeacht wat 41 anderen daar van vinden. De honden hebben hun nieuwe hokken gekregen, en ik heb een fantastische reis achter de rug. Ik heb in totaal drieduizend euro opgehaald. Hier deed ik het uiteindelijk allemaal voor. Ik zou het zeker nog eens doen. Alleen zou ik niet hetzelfde asiel helpen, maar een ander dat het ook hard nodig heeft. En ik zou de volgende keer helemaal alleen gaan. Nu reed er iemand mee in een camper zodat ik elke avond een veilige slaapplek had.’’

Wij zijn geen Dennis Le Roux (30) is ufo-spotter in hart en nieren. Met zijn telescoop is hij dagelijks buiten te vinden, in zijn zoektocht naar het onbekende. Hij hoopt van deze passie zijn werk te kunnen maken. Daarom steekt hij veel tijd in zijn Ufospotting Nederland, het eerste Nederlandse ufo-platform. Tekst Robin Heerkens 42 “Je hebt twee soorten ufo-spotters: onderzoekers en aluhoedjes. Het beeld dat mensen hebben van ons is dat wij dus van die aluhoedjes zijn. Maar in werkelijkheid zijn we een soort onderzoekers. We geloven niet zomaar alles wat we zien,” begint Dennis. “Zeker negentig procent van wat we spotten is dan ook te verklaren.” Met Ufospotting Nederland hoopt hij ‘full disclosure’ te brengen bij mensen die niet thuis zijn in de wereld van de ufo’s, bewustzijn dus. Hij ergert zich niet aan het feit dat mensen weinig interesse hebben in ‘spotting’, maar wil wel dat er meer besef komt. “Bij het horen van het woord ufo denkt men aan een vliegende schotel. Maar een ufo kan zo veel meer zijn. Van een biologische entiteit tot een meteoriet die niet voorkwam op onze radar, tot een werkelijk ruimteschip en nog meer”, vertelt hij. “Daarom worden we toch wel serieus genomen door de meeste media die ons benaderen. We behandelen het hele ufo-fenomeen zo objectief mogelijk. We gaan te werk volgens verklaarbare wetenschappen, door nauwkeurig te zijn proberen we de waarheid te achterhalen. Zo volgen we bijvoorbeeld de koers van een satelliet, om te weten wanneer die zichtbaar is met een telescoop. En we houden het ISS (International

Space Station) in de gaten voor updates. Dit alles om misherkenning te voorkomen.” Om meer besef te creëren organiseert hij, samen met nog drie andere spotters, regelmatig een bijeenkomst. Geïnteresseerde aspirant-spotters, bezoekers en de media zijn welkom op zo’n avond. “We informeren ze over het fenomeen, laten ze apparatuur zien waarmee we spotten en gaan dan naar buiten. Daar zetten we onze telescopen neer en dan kan het beginnen, ‘simple as that’.”

Misherkenning

Dennis gaat naar eigen zeggen best vakkundig te werk. “Nu is het vrij bewolkt, al drie dagen. Dan heeft het voor mij geen nut om met al mijn apparatuur naar buiten te gaan. In de tussentijd heb ik echter mijn handen vol aan het ‘debunken’ van nep filmpjes en beelden”, hij doelt hier op beelden van waarnemingen die men hem toestuurt, ter verificatie. Aan Dennis dan de taak om ze te ontkrachten. “Ik kom dan aan met mijn nuchtere hoofd en pas normale wetenschappen, onze kennis en ervaring en verificatiemiddelen toe om het te ontkrachten. Mensen willen

aluhoedjes te graag iets zien. En vaak is de kwaliteit van toegestuurde filmpjes dermate slecht dat de waarneming zelfs een vliegtuig kan zijn. Dan blijft de waarneming slechts een verhaal. Mijn analyses zijn vaak niet gewenst, omdat men ervan overtuigd is dat wat ze gezien hebben, toch echt een ufo is. Ik kom dan aan met allerlei verificatiemiddelen, waar ze dan niet op zitten te wachten. Maar ik blijf eerlijk mijn werk doen en ga niet mensen blij maken met niets, om ze voor me te winnen.” Maar, volgens Dennis is dat niet het ergste probleem. “Er zijn dus ook mensen die hier geld mee verdienen. Thirdphaseofmoon is zo’n voorbeeld. Op YouTube plaatst hij filmpjes met daarin gefotoshopte objecten, of ufo’s. Deze video’s worden veel bekeken en gaan vaak al snel ‘viral’. Deze man verdient hier zesduizend euro per maand mee.” Dennis is hier niet blij mee, omdat het de reputatie van de ‘ufologie’ beschadigt. Ufologie is de verzamelnaam voor alle waarnemingen en ufo-gerelateerde onderzoeken. Hierin kunnen mensen hun verhalen doen en worden verificatiemiddelen beschreven. Een soort Wikipedia, maar dan voor ufo’s. “Misherkenningen worden door deze man dus alleen maar versterkt. Het wordt steeds moeilijker om echt van nep te

onderscheiden. Daarom blijf ik bezig met het ‘debunken’ van dit soort video’s. Het is dan wel weer goed voor mijn reputatie. Doordat ik deze theorieën onderuit kan halen, zorgt het voor meer vertrouwen in mij. En 43 dus ook in de organisatie.”

Toekomst

Dennis is al tien jaar bezig met spotten, waarvan de laatste vijf jaar pas echt actief. Hij was al sinds zijn jeugd bezig met astronomie en het universum, vandaar zijn fascinatie voor ufo’s. In deze tijd heeft hij, naar eigen zeggen, tussen de dertig en vijftig ufo’s gezien. “We hebben natuurlijk niet de kennis van alle dingen in deze realiteit, daarom kan ik niet zeker zeggen dat dit ook allemaal ufo’s waren. Toch ben ik hier wel van overtuigd, aangezien het niet anders verklaard kan worden.” Hij blijft voorlopig nog bezig met het plaatsen van eigen bevindingen op zijn website en is hoopvol dat er ooit een omslag komt. “Ik merk wel dat er meer interesse is voor ufo’s en astronomie in het algemeen. Mensen lijken te ontwaken.” Dennis speelt in op deze ontwikkeling door nu ook merchandise te gaan verkopen en diensten aan te bieden, zoals cursussen. Met het motto ‘eyes to the sky’ hoopt hij dat meer mensen zich gaan aansluiten bij Ufospotting Nederland. “De maatschappij moet stoppen met het altijd maar naar beneden kijken. En te veel met zichzelf bezig zijn. Mensen, kijk eens naar boven!”

Weloverdacht

een spontane

tatoeage zetten

Momenteel zijn er meer dan vierduizend geregistreerde tattooshops in Nederland en veel meer mensen die tatoeëren. Voor velen is tatoeëren een vak waar je leven aan wijdt, maar anderen willen daar meer vrijheid in of zien tatoeëren als een snelle manier om geld te verdienen. Tekst Balázs Szűcs “Pauls tatoeage is zoals het hoort: overmand door emoties liet hij hem zetten. Een daad van romantiek en rebellie. Het is onverantwoord, betrokken, en als het goed is kan je er later nog spijt van krijgen ook.” Dit zijn woorden van tattoeerkoning Henk Schifmacher aan Vice nadat hij op de hand van de fotograaf Paul Blanc ‘Je Suis Charlie’ heeft gezet. Dat tatoeages, ondanks hun permanente staat toch vaak spontaan gezet worden betekent niet dat de tatoeëerders ook per definitie wispelturig tegenover het vak staan.

Ongecontroleerde kwaliteit Dick de Wit, al tweeëndertig jaar shopeigenaar van Magic

Tattoo in Utrecht, gelooft sterk in het levenslange toewijding aan het tatoeëren maar ziet dat dit niet meer altijd zo gebeurt tegenwoordig. “Dat is de ellende juist, toen ik in 1982 begon waren er al vijftig shops in Nederland. We hebben toen een bond opgericht omdat we vonden dat het er al te veel waren. Nu zijn het er meer dan vierduizend. Er zijn ook een aantal shops die gekomen zijn om snel geld te verdienen. Er zijn veelte veel mensen met de verkeerde intentie bezig. Die denken ik heb niet veel nodig in mijn leven. Wil mijn biertje drinken en een jointje roken, dus weet je wat, ik ga dan maar tatoeëren. Dat is dus helemaal niet de bedoeling. Vroeger kon je

niet eens een tattoeerapparaat kopen. Tegenwoordig klik je op Google en je krijgt een paar duizend winkels die die dingen verkopen. Dat is het ellende, eerst beginnen en dan kijken of het lukt.”

Tatoeëren zonder shop

“Een goede tatoeëerder zit nooit zonder werk, nooit zonder shop. Sterker nog, alle goede shops hebben vaak interesse in goede tatoeëerders. Dus ik vind dat die gene die niet in een shop werken eigenlijk de gene zijn die 46 helemaal niet moeten tatoeëren.” Met deze woorden van Dick in gedachten ging ik langs bij Liz, een Poolse kunstenares die momenteel zonder shop tatoeëert. Liz is niet haar echte naam vanwege de mogelijke gevolgen voor haar. Zij is destijds in de leer gegaan bij een shop en andere tatoeëerders. Bij elkaar heeft ze nu anderhalf jaar ervaring

“Een goede tatoeëerder zit nooit zonder werk, nooit zonder shop.” opgedaan en werk momenteel uit een kleine kamer in Nieuwegein, binnenkort gaat ze in Litouwen weer tijdelijk bij een shop werken naast haar studie. “Ik zou graag weer bij een shop willen werken, met professionals die mee kijken. Dan leer ik in een maand al veel meer dan dat ik zo met de individuele stukken doe. Ik wil graag mijn geld verdienen met mijn tekeningen en ik zie wel voor me dat ik een deel van mijn

leven bij een shop werk, maar ik wil ook andere dingen doen.”

Niet om rolmodel te zijn

Na gezien te hebben hoe ze werkt en met nog een lege stuk op mijn been stelde ik haar de uitdaging om iets uit de losse hand daar te tatoeëren. Bij aankomst wachtte al een voorbereide leren ligplaats en alles al schoon klaargelegd. “Ik heb ervaren wat steriliteit is. Een paar jaar terug kweekte ik paddenstoelen en bij het luchten moest je alles steriel hebben, heb dat een keer niet gedaan en die paar secondes van openen leverde al nieuwe paddenstoelen op.” vertelde ze mij met een lachje. Het tatoeëren ging goed op wat opstart probleempjes na dan, maar elke tatoeëerder heeft die met mijn huid gehad. Het ontwerp werd geleidelijk opgebouwd en uiteindelijk zijn we zeven uur bezig geweest. Dit was eigenlijk het grootste verschil tegenover

mijn ervaringen met shops. Het proces duurde veel langer, maar ik liep gelukkig wel met een keurige tatoeage weg.

De traditionele route

De Wit gaf raad die bij de meest spontane ideeën in acht te nemen valt: “Je gaat eerst iemand goed bestuderen voordat je wat gaat zetten. Dan is het kijken wat je hebben wil en waar je heen gaat en niet klakkeloos de eerste de beste shop ingaan uit gemak. Het staat levenslang op je lijf. Je hebt dan nog mensen die schoenen kopen voor driehonderd euro maar 47 op een tattoo gaan ze tientje bezuinigen, want een ander doet het thuis voor net wat minder.” Liz verwoorde dit een stuk directer: “Je lichaam is jouw dagboek, als je het verneukt blijf jij ermee zitten!”

HetLeven van een 48

LARPer Beeld Gerard Zoetenhout

In het dagelijks leven is Bas Weerdmeester (23) bestuurslid bij GroenLinks Rotterdam en werkt hij in een verzorgingstehuis. Maar soms waant hij zich in een compleet andere wereld. De wereld van het LARPen. Dan is hij voor even een grote, lompe barbaar.

Tekst Robin Heerkens

LARP (Live Action RolePlaying) is een evenement waarbij honderden mensen bij elkaar komen om zelfverzonnen fantasieverhalen te spelen. Iedereen is verkleed in de stijl van een personage. Denk aan: ridders, elven, feeën of boogschutters. Bas Weerdmeester is zo’n LARPer. Al vijf jaar lang waant hij zich een aantal keer per jaar in een compleet andere wereld. “Voor mij is LARPen best grappig. Ik bekijk het vaak vanuit psychologisch oogpunt. Normaal ben ik iemand die eerder zijn mond gebruikt om problemen op te lossen, niet mijn vuisten. Maar in een LARP kan ik wel zo iemand zijn. Fascinerend vind ik dat,” zegt Bas. Maar dat is niet alles wat hem zo aantrekt aan die andere wereld. “Je kunt je beter inleven in een ander, door die ander een keer te zijn. Wanneer ik een personage speel dat lijnrecht tegenover mijzelf staat, heb ik het gevoel dat ik er iets van leer,” zegt hij enthousiast. “Ik kan dan zien hoe anderen op mijn personage reageren. Dit zorgt ervoor dat ik zelf weet hoe het is om een ander te zijn.”

Een aantal keer per jaar organiseert Vortex, de LARP vereniging waar Bas bestuurslid is, zogenaamde ‘Summonings’ en ‘Moots’. Deze evenementen behoren tot de grootste van Nederland. Tijdens zo’n 49 evenement komen alle LARPers bij elkaar en wordt er drie dagen lang gespeeld. “Je bouwt je personage verder uit bij elke LARP. Iedereen mag zijn eigen personage kiezen en schrijven. Zo staat er niets vast en laten we het allemaal aan de spelers over, dan krijg je de mooiste situaties,” vindt Bas. Hij is zelf een vergevorderde ‘barbaar’ met bijbehorende wapens en kledij. “Je hebt wel een bepaalde macht, want ik doe dit natuurlijk al langer. Maar het is niet zo dat ik een voorsprong heb omdat ik in de organisatie zit. Ik zorg ervoor dat het terrein afgehuurd is en dat de afvalverwerking op orde is. Maar tijdens het spel ben ik gewoon Bas, en niet spelleider.” Vijf jaar geleden begon Bas met LARPen. Sindsdien is hij nooit meer gestopt. “Via mijn vrienden kwam ik in aanraking met LARPen. En nu, vijf jaar later, maak ik er vrienden. ” Hij vindt niet dat de LARP wereld veel verschilt van de ‘echte’ wereld. “Het is eigenlijk een mini-

“wat dat betreft worden bij ons ook alle lagen van de samenleving vertegenwoordigd.”

samenleving. Wij hebben ook alto’s en emo’s; wat dat betreft worden bij ons ook alle lagen van de samenleving vertegenwoordigd.” Het beeld van de LARPer, een dertiger die in de kelder van zijn moeder woont en nog maagd is, bestaat nog wel volgens Bas. “Ja, die zijn er zeker ook bij ons. Die mensen zijn zo vergroeid met het LARPen, dat ze alles ervoor opgeven. Die hebben geen sociaal leven meer als ze niet meer zouden kunnen LARPen. Dat vind ik sneu. Ik heb voor mezelf niet het gevoel dat ik me hiermee verschuil voor de 50 echte wereld, want daar heb ik ook gewoon een sociaal leven. Ik zie dit meer als een verrijking van mijn leven, ” vindt hij. Volgens Bas denken steeds meer mensen er zo over. “Wij hebben bij Vortex zelfs een gemeenteraadslid van Rotterdam zitten, die wil natuurlijk niet dat mensen daar achter komen. Maar ook een zestiger, die wij ‘monster’ Jan noemen, is nog altijd aan het LARPen. Het is een zeer diverse groep. ” Toch vindt hij het jammer dat de man nog boven de vrouw staat bij het LARPen. “Dat is van oudsher natuurlijk zo. Vrouwen zijn ondergeschikte personages, want de man is de held. Maar als mensen daar misbruik van maken, grijpen we in, ” zegt hij stellig. “We hadden laatst een incident, waarbij een man handtastelijk werd. Bij een meisje van zestien. Toen werd het spel meteen stilgelegd. Iedereen stond gelukkig ook achter deze beslissing. Later is het intern opgelost.”

De leiders van het spel zijn volgens Bas de ervaren spelers. “Zij hebben de meeste macht. Iemand die net komt kijken, is natuurlijk nog niet zo machtig. Maar er is veel sociale controle bij ons. Iedereen zorgt ervoor dat het spel goed verloopt. Je mag bijvoorbeeld geen wapens gebruiken met een kern. Die kunnen breken en scherp worden. Ook is er bij ons echt een taboe op valsspelen. Een doodzonde is dat. Dan word je meteen afgestraft en kun je naar huis.” Zelf hoopt hij ooit nog een zogenaamde post-apocalyptische LARP te mogen organiseren. “Ik zie het al helemaal voor me. Zo’n vijftig deelnemers. Een verlaten industrieterrein. Een aantal zombies….en dan overleven maar. Je weet niet wat er precies gaat gebeuren en hoe. Dat maakt het zo fantastisch.

Het Eerste Biertje Een wijs man heeft mij dit ooit laten weten; ‘Het eerste biertje, die is heilig. Een schone maagd die je voorzichtig behaagt. Rustig hap je door de schuimkraag en geniet je met volle teugen van het gouden vrucht. Je neemt de tijd voor haar, verkwist haar niet met een ander gedrocht zoals een ‘glaasje vlug’. Maar het tweede glas, die is niets meer dan een goedkope sloerie. Op haar kan je vreemd gaan zoals je hart het begeert. Het maakt haar toch niets uit wanneer je door haar vlees scheurt.’. Met dit in het achterhoofd heb ik vrijwel geen keus dan zijn wijsheid op de proef te stellen. Vandaag heb ik me als man bewezen, nu is het tijd voor wat ondeugd. Met een kop vol uitgebluste zorgen haal ik mijn eerste blik bier, let wel; hier wijk ik van mijn geestelijke vader af. Ja, het voelt vooralsnog als een deugd. Onverhoeds stap ik in mijn vervoerswijze van keus, een overvolle trein die net plaats heeft voor mij. Langzaam leun ik achterover en met een geoefende beweging open ik mijn blik. Een siss, korte stilte. Met een koude ‘klik’ gaat het metalen omhulsel open. Ik weet het nu al, ik ben verloren. Maar zodra onze lippen elkaar

raken vervliegen al mijn zorgen en waan ik mij in verre landen. Het kleine boek dat op mijn schoot zijn geheimen openbaart leidt mij verder naar die oorden. Begeleid door de schone maagd kan ik alleen zeggen, hij had gelijk. Maar tijd vergaat en zo verwelkt zij in haar stalen harnas, helaas. Volgende halte kan ik niets anders doen dan even wachten en op zoek gaan naar haar opvolger. Ja, zij voelt goedkoper. Ook al heeft ze mij meer gekost in die verdomde Europese valuta. Achteraf gezien niet verbazingwekkend als je bedenkt wie mij zou willen, net terug gekomen van hemel op aarde. Desalniettemin stappen we weer samen in, maar zij, die schone maagd is de gene die me in vuur en vlam houdt. Degene die mij laat verwoorden tot wat mijn hart voelt. Zij, die tweede, staat trouw en onderdanig naast me, wachtend totdat ik een bijna onbewuste slok neem. Maar nee, zij is die minachting niet waard. De ziel is nog niet verloren, alleen de drang. Onschuld bederft niet zomaar, alleen als het in de handen komt van een barbaar. Laat haar leven, laat haar bloeien. Geniet van dat, wat komen gaat. Amen. Tekst Balázs Szűcs

, ‘Deze

angst

‘beheerst mijn , leven

Emetofobie • • •

Fobie of angst om/voor braken Angst voor(het zien van) braken Emetofobie is de wetenschappelijke term voor braakfobie. Het is een extreme en irrationele angst voor overgeven. Het is wereldwijd de zevende meest voorkomende fobie.

Zo’n vijftienduizend mensen in Nederland en België hebben een fobie voor spugen. De symptomen: misselijkheid, paniekaanvallen en een zekere vorm van smetvrees. Ineke Olfers-van der Schalie (58) heeft al haar hele leven last van deze fobie: “Zelfs als mijn hondje moet spugen, lust ik geen avondeten meer.” Tekst Hannelore de Bruijne

“Het begon allemaal toen ik zeven jaar oud was. Ik ging naar de verjaardag van mijn tante en voelde me niet zo lekker. Ik werd die dag ontzettend ziek; ik had het in mijn broek gedaan en lustte niets meer. Later bleek dat ik tyfus had, waar ik wekenlang ziek van ben geweest. Sinds die dag heb ik een soort angst ontwikkeld voor overgeven. De eerste keer dat ik die angst bewust meemaakte, was toen ik een ijsje wilde kopen en een vrouw over haar nek zag gaan op straat. De rest van de dag was ik misselijk, had ik buikpijn en wilde ik niets meer eten. Ik heb in mijn hele leven al zo vaak gehoord dat ik een aansteller ben. In mijn slechte periodes durfde ik niet naar school en wilde ik absoluut niets eten. Mijn moeder zat me dan achterna door het huis met een bord eten omdat ik me volgens haar zo aanstelde. Wat mensen niet snappen, is dat een fobie voor kotsen iets heel anders is dan het gewoon een beetje vies vinden. Emetofobie

heeft namelijk een heel grote invloed op je lichaam. Zodra je een paniekaanval krijgt, ga je trillen, word je misselijk, kan je niet meer eten. Eigenlijk ben je dan gewoon ziek.” “Deze fobie heeft een grote invloed gehad op mijn leven. Ik ben moeder van drie kinderen en iedere keer als mijn kinderen ziek werden, moest ik weg. Op een dag waren ze alle drie tegelijk ziek geworden. Ik weet het zelf niet meer, maar mijn man vond me terug op de grond in de hal. Blijkbaar had ik uit paniek de haren uit mijn hoofd getrokken. Ik heb de pech gehad dat mijn kinderen vaak ziek waren en iedere keer als er een moest overgeven, vluchtte ik weg uit het huis. Ik heb nachtenlang in de garage gezeten omdat ik gewoon het huis uit moest. Ik ben ook een keer midden in de nacht naar een camping gegaan omdat ik het niet meer aankon. Samen met mijn man

heb ik toen een caravan gekocht, zodat ik daar af en toe naartoe kon vluchten. Dit had als gevolg dat ik midden in de winter in mijn eentje daar zat te koukleumen. Ik heb me uiteindelijk maar laten opnemen omdat ik depressief en overspannen raakte.” “Emetofobie heeft er toe geleid dat ik van mijn man moest scheiden en dat ik een huis voor mezelf nodig had wanneer de kinderen ziek waren. Ik ben toen een paar huizen 54 verderop gaan wonen, zodat ik er toch voor het gezin kon zijn. Ons leven lag als het ware helemaal overhoop vanwege mijn fobie. Ik moest van mijn man scheiden, terwijl we zoveel van elkaar hielden en ik heb mijn gezin erin meegesleept.” “Ik ben nu bijna iedereen kwijt. Mijn man is overleden aan kanker, en ik heb geen contact meer met twee van mijn kinderen. Er kan nu niet veel meer gebeuren want ik woon alleen. Alleen mijn hondje kan nog overgeven, en zelfs daar word ik angstig van. Ik kan het niet zien, ik kan het niet horen en ik ben bang om zelf te moeten

spugen. De afstandsbediening van de televisie ligt altijd in de buurt voor het geval iemand op tv moet overgeven. Dan zet ik hem snel uit. Eigenlijk alles wat ermee te maken heeft, maakt me bang. Als iemand tegen me zegt dat hij of zij zich niet lekker voelt dan ben ik heel snel weg. Het wordt nog moeilijker als ik fysiek contact heb gehad met diegene, want dan kan ik dus besmet zijn. Ik kan ook echt niet naar een plek waar veel mensen zijn. Er zou iemand tussen kunnen zitten die ziek is en mij besmet. Ook als ik iets heb aangeraakt waar andere mensen aan hebben gezeten, zoals een winkelkarretje, dan moet ik direct mijn handen wassen. Emetofobie beheerst mijn leven. Het heeft ook veel te lang geduurd voor ik de diagnose kreeg. Het is echt belangrijk dat deze fobie meer bekendheid krijgt en dat er meer therapie voor komt. Er zijn zoveel jonge meiden die dit hebben en net als ik vaak niet kunnen en durven eten, maar dan wordt het aangezien voor anorexia. En dat is het grootste misverstand ooit.”

“Ik moest van mijn man scheiden, terwijl we zoveel van elkaar hielden”

Colofon Redectie Omar El-Attal - Hoofdredacteur Hannelore de Bruijne - Eindredacteur Jorn Wensink - Eindredacteur JLK - Almachtig Opperhoofd Milan Lenters - Assistent AO Balázs S. Szűcs - Vormgever Judith Schutevaar - Assistent Vormgeving Aan nummer 1 werkten mee: Omar El-Attal, Judith Schutevaar, Robin Heerkens, Rens van Hout, Hannelore de Bruijne, Jorn Wensink, Balázs Szűcs, Sofia Letova, Pim Kerkwijk, Rutger de Quay, Bezoekadres Prof. Gimbrèrelaan 16 5037 EK Tilburg Contact redactie@obscuurmagazine.nl Druk Repro Fontys Hogeschool voor de Journalistiek Beelden BaSe Art and Photography, tenzij anders aangegeven

Obscuur heeft zich ingespannen om alle rechthebbenden van het gebruikte beeld te achterhalen. Meent u desalnietemin rechten te kunnen doen gelden, dan kunt u zich bij ons melden.