Warto poddać się prostolinijnej sile wyrazu poezji Janusza Kotańskiego. Niesie
ona bowiem szczerość doświadczenia życiowego, określony tradycją katolicką
wybór światopoglądowy, trwałe zakorzenienie w europejskiej historii, żarliwość
lirycznych emocji, a nawet swego rodzaju publicystyczny nerw, dotykający
aktualnych problemów, które nie pozwalają wielu z nas spokojnie zasypiać.
Ale daje się z niej wydobyć jeszcze coś niezwykle charakterystycznego i
zarazem rzadkiego w polskiej literaturze, mianowicie ujmowanie posłannictwa
artystycznego jako służby pięknu, prawdzie, Ojczyźnie.