…A Marcelle!
B
oureo, risas, nervios, algarabía, barifunda, bulla, balbordo…foi toda a bagaxe que precedeu ao momento máxico de subirmos ao autobús. Alí, perfectamente acomodados, e agardando a que Mª Jesús e Fuco iniciasen o reconto dos que iamos, deu comezo a viaxe da ilusión, a viaxe que a moitos de nós non nos deixara durmir esa noite, e a outros si, transportándonos a un lugar idéntico ao que iamos visitar. A un lugar no que os protagonistas do soño eran animais salvaxes que nos infundían pánico porque estaban dispostos a nos devorar do mesmo xeito que nos documentais da televisión, a máis espelida das “cheetas1” dá caza ao incauto cervatiño. -Non falta ninguén. Podemos arrancar. -Aló imos! O condutor, que era portugués e se chamaba Gelàsio, era unha persoa moi afable, levaba tres anos traballando para Travidi e viñera traballar a Galicia por mor da crise. El que era da mesma Lisboa, todas as noites soñaba con volver á súa “freguessía”2 da alma no propio estuario do río Texo, a escoitar morriñentos fados que, sobre todo nas noites plúmbeas cando o sol xa esvaece, alivian o espírito e visten a saudade con roupas de incribles cores vermellas e verdes, as mesmas que alegran a bandeira de Portugal. Embocamos unha das arterias que dá saída á cidade: a ronda de Nelle e, por ela, saímos da Coruña para entrar na AP9. Por ela navegamos deixando atrás os concellos de Culleredo e Cambre, logo Coirós, Monte Salgueiro, Guitiriz, Parga, Baamonde e moi preto de Lugo, desviámonos cara Outeiro de Rei. A meta estaba moi cerca, a tan só 5 quilómetros, no lugar de San Martín de Guillar. Preparados para baixar. Eses rapaces e rapazas que vedes embaixo están a agardar por vós. Son os monitores, que intentarán facer desta visita un día distinto nas vosas vidas. Sede educados e atendede as indicacións e explicacións que vos dan. Pasádeo ben e gozade desta preciosa contorna, na que os animais falan. -
Bueno Fuco, non te pases.
Aínda non puxeramos o pé en terra, cando… -
Buahh! vaia fedor! Como cheira!
Sen dúbida os cativos e cativas da cidade non están afeitos a ulir o que a natureza nos ofrece. E o que é aínda peor: pensan que a natureza e o seu conxunto de animais e plantas son inodoros, e que se visitan un parque zoolóxico, os animais son seres animados que teñen vida grazas á virtualidade da computadora. Ha, ha, ha…pobres! Comezamos o percorrido e os primeiros exemplares que vimos foron animais propios do deserto: 1 2
Cheeta =felino da familia do guepardo. freguessía = parroquia.