…A Marcelle!
B
oureo, risas, nervios, algarabía, barifunda, bulla, balbordo…foi toda a bagaxe que precedeu ao momento máxico de subirmos ao autobús. Alí, perfectamente acomodados, e agardando a que Mª Jesús e Fuco iniciasen o reconto dos que iamos, deu comezo a viaxe da ilusión, a viaxe que a moitos de nós non nos deixara durmir esa noite, e a outros si, transportándonos a un lugar idéntico ao que iamos visitar. A un lugar no que os protagonistas do soño eran animais salvaxes que nos infundían pánico porque estaban dispostos a nos devorar do mesmo xeito que nos documentais da televisión, a máis espelida das “cheetas1” dá caza ao incauto cervatiño. -Non falta ninguén. Podemos arrancar. -Aló imos! O condutor, que era portugués e se chamaba Gelàsio, era unha persoa moi afable, levaba tres anos traballando para Travidi e viñera traballar a Galicia por mor da crise. El que era da mesma Lisboa, todas as noites soñaba con volver á súa “freguessía”2 da alma no propio estuario do río Texo, a escoitar morriñentos fados que, sobre todo nas noites plúmbeas cando o sol xa esvaece, alivian o espírito e visten a saudade con roupas de incribles cores vermellas e verdes, as mesmas que alegran a bandeira de Portugal. Embocamos unha das arterias que dá saída á cidade: a ronda de Nelle e, por ela, saímos da Coruña para entrar na AP9. Por ela navegamos deixando atrás os concellos de Culleredo e Cambre, logo Coirós, Monte Salgueiro, Guitiriz, Parga, Baamonde e moi preto de Lugo, desviámonos cara Outeiro de Rei. A meta estaba moi cerca, a tan só 5 quilómetros, no lugar de San Martín de Guillar. Preparados para baixar. Eses rapaces e rapazas que vedes embaixo están a agardar por vós. Son os monitores, que intentarán facer desta visita un día distinto nas vosas vidas. Sede educados e atendede as indicacións e explicacións que vos dan. Pasádeo ben e gozade desta preciosa contorna, na que os animais falan. -
Bueno Fuco, non te pases.
Aínda non puxeramos o pé en terra, cando… -
Buahh! vaia fedor! Como cheira!
Sen dúbida os cativos e cativas da cidade non están afeitos a ulir o que a natureza nos ofrece. E o que é aínda peor: pensan que a natureza e o seu conxunto de animais e plantas son inodoros, e que se visitan un parque zoolóxico, os animais son seres animados que teñen vida grazas á virtualidade da computadora. Ha, ha, ha…pobres! Comezamos o percorrido e os primeiros exemplares que vimos foron animais propios do deserto: 1 2
Cheeta =felino da familia do guepardo. freguessía = parroquia.
-
Olla para aí: uns camelos! Son dromedarios. Son da familia dos camélidos pero cunha soa xibia. Vale, pecha o pico… sabido! Roi o “sabelotodo”, dixo toda descortés a súa compañeira Lusca.
Seguindo o percorrido vimos Cobos, Renos, Cervicapras e un mamífero moi parecido á Llama, chamábase Guanaco. Alí estaba o Fuco facéndolle unha foto a Mª Jesús mentres provocaba o Guanaco a ver se chuspía. Seguimos avanzando e intentamos ver os linces; pero nada, meu rei! Os linces só os ves cando eles queren. Desde un miradoiro observamos coma os osos, quizais por falta de espazo, están aburridos dabondo facendo mini-viaxes sempre polo mesmo sitio. Aínda que iso si: o baño non llelo quita ninguén. Veciños deles, os lobos patrullaban na procura dalgún incauto como o raposo ao que lle puidesen meter man. Pero non o tiñan doado, non. - Eh, mirade o pai de David! Exclamou facéndose o simpático Lacatus. - Será o teu. Ceiboulle certeiro e veloz, o ofendido. - Vale, vale…dixo a monitora. Ese animal da familia dos cérvidos chámase “Cervo do pai David”. Continuamos cara os bisontes e, durante uns metros, camiñamos paralelos ao río pai da nosa xeografía: o río Miño. As súas augas murmuradoras e relaxantes convidáronnos a deixar voar a nosa imaxinación e, por un momento, pensar que estabamos na Galaecia romana a contemplar coma as lexións de César non eran quen a cruzar o río máis singular do país chamado por Álvaro Cunqueiro: “o País dos mil ríos”. Os bisontes que mudaban a pel, os tímidos mapaches, o ourizocacho máis grande que tiña visto, os ovos de avestruz tan grandes como a cabeza dun que me sei eu…a coiraza impenetrable dun armadillo durmiñón, as espelidas suricatas, as pousonas capibaras, capuchinos e lémures deixaron paso a un descansiño no que puidemos xantar. Dirixímonos á zona recreativa e… - Home! Que tal MªJesús? Que tal Fuco? - Trabucádesvos, eu non son Fuco. Son un animal. - Si. Ha, ha, ha…un koala! - Non, non…Son un oso preguiceiro que estou a rubir por esta aciñeira. - Vale, vale…”cada louco co seu tema”. Abur, oso preguiceiro! Ha, ha, ha… Mentres xantabamos, un gracioso que temos na clase, advertiunos. - Ollade para alí, aquel si que é Fuco. Monitora: que animal é aquel que temos enfronte? - Chámase o burro fariñeiro. - Ese, ese si que é Fuco, mirade como se parece. É idéntico: os mesmos ollos, o pelo canoso, o bigote no fociño… - Ha, ha, ha… Os sitatungas, as avestruces, os elands, os cuvieri, unha cebra moi rara porque semellaba ser unha cebra dobre… - Mira que es parvo, rapaz! Non ves que está a montar outra cebra! Aspirante a calamidade! Todos estes animais nomeados completaban o miradoiro de África. Os canguros ananos e mais o pavo real, as ocas, o marabú e o cisne, remataron a nosa viaxe pola fauna internacional de Lugo. Algúns de nós mercamos uns agasallos para traermos como testemuño do día, embarcamos no autobús e rumbo ao colexio. Ao que chegamos un pouco antes da saída cotiá e que serviu para gastar as derradeiras enerxías antes de írmonos para casa. Marchamos entre moi alegres e algo tristes porque ao día seguintes tiñamos un control de Coñecemento do Medio. - Vaites, vaites…Dixo máis de un e unha: este Fuco non perdoa! “Descubrindo Marcelle”. Fuco Paz Souto