TERAZ TO JUŻ NIE MAM MARZEŃ / I HAVE NO MORE DREAMS / Monika Krzesiak & Ewa Sularz

teraz to juş nie mam marzeń..

Monika Krzesiak | Ewa Sularz

Dziękujemy za inspirację Halinie i Andrzejowi Szwajcerom

Wanda

„Tego trzonowca zachować, czy usunąć?

Do tego zaawansowane periodontitis…”

- takie myśli zaprzątały głowę Wandy, studentki Akademii Stomatologicznej.

Wracała po zmroku do domu przy ulicy Malczewskiego, w którym niespodziewanie wraz z nią i jej mamą zamieszkały przybyłe z Katowic ciotka wraz z dwunastoletnią siostrą cioteczną. „Znowu tak późno, zdążę tylko zjeść kolację, może zostało coś poza małpim smalcem i muszę przygotować się do jutrzejszych…”

- kontynuowała w myślach.

Aaa! Co się dzieje?! - krzyknęła przerażona.

Nagle, na wysokości parku Dreszera, coś spadło na Wandę, okręciło się wokół jej ramion, opadło niżej i ścisnęło w pasie. Wanda wypuściła z ręki torebkę, siatkę i pożyczone „Czasopismo Stomatologiczne”. Światło latarni oświetlało sznur, który wpijał się boleśnie w jej ciało.

W ułamku chwili Wanda wszystko zrozumiała.

To jak na placu Zbawiciela, tam łapią kobiety na lasso i ciągną w gruzy!

To samo tu!

- Ratunku!

Niewidoczna ręka szarpnęła za sznur i pociągnęła Wandę w stronę alejki.

- Ratunku!

Wydawało się, że wokół nikogo nie ma. Z alejki wybiegło dwóch mężczyzn, którzy chwycili Wandę i zaczęli ciągnąć w ciemność parku.

- Chwytaj torebkę, ja mam dziewczynę – krzyknął głos z prawej.

- Nic nie widzę – odpowiedział głos z lewej.

- Tam, na chodniku leży, leć podnieś, szef kazał nie zostawiać śladów – przypomniał ten z prawej.

- Eeee, pod latarnią rzuciła akurat – ociągał się mężczyzna z lewej.

Po chwili wahania puścił jednak Wandę i biegnąc wzdłuż ogrodzenia zbliżył się w stronę torebki. Wanda widziała jak wpadł w snop światła i sięgnął po jej rzeczy.

W tym samym momencie do torebki przypadła kobieca postać.

- Niech pan puszcza, to moja torebka – krzyknęła korpulentna pani szarpiąc się z wyrostkiem.

- Odejdź kobieto! Jest moja – nie ustępował mężczyzna.

- Damska jak pan widzi, oddawaj pan!

Ludzie, pomocy! Złodziej, rabuś!

– zaczęła krzyczeć przeraźliwie kobieta.

Mężczyzna puścił zdobycz i zaczął uciekać w przeciwną do parku stronę.

- Ratunkuuuuuu! – do wrzasku podłączyła się Wanda.

Nela

- Alina, ja oszaleję! – powiedział wysoki rudzielec, gdy zbliżyłam się do budki telefonicznej. Stał oparty o drzwiczki i palił papierosa. Na szyi zawiązaną miał niedbale apaszkę, ubrany był w częściowo rozpiętą jasną koszulę w brązową kratę i lekkie lniane spodnie z podwiniętymi nogawkami. Wyglądał, jakby w tej pozycji spędził cały dzień, ze słońcem i w dobrym nastroju.

- Miło, w przeciwieństwie do mnie – pomyślałam poirytowana i tym mniejszą miałam ochotę, by odpowiedzieć na zaczepkę.

- Gagatek musiał mnie podsłuchać któregoś dnia…

Niemal go staranowałam i niespeszona weszłam do budki.

- Alina, ja oszaleję! – zasmucona po raz kolejny zdałam przyjaciółce relację z koszmarnego dnia w nowej pracy. - Kolejowe Zakłady Gastronomiczne to miejsce, które musi sobie poradzić beze mnie. Czy ktoś mnie pytał o zdanie, gdy je zakładano? Czy przypadek, który sprawił, że tam trafiłam określa mój los na dobre? Znów przez cały dzień przepisywałam menu: kompot, kompot, kompot, sto razy kompot. To jest tragiczne! Alina, co ja mam zrobić? Słucham? Dobrze. Tak, zobaczymy się wieczorem. Idę teraz po mamę do pracy, cześć.

O ścianę budki telefonicznej w dalszym ciągu opierał się nieznajomy.

Gdy wyszłam na ulicę, usłyszałam:

Zjawiła mi się nieczekana, jak gdyby owa z bajek panna, o której opowiadał dziad, co lśniła jak zorza poranna, złocąc pienistej wody spad.

- Phi, poeta – rzuciłam.

- Teraz czasy dla atletów raczej niż poetów – puścił do mnie oko – Czemuś jednak służy ta literatura...

Pani w tę sama stronę jak widzę. Kawa musi być…

Irena

- Dzisiejszy wieczór w kawiarni, a jutro cały dzień na Legii… To dopiero życie!

– wykrzyknęła Irena.

- Czy ty oszalałaś córeńko? Dopiero weszłaś do domu! Po tylu miesiącach.

- Mamo, nawet nie wiesz jaka jestem szczęśliwa! Nie usiedzę na miejscu. Tyle zmian. Warszawa to już niemal całkiem inne miasto. Choć z drugiej strony nowe tramwaje, ale ten sam ścisk, nowe budynki, ale ciągle pełno ruin dookoła.

No i ten pałac…

- Pałac rośnie, a dookoła wielki rezerwat zniszczeń.

- Mamo, dlaczego jesteś taka zrezygnowana?

- Za dużo tych zmian i niepokoju. Każdy dzień to walka – o bukiet warzyw na straganie, o paczkę rajstop, o lekarstwa w aptece. A mimo to w tabelkach i rubrykach, które mam na monotypie, wszystko szybuje.

Jakbym żyła w dwóch światach.

- No to dla poprawy humoru opowiem ci zabawną anegdotę. Gdyby nie rok we Wrocławiu chyba jeszcze nie miałabym pomysłu na to, co chcę projektować. Musisz wiedzieć, że w mieście panuje wielki ruch, ale inny niż tutaj. Tam miałam wrażenie, że każdy błądzi, biega, nie może trafić gdzie trzeba. Sama pytając o nazwy ulic byłam kierowana w sprzeczne strony. Wyburzają, budują, zmieniają nazwy placów i ulic. Pewnego dnia na przystanku autobusowym zapytałam o ulicę, przy której mieścił się pawilon wystawowy, a ja chciałam obejrzeć projekty współczesnych mebli, między innymi krzesło Sarenka, zaprojektowane przez profesora Wincze.

Jeden pan powiedział, że niedaleko na wschód, a drugi, używając dawnej nazwy wytłumaczył, że to ulica w centrum bardziej na zachód.

I zaczęła się sprzeczka. Że pan brunet z wąsem ma złe zamiary i chce mnie wywieźć tym autobusem na koniec miasta, a znów blondyna część zaczęła wyzywać od Niemców. Powstało niesłychane zamieszanie. W końcu podeszli dwaj milicjanci, wylegitymowali nas i zapytali o początek awantury. Tym razem obydwaj panowie solidarnie wskazali na mnie. Na pytanie milicji skąd jestem i czego szukam, przestraszona odpowiedziałam, że z Warszawy, studiuję tu i jadę obejrzeć krzesło Sarenkę.

- Sarenkę? Chyba mamy tu prawdziwą warszawską Syrenkę.

Kto słyszał o takim krześle?! Oj Syrenko i po co było robić tyle zamieszania…

- Mamo – bujany fotel w kształcie Syrenki! To będzie hit!

Hala - Cześć Halu, wyglądasz dziś jak królowa na balu białych myszy! Że też nie karetą, a tramwajem jedziesz. Nawet usiąść nie masz gdzie – powitała przyjaciółkę Zosia.

- Śmiej się śmiej. To całe krawieckie szaleństwo na jakie nas było stać.

Ciotka przetrząsnęła szafy i tak wyszła suknia z firan.

Teraz mogę witać nowy rok.

- Ale zanim to nastąpi urządzimy bal naszym maleństwom. U moich samców po czterech tygodniach nie widać wielkich różnic w porównaniu z kontrolnymi. A u ciebie?

- Też nic.

Zosia chuchnęła w zmarznięte okno tramwaju i lekko zsunęła ustępujące pod wpływem ciepła mroźne ornamenty przypominające pióropusze.

Za oknem rozpościerał się widok na miasto pokryte warstwą świeżego puchu.

- Piękne widoki – westchnęła Hala – a jeszcze wczoraj miałam dość zimy. Po południu wybrałyśmy się z Mimką do kina. Tłumy, prawdziwa bitwa o bilety.

Tylko sobie wyobraź: Chmielna wąska, wokół gruzy, pod nogami kałuże ze stopionego śniegu, pełno ludzi, wszyscy chcą wejść do bramy i na podwórko.

W końcu nas wpuścili. W sali krzyk, komuś ukradli torebkę, tamta zgubiła broszkę, krzesła trzeba było dostawiać, bo za dużo osób. A do tego film jak „Jasne łany”. Poszłyśmy specjalnie, bo obiecałam Janeczkowi, jak go ostatnio spotkałam w Kamerze. Kompan z niego jednak lepszy niż aktor.

- Ja tam wolę ślizgawkę, przynajmniej można kogoś poznać…

– uśmiechnęła się Zosia.

- No proszę.. Opowiadaj zaraz!

Elka

- Poczęstuje mnie pan papierosem?

- Proszę bardzo.

- Wczasowe? Nie ośmieszaj się pan! Ja palę tylko Wawele.

- Najlepsze Poznańskie – wtrąca się trzeci - Tak myślisz, bo nie próbowałeś Sportów – mówi czwarty - Mnie to stawiają na nogi tylko Górniki i każdemu polecam – chwali się piąty - A tamten?

W takiej marynarce na kilowatach to pewno Camele…

- Elka, co robisz? Idziesz na wieczorne zajęcia?

– zapytała wchodząc do pokoju w internacie Basia.

- Nie, pływałam już po południu, teraz mam trochę roboty z gazetami – odpowiedziała Ela. - Co tym razem robią nasi najdostojniejsi dygnitarze?

- Politykują jak zwykle. Dziś wojna wybuchnie z powodu długości ustnika i braku zapalniczki.

- Ty jesteś jednak niezły numerek!

- Ciebie to w ogóle nie denerwuje? W tych czasopismach wcale nie ma kobiet, sami faceci na zdjęciach. A wiesz co to znaczy?! Gazety oddają tylko stan rzeczy.

Wszędzie ważne miejsca zajmują mężczyźni. Kobiety tylko w sklepach i w bufetach, w kasach biletowych i na poczcie. Nas się niepoważnie traktuje.

Nawet tu na uczelni.

Dlatego na następnej stronie tego tygodnika, pan ze zdjęcia dostanie w rękę tacę, na niej zimne nóżki i z uśmiechem będzie je roznosił po sali obrad.

Niech jednak uważa na krawacik…