Up North 2.1
Arvidsjaur, 28 juni 2013
Bouncing Betty En we zijn vertrokken geraakt ! Al was het dit jaar niet simpel. We, dat zijn Max mijn trouwe viervoeter, ik én ... Bouncing Betty de VW-LT35. Haar door de technische controle krijgen heeft deze keer moeite en duiten gekost - 24 jaar begint te tellen - maar het is ons toch weer gelukt en ze bolt weer als een koeketiene. Iets trager misschien. Voor de gelegenheid heb ik haar helemaal herschilderd, dat verdiende ze wel na bijna 15 jaar trouwe dienst. Ik vind Bouncing Betty nog steeds geweldig, liefde roest niet. Betty helaas wel, het zou wel eens haar laatste grote reis kunnen worden. Ze is nooit een koerspaardje geweest en al helemaal geen berggeit maar nu, met een extra ren van 200 kilo op het dak met daarop de ouwe Canadees en kisten met genoeg voorraad voor een klein beleg, gaat het echt traag. 85 per uur op de autostrade, met niet teveel wind op kop. Maar als ze serieus moet klimmen zakken we snel terug tot 35. Traag is mooi. Johan Verminnen. Het is su-per-gezellig, binnen in ons Betty, door kwatongen ooit The Blue Lagoon genoemd, pfoe. Ondertussen vind ik er alles blindelings in terug, blijft geen plekje onbenut. Kingsize dubbel bed, LED verlichting, dubbele batterij, 220V, regenluifel, GPS , discobar ... Ik wil geen mobilhome, mobilhomes zien eruit als ... mobilhomes. Betty ziet er cool uit. En rock&roll. En fotogeniek. Waardig ouder worden.
En zo zijn we onderweg tot eind augustus als het even meezit.
Twee maand en half, olé ! Eerst naar de natuurparken van noordZweden, dan door Noorwegen via de Noordkaap naar de Russische grens om via Finland en de Botnische Golf terug af te zakken. Samengevat : Lappland, de dunstbevolkte streek van West-Europa, de laatste wildernis.
The Old Yoho
In hun midlife kopen mannen een motto of een cabrio,
dat is geweten ; ik heb mezelf op een kano getracteerd. Een ouwe Canadees, gedoopt tot The Old Yoho. Voor de liefhebbers : een echte Gatz uit 1996. Toen ik vorig jaar door dit land van 1001 meren trok heb ik vaak gedacht : had ik nu maar een boot, dan wordt dit land dubbel zo groot. Diep in mij schuilt een dichter. Een Canadees (zo'n indianenkano) die tamelijk log is en geen kiel heeft, bestuur je met één peddel aan één kant. Daardoor moet je tegelijkertijd voortbewegen en bijsturen. Anders draai je rondjes, dat is de logica zelve natuurlijk. Onder ideale omstandigheden, dat wil zeggen zonder stroming en met niet teveel wind, begint dat aardig te lukken. Max zit vooraan, gans de tijd op vinkeslag, vruchteloos links en rechts hunkerend naar zelfs het kleinste vogeltje of een opspringende vis. Een ware evenwichts-oefening voor mij, het is hem gegund. Tenslotte kan hij ook lief stilliggen, als hij goesting heeft. En ook voor de foto.
1