VAN DE REDACTIE

Vanwege een verhaal over de geschiedenis van de kibbutzim die ik maakte, kwam ik tot verrassende ontdekkingen. Iets daarvan wil ik graag delen.

Het is algemeen bekend dat er rond 1960 veel vrijwilligers uit de hele wereld naar Israël kwamen om te werken in een kibbutz. Ze werkten in de landbouw, sinaasappelboomgaarden, wijngaarden en melkveebedrijven. Zo hielpen zij aan een snellere ontwikkeling van de kibbutzim.

Maar het verhaal van ‘De inzameling van de ballingen’, wat de letterlijke betekenis van kibbutz is, begon al veel eerder! Een boeiende geschiedenis van 1910 tot nu toe laat zien hoe de kibbutzim de basis vormden voor de ontwikkeling en de opbouw van Israël, zowel economisch als cultureel.

Het begon met tien Oost-Europese Joden: actie te ondernemen en is alleen vertrouwen op Boven onvoldoende!

Helaas zien wij maar al te vaak dat de Amalek die wij op onze Joodse weg tegenkomen uit onszelf komt, uit onze eigen gemeenschap. Het is triest te moeten aanschouwen dat vaak intolerantie ten aanzien van onze oude waarden en normen belaagd worden vanuit onze eigen gelederen.

Vreugde

En om het nog iets dichterbij te brengen: In ieder mens speelt zich die strijd tegen Amalek af. De getallenwaarde van safeektwijfel- en Amalek is dezelfde. De meesten onder ons willen de Joodse weg niet verlaten. De weg van onze voorouders, generaties lang. De weg van waarden en normen. De weg van begrip en tolerantie. De weg van respect voor al dat respectabel is.

Maar dan brandt de strijd los. Amalek begint de oorlog. Er ontstaan twijfels... Is het Jodendom nog wel van deze tijd.. Misschien achterhaald.. Wetenschappelijk bewezen als niet kloppend... Waarom moeilijk doen als een vrij leven zoveel makkelijker is?... Waarom nadenken over ná dit leven... Over de Schepper?

Tegen die storende twijfels dienen wij te strijden. Ieder in en met zichzelf. Vóór Poerim en op Poerim.

Alleen wanneer ik bereid ben om de weg die onze voorouders zijn ingeslagen te blijven volgen, ieder naar vermogen, en wanneer ik geen obstakels op die weg duld, alleen dan kan de vreugde van Poerim optimaal zijn, want alleen dan kunnen wij de nederlaag van Haman, Amalek, echt vieren.

zij zagen het in 1905 als een roeping om hun toen verwilderde en verlaten, maar voormalige vaderland weer op te bouwen en tot leven te brengen door het land te gaan bewerken. ‘Samen sterk’. was het idee. Ze vertrokken uit hun land, en toen deze eerste pioniers in het toenmalige Palestina aankwamen, gingen ze in tenten wonen, bouwden er een hek omheen, en zo was in 1910 de eerste ‘kibboets’ in Israël niet alleen een droom, maar ook een feit.

De profetie van Jeshajahu (Jesaja) 54: 2-3 ging in vervulling. ‘Maak de plaats voor uw tent wijd, en men spanne de kleden uwer woningen uit, wees er niet karig mee, maak uw touwen lang en sla uw pinnen vast. Want naar rechts en links zult gij u uitbreiden en uw nageslacht zal de volken in bezit nemen en de verwoeste steden bevolken’.

Kibboets Degania Alef (korenbloem 1) werd opgericht in het Noorden van Israël, aan het meer van Galilea. Al gauw kwam Degania Bet (Korenbloem 2) erbij. Daarna breidden de kibboetsen zich snel uit. Maar desondanks kwamen 3 kibbutzim in de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 letterlijk in de vuurlinie terecht. Toch wist men stand te houden; er gebeurden wonderen waardoor deze kibbutzim nog steeds bestaan, en bloeien als nooit tevoren!