4 minute read
In de bloemetjes: Hilde Beeckman
Een tijdje geleden stuurde lezer Herman ons deze mail: “Ik las jullie oproep naar verdienstelijke Jettenaren. Ik dacht aan de Nederlandstalige dierenarts Hilde Beeckman, een gedreven arts met een groot hart voor dieren én hun baasjes. Ze doet haar werk met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, een oprechte betrokkenheid en veel inzet. Bovendien is ze altijd heel redelijk in de medische behandelingen die ze (nog) voorstelt voor je huisdier. In dergelijke, vaak emotionele momenten is dat van onschatbare waarde. Kortom, een prachtige persoon, die het zeker verdient om in de bloemetjes te worden gezet!”. Bij deze.
“Ik heb dierengeneeskunde gestudeerd in Gent. Destijds was dat de enige universiteit die die studie aanbood in het Nederlands. Mijn vader had graag gehad dat ik burgerlijk ingenieur of rechten ging studeren, maar dat was niets voor mij. Een hele dag aan een bureau zitten rekenen... Iedereen verschoot er wel van dat ik dierengeneeskunde koos, maar voor mij was die keuze duidelijk. Ik was altijd al geïntrigeerd door dieren. Overal waar er een dier liep, een hond, een kat, al was het een muis... Ik liep ernaartoe om het te pakken. In al die tijd heb ik nog nooit spijt gehad van mijn keuze.”
“Mijn lief studeerde wel rechten. Hij liep stage in Brussel en toen hij daar nadien ook aan het werk kon, zijn we in Jette komen wonen. Voor mij was dat wel een grote stap. Mijn Frans! Dat was echt gewoon mijn school-Frans. In het begin maakte ik lijstjes met vertalingen van woorden en zinnen. Beetje bij beetje ging het beter. En nu, na al die jaren, switch ik zonder probleem tussen de twee talen. Maar in het begin was het echt een aanpassing. Ik kom ‘vanop den buiten’, hé. Wat ik wel goed vond, en nu nog altijd: je doet wat je wil in Brussel. Al ken ik, omdat ik hier intussen al zo lang woon, mijn buren wel allemaal. We doen dan een babbelke. Er is geen sociale controle, maar we zijn wel zorgzaam voor elkaar.”
“Toen ik pas mijn praktijk had, belde er eens een vrouw voor een afspraak. Ze vroeg naar ‘mijnheer de dierenarts’ en dacht dat ze zijn assistente aan de lijn had. Dat was natuurlijk in de context van 35 jaar geleden en intussen is die vrouw een vriendin geworden. Maar in mijn lichting zaten 130 studenten, waarvan 20 vrouwen. Je moest je in die tijd bewijzen als vrouwelijke dierenarts. Sowieso probeer ik mijn best te doen, voor iedereen. Ik denk dat mensen graag bij mij komen omdat ik de tijd neem. Vaak gaat het tien minuten over het onderzoek en de rest van de tijd over het verhaal van de mensen. Soms ben ik een beetje sociaal assistent, maar dat vind ik net een fijn en belangrijk aspect van mijn job.”
“Volgende maand word ik 65. Veel van mijn studiegenoten zijn al gestopt en een paar zelfs al overleden. Dan word je wel met de neus op de feiten gedrukt. Maar zolang ik het nog leuk vind en de gezondheid het toelaat, doe ik voort. Ik neem sinds januari wel geen nieuwe klanten meer aan. Omdat ik vind dat je dagelijks ook tijd voor dringende gevallen moet vrijhouden. Je kan in noodgevallen dieren en hun baasjes toch niet laten wachten? Waarschijnlijk neem ik wel wat meer vakantie. En ’s morgens op ’t gemak de krant lezen, meer sporten, tijd doorbrengen met de kleinkinderen... Dat staat ook op mijn programma. Mijn ouders en zus wonen aan zee en vragen wel eens daar te komen wonen als ik niet meer werk. Ik ben graag aan zee, maar ik ken daar niemand en heb ondertussen hier een hele vriendenkring opgebouwd. Vroeger dacht ik nog: ik ga terug naar den buiten, een moestuin beginnen. Maar nu denk ik: “een moestuin, pfff!” (lacht).
Ken jij ook een verdienstelijke Jettenaar die dringend in de bloemetjes gezet moet worden? Laat het weten aan de redactie, via inke.ramaekers@vgc.be.
