Hoe maakt u het, Bert?

Acteur Bert Vannieuwenhuyse is geen onbekende in Jette. Je kent hem misschien van de optredens van Schudden met de Poep of Bert en de Bomma’s? Of als de papa van Aza, die naar school ging in de Sint-Pietersbasisschool en zes jaar geleden overleed aan hersenstamkanker? Daarover maakte Bert een voorstelling, die deze maand voor een laatste keer speelt, in Essegem.

“Als kind maakte ik al toneeltjes en eigenlijk ben ik daar nooit mee gestopt. Ik heb er mijn beroep van kunnen maken en da’s een plezier. Maar deze voorstelling, ‘Kok zegt kak’, heb ik natuurlijk gemaakt omdat er iets ergs gebeurd is. Omdat mijn jongste dochter Aza gestorven is en ik daar iets mee wou doen. En omdat theater maken één van de dingen is die ik het liefst doe en die ik waarschijnlijk ook het beste kan.”

“Ik heb in het begin wel getwijfeld. Persoonlijker dan dit wordt het niet. Je ligt als maker altijd wel wakker van wat mensen van een voorstelling gaan denken, maar ik was bang dat de voorstelling compleet zou mislukken. Dat wou ik Aza niet aandoen. Ik ben heel blij dat ik die twijfel niet gevolgd ben. Het is mijn collega-actrice Katrien die me heeft overtuigd. We hebben de voorstelling ondertussen al veel gespeeld en ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad.”

“Het is een fictief verhaal, maar in de voorstelling zitten wel mopjes en verzinsels van Aza. De dochter die overleden is, heet Mirabella, een ideetje dat Aza ooit had. Anders dan het hoofdpersonage, een kok die door zijn verdriet niet meer kan koken, maak ik wel nog theater. Wat we gemeen hebben, is het soms gewoon niet weten. En heen en weer geslingerd worden tussen even vergeten en dan weer teruggegooid worden in het verdriet.”

“Mensen vragen soms of het niet lastig is zo'n verhaal te spelen? Of het verdriet niet steeds weer naar boven komt. Nee, want het verdriet is altijd bij mij. Al zit het lang niet altijd meer aan de oppervlakte. En gelukkig maar, want anders kan je niet functioneren, denk ik. Ik heb uit de voorstelling wel troost geput, maar het is een van de vele dingen die troost geven. Er zijn heel veel grote en kleine ritueeltjes en manieren om Aza bij ons te houden.”

“De voorstelling is mijn eerbetoon. Ze is niet alleen maar serieus. Dat is niet wie ik ben en dat is ook niet wie Aza was. Aza was een heel speels kind. Dus ondanks het zware thema is de voorstelling licht en grappig. Ja, het gaat over verlies en iemand die gestorven is, dus er zit ook een triestige kant aan. Maar dat wordt gecompenseerd met veel gekkigheid en mooie muziek. Al gaan we het thema niet uit de weg. Ik denk dat net daarom de voorstelling bij kinderen heel goed werkt.”

“Na de voorstelling hebben we altijd een nagesprekje. Ik weet nog dat een van de eerste keren een kindje zei dat haar mama was gestorven en dat ze heel verdrietig was. Dat was zo direct, zo confronterend, dat ik even niet wist wat zeggen. Katrien is me te hulp geschoten. Ze zei: ‘Ja, dat kan ik mij voorstellen dat je verdrietig bent. En dat is oké!’ Ze liet het gewoon toe en dat kwam ook bij mij binnen. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.”

“Ik ben ook heel blij dat we de laatste voorstelling hier in Essegem spelen. Onze kinderen, Aza ook, gingen hier vlakbij naar school, in het Sint-Pieters. School en vriendjes waren voor Aza superbelangrijk. We hebben nu nog altijd contact met haar klas van toen. Die band met de school, dat blijft. Bij de verbouwingen is er een gedenksteentje in de muur geplaatst. In de vorm van een schildpad, haar lievelingsdier. Deze plek was deel van Aza, dus het klopt helemaal om dit verhaal hier af te ronden.”

Kok zegt kak (7+), op 24 maart om 11 uur in Essegem. Bestel je tickets via www.tickets.be/gcessegem.

Interview: Inke Ramaekers - Foto: Rudy Gadeyne