3 minute read
Hoe maken jullie het, WeMetinBrxlss?
Eind april werd WeMetinBrxlss geselecteerd als één van de vier Brussels Bijoux, het stadsjuweel voor amateur-podiumkunstenaars. Het theatercollectief, dat op zondag repeteert in Essegem, werkte de afgelopen maanden hard aan hun voorstelling ‘Winter is coming’. Hoe gaat het met ze, zo’n twee weken voor de première?
Octavia: “Ik las over Brussels Bijoux in een mail van Zinnema. Ik heb die doorgestuurd naar Emilie, met de boodschap: ‘Zouden we niet proberen? Nee hebben we, ja kunnen we krijgen.’ Uit vijftig kandidaten zijn we uiteindelijk met vier overgebleven. We hadden nooit verwacht dat we verkozen gingen worden! Da’s heel tof, maar ook spannend.”
Emilie: “De selectie heeft alles versneld. Anders waren we misschien nog altijd wat aan het prutsen. Nu is er een productiebudget, technische ondersteuning, coaching. En de kans om op een groot podium te spelen, natuurlijk! In de Bol van de KVS kunnen 500 personen, zoveel volk ken ik niet!”
Kadisjha: “We heten WeMetinBrxlss omdat we samen speelden in een stuk dat Tristero en KAK (de Koekelbergse Alliantie van Knutselaars, n.v.d.r.) maakten voor het Landjuweelfestival in 2019. Vorige zomer nodigde Emilie alle mensen van toen uit voor een feestje bij haar thuis. Daar ontstond de goesting om samen opnieuw iets te maken.”
Emilie: “De mensen die die avond gekomen zijn, die zijn hier. Dat het zo’n diverse groep is, zal wel meegespeeld hebben in onze selectie, maar het was niet met voorbedachten rade. Voor hetzelfde geld waren het allemaal Brusselse Vlamingen op het feestje. Al hadden die het waarschijnlijk veel te druk gehad om een stuk te maken (lacht).”
“Sinds vorig jaar september repeteren we elke zondag in Essegem. In het begin hadden we nog geen idee waarover we het zouden hebben. Ieder van ons heeft materiaal aangebracht. Anneleen bracht dingen mee rond zelfontplooiing, Eddie wou vooral iets beeldend doen, de energiecrisis zat vooraan in het nieuws... En ook eenzaamheid, in al zijn verschillende vormen, is een thema uit de actualiteit. Wat we maken is echt wel bepaald door deze groep mensen en dat vind ik tof.”
Kadisjha: “Het idee om te vertrekken van een appartementsgebouw was er snel. Daar wonen drie vrouwen, elk alleen op hun kamer, elk met hun eigen persoonlijkheid. Ze komen niet altijd even goed overeen. Tot er iets gebeurd waardoor ze uit hun schulp moeten kruipen.”
Octavia: “Ik ben een oude, verbitterde dame... Enfin, mijn personage, hè (lacht) Anneleen speelt Isabelle, een vrouw die constant solliciteert voor een beter leven. Farida, gespeeld door Kadisjha, is een activiste, die zich voortdurend moeit. Eddy’s personage is gebaseerd op de hikikomori in Japan, de jonge mannen die zich terugtrekken uit de samenleving. En mijn hond Bandit, die doet ook mee.”
Emilie: “In ’t begin hebben we vooral geïmproviseerd, en dat gefilmd. De goeie stukken heb ik dan uitgeschreven en bij elkaar gepuzzeld. Daar gingen we dan de volgende repetitie mee aan de slag. Als er dan nog een gat was, een overgang miste, hebben we samen naar het ontbrekend stukje gezocht. Ik heb wel het gevoel dat dat werk erop zit, dat alles in elkaar klikt. De puzzel is af, nu moeten we ervoor zorgen dat het ook leeft,.”
Octavia: “Zonder Emilie hadden we dit niet kunnen maken. Maar nu is het aan ons. Nu moeten we vooral tekst instuderen en alle scènes repeteren tot ze goed zitten. We hebben nog veel werk, maar we hebben er wel vertrouwen in. En daarna? Er is zeker goesting om de voorstelling nog eens te spelen. Maar laten we eerst de KVS overleven.”
Interview: Inke Ramaekers
