Column - Gwennie De Vogelaer

Deze zomer had ik het geweldige idee om de Maasroute af te fietsen. De route start in Langres in Frankrijk en mondt uit in Rotterdam. Een onderneming van wel 1050 kilometer in totaal waar ik er een kleine 500 van ging doen, tot in Dinant. Gewoon de bordjes met ‘Nord’ van de Eurovelo 19 volgen. Volgens mij de beste beslissing ooit, volgens mijn familie de slechtste. Helemaal onvoorbereid begon ik eraan en al snel waande ik mij in het groene fietsparadijs. Afstemmen op het ritme van de natuur met tent en slaapzak, de flow van de Maas volgen en vooral mijn eigen flow. Alles wat ik voelde werd op de weg gelegd en al zingend gaf ik er gehoor aan. Gelukkig staart iedereen je sowieso aan als je alleen als vrouw door kleine dorpjes fietst, dus aan mijn geëxternaliseerde interne strijd lag het zeker niet. Na een honderdtal kilometers de Maas volgen werd het enige belangrijke op de tocht reigers ontwijken, slaapplek zoeken, baguette met kaas eten en woede toelaten. Het voelde aan alsof ik terugging naar de basis van het leven.

Helemaal zen begon er iets te kriebelen, een stijgende nood aan onrust. Een zin om overspoeld te worden door heerlijke Brusselse geuren en kleuren en vooral veel terrasjes te doen! Bij elke aankomst in een iets grotere stad ging de gedachte door me heen dat ik eindelijk nog eens anoniem kon zijn. Een iets grotere stad is Brussel niet, laat dat duidelijk zijn. Ik had nood aan afleiding van het hier en nu.

De dag dat ik terug naar huis ging, stond ik met een grote glimlach op. Die laatste baguettes naar binnen schrokken, die restjes kaas binnen smikkelen en klaar voor de grote stad! Met 524 kilometer in de benen nam ik trots en stinkend de trein in Dinant. Ik kwam toe in Brussel alsof het de eerste keer was dat ik hier was; blij en vol verwachtingen!

Ik sprong met een verlamde poep op de fiets. Gonzend enthousiasme werd een bonzen in mijn hoofd dat bij elk rood verkeerslicht harder werd. De stilte in mijn hoofd werd met gierende banden overreden. Ik was terug anoniem en werd niet gezien wat tot gevolg had dat ik bijna werd overreden. De ‘bonjours’ werden beantwoord met opgestoken middenvingers. Mijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon bij de zoveelste dubbel geparkeerde auto. Ik kon mijn woede niet weg fietsen, integendeel, fietsen op de weg maakte me woedend. Fietsen in Brussel verreist een ander soort zen, één waar je niet te diep in en uit mag ademen met al die uitlaatgassen. Luid en duidelijk sijpelde de rust weg en kwam er ruimte voor prikkels. Het noorden was ik kwijt, maar ik was eindelijk thuis! Met ingehouden adem was ik helemaal klaar voor het volgende avontuur in mijn eigen jungle.

Schrijf eens een column voor de Gazet! Da’s de opdracht die docente Leen De Graeve van de Jetse Academie dit schooljaar geeft aan haar cursisten ‘Creatief Schrijven’. Zij komen elke donderdag tussen 13u en 15u samen in Essegem.