Column “Ken ik u van ergens?”

Tegen de achtergrond van Jette, onbelangrijke anekdotes door mystery writer Be’In Jette. Herkenbaar of een (on)wijze levensles?

Te laat spurt ik de zaal met leergierigen aromatherapie binnen. Ook al ben ik ondertussen iets ouder, FOMO’s overvallen me nog altijd en soms prop ik het allemaal net iets te vol. Eigenlijk was ik die dag ook al ingeschreven voor een trimester zweten in Nekkersdal, maar ik dacht een toiletzak vol nieuwe kennis op te doen en dan wijkt sport snel. Het startuur niet goed bekeken, alsnog sport: 300m snelwandelen richting Essegem.

Voor me stond een sympathiek met olie ingeschonken potje. Mijn buurvrouw had dit al gevuld voor een potentiële laatkomer. Check! Nadien bleek dat het eigenlijk maar een halve centimeter moest gevuld worden in plaats van een volle cm (slik, ik kan daar tegen, echt), maar ik vergeef het haar, zelf druppelden de essentiële oliën nadien ook iets sneller dan voorzien.

Braaf zit ik te luisteren en absorbeer. Ik zie de aanwezigheidslijst die als laatste (ah ja) bij mij passeert en kan er niet aan doen dat ik zeer onGDPRgewijs begin te lezen terwijl er planten en bloemen op de achtergrond worden gemacereerd: ik wil weten van waar iedereen komt en hoe ze heten om er nadien nada mee te doen (snap(chat)statistieken of zoiets in mijn hoofd).

Tijdens de pauze raak ik aan de praat met mijn buurvrouw en ze denkt dat ze mij al eerder heeft gezien. Wauw! Dat heb ik nog nooit meegemaakt: iemand die mij herkent en ik die moet bekennen dat ik haar niet ken. In 100% 99% van de gevallen is het omgekeerd, want mijn gezichtengeheugen is top.

Meestal bekruipt mij een halve onzekerheid als ik (half)vreemden passeer en me dan afvraag of ze mij ook kennen. Spontaniteit is not my middle name. Makkelijkste optie is dat die persoon jou niet herkent, je wandelt gewoon verder en je blinkende ogen en startende lach richten zich weer snel terug naar de stoep (vergelijkbaar met de vroegere cinemareclame waar iemand zijn arm over de schouders van een potentieel lief probeert te leggen en het dan wegwuift als ze kijkt).

Iets moeilijker maar zeker niet onaangenaam is het wanneer je elkaar wel herkent en vervolgens samen graaft naar dat Joost mag het weten moment. Maar de moeilijkste optie is die wanneer de andere naar je kijkt van ‘wat is er?’ Dat is nog de neutrale versie. Je hebt ook de kin-in-hals-blik ‘wat is dat met u?’ en dan strap je maar beter snel door.

Heel mijn hersenmolen draait bij zulk een passage en om enige twijfel te vermijden, zeg ik voortaan gewoon “hallo”. Het is sympathiek en wie wordt nu niet blij als een al dan niet gekend persoon vriendelijk “goeiendag” zegt. Ook leuk is overtuigend te zwaaien alsof iemand net deo met te hoog alcoholpercentage onder je pasgeschoren oksels spuit: je brengt de ander in verwarring, die doet hopelijk ook mee (uit plaatsvervangende schaamte/steeds aanwezig enthousiasme/zelfde deo?) en jullie lachen je beiden een kriek en jullie dag is weer goed. Laat dat de wijze les van de dag zijn.

Ik begin vanalles op te sommen: VUB, Windekind, Heilig Hart, Jetse Academie, scouts, Nekkersdal... de markt... We besluiten dan maar dat ik gewoon een wel zeer herkenbaar gezicht heb en wensen elkaar het beste toe met onze zelfgemaakte gezichtsolie.

Deze schrijfsels zijn een soort van test. In ieder verhaal zit wat info over mezelf. Als u voelt dat u me ergens tegenkomt en (her)kent: Spreek me zeker aan. Is het de verkeerde, no worries, dat is misschien nog leuker! Be’In Jette