10
LEVEN
Hier heerst vrede Inwoners Hans en Ingrid vangen tijdelijk zeven Oekraïners op Je naasten helpen zonder iets terug te verwachten, dat is wat Hans Demeyer en Ingrid Vanneste in essentie doen door drie Oekraïense gezinnen onderdak te verlenen. “We hebben er niet lang over nagedacht. Als je gevoel ‘ja’ zegt, doe het dan”, zeggen ze in koor. Een Vlaams-Oekraïens onderonsje via de Google Translate-app. Hartverwarmend en soms hartverscheurend. Sinds de Russische invasie van Oekraïne hebben volgens de VN Vluchtelingenorganisatie UNHCR al ruim 12 miljoen Oekraïners hun huis moeten verlaten, dat is meer dan een kwart van de totale bevolking. Zeker 4,7 miljoen mensen zochten onderdak in het buitenland, waaronder België. Zo ook Yuliia met haar dochter Sasha (11) en zoon Nikita (1), Tatyana met zoon Danilo (12) en Viacheslav (Slava) en Olena (Llena). Samen vormen ze drie gezinnen die bij Hans Demeyer en Ingrid Vanneste onderdak kregen via het federale initiatief PlekVrij, in samenwerking met de gemeentes. “We waren de eerste inwoners in Berlare die Oekraïners hebben opgevangen, vanaf 15 maart. De gemeentes geven het aantal beschikbare plaatsen door aan Brussel en de vluchtelingen worden vanuit de hoofdstad ‘geplaatst’. Wij zijn echter bevriend met een
Oekraïense die al acht jaar in Berlare woont én deze mensen kent die na de uitbraak van het conflict onderweg waren naar België. Zo stonden de twee mama’s met hun kinderen hier heel snel, een week later volgden ook Slava en Llena. De gezinnen komen uit Charkov en kennen elkaar, dat maakt het net iets gemakkelijker.” Klein verschil creëren Yullia en Tatyana – vanwege de oorlog mochten hun mannen tussen 18 en 60 het land niet uit – kwamen via Polen naar België, Slava en Llena waren al in de Poolse hoofdstad Warschau aan het werk toen het conflict uitbrak. Slava: “Op 24 februari
belde Llena met haar moeder, vroeg in de ochtend. Die vertelde ons dat de oorlog was begonnen. Ze was van huis weggelopen omdat ze de omgeving begonnen te beschieten en haar huis schade had opgelopen. Wij wilden meteen naar huis gaan, maar kennissen en vrienden adviseerden ons om niet terug te gaan.” Slava werkte in de bouwsector, maar doordat er bijzonder veel Oekraïners naar Warschau vluchtten, werd het aanbod werknemers steeds groter en verdiende hij nauwelijks nog iets. “Zo konden we onze familie financieel niet meer steunen. Ik had al eerder in België gewerkt en besloot naar hier af te zakken.”
