Patra's Woman by Georgia Alevisaki

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2010-11 Θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2010-11 Θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ 2

H Γ Υ Ν ΑΑΙ Κ ΤΠΗΑΣΤ ΡΣ Α

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ Η Γυναίκα της Πάτρας

Σκηνοθεσία ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Σκηνικό-Κοστούμια ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΟΥΧΟΡΟΥΚΩΦ Φωτισμοί ΣΑΚΗΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ Φωτογραφίες ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΑΛΛΙΕΡΑΚΗΣ

Παραγωγή CULTURE FACTORY: ΝΟΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ-ΣΑΚΗΣ ΜΑΝΑΦΗΣ

Η Γυναίκα της Πάτρας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Ερμηνεύει η ΕΛΕΝΗ ΚΟΚΚΙΔΟΥ

Συμμετέχει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΤΖΗAΔΑΜΙΔΗΣ

Πρεμιέρα: Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010 Θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡ Α ΣΤΑ ΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

τεύσει και να σε συγκινήσει. Το θέατρο, ως τέχνη που αρέσκεται στις «καταδύσεις», είναι το μόνο μέσο που είχαμε εμείς ώστε να βγάλουμε ξανά στο φως αυτή τη γυναίκα και, δίνοντάς της λίγη από την τέχνη του θεάτρου, να πάρουμε από εκείνη όλη την τέχνη της ζωής. Της αληθινής ζωής, αυτής που κάποιοι «εκλεκτοί» τη βιώνουν πληρώνοντας με σάρκα και αίμα, για να μπορούμε εμείς από τον καναπέ μας να μορφωνόμαστε και να λεγόμαστε καμιά φορά και καλλιτέχνες. Η Πανωραία δεν ζει μια δυστυχισμένη ζωή, παρ’ όλες τις δυστυχίες. Ζει μια ζωή που τη γεύεται ολόκληρη, την τραγουδάει, τη χορεύει, τη θρηνεί και την εξυμνεί, την εξαντλεί με όλη της την ύπαρξη, και μέσα από το σκοτάδι ξαναβγαίνει στο φως με το χαμόγελο του νικητή. Ζει ευγνωμονώντας τη ζωή που της χαρίστηκε, με μια ανάταση ανθρώπινη (ή θεϊκή), που ακυρώνει την οποιαδήποτε μιζέρια. Εμείς έπρεπε από το μηδέν όχι να μεταφέρουμε το βιβλίο στη σκηνή, αλλά να δημιουργήσουμε από την αρχή την

Γιατί, σου λέω, δεν τελειώνει η ζωή η δική μου. 9

Η Γυναίκα της Πάτρας είναι ένα βιβλίο που έγραψε ο Γιώργος Χρονάς βασιζόμενος στις συνεντεύξεις που πήρε από την Πανωραία, μια διάσημη πόρνη της Πάτρας, η οποία άρχισε να ασκεί το επάγγελμά της τη δεκαετία του ’50. Η γυναίκα αυτή άνοιξε την ψυχή της στον ποιητή Γ. Χρονά στις αρχές του ’80, όταν συναντηθήκανε στην Πάτρα και του διηγήθηκε τη ζωή της. Μια ζωή ακραία, σκληρή, βίαιη, τρομαχτική, επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη πάθος, ορμή και ηδονή. Ο χειμαρρώδης λόγος της Πανωραίας μετατρέπει το κείμενο σε ποίηση, η γλώσσα της απελευθερωμένης λαϊκής ψυχής, αυτής που έχει ανάγκη να μιλήσει, είναι η γλώσσα που δημιούργησε το δημοτικό, το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο τραγούδι, και η Πανωραία άθελά της συνθέτει μονολογώντας μια τέτοια «μουσική», ένα τραγούδι σπαραχτικό, άμεσο και αληθινό. Ένας τέτοιος λόγος λοιπόν, σε συνδυασμό με τη συγκλονιστική ιστορία αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία καθημερινά ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου, δεν μπορεί παρά να σε γοη-

ιστορία, με τον δικό μας θεατρικό κώδικα, και πάνω απ’ όλα με το σώμα και τη φωνή της ηθοποιού, προσθέτοντας στην Πανωραία τα χαρακτηριστικά και την ψυχή της Ελένης Κοκκίδου, το γέλιο το δικό της, την ομιλία της, την εμπειρία της, ακριβώς επειδή κάνουμε θέατρο. Και αυτό σημαίνει ότι μεταγράφουμε τις ιστορίες, τις σχολιάζουμε, επιλέγουμε σε ποιο σημείο θα βάλουμε τον μεγεθυντικό μας φακό και για πόση ώρα, κάνουμε το δικό μας μοντάζ, φτιάχνουμε τη δική μας παρτιτούρα, μιλάμε με τη δική μας γλώσσα. Το ζητούμενο για μας στο θέατρο είναι η ελευθερία του ανθρώπου που βρίσκεται στο φως και ερμηνεύει. Να οδηγείται από την παράσταση σ’ αυτό που εκείνος ευχαριστιέται να λέει και να κάνει. Στην παράστασή μας θέλουμε αυτή η γυναίκα να υπάρξει πάνω στη σκηνή, όχι μόνο να αφηγηθεί τη ζωή της, αλλά να ζωντανέψει στο τώρα, σαν να μπήκε για μία ώρα μέσα στο θέατρο, σαν να μπήκε από το δρόμο μέσα στο θέατρο για να μιλήσει στο κοινό και να βιώσει ξανά κάποιες μνήμες της μπροστά στα μάτια μας. Η Πανωραία δεν είναι πουτάνα, είναι πάνω απ’ όλα γυναίκα, άνθρωπος, έχει ερωτευτεί κι έχει πονέσει όπως όλοι μας. Μας διδάσκει ότι πουτάνες είμαστε κι εμείς που είμαστε «καθωσπρέπει» – το επάγγελμά σου το αγαπάς και πολύ συχνά το «πουλάς» είτε για να επιβιώσεις είτε για ν’ αναγνωριστείς, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς στη δουλειά μας. Προσπαθούμε στην παράστασή μας να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, όπως άλλωστε σε κάθε παράσταση. Έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο που μας επιτρέπει να μπούμε σ’ αυτό το σπίτι με το κόκκινο φως, που πάντα για κάποιο λόγο μας γοητεύει και μας κινεί την περιέργεια, αλλά ποτέ δεν μπαίνουμε.

ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΒΑΣ Ι ΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΦΤΩ ΧΩΝ

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Σ’ ένα ετοιμόρροπο σπίτι, στα Προσφυγικά, συνάντησα, το Σεπτέμβριο του 1983, τη βασίλισσα των φτωχών της Πάτρας. «Όλοι λένε: Θεέ μου, βρέξε! κι εγώ λέω: Μη βρέχεις, Θεέ μου! Γιατί στάζει το σπίτι» είπε. Κι αμέσως, αλλάζοντας τη φωνή της: «Μη με βλέπεις έτσι εδώ μέσα, εγώ ήμουν Κιμ Νόβακ, με τρία τηλέφωνα στα πόδια μου, με πατρόνες στην πόρτα. Έλεγα: αυτός να μπει, αυτός να φύγει!». Το χειμώνα του 1986 πήγα στην Πάτρα και μου διηγήθηκε τη ζωή της. Το βίος μου, όπως έλεγε. Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ έναν βιβλιοπώλη στη στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη, πως είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Τη Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται, χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος. Δύο είναι οι μανίες της – η νεολαία και ο Θεός. Και για τα δύο λέει πράγματα και τα υπογράφει. Δεν γνώρισε τον Λούθηρο αλλά τις λαϊκές τραγουδίστριες, που τη συντροφεύουν με τα τραγούδια τους από χρόνια στο ράδιο και σ’ αυτές καταφεύγει συχνά – η ίδια τραγουδάει εξαιρετικά, υπήρξε και τραγουδίστρια για να ζήσει. Η ιστορία της δεν σημαδεύεται μόνο από τη φτώχεια ή από τη σάρκα και το σκάνδαλο, οι πρόστυχες φράσεις της πέφτουν σαν άσφαιρα πυρά – δεν πρέπει να θίγουν κανέναν. Είναι τρόπος εκπνοής, ανθρώπινης λαλιάς. Ο αναγνώστης καλό είναι ν’ αφήσει στον προθάλαμο της σεβαστής κατοικίας του ό,τι γνώσεις διαθέτει περί εμψύχων και αψύχων. Περί ανθρώπων και ζώων. Περί ζωής και θανάτου. Περί χαράς και λύπης. Ένα από τα επίθετα που αποδίδονται στην Ελληνική Αφροδίτη είναι και το «Πανωραία». Αυτό είναι το όνομα της συγγραφέως αυτού του βιβλίου, που κυκλοφορεί σε τέταρτη έκδοση. Η Γυναίκα της Πάτρας είναι η πιο αληθινή, δηλαδή γυμνή, ιστορία που έχετε διαβάσει στην ελληνική γλώσσα από τη σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. ΥΓ. Τι έχει η Ελένη Κοκκίδου όταν παρουσιάζει μπροστά μας, στη σκηνή του θεάτρου, τη Γυναίκα της Πάτρας ώστε όλοι να την κοιτούμε, από την αρχή μέχρι το τέλος, στα μάτια, στο στόμα; Πώς τη φαντάστηκε και τη στήνει η Λένα Κιτσοπούλου; Ποιο είναι το μυστικό αυτής της παράστασης; Κανείς δεν ξέρει. Ακόμη κι αν δεις το έργο ξανά και ξανά. Κάθε φορά το βλέπεις κι αλλιώς.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ Από το οπισθόφυλλο της Γυναίκας της Πάτρας, Εκδόσεις Οδός Πανός 2009

Αν πεις έξω ότι είμαι πουτάνα, σε σκοτώσανε. Όλη η κοινωνία με παινεύει.

Α Σ

Ο «

Σ Γ

Υ Α

Ν Κ

Πώς έγινε και γνωρίσατε την Πανωραία; Πρέπει να ήταν γύρω στο 1984, είχα πάει στην Πάτρα για μια λογοτεχνική βραδιά, κι ένας νέος με πλησίασε και μου είπε ότι υπήρχε μια γυναίκα που μ’ ενδιέφερε. Πήγαμε να τη βρούμε την επόμενη μέρα. Ζούσε σ’ ένα σπίτι ερειπωμένο. Ποια ήταν η ηλικία της τότε; Η ίδια έλεγε ότι ήταν 47, αλλά πρέπει να ήταν τουλάχιστον μια δεκαετία περισσότερο. Αρχικά της έκανα μια σειρά ομιλιών για τη ραδιοφωνική μου εκπομπή «Πρόσωπα». Στο ραδιόφωνο μίλησε με την ίδια ελευθεριότητα που μιλάει και στο βιβλίο σας; Στο ραδιόφωνο, όχι. Όχι μ’ αυτόν τον τρόπο. Εκείνη η πρώτη μας επαφή ήταν συνέντευξη. Δεν είχα πάει για να μου διηγηθεί τη ζωή της. Αργότερα άρχισα να την επισκέπτομαι συχνά στην Πάτρα, και προθυμοποιήθηκε να μου πει τη ζωή της. Της το είχαν ζητήσει και άλλοι, αλλά μαζί μου κόλλησε. Βοηθήστε με να καταλάβω πώς ήταν, πώς μιλούσε. Περιγράψτε την...

Όπως ακριβώς είναι η Ελένη Κοκκίδου που παίζει το ρόλο. Και ως προς το ψυχικό μέρος και ως παρουσία. Μου ’λεγε: «Μην κοιτάς την κατάστασή μου τώρα. Εγώ είχα τρεις πατρόνες κι έλεγα: αυτός θα μπει, αυτός δεν θα μπει. Εγώ ήμουν η Κιμ Νόβακ». Οπότε εγώ έγινα αμέσως ο Ντέιβιντ Μπάουι, που βρήκε τη Νόβακ σε μια πανσιόν και την επανέφερε στο προσκήνιο…

Κάνατε κάποια επέμβαση στο λόγο της; Καμία. Μόνο στίξη και ορθογραφία. Είχα το προνόμιο να μου μιλήσει όπως μου μίλησε. Περί τις δώδεκα ώρες συνομιλίας μαζί της. Άρχισα να τις δημοσιεύω σε συνέχειες στην Οδό Πανός, και είχε τόση απήχηση, που με σταματούσαν στο δρόμο και μου το λέγανε. Έτσι, το 1989, σταμάτησα τις δημοσιεύσεις και το εξέδωσα σε βιβλίο, το οποίο εξαντλήθηκε σχεδόν αμέσως. Τώρα βρισκόμαστε στην τρίτη, οριστική έκδοση. Δεν απαλείψατε, δεν λειάνατε τίποτα; Όχι. Ο λόγος της είναι αυτός, και έχει διασωθεί σε κασέτες ακριβώς όπως στο βιβλίο. Δεν φοβάται, δεν ντρέπεται κανέναν, βγαίνει στο προσκήνιο και τα λέει όλα. Έχοντας συνομιλήσει με πολλά πρόσωπα, κατέχω αυτό το μεγάλο προνόμιο να λύνονται μπροστά μου πρόσωπα –το ίδιο έγινε με τη Γιώτα Γιάννα, που την ενέταξα στο Μονόπρακτο Σέβας Χανούμ, με την Καίτη Ντάλη, με την Μπέμπα Μπλανς– που θεωρούμε λαϊκά και φτηνά, αλλά εγώ τα θεωρώ μεγαλειώδη, σαν τη Μάρλεν Ντήντριχ όπως ήταν όταν έκανε τον Γαλάζιο Άγγελο. Τι το μεγαλειώδες είχε η «Γυναίκα της Πάτρας»; Εκτός από τον τίτλο, τον οποίο τον δανείστηκα από τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού, είναι δαιμονικό πρόσωπο, αλλά ταυτόχρονα μιλάει και για τον Θεό. «Δαιμονικό» με την έννοια του μοναδικού. Ο Χατζιδάκις είπε στον βιβλιοπώλη Ρεντζή της Στοάς Βαρόνου Χηρς στη Θεσσαλονίκη ότι ήταν το καλύτερο βιβλίο που είχε διαβάσει στη ζωή του. Μου το μετέφερε ο ίδιος ο Ρεντζής, του οποίου ο γιος, γιατρός που έκανε το αγροτικό του στην Πάτρα, κούραρε την Πανωραία μέχρι το θάνατό της, το 1994-1995.

....όταν εγώ έμπαινα στα τρία χρόνια, η μάνα μου έβγαινε κηδεία από το σπίτι… 16

Το προτελευταίο σπίτι της Πανωραίας, Ολύμπου και Δημ. Μαξίμου στην Πάτρα.

...τι νιάτα είχα, πεντάμορφη του κόσμου. Η ωραία Πανωραία! Γι’ αυτό με ζηλεύουνε, αλλά η ομορφιά τον καταστρέφει τον άνθρωπο, και τη γυναίκα και τον άντρα. Απ’ την ομορφιά παρασύρεται ο άλλος, γιατί… δεν είσαι ωραίος, δεν σου δίνει ο άλλος σημασία, για να σε βγάλει, ας πούμε, στο κουρμπέτι. Ας ήσασταν κι εσείς ωραίες σαν κι εμένα, να πορνευόσαστε....

Η υπογραφή της Πανωραίας σε εικόνα την οποία δώρισε σε μια ευεργέτιδά της.

...Απ' τον Χριστό πάντως, δεν έχω παράπονο, ποντάρω στον Χριστό, βασίζομαι. Δεν έχω παράπονο απ' αυτόν, μόνο από τους ανθρώπους έχω, που με ρίξανε μέχρι τους οίκους ανοχής και

κυρίως οι συγγενείς μου…...

Πότε την είδατε τελευταία φορά; Πολύ πριν. Είχα γράψει ότι στη γειτονιά της τη λέγανε «τρελή», και θύμωσε πάρα πολύ. Δεν κατάλαβε ότι εγώ χρησιμοποιούσα τον όρο όπως ο Πλάτων, που λέει ότι, για να πεις κάτι μεγάλο, πρέπει να είσαι τρελός, ερωτευμένος ή ποιητής. Εγώ ήθελα να παρουσιάσω το βίο της με τον τρόπο μου για ένα άλλο κοινό, όχι για τους όμοιούς της. Θύμωσε τόσο πολύ, ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο πρέπων, ότι με είχε εμπιστευτεί, ότι μου είχε πει τη ζωή της, που φοβήθηκα για τη σωματική μου ακεραιότητα, κι έτσι αποσύρθηκα. Είχε συγγενείς; Κανέναν. Επένετο όταν τη γνώρισα. Τη ζούσε η γειτονιά της, όταν σταμάτησε το επάγγελμα. Πέρασαν πολλά λεφτά από τα χέρια της, έλεγε ότι μπορούσε να πουληθεί στον διάβολο και να ’χει τα πάντα, αλλά ότι εκείνη ανήκε στον Θεό. Λέει για τον Θεό ότι είναι πραότητα κι ότι, ενώ είδαμε τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα και τον Θεό δεν τους ξέρουμε. Αυτή, που μιλάει έτσι όπως μιλάει, στην ουσία θεολογεί. Όταν τέλειωσα μαζί της, έκανα πυρετό, που δεν κάνω ποτέ! Ήξερα ότι ήταν ένας λόγος μοναδικός. Κι ότι δύο μεγάλα ταλέντα, όπως είναι η σκηνοθέτις και συγγραφέας Λένα Κιτσοπούλου, πολύ σοβαρό άτομο στη δουλειά της, και η Ελένη Κοκκίδου, συναντιούνται για να κάνουν μια σπουδαία παράσταση. Κι έκαναν μια εκπληκτική παράσταση, που νομίζω ότι θα παίζεται για τα επόμενα δέκα χρόνια. Για την Κοκκίδου είναι ο ρόλος της ζωής της! Μια Ελληνίδα Λούλου. Γιατί, βέβαια, αλλιώς εκδίδεσαι στην Πάτρα κι αλλιώς στη Βιέννη... LIFO, τεύχος 189, 4/2/2010 Συνέντευξη στον Χρίστο Παρίδη

M Ι Κ Ρ Μ Ι Α Γ

Α Δ Ι Α Ρ Κ Η Α Υ Γ Η, Α Κ Ρ Α Υ Γ Α Κ Α Λ Η

Σ Ζ

Στο κείμενο-κραυγή του Γιώργου Χρονά, η μοναδική ηρωίδα τού απαγορεύει να τη συντροφεύουν, να την υπερασπιστούν ή να τη λοιδορήσουν άλλα πρόσωπα, όση ώρα μιλάει, όση ώρα επιτίθεται στον αναγνώστη, στον θεατή (ή, μήπως, τον ικετεύει;), σχεδόν ούτε στον συγγραφέα της επιτρέπει να τη διακόψει, ή να την ανακόψει. Εδώ, άραγε, ο συγγραφέας αποφασίζει τι θα πει η ηρωίδα του ή εκείνη ποδηγετεί τον συγγραφέα της; (Που, βέβαια, η σοφία και η πείρα του συγγραφέα το επιλέγει αυτό.) Η μαινάδα της Πάτρας τού έκανε τη χάρη να την αφουγκραστεί. Μόνο. Σχεδόν δεν του επιτρέπει να είναι, να αισθάνεται, συγγραφέας, αλλά μόνο ακροατής της. (Και πάλι ο, σοφά ποιών, συγγραφέας το αποδέχεται και το προσδοκά.)

Το έργο μας παρασύρει (μας παγιδεύει) να το πιστέψουμε, πως εκείνη ορίζει το «ύφος», τους ρυθμούς, το συντακτικό, τη διάρκειά του και τη στίξη του κειμένου «της». Που παραμένει μια διαρκής κραυγή σε κορυβαντιώντα γελαστό παροξυσμό, μια κραυγάζουσα αγκάλη, που ο εναγκαλισμός της ίσως γίνει αποπνικτικός για την Αισθητική του κειμένου, του αναγνώστη, αλλά και του θεατή, ακόμη και για εκείνη του γράφοντος. Και δεν είναι δήλον εάν θα τους φιλοξενήσει αυτή η αγκάλη ή θα τους περισφίξει. Το είδαμε: στη σκηνή του θεάτρου κάνει, καθιστά θριαμβικό έρμαιό της την ηθοποιό Ελένη Κοκκίδου, και δεν γνωρίζουμε αν η μαγνητική αυτή ηθοποιός έχει συλλάβει το ρόλο ή αν ο ρόλος, η ηρωίδα-θύμα, έχει αιχμαλωτίσει στα πλοκάμια της την ηθοποιό και δεν της επιτρέπει να μη διονυσιάζεται. Η Σκηνή δεν της αρκεί της Μαινάδας Πόρνης· θα αποπειραθεί να κατέλθει και στην πλατεία, να σιγάσει τον θεατή χωρίς να τον ρωτάει ή να τον παρακαλέσει είτε να τον σαγηνεύσει – δεν τον ρωτάει, δεν ρωτάει. Όμως ο γενναιόδωρος θεατής-αναγνώστης γνωρίζει: η Πόρνη της Πάτρας κατέρχεται στην πλατεία όχι να κυριέψει: προσέρχεται ικέτις, λαθραία σεμνή, θα καταφύγει στο Κοινό και στους αναγνώστες γελαστή και πολύπαθης, τα

πάθη της και τα παθήματά της τα έχει ψιμυθιώσει έτσι ώστε να λάμπουν ως χαρές και χάρες. Όμως ούτε η πλατεία του θεάτρου, ούτε ο κατά μόνας αναγνώστης τη χωράνε: φέρει ως παράσημα τους θανάτους των δικών της. Την κινεί όχι πένθος και πικρία, αλλά αγαλλίαση: έχει γίνει άνεμος που αρνείται να πάρει μορφή. Έχει γίνει Αταξία. Η ανάγνωση του κειμένου αυτού είναι βόμβος, ήχος αδέσποτος. Ο αναγνώστης του νιώθει παρείσακτος εισακουστής και δεν γνωρίζει σε ποιον να αποδώσει την «αταξία» του έργου, στην ηρωίδα-θύμα ή στον συγγραφέα που εκείνη έχει στρατεύσει (η σοφή τακτική του συγγραφέα: δεν επιλέγει τους ήρωές του, αφήνεται να τον επιλέξουν εκείνοι). Καταλαβαίνει ωστόσο ο αναγνώστης πως η ηρωίδα εδώ ελάχιστα ενδιαφέρεται αν θα ενταχθεί σε καλή ή σε κακή λογοτεχνία. Αλλά και ο ψύχραιμος και κυνικός αναγνώστης έχει καταλάβει: η γυναίκα αυτή δεν φωνασκεί: ικετεύει. Αγνοεί, προκαλεί τους κανόνες της Αισθητικής και της θεατρικής Γραμματικής, εκρήγνυται, πλέει σε ύδατα αχαρτογράφητα, μια καραβέλα που μόνη της κουρέλιασε τη μαΐστρα της. Ο αναγνώστης θα διακρίνει πως η «αταξία» αυτή είναι «τάξις» ανεστραμμένη, πως η ηρωίδα ζητιανεύει τη συντροφιά του στο δρόμο προς το θάνατό της. Μέσα από το στρόβιλο του κειμένου ακούγεται θαμπά ο Θέογνις, που κηρύττει πως το «άριστον» για το γήινο ον είναι να μη γεννηθεί και ποτέ να μη δει τις λαμπρές ακτίνες του «οξέος ηελίου». ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ Περιοδικό Πόρφυρας, τεύχ. 135, Απρίλιος-Ιούνιος 2010

...Ευχαριστώ τον Θεό, τον μεγαλοδύναμο Θεό, που μου ’δωσε καλή ψυχή και κάλλος, μ’ έκανε πάρα πολύ ωραία, οπότε με την εμφάνισή μου, με την ομορφιά μου και την καλή μου την ψυχή κατέκτησα πολύ κόσμο…

...Δούλευα την πορνεία μου, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να φάω, να πιω, να ντυθώ.

...Δούλευα τη σάρκα μου – πούλα τη σάρκα σου και ζήσε, λέει η Αγία Γραφή, εκμεταλλεύσου τη σάρκα σου, θες με τα χέρια σου, θες με το πράμα σου, εκμεταλλεύσου τη σάρκα σου, λέει η Αγία

Γραφή…

…Αρχάς ’70 ανοίγω το μπουρδέλο. Βαράτε, βιολιτζήδες!

...Δεν θέλω εγώ πελατεία, εγώ την πελατεία τη διώχνω, μου είναι τόσο επαρκές εμένα η

πελατεία, που στέλνω και σε άλλες, να πούμε...

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

‘

Αν κανείς προσπαθούσε να συγκεντρώσει σ’ ένα άλμπουμ φωτογραφίες ηθοποιών που υποδύθηκαν ιέρειες του «αγοραίου έρωτα», θα εκπλησσόταν από τον πραγματικά μεγάλο αριθμό των ρόλων. Από τη Λούλου του Βέντεκιντ στην Τζένη των Πειρατών του Μπρεχτ, από τη Μαργαρίτα Γκωτιέ σε έναν κόσμο σεξουαλικών φαντασιώσεων που παίρνουν σάρκα και οστά στο Μπαλκόνι του Ζενέ. Από τη Μις Πέπσι ως τις γυναίκες ενός σπιτιού με Κόκκινα φανάρια. Απ’ την Ωραία της Ημέρας στη Γλυκιά Ίρμα, κι από τις Νύχτες της Καμπίρια στο Pretty Woman, από το L.A. Confidential στη Μαλένα, από το Αντίο παλλακίδα μου στο Μπορντέλο και το Hardcore και τόσα άλλα. Το επάγγελμα της πόρνης έχει προμηθεύσει τον κινηματογράφο και το θέατρο με ηρωίδες μυθικές. Ηρωίδες που αγαπήθηκαν κι έκαναν τα έργα ν’ ανεβαίνουν ξανά και ξανά. Γιατί πάντα μια περιέργεια κεντρίζει τους ανθρώπους να θέλουν να δουν αυτές, τις γυναίκες από αλλού, σ’ έναν δικό τους κόσμο, όχι πραγματικότητας αλλά με όρους θεάτρου ή σινεμά. Γιατί; Δραματουργία και σενάριο ανέκαθεν εμπνεύστηκαν από το απαγορευμένο και το κρυφό, από την αμαρτία και τον έρωτα, από την παραβατικότητα και την παρανομία. Η αστική ηθική καταδικάζει αλλά ταυτόχρονα έλκεται από το περιθώριο, που συνιστά χώρο ελευθερίας, ελευθεριότητας και απόρριψης της κανονικότητας. Ίσως το περιθώριο να συνιστά μια μυθολογία του ακραίου, του απόλυτου, πώς να ξεφύγεις απ’ αυτήν;

«Μια ιστορία παρμένη από το περιθώριο πάντα ιντριγκάρει τους καθωσπρέπει αστούς. Γιατί ακριβώς λειτουργεί ακαριαία η λογική της κλειδαρότρυπας, μα πιο πολύ η λογική της απαγορευμένης ετερότητας.[…] Τελικά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς πώς το εκτός κανόνος ή νόμου ή νόρμας φιλοξενείται εκεί ακριβώς όπου κυριαρχεί ο νόμος, η νόρμα και η τάξη. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς με τι άνεση νομιμοποιείται η αίρεση». 1

Ακόμα όμως κι αν αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που προσδιορίζουν το μέγεθος της γοητείας που ασκεί το περιθώριο, σίγουρα μέρος της γοητείας αυτής δεν παύει να αποτελεί και η αδυναμία κατανόησής του. «Αυτοί οι άνθρωποι του περιθωρίου περνάνε δίπλα μας και δεν έχουμε μπει σε βάθος να σκεφτούμε πώς ζουν, πώς υπάρχουν, αλλά μας κινούν την περιέργεια γιατί είναι το άλλο, το διαφορετικό, αυτοί είναι εξόριστοι, και τους εξόριστους τους κοιτάμε πάντα με περιέργεια. Ίσως επειδή αδυνατούμε να τους κατανοήσουμε».² Η γυναίκα εντός καπιταλισμού και πατριαρχίας απαξιώνεται και θυματοποιείται. Μια πόρνη όμως συνήθως δεν κλαίει και δεν κλαίγεται. Όλες αυτές οι γυναίκες που πέρασαν απ’ το σανίδι, απ’ την οθόνη κάτι θα ήθελαν να καταγγείλουν, η καθεμιά με τον τρόπο της. Η Γυναίκα της Πάτρας, η πόρνη Πανωραία που μας συντροφεύει σήμερα, είναι σίγουρα μια γυναίκα που μπορεί να βγήκε στο επάγγελμα από ανάγκη, φέρει όμως τα χαρακτηριστικά μιας εντελώς απενοχοποιημένης γυναίκας. Η Πανωραία απολαμβάνει το επάγγελμά της, κι ίσως στην εποχή της η ιδιότητα της πόρνης να ήταν και η μόνη που της επέτρεψε να απολαύσει τον έρωτα, αφού εκτός αυτής της σύμβασης «προσφέρω το σώμα μου-πληρώνομαι» και εντός της μοναδικής επιλογής που διέθετε, το γάμο, βίωσε την κακοποίηση 2 γι’ αυτό δηλώνει ευθαρσώς: «Πέρασα τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω στο βίο μου, τη δεκαετία που ήμουνα δηλωμένη…». ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΓΚΑΝΑ θεατρολόγος

Απόσπασμα από κριτική του Σάββα Πατσαλίδη για την παράσταση Η Γυναίκα της Πάτρας, με τίτλο «Ένα χαρμανιασμένο σώμα», 3.3.10, Αγγελιοφόρος της Κυριακής.

² Απόσπασμα από την παρουσίαση της Γυναίκας της Πάτρας από την Ελένη Κοκκίδου, «Τρεις κυρίες μονολογούν», 3.3.10, ελculture.gr

…Έντεκα χρονών παντρεύτηκα, μπλάκα μπαράκα, τον άρπαξα τον Λάμπη… Μωρούλια ήμασταν, δεν ξέραμε από έρωτα, τι να ξέραμε; «Δεν περνάς, κυρα-Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς»… Έκανα εννιά παιδιά, χρόνο και παιδί τα ’κανα, σαν τη μανούλα μου κι εγώ. Τα δυο μου τα δίδυμα τα έλιωσε το φορτηγό, μου σκοτώνουνε τον άντρα μου, δεκάξι χρονών έμεινα πάλι στον άσο, κοριτσάκι πολύ όμορφο…

…Είχα ομορφιά, ομορφιά, άγγελος ήμουνα χωρίς φτερά, ο Εσταυρωμένος με φύλαξε από την αμαρτία. Όσο είχα πάνω μου σφιχτά την εικόνα του, δεν έπεφτα στην αμαρτία, εγώ έβγαζα το

ψωμάκι μου με τιμή και με δόξα…

…μας αφήνει ορφανά στον ξένο κόσμο, μας φάγανε τα λεφτά οι γιατροί, μείναμε στον άσο, που λέει κι η Πόλυ Πάνου, μ’ άφησες, κούκλε μου, στον άσο από... από καρδιά κι από λεφτά… α ρε Πόλυ, α ρε Πολάρα, σκίζω φλέβα, ρε, για την Πόλυ… 36

Π Ο Λ Υ Η Θ Ε Λ Α Ν Θ Ρ Ε Χ Ο Υ

Π Α Ν Ο Υ : Α Ν Κ Α Π Ο Ι Ο Ν Ω Π Ο Ν Α Ν Κ Ι Α Υ Τ Ε Σ

[…] Είχε γράψει (ο Κώστας Βίρβος σε μουσική του Δερβενιώτη) την «Αμαρτωλή» ειδικά για τις γυναίκες της νύχτας, του πεζοδρομίου. Αφού μιλάει ανοιχτά για κόκκινα φανάρια. Τα κόκκινα φανάρια υπήρχαν τότε. Κι άκου τι λέει τώρα αυτό το τραγούδι… (Αρχίζει και το σιγοτραγουδάει) Είμαι μια γυναίκα αμαρτωλή / ένα από τα ανθρώπινα συντρίμμια / για να ζω πουλάω το φιλί / στης ζωής τα μαύρα καλντερίμια. / Μα προτού, κοινωνία, με φτύσεις / την ευθύνη αλλού να ζητήσεις. Δε θέλω ν’ ακούω αυτό το τραγούδι. Δεν θέλω και δεν μπορώ ούτε να το ακούω ούτε να το τραγουδώ. Έχω εμπειρίες μ’ αυτό το τραγούδι απίστευτες. Μόλις κλείναν τα σπίτια, οι κοπέλες που εργαζόντουσαν τότε σ’ εκείνους τους χώρους –εγώ δεν τις θεωρώ πόρνες, για χίλιους λόγους βρέθηκαν εκεί, είναι οι τελευταίες που φταίνε– κατέφευγαν σ’ εμένα... Ερχόντουσαν με την παρέα τους στο μαγαζί, γιατί ήταν μόνιμη συντροφιά δίπλα τους, ήθελαν κάποιον άνθρωπο να έχουν κι αυτές. Και μόλις μπαίνανε, από την πόρτα ακόμα, στου «Τζίμη του Χοντρού», φώναζαν: «Πολάρα» –όπως έλεγαν τον Στέλιο (Καζαντζίδη) «Στελάρα», έτσι κι εμένα δεν με λέγανε ποτέ «Πόλυ»– και τραβούσαν τα μαλλιά τους. «Το τραγούδι μας» ούρλιαζαν, τρελαινόντουσαν. Αυτές κάνανε χοντρούς λογαριασμούς. Και καθόντουσαν μπροστά, στα πρώτα τραπέζια, και μόλις ξεκινούσα το τραγούδι κάναν έτσι μια στα χέρια τους, μ’ εκείνα τα χοντρά ποτήρια, και κόβανε φλέβες, φλέβες βαθιά, μιλάμε να σφάζονται, να φαίνονται κομμένοι οι τένοντες, να ξεσκίζονται οι σάρκες τους και να τις παίρνουν τα αίματα. Γέμιζε ο τόπος αίματα και πριονίδια, γιατί τις έβαζαν οι άνθρωποι του μαγαζιού πριονίδια για να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές που αιμορραγούσαν, να σταματήσει το αίμα. Αυτές δεν δεχόντουσαν, «αφήστε μας» φώναζαν, ήθελαν να φαίνεται το αίμα... Αίμα, αίμα πασαλειμμένες με αίμα, το δέρμα και τα ρούχα τους, κυνηγημένες, καταραμένες γυναίκες, όλη η μοναξιά τους και η απόγνωσή τους έβγαινε εκείνη τη στιγμή... Ήταν κάτι που το ζούσαν αυτές, κάτι πολύ αυθεντικό, δεν μπορούσες να τους αντισταθείς, όλο το πάθος της ζωής τους έβγαινε εκεί, σ’ αυτό το τραγούδι και στο αίμα τους, που χυνόταν ασταμάτητα.[…]

Περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι τεύχ. 10, Δεκέμβριος 2004 Από συνέντευξη της Π. Πάνου στον Θωμά Κοροβίνη

Π Α Ρ Α Σ Τ Α Σ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α Θέατρο Πάτρας - Ομάδα Δράσης της Τέχνης Πτωχοκομείο, 21-25 Οκτωβρίου 2006 (στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας) Σκηνοθεσία ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ Σκηνικό-Κοστούμια ΛΙΛΑ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ Μουσική ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΠΛΑΣ Στίχοι τραγουδιών ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ Φωτισμοί ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Διανομή Πανωραία ΕΙΡΗΝΗ ΙΓΓΛΕΣΗ Τραγούδι ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΑΝΤΑΚΟΣ

…Με πήρε σπίτι του ο Ζακυνθινός. Είχε σπίτι, παντρευτήκαμε, τον αγάπησα και με αγάπησε, ήρθε με πήρε από του Γαλιατσάτου, ωραίος, ψηλός, αδούλευτος, μεγάλο λόβεν… η πουτάνα η αγάπη, αυτή, πάνω απ’ όλα αυτή με κατάφερε…

...Έβγαλα το διαζύγιο σε τρεις τέσσερις μέρες, δεν ξέρω πώς τα έκανε ο Παραθύρας, στις 11 πήγα, στις 12 το πήρα εν λευκώ, όλη η Πάτρα υπέρ μου. «Το πήρα, κοιτάχτε!» τους έλεγα. Το ’χα στα χέρια και το ’δειχνα. «Κοιτάχτε!» Πάω κάτω στις Πισίνες κι αρχινάω τον αργαλειό,

την αμαρτία...

ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε., το θέατρο Αμόρε, τη Νέα Σκηνή, το Θέατρο Τέχνης κ.α. Έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες. Το 2006 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων της Νυχτερίδες (βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω 2007). Έκτοτε συνεργάζεται ως συγγραφέας με λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και σε συλλογές διηγημάτων (Vault, εκδόσεις Απόπειρα, και Ονόματα, εκδόσεις Κέδρος). Για το θέατρο έγραψε τα έργα Μνήσθητι την ημέρα του Σαββάτου και αγιάζειν αυτήν... (2007), Το πράσινό μου το φουστανάκι (2008) και Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., το οποίο και σκηνοθέτησε μαζί με τη Μ. Πρωτόπαππα (2009). Από το Νοέμβριο του 2010 κυκλοφορεί η νέα συλλογή διηγημάτων της Μεγάλοι δρόμοι από τις εκδόσεις Mεταίχμιο. ΕΛΕΝΗ ΚΟΚΚΙΔΟΥ Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έκανε σπουδές θεάτρου και μουσικής. Έχει επίσης αποφοιτήσει από την Ανώτερη Σχολή Ξεναγών. Εργάζεται στο θέατρο από το 1985. Συνεργάστηκε κυρίως με κρατικά και επιχορηγούμενα θέατρα (Εθνικό Θέατρο, Κ.Θ.Β.Ε., Νέα Σκηνή-Λ. Βογιατζής, ΕποχήΒ. Παπαβασιλείου, Αμόρε, Θέατρο του Νέου Κόσμου κ.ά.). Η Γυναίκα της Πάτρας ανέβηκε για πρώτη φορά την περίοδο 2009-10 στο Από Μηχανής Θέατρο. Έχει παίξει, μεταξύ άλλων, σε έργα ελλήνων κλασικών, Σαίξπηρ, Μάρλοου, Τσέχοφ, Στρίντμπεργκ, Μολιέρου, Μαριβώ, Γκολντόνι, αλλά και Πιραντέλλο, Χόρβατ, Άρθουρ Μίλλερ, Διαλεγμένου, Στάικου. Έχει παίξει επίσης στον κινηματογράφο, στις ταινίες των Γ. 42

Οικονομίδη (Το σπιρτόκουτο), Γ. Τσεμπερόπουλου (Η πίσω πόρτα), Αλ. Καρδαρά (Η ληστεία), Χρ. Γεωργίου (Μικρό έγκλημα) κ.ά. Στην τηλεόραση συμμετείχε σε σειρές του Πάνου Κοκκινόπουλου και στο Δέκα σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.

ΣΑΚΗΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ Αριστούχος πτυχιούχος τμήματος Εικονοληπτών-Φωτογράφων της Σχολής Κινηματογράφου Λ. Σταυράκου. Έχει εργαστεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ως σχεδιαστής φωτισμών θεατρικών παραστάσεων, έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Sebastiano Toma (Tiger Lilies Freakshow, Μπάντμιντον), Αγγελική Στελλάτου (Λίγο πριν, λίγο μετά, σε σύλληψη-χορογραφία Α. Στελλάτου – Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2006– και Καν.ίβ.αλοι, με την Ομάδα Χοροθεάτρου Ύψιλον, Θέατρο του Νέου Κόσμου), Β. Θεοδωρόπουλο (Εχθροί εξ αίματος του Αρκά, Motortown του Σάιμον Στήβενς, Καθόλου καλά της Ούρσουλας Ράνι Σάρμα, Οθέλλος του Σαίξπηρ - Ηρώδειο, Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας του Λ. Μπαίρφους), Σοφία Σπυράτου (Εν τω μηνί αθήρ της Α. Στελλάτου), Τζένη Αργυρίου (See you in Walhalla), Δ. Λιγνάδη (Έρως θηλυκρατής - Μικρή Επίδαυρος, Δόκτωρ Φάουστους του Μάρλοου - Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Βατρα-Χ - Επίδαυρος, Εθνικό Θέατρο, Καλή οικογένεια - Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Ορέστεια του Αισχύλου, Βιομαγεία της Μ. Κάλμπαρη - Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου), Μάγια Λυμπεροπούλου (Τέλος του παιχνιδιού του Μπέκετ, Ο εχθρός του ποιητή του Γ. Χειμωνά, Στον προορισμό του Τ. Μπέρνχαρντ, Τζόρνταν των Α. Ρέυνολντς - Μ. Μπουφίνι), Δ. Τάρλοου (Ολεάννα του Ντ. Μάμετ), Στ. Φασουλή (Τρεις φορές γυναίκα του Ν. Σάιμον, Τα Καμένα Βούρλα της Δ. Παπαδοπούλου), Μ. Κουγιουμτζή (Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή Επίδαυρος), Έφη Θεοδώρου (Τίποτα δικό μου του Ε. Μποντ, Ηλέκτρα του Σοφοκλή - Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Δεσποινίς Τζούλια του Στρίντμπεργκ, Σημειώσεις σε φύλλα που πέφτουν του Αγιάμπ Χαν Ντιν, Ρομπέρτο Τσούκκο - Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Rainbow - Εθνικό Θέατρο), Jane McCulloch (Duke Ellington’s Sacred Songs με την Τζέσσυ Νόρμαν - Επίδαυρος),

Σ. Πέππα (Κεκλεισμένων των θυρών του Σαρτρ), Ρούλα Πατεράκη (Ο πελεκάνος του Στρίντμπεργκ), Δ. Παπαδόπουλο (Λευκές νύχτες του Ντοστογέφσκι), Γ. Κακλέα (Το ημέρωμα της στρίγκλας, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, Το ημερολόγιο ενός απατεώνα, Εθνικό Θέατρο), Κ. Ρήγο (Τιτανικός και Bossa Νova Εθνικό Θέατρο, Neverland - Γκάζι), Ν. Μαστοράκη (O Αμπιγέρ του Χάργουντ), Έλλη Παπακωνστατντίνου (Στην εξοχή του Μάρτιν Κριμπ), Λένα Κιτσοπούλου (Η Γυναίκα της Πάτρας του Χρονά) κ.ά. ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΟΥΧΟΡΟΥΚΩΦ Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της σχολής Βακαλό (τμήμα Ζωγραφικής και Σκηνογραφίας). Από το 2000 δουλεύει με την Έλλη Παπαγεωργακοπούλου ως βοηθός σκηνογράφου σε παραστάσεις των θεάτρων Αμόρε, Πόρτα, Εθνικό, Νέα Σκηνή, Οδού Κεφαλληνίας, του Φεστιβάλ Αθηνών και της Επιδαύρου. Το 2003, τιμήθηκε με το βραβείο ενδυματολογίας από το περιοδικό Σινεμά για τη ταινία μικρού μήκους 360ο του Τάκη Στίκα. Το 2003, σχεδίασε το σκηνικό και τα κοστούμια για την παράσταση Βιομαγεία του Δημήτρη Λιγνάδη στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε στην ομάδα ενδυματολόγων για τα κοστούμια της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004. Το 2007, εργάστηκε ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος για την παράσταση Κλίμακα 5:1 της Μαριέλας Νέστορα, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Πάτρας και στο Θέατρο Θησείον. Το 2008, σχεδίασε τα κοστούμια για την παράσταση Νεκρή φύση σε χαντάκι του Γιώργου Λάνθιμου στο θέατρο Αμόρε καθώς και τα σκηνικά και τα κοστούμια για την ταινία μικρού μήκους Ο Άλτης της Νάνας Λούκου, η οποία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Δράμας. Το 2009, εργάστηκε ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος στις παραστάσεις: Η Γυναίκα της Πάτρας σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου στο Από Μηχανής Θέατρο και Ο βασιλιάς πεθαίνει της Μάνιας Παπαδημητρίου στο Θέατρο Τέχνης. Από το 2003 είναι μόνιμη συνεργάτις της δημιουργικής ομάδας White Room στο χώρο των video-clips και της διαφήμισης.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΤΖΗAΔΑΜΙΔΗΣ Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1980. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής Σύγχρονο Θέατρο-Β. Διαμαντόπουλος Θεσσαλονίκης και του τμήματος Χημείας του Α.Π.Θ. Ήταν μέλος της ομάδας εργασίας του εργαστηρίου θεατρικής γραφής του Κ.Θ.Β.Ε., με το οποίο έχει συνεργαστεί και ως ηθοποιός, συγγραφέας και βοηθός σκηνοθέτη. Έχει συνεργαστεί με τους: Λένα Κιτσοπούλου, Ασπασία Κράλη, Αμαλία Κοντογιάννη, Αντώνη Καλογρίδη, Κορίνα Χαρίτου, Πέμυ Ζούνη, Γλυκερία Καλαϊτζή, Νίκο Διαμαντή, Κώστα Γεράδρο κ.ά. Έχει επίσης γράψει, μεταξύ άλλων, τα θεατρικά έργα Έσπασε (β΄ βραβείο θεατρικής συγγραφής Εθνικού Θεάτρου 2010), Όχι δέντρο, Στη θάλασσα (Κ.Θ.Β.Ε. 2008), Εγώ δεν είμαι αυτός ο τοίχος / αληθινά (Τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ. 2009). ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στον Πειραιά. Από το 1973, που εμφανίστηκε στα γράμματα, έχει εκδώσει είκοσι βιβλία με ποιήματα, πεζά, θέατρο. Ξεκίνησε από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, επί Μάνου Χατζιδάκι, το 1979, παρουσιάζοντας την εκπομπή «Οδός Πανός 17», έως σήμερα που παρουσιάζει το «Ξενοδοχείο Βαλκάνια». Εργάστηκε επίσης στο Πρώτο και το Δεύτερο Πρόγραμμα. Δημοσιογράφησε σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά του και πεζά έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Εκατό τραγούδια του έχουν μελοποιηθεί από έλληνες συνθέτες. Εκδίδει από το Φεβρουάριο του 1981 το περιοδικό Οδός Πανός, τις ομώνυμες εκδόσεις, καθώς και τις «Εκδόσεις Σιγαρέτα». Από το Μάρτιο του 2009 είναι διευθυντής στο ένθετο «ΒιβλιοθήκηΚαταφύγιο Θηραμάτων», στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία.

Η Γυναίκα της Πάτρας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

E-GO.GR | CULTURE NOW.GR | COSMO.GR|

Διεύθυνση-Παραγωγή Culture Factory Επικοινωνία We promotion Βαγγέλης Περάκης-Γιώργος Εριτσίδης Υπεύθυνη Θεάτρου Ειρήνη Κονίδου Ηλεκτρολόγοι Χρήστος Μούγιος - Έλτον Κούλε Μηχανικός σκηνής Γκαλίν Νέντεβ Ταμίας Φαίη Βόκαλη Υπεύθυνη υποδοχής Ευθαλία Χλίβα Κατασκευή σκηνικού Θωμάς Μαριάς

Επιμέλεια ύλης Αθανασία Γκανά Φιλολογική επιμέλεια Λητώ Τσεκούρα Καλλιτεχνική επιμέλεια έκδοσης Γεωργία Αλεβιζάκη Εκτύπωση E. Σιδεράτος - I. Σιδεράτος O.E.

Culture Factory Νόρα Χριστοδούλου-Αθανάσιος Μανάφης Καθ. Ρωσίδη 46, 551 31 Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη τηλ. 2310-428007, 428027 Ακαδήμου 16, 104 36 Μεταξουργείο, Αθήνα τηλ. 210-5234 219 e-mail:culture@otenet.gr Θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3 τηλ. 210 3467 735, 3470 707