Een moment van bezinking

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag liggen achter ons. Op basis van misstanden uit het verleden, slachtoffers herdenken, ervan leren en ons verbeteren voor een vrijer heden en toekomst.

Het is vandaag 6 mei. Eén dag voor inlevering kopij aan het dit blad, de verkeerde vorm van deadline herdenken. Wij zijn de helft van het gesloten seizoen gepasseerd. Sommigen van ons druk in de schuur of aan de hobbytafel voorbereidend op het nieuwe seizoen. Verbeteringen doorvoerend uit leringen van het afgelopen seizoen, ondertussen mijmerend om binnenkort weer te genieten van hun hobby in vrijheid. In tegenstelling tot 4 & 5 mei is aan die vrijheid echter paal en perk gesteld. (1)

Het aantal vis-dagjesmensen is in de coronaperiode toegenomen. De Hollandse polders hebben om diverse redenen onder de roofvissers aan populariteit gewonnen. YouTube en Google zorgen dat polderslootjes, duikers en bruggen door té herkenbare oriëntatiepunten binnen (inter-)nationaal muisbereik liggen. Vingertoppen leggen ‘s avonds tijdens een reclameblok op het andere scherm vele digitale kilometers af.

Het poldergebied is onder de ervaren (roof-)visser altijd al gewaardeerd geweest om de mogelijkheden, maar ook gekend om de onmogelijkheden. Zo vis je in bepaalde gebieden niet op zondag, recht van erfbetreding dan wel overpad alleen daar waar dat beschreven staat en mét toestemming van de boer. Die informatie is prima te vinden in de VISplanner, maar blijkt op de smartphone of eenmaal in het visgebied toch een stuk minder toegankelijk?

Dan de praktijk op drukke dagen: Op de polderwegen al dan niet illegaal geparkeerde auto’s voor weilandhekken. In en om dorpskernen lopen meerdere vissersgroepen, met enige tussenruimte, al werpend langs langgerekte lintbebouwing. De oeverkant getransformeerd tot vertrapte modderpoeltjes.

Loofbomen en elektriciteitslijnen, afgaand op het hoog hangend achtergelaten kunstaas, met kerstboomaspiratie. Om over zwerfvuil (al dan niet door sportvissers) en per ongeluk wegwaaiende verpakkinkjes maar te zwijgen. Ondertussen worden boerenwoningen door nieuwe bewoners tot kapitale villa’s omgetoverd met als diepte-investering op iedere hoek van de spiksplinternieuwe beschoeiing een ‘Visverbodbord’*.

*Qua spelling een mooi woord, maar de speling tussen buurt en bezoeker holt er niet op vooruit.

Al denk ik zelf Stolwijk een jaartje over te slaan, het nieuwe gebiedskaartje toont nog voldoende gelegenheid tot uitoefening van de hobby. Wanneer op minder ruimte die hobby op dezelfde intensieve manier uitgeoefend wordt, zal de Stolwijkse inperkontwikkeling zich uitbreiden op een manier zoals ‘onze’ Haagse gemeente het parkeerprobleem ‘oplost’. Dan zitten we over een tijd voor een dagtarief van 50 euro (ook al kom je maar 10 minuten) bij een commerciële uitbater van “ ‘t Stolwijks Snoeckslootje” (souvenir incluis).

En dit is alleen nog maar voor het niet op zondag vissen

Het bijzondere van de nieuwe reglementen rondom om Stolwijk, maar laat dit ook gelden voor álle Nederlandse viswateren, is dat het gaat om ‘Nieuwe verGUNningsvoorwaarden’. GUN elkaar het genot van de omgeving, met bijbehorend respect voor elkaars privé, hobby en ruimte. Mijn eigen ervaring leert dat dat meestal het best gepaard gaat met een knikje, een groet of praatje. Maar ook om alvast naar de volgende stek te rijden wanneer je al een aantal collega’s langs het water gepasseerd bent.

Ik laat het, evenals de gedachte om komend seizoen m’n loodkoppen te vervangen door net iets lichtere alternatieven, maar even bezinken. Dan blijft mijn kunstaas, hopelijk net als deze column, wat langer hangen.

#optijdaanslaan

(1) Zie artikel GHV / Groene Hart maart 2023 van Ton van der Spiegel