Jef Geys - Kome Kempens Informatieboek Kome

Informatieboek

KOME

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 77 2490 Balen België 2012 nr. 1

Kunstwerken op meerdere exemplaren Œuvres d’art en plusieurs exemplaires Artworks in several copies

Hartz IV

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 79 2490 Balen BelgiĂŤ

SPECIAL EDITION NEW YORK

In the early 1960s, I worked with a few people from my region on the production and distribution of an advertising leaflet (Huis aan Huisblad). It gave me the opportunity to publish for example poems by unknown people amidst the advertisements. When around 1964 this leaflet ceased to exist, I took over the title and the printer in order to start a “paper” myself – Kempens Informatieblad-. Meanwhile the “art catalogues” had become so expensive and hermetic regarding their content, that my students from the village didn’t know them, couldn’t afford them and certainly didn’t understand the texts. This issue is for the time being the last of the series.

At the beginning of 1960, when I was a teacher at a secondary school in Balen, I went to a nearby public library every day to read the newspapers and magazines. In a notice book I wrote down all the questions I met and that seemed typically feminine to me.

At the back wall of my classroom I attached a roll of brown wrapping paper of 1.40 m wide on which I copied those questions with a thick marker. Sometimes weeks passed by before some of my students made a remark about the content of the questions. When this happened, I stopped the lesson and spent the remaining time discussing that theme.

The first time this roll of “!women’s questions?” left my classroom was about 1970, when the women of the socialist society club asked me, being an artist, to make a contribution for their annual exposition.

I lent them a small amout of the little seed-bags which were considered as well painted. But there was one condition: they had to expose the paper rolls with the “!women’s questions?” too.

Later on, I started to show that “questions” project in translations in the artistic circuit in three formats: • 1 original on oilcloth (1.40m / 7m) • 5 copies on paper (1.20 / 7m) • 75 copies on graphpaper (1.20 / 0.30m) Since then I made translations in English, French, German, Italian, Spanish, Japanese, Chinese, Arabic and Hebrew.

I’m still working on versions in Russian, Turkish and Hindi.

41/

Outline drawing.

Outline drawing equals Cow passport.

I made figures in the style of Arp. Leaving a trace behind, an outline drawing, is pessimistic.

After an accident, the police gone, the reports made, the damaged cars carried away, the spectators left, the only thing remaining is often only an outline drawing. Which is very negative. Because it’s something that needs to be filled in again, the way a politician can fill in a void in different ways.

Chalk on the wall, paint on the floor, traces in the sand suggest temporality: the time that remains from the impression one has of things, the impression that everything passes very quickly.

21/ In 1965-66 my father-in-law, who played an important part in my life, was a cattle dealer. He despised money. I went to the farmers with him to buy and sell cattle.

Cows had a passport in which the silhouette of the animal was drawn, within a black frame on which one noted the name of the animal, its sex, its date of birth, its vaccinations.

It reminded me of “The colouring book for adults� I made in 1963-64 and which worked according to the same method.

My role was to draw and to register the animal. Of course there were problems of fraud, of falsifications of registers in order to hide from the administration.

As such, by camouflage and transformation, a cow called Elsa, ended up with the name Bernadette.

JEF GEYS Editeur JEF GEYS Langvennen 79 2490 Balen Belgique Avril 2007

Witte de With - 1994

SPECIALE EDITIE VILLEURBANNE

INSTITUT D’ART CONTEMPORAIN VILLEURBANNE

Exposition du 06 avril au 03 juin 2007

TOETS VOOR SLAAPDOOSBEWONERS

WELKE VAN DEZE TEKENINGEN IS EEN ECHT HUIS?

27 MAART 2004

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 61 2490 Balen - België juni 2005

SPECIALE EDITIE PORI

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 61 2490 Balen - België mei 2005

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 61 2490 Balen België

SPECIALE EDITIE EINDHOVEN

SPECIALE EDITIE ANTWERPEN

SPECIALE EDITIE BALEN

JEF GEYS

8 MEI TOT EN MET 21 AUGUSTUS 2005

VAN ABBEMUSEUM

DE SCHILDWACHT

Open dinsdag t/m zondag 11.00 - 17.00 uur Bilderdijklaan 10 5611 NH Eindhoven www.vanabbemuseum.nl

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 61 2490 Balen België herfst 2003

Openluchtmuseum voor Beeldhouwkunst Middelheim Speciale Editie: De Financieel-Economische Tijd • Tijd Cultuur - September 1999

Antwerpen 1999

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 61 2490 Balen België mei 2003

Speciale editie Siegen

327 Middelheim

Jef Geys Een compilatie door Roland Patteeuw

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 79 2490 Balen België

SPECIAL EDITION NEW YORK

Jef Geys fut sans doute un des premiers artistes, des 1960, non seulement à identifier l’œuvre à un nom propre, mais qui plus est, à faire du seul nom propre, une œuvre, ainsi Jef van Dijck, Marc Callewaert, Betty, Lola, Jef Sleeckx, tous noms propres qui renvoient parfois à des œuvres, parfois à rien d’autre que leur propre nom. À travers la prolifération des noms propres, Jef Geys multiplia les « identités mineures » (27) qui sont le ‘matériau’ même de son œuvre.

Professeur d’arts plastiques à Balen, Jef Geys afficha dans sa classe en 1962 les noms de B. Johnson et Jef Van Dijck sur un drapeau des Etats-Unis, opérant une collusion entre le nom public et ne nom anonyme, Jef Van Dijck y révélait l’emblématique vide du nom propre, sa fabrication fallacieuse. Le nom ne cesse d’opérer ce transfert dus privé au collectif, en bouleversant les règles habituelles de codification. L’identité même d’artiste de Jef Geys fut toujours compromise avec ces ‘identités mineurs’ : en 1968, dans « La Chanteuse sans nom », se mélangeaient les voix de la chanteuse anonyme et de Geys ; lorsqu’il présenta ses œuvres aux côtés de celles d’un enfant, presque son homonyme, Gijs Van Doorn, Geys permuta leurs identités respectives ou encore, lorsqu’il afficha dans les rues le nom d’un ou d’une inconnue, ainsi « Charlotte Visage », Geys conférait à nom anonyme les dimensions d’un signe public qui venait se greffer et parasiter les noms d’hommes politiques. Tous les noms propres, déployés par Jef Geys, empêchent paradoxalement la ‘nomination’ des œuvres : le nom apparaît comme un référent sans inscription, comme une ‘couverture’ ou un ‘camouflage’ du propre. L’œuvre qui s’identifie au nom d’une personne s’inscrit dans une incessante mobilité : aucun paradigme ne parviendra à fixer l’évolution au jour le jour de « Monique Devolder » ou de « Nic. Van den Plas ». « Le sujet minoritaire n’existe que comme dispersif » (28) et Jef Geys multiplia les identités anonymes, ainsi ces visages d’enfants anonymes aux yeux barrés (« Lapin rose robe bleu », Lyon/Dunkerque, 1987).

Jef Geys compromet toujours l’identification, voire la rend totalement impossible. Dans le journal qu’il publie lors de chaque exposition, le « Kempens Informatieblad », Geys souligna dans l’inventaire de ses œuvres toutes celles ayant pour titre un nom propre. Mais le nom ne renvoie plus à une identité subjective, souveraine, qu’incarnerait la position de l’artiste, il contient à lui seul une famille de sujets pluriels tous équivalents dans leurs translations d’identités. Cette déperdition du sujet traverse toute l’œuvre de Jef Geys dont le seul nom « camoufle » une multitude de noms, contre toute hégémonie dus sens.

D’autres artistes collectèrent les identités anonymes, ainsi Christian Boltanski dans des œuvres telles que le « Club Mickey » ou dès 1969, la série du « Passant ordinaire » de Braco Dimitrijevic, qui porta aux dimensions de la vie publique le visage d’un passant rencontré par hasard.

Dimitrijevic apposera également des noms d’inconnus sur des banderoles dans la ville, tout en séparant toujours nom et photo. It tourna en dérision la monumentalisation du nom avec ses bustes d’inconnus sur un socle en marbre, hissés à la gloire d’hommes célèbres.

Dimitrijevic opposa ainsi à l’inscription de l’histoire le fugitif, la contingence d’une apparition éphémère, due aux hasards d’une rencontre avec un passant. Puisque le nom sertà la construction de l’histoire, Dimitrijevic réduira à néant cette construction dans l’anonymat ou fera ‘anonymes les protagonistes d’une histoire dont les noms ne renvoient à rien. Si l’histoire est une fiction, le sujet l’est aussi.

(27) Marie-Ange Brayer, « Jef Geys. Les identités mineures », Société des Expositions, Palais des BeauxArts de Bruxelles, 1992.

(28) François Laruelle, « Une biographie de l’homme ordinaire. Des Autorités et des Minorités », Paris, Aubier, 1985, p. 116.

Verantwoordelijke uitgever JEF GEYS Langvennen 77 2490 Balen België 2012

SPECIALE EDITIE WIKILEAKS - NANOTECHNOLOGY In gesprek met Julian Assange, deel 1 Hans Ulrich Obrist Hans Ulrich Obrist: Hoe begon het allemaal?

Julian Assange: Ik groeide op in Australië in de jaren 70. Mijn ouders werkten in het theater dus groeide ik zowat overal op , ik woonde in meer dan vijftig verschillende dorpen en ging naar zevendertig verschillende scholen. Dit was meestal in het platteland, een beetje als Tom Sawyer – paardrijden, grotten verkennen, naar Magnetic Island, duiken, motorrijden… Het was over het algemeen een erg normale jeugd, maar soms ook niet. Zo waren we een keer in Adelaide toen mijn moeder informatie smokkelde uit Maralinga, de Britse nucleaire raketsite in Australië. Zij en ik werden met een vriend in de auto tegengehouden door de federale politie van Australië rond twee uur ’s nachts. De politie gaf haar een waarschuwing en verweet haar dat ze een slechte moeder was om in dergelijk gezelschap te verkeren om twee uur ’s nachts, en dat ze beter uit de politiek weg kon blijven.

Ik was erg nieuwsgierig als kind en als tiener. Nieuwsgierigheid, altijd vragen naar het waarom zonder me iets aan te trekken van de barrières waar ik mee te maken kreeg, heeft ervoor gezorgd dat ik op de leeftijd van vijftien codes kon breken om software te beschermen en na mijn vijftiende kraakte ik systemen die werden gebruikt om regeringscomputers te beveiligen. Australië was een erg provinciale plek voor de komst van het internet en het was fantastisch om daar aan te ontsnappen in een intellectuele wereld, en deze te doorkruisen en te begrijpen. Het was een ongelooflijk machtige ervaring om de Zevende Commandostructuur van het Pentagon te kunnen kraken voor iemand die zo jong en afgesneden was van de wereld. Later zag ik dat dit niet echt macht was – ik begon aan een magazine te werken en de federale politie deed een inval. Een zeer lange en uitgebreide procedure volgde, waarbij ik zes jaar in rechtsverhoren verwikkeld raakte, maar ik vond dat ik de kennis die ik had ontdekt moest delen met mensen waardoor ik een grote rol speelde in de opkomende internetindustrie in Australië. Ik deed dit een aantal jaren en begon toen te zoeken naar een meer intellectuele uitdaging.

HUO:Dus er ontbrak iets?

JA: Ik miste iets. Dit leidde me tot het inschakelen van de cryptografie in de verdediging van mensenrechten.

Uiteindelijk leek alles samen te komen door wat ik deed in wiskunde, fysica en politiek activisme en bleek dat er een grens was aan wat ik deed – en wat de rest van de wereld deed – en dit kwam doordat er niet genoeg informatie voorradig was in een algemeen cognitief register om uit te leggen hoe de wereld echt werkt. Deze informatie is alleen maar in handen van zij die ze kunnen gebruiken. Mijn werk van toen suggereerde een veel grotere vraag met een meer filosofisch antwoord op wat ontbrak.

We zouden kunnen zeggen dat er drie vormen van geschiedenis zijn. Er is kennis van de wereld, die gesubsidieerd is. De creatie van deze kennis is gesubsidieerd en het onderhouden van deze kennis is gesubsidieerd: formules als: hoe bouw je een waterpomp, hoe maak je staal en andere legeringen. Dit hoort eigenlijk tot de meest belangrijke menselijke informatie die we bezitten: hoe te koken, hoe vergif uit voedsel te verwijderen. Maar omdat ze deel uitmaken van alledaagse industriële processen, ontstaat er een economie die deze informatie verspreidt en er gebruik van maakt. Dus het bewaren van deze informatie is al gegarandeerd.

HUO: Het is impliciet.

JA: Wel, er is een systeem dat de informatie behoudt en er is een ander type van informatie in onze geschiedenis – en als ik zeg ‘geschiedenis’, doel ik niet op feiten van 100 jaar geleden, maar alles dat we kennen, inclusief alles dat vorige week gebeurde. Achter dit type van informatie staat niet langer een economie of een productieproces. Het heeft zijn weg gevonden in de geschiedenis door voorgaande acties. Dus het is er gewoon. Het kan langzaam verdwijnen. Boeken worden niet meer gedrukt en het aantal exemplaren neemt af. Het is een erg traag proces, maar niemand probeert actief dit type van informatie te vernietigen.

En dan is er de derde soort en dit type van informatie trachten mensen actief uit de geschiedenis te bannen.

Als een deel van deze informatie door het toeval verspreid wordt of gepubliceerd raakt, zijn er actieve pogingen om dit te stoppen. Omdat de eerste twee pilaren van ons intellectueel kennissysteem ofwel bewaard worden door de economie ofwel niet het doel zijn van een eliminatie, is er geen motief om er iets aan te doen. Maar mensen proberen de derde soort van informatie uit de weg te ruimen, de informatie die we nooit echt hebben bezeten, maar die er nog wel is. Dus, als je ervan uitgaat dat een beschaving is gebouwd op het begrijpen van de wereld, het begrijpen van elkaar, het doorzien van de menselijke organisatie, enzovoort, dan zit er een groot gat in dat begrip, wat de derde soort van informatie is. En we willen méér beschaving en met beschaving bedoel ik niet meer industrie, maar een wereld waar mensen geen domme keuzes maken, waar ze een meer intelligent gedrag vertonen.

HUO: Complexer gedrag.

JA: Juist, complexer en gelaagd gedrag. Er zijn allerlei soorten analogieën voor wat ik bedoel, maar ik zal er een eenvoudige geven, het waterritueel. Als je met een vriend aan tafel zit en er is een kan water op de tafel en er zijn twee glazen, dan giet je eerst water in het glas van de ander voor je je eigen glas vult. Dat is een erg simpel ritueel, maar het is te verkiezen boven de voor de hand liggende optie. Het ligt voor de hand om je eigen glas eerst te vullen omdat je dorst hebt, maar als je wat verder kijkt, is het waterritueel een intelligentere manier om water te verdelen. Dat bedoel ik met beschaving – we bouwen geleidelijk al deze processen en begrippen op zodat we geen slechte stappen zetten. Dus we hebben nooit een correct begrip gehad van deze onderdrukte informatie en als we kunnen ontcijferen hoe complex menselijke instituties eigenlijk functioneren, niet 300 jaar geleden, maar nu, dan zijn dat de bouwstenen van beschaafd gedrag. Dit is waarom ik van mening ben dat alle bestaande politieke theorieën bankroet zijn, omdat je geen theorie over de wereld kan ontwikkelen zonder kennis over de werking van die wereld. Pas als we begrijpen hoe de wereld echt werkt, kan een politieke theorie volledig zijn.

In Conversation with Julian Assange, Part I Hans Ulrich Obrist

When I first met Julian Assange—thanks to lawyer and Chair of the Contemporary Art Society Mark Stephens and curator/lawyer Daniel McClean, both of the law firm Finers Stephens Innocent—we discussed ideas for various interview formats. Anton Vidokle and I had discussed the idea to conduct an interview with Assange in which questions would be posed not only by me, but also by a number of artists. This seemed only natural considering the extent to which so many artists have been interested in WikiLeaks, and we then invited seven artists and collectives to ask questions over video for the second part of the interview.

My archive now contains over 2000 hours of interviews recorded in many different places, and I am constantly attempting to discover new rules of the game, new approaches to how an interview can work. For an interview with Hans-Peter Feldmann published initially in AnOther Magazine and then in book form, I emailed him one question per day, and each of Feldmann’s responses would take the form of an image. For my interview with Louise Bourgeois, I would send a question and she would email back a drawing. When Julian came to my office with Mark and Daniel for our first meeting, we discussed the idea of a different format with questions from artists, and Julian liked this a lot, suggesting that the artists send the questions as short videos so that he could see them. We set the interview for two weeks later at 10 or 11 p.m., as we discovered that we both work late at night. Traveling more than three hours from London on Sunday, February 27, I arrived at Ellingham Hall, the Georgian mansion near the Eastern coast of England that Vaughan Smith offered Julian to use as his address for bail during his UK extradition hearings. In the living room of the picturesque home he described to me as a “golden cage” we drank many cups of coffee and spoke until 3 a.m. about his life, his nomadism, his early beginnings and the invention of WikiLeaks, his time in Egypt, Kenya, Iceland, and other places, his scientific background, and the theoretical underpinnings of WikiLeaks.

The interview is divided into two parts—in the first, I was interested in tracing his work back to its beginnings.

I was not interested in his court case or private life, but in his public work as the voice of WikiLeaks, and the experiences and philosophical background that informs such a monumentally polemical project. In the second part, which will be published in the following issue of e-flux journal, Assange responds to questions posed to him by artists Goldin+Senneby, Paul Chan, Metahaven (Daniel van der Velden and Vinca Kruk), Martha Rosler, Luis Camnitzer, Superflex, Philippe Parreno, and Ai Weiwei.

Many people have contributed to making this interview possible, and I would like to extend my sincere thanks to Julian Assange, to all the artists for their questions, to Joseph Farrell, Laura Barlow, Orit Gat, Joseph Redwood-Martinez, Mariana Silva, Anton Vidokle, Julieta Aranda, Brian Kuan Wood, Daniel McClean, Julia Peyton-Jones, Mark Stephens, Lorraine Two, and all the artists. This first part of the interview is accompanied by graphics from a pro-active series of works designed by Metahaven, an Amsterdam-based studio for design and research, who have been studying an alternative visual identity for WikiLeaks since June 2010.

—Hans Ulrich Obrist Hans Ulrich Obrist: How did it all begin?

Julian Assange: I grew up in Australia in the 1970s. My parents were in the theatre, so I lived everywhere—in over fifty different towns, attending thirty-seven different schools. Many of these towns were in rural environments, so I lived like Tom Sawyer—riding horses, exploring caves, fishing, diving, and riding my motorcycle. I lived a classical boyhood in this regard. But there were other events, such as in Adelaide, where my mother was involved in helping to smuggle information out of Maralinga, the British atomic bomb test site in the outback.

She and I and a courier were detained one night by the Australian Federal Police, who told her that it could be said that she was an unfit mother to be keeping such company at 2:00 a.m., and that she had better stay out of politics if she didn’t want to hear such things.

I was very curious as a child, always asking why, and always wanting to overcome barriers to knowing, which meant that by the time I was around fifteen I was breaking encryption systems that were used to stop people sharing software, and then, later on, breaking systems that were used to hide information in government computers. Australia was a very provincial place before the internet, and it was a great delight to be able to get out, intellectually, into the wider world, to tunnel through it and understand it. For someone who was young and relatively removed from the rest of the world, to be able to enter the depths of the Pentagon’s Eighth Command at the age of seventeen was a liberating experience. But our group, which centered on the underground magazine I founded, was raided by the Federal Police. It was a big operation. But I thought that I needed to share this wealth that I had discovered about the world with people, to give knowledge to people, and so following that I set up the first part of the internet industry in Australia. I spent a number of years bringing the internet to the people through my free speech ISP and then began to look for something with a new intellectual challenge.

HUO: So something was missing.

JA: Something was missing. This led me to using cryptography to protect human rights, in novel ways, and eventually as a result of what I was doing in mathematics and in physics and political activism, things seemed to come together and show that there was a limit to what I was doing—and what the rest of the world was doing. There was not enough information available in our common intellectual record to explain how the world really works. These were more the feelings and process, but they suggested a bigger question, with a stronger philosophical answer for explaining what is missing. We are missing one of the pillars of history. There are three types of history. Type one is knowledge. Its creation is subsidized, and its maintenance is subsidized by an industry or lobby: things like how to build a pump that pumps water, how to create steel and build other forms of alloys, how to cook, how to remove poisons from food, etc. But because this knowledge is part of everyday industrial processes, there is an economy that keeps such information around and makes use of it. So the work of preserving it is already done.

HUO: It’s kind of implicit.

JA: There is a system that maintains it. And there’s another type of information in our intellectual record.

(This is a term I interchange freely with “historical record.” When I say “historical record,” I don’t mean what happened a hundred years ago, but all that we know, including what happened last week.) This second type of information no longer has an economy behind it. It has already found its way into the historical record through a state of affairs which no longer exists. So it’s just sitting there. It can be slowly rotting away, slowly vanishing.

Books go out of print, and the number of copies available decreases. But it is a slow process, because no one is actively trying to destroy this type of information.

And then there is the type-three information that is the focus of my attention now. This is the information that people are actively working to prevent from entering into the record. Type-three information is suppressed before publication or after publication. If type-three information is spread around, there are active attempts to take it out of circulation. Because these first two pillars of our intellectual record either have an economy behind them, or there are no active attempts to destroy them, they do not call to me as loudly. But, this third pillar of information has been denied to all of us throughout the history of the world. So, if you understand that civilized life is built around understanding the world, understanding each other, understanding human institutions and so forth, then our understanding has a great hole in it, which is type-three history. And we want a just and civilized world—and by civilized I don’t mean industrialized, but one where people don’t do dumb things, where they engage in more intelligent behavior.

Mary Davenport

Question de cadre...

ÉDIToRIAL I WooRD VooRAF I EDIToRIAL

Museum Life 2012 marquera l’histoire des grands musées fédéraux.

Avec le lancement de Museum Life, les activités de toutes natures initiées sur le site du Cinquantenaire par les Musées royaux d’Art et d’Histoire ou sur celui du Mont des Arts par les Musées royaux des Beaux-Arts, le Musée des Instruments de Musique, la Bibliothèque royale et les Archives générales du Royaume, disposent d’un outil de communication et de promotion commun.

2012 wordt een belangrijk jaar in de geschiedenis van

de grote federale musea. Met de lancering van Museum Life beschikken de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis op de Jubelparksite en de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten, het Muziekinstrumentenmuseum, de Koninklijke Bibliotheek en het Algemeen Rijksarchief op de Kunstberg nu over een gemeenschappelijk instrument voor hun com> 04 / 2012 i N°1 municatie en promotie van hun diverse 02 activiteiten.

Museum

Sous une forme renouvelée, nous rendrons compte trois fois par an des grandes expositions présentées par nos institutions, des découvertes historiques ou archéologiques réalisées par nos équipes, de la vie de collections célèbres ou moins connues ainsi que d’un panel inépuisable d’activités qui vont des conférences aux concerts en passant par les visites guidées et autres programmes spéciaux.

À travers ce journal, nous espérons montrer non seulement la richesse de nos collections, mais leur dynamisme alors que s’impose l’exigence d’une refonte en profondeur de nos dispositifs de présentation. Entre le site du Cinquantenaire – vecteur d’une identité désormais tournée aussi vers l’Europe –- et celui du Mont des Arts, le temps est venu de développer des synergies fortes. Museum Life s’en fera la chronique.

Expositions I Tentoonstellingen I In een nieuwe vormgeving brengen Exhibitions wij driemaal per jaar het relaas van de grote tentoonstellingen die wij ons publiek voorstellen, van de Nouvelles I Nieuws I News historische of archeologische ontdekkingen van onze medewerkers, en van het wel en wee van onze beroemde, maar ook van onze minder Calendrier des activités I ActiviteitenKalender Calendar bekende collecties. Daarnaast stellen we eenI Events groot aantal activiteiten voor: lezingen, concerten, rondleidingen en speciale programma’s.

Infos pratiques I Praktische informatie I Practical information Via dit blad hopen wij niet alleen de rijkdom van onze verzamelingen te tonen, maar ook hun dynamisme, op het ogenblik dat een diepgaande hervorming van onze presentatie zich opdringt. De tijd is gekomen om sterke synergieën te ontwikkelen tussen de Jubelparksite – drager van een identiteit die nu ook op Europa is gericht – en die van de Kunstberg. Museum Life zal hiervan verslag uitbrengen.

p.3 p.10

p.14

p.18

The history of the great federal museums will experience a new development in the year 2012. With the launch of Museum Life,

activities of all kinds undertaken on the site of the Cinquantenaire by the Royal Museums of Art and History, or on the Mont des Arts by the Royal Museums of Fine Arts, the Museum of Musical Instruments, the Royal Library and the State Archives will have a common tool available to them for purposes of communication and promotion.

In a revamped format, we will inform you three times a year of the large exhibitions mounted, the historic or archaeological discoveries made by our teams, and developments in our famous or less well-known collections, as well as reporting the inexhaustible selection of activities to choose from that range from conferences to concerts, passing by guided visits and other special programmes.

This newssheet will be used not only to display the breadth and depth of our collections but also their dynamism when an overhaul of our means of presentation is required. The time has arrived to harness the strengths of the Cinquantenaire – which today aims to develop its European identity – and the Mont des Arts to create powerful new forms of synergy.

Museum Life will keep track of their progress.

PRAKTISCHE INFORMATIE PRACTICAL INFORMATION

INFORMATIONS PRATIQUES Musées royaux des Beaux-Arts de Belgique 3, Rue de la Régence | 1000 Bruxelles tél : +32 (0)2 508 32 11 | fax : +32 (0)2 508 32 32 info@fine-arts-museum.be www.fine-arts-museum.be

Royal Museums of Fine Arts of Belgium Rue de la Régence, 3 | 1000 Brussels tel : +32 (0)2 508 32 11 | fax : +32 (0)2 508 32 32 info@fine-arts-museum.be www.fine-arts-museum.be

Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België Regentschapsstraat 3 | 1000 Brussel tel: +32 (0)2 508 32 11 | fax: +32 (0)2 508 32 32 info@fine-arts-museum.be www.fine-arts-museum.be

Stanley Kubrick

p.3

Indios no Brasil

p.7

Stanley Kubrick © Courtesy Museum of the City of New York, Look Magazine Archive

Michel Draguet Openingsuren Karel Velle Patrick Lefèvre Horaires Opening hours Directeur général des Musées de 10:00 totArchiviste Directeur généralam detill la 5.00 Bibliothèque Mardi au dimanche de 10h00 à 17h00 Dinsdagroyaux tot endes metBeaux-Arts zondag van 17:00 uurgénéral Tuesday till Sunday from 10.00 pm Belgique et Directeur général du Royaume royaleJanuary de Belgique a.i.op des Musées royaux fermé le lundi, le 1er janvier et le 2ème jeudi de janvier, gesloten maandag, 1 januari en 2de donderdag Closed on Mondays, 1st and second Thursday in d’Art et d’Histoire rijksarchivaris directeur de Koninklijke le 1er mai, les 1er et 11 novembre et le 25 décembre. van januari, 1 mei, 1 en 11 november en Algemeen op 25 december.

January, 1st May,Algemeen November 1st andvan 11th, December 25.

Bibliotheek van België Algemeen directeur van de Koninklijke Musea voor National archivist Schone Kunsten van België en algemeen directeur a.i.

General Director of the Royal Library van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis of Belgium De werken uit het archief van Jef Geys aanwezig op General de tentoonstelling zullen in de toekomst gebruikt worden om de stichting KODEC te financieren Director of the Royal Museums Les œuvres provenant des archives de Jef Geys qui sont présentées dans l’exposition, utilisées à l’avenir pour financer la Fondation KODEC. of Fine Arts of Belgium and generalseront director a.i. of the Royal Museums Artused and in History The works from the archives of Jef Geys showed in the exhibition willofbe the future to finance the KODEC foundation.

20.04 > 08.07.2012

MUSÉES ROYAUX D’ART ET D’HiSTOiRE KONiNKLiJKE MUSEA VOOR KUNST EN GESCHiEDENiS

di tot zo van 10:00 tot 17:00

MUSÉES ROYAUX DES BEAUX-ARTS DE BELGiQUE KONiNKLiJKE MUSEA VOOR SCHONE KUNSTEN VAN BELGiË

BiBLiOTHÈQUE ROYALE DE BELGiQUE KONiNKLiJKE BiBLiOTHEEK VAN BELGiË 2

Museum Life / N°1 - 02 > 04 / 2012

Congo : Archives, I presume ?

Musée du Cinquantenaire Jubelparkmuseum

Musée d’Art ancien Musée d’Art moderne Museum voor Oude Kunst Museum voor Moderne Kunst

Musée des instruments de musique Muziekinstrumentenmuseum

Musée Magritte Magritte Museum

Collections en digital Collecties digitaal Musées d’Extrême-Orient Musea van het Verre Oosten

Musée Antoine Wiertz Antoine Wiertzmuseum

Archives de l'État en Belgique Rijksarchief in België

p.9

Porte de Hal Hallepoort

Musée Constantin Meunier Constatin Meuniermeuseum

p.10