6 minute read
Interview Fatima
fatima (21)
Advertisement
Wie ben je? Mijn naam is Fatima, 21 jaar oud, ik woon in Purmerend en ik studeer voor bedrijfsadministrateur. Ik ben half Irakkees en half Jordanees. Dit jaar ben ik getrouwd met een Nederlandse jongen waarmee ik onlangs een huis heb gekocht. Ik ben opgegroeid in Nederland, met de cultuur van mijn ouders. Ik heb echt de allerliefste ouders.
Wat kreeg jij van kleins af aan mee over vriendjes? Vriendjes bestaan niet! Toen ik verloofd was zeiden mensen tegen mijn vader: ‘Wat leuk dat je dochter een vriend heeft’, waarop hij reageerde: ‘Wat? Een vriend? Ben je gek! Mijn dochter is verloofd’. Je mag geen fout maken met de woordkeuze die je maakt, vriendjes bestaan gewoon niet. Met mannelijke klasgenoten mocht ik ook nooit omgaan. Alleen hoi zeggen, en wanneer ik dat deed vroegen ze mij “wie is dat, waar ken je hem van” etc.
Waar heb je je man ontmoet? Ik ben mijn man tegengekomen in de supermarkt, ik werkte als caissière bij Deen. Ik was toen 18 jaar oud en ik werd bijna 19. Hij kwam altijd bij mijn kassa en hij zag er altijd super leuk uit, wanneer hij bij mijn kassa kwam werd ik super rood haha, ik was weg te branden. Toen vertelde ik tegen mijn collega (die mijn man kende) hoe leuk ik hem vond en toen voegde hij mij toe op snapchat. Twee maanden later zijn wij voor het eerst gaan daten en zodoende begon het.
Hoe kon je een relatie hebben terwijl je ouders hier niet achter stonden? Als je super verliefd bent op iemand dan ga je ervoor want je wilt leuk gevonden worden maar je vindt hem ook leuk. Dus je gaat over heel veel dingen liegen, dat je naar werk of school gaat. Ik had voor mijn ouders helaas een dubbele agenda. Bij mijn vriendinnen kan ik wel eerlijk en open zijn. Omdat ik mij soms opgesloten voel, verlang ik naar wat vrijheid en dat creëer ik dan ook door te doen alsof ik naar de bioscoop ga, en in plaats daarvan ga ik wat leuks ondernemen, meestal dingen die mijn ouders niet goedkeuren.
Wat zou jij anders doen? Door de opvoeding van mijn ouders weet ik nu in ieder geval wat ik anders zou doen. Door openheid en transparantie te creëren kun je voorkomen dat kinderen geheimen hebben voor hun ouders. Ik ben geen voorstander van een strenge opvoeding, maar een middenweg daarin door bijvoorbeeld sociale controle. Mijn kinderen loslaten maar wel betrokken blijven in hun leefwereld. Wanneer mijn kinderen een bepaalde leeftijd bereiken mogen ze van mij gewoon een vriendje of vriendin. Ook als mijn dochter een mannelijke vriend heeft mag hij gewoon bij ons thuis komen, op deze manier wil ik haar het gevoel geven dat het
Hoe voelde jij je om je relatie geheim te houden? Ik had het hier toevallig laatst met mijn man over. Achteraf gezien vond ik dit super leuk, want alles was zo spannend. Elk moment kan je gebeld worden, elk moment kan je gefacetimed worden en je MOET opnemen. Vorig jaar kermis was ik met mijn vriendinnen en mijn man in een club. Mijn zus was op vakantie en ik had afgesproken dat ik in haar huis zou slapen. Dit ging ik natuurlijk niet doen, ik sliep bij mijn man thuis. Toen we in de club stonden, video belde mijn moeder mij maar ik kon natuurlijk niet opnemen want ik stond in de club. Ze bleef bellen en zei dat ze me binnen 10 minuten wilde spreken. Ik moest zo snel mogelijk naar huis, dus we gingen supersnel naar mijn man zijn huis en racete naar mijn huis en belde mijn moeder terug. Uiteindelijk zijn we weer naar mijn man zijn huis gegaan haha. Dit zijn echt dingen die ik later aan mijn kinderen ga vertellen. Achteraf vind ik het allemaal super grappig maar destijds vond ik het echt heel moeilijk. Ik heb momenten gehad dat ik echt dacht zal ik uit huis gaan en niks meer van mij laten horen en dat mijn ouders zouden bijdraaien en het accepteerden, maar bij mijn familie is dat gewoon geen mogelijkheid. Voor mijn vader zijn normen en waarden het belangrijkst. Wanneer iemand van buitenaf kan zeggen “de dochter van Samir is wegelopen” zegt mijn vader “dan kan ik mijzelf beter neerschieten.” Op dat moment leefde ik echt in angst, straks maakte ik een fout dat voor hen te ver gaat en dat ze mij zouden straffen.
Wat was voor jou het moeilijkste in de periode waar je ouders niks wisten. Voor mij was het moeilijkst om tegen mijn schoonouders te liegen. Zij wisten niet hoe het er echt bij mij thuis aan toe ging. Mijn schoonbroer kreeg een vriendin die altijd kon blijven slapen maar ik mocht dit natuurlijk niet want ik ben een Arabisch meisje. Op dat moment was ik bang dat de ouders van mijn man onderscheid zouden maken tussen mij en de vriendin van mijn schoonbroer. Ook vond ik het moeilijk om tegen mijn ouders te liegen, tijdens kerst was ik bij mijn man thuis, ik loog dat ik ergens anders was. Dat ik zelfs tijdens kerst moest liegen vind ik best heftig. Op het moment dat ik het mijn vader wou vertellen had ik i.v.m. prive redenen geen contact met mijn vader. Mijn broer is er soort van achter gekomen want er kwam iemand aan zijn deur om te vertellen dat ik met een kamper ging. Wat dus helemaal niet waar is. Toen dacht ik shit dit is echt een probleem. Ik kon het niet langer meer volhouden dus ik zei tegen mijn man “het is klaar, ik ga het zeggen” Toen heeft mijn schoonzus samen met mij het proces in gang gezet en sprak met mijn broer. Ze zei tegen hem “Je zusje wil je wat vertellen, reageer er a.u.b. rustig op” Mijn broer had natuurlijk al een bepaald voorgevoel over wat dit zou gaan, waarom zou ik hem anders moeten spreken? Ik ging samen met mijn schoonzus naar mijn broer zijn huis en wachtte tot hij thuiskwam. Mijn schoonzus bood mij een glaasje wijn aan maar dat was het laatste wat ik wilde, ik durfde niet eens te slikken zo zenuwachtig was ik. Uiteindelijk heb ik het mijn broer verteld, ik barste uit in tranen. Mijn broer waardeerde het heel erg dat ik er eerlijk over ben geweest. Wel zei hij mij ondanks dat ik ruzie had met mijn vader het hem wel moest vertellen. Het blijft immers je vader. “ Voor deze confrontatie was ik minder bang want ik ging er van uit dat hij wel blij zou zijn als ik op tijd zou trouwen en hem van de problemen af hou. Hij zei ook altijd “wanneer mijn dochters getrouwd zijn, ben ik probleemvrij.” Ik ben naar mijn vader zijn huis gegaan en ik heb hem verteld: “Papa, er is een jongen, die mijn hand wilt vragen” Ik zei niet dat ik een relatie had, want dat bestaat natuurlijk niet in zijn ogen. Toen zei hij “oke, laat maar komen” Dit gesprek ging zo makkelijk, dat ik dacht “WAT, IS DIT HET? Dit had ik allang moeten doen”. Mijn moeder wist het al een jaar voordat de rest het wist. Ik vertelde haar natuurlijk niet alles maar ze wist wel als ik naar hem toe ging.
Wat wil je meiden meegeven die in dezelfde situatie zitten als jij? Wat ik vooral mee wil geven is dat ik soms dacht misschien moet ik er mee stoppen, want het gaat niet lukken. Maar ga altijd voor je eigen geluk! Al gaat het om school, vriendjes of wat dan ook. Als jij denkt dat dit je gelukkig maakt, dan moet je het gewoon doen. Ik ben super trots op mijzelf dat ik doorgezet heb! Veel vriendinnen vragen zich ook af hoe ik dit heb volgehouden. Dat komt allemaal doordat ik iets wilde en er voor gegaan ben!
Hoe gaat het nu? Het gaat super goed. Ik woon samen met mijn man, getrouwd en gelukkig.
