Herinneringen aan mijn vader

Acht jaar geleden ben ik mijn vader plotseling verloren aan een hartstilstand. Ik was zelf vijftien en kan mij die dag nog herinneren alsof het gister was. Dit verlies heeft thuis een grote leegte achtergelaten. Ik was echt een vaderskindje en deed veel met hem samen. Mijn moeder moest opeens in haar eentje zorgen voor twee puberende meiden, mijn opa en oma zijn een paar weken bij ons geweest om mijn moeder te helpen met alles. Dit was voor ons allemaal een zware periode, maar deze periode heeft ons heel sterk gemaakt als gezin.

Door dit verlies miste ik eerst heel erg een vaderfiguur in mijn leven, want wie kon mijn vader nou vervangen? Helaas is dit in mijn ogen niet helemaal mogelijk, maar mijn moeder doet haar uiterste best om zo goed mogelijk voor mij en mijn zus te zorgen en dit doet ze geweldig. Tuurlijk hebben wij ook wel eens ruzie thuis of zijn we het niet met elkaar eens, maar wat ben ik onwijs trots op mijn gezin. Nu zie ik mijn moeder ook als vaderfiguur, ik kan bij haar met alles terecht. Heb ik ruzie met een vriendin of heb ik even raad nodig vanwege een jongen staat zij altijd klaar voor mij. Ik kan mij geen betere moeder wensen. Mijn ouders hadden veel goede vrienden in de buurt wonen, de buurmannen zijn voor mij ook een klein beetje eenvaderfiguur. Toen wij het financieel niet zo breed hadden, werden ik en mijn zus door hun wel eens meegenomen om kleren te shoppen of om wat leuks te doen. Dit was echt onwijs fijn, ook omdat je hierdoor weet wie er voor je klaar staan en veel om je geven.

Nu is het acht jaar verder en denk ik met een grote glimlach terug aan de herinneringen die ik met mijn vader heb. Ik mag van geluk spreken dat ik die heb, want ik weet dat er ook genoeg mensen zijn die hun vader helemaal niet kennen of hebben gekend. Daarom vind ik dat een vaderfiguur helemaal niet perse je vader hoeft te zijn, dit kan ook zoals in mijn geval je moeder zijn of een opa/oma of een grote broer of een oom.