COveR stORY Σία Κοσιώνη

Mεταξωτό πουκάµισο Marella, Dil Fashion Group Κολιέ σε χρυσό 18k με διαμάντια από τη νεολιθική συλλογή και σκουλαρίκια σε χρυσό 22k από την συλλογή «ηercules knot», Lalaounis

lessons in loVe

Αποτελεί case study, αφού επί 16 συνεχόμενα χρόνια οδηγεί το βαρύ όχημα ενός νευραλγικού δελτίου ειδήσεων, επιδεικνύοντας ψυχραιμία και αντοχή. Η Σία Κοσιώνη είναι μια γυναίκα που απέδειξε νωρίς ότι η οπισθοχώρηση δεν είναι λύση. Τελευταία, άρχισε να αφαιρεί κρίκους από την αλυσίδα της αυτοπειθαρχίας της, απολαμβάνοντας μικρές επαναστάσεις στην καθημερινότητά της.

ΣυνΕνΤΕυΞη AρηΣ ΚαΒαΤζίΚηΣ φωΤογραφία γίωργοΣ ΚαπΛανίδηΣ (THISISNOTANOTHER AGENCY) StYLiNG ΝαΤαΛΙα μΠαΛΤα - ΕΛΕΝα ΠαΠασΤαύΡού HAIR & MAkE up Σοφία Σαρηγίαννίδου (THISISNOTANOTHER AGENCY)

eίναι πράγματι ήρεμη δύναμη η Σία. Μπορεί να «υπογράφει» ως control freak, να έχει πρόγραμμα και αρκετά «κουτάκια» στο μυαλό της, αλλά το καθαρό βλέμμα της σε πείθει πως όλα μπορούν να γίνουν και θα γίνουν. Η γεννημένη doer δημοσιογράφος είναι μία πολύ κανονική γυναίκα, που, τελείως αμακιγιάριστη, με ένα τζιν και σακάκι, εναλλάσσει εξαιρετικά και με ακρίβεια ρόλους και ιδιότητες. Νewscaster του Σκάι, σύζυγος, μαμά, κόρη, νύφη. Οι ιδιότητες συνυπάρχουν και διαχωρίζονται σ’ ένα εξαντλητικά λειτουργικό ματς, σε αγωνιστικό χώρο του οποίου τους κανόνες τούς ξέρει η ίδια και προσπαθεί να μη χάσει ούτε ένα σετ, ούτε έναν πόντο - το πρόγραμμα που λέγαμε! Η ζωή της είναι εμποτισμένη από τη σκληρή επικαιρότητα, από έναν ξαφνικό πόλεμο στη «γειτονιά μας» και από τις γυναικείες παρουσίες μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, και αποτελεί την πρώτη «βολή» στη συνάντησή μας: «Πράγματι, είδαμε πολύ περισσότερες γυναίκες από κάθε άλλη φορά στο πολεμικό μέτωπο να καλύπτουν με εξαιρετικά θαρραλέο κι ευθύ τρόπο τα γεγονότα στην Ουκρανία. Με έχει εντυπωσιάσει, χαροποιήσει και συγκινήσει η πυγμή, η δύναμη και η ανθεκτικότητα που επιδεικνύουν, αλλά δε με εξέπληξε. Ανέκαθεν πίστευα στη δυναμική, στο θάρρος και τη γενναιότητα των γυναικών. Είναι η γενιά γυναικών δημοσιογράφων -εδώ και αρκετά χρόνια- που δε “μασάνε” καθόλου. Συμβαίνει σε όλα τα πεδία του ρεπορτάζ, απλώς είχαμε την ευτυχία να μην έχουμε πολέμους στην περιοχή μας, άρα δεν μπορούσαμε να δούμε την αποτελεσματικότητά τους στο μέτωπο. Παράλληλα, βέβαια, βλέπουμε τη γυναίκα-πρόσφυγα, εκείνη που πολεμάει ή που διαλέγει να μείνει πίσω και να μην εγκαταλείψει το σπίτι της. Παρακολουθώ με τεράστιο θαυμασμό και σεβασμό αυτό που συμβαίνει. Γυναίκες που έχουν μαζί τους παιδιά και ηλικιωμένους, με μια βαλίτσα στο χέρι, αναζητούν μια καλύτερη ζωή, χωρίς να ξέρουν τι ξημερώνει. Υποκλίνομαι σε όσες πήραν τα όπλα κι αποφάσισαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, θαυμάζω εκείνες που επέλεξαν να κλειστούν μέσα στα σπίτια τους και να περιμένουν. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν χρόνια γύρω μας, απλώς είναι η εγγύτητα των γεγονότων που έριξε πάνω πιο έντονους τους προβολείς. Γιατί, κατά τα άλλα, η Ελλάδα έζησε έντονα τα τελευταία χρόνια το προσφυγικό δράμα, ως συνέπεια του πολέμου στη Συρία και σε άλλες περιοχές».

Από την πλευρά μου, δεν μπορώ να συλλάβω πώς μία δημοσιογράφος παίρνει τη γενναία απόφαση να καλύψει έναν πόλεμο, ούσα μητέρα. Η ίδια δεν κρύβει πως κι δική της πρώτη σκέψη ήταν να φύγει, να βρεθεί στην Ουκρανία. «Σαφώς είναι δύσκολο όταν έχεις παιδιά, γι’ αυτό και θα δείτε ότι οι περισσότερες ανταποκρίτριες δεν έχουν. Προσωπικά, ήμουν σαν το θηρίο στο κλουβί, από τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος. Η πρώτη μου φυσική παρόρμηση, και το λέω με ειλικρίνεια, ήταν να πάω, το εξομολογήθηκα και στον Κώστα (σ.σ. Μπακογιάννη), αλλά μετά σκέφτεσαι εάν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αυτό στο παιδί σου και στην οικογένειά σου. Σκέφτεσαι ότι λόγω παρόρμησης και επαγγελματικής διαστροφής, αν σου συμβεί το οτιδήποτε, ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα του. Αυτό με φρέναρε».

aνήκει στη γενιά των γυναικών που ξεκίνησαν με ορμή και εισέβαλαν με αποφασιστικότητα και γενναιότητα στον χώρο, αντλώντας έμπνευση κι από παλαιότερες έμπειρες δημοσιογράφους. «Τις τελευταίες δύο δεκαετίες πολλαπλασιάστηκε ο αριθμός των γυναικών στα media, δημιουργήθηκε ένας σκληρός πυρήνας, που το λέει η καρδιά τους και κανείς πλέον δεν τολμά να τις διαχωρίσει με βάση το φύλο τους. Στο ρεπορτάζ δεν παίζει πλέον ρόλο αυτό. Θυμάμαι πως, όταν έκανα αστυνομικό ρεπορτάζ, έτρεχα κάθε μέρα σε φωτιές, πορείες και σεισμούς. Τότε γίνονταν πορείες καθημερινά, είχα φάει τόσα δακρυγόνα, που τα μάτια μου έκλαιγαν από το πρωί ως το βράδυ. Κάποια στιγμή, που ο αρχισυντάκτης ετοιμαζόταν να με ξαναστείλει, του είπα: “Έλεος, στείλε και κανέναν άντρα”, κι εκείνος απάντησε: “Τι λες, Σία; Δεν έχω καλύτερο άντρα από σένα”», λέει. Θυμάται χαρακτηριστικά ένα γεγονός, όταν, καλύπτοντας τις φωτιές στην Ηλεία, το δελτίο έβγαινε κυριολεκτικά από το πύρινο μέτωπο κι ένιωσε τον κίνδυνο ασφυκτικά κοντά της: «Έπεφταν οι κορμοί ο ένας μετά τον άλλο δίπλα μας, οι φλόγες έφταναν τόσο ψηλά, που με θυμάμαι να σκέφτομαι πως, αν υπάρχει