19 minute read
tOO Real tO Be tRUe
Άφοβος κι αληθινός, ρολίστας που «σκάβει» και ρισκάρει, άγιος με τα παιδιά του και δαίμονας επάνω στη σκηνή, ο Γιάννης Στάνκογλου αποτελεί ευτυχές «περιστατικό» επί 24 συναπτά έτη, ενώ μια έγκυρη διάγνωση για εκείνον λέει ότι ο επόμενος χειμώνας τού ανήκει, καθώς θα βρίσκεται σε μία εθιστική έξαρση καλλιτεχνικής δραστηριότητας.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΡΗΣ ΚΑΒΑΤΖΙΚΗΣ ΦωτογραΦία ολυΜπία ΚρασαγαΚη StYliNG ναταλία Μπαλτα, στεργίοσ σΧοίναραΚησ Γιάννης Στάνκογλου είναι χείμαρρος ταλέντου, διάθεσης και αλήθειας. Πέντε λεπτά μαζί του αρκούν για να πάρεις θάρρος, ν’ ανέβεις ψυχολογικά, να σε ενημερώσει τηλεγραφικά για τα επόμενα σχέδιά του, ενώ ταυτόχρονα θα φεύγει σαν αεράκι νησιώτικο, γιατί έχει ραντεβού με τα παιδιά του, τη 13χρονη Φοίβη και τον 8χρονο Φίλιππο. Είναι ωραίος ο Γιάννης, αρρενωπός και τρυφερός, στις σωστές δόσεις. Τον γνωρίζω αρκετά χρόνια, αλλά σήμερα που συναντιόμαστε είδα μία άλλη του πλευρά, πολύ όμορφη. Εκείνη του Oζεστού μπαμπά, του ήρεμου, του καθησυχαστικού, του ερωτευμένου με τα παιδιά του. Η κόρη του ήταν ανάστατη, του τηλεφώνησε αρκετές φορές, και η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που επέλεξε για να «σπάει» τα κύματα ανησυχίας της μικρής με έκαναν να του πω: «Είσαι καλός μπαμπάς… τουλάχιστον αυτό νιώθω ακούγοντάς σε». Από εκεί ακριβώς ξεκινάει και η συζήτησή μας.
WiLD THing
a FRee sPiRiTeD Man
«Θέλω τα παιδιά μου να έχουν ελευθερία, έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Οι γονείς μου δεν είχαν σπουδάσει, ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης, με άφηναν ελεύθερο. Δεν ξέρω, βέβαια, εάν το έκαναν από άγνοια κινδύνου. Μεγάλωσα ελεύθερα, στους δρόμους. Τους λαχτάρισα πολύ, με έψαχναν. Εάν είμαι έτοιμος για κάτι αντίστοιχο προς εμένα από τον γιο μου ή την κόρη μου; Νομίζω ότι το δουλεύω. Προσπαθώ να τους επιτρέψω να βάλουν οι ίδιοι το μέτρο. Να δουν εάν έκαναν ανοησία ή λάθος. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στα λάθη, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να μάθεις, δε διαμορφώνεσαι. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ελεύθερα, να νοιάζονται για τους άλλους ανθρώπους, να βοηθάνε τους αδύναμους και να μιλάνε γι’ αυτούς. Για να τα καταφέρω όλα αυτά, αφήνω χώρο, δεν είμαι αγχωμένος μαζί τους. Στην κόρη μου έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη απ’ όση έχω σε μένα τον ίδιο. Ό,τι κι αν επιλέξει, ξέρω ότι είναι ένα παιδί πολύ ώριμο, που μπορεί να φάει τα μούτρα της, αλλά, επειδή είναι τόσο ώριμη, θα γίνει ακόμη καλύτερη. Με τον γιο μου δεν είμαι ακόμη σε αυτήν τη φάση, είναι πιο μικρό και τρελό αγόρι. Ωστόσο, δεν είμαι ο μπαμπάς που θα πει “αχ μη, όχι, σταμάτα…”. Δε θέλω να κάνω αυτήν την αγχωμένη κίνηση μπροστά τους. Παραμένω ήρεμος, χωρίς να τους προκαλώ φόβο», λέει ο ίδιος. Ο ηθοποιός μαζί με την Αλίκη Δανέζη-Knutsen επέλεξαν να ζήσουν και να μεγαλώσουν την οικογένειά τους στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, που πριν από μία δεκαπενταετία ήταν μια γειτονιά υποβαθμισμένη, αλλά πολυπολιτισμική. «Πράγματι, δεν ήταν το πιο απλό πράγμα, αλλά το κάναμε εμείς να είναι απλό. Τα παιδιά μας πήγαν σ’ έναν δημόσιο παιδικό σταθμό με παιδάκια από την Κίνα, την Αφρική, την Αλβανία, την Ελλάδα, και με εκείνα τα παιδιά κρατήσαμε επαφές. Την αγαπήσαμε τη γειτονιά μας, αποκτήσαμε στέκια εκεί. Αυτό που όλοι συζητάμε σήμερα, την αποδοχή και τη συμπερίληψη, εμείς με τα παιδιά μας το ζήσαμε πριν από χρόνια και γι’ αυτό νιώθουν τι σημαίνει ενσυναίσθηση», εξηγεί.
Όταν ο ηθοποιός κάνει «καταδύσεις» στην εφηβική του ηλικία, ανασύρει ιστορίες άγριες, επικίνδυνες, ωμές, αλλά αληθινές. Και η αλήθεια, όσο και να μας φοβίζει, παραμένει η μόνη ουσία, το μόνο άρωμα της ζωής μας: «Έχω χάσει πολλούς φίλους από ναρκωτικά, όταν ήμουν 15-16 ετών. Έφτασα κι εγώ οριακά, ήμουν πολύ κοντά με εκείνους τους ανθρώπους, ήταν η παρέα μου. Είχα, ωστόσο, ένστικτο αυτοσυντήρησης. Μόλις έβλεπα τον γκρεμό μπροστά μου, κάτι με σταματούσε. Δοκίμαζα τα πάντα, έφτανα μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο και την ώρα που έπρεπε να κάνω πίσω, έκανα πίσω. Αυτό με ακολουθεί ακόμη και σήμερα, στα 48 μου. Μέσα στην καραντίνα και τη μαυρίλα που μας έπιασε όλους, ξεκίνησα να πίνω κρασί και ουίσκι για ν’ αντεπεξέλθω στον εγκλεισμό, αλλά παράλληλα έγινα χειμερινός κολυμβητής, και μάλιστα συνεχίζω και σήμερα. Αυτό μου το έφερε η πίεση της καραντίνας. Πάντα βρίσκω έναν τρόπο ν’
τ-shirt και πουκάμισο levi’s παντελόνι Oxford Company, όλα Attica - the department Store
αποσυμπιέζομαι από τις δυσκολίες. Εξάλλου, οι “μαυρίλες” μου με έχουν καθορίσει, με έκαναν αυτόν που είμαι και τους δίνω την αξία που πρέπει. Ψυχοθεραπεία κάνω από τα 23 μου και συνεχίζω, γιατί με αποφορτίζει. Ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός που με έσπρωξε να ξεκινήσω. Είχα μία σχέση τότε, μου άρεσε, αλλά παράλληλα ένιωθα πως ήθελα κι άλλες σχέσεις, σαν να ασφυκτιούσα, σαν να ήθελα να μάθω αν κάνω κάτι κακό που ήθελα να δοκιμάσω και με άλλες γυναίκες. Δεν μπορούσα να παραμείνω πιστός σε μία σχέση. Το θέμα λύθηκε, αλλά νομίζω πως είχε να κάνει με την ηλικία, τη λίμπιντο, την αδρεναλίνη, αλλά και την ανασφάλειά μου προς το γυναικείο φύλο». Του ζητάω να δει τον εαυτό του ως έφηβο, σε μία εικονική σύγκριση με τον ενήλικο μπαμπά τού σήμερα και να μετρήσει τα «χιλιόμετρα» της μετακίνησής του. Το κάνει πρόθυμα: «Έζησα στα όρια. Με καταχρήσεις, με πράγματα επικίνδυνα, στο γήπεδο ή τη νύχτα που έβγαινα. Ήμουν οξύθυμος, πάντα έτοιμος για καβγά, έχω παίξει ξύλο, μου έχουν σπάσει τη μύτη, έχω κάνει ράμματα. Μεγαλώνοντας, με τα διαβάσματά μου, τις σχέσεις μου, την Αλίκη και τα παιδιά μας, έχω περάσει σε μία άλλη όχθη, βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, και όπου μπορώ να βοηθήσω, θα το κάνω. Πήγα στον τελικό Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, όπου έγιναν φασαρίες, έριξαν δακρυγόνα – ευτυχώς ο γιος μου δεν ήρθε, γιατί, αν έβλεπε το θέαμα, θα μισούσε το γήπεδο. Είδα έναν πατέρα να διαπληκτίζεται με αστυνομικό λόγω των δακρυγόνων, αλλά είχε και το παιδί του στην αγκαλιά. Τον πλησίασα και του είπα: “Άσε το παιδί στον φίλο σου και πήγαινε να πεις ό,τι θέλεις, αλλά μην το κάνεις κρατώντας το αγκαλιά, γιατί ζει άθελά του αυτήν την ένταση”», μου παραδέχεται. ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ
Είναι περίπου 24 χρόνια που εργάζεται ως ηθοποιός. Και έχει δουλέψει πολύ. Αμέτρητες οι συνεργασίες, οι ρόλοι και η αναμέτρηση μαζί τους. Επί της ουσίας, η δουλειά δεν τον έχει πικράνει. Μπορεί να έχει περάσει δύσκολα σε κάποιες συνεργασίες ή να μη συνέβη η μαγεία που εκείνος φανταζόταν -έχοντας βάλει τον πήχη ψηλά-, αλλά έχει πάρει χαρά κι εκτίμηση από τον κόσμο για όσα κάνει, παρόλο που ρισκάρει και εκφράζει άφοβα τη γνώμη του, ακόμη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Πιστεύω ότι ο κόσμος εκτιμάει τον άνθρωπο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, που δε φοβάται να μιλήσει για το θέμα της εξουσίας ή της αστυνομίας, των κοινωνικών ανισοτήτων ή των οικονομικών δυσκολιών που όλοι περνάμε. Σεβόμενος τη δουλειά μου και τον χώρο μου, δεν μπορώ να μη μιλήσω. Όταν εκφράζω την άποψή μου, μετά σκέφτομαι εάν έκανα καλά που μίλησα, αλλά όταν βλέπεις πως μία κατάσταση δεν αλλάζει ή όταν βλέπεις τη δυστυχία δίπλα σου, τους ανθρώπους να μην έχουν να φάνε, νιώθω υποχρέωση να πω δύο πράγματα. Μπορεί να μην κάνει καλό στη δουλειά μου, αλλά εγώ συναντάω τον αδύναμο και τον κοιτάω στα μάτια, δεν είμαι στη φούσκα μου. Ζω στο κέντρο της Αθήνας, έχω φίλους ηθοποιούς που δεν έχουν δουλειά και κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, παίρνοντας ένα ποσοστό 2%, που δε βγαίνει ούτε 10 ευρώ η παράσταση. Δεν μπορώ να τους ξεχάσω! Ας μην κοιτάζουμε μόνο την πάρτη μας. Εκεί είναι το μεγάλος λάθος, εκεί κρύβεται η δυστυχία μας. Κοιτάμε πολύ τον εαυτό μας», τονίζει. ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥ
Οριακά έζησε και ως ηθοποιός. Ό,τι κι αν έκανε, το πρόσεξε. Τη μεγάλη επιτυχία τη σεβάστηκε, δεν την άφησε να γίνει παρανάλωμα πυρός στο όνομα υψηλών οικονομικών απολαβών. «Μπορεί τα “ναι” να φαίνονται πολλά, αλλά είναι περισσότερα τα “όχι” που έχω πει. Για δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το “Νησί”, έλεγα “όχι” στα πάντα, ακόμη και σε ακριβοπληρωμένα σήριαλ στην Κύπρο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι συμμετείχαμε στο “Νησί”, πήραμε απόσταση. Σα να μας ένωσε κάτι πολύ μεγάλο, που δεν θέλαμε να το προδώσουμε. Εκείνη, μάλιστα, την εποχή, έκανα κάτι που ίσως να μην το έχει κάνει άλλος ηθοποιός. Ενώ προερχόμουν από μία τεράστια τηλεοπτική επιτυχία και είχα κάνει την ταινία, “Το Τανγκό των Χριστουγέννων”, προτίμησα να κάνω παιδικό θέατρο για να μην κάνω τηλεόραση. Έκανα 14 παραστάσεις την εβδομάδα στο θέατρο! Έπαιζα δηλαδή ταυτόχρονα στον “Άνθρωπο της βροχής”, με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και στο παιδικό. Επέστρεψα στην τηλεόραση με τις “Άγριες Μέλισσες”, έντεκα χρόνια μετά». Πριν έρθουμε στις δουλειές του, με προλαβαίνει. «Το στοίχημα που βάζω τώρα στον εαυτό μου, με δύο τηλεοπτικές σειρές και δύο θεατρικά, δεν είναι εύκολο. Γίνεται για ένα συγκεκριμένο λόγο, για να τελειώσω κάτι που έχω αρχίσει και έχει να κάνει με τη ζωή μου. Έχω ήδη πάρει την απόφασή μου ότι τη σαιζόν 2023-24 δεν θα παίξω στο θέατρο. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω την Αθήνα, γιατί αν περάσουν δύο εβδομάδες και δεν δω τα παιδιά μου παθαίνω στερητικό σύνδρομο. Το όνειρό μου είναι να τα δω να μεγαλώνουν και να προοδεύουν. Και το δεύτερο μεγάλο μου όνειρο είναι να γίνω ερημίτης για ένα διάστημα σε κάποιο νησί σαν την Κίμωλο». Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
Έτσι τον αποκαλώ και γελάει, αλλά προηγείται η περιοδεία του, μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Η παράσταση έγινε πέρσι το απόλυτο sold out και φέτος συνεχίζει την πορεία της. «Πριν από έξι χρόνια όταν συμμετείχα στους “Επτά επί Θήβας”, ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε τους “Πέρσες”. Η διευθύντρια του Ηρωδείου, Καίτη Βαβαλέα, εξήρε την παράστασή μας, αλλά μου είπε τότε πως πρέπει οπωσδήποτε να δω τη δουλειά του Μπινιάρη. Το κατέγραψα! Πέρσι του τηλεφώνησα και του είπα πως μπορεί να μην έχω δει καμία παράστασή του, αλλά θέλω να κάνουμε μαζί τον “Προμηθέα Δεσμώτη”. Εκείνος απόρησε, αλλά δέχτηκε. Έτσι είμαι εγώ, λειτουργώ με το ένστικτο». Στην τηλεόραση, θα τον συναντήσουμε σε δύο αξιόλογες σειρές. Στο σήριαλ 120 επεισοδίων, «Αυτή η νύχτα μένει»,
τ-shirt levi’s Blazer και παντελόνι Oxford Company, όλα Attica - the department Store
στον Alpha, το οποίο βασίζεται στο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, υποδύεται το δήμαρχο μιας επαρχιακής πόλης, ενώ ο Βασίλης Μπισμπίκης θα είναι ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου, «Όνειρο», που βρίσκεται στην περιοχή. Η σκηνοθεσία είναι της Κατερίνας Φιλιώτου και το σενάριο των Γιάννας Κανελλοπούλου και Γιώργου Μακρή. Το καστ απαρτίζεται από εξαιρετικούς, κατά βάση θεατρικούς, ηθοποιούς. Στην ΕΡΤ, μας περιμένουν εξίσου μεγάλες συγκινήσεις, καθώς θα προβληθεί η σειρά 14 επεισοδίων, «Μια νύχτα τον Αύγουστο». Πρόκειται για τη συνέχεια ή καλύτερα για το φώτισμα με περισσότερες λεπτομέρειες μιας επιμέρους ιστορίας του δημοφιλούς «Νησιού» της Βικτόρια Χίσλοπ. Διαδραματίζεται στην Κρήτη τη δεκαετία του ’50. Τη σειρά σκηνοθετεί η Ζωή Σγουρού, η οποία πριν από 13 χρόνια ήταν η βοηθός του σκηνοθέτη του «Νησιού», Θοδωρή Παπαδουλάκη. Ο ήρωας του Γιάννη, Ανδρέας Βανδουλάκης, βρίσκεται στη φυλακή, καθώς είχε σκοτώσει τη γυναίκα του, Άννα (Ευγενία Δημητροπούλου), η οποία τον απατούσε με τον ξάδελφό του, Μανόλη (Αιμίλιος Χειλάκης). Στη σκηνή, θα υποδυθεί τον εμβληματικό, ασυμβίβαστο και ανοιχτόκαρδο ήρωα «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη, σε μία παράσταση με μία ευρηματική για το έργο σύλληψη του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, στο Θέατρον, Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Μαντάμ Ορτάνς, η Όλια Λαζαρίδου. «Ο Ζορμπάς είναι ένας χαρακτήρας που θέλεις να βουτήξεις μέσα του και επιθυμία μας με τον σκηνοθέτη είναι να μην υπερισχύσει η φολκλόρ εκδοχή του ήρωα», λέει ο ηθοποιός. Me, My kiDs & i
Μέσα στον κυκεώνα των υποχρεώσεών του, δεν υπάρχει πρόβλεψη για διακοπές. Ωστόσο, υπάρχει project πιο νομαδικό και περιπετειώδες. «Στην περιοδεία μου θα έχω παρέα τα παιδιά μου, θα είμαστε οι τρεις μας. Περνάμε τέλεια μαζί και το έχουμε κάνει άλλες τέσσερις φορές μέχρι σήμερα. Βλέπουν την παράσταση, κάθονται στα καμαρίνια, διαβάζουν. Την κόρη μου δεν τη βλέπω να “γλυτώνει” από το επάγγελμα». Και κάπου εδώ με περιμένει η μεγαλύτερη έκπληξη της συνάντησής μας. Βάζει στο αυτί μου να ακούσω, χωρίς να βλέπω, τον μονόλογο της «Μήδειας». Ακούω σπαραγμό, σωστή άρθρωση, θα έλεγα, εύκολα, μία σωστή ερμηνεία. Μου αποκαλύπτει την εικόνα. Είναι η 13χρονη κόρη του, Φοίβη, που ερμήνευσε την τραγική ηρωίδα, σε σκηνοθεσία της μητέρας της, Αλίκης Δανέζη-Knutsen, για την εφηβική θεατρική ομάδα, «Εμείς Εμείς». Ο Γιάννης απέναντί μου συγκινείται κι ανατριχιάζει. «Κάνει θέατρο, τραγουδάει πολύ καλά, παίζει τσέλο εδώ και 7-8 χρόνια, πιάνο και ταμπουρά, έχει περάσει στο μουσικό σχολείο, δύσκολο να “ξεφύγει”. Αν είναι ανάγκη της, εμένα δεν με πειράζει, γιατί η δουλειά μας είναι εξαιρετική. Δεν είναι εύκολη, αλλά είναι ωραία για την ψυχή σου. Το θέμα είναι σε τι συνθήκες εργάζεσαι. Πόσο σε εκτιμούν και πώς πληρώνεται». Για τον 8χρονο γιο του, Φίλιππο, δεν είναι ακόμη σίγουρος, αν και ψελλίζει πως δεν αποκλείει να τον δούμε rock star μία μέρα. «Είναι μικρός ακόμη, ψάχνει τι του αρέσει και αλλάζει συνεχώς μουσικά όργανα. Έκανε βιολί, το άφησε, τώρα κάνει πιάνο, αλλά θέλει να το αφήσει για τα ντραμς…».
ητέρα, σύζυγος, επιχειρηματίας, η Σόνια Σαββίδη δίνει τη δική της ερμηνεία σ’ ένα «κλασικό» τρίπτυχο ρόλων, μιλώντας για κάθε πλευρά της νέας καθημερινότητάς της με χιούμορ κι ακόμη περισσότερη τρυφερότητα. Η σχέση ζωής της με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο, δικηγόρο και ένα πρόσωπο γνώριμο για τη σημαντική πολιτική του πορεία, χαρακτηρίζεται, όπως θα μας πει, από απόλυτη «εμπιστοσύνη, ασφάλεια και ελευθερία». Για την ίδια, η οικογένεια που έχουν δημιουργήσει είναι το παν. Πριν από έναν χρόνο, η γέννηση της κόρης τους, Μιχαέλας, ήρθε ν’ αλλάξει τις προτεραιότητές της: «Όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες μας, δεν είμαι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας», σημειώνει. Η Σόνια πατάει γερά στα πόδια της, είναι ανεπιτήδευτα όμορφη και σε κοιτάει έντονα μέσα στα μάτια σαν να σε διαβάζει, ενώ κάθε φορά που μιλάει για τη μικρή της, αλλά και τη στήριξη που έχει από τον άντρα της, το πρόσωπό της γλυκαίνει. Από άποψη καριέρας, την έχουμε γνωρίσει μέσα από μια εξαιρετικά αξιόλογη επαγγελματική πορεία. Έχοντας δημιουργήσει την πρώτη της επιχείρηση την εποχή που ακόμη σπούδαζε στη Νομική, γνωρίζει πολύ καλά ότι στο business περιβάλλον όλα είναι αρκετά πιο δύσκολα για μια γυναίκα, ειδικά όταν από χαρακτήρα είναι αγχωτική και τελειομανής, όπως κι εκείνη. Δικηγόρος, αλλά και στο τιμόνι μιας ώριμης επιχείρησης, η Σόνια ξέρει να κολυμπάει στα βαθιά, κι αυτό φαίνεται απευθείας όταν αποκαλύπτει το κίνητρο της ζωής της: «Να δημιουργώ, να ονειρεύομαι, να προσπαθώ, να υλοποιώ και να αγαπάω αυτό που δημιουργήθηκε μέσα από αυτήν τη διαδικασία».
Ως νέα εργαζόμενη μαμά, πώς ρυθμίζετε τους χρόνους σας, ώστε να μπορείτε να αντεπεξέρχεστε στις απαιτήσεις της
κάθε μέρας; Η αλήθεια είναι πως δε θα έλεγα «όχι» αν η κάθε μέρα είχε και μερικές ώρες ακόμη! Αλλά αυτές θα τις ήθελα για εμένα. Εκεί είναι το έλλειμμα χρόνου. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι αυτό συμβαίνει σε όλες μας. Ειδικά όταν είναι πολύ μικρά τα παιδιά, οι ώρες μπορεί να φτάνουν για όλα, αλλά δεν αρκούν για εμάς τις ίδιες. Θα ήθελα αυτά τα ελάχιστα λεπτά παραπάνω δικά μου, για να χαλαρώσω, να διαβάσω ένα βιβλίο... Φανταστείτε ότι έχω ξεκινήσει ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα, το «Πλάθοντας ευτυχισμένα παιδιά». Κάθε βράδυ, διαβάζω μισή σελίδα κι αποκοιμιέμαι. Είμαι ακόμη στη σελίδα 60!
mΚάποιοι ισχυρίζονται ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι
εξίσου καλή σε όλους τους ρόλους που αναλαμβάνει, ότι κάτι θα αφήσει πίσω. Συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;
Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση μια γυναίκα που έχει τόσους πολλούς σημαντικούς ρόλους στη ζωή της να τα κάνει όλα τέλεια. Ούτε καν όλα ικανοποιητικά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Οπότε βάζουμε προτεραιότητες ανάλογα με τον χρόνο μας, αλλά και τον τρόπο που αξιολογούμε τις ανάγκες μας. Προσωπικά, τους πρώτους 8 μήνες της Μιχαέλας την είχα σε απόλυτη προτεραιότητα. Σχεδόν δε με απασχολούσε τίποτα άλλο. Σταδιακά, όσο μεγαλώνει, βλέπω ότι, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και γενικά, επαναπροσδιορίζω τον χρόνο και τις δραστηριότητές μου, αλλά βεβαίως παραμένει το κέντρο μου. Πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη την αγκαλιά της μάνας. Αργότερα θα τα κυνηγάμε να μας αγκαλιάσουν, αλλά τώρα είναι πολύ σημαντικό να νιώθουν ασφάλεια και ηρεμία.
Η Δύναμη του «Εμείς»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΡΙΑ ΑΡΑΜΠΑΤΖΙΔΟΥ
Επιστρέφοντας από το σπίτι στο περιβάλλον εργασίας, υπάρχει σε αρκετές μητέρες η αίσθηση πλέον ότι προσπαθούν
να ισορροπήσουν μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων… Το καταλαβαίνω απόλυτα! Η επιστροφή στο γραφείο μπορεί να φαντάζει από τη μια απόδραση από το σπίτι, αλλά παράλληλα υπάρχουν και οι τύψεις που συνοδεύουν αυτήν την απόφαση. Όταν μάλιστα έχεις εσύ την ευθύνη μιας επιχείρησης, ο χρόνος ρυθμίζεται πιο δύσκολα. Εγώ αισθάνομαι ότι, όσο είμαι στη δουλειά, χάνω πολύτιμες στιγμές με τη μικρή και πολύ συχνά μου βγαίνει ένας φόβος γι’ αυτό. Λέω στον εαυτό μου πως δεν τα καταφέρνω, κι αυτό πιστεύω είναι ένα συναίσθημα που νιώθουν αρκετές νέες μητέρες στις μέρες μας.
Σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, πιστεύετε ότι οι γυναίκες έχουν κερδίσει την ισότητα στο σπίτι τους; Οι νέοι άντρες συμμετέχουν πιο ενεργά στα θέματα της οικογένειας; Πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι άντρες συμμετέχουν πιο πρακτικά και ενεργά σε αυτό που λέμε «οικογενειακή ζωή», και ειδικά οι νέοι μπαμπάδες είναι υπέροχα δοτικοί με τα παιδιά τους. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκινητική εικόνα του αδελφού μου που με απόλυτη φυσικότητα έντυνε τη νεογέννητη κόρη του, για να βγουν βόλτα. Δε θα το πίστευα ποτέ για εκείνον, αλλά,
βλέπετε, μπροστά στο θαύμα της φύσης, όπως είναι κάθε μωρό, υποκλίνονται μέχρι και οι λέοντες της ζωής μας!
Το ίδιο απόλυτα φυσικά, να φανταστώ, μπήκε σε αυτόν τον
ρόλο κι ο σύζυγός σας… Ο Ανδρέας όχι απλά συμμετέχει, αλλά ξυπνάει από τις 6 το πρωί για να πάρει τη μικρή και να μου δώσει μια δυο ώρες ύπνο παραπάνω, μιας και πολλές νύχτες μάς ξυπνάει. Η αλήθεια είναι πως δε θα είχα κατορθώσει να επιστρέψω στο γραφείο χωρίς τη στήριξή του - τόσο την ψυχολογική όσο και την ουσιαστική, αυτήν της παρουσίας για τη φροντίδα του παιδιού. Έχει θυσιάσει πολλά πράγματα, ενώ αναγνωρίζει πόσα θυσιάζω κι εγώ. Θα τον μαρτυρήσω τώρα, αλλά πολλές φορές αργεί λίγο για το γραφείο, γιατί δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να της δώσει αυτός το πρωινό της. Θα έλεγα ότι ψάχνει κάθε ευκαιρία για να περνάει χρόνο μαζί της, μαζί μας. Και να μην ξεχνάμε ότι η αδυναμία των μπαμπάδων στις κόρες τους είναι θρυλική!
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη σχέση σας
ως ζευγάρι; Είναι πολλά, αλλά σίγουρα το πρώτο που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι η εμπιστοσύνη. Μια σχέση που στηρίζεται σε αυτή, είναι μια σχέση πολύ δυνατή. Ξέρετε, πιστεύω ότι αυτή η βεβαιότητα, ότι δηλαδή «ο άνθρωπός μου δε θα μας προδώσει ποτέ» -τονίζω το «μας» γιατί προδίδει τη σχέση, όχι μόνο τον άλλον-, οδηγεί στο επόμενο χαρακτηριστικό που θεωρώ σημαντικό: την ασφάλεια. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τη φωλιά μας, ειδικά όταν ο έξω κόσμος είναι τόσο ανταγωνιστικός και σκληρός. Είναι αρχετυπικός κανόνας η ασφάλεια της οικογένειας. Και αν υπάρχει εμπιστοσύνη και ασφάλεια σε μια σχέση, τότε, πιστέψτε με, υπάρχει το τρίτο στοιχείο: η ελευθερία. Νιώθουμε και οι δύο απόλυτα ελεύθεροι, είμαστε μαζί από μια ελεύθερη, συνεχή επιλογή ζωής, κι αυτό είναι μαγικό.
Ο ερχομός της Μιχαέλας άλλαξε τη ζωή σας. Άλλαξε και τον
τρόπο που σκέφτεστε; Φυσικά, και όχι μόνον τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά και το πώς συμπεριφέρομαι σε κάποια πεδία. Πριν ήμουν λίγο «αγρίμι», δεν άφηνα τίποτε να πέσει κάτω, ήθελα να διεκδικώ το δίκαιο, χωρίς να «ζυγίζω» το κόστος. Μετά, ένιωσα για πρώτη φορά πόσο πολύτιμος είναι ο εαυτός μου, όχι για εμένα, αλλά γιατί υπάρχει πλέον κάποιος πολύ πιο πολύτιμος που με έχει ανάγκη. Σκέφτομαι πια ότι έχω έναν πολύ σοβαρό λόγο να είμαι καλά, να προσέχω και να μην αναλώνομαι στα ασήμαντα πράγματα.
Σε 20 χρόνια από τώρα, όταν η κόρη σας πια θα είναι ενήλικη, τι
θα θέλατε να αναγνωρίζει σε εσάς; Θα ήθελα να με καμαρώνει σαν γυναίκα, σαν επιχειρηματία - δεν το συζητώ, θα μου άρεζε πάρα πολύ. Όμως, θα ήθελα πιο πολύ να με θαυμάζει για τον τρόπο που τη μεγάλωσα. Τότε που εκείνη θα είναι πια μια νέα γυναίκα, να νιώθει ότι η αγάπη, η τεράστια αγκαλιά, το βλέμμα και το χάδι μου, όπως και το χέρι μου που της έδειχνε το καλό και το κακό σ’ αυτήν τη ζωή, την έκαναν σπουδαία.
way ail a s
H Ροζάννα Γενοφκιάν, Managing Director των Continental Maritime και Boat.gr, διαπρέπει στο τιμόνι του luxury yachting, τιμώντας τη βαριά κληρονομιά της στον χώρο των ναυτιλιακών.
όμιλος Continental Maritime αποτελεί μια οικογενειακή επιχείρηση, που για πάνω από 40 χρόνια ηγείται στην ευρύτερη σκηνή του yachting. Με αμείωτο ενθουσιασμό, αγάπη για το αντικείμενο και περηφάνια για την κληρονομιά της, η Ροζάννα Γενοφκιάν, κόρη του ιδρυτή & Ceo, Ρόμπερτ Γενοφκιάν, συνεχίζει το όραμά του μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, συστήνοντας το Boat.gr, μια πρόσφατη προσθήκη με επίκεντρο το luxury yachting και τις exquisite experiences. Η ίδια ανατρέχει στις προκλήσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, στις εμπειρίες που απέκτησε on board και μοιράζεται μαζί μας όσα πρέπει να γνωρίζουμε πριν ξεκινήσουμε ένα ταξίδι με σκάφος. STORY UNVEILED Ήδη από τις αρχές του 1980, ο πατέρας μου «έσπασε» την οικογενειακή παράδοση της μουσικής οικογένειάς του, ιδρύοντας την Continental Maritime, μία αμιγώς ναυτιλιακή εταιρία. Μου μεταλαμπάδευσε το μεγάλο του πάθος για τη θάλασσα, κι έτσι αποφάσισα ν’ ακολουθήσω τον δρόμο των ναυτιλιακών. Έβρισκα πάντοτε συναρπαστικό ν’ αντεπεξέρχομαι στις διεθνείς προκλήσεις, να έρχομαι σε επαφή με διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, ενώ με διασκέδαζε το γεγονός ότι πολλοί σοκάρονταν όταν είχαν απέναντί τους ένα νεαρό κορίτσι που ασχολούνταν με τον συγκεκριμένο χώρο. CHALLENGE ACCEPTED Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να εισχωρήσεις σ’ έναν αμιγώς ανδροκρατούμενο χώρο, που είχε συνηθίσει να «βλέπει» τις γυναίκες μόνο σε υποστηρικτικούς ρόλους. Πολλοί έκρυβαν μία ελαφριά αμφισβήτηση προς το πρόσωπό μου - ιδιαίτερα από τη στιγμή που είχα ρόλο σε σημαντικές αποφάσεις. Σήμερα, χαίρομαι που βλέπω μεγάλο ποσοστό γυναικών ν’ ασχολούνται με το yachting. Απολαμβάνω το να συνεργάζομαι μαζί τους. Άλλωστε, πιστεύω ότι η ανάπτυξη του κλάδου έρχεται μέσα από τις συνεργασίες και το team working. Το motto μας είναι: “Collaboration over Competition”.
OONCE-IN-A-LIFETIME EXPERIENCE Η πιο σουρεαλιστική εμπειρία που έχω ζήσει επάνω σε σκάφος ήταν όταν, πηγαίνοντας από την Κω στην Πάτμο, ξαφνικά προέκυψε μια βλάβη, καθηλώνοντάς μας μεσοπέλαγα. Τυχαία, βρεθήκαμε κοντά στο φαντασμαγορικό πάρτι μίας διάσημης παραγωγού του Χόλιγουντ, στο οποίο βεγγαλικά έσκαγαν από παντού, με αποτέλεσμα να γεμίσουν το σκάφος μας με στάχτη. Ήμασταν τόσο εξουθενωμένοι, κι ευτυχώς είχαμε καλή παρέα, που μας φάνηκε τρομερά αστείο. Σαν να γιόρταζαν την άφιξή μας έπειτα από έναν φοβερό άθλο! 5 MUST-KNOW YACHT TIPS 1. Ο καπετάνιος έχει πάντα δίκιο. 2. Να συμβουλεύεστε συνέχεια τον καιρό. 3. Επιλέξτε σκάφος ανάλογα με τις ανάγκες σας. Π.χ. Άλλο σκάφος χρειάζεται μία παρέα, άλλο μία οικογένεια. 4. Πάρτε μικρή βαλίτσα. 5. Αφήστε στο σπίτι τα τακούνια σας. ΗIGH-LUXURY EVENTS Σ’ ένα yacht έχετε τη δυνατότητα να βιώσετε τις πιο αξέχαστες προσωπικές σας στιγμές, όπως μία πρόταση γάμου ή ένα γαμήλιο ταξίδι, μέχρι εταιρικά events, private dinners, δεξιώσεις, bachelor parties, συναυλίες. Υπάρχει πάντα ένα σκάφος που μπορεί να καλύψει κάθε ανάγκη, τόσο στην Ελλάδα όσο και οπουδήποτε στον κόσμο υπάρχει θάλασσα. DON’T FORGET! Όσο πολυτελές κι αν είναι ένα yacht, δεν παύει να έχει περιορισμένο χώρο και να περιβάλλεται από θάλασσα. Γι’ αυτό και θα πρέπει πάντα να επιλέγετε πολύ προσεκτικά την παρέα σας. Ακόμη πιο σημαντικός, δε, είναι ο καπετάνιος. Μπορεί να φτιάξει -ή να χαλάσει- την εμπειρία, ακόμη και πάνω στο καλύτερο σκάφος.
ΚείΜενο ΒασίλίΚη ΔουΚουΜοπουλου ΦωτογραΦία ολυΜπία ΚρασαγαΚη
