G|interview
GLOW αυγ-σεπ 52
Too Real to Be True!
Άφοβος κι αληθινός, ρολίστας που «σκάβει» και ρισκάρει, άγιος με τα παιδιά του και δαίμονας επάνω στη σκηνή, ο Γιάννης Στάνκογλου αποτελεί ευτυχές «περιστατικό» επί 24 συναπτά έτη, ενώ μια έγκυρη διάγνωση για εκείνον λέει ότι ο επόμενος χειμώνας τού ανήκει, καθώς θα βρίσκεται σε μία εθιστική έξαρση καλλιτεχνικής δραστηριότητας.
O
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ αρης καβατζικης ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ STYLING ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΣΧΟΙΝΑΡΑΚΗΣ
Γιάννης Στάνκογλου είναι χείμαρρος ταλέντου, διάθεσης και αλήθειας. Πέντε λεπτά μαζί του αρκούν για να πάρεις θάρρος, ν’ ανέβεις ψυχολογικά, να σε ενημερώσει τηλεγραφικά για τα επόμενα σχέδιά του, ενώ ταυτόχρονα θα φεύγει σαν αεράκι νησιώτικο, γιατί έχει ραντεβού με τα παιδιά του, τη 13χρονη Φοίβη και τον 8χρονο Φίλιππο. Είναι ωραίος ο Γιάννης, αρρενωπός και τρυφερός, στις σωστές δόσεις. Τον γνωρίζω αρκετά χρόνια, αλλά σήμερα που συναντιόμαστε είδα μία άλλη του πλευρά, πολύ όμορφη. Εκείνη του ζεστού μπαμπά, του ήρεμου, του καθησυχαστικού, του ερωτευμένου με τα παιδιά του. Η κόρη του ήταν ανάστατη, του τηλεφώνησε αρκετές φορές, και η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που επέλεξε για να «σπάει» τα κύματα ανησυχίας της μικρής με έκαναν να του πω: «Είσαι καλός μπαμπάς… τουλάχιστον αυτό νιώθω ακούγοντάς σε». Από εκεί ακριβώς ξεκινάει και η συζήτησή μας.
Ό,τι κι αν επιλέξει, ξέρω ότι είναι ένα παιδί πολύ ώριμο, που μπορεί να φάει τα μούτρα της, αλλά, επειδή είναι τόσο ώριμη, θα γίνει ακόμη καλύτερη. Με τον γιο μου δεν είμαι ακόμη σε αυτήν τη φάση, είναι πιο μικρό και τρελό αγόρι. Ωστόσο, δεν είμαι ο μπαμπάς που θα πει “αχ μη, όχι, σταμάτα…”. Δε θέλω να κάνω αυτήν την αγχωμένη κίνηση μπροστά τους. Παραμένω ήρεμος, χωρίς να τους προκαλώ φόβο», λέει ο ίδιος. Ο ηθοποιός μαζί με την Αλίκη Δανέζη-Knutsen επέλεξαν να ζήσουν και να μεγαλώσουν την οικογένειά τους στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, που πριν από μία δεκαπενταετία ήταν μια γειτονιά υποβαθμισμένη, αλλά πολυπολιτισμική. «Πράγματι, δεν ήταν το πιο απλό πράγμα, αλλά το κάναμε εμείς να είναι απλό. Τα παιδιά μας πήγαν σ’ έναν δημόσιο παιδικό σταθμό με παιδάκια από την Κίνα, την Αφρική, την Αλβανία, την Ελλάδα, και με εκείνα τα παιδιά κρατήσαμε επαφές. Την αγαπήσαμε τη γειτονιά μας, αποκτήσαμε στέκια εκεί. Αυτό που όλοι συζητάμε σήμερα, την αποδοχή και τη συμπερίληψη, εμείς με τα παιδιά μας το ζήσαμε πριν από χρόνια και γι’ αυτό νιώθουν τι σημαίνει ενσυναίσθηση», εξηγεί.
A FREE SPIRITED MAN
Όταν ο ηθοποιός κάνει «καταδύσεις» στην εφηβική του ηλικία, ανασύρει ιστορίες άγριες, επικίνδυνες, ωμές, αλλά αληθινές. Και η αλήθεια, όσο και να μας φοβίζει, παραμένει η μόνη ουσία, το μόνο άρωμα της ζωής μας: «Έχω χάσει πολλούς φίλους από ναρκωτικά, όταν ήμουν 15-16 ετών. Έφτασα κι εγώ οριακά, ήμουν πολύ κοντά με εκείνους τους ανθρώπους, ήταν η παρέα μου. Είχα, ωστόσο, ένστικτο αυτοσυντήρησης. Μόλις έβλεπα τον γκρεμό μπροστά μου, κάτι με σταματούσε. Δοκίμαζα τα πάντα, έφτανα μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο και την ώρα που έπρεπε να κάνω πίσω, έκανα πίσω. Αυτό με ακολουθεί ακόμη και σήμερα, στα 48 μου. Μέσα στην καραντίνα και τη μαυρίλα που μας έπιασε όλους, ξεκίνησα να πίνω κρασί και ουίσκι για ν’ αντεπεξέλθω στον εγκλεισμό, αλλά παράλληλα έγινα χειμερινός κολυμβητής, και μάλιστα συνεχίζω και σήμερα. Αυτό μου το έφερε η πίεση της καραντίνας. Πάντα βρίσκω έναν τρόπο ν’
«Θέλω τα παιδιά μου να έχουν ελευθερία, έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Οι γονείς μου δεν είχαν σπουδάσει, ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης, με άφηναν ελεύθερο. Δεν ξέρω, βέβαια, εάν το έκαναν από άγνοια κινδύνου. Μεγάλωσα ελεύθερα, στους δρόμους. Τους λαχτάρισα πολύ, με έψαχναν. Εάν είμαι έτοιμος για κάτι αντίστοιχο προς εμένα από τον γιο μου ή την κόρη μου; Νομίζω ότι το δουλεύω. Προσπαθώ να τους επιτρέψω να βάλουν οι ίδιοι το μέτρο. Να δουν εάν έκαναν ανοησία ή λάθος. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στα λάθη, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να μάθεις, δε διαμορφώνεσαι. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ελεύθερα, να νοιάζονται για τους άλλους ανθρώπους, να βοηθάνε τους αδύναμους και να μιλάνε γι’ αυτούς. Για να τα καταφέρω όλα αυτά, αφήνω χώρο, δεν είμαι αγχωμένος μαζί τους. Στην κόρη μου έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη απ’ όση έχω σε μένα τον ίδιο.
WILD THING
