Νο 2 24/7/2013
έΛα Ρέ!! Στο τέλος ο πρωθυπουργός της χώρας θα αναλάβει και καθήκοντα διαφημιστή των τραπεζών. Μια «ιστορία επιτυχίας» για κλάματα. Η ουτοπία της επαναφοράς ενός ευδαιμονικού περιβάλλοντος δείχνει να απομακρύνεται. Άρα τι μένει. Τίποτα για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνία, ενδεχομένως πολλά ή αρκετά για τους υπόλοιπους οικονομικά ισχυρούς. Γνωστούς κι αγνώστους. Έπιασαν και οι ζέστες( εντάξει καλά είναι φέτος), καλοκαιράκι , τουλάχιστον μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου επανάσταση δεν θα δούμε. Σε αυτό το σημείο επιμένω. Σε τι; Επανάσταση σε αυτόν τον τόπο καλοκαίρι δεν γίνεται. Έτσι κι αλλιώς μόνο οι έχοντες μπορούν τελικά να την κάνουν. Για να μην το τολμούν σημαίνει ότι έχουν ακόμα. Ενδεχομένως να χρειαζόμαστε την δημιουργία μιας καινούριας , περισσότερο σ υνει δητ οποι ημέ νης και μα χητ ι κής μεσαίας αστικής τάξης. Που δεν θα απολαμβάνει μόνο, δεν θα λαδώνει και θα λαδώνεται μόνο, αλλά θα διεκδικεί και άντε ίσως και να απαιτεί. Μπορεί την επόμενη πεντηκονταετία. Δηλαδή δεν ίδωμεν!! Ευμορφία Δαπόντε 1
Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος; (Η παραπάνω ρήση ανήκει στον Πορτογάλο ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ (1799-1854) και την καταγράφει, σαν καλός μαθητής στα 86 του χρόνια, ο Ζοζέ Σαραμάγκου στο τετράδιό του)
του Τέλλου Φίλη
Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, σήμερα θα απαιτούσα να θάψω με τις ίδιες τιμές τον νεκρό 53χρονο που αυτοκτόνησε. Στο Μακεδονικό Ωδείο, κόβοντας τις φλέ βες του. Θα απαιτούσα να δημοσιευτεί η 15σελιδη επιστολή του πρωτοσέλιδη και να είναι η πρώτη είδηση στα δελτία των 8. Όμως είμαι ένας απλός υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ. Δεν έμαθα σωστά ούτε τα αρχαία κείμενα κι από τις τραγωδίες που ξεκάθαρα μιλούν για τον εμφύλιο και τους νόμους, που εξηγούν καθαρά τα όρια της εξουσίας στους αιώνες εγώ έμαθα το συντακτικό και τη γραμματική τους, κι αυτά αν τα έμαθα ποτέ σωστά. Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα ρωτούσα στο δρόμο δυνατά, ποιος υποστηρίζει αυτή τη σιωπή. Όλους αυτούς κι εμένα μέσα, που από αναπαυτικούς καναπέδες θυμώνουμε, στα κοινωνικά δίκτυα και καταπίνουμε αμάσητο αυτόν τον μαρασμό που μας ποτίζουν καθημερινά. Πώς φέρνεις πίσω τις ζωές που χάνονται, πως φέρνεις πίσω τα όνειρα για το αύριο σε ανθρώπους που τους έμαθες, χρόνια τώρα, με νταντέματα τηλεοπτικά κι επιδοτήσεις κρατικές, και παραθυράκια, αμέτρητα παραθυράκια νόμων, να κοιτούν μόνο την πάρτη τους, το σήμερα τους, χωρίς χθες, χωρίς αύριο. Το σήμερα κι ας καεί ο κόσμος όλος. Πώς εξηγείς στο νέο πολίτη το κράτος δικαίου που ευαγγελίζεσαι, μέσα από ορθογραφίες και σχόλια απαξίωσης των πάντων, μια ισοπεδωτική θεώρηση κι αξιολόγηση προκειμένου να τον πείσεις για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης, μιας μεταρρύθμισης που θα τον οδηγήσει χρόνια πίσω στην εποχή της φεουδαρχίας… Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα έφτυνα στα μούτρα όσους δηλώνουν ενάντια στη βία και καταπίνουν την αυτοκτονία ενός πατέρα, προσπερνώντας με εύκολα σχόλια μια πράξη γενναίας απελπισίας προκειμένου να σταματήσει τον εξευτελισμό που του επέβαλαν οι «σωτήρες» . Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά… …δεν είμαι όμως γι’ αυτό δεν θα γίνω ποτέ ήρωας, ούτε αρχαία τραγωδία, ούτε θα με διδάσκουν ωρομίσθιοι επιστρατευμένοι καθηγητές ποτέ. Θα μείνω αόρατος από τη ζωή κι από την ιστορία. Ανύπαρκτος. Έτσι ακριβώς όπως με θέλουν. πηγή: http://www.parallaximag.gr
2