Goiberri 233. zenbakia

Goierritarraren eta Otamotzen astekaria

233. zenbakia. 2017ko apirilaren 21a

GOI B ERRI Harrera familiak, aterpe eta babes Diputazioaren babesean dauden ia 700 haurretatik 26 Goierriko hainbat familiak dituzte harreran 6-9

Seme-alaba biologikoez gain, harreran hartutako bi haur ditu Legazpiko Gutierrez-Lavandero familiak. TERE MADINABEITIA

Dani de la Iglesia 3 Iritzia 4-5 Itziar Mendia bertsolari gaztea 10 Legazpiko La Salle eskubaloi taldeak 50 urte 12-13 Sareko kontuak eta Korrikaren irudi eta bideoak 14-15

02 GOIBERRI

PUBLIZITATEA

GOIBERRI 03

KATE MOTZEAn

Dani de la Iglesia Zelai Arizti aretoko atezaina eta proiekzionista

«‘Jurassic Park’ ikusita sortu zitzaidan zinemarekiko zaletasuna gaztetan» J. Zarandona Zumarraga Dani de la Iglesiak (Zumarraga, 1980) 15 urte daramatza Zelai Arizti aretoan lanean. Zineko atezaina da, sarrerak kontrolatzeaz, aretoa txukun mantentzeaz eta filmak jartzeaz arduratzen da. Zinemarekiko afizioa oso gaztetatik datorkiola dio, Jurassic Park ikusi zuenetik. Irudia eta Soinua ikasi zuen, eta ekoizpenari buruzko goi mailako ziklo bat ere bai beranduago. Urola Telebistarekin kolaboratzaile lanetan ere aritzen da, «Santa Isabel jaietan eta Santa Lutzitan grabazioak egiten ditut», dio.

Filmak ikusten jarraitzea, onak eta txarrak.

Zein zaletasun dituzu?

Telesailak ikustea, bideojokoak, liburuak, playmobilak.

Goierriko txoko bat.

Antio.

Liburu bat.

Los Pilares de la Tierra.

Musika talde bat.

Zeri diozu beldurra?

Ez ditut batere atsegin armiarmak eta horrelakoak.

Dire Straits.

Abesti bat.

Sultan of swing.

Film bat.

Que bello es vivir.

Janari bat.

Patata tortilla.

Edari bat.

Coca-cola.

Oporretarako leku bat.

New York.

Amets bat.

Zerk sortzen dizu irribarrea?

Zinemara etortzen diren haurrek.

Gorroto duzuna.

«Zinemako lanaz gain, festetan eta Santa Lutzitan grabazioak egiten ditut»

Edukazio txarra.

Herriko alkate bazina...

Ez dut inoiz horretan pentsatu.

Zumarragan biziko ez bazina?

Ordizian bizi naiz orain, eta gustura nago bertan. Hiri handiak ez ditut gogoko.

JOSUNE ZARANDONA Diruz laguntzen duten erakundeak: Udalak: Altzaga, Arama, Ataun, Beasain, Itsasondo, Olaberria, Urretxu, Zerain, Segura eta Zumarraga

Argitaratzailea: Goierriko Hedabideak SL Zuzendaria: Iñaki Gurrutxaga Kudeatzailea: Josu Iñigo Koordinatzailea: Tere Madinabeitia

Diseinua eta banaketa:

GOI B ERRI

Bidera zerbitzuak. Berria Taldea Lege gordailua: SS-1638/2011

Egoitzak: Beasain:

Webgunea:

Oriamendi, 32. 20200.

Posta elektronikoa:

goiberri.eus

Urretxu:

goiberri@hitza.eus

Iparragirre, 11 (Kaletxiki). 20700.

Publizitatea:

Telefonoak: Beasain: 943-16 00 56 Urretxu: 943-72 34 08

Bezero arreta / harpidetzak:

607 530 424 – jizagirre@hitza.eus 902-82 02 01 – harpidetza@hitza.eus

04 GOIBERRI

IRITZIA

Andoni Salamero Irakaslea

Izan! Ez izan... hor gakoa inez, inguruari begira, erraza zaigu erreparatzea jende asko eta asko ez dela zoriontsu, ez dagoela barruz asebetea. Ikusi besterik ez dugu honetan guztian gizakiak bere inguruarekiko duen jarrera eta errespetu eza, erakusten duen nahieza, ezina eta samina, gizakiak, biolentziaz gain, jasaten duen hustasun gorria.

Jose Saramagok dion moduan: «Gizakia eraikitzen joaten den etengabeko izakia da, baina baita birrintzen joaten dena».

Hala ikusten dut gizakia bere egunerokotasunean, etengabeko noraezean, ezer bilatu nahian, bere gogo-bihotzak asetu minez… minez hitzaren

Z

adiera bikoitza kontuan hartuz, oinazez eta desioz. Xelebrea da hauxe guztia arretaz begiratzea, batetik, gizakia barruko hustasun itzelez betea, eta bestetik, zerbaiten egarri, baina zer?

Han-hemenka, makina bat pertsona burumakur, haserre, etsita ikus dezakegu, beren pentsamenduetan murgilduta,

kontzeptuzko gartzeletan galduak, besteen aurrean aske itxurak eginez, baina barruz preso, ziegarik ilunenean, beldurraren zorabioak irentsita.

Hala da hauxe, eta hala dela esatea eta ikustea pena handia ematen dit, egunero, gizaki ugarik ezinezko tortura bizi duelako, pentsamenduak ez begiratu eta emozioak desegoki kudeatu izanaren tortura afektiboemozionala. Honek eraman du, ezinbestez, gizakia bakardaderik min eta gordinenera, Maitasuna balio gutxitzera.

Rainer Maria Rilkek, Pragako olerkari famatuak, zion: «Bidai bakarra, barrukoa da», egia borobila, benetan. Bidaia ajentziek hara eta hona bidaiatzera gonbidatzen gaituzten garaiotan, gure baitara bidaiatzen ahaztu zaigu, benetako pagotxa izanda ere, ez dugu bidaia hori egin nahi, beldurra ematen digulako, gure barruari berari aurrez aurre so egin nahi ez diogulako, izan ere, ikaratu egiten gara geu garen hori ikustera, hain mozorrotu gara gure mozorroaren atzean.

Mozorroaren ostean, egoera

desberdinetan ezkutatuz, halako pertsonarekin modu batean izaten ikasi dugu, bestearekin beste era batean, eta gero, normala da, estresa eta ezereza bizitzea, kakanahaste izugarria izatea gurekin, guztiak garena ez ezagutzera eramaten gaitu eta.

Erreparatu bestela, kalean zoazelarik, ea unean uneko errealitatea bizi duzun, gertatzen ari zaizun errealitatearekin bat egina zauden, begiratu zeu une eta orain horretantxe sentitu eta bizi duzunarekin bat eginda zabiltzan, ala errealitate desitxuratuan galdua zauden, alegia, zure pentsamenduetan, juzkuetan, aurreiritzietan eta bes-

tearekiko duzun ustetan. Zer dela eta, horrenbesteko sufrimendua gizakiak berari, eta gizakiak gizakiari?

Budak zion: «Zure iragana ezagutu gura baduzu, begiratu zure oraina, haren emaitza baita.

Zure etorkizuna ezagutu nahi baduzu, begiratu zure oraina, beronen kausa baita». Oraina da atea, orainak ematen digu Bizian izateko aukera bakarra, Biziarekin bat egiteko eta bat izateko aukera etengabea, betiko eskaintza berri, bizi eta bukaezin gisa. Norberak du askatasunez oraina hautatzeko okasio aparta, horretarako gogoa piztu eta biziberritu behar dugu, badugu horretarako indar eta kemenik?

Askok esango dizute, «hau da bidea, edo beste hura», ondo egongo da hori haientzat, beraien baitako bidean taupa horiek adituko dituzte eta. Zure bidea egingo duen bakarra zeu zara, eta ez beste inor, eta hala jardungo zara zeure bihotzaren pausoak adituz, zure barruaren muina sentituz, Biziarekin bat eginez. Segi zure gogo-bihotzen iparorratzari, zoaz ezti, urrats bakoitzean zure izanaren arrastoa zabalduz, txalupek itsasoaren uretan marrazturiko ubera bezala. Bidaia on, adiskide, bidai atsegin zure barruari so egitean, eta elkarrekin topo egiten dugun bakoitzean, bidaide bi bezala, atseginez, zurekin hitz-aspertu gozorik egitea espero dut.

Zure menturan, zorte on!

GOIBERRI 05

IRITZIA

Asteko irudia

Josu Maroto

Baiona Euskal Herrian pasa du aurten Aste Santua Marotok, eta hiri guztien artean Baionak merezi du bere ustez aipamena oraingoan.

Euskal Herriaren historian une garrantzizkoa markatuko duen gertaera bizi izan da bertan.

Korrika hasi bezala bukatu zaigula esanez gero ez haiz harrituko, Joxepa. Ez ditun hasierako kontuak, horratio, eta pozten naun!

Orain jende gehienak bat egiten din Euskal Herri osoa zeharkatzen duen euskaren aldeko lasterketa zoro bezain eder honekin. Utzi dizkigun bi irudi bikain azaltzen saiatuko naun, hitzez, berebiziko zirrara eragin didatelako.

Lehena, Murrillo de las Limas nafar herrian bi korrikalari ageri ditun, gauaren ilunean, furgonetaren argiari jarraiki. Begiratu egin behar izan dinat herri hau Tutera gainean dagoela jakiteko. Zein irudi ederra eta zein burutazio tinkoa: han eusten badiote euskararen berreskurapenaren grinari zeri begira gauden gu, eremu gozoagoan?

Bigarrena, hau ere Nafarroan, Mendigorria-Artaxona bidean, 90 urteko emakume segaila. Hori dun kemena, hori, emakumeak aurpegian distiratzen duena! Hortaz, euskararena, beste gauzen artean, hizkuntza komunitatea izatea dun kontua eta hor inor ez zegon sobera, denok gaitun beharrezko. Beste hamaika irudi ere utziko

zizkinan, jendetsuak asko. Eta orain zer egingo dinagu korrikaren harrabotsa apaldu denean? Lehengora berriz ere, hurrengo arte?

Errematerako Anjel Lertxundiren esaldi dotorea ikasi nahi duenarentzat (Berria, 2017-03-30): ÂŤGure askatasunak askatzen du hizkuntza, baina gure errutinak herdoiltzen, gure baldarkeriak baldartzen: hiztunok hizkuntzaren lorezainak izan gaitezke baina baita kartzelariak ereÂť.

Inaxio Usarralde

bat eta

Aupa, Inaxio!, aupa, Korrika! Presak alboratuko bagenitu eguneroko bizitzatik, pixka bat bederen eta euskararen aldeko Korrikari heldu, airoso! Ez huke txarra izango.

Irudi politak eta zirraragarriak, alaiak eta hunkigarriak ikusi, sentitu eta bizi izan dizkiagu egun hauetan. Hik aipatzen dituan bi horiez gain, iparraldea eta hegoaldea lotu dituztenak, herri txiki eta hiri handietakoak, bularreko haur, gazte eta adin handikoak, denak bat euskaraz. Bat eta batzuk baino gehiago, jende asko erakarri gaitik Korrikak bere altzora, lanera, korrika egitera, festara, euskara ikastera, euskara erabiltzera, euskararen unibertsora.

Edizio honetako kanta ere, zoragarria. Esanahi handikoa, egia; goizero, jaikitzean, esaten duena entzun, horretan pentsatu eta lanean jarraitzeko gogoa ematen dik: ÂŤHizkuntzaren malabaristak, akrobatak, trapezistak, herri honen ilusionistak... bidera atera gara, mundura atera gara, herriz herri igaroko gara! Bat, izan bat, egin bat, bat zuk eta bat nik, bat, denok bat, bat eta batzuk gara, honahara, euskara bat, mundu batÂť.

Eta orain zer?, diok. Geure burua askotan zigortzen dugunez, eu-

bat

Joxepa Madariaga

foriaren aparretan goza dezagun pixka batean, behintzat, ala? Merezi diagu hainbeste! Nafarroan garai polita bizi diagu, euskararen normalizaziorako bidean: herriaren borondateak bultzatuta, parlamentuan, herritarrak eta legea, biak parez pare. Nafarroa osoan ofizialtasuna lortu bitartean, eremu mistora pasatzeko aukera.

Eremu euskaldunera pasatzeko ataria izan dadila, beste era batera esanda, Nafarroa guztia euskalduna izan dadila.

Hi eta ni ere euskaldun nafarrak/nafar euskaldunak gaituk eta gora gu!

06 GOIBERRI

ASTEKO GAIA

Besarkada bila Gipuzkoan harrera familietan jasota dauden 360 haur eta gazteetatik 26 daude Goierrin. Legazpiko eta Ataun San Martingo bi familiak beren kasuak azaldu dituzte. Balorazio positiboa egiten dute eta jendea animatu egiten dute.

Tere Madinabeitia Benetazko besarkaden zain dauden adingabe asko daude Gipuzkoan, foru aldundiaren babespean. Arrazoi bat edo beste tarteko, familia biologikoari tutoretza kendu die aldundiak eta haur eta gazte horiek beste familia bat behar dute, etxe arrunt bateko berotasuna eta gertutasuna, alegia.

Une honetan lurralde osoan 360 haur daude horrelako fa-

milietan, eta beste 320 bat harrera etxe edo egoitzatan.

Goierrin 26 haur daude harrera familiekin. Horietako bi beren esperientziak GOIBERRI-ri azaltzeko prest agertu dira: Legazpin bizi den Gutierrez-Lavandero familia, eta Ataunen bizi den Lasa-Rodriguez familia.

Irene iritsi zenekoa Edurne Lavandero eta Jose Antonio Gutierrez bilbotarrak dira

baina urteak dira Legazpin bizi direla. Han hazi dituzte Oihane (20 urte) eta Eneko (15) semealabak. Familia, ordea, handiagoa da, harreran jasotako bi haur dituzte eta: 5 urteko Irene eta 3 hilabeteko haur txikia.

Nola erabakitzen du familia batek harrera familia izatea?

Gutierrez-Lavandero bikoteari haur biologikoak izatea oso zaila izango zutela esan zieten, eta adoptatzea aztertzen hasi zi-

ren. Baina Edurne haurdun geratu zen eta Oihane eta Eneko jaio ziren. Adopzioaren gaia, ordea, ez zuten ahaztu. Hala, haurrak hazten joan ziren eta harrera familien gaia ezagutu zuten komunikabideen bidez. ÂŤAdoptatzen diren haurrei bizitza konpontzera doakiela iruditzen zitzaigun, baina besteek etorkizun argirik gabe ikusten genituen, harrera zentro edo etxeetan, familia baten zain-

GOIBERRI 07

ASTEKO GAIA

tzarik gabe...». Krisia iritsi zenean, beren haurrak zaintzeko gai ez ziren familiataz gogoratu eta gaia serio hartzen hasi ziren.

Informazio eske hasi, diputazioarekin harremanetan jarri, harrera familien Beroa elkartearekin hitz egin... eta etxean beren asmoa azaldu zuten: Enekok 10 urte zituen, eta Oihanek 15. Biek gustura hartu zuten etxean haur bat jasotzeko proposamena. Hitzaldietara joaten hasi ziren, harrera zer den ezagutzeko: «Informazio ugari jaso genuen, eta errealitatea zein den erakutsi ziguten, harreran ume bat hartzea ez delako beti erraza: haurra bere motxilarekin dator, familia agian ez da moldatzen haurrari, haurra agian bere familia biologikoarekin itzultzen da... gerta daitezkeen egoera guztiak azaldu zizkiguten. Familiak non sartzen den ondo jakin behar du» Aurrera egin zuten, eta balo-

Ezkerreko orriko irudian, Gutierrez-Lavandero familia Legazpin: Jose Antonio, Edurne umetxoa kotxean duela, Irene –txirristan–, Oihane eta Eneko. Goiko irudian, Ataungo Lasa-Rodriguez familia: Suar, Asier, Izar, Ainara eta Fani –besoetan–. T. MADINABEITIA

razio prozesua etorri zen gero.

«Haurrak ez dira edonolako familiatara joaten eta ondo aukeratzen dituzte: familiak daukan denbora begiratzen dute, etxea, inguruak, herria... dena.

Test psikologikoak ere egiten dituzte». Balorazio positiboa jaso zutenean, itxaron zerrenda batean sartu eta, haurra iritsi bitartean, formazio saioetara joan ziren tarte batean.

Saio haietako batean esan zieten neskato bat zegoela, zazpi hilabetekoa, beraientzako modukoa. Momentuan esan

zuten baiezkoa. «Haurdun zaudela esaten dizutenean bezala sentitu nintzen, a ze urduritasuna!», gogoratzen du Edurnek.

Egokitze fasea izan zen hurrengoa: «Etxegorrin –bisitak egiten diren etxea da– egon ginen lehenik, gero beste bisita bat, gero beste bat, gero etxera ekarri genuen asteburua pasatzera, gero egun gehiago etorri zen, eta, azkenik, 2012ko abenduaren 12an behin betiko geratu zen. Bi hilabete eta erdiko prozesua izan zen, baina oso luze egin zitzaigun».

Urte batzuk igaro dira dagoeneko, eta hasieran aldi baterako harrera izan behar zena, harrera iraunkor bihurtu da. Neskatoa, bitartean, hazten doa.

Gaur 5 urte ditu, eta «ezagutzen du bere egoera, bi ama dituela esanez aritzen da». Etxeko eguneroko martxan bat gehiago da Irene, eskolara joaten da, oporretara eramaten

26 haur Goierrin Gipuzkoa osoan 600dik gora haur edo adingabe daude, ia 700, foru aldundiaren babesean eta haren tutoretzapean. Horietatik 320 harrera etxe edo egoitzatan bizi dira, eta beste 380 harrera familietan. Goierrin 26 haur eta gazte daude jasota, hainbat herritan banatuta ataun. Lau haur, tartean Lasa-Rodriguez familiarekin bizi den Fani.

Beasain. Zazpi haur.

Gabiria. Haur bat.

Lazkao. Haur bat. legazpi. Haur bat, Irene, Gutierrez-Lavandero familiarekin bizi dena. Hilabete gutxiko haurtxoa ere badu harreran jasota familia honek, larrialdiko harreran.

Ordizia. Hiru haur segura. Haur bat. zaldibia. Bi haur. zumarraga. Sei haur.

08 GOIBERRI

ASTEKO GAIA

Hiru harrera mota Gipuzkoan hiru harrera mota egin ditzakete familiek foru aldundiaren babespean dauden adingabekoak beren etxeetan jasotzeko. larrialdikoa. Momentu batetik bestera familia bat behar izaten da. Familia prest egon behar da harrera hori egiteko. Epe motzekoak dira, normalean hiru hilabetekoak, eta sei hilabetekoak gehienez. Harrera hori egiten da umearekin zein neurri hartu behar den (jatorrizko familiarekin itzuli, aldi baterako harrerara bideratu edo adopzioa) baloratzen den bitartean. aldi baterakoa. Bi urteko iraupena du harrerak gehienez.

Kasu hauetan, umearen jatorrizko familiarekin esku hartze bat egiten ari da profesional talde bat beraien arazoa konpontzeko, eta hori egiten den bitartean umea harrera familia batekin dago. Aldi baterako harrera familiek laguntza ematen die adingabeei familietatik kanpo egongo diren denboraldi horretan eta zaindu egiten dituzte, jatorrizko familiekin egoteko baliabideak emanez. iraunkorra. Iraupen mugagabea dauka, adingabeak 18 urte bete arte luza daiteke.

Haurrak jatorrizko familiarekin ezingo duela bueltatu erabakitzen denean, haur horrekin denbora gehiagoz egoteko prest dagoen familia bilatzen da.

Informaziorako: 943 11 52 22 familiaharrera@gipuzkoa.eus benetakobesarkadak.eus gizartepolitika.eus

dute –beti eraman behar dute gainean harreran hartutako haurra dela ziurtatzen duen foru agiria– , medikuarengana... «Erabaki txikiak, egunerokoak, gure kontu dira. Erabaki garrantzitsuak aldundiak hartzen ditu, ebakuntza baten aurrean, esaterako». Aldiro bere familia biologikoa ikustera ere eraman behar dute harrerako alabatxoa. Alde horretatik Gutierrez-Lavandero familiak ez du arazorik izan, bisitak gutxi direlako eta beti «atseginak eta lasaiak» izaten direlako, eta pozik daude. Izan ere, beste harrera familia batzuen esperientziak ezagutzen dituzte, eta bisitak zailagoak izan daitezkeela badakite.

Diputazioaren teknikari batek gainbegiratzen du harrera prozesuaren bilakera, behar denetan laguntza emateko. Legazpiarrek ez dute bere behar handirik izan, izanere, «Irene iritsi zenean txikia zen, eta bere motxilatxoa ekarri zuen arren, ez dugu ia integrazio arazorik izan; baina egia da ume koskorragoek izaten dituztela».

Balorazioa oso ona da. Oihane alaba gazteak argi dauka: «Irene nire ahizpa da, nire amarengandik jaio izan balitz bezalakoa. Esperientzia hain polita da... Jendea animatzen dut! Nik nire haur propioak izan nahi ditut, baina harreran ere hartuko ditut».

Edurne, Jose Antonio eta Eneko ere iritzi berekoak dira, eta zera esaten dute familiak animatzeko: «Zeure semea edo alaba hazteko denbora baldin baduzu, berdina da, bisitak kenduta. Diputazioak asko laguntzen du, baita ekonomikoki ere, eta hori ez da aitzakia». Orain, lan gehiagorekin dabiltza, larrialdiko harreran jasotako haurtxoarekin. Gabonak aurretxoan iritsi zen, eta sei hilabete egingo ditu beraiekin.

«Haurdun geratzean bezalako poza sentitu nuen haur bat zegoela esan zigutenean» Edurne Lavandero Ama harreragilea

«Nik argi daukat nire ume propioak izateaz gain, harreran ere hartuko ditudala» Oihane Gutierrez Ahizpa harreragilea

«Bi urteko egonaldian gure etxeko marka utziko geniola pentsatu genuen» Ainara Lasa

Ama harreragilea

Fani gelditu egingo da

«Haurrak bestela zer bizitza edo etorkizun izango lukeen pentsatzeak adorea ematen du»

Ataun San Martinen bizi den Lasa-Rodriguez familiaren ka-

Aita harreragilea

Asier Rodriguez

sua ez da oso desberdina. Asier eta Ainarak eta Izar (8 urte) eta Suar (7 urte) beren seme-alabek osatzen dute familia hori.

Duela urte bete pasatxo Estefania, Fani, ere beraiekin bizi da.

Bikote horrek bigarren haurra izan eta gero familia handitzeko gogoarekin jarraitzen zuen, baina ez zuen nahi beste semealaba biologikorik. Harrera familiaren gaiak atentzioa eman zien eta duela hiru urte abiatu zuten prozesua.

Hilabete askoko prozesua eta «gogorra» izan zen: «Dena analizatzen dute eta prest egon behar zara horretarako». Bilerak, galdeketak, etxea eta inguruak ezagutzeko teknikarien bisitak... eta azkenik, balorazioa: «Harrera familia izateko egokiak ginela esan ziguten; lasaitu edarra hartu genuen!».

«Gero itxaron egin behar duzu, zuk aukeratu duzun profileko haurra egokitu arte. Zuk esaten duzu nolako haurra nahi duzun: sexua, adina, arraza, gaixotasunak... Gu nahiko zabalak izan ginen eta gure baldintza bakarra txikia izatea izan zen». Baina itxaronaldia luzea izan zen: «Familiak behar zirela, familiak behar zirela, eta ia bi urte igaro ziren». Itxarotea emozionalki «oso gogorra» suertatu zitzaiela aitortu dute Asierrek eta Ainarak.

Iazko urtarrilaren amaieran jaso zuten deia: neska koskorra zen, emergentziazko familia batetik zetorren... Momentuan esan zuten baietz. Otsailaren 9an ezagutu zuten: «Ikusi bezain pronto jakin genuen bera izango zela», diote hunkituta.

«Behin-behineko harrera izango zela esan ziguten, gehienez bi urte igaroko zituela gurekin, ama biologikoarekin egiten ari ziren berregokitzapen programa amaitu bitartean. Baietz esan genuen. ‘Bi urte horietan gure etxeko marka utziko diogu’, pentsatu genuen».

Estefania zen neskatoa, eta hiru urte zituen. Bi hilabeteko egokitzapena egin behar izan

GOIBERRI 09

ASTEKO GAIA

zuten etxera eraman arte. Hura ere «gogorra» izan zen. Apirilean iritsi zen Ataunera eta etxean Fani deitzen hasi ziren.

Urtebete igaro da, eta neska txikia oso ondo txertatu da etxeko eguneroko martxan, eskolara joaten da, Izarrek eta Suarrek ederki hartu dute –pazientzia handia dutela diote gurasoek–... baina «denok dakigu Fanik bi familia dituela, eta bere beste familia oso presente dago gure etxean, hari buruz garbi hitz egiten dugulako». Bisitak egiten dizkiote aldiro familia biologikoari, eta amak, mamak , ez du huts egiten: «Lotura handia dago. Hala ere, bisita gehiegi direla iruditzen zaigu, astero, emozionalki asko lardaskatzen dute Fani. Bisitatan amarekin eta beste harrera familia batean dagoen anaiarekin elkartzen da».

Balorazioa positiboa da ataundarren kasuan ere: «Haur honek bestela zer bizitza edo etorkizuna izango zuen pentsatze hutsak egun aldrebesak atzean utzi eta hurrengoetan pentsatzeko adorea ematen dizu. Gainera, beste bi semealabentzat ikasketa praktiko bat dela iruditzen zaigu: beste haur batzuk nola dauden, beste guraso batzuk nolakoak diren, zein pribilegiatuak garen gu...».

Familia gehiago animatuko lituzketen galdetuta, zera erantzun dute: «Nola ez ditugu ba animatuko? Gurasoengandik banandutako haur asko aterpetxeetan daude, eta askoz ere gehiago izan gaitezke haientzako harrera familiak. Tarte batean besterik ez bada lagundu ahal duzula eta ez duzula laguntzen pentsatzea pena da.

Guretzako harrotasun bat da haurrari laguntzea. Eskuzabalak izan behar gara! Gainera, diputazioko profesional taldeak asko laguntzen du, beti daude gure ondoan».

Asierrek eta Ainarak duela gutxi jakin dute Faniren harrera iraunkor bihurtu dela. Pozak zoratzen daude etxeko guztiak!

Jose Mari Lezana

Foru aldundiko Familia Harrera eta Adopzio ataleko burua

«Beti izango dira umeak familia bat behar dutenak, ez dago amaierarik» T. Madinabeitia Donostia Azkar erantzun du Jose Mari Lezanak harrera familiei buruz hitz egiteko gonbiteari. Gipuzkoan, haurrak jasotzeko prest egon daitezkeen familien bila dabiltza etengabe.

Noiztik lantzen da familia harreraren gaia aldundian?

Duela 30 urte edo; atala berriagoa da. Halere, oraindik ezjakintasuna dago.

Zer da harrera familia?

Bere etxeko atea irekitzen duen familia da, diputazioaren babespean dagoen umea hartzeko eta atenditzeko.

Umea zergatik egoten da diputazioaren babespean?

Beti babes gabezia dago atzetik. Umea bere gurasoengandik bereizi dugu egoera zaila delako, bere beharrak beteta ez daudelako (arduragabekeria, tratu txarrak...).

Zenbat haur daude horrela?

Diputazioaren babespean 600dik gora daude; harrera familietan 360. Besteak egoitzatan edo harrera egoitzatan daude, 320 gutxi gora behera.

Zer eskaintzen die familia horiek umeei?

Inguru bat maitasuna emateko, arreta on bat emateko, ume horien beharrak ondo betetzeko, beren garapena hobetzeko. Foru aldunditik laguntza teknikoa eta ekonomikoa ematen diegu, gure ardura delako umeekin egiten duten lana gainbegiratzea eta laguntzea zeregin horretan.

Nolako familiak behar dira?

Oso familia desberdinak behar ditugu, umeak ere oso desberdinak ditugulako: bikote heterosexual edo homosexualak, pertsona bakarrak,

GOIBERRI

jende gaztea, jende helduagoa... Umeen adinak eta egoerak ere oso desberdinak dira.

Ume batentzat familia bat egokia izan daiteke, eta beste batentzat ez.

Familia batek nahi badu, zer egin behar du?

Informazioa eskatzeko, 943 11 52 22 telefonora deitu edo familiaharrera@gipuzkoa.eus helbide elektronikora mezua idatzi. Webguneetan ere badago informazioa: benetakobesarkadak.eus eta gizartepolitika.eus. Aurrera egitea erabakitzen bada, formazio saioak egiten ditugu hilero, espektatibak, beldurrak, zailtasunak... azaltzeko. Hortik aurrera, izena eman eta balorazio prozesua hasten da: elkarrizketa batzuk egiten dira banan-banan, familiaren etxea bisitatzen da, test batzuk egiten dira... Balorazioa gaindituta, teknikariek familia horrentzat egokia izan daitekeen umea proposatuko dute.

Parekatzea ahalik eta egokiena egiten da, harrera prozesuak aurrera egingo duela ziurtatzeko. Itxaroten den bitartean, formazio gehiago jaso behar da.

Familia batentzako ume aproposa ikusten bada, elkar ezagutza dator eta, gauzak ondo badoaz, harrera finkatzen da.

Familiak zein konpromiso hartzen ditu ume horrekiko?

Beren seme-alaba bat bezala zaindu behar dute. Tutoretza eta ardura nagusia diputazioak mantentzen badu ere, eguneroko gauzetan familiaren ardura da. Baina umeak harremanak edukiko ditu jatorrizko familiarekin eta bisitak gauzatzeko prest egon behar da.

Diputaziotik zer nolako laguntza ematen duzue?

Jarraipena egiten da. Familia eta ume bakoitzak profesional bat du atzetik, bisitak egiten dituena eta zailtasunak sortzen badira laguntzeko; berehalako erantzuna ematen du.

Familiak etengabe behar dira.

Jendea beti beharko dugu; orain behar ditugun familiak lortzen baditugu ere, beti izango dira familia behar duten umeak. Guk animatzen dugu, eta baita une honetan harrera egiten ari diren familiek ere, zailtasun batzuk izan arren, balantzea beti positiboa delako.

10 GOIBERRI

GAZTEAK

ÂŤAsebetetze handia da egindako lanarekin gustura gelditzeaÂť Gipuzkoako Eskolarteko Bertsolari Txapelketako finalean aritu berri da Itziar Mendia beasaindar gaztea.

Josune Zarandona Beasain Apirilaren hasieran Azpeitian jokatu zen Gipuzkoako Eskolarteko Bertsolari Txapelketan ez zuen txapelik irabazi Itziar Mendiak (Beasain, 2000), baina gustura dago emandako mailarekin. Bat-bateko modalitatera ohitu eta bere buruarengan konfiantza irabaztea ditu helburu aurrerantzean.

Noiztik datorkizu bertsolaritzarako zaletasuna?

Gure etxean beti egon da bertsolaritzarako zaletasuna. Bederatzi urte nituela eman nuen izena lehenengoz Beasaingo Bertso Eskolan, probatzeko.

Bertso idatziak landu nituen hasierako urteetan. Gero, 11 edo 12 urte nituela bat-batean aritzeko taldera pasatzeko garaia iritsi zitzaidan. Beasainen talderik ez zegoenez, Ordiziako Goierriko Bertso Eskolara joan nintzen.

Nola bizi izan zenuen saltoa?

MIKEL ALBISU

Babeslea

Hasiera gogorra izan zen. Ordura arte ez nintzen inoiz bat-batekoan aritu, ahalegin handiagoa eskatzen zuen. Gainera, nire adineko bakarra nintzen eta ez nuen inor ezagutzen.

Gero, praktikarekin nire buruarengan konfiantza irabazten joan nintzen eta orduan harrapatu ninduen mundu honek.

Nola oroitzen dituzu bertsotan

lehenengoz egin zenituen jendaurreko saioak?

Lehenengo saioetan prestatutako bertsoak kantatzen nituen, liburu azokaren batean, jubilatuen etxean... Gero, tarteka bat-bateko saioaren bat edo beste ere bai, baina Gipuzkoako Eskolarteko Txapelketakoak izan dira garrantzitsuenak. Iaz eta aurten izan dut parte hartzeko aukera, eta bietan iritsi naiz finalera.

Nolako esperientzia izan da zuretzat Eskolarteko Txapelketetakoa?

Alde batetik pozgarria. Bai iaz eta bai aurten espero baino maila altuago eman baitut txapelketan. Bestalde, zaila ere izan da. Urduritasun handia izan dut, trabatzen bazara ere aurrera egin beharra daukazu...

Baina nire buruarekin gustura nago. Horrenbeste urtetan prestatzen aritu eta gero, polita da horrelako saioetan parte hartu ahal izatea.

Aurrera begira zein helburu dituzu?

Ahalik eta saio gehien egitea gustatuko litzaidake, hobetzen joateko eta nire buruarengan konfiantza gehiago irabazteko.

Bat-batean, norberak bertso bat sortzea ikaragarri polita da.

Asebetetze handia da egindako lanarekin gustura gelditzea.

12 GOIBERRI

ERREPORTAJEA

Baloia eskuan 50 urtez Legazpiko La Salle eskolako ikasle ohien gerizpean sortu zen taldea 1967an.

Jose Inazio Rodriguezek kuadrilla batzuk elkartu zituen eta eskubaloian jokatzeko erronka bota zien. 50 urte pasa dira eta taldeak bizi-bizirik dirau.

Miriam Luki Legazpi Ernesto Gamiz 1967an San Inazioko jaien bueltan jokatu zuten eskubaloi partidako jokalaria izan zen. Bi kuadrillek baiezkoa eman zioten Jose Inazio Rodriguezek egindako gonbiteari.

Elastikoak erosi zituzten eta nork irabazi zuen gogoan ez badauka ere, Gamizek partida gogoangarria izan zela akorduan dauka: «Partida hura jokatzea ideia itzela izan zen, desiatzen geunden, fraideek jokoaren nondik norakoa erakutsia zizkiguten aurretik eta bi kuadrillen arteko lehiari bidea eman genion».

Partida hori jokatu zutenetik 50 urte pasa dira jada. Nor-

gehiagoka jende askok ikusi zuela dio Gamizek: «San Inazioko jaiak festa handiak ziren garai hartan. Hartxintxar zoruan eta ateak geuk La Salletik eskuz igo ondoren jokatu genuen!».

Egun hartan neurtu ziren bi talde haietatik argazki bakarra geratzen zaie. 25. urteurrena bete zutenean erakusketa jarri zuten eta ondorenean argazki andana galdu zuten. Pena hori daukate. Bi talde haietatik, dena dela, beste zerbait geratu zaie. Hain zuzen, egun La Salle eskubaloi taldea den elkarte handi, zabal eta bizia. Izan ere, talde bakarra sortu, eta jokalariak federatu ziren. «Gehienak,

ordurako, lanean geunden; asko eta asko Patrizio Etxeberrian. Entrenamenduak iluntzeko zortzietatik aurrera egiten genituen Buen Pastorren».

Buen Pastor fraideen eskola zen, hango «kiroldegian» aritzen ziren entrenatzen, eskolako patioa «kiroldegi» izendatu du Gamizek barre artean.

Orduko «kiroldegia» Asteburuan jokatzen zuten, 11:00etan meza izaten zen eta ostean egiten zituzten partidak. Hasieran Euskal Herria plazan bertan jokatzen zuten eta hara ere ateak eskuz eramaten zituzten, kantxaren markak eskuz egiten zituzten

bezalaxe . Gerora, «kiroldegian» jokatuko zituzten.

Gamiz akordatzen da Legazpiko jaietan jokatutako partida batekin: «Gutako askok txarangan jotzen genuen. Lo gutxi eginda joan ginen Pasaiako taldearen kontrako Gipuzkoako Kopako partidara. San Juan auzoko Mirasoleko lastategi batean egin genuen lo apur bat eta handik partidara. Irabazi egin genuen».

Plasticos Mel izan zen La Salle eskubaloi taldearen lehenengo babeslea. Diru laguntza horiekin ordaintzen zuten herriz herri jokatzera eramaten zituen autobusa. Bigarren denboraldirako harrobia sortzen joan

GOIBERRI 13

ERREPORTAJEA

zen eta taldeak biderkatzen.

Eskola mailan La Sallen irakasle zen Migel Anjel Burgerak bultzada handia eman zion eskubaloiari Legazpin.

Manolo Mugerza fitxatu zuen, esate baterako. Mugerza 15 urterekin sartu zen taldean eta egun entrenadorea, zuzendaritzako kidea, jokalari ohia, jokalarien aita eta beste da La Salle eskubaloi taldean. Eten bakarra egon da taldearekin egin duen ibilbidean, ez ordea eskubaloiari lotuta egin duen bidean.

Soldadutza Ceutan egokitu zitzaion. «Leon kapitainak iritsi berritan deitu zidan. Hara bidali zuten eta gradua kendu 1983ko otsailaren 23ko Estatu Kolpean parte hartu izanagatik. Legazpikoa ote nintzen galdetu zidan. Gamiz, Ibargutxi, Zubeldia ezagutzen dituzu? Galdetu ere.

Nik baiezkoa eman nion eta soldadutza erosoa izango nuela agindu zidan. Hala izan zen».

Leon kapitaina Gipuzkoako Eskubaloi Federazioko kidea izandakoa zen eta Loiolako kuartelean soldadutza egiten zutenak eskubaloian prestatzen zituen, Jaizkibelgo taldea zuzendu zuen; han jokatutakoak ziren aurrez zerrendatutako legazpiar horiek guztiak.

Mugerza Legazpira itzuli, eta taldean jarraitu zuen. Domingo Agirren entrenatzen ziren eta ikastolakoekin «halako lehia» zegoela dio. Azkenean jokalariak elkartzea lortu zuten. «Zuzendaritzako kide beteranoenek taldea utzi zuten eta guk haiek erakutsitakotik lekukoa hartu genien».

Zuzendaritza taldeko beterano horietakoa da Josetxo Elkorobarrutia. Hamabost bat

Argazki nagusian, hirugarren denboraldiko taldearen argazkia, 1970 inguruan. Orri honetan ezkerrean, lehenengo taldea, federatu gabea, 1967an. Beste hirurak 90eko hamarkadakoak dira. LA SALLE

«Lehen partida hura jokatzea ideia itzela izan zen, desiatzen geunden» Ernesto Gamiz Jokalari ohia

«Guk aurrekoek erakutsitakotik heldu genion taldearen zuzendaritzari» Manolo Mugerza

Zuzendaritzako kidea

urte egin zituen La Sallen lanean. Lehenengo maila nazionalera igotzeko ateak ireki zitzaizkieneko pasadizoa gogoan du: «1983an Kordobara (Andaluzia) joan ginen, autobus bete legazpiar, ez genuen igoera lortu baina laugarren geratu ginen Espainia mailan».

Emakumezkoak noiz hasi ziren jokatzen galdetuta, 19791980ko denboraldira egin du atzera, «aurretik ere jokatzen zuten neskek, baina ez La Sallen». Egun, La Salle eskubaloi taldeak 140 jokalari ditu federatuta eta taldean gehiago dira neskak mutilak baino.

La Salleko mugak gainditu eta maila handiko taldeetara joan diren jokalari bat baino gehiago dago, aurtengo Olaria Saria jasoko dute Legazpiko jaietan eta beste 50 urte lanean betetzeko prest daude.

14 GOIBERRI

SARETIK

Albisteak

Sarean ikusia

Gaztezuloren bideo lehiaketa

Beasaingo Udalak weba berritu du Beasaingo Udalak bere webgunea goitik behera berritu du, itxura berria emanez.

«Egungo teknologia berriei egokituta, argiagoa, erabilterrazagoa eta herritarrei eskaini beharreko oinarrizko zerbitzuak emateko prest» dagoela azaldu dute. Herritarrei begira ez ezik, bisitarientzako informazioa ere jarri dute, dena «erraz, zuzen eta argi» ikusteko moduan. Eguneroko informazioak ere toki berezia izango du, eta herritarren iritziak jasotzeko atala ere izango da. Zenbait atal osatzen joango dira oraindik, eta uda ondoren erabat bukatuta izatea espero dute. beasain.eus

baduzu.eus

Baduzu: Kontsumitzaile euskaldunen kluba uskara balio erantsia izan daiteke saltoki, komertzio eta enpresa askorentzat. Bai behintzat euskaraz bizi eta erosi nahi duten herritar euskaldunen artean. Helburu horrekin sortu da Baduzu.eus, euskal kontsumitzaileen kluba.

Euskaraz salerosten duten komertzioen gida bat da, eta kontsumitzaileek beraien iritzia emateko aukera dute bertan.

E

Kontseilua, Behatokia eta Bai Euskarari ziurtagiria daude egitasmo horren atzean. Hizkuntzaren normalizazioa laguntzeaz gain, alor sozio-ekonomikoan eragitea du helburu tresna berriak. Euskaraz erosi nahi duten kontsumitzaileak beraien gaiak euskaraz saltzen dituzten komertzioekin harremanetan jartzen ditu, komunitate bat sortuz. Dagoeneko 4.000 establezimendu daude, eta mapa batean ikus daitezke.

Gaztezulo aldizkariak, gazteei zuzendutako 8. Bideo Lehiaketa jarri du martxan. 16 urtetik gorako gazteek parte hartu ahal izango dute, minutu bat eta hiru minutu arteko lan originalekin.

Lanak aurkezteko epea maiatzaren 26ra arte dago zabalik.

1.200 euroko sari nagusia eta 300 euroko beste sari bat emango dituzte. Oinarri guztiak

gaztezulo.eus atarian daude.

Instant1ean argazki lehiaketa Ni ere #sareanONdo eta zu? lemapean, Instant1ean lehiaketa egingo du aurten ere Gipuzkoako Foru Aldundiak, 13 eta 17 urte arteko gazteei zuzenduta. Parte-hartzaileek, eguneroko une bat edo zaletasun bat irudikatu behar dute, argazki edo bideo batean, eta Instagramen #Instant1ean eta #sareanONdo traolak erabili.

GOIBERRI 15

SARETIK

saretik

Legorretan, suziriekin; suhiltzaileak Lazkaibar parean; Seguran, zaharren egoitzakoak; Legazpin Hiru sindikatua kamioi eta guzti. HITZA

Korrikak utzi duen aztarna iruditan gunak igaro dira Korrikak, eguraldia lagun, Goierri zeharkatu zuenetik, baina bizirik dirau oraindik euskararen aldeko festa erraldoi haren oroimenak.

E

Une hunkigarri asko, festa giroa, jendetza, erreibindikazioa, malkoak, algara, bitxikeriak... denetarako eman zuen Korrikak, goiko irudiak horren lekuko Baina izan ziren gehiago ere: herri handietan goizaldean izan zituen harrera jendetsuak eta

herri txikietan jasotako agur beroak, aldapetan gora korrikalariek botatako izerdiak, furgonetetako kideen animo mezuak, txirrindulariak, monoziklistak, mozorroak, lanbide desberdinen agerraldiak ...

Hitzak Korrikarekin batera

egin zuen ibilbide osoa Goierrin zehar apirilaren 8ko gau eta goiz haietan, eta lasterketaren lekukotasuna jasota eta gordeta du bideo eta argazki ugariren bidez. Webgune honetan zintzilikatuta daude. goierri.hitza.eus