Α .1.1. Το γ κρ οτ έσ κο σ ώμ α της κα ρνα β α λ ι κής παρ άδ ο σης | M i kh a i l B a kh ti n Η παράδοση της ανατομικής επίδειξης, στα αντίστοιχα θέατρα, κληροδοτήθηκε από τον 15ο αιώνα στον 18ο. Σύμφωνα με την Giovanna Ferrari οι δημόσιες ανατομές του 1523, 1540 και 1544, εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού, τον Ιανουάριο. Το καρναβάλι, αποτελούσε μια περίοδο του χρόνου, που άλλαζαν οι κανόνες της πόλης, οι τάξεις και οι τύποι των ανθρώπων που μπορούσαν να παρακολουθήσουν μια δημόσια ανατομή. Η «ανατομία του θεάτρου ήταν κάτι περισσότερο από επιστημονικό ή ακαδημαϊκό συμβάν. Ήταν, ένα τελετουργικό καρναβαλιού» (Lazzerini, 2012: 97). Το καρναβάλι, ως εκδήλωση κοινωνικού μετασχηματισμού, αποτελεί τον έναν από τους δύο κύριους άξονες της προσέγγισης του Ρώσου θεωρητικού λογοτεχνίας και φιλόσοφου Mikhail Bakhtin (1895 – 1975). Ο δεύτερος άξονας, συνοψίζει την έννοια του γκροτέσκου σώματος, δηλαδή, ενός σώματος απείθαρχης βιολογικής και κοινωνικής μεταμόρφωσης. Η ανάλυση του Bakhtin, επικεντρώνεται στον λαϊκό πολιτισμό του ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης Αναγέννησης, ώστε να προσφέρει μια εναλλακτική ανάγνωση του σώματος και της έκφρασής του κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού. Ο στοχαστής, αντιλαμβάνεται την πρώιμη Αναγέννηση, ως τη στιγμή της μετατροπής του δυτικού κοινωνικού διαλόγου, και το έργο του λογοτέχνη, François Rabelais (1483 - 1553) ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μετατροπής. (1895 – 1975). Το βιβλίο του Bakhtin, Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του (1965), παρέχει μια νέα ερμηνεία για τα καρναβάλια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, θεωρώντας τα συστατικά στοιχεία στη ζωή του ευρωπαϊκού πολιτισμού. O Bakhtin, βρίσκει στο μυθιστόρημα του Rabelais, ένα πλήθος από διογκωμένες σωματικές εικόνες, βαθιά εορταστικές, που έρχονται σε αντίθεση με την άκαμπτη εικόνα
22
