Geste (Transparant 59)

PB- PP B- 3/5029 BELGIE(N) - BELGIQUE

Driemaandelijks tijdschrift van Graffiti vzw oktober – november – december 2014 • dertiende jaargang nr. 59 • v.u. Peter Bosschaert • Dampoortstraat 84 9000 Gent • Afgiftekantoor 9000 Gent X • P2A6209

59

nr

Geste

voorwoord “Op naar een liefdevol 2015!”

Traditioneel klink ik samen met mijn beste vriendin op het nieuwe jaar alvorens we een stap in het Gentse nachtleven zetten. “Happy thirty and single”, Ellen, “ik doe daar niet meer aan mee!” Resoluut greep ze naar haar handtas en haalde een groene maretak tevoorschijn. “En ik begin vanavond al met mijn nieuw voornemen! Dit, en ze zwierde de maretak in de lucht, is mijn extra verleidingswapen!

2

Ze zag mijn bedenkelijke frons en reageerde. “Luister Ellen, openingszinnen zijn nooit mijn ding geweest. Maar vanaf dit jaar komen er geen woorden meer aan te pas. Iedereen mag me ongestraft zoenen. En de beste zoener, die neem ik mee naar huis!” Ze hield ter bekrachtiging van haar voornemen de maretak fier boven haar hoofd.

“Strak plan”, Loetje, “maar euhm… Is een kus je enige waardemeter? Het oog wil toch ook wat? Of niet? En, hoe zeg ik het je… Soms heb je de neiging iets te diep in het glas te kijken. Zeker op het eind van de avond is je beoordelingsvermogen toch wat vertroebeld.” Daar had ze niet aan gedacht. En het is niet omdat de nood hoog is, dat er geen grenzen meer zijn! Dus spraken we onderling een teken af. Ik zou haar die avond in de gaten houden. Indien er een potentiele partner bij haar maretak kwam pronken, zou ze niets ondernemen zolang ik haar de ‘thumbs up’ niet gaf.

ELLEN THEITE

|

voorwoord

En het werkte; mijn vriendin heeft een vriend! Een goede kusser, beweert ze.

Een knappe, vind ik. En met die ene thumbs up, deed ik mijn eerste goede daad van het nieuwe jaar.

colofon

Redactie Martijn Nelen, Barbara Commeyne, Ellen Theite, Sander Demeester, Peter Bosschaert, Hanne Fabri, Stefaan Willems, Diana Goderich, Eugenie D’Hooghe Illustraties Barbara Commeyne Fotografie Hanne Fabri, Eugenie D’Hooghe, Sven Smets, Daniel Hernandez-Salazar, Diana Goderich, Sander Belmans, Alice Familienaam Eindredactie Ellen Theite Vormgeving Sander Belmans Druk Druk in de Weer Verantwoordelijk uitgever Peter Bosschaert

inhoud

In het teken van de geste

4

Allo Micro

8

Gebaren met een wereldwijd gebruik

Hollywood aan de Dampoort

Mag ik even storen?

10

Strijden met straatkunst

12

Emotio-Nelen

16

Romy Cools

18

Haal je tong uit mijn mond, dit is een afscheidszoen!

20

In beeld

24

Wat is tot nog toe je mooiste goede daad?

Interview met kunstenaar Daniel Salazar

Altruïsmeman

De kleinste spruit van Graffiti vzw

30

Graffiti vzw in 2015

KapOw in Kinshasa

27

What’s up doc?

30

Een mokerslag van creativiteit

Njam, leesvoer!

3 inhoud |

Eén, twee, drie of vier kussen?

18

12 4

In het teken van de

geste

|

in het teken van de geste

4

TEKST EN ILLUSTRATIES: BARBARA COMMEYNE

Wanneer ik nadenk over tekens die mensen gebruiken, dan zie ik spontaan duikers voor me.

Omdat je onder water niet kan spreken, hebben duikers signalen afgesproken voor allerlei situaties die zich daar kunnen voordoen. Gebaren zeggen vaak op een eenvoudige manier meer dan woorden. Als ze gedeeld worden door velen creĂŤren ze zelfs een groepsgevoel. Zelfs als politiek statement zijn enkele handgebaren wereldwijd bekend.

5 in het teken van de geste

|

Hang loose op Hawaï Eén van de vrolijkste begroetingen, en onlangs nieuw leven ingeblazen door de Amerikaanse president Obama, is het Hang Looseteken. De oorsprong van dit gebaar ligt op het zonnige Hawaï, de geboortegrond van de president. Voor dit gebaar strek je je duim en pink zijwaarts en buig je de drie middelste vingers naar voren.

Daarna maak je met je hand een heen- en weer zwaaiende beweging. Het gebaar heet ook wel ‘Shaka’ of kortweg ‘Aloha’.

Blijkbaar zou het gebaar overgewaaid zijn vanuit Spanje waar het betekende dat je iemand voor een borrel uitnodigde. In plaats van je hand heen en weer te bewegen, bracht je je de duim naar de mond. Of het nu dient om iemand te groeten of om iemand uit te nodigen voor een drankje, het is en blijft een leuk gebaar.

Het V-teken is ongetwijfeld één van de beroemdste en meest gebruikte gebaren uit de geschiedenis. Het zal je wel verbazen dat een Belg dit gebaar de wereld in hielp en niet Winston Churchill, die algemeen erkend wordt als de uitvinder van dit teken. Victor de Lavelaye bedacht het V-teken als symbool voor het Belgisch verzet tegen de Duitsers. Churchill maakte er een paar jaar later het universele gebaar van de overwinning van. Pas in de jaren 60 kreeg het zijn vredesbetekenis.

Hoewel het teken in de meeste landen een positieve boodschap overbrengt, maak je er in Ierland en GrootBrittannië best geen gebruik van. Daar is het teken een belediging, tenminste wanneer je het teken gebruikt met de rug van je hand naar iemand gekeerd. Waarom?

Een kleine eeuw geleden, de eeuw van de 100-jarige oorlog, raakten de Britten slaags met de Fransen.

Frankrijk was zo overtuigd van zijn overmacht dat ze bij elke Britse boogschutter de eerste en de tweede vinger van de rechterhand afhakten. Maar de Fransen verloren. Spottend hielden de Britse boogschutters hun beide vingers omhoog naar de Franse krijgsgevangenen.

Nogal luguber, niet?

Er is slechts weinig bewijs voor de bovenstaande anekdote. Maar in Ierland, Engeland, Wales en Schotland heeft het gebaar dezelfde impact als de opgestoken middenvinger in vele andere landen. Opgelet, het is ook als belediging bekend in landen die een kolonie zijn geweest van Groot-Brittannië. Best opletten dus waar je dit gebaar maakt.

|

rubriektiteltje

6

Het V-teken

De Hitlergroet De Hitlergroet of Nazigroet is een teken dat iedereen kent, maar waarvan slechts weinigen er een positieve connotatie aan linken. In de tijd van Nazi-Duitsland begeleidde men de groet samen met de woorden “Heil Hitler!”. De NSDAP voerde in de jaren 30 deze groet in om gehoorzaamheid aan de leider af te dwingen, en om de Duitse natie te verheerlijken. Uiteindelijk werd de groet ook verplicht voor burgers. Na de Tweede Wereldoorlog was het verboden de groet nog uit te voeren.

De Hitlergroet is waarschijnlijk een afgeleide van de Romeinse groet. Die groet was echter geen gebruik in het oude Romeinse Rijk, maar een uitvinding van toneelspelers uit de 17de en 18de eeuw.

Met het omhoog strekken van de rechterarm verbeeldden de acteurs de solidariteit tussen Romeinse soldaten. In de jaren 20 werd de Romeinse groet als Olympische groet geïntroduceerd. Tijdens de spelen van 1936, toen de nationaalsocialisten de Hiltergroet geofficialiseerd hadden in hun land, bracht dit ‘dubbel gebruik’ grote consternatie teweeg! Een groep Britse atleten maakte bij het betreden van de arena de Olympische groet, wat de Duitse toeschouwers in ware extase bracht. Alle andere naties hielden daarna zedig hun armen naast het lijf bij het betreden van het Olympisch stadion.

Wat ik persoonlijk best een grappig gebaar vind is het loser­ teken. Met je rechterhand maak je de hoofdletter L tegen je voorhoofd als teken van verachting tegenover de persoon waar je voor staat. Het gebaar werd wereldwijd zeer populair in de jaren 90, voornamelijk door films als Ace Ventura en The Sandlot.

Het loserteken heeft in specifieke contexten wel een heel andere betekenis. In Montenegro gebruiken de liberalen dit teken, terwijl het in de Filipijnen gebruikt werd door de supporters van Corazon Aquino tijdens haar president-kandidaatschap tegen Ferdinand Marcos. De L stond voor ‘Laban’, wat strijd betekent.

Is het niet ironisch dat de één zijn teken voor overwinning, de ander zijn teken voor misprijzen is?

Ben je nog altijd niet overtuigd door de kracht van een gebaar? Wel, als je nog eens op café gaat, roep dan eens: “2 biertjes!” terwijl je 3 vingers opsteekt. Ik ben benieuwd hoeveel pintjes je krijgt!

7 rubriektiteltje |

Het Loserteken

Allo Micro ons buurtfilmproject

|

allo micro

8

TEKST EN FOTO’S: HANNE FABRI

Zangtalent in het Zondernaampark, een goochelaar, beatboxer en drie superhelden in volle actie, een diepte-interview in het Godshuishammeke en een achtervolging aan het buurtcentrum.

Overal jong talent gewapend met micro, statief en camera.

Dit najaar lag Hollywood even aan de Dampoort met het buurtfilmproject Allo Micro.

moest in de eerste plaats hun verhaal en film worden.

Om van het project een succes te maken, konden we gelukkig rekenen op heel wat hulp. We werkten samen met verschillende organisaties uit de buurt, een aantal fantastische vrijwilligers en kregen met Creëer je wijk steun van de Stad Gent. Dankzij deze samenwerkingen bereikten we niet alleen een heleboel kinderen. We verzamelden ook een enorme diversiteit aan blikken op de buurt. Deze werden gebundeld in maar liefst zes uiteenlopende filmpjes.

Mooie afsluiter van het project was het toonmoment in december. We zetten onze tent op de kerstmarkt en nieuwjaarreceptie van de wijk, waar de kinderen hun blik op de buurt met alle bewoners deelden. Er volgden heel wat fijne reacties, herkenning en verwondering!

Wil je graag meer weten over het project?

Mail dan naar hanne@graffitivzw.be of surf naar www.graffitivzw.be/allo-micro

Het project Allo Micro werd gerealiseerd met steun van de Stad Gent.

|

Wie in Gent al eens van de Dampoortstraat naar de Sleepstraat wandelt kan er niet naast kijken: achter elke hoek en op elk pleintje zie je kinderen lopen, spelen, dromen, ruzie maken, voetballen, lachen… Niemand die de wijk beter lijkt te kennen dan zijn jongste bewoners.

Tijdens het project Allo Micro wilden we met hen aan de slag: Hoe kijken de kinderen naar hun buurt?

Wat vinden ze er belangrijk? Wat willen ze er over vertellen? Of liever nog; wat willen ze ons laten zien!

Creatieve communicatie is immers onze expertise.

Geen pen en papier dus voor de deelnemers, maar een introductie in de wereld van film en beeld, experimenteren met de camera, een brainstorm over de wijk en hopen ruimte voor eigen ideeën en meningen. Het

allo micro

even lag Hollywood aan de Dampoort

9

Samen met de kinderen van vzw Jong gingen we op pad in de wijk en registreerden we alle verborgen plekjes: de mooie muur, de vogelpoepbank, de trappen waar je niet mag spelen… Door de kinderen van bijhorende commentaar voorzien: ‘sommige mevrouwen worden hier boos, maar dat interesseert ons niet, wat moet je doen met hen (zucht)’. Met de kleintjes van basisschool Het Trappenhuis lieten we onze fantasie dan weer de vrije loop; plots werd de wijk het decor van een buurt geteisterd door moord en ontvoering.

De samenwerking met jeugdtheater Larf leverde via videodagboeken dan weer een intiem beeld op van het leven om en bij de Dampoort Tenslotte trokken we nog naar the place to be op woensdagnamiddag: het buurtpark. De vele voetballende, ravottende en rondhangende kinderen bleken er ware talenten voor de camera.

Jongleren, zingen, toveren, dribbelen, hoelahoepen… De wijk bruist van talent!

Younes 30 Zelf vind ik het belangrijk

om er te zijn voor je naasten.

Mijn goede daad speelt zich af op de Gentse Feesten.

Op de Feesten kwam ik een Braziliaan, Morelio, tegen en ik gaf heb hem onderdak..

Hij verbleef een aantal maanden bij mij en keerde dan terug naar BraziliĂŤ.

Adam 19, Luna 18 Adam: Het eerste wat me

|

mag ik even storen?

10

spontaan te binnen schiet is gisteren nog. Ik zag een arme jongen zitten aan de straatkant en heb voor hem een warme wafel met chocolade gekocht.

Luna: Die twee Schotse kerels hier naast mij heb ik onlangs leren kennen op een optreden.

Ik geef ze al een aantal dagen onderdak en ze mogen gebruik maken van een fiets die ik op overschot heb. We genieten van de muzikaliteit die ons verbindt.

Luna

Adam

mag ik eve Donna 58

Een aantal jaren terug nam ik deel aan een project dat zich engageerde voor jongeren zonder thuis. Ik ving de jongeren op en zocht mee naar een nieuwe thuis.

Ik wou er zijn voor mensen in nood.

Wat is tot nog toe je mooiste goede daad?

Roeland 56 Het voorbereidend werk

van de Kerstmarkt in Gent ging niet voor iedereen even vlot. Er had iemand zijn chalet met kerstpullen op de verkeerde locatie gezet.

Ik zag dat de persoon het moeilijk had en heb hem helpen verhuizen naar zijn juiste plek.

Fran 19, Joke 19, Maaike 19 We zetten ons in voor maat-

11

schappelijk kwetsbare jongeren. We lopen stage bij vzw Habbekrats Gent en houden ons vooral bezig met zinvolle dagbesteding. Momenteel zijn we aan het shoppen voor een feestje voor de jongeren van Habbekrats.

EUGENIE D’HOOGHE

|

Lisa 21

Recent gaf ik eten aan een dakloze.. Een goede daad zit voor mij in kleine dingen, zoals een glimlach of een liefdevolle knuffel.

mag ik even storen?

ven storen?

Strijden met straatkunst

|

god en zijn ongelovige thomassen

12

TEKST: STEFAAN WILLEMS FOTO’S: SVEN SMETS, DANIEL HERNANDEZ-SALAZAR

In Kazerne Dossin, te Mechelen, loopt nog tot 22 maart de tentoonstelling Genocide Dismissed.

De doodgezwegen tragedie van Guatemala. Een stevige titel van een pakkend verhaal. Wij gingen in gesprek met Daniel HernándezSalazar, de kunstenaar die met straatkunst de strijd aanbond tegen de collectieve slaap.

© Daniel Hernández-Salazar

Zijn er op politiek vlak al stappen ondernomen voor een historische rechtvaardiging?

Daar ben ik heel tevreden om. Voornamelijk omdat dit instituut symbolisch geladen is. Het is geen ‘normaal’ museum zou je kunnen zeggen. Het is een museum dat focust op de herdenking van de Holocaust en daarnaast een breed programma realiseert over de schending van mensenrechten. Zo’n museum stelt het contrast bloot tussen de verschillende tragedies in de wereld. Mijn levensmissie om de tragedie die zich in de jaren 80 in mijn land afspeelde wereldkundig te maken, is dus geslaagd.

Het meest belangrijke aspect van mijn werk is mensen bewust maken van deze genocide. Er zijn heel wat mensen die niet verder kunnen denken en/of kijken dan hun eigen leefwereld. Deze tentoonstelling functioneert als een wake-up call. Ze worden geconfronteerd met iets dat voor hen amper te vatten is. De geschiedenis die ik hier vertel is immers vergelijkbaar met andere massamoorden. Zelfs in mijn land ontkennen nog heel wat mensen dat er een genocide heeft plaatsgevonden. Sommigen doen dat uit zelfbehoud, anderen omdat ze er niet durven over spreken.

In de psychologie is erkenning een eerste stap in het helingsproces van een tragische gebeurtenis. Wel, met mijn werk wil ik alvast een perspectief op de feiten bieden.

Vandaar straatkunst? En wat is dan voor jou het verschil tussen straatkunst en deze tentoonstelling?

Volgens mij zijn dat gewoon de opeenvolgende stappen van eenzelfde project. In de jaren 90 kwam ik op het idee om op straat te werken. Ik had een grote fascinatie voor het werk van straatkunstenaars. Op straat bereik je een groter publiek en bovendien kan je met een beeld ook een analfabeet publiek aanspreken.

Uiteindelijk ligt een groot onrecht aan de basis van mijn straatkunst. In die tijd werkte ik immers samen met een onderzoeker die zich bekommerde om de waarheid achter deze gruwelijke geschiedenis. Hij bracht een publicatie uit waarvan ik het coverbeeld maakte. En jawel, dat coverbeeld is de - ondertussen welbekende - engel. Op termijn werd ik goed bevriend met hem. Maar mijn collega werd vermoord door het leger wegens de volharding in zijn onderzoek.

Een jaar na zijn dood besloot ik om de engel op 35 verschillende plekken in Guatemala te tonen. Op elke plek bracht ik de engel in verband met een gebouw of een monument dat een dialoog aanging met het beeld. Zo creëerde ik verschillende verhalen die stuk voor stuk de tragische geschiedenis subtiel ontsluierden. Daarna besloot ik om mijn praktijk een stap verder te brengen door de engel te tonen in landen, zoals de VS, die medeplichtig waren aan de tragedie in Guatemala. Nog een stapje verder liet ik de engel internationaal reizen naar plekken, zoals in Bosnië of Spanje, die een soortgelijke tragedie gekend hadden.

13 god en zijn ongelovige thomassen |

In de jaren 80 werd tijdens de burgeroorlog in Guatemala een groot deel van de Maya-bevolking systematisch uitgemoord wegens vermeende sympathieën met de communistische guerrillabeweging. Tot op vandaag is deze genocide nauwelijks onder de aandacht gebracht. Je maakte er jouw levensmissie van om daar verandering in te brengen. Hoe voelt het om in dit museum je werk te presenteren?

Er zijn een aantal dingen op til maar je voelt nog steeds een grote weerstand van de elite. In Guatemala heeft de oligarchie traditioneel de macht. Het leger zou in de jaren 80 geen genocide hebben gepleegd mochten zij daar geen bevel toe hebben gekregen. Nochtans blijven vele militairen en burgers angst hebben om deze geschiedenis op te rakelen. Dat heeft alles te maken met zelfbescherming omdat de huidige processen focussen op ‘de daders’ die bevelen uitvoerden.

In plaats daarvan moet er dringend een onderzoek gestart worden naar het machtsbastion dat de bevelen uitdeelde. In mijn opinie hoeft niet iedereen naar de gevangenis, enkel degenen die direct verantwoordelijk zijn voor de genocide. Pas daarna kunnen we overgaan naar slachtofferhulp omdat het probleem dan eindelijk erkenning heeft gekregen. En voor die erkenning moeten we het probleem aankaarten bij brede lagen van de bevolking die tot op vandaag stil blijven en de ogen sluiten.

dragen van kogels, behalve dan de schedel die zo sterk is dat het een kogel kan vasthouden. Een onderzoeker gaf me daar uitleg over een heel fragiel bot dat zich bevindt op schouderbladhoogte. Het is zo dun dat je er haast doorheen kan kijken. Hij noemde dit bot “de vleugel van een vlinder.” Via associatie kwam ik weer bij de engel terecht. Zo ontstond het beeld van de engel. Het is geen digitale foto, maar twee analoge foto’s op mekaar geprojecteerd: de foto van een man en de foto van deze fragiele botten die lijken op vleugels.

|

god en zijn ongelovige thomassen

14

Hoe kwam je op het idee van een engel?

Ik heb lang zitten broeden op een beeld dat deze precaire geschiedenis op gepaste wijze in beeld zou brengen. Zoals ik al aangaf waren mensen bang om over de genocide te praten. Uit angst gestraft te worden, ontkenden ze de feiten. Ik herinner me nog dat ik een foto zag van een aap die zijn mond, ogen en oren afdekte. Dit deed me denken aan de Guatemalteken die hun geschiedenis negeerden. Ik combineerde dat beeld met het verlangen dat ik al een tijdje had om een engel te verbeelden. Enkele jaren voordien was het een soort fotografische mode om mannen, vrouwen of kinderen met valse engelvleugeltjes te fotograferen.

Ik wou daarmee aan de slag gaan maar niet vervallen in oppervlakkigheid of kitsch. Ik heb altijd het doel om aan mijn foto’s een boodschap te geven.

Om terug te keren naar de jaren 90: op een dag was ik in een forensisch laboratorium dat onderzoek voerde op de restanten van slachtoffers van de genocide.

Ik was gefascineerd door de anatomie van het menselijke lichaam en hoe botten nauwelijks littekens

In de eerste plaats wil ik communiceren. Of dat nu Schone Kunst of fotojournalistiek is, maakt voor mij niet uit.

Dat is slechts een vorm, een gereedschap.

Ondertussen is de engel een mondiaal icoon voor de historische erkenning van genocides. Had je de iconische waarde van dit beeld ooit kunnen inschatten?

Nee, helemaal niet. Maar ik wil graag dat mijn foto’s iconisch zijn en representatief voor het verhaal dat ze verbeelden. Dat verleent foto’s net hun zeggingskracht.

Ik wil dat er meerdere lagen van betekenis in één beeld vervat zitten. Mijn bedoeling is om een situatie te analyseren, interpreteren en documenteren. En ik hoop dat mijn beelden een soort eeuwigheidswaarde krijgen, een historisch momentum verbeelden.

Is er een verschil tussen fotojournalistiek en kunstfotografie?

In de eerste plaats wil ik communiceren. Of dat nu Schone Kunst of fotojournalistiek is, maakt voor mij niet uit. Dat is slechts een vorm, een gereedschap.

In de kunstwereld heb je een veel kleiner bereik. Er zit een elitair snuifje aan. Maar daarom is het niet minder belangrijk. Want wie houdt de macht? De elite is de machthebber en zij hebben de mogelijkheid om structureel dingen te veranderen. Aan de andere kant is het heel belangrijk om te communiceren met brede lagen van de bevolking. De elite zal immers niet ingrijpen zolang het volk daar niet om vraagt. Ik communiceer graag met beide groepen.

Door mijn werk hier te tonen wordt het door wetenschappers opgenomen in de geschiedschrijving. Een museum heeft immers een bewarende functie. Deze tentoonstelling geeft een zekere ‘serieux’ aan mijn werk en dat is broodnodig om zo’n moeilijk onderwerp aan te kaarten.

Is straatkunst een politiek medium, een stem in de publieke ruimte?

Alles is politiek. Alles wat je doet, heeft betekenis. En als dat niet zo is dan leef je voor niets. Dan verdien je geld en eet je een hamburger in de McDonalds. Ik geloof daar niet in.

In het kader van de tentoonstelling Genocide Dismissed organiseert Kazerne Dossin een wedstrijd. Wat is de uitdaging?

De hele stad vullen met jouw stem! Wat verontwaardigt jou?

Tegen welk onrecht wil jij je stem verheffen? Breng een groep mensen bij elkaar en vertaal jullie stem in street art: kunst in de publieke ruimte die de samenleving wakker schudt.

Meer weten en deelnemen? www.kazernedossin.eu/NL/Extras/ Wedstrijd-Schreeuw-het-uit-tegen-onrecht

15 god en zijn ongelovige thomassen |

Schreeuw het uit tegen onrecht

emotio-

Martijn Nelen – graffiteur, illustrator, slam poëet maar bovenal columnist bekent: ik ben Altruïsmeman.

|

emotio-nelen

16

Nelen MARTIJN NELEN

Af en toe trek ik mijn cape aan en verleen ik een grafische dienst aan een goed doel. Naïef?

Onhaalbaar? Nochtans ben ik nog steeds niet verhongerd

“Altruïsme: onbaatzuchtigheid; gedrag of levenshouding waarbij je mensen helpt zonder eigenbelang”. De filosoof Auguste Comte bedacht deze term in 1851. Het antoniem van altruïsme, namelijk egoïsme, bestaat echter al veel langer. Egoïsme kennen we allemaal.

Daarentegen zijn we veel minder vertrouwd met de positieve tegenpool, in die mate zelfs dat er tot in de 19e eeuw nog geen term voor bestond. Typisch.

De mens zou echter zijn geestige zelf niet zijn als hij geen mechanismen had uitgedokterd die die belangeloosheid tegenwerken. Vooral de creatie ‘geld’ blijkt een storende factor. In onze lieflijke maatschappij heeft alles een prijs: goederen, diensten, mensen. ‘Gratis’ bestaat niet, behalve in de reclamesector. ‘Naastenliefde’, dat is iets voor nonnetjes of het WWF. Wie zichzelf serieus neemt, verbindt een geldbedrag aan zijn handelen. ‘Zichzelf verkopen’ is niet

Aldus hang ik de betweterige columnist uit.

Maar doet die columnist – behalve betweterige columns schrijven – ook écht iets om meer onbaatzuchtigheid de wereld in te sturen?

Welzeker. Beste lezer, ik zal u een geheim verklappen. Ik heb een alter-ego. Ik heb er zelfs meer dan één (misschien heb ik gewoon een persoonlijkheidsstoornis – dit geheel terzijde). Ik ben… (tromgeroffel) Altruïsmeman (klaroengeschal). Jawel. Dit heldhaftige personage beschikt niet over superkrachten, maar is gezegend met enig tekentalent. En hij maakt er een punt van om dit te delen met de wereld. Gratis.

Omdat hij vindt dat je een talent, hoe miniem ook, niet mag monopoliseren door er consequent een hoge prijs voor te vragen. Kent u ze, die artikels met koppen als “Why artists shouldn’t work for free”? Mijn vrienden die actief zijn in de grafische sector staan erachter en ik begrijp hen. Wat ik echter niet begrijp, is waarom ik haast nooit een artikel zie genre “Why artists should work for free (from time to time)”.

Dus af en toe trek ik mijn cape aan en verleen ik een grafische dienst aan een goed doel. Naïef?

Onhaalbaar? Nochtans ben ik nog steeds niet verhongerd. Misschien omdat ik geen professionele artiest ben, maar toch. Het gedrag van Altruïsmeman levert hem voor zichzelf niets op.

En dat is heel bevredigend.

17 emotio-nelen |

Het fenomeen ‘egoïsme’ is bijzonder kenmerkend voor de gezellige levensvorm die luistert naar de naam ‘mens’. Eigenbelang en het eraan toegeven is zowat de rode draad die door onze niet bijzonder fraaie geschiedenis loopt. Het vormt de oorzaak van talloze sociale conflicten, waarvan er veel vermeden zouden kunnen worden. Het enige wat daarvoor nodig is, is een vleugje altruïsme. Onbaatzuchtigheid is niet louter een thema uit de psychologie of de ethiek; het kan ook een gewoonte zijn. En het mooie aan gewoontes is dat men ze kan aanleren.

Bepaalde dieren die in groepen leven, bijvoorbeeld olifanten, vertonen altruïstisch gedrag.

De gemiddelde olifant beschikt misschien wel over meer goede wil dan de doorsnee homo sapiens. Bovendien is zijn brein niet verdorven door fenomenen zoals macht of geld. Het is dus wel degelijk mogelijk om belangeloos behulpzaam te zijn.

langer een verfoeilijke daad van lichtekooien, maar een kunst – en wie die niet beheerst is een loser. In de werkwinkel geeft men werkzoekenden het volgende advies: “wanneer men op een sollicitatiegesprek vraagt hoeveel je zou willen verdienen, noem dan een stevig bedrag.

Zeg nooit dat het loon je eigenlijk niet zo hard interesseert, want dan word je bekeken als een wereldvreemd geval.” Ik vind dat persoonlijk veelzeggend. Maar misschien ben ik wel een wereldvreemd geval. Of een olifant.

“Chaos en veel te laat!”

Het leven van onze jongste vrijwilliger:

Romy

18

TEKST EN FOTO’S: DIANA GODERICH

|

romy cools

Kort en krachtig: wie ben je?

Ik ben een klein meisje met donkerblond haar en meestal ben ik wel lief. Hmmm…

Ik ben veel bezig met school en als sport fitness ik samen met een vriendin. Eerst doen we drie uur cardio en dan gaan we naar de krachttraining. En creatief ben ik ook! Ik teken veel en neem deel aan verschillende kunstprojecten waarin ik mijn creativiteit kwijt kan. Als we op school een groepsopdracht krijgen, ben ik gegarandeerd de meest creatieve in de groep.

Ik maak vaak potloodtekeningen en elke zondag ga ik naar het tekenatelier.

Hoe zou je jouw leven omschrijven met een krantenkop?

Chaos en veel te laat! (lacht.) Omdat ik altijd en overal veel te laat ben.

Hoe kwam je bij ons terecht?

Voor een opdracht van het tekenatelier surfte ik naar informatie over graffiti. Zo kwam ik op jullie website terecht en trof daar het item ‘word vrijwilliger’ aan. Ik vul nu eenmaal graag mijn vrije tijd goed in, dus nieuwsgierig ik las verder. Toen bleek dat ik bij jullie mijn tekenkunsten kon bijschaven en die ook aan andere jongeren kon doorgeven dacht ik bij mezelf: Hmmm… Dat kan ik best wel.

Je bent 16 en daarmee onze jongste vrijwilliger. Vind je dat erg?

Het is grappig dat ik de jongste ben. Dat is eens iets anders. Zo voel ik me uniek!

Ik vind het totaal niet erg dat de andere

Cools!

Wat was de laatste goede daad die iemand voor jou heeft gedaan?

Een vriendin was er onlangs voor mij toen ik allerlei zaken aan mijn hoofd had. We hebben toen lang met elkaar gepraat en ik had haar raad echt nodig.

Eerst was ze lange tijd stil, maar toen gaf ze plots zoveel raad aan mij. Ik dacht bij mezelf: wow, waar komt dat plots vandaan?

Wat zou je aan onze lezers aanraden? Hoe kunnen zij een goede daad stellen?

Gewoon. Simpele dingen zoals mensen eens blij maken, een complimentje geven, minder lui zijn en af en toe eens wat helpen in het huishouden door te koken of op te ruimen. Of een onbekende helpen met het vinden van de weg.

Of de deur voor iemand open houden. Zulke dingen.

Bedankt Romy, voor de wijze raad!

|

Als ik mijn kleerkast uitkuis om te kijken wat niet meer past of wat ik niet meer mooi vind, dan geef ik deze kledij aan een weeshuis. Eigenlijk kun je maar kledij geven aan dit weeshuis tot twaalf jaar. Maar omdat ik zo klein ben, past veel van mijn kledij nog voor twaalfjarigen. (lacht) Mensen zijn echt blij als je zoiets doet. Verder zijn het kleine dingen zoals mijn mama helpen bij het koken als ze geen tijd heeft of als ze ziek is, of mijn broer helpen met zijn huiswerk als hij weer eens te laat begonnen is aan een taak.

romy cools

Verricht jij zo af toe eens een goede daad?

19

vrijwilligers ouder zijn. Die zijn vaak al wat slimmer en hebben wijze raad voor me! En ik vind het enorm leuk hoe iedereen mij opneemt in de groep en me niet behandelt als een klein kind. Trouwens, iedereen die bij Graffiti vzw werkt blijft volgens mij altijd een beetje kind in zijn hart. Iedereen heeft veel energie, is enthousiast en dat is gewoon geweldig!

20 haal je tong uit mijn mond

|

Hij trok me weg van de broeierige dansvloer en leidde me naar een knus achterplekje in de feestzaal.

Zachtjes streelde hij mijn lange froefroe achter mijn rechteroor en bleef luttele seconden haperen aan mijn lelletje. Tegelijkertijd bevochtigde hij zijn lippen en boog zich traag voorover. Mijn ademhaling versnelde, mijn hart bonkte in mijn keel en mijn huid verstrakte. Instinctief helde ik het hoofd schuin en tuitte mijn lippen. Toen onze lippen elkaar vonden schrok ik. Hij voelde wat stekelig aan en ik giechelde.

Hij greep mijn heupen vast en duwde die stevig tegen de zijne. Mijn ogen werden mistig en hongerig. Hij kuste me opnieuw, een lange diepe dringende kus, een hevige kus, een eindeloze kus.

TEKST: ELLEN THEITE

Haal je tong uit mijndit mond, is een afscheidszoen!

21

Wie vond de kus uit?

Psychiater Sigmund Freud beschouwde de manier waarop we onze kinderen voeden ook als voorloper van de kus, maar – hoe kan het ook anders – hij voegde daar een seksueel verlangen aan toe. Freud omschreef kussen als het zoeken naar de moederborst in de lippen van de anderen. “We houden van kussen omdat het hoort bij onze eerste echte liefde.” Twee

Waar is kussen goed voor?

Achter dit simpele gebaar van intimiteit schuilt ook een zeer bewust doel. De kus is de ultieme test om een goede partner te selecteren. Hoe dat? We krijgen allerlei biochemische info als we elkaar aanraken met de mond, elkaars adem ruiken en het speeksel van anderen proeven. Die informatie gebruiken we om de kwaliteit van de kuspartner te evalueren en te bepalen of hij of zij genetisch compatibel is. De tongkus

Belgen vinden blijkbaar dat iemand die ouder is meer wangkussen verdient

|

Volgens de evolutionaire biologen is het zonneklaar waar die onweerstaanbare menselijke gewoonte om te zoenen vandaan komt. Sommige primaten voeden hun jongen met de mond. Ze kauwen het voedsel voor en geven het dan via de mond door aan de jongen.

Ook onze oermoeders kauwden in het pre-mixertijdperk het eten van hun baby’s voor en gaven het papje via de mond door. Wanneer papa zonder prooi thuiskwam, drukte de moeder haar lippen tegen die van haar zuigeling om het kind te troosten tegen de opkomende honger. Met de tijd en de komst van steeds gesofisticeerder eetgerei werd het voorkauwen overbodig. Maar het kussen bleef, als uiting van liefde en genegenheid.

wetenschappelijk bewezen feiten ondersteunen deze Freudiaanse veronderstelling. We gebruiken exact dezelfde spieren en bewegingen bij het zuigen als het kussen. En, als we kussen, tillen we het hoofd altijd een beetje naar rechts. De rationele mens ziet dit simpelweg als de meest efficiënte manier om de neus te omzeilen, maar veeleer is dit het gevolg van de gewoonte van de moeders om hun kind bij het voeden links te leggen.

haal je tong uit mijn mond

Net als negentig procent van de bevolking herinner ik me mijn eerste liefdeskus levendiger dan mijn eerste ‘keer’. Die intiemste kus, vol op de lippen en vaak met gebruikmaking van de tong) blijkt voor velen, en waarschijnlijk ook voor jou, een uiterst intiem gebaar dat aan je ribben blijft kleven.

|

haal je tong uit mijn mond

22

bijvoorbeeld activeert de zones in de hersenen die verantwoordelijk zijn voor de smaakzin. Als na een stevige tongzoen je kuspartner zucht: “Dat smaakt naar meer!”, dan ben je goed bezig!

Kussen is opwindend en maakt voor de man als de vrouw de weg vrij naar het ‘hoofdspel’. Door aanraking met de lippen gieren allerlei endorfines (genotsstoffen) door je lijf, waardoor je hart sneller begint te slaan en een euforisch gevoel je overspoelt. Ook het

zaak vinden, en die liever binnenskamers houden, dat vind ik veel aannemelijker. In westerse landen is het heel gewoon dat mensen elkaar op straat kussen, in bijvoorbeeld het Midden-Oosten en Indonesië is dat hoogst ongebruikelijk. In dat laatste land heeft de onverbiddelijke zoener of zoenster best een dikke portefeuille op zak. De boete voor zoenen in het openbaar kan oplopen tot 25.000 euro of maximum tien jaar cel. In Dubai kan je zelfs met zweepslagen gestraft worden.

Als na een stevige tongzoen je kuspartner zucht: “Dat smaakt naar meer!”, dan ben je goed bezig!

Hoewel de Kamasutra (het belangrijkste Indiase leerboek over de kunst van de liefde) in mooie woorden de zoen omschrijft, is buitenshuis kussen in het puriteinse India verboden volgens de Indiase strafwet. Het publiekelijk tonen van affectie is “een kwalijke invloed uit het Westen die indruist tegen de Indiase cultuur”. Toch komt er steeds meer en meer opstand tegen deze seksuele onderdrukking. Eind 2014 kwamen veel jonge Indiërs op straat, kussend en wel, als protest tegen deze Victoriaanse wetgeving die nog dateert uit de Britse koloniale tijd.

oxytocineniveau (in de volksmond: het knuffelhormoon) stijgt waardoor je steeds ontvankelijker wordt voor elkaar. Toch vinden vrouwen een goede kus net iets belangrijker dan mannen. Omdat vrouwen ook stilstaan bij de eventuele gevolgen van wat mogelijkerwijze volgt op de kus. Een eventuele zwangerschap is een behoorlijke investering voor een vrouw, meer dan voor een man!

Ook de neus speelt een belangrijke rol bij de partnerselectie. Voor en na een zoen wisselen we geuren uit.

Elk mens produceert feromonen, een geur die belangrijk is om te ruiken wie genetisch bij je past of juist niet. Bij kussen kom je dicht bij elkaar en heb je de mogelijkheid elkaar goed te besnuffelen. Meteen ook de verklaring waarom sommige culturen niet kussen met de lippen, maar snuffelen met de neus. Maleisiërs bijvoorbeeld, bezigen de ‘geurkus’. Ze gebruiken trouwens eenzelfde woord voor kussen en ruiken. Ook de Eskimo’s beroeren elkaars wangen met de neus om elkaar lichaamsgeur op te snuiven.

Mag ik je hier kussen?

Dat Eskimo’s in het heetst van de strijd helemaal geen tonggevecht houden kan ik eigenlijk moeilijk geloven. Wij zijn toch gemaakt om te kussen? Dit veronderstel ik – misschien – omdat ik een vrouw ben. Dat sommige culturen de kus een te intieme

Hoewel publieke affectie bij ons getolereerd wordt, heerst er toch de sociale conventie dat je de andere kant op kijkt als je twee mensen elkaar ziet kussen.

Behalve in de cinema, daar mogen we schaamteloos voyeuristisch zijn en er smachtend op toezien.

Voor mij een platonische alstublieft Zoenen maakt deel uit van het dagdagelijkse leven.

Naast de intiemste tongzoen, een eenvoudig maar ingenieus selectiemechanisme, heb je ook de platonische kus. Die kus – zonder gebruikmaking van de tong en vaak begeleid door een omhelzing – is “een regelmatig terugkerend ritueel met een veelheid aan betekenissen”.

Vroeger was kussen ‘serious business’. Bij de Ro­meinen was de overdracht van een huis of goederen pas effectief als de zakenpartners elkaar een zoen hadden gegeven. In de Middeleeuwen bezegelden mensen die niet konden lezen of schrijven een contract met een kus en een kruisje (‘x’) op het papier. Een symbool dat we trouwens nog steeds hanteren.

Een kus is tegenwoordig veeleer een teken van genegenheid en vriendschap. Vrienden en kennissen kussen elkaar op de mond of op de wang. De wangkus was trouwens een Franse plattelandsgewoonte.

Dan pakte men elkaar stevig bij de schouders en kuste men elkaar hartelijk op de wang. De affectiviteit tussen beide partijen kon je afmeten aan het

geluidsniveau van de zoen. De wangkus reisde van het platteland naar de Franse steden en veroverde van daaruit de hele wereld. Overal verloor de wangzoen haar luidruchtigheid, maar het aantal kussen is nergens gelijk. In Frankrijk geef je er vier. Twee op elke wang en je begint van rechts. In Nederland en Zwitserland doe je het met drie. In de Scandinavische landen, Oostenrijk en Spanje is twee genoeg. In Italië doe je maar. En het aantal kussen dat Belgen elkaar geven hangt van hun leeftijd af. Wij vinden blijkbaar dat iemand die ouder is meer kussen verdient.

Ook is kussen een teken van respect. Een koningin kus je niet op de mond of op de wang, maar geef je een handkus. De paus kus je op zijn ring, een teken dat je je gewillig onderwerpt aan diens autoriteit. De paus zelf daarentegen, die kust de grond. Op die manier toont hij zijn diepste eerbied voor Gods schepping.

Waar je de kus ook plant, het is een teken van goede wil. Daarom zijn we als de dood voor de judaskus en de maffiakus. Verraden worden door een kus; hét teken van vertrouwen... Erger bestaat niet.

haal je tong uit mijn mond

|

BRONNEN Handboek voor de kus. Lana Citron De kus – een kleine encyclopedie. Adrianne Blue

23

Mijn eerste liefdeskus was fantastisch. Dat het niet ook meteen mijn laatste kus zou worden, dat stond vast.

Ik had de smaak te pakken! Maar een man heb ik daarna nooit meer gekust. Toch niet op de mond. Op de wang daarentegen: één, twee, drie of vier… Je vraagt maar!

Dikke zoen XOXO

|

rubriektiteltje

24

Graffiti vzw in

Stefaan is Peter start met

een onderzoek naar allerlei vormen van creatieve communicatie

Daisy kleurt

ook in 2015 samen met professionele graffiteurs verschillende muren in graffitistijl

vanaf heden ook projectmedewerker, en blijft met de expo’s jong talent in de kijker zetten

2015

25 rubriektiteltje |

Hanne gaat Barbara zet

midden april de Dampoortbuurt op stelten met het project Van ’t straat

eind januari in zwangerschapsverlof en wordt vervangen door Siska

Sander zit dit jaar vaak in de

Druivenstreek, waar hij samen met de gemeentes Overijse, Hoeilaart en Tervuren een graffitiproject uitwerkt

Ellen & Sander schrijven en illustreren samen de publicaties van Graffiti vzw

KAPOW in Kinshasa, Congo TEKST: STEFAAN WILLEMS FOTO’S: ALICE NEVEU

|

rubriektiteltje

26

KAPOW is een ‘coup de créativité’: een mokerslag van energie en synergie. (Matthias Hoogewys)

Een tijdje geleden trokken Matthias Hoogewys en Sam Scarpulla naar Kinshasa met de idee om daar ‘iets’ te realiseren. Het resultaat is Kinshasa’s grootste muurschildering, een hechte skateclan en de song Afrigand. Roep KAPOW in de straten van Kinshasa en je zal gehoord worden. We wilden wel eens weten hoe deze gasten zo’n kettingreactie veroorzaakten en nodigden hen uit voor een gesprek!

Waarvoor staat KAPOW precies?

Matthias KAPOW is een ‘coup de créativité’: een mokerslag van energie en synergie. We proberen positieve projecten te realiseren over de grenzen heen. We zijn een collectief, we zijn een festival, we zijn… eigenlijk een beetje zoals het leven zelf: ondefinieerbaar.

Hoe is jullie project in Kinshasa tot stand gekomen?

Jullie zeiden net dat street art daar niet leeft. Hebben jullie dan iets nieuws geïntroduceerd?

Sam Je vindt er wel graffiti. Maar het is nog meer een underground scene.

Matthias Het werk dat Sam daar gerealiseerd heeft, is de grootste muurschildering ooit in Kinshasa. Zijn werk heeft daar echt iets teweeg gebracht. Er zamelden

27

Matthias Ik ben verschillende keren in Kinshasa geweest. Mijn zus werkte voor 11.11.11 en heeft daar drie jaar gewoond. Toen ik haar anderhalf jaar geleden bezocht, speelde ik met de idee om daar iets te realiseren. Ik heb toen een nummer opgenomen met enkele lokale artiesten dat een echte hit is geworden.

Enkele maanden geleden ging ik terug naar Kinshasa om opnieuw muziek te maken. Tegelijkertijd had Topo Copy, een Openlab-Research-Center in Gent, een project rond risografie (grafische stenciltechniek, nvdr.) georganiseerd. Ze spraken KAPOW aan om artiesten te ronselen voor hun project. Omdat ik op dat moment in Kinshasa was, heb ik daar een 12-tal artiesten aangesproken. We hebben toen een tweedaags atelier gehouden om schetsen te maken. Net voor mijn terugkeer naar België vroegen deze artiesten mij of

ik nog eens terugkwam naar Kinshasa met andere street artists. Street art is zo goed als onbestaande in Kinshasa. Ik herinner me nog dat één van de Afrikaanse artiesten me zelfs vroeg om mijn skateboard achter te laten. Maar je laat je grote liefde niet zomaar achter, hé? (lacht).

Terug in België zocht ik een tiental skateboarden bij elkaar om in Kinshasa een skateboard-clan op te richten. Sam en ik zijn toen naar Kinshasa getrokken met de prints van Topo Copy die we tentoonstelden op de Yango Biënnale.

Sam De biënnale zorgde voor een culturele dynamiek in de stad. We hebben in feite een beetje tussen het programma van deze biënnale gesurft. We konden redelijk zelfstandig te werk gaan door de steun van onze sponsors en zo onze eigen ideeën realiseren.

what’s up spot doc? on!

|

28

|

spot on!

Mensen zijn daar heel passioneel. Ze beschouwden me als een soort tovenaar of iemand die voodoo beoefent. (Sam Scarpulla)

zelfs een paar mensen geld in om het werk te verwijderen. Twee dagen later was het werk volledig weg.

Sam Mensen zijn daar heel passioneel. Ze beschouwden me als een soort tovenaar of iemand die voodoo beoefent. Het publiek reageerde als volgt: “Shit, dat moet hier weg of we gaan allemaal ziek worden.” Ik vond dat de max. Die muurschildering stond daar misschien maar twee dagen, maar voor mij blijft die muur daar altijd bestaan. Het had zo’n groot effect.

Wat stond er dan verbeeld op die muur?

Sam Ik haalde inspiratie uit de Congorivier, die eigenlijk de levensader van Congo is. De wegen zijn daar heel slecht en veel transport gebeurt via de rivier. Ik had deze rivier voorgesteld als een hele lange slang die aan de nek wordt vastgehouden door een menselijke figuur. Ze kijken mekaar recht in de ogen en sissen elkaar toe. De rivier is immers levensnoodzakelijk, maar kan ook heel gevaarlijk zijn. De achterliggende idee alludeert dus op de vraag: wie houdt de

controle, de mens of de natuur? Maar ik vrees dat zij het anders hebben begrepen. Een slang roept voor hen de connotatie van Satan op. Eigenlijk vind ik het vreemd dat ze mijn werk zo snel verwijderd hebben.

Op straat waren de mensen heel positief tegen mij.

Er moeten waarschijnlijk een paar hyper-christelijke kopstukken in die buurt gezeten hebben. Gelukkig hebben ze mij niet gelyncht. (lacht)

En ondertussen heb jij die skateclan opgericht?

Matthias De skateclan richtte ik op met artiesten die ik al een beetje kende. Ik ben ook initiator skateboarden. Ik sta al 18 jaar op de plank. In Zuid-Amerika heb ik nog samengewerkt met kansarme jongeren.

In Kinshasa zouden we een demonstratie doen op de biënnale. Ik ben begonnen met workshops begeleiden.

Na de workshops maakte ik een selectie op basis van skills, maar ook, en vooral, op basis van ingesteldheid en hoe cool ze waren. Het echte doel van skaten is immers om verder de straten in te trekken en

29

Matthias Ik was enorm onder de indruk toen ze me vertelden dat ze zullen blijven vechten voor de skateclan. Ik vond het ook mooi dat we op een dag om 4 uur in de namiddag hadden afgesproken om te skaten, en dat zij eigenlijk al van 7 uur ’s ochtends bezig waren met oefenen. Over motivatie gesproken! Ook de muziek en de mentaliteit blijven me bij. In Kinshasa kreeg ik veel kansen van mijn medemuzikanten. We traden samen op, zelfs op megagrote festivals. Hier zou je die kans niet zo gauw krijgen. Er is veel meer loyaliteit, veel meer broederschap. Hier is alles individueel en competitief.

En zijn er nog volgende stappen in dit project?

Matthias Normaal gezien wel. Eén van onze partners is 11.11.11 en zij zien het wel zitten om die culturele uitwisseling verder uit te bouwen.

Sam Bovendien hebben we met weinig middelen veel kunnen realiseren. We konden doordringen in de scene. We waren niet twee ‘white boys’ die een beetje eten gingen uitdelen. We stonden echt tussen de mensen. Zij zijn even KAPOW als wij.

Dit project kwam tot stand dankzij support van: O’Neill, 11.11.11, Graffiti vzw, Transind, DC Shoes, Print & Compagnie, Collectif Sadi, Rampaffairz, Topo Copy en Yango Biënnale Volg de positieve KAPOW-movement op www.facebook.com/kapowow

|

Wat is je meest bijblijvende herinnering?

Sam Ik heb het gevoel dat ze in Kinshasa meer nadenken over de dingen. Toen ik bezig was aan de muurschildering kwamen duizenden passanten vragen naar de betekenis van de tekening. Hier zouden slechts vier of vijf mensen vragen waar je mee bezig bent. Daar willen ze het allemaal weten. Vermoeiend, maar wel cool.

spot on!

andere jongeren te bereiken. Een andere boodschap die ik wou meegeven, was dat ze hun straten moeten terug eisen.

In Kinshasa is de auto koning. Skaten kan functioneren als een revolutie om de straat terug te vorderen.

Sam Uiteindelijk draait het om identiteit. Iedereen ontwikkelt een eigen skatestijl en dat is je unieke identiteit. Het is een zelfstandige sport, maar je brengt constant tijd door met je medeskaters. Dat maakt het een groepsgebeuren.

what’s up doc?

|

what’s up doc?

30

nieuwe aanwinsten in de graffitibib!

Graffiti vzw beschikt over een uitgebreide collectie informatiebronnen over graffiti en street art.

Honderden boeken, dvd’s, krantenknipsels, thesissen en magazines. Bekijk de collectie online op de website of kom een kijkje nemen in onze boekenkasten!

Raadplegen en ontlenen is gratis!

Onze graffitibib is open van maandag tot donderdag van 13.30 tot 17 uur of na afspraak is gelegen in de Dampoortstraat 84, 9000 Gent

Bué The Warrior BUÉ THE WARRIOR LANNOO 2014 978 94 014 2025 9

Belgische graffiteurs die een eigen boek uitbrengen, je kan ze nog altijd op 2 handen tellen. Met dit boek geeft Bué een frisse kijk op zijn volledige oeuvre en zet hiermee Gent als graffitistad met stip op de street art kaart. Iedereen uit Gent of omstreken kent ze. Geïnspireerd door de Marvel Comics, Mangafiguren en strips uit zijn jonge jaren, creëerde hij met zijn bekende figuurtjes een wereld vol kleur en nostalgie naar onze kindertijd. Hij noemt ze zelf “hyperkinetic figures with enthusiasm and salsa”.

Ontdek zijn passie, interessante ontmoetingen en samenwerkingen en laat je wegdromen door zijn “colourful parade of happy creatures that flocks the city”. Sprekende foto’s en een strakke vormgeving maken dit boek af.

PETER BOSSCHAERT

Blurring Boundaries

The work of Julien Vallée

HENDRIK ECB BEIKIRCH PUBLIKAT 2014 978 3 939566 32 8

RICHELA FABIAN MORGAN LIBRERO 2013 97890 8998 268 1

Wie bij de cover denkt: dit is de zoveelste kerel die portretten schildert, heeft het grondig mis. Op het eerste zicht lijkt het niet moeilijk om doodgewone mensen te spotten, te wachten op een goed moment en er dan schetsen van te maken. Zijn tekeningen van de bakker, oude man, ex-soldaten die elkaar aankijken of een vrouw in bontjas gebruikt hij voor grote muurschilderingen met oog voor detail in zwart, wit en tinten grijs.

Het is de sterke techniek die deze Duitser meester is, die zijn werk echt de moeite maken. Helaas zorgt zijn Gründlichkeit ervoor dat de werken te kil blijven om me echt veel te doen. En toch: knap boek.

Iedereen heeft het al gedaan; de mogelijkheden van duct tape uitgetest. Het verste waar ik me aan gewaagd heb, is een vriend aan een paal kleven. Dit boek geeft alvast een nuttigere functie aan de tape. Je kan er namelijk handige knutselwerkjes mee maken. Dit boek leert je stap voor stap hoe je handschoenen, een hoed, een vaas of een kussen maakt uit de plakband. En dat zijn slechts enkele voorbeelden. Bij het doorbladeren van het boek krijg ik onmiddellijk zin om er aan te beginnen. Jammer genoeg is gekleurde duct tape in België niet zo makkelijk te vinden en vraag ik me ook af of het bij sommige te knutselen voorwerpen niet veel goedkoper is om ze gewoon te kopen. Al is dit natuurlijk veel origineler.

Creatief met duct tape is een goede inspiratiebron om leuke dingen te knutselen, maar persoonlijk zou ik niet te halsstarrig aan de stapjes of materiaalkeuze vasthouden.

NAAM ACHTERNAAM?

JULIEN VALLÉE GESTALTEN 2011 978 3 89955 365 9

Het boek Rock, paper, scissors neemt ons mee in de wereld van grafisch ontwerper Julien Vallée. De man maakte verschillende postercampagnes en stopmotionfilmpjes voor onder andere The New York Times, MTV en Aol. Hij kruist analoge met digitale technieken.

Dagdagelijkse voorwerpen lijken zo tot leven te komen in een kleurrijke droomwereld.

Dit boek vol prachtige beelden toont ons stap voor stap hoe Vallée te werk gaat. Met simpele materialen en een flinke portie geduld, slaagt Vallée er in om tijdloze prachtwerken te maken.

Vergeet de discussie of het nu ‘blad steen schaar’ of ‘schaar steen papier’is. Rock, paper, scissors is een knaller van een boek.

NAAM ACHTERNAAM?

|

Creatief met duct tape

what’s up doc?

Extending the limits of graffiti

PETER BOSSCHAERT

31

Rock Paper Scissors

Inhoud THEMA tekst,

tekenen, theater eigen look creëren, bendestrijd met tekst-, raadsel-, bewegings- en tekenopdrachten TRIOMF veel speelplezier en iedereen een winnaar TRAINING een

Bendestrijd 6 tot 12 jaar

Worden jij en je vrienden de strafste bende van de buurt? Zet je schrap voor een stevige strijd: zonnebril op, haar achteruit gekamd, stoere jas… In een spel vol uitdagingen en maffe opdrachten neem je het op tegen andere bendes en zet je je stijl en talent in de kijker.

s p De we shon 015 2 a k u r v nie wo

Meer info en boeken op www.graffitivzw.be/aanbod

Graffitimotion 12 tot 16 jaar

Camera in de aanslag? Spuitbussen goed geschud? Actie! Bestuif de muren met figuren, leg de tekening vast op de gevoelige plaat, overschilder ze met andere figuren en fotografeer. Doe dit opnieuw en opnieuw, monteer de foto’s achter elkaar et voilà: jouw graffitifilm is geboren!

Inhoud THEMA verf,

film graffititechnieken, experimenteren met animatiefilmtechnieken TRIOMF animatiefilm met graffiti als acteur TRAINING basis