Fragment książki „Opowieść o Angelinie Brownie"

TĹ‚umaczenie: Helena Skowron

Autobus jest cichy i pusty. Zapada zmrok. Zjeżdżając do zajezdni, Bert nuci wraz z aniołkiem.

Czeka na niego kilku kolegów. Chcą się wybrać na piwo. Często chodzą do pubu Pod Kierowcą Auto­busu, żeby ponarzekać na korki, przystanki, pasażerów i pieruńskie dzieciaki.

– Nie, dzięki, chłopaki – mówi Bert. – Nie dzisiaj.

– Co jest, Bercie? – pyta Sam, jego najlepszy kumpel.

– Nic, Samie.

Koledzy patrzą za odchodzącym Bertem.

– To do niego niepodobne – mówi Sam. – Nikt tak nie lubi narzekać jak on!

Bert idzie do domu. Niebo przecinają pomarańczowe i czerwone smugi. Tuż nad horyzontem, tam gdzie jest najciemniej, rozbłysły gwiazdy. Bert przechodzi przez park. Oświetla go wschodzący księżyc. Mężczyzna się waha. Wyjmuje aniołka z kieszeni i stawia sobie na dłoni. Ten potrząsa

17

skrzydłami, które migoczą i lśnią w świetle księżyca. Wygląda idealnie, dokładnie tak, jak powinien wyglądać anioł.

– Kim jesteś? – szepcze Bert.

Aniołek spogląda na Berta tak, jakby nie miał zielonego pojęcia. Wskazuje na kieszeń na jego piersi i zaczyna mu się wspinać po rękawie. Bert pomaga mu we wspinaczce i przyklepuje kieszonkę, kiedy aniołek wskakuje do środka. Idzie dalej, na ulicę Konduktorską, przechodzi przez furtkę i wchodzi do swojego małego, szeregowego domku pod numerem 15.

– Cześć, skarbie! – woła Betty na powitanie.

Podchodzi, żeby go pocałować.

– Miałeś dobry dzień?

– Nie najgorszy – odpowiada Bert. – Znalazłem coś takiego.

Wyjmuje aniołka i stawia go na stole obok wazonu z chryzantemami. Aniołek przygląda się im z zadartą głową.

– To anioł – mówi Betty.

18

– Wiem. Znalazłem go w kieszeni.

– Jak się tam dostał?

Bert wzrusza ramionami. Anioł oblizuje paluszki.

– Kto go wie? – odpowiada Bert.

– Milusi – stwierdza Betty.

– Naprawdę?

– Jasne. Tylko popatrz.

– Chyba masz rację – mówi Bert.

– Umie coś robić? – pyta Betty.

– Niby co?

– Mówić, latać, coś z tych rzeczy?

– Nie wiem. Nie znam go zbyt długo. Czasem coś nuci.

– Myślisz, że lubi frytki?

– Możesz sprawdzić. Wiem, że lubi żelki.

– Może usmażę mu też jajko?

– Dobra myśl.

Betty podchodzi do kuchenki i stawia na niej garnek do frytek.

– Myślisz, że powinniśmy komuś o nim powiedzieć? – woła.

– Niby komu?

– Policji czy komuś takiemu. Może zgłoszono jego zaginięcie.

19

– Sprawdzę w gazecie.

– No, może tam coś piszą.

Bert siada w fotelu i otwiera gazetę. Piszą tylko o wojnach, bombardowaniach, burzach w Kornwalii, które z roku na rok są coraz silniejsze, i o tym, że brakuje pracy dla młodzieży. Żona premiera kupiła w szmateksie szałową kieckę i mówi, że jeśli ludzie będą trzymać się razem, to stawią czoła wszelkim trudnościom. Żółw przewidział zwycięzcę mundialu. Ale zaginiony anioł? O nim ani mru-mru.

Bert wzrusza ramionami. Może później powiedzą coś w telewizji.

Spogląda na aniołka.

– Wszystko gra? – pyta.

Aniołek nie odpowiada.

– Czuj się jak u siebie w domu – mówi Bert.

Aniołek trzepocze skrzydełkami i siada, opierając się o wazon.

– Dobre chłopczysko – mówi Bert.

Potem przykrywa twarz gazetą i ucina sobie drzemkę. Aniołek siedzi nieruchomo z głową opartą na kolanach. Zdjęcie żony premiera trzepocze w rytm pochrapywania Berta. Po domu rozchodzi się zapach smażonych frytek. Betty podśpiewuje

20

tango Hernando’s Hideaway. Wspomina czasy, kiedy ona i Bert, młodzi, postrzeleni i zakochani, chodzili ze sobą.

Smaży trzy jajka i podgrzewa w rondlu fasolkę po bretońsku. Nakłada wszystko na dwa duże talerze i jeden spodeczek, a potem stawia na stole.

Aniołek dostaje jajko, trzy frytki i siedem ziaren fasolki. Jest też chleb, masło oraz dwa rodzaje keczupu – łagodny i ostry.

– Bercie – mówi Betty.

On przeciera oczy, a gazeta zsuwa mu się z twarzy. Siada przy stole i widzi, że aniołek stoi nad spodeczkiem, wpatrując się w jajko, fasolkę i frytki.

Bert kręci głową.

– Myślałem, że mi się przyśnił – mówi. – Ale on jest prawdziwy, co nie?

– No dalej, smyku – ciepło zachęca Betty.

– Wcinaj.

Nabiera na widelec trochę fasolki i wkłada do ust.

– Właśnie tak – mówi.

Podnosi frytkę ze spodeczka i udaje, że frunie ona do buzi aniołka.

– Otwórz szeroko! – zachęca.

Aniołek tylko się gapi.

21

– Musisz jeść – mówi Betty. – Bercie, powiedz mu.

Bert demonstruje, jak się przeżuwa i połyka frytkę.

– Musisz jeść – potwierdza. – Tak jak…

Waha się.

– Ha! Prawie powiedziałem „jak mamusia i tatuś”.

Betty chichocze.

– Daj spokój – mówi. Zanurza czubek palca w fasolce po bretońsku i podnosi do ust aniołka.

– No dalej – szepcze. – Tylko poliż.

– Dodaj kapkę sosu – radzi Bert.

Betty bierze na palec jeszcze odrobinę keczupu.

Podsuwa go aniołkowi.

– No spróbuj – zachęca go. – Zrób to dla Betty.

Z ust aniołka wysuwa się malutki języczek i liże palec Betty. Ta wzdycha z radości.

– Widzisz? – mówi. – To łatwe! Prawda, że pyszne? A teraz może skosztujesz frytki?

W końcu aniołkowi udaje się zjeść pół frytki i cztery fasolki. Próbuje też jajka, ale krzywi się i wypluwa je.

– Pewnikiem wolałby żelki – zauważa Bert.

Włączają telewizor, żeby obejrzeć wiadomości.

Budowa Frajer Marketu w miejsce zlikwidowanej biblioteki. Kolejne bombardowania i strzelaniny na Bliskim Wschodzie, kolejna powódź w Bangladeszu. Piłkarz nie zagra, bo strzyka go w krzyżu. Na koniec krótki materiał o celebrycie, który zjadł paz­ nokieć goryla. O aniele ani słowa. No cóż.

Betty opowiada Bertowi, jaki miała wspaniały dzień. Jest kucharką w szkole św. Munga.

– Czasami – mówi – dzieciaczki są takie kochane.

Bert prycha.

– Mam pomysł! – wykrzykuje Betty. – Może chciałby iść do szkoły!

Uśmiecha się do aniołka.

– Pójdziesz ze mną do szkoły? – pyta.

Anioł mruga oczkami. Potem beka.

– Pewnikiem nie wie, co to jest szkoła, nie sądzisz? – mówi Bert.

23

– Pewnie nie – zgadza się Betty. – Ale dobrze mu to zrobi, Bercie. Powinien zobaczyć trochę świata.

Jak uważasz?

Bert się zastanawia.

– Może to i racja – stwierdza.

– A ty mógłbyś go kiedyś zabrać ze sobą do autobusu.

– Ano tak, może bym i mógł.

– Dzieciaczki w szkole będą nim zachwycone.

Betty sprząta ze stołu. Wygląda przez okno w kuchni.

– Jaka piękna noc! – mówi. – Popatrz tylko na te gwiazdy!

Aniołek ziewa.

– Biedactwo – mówi Betty. – To był męczący dzień, prawda? Chodź, położymy cię do łóżeczka.

Wyjmuje z szafki tekturowe pudełko i wykłada je watą. Podnosi aniołka i kładzie w pudełku. On trochę się wierci, żeby wygodnie ułożyć skrzydełka. Betty przykrywa go czystą ściereczką.

– Powinniśmy nadać mu imię, Bercie – mówi.

– Może Angelino? – proponuje Bert.

– Dobra myśl!

24

Bert wyjmuje z kieszeni specjalny flamaster kierowcy autobusu i pisze na boku pudełka:

Spoglądają na niego. On patrzy na nich. Puszcza bąka.

– Angelino! – woła Betty.

– To przez fasolkę – wyjaśnia Bert.

Angelino puszcza kolejnego bąka.

– Niedobry Angelino! – mówi Betty.

Angelino chichocze. Bert się szczerzy.

Betty wyciąga rękę i dotyka malutkiego policzka.

– Wyśpij się dobrze. Jutro zabiorę cię do szkoły.

– Dobranoc, pchły na noc, maluchu – mówi Bert.

Angelino zaczyna cichutko pochrapywać.

– Ojej, Bercie – wzdycha Betty. – Mamy naszego własnego aniołka.