dobre uczynki cecylki knedelek

~

Mis' w kratke

Pewnego czerwcowego dnia chciałam upiec ciasto z truskawkami, więc pobiegłam do pani Ludmiły po coś, czego mi brakowało, by ciasto było pulchne i smaczne.

– Czy Migdałka i jej kumpelki zniosły już dziś jajka? – spytałam.

– Zaraz się przekonamy – mruknęła pani Ludmiła i poprosiła, bym poszła z nią do kurnika.

W kurniku nie było ani jednej kury, pewnie w tym czasie skubały trawę na podwórku lub plotkowały, ale na szczęście w każdym gnieździe zostawiły duże kremowe jajo.

76

– Pierwsze, drugie, trzecie, czwarte, piąte – mówiła pani Ludmiła, wkładając kolejne jajka do mojego koszyka.

– Dziękuję – powiedziałam, kiedy sąsiadka zamykała kurnik na haczyk.

Już chciałam się udać do domu, kiedy zatrzymało mnie jej pytanie: – Cecylko, może pojedziesz ze mną odwiedzić Tosię, córkę mojego kuzyna? Biedulka jest bardzo chora. Leży w szpitalu. Dostaje zastrzyki i kroplówki. Jej mama mówi, że często boli ją brzuch i czuje się tak, jakby na jej nogach siedziały cztery tłuste foczki.

– Ta Tosia, która zawsze wygrywa ze mną w pchełki? – upewniłam się.

– Taaak! To ta Tosia. Także ta, która potrafi udawać gąskę i kręcąc kuperkiem, rozśmieszać wszystkich do łez. Tylko teraz tego nie robi, bo jest bardzo słaba.

To co, pojedziesz ze mną? – po raz drugi spytała pani Ludmiła. – Autobus odjeżdża za godzinę.

– Oczywiście, że pojadę – pokiwałam twierdząco głową. – Jednak najpierw muszę biec do domu i przeprosić gąskę za zmianę planów. Miałyśmy wziąć ciasto z truskawkami oraz koc i zrobić sobie dzisiaj piknik nad rzeką.

– W porządku – uśmiechnęła się pani Ludmiła i dodała, że autobus rusza punktualnie o trzynastej.

– O trzynastej – powtórzyłam i pobiegłam do domu.

– Walerio! – zawołałam już z werandy.

77

– Pali się, że tak krzyczysz? – spytała gąska, wysuwając dziób ze swojej sypialni.

– Nie pali się – odpowiedziałam szybko. – Ale mamy mało czasu. Zejdź, proszę, do saloniku.

– Dobrze, dobrze, ale nie wiem, dlaczego mamy się spieszyć. Przecież rzeczka nie wyschnie ani nie ucieknie, jeśli trochę się spóźnimy. W dodatku nie czuję zapachu ciasta z truskawkami, a przecież bez niego naszej wyprawy nad rzekę nie będzie można nazwać smaczną – mówiła gąska, wolno schodząc po schodach.

– Dzisiaj w ogóle nie będzie ciasta – oznajmiłam.

– Oooo, gę, gę! – wydobyło się tylko z dzioba gąski. – Dlaczego?

– Przepraszam cię, Walerko – zaczęłam.

– Ale musimy zmienić plany. Dzisiaj pojedziemy odwiedzić Tosię, a jutro zrobimy piknik nad rzeką. Dobrze?

– A nie byłoby lepiej, gdyby Tosia nas odwiedziła? – spytała Walerka. – Zjadłaby z nami ciasto z truskawkami i popluskała się w rzeczce.

– Pewnie tak, ale Tosia nie może przyjechać, bo jest chora i tymczasowo mieszka w szpitalu – wyjaśniłam.

– To trzeba było od razu tak mówić! – zawołała gąska. – Po pierwsze, Tosia jest ważniejsza

78

79

od rzeczki, a po drugie, rzeczka do jutra nam nie wyschnie ani też nie odpłynie. Dziś zamiast ciasta zjem lizaka – powiedziała i szybciutko pobiegła do pokoju po chustkę, lizaka i misia w kratkę.

– Miś też jedzie z nami? – spytałam, gdy wróciła.

– To tak oczywiste jak fakt, że ja jadę – oznajmiła gąska.

No i wyszłyśmy z domu. Gąska z misiem w kratkę i lizakiem, z którego co kilka sekund zlizywała słodką warstwę, a ja z torbą, w której miałam dla Tosi książkę, pchełki, kolorowe karteczki i cienkopisy.

Na przystanku czekała już na nas pani Ludmiła ze stosem książek i kolorowanek dla Tośki.

– Pssssss… – zamknęły się drzwi autobusu i pojechałyśmy.

– Dzień dobry! – powiedziałyśmy, wchodząc do sali, w której leżały Tosia i jeszcze dwie dziewczynki. Jak się wkrótce okazało – Zosia i Martyna.

80

Byłyśmy tam pięć godzin. Pani Ludmiła opowiedziała nam bajkę o niedźwiadku, który nie lubił miodu, ale uwielbiał musztardę i chrzan. Dziewczynki narysowały kilkadziesiąt kwiatów na kolorowych karteczkach i ozdobiły nimi poręcze łóżek. Ja sześć razy pogratulowałam Zosi zostania pchełkową mistrzynią, natomiast gąska opowiedziała kilkanaście żarcików.

Niewiele brakowało, a dziewczynki pospadałyby z łóżek ze śmiechu, zwłaszcza kiedy Walerka mówiła żarcik o misiu. Właśnie wtedy w sali rozległo się głośne chrząknięcie. To był pan doktor, Szymon Drap, z bujną czupryną i okularami na czubku nosa.

– Przepraszam, ale na dziś kończymy już odwiedziny – rzekł. – Zosiu, Martyno i Tosiu, musicie teraz odpocząć i wypić syrop.

– Szkoda, że już idziecie… – westchnęła Tosia, a Martyna i Zosia zrobiły takie miny, jakby miały się rozpłakać.

– Nosy do góry! – zawołałam. – Pojutrze też do was przyjedziemy i przywieziemy ciasto z truskawkami.

Pan doktor pozwolił, ale pod warunkiem, że on też dostanie kawałeczek.

Kiedy miałyśmy już wyjść, Tosia cicho zapytała: – Walerko, mogłabym przytulić twojego misia?

– Tul go sobie nawet do wtorku – powiedziała Waleria i podała dziewczynce pluszaka.

Miś w kratkę i Tosia natychmiast wtulili się w siebie.

81

I nie wiadomo, kto kogo bardziej przytulił – Tosia misia czy miś Tosię.

– Chciałabym kiedyś przytulić czerwonego misia – westchnęła Martyna.

– A ja takiego w kwiatuszki – powiedziała Zosia i jej oczy stały się szkliste.

– Misie mogą być zielone, czerwone, żółte, pomarańczowe i kremowe – stwierdziła pani Ludmiła, kiedy siedziałyśmy w autobusie.

– Mogą być też w kwiatki, kratki i grochy – dodałam.

– No tak – podsumowała tylko gąska, bo dobrze wiedziała, o czym wszystkie myślałyśmy.

Następnego dnia miałyśmy spotkać się w turkusowej szopie, ale że była piękna pogoda, umówiłyśmy się na kocu nad rzeką. Jedząc ciasto z truskawkami, szyłyśmy misie. Pani Ludmiła z czerwonego sztruksu dla Martyny, a ja z tkaniny w kwiatki dla Zosi. Gąska też nam pomagała – nawlekała nici na igły i wypychała brzuszki misiaków trocinami.

We wtorek pojechałyśmy do szpitala z ciastem i misiami ściśniętymi w mojej czerwonej torebce jak szprotki w puszce.

– Kratkowiec chyba jeszcze nikogo tak bardzo nie lubił jak ciebie – powiedziała Walerka do Tosi, kiedy stanęła obok jej łóżka. – Myślę, że największym jego marzeniem jest to, by zostać z tobą.

82

– Naprawdę? – rozpromieniła się z radości Tosia i stała się jedną z trzech najszczęśliwszych w tamtej chwili dziewczynek na świecie (obok Zosi tulącej czerwonego misia i Martyny trzymającej w objęciach misia w kwiatuszki).

Od tego dnia szyjemy misie i niedźwiadki zawsze wtedy, kiedy te pluszaki są komuś potrzebne.

Kiedy patrzyłyśmy na uśmiechnięte Tośkę, Zosię i Martynę, czułyśmy się tak, jakbyśmy jadły ciasteczko z leśnymi poziomkami.

83