wa r r e n t r z y n a s t y i w s z y s t kow i d z ąc e o ko
Fig. 4 16
T H E M Y STERI O U S V ISIT O R
– Skąd pan do nas przybywa? Wciąż cisza. – Czy długo pan jechał? Gdzieś z oddali dobiegło ich cykanie świerszcza. Gość sięgnął do czeluści długiego czarnego płaszcza i błyskawicznym ruchem wydobył kartę. Warren chciał ją wziąć, lecz nieznajomy trzymał ją poza zasięgiem ręki chłopca. Przedstawiała rysunek łoża z baldachimem. – Chciałby pan pokój z łóżkiem! – wykrzyknął Warren. – Naturalnie! Już się robi! – Spojrzał wymownie na wuja, który wciąż gapił się na przybysza. – Tylko wezmę klucz. Wuju! Wuj Rupert wreszcie otrząsnął się z transu. – Tak, tak, oczywiście! Już! – Odwrócił się do wiszących kluczy, przytłoczony koniecznością wyboru, tymczasem Warren chciał wziąć od podróżnego bagaż. – Chętnie zaniosę pańską torbę do pokoju. Obawiam się, że winda nie działa. Gość przycisnął torbę do piersi, jakby Warren był nosicielem jakiejś zakaźnej choroby. – Przepraszam – rzekł chłopiec, stropiony. – Proszę bardzo! – wtrącił się wuj Rupert, dzierżąc mosiężny kluczyk na obszarpanym
sznurku. – Klucz do pańskiego apartamentu. Będzie pan miał piękny widok! Numer pokoju widnieje na drzwiach, więc nie musi się pan obawiać, że zabłądzi w naszych pięknych korytarzach. Warren spojrzał na wuja bez przekonania. Grubą przesadą było nazywanie korytarzy pięknymi, a któregokolwiek z pokojów – apartamentem, z pewnością zaś żaden z nich nie miał pięknego widoku z okna. Przy gościach jednak lepiej było nie mówić tego na głos. Przybysz chwycił klucz i ruszył po schodach. Warren pospieszył za nim. Skoro nie pomoże nieść torby, to przynajmniej wskaże gościowi drogę do pokoju. Podróżny jednak odwrócił się nagle i – szust! – podsunął chłopcu pod oczy kolejną kartę. Widniała na niej wielka czerwona litera X.
17