1
Benvidos á XIII edición Welcome to the XIII Edition
“ I like to say that I don’t make films about people, I make films about people filming themselves.
”
«Gústame dicir que non fago filmes sobre a xente, senón sobre a xente que se filma a si mesma.»
Dominic Gagnon
2
6 Competición / Competition 10 Xurado / Jury 11 Retro Dominic Gagnon 17 Cinéma Direct 22 A revolución equivocada / The Wrong Revolution 27 Carte Blanche Porto/Post/Doc 29 Cinema galego / Galician Cinema 36 Web Doc «Ida e volta» 37 Retratos / Portraits 39 O primeiro xesto documental
/ The first documentary gesture
40 Masterclass: Dominic Gagnon 41 Coming Soon 41 Documentando a rede / Documenting online 42 Seminario A crítica audiovisual
/ Seminar on Audovisual Criticism
43 Obradoiro Súper 8 / Super 8 Workshop 45 PLAY-DOC LIVE! 48 Equipo / Team 49 Sponsors 50 TUI
51 Horario / Schedule 3
Foto_ Tamara de la Fuente
Charles Burnett
T
eño unha especie de dificultade cando se trata de entender como a xente vive a vida noutras partes do mundo. Para min, a vantaxe de viaxar a festivais no estranxeiro é que un ten a oportunidade de compensar moitas deficiencias. Particularmente cando os anfitrións e a xente local te acollen de tal xeito que te animan a seguir facendo películas que son significativas e que teñen un efecto positivo. É importante dialogar coa audiencia. Facer cinema leva moitos períodos de rexeitamento e de problemas que poden facerche tocar fondo. Hai tamén algúns bos momentos, pero para a maioría de nós son os menos. Por iso aprecio enormemente cando vou a un festival que te fai sentir como na casa, e que te convida a compartir e a dialogar en profundidade sobre cinema con expertos, para un público afeccionado. Estaba preocupado por como funcionarían as miñas películas cunha audiencia española. Había xente de entre o público que xa coñecía a miña obra. Non me sorprendeu demasiado porque normalmente a xente que vai aos festivais adoita ter un coñecemento maior que o espectador de cinema medio. Aínda así foi unha sorpresa. En moitos festivais é difícil centrarse por toda a trasfega e a natureza competitiva propia deles. É difícil estar na compaña doutros realizadores e atopar tempo para relaxarse. Pero en Play-Doc estaba cheo de oportunidades ao longo do día, durante os xantares ou as ceas, para coñecer persoas e establecer conversas verdadeiras. A entrega de premios e a cerimonia de clausura foron moi sinxelas e modestas. Este é o tipo de festival ao que desexarías ir, no que todos volven a casa como gañadores. Ao final os bos festivais son os que te alentan, inspiran e anímante a facer o tipo de cinema no que cres. Un non ten palabras suficientes para falar dos anfitrións e do resto do equipo. A todos eles doulles as grazas por todo o agarimo recibido. 4
I
Foto_ Tamara de la Fuente
’m sort of mentally challenged when it comes to understanding how people in other parts of the world experience life. For me the advantage of attending a foreign festival is that one gets a chance to compensate a lot of deficiencies. Particularly when the hosts and the people of the city embrace you in a manner that supports and encourages you to keep on the path of making films that are meaningful and have a positive effect. It is important to have a conversation with an audience. Filmmaking is periods of rejections and challenges that can bring you to your lowest point. There are highs but few for most of us. So I can appreciate dearly when I come to a festival that makes you feel like a homecoming, that you will be welcomed to come share in a meaningful dialogue about story telling with experts in film to the ordinary citizen who just loves films. I was anxious to see how my film would play with a Spanish audience. There were people in the audience who had seen my work. I wasn’t surprised because people who attend film festival tend to know much more than the average film goer. It was still a surprise. At a lot of festivals, it is very difficult to find the center because of all the traffic and the competitive nature. It is hard to be in the company of filmmakers and find time to relax. The festival provide plenty opportunities during the day at lunch or dinner to meet and to have real conversations. The award ceremony was very low key and humble in its closing. This is the kind of festival you would like to attend where everybody goes home a winner. At the end of the day, good festivals can encourage, inspire or put you in a better mood to keep on making your kind of film. One can not say enough about the hosts and staff. I thank them all for their warm hearted people.
5
,
COMPETICION / competition OMAR Y GLORIA
Jimmy Cohen / 84‘ / 2017 / MÉXICO Sala 1 xoves Thursday ás 22:30h Idea orixinal, dirección e edición: Jimmy Cohen Con Gloria Aguilar López, Omar Manuel Aguilar, Acerina e a súa danzonera Produción: Paula Astorga Riestra, Erik Majzner Fotografía: Gloria Aguilar López, Omar Manuel Aguilar, Jimmy Cohen Son directo: Erik Majzner, Alan Fis, Alan Rabchinsky Deseño sonoro: Alan Rabchinsky Un proxecto de ASALTO Á BARBARÍA FILMS Contacto: paula@circo212.org.mx distribucion@circo212.org.mx Omar e Gloria bailan danzón. Gloria, aos seus 80 anos, está chea de luz, e desde hai máis de 15 anos Omar é o seu acompañante e parella de baile. Ademais, Omar e Gloria son nai e fillo. A través de gravarse en vídeo como parte do seu día a día, Omar e Gloria rexistran cada intre da súa vida como cineastas afeccionados e funcionan como espectadores de si mesmos. Omar relaciónase coa vida a través de Gloria. Ela relaciónase co mundo a través da súa cámara de vídeo. E xuntos danlle vida a unha historia única que se conta a través da música dos salóns de baile, das súas lembranzas e dos 11 pasos que marcan un bo danzón. Omar & Gloria dance Danzon. Gloria who is 80 years old is a woman full of light. For over 15 years Omar has been her accomplice and dancing partner. Omar and Gloria are mother and son. As part of their daily lives, they record themselves regularly. They capture every moment of their lives as amateur filmmakers, whilst also becoming their own audience. Omar relates to life through Gloria. She relates to the world through her video camera. Together, they both tell a unique life story told through music in dancing halls, their lived and recorded memories, and the traditional 11 steps set by every good Danzon.
6
AMA-SAN
Cláudia Varejão / 112’ / 2016 / PORTUGAL Sala 1 sábado Saturday ás 16:30h Dirección e fotografía: Cláudia Varejão Axudante de dirección: Aya Koretzky Son: Takashi Sugimoto Cámara subacuática: Masakazu Akagi Montaxe: João Braz, Cláudia Varejão Produción: Terratreme Filmes, João Matogueiras, Leonor Noivo, Luísa Homem, Pedro Pinho, Susana Nobre, Tiago Hespanha Con Mayumi Mitsuhashi, Masumi Shibahara, Matsumi Koiso Contacto: TERRATREME FILMES info@terratreme.pt Unha inmersión, a luz do sol do mediodía atravesa a auga. O aire que está nos pulmóns terá que chegar ata que se consiga arrincar a orella de mar das rochas do fondo do Océano Pacífico. Sen a axuda de botellas de osíxeno ou de calquera outra cousa que potencie a capacidade de permanecer debaixo da auga, todo o corpo é chamado a chegar ata o límite. En Wagu, un pequeno pobo pesqueiro da península de Ise, Matsumi, Mayumi e Masumi, mergúllanse diariamente sen saber o que atoparán. Os seus corpos, delicados en terra firme, convértense en cazadores de mar. As Ama-San practican a pesca de mergullo desde hai máis de 2000 anos. A dive, the noon sunlight cuts through the water. The air on both lungs will have to be enough to rip the abalone from the rocks in the bottom of the Pacific Ocean. With no aid from air tanks or any other tools to enable underwater breathing, the body as a whole is summoned to its limit. In Wagu, a fishing village in the Ise Peninsula, Matsumi, Mayumi and Masumi dive everyday not knowing what they’ll find. Underwater, their delicate bodies turn into those of sea hunters. The Ama-San have been diving like this in Japan for over 2000 years.
LE CONCOURS
Claire Simon / 119’ / 2016 / FRANCIA Sala 2 venres Friday ás 17:30h
Escrita e dirixida por Claire Simon Produción: Arnaud Dommerc, Andolfi, Michèle Casalta, Mouvement Fotografía: Claire Simon, Aurélien Py Son: Olivier Hespel Edición: Luc Forveille, Léa Masson Contacto: Wide House infos@widehouse.org Claire Simon mergúllase no día a día da coñecida escola de cinema parisiense La Fémis, onde se pon en práctica un ideal francés específico da excelencia que se podería resumir como: «todos somos iguais, pero só os mellores conseguen entrar». A través do proceso de admisión, o duro traballo de todo o ano e os exames de gradación, Le concours establece un retrato da nosa relación coa excelencia no mundo da arte e nunha das escolas máis prestixiosas de Francia. Un lugar para a cultura onde varias xeracións se mesturan. With The Graduation the director will delve into the daily life of the Parisian cinema school, La Fémis, where a specific Republican ideal of excellence is practiced and entry into which can be summed up as follows: “everyone’s equal, but only the best get in…” Through the admission process, the hard work all year and the graduation exams, The Graduation will establish a portrait of our relationship to excellence in the Art world and of one of the most prestigious art school in France. A place of culture where generations intermingle. 7
LIBERA NOS (LIBERAMI)
Federica dei Giacomo / 89’ / 2016 / ITALIA - FRANCIA Sala 1 venres Friday ás 20:30h
Dirección: Federica dei Giacomo Guión: Federica dei Giacomo, Andrea Zvetkov Sanguini Fotografía: Greta de Lazzaris, Carlo Sisalli Montaxe: Aline Hervé, Edoardo Morabito Produción: Francesco Virga, Paolo Santoni Produtora: Mir Cinematografica, RAI Cinema Contacto: True Colors gaetano@truecolours.it A práctica do exorcismo é aínda unha realidade no mundo contemporáneo. Cada ano, máis e máis xente afirma que as súas enfermidades están causadas por posesións demoníacas. O pai Cataldo é un veterano, un dos exorcistas máis solicitados en Sicilia. Cada martes, moitos crentes acoden ás súas misas de liberación, buscando a cura para adversidades para as que non parece haber nome nin remedio. A reacción da Igrexa Católica ante esta crise é aumentar o nomeamento de curas como exorcistas e organizar cursos de prácticas para eles. Como resposta ao aumento de peticións de liberación do mal, todas as dioceses francesas contan con polo menos un exorcista. En España, a arquidiocese de Madrid trata desesperadamente de cubrir sete vacantes adicionais. Só en Roma e en Milán, o número de exorcismos medrou de 6 a 12, e a Igrexa estableceu un centro de chamadas de emerxencia. Nos Estados Unidos, o número de exorcistas multiplicouse por 10 en apenas uns anos. Exorcism is still a fact of contemporary life. Every year, more and more people claim that their illnesses are caused by demonic possession. Father Cataldo is a veteran, one of the most soughtafter exorcists in Sicily. Every Tuesday, many believers follow his mass of liberation, searching for a cure for some adversity for which there does not seem to be a label or a remedy. The Catholic Church reacts to this crisis by nominating priests as exorcists in increasing numbers and by organizing training courses for them. In order to respond to the rising number of requests for deliverance from evil, all French dioceses have installed at least one exorcist. In Spain, the archdiocese of Madrid is desperately trying to fill seven additional positions. In Rome and Milan alone, the number of exorcists has grown from six to 12, and the Church has set up an emergency call center. In the US, the number of exorcists has increased tenfold over the last few years.
8
EL FUTURO PERFECTO
Nele Wohlatz / 65’ / 2016 / ARGENTINA Sala 1 xoves Thursday ás 20:30h
Dirección: Nele Wohlatz Produción: Cecilia Salim Fotografía: Roman Kasseroller, Agustina San Martín Son: Nahuel Palenque Montaxe: Ana Godoy Produtora: Murillo Cine Con Zhang Xiaobin, Saroj Kumar Malik, Jiang Mian, Wang Dong Xi, Nahuel Pérez Biscayart Contacto: info@murillocine.com Xiaobin ten 17 anos e cando chega á Arxentina non fala unha palabra de español. Con todo, aos poucos días xa ten un novo nome, Beatriz, e un primeiro traballo nun supermercado chinés. A súa familia vive no mundo paralelo do seu lavadoiro, afastado dos arxentinos. Xiaobin garda diñeiro en segredo e inscríbese nunha escola de idiomas. O que aprende aí, ensáiao na rúa. Despois da clase sobre «arranxar citas», cita a un cliente indio do supermercado. Con Vijay apenas se pode comunicar, con todo, empezan un noivado secreto. Cando practican o condicional, Xiaobin comeza a pensar sobre o seu futuro. Que podería pasar se os seus pais se decatan da súa relación con el? Canto mellor é o seu español, Xiaobin máis intervén na escritura do guión da película. Os seus compañeiros chineses comentan os sucesos desde a aula como un coro. O futuro perfecto convértese nunha sala de ensaios para a súa nova vida. Xiaobin is 17 years old and does not speak a single word of Spanish when she arrives in Argentina. But a few days later, she already has a new name, Beatriz, and a job in a Chinese supermarket. Her family lives in a parallel world in a launderette, far removed from the Argentinians. Xiaobin secretly saves money and enrols at a language school. She tries out in the street what she learns there. After having learned how to “make appointments”, she arranges to meet a supermarket customer, Vijay. He comes from India, and although they can barely communicate with each other, they start a secret relationship. And when she practises the conditional, the form of possibility, Xiaobin starts thinking about the future. What would happen if her parents learned about Vijay? The more she masters the Spanish language, the more she interferes in the scenario. Her Chinese classmates comment on the events like a chorus.
9
XURADO / JURY CARMEN GRAY Orixinaria de Nova Zelandia, Carmen Gray reside en Berlin, onde traballa como xornalista freelance e crítica de cinema para publicacións que inclúen The Guardian, The Observer, Sight & Sound, Screen International, The Calvert Journal, Senses of Cinema e a revista semanal cultural de Estonia Sirp. Anteriormente traballou como editora de cinema na revista londinense Dazed & Confused. Gray tamén é programadora de cinema e forma parte do comité de selección da Semana da Crítica de Berlín. Estivo de xurado en importantes festivais e regularmente imparte talleres de escritura a mozos críticos en Polonia, Serbia e Estonia.
Carmen Gray was born in New Zealand and now lives in Berlin. She is a freelance journalist and film critic who has written for publications including The Guardian, The Observer, Sight & Sound, Screen International, The Calvert Journal, Senses of Cinema and Estonian culture weekly Sirp. She is the former Film Editor of Dazed & Confused magazine in London. She is also a film programmer, and is on the selection committee for Berlin Critics’ Week. She has served on juries at many major festivals, and she regularly teaches writing workshops for young critics in Poland, Serbia and Estonia. JAKE PERLIN Jake Perlin é director artístico e director de programación da sala Metrograph,
en Manhattan, Nova York, e Director Executivo de Cinema Conservancy, Film Production and Consultancy Non-Profit consagrado ao cinema independente americano. Anteriormente Perlin foi Xefe de Programación para o Film Society do Lincoln Center, e o seu traballo foi recoñecido en 2015 co premio Film Heritage, outorgado pola Sociedade Americana de Criticos Cinematográficos. Perlin tamén é fundador do Film Desk, unha compañía de distribución que crea novas copias en 35 mm de obras mestras de Rivet, Truffaut, Godard, Pialat, Garrel, Sontag e Denis entre outros.
Jake Perlin is the Artistic and Programming Director of Metrograph, a cinema in
Manhattan, and the Executive Director of Cinema Conservancy, film production and consultancy non-profit dedicated to American Independent film. Previously, he was Programmerat-Large for the Film Society of Lincoln Center, and was awarded the 2015 Film Heritage prize from the National Society of Film Critics. Perlin is the founder of Film Desk, a film distribution company releasing new 35mm prints of masterpieces by Rivet, Truffaut, Godard, Pialat, Garrel, Sontag, Denis and others.
PHILIPPE AZOURY Philippe Azoury traballou como crítico de cinema para o diario Libération, e
tamén colaborou con Les Inrocks, Les Cahiers du Cinéma e Vogue. Na actualidade Azoury é o editor cultural de Grazia. Tamén é autor xunto con Jean-Marc Lalanne de Fantômas, style moderne (2002, Yellow Now) e Jean Cocteau et le cinéma : Désordres (2003, Cahiers du Cinema Centre Georges Pompidou, premio Philippe Arnaud 2003) e publicou en colaboración co fotógrafo Antoine D’Agata, Stigma (2006 Images en manoeuvre). É autor do libro de entrevistas con Adolfo Arrietta, A Piece of Your Dream. E escribiu en 2013, o primeiro ensaio en francés sobre Philippe Garrel: Philippe Garrel en substance. Actualmente traballa nun libro sobre Jim Jarmusch.
Philippe Azoury was a film critic for Libération, he also collaborated with Les Inrocks, Les Cahiers du Cinéma and Vogue. He is currently the cultural editor of Grazia. He is the author with Jean-Marc Lalanne of Fantômas, style moderne (2002, Yellow Now) and Jean Cocteau et le cinéma : Désordres (2003, Cahiers du Cinema Centre Georges Pompidou, Philippe Arnaud Price 2003) and published collaboration with photographer Antoine D’Agata, Stigma (2006 Images en manoeuvre). He is the author of a book of interviews with Adolfo Arrietta, A Piece of Your Dream. And he signed in 2013, the first essay in french about Philippe Garrel: Philippe Garrel en substance. He’s writing a new book about Jim Jarmusch. 10
RETRO:
DOMINIC GAGNON
por / by Fanie Pelletier
D
ominic Gagnon: un cineasta que innova e incomoda
Esta retrospectiva dedícase ao traballo innovador e perturbador dun cineasta inconformista: Dominic Gagnon. O seu cinema, a medio camiño entre o documental e o found footage experimental, obtén os seus recursos de Internet, concretamente das plataformas de libre difusión, e está interesado nun novo fenómeno: os vídeos realizados por afeccionados na era das novas tecnoloxías. Estes vídeos, dalgunha maneira as actuais «películas caseiras», son estes clips que asolagan a páxina web YouTube: unha persoa grava o seu día a día, diríxese á cámara e comparte as súas percepcións do mundo coa comunidade virtual da Rede. Gagnon aprópiase en primeiro lugar deste material filmográfico e organízao, para posteriormente crear un documental único. Sen necesidade dun proceso
D
ominic Gagnon: a filmmaker who innovates and disturbs
This retrospective view is dedicated to the innovative and disturbing works of a nonconformist filmmaker: Dominic Gagnon. His films, halfway between documentary and experimental found footage, are made up of material found on the Internet, on free content distribution platforms to be exact. And, he is interested in a rather new phenomenon: amateur videos in the age of new technologies. These videos, contemporary “home movies” if you will, are clips you can find all over YouTube. Someone records their day-to-day, looks at the camera and shares their perception of the world with the entire virtual community on the web. First, Gagnon appropriates this material and later organises it to create a sole documentary. No need for 11
de rodaxe, o seu traballo baséase en centos de horas de visionado, un impresionante arquivo en varios discos duros, peneirar de forma minuciosa os vídeos seleccionados e ordenar estes discursos fragmentados para crear un todo significativo. A través da síntese destas múltiples percepcións únicas do mundo, as súas películas son un retrato documental da sociedade occidental 2.0. Estes vídeos, a primeira vista triviais, mundanos e sen valor na xungla de Internet, transfórmanse nun material cinematográfico inédito e revelan rastros subestimados aínda que de grande valor na sociedade actual.
shooting. His works are based on hundreds of viewing hours, an impressive archive located on several hard drives, a painstaking process of narrowing down the selection of videos and organising these fragmented utterances to create one meaningful entity. By synthesising the many unique perceptions of the world, his films are a documentary portrait of Western society 2.0. These videos, at a glance, seemingly trivial, mundane and with no value whatsoever in the Internet jungle, turn into unprecedented cinematographic material and reveal underrated vestiges, valuable, nonetheless, in today’s Gagnon experimenta por primeira vez con este society. enfoque na película RIP in Pieces America (2009), Gagnon first experiments with this approach in na que presenta unha montaxe de vídeos de in- the film RIP in Pieces America (2009). In this ternautas afeccionados estadounidenses de film, he presents a video montage of amateur todas as idades. Soa, encerrada na súa casa, American Net users of all ages. All locked up at cada persoa grávase cunha cámara de baixa home alone, each person records themselves calidade (unha webcam na maioría dos casos) with a low-resolution camera (a webcam, in e diríxese «ao mundo». Estes fragmentos de most cases), and speaks to “the world”. These Estados Unidos a anacos móstrannos estadou- little snippets of the USA show us paranoid and nidenses supervivencialistas e paranoicos que survivalist Americans who share great solitude, comparten unha grande soidade, unha desilu- political disappointment and distrust in the sión política e a desconfianza no Goberno. Se Government. If RIP in Pieces America (2009) RIP in Pieces America (2009) se compón princi- is essentially made up of men’s videos, Pieces palmente de vídeos de homes, Pieces and Love and Love All to Hell (2011) shows us American All to Hell (2011) móstranos o punto de vista das women’s point of view, and Big Kiss Goodnight mulleres estadounidenses, e Big Kiss Goodnight (2012) focuses on only one odd character who (2012) limítase a un único personaxe pintoresco goes by the pseudonym, Joe Talk. Gagnon co pseudónimo Joe Talk. Gagnon realiza unha creates a fourth film with found footage called cuarta película de found footage titulada Hoax_ Hoax_Canular (2014) along the line of his three Canular (2014) na mesma liña que os seus tres previous works. This time the protagonists were traballos anteriores, esta vez cos adolescentes e teenagers and the topic was the end of the world. a fin do mundo como tema. De todos estes frag- With the combination of all these pieces put mentos montados polo cineasta, xorde un per- together by the filmmaker, a disturbing portrait turbador retrato duns Estados Unidos que brota of the United States of America emerges from the das profundidades: unha sociedade atomizada depths; an atomised society that feels the need que necesita subir ao escenario e realizar un to get up on a stage and give a show in order to espectáculo para poder berrar a súa existencia. scream to the world “I’m here! I exist!”. Gagnon is Gagnon está aquí para revelar ao mundo unha here to reveal to the world the clouded and hidden cara enturbada e oculta da realidade. Non trata face of reality. It is not about saying as much tanto de dicir como de mostrar algo que escapa as it is about showing something that escapes á percepción inmediata desta subcultura. A di- the immediate perception of this subculture. In ferenza de moitos cineastas de found footage, contrast to many other found footage filmmakers, que propoñen unha mirada ao pasado, Gagnon who propose a look into the past, Gagnon focuses céntrase no presente e no futuro, ofrecendo o vi- on the present and future. He offers these Internet sionado dos vídeos extraídos de Internet como videos as future remains of the society 2.0, futuros vestixios da sociedade 2.0 —dalgún xeito, somewhat the ultimate Society of Spectacle. The a sociedade do espectáculo definitiva—. O ci- filmmaker hits the target with these poor quality neasta ponnos un nó na gorxa con estes vídeos videos, unaesthetically pleasing which make us de pobre calidade estética, obríganos a mirar, a keep on watching and listening to the people who escoitar ás persoas que falan igual ao resto, e talk just like any ordinary person and make us 12
a facernos preguntas. As súas películas son in- start questioning. His films are disturbing, always quietantes, sempre ao límite do soportable, pero on the edge of bearableness, but infuse us with que nos imbúen cunha forza sen igual. unparalleled power. Coa súa última película, Of the North (2016), Gagnon aborda un tema que desafía todas as nocións do cinema documental e do cinema etnográfico: sen cámara e de forma remota, retrata os vídeos de afeccionados do Ártico, principalmente das comunidades indíxenas. Esta versión 2.0 de Nanook of the North de Flaherty, na que Nanook xa non aparece, xerou unha grande controversia en Quebec, que lle outorga, a pesar dos seus detractores, un lugar na historia do cinema.
In his last film Of the North (2016), Gagnon tackles an issue that challenges all notions of documentary and ethnographic cinema: without a camera and in remote, he portrays amateur videos from the Arctic, mainly from indigenous communities. With this version 2.0 of Nanook of the North by Flaherty, minus Nanook, great controversy arose in Quebec which, despite the critics, have given it a place in the history of filmmaking.
Gagnon é un dos primeiros en percibir o valor antropolóxico desta reserva de vídeos de afeccionados, e en concibir Internet como un novo espazo da vida popular para explorar. A través do seu computador —a súa cámara—, agora pode mergullarse no corazón deste novo espazo alternativo onde as persoas marxinadas atopan refuxio: «alí onde a vida é rica e paradoxal», dixo. Nun desexo de facer películas doutra maneira e libremente, Gagnon ve unha forma nova e pouco convencional, e das máis actuais, de observar a vida, de documentala e de cuestionala cunha economía de medios e intermediarios. O uso de Internet como material e como suxeito pon o foco neste desafío cada vez máis necesario: reinventar e adaptar a práctica documental ás novas realidades sociais e tecnolóxicas. Ao tratar de «facer películas sobre as persoas que se gravan», Gagnon introduce un novo cinema que busca a liberdade e romper cos documentais tradicionais do noso tempo. As súas películas poñen de relevo a convulsión social e tecnolóxica que se está producindo, que non é diferente á que xurdiu no cinema directo a finais dos anos 50. O alcance completo do seu traballo aínda non se coñece, pero a controversia e a censura que o rodea lévanos a pensar que podería ser unha expresión vangardista dun importante cambio de paradigma na forma de abordar a práctica documental, e é por iso que a súa obra merece unha maior exposición que nunca.
Gagnon is one of the first ones to notice the anthropologic value of this repository of amateur videos and to conceive the web as a new place of public life yet to explore. Through his computer – his camera – he can now dive into the core of this alternative space where the outcasts find refuge: “there where life is rich and paradoxical”, as he says. With the desire to create films freely and in a different way, Gagnon sees an unconventional alternative, one of the most present ways to observe life, document it and question it with an economy of means and middlemen. Using the web as both material and subject places emphasis on this ever more necessary challenge to reinvent and adapt documentary practice to the new social and technological reality. By trying to “make movies about people who record themselves”, Gagnon introduces a new branch of cinema that seeks freedom and seeks to break with the traditional documentaries of our time. His films put in the spotlight the technological and social upheaval that is occurring which isn’t very different to what emerged in cinema towards the end of the 50s. The complete reach of his works is not yet known, but the controversy and the censorship that surround it lead us to believe that it could be an avant-garde expression of an important change in paradigm in the way of approaching the documentary practice. And, this is why his work deserves to be exhibited more than ever.
13
DOMINIC GAGNON
RIP IN PIECES AMERICA / 61’ / 2009 / CANADÁ
Sala 1 sábado Saturday ás 22:30h
PIECES AND LOVE ALL TO HELL 61’ / 2011 / CANADÁ
Sala 1 xoves Thursday ás 18:30h
14
Unha nova orde mundial, os sistemas de control, os mercados financeiros, o colapso da economía, a supervivencia, o odio á política, a Biblia e a constitución, o fundamentalismo cristián, instrucións para a insurrección, cancións rebeldes… Mediante imaxes borrosas, enmascarados ou disfrazados, homes furiosos falan a cámara: desconfían do seu goberno, baballoan e van armados. Esta película é un abafador e descoñecido retrato dos Estados Unidos, un paseo salvaxe e subversivo por vellos prexuízos e novos odios, medos suprimidos e fantasías paranoicas, historias de chiflados e lúcidas valoracións do futuro. (Luciano Barisone).
A new world order, control systems, the financial markets, the collapse of the economy, survival, hatred of politics, the Bible and the Constitution, Christian fundamentalism, instructions for insurrection, rebel songs... Through blurred images, masked or disguised, angry men talk to the camera: they distrust their government, they are armed and they rant. This film is an overwhelming and unknown portrait of the United States, a subversive and wild walk that mixes old prejudices and new angers, suppressed fears and paranoid fantasies, wacky funny stories and lucid assessments of the future. (Luciano Barisone).
Un home aparece en escena anunciando a fin do patriarcado e a chegada do matriarcado nos Estados Unidos de América. Inmediatamente despois vén todo un desfile de mulleres. Están en perigo. Teñen medo. Evocan imaxes dun futuro aterrador. Do mesmo xeito que os homes en RIP in Pieces America, están acosadas por fantasías paranoides e pasan rapidamente da calma riseira á histeria visionaria. Con esta segunda parte da serie consagrada a uns Estados Unidos invisible, Gagnon ofrece un retrato dos demos que perturban ás masas anónimas de América, nalgún lugar entre a solidariedade humana e a provocación. (Luciano Barisone).
A man appears onscreen, announcing the end of the patriarchy and the coming of the matriarchy in the United States. Immediately afterwards comes a parade of women. They are in distress. They are afraid. They evoke terrible images of the future. Like the men of RIP in Pieces America, they are haunted by paranoid fantasies and move quickly from smiling calm to visionary hysteria. With the second part of a series devoted to an invisible United States, Gagnon draws a portrait of the demons that perturb the anonymous American masses, somewhere between provocation and human solidarity. (Luciano Barisone).
HOAX_CANULAR
/ 91’ / 2013 / CANADÁ Sala 1 domingo Sunday ás 18:30h
BIG KISS, GOOD NIGHT / 62’ / 2012 / CANADÁ
Sala 2 sábado Saturday ás 17:30h
Hoax_Canular é unha película baseada en mentiras, a maior delas a de que o mundo acabaría o 21 de decembro de 2012. Os adolescentes que aquí aparecen vencen os seus medos inventando ameazas e desatando rumores sobre o fin do mundo coas súas webcams. Realizada a partir de máis de 70 horas de vídeos subidos a youtube nunha soa noite, a véspera da gran Apocalipse, Hoax_Canular é unha profunda reflexión sobre como os máis novos fan súa a angustia xerada polos medios. (Paolo Moretti).
A film built on lies, assuming the end of the world on 21 December 2012 as the greatest of them. Conquering fear by manufacturing scares: that’s what the teens in Hoax_ Canular do with their webcams, unleashing rumours of the end of the world. This work with amateur online videos is a profound reflection on how young people are appropriating the angst being stoked by the media. The material of Hoax_ Canular comes mostly from 70 hours of videos recorded simultaneously on a single night – the night before “the great apocalypse”. (Paolo Moretti).
«A miña indignación protéxeme». Sentado no seu coche, coa barba longa e desaliñado, Joetalk100 fala a cámara. Acaba de saír do cárcere. Ten diabetes. Non para de beber café e fumar pitillos. Fillo de inmigrantes italianos en Estados Unidos, fai vídeos nos que expresa a súa indignación ante o empeoramento crecente do seu país. Do mesmo xeito que unha pota a presión a piques de explotar, Joe fala rodeado de comentarios que, como no coro dunha traxedia clásica, acompáñano no seu destino. Alguén lle escribe: «Quizais o que necesitas é un abrazo». Gagnon, curioso e divertido, observa os seus cuestionamientos. (Luciano Barisone).
“My anger protects me!” Sat in his car, with a long beard and dishevelled hair, Joetalk100 talks to the camera. He has just got out of prison. He has diabetes. He keeps drinking cold coffee and smoking ciggies. A product of Italian immigration to the United States, he makes videos in which he expresses his indignation at the country’s downward spiral. A pressurecooker on the point of exploding, Joe talks, surrounded by comments which, like the chorus of a classic tragedy, accompany him towards his destiny. Someone writes to him: “Maybe you just need a hug”. Gagnon, curious and amused, o b s e r ve s h i s q u e s t i o n i n g . (Luciano Barisone).
15
OF THE NORTH
/ 74’ / 2015 / CANADA Sala 2 xoves Thursday ás 17:30h Contacto: Zéro Distribution dg900@hotmail.com
16
Gagnon xunta case 500 horas de vídeos publicados en Youtube por centos de cineastas afeccionados Inuit, dándolles coherencia e creando un anti-exótico e rítmico «Kino-Eye» Vertoviano, que inclúe escenas de caza, bebedeiras, plataformas petrolíferas, porno, carreiras e osos polares. Unha desenfreada e vulgar aculturación revélase así nesta festa audiovisual, co son do idioma dos Inuit de fondo, desmontando os clichés dunha comunidade a miúdo confinada ás marxes do mundo contemporáneo. (Emmanuel Chicon).
By putting almost 500 hours of films, posted on YouTube by hundreds of amateur Inuit filmmakers, together into a coherent form, Gagnon creates an anti-exotic and rhythmic Vertovian “Kino-Eye”, including hunting scenes, drinking sprees, oil rigs, jam sessions, exhibitionism, snow-mobile races... without forgetting the polar bears. A whole form of trashy and unbridled acculturation is revealed in this visual and audio potlatch which takes apart the existing clichés about this people, too often confined to the borders of the contemporary world. (Emmanuel Chicon).
,
CINEMA DIRECT por / by Dominic Gagnon
Unha imaxe. Varias imaxes. Sons en branco e negro con cores. Quen as rodou? Quen as montou? Quen as mostrou? Quen son eu? En que nos convertemos? Quen vai mirar? A que prezo? En pleno século XX, a Oficina Nacional de Cinema de Canadá, axencia do goberno federal, quixo pegarse directamente á realidade, «formar parte dela». Ademais contaba con Arthur Lipsett, que achegou un distanciamento e unha sensibilidade engadidos con técnicas próximas ao cut-up e ao found footage. Dous puntos de vista para nada contraditorios entre si, respectivamente performativos e delituosos dentro da institución (Oficina Nacional de Cinema). Aínda que houbese que ir humildemente ao encontro de xente ou rebuscar no lixo, nos arquivos, nos parques e beirarrúas cunha certa visión, a intención seguiría sendo a mesma: entender o que ocorre ao noso ao redor. E ademais ás costas dos administradores. Nese sentido, todas as películas proxectadas nesta programación resultan ser inexplicables no marco institucional, xa que son visións auténticas e sinceras do cinema, nacidas da vontade de espíritos libres.
An image. Images. Sounds in black and white mixed with colours. Who filmed them? Who put them together? Who showed them? Who am I? What are we becoming? Who is going to watch? At what cost? In the mid-twentieth century, in an agency of the Government of Canada known as the National Film Board of Canada there was this willingness to stick to reality, “to become part of something”. And, there was also Arthur Lipsett, who gave place to an added sensibility and distance by using the cut-up technique along with found footage. Two non-contradictory approaches, respectively performatives and delinquents inside the institution (National Film Board). Even if it was necessary to humbly go out and meet people or scavenge in the rubbish, the archives, parks and sidewalks with a certain outlook, it was always with the same intention: to understand what is happening around and inside us. And also, doing it behind the administrators’ backs. In this way, each and every film included in this programme is inexplicable according to the institutional guidelines. They are natural and sincere cinematographic displays emerging from the will of free spirits.
17
LES RAQUETTEURS
Michel Brault, Gilles Groulx / 15’ / 1958 Sala 1 domingo Sunday ás 20:30h
Dirixido por Michel Brault e Gilles Groulx Fotografía: Michel Brault e Gilles Groulx Montaxe: Michel Brault e Gilles Groulx Son: Marcel Carrière Esta curtametraxe rexistra o ritual de celebración dunha competición de raquetas de neve en Sherbrooke (Quebec), a finais dos anos cincuenta. Considerada como a precursora do nacemento do cinema directo, Les Raquetteurs marca o comezo dun novo xeito de abordar a realidade no cinema documental e anticipa o estilo inequívoco da recentemente formada unidade francesa do National Film Board de Canadá. This short documentary records the celebration and ritual surrounding a snowshoe competition in Sherbrooke in the late 1950s. The film marked the beginning of a new approach to reality in documentary and prefigures the trademark style of the NFB’s newly formed French Unit. Today, Les Raquetteurs is considered a precursor to the birth of direct cinema.
À ST. HENRI LE 5 SEPTEMBRE Hubert Aquin / 27’ / 1962
Sala 1 sábado Saturday ás 18:30h Dirixido por Hubert Aquin Produción: Fernand Dansereau Fotografía: Guy Borremans, Michel Brault, Georges Dufaux, Claude Fournier, Bernard Gosselin, Jean Roy, Claude Jutra, Bernard Devlin, Arthur Lipsett, Don Owen, Daniel Fournier Montaxe: Jacques Godbout, Monique Fortier Son: Marcel Carrière, Roger Lamoreux, Roger Hart, Claude Pelletier, Leo O’Donell, Werner Nold Música: Eldon Rathburn Canción: Raymond Lévesque Narración: Jacques Godbout O filme mostra unha serie de estampas da vida no barrio traballador de Saint-Henri (Montreal), durante o primeiro día de escola. Desde o amencer á medianoite, vemos ás nais consentindo aos seus fillos, a inactividade forzosa dun pai, aos adolescentes facendo o parvo, aos mozos amantes coqueteando. O día a día ao natural. This short film is a series of vignettes of life in Saint-Henri, a Montreal working-class district, on the first day of school. From dawn to midnight, we take in the neighbourhood’s pulse: a mother fussing over children, a father’s enforced idleness, teenage boys clowning, young lovers dallying the unposed quality of daily life.
18
VOIR MIAMI
Gilles Groulx / 30’ / 1963 Sala 1 domingo Sunday ás 20:30h
Escrito, dirixido e editado por Gilles Groulx Produción: Fernand Dansereau Fotografía: Bernard Gosselin Son: Marcel Carrière Música: Yvan Landry Narración: Marie-José Raymond, Victor Désy, Anne Claire Poirier Esta maxistral curtametraxe é unha alegoría da Norteamérica moderna, durante a crise dos mísiles en Cuba. A montaxe poética suxire tanto a aversión como a fascinación que evoca esta especie de «Eldorado», un lugar que é á vez asilo para anciáns e ideal de progreso norteamericano. This masterful short is a cinematic allegory of modern America, during Cuban missile crisis. The poetic editing suggests both the aversion and fascination evoked by the Floridian Eldorado, a place to die and American ideal of progress.
ROULI-ROULANT Claude Jutra / 15’ / 1966
Sala 1 sábado Saturday ás 18:30h
Escrito e dirixido por Claude Jutra Produción: Marcel Martin Montaxe: Werner Nold Fotografía: Michel Brault Son: Sidney Pearson Música: Pierre F. Brault Canción: Geneviève Bujold Narrador: Charles Denner Dedicado a «todas as vítimas da intolerancia», esta película retrata o nacemento do skateboarding en Montreal. Unha nova actividade reprobada por adultos e policías e que daba aos máis novos unha excitante sensación de velocidade e de liberdade. Rouli-Roulant, a primeira película feita sobre este deporte, capta a euforia de mozos e mozas pasándoo en grande mentres rodan costa abaixo sen freos. This short 1966 documentary dedicated “to all victims of intolerance” depicts the dawn of skateboarding in Montreal. A new activity frowned upon by police and adults, skateboarding gave youngsters a thrilling sensation of speed and freedom. This film — the first Canadian documentary ever made about the sport — captures the exuberance of boys and girls having the time of their lives in free-wheeling downhill locomotion. 19
LA LUTTE
Michel Brault, Marcel Carrière, Claude Fournier, Claude Jutra / 27’ / 1961 Sala 1 sábado Saturday ás 18:30h
Dirixido por Michel Brault, Marcel Carrière, Claude Fournier, Claude Jutra Produción: Jacques Bobet Fotografía: Michel Brault, Claude Fournier, Claude Jutra Montaxe: Claude Jutra, Michel Brault, Claude Fournier Son: Marcel Carrière La Lutte propón unha incursión no mundo da loita profesional en Montreal. Os combates, simulados e espectaculares, teñen lugar no foro, pero tamén fóra de escena, onde se practica esta arte guerreira. As cámaras atentas aos máis mínimos detalles, captan aos loitadores bos e aos malvados, mentres se dan de puñadas, golpéanse, roxen e xesticulan, rivalizando en enxeño para o xúbilo do público. A candid-camera view of professional wrestling as seen in the Montréal Forum, where some of the biggest bouts are staged, and in back-street wrestling parlors where the warriors practice their art. Nothing escapes the probing camera as well-muscled tyros grapple, punch, squirm, roar and grimace, adding their own variations of showmanship to amuse and excite the crowd.
21-87
Arthur Lipsett / 9’ / 1964 Sala 1 domingo Sunday ás 20:30h
Dirixido por Arthur Lipsett Producido por Colin Low e Tom Daly 21-87 é unha sucesión abstracta de imaxes sen relación, da multitude nas rúas, aludindo a unha sociedade dominada polas máquinas. Dise que influenciou a George Lucas en Star Wars, así como na creación do concepto da «Forza». This short film from Arthur Lipsett is an abstract succession of unrelated views of the passing crowd. A commentary on a machine-dominated society, it is often cited as an influence on George Lucas’s Star Wars and his conceptualization of “The Force.”
20
VERY NICE, VERY NICE Arthur Lipsett / 7’ / 1961
Sala 1 sábado Saturday ás 22:30h
Dirixido por Arthur Lipsett A primeira película de Arthur Lipsett é unha mestura vangardista de fotografía e son. Está feita con ducias de imaxes aparentemente familiares, con fragmentos de conversacións ouvidas ao pasar, e de cando en vez unha voz que di: «Moi bonito, moi bonito». Arthur Lipsett’s first film is an avant-garde blend of photography and sound. It is made of dozens of pictures that seem familiar, with fragments of speech heard in passing and, between times, a voice saying, “Very nice, very nice.”
A TRIP DOWN MEMORY LANE Arthur Lipsett / 12’ / 1965
Sala 1 domingo Sunday ás 20:30h
Dirixido por Arthur Lipsett Producido por Colin Low e Tom Daly Compilada a partir de anacos de noticiarios antigos, Lipsett chama a este filme unha cápsula do tempo, pero a súa montaxe convérteo nunha peza explosiva. Nel vemos centos de imaxes que algunha vez xeraron titulares e que agora, reorganizadas deste xeito, resultan ironicamente grotescas. Compiled from some peculiar newsreel items of the last 50 years, the filmmaker calls this a time capsule yet his arrangement of pictures makes it almost explosive. There are hundreds of items, once front-page stuff, but all wryly grotesque when seen in this reshuffle of the past.
21
,
A REVOLUCION EQUIVOCADA / THE WRONG REVOLUTION por / by Jake Perlin
«O mundo enteiro está a velo!». Este foi o berro de guerra dos manifestantes na Convención Demócrata de 1968 en Chicago, que pretendía dirixirse aos espectadores que vían a violenta represión a través da televisión. Un reclamo contra o goberno e a policía para lembrarlles que ningunha persoa razoable toleraba que aqueles con cascos e porras mallasen a estudantes desarmados, e que lles estaban observando, xulgando e condenando. Un berro lanzado para avergoñar. Moitos nin se senten avergoñados. Así que, por cada estadounidense que se avergoñaba polo derramamento de sangue, outro consentíao, e como queira que elixisen chamalo para cubrirse, xa fose «maioría silenciosa» ou «lei e orde», o temor contiña unha crenza fundamental, tal como Jelani Cobb identificou claramente nun artigo da revista New Yorker en 2016, titulado «Donald Trump, Chicago e o aprendido de 1968»: «os resentimentos latentes dos brancos que xurdiron a finais da década de 1960, motivados pola crenza de que o goberno federal se convertera nunha ferramenta de redistribución de riqueza ás mans das comunidades afroamericanas e latinas». Foi entón, a finais desta década, cando un mozo neoiorquino, promotor inmobiliario e en formación para converterse nun capitalista sen escrúpulos, cumpriu a maioría de idade. A pouca educación afectiva de Donald Trump débese a unha nenez antiurbana moi singular, durante unha época específica: a Nova York dos anos 70 do gobernador Nelson Rockefeller e dun observable liberalismo desenfreado. Unha época na que aqueles que loitaran tanto comezaban a esquecer as loitas dos demais, a deshumanización acelerada cara a calquera que necesitase axuda, e o establecemento de políticas creadas coa intención de manter a certos grupos no máis baixo da sociedade estadounidense. Unha época meticulosamente manipulada para servir aínda como base do medo cara a aquilo ao que se opón tanto conservadurismo moderno. Unha historia editada para ignorar a aqueles que sufriron e para converter en heroes a aqueles que reconfiguraron a cidade ao seu gusto: próspera para os que tiñan os medios. Pero tamén foi unha época de resistencia activa, tal como se pode observar nunha folga laboral en Charleston, Carolina do Sur, (I Am Somebody), e na ocupación dun edificio antes do aburguesamento do Northside de Williamsburg, Brooklyn, (People’s Firehouse #1), que, mesmo a pesar de ser vitorias, borráronse da conciencia social por mor de décadas de terxiversación e, sobre todo, do capitalismo. Eventos enturbados intencionalmente para pór a súa veracidade eternamente en dúbida (a rebelión dos presos do cárcere de Attica), e apropiados indebidamente para dar unha imaxe manipulada dunha cosmovisión en contra dos pobres, dos obreiros e das comunidades. Actualmente, a película con máis éxito en Nova York é I Am Not Your Negro, de Raoul Peck. Todo un taquillazo nas salas de toda a cidade, que lembra, ou máis ben, presenta aos espectadores ao mellor escritor estadounidense nativo de Harlem, James Baldwin. O que é innegable é que hai un claro desexo, unha necesidade de escoitar unha voz sincera e elocuente pero á vez impaciente e furiosa, cuxas palabras e accións poden e puideron humillar, e seguirano facendo, ao ata o de agora inhumillable. 22
Stations of the Elevated, rodada en 1977, mostra o momento culminante da demonización de Nova York. Unha campaña nacional para tachar Nova York de insalvable e unha estafa a longo prazo na que Trump e moitos outros promotores inmobiliarios son os principais truáns que utilizan no seu beneficio a depresión na que estaba sumida a cidade. O que Trump non podía saber entón era que o seu desprezo e as súas estafas non só enganarían a políticos para conseguir vantaxes fiscais, senón que iniciarían unha revolución que o colocaría na Casa Branca. Polo de agora. Outra cousa que Trump non sabe: a película Stations remata cun vagón de metro pasando con estrondo cara ao atardecer, ao son do «Aleluia» de Aretha Franklin, e I Heard It Through the Grapevine termina con Baldwin, despois de ser ameazado durante un discurso que daba, dicindo: «Direiche unha cousa: xa non importa o que ti penses! Á doutrina da supremacía branca sobre a que se construíu o mundo occidental chegoulle a súa hora, chegoulle o seu día, terminouse!». Quizais aínda quede unha hora, pero non máis. “The Whole World is Watching!”, the rallying cry of protesters at the 1968 Democratic convention in Chicago, was intended as a message to television viewers watching the violent suppression in full view of the cameras. A cry against the government and police to remind them they were being seen, judged and indicted by any reasonable person who could not tolerate the beating of unarmed students by those wearing helmets and wielding clubs. A cry meant to shame. Many cannot be shamed. So for every American cringing at the bloodshed, another was condoning it. And however they chose to cloak themselves, “silent majority” or “law and order”, the fear had a base belief, as Jelani Cobb clearly identified in a 2016 New Yorker piece entitled “Donald Trump, Chicago and The Lessons of 1968”: “the simmering white resentments that emerged in the late nineteen-sixties, animated by the belief that the federal government had become tool of the redistribution of wealth into the hands of underserving black and brown communities”. It was at the end of this decade that a young New York real estate Robber Baron in-training came of age. The sentimental miseducation of Donald Trump owes to a very particular outer-borough childhood of a specific time: 1970’s New York of Governor Nelson Rockefeller, and of perceived liberalism run amok. The time when those who had struggled began to forget the struggles of others, the accelerated dehumanization of anyone in need of “assistance”, and the institution of policies meant to keep groups of people firmly on the bottom of American life. A time so thoroughly manipulated as to still serve as the foundation of fear for which so much modern conservatism is a reaction towards. A history re-written to ignore those who suffered and heroize those who made re-made the city into their own image: prosperous, for those of means. It was also a time of active resistance, as seen in a labor strike in Charleston, South Carolina (I Am Somebody) and a building occupation in the then ungentrified Northside of Williamsburg, Brooklyn (People’s Firehouse #1), yet which even in victory have been erased from consciousness by decades of misrepresentation, and most fundamentally, capitalism. Events intentionally obscured to have their truth forever cast in doubt (the Attica prison rebellion), and misappropriated to negatively inform a world view that is anti-poor, anti-labor and anti-community. At present, the most successful film in New York is Raoul Peck’s I Am Not Your Negro. It is breaking house records at theaters across town and reminding, or introducing, audiences to the greatest of American writers, the Harlem-born James Baldwin. What this makes clear is that there is a desire, a need, to hear a voice that is truthful and eloquent, but also impatient and angry, whose words and deeds can, did, and will continue to shame the hitherto unshameable. Stations of the Elevated, photographed in 1977, shows the peak time of New York’s demonization. A national campaign to cast New York as unsavable and a long-con by Trump and many other real estate developers to use the city’s depression for their own ends. What Trump could not have known then was that his demonizations and cons would not only dupe politicians for tax breaks, but spark a revolution that would put him in the White House. For now. 23
Here is what else Trump doesn’t know: Stations ends with a subway car rumbling towards the sun set to Aretha Franklin’s chants of “Hallelujah!” and I Heard It Through the Grapevine ends with Baldwin, after being threatened during a speech, declaring “I am telling you this: it no longer matters what you think! The doctrine of white supremacy on which the western world is built has had it’s hour, had it’s day, it’s over!” Perhaps one more hour still, but not more than that.
PEOPLE’S FIREHOUSE #1 Paul Schneider / 25’ / 1979 / EUA
Sala 2 venres Friday ás 21:30h Dirixido por Paul Schneider Producido por Third World Newsreel Distribuidora TWN (este ano é o 50 aniversario de TWN) «Estamos a demostrarlle a todo Estados Unidos que se pode loitar contra o sistema e gañar». Os polaco-americanos de Brooklyn decatáronse de que a súa comunidade estaba a ser atacada pola burocracia da cidade: escolas, hospitais e outros servizos foran pechados ou sufriran recortes e o barrio entrara en decadencia. O peche do posto de bombeiros local foi a pinga que colmou o vaso. “We’re making our point to the whole United States: you can fight the system; and win!”. The Polish Americans of Northside, Brooklyn realized their community was under attack by the city bureaucracy: schools, hospitals, and other services has been closed or cut back and the neighborhood had began to decay. The closing of the local firehouse was the last straw.
I AM SOMEBODY
Madeline Anderson / 30’ / 1970 / EUA
Sala 2 venres Friday ás 21:30h Unha película de Madeline Anderson I Am Somebody documenta a folga de 113 días levada a cabo por membros do Hospital Nacional da Unión e dos empregados do asilo de anciáns en Charleston, en Carolina do Sur, durante a primavera de 1969. O filme explora a loita destes traballadores da sanidade, con salarios baixos, negros e na súa maioría mulleres, por acadar xustiza económica, dignidade e respecto. A documentary record of the 113-day strike by members of the National Union of Hospital and Nursing Home Employees in Charleston, South Carolina during the Spring of 1969. The film explores the struggles of these low-paid, Black, and mostly female hospital workers to achieve economic justice, dignity and self-respect. 24
I HEARD IT THROUGH THE GRAPEVINE Pat Hartley & Dick Fontaine / 80’ / 1982 / EUA
Sala 2 venres Friday ás 19:30h Producida e dirixida por Dick Fontaine e Pat Hartley Con James Baldwin e David Baldwin James Baldwin volve sobre os seus pasos polo Sur na época do movemento dos dereitos civís, reflexionando coa súa particular perspicacia e brillantez sobre o transcurso de máis de dúas décadas. Desde Selma e Birmingham, e Atlanta, até as praias de St. Augustine, Florida, con Chinua Achebe, e de novo cara ao norte, a Newark con Amiri Baraka, Baldwin evidencia a ilusión de progreso tralo movemento, preguntándose que foi daqueles nenos e daqueles que non morreron, pero cuxas vidas foron esmagadas no camiño cara á liberdade. James Baldwin retraces his time in the South during the Civil Rights Movement, reflecting with his trademark brilliance and insight on the passage of more than two decades. From Selma and Birmingham, and Atlanta, to the battleground beaches of St. Augustine, Florida, with Chinua Achebe, and back north for a visit to Newark with Amiri Baraka, Baldwin lays bare the fiction of progress in post–Civil Rights America—wondering “what happened to the children” and those “who did not die, but whose lives were smashed on Freedom Road.”
ATTICA
Cinda Firestone Fox / 80’ / 1974 / EUA
Sala 1 sábado Saturday ás 20:30h Escrita, producida, editada e dirixida por Cinda Firestone Fox O malestar social acadou o seu clímax o 9 de setembro de 1971, cando os presos do cárcere estatal de Attica, tras meses denunciando condicións de vida inhumanas, rebeláronse, tomando parte da prisión e facendo 39 reféns. A revolta tivo como resultado 43 mortos, despois da intervención da policía estatal para reprimir aos amotinados. Censurada por máis de 33 anos, Attica supón unha reveladora e aleccionadora mirada ao corazón da xustiza estadounidense, sopesando os custos da falla de honestidade institucional e abusos de poder, co prezo que algúns pagan por manter a dignidade humana. Social unrest in the United States hit a boiling point on September 9, 1971, when inmates at Attica State Prison — after months of protesting inhumane living conditions — revolted, seizing part of the prison and taking 39 hostages. The uprising resulted in the death of 43 people after troopers were called in to suppress the rioters. Unavailable for 33 years, Attica still is a sobering and revealing look into the heart of American justice, weighing the costs of institutional dishonesty and abuses of power against the price some will pay to retain human dignity. 25
STATIONS OF THE ELEVATED Manfred Kirchheimer / 45’ / 1981 / EUA
Sala 1 domingo Sunday ás 22:30h Unha película de Manfred Kirchheimer Stations of the Elevated é a primeira película que documenta a arte do graffiti. O seu realizador, Manfred Kirchheimer, mestura o son ambiente da cidade coa esgazadora música do xigante do jazz Charles Mingus. Considerada por cinéfilos e representantes do hip-hop como unha escura peza de culto desde que se estreou en 1981 no New York Film Festival, Stations of the Elevated é unha celebración da quintaesencia da arte urbana, nunha época na que era amplamente considerada como vandalismo. The earliest filmed document of graffiti, Manfred Kirchheimer’s richly chromatic city symphony sets images of northern Manhattan to a soundtrack that interweaves ambient city noises with the gutbucket gospel squall of jazz titan Charles Mingus. Long regarded by cinephiles and hip-hop heads as an obscure cult masterpiece since it premiered at the 1981 New York Film Festival, Stations of the Elevated is a celebration of a quintessentially urban art form — at a time when it was largely dismissed as vandalism.
26
Carte blanche
Porto/Post/Doc por / by Daniel Ribas (co-director Porto/Post/Doc)
Porto/Post/Doc é un novo festival de documentais con sede no Porto que busca promover o mellor cinema contemporáneo, cruzando estilos e xéneros. Unha das súas particularidades é tamén a de mirar cara a autores esquecidos do cinema documental. Esta carta branca céntrase precisamente nesa idea de descubrimento.
Based in Porto, Portugal, the Porto/Post/Doc is a new documentary film festival that seeks to promote the best contemporary films, mixing styles and genres. One of its distinctive features is also its preference towards forgotten documentary filmmakers. This carte blanche is based precisely on the concept of discovery.
O cinema independente estadounidense ten algúns heroes. Un deles é Lionel Rogosin, un autodidacta que realizou algúns documentais sobre a realidade dos marxinados, entre os anos 50 e 60. Quizais o seu traballo máis famoso sexa On the Bowery, un retrato desapiadado dun dos barrios máis carismáticos de Nova York, no que atopamos a un grupo de homes tratando de esquecer as súas vidas mediante o alcol. Filmada nun ambiente de gran proximidade entre estes e o realizador, On the Bowery está considerada como unha das obras máis importantes do cinema independente estadounidense.
There are several heroes in the American independent film industry. Amongst them there is Lionel Rogosin, a self-taught filmmaker that created documentaries concerning the reality of outcasts during the 50s and 60s. Perhaps one of his most famous pieces is On the Bowery, a ruthless portrait of one of the most charismatic neighbourhoods in New York where a group of men try to forget their daily lives by drowning themselves in alcohol. Shot in a setting of close proximity between the men and Rogosin, On the Bowery is considered a masterpiece of American independent films.
Durante o festival tamén poderemos ver unha exposición de fotografías do realizador. Esta selección, realizada polo seu fillo Michael, móstranos a mirada de Rogosin, así como a cualidade atemporal e o contexto social das súas imaxes.
The author’s photo exhibition can also be seen during the festival. The collection, chosen by his son, Michael, shows Rogosin’s vision as well as the timelessness and the social context of his images.
27
ON THE BOWERY
Lionel Rogosin / 65’ / 1956 / EUA Sala 1 mércores Wednesday ás 20:30h.
Dirixido por Lionel Rogosin Produción: Lionel Rogosin, Richard Bagley, Mark Sufrin Fotografía: Richard Bagley Montaxe: Carl Lerner Música: Charles Mills, Harold Gomberg Con Ray Salyer, Gorman Hendricks, Frank Mattheus On the Bowery é a crónica do barrio neoiorquino o Bowery durante o transcurso de tres días que supón un incrible documento dunha época pasada e un vívido e devastador retrato do alcoholismo, que aínda resoa hoxe en día. Esta película realizada “desde dentro” mostra aos personaxes facendo deles mesmos na súa contorna natural e falando coas súas propias palabras. On the Bowery foi nomeada ao Oscar e continua sendo unha obra mestra entre a ficción e o documental. On the Bowery chronicles three days on New York’s skid row, the Bowery. The film is an incredible document of a bygone era and a vivid and devastating portrait of addiction that still resonates today. This film, made “from the inside” shows the subjects in their normal surroundings and allowed them to speak in their own words. The Oscar-nominated On the Bowery is a masterpiece of the American blend of documentary/fiction.
28
CINEMA GALEGO / Galician Cinema por / by Beli Martínez Ao longo dos últimos anos, Play-Doc canalizou o talento de grande parte dos cineastas que traballan en Galicia ao redor do real. Este ano, autores de referencia e consolidados comparten programa con novas voces, cineastas contemporáneos que atopan na non ficción un campo de traballo sobre o que explorar novas formas, técnicas e tecnoloxías. Superada aquela idea obxectivista de aproximación á realidade, hoxe o documental renóvase e cuestiona as formas tradicionais ofrecendo un horizonte de infinitas posibilidades para o cinema. Neste senso, a mostra de cinema galego desta edición acolle un discurso sólido, sofisticado e poliédrico. O documental convértese en punto de encontro no que conflúen creadores e creadoras que proveñen de áreas tan dispares como a animación, a fotografía ou o cinema de ficción. Unha vez máis, o cinema do real ten unha función aglutinadora, que mostra a forza e o vitalismo da creación no noso país. Nesta altura, só nos queda lembrar a Rimbaud: «Manter o paso gañado. Hai que ser absolutamente moderno». Over the last few years, Play-Doc has been a showcase for many of the filmmakers working in Galicia in the realm of documentary filmmaking. This year, world-renown and established directors are presented alongside new voices; contemporary filmmakers who have found the realm of non-fiction filmmaking to be the ideal place to explore new forms, techniques and technology. Now that documentaries are no longer thought to be merely objective representations of reality, today this filmic form enjoys renewal and questions the more traditional cinematic forms, offering a panorama of infinite possibilities in the world of cinema. This edition’s focus on Galician cinema will offer up a solid, sophisticated and multi-faceted discourse in this regard. Here, the documentary form becomes a point of convergence between creators from such disparate areas as animation, photography and fiction film. Once again, reality-based filmmaking acts as a unifying force, revealing the strength and vitality of artistic creation in Galicia. At this point, it is important to recall the words of Rimbaud: “Hold on to a step once taken. One must be absolutely modern”.
29
O EQUILIBRIO DOS OPOSTOS Alberto Baamonde / 90’ / 2017 / ESPAÑA Sala 1 mércores Wednesday ás 22:30h
Director: Alberto Baamonde Produción: Alberto Baamonde Montaxe: Alberto Baamonde Son: Martiño Méndez Post-produción de son: David Machado, Javier Pato Música: Raúl Mon Contacto: info@zinqin.com En novembro de 2014, o cociñeiro do Grove Javier Olleros vese na obriga de pechar o seu prestixioso restaurante «Culler de Pau», posuidor dunha estrela Michelin. Unha situación incontrolable que o destinaba á ruína, ata que Javier decide darlle a volta e converter o seu proxecto na realización do seu soño profesional. Un filme sobre a superación da adversidade, a familia e a cociña como redención. In November 2014, chef Javier Olleros had to close his prestigious one Michelin star restaurant “Culler de Pau” in O Grove, Spain. A situation that was out of his control was about to ruin his life and that of his family, until Olleros decided to turn it around and realize a professional dream. A film about overcoming adversity, family and the redemptive power of cuisine.
LENDA NEGRA
Elisa Celda, Claudia Gracia, Mario Sanz, Óscar Vincentelli / 38’ / 2017 / ESPAÑA Sala 2 sábado Saturday ás 19:30h
Dirección: Elisa Celda, Claudia Gracia, Mario Sanz, Óscar Vincentelli. Fotografía: Sara Gallego Produción: Elisa Celda, Óscar Vincentelli, Mario Sanz, Claudia Gracia. Montaxe: Chiayu Lin Son: Angie He Contacto: distribucion@ecam.es A busca da lenda de Manuel Blanco Romasanta, o lobishome, da man de catro novos cineastas que repiten a súa ruta nun percorrido nocturno por pobos e bosques galegos. Miran no invisible, aí onde perdura o paso do tempo, na noite actual, buscando unha pantasma pasada e perdida. The search of the legend of Manuel Blanco Romasanta, o home lobo, provided by four young filmmakers who repeat their path during a nocturnal tour arround villages and galician forests. The look trough the invinsible, there where endures over time, at present night looking for a past andlost ghost.
30
QUIASMA
Tono Mejuto / 12’ / 2017 / ESPAÑA Sala 2 sábado Saturday ás 19:30h
Director: Tono Mejuto Asistenta de dirección: Iria Ares Fotografía: Miguel Mariño, Tono Mejuto. Produción: Tono Mejuto Coreografía: Javier Martín Música: Oleg Karavaychuk Contacto: tonomejuto@gmail.com Quiasma é unha peza de cinema-danza que recolle o proceso de investigación e creación coreográfica de Javier Martín para a súa obra La exforma, estreada en Setembro de 2016 no Teatro Colón da Coruña. Filmada en celuloide branco e negro de 16 mm, Quiasma sitúase na encrucillada entre as artes vivas e as artes visuais, nun ámbito de investigación colectiva ao redor das artes do movemento. No acto inaugural, teremos a sorte de contar coa participación en directo do seu protagonista. O artista contemporáneo Javier Martín presentará a súa coreografía Commutatio, coa música que lle regalou o mestre Oleg Karavaichuk. Quiasma is a video-dance piece that captures the research and choreographic creation process of Javier Martín for his work ‘the exform’, performed for the first time in September 2016 in the Teatro Colón of A Coruña, Spain. We are fortunate to welcome the star of the film, who will be in attendance in the opening of the festival. Contemporary artist Javier Martín will present his choreographed piece Commutatio, with music given to him by composer Oleg Karavaichuk.
RAPA DAS BESTAS
Jaione Camborda / 10’ / 2017 / ESPAÑA Sala 2 sábado Saturday ás 19:30h
Directora: Jaione Camborda Son: Juan Carlos Blancas Contacto: jaione@esnatu.com A tradición e o espectáculo lévanos a ser testemuñas da relación corpo a corpo do home e o animal nun contexto de loita. Tradition and performance show us the physical relationship between man and animal when in combat. 31
RUST
Eloy Domínguez Serén / 14’ / 2016 / ESPAÑA Sala 2 sábado Saturday ás 19:30h
Director: Eloy Domínguez Serén Interpretación e son directo: Chris Porcarelli Produción: Michael Krotkiewski Edición de son: Leandros Ntounis Post-produción: Vicky Miha Contacto: eloydseren@gmail.com Unha paisaxe deserta, cuberta de neve. Un lugar e época indeterminados. Un home anónimo, atemporal, escorrega cara ao interior dun devastado edificio industrial. Está atrapado entre ruínas e ferruxe, testemuñas do paso do tempo. Avanza entre sombras e refugallos, seguindo un ritual tan preciso como críptico. Polifonía de materiais. O pasado resoa a cada paso. Ecos dunha presenza. Unha figura solitaria flota no abismo. A deserted, snow-covered landscape. An unknown place and time. An anonymous, timeless man slides into a devastated industrial building. He is enclosed by ruins and rust, witnesses of time. He advances among shadows and debris, following a ritual as precise as it is cryptic. Polyphony of materials. The past resonates at every step. Echoes of a presence. A solitary figure fluctuates on an abyss.
LA FUGA DE LOS 45
Cristina Caamaño / 21’ / 2016 / ESPAÑA Sala 1 domingo Sunday ás 16:30h
Directora: Cristina Caamaño Fotografía: Eduardo Vasco Produción: Carlos Fernández Montaxe: David Escusa Son: Arturo Aguilar Ilustración: Javier Caamaño Contacto: lafuga45@gmail.com O 2 de xuño de 1978, 45 presos do cárcere Modelo de Barcelona levaron a cabo unha das maiores fugas dunha prisión na historia de España. Casi 40 anos máis tarde, José Antúnez Becerra, un dos principais artífices da fuga, lembra o acontecido como un feito que, sen dúbida, marcaría a súa vida para sempre. On June 2nd, 1978, a group of prisoners from The Modelo of Barcelona carried out a major jailbreaks in the history of Spain. Almost 40 years later, José Antúnez Becerra, one of the main protagonists of the escape, remembered what happened as a fact that, definitely, marked a before and after in his life. 32
MONTAÑAS ARDIENTES QUE VOMITAN FUEGO Helena Girón e Samuel M. Delgado / 13’ / 2016 / ESPAÑA Sala 2 sábado Saturday ás 19:30h
Dirección: Helena Girón, Samuel M. Delgado Son: Juan Carlos Blancas Contacto: helenagiron@gmail.com O interior da terra convértese en refuxio fronte á ameaza que se achega á illa. Os tubos volcánicos actúan como vasos comunicantes entre espazos e tempos. Neles experiméntase a resistencia. The interior of the earth becomes a refuge from the threat that moved closer and closer to the island. The volcanic tubes serve as communication vessels between time and space. This is where they test their resistance.
UNA VEZ FUIMOS SALVAJES Carmen Bellas / 61’ / 2016 / ESPAÑA Sala 2 xoves Thursday ás 21:30h
Directora: Carmen Bellas Fotografía: Michal Babinec Produción: Gabriel Azorín, Gonzalo Martínez, Carmen Bellas Montaxe: María Antón Cabot Guión: María Antón Cabot, Carmen Bellas Son: Clara Alonso Música: Emilio Lorente Contacto: natalia@playtimeaudiovisuales.com Una vez fuimos salvajes é unha conversa imaxinada entre a autora e o barrio de San Cristóbal, situado nos arrabaldes de Madrid. É un xogo constante entre formas e fondo, que enfronta os prexuízos da narradora coas emocións do espectador que a acompaña; un percorrido libre e suxerente que abandona de xeito progresivo o documental clásico e transfórmase nun ensaio en primeira persoa. When we Were Wild is an imagined conversation between the author and the neighbourhood of San Cristóbal, in the outskirts of Madrid. It is a constant game between form and essence, that confronts the narrator’s prejudice with the spectator’s emotions; a free and evoking tour that progressively abandons a classic documentary structure to become a first person essay.
33
VAI CHOVER
Santiago D. Risco / 30’ / 2016 / ESPAÑA Sala 1 domingo Sunday ás 16:30h
Director: Santiago D. Risco Fotografía: Santiago D. Risco Produción: Santiago D. Risco Son: Jonathan Herraiz Contacto: santiagodrisco@gmail.com Nunha antiga caixa de puros habanos hai numerosos textos en papeis vellos. Moitos deles detrás de papeletas franquistas. Son do avó do director. Deullos a súa nai, ela xa os transcribira ao computador. O director reavívaos. Comeza a preguntar por estes textos e as lembranzas que os rodean. Pero hai partes do pasado que xa non se poden retratar. In an old box of Havana cigars there are numerous texts in rusted papers. Many of them are written on the back of ballots from the fascist regime. They’re from the grandfather of the filmmaker. His mother gave them to him; she had already transcribed them to the computer. The director revives them. He starts to ask for these texts and the memories that surround them. But there are parts of the past that cannot be portrayed.
ESQUECE MONELOS
Ángeles Huerta/ 76’ / 2016 / ESPAÑA Sala 2 domingo Sunday ás 21:30h
Directora: Ángeles Huerta Fotografía: Jaime Pérez Produción: Marta Eiriz, Gaspar Broullón, Sepi Bazarra. Montaxe: Sandra Sánchez Contacto: marta@dangadanga.com Hai máis neuronas nun cerebro humano ca partículas no universo. Pero se as puxésemos unha trala outra, se intentásemos ordenalas dende o noso nacemento ata o día de hoxe, o único que veriamos sería un pequeno río. Un río insignificante e ao mesmo tempo infinito. Baixo as rúas da Coruña hai un río que moitos non lembran, pero que de cando en vez se desborda reclamando o que unha vez foi o seu curso. Esquece Monelos é máis ca unha película sobre ese río, hoxe convertido en sumidoiro. É unha película sobre as nosas propias correntes subterráneas. There are more neurons in one single human brain than particles in the universe. But if we could manage to line them up, we would see nothing but a small river. A minor river, and yet infinite. Monelos is not only a film about a forgotten river that runs inside a sewer. It’s a film about our own secret flows. 34
AYSHA
Fon Cortizo / 20’ / 2017 / ESPAÑA Sala 1 domingo Sunday ás 16:30h
Director: Fon Cortizo Fotografía: Javier Álvarez Produción: Fon Cortizo, Alexandre Cancelo. Música: Fran Márquez Contacto: foncortizo@gmail.com Aysha é una nova e enérxica voz que emerxe con forza en Oriente Medio. A poesía e a creatividade son as súas armas para cambiar una sociedade expectante trala primavera árabe. Aysha is a young and energetic voice that emerges strongly in the Middle East. Poetry and creativity are their weapons to change an expectant society after the Arab Spring.
MANUEL VILARIÑO. SER LUZ José Manuel Mouriño / 70’ / 2016 / ESPAÑA Sala 2 xoves Thursday ás 19:30h
Director: José Manuel Mouriño Produción: José Manuel Mouriño Guión: Alberto Ruiz de Samaniego, José Manuel Mouriño. Música: Richard Wagner, Antonio Vivaldi, Benedetto Marcello Contacto: madeleineproducciones@gmail.com Ser Luz amosa unha aproximación en imaxe á obra do fotógrafo galego Manuel Vilariño (Premio Nacional de fotografía en 2008) a través dalgúns dos principais motivos presentes na súa extensa produción: a mirada animal, os límites do observable, a imaxe do mar ou do lume... e incluso a mención aos escritos e á biografía do poeta José Ángel Valente. Ser Luz (Being Light) is a photographic exploration of the work of Galician photographer Manuel Vilariño (Spanish National Photography Award 2008) through some of the more frequent motifs populating his extensive body of work: the animal gaze, the limits to what is observable, the sea and fire, and even references to the writings and biography of poet José Ángel Valente.
35
WEB DOC «Ida e volta» por / by Marta Andreu
Todo comezou cunha inquietude: Como elaborar un retrato filmado? Que implica atrapar en imaxe a existencia do outro? Para exploralo a través da práctica pero tamén do pensamento e o diálogo creativo, convocamos a un grupo de cineastas e convidamos ao mesmo número de persoas para que se prestasen a acoller a un cineasta na casa e a ser filmadas por el. Os anos pasaron e a experiencia instalouse como unha cita ineludible. Sete cineastas convertéronse no núcleo do proxecto, o Laboratorio do Retrato Filmado, que tivo lugar entre 2009 e 2013: Adriana Fernández, Lucía Catoira, Noemí García, Pilar Monsell, Diana Gonçálvez, Xacobo Sanmartín e Pela del Álamo. Eles e os seus protagonistas, Fina, Mariña, Chus, Rodrigo, Palmira, Pepe e Celso atravesaron e foron atravesados por este proxecto que resultou ser moito máis que unha experiencia creativa, foi unha experiencia vital. E diso quedou unha pegada en forma de película colectiva. Mellor dito, cinco. Ida e volta é o título que recibiron esas cinco películas, resultado do traballo no obradoiro que se desenvolvía cada ano durante o festival: o retrato como encontro (ou a pegada dunha primeira impresión), o retrato-memoria (ou o que houbo antes), o retrato-deriva (ou como seguir construíndo a imaxe do outro a través dos que o rodean), o retrato-paisaxe (ou o vínculo co lugar ao que se pertence) e finalmente o retrato-espello (ou que imaxe de min, quen mira, me devolve ese «outro» que teño diante). Hoxe quixemos recuperar esas experiencias e provocar unha reflexión arredor delas, fixalas e compartilas. Así nace este obxecto en forma de páxina web, onde o espectador, convertido en usuario para a ocasión, poderá revisitar o que foi o Laboratorio do Retrato Filmado e as «idas e voltas» que resultaron del. Presentación Sala 2 domingo Sunday ás 17:30h 36
It all started with a question: Can a portrait be filmed? What are the implications of using the filmic mode to convey the existence of the other? To explore this notion in practice as well as in conceptual terms and to establish a creative dialectic, we contacted seven directors and seven individuals, the latter agreeing to welcome the directors to their home and be filmed by them. After several years, the experience soon became an annual event. Seven directors would later become the core of the project, known as the Laboratorio do Retrato Filmado, or the Laboratory of the Filmed Portrait, which took place between 2009 and 2013: Adriana Fernández, Lucía Catoira, Noemí García, Pilar Monsell, Diana Gonçálvez, Xacobo Sanmartín and Pela del Álamo. For these seven filmmakers and their subjects Fina, Marina, Chus, Rodrigo, Palmira, Pepe and Celso, who took part and were transformed by the experience, this project became more than just a creative exercise; it represented a profound life experience. And out of this project came a collectivelymade film, or rather five films. Ida e volta (Round Trip) is the name given to these five films, the result of a workshop held every year during the festival: The portrait-through-encounter (or the product of a first impression), the portraitthrough-memory (or what existed in the past), the portrait-through-others (or how to continue creating an image of the subject via the people in their circle), the portrait-through-landscape (or the connection one has to the place they belong to) and finally the portrait-as-mirror (or the image of myself, the seer, who offers up that “other” facing me). Today we would like to revisit that experience in order to incite thought on the subject, to share and give the films some permanence. This has resulted in a website which offers spectatorsturned-users the opportunity to revisit the Laboratory of the Filmed Portrait and its resulting “round trips”.
Retratos / Portraits Acompañando á presentación da webdoc dun dos nosos obradoiros máis particulares, O Retrato Filmado, eliximos tres filmes que abordan importantes aspectos á hora de construír un retrato: o lugar desde o que o realizador se sitúa ante o seu personaxe e ante a súa película, as relacións de poder e fascinación que se establecen entre director e personaxe, a correspondencia especular, a representación do outro e a través do outro, a mirada, a evidencia do soporte, a reflexión sobre o proceso creativo, o transcurso do tempo, a memoria, a ética... Estes tres exemplos que aquí vos presentamos parécennos especialmente paradigmáticos da complexidade das relacións entre retratista e retratado, así na vida como no cinema. On the occasion of the launch of the Webdoc resulting from one of our most distinctive workshops, O Retrato Filmado, or our Filmed Portrait workshop, we have chosen three films which explore some of the more significant aspects involved in the construction of a portrait: the position of the filmmaker with respect to their subject and their filmic creation, power relations and the fascination that arises between the director and subject, the mirror-like correspondences, representation of the other and through the other, the gaze, the visibility of the medium, the creative process, the passing of time, memory, and ethics, among others. We believe that the three examples on offer are paradigmatic examples of the complexity of the relations between portraitist and subject, both in life as in film.
SANTIAGO
João Moreira Salles / 80’ / 2007 / Brasil
Sala 2 sábado Saturday ás 21:30h Dirixido por João Moreira Salles Produción: Maurício Andrade Ramos Fotografía: Walter Carvalho Montaxe: Eduardo Escorel, Lívia Serpa Son: Jorge Saldanha «Trece anos atrás, cando filmei estas imaxes, pensei que a película empezaría así». Así comeza a narración de João Moreira Salles de Santiago, non só un retrato acerca de Santiago, o mordomo da familia, senón tamén unha reflexión sobre o fracaso, a memoria e o xénero documental. En 1992, o realizador filmou nove horas de película, pero abortou o proxecto na sala de edición. Ao examinar a metraxe orixinal descartada, Salles deconstrúe os mitos do cinema documental e realiza unha película que fala tanto de Santiago como de si mesmo. “Thirteen years ago, when I shot these images, I thought the film would begin like this…” This is the first line of narration in João Moreira Salles’ Santiago. A film not simply about Santiago, the filmmaker’s family’s butler, but about failure, about memory and about documentary filmmaking. In 1992, the filmmaker shot nine hours of footage, but aborted the project on the cutting room table. It is by looking at the outtakes of the original footage 13 years later that Salles deconstructs the myths of documentary filmmaking and makes a film that is as much about him as it is about Santiago. 37
DEATH IN THE PORT JACKSON HOTEL Ed van der Elsken / 37’ / 1972 / Países Baixos
Sala 1 venres Friday ás 22:30h Unha película de Ed van der Elsken con Vali Meyers Death in the Port Jackson Hotel é un retrato filmado da artista australiana Vali Myers. O director, o recoñecido fotógrafo Ed van der Elsken, coñeceuna no París de postguerra e realizoulle unha serie de fotografías que se publicaron no libro A love affair in Saint-Germain-des-Prés (Love on the Left Bank). 18 anos despois, Vali visita ao fotógrafo na súa granxa de Edam, e este fílmaa mentres ela rememora as fotografías e fala das mortes por sobredoses, o suicidio e a súa adicción ao opio. Tamén a filma na súa cociña mentres debuxa a obra que dá título a esta película, Death in the Port Jackson Hotel, e na súa casa do val preto de Nápoles, onde Vali vive recluída co seu noivo de 19 anos. Death in the Port Jackson Hotel is a film portrait of the Australian artist Vali Myers. Van der Elsken got acquainted with her in post-war Paris. His pictures of her resulted in the pictorial history A love affair in Saint-Germain-des-Prés (Love on the Left Bank). Eighteen years later Vali pays a visit to the photographer on his farm in Edam. Van der Elsken films her while she brings back memories looking at photographs that are shown to her. She talks about OD victims, suicides and her opium addiction. He also films her in his kitchen while she is making the drawing ‘Death in the Port Jackson Hotel’. And finally he films her in a valley near Naples, where she leads a secluded life with her 19-year-old boyfriend.
RENÉ
Helena Třeštíková / 83’ / 2008 / República Checa Sala 1 venres Friday ás 18:30h Dirixido por Helena Třeštíková Produtora: Česká televize, Negativ, S.R.O. Fotografía: Martin Kubala, Petr Pešek, Stano Slušný, Václav Smolík, Marek Dvorák, Ondrej Belica, Miroslav Soucek, Vlastimil Hamerník Montaxe: Jakub Hejna Son: Vladimír Nahodil, Pavel Sádek, Jan Valouch, Václav Hejduk, Miroslav Šimcík, Štepán Mamula, Daniel Nemec, Zbynek Mikulík, Petr Provazník, Jan Valouch. Música: Tadeáš Věrčák «Por que a miña vida de merda converteuse no que é? Ninguén o sabe. Nin sequera Deus. Deus está de vacacións e está a ler porno» di unha pasaxe do Diario dos esquecidos escrito polo protagonista doutro dos documentais de Helena Třeštíková. Cunha autenticidade crúa, a realizadora rexistra o desafortunado destino de René ao longo de 20 anos, entre continuas entradas e saídas da prisión. O filme cuestiona a relación que se establece entre realizador e protagonista. Unha historia dunha forza esmagadora que vai directa onde doe. “Why has my shitty life turned out like this? No-one knows. Not even God. God’s on holiday and he’s reading porn” – an excerpt from Diary of the Forgotten, the journal kept by the main protagonist in another of Helena Třeštíková’s long-term documentaries. With raw authenticity, the director records the luckless fate of René over a period of twenty years as he yo-yos between prison and freedom. The film questions the relationship between filmmaker and protagonist. A story of overwhelming power that goes straight to where it hurts. 38
O primeiro xesto documental con / The first documentary gesture with
Marta Andreu
O RETRATO FÍLMICO OU FILM PORTRAITS OR THE FIRST O PRIMEIRO XESTO DOCUMENTAL DOCUMENTARY GESTURE A filla do oleiro atopou o xeito de desafiar a inminente ausencia do seu amado: mentres este recostaba delicadamente a súa cabeza nunha parede, antes de partir á guerra, Kora manchou o dedo con pintura para debuxar no muro a sombra que do seu perfil proxectaba unha candea. Isto ocorría no século VII ou VI antes de Cristo, e segundo Plinio o Vello, este xesto converteríaa na primeira pintora da Historia.
The clay modeller’s daughter found the way to withstand the imminent absence of her beloved. While he lay his head delicately upon a wall, briefly before setting off to war, Kora dips her finger in paint to trace his profile’s shadow, projected on the wall by candlelight. This was in the 7th or 8th century B.C., and according to Pliny the Elder, this gesture would make her the first ever painter in History.
Parece ser, entón, que o retrato foi o primeiro. E ese primeiro movemento para tentar reter o tempo na figura dun rostro será tamén o lugar onde a mirada documental xermolará.
Thus, it seems to be that portraits came first, and that first drive to try to preserve time in the form of a face would also create the documentary gaze.
Saltando de fragmento en fragmento de documentais contemporáneos, trazaremos un camiño, unha reflexión en voz alta para definir o retrato fílmico. Para iso relacionaremos o cinema con outras manifestacións, experiencias, ideas, anécdotas e especulacións artísticas, culturais, vitais para recoñecer o retrato como ese xesto fundacional da creación documental.
From fragment to fragment of contemporary documentaries, we will trace a path, an outloud reflection to define the concept of film portraits. In order to do so, we will establish connections between cinema and other cultural and artistic manifestations, experiences, ideas, anecdotes and speculations which are essential in identifying the portrait as that foundational gesture in documentary creation.
39
Masterclass:
Dominic Gagnon
Como é habitual, en cada edición convidamos aos nosos realizadores homenaxeados a impartir unha masterclass como complemento ás súas retrospectivas, para poder profundar un pouco máis na súa obra e na súa maneira de facer cinema, e así aprender da súa experiencia. Nesta ocasión, Gagnon ofrecerá unha extensa masterclass, na que ademais nos falará dos seus incribles achados nos seus moitos anos navegando por Internet, e compartirá connosco, en primicia mundial, o proceso de montaxe da súa última película, Going South. A masterclass será impartida en inglés e a entrada será gratuíta ata completar capacidade. 40
Every year it is customary for us to invite our featured filmmakers to offer a masterclass as part of the festival’s film retrospective of their works, providing our spectators with an in-depth look at their films and their filmmaking methods, allowing them to learn from their experience. On this occasion, Dominic Gagnon will offer an ample, masterclass where he will talk about the incredible discoveries he has made during his many years as an internet surfer, and also give us an insiders’ view of the editing process for his latest film Going South. This masterclass will be offered in English and available free of charge; limited seating.
Coming Soon Na derradeira xornada do festival queremos achegarnos aos proxectos que están por vir; aqueles que amosarán proximamente o camiño renovador que está a tomar o cinema documental galego. Traballos en pleno proceso de xestación dos que, da man dos seus autores, veremos as primeiras imaxes e nos contarán as principais dificultades polas que atravesan, así como os seus retos. Estes proxectos son:
On the last day of the festival, we would like to take a look at upcoming projects, highlighting films that represent the path to renewal taken by Galician documentary cinema. These are works still in their incipient stages of creation; their authors will offer spectators some preliminary footage and discuss some of the main difficulties and challenges they face in their making. These projects are:
Roi Carballido Manoliño Nguema Héctor Domínguez-Viguera Tierra de leche y miel Eloy Domínguez Serén Hamada Diana Toucedo Porto desexado Ana Domínguez Os fillos da vide
Documentando a rede / Documenting online A estas alturas resultaría absurdo falar do poder da rede na nosa sociedade en xeral e como esta transforma o audiovisual en particular. Non obstante, coidamos que o virtual precisa dos espazos físicos para constituírse, debater e coller folgos. Neste encontro, moderado por María Yáñez, presentaremos tres proxectos que teñen como base o documental, e que, para o seu desenvolvemento, se apoian na rede e nas novas tecnoloxías. Experiencias, todas elas, que parten do concreto e singular dunha rexión para falar ao mundo e amosar a súa idiosincrasia. Os proxectos son:
At this stage in the game, it is absurd to discuss the power of the Internet in our society in general terms and how it has transformed the audiovisual sphere in particular. Nevertheless, we believe that physical spaces are still needed by virtual projects, in order for them to take shape, be discussed, and gain the impetus they need to come alive. In this section, conducted by María Yáñez, we will present three projects based on the documentary form whose process of creation draws upon the Internet and new technology. All of these films take the specific and unique from a region to speak to the world to reveal its idiosyncrasies. These projects are:
Carlos Viana Aldeias do mar Ignacio Canosa Cheminus Battus Andrea Olmedo Rural decolonizado 41
Seminario A crítica audiovisual / Seminar on Audiovisual Criticism por / by Brais Romero Suárez e Iván Villarmea
Vivimos rodeados de imaxes, que pensamos e que nos fan pensar. O cinema é, a estas alturas, un arquivo case infinito de imaxes que agora, grazas á tecnoloxía dixital, podemos revisar e reeditar para expresar toda caste de ideas, sobre o cinema ou sobre a nosa propia vida. Por iso, este seminario propón afondar na posibilidade de pensar as imaxes a través das propias imaxes, explorando os novos camiños que o videoensaio abriu nestes últimos anos para a crítica cinematográfica. Os nosos convidados coñecen ben este tema, dende a teoría e a práctica: Tiago Baptista, conservador no arquivo fílmico da Cinemateca Portuguesa, exporá o potencial do ensaio audiovisual dixital para desenvolver unha crítica da cultura contemporánea, mentres que o cineasta e programador Guillermo G. Peydró, autor entroutros filmes de La ciudad del trabajo (2015), comentará distintas formas de artellar pensamentos estéticos en imaxes a partir de varios exemplos de cinema ensaio sobre arte. O seminario, ademais, conta tamén con senllos obradoiros de crítica escrita e audiovisual, para que o alumnado poida expresar en palabras ou en imaxes as súas impresións do festival. Estamos, a fin de contas, no momento de tender pontes entre a cultura escrita e a cultura visual.
42
We live surrounded by images that we think and make us think. Cinema, at this point, is an almost endless archive of images that we can now review and reedit thanks to digital technology, thereby expressing all kinds of ideas about cinema itself and our own life. For this reason, this seminar seeks to delve into the possibility of thinking images through images themselves, and thus explore the new paths recently opened by video essay for film criticism. Our keynote speakers have already dealt with this issue from theory and practise: Tiago Baptista, who works as a film archivist at Cinemateca Portuguesa, will explain the potential of digital audiovisual essay to critically address contemporary culture, whereas filmmaker and programmer Guillermo G. Peydró, who has directed, among other films, La ciudad del trabajo (2015), will discuss different ways of expressing aesthetic thoughts in moving images through a few examples of film essays on art. T h e s e m i n a r a l s o o f fe r s w o r k s h o p s o n audiovisual and written criticism, in which students will be able to express their impressions of the festival in words or moving images. This is the time, after all, to build bridges between written and visual culture.
Obradoiro Súper 8 / Super 8 Workshop A Agrupación Cinematográfica Galega e Cafés Candelas organizan o Obradoiro de iniciación ao Súper 8: Filma, Revela, Edita, Proxecta! Terá lugar durante catro sesións, de xoves a domingo. Os participantes aprenderán a coñecer e manexar a súa cámara e a filmar a través dun exercicio colectivo de rodaxe. Revelarán a película de forma artesanal e, finalmente, prepararán e montarán o material resultante para proxectalo. O obxectivo é a creación dunha película de produción colectiva en formato analóxico Súper 8 cor, elaborada manualmente en todos os seus procesos de filmación, revelado, montaxe e proxección. A finalidade é que o alumnado teña contacto directo con todos os procesos para rematar unha película en 16 horas. The Workshop to initiate the Super 8: Film, Develop, Edit, Project! It will be held during four sessions, from Thursday to Sunday. Participants will learn to know and manage their camera and to film through a collective shooting exercise. They will develop the film in an artisan way and, finally, prepare and assemble the resulting material to project it. The objective is the creation of a collective production film in analog format Super 8 color, elaborated manually in all its processes of filming, development, assembly and projection. The purpose is for the student to have direct contact with all the processes to finish a film in 16 hours.
Show de cinema expandido / Expanded Cinema Show
Sala 2 domingo Sunday ás 19:30h
A Agrupación Cinematográfica Galega e Cafés Candeas traen ao Play-Doc a obra Spectral Landscape, show de Cinema Expandido do artista Luís Macías, membro fundador do colectivo artístico CraterLab (Barcelona). Trátase dunha performance centrada unicamente na paisaxe. Apoiándose nunha diapositiva, 4 proxectores, un obturador externo e filtros de cores, o artista traballa co retrato e a narración da paisaxe, ofrecendo ao espectador unha experiencia visual situada entre a realidade e o soño. The Agrupación Cinematográfica Galega bring to Play-Doc the Spectral Landscape, Expanded Cinema show by the artist Luis Macías, founding member of the artistic collective CraterLab (Barcelona). It is a performance focused solely on the landscape. Leaning on a slide, 4 projectors, an external shutter and color filters, the artist works with the portrait and the narrative of the landscape, offering to the viewer a visual experience located between reality and dream. 43
o mellor do festival, 365 días ao ano en televisión R Play-Doc TV é o noso proxecto dun festival ininterrompido grazas á televisión de R, o operador galego de comunicacións por fibra óptica. O obxectivo de sempre de Play-Doc é achegar ao público un dos xéneros cinematográficos máis interesantes, vibrantes e independentes que existen: o cinema documental. Un cinema en estado puro, esencial e na meirande parte dos casos, inaccesible fóra do circuíto de festivais. Así naceu Play-Doc TV, para levar o festival os 365 días do ano á pequena pantalla e facer que desfrutes na túa propia casa da mellor escolma de programación que ofrecemos cada ano no Play-Doc e moito, moito máis. Play-Doc TV en R é unha magnífica oportunidade para descubrir retrospectivas dedicadas a recoñecidos cineastas do mundo enteiro e marabillosas películas ás veces inéditas no noso país.
tv.play-doc.com Subscríbete xa!
No teu mando de R. 44
VENRES 24 DE MARZO 23:30h / FRIDAY 24th MARCH 23:30h
SALA METROPOL Anticipada 14€ - Taquilla 17€ - Abono dous días 20€ Entradas anticipadas e abono en play-doc.com e ticketea.com Entrada de balde con pase especial supporter. Free entrance with supporter special pass. Tras unha década de grandes éxitos, Joan As Police Woman chega a Tui como cabeza do cartel, para presentarnos as cancións do seu recentemente estreado quinto álbum, Let It Be You, en compañía do multiinstrumentista Benjamin Lazar Davis, así como temas clásicos da súa extensa discografía. Esta artista fondamente arraigada no Soul pero que domina infinidade de estilos, é tamén coñecida polas súas colaboracións con Antony and the Johnsons, Rufus Wainwright, Lou Reed, Sheryl Crow ou David Sylvian. Let It Be You xorde da colaboración co músico Benjamin Lazar Davis. Ambos viaxaron por diversos lugares do continente africano, inspirándose nos patróns musicais dos pigmeos da República Centroafricana, e reinterpretándoos con instrumentos de rock máis convencionais, como guitarras e teclados. 46
Joan As Police Woman celebrates a decade of continuous acclaim and international success by presenting her new (5th studio) Album and Concert tour entitled “Let It Be You”. Joan is known to many for her collaborations with Antony, Rufus Wainwright Lou Reed and David Sylvian. A deeply soulful artist who crosses musical genres effortlessly. “Let It Be You” is wonderful and liberating, a true collaboration from creation to stage, this time with fellow Brooklyn multi instrumentalist and songwriter Benjamin Lazar Davis (Cuddle Magic, Bridget Kearney). Performing with full band, Joan As Police Woman and Benjamin Lazar Davis showcase new songs from the “Let It Be You” album and reimagine landmark recordings from her four previous Joan As Police Woman albums (Real Life, To Survive, The Deep Field, The Classic).
SÁBADO 25 DE MARZO 00:30h / SATURDAY 25th MARCH 00:30h SALA METROPOL Anticipada 8€ Taquilla 12€ - Abono dous días 20€
Entradas anticipadas e abono en play-doc.com e ticketea.com Entrada de balde con pase especial supporter. Free entrance with supporter special pass. O estilo deste peculiar dúo de músicos afincado en Brooklyn, é difícil de catalogar, pero podería definirse como unha especie de «pastoral punk». Os seus concertos son como expedicións interestelares inspiradas no estilo guitarrístico de John Fahey. Con apenas unha guitarra e unha batería, Star Rover consegue xogar co tempo e as melodías con incrible variedade, separándose para volver unirse, conducíndose e acompañándose mutuamente, e é que o ritmo vén tan a miúdo da guitarra de Will Graefe (Jesse Harris, Larkin Grimm), como as melodías lánguidas xorden da batería de Jeremy Gustin (Marc Ribot, Albert Hammond Jr, Delicate Steve). Os seus directos son unha experiencia fóra do común.
For their debut album as Star Rover, guitarist Will Graefe and drummer Jeremy Gustin began with the music of John Fahey and ended up in their own corner of a skewed, over-driven, weird America. Will Graefe (Jesse Harris, Larkin Grimm) and Jeremy Gustin (Marc Ribot, Albert Hammond Jr, Delicate Steve) spent 2012 in a Bushwick loft – modest but airy and bright, with a wall of windows – so that, in the moments when their attention wavered from music, they could watch garbage trucks unloading across the street. Perhaps this is the reason that their attention so rarely wavered. While dissecting the records of John Fahey, Sonny Sharrock, Lighting Bolt, and Leadbelly, among others, they discovered other music yet-to-be-played and yet-to-be-heard.
Desde Lisboa chegan The Dirty Coal Train, un power trio de garage punk portugués cuxas influencias van do rock dos sesenta cara a sons propios do rockabilly ou o surf, e sempre mirando de esguello ao soul e ó blues. Despois da súa xira por Europa e Brasil acompañando a grandes bandas como The Routes, Autoramas, The Gories ou The Smoogers… agora chegan a PlayDoc para presentarnos o seu último LP Super Scum. Música salvaxe pensada para ambientar noites tolas propias dunha peli de serie B.
The Dirty Coal Train is a garage punk power trio from Portugal with influences that drift from sixties garage rock, to B movie monsters, with an eye on surf, rockabilly, blues and soul. They’ve been touring Europe and Brasil, and played along great bands such as The Routes, Autoramas, The Gories or The Smoogers… Now they come to Play-Doc to show us their pure and savagery music packed for insane nights soaked with daydreams and B movie paraphernalia. 47
Dirección Ángel Sánchez e Sara García Dirección artística Sara García Produción Ángel Sánchez Coordinación de produción Pablo Comesaña e María Cortegoso Programa Cinema Galego Beli Martínez Teatro Municipal de Tui Miguel Alfaya, Melchor Ordóñez, Diego Leirós. Equipo de produción Alejandro Lorenzo Farrapeira, Aline Romero, Ana Rodríguez, Andrea Costa, Charlie Hermida, Dani Rodríguez, Fran García, Funkente, Gonzalo Lomba, José J. Álvarez, Juan J. Serodio Vila, Lucía González, María Rodríguez, María Sánchez, Pablo Lomba, Patri Alfaya, Sel De La Iglesia Faraldo, Víctor Franco. Responsable de comunicación Pablo López prensa@play-doc.com Asistente de comunicación Miriam Rodríguez Debasa
Aplicación da imaxe María Rodríguez MARRRIA m.ar.te@hotmail.com Técnico e vídeo Gus Abreu abreu.gus@gmail.com OnMedia Web jorge@on-media.es Tradución ao galego Bárbara Primo Subtítulos Vose Traducciones Audiovisuales mariajose@vosetraducciones.com Fotografía Tamara De La Fuente delafuente.tamara@gmail.com Pablo Nunes pablonunesphoto@gmail.com Son Javier Abreu www.regalamusica.es Merchandising Arlequín arlequinpublitui@gmail.com
Deseño, imaxe e cabeceira Calpurnio Pisón www.calpurnio.com
Trofeo obra do escultor Juan Vázquez
AGRADECEMENTOS Dominic Gagnon, Denis Côte, Fanie Pelletier, Jake Perlin, Laura Coxson, Paula Astorga (Distrital), Mourad Moussa y Luciano Barisone (Visions du Réel), Dario Oliveira, Sérgio Gomes y Daniel Ribas (Porto/Post/Doc), María Campaña Ramia (EDOC), Bruno Sousa, Brigid OShea, Chris Boeckman, Jaime Pena (CGAI), Víctor Iriarte (Tabakalera), Nuno Lisboa, Walter Stokman, Sean Farnel, Luís Campos, Ana Cabaleiro, Marta Andreu, Paulino Pérez, Comunidade de Montes de Pexegueiro… E moi especialmente a Leonor Cardell e Carmen Villanueva Gómez por estar sempre aí. Grazas tamén ao persoal do Teatro Municipal de Tui, á equipa da RMT, a José Font, ás becarias da Universidade de Vigo, ás voluntarias e ao equipo de produción polo seu traballo e dedicación. A todas as empresas, entidades e particulares que colaboran co festival e por suposto á xenerosidade dos nosos supporters. GRAZAS! THANK YOU!
48
Play-Doc é posible grazas ao apoio de:
49
50
RESTAURANTES 1. A Esgalla 2. Mesón Adega 3. Don Sancho 4. Ideas Peregrinas 5. Jamonería Jaqueyvi 6. La de Manu 7. La Pizarra del Silabario 8. Tapería O Albergue 9. Café Tapería O Alboio 10. Tapería O Alboio 11. O Novo Cabalo Furado 12. O Peto das Ánimas 13. Tapas e Viños
A Guarda – Portugal
4
22
2
DISCOTECAS, PUBS 19. Bembé: Art, Music & Drinks 20. Asociación Cultural Betún 21. Metropol 22. Sonoro
CERVEXERíAS, CAFETERíAS, BARES 14. Amadeus 15. Café Central 16. El Pilar Café Bar 17. Taller de Dulces Óscar Romero 18. Café Sopa Boba
Río Miño
20
13 11
9
15
17 8 5 4 14 21
2
3
12
5
1
Actual
Zona moderna ss.XV-XIV
Zona Medieval ss.XI-XIV
Camiño de Santiago
Zona monumental
1
6
10
7
H
3
Catedral Muralla S. XII-XVI Paseo Fluvial Praia da Marina 2
5
3 4
Área Panorámica PLAY-DOC
Igrexa S. Bartomeu (200 m)
19
Guillarei – Vigo
1
16
Baiona – Vigo Monte Aloia
18
22:30
21:30
20:30
19:30
65’ VOSEI · p. 9
Omar y Gloria 84’ VOESI · p. 6
61’ VOESI · p. 33
Una vez fuimos salvajes
El futuro perfecto
70’ VOGSI · p. 35
SALA DE PRENSA TEATRO MUNICIPAL
SÁBADO 25 ÁS 17:00: DOCUMENTANDO NA REDE p. 41 DOMINGO 26 ÁS 17:00: COMING SOON p. 41
SALA 2
VENRES 24 ÁS 10:00: O PRIMEIRO XESTO DOCUMENTAL / MARTA ANDREU. p. 39 SÁBADO 25 ÁS 11:00: MASTERCLASS: DOMINIC GAGNON. p. 40
90’ VOGSI · p. 30
O equilibrio dos opostos
65’ VOSE · p. 28
On the Bowery Danza Javier Martín_ Commutatio
ACTO DE INAUGURACIÓN
Manuel Vilariño. Ser Luz
61’ VOISE · p. 14
Pieces and Love All to Hell
18:30
74’ VO · p. 16
XOVES 23
Of the North
HORARIO SCHEDULE
MÉRCORES 22
17:30
16:30
ENCONTROS:
51
83’ VOSE· p. 38
119’ VOSE · p. 7
25’+30’ VOISE · p. 24
89’ VOSEI · p. 8
JOAN AS POLICE WOMAN & BENJAMIN LAZAR DAVIS
SALA METROPOL 17 €
23:30
37’ VOISE · p. 38
Death in the Port Jackson Hotel
I Am Somebody
People’s Firehouse #1
Libera nos (Liberami)
80’ VOISE · p. 25
I Heard It Through the Grapevine
René
Le concours
VENRES 24
112’ VOSEI · p. 7
27’+15’+27’ VOSE · p. 18-19-20
80’ VOISE · p. 25 80’ VOSEI · p. 37
STAR ROVER THE DIRTY COAL TRAIN
SALA METROPOL 12 €
00:30
7’+61’ SD-VOISE · p. 21-14
Very Nice, Very Nice Rip in Pieces America
ENTREGA DE PREMIOS 22:00
Santiago
Attica
87’ SD-SD-VOESI-VOGSI-SD · p. 31-33-30-32
Quiasma / Rapa das bestas / Montañas ardientes que vomitan fuego / Lenda negra / Rust
La lutte
Rouli-roulant
À St. Henri le 5 septembre
62’ VOISE · p. 15
Big Kiss, Good Night
Ama-San
SÁBADO 25
DOMINGO 26
91’ VOISE · p. 15
p. 36
ENTRADAS 2’50 € por sesión
SALA 2
SALA 1
VO · versión orixinal S · subtítulos E · español I · inglés
45’ VOISE · p. 26
Stations of the Elevated
76’ VOGSI · p. 34
Esquece Monelos
66’ SD-VOSE-VOSE-VOSE · p. 20-18-19-21
21-87 / Les raquetteurs / Voir miami / A Trip Down Memory Lane
p. 43
Proxección / Obradoiro Súper 8
Hoax_Canular
Webdoc O retrato filmado Ida e volta #6
71’ VOEGSI-VOESI-VOISE · p. 34-32-35
Vai chover La fuga de los 45 Aysha