www.samgler.org
หองสมุดหนังสือเกา จรวดถลมเมือง (เลม ๖ จบ)
พล * นิกร * กิมหงวน เจาของหนังสือ อาจารยกิกติ ติพล หวังคณาลาภ เอื้อเฟอ ไฟลเอกสาร โดย คุณสมชัย เกษมสมพร แปลงเปนไฟล pdf โดย โกหลังวัง “ใจเย็น ๆ ครับคุณติ๋ม อีกสักครูฝูงบินประจัญบานคงมาชวยเรา” ผูบังคับการสาวรูสึกกระดากอายเขาอยางยิ่ง เมื่อถูกเขา กอดรัดหลอนเสียจนแนน “ปละ—ปลอยดิฉันซีคะ” พลคลายมือที่กอดหลอนออกดวยความเสียดาย ในเวลาเดียวกันนัน้ เอง จาโทในเครือ่ งแบบคนหนึง่ ก็ เดินเขาในหอง บังคับการและตรงเขามาหาเรือเอกจันทิมา จาโทผูนี้เปนพนัก- งานโซนารประจําเรือดํานํ้า
‘จันทิมา’ เขาหยุดยืนชิดเทาตรงเบือ้ งหนาผูบ งั คับการสาว แลวสงแบบฟอรมวิทยุโทรเลขฉบับ หนึง่ ซึ่งแปลรหัส เรียบรอยแลวใหหลอน “ผมสงขาวทางโซนารติดตอกับเรือประแสครับและเรือ ประแสตอบมาวา ไดวิทยุถึงผูบังคับฝูงบิน นอยที่จันทบุรีแลว เครือ่ งบินประจัญบานของเรากําลังเดินทางมานี”่ เรือเอกหญิงจันทิมายิ้มออกมาไดอนุญาตใหจาโทกลับไปประจําทํางานแลวหลอนก็อานดูขอความใน วิทยุโทรเลขนั้นซึ่งความจริงมันคือโซนารไมใชวิทยุ เพราะเรือดํานําที ้ ่ดาอยู ํ ในนํ้าไมอาจจะใชวิทยุไดตองสงโซ นารแทน อานจบหลอนก็มองดูคณะพรรคสี่สหาย “มีหวังรอดตายแลวคะพวกเรา ฝูงบินประจัญบานของเราทีจ่ นั ทบุรกี าลั ํ งเดินทางมาชวยเราแลว” เสียงทุนระเบิดนํ้าลึกระเบิดขึ้นอีก คราวนีเ้ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ มีอาการสั่นสะเทือนแบบจะแตกออกเปน เสี่ยง ๆ ขาวของแตกหักเสียหายหลายชิ้น ชิน้ ระเบิดของทุน ระเบิดนําลึ ้ กทําใหเรือทะลุอกี แหงหนึง่ ซึ่งคราวนี้ รอยทะลุกวางใหญมาก ผู บังคับการสาวสั่งใหปดหองที่ทะลุคือหองตอรปโดทันที ตนเรือ กับทหารเรือตาง ทํางานแคลวคลองวองไวที่สุด เรือพิฆาตทั้ง ๓ ลํา ซึ่งอีกลําหนึง่ เปนเรือของผูบ งั คับหมู รวมทัง้ หมด ๔ ลําดวยกัน ไดทาการโจมตี ํ เรือ ดํานํ้าเปนพัก ๆ บางทีก็หยุดคนหาตําแหนงเรือดํานําให ้ แนนอนเสียกอนจึงทิง้ ระเบิดนําลึ ้ กลงไป นายทหารเรือ พิฆาตขาศึกตางมุงหมายที่จะลาเรือดํานํา้ “จันทิมา” ใหได เพราะเรือดํานําลํ ้ านีไ้ ดจมเรือลาด ตระเวนประจัญบาน ของเขาอยางทะนงองอาจ ดวยตอรปโ ด พิเศษ ซึง่ มีอํานาจระเบิดอยางรายแรงราวกับตอรปโ ด ๒๐ ลูก ที่ยิงถูกเปา หมายพรอม ๆ กัน อยางไรก็ตามขาศึกไมมีแผนที่ใตทะเล ถึงเครื่องมือพิเศษคนพบวัตถุที่อยูใตทะเลก็อาจจะเปนหินใตนาํ้ หรือฝูงปลาก็ได การที่เรือดํานํ้า “จันทิมา” กบดานนิ่งเฉยอยูกนทะเลโดยไมเดินเครื่องจึงยากที่นายทหารเรือ ขาศึกจะคนหาไดนอกจากทิ้งระเบิดนําลึ ้ กอยางเดาสุม ในที่สุด เรดารอากาศบนยอดเสากระโดงเรือพิฆาตขาศึก ทั้ง ๔ ลํา ก็จบั เครือ่ งบินของเราไดซง่ึ กําลัง บินเกาะหมูบายโฉมหนาตรงเขามาในระยะตําอย ่ างรวดเร็ว ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําสั ้ ่ง หมูเ รือพิฆาตเลิกโจมตีเรือดํา นํ้าและเตรียมตอสูอากาศยานทันที เรือพิฆาตแหงนาวีแดงทั้ง ๔ ลํา ตางเขารวมหมูก นั เปน ขบวน เพือ่ ตองการอานุภาพในการยิงของ ปตอ. ใหเปนกลุม เปนกอน ณ บัดนีฝ้ งู บินประจัญบานแบบ เอฟ. ๘๔ ของฝูงบินนอยจันทบุรรี วม ๑๙ เครือ่ ง ได เดินทางมาถึงแลว บินเกาะหมูกันมา ๒ หมู ๆ ละ ๙ เครือ่ ง ในระยะสูงจากระดับนําทะเลเพี ้ ยง ๑,๐๐๐ ฟตเทานัน้ แตลําแรกที่บินนําหนามาในระยะหางนั้นบินสูงไมตํากว ่ า ๓,๐๐๐ ฟต นักบินผูข บั ขีค่ อื ผูบ งั คับฝูงนัน่ เอง จากแสงสวางของดวงจันทรในคืนขึน้ ๑๒ คํา่ ชวยใชผบู งั คับฝูงมองแลเห็นขบวนเรือพิฆาตของขาศึก ในระยะไกล เขา ออกคําสั่งทางวิทยุใหนักบินทุกคนเตรียมโจมตีเปาหมาย เมือ่ เครือ่ งบินของเขาบินอยูเ หนือหมู เรือพิฆาตผูบังคับฝูงก็ยิงพลุสองแสงทันที
ทองทะเลสวางจาราวกับกลางวันมองเห็นเรือพิฆาตทั้ง ๔ ลํา อยางถนัด ปตอ. ของเรือพิฆาตระดมยิง เครื่องบินของ ผูบังคับฝูงราวกับหาฝนดวยกระสุนสองวิถีเปนทางยาว ทันใด นัน้ เอง เอฟ. ๘๔ ก็แตกแยกจากหมู ดําดิ่งลงโจมตีเรือพิฆาต ดวยลูกระเบิด ดวยอาวุธจรวด และดวยปนกลอากาศ กําลังรบของไทยสมัยนี้ทั้งสามทัพยอมทํางานประสาน กันเปนอยางดีและรวดเร็วทันใจ เพราะมีการ ฝกซอมและติด ตอกันอยูเ สมอ อาวุธจรวดของฝูงบินเอฟ. ๘๔ ทําใหเรือพิฆาต อันเปนเรือของผูบ งั คับหมูร ะเบิด ตอนกลางลําเรือ และจมลงอยางรวดเร็ว ลูกระเบิดทําลายขนาดกลางถูกทิ้งลงมาอีก ใน เวลาไล ๆ กันเรือพิฆาต อีก ๓ ลําก็ถูกระเบิดและจรวดเสียหาย ยับเยินถึงกับแตกแยกออกจากขบวน ปตอ. ของเรือพิฆาตยิงถี่ยิบ กระสุนปนถูกนักบินคน หนึ่งบาดเจ็บสาหัส เรืออากาศตรีหนุม หมดความ สามารถที่จะ ทําการรบไดตอไป เขาพูดวิทยุรายงานใหผูบังคับฝูงทราบขอ อนุญาตนําเครือ่ งบินชนเรือพิฆาต ขาศึก “ผมถูกยิงที่ทองสองแหง ผมกลับฐานทัพไมไดครับ และกําลังจะหมดแรงอยูแลว โปรดอนุญาตใหผม นําเครื่องบิน ของผมชนเรือพิฆาตขาศึกเถอะครับ” ผูบังคับฝูงรูด วี า ถาเขาขัดของไมอนุญาตเสืออากาศหนุม ก็คงจะดือ้ ดึงชนเรือรบขาศึกจนได ดังนัน้ เขา จึงอนุญาตทันที “เอาเลยนองชาย ชนมันใหแหลก ไวลายเลือดทหาร อากาศ” เอฟ. ๘๔ เครือ่ งนัน้ ดําดิ่งลงไปและวิ่งเปนขนานกับพื้น นํ้าตรงเขาไปหาเรือพิฆาตลําหนึ่งทางกราบ ซายดวยความเร็วสูงสุด ทหารเรือขาศึกพยายามใชปนกลตอสูอากาศยานยิงสกัดกั้น แตเครือ่ งบินประจัญบาน ของเราใกลเรือพิฆาตเขามาตามลําดับ ในที่สุด เอฟ ๘๔. ก็พงุ เขาชนสะพานเดินเรืออยางรุนแรง เกิด การระเบิด ขึ้นสนั่นหวัน่ ไหว เรือพิฆาตของขาศึกลําที่สองจม ลงสูกนทะเลอาวไทยทันที พลุสองแสงดับไปแลว แตเรือพิฆาตทีเ่ หลืออยูอ กี ๒ ลํา กําลังตกเปนเหยื่อพระเพลิง การโจมตีของฝูง เครื่องบินประจัญบานไดเปนไปอยางดุเดือด เสืออากาศทั้งหลายลวนแตกลา หาญเด็ดเดีย่ ว เอฟ. ๘๔ บางเครือ่ ง จิกหัวลงกราดปนกล ใน ระยะตํ่าบินเฉียดสะพานเดินเรือไปอยางหวุดหวิด โดยไมหวาด หวัน่ ตอกระสุน ปตอ. ซึ่งระดมยิงตลอดเวลา เครือ่ งบินของ เราเครือ่ งหนึง่ ถูกยิงชํารุดตองผละจากการรบ เมือ่ ผูบ งั คับฝูง ไดรับรายงาน จากนักบินทางวิทยุจึงสั่งใหนาเครื ํ อ่ งบินกลับฐาน ทัพทันที เรือพิฆาตอีกลํ าหนึ่งถูกลูกระเบิดตอนทายเรืออยางจังทําใหสวนทายเรือพิฆาตลํานั้นขาดสะบั้นและ เรือเริ่มจมนํ้าอยาง รวดเร็ว ทหารเรือขาศึกวิ่งพลาน กระสุนปนกลอากาศและปน จรวดสังหารแดงลมตายเกลือ่ น กลาด เรือพิฆาตที่เหลืออยูอีก เพียงลําเดียวแลนเอียงขวาและสายไปมา ฝูงเครือ่ งบินไอพน ประจัญบานของเรา ติดตามโจมตีไมลดละ และเปนการโจมตีในระยะตํา่ สะพานเดินเรือถูกปนจรวดพังพินาศ เพลิงไหมลุก ลามไป ทั่วลําเรือแลว แสงเพลิงสวางจาไปไกล ปตอ. เรือพิฆาตหยุดยิงแลว ในเวลาเดียวกันนีเ้ องฝูง บินนาวีจากฐานทัพสัตหีบประมาณ ๓๐ เครือ่ งก็ เดินทางมาถึง นักบินทั้งสองฝายตางติดตอกันดวยวิทยุ เสียงเครือ่ งยนตไอพน ดังเฟยวฟาวเหนือทองทะเลอาว ไทย แตกอนที่ฝูงบินนาวีจะได ทําการโจมตีเรือพิฆาตลําสุดทายเรือพิฆาตลํานัน้ ก็เกิดระเบิดขึน้ อยางรุนแรง “ตูม”
เรือพิฆาตลํานั้นกลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยแหลกละเอียดฝูงเครื่องบินประจัญบานของเราตางบินเกาะหมู เลี้ยวขวาเปนวงกวาง ทําการคนหากองทัพเรือรบของขาศึกตอไป บรรดาเสือ อากาศทั้งหลายตางตื่นเตนยินดีไป ตามกัน เทาที่ขาศึกตองเสีย เรือพิฆาตชั้นเยี่ยมแบบทันสมัยถึง ๔ ลํา ชั่วเวลาไมถึงหนึ่ง ชัว่ โมงของการสูร บ และ ทหารเรือขาศึกอาจจะเสียชีวิตหมด ถึงแมจะลอยคออยูในทะเลก็คงจมนําตายเพราะไม ้ มโี อกาสทีจ่ ะไดรบั ความ ชวยเหลือจากใคร ฝูงเครื่องบินไอพนประจัญบานกลับไปแลว อาวไทย ตอนที่เปนยุทธบริเวณสงบเงียบ แสงจันทรสอ ง สวางนวลไป ทั่วทุกแหง ณ บัดนีเ้ รือดํานํา้ “จันทิมา” ยังกบดานนิ่งเฉยอยู ใตทะเลทามกลางความอึดอัดใจของผู บังคับการสาว และทหารทุกคนที่อยูในเรือลํานีร้ วมทัง้ คณะพรรคสีส่ หายของเราดวย ขาวที่ “จันทิมา” ไดรบั จาก ร.ล. ประแสทางโซนาร แจงวา เรือพิฆาตขาศึกทัง้ ๔ ลําถูกฝูงบินของกอง ทัพอากาศ เราจมไดหมดแลว พวกทหารประจําเรือ “จันทิมา” ตางตืน่ เตนดีอกดีใจไปตามกัน อยางไรก็ตามตน กลกับทหารฝายพรรค กลินไดพยายามแกไขสวนประกอบของเครื่องยนตจนกระทั่ง ๒.๐๐ น. ของวันใหมก็ยัง ไมเปนผล ทหารทุกคนเต็มไปดวย ความอึดอัดใจ ถึงแมวาจะมีออกซิเจนสําหรับใชหายใจไดถึงอีก ๑๐ ชั่วโมงก็ ตาม ดร.ดิเรกไดปวารณาตัวกับเรือเอกหญิงจันทิมาขอลงไปชวยตนกลแกเครือ่ งยนตของเรือดํานํา้ ซึง่ เขารับรอง วา เขามีความสามารถพอที่จะแกไขได ผูบังคับการสาวไดพูด ติดตอกับตนกลทางโทรศัพท เรือโทหญิงพริม้ เพราตนกลสาวผูมีรูปรางสูงใหญและโอโถงมโหฬารเหมือนเจน รัสเซล ปฏิเสธ อยางแข็งแรงโดยอางวา ดร. ดิ เรกเปนผูเชี่ยวชาญเฉพาะการ ยิงตอรปโ ดเทานัน้ การแกเครือ่ งยนตของเรือลํานีเ้ ปนหนาที่ ของหลอนโดยเฉพาะ นายแพทยหนุม รูด วี า ตนกลหญิงสาวผูน ้ี เหมือนกับผูหญิงสาวทั้งหลาย คือมีทฐิ มิ านะดึงดือ้ ถือดี “ออไร” เขากลาวกับผูบังคับการเรือ “จันทิมา” อยาง นอยใจ“เมือ่ เขาเห็นวาผมไมสาคั ํ ญและไมมีความ หมายอะไรก็ดีแลว ผมจะไมยอมชวยเหลือหรือใหคําแนะนําใด ๆ แกตนกล เปนอันขาด อยาลืมวาถาตนกลแกไข ไมไดพออากาศหมดเรา ก็ตายหมด หรือมิฉะนั้นเราก็ตองสละเรือใหญหนีออกทางชอง ฉุกเฉินหรือทางทอ ตอรปโด แตคุณจะกลาสั่งเสียสละเรือใหญ หรือคุณจันทิมา เพราะผูบ งั คับการทีท่ ง้ิ เรือจะตองเสียเกียรติ อยางยิ่ง และในยามนี้จะตองถูกขึ้นศาลทหารดวย” “ตนกลแกหัวดือ้ จริง ๆ คะ” จันทิมากลาวกับนายแพทยหนุมอยางกลุมใจ “เพือ่ นของดิฉนั คนนีเ้ ปนคน เคารพตัวเอง มาก ในเรื่องหนาที่ของแกไมยอมใหใครไปกาวกายกับงานของแกเลย” จนกระทัง่ เชาวันรุง ขึน้ เวลา ๗.๓๐ น. สี่สหายนั่งรับประทานอาหารเชากันอยู ในหองพักอยางสงบเงียบดวยสีหนาวิตกเปน ทุกขไปตามกัน อากาศสําหรับหายใจรอยหรอไปทุกขณะ ภายในหองพักของสี่สหายมีแสงไฟสลัวราง ซึ่งเปน ไฟที่ใชแบ็ตเตอรี่แหงและแบ็ต- เตอรี่ออนไปมากแลว ดร. ดิเรก ไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขาอยางเปนงาน เปนการวา “ความทิฐิมานะของตนกลจะทําใหทุกคนในเรือลํานี้ ตัง้ แตผบู งั คับการจะตองเขาตารายไปตามกัน อีก ไมกี่ชั่วโมงอ็อก ซิเจนก็จะหมดแลว” นิกรหนาจอยกลาวถามขึ้นทันที “ถาหมดเราก็ตายยังงั้นหรือหมอ”
“ออไร ไมมีอากาศหายใจจะอยูไดอยางไร” “วา แยโวย ตายแบบนีท้ เุ รศเสียดวย คงจะดิน้ รนทุรน ทุรายจนกวาจะสิ้นใจตาย” “ออไร เหมือนกับคนจมนําตายนั ้ ่นแหละ คือพยายามสูดอากาศเขาปอดแตอากาศมันก็ไมม”ี พลยิ้มใหเสี่ยหงวนแลวกลาววา “รูสึกวาตนกลมีความพอใจแกมากกวาพวกเรา กันคิดวาแกยองลงไปที่หองเครื่องสักหนอยเถอะวะ อายเสี่ย ไปพูดคุยกับคุณพริ้มเพราพยามยามใชวาทศิลปของแกใหหลอนเห็นวาดิเรกมันสามารถแกเครื่องยนต เรือดํานํ้าไดแนนอน และถาใหมันแกไขดิเรกกับพวกเราจะไมยอมเปดเผยความจริงใหใครรูวาดิเรกมันเปนคนแก เครื่องยนตให นัง่ ๆ นอน ๆ อยูอ ยางนีก้ นั อึดอัดใจเต็มทนวะ” นิกรเห็นพองดวย “นัน่ นะซี มันรอนอบอาวเหมือนตกนรกทัง้ เปน กันนะอยากจะแกผาเต็มทนแลว ถาเรือลํานี้ไมมีผูหญิง กันคงไมสวมเสื้อผาอยางเด็ดขาด” ดร. ดิเรกหัวเราะหึ ๆ “อยากแกก็เอาซีปดประตูหองเสีย” นายจอมทะเลนทําคอยน “ไมไดหรอก ประเดีย๋ วผูก ารเปดประตูพรวดพราดเขามาเห็นกันแกผา โทง ๆ หลอนก็รอ งตายหานึกวา เปรตมาขอสวนบุญ” พลพยักหนากับเสี่ยหงวน “ไปซิอายเสี่ย ลองไปเจรจากับคุณพริ้มเพราดูซิ หรือมีโอกาสแกจะจีบหลอนบางก็ตามใจ” “ปูโธ” เสี่ยหงวนคราง “จีบเวลานีน้ ะไมไหวโวย ทุกคนกําลังอึดอัดเหมือนตกนรก อารมณสวาทนะ มันตองเกี่ยวกับบรรยากาศและสิ่งแวดลอม จีบไมรูจักกาลเทศะประเดี๋ยวแมก็ถีบกันเดงขึ้นมาจากหองเครื่องเทา นัน้ ตนกลนะสูงเกือบเทากันนะโวย ตัวใหญกวากันเปนกอง หนาอกก็ใหญกวากันมาก”พูดจบกิมหงวนก็ลุกขึ้น “กันจะลงไปเจรจากับหลอนเดีย๋ วนี้ คิดวาที่หลอนไมยอมใหดิเรกชวยแกเครื่องยนตก็คงกลัวจะเสียเหลี่ยมตนกล และกลัววากองทัพเรือจะเห็นวาหลอนหยอนสมรรถภาพนัน่ เอง” แลวกิมหงวนก็พาตัวออกไปจากหองพัก ขณะนี้ภายในเรือดํานํ้าเงียบกริบ ทหารทุกคนเลิกประจํา สถานีรบแลวตางพักผอนอยูใ นหองพักของตน สวนพวกนายเรือหญิงเวนจากตนกลรวมกันอยูในหองบังคับการ นาน ๆ ก็พูดโทรศัพทติดตอกับตนกลสักครั้ง กิมหงวนมาถึงหองเครื่องยนตเขาก็เดินลงบันไดเหล็กไปขางลาง ภายในหองเครือ่ งอันกวางขวางเต็ม ไปดวยเครื่อง ยนตและเครื่องไฟฟามากมาย แสงไฟจากตะเกียงเจาพายุและจากไฟฟาแบ็ตเตอรี่แหงสวางจา ความรอนอบอาวในหองเครื่องยนตนี้แทบจะทําใหคนดี ๆ เปนบาทีเดียว อาเสี่ยหยุดชะงักมองดูตนกลกับพรรคกลินหนุมสาวสี่คนซึ่งกําลังชวยกันแกเครื่องยนต ที่ใชกาลั ํ งจาก แบ็ตเตอรีอ่ ยาง ขะมักเขมน กิมหงวนเผลอตัวยืนอาปากหวอนําลายไหลยื ้ ด เรือโทหญิงพริม้ เพราตนกลสาวสวม กางเกงยืดแนบเนื้อสีดาเพี ํ ยงตัวเดียว ทอนบนสมเสื้อยกทรงอยางทะนงองอาจแลเห็นปทุมทิพยลนอกขาวผองยั่ว ยวนตา
หลอนถือกุญแจปากตายขนาดใหญยาวประมาณหนึ่งฟุตทาทางของหลอนทะมัดทะแมง นํ้ามันเครือ่ ง และเขมาเครื่องยนตเปรอะเปอนหนาตาเนื้อตัวหลอนจนทั่ว อาหารเชาสําหรับ หลอนตั้งอยูบ นโตะขางเครือ่ ง กําเนิดไฟฟาโดยที่หลอนไมยอมสนใจ ทหารเรือ ๔ คนนั่งหอมลอมหลอนแตละคนหนาตาไมสบายเพราะถูก หลอนเอะอะเอ็ดตะโรตลอดเวลาเนือ่ งจากตนกลสาวกําลังหัวเสีย “ใหมันรูไปวาพรรคกลินที่สําเร็จจากโรงเรียนนายเรืออเมริกันแกเครื่องยนตเรือดํานํ้าไมได” ตนกล กลาวขึน้ ดวย เสียงหนัก ๆ “เอาละใสสกรูตวั ใหญไดแลวฉันจะขันนอตเอง” ทหารเรือผูนั้นถือสกรูนอตคูหนึ่งไวในมือ และนั่งนิ่งเฉยเหมือนกับรูปหุน เรือโทหญิงพริม้ เพรายก กุญแจปากตายเคาะศีรษะดังเปกแลวตวาดลั่น “ฉันสั่งใหทาอะไรได ํ ยินไหม ดันมานั่งจองฉันเสียแลว ประเดีย๋ วแมถอดเสือ้ แกผาใหดูเสียเลย เธอเปน บาหรือ จอง ไดจอ งเอา” พลทหารเรือหนุม ยิม้ แหง ๆ “ไดโปรดเถอะครับ เหรียญหอยคอของตนกลสวยมาก ผมดูทง้ั วันไมเบือ่ เลยครับ” พริ้มเพราทําตาเขียว “รูปลิงจอปเกิดของฉันนะรึสวย ฉันไมเห็นวามันจะสวยงามตรงไหน นัง่ จองเอา ๆ” ทหารเรืออีกคนหนึ่งแลเห็นเสี่ยหงวนยืนอยูขางบันไดขึ้นลงก็สะดุงโหยง แลวรายงานใหหลอนทราบ ทันที “ตนกลครับ ผูกองพันกิมหงวนลงมาหาครับ” พริ้มเพราใจหายวาบ หลอนหันขวับไปทางอาเสี่ย พอแลเห็นกิมหงวนหลอนก็ตกใจรีบลุกขึ้นวิ่งเขาไป ทางหลังเครื่อง ยนตซึ่งสูงทวมศีรษะหลอน แลวเรือโทหญิงพริม้ เพราก็สวม เสือ้ คลุมผาขนหนูสขี าวเดินออกมา ดวยสีหนาบึ้งตึงแสดงความไมพอใจที่กิมหงวนบังอาจลงมาในหองเครื่อง “ประทานโทษ ดิฉนั คิดวาอาเสีย่ มาอยูเ รือลํานี้หลายวัน แลวคงจะทราบระเบียบดีแลว หองเครือ่ งยนต นะจะลงมาไดก็ เฉพาะผูบังคับการ ตนเรือ และดิฉันกับเจาหนาที่พรรคกลิน เทานัน้ ” กิมหงวนยิ้มแหง ๆ เขายกมือไหวหลอนอยางนอบนอม “อภัยใหผมเถอะครับ ผมทราบระเบียบดี แตผมมีเรือ่ งสําคัญอยากจะมาพูดกับคุณ และเกี่ยวกับความดี ความชอบในหนาทีร่ าชการของคุณโดยเฉพาะ” คราวนี้ตนกลยิ้มออกมาได “ถายังงั้นเราขึ้นไปคุยกันขางบนดีไหมคะ” “ที่นี่ดีกวาครับ มันเปนความลับเฉพาะดวย โปรดใหลกู นองของคุณขึ้นไปขางบนเสียกอนเถอะครับ” พริ้มเพราหันมาทางพรรคกลินเหลานั้นแลวสั่งใหขึ้นไปขางบน พวกจาและพลทหารเรือฝายพรรคก ลินตางปฏิบัติตาม คําสัง่ ของหลอนอยางเครงครัด คือ รีบพากันขึ้นบันไดไปขางบน “อาเสี่ยมีธุระอะไรจะพูดกับดิฉันก็เชิญสิคะ ดิฉันมีเวลานอยมาก เพราะจะตองรีบแกเครื่องยนตให เรียบรอย” กิมหงวนมัวแตจอ งมองดูสว นสัดอันยัว่ ยวนตาของหลอน จึงไมไดยินวาหลอนพูดอะไรกับเขา
“แหม เหรียญหอยคอของคุณอันนีส้ วยจังครับ ชางทอง คนนีฝ้ ม อื เขาแนจริง ๆ” หลอนรีบขยับเสื้อคลุมปดสวนหนาอกมโหฬารของหลอน ทันที “พูดเรื่องของอาเสี่ยเถอะคะ” กิมหงวนกลืนนําลายติ ้ ด ๆ กันหลายครั้ง “แฮ แฮ คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ทํางานคุณไมสงสารลูกนองของคุณบางหรือครับ” “แลวกัน อยาพูดนอกเรือ่ งสิคะ ดิฉันบอกแลววาดิฉันไมมีเวลาเหลือเฟอที่จะพูดคุยกับอาเสี่ย มีอะไรก็ พูดกันใหตรงไปตรงมาเถอะคะ” เสี่ยหงวนยิ้มนอยยิ้มใหญ เขาจองมองดูหลอนดวยแววตาอันประหลาด ทําใหตนกลสาวชักประหวั่น พรั่นใจ “แฮะ แฮะ เชพคุณเหลือเกิน” แลวกิมหงวนก็ขบกรามกรอด “คุณโปมาก ผมยอมตาย ผมตองขอจูบคุณ ใหได เปนอะไรก็เปนอัน” เรือโทหญิงอกสั่นขวัญแขวน วิง่ หนีไปทางเครือ่ งยนต อาเสี่ยไลตามหลอนเหมือนกับชางเมามัน แลว ยกมือขึน้ ชีห้ นาหลอน “มานี่ มาใหผมจูบเสียดี ๆ คุณทั้งโปและทั้งยัวะ” “อยานะอาเสี่ย ดิฉันรายงานไปทางกองทัพบกนะคะ” “ผมยอมติดคุก” เสี่ยหงวนพูดเสียงกราว “คุณพริม้ เพราครับ ผมมีเรื่องจะมาปรึกษากับคุณ แตพอเห็น คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ผมก็ระงับใจไมได ผมรักคุณจริง ๆ ใหดน้ิ ตายเถอะครับ” เสี่ยหงวนบังเกิดอารมณพิศวาสขึ้นอยางรุนแรง เขาเดินทือ่ เขาไปหาหลอน เรือโทหญิงพริม้ เพราวิง่ หนี ไปรอบ ๆ หองเครื่อง แตแลวหลอนก็จนมุมอยูขางเครื่องยนตที่ใชกาลั ํ งแบ็ตเตอรีแ่ ละหลอนกําลังเรงมือซอม แซมอยู อาเสี่ยกระโดดเขาตะปบและกอดตนกลอยางดุเดือด เขาปลําจู ้ บหลอนแบบเจาชูยักษ ซึ่งในชีวิตของเขา ไมเคยตกนํ้ามันเหมือนครัง้ นีเ้ ลย ตนกลถูกจูบสามสี่ครั้งก็ดิ้นรนขัดขืนปดปองในที่สุดหลอนกับกิมหงวนก็ลมลง ไปบนเครื่องยนตไฟฟาทัน ใดนัน้ เองเครือ่ งยนตของเรือดํานําก็ ้ ติดขึ้นทันที กิมหงวนรีบฉุดตนกลลุกขึ้น เรือโทพริ้มเพราแลเห็นเครื่องยนตของเรือดํานํ้าทํางานหลอนก็ปติยินดี เหลือที่จะกลาวความดีใจทําใหหลอนโผเขากอดเสีย่ หงวนทันที “อาเสี่ย อาเสี่ยขา เพราะอาเสี่ยจูบหนูและลมลงไปทับเครื่องยนต เครือ่ งยนตกเ็ ลยหายขัดของติดขึน้ ได เอง โอ…หนูดใี จเหลือเกิน จูบหนูอีกสิคะ เฮียขา หนูรกั เฮียแลว” กิมหงวนยกมือขวาเชยคางหลอนขึ้นแลวกมลงจูบเรือโทหญิงเจาเสนหทันที ความรักเกิดขึ้นทามกลาง เสียงเครื่องยนตครางกระหึ่ม ตนกลสาวก็คือมนุษยปุถุชนคนหนึ่ง การมีชีวิตอยูในเรือและในทะเลทําใหหลอนมี อารมณเปลี่ยวเกิดขึ้น แตหลอนไมสามารถจะพิสมัยจาและทหารเรือคนใดไดเพราะหลอนเปนนายทหารสัญญา บัตร ดังนั้นเมื่อถูกเสีย่ หงวนจูบครัง้ แรกความรักก็เกิดขึน้ ทันทีประกอบทัง้ หลอนดีใจทีเ่ ครือ่ งยนตของ เรือดํานํา้ ใชการไดดเี หมือนเชนเดิม
เสียงแจว ๆ ของผูบังคับการดังมาจากทอพูด “ฮัลโล วาไงโวยตนกล เมือ่ ไรจะแกเสร็จเสียทีวะ” เสี่ยหงวนกับพริม้ เพราตางคลายมือออกจากกัน ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ทอพูด แลวพูดกับเรือเอกหญิง จันทิมาอยางเพือ่ นฝูง “แกฟงใหดีติ๋มแลวแกจะไดยินเสียงเครื่องยนตไฟฟาทํางาน ฉันแกเสร็จเดีย๋ วนีเ้ อง อาเสี่ยกิมหงวนลง มาชวยฉันแก อาเสีย่ แกเครือ่ งยนตเกงจังติ๋ม อีก ๕ นาทีแกสั่งนําเรือขึน้ บนผิวนําได ้ แลว” ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหากิมหงวน “เฮียขา ขึ้นไปอยูขางบนเสียกอนนะคะ แลวอยาเพิ่งเลาใหเพื่อน ๆ ของเฮียฟงนะคะวาเรารักกัน ตอง ปดบังไวเปนความลับกอนคะจนกวาจะถึงเวลาอันสมควร” อาเสี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ “วา เฮียไมอยากไปจากหนูเลยอยากอยูใกล ๆ หนูอยางนี้ หนูเตรียมตัวยื่นใบลาออกจากราชการไดแลว เฮียจะใหหนูเปนตนกลประจําตัวของเฮีย เงินเดือนไมจํากัดเอาเดือนละกีห่ มืน่ หรือกีแ่ สนก็ตามใจ” ตนกลเอียงคอยิ้ม “จริง ๆ นะคะ หนูกอ็ ยากลาออกเหมือนกันแหละคะอยูก บั ทหารเรือหนุม ๆ หนูไมใครไวใจเลย เขา เกิดบาขึ้นมาวันไหนหนูก็คงยับ พวกเราปรึกษากันเสมอแหละคะในเรื่องนี้เฮียขึ้นไปเถอะคะ ประเดี๋ยวผูบังคับ การเขาจะสัง่ ออกเรือ” ใน ๑๕ นาทีนน้ั เอง เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็โผลขน้ึ มาเหนือผิวนํ้าอยางสงาผาเผย พอสะพานเดินเรือพน ระดับนําทะเลผู ้ บังคับการก็สั่งให พนักงานวิทยุรายงานไปใหกองทัพเรือทราบทันทีวา ‘จันทิมา’ ปลอดภัยแลว ทานผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการสัง่ ใหเรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน นําเรือกลับเกาะหมากโดยเร็วที่สุด และ ทานไดแสดงความยินดีเทาที่ ‘จันทิมา’ สามารถชวยตัวเองไดโดยทีท่ หารประจําเรือและหนวยกลาตายทั้ง ๕ คน ปลอดภัย การลอบกัดของฝายศัตรูโดยใชอาวุธจรวดจากเรือดํานํา้ พิเศษยิงมาจากกลางทะเลอาวไทยนั้นเปนเหตุใหรัฐบาลจําเปนตองสั่งอพยพชาวพระนครและธนบุรี เพื่อความปลอดภัยของประชาชนนั่นเอง ขาศึกใชอาวุธจรวดระดมยิงกรุงเทพฯ วันละสามสี่ลูก ติดตอกันมาเปน เวลาหนึ่งสัปดาหแลว พระนครกลายเปนเมืองราง มีแตซากตึกหักพังและซากเพลิงไหมหลายแหงตามถนนหน ทาง สถานที่ทางานของรั ํ ฐบาลและจุดยุทธศาสตร มีทหารรักษาการณอยางแข็งแรง ระหวางนี้กองเรือปราบเรือดํานํ้าของราชนาวีไทยไดออกทําการคนหาเรือดํานําของข ้ าศึกทั่วทุกหนทุก แหงในเขตนานนําของไทย ้ นอกจากนี้ยังไดรวมงานกับฝูงเครื่องบินของกองทัพอากาศและฝูงบินนาวีอีกดวย ไม ปรากฏวามีเรือรบของขาศึกลวงลําเข ้ ามาในอาวไทยอีก แตเรือสินคาหลายลํายืนยันวาพบกองเรือใหญของขาศึก ปรากฏอยูในทะเลหลวงคือนอกนานนําไทย ้ ซึ่งเรือของทุกชาติยอมจะมีสิทธิ์ที่จะแลนไปมาไดเมื่ออยูหางจากฝง ๖ ไมล ตามกฎหมายระหวางประเทศ อยางไรก็ตาม กองทัพเรือยังไมสิ้นความพยายามในการคนหาเรือดํานําพิ ้ เศษของขาศึก ซึ่งทําการยิง อาวุธจรวดจากใตทะเลและสามารถอยูในนํ้ าไดหลายวันโดยไมตองโผลขึ้นเหนือ นํ้า กองทัพเรือไดโรยทุน
ระเบิดดักเรือดํ านํ้าไวหลายแหงดวยกัน แตเรือดํานํ้าลึกลับลํานั้นก็สามารถแลนวนเวียนอยูในอาวไทยและยิง จรวดมาถลมกรุงเทพฯ ไดเรือ่ ย ๆ กอใหเกิดความเสียหายมากมาย จรวดแบบใหมนม้ี คี วามเร็วสูงกวาเครือ่ งบิน ประจัญบานของเรามาก การสกัดกั้นจรวดบนเวหาจึงไรประ-โยชน ระหวางนีเ้ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ รับการซอม นักบินแหงฝูงบินนอยจันทบุรไี ดนาเฮลิ ํ ค็อปเตอรมาที่เกาะ หมากพรอม ดวยหนังสือราชการดวนของทานผูบ ญ ั ชาการปองกันพระนคร ถึง ดร. ดิเรก สั่งใหนายแพทยหนุม เดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อปรึกษาหารือกับทานเกี่ยวกับการทําลายเรือดํานําลึ ้ กลับลํานัน้ ดร. ดิเรก ไดเดินทางโดย เฮลิค็อปเตอรมุงตรงไปยังสนามบินจันทบุรีทันที และพอเย็นวันรุงขึ้นเขาก็กลับมาเกาะหมากพรอมดวยเครื่องใช ในทางวิทยาศาสตรของเขาหลายชิ้น นอกจากนี้ยังมีระเบิดเวลามาดวย ซึง่ เปนระเบิดทีม่ อี านุภาพอยางรายแรง แบบเดียวกับทีใ่ ชระเบิดฐานทัพจรวดของฝายแดงเมือ่ เร็ว ๆ นี้ “เราจะตองลาเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกใหได” นายแพทยหนุมไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขา “กันได ใหคํามั่นสัญญากับทานผูบัญชาการปองกันพระนครแลววา ถาพวกเราทําลายเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึก ไมได เราจะไมกลับไปใหทานเห็นหนาพวกเราเปนอันขาด กันเจ็บใจมากเมื่อไดเห็นอาคารบานเรือนใน กรุงเทพฯ หลายแหงพังทลายถูกไฟไหมอันเกิดจากอาวุธจรวดของเรือดํานํานั ้ น้ กันเตรียมเครือ่ งมือของกันมา เรียบรอยแลวคราวนี้สนุกแน เทาทีเ่ รือปราบเรือดํานําของเราค ้ นหาเรือดํานําข ้ าศึกไมพบ ก็เพราะมันมีเครือ่ งมือ บางอยางตัดคลื่นโซนาร หรือเครือ่ งโฮโดรโฟนิคสําหรับฟงเสียงเรือใตน้ํา แตเครือ่ งมือของกันจะชวยใหเราจับ มันไดอยางเด็ดขาดถาเรือเราเขาไป ใกลมันในระยะ ๕ ไมล” เสี่ยหงวนนิ่งฟงอยางเลื่อมใส “ก็ถาเมื่อมันกบดานนิ่งเฉยเงียบกริบอยูใตนาล ํ้ ะ เครือ่ งมือของแกจะรูห รือ” “ออไร แมแตปลาแขยงตัวเล็ก ๆ ผานเรือเราก็จะปรากฏในจอโซนารแบบพิเศษของกัน” การซอมเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ เสร็จเรียบรอยแลว ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําได ้ รายงานไป ใหกองทัพเรือทราบ ตามระเบียบ ครั้นตอนเชาวันศุกร น.อ. สมุทร กุลเสนา ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําและผู ้ บ งั คับการโรงเรียนฝกเรือดํานํา้ ก็ไดรับวิทยุโทรเลขอัน เปนคําสั่งดวนของทานผูบัญชาการกองเรือยุทธการสั่งใหสงเรือ ดํานํา้ ‘จันทิมา’ ออก ลาดตระเวนคนหาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึกโดยดวน ‘จันทิมา’ในบังคับบัญชาของเรือเอกหญิงจันทิมาผูบังคับการสาวไดออกจากเกาะหมากในเวลา ๑๑.๐๐ น. ตรง บรรทุกอาวุธเต็มตามอัตราศึกและบรรทุกเชื้อเพลิงเต็มที่ อีกครัง้ หนึง่ ทีส่ ส่ี หายของเราจะไดรว มเปนรวม ตายกับนายเรือหญิงกลุมนี้เวลา ๗ วันที่เรืออยูในระหวางซอมแซมคณะพรรคสี่สหายของเราไดเพิ่มพูนความ สนิทสนมกับนายทหารเรือสาว ๆ เหลานี้ยิ่งขึ้นอีก พ.ต. กิมหงวนกับตนกลสาวแทบจะไมหางสายตากันเลย พ.ต. นิกรกับตนปนหมูตอนทีเ่ ปนอันหนึง่ อันเดียวกันแลว ดร. ดิเรกกับเรือโทรจิตตนเรือรางสะคราญ สวน พ.ต. พล พัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายมีความใกลชิดสนิทสนมกับ ผูบังคับการสาวถึงกับทหารเรือหลายคนแลเห็น เรือเอกหญิง จันทิมาปอกสมเขียวหวานปอนใหพลกิน จึงเปนเรื่องซุบซิบนินทากัน อยางไรก็ตามเรือโทภาวินตี น หนสาวยังขาดเพื่อนชายที่ทําใหหลอนอบอุนเปนสุขใจ ตนหนจึงรูสึกเงียบเหงาและนอยเนื้อตํ่าใจมากที่หนวย กลาตายถูกสงมาเพียง ๔ คนเทานัน้ เหลือเจาแหวอีกหนึง่ ก็เปนแตเพียงทหารรับใชรับประทานไมลง
โดยคําสัง่ ของผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการอนุญาตให พ.อ. ศาสตราจารยดเิ รก ณรงคฤทธิ์ มีสิทธิ์แกไข ดัดแปลงเครื่องยนตกลไกตาง ๆ ในเรือไดเทาทีเ่ ห็นสมควร ดังนั้นนายแพทยหนุมกับเพื่อนเกลอของเขา จึงชวย กันทํางานสําคัญหลายอยางนับตั้งแต ‘จันทิมา’ แลนออกจากเกาะหมาก การติดตัง้ เครือ่ งฟงเสียงพิเศษนัน้ เปน งานที่ ดร. ดิเรกตองใชความละเอียดถี่ถวนอยางยิ่ง เมื่อเขาทดลองเปดใหฟงธรรมดานายทหารหญิงก็ตื่นเตน แปลกใจไปตามกัน เพราะเสียงตาง ๆ ใตนานั ้ํ ้นไดยินถนัด นับตัง้ แตเสียงปลารอง เสียงคลื่นใตนํา้ เรือเอกหญิง จันทิมาถึงกับชมเปาะวา ดร.ดิเรกเปนนักวิทยาศาสตรยอดเยี่ยมมีความรูความสามารถเหนือกวานักวิทยาศาสตร ทั้งหลาย ผูบังคับการสาวนําเรือ ‘จันทิมา’ แลนไปบนผิวนําด ้ วยความเร็วประมาณ ๒๐ น็อตตอชัว่ โมง ทะเลมี คลื่นลมเล็กนอยขณะนี้เปนเวลา ๒๔.๐๐ น. เศษ สี่สหายพากันขึ้นมาบนสะพานเดินเรือและยืนสนทนากับผู บังคับการสาวซึ่งกําลังยกกลองสองทางไกลมองไปรอบ ๆ คนหาเรือที่แลนอยูในทะเลทุกลํา สวนเรือโทหญิง เบญจมาศสาวรูปรางอวนใหญยืนอยูขางจาโทคนหนึ่งซึ่งทําหนาที่ถือพังงาเรือขณะนี้ตนปนและตนตอรปโดมี หนาที่ เปนนายยามเดินเรือจึงตองขึน้ มาอยูบ นสะพานเดินเรือตาม หนาที่ของหลอนเพื่อควบคุมการถือทายและ รับผิดชอบในการเดินเรือ เรือโทเบญจมาศลดกลองสองทางไกลลงแลวกลาวกับตนปนเปนคําสั่งดวยเสียงหนัก ๆ “ขวา ๓๐“ เรือโทหญิงสั่งจาโทผูถือพังงาแลวหันมาทวนคําสั่งผูบังคับการ “ขวา ๓๐“ เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ คอย ๆ เลี้ยวขวาเปนวงกวางผูบังคับการสั่งลดความเร็วทันที พลเขยิบเขามายืนขาง ผูบังคับการสาวแลวถามยิ้ม ๆ “เราจะกลับไปทางไหนละครับผูการ” หลอนคอนเขาและยิ้มใหเขา “เรียกติ๋มวาผูการอีกแลวเกลียดนักเชียว คุณคงไมทราบวา ขณะนี้เราออกมานอกทะเลหลวงแลวจึงตอง กลับเขานานนําของเรา” ้ “ทะเลหลวง” สี่สหายอุทานขึ้นพรอม ๆ กัน หลอนยิม้ นารัก “คะ ทองทะเลที่ไมมีใครเปนเจาของเราเรียกวาทะเลหลวง” ดร. ดิเรกขมวดคิว้ ยน “ชวยอธิบายใหฝรั่งเขาใจหนวยเถอะครับ ที่นี่คืออาวไทยไมใชหรือคุณ แลวทําไมคุณวาทะเลตรงนี้ไม ใชของเรา” ผูบ งั คับการหัวเราะเบา ๆ “ถู ก แล ว ค ะ เป น ส ว นหนึ่ ง ในอ า วไทยเหมื อ นกั น แตเขตนานนํ้ าของเรานั้ นมีแตจังหวั ดตราดถึง นราธิวาสคือลากเสนตรงจากตราดไปนราธิวาส สวนที่อยูในเสนเปนนานนํ้าของเราซึ่งใครจะละเมิดอธิปไตย
ของเราไมได แตสวนที่อยูนอกเสนเรียกวาทะเลหลวง ทุกชาติมีสิทธิที่จะใชทะเลหลวงโดยเสรีเวนแตตองอยูหาง จากฝง แผนดิน ๖ ไมล” นิกรพยักหนารับทราบและยิ้มใหหลอน “คุณชวยใหพวกเรามีความรูใ นเรือ่ งนานนําไทย ้ ขอบ คุณนะครับ” หลอนยิ้มใหเขา “คุณนิกรคงเขาใจดีแลว” นิกรสั่นศีรษะ “ไมรูเรื่องหรอกครับ ผมกําลังนึกถึงยาลดความอวน เพือ่ หามาใหคณ ุ เบญจมาศรับประทาน” เสียงหัวเราะดังขึ้นพรอม ๆ กัน เรือเอกหญิง จันทิมาสั่งใหนายยามเดินเรือเรงความเร็วของเรือเปน ๓๐ น็อต ตามเดิมทันใดนั้นเองพลก็แลเห็นกลุมควันบาง ๆ ปรากฏอยูที่ขอบฟาทางทิศเหนือ หัวหนาหนวยกลาตาย รีบชีม้ อื บอกผูบ งั คับการทันที “โนนควันเรือรบใชไหม คุณติม๋ ” จันทิมาไมไดแสดงทาทางตืน่ เตนอะไรเลย หลอนยกกลองสองทางไกลขึ้นสองไปทางกลุมควันนั้นสัก ครูเรือเอกสาว ก็หันมายิ้มกับสี่สหาย “ยังไมแนหรอกคะ วาควันทีเ่ รามองเห็นสุดขอบฟานัน้ จะเปนควันเรือรบขาศึกหรือควันเรือสินคา แต เรือรบของเราไมไดมาลาดตระเวนในทะเลแถบนีแ้ นนอนเพราะหมูเ รือปราบ เรือดํานําอยู ้ ระยะหนาเมืองจันทบุรี กับระยองเทานั้น แตอยางไรก็ตามถาเรือลํานีเ้ ปนเรือขาศึกก็ตอ งสูก นั อยางเด็ดขาด เราจะตองพยายามจมมันให ได พวกคุณรีบลงไปขางลางเถอะคะ” นิกรยิม้ แหย ๆ รีบกลาวกับคณะพรรคของเขาทันที “ไปโวยพวกเรา ลงไปขางลางดีกวา อยูบ นสะพานเดินเรือหรือบนดาดฟาเรืออยางนีถ้ า หากวากลุม ควัน นั้นเปนเรือรบขาศึกมันเอาปนใหญยิงมาที่เราถูกใครเขาก็หัวรางขางแตกเจ็บตัวเปลา ๆ “ ตนปนซึง่ เปนแฟนของนิกรหัวเราะคิก “ดิฉันรับรองคะวากระสุนปนใหญเรือไมเคยทําใหใคร หัวแตกเลย ถาถูกเขาก็กลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย หาศพไมพบ” สี่สหายตางรีบพากันลงสูทองเรือทันที และตรงมาที่หองพัก พอนั่งพักผอนไดสักครูเสียงสัญญาณ อันตรายหรือสัญญาณเกิดเหตุสําคัญก็ดังกังวานไปทั่วเรือ ‘จันทิมา’ หลังจากนั้นผูบังคับการก็ออกคําสั่งประจํา สถานีรบทันที และสั่งใหเรือ ‘จัน- ทิมา’ ดําลงใตนาอย ํ้ างฉับพลัน ทหารเรือวิง่ พลานเขาประจําทีข่ องตน สี่สหาย พากันออกจากหองพักไปที่หองถือทายหรือหองบังคับการใตนาํ้ ทุกคนแลเห็นตนหนเรือโทหญิงภาวินหี ญิงสาว ผูเปลาเปลี่ยวและเงียบเหงาทําหนาทีถ่ อื พังงาเรือดวยตนเอง สวนเรือโทหญิงรจิตเดินสํารวจสถานีรบทุกแหง เรือ โทหญิงเบญจมาศตนปนและตนตอรปโดเขาประจําที่ของหลอน พรอมดวยทหารในบังคับบัญชา ตอรปโ ดสอง ลูกบรรจุอยูใ นทอตอนหัวเรือเรียบรอยแลว ทอหมายเลข ๑ คือตอปโดที่ตดิ ระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรก นอกจาก นี้ทอตอรปโดขนาด ๒๑ นิว้ รวม ๒ ลูก บรรจุอยูใ นตอเตรียมพรอมทีจ่ ะสงออกไปจมเรือขาศึกไดทกุ ขณะตามคํา สั่งของผูบังคับการ
เรือเอกหญิงจันทิมายืนโกงโคงมองดูเรือรบขาศึกจากกลองตาเรือดวยความสนใจยิ่ง สักครูก็ลดกลอง ลงมาแลวตะโกนออกคําสัง่ ใหตน หนนําเรือตรงเขาไปหาเรือขาศึกลํานัน้ สี่สหายพากันเขามาหาหลอน พลกลาวถามผูบังคับการสาวทันที “เรือขาศึกหรือครับ” หลอนยิ้มใหเขา “คะ เปนเรือพิฆาตขนาด ๔,๐๐๐ ตันคะ ดิฉนั เขาใจวาเรือพิฆาตลํานี้คงทําหนาทีเ่ ปนพีเ่ ลีย้ งเรือดํานําติ ้ ด อาวุธจรวด ลํานัน้ มันอาจจะนําเสบียงอาหารหรืออาวุธจรวดมาสงก็ได”แลวหลอนก็หันมาทางนายแพทยหนุม “เขาประจําที่ไดแลวคะคุณหมอ ดิฉนั จะไมออกความเห็นในเรือ่ งทีค่ ณ ุ หมอจะใชตอรปโ ดธรรมดาหรือตอรปโ ด ติดระเบิดปรมาณูจมหรือพิฆาต ลํานี้ ดิฉนั จะเรียนใหทราบแตเพียงวา การทีเ่ รือดํานําโจมตี ้ เรือพิฆาตนัน้ เปนการ กระทําที่เสี่ยงภัยที่สุด ตามธรรมดาเหยือ่ ของเรือพิฆาตก็คอื เรือดํานํานั ้ น่ เอง แตเราควรจะเสี่ยงไมใช หรือคะ” “ออไร หนึ่งตอหนึ่งแลกกันก็ยังดีครับ มันจะไดรวู า ทหารเรือไทยสูต าย” เวลาผานพนไปทีละนอย จันทิมาเดินไปดูกลองตาเรืออีก หลอนตะโกนออกคําสั่งใหเลี้ยวขวา เรือดํา นํ้า “จันทิมา” เปลี่ยนทิศทางตรงเขาไปหาเรือพิฆาตแดงลํานัน้ เรือเอกหญิงจันทิมาสัง่ เดินเครือ่ งเต็มฝจกั ร หลอน สั่งงานคลองแคลวเสียงฉาดฉานตลอดเวลา เมื่อเขาระยะ ๑,๕๐๐เมตร ผูบังคับการสาวก็ตะโกนออกคําสั่งดวยเสียงเฉียบขาด “ตอรปโดทอ ๑ หรือ ๒ เตรียมยิง” ดร. ดิเรกหันมายิม้ ใหหลอน “ตอรปโดทอ ๒ พรอม” ทุกคนเงียบกริบ นิ้วชี้มือขวาของนายแพทยหนุมวางอยูบนปุมไฟฟา เรือเอกหญิงจันทิมาคิดคํานวณให ลูกตอรปโด ถูกกลางลําเรือพิฆาตพอดี หลอนบอกตัวเองวา ถาตอรปโ ด ผิดพลาดเปาหมายเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็ คงจะตองตกเปนเหยื่อเรือพิฆาตขาศึกอยางไมตองสงสัย เมือ่ คํานวณระยะยิงไดแมนยําดีแลวจันทิมาก็ออกคําสั่ง เสียงลั่น “ยิง” ปุมไฟฟาถูกกดทันที ลมทีอ่ ดั ไวในทอตอรปโ ดกระแทกลูกตอรปโ ด ๒๑ นิว้ เผนแผล็วออกไปจากทอ ของมันอยางรวดเร็ว เมือ่ ลูกตอรปโ ดถูกนําป ้ กทั้งสองขางซึ่งเปนปกเล็ก ๆ ก็ตา นนําทํ ้ าใหเครือ่ งยนตกลไกของ ตอรปโดเริ่มทํางาน ดังนัน้ ตอรปโ ด ๒๑ นิว้ ก็วง่ิ ตรงไปยังเรือพิฆาตขาศึกดวยความเร็วสูง สุดคือ ๖๐ ไมลตอชั่ว โมง และ ดร. ดิเรกไดตง้ั ระยะดําของมันใหดําลึก ๘ ฟต ผูบังคับการสั่งตนหนใหบังคับเรือ “จันทิมา” เลี้ยวขวาและลดความเร็วของเรือลง แลวสัง่ เดินหนาเต็ม ที่หลังจากเรือเลี้ยวกลับ หลอนจองมองดูผลการยิงจากกลองตาเรือแทบไมกะพริบตา ในที่สุดเสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ตอรปโ ดลูกนัน้ ถูกกลางเรือพิฆาตทันที และแรงระเบิดทํา ใหเรือพิฆาตหักกลางขาดออกเปนสองทอน “เสร็จเราแลว ไชโย” ผูบ งั คับการรองขึน้ ดวยความตืน่ เตนยินดีเหลือทีจ่ ะกลาว
ทหารประจําเรือและนายทหารหญิงกับหนวยกลาตายตางกระโดดโลดเตนไชโยโหรอ งลัน่ อาเสี่ยกิม หงวนวิ่งไปที่ทอพูดแจงขาวชัยชนะไปใหแฟนของเขาทราบ “คุณพริ้มเพรา คุณพริม้ เพราครับ เราจมเรือพิฆาตขาศึกไดแลว” มีเสียงแจว ๆ ของตนกลดังออกมาจากทอพูด “ดีใจจังคะ ลงมาเลารายละเอียดใหหนูฟงหนอยสิคะเฮียยิงตอรปโดกี่ลูกคะ แลวก็คุณหมอเปนคนยิงใช ไหมคะ” “ ครับ ครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ คุณไลลูกนองของคุณใหเขาขึ้นมาแสดงความยินดีกับผูบังคับการ หนอยซีคะ” “คะ หนูจะไลขึ้นไปใหหมด เฮียลงมาเร็ว ๆ นะคะ วันนีเ้ ครือ่ งเย็นมันเย็นจัดหนูหนาวจังคะ อยูใกล ๆ เฮียคอยอุน หนอย” กิมหงวนทําหนาเบแลวเดินเลี่ยงออกไปจากหองถือทายผูบังคับการสาวสั่งใหนําเรือขึ้นบนผิวนํ้าอีก พนักงานวิทยุไดรับคํ าสั่งจากหลอนใหรายงานดวนไปยังกองทัพเรือและฐานทัพเรือดํานํ้าชั่วคราวที่เกาะหมาก เรือเอกหญิงจันทิมาภาคภูมิใจเปนลนพน เทาที่หลอนสามารถจมเรือพิฆาตขาศึกไดอยางงายดาย แตก็เพราะความ สามารถของ ดร. ดิเรกดวย พนักงานวิทยุของเรือดํานํา้ “จันทิมา” ตองทํางานอยางหนักในการรับวิทยุโทรเลข ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุด ผูบ ญ ั ชาการทหารเรือ ผูบัญชาการกองเรือยุทธการ ผูบ งั คับหมูเ รือดํานํา้ ตางวิทยุมาแสดงความชื่น ชมยินดีตอ เรือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรกและคณะของเขา ตลอดจนนายทหารและทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จัน ทิมา’ ทุก ๆ คน ในการทีจ่ มเรือพิฆาตขนาดใหญของนาวีคอมมิวนิสตไดอยางงายดาย และคําสั่งของผูบังคับหมูเรือดํานํ้าสั่งใหเรือ ‘จันทิมา’ ทําการลาดตระเวนตรวจอาวไทยตอไป ให พยายามคนหาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของฝายแดงใหจงได คํ่าวันนัน้ สี่สหายของเราไดรวมรับประทานอาหารกับผูบังคับการสาวและคณะนายทหารทุก ๆ คน ภายในหองรับ- ประทานอาหารของนายทหาร ทุกคนพูดคุยกันอยางราเริงสดชื่น หลังจากการรับประทานอาหาร เสร็จสิ้นลงแลวพลก็ชวนเพื่อนเกลอของเขาและเจาแหวขึ้นไปนั่งพักผอนบนดาดฟาเรือเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ และชมแสงจันทรในตอนหัวคํ่า นิกรสั่นศีรษะปฏิเสธ “ไมไหวโวย กันอิ่มจนแทบจะลุกไมขึ้นแลว ขอใหกนั นอนพักผอนเถอะวะ ตามธรรมการกันกินขาว แลวจะตองนอนพักผอนหนึง่ ชัว่ โมงเปนอยางนอย” พลพากิมหงวนกับนายแพทยหนุมและเจาแหวขึ้นไปนั่งสนทนากันบนดาดฟาเรือ อาเสีย่ ขอยืมกีตา รฮา ไวของผูบ งั คับการติดมือไปดวย เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ แลนผานหนาเมืองจันทบุรไี ปแลว กําลังบายโฉมหนามาทาง ระยอง และแลนอยูกลางอาวไทย ไฟที่สะพานเดินเรือไมไดเปด ‘จันทิมา’ ทําหนาที่เหมือนในยามสงคราม จนกระทั่ง ๒๑.๐๐ น. เศษ ตามเวลาที่กลาวนีเ้ รือโทหญิงเบญจมาศ สุทธิสมิต ตนปนและตนตอรปโ ด สาวใหญผมู รี ปู รางขนาด นองผีเสื้อสมุทรกําลังนั่งพักผอนอยูในหองนอนสวนตัวของหลอนตามลําพัง หลอนสวมเสื้อกางเกงนอนชุดสีฟา
มองดูคลาย ๆ กับผีเสื้อยักษที่กาลั ํ งขึ้นอึ้ดทึด แตเบญจมาศไมเคยสนใจหรือวิตกเปนทุกขในเรือ่ งความอวนของ หลอนเลย หลอนปราดเปรียวแคลวคลองวองไวผิดกวาคนอวนทัง้ หลาย สามารถปฏิบัติหนาที่ตนปนและหนาที่ อื่น ๆ นอกจากตนกลไดเปนอยางดี ขณะนี้หลอนกําลังเตรียมตัวนอนหลับพักผอน เพราะตอน ๓.๐๐ น. ถึง ๖.๐๐ น. หลอนจะตองลุกขึ้นทําหนาทีเ่ ปนนายยามเดินเรืออันเปนหนาทีส่ าคั ํ ญยิ่ง รับผิดชอบในการเดินเรือลํานี้ หลอนกําลังดืม่ เครือ่ งดืม่ รอน ๆ ทีท่ หารเรือนํามาใหเมื่อสักครูนี้ตั้งใจวาดื่มใหหมดแกวแลวจะขึ้นเตียง นอน หองนอนของหลอนเปนหองแคบ ๆ มีเตียงนอนขนาด ๓ ฟตครึง่ และตูเ สือ้ ผาซึง่ ครึง่ หนึง่ เปนโตะเครือ่ ง แปงเพียงตัวเดียว อยางไรก็ตามเครือ่ งทําความเย็นชวยใหหลอนและทหารประจําเรือทุกคนสุขสบายหายอึดอัด เบญจมาศยิ้มนอยยิ้มใหญเมื่อนึกถึงการจมเรือพิฆาตขาศึกในตอนบาย หลอนมัน่ ใจวาในฐานะทีห่ ลอน เปนตนปนและตนตอรปโ ดหลอนคงจะไดรบั ความดีความชอบในทางราชการไมนอ ย ‘จันทิมา’ ออกรบครัง้ แรก ก็จมเรือลาดตระเวนประจัญบานได ครัง้ ทีส่ องจมเรือพิฆาตไดอกี เกียรติประวัตขิ องเรือดํานําลํ ้ านี้จะถูกบันทึกอยู ในประวัติของกองทัพเรือไปทั่วกาลนาน พรอมดวยรายนามเจาหนาทีป่ ระจําเรือทุกคน ความคิดคํานึงของตนปนสาวสิ้นสุดลงเมื่อหลอนแลเห็นกระดาษสีขาวแผนเล็ก ๆ แผนหนึง่ สอดเขามา ใตขอบประตูหอง นอนของหลอน เรือโทหญิงเบญจมาศรูส กึ แปลกใจเล็กนอยรีบ ลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษ แผนนัน้ แลวคลีอ่ อกอานขอความสัน้ ๆ ซึ่งปรากฏวา ดวงใจของผม ใจผมจะขาดแลวเพราะคิดถึงคุณ ๒๑.๓๐ น. ผม จะมาหาคุณทีห่ อ งนอน และจะเคาะประตู ๓ ครัง้ เปน สัญญาณใหคุณทราบ ถาไมรังเกียจคนผอมอยางผม กรุณาเปดประตูรบั ดวยนะครับ. รักคุณเทามารดา นิกร อานจบตนปนก็ขมวดคิ้วยน ทาทีของหลอนเต็มไปดวยความหนักใจ หลอนทราบดีวานิกรกําลังมี อารมณเปลี่ยว ถาเขามาหาหลอนในหองนอนเขาก็คงจะอดใจไมไดและหลอนก็คง จะอดใจไมไหวเหมือนกัน เพราะกลางทะเลอยางนี้มันวาเหวเหลือเกิน หลอนยอมรับสารภาพวาหลอนรักนิกรเขาใหแลวแตดว ยศักดิศ์ รีของ หลอนถึงจะรักแสนรักหลอนก็จะปลอยตัว ใหเขาชื่นชมไมได ตนปนยัดจดหมายฉบับนั้นไวในเสื้อนอนของหลอนเบญจมาศเดินวนเวียนไปมารอบ ๆ หองคิดหา ทางออกที่ดีที่สุดเพื่อชวยตัวเองใหรอดพนจากอันตรายจากเจาหนูนอยนิกร ในที่สุด หลอนก็เดินมาทีป่ ระตูหอ ง ถอดกลอนเปดประตูออกคอย ๆ โผลหนาออกไปดู เมือ่ ไมเห็นนิกรตนปนก็ถอนหายใจโลงอก หลอนรูด วี า เขาคง วิ่งหนีกลับไปหองพักของเขาแลว เรือโทหญิงเบญจมาศรองตะโกนเรียกพลทหารเรือคนหนึง่ “ยาม ยามโวย มานีแ่ นะ” พลทหารหนุมคนหนึ่งถือปนเล็กยาวสวมดาบวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหาหลอนทันที เขาหยุดยืนชิดเทาตรง ยกปนกระทําวันท-ยาวุธหลอนอยางแข็งแรง
“ตนเรือมีธรุ ะอะไรหรือครับ” เบญจมาศยิ้มเล็กนอย “เมื่อกี้มีใครเดินมาทางหนาหองอั๊ว” ทหารยามนิ่งคิด “ผูก องพันนิกรครับ” “งั้นเรอะ ลื้อชวยไปตามจาโทเบิ้มมาหาอั๊วหนอย บอกใหเขามาเดีย๋ วนีน้ ะ อั๊วมีธุระสําคัญ” ยามรับคําสั่งลดปนลงในทาเรียบวุธแลวพาตัวเดินไปทางหองพักทหาร เบญจมาศกลับเขามาในหอง หลอนผิวปากเบา ๆ พยายามกระทําทุกอยางใหเหมือนกับวาหลอนเปนนายทหารเรือชายคนหนึ่งแมแตพูดกับ ทหารก็พูดลื้ออั๊ว อยางไรก็ตาม ความเผละผละในตัวหลอนและสวนยื่นสวนปองสวนนูนจากรางของหลอนมันก็ บอกอยูชัด ๆ วาหลอนเปนผูห ญิงอวน ๆ คนหนึง่ หลอนทรุดตัวนัง่ บนเตียงนอน เอือ้ มมือหยิบซองบุหรีไ่ มขดี ไฟทีว่ างอยูบ นโตะเล็ก ๆ ขางเตียงนอนขึน้ มาจุดสูบมวน หนึ่งพนควันอยางสบายใจ ประตูหอ งนอนเปดทิง้ ไว หลังจากนัน้ เพียงครูเ ดียวทหารเรือในเครือ่ ง แบบจาโทรูปรางอวนใหญ พอ ๆ กับหลอนคนหนึง่ ก็เดินยิม้ กริม่ เขามาในหอง เขาคือจาโทเบิ้มทหารเรือประจํา สถานีปนใหญ ซึง่ อยูใ นบังคับบัญชาโดยตรงของเบญจมาศนัน่ เอง เปนทหารทีห่ ลอนรักใครไววางใจมาก จ.ท. เบิ้มหยุดยืนชิดเทาตรงกระทําความเคารพตนปนและยิ้มใหหลอน “ตนปนจะใชอะไรผมหรือครับ” ตนปนสาวหยอนกนบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่มองดูลูกนอง ของหลอนอยางขบขันแปลกใจที่จาโทผูนี้มี สวนสัดคลายกับ หลอนราวกับฝาแฝด ตางกันก็เพียงแตวาเขาสูงกวาหลอนเพียงเล็กนอย “เบิ้ม อั๊วมีธุระสําคัญอยากจะใหลื้อชวยเหลืออั๊วสักหนอย อา-ปดประตูเสียกอนเถอะ ประเดีย๋ วใครจะ ไดยินเขา” จ.ท. เบิ้มทําหนาชอบกล “แฮะ แฮะ ไมนา เกลียดหรือครับ ตนปนเปนผูหญิงสาวและผมเปนชายหนุม เราไมควรอยูใ นหองสอง ตอสอง” “เถอะนะ อั๊วไมถอื หรอก แลวไมกลัวลื้อปลํ้าอัว๊ ดวยเพราะอัว๊ มัน่ ใจวาลือ้ เปนทหารทีด่ ี ถึงแมผูบังคับ บัญชาเปนหญิงลื้อก็มีความเคารพนับถือตามระเบียบกฎขอบังคับและวินัยของทหาร โดยเฉพาะขณะนี้อยูใน ระหวางกฎอัยการศึก ลือ้ คงไมโงพอทีจ่ ะหาเรือ่ งใหตวั เองถูกยิงเปา” “นั่นนะซีครับ” จ.ท. เบิ้มพูดยิ้ม ๆ แลวเดินไปปดประตูใสกลอนเสร็จแลวก็กลับมายืนเบื้องหนาผู บังคับบัญชาโดยตรง ของเขา “เบิ้ม อั๊วกําลังมีเรื่องยุงยากจากผูกองพันนิกรวะ” เบิ้มยิ้มเล็กนอย “ใคร ๆ ก็รูครับวาผูกองพันนิกรแกสนใจกับตนปนมากความจริงแกเปนคนที่นารักนานับถือนะครับ สนุกสนานราเริงตลอดวันทําใหพวกเราพลอยครึกครื้นไปดวย” เรือโทหญิงเบญจมาศถอนหายใจหนัก ๆ
“อั๊วจะเลาใหลื้อฟงอยางสั้น ๆ เบิ้ม ผูกองพันนิกรแกรักอัว๊ โวย แกคิดจะรุม รามรวบหัวรวบหางอัว๊ เมือ่ กี้นี้เองแกสอดจดหมายเขามาในหองอั๊ววะ แกวา ๓ ทุมครึ่งแกจะมาหาอั๊ว” พูดจบตนปนก็ลวงมือลงไปใน กระเปาเสือ้ นอนแลวหยิบจดหมายของนิกรออกมาสงให จ.ท. เบิ้มคนสนิทของหลอน “ลื้ออานดูซีเบิ้ม อั๊วใหยาม ไปตามลื้อมาพบก็เพื่อจะใหลื้อชวยเหลืออั๊วใหรอดพนจากความคับขันที่จะเกิดขึ้นและเพื่อใหผูกองพันนิกรได รับความอับอายขายหนาดวย ทีหลังจะไดไมคิดอกุศลกับอั๊วอีก” จาเบื้มปลื้มใจอยางยิ่งเทาที่เจานายยกยองให เกียรติเขาและไววางใจเขามากมายเชนนี้ เขาคลีจ่ ดหมายของ พ.ต. นิกรออกอานขอความในนัน้ อานจบก็พับจด หมายสงคืนใหเรือโทหญิงเบญจมาศอยางนอบนอม “บัญชามาเถอะครับ ตนปนจะใหผมทําอยางไร จับผูก องพันนิกรเหวีย่ งโยนนํา้ หรือเอามีดโกนปาดคอ หอยตามแบบฉบับของลูกนาวี” “เฮย” หลอนดุลกู นองของหลอน “ทําอยางนัน้ ไดหรือทานศาตราจารยดเิ รกกับคณะของเขาคือวีรบุรษุ ของเราและเปน คนสําคัญของกองทัพบก ซึ่งพวกเขาไดมารวมงานกับเรา ลื้อฆาเขาพวกเราก็ตองถูกยิงเปาไป ตามกัน อั๊วตองการแตเพียงใหลื้อชวยอั๊วสมมุติตัวของลื้อเปนอั๊วเทานั้น เอาผมปลอมใสเขาแตงเนือ้ แตงตัวให เหมือนผูหญิงแลวนอนอยูในหองนี้แทนอั๊ว” จ.ท. กลืนนําลายเอื ้ อ๊ ก “แลวตนปนละครับ” “อั๊วจะไปอาศัยนอนกับตนเรือ หรือ เพือ่ นนายทหารคนใดก็ได เมื่อถึงเวลานัดผูกองพันนิกรก็จะมา เคาะประตูหองเรียก ลือ้ จะตองเปดประตูรบั และใหการตอนรับตามสมควร งานงาย ๆ อยางนี้ทําไดไหมละ” จ.ท. เบิ้มยิ้มแหง ๆ ทําหนากระเรี่ยกะราดชอบกล “เมื่อเปนคําสั่งของตนปนผมก็ตองรับปฏิบัติครับ แตวาผลที่จะเกิดขึ้นอาจจะทําใหผมเดือดรอนไมใช เลน ติ๋งตางวาผูกองพันนิกรแกหนามืดตาลายอยางที่เรียกวาเห็นชางเทามดแกเกิดฟตจัดขึ้นมาปลุกปลํ้าผม ผมมิ แยหรือครับ” ตนปนหัวเราะคิก “ลื้อเปนผูชายกลัวอะไรวะไมมีทางขาดทุนเลย อยางมากก็ยอมใหเขาจูบบาง” “วา-ก็ ถาเผื่อผมเพลี่ยงพลําเสี ้ ยทีผูกองพันละครับ ผมมิตอ งเชือดคอตายหรือครับ” เรือโทหญิงเบญจมาศ ทําตาเขียวกับลูกนองของหลอนทันที “อยาพูดเปนเลนหนอยเลยวะเบิ้ม โดยคําสั่งของอั๊ว ลื้อปฏิบัติตามคําสั่งก็แลวกัน เครือ่ งแตงกายแฟนซี ของลื้อเมือ่ วันฉลองเรือ ‘จันทิมา’ ที่เกาะหมากยังอยูหรือเปลา” “ยังอยูครับ ผมปลอมและของปลอมแปลงบางอยางก็ยงั อยูเ รียบรอย ผมเก็บไวที่หองผมครับ” “ดีแลว รีบไปเอามาเดีย๋ วนีแ้ ละหอซอนมาใหมดิ ชิด เรือ่ งนีเ้ ปนความลับเฉพาะอยาใหใครรูเ ปนอันขาด ถาลื้อชวยอั๊วไดสาเร็ ํ จเรียบรอย พรุง นีอ้ ว๊ั จะใหรางวัลแมโขงหนึง่ ขวด ไปเถอะเบิ้มเวลาเหลือนอยเต็มทนแลว” จ.ท. เบิ้มชิดเทาตรงรับคําสัง่ แลวหมุนตัวกลับเดินไปทีป่ ระตูหอ งถอดกลอนเปดประตูออก พาตัวเดิน ออกไปจากหองตนปนสาว
ณ บัดนีท้ หารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ที่ไมไดประจําทํางานไดหลับนอนพักผอนกันแลว มันเปน เวลา ๒๑.๓๐ น. ตรง นิกรในเครือ่ งแบบชุดสีกรมทาคอย ๆ เดินยองออกมาจากหองนอนของเขาอยางเงียบกริบ และตรงไปยังหองนอนของเรือ โทหญิงเบญจมาศ ดวยความหวังที่จะไดพลอดรักกับหลอนใหสมใจ นายจอมทะเลนหยุดยืนหนาหองนอนตนปนสาว เขามองซายมองขวาเสียกอน เมือ่ แนใจวาไมมใี ครแล เห็นเขานิกรก็ยกมือเคาะประตูหองติด ๆ กันเปนสัญญาณ ๓ ครัง้ แลวเขาก็ประนมมือไวระหวางอกเสกคาถา มหาละลวยเบา ๆ เพื่อใหมนตขลังผูกจิตใจตนปนสาว “โอม เพี้ยง…โอมมหาละลวย โอมมหาละแวก สาว ๆ เห็นหนาเหมือนกับหมาเห็นแขก เพี้ยง…” เสียงกลอนประตูหองปนถูกถอดดังกริ๊ก นิกรใจเตนระทึกผิดปกติ เขาบอกตัวเองวาอยางไรเสีย เบญจมาศก็คงจะ โอ.เค. ซิกาแรตกับเขาแนนอน นายจอมทะเลนคอย ๆ ผลักบานประตูออก เขาแลเห็น จ.ท. เบิม้ กําลังเดินกลับไปนั่งที่เตียงนอนในทาทางกระตุงกระติ้งแกวงตะโพกเหมือนมาริลีน มอนโร ในเรือ่ ง “อรชรรอน รัก” แสงไฟฟาในหองซึ่งอยูในโปะกระจกฝามีความสวางแตเพียงสลัวลาง นิกรถอนหายใจหนัก ๆ เมือ่ กาว เขามาในหอง เขาหันไปปดประตูใสกลอนแลวยืนจองมองดูเรือนรางอันอวน ใหญของ จ.ท. เบิ้มดวยความ พิศวาสเพราะสําคัญผิดคิดวาเจา-เบิ้มคืนตนปนหมูตอนที่เขาพออกพอใจในสวนสัดอันมโหฬารและผิวเนื้ออัน ขาวผองของหลอน ในที่สดุ นิกรก็เดินเขามาหา และทรุดตัวนั่งลงบนเตียงขาง จ.ท. เบิ้ม เขาเอือ้ มมือขวาจับมือซายของจา เบิ้มบีบเบา ๆ นึกแปลกใจเล็กนอย ทีม่ อื ของตนปนสากหนาเหมือนมือผูช ายแตแลวก็คดิ วาหลอนเปนทหารหญิง ทํางานเชนเดียวกับนายทหารเรือทัง้ หลาย มือจึงขาดความนุม นิม่ “คุณหมูครับ” นิกรเรียกชือ่ เลน ๆ ของเบญจมาศตามทีพ่ วกนายทหารหญิงเรียกกัน “ผมปลื้มใจเหลือ เกินที่คุณกรุณาเปดประตูตอนรับผม อา…ผม…คุณจะรังเกียจไหมครับ ถาผมจะฝากรักคุณดวยการรองเพลงรัก ใหคุณฟงสักเพลงหนึ่ง” จ.ท. เบิ้มกลั้นหัวเราะแทบแย นึกสนุกขึ้นมาเขาก็แกลงทํากิริยาสะบัดสะบิ้งเหมือนไสเดือนถูกขี้เถา แลวดัดเสียงพูดใหเปนเสียงผูหญิงกลาวกับนิกรเบา ๆ วา “ลําบากนักก็อยารองเลยคะ พวกทหารไดยนิ จะเขาใจผิดคิดวาในเรือเรามีววั มาดวย” นิกรฝนหัวเราะแลวขมวดคิว้ ยน “คุณหมูถาจะเปนหวัดกระมังครับ เสียงหาวไปหนอย” จ.ท. เบิ้มพยักหนา “คะ อะฮั้นเปนหวัดคะ” นิกรสะดุงเล็กนอย ตามปกติตนปนไมเคยพูดคําวาอะฮั้นกับเขาเลย เขาบีบมือ จ.ท. เบิม้ จนแนนแลว เขยิบเขามานั่งแนบชิดอึ่งอางทะเลผูมีรูปรางอวนใหญคลายกับตนปน “คุณหมูครับ” “เจาขา” “คุณรูตวั หรือเปลาวาผมรักคุณ”
จาเบิ้มทําทากระดากอาย ยกกําปนขวาทุบหลังนิกรดังพลั่ก แลวเบือนหนาหนี “อะฮั้นไมอยากเชื่อหรอกคะ อะฮั้นไมใชคนสวย รูปรางเหมือนไหกระเทียมตอขา หนาตาก็บฮู ขู ร้ี ว้ิ ขีเ้ ห รออกอยางนี้คุณจะมาบอกวารักอะฮั้นจะเปนไปไดอยางไรคะ กรุณานั่งหาง ๆ เถอะคะ นั่งเบียดเสียดกันอยางนี้ ประเดี๋ยวอะฮัน้ เกิดใจออนขึน้ มาก็จะเกิดเรือ่ งยุง ยากขึน้ ” นิกรยกมือขวาโอบกอดทันที “ทูนหัวของผม ผมรักคุณเพราะคุณอวนใหญถกู ใจผมนัน่ เอง ผูห ญิงผอม ๆ ผมไมชอบเพราะขีโ้ รค อยางคุณยังงี้เหมือนรถถังสะเทินนําสะเทิ ้ นบก คุณหมูครับกรุณาบอกใหผมชื่นใจหนอยซีครับวาคุณก็รักผม” “ไมคะ อะฮั้นเกลียดความรัก แหม…อยากวนใจอะฮั้นซีคะ” นิกรพยายามจะจูบ จ.ท. เบิ้ม อึ่งอางทะเลอกสั่นขวัญแขวนกลัววาจะเพลี่ยงพลําเสี ้ ยทีนกิ รจึงดิน้ รนขัด ขืน นิกรกอดรัดฟดจาเบิ้ม ดวยสําคัญผิดคิดวาเปนตนปนสาว ในที่สุดผมปลอมก็หลุดติดมือนิกรออกมา นายจอมทะเลน มองดูผมปลอมในมือของเขาแลวเหวีย่ งทิง้ ไปอยางเดือดดาล เขารูท นั ทีวา เขาถูกตน ปนตมเสียแลว เขารูสึกอับอายขายหนาหลอนอยางยิ่ง เขาจองตาเขม็งมองดู จ.ท. เบิ้ม แลวนิกรก็หัวเราะเสียง กราว “แกหรอกหรือเบิม้ ” จาเบิ้มตัวสั่นงันงก “ครับ ผมเอง กรุณาอยาโกรธเคืองผมเลยครับ ผมทําตามคําสัง่ ตนปนครับ” นายจอมทะเลนยิ้มแคน ๆ “ออ ตนปนเขาใชใหแกปลอมตัวเปนเขามาอยูใ นหองนีแ้ ทนเขางัน้ รึ” “ครับ ผมไมทาก็ ํ เปนการขัดคําสั่งผูบังคับบัญชา” นิกรขยับหมัดขวาทําทาเหมือนกับจะชกหนาเจาเบิม้ “แลวทําไมตอนทีอ่ ว๊ั เขามาในหอง ลื้อไมบอกใหอั๊วรูเสียกอนวาลื้อไมใชตนปน” “แฮะ แฮะ ผมอยากดูบทรักของผูกองพันครับ” นิกรผลุนผลันลุกขึ้นยืน ยกมือชีห้ นาอึง่ อางทะเลอยางเดือดดาล “ดีแลว อั๊วจะรายงานไปทางกองทัพเรือ ลื้อหลอกลวงนายทหารชั้นผูใหญ นี่ถาหากวาผมปลอมไม หลุดจากหัวลื้อและลื้อไดเสียเปนเมียอั๊วลื้อจะวายังไง อั๊วกําลังเมารัก อัว๊ จะไปตรัสรูไ ดอยางไรวาลือ้ เปนผูช าย ปลอม” จ.ท. เบิ้มทําหนาเหมือนกับจะรองไห “ถาผมไดเสียเปนเมียผูกองพัน มันก็ตองเลยตามเลยแหละครับนึกวาฟาดเคราะห ผมเปนผูน อ ยเจานาย ทานใชก็ไมรูวาจะปฏิเสธอยางไร ยกโทษใหผมเถอะครับ ถาผูกองพันรายงานไปทางกองทัพเรือ ผมถูกปลดออก จากราชการผมก็แยเทานั้น ผมมีลูกตั้งสามคน แมยาย พอตา นองเมีย พี่เมีย และหลานเมียอยูในอกผมตั้ง ๑๕ คน” นิกรยิม้ ออกมาได “อั๊วจะตองหาทางจูโ จมตนปนเรือลํานี้ใหได ชวยแนะนําอั๊วบางซีเบิ้ม อัว๊ ควรจะทําอยางไร”
จ.ท. เบิ้มยิ้มแปน มีสีหนาชุมชื่นขึ้นทันที “ไมอยากครับ” เขาพูดเสียงกระซิบ “แลวผูกองพันอยาไปบอกใครนะครับ ตนปนทานชอบดืม่ เหลา ครับเมาขึ้นมาแลวสนุกเต็มที่ วันหลังผูกองพันลองชวนกินเหลาซีครับ ผมรับรองวาผูก องพันตองไดอยางวาแน นอน ตามธรรมดาแกเหมือนผูช ายครับ เขมแข็งเด็ดขาดและไมสนใจในเรือ่ งของความรัก และคนที่จะรักแกก็ เห็นจะยาก เห็นจะมีแตผกู องพันคนเดียวเทานัน้ ” นิกรพยักหนาเห็นพองดวย “จริงวะ หลอนตุ ถูกใจกันมาก กันไปละนะจาเบิ้ม แลวก็หวังวาแกคงจะไมนําเรือ่ งทีก่ นั จนแตม ไป เที่ยวเลาใหใครตอใครฟง ถาแกชวยปดความลับของกัน กันไปกรุงเทพฯ กันจะรายงานรองผูบ ญ ั ชาการกองเรือ ยุทธการใหแกเปนจาเอก” “โอโฮ เปนพระคุณอยางที่สุดเชียวครับ แมยายผมเคยดูถูกผมวา คนอยางผมแกตายก็ไดเปนแคจา โท เทานัน้ ” นิกรหัวเราะชอบใจ พาตัวเดินมาทีป่ ระตูหอ งจัดแจงถอดกลอนประตูออกเดินออกไปจากหองตนปน ตอนสายวันตอมา ทะเลมีคลื่นลมเล็กนอย ทางทิศใตนอกเขตนานนําไทยมี ้ ฝนตกหนัก แตในนานนําของเรามี ้ เมฆฝนปก คลุมไปทั่ว ‘จันทิมา’ กําลังทําหนาที่ลาดตระเวนคนหาเรือรบของฝายศัตรูโดยเฉพาะเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของ ขาศึก นาฬิกาไฟฟาประจําเรือดํานําบอกเวลา ้ ๙.๒๐ น. ขณะที่ส่ีสหายนั่งเลนไพตอ แตมกันอยูท โ่ี ตะรับประทานอาหารในหองพัก เสียงสัญญาณอันตรายก็ดงั ขึ้นทั่วเรือ หลังจากนั้นผูบังคับการสาวก็สั่งทหารประจําสถานีรบและสั่งใหตนเรือนําเรือ ‘จันทิมา’ ดําลงสูใตพื้น นํ้าทันที พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกรีบออกจากหองพักตรงมายังหองถือทายโดยดวน ซึง่ เจาแหวติดตาม มาดวย เรือเอกหญิงจันทิมาปราดเขามาหาสี่สหายแลวบอกกับทุกคน “เราพบเรือดํ านํ้าติดอาวุธจรวดลํานั้นแลวคะ” หลอนพูดละลํ่าละลัก “มันดําอยูใตทะเลหางจากเรา ประมาณ ๕ ไมล ขณะที่ดิฉันอยูที่สะพานเดินเรือ ดิฉันแลเห็นอาวุธจรวดลูกหนึ่งถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล และ บินขึ้นสูระยะสูงบายโฉมหนาไปทางกรุงเทพฯ อีกสักครูเ ราจะไดเผชิญกับเรือดํานําข ้ าศึกลํานัน้ แน ๆ” ดร. ดิเรกดีใจอยางยิง่ “ออไร ถาพบมันเราจะตองทําลายมันใหไดและมันจะไมมีโอกาสหลบหนีเราไปไดเลย” ‘จันทิมา’ คอย ๆ ดําลงสูใตพื้นนํา้ ผูบังคับการสาวตองทํางานตัวเปนเกลียวในการสั่งงานและควบคุม เรือ มีการติดตอกับตนกลตลอดเวลา เรือโทหญิงรจิตตนเรือสาวทําหนาทีถ่ อื พังงาเรือดวยตนเองมีจา เอกคนหนึง่ ยืนอยูขาง ๆ หลอนกําลังนําเรือ ‘จันทิมา’ ตรงไปยังจุดที่ผูบังคับการแลเห็นอาวุธจรวดถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล ในที่สุด เรือเอกหญิงจันทิมาก็สั่งลดความเร็วลง หลอนพาคณะพรรคสีส่ หายตรงไปยังเครือ่ งโซนาร และเครื่องมือพิเศษของ ดร. ดิเรก เพือ่ ตรวจคนเรือดํานําข ้ าศึก
จากเครื่องมือพิเศษนี้เองนายแพทยหนุมก็สามารถทราบวาใตทะเลนั้นมีฝูงปลาหรือหินใตนาํ้ หรือมีสง่ิ ใด ๆ บาง ดร. ดิเรกเริม่ ตนใชสมองของเขาอยางหนัก ดร. ดิเรก มองดูเครือ่ งมือพิเศษแลวก็มองดูแผนทีใ่ ตนาซึ ้ํ ่ ง วางอยูบ นโตะ ครั้งหนึ่ง ในจอแกวไดปรากฏจุดเล็ก ๆ หลายจุดถนัดจากแผนทีบ่ อกใหรวู า บริเวณใตทะเลตอนนีม้ หี มู หินใตนามากมาย ้ํ นายแพทยหนุมนึกระแวงสงสัยวาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวด จะใชกลยุทธดํากบดานนิ่งเฉยอยูใน บริเวณหมูก อ นหินใตนาจึ ้ํ งหันมาทางผูบังคับการสาว “สั่งหยุดเครื่องครับคุณติ๋ม ใหเรือเราลอยอยูใ ตน้ําเฉย ๆ ผมคิดวาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึกอาจ จะซอนอยูแ ถวนี้” จันทิมา รองตะโกนบอกตนเรือใหหยุดเครื่องตามความประสงคของ ดร. ดิเรก เรือโทหญิงรจิตรับสัง่ แลวสงสัญญาณไปทีห่ อ งเครือ่ ง หลังจากนั้นเครื่องยนตที่ใชกาลั ํ งไฟฟาจากแบ็ตเตอรี่ก็หยุดทํางาน ใบจักรเรือดํา นํ้าหยุดหมุนแลวความเร็วของเรือลดนอยลง สักครูเ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็ลอยลํานิ่งเฉยอยูลึกจากผิวนําราว ้ ๒๕ เมตร ภายในหองบังคับการเงียบกริบ ไดยินแตเสียงเครือ่ งมือสํารวจเรือดํานํา้ ดังเหมือนสัญญาณวิทยุโทร เลขตลอดเวลา ดร. ดิเรกจองตาเขม็งดูเครือ่ งโซนาร และเครือ่ งมือพิเศษของเขาบางทีกแ็ ตงเครือ่ งรับหมุนหาคลืน่ เสียงใตนํา้ นิกรกระซิบกระซาบถามผูบังคับการสาวเบา ๆ “คุณดูรเู รือ่ งไหมครับ” เรือเอกสาวสั่นศีรษะ “ไมทราบคะ ดิฉนั คิดวาคุณหมอคนเดียวเทานัน้ ทีเ่ ขาใจดี” นิกรหัวเราะ “ก็ไมแนครับ บางทีดเิ รกมันก็ดเู ครือ่ งมือของมันไมรเู รือ่ งเหมือนกัน” นายแพทยหนุมหันมาทําตาเขียวกับนายจอมทะเลน “ถาไมรูเรื่องกันจะเสียเวลาประดิษฐคิดขึ้นทําไม กันยินดีที่จะบอกใหรูวาขณะนี้ เรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของขาศึกอยูหางจากเรือเราไมเกิน ๕๐๐ เมตร” “คุณหมอ…” ผูบังคับการสาวอุทานขึ้นดัง ๆ “คุณหมอแนใจหรือคะ” “ออไร เครื่องมือของผมบอกวาพื้นที่ใตทะเลตอนนั้นมีหินใตนาอยู ํ้ ห มูห นึง่ ซึง่ ตรงตามแผนทีบ่ นโตะนี้ แตเครื่องรับบอกใหรูวา จุดใหญทม่ี องเห็นไมใชกอ นหินแน ๆ ฉะนัน้ มันจะเปนอืน่ ไปไมไดนอกจากเรือดํานํา้ ขาศึก นับวาผูบ งั คับการเรือดํานําของข ้ าศึก ฉลาดพอที่นําเรือลงจอดกนทะเลในหมูก อ นหิน เรือปราบเรือดํานํา้ ของเราคนพบตําแหนงก็เขาใจวาเปนหินใตนา้ํ จึงชวยใหมันปลอดภัยและโจมตีกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดเรือ่ ย ๆ” พลกลาวถามขึ้นทันที “แลวเราจะจัดการกับมันอยางไรตอไป นําเรือของเราเขาไปใกลเอาตอรปโ ดยิงมัน…” “โน” ดร. ดิเรกรองลัน่ “ถาเขาไปใกลกวานี้ และเราใชตอรปโ ดยิงมันถึงถูกเรือมันจม ‘จันทิมา’ ก็คงจม ดวย ระยะหางแคนเ้ี มือ่ ตอรปโ ดระเบิดเรือเราก็จะสัน่ สะเทือนเอียง วูบวาบเพราะแรงระเบิดใตน้ํา”
ผูบังคับการสาวพูดเสริมขึ้น “ดิฉันไมเขาใจในเรือ่ งเครือ่ งมือพิเศษของคุณหมอเลย ฉะนั้นการทําลายเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกลํา นี้ขอใหเปนความคิดเห็นของคุณหมอเถอะคะ” ดร. ดิเรกยิม้ แปน “ออไร แทงคิวเวอรีม่ ัช ขอเวลาใหผมคิดดูกอ น ๕ นาที ผมเชื่อวาขาศึกคงไมกลานําเรือเคลือ่ นจากที่ มันคงมั่นใจวาเราคนหามันไมพบ แตถา มันติดเครือ่ งยนต โซนารของเราก็จะจับเสียงมันได” นายแพทยหนุม หันมามองดูเครือ่ งมือพิเศษของเขาตอไป สักครูหนึ่ง ดร. ดิเรกก็รอ งเอะอะขึน้ ดัง ๆ ชี้ มือใหเพื่อนเกลอทั้งสามและผูบังคับการเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ มองดูจดุ สีขาวจุดหนึง่ ในจอแกว ซึ่งกําลังเคลื่อนที่ ผานจอจากซายไปขวาอยางรวดเร็ว “เราถูกยิง” ดร. ดิเรกรองลัน่ “เราถูกเรือดํานําข ้ าศึกโจมตีเราดวยตอรปโ ดแน ๆ” ทุกคนใจหายวาบไปตามกัน ไมมีใครรูห รือมองเห็นวาลูกตอรปโ ดลูกนัน้ มาจากทิศไหน สักครูหนึ่ง เสียงระเบิดก็ดังขึ้นใตทะเลลึก ตอรปโ ดลูกนัน้ ถูกภูเขาใตนาระเบิ ้ํ ดหางจากเรือ ‘จันทิมา’ ราว ๒๐๐ เมตร แตถึง กระนั้นก็ทําใหไฟฟาในเรือดับวูบไปชั่วขณะ เรือโคลงเคลงไปมานากลัว นายแพทยหนุมหันมาทางผูบังคับการ สาว “คุณติ๋ม สั่งเดินเครื่องและเลี้ยวขวาครับจนกวาผมจะบอกใหหยุด เมือ่ หัวเรือของเราตรงกับตอนกลาง ลําเรือดํานํ้าลํานัน้ ผมจะคิดคํานวณจะเครือ่ งมือพิเศษของผม เราจะโตตอบมันดวยตอรปโ ดเชนเดียวกัน” โดยคําสั่งของผูบังคับการ เครือ่ งยนตไฟฟาของเรือ ‘จันทิมา’ ถูกติดขึ้น ตนเรือสงสัญญาณใหเดินหนา และเลี้ยวขวา ดร. ดิเรกยืนอยูห นาโตะเครือ่ งมือของเขา สักครูหนึ่งนายแพทยหนุมก็รองตะโกนบอกใหหยุดเดิน เครื่อง ผูบ งั คับการจึงสัง่ ตนเรือใหหยุดเรือทันที “คุณหมูครับ” นายแพทยหนุม รองเรียกตนตอรปโ ด ดวยเสียงอันดัง “เขาประจําตอรปโ ดทอสองและ เตรียมยิงได แลวครับ ยิงเพียงลูกเดียวเทานั้น” ในนาทีนั้นเองตอรปโดของเรือ ‘จันทิมา’ หนึ่งลูกก็ถูกยิงออกจากทอของมนพุงตรงไปยังเรือดํานํา้ ปรมาณูของนาวีคอมมิวนิสต การคํานวณของ ดร. ดิเรกเปนไปโดยถูกตอง แตตอรปโดอยูลึกมากจึงถูกกระแส นํ้าพัดพาใหเสียมุมยิงไปเล็กนอย ดังนัน้ ตอรปโ ดของเรือ ‘จันทิมา’ จึงเฉียดทายเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกไป เพียงหาหกเมตร และวิ่งเลยไปจนกระทั่งเครื่องยนตหมดกําลังจมลงสูกนทะเล ดร. ดิเรก นัง่ นิง่ เฉยรอฟงเสียงระเบิดอยูเ กือบ ๕ นาที เขาก็ลุกขึ้นยักไหลพรอมกับแบมือทั้งสองขาง “หมดหวัง เรายิดผิดพลาดเปาหมายอยางนาเสียดาย ที่ยิงผิดก็เพราะไอคํานวณตามความคาดคะเนจาก เครื่องมือของไอเทานั้น” นิกรวา “ลองอีกลูกเถอะวะหมอ ยิงตอรปโ ดควรจะยิงสองลูกหรือสองเม็ดจึงจะไดผล เมือ่ กีน้ ล้ี กู ตอร มันโตเกินไปละกระมั้ง หรือมายก็คงแข็งหรือหลวมมากเกินไป เลือกดูอายลูกที่กําลังพอเหมาะดีกวา” ดร. ดิเรกจุป าก
“แกอยูเ ฉย ๆ เถอะวะ อยาพยายามชี้แจงแสดงเหตุผลอะไรเลย” แลวนายแพทยหนุมก็ยกมือจับแขนพล กับเสี่ยหงวน คนละขาง เขากลาวกับสองสหายดวยเสียงหนัก ๆ วา “เพือ่ นรัก ถึงเวลาแลวที่เราสามคนจะตอง เสี่ยงภัยเสีย่ งชีวติ อีกครัง้ หนึง่ เพือ่ จมเรือดํานําปรมาณู ้ ลานี ํ ”้ นิกรพูดเสริมขึน้ อยางนอยใจ “นี่จะไมใหกันรวมงานดวยยังงั้นหรือหมอ” นายแพทยหนุมหันมายิ้มกับนายจอมทะเลน “ยูทําอะไรมักจะเปนเลนเสมอ” นิกรยิ้มแหง ๆ “ก็เวลาเอางานเอาการก็มีนี่หวา อยาลืมนะวากันเคยแสดงความสามารถอาจหาญมาแลว จากการโจมตี ฐานทัพจรวดของคอมมิวนิสต” ดร. ดิเรกอดหัวเราะไมได “ออไร ถาเชนนัน้ เราสีค่ นเตรียมตัวเดีย๋ วนี้ เราจะออกไปนอกเรือ ‘จันทิมา’ ทางทอตอรปโ ดในสภาพ ของมนุษยกบแลวเราจะเอาระเบิดเวลาซึง่ เปนระเบิดแมเหล็กไปวางเรือดํานําของข ้ าศึก มีอยูท างเดียวเทานัน้ ทีเ่ รา จะทําลายเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดลํานีไ้ ด” กิมหงวนกลาวถามขึ้นทันที “เราออกทางทอตอรปโ ด แลวเราจะกลับเขามาในเรือเราไดอยางไร” ดร. ดิเรกยิม้ เล็กนอย “ไมมีทางกลับเขามาในเรืออีก และไมจําเปนจะตองกลับมา วางระเบิดเสร็จแลวเราก็ขน้ึ ไปบนผิวนํา้ เมื่อเรือดํานําของข ้ าศึกระเบิดขึ้นคุณติ๋มก็จะนําเรือขึน้ ไปรับพวกเราเอง” เจาแหวพูดเสริมขึ้นเบา ๆ “รับประทานเรือ่ งนีผ้ มไมเกีย่ วไมใชหรือครับ” ดร. ดิเรกขมวดคิว้ ยน “โน แกไมเกี่ยว เราไปกันสี่คนพอแลว แกอยูใ นเรือนีแ่ หละ” พูดจบเขาก็หันมาทางผูบังคับการสาว “ตามความคิดของผมคุณเห็นเปนยังไงครับ” เรือเอกหญิงจันทิมานิ่งอึ้งไปสักครู “รูสึกวาเปนการเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตมากเกินไปคะ แตเมือ่ คุณหมอมีความตัง้ ใจทีจ่ ะทํางานอยางเด็ดเดีย่ ว กลาหาญเชนนี้ ดิฉันก็ขอสนับสนุน และมั่นใจวางานสําคัญของหนวยกลาตาย คงจะไดรับความสําเร็จผลอีกครัง้ หนึง่ ” “ขอบคุณครับ โปรดใหทหารของคุณนําเครือ่ งมนุษย กบพรอมทออ็อกซิเจนรวม ๔ ชุด ไปใหเราที่ หองพักของเราดวย พวกเราจะรีบทํางานโดยเร็วที่สุด กอนทีเ่ รือเราจะถูกตอรปโ ดของมันหรือกอนทีเ่ รือดํานํา้ ของขาศึกจะหลบหนีไป” ครั้นแลวนายแพทยหนุมก็พาพล นิกร กิมหงวน ออกไปจากหองถือทายตรงไปยังหองพักของเขา เจา แหวติดตามมาดวย
สี่สหายกับเจาแหวกลับมาที่หองบังคับการเรือ ‘จันทิมา’ อีกครัง้ หนึง่ สี่สหายตางอยูในเครื่องแบบ มนุษยกบสวมกางเกงยืดแนบเนื้อแบบกางเกงอาบนําทะเล ้ สวมรองเทาพื้นแบบเหมือนเทากบซึ่งทําดวยยาง ขาง หลังผูกทออ็อกซิเจนขนาดกะทัดรัดสองทอ มีสายยางติดตอกับกรวยยางครอบจมูกเพื่อใชหายใจใตนํ้า สวมแวน ตากันนํ้ากรอบของมันแนบกับเนือ้ คาดมีดพกขนาดใหญคลายมีดประจําตัวพลรม มือขวาถืออาวุธพวกหอกหรือ ฉมวกสําหรับตอสูกับปลาฉลามหรือสัตวทะเล โดยเฉพาะ ดร. ดิเรกสะพายยามเล็ก ๆ หนึ่งใบ ภายในยามมี ระเบิดแมเหล็กซึ่งเปนระเบิดเวลาที่มีอานาจระเบิ ํ ดอยางรายแรงอัน เปนประดิษฐกรรมของนายแพทยหนุม ขณะนี้ผูบังคับการสาวพรอมดวย ตนปน ตนเรือ ตนหน และ ตนกล ผูโอโถงเหลือหลายไดอยูกัน พรอมหนาเมื่อมนุษยกบเดินเขามาแฟนของใครคนนั้นก็เดินเขาไปหาเวน แตตนหนคนเดียวซึ่งไมมีแฟนยืนยิ้ม แหง ๆ อยูข า งกลองตาเรือ เรือเอกหญิงจันทิมามองดูพลดวยความหวงใย “พลขา ดิฉันขออวยพรใหโชคชัยเปนของคุณและขอใหคุณแคลวคลาดจากอันตรายดวยประการทั้ง ปวงนะคะ” พลยิ้มใหหลอนและถือโอกาสจับมือทั้งสองของผูบังคับการสาวบีบเบา ๆ “ขอบคุณครับคุณติ๋ม พรของคุณผมถือวาเปนพรอันประเสริฐสําหรับผม ถาไดยินเสียงเรือดํานําของ ้ ขาศึกระเบิดเมือ่ ไรก็รบี นําเรือ ‘จันทิมา’ ขึน้ ไปรับพวกเราบนผิวนํ้าเถอะครับ” อาเสี่ยกิมหงวนจูงมือตนกลเขาไปยืนสนทนากับเขาในซอกแหงหนึ่งอันเปนที่ลับตาไมมีใครเห็น เรือ โทหญิงพริ้มเพรา ตนกลเจาของปทุมทิพยโผเขากอดอาเสี่ยดวยความรักแลวกลาวกับเสี่ยหงวนดวยเสียงสั่นเครือ “หนูจะสวดมนตวงิ วอนขอใหคณ ุ พระรัตนตรัยคุม ครองเฮียนะคะ” เสี่ยหงวนยิ้มแหย ๆ “จะ ขอบใจมากพริม้ เพรา อา—ขอเฮียหอมแกมทีได ไหม” หลอนมองซายมองขวาเสียกอน “อยาเพิ่งเลยคะเดี๋ยวผูการเห็นเขา ถาเขารายงานหนูในเรือ่ งนี้ เปนถูกปลดออกจากราชการแนนอน” ในเวลาเดียวกันนี้เองตนปนหมูตอนกําลังฉอเลาะนิกร ในทาทีที่นารัก ถึงแมหลอนจะอวนจํามํ ้ ่าแตยิ้ม ของหลอนก็มีเสนหผูกใจนิกรไมนอย “คุณนิกรขา ถาคุณและพวกคุณระเบิดเรือดํานําข ้ าศึกไดเย็นนี้พวกเราจะเลี้ยงฉลองชัยชนะคะ” นิกรคอนหลอน “อยามาสนใจกับผมเลย” “อื่อ โกรธหมูหรือคะคนดี” “ไมโกรธหรอกครับแตนอ ยใจ เหตุการณเมือ่ คืนนีท้ ําใหผมไมอยากมองดูหนาคุณเลย” ดร. ดิเรกไดราลาต ่ํ นเรือสาวซึ่งเปนแฟนของเขาเรียบ รอยแลว นายแพทยหนุม รองตะโกนขึน้ ดัง ๆ “เฮ เตรียมตัวลงทะเลโวยพวกเรา ไปทีท่ อ ตอรปโ ดโวย” สามสหายตางพากันเขามาหา ดร.ดิเรกและเดินรวมกลุม ตรงไปทีท่ อ ตอรปโ ดซึง่ อยูต อนหัวเรือ ‘จันทิ มา’ มีอยู ๒ ทอดวยกัน ทอหมายเลข ๑ บรรจุตอรปโ ดติดระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรกไวเรียบรอยแลว สวนทอ
หมายเลข ๒ วางเปลา เรือโทหญิงเบญจมาศตนตอรปโ ดและตนปนไดอธิบายใหสส่ี หายทราบถึงวิธที ห่ี ลอนจะ สงสี่สหายออกไปจากเรือดํานําทางท ้ อตอรปโ ดดวยการใชความดันของอากาศเชนเดียวกับยิงตอรปโ ด ระหวางที่ตนตอรปโดอธิบายเสี่ยหงวนไดยกมือขวาชูขึ้นแตแลวก็ยกมือซายปดใตรักแรขางขวาของ เขา “อา—ตนปนครับ” อาเสี่ยพูดยิ้ม ๆ “ผมชักใจไมดีเสียแลว” เบญจมาศยิ้มใหเขา “ทําไมละคะอาเสี่ย” กิมหงวนวา “สมมุตวิ า คุณยิงผมหลุดออกไปจากทอตอรปโ ด แลวผมเกิดวิง่ จูด ไปชนเรือดํานําข ้ าศึกเขา ผมมิแยหรือครับ” ตนปนหรือตนตอรปโ ดหัวเราะคิก “ไมถึงกับอยางนั้นหรอกคะ ลมในทอตอรจะผลักดันอาเสี่ยหลุดออกไปพนทอเพียงหาหกเมตรเทานั้น อาเสี่ยไมมเี ครือ่ งยนตเหมือนตอรปโ ดนีค่ ะ จะแลนไปไดเหมือนลูกตอร- ปโดอยางไร” นิกรยกมือเขกกบาลกิมหงวนดังโปก “ปญหามากนัก เรื่องไมนาถามก็ถาม” เรือเอกจันทิมาแลเห็นนายแพทยหนุมกําลังมองดูวัตถุชิ้นหนึ่งซึ่งอยูในมือของเขาและมีรูปลักษณะ คลายกับนาฬิกาปลุกขนาดเล็กหลอนก็กลาวถามเบา ๆ “นั่นอะไรคะคุณหมอ” นายแพทยหนุมยิ้มใหหลอน “นี่หรือครับ เครื่องมือคนหาเรือดํานําขนาดจิ ้ ว๋ ของผมครับ เครือ่ งมือพิเศษอันนีจ้ ะบอกทิศทางใหพวก เรารูวาเรือ ดํานําของข ้ าศึกจอดอยูใ ตทะเลตรงไหน” “โอ วิเศษมากเชียวคะ คุณหมอมีความสามารถยอดเยี่ยมผิดมนุษยนานับถือจริง ๆ เตรียมตัวเถอะคะ ใครจะออกไปนอกเรือเปนคนแรกคะ” พลวา “ใครก็ไดคุณติ๋ม เอาละครับพวกเราพรอมแลวอยาใหเสียเวลาเลย” มนุษยกบทั้งสี่คนตางยกครอบยางขึ้นสวมติดจมูก และเปดอากาศในทออ็อกซิเจน ตอจากนัน้ บรรดา นายแพทยหญิงก็รวมมือกันชวยสงพล พัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายออกไปจากทอตอรปโ ดหมายเลข ๒ เปนคนแรก คนที่ ๒ คืออาเสี่ยกิมหงวน คนที่ ๓ นิกร และคนสุดทายคือ ดร. ดิเรก ณรงคฤทธิ์ งานคนและลาเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของขาศึกไดเริม่ ตนแลว สี่สหายวายนํ้าตามกันไป โดยมี ดร. ดิเรกวายนําหนา เครือ่ งมือพิเศษของนายแพทยหนุม บอกใหรแู นชดั วาเรือดํานําของข ้ าศึกอยูไกลออกไปเพียง ๕๐๐ เมตร ทันใดนั้นเองนายแพทยหนุมก็แลเห็นมนุษยกบฝายขาศึกจํานวน ๔ คน กําลังวายนําตรงเข ้ ามา ดร. ดิ เรกหยุดชะงักยกมือชี้บอกเพื่อนเกลอทั้ง ๓ นิกรตกใจทําทาจะวายนํ้าหนีแตเสี่ยหงวนยกมือรวบผมนายจอม ทะเลนไวทําบุยใบบอกใหนิกรสูตาย
ผูบังคับการเรือดํานําปรมาณู ้ ของคอมมิวนิสตมีความเฉลียวฉลาดและมีความคิดเชนเดียวกับ ดร. ดิเรก เมื่อการโจมตีเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ดวยตอรปโดไมเปนผลเขาก็ตกลงสงมนุษยกบ ๔ คน ที่มีรูปรางสูงใหญและได รับการฝกมาแลวอยางชํานาญออกทางทอตอรปโ ดเพือ่ นําลูกระเบิดเวลามาระเบิดเรือ ‘จันทิมา’ เรือดํานําปรมาณู ้ ของคอมมิวนิสตลํานี้เปนเรือดํานํ้าที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพสูงมาก ทอตอรปโ ดนัน้ มีลน้ิ ปดเปดดวยเครือ่ ง อัตโนมัติ ๒ ชั้น และที่ปดเปดเปนแผนกระจกหนามาก เมือ่ มนุษยกบออกจากเรือดํานําไปแล ้ วจะกลับเขาไปใน เรือไดโดยสะดวกคือกลับเขาทางทอตอรปโ ด ฉะนั้นการถลมกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดหนวยมนุษยกบของเรือ ดํานํ้าปรมาณูจึงมีบทบาทสําคัญยิ่งคือลําเลียงจรวดออกทางทอตอรปโ ดแลว ชวยกันนําไปติดตัง้ ทีฐ่ านจรวดบน ดาดฟาเรือดํานํา้ ปรากฏวา เรือดํานําลํ ้ านีด้ ากบดานนิ ํ ่งเฉยอยูใตทะเลจุดนี้เปนเวลา ๑๐ วันแลว มีเสบียงอาหาร และนํ้าจืดเพียงพอ สวนอ็อกซิเจนก็มีสารองไว ํ มากคือบรรจุไวในทอเหล็กนับพันทอ มันเปนเรือดํานําที ้ ่ใชพลัง งานปรมาณูที่มีขนาดใหญถึง ๑,๕๐๐ ตัน รัศมีทาการรอบโลก ํ การทีเ่ รือดํานําลํ ้ านีใ้ ชอาวุธจรวดโจมตีกรุงเทพฯ ก็เพื่อจะทําลายขวัญของคนไทย และเพื่อใหคนไทยหมดความศรัทธาเลื่อมใสในแสนยานุภาพของกองทัพซีโต มนุษยกบแหงนาวีคอมมิวนิสตแลเห็นคณะพรรคสี่สหายมันก็หยุดชะงักบุยใบบอกกัน ทุกคนมีฉมวก หรือหอกและมีดพกเปนอาวุธแตงกายเชนเดียวกับสี่สหายของเรามีทออ็อกซิเจนผูกติดขางหลัง พลเห็นวาเขาควร จะกัน ดร. ดิเรกไวไมควรใหนายแพทยหนุมตอสูกับศัตรู เพราะถา ดร. ดิเรกเกิดเพลี่ยงพลํ้าขึน้ การระเบิดเรือนํา้ ของศัตรูก็จะลมเหลว เนื่องจากเขากับนิกรและเสี่ยหงวนไมมีความรูในการใชระเบิดเวลา ดังนั้นพลจึงพูดภาษา ใบกับ ดร. ดิเรก ชี้แจงใหทราบวาเขากับกิมหงวนและ นิกรจะตอสูกับมนุษยกบทั้ง ๔ คนนีเ้ อง ระหวางที่ปะทะ กันใหนายแพทยหนุมคอยหลบหลีกเอาตัวรอด การเจรจาภาษาใบ ดร.ดิเรกพอจะเขาใจจึงพยักหนารับทราบ แลวพลก็พยักหนากับเสี่ยหงวนและนิกรเพื่อนเกลอของเขา พลวายนํ้านําหนาเพื่อนเกลอทั้งสามตรง เขาไปหามนุษยกบฝายขาศึกซึ่งในเวลาเดียวกันนี้เองหนวยมนุษยกบของพวกแดงทั้งสี่คนก็วายนําตรงเข ้ ามา การประจัญบานใตนํ้าระหวางมนุษยกบกับมนุษยกบเริ่มตนแลว พลปราดเขารับมือทหารเรือขาศึกรูป รางสูงใหญคนหนึ่ง และบังเอิญโชคเปนของเขา พลแทงดวยฉมวกคูม อื ถูกหนาอกเจาหมอนัน่ เต็มแรง ทะลุออก ทางเบื้องหลัง เมื่อพลกระชากหอกออกมา เจาหนุมรางใหญก็ผละออกจากพลทันที โลหิตสีแดงเขมทีบ่ าดแผล ไหลทะลัก พลถือโอกาสรุกประชิดติดพันและยกหอกกระทุงแทงอีกสามสี่ทีติด ๆ กัน มนุษยกบคอมมิวนิสตสิ้น ใจตายมวนตัวไปมาและคอย ๆ จมลงสูกนทะเล ในเวลาเดียวกันนี้เอง ทหารเรือขาศึกคนหนึง่ ก็ปราดเขาเลนงานพลดวยหอกคูม อื พลตอสูอ ยางดุเดือด กิมหงวนกับนิกรก็กาลั ํ งปะทะกับมนุษยกบฝายขาศึกตัวตอตัว ดร. ดิเรก วายนําสั ้ งเกตการณอยูหาง ๆ นึกภาวนา เอาใจชวยเพื่อนเกลอของเขาและนึกชมความสามารถอาจหาญของพลที่สามารถสังหารมนุษยกบขาศึกไดหนึ่ง คนอยางงายดาย เสี่ยหงวนตอสูเหมือนกับงิ้ว เขาแทงซายแทงขวาอยางคลองแคลว เกกหนาทําปากเบี้ยวปากบูดทําลาย ขวัญคูตอสูแตคูตอสูของเขาหากลัวไม สวนนิกรสูกับขาศึกคูตอสูของเขาไดพักหนึ่ง ขาศึกก็โถมเขากอดรัดฟด นิกร ตางคนตางปลอยหอกหลุดจากมือและดึงมีดพกคูม อื ออกมาจากซองมีด เพื่อจะสังหารอีกฝายหนึ่ง แตนกิ ร จวงแทงไดกอนถูกสะดือมนุษยกบขาศึกพอดี ซึ่งเปนไปโดยบังเอิญมากกวาตั้งใจ เมือ่ นิกรชักมีดออกคูต อ สูข อง เขาก็หมดแรง คอย ๆ จมลงสูกนทะเลในทาตาง ๆ
พลตอสูกับคูตอสูของเขาเปนพัลวัน เขาถูกแทงที่โคนแขนซายเปนบาดแผลเล็กนอย พลแกลงทําเปน ออนแรงวายนํ้าหนีหลอกใหคูตอสูติดตามเขา พอไดโอกาสพลก็ดําลงสูความลึกแลวเงยศีรษะขึ้น เขาเงือ้ หอก แทงสวบถูกคอหอยคูตอสูของเขาอยางถนัดใจ มนุษยกบคอมมิวนิสตผละจากการตอสูวายนําหนี ้ มาทางนายจอม ทะเลน นิกรปราดเขาตวัดรัดคอและยกมีดพกจวงแทงโดยไมนบั ครัง้ “นี่แนะ นีแ่ นะ นีแ่ นะ” นิกรรองลัน่ ทัง้ ๆ ที่เสียงของเขาไมดัง “มึงมนุษยเขียดหรือจะมาสูพวกกูมนุษย กบ ตายเลยไมใชฝมือหรือ” การตอสูย งั เหลืออีกเพียงคูเ ดียวคือ อาเสี่ยกิมหงวนกับมนุษยกบรางใหญ ซึ่งเปนหัวหนามนุษยกบของ ขาศึก คูตอสูของกิมหงวนมียามบรรจุลูกระเบิดคลองคอ อาเสี่ยพยายามนําลูกไมชั้นเชิงตาง ๆ ในเพลงหอกออก มาใชก็ไมเปนผล เขากับคูตอสูของเขาตางมีฝมือพอ ๆ กัน พล นิกร กับ ดร. ดิเรก ตางลอยคออยูใ นนํ้าใกล ๆ กัน มองดูเสี่ยหงวนแสดงทาพระเอกงิ้วอยางขบขัน นิกรเห็นเสียเวลาก็ทาท ํ าจะเขาชวย แตพลควาแขนนิกรไว อาเสีย่ เริม่ เหน็ดเหนือ่ ยออนเพลียแลว เขามานะกัดฟน บุกทะลวงรุกไลคูตอสูของเขาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มนุษยกบขาศึกก็ลาถอยเปนพัลวัน อาเสีย่ เห็นคูต อ สูเ ปดชอง วางใหแทงสวบเขาไปถูกหนาอก ดานซายพอดี เจาหมอนัน่ ปลอยฉมวกหรือหอกหลุดจากมือแสดงกิรยิ าใหเห็น วาไดรบั ความเจ็บปวดรวดราวแสนสาหัส กิมหงวนกระชากหอกคูม อื ออกแลวแทงซํ้าอีกทีหนึง่ เทานีเ้ องคูต อ สู ของเขาก็สิ้นสุดการเคลื่อนไหวสิ้นใจตาย โลหิตไหลทะลักแดงฉาน สามสหายตางวายนํ้าเขามาหาอาเสี่ยและตรงเขา กอดรัดกิมหงวนดวยความดีใจ เสี่ยหงวนยกมือทั้ง สองชูขึ้นประสานกันเหนือศีรษะยิ้มแยมแจมใสปติยินดีในชัยชนะของเขา หอกเขาหลุดหายไปแลวเชนเดียวกับ นิกร ดร. ดิเรกรีบดํานําติ ้ ดตามศพหัวหนามนุษยกบฝายศัตรูและยึดเอายามบรรจุลูกระเบิดมาได เขาคิดวาเขาคง จะไดรับประโยชนและความรูจากลูกระเบิดของขาศึกไมมากก็นอย นายแพทยหนุมสะพายยามไวบนบาอีกขางหนึ่ง แลววายนํากลั ้ บมาหาคณะพรรคของเขา ตอจากนัน้ เขาก็พาสามสหายมุงตรงไปยังเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของกองทัพเรือคอมมิวนิสต ดวยเครื่องมือพิเศษของ ดร. ดิเรก สี่สหายจึงไดมาถึงเรือดํานําขนาดยั ้ กษซึ่งนอนกบดานอยูใตอาวไทย ระหวางหมูกอนหินใตนาอั ํ้ นเกลื่อนกลาดไปทั่ว หนวยกลาตายรูส กึ ตืน่ เตนไปตามกันเทาทีไ่ ดแลเห็นเรือดํานําอั ้ น ทันสมัยและใหญโตมโหฬารเชนนี้ บนดาดฟาของเรือมีฐานยิงจรวดอันมัน่ คงแข็งแรงแตไมมจี รวดเพราะยังไม ถึงเวลายิงตามที่กําหนดไว ขณะนี้ภายในเรือดํานํ้าปรมาณูของขาศึก พวกทหารเรือคอมมิวนิสตกําลังพักผอน สนุกสนานกัน ไมมีใครเฉลียวใจวาจะมีภัยอันตรายอยางใหญหลวงเกิดขึ้นจากพฤติการณอันหาวหาญของหนวย กลาตาย ผูบ งั คับการเรือกําลังรอฟงขาวการระเบิดเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ จากหนวยมนุษยกบประจําเรือของเขา ซึ่ง หวังวามนุษยกบคงทํางานไดสาเร็ ํ จเรียบรอย และเชือ่ วาเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ คงเปนเรือดํานํา้ ของกองทัพเรืออเมริกนั หนวยกลาตายทั้งสี่คนวายนําขึ ้ น้ มานัง่ บนดาดฟาเรือ ดํานําปรมาณู ้ แลว ดร. ดิเรกลวงมือลงไปในยาม หยิบลูกระเบิดมือออกมาหนึง่ ลูก พล นิกร กิมหงวน ตางมองดูนายแพทยหนุมตั้งชนวนเวลาดวยความสนใจ ดร. ดิเรก บุยใบบอกกับพลวาเขาตั้งระเบิดภายใน ๒๐ นาที เสร็จแลวเขาก็สงระเบิดแมเหล็กนั้นใหพลและชี้มือบอก ใหพลนําไปติดทีส่ ะพานเดินเรือ
ลูกระเบิดเวลาลูกที่สองตั้งชนวนระเบิดเวลาเดียวกัน เขาสงใหกิมหงวนและพูดภาษาใบใหนาไปติ ํ ด ทางทายเรือดํานํา้ ลูกที่สามใหนิกรนําไปติดหัวเรือ ลูกที่สี่ซึ่งเปนลูกสุดทาย ดร. ดิเรก เปนผูน าไปติ ํ ดสวนทอง เรือทางกราบขวา ลูกระเบิดทุกลูกมีลักษณะคลายเครื่องเลนแผนเสียงขนาดจิ๋ว เมือ่ สัมผัสกับตัวเรือมันก็ตดิ แนน เพราะตัวของมันเปนแมเหล็ก การวางระเบิดเรือดํานําปรมาณู ้ ใชเวลาประมาณ ๑๐ นาทีเทานัน้ สี่สหายไดกลับมา รวมกลุมกันและพากันวายนํ้าหนีไปโดยเร็ว ทุกคนบังคับตัวเองใหลอยขึน้ เหนือนํา้ ขณะนี้เครื่องกลไกของลูก ระเบิดทั้ง ๔ ลูกยังคงทํางานอยางสมําเสมอกั ่ น คือไมเร็วไมชากวากัน คณะพรรคสี่สหายโผลขึ้นมาบนพื้นนําได ้ แลว ทุกคนตางวายนําไปให ้ หา งจากจุดทีเ่ รือดํานําของข ้ าศึกจมอยู ดร. ดิเรกรองบอกเพื่อนเกลอทั้งสามดวยเสียง อันดัง “อยารํ่าไรโวย ลูกระเบิดใกลจะระเบิดแลว เราตองไปใหไกลจากจุดนี้ใหมากที่สุด มายเราอาจจะไดรบั อันตรายจากลูกระเบิดของเราได” สี่สหายวายนํ้าแขงกันอยางรวดเร็ว นิกรวายนํ้าเร็วกวาเพือ่ น ลบสถิติของนักวายนํ้าแชมเปยนโอลิมปค เสี่ยหงวนกับดร. ดิเรก และพล ไลกวดติด ๆ ไป ทั้งสี่คนอยูกลางทะเลลึกแตก็พอมองเห็นภูเขาและทิวไมทางฝง ตะวันออกลิบ ๆ พอครบ ๑๐ นาที เสียงระเบิดก็ดังสะเทือนเลือนลั่น “ตูม” นํ้าทะเลตอนหนึ่งพุงฉูดขึ้นสูงเหมือนกับถูกระเบิดนําลึ ้ กของเรือพิฆาต คณะพรรคสี่สหายตางไชโยโห รองดวยความดีใจ “ออไร ออไร” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ไมมปี ญ หาอะไรอีก เรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธ จรวดของขาศึกแหลกลาญเปนผุยผงไปแลว ฮะ ฮะ พวกมันคงตายหมด ประเดีย๋ ว ‘จันทิมา’ ก็คงลอยลําขึน้ มารับ เรา บัดนีพ้ วกเราไดเปนวีรบุรษุ ของกองทัพเรือแลว” สี่สหายตางดําผุดดําวายสงเสียงเอะอะเฮฮากันอยางคึกคะนอง เสี่ยหงวนแสดงการวายนํ้าทาโลดโผน ตาง ๆ แตแลวนิกรก็รองขึ้นสุดเสียง เมื่อเขาแลเห็นสวนกระโดงของปลาฉลามตัวหนึ่งปรากฏขึ้นหางจากคณะ พรรคสีส่ หายราว ๕๐ เมตร “เฮย.…ชา.…ละ.…อาม.…โนน ฉิบหายแลว” ตางคนตางมองตามสายตานิกร พลรองบอกเพือ่ น ๆ ของเขาทันที “วายมาทางนี้โวย วายมารวมกันเอาหลังชนกัน” เสือทะเลรี่เขาหาสี่สหายดวยความดุรายและหิวโหย พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรก ลอยคอนิง่ เฉย อยูในนํ้าและเอาหลังชนกัน พลแยงฉมวกมาจากนายแพทยหนุมถือกระชับมั่น “เราเหลือฉมวกอันนี้แตเพียงอันเดียวเทานั้น กันจะใชฉมวกสูกับมันเอง แกสามคนถือมีดเตรียมไว อยายอมใหมันคาบเอาไปกินนะโวย” นิกรหนาซีดเผือดเหมือนแผนกระดาษ ฉลามรายวายมาถึงสี่สหายแลว มันวายเลยไปแลวหวนกลับมา อีก นายจอมทะเลนถือมีดพกไวในมือขวา มือซายกุมพระเครือ่ งรางทีร่ อ ยสรอยคอไว พลางอาราธนาเรียกหลวง พอตลอดเวลา
อาเสี่ยกิมหงวนของเราเกิดกลาขึ้นอยางบาบิ่น และไมนาจะเปนไปได เมื่อเสือทะเลรี่เขามาเสี่ยหงวนก็ รองตะโกนสุดเสียง แตเปนเสียงอุทานทีแ่ ปลไมออก เขาวายนํ้าเขาไปหาฉลามรายเงื้อมีดพกขึ้นจวงแทงมันทันที เสือทะเลเอี้ยวตัวกัดอาเสี่ยเฉียดสีขางไปนิดเดียว มันถูกกิมหงวนแทงใตปากจนมิดมีด เสือทะเลไดรบั ความเจ็บ ปวดอยางยิ่ง ดิน้ รนโผงผางแลวดํานําหายไป ้ อาเสี่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟนกรอด ๆ เงื้อมีดในทาเตรียมแทงอยางสงาและองอาจ แลวหันมาถามเพื่อน ๆ “กันจะตามไปฆามันนะ ลงไปสูมันใตนํ้า เอาหูไปตมกินเย็นนี้” ดร. ดิเรกพยักหนา “ออไร ตามไปซี” เสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ “ไมเอาโวย ขืนตามลงไปใตนามั ํ้ นก็แดกกันเทานั้น ที่แทงมันถูกเมื่อกี้นี้ก็ฟลุคเต็มทน หลับหูหลับตา แทงสงเดชไปยังงั้นเอง” นิกรถอนหายใจเฮือกใหญ “นึกวาพวกเราคนใดคนหนึง่ คงจะเสร็จมันเสียแลว สิ้นเคราะหไปที เมือ่ ไรเรือของเราจะโผลขน้ึ มาจาก นํ้าเสียทีนะ มัวแตโอเอ ประเดี๋ยวฉลามแหกันมาสัก ๒๐ ตัวเราจะทําอยางไร ปากมันกวางยังกะปากอายหงวน” ทันใดนัน้ เองเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็คอย ๆ โผลขน้ึ หางจากคณะพรรคสีส่ หายประมาณ ๒๐๐ เมตร พอ ดาดฟาเรือพนระดับนํ้าทะเล ทหารเรือก็วง่ิ ขึน้ มาจากทอใหญ อันเปนชองทางสําหรับขึ้นลง การเดินเรือเปลีย่ น จากระบบไฟฟาเปนเครื่องยนตทันที ผูบ งั คับการสาวกับตนเรือตางเขาประจําสะพานเดินเรือ ทหารเรือยืนเรียง รายอยูบนดาดฟาเตรียมชวยเหลือสี่สหาย ‘จันทิมา’ คอย ๆ เลี้ยวซายตรงเขามาหาหนวยกลาตาย ความเร็วถูกลด ลงเกือบหมด เรือแลนชา ๆ อยางสงา ธงราชนาวีถูกนําไปติดทายเรือทันที บรรดานายทหารและทหารประจําเรือ ‘จันทิมา’ ทุกคนตางเทอดทูนบูชาความกลาหาญของสี่สหาย ที่สามารถทําลายเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวด ของขาศึกได ทุกคนตื่นเตนยินดีไปตามกันหลังจากไดยินเสียงระเบิดสะเทือนเลื่อนลั่น ‘จันทิมา’ หยุดลอยลํานิง่ เฉย เรือเอกหญิงจันทิมาออกคําสัง่ ใหทหารเรือชวยกันนํามนุษยกบทั้งสี่คนขึ้น มาบนเรือไดโดยสวัสดิภาพ เจาแหวประคับประคองเจานายของเขาอยางใกลชิด และชวยถอดทออ็อกซิเจนให ผูบังคับการสาวพาตนเรือกับตนปนตรงเขามาหาสี่สหายดวยใบหนายิ้มแยมแจมใส จันทิมายื่นมือให พลสัมผัสทันที “ดิฉันตื่นเตนยินดีจนแทบจะพูดอะไรไมถูกแลวคะ คุณพล พอเสียงระเบิดขึ้นพวกเราทุกคนก็รอง ไชโยขึ้นพรอม ๆ กัน เพราะรูแ นวา เรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกอับปางแลว ดวยความสามารถของหนวยกลาตาย ดิฉันสั่งใหพนักงานวิทยุรายงานดวนไปใหกองทัพเรือทราบแลวคะ ขณะนี้พนักงานวิทยุคงกําลังเริ่มสงวิทยุแลว พวกคุณทําใหเรือ ‘จันทิมา’ มีเกียรติประวัตอิ ยางงดงาม มีใครไดรับบาดเจ็บบางไหมคะ” พลยิ้มใหหลอนและสั่นศีรษะชา ๆ “ไมมคี รับ พวกเราปลอดภัยทุกคน ถึงผมถูกแทงก็มีบาดแผลเพียงเล็กนอยเทานั้น” “คุณถูกแทง….“ ตนปนรองขึน้ ดัง ๆ พลหันมาทางเรือโทหญิงเบญจมาศ
“ครับ ผมกําลังจะเลาใหพวกคุณฟงเดี๋ยวนี้วา พวกเราสี่คนไดพบมนุษยกบของขาศึกรวม ๔ คนดวยกัน ขณะที่ขาศึกกําลังวายนํามาเพื ้ อ่ จะระเบิดเรือของเรา ถาหากวาพวกเราออกจากเรือชากวากําหนดเพียง ๑๕ นาที เทานั้น เรือ ‘จันทิมา’ ก็คงแหลกละเอียดและพวกเราก็คงตายหมดไมมีเหลือ” นิกรยิ้มใหแฟนของเขาแลวพูดเสริมขึ้น “เราตอสูกับพวกมนุษยกบอยางดุเดือดเชียวครับ ผมคนเดียวฆามนุษยกบของขาศึกตายหมดทั้งสี่คน ผมแทงมันดวยหอก กระซวกมันดวยมีด ควานไสมันเปนคน ๆ ผมตานทานพวกมนุษยกบไว ปลอยใหเพื่อน ๆ ไปวางระเบิดเรือมัน โอย….สูก นั อยางทรหดเชียวครับ ตื่นเตนยิ่งกวาหนังบูหลายเทา อายสี่คนนั่นตายหมด” ตนเรือสาวหัวเราะเบา ๆ แลวหันมาทําตาหวานกับ ดร. ดิเรก ซึง่ เปนแฟนของหลอน “ที่คุณนิกรเลามีความจริงสักกี่เปอรเซ็นตคะคุณหมอ” นายแพทยหนุมหัวเราะ “ราวครึ่งเปอรเซ็นต คุณคิดดูก็แลวกัน คนคนเดียวฆาคนสีค่ น โดยทีอ่ กี ฝายหนึง่ มีอาวุธเหมือน ๆ กัน มันจะเปนไปไดหรือครับ” นิกรหันไปคอน ดร. ดิเรก “ขอใหกันเปนฮีโรหนอยก็ไมได เดี๋ยวถีบตกนํ้าเลย” ผูบังคับการสาวกลาวกับสี่สหายอยางยิ้มแยม “ลงไปขางลางเถอะคะ พวกคุณจะไดอาบนํ้าผลัดเปลี่ยนเครื่องแตงตัวเสียที ทํางานมาเหน็ดเหนือ่ ยมาก แลว ไปพักผอนเสียเถอะนะคะ ประเดีย๋ วดิฉนั จะจัดเครือ่ งดืม่ ไปให” เสี่ยหงวนพูดเสริมขึ้น “ขอเหลาดีกวาครับ” จันทิมาหัวเราะชอบใจ “เหลาเขาทานกันตอนเย็น ๆ ไมใชหรือคะ” อาเสี่ยยิ้มเอียงอาย “สําหรับผมรับไดตลอด ๒๔ ชัว่ โมงครับ ดึกดื่นเที่ยงคืนปลุกลุกขึ้นทานเหลาได ผมไมรังเกียจ” “หรือคะ ถายังงั้นประเดี๋ยวดิฉันจะใหทหารจัดเหลาไปใหอาเสี่ยคะ” ผูบังคับการสาวพาสี่สหายเดินผานดาดฟาเรือ ‘จันทิมา’ แลวลงไปยังทองเรือ เจาแหวติดตามไปดวย ‘จันทิมา’ คงทําหนาทีล่ าดตระเวนอาวไทยตอไป อีกครัง้ หนึง่ ทีเ่ รือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรก ไดรบั วิทยุโทรเลขแสดงความยินดีและชมเชยจาก พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ผูบ ญ ั ชาการทหารเรือ และผู บัญชาการปองกันพระนคร ในการที่ ดร. ดิเรกกับคณะและเรือเอกหญิงจันทิมา ไดรว มมือกันทําลายเรือดํานํา้ ปรมาณูตดิ อาวุธจรวดของฝายศัตรูได ผูบงั คับการสาวแหงเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ไดตดิ ตอกับผูบ งั คับหมูเ รือดํานําโดยทางวิ ้ ทยุตลอดเวลา เย็นวันนัน้ เอง ‘จันทิมา’ ไดมาจอดอยูท เ่ี กาะชางในเขตจังหวัดตราดตามคําสั่งทางวิทยุของผูบังคับหมู ทั้งนี้ก็เพราะกองเรือยุทธการไดสืบทราบโดยทางลับวา คืนวันนีจ้ ะมีกองเรือใหญของขาศึกลวงลํ้าเขามาในนาน นํ้าของเราทางดานนี้ หมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุปแหงราชนาวีไดเดินทางมาจากฐานทัพสัตหีบแลว ตาม
คําสั่งที่จันทิมาไดรับนั้น ใหหลอนจอดเรืออยูท เ่ี กาะชางจนคําและนํ ่ าเรือออกลาดตระเวนในตอนกลางคืน เพือ่ ลอบโจมตีเรือรบขาศึกถาหากลวงลํ้าเขามา ทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ทุกคนคุนกับการรบแลว ดังนัน้ การรับประทานอาหารเย็นมือ้ นัน้ พวก ทหารจึงสรวลเสเฮฮากันอยางสนุกสนาน ‘จันทิมา’ ปฏิบัติการไมกี่วันไดทาความเสี ํ ยหายใหแกกองทัพเรือขาศึก อยางมากมายใหญหลวง เพราะเพียงเรือลาดตระเวนประจัญบานลําเดียวก็มีคานับพันลาน นอกจากนีย้ งั จมเรือ พิฆาตขนาดใหญไดอีกหนึ่งลําและเรือดํานํ้าปรมาณูแบบทันสมัยอีกลําหนึ่ง ในวงการของกองทัพเรือกําลังตื่น เตนมากในเรื่องนี้ ไมมีใครคิดวาผูบังคับการสาวสวยจะเกงกลาสามารถถึงเพียงนี้ เรือเอกหญิงจันทิมากับพวกนายทหารหญิงประจําเรือ ‘จันทิมา’ ไดจดั งานเลีย้ งอาหารคํ่าตอนรับหนวย กลาตายทั้งสี่คนเปนพิเศษเพื่อฉลองชัยชนะในการที่ ดร. ดิเรกกับคณะสามารถระเบิดเรือดํานําของข ้ าศึกได การ รับประทานอาหารคํ่าไดเริม่ ตนในเวลา ๑๘.๓๐ น. ดวยการดื่มเหลาและกับแกลม ผูบังคับการ ตนเรือ ตนกล และตนหน ดื่มเหลาเพียงคนละแกวก็หนาตาแดงกําไปตามกั ่ น สวนตนกล เจาของรางอวนใหญดม่ื เหลาเกงกวา เพื่อน นอกจากนี้ยังถูกนิกรยกยอปอปนตลอดเวลา ดังนัน้ เรือโทหญิงเบญจมาศจึงมึนเมาแทบหมดสติ ถึงกับรอง เพลงรักและลุกขึ้นเตนร็อคอยางสนุกสนาน พอถื อโอกาสนั่งโอบกอดเรือเอกหญิ งจันทิมา นิกรนั่งประคองเรือโทหญิงเบญจมาศ กิ ม หงวน ประคองเรือโทหญิงพริ้มเพรา และ ดร. ดิเรก นัง่ เบียดเสียดเรือโทหญิงรจิต สวนเรือโทหญิงภาวินนี ง่ั เงียบเหงา อยูตามลําพัง คงจิบเบียรไปเรือ่ ย ๆ ดวยความนอยเนือ้ ตําใจที ่ ่ไมมีแฟน การรับประทานอาหารสิ้นสุดลงในเวลา ๑๙.๒๐ น. ภาวินีตนหนสาวยกนาฬิกาขอมือขึ้นมองดูเวลา แลวกลาวกับ เรือเอกหญิงจันทิมาอยางเพือ่ นฝูงวา “ติม๋ ติ๋มโวย ไปเตรียมออกเรือไดแลว เรามีเวลาอีก ๑๐ นาทีเทานัน้ ทหารของเราเตรียมพรอมตัง้ แต หนึ่งทุม ไปเถอะ” จันทิมาหลับตาอมยิ้มแลวโบกมือ “ออกเรือเรื่องเล็กนา คืนนีจ้ อดนอนมันทีเ่ กาะชางนีแ่ หละ อยาวุนวายไปหนอยเลยวะนี” ภาวินหี นาตืน่ “เรื่องเล็กหรือติ๋ม ขัดคําสั่งผูบังคับบัญชาในระหวางที่ประกาศกฎอัยการศึกนะ อาจจะมีความผิดถึงกับ ถูกยิงเปาก็ได” ตนปนพูดโพลงขึน้ ดวยเสียงออแอ “ใครจะยิงอั๊ว เฮอะ เฮอะ อัว๊ ตัวใหญยงั กะคิงคอง ถายิงเปาอั๊วก็ตองเอาปนใหญยิงวะ คืนนีไ้ มตอ งออก ทะเลโวย สนุกกันใหเต็มที่แลวเราก็วิทยุรายงานโกหกไปวาเรากําลังนําเรือออกลาดตระเวนหาขาศึก” พลยกมือเขยาแขนผูบังคับการสาวเบา ๆ “คุณติม๋ คุณติ๋มครับ” “ขา” “คุณเมาหรือเปลา”
“ไมเมาหรอกคะ ดืม่ นิดหนอยอยางนีท้ าให ํ ดิฉันสบายใจเหลือเกิน วาไงคะพล ผสมเหลาใหติ๋มอีกแกว สิคะ” พลยิ้มเล็กนอย “พอแลวครับ ถึงเวลาที่คุณจะตองปฏิบัติหนาที่ราชการของคุณแลว ไปเตรียมออกเรือเถอะครับ เราจะ ตองออกเรือ ๑๙.๓๐ น. ตามคําสั่งของผูบังคับหมู” จันทิมาลืมตาขึ้นและยิ้มระรื่น พอสบตานิกรหลอนก็พยักหนาใหนายจอมทะเลนแลวกลาววา “คุณนิกรคะ ชวยไปสัง่ งานออกเรือแทนติ๋มหนอยเถอะคะ” นิกรสะดุงโหยง “ปูโธ….นีม่ นั เรือรบนะครับ ไมใชเรือจางลําเล็ก ๆ ขืนใหผมสั่งงานแทนคุณก็สวยเทานั้นแหละ” ผูบังคับการสาวเปาปากเบา ๆ แลวหันมาพูดกับเพือ่ นนายทหารหญิง “ไป พวกเรา ไปออกเรือเสียใหเสร็จเรียบรอย แลวใหพวกพันจาและจาควบคุมเรือแทนเรา เราจะไดมา นั่งคุยกันที่นี่อีก” เรือโทพริ้มเพราตนกลสาวยกมือทั้งสองโอบรอบคอ เสี่ยหงวนแลวกลาวกับจันทิมาดวยเสียงลิ้นไกพัน กันเล็กนอย “ฉันเมาแลวติ๋ม ฉันหมดความสามารถที่จะคุมเครื่องแลว ใครทําไดก็ใหเขาทําเถอะ โอย….เวียนหัวจัง ฉันอยากนั่งอยูขาง ๆ เฮียหงวนของฉัน” อาเสี่ยประคองหลอนลุกขึ้นยืน “คุณเปนตนกล คุณจะละทิ้งหนาที่ของคุณไมได ไปเถอะ เฮียจะไปชวยคุณคุมเครือ่ งดวย” เสี่ยหงวนพาตนกลเดินออกไปจากหองรัปประทานอาหาร ผูบังคับการกับนายทหารหญิงอีก ๓ คน ตางลุกขึ้นเดิน สะลึมสะลือออกไปจากหอง ดร. ดิเรกมองดูอยางขบขันแลวหัวเราะกาก “เตรียมหาเครือ่ งชูชพี ไวไดแลวโวยพวกเรา” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ผูบังคับการ ตน เรือ ตนกล ตนหน และตนปน ลวนแตกาลั ํ งเมาเหลา กันสงสัยวาเรือเรามีหวัง เกยตืน้ หรือชนหินโสโครกแน ๆ” พลหัวเราะชอบใจแลวกระซิบกระซาบกับนิกร “คุณหมูของแกนะเมามากทีเดียว ถายังไงแกก็ควรจัดการเสียตามระเบียบ กันรูสึกวาพวกเราคงจะถูก เรียกตัวกลับกรุงเทพฯ ในวันสองวันนี้แลว” นิกรพยักหนารับทราบ “รอใหเรือออกเสียกอน กันจะไปหาเบญจมาศทีห่ อ งหลอน เขาใจวาหลอนคงทํางานไมไหว ผูบังคับ การก็คงไมใชใหทาอะไร” ํ ดร. ดิเรกยิม้ ใหเพือ่ นเกลอทัง้ สอง “ตนเรือของกันเปนยังไง กระจุมกระจิ๋มไมเลวนา ใหดิ้นตายเถอะวะ ถากันไดรจิตเปนเมียนอยของกัน คงจะมีความสุขไมนอย” ๑๙.๓๐ น. ตรง
สมอเรือถูกหะเบตขึ้นและถูกลางดวยสูบนํา้ หลังจากนั้น เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็แลนออกจากหนาเกาะ ชางอยางแชมชาบายหนาออกสูทะเลลึก เพือ่ ทําการลาดตระเวนนานนําไทยตามคํ ้ าสัง่ ของผูบ งั คับหมูเ รือดํานํา้ เรือโทหญิงเบญจมาศตนปนเมาจนหมดสติ หลังจากเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ออกมาพนจากเกาะชางไดสัก ครู ผูบังคับการสาวก็ไลใหตนปนลงไปนอน จันทิมาทําหนาทีค่ วบคุมเรือและถือพังงาดวยตนเอง สวนนายทหาร หญิงเพือ่ นเกลอของหลอน จันทิมาอนุญาตใหไปพักผอนกันตามสบาย บนสะพานเดินเรือ คงมีแตเพียงจันทิมา กับพันจาคนหนึ่ง และทหารอีกคนหนึ่ง ‘จันทิมา’ แลนไปตามผิวนําด ้ วยความเร็วประมาณ ๑๐ น็อต ทามกลาง แสงจันทรอันสุกสกาว ไฟประจําเรือไมไดเปด ปฏิบัติหนาที่เหมือนเวลาสงคราม ขณะนี้พนักงานวิทยุของเรือ ‘จันทิมา’ กําลังติดตอกับหมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุป ที่หองพักของสี่สหาย นิกรนั่งฟุบหนาครึ่งหลับครึ่งตื่นอยูที่โตะตามลําพัง พลกับ ดร. ดิเรกออกไปจาก หองเมื่อสักครูนี้และคงไปหาแฟนของเขา นิกรรูสึกมึนเมาผิดปกติเพราะเขาดื่มเหลาเขาไปมาก ขณะนีเ้ ปนเวลา ๒๐.๐๐ น. เศษ รางอวนจํ้ามํ่าของตนปนยืนเดนอยูท ห่ี นาหองพักของ สี่สหายในทาทางสะลึมสะลือ ตนปนสาวสวม เสื้อคลุมสีฟาแกและคาดเอวเรียบรอย ใบหนาของเบญจมาศแดงกําด ่ วยฤทธิ์แอลกอฮอลซึ่งหลอนดื่มมาจากหอง นอนของหลอนอีกประมาณหนึ่งกั๊กโดยไมไดเติมโซดา เมือ่ แลเห็นนิกรอยูต ามลําพังเชนนี้ ตนปนสาวก็ยม้ิ ออก มาได หลอนพาตัวเดินเขามาในหองและเอือ้ มมือปดประตูใสกลอน ในเวลาเดียวกันนั้นเอง นายจอมทะเลนก็คอ ย ๆ เงยหนาขึน้ มองดูหลอน เขาเมาเหลาจนตาลาย เขาใจ วาหลอนคือ จ.อ. เบิ้ม นิกรโบกมือใหแลวพูดเสียงออแอ “สวัสดีโวยเบิ้ม วันนีอ้ ว๊ั เมามากไปหนอย อึก๊ ….มาซี มานั่งคุยกัน เหลาบนโตะนีย่ งั มีอกี ครึง่ ขวด” เบญจมาศทําหนาชอบกล เดินเขามาทรุดตัวนัง่ บนเกาอีเ้ หล็กตัวหนึง่ ขาง พ.ต. นิกร เมือ่ เขาตาฝาดเห็น หลอนเปนจาเบิ้ม ตนปนก็เลยแกลงแสดงตัวเปนจาเบิ้ม “ผูกองพันเมาก็นอนเสียซีครับ” ตนปนดัดเสียงพูดหาว ๆ นิกรสัน่ ศีรษะแลวกระซิบกระซาบพูดกับหลอน “ยังโวย ยังไมนอน ประเดีย๋ วอัว๊ จะเขาหาตนปน วันนีต้ อ งเผด็จศึกใหได ตองใชวิธีเจาชูยักษ ปากวามือ ถึงปลําอุ ้ ตลุดเลย” หลอนลอบคอนเขา “ผูกองพันตัวเล็กกวาตนปนเปนกองจะสูแกไหวหรือครับ ดีไมดีทานล็อคคอผูกองพัน ลูกกระเดือก หลุด” “เถอะนาใหมันรูไปทีเถอะวะวาผูหญิงจะเกงกวาผูชาย ลื้อชวยไปดูหนอยเถอะวะวาตนปนแกกําลังทํา อะไรอยู แกเมามากไหม” คราวนี้เบญจมาศหัวเราะอยางขบขัน หลอนยกมือขวาชี้หนาอกตัวเอง แลวกลาวกับนิกรดวยเสียง ออแอวา “คุณเมาดิฉันก็เมา มองดูเสียใหดีซีคะวาดิฉันคือตนปนใชไหม จาเบิ้มตวักตะบวยที่ไหนกัน ดิฉนั รูด วี า อยางไรเสียคืนนี้คุณคงคิดรายตอดิฉัน ๆ จึงรีบมาหาคุณ เพื่อใหคุณปลุกปลํ้าดิฉัน อา….ดีเหมือนกันคะ ดิฉันไม
ไดยืดเสนสายมานานแลว จําไดวาตั้งแตดิฉันชกกับพวกทหารเรือบนเกาะหมากแลว ก็ไมไดปะทะกับใครอีกเลย เรื่องปลํ้ากันดิฉันชอบคะ เมือ่ อยูโ รงเรียนนายเรือทีเ่ มืองนอก ดิฉันหัดมวยปลําเสมอ ้ นักเรียนนายเรือตัวใหญ ๆ ดิฉันยังจับฟาดเสียแขนขาหักไปหลายคน” นิกรกลืนนําลายเอื ้ ๊อกหายเมาทันที เขาจองตาเขม็งดูหลอนแลวรองขึน้ ดัง ๆ “คุณหมู….คุณหมูหรอกหรือครับ” “คะ ดิฉันเอง” แลวหลอนก็ลุกขึ้นยืนกระชากตัวนิกรใหลุกขึ้น “หองนีแ้ คบไปหนอย แตกพ็ อทีเ่ ราจะ ปลํ้ากันไดอยางสบาย มาซีคะ เอาแตเหงือ่ กันเลนสักพัก คุณจะใชแบบยูโดหรือออนอินก็ไดแลวแตจะถนัด” นิกรยิ้มแหง ๆ แลวเขาก็นึกในใจวา ตนปนคงใชวิธีเขียนเสือใหวัวกลัวมากกวา รูปรางอวนจํามํ ้ ่าขนาด หมูตอนเชนนี้ คงไมมีชั้นเชิงอะไร ถาหากเขาไมยอมปลํากั ้ บหลอนก็คงจะเสียเชิงชาย ดังนัน้ นิกรจึงยิม้ ใหหลอน และกลาววา “ผมคิดวาคุณแพผมแน ๆ ผมเคยไดรางวัลเหรียญทองชนะเลิศยูโดมาแลวนะครับ” หลอนยิ้มใหเขาในทาทางทาทาย “ดิฉันก็เคยไดโลชนะเลิศจากโรงเรียนนายเรืออเมริกนั มาแลวเชนเดียวกัน ดิฉันปลํากั ้ บผูชายทั้งนั้น ไม เคยปลํากั ้ บผูหญิงดวยกันเลย” พูดจบหลอนก็ถอยหลังออกไปยืนขางประตูหอ ง “มาซีคะ คุณนิกร ถาคุณชนะ ดิฉนั จะยอมเปนแฟนของคุณ” “แตถาผมแพคุณละครับ” “ออ ก็ไมเสียหายอะไรนี่คะ อยางมากคุณก็แขนหักหรือขาหักเทานั้น” นายจอมทะเลนสะดุงเล็กนอย เขาพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็ง ถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นเดินยางสาม ขุมเขาไปหา ตนปน แลวกระโดดเขาตะปบหลอนโดยไมมีชั้นเชิงอะไร เรือโทหญิงเบญจมาศใชวิชามวยปลํ้าปนกับยูโด จับนิกรทุมลงไปนอนแองแมงอยูกลางหองอยางงาย ดาย แลวก็หวั เราะงอหาย “มา ลุกขึ้นมาซีคะ คุณนิกร” นิกรขบเขี้ยวเคี้ยวฟนพรวดพราดลุกขึ้นวิ่งเขามาเพื่อจะฟดหลอน ตนปนยืนจังกาเตรียมเหมือนปน ใหญเรือ หลอนปลอยใหนกิ รล็อคคอหลอนและแตะอั๋งหลอนนิด ๆ หนอย ๆ โดยเจตนาบางและไมเจตนาบาง สักครูหลอนก็เหวี่ยงนิกรในทายูโดลมลงไปอีก ตนเรือสาวหัวเราะอยางขบขัน เมือ่ เห็นนิกร ขมวดคิว้ นิว่ หนา ครางหงิง ๆ นายจอมทะเลนผุดลุกขึ้นทําทาเหมือนนักมวยปลํ้าเดินแยกเขี้ยวยิงฟนเขามาหาหลอนอีก เขากมตัวลง ใชความรวดเร็วเขากอดเอวอันมโหฬารของหลอนทันที แลวยกนิ้วมือทั้งสองขางจี้เอวหลอน เรือโทหญิงเบญจมาศขี้จั๊กจี้มาแตไหนแตไรแลว โดยเฉพาะสวนเอวของหลอนใครแตะตองไมไดเลย เมื่อถูกนิกรจี้หลอนก็หัวเราะกากและดิ้นกระแดว ๆ นาสงสาร “ฮะ ฮะ เอิ๊ก อยาคะคุณนิกร ปลอยดิฉัน….ยอมแพแลวคะ” นิกรไมยอมหยุดจี้ เขาจี้เอวทั้งสองขางของเบญจมาศจนกระทั่งตนปนหัวเราะ และดิน้ รนทุรนทุราย แทบจะขาดใจตาย หลอนถอยไปที่เตียงนอนแลวหมดแรงลมตัวลงบนเตียงชั้นลางสุดซึ่งเปนเตียงของนิกรนั่น
เอง นิกรทรุดตัวลงนัง่ ขาง ๆ จีห้ ลอนตอไป เรือโทหญิงเบญจมาศดิน้ รนจนสุดฤทธิพ์ ลางสงเสียงหัวเราะงอหาย ในที่สุดหลอนก็หมดแรงแนนง่ิ ไป นิกรกมลงจูบหลอนทันที ริมฝปากของเขากับหลอนแนบสนิทแนนกัน ตนปนสาวหายใจถี่เร็ว นาสงสารเพราะความเหน็ด เหนื่อยที่ถูกจี้ เมือ่ ถูกจูบหลอนก็ดน้ิ รนขัดขืน แตพอนิกรจีเ้ อวหลอนเพียงเล็กนอย ตนปนสาวก็นอนนิง่ เฉยยอม ใหเขาจูบโดยดี เพราะคิดวาถูกจูบดีกวาถูกจี้ เจาแหวกับจาเบิ้มแอบมองอยูที่รูกุญแจหนาหอง ขณะนี้เขากับจาเบิ้มสนิทสนมคุนเคยกันมาก ขณะที่ เจาแหวกับจาเบิ้มเดินผานมาทางหนาหองพักของหนวยกลาตาย สองสหายไดยินเสียงตึงตังโครมครามและแล เห็นประตูหองปดก็แปลกใจ จึงผลัดกันมองดูตามรูกุญแจ แลวเจาแหวกับจาเบิ้มก็แลเห็นตนปนกับนิกรกําลัง แสดงวิชามวยปลํ้าตอสูก นั แบบครึง่ เลนครึง่ จริง จนกระทั่งนิกรใชลูกไมครูจี้เอวหลอน ทําใหตนปนปราชัยอยาง ยับเยินและถูกละเมิดอธิปไตย จาเบิ้มยืนโกงโคงมองดูอยางสนุกสนาน จนกระทัง่ เจาแหวยกมือตบอึง่ อางทะเลคอนขางแรง “ขอใหกันดูบางซี” จาเบิ้มเงยหนาขึ้นแลวยิ้มแปน “ไมมีอะไร หนังจบแลว ผูกองพันแกกําลังจูบเอา ๆ” “เจาแหวกมลงมองดูตามรูกุญแจแลวสูดปากลั่น “โอโฮ ดูดปากกันแนนเชียววะ เจานายกันไมเลวนา ตัวเล็ก ๆ ก็จริงแตใจใหญวะ ฮิ ฮิ กันสงสัยวาเรือ ดํานํานี ้ ้พอกลับไปถึงฐานทัพก็คงปลดระวาง” แลวเจาแหวก็เงยหนาขึน้ “ทําไมถึงปลดระวาง” จาเบิ้มถามอยางแปลกใจ “ก็พวกนายเรือหญิงลาออกจากราชการหมดนะซี คงไปยุงกับพวกเจานายของกันเปนแน เรือ่ งนีม้ นั ใกลจะขาววอแลวนี่หวา” อึ่งอางทะเลยกมือปดปากหัวเราะ แลวพาเจาแหวไปทางหองพักของตนเรือ “กันสงสัยวาคุณหมอคงกําลังกระจู กระจีก๋ บั ตนเรืออยูใ นหอง ไปแอบดูปลุกใจเสือปาเลนดีกวา พวก นายเรือหญิง เจานายของกันไมใชพระอิฐพระปูนโวย อยูกลางทะเลอยางนี้ก็ตองวาเหวเปลาเปลี่ยวเปนธรรมดา เมื่อพวกเจานายของกันถูกสงมาอยูเรือลําเดียวกัน กามเทพก็ตองทํางาน กันสงสารก็แตตนหนเทานั้นที่ขาดคู ปานนีค้ งนอนซัดแขงซัดขาอยูใ นหอง” ตามเวลาที่กลาวนี้ บนสะพานเดินเรือและทีด่ าดฟาเรือ ‘จันทิมา’ เงียบกริบ พันจาและทหารเรืออีกคน หนึ่งถูกผูบังคับการสาวไลลงมาทองเรือ ทีส่ ะพานเดินเรือคงมีเรือเอกหญิงจันทิมากับ พ.ต. พลเพียงสองคน ทั้ง สองนั่งกอดกันอยูใกล ๆ กับ พังงาเรือ ปลอยใหเรือแลนไปตามเรือ่ ง นาน ๆ ผูบังคับการก็ลุกขึ้นไปดูเข็มทิศและถือทายเรือใหตรง ตามเข็ม “คุณติ๋มครับ” พลพูดยิ้ม ๆ และยกมือขวาเชยคางหลอนกมลงจูบแกมขวาของหลอนเบา ๆ “จันทิมาคือ สวรรคของผม ถาผมและพวกเราจะตองจากเรือลํานี้ไปแลว เราจะตองเสียใจไปจนวันตาย” หลอนสะทอนถอนใจ
“จากไปแลว คุณก็คงลืมติ๋มเทานั้น” “โถ จะลืมดวงใจของผมไดอยางไร เราไดรวมทุกขสุขกัน รวมรบกัน และรักกันบนเรือลํานี้ จนวันตาย ผมก็ลืมคุณติ๋มไมได” ทันใดนั้นเอง ทหารเรือคนหนึง่ ซึง่ มียศพันจาโท หัวหนาพนักงานสัญญาณประจําเรือ “จันทิมา” ได เดินเขามาในสะพานเดินเรืออยางรอนรน หนุมสาวผละออกจากกันทันที พ.จ.ท. จอย เสมอใจ หยุดยืนชิดเทาตรง ยกมือวันทยหัตถผูบังคับสาวอยางแข็งแรง “มีโทรเลขมาจากผูบังคับหมวดเรือสลุปครับ” เรื อ เอกหญิ งจั นทิ ม าลุ กขึ้นยืนรับความเคารพดวยการ วันทยหัตถตอบ แลวเอื้อมมือรับกระดาษ แบบฟอรมโทรเลขมาจากหัวหนาสัญญาณ หลอนเปดไฟฟาดวงเล็กขางพังงา คลีก่ ระดาษแผนนัน้ ออก อานขอ ความอยางพิจารณา หลอนก็อนุญาตให พ.จ.ท. จอยกลับไปได พลกลาวถามหลอนทันที “เรื่องอะไรครับ คุณติม๋ ” ใบหนาของผูบังคับการสาวเครงขรึมผิดปกติ “เรือดํ านํ้าของขาศึกลําหนึ่งไดโผลขึ้นมายิงเรือสลุปของเราจมไปหนึ่งลํา หางจากหนาเมืองจันทบุรี ๑๐ ไมลคะ ขณะนี้เรากําลังติดตามลาเรือดํานําลํ ้ านัน้ ผูบังคับหมวดเรือสลุปสั่งใหติ๋มคอยดักทําลายมันตามเสน ทางแถบนี้ อา….เรามีงานสําคัญทีจ่ ะตองทํากันอีกแลว” ผูบังคับการสงสัญญาณไปทีห่ อ งเครือ่ ง เพือ่ ใหเรือแลนเร็วขึน้ แตแลวจันทิมาก็แปลกใจเมื่อความเร็ว ของเรือไมไดเพิ่มขึ้นตามคําสั่งของหลอน สาวสวยเปดหีบเครื่องโทรศัพทซึ่งทําดวยเหล็กปองกันนําไม ้ ใหเขาไป ขางในออก แลวยกหูโทรศัพทออกมาจากเครือ่ งของมัน หมุนเลขอัตโนมัตติ อ ตรงไปยังหองเครือ่ งยนต สักครูหนึ่งก็มีเสียงหาว ๆ ของอาเสี่ยกิมหงวนพูดมา “ฮัลโล นี่ผูรักษาการแทนตนกลพูดครับ นั่นผูการใชไหม” “คะ ดิฉนั เอง บอกใหเล็กมาพูดกับดิฉันหนอยซีคะ” “พริ้มเพราหรือครับ กําลังหลับสบายอยูบนตักผมครับ” “อุย ตาย ปลุกใหลุกขึ้นซีคะ มีราชการสําคัญ” อีกฝายหนึ่งเงียบไป หลังจากนั้นสักครูจันทิมาก็ไดยินเสียงพริ้มเพราพูดกับหลอน “ติ๋มเรอะ อัว๊ เมาจังวะ แลวกําลังมีความสุข” “ไมมใี ครอยูท ห่ี อ งเครือ่ งเลยหรือ” “ไมมหี รอกติ๋ม อั๊วไลขึ้นไปหมด อัว๊ กับเฮียชวยกันคุมเครือ่ งเพียงสองคนเทานัน้ ” “ยุติเรื่องความสุขเสียที เรียกพรรคกลินลงมาประจําหนาที่ ฉันไดรับคําสั่งดวนใหลา เรือดํานําข ้ าศึก เรือสลุปของเราถูกลอบยิงจมไปลําหนึ่งแลว” “งั้นเรอะ อั๊วหายเมาแลวจะทํางานเดีย๋ วนี้ อยารายงานอัว๊ นะ เราตางมีผดิ ดวยกัน เวนแตตน หนคน เดียว”
ภายใน ๑๐ นาทีนน้ั เอง ‘จันทิมา’ ก็เริม่ ดํานําตามคํ ้ าสั่งของผูบังคับการสาว โผลกลองตาเรือขึน้ มาพน ระดับนํ้าเพียงหนึง่ เมตร นายทหารหญิงทุกคนหายเมาแลว ตางอยูใ นเครือ่ งแบบและเขาประจําตามหนาที่ ทหาร เรือทุกคนเขาประจําสถานีรบ ดร. ดิเรกกับเพือ่ นเกลอทัง้ สามยืนรวมกลุม กันอยูห นาทอตอรปโ ดหมายเลข ๑ ซึ่ง นายแพทยกาลั ํ งแกไขเครือ่ งอุปกรณของตอรปโ ดบางอยาง และเขาตั้งใจวาถาพบเรือดํานําข ้ าศึก เขาจะทําลายมัน ดวยตอรปโ ดติดระเบิดปรมาณู แสงจันทรสองสวางไปทั่วทุกหนแหง ‘จันทิมา’ เลิกการติดตอโดยทางวิทยุอยางเด็ดขาด เพราะกลัววา ขาศึกจะดักฟงและรูตาแหน ํ งเรือ ‘จันทิมา’ ผูบังคับการสาวยืนอยูที่กลองตาเรือ นาน ๆ ก็ผลักกลองขึ้นแลว สํารวจทองทะเลทุก ๆ ดาน ทะเลเรียบปราศจากคลื่นลม เมฆฝนผานไปหมดแลว จากแสงจันทรอันสวางนวล กลองตาเรือชวยใหผูบังคับการสาวแลเห็นเรือดํ านํ้ าขนาดใหญของ คอมมิวนิสตลําหนึ่งโผลขึ้นมาจากใตนํ้าดวยความเร็วสูง มันแลนขนานกับเรือ ‘จันทิมา’ อยูห า งจากเรือ ‘จันทิมา’ ๑,๔๐๐ เมตร อันเปนระยะแมนยําของตอรปโ ด หลอนรองตะโกนบอกใหทกุ คนทราบวาเรือดํานําของข ้ าศึกโผล ขึ้นมาแลว แลวจันทิมาก็สั่งใหตนหนซึ่งทําหนาทีเ่ ดินเรือเปนนายยามเรือเดินหยุดเครือ่ งพรอมกับเลีย้ วขวา เพือ่ ใหหวั เรือ ‘จันทิมา’ ตรงกับดานขางของเรือดํานําข ้ าศึกเมื่อลอยตัวขึ้นมาเต็มที่ เรือเอกหญิงจันทิมาเฝามองดูกลองตาเรือตลอดเวลาแลวหลอนก็รอ งออกคําสั่ง “ตอรปโดหมายเลข ๑ เตรียมยิง” ดร. ดิเรกยิม้ เล็กนอย ทวนคําสั่งแบบทหาร “ตอรปโดหมายเลขหนึ่งพรอม” เสี่ยหงวนกับนิกรตางบรรเลงเพลงเบา ๆ ทามกลางความสงบเงียบในหองบังคับการ “แตแร แทแร แทแหรแทแร แทแรแทรี้ แท….แลม” พลจุปากดุเพื่อนเกลอทั้งสอง “อะไรวะ” อาเสี่ยยักคิ้วใหพล “ก็ตอ งมีแบ็คกราวนนดิ หนอย ตอนนีก้ าลั ํ งตืน่ เตนนีห่ วา” นิกรยกมือตบหลังนายแพทยหนุมเบา ๆ “ปลอยใหดีนะหมอ อยาใหปลาแขยงเอาไปแดกเสียกอนละ” เสียงผูบังคับการสาวออกคําสั่งลั่น “ยิง” ดร. ดิเรกกดปุมไฟฟาทันที ตอรปโ ดบรรจุระเบิดปรมาณูพงุ ปราดออกจากทอของมันอยางรวดเร็วและ วิ่งตรงไปยังเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกดวยความเร็ว ๖๐ ไมล ลึกจากผิวนํา้ ๘ ฟต ขณะนี้เรือดํานําของข ้ าศึกกําลังเตรียมการโรยทุน ระเบิดแมเหล็กตามคําสั่งที่ไดรับมอบหมายมา ขณะที่ ทหารประจําเรือดํานํากํ ้ าลังทยอยกันขึ้นมาบนดาดฟา ตอรปโ ด ๒๑ นิว้ ติดระเบิดปรมาณูของเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็พุงชนตอนกลางเรือดํานําของข ้ าศึกทางดานขวาเต็มเหนี่ยว
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับคลังแสงใหญ ๆ ระเบิดขึน้ พรอมกัน เรือดํานําปรมาณู ้ อันทันสมัย แหลกละเอียดเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยปลิววอนขึ้นไปในอากาศพรอมกับมีแสงเพลิงสวางจาไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจาก นั้นก็มีการระเบิดติดตอกันอีกหลายครัง้ จากกลองตาเรือ เรือเอกหญิงจันทิมาไดแลเห็นอวสานของเรือดํานําของข ้ าศึกอยางถนัด ทุกสิ่งทุกอยาง จมหายไปในทะเล ไมมอี ะไรเหลืออยูบ นพืน้ นํ้าอีกเลย แมแตทหารสักคนเดียวก็ไมปรากฏ จันทิมารองไชโยเสียงลั่น บรรดานายทหารหญิงและทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ตางเปลงเสียง ไชโยกึกกอง แสดงความปติยินดีในชัยชนะอันงดงามและงายดาย เรือเอกหญิงรจิตตนเรือสาว วิง่ เขามากอดนาย แพทยหนุมแฟน ของหลอนตอหนาใคร ๆ แลวหลอนก็จูบแกม ดร. ดิเรกดังฟอด “คุณหมอขา ตอรปโ ดของคุณหมอวิเศษเหลือเกินคะ” นายแพทยหนุมยิ้มแหย ๆ “อยาชมผมเลยครับคุณจิต ผมเปนคนยิงเทานั้น ผูการเปนคนกะระยะยิงและสั่งยิง ชมเขาเถอะครับ” บรรดานายทหารหญิงตางพากันเขาไปหาผูบังคับการสาวและกลาวชมเชยจันทิมาอยางจริงใจ จันทิมา ยิ้มแปนภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว หลอนสัง่ ตนเรือใหรายงานไปกองเรือทราบโดยดวนและรายงานไปใหผบู งั คับ หมูเรือดํานําทราบด ้ วย ’จันทิมา’ ไมไดโผลขน้ึ เหนือนํา้ คงแลนตอไปดวยความเร็วประมาณ ๑๒ น็อต อาเสี่ยกิมหงวนกับ นิกรแยงกันดูกลองตาเรือ แอ็คทาทางเปนผูบังคับการเรือลํานี้และตะโกน สั่งงานตลอดเวลา แตไมมีใครปฏิบัติ ตามคําสั่งนอกจากหัวเราะกันอยางครื้นเครง หลังจากนั้นไมถึงครึ่งชั่วโมงผูบังคับการสาวก็ไดรับคําสั่งจากผู บังคับหมูเ รือดํานําให ้ นําเรือ ‘จันทิมา’ กลับฐานทัพเรือดํานําชั ้ ่วคราวที่เกาะหมากในคืนวันนี้ พอเรือเปลี่ยนทิศทางบายหนาไปยังเกาะหมาก นิกรซึ่งกํ าลังสองกลองตาเรือตรวจทองทะเลก็รอง เอะอะเอ็ดตะโรขึ้น ดัง ๆ พบเรือขาศึก ๒ ลํา ตอรปโ ดหมายเลข ๑ และ ๒ เตรียมยิง” เรือเอกหญิงจันทิมาหนาตืน่ “จริง ๆ หรือคะ คุณนิกร” นิกรขมวดคิ้วยน “จริง ๆ ครับ ใหฟา ผารากเลือดออกมาเปนปบ ๆ ซีเอา สองลํากําลังแลนตรงมาทางเรือเรา” ตนเรือถามขึน้ ทันที “ระยะหางแคไหนคะ อยูไ กลจากเรือเรากีเ่ มตร” นิกรยิ้มแหง ๆ “ไมเกินสองเมตรครับ” พวกนายทหารหญิงหัวเราะขึน้ พรอม ๆ กัน ผูบังคับการสาวพูดพลางหัวเราะพลาง “ถาสองเมตรเรือเราก็ถกู กระแทกพังไปแลว” นิกรสะดุงโหยง
“๒,๐๐๐ เมตรครับ ผมพูดผิดไป คุณไมเชื่อมาดูกลองซีครับ เรือรบขาศึกจริง ๆ ถาไมใชเรือรบ ผมจะ ใหกระทืบฟรี ๓ ที” ผูบังคับการสาวเดินเขามาที่กลองตาเรือ แลวผลักกลองขึ้นกมตัวลงจับมือหมุนวัดระยะแลวมองดู กลองตาเรืออยางสนใจ ภาพทีป่ รากฏในกลองคือเรือรบ ๒ ลําจริงตามทีน่ กิ รพูด เปนเรือดํานําแบบเดี ้ ยวกัน รูป รางเหมือนกันทั้ง ๒ ลํา ผูบังคับการสาวหัวเราะหึ ๆ เงยหนาขึน้ แลวดึงกลองตาเรือ นิกรมองดูหลอนแลวกลาวขึน้ อยางรอนรน “เอาซีครับ ผูการ ยังจะยืนยิ้มอยูอีก ประเดี๋ยวมัน เลนงานเรากลายเปนผีเฝาทะเลไปตามกัน” หลอนหัวเราะราเริง “ถาดิฉันสั่งยิงเรือสองลํานี้ อยางไรก็คงไมผิดเพราะอยูในระยะแมนยําของตอรปโ ด แตดฉิ นั จะตองถูก ขึ้นศาลและถูกยิงเปาเพราะเรือรบสองลําทีค่ ณ ุ แลเห็นคือเรือรบของราชนาวีเรา” นิกรทําคอยน “ทําไมคุณรูละ” หลอนยิ้มใหเขา “นายทหารเรือทุกคนก็ตองรูจักเรือรบของเรา ถึงแมวาเปนเวลากลางคืนแลเห็นแตไกลก็ตองจําไดคะ เรือสองลําคือเรือปราบเรือดํานํ้า ลําหนึ่งคือเรือประแสและอีกลําหนึง่ คือเรือทาจีนคะ คุณมองดูกลองตาเรืออีก ครั้งสิคะ จะเห็นหมายเลข ๑ ทีห่ วั เรือทาจีน และเลข ๒ ทีห่ วั เรือประแส” นิกรดีดมือแปะ “ถายังงั้นงวดคํ่าพรุงนี้ เลขทายสองตัวคงออกเลข ๑๒ แนนอน นี่ถาผมอยูบนบก ผมคงจะกวาน ซือ้ ลอตเตอรีเ่ ลขทายตัว ๑๒ เลขนี้สวยดวยนะครับ” เรือเอกหญิงจันทิมาสั่งตนเรือใหนําเรือขึ้นเหนือนํ้าทันที หลังจากนั้นเพียงครูเดียว ‘จันทิมา’ ก็สง สัญญาณไฟติดตอกับเรือปราบเรือดํานําทั ้ ้งสองลํา ผูบังคับการ ร.ล. ทาจีน และ ร.ล. ประแสไดแสดงความยินดี ตอหลอนกับ ดร. ดิเรกเทาทีส่ ามารถจมเรือดํานําของข ้ าศึกไดอีกลําหนึง่ และขออวยพรใหการเดินทางกลับเกาะ หมากจงปลอดภัย การรุกรานของคอมมิวนิสตสน้ิ สุดลงแลว กองทัพภาคีซีโตทั้งสามเหลาทัพไดหลั่งไหลเขามาในประเทศไทยตามสัญญาการชวยเหลือกัน ทีด่ อน เมืองเต็มไปดวย เครือ่ งบินประจัญบานของซีโตชาติตา ง ๆ จอดเตรียมพรอมอยูใ นลานบินทางฝายทหารตลอด ๒๔ ชั่วโมง อาวไทยและทะเลหลวงนอกนานนํ้าของไทย มีกองเรือรบซีโตแลนไปมา ซึ่งในจํานวนนีม้ เี รือ บรรทุกเครื่องบินของนาวีอเมริกันปนอยูดวย สวนกําลังทหารราบก็ถูกสงมาประจําประเทศไทยมีจํานวนไมนอ ย พรอมดวยอาวุธจรวดขามทวีป ระเบิดปรมาณู เครื่องบินทิ้งระเบิดรัศมีทางไกล เรือดํานําแบบทั ้ นสมัย รถถัง ขนาดหนัก ฝายคอมมิวนิสตไดรแู ลววา สมรรถภาพของกองทัพไทยทั้งสามทัพในปจจุบันนี้ มีความเขมแข็งกาว หนาอยางรีบรุด ผลของการชิมลางปรากฏวาฐานทัพจรวดอันมีคาของฝายแดง ถูกหนวยกลาตายของไทยทําลาย ยอยยับ การรุกรานทางทะเล ทําใหกองทัพเรือคอมมิวนิสตเสียหายราวกับเกิดสงครามจริง ๆ ราชนาวีไทยเสีย
เรือสลุปเกา ๆ ไปเพียงลําเดียว สวนขาศึกเสียเรือพิฆาตชั้น ๑ รวม ๕ ลํา เรือดํานํา้ ๒ ลํา และเรือลาดตระเวณ ประจัญบานขนาดใหญอีก ๑ ลํา การรุกรานทางอากาศคอมมิวนิสตเสียเครือ่ งบินประจัญบานและเครือ่ งบินแบบ อื่น ๑๔ เครือ่ ง กองทัพอากาศไทยเสียเครื่องบินไปเพียง ๓ เครือ่ ง เมื่อภัยจากคอมมิวนิสตสิ้นสุดลง พระนครก็กลายเมืองสวรรคเหมือนเชนเดิม ประชาชนอุน หนาฝาคัง่ ประกอบกิจการงานตามปกติ อาคารบานเรือนทีถ่ กู อาวุธจรวดทําลายก็ไดรับการกอสรางใหมหรือซอมแซมใหดี ขึ้น คณะรัฐมนตรีไดมีคาสั ํ ่งใหเลิกกองบัญชาการปองกันพระนครแลว เพราะไมมีความจําเปนอะไรอีกทีจ่ ะตอง สะสมกําลังไวทั้ง ๓ ทัพ ฉากสุดทายของเราเปดขึน้ ทีท่ า ราชวรดิษฐในตอนเย็น วันนัน้ ทหารเรือนาวิกโยธิน ๒ กองพัน และทหารเรือกองยุทธการจากเรือรบตาง ๆ ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ได ตั้งแถวเปนตอนหมวดมีความเปนระเบียบเรียบรอย ลูกนาวีเหลานีแ้ ตงเครือ่ งฝก สวมหมวกเหล็กถือปนเล็กยาว สวมดาบพรอมมองดูสงาผาเผยนาเกรงขาม มีผบู ญ ั ชาการยืนอยูห นาแถวรอคอยตอนรับ พณฯ ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุดซึ่งจะมาประกอบพิธีประดับเหรียญกลาหาญในเวลา ๑๖.๐๐ น. ตรง ภายในเตนทดานตะวันตกรวม ๔ หลัง ซึ่งอยูดานหลังแทนที่เคารพเต็มไปดวยแขกผูมีเกียรติ คณะ ทูตานุทูต พระบรมวงศชั้นผูใหญ คณะรัฐมนตรี นายทหารบก เรือ อากาศชั้นนายพล พอถาคหบดี ผูม เี กียรติ ตลอดจนบุตรภรรยาบิดามารดาของผูที่จะไดที่ประดับเหรียญกลาหาญ อันเปนเกียรติสงู สุด ดอนกลางของแถวทหารเรือ มีนายทหารเรือชัน้ ผูใ หญและผูน อ ยแตงเครือ่ งฝกยืนรวมกลุม กันอยูไ มตา่ํ กวา ๓๐ คน ซึ่งสี่สหายของเรากับเจาแหวอยูในจํานวนนีด้ ว ย พล นิกร กิมหงวน แตงเครือ่ งแบบนาวาตรี อยาง สงา ดร. ดิเรก แตงเครือ่ งแบบนาวาเอก สวนเจาแหวแตงเครือ่ งแบบจาเอก สี่สหายไดรับยศทหารทั้งสามเหลา เพือ่ ตอบแทนคุณงามความดีของเขา มีสิทธิ์แตงเครื่องแบบทหาร บก เรือ และอากาศไดทุกเวลาและทุกโอกาส ทั้งสี่คนกลายเปนวีรบุรุษผูยิ่งใหญของชาติไทยไปแลว เบือ้ งหลัง แหงพฤติการณของหนวยกลาตายนับตั้งแตการเดินทางไปทําลายฐานทัพจรวดของขาศึกไดถูกเปดเผยเปนทาง การเมือ่ สองสามวันนี้ หนังสือพิมพรายวัน ทุกฉบับตางลงขาวอยางละเอียดพิสดาร พรอมดวยรูปถายของ สี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และเจาแหว โดยเฉพาะการจมเรือขาศึกนั้นเปนวีรกรรมอันยอดเยี่ยม หนังสือพิมพไดชมเชยผูบังคับการสาวและนายทหาร หญิงแหงเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ดวย ซึ่งทางราชการไดแถลงความจริงใหประชาชนทราบแลว ณ บัดนีเ้ รือเอกหญิงจันทิมากับนายทหารหญิงประจําเรือ ‘จันทิมา’ อีก ๔ คน ไดยืนอยูขาง ๆ สี่สหาย ของเราเตรียมตัวรับเหรียญกลาหาญจากพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ทุกคนมีสีหนาสดชื่นยิ้มแยมแจมใส ไปตามกัน สําหรับผูบังคับการสาวนั้นกําลังเปนนายทหารเรือทีเ่ ดนทีส่ ดุ ในราชนาวี ใคร ๆ ก็กลาวขวัญถึงหลอน เสียงแตรเดี่ยวสัญญาณเตรียมตัวดังขึ้น เมือ่ รถยนตของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดเลี้ยวเขามา ในเขตทาราช วรดิษฐ โดยมีรถสารวัตรทหารบกติดตามมาสองคัน พล. ร.ท. หลวงตอรปโ ดคําราม รองผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการไดวง่ิ ออกไปยืนหนาแถวทหารเตรียม กระทําความเคารพ เมื่อคาดิลแล็คเกงเลี้ยวเขามาในสนามผานเตนทแขกผูมีเกียรติตรงมายังแทนรับความเคารพ ทานนายพลเรือก็รอ งตะโกนบอกแถวดวยเสียงอันดัง
“ทําความเคารพทานผูบัญชาการทหารสูงสุดขางหนา วันทยา….วุธ” เสียงเพลงมหาชัยจากกองแตรวงทหารเรือดังขึน้ ทันที บรรดาแขกผูมีเกียรติตางลุกขึ้นยืน ทหารที่ยืน อยูในแถวกระทําวันทยาวุธอยางแข็งแรง หลวงตอรปโดฯ ดึงดาบออกจากฝกวิ่งตรงเขาไปยังแทนที่รับความ เคารพ ในเวลาเดียวกับที่พณฯ ทานผูบัญชาการสูงสุดขึ้นไปยืนรับความเคารพทหาร พอจบเพลงทานนายพลเรือ ก็รายงานตนและจํานวนทหารใหทราบตามระเบียบแลวถอยออกมา ทานผูบัญชาการทหารเรือ นายทหารชั้นผูใหญอีกหลายคนไดเขาไปยืนรวมกลุมอยูขางแทนรับความ เคารพ หลวงตอรปโ ดฯ บอกแถวเรียบวุธ ตอจากนั้นแมทพั เรือก็อา นรายงานการปฏิบตั กิ ารอันกลาหาญของเรือ ดํานํา้ ‘จันทิมา’ โดยยอ นับตั้งแตพาศาสตราจารยดิเรกกับคณะออกจากเกาะหมากทําการสูร บกับหมูเ รือรบขาศึก จมเรือลาดตระเวนประจัญบานไดหนึ่งลํา และรอดพนอันตรายจากหมูเ รือพิฆาตของขาศึกไดอยางหวุดหวิด ตอ มา ‘จันทิมา’ จมเรือพิฆาตขนาดใหญไดอกี ๑ ลํา หลังจากนั้น ‘จันทิมา’ ก็คนพบเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกซึ่งดํา นิ่งอยูกนอาว ใชอาวุธจรวดโจมตีพระนคร ดร. ดิเรกกับคณะไดชวยกันทําลายเรือดํานําลํ ้ านัน้ จนได ตอมา ‘จันทิ มา’ ไดทําลายเรือดํานํ้าขาศึกไดอีกลําหนึ่ง ทางกองทัพเรือจึงขอพระราชทานเหรียญกลาหาญใหแกหนวยกลา ตายทั้ง ๔ คน และคณะนายทหารหญิง ๕ คน ซึง่ เปนเจาหนาทีป่ ระจําเรือดํานํา้ เมื่อแมทัพเรืออานรายงานจบลงแลว พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดก็กลาวตอบทางเครื่องกระจาย เสียง มีใจความวา ทานรูสึกซาบซึ้งใจอยางยิ่งในสมรรถภาพของกองทัพเรือเราที่สามารถทําความเสียหายใหแก ขาศึกไดอยางมากมาย และทานรูสึกเปนเกียรติอยางยิ่ง เทาที่กองทัพเรือไดเชิญทานมาเปนประธานในพิธีประดับ เครื่องราชอิสริยาภรณอันสําคัญยิ่งนี้ ในที่สุดทานหวังวา พี่นองทหารเรือทุกคนคงจะยินดีเสียสละเลือดเนื้อและ ชีวิตเพื่อประเทศชาติของเรา และขออวยพรใหทหารเรือทั้งหลายมีความสุขความเจริญทั่วหนากัน จบคําปราศรัยของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด หลวงตอรปโ ดฯ ก็บอกแถวกระทําวันทยาวุธอีก ครั้งหนึ่ง หลังจากนั้น ทานผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการก็อา นชือ่ ผูม สี ทิ ธิไดรบั เหรียญกลาหาญเปนคนแรกคือ น. อ.ศาสตราจารยดเิ รก ณรงคฤทธิ์ นายแพทยหนุมเดินออกมาจากกลุมนายทหารอยาง แข็งแรง ทานผูบัญชาการลงมาจากแทนรับความ เคารพเมื่อ ดร. ดิเรกเขามาหยุดยืนวันทยหัตถเบือ้ งหนาทาน ทานก็เอือ้ มมือหยิบเหรียญกลาหาญในพานทองที่ นายทหารเรือคนหนึง่ ถือยืนอยูข า ง ๆ ทานติดอกเสื้อใหนายแพทยหนุมและยื่นมือใหสัมผัส ทามกลางเสียงตบมือ ของบรรดาทูตานุทตู และแขกผูม เี กียรติ น.ต. พล พัชราภรณ น.ต. นิกร การุณวงศ น.ต. กิมหงวน ไทยแท ตางออกมารับการประดับเหรียญจาก พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดทีละคน ตามรายชื่อที่ถูกเรียก หลังจากนั้น เรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน ก็ ออกมาหาทานผูบัญชาการ ซึ่งคราวนี้เสียงตบมือดังสนั่นหวั่นไหว พวกทูตตางประเทศตื่นเตนสนใจไปตามกัน พากันชะเงอคอมองดู ชางภาพหนังสือพิมพแยงกันถายภาพผูบังคับการขณะที่ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ประดับเหรียญกลาหาญให เรือโทหญิงรจิต เรือโทหญิงเบญจมาศ เรือโทหญิงพริม้ เพรา และเรือโทหญิงภาวินคี นสุดทาย บรรดา นายเรือหญิงทัง้ ๕ คนเต็มไปดวยความภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว
พิธีประดับเหรียญกลาหาญไดสิ้นสุดลงในทามกลางความมีเกียรติ หลังจากพณฯ ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุดขึ้นรถกลับ บรรดาทหารเรือก็แยกยายกันออกจากแถว บางก็ไปลงเรือกลับเรือรบของตน พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกหายไปแลว สวนนายทหารหญิงทั้ง ๕ คน ตกอยูในวงลอมของพวกนายทหารเรือที่พา กันมาแสดงความยินดีดวยนําใสใจจริ ้ ง อยางไรก็ตาม ผูบังคับการสาวกับเพื่อน ๆ มีทา ทางรอนรนผิดปกติ ตางจําใจพูดคุยกับพวกนายทหาร อยางเสียไมได แลวก็พากันแหวกกลุมนายทหารเดินไปทางเขื่อนริมนํ้า “สงสัยวาเขาพยายามจะหลบหนาเรา” ผูบังคับการสาวพูดกับเพื่อน ๆ ของหลอน “ชวยกันหาเถอะ เรา ตองเอาตัวเขากลับไปเรือกอน ตองพูดกันใหรเู รือ่ งกอนทีเ่ ขาจะจากเราไป ถาพบตัวก็ตอ งฉุดเอาไปเรือเราเลย” ทันใดนั้นเอง นายทหารหญิงทัง้ ๕ คน ก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกัน ตางแลเห็นพลกับนันทานัง่ คูก นั อยูตอนหนารถแพ็คการดเกง โดยมีนกิ รกับประไพ ดร.ดิเรกกับประภานัง่ อยูข า งหลัง สวนรถดอดจเกงที่ตามมา นั้น เจาคุณปจจนึกฯ ทําหนาทีเ่ ปนคนขับนัง่ คูก บั เจาแหว อาเสีย่ กิมหงวนกับนวลลออนัง่ อยูข า งหลัง รถทัง้ สอง คันกําลังแลนออกไปจากทาวรดิษฐ นายทหารหญิงทัง้ ๕ คนยืนคอตกไปตามกัน
จบบริบูรณ