samgler-138 BOOK 6 END

www.samgler.org

หองสมุดหนังสือเกา จรวดถลมเมือง (เลม ๖ จบ)

พล * นิกร * กิมหงวน เจาของหนังสือ อาจารยกิกติ ติพล หวังคณาลาภ เอื้อเฟอ ไฟลเอกสาร โดย คุณสมชัย เกษมสมพร แปลงเปนไฟล pdf โดย โกหลังวัง “ใจเย็น ๆ ครับคุณติ๋ม อีกสักครูฝูงบินประจัญบานคงมาชวยเรา” ผูบังคับการสาวรูสึกกระดากอายเขาอยางยิ่ง เมื่อถูกเขา กอดรัดหลอนเสียจนแนน “ปละ—ปลอยดิฉันซีคะ” พลคลายมือที่กอดหลอนออกดวยความเสียดาย ในเวลาเดียวกันนัน้ เอง จาโทในเครือ่ งแบบคนหนึง่ ก็ เดินเขาในหอง บังคับการและตรงเขามาหาเรือเอกจันทิมา จาโทผูนี้เปนพนัก- งานโซนารประจําเรือดํานํ้า

‘จันทิมา’ เขาหยุดยืนชิดเทาตรงเบือ้ งหนาผูบ งั คับการสาว แลวสงแบบฟอรมวิทยุโทรเลขฉบับ หนึง่ ซึ่งแปลรหัส เรียบรอยแลวใหหลอน “ผมสงขาวทางโซนารติดตอกับเรือประแสครับและเรือ ประแสตอบมาวา ไดวิทยุถึงผูบังคับฝูงบิน นอยที่จันทบุรีแลว เครือ่ งบินประจัญบานของเรากําลังเดินทางมานี”่ เรือเอกหญิงจันทิมายิ้มออกมาไดอนุญาตใหจาโทกลับไปประจําทํางานแลวหลอนก็อานดูขอความใน วิทยุโทรเลขนั้นซึ่งความจริงมันคือโซนารไมใชวิทยุ เพราะเรือดํานําที ้ ่ดาอยู ํ ในนํ้าไมอาจจะใชวิทยุไดตองสงโซ นารแทน อานจบหลอนก็มองดูคณะพรรคสี่สหาย “มีหวังรอดตายแลวคะพวกเรา ฝูงบินประจัญบานของเราทีจ่ นั ทบุรกี าลั ํ งเดินทางมาชวยเราแลว” เสียงทุนระเบิดนํ้าลึกระเบิดขึ้นอีก คราวนีเ้ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ มีอาการสั่นสะเทือนแบบจะแตกออกเปน เสี่ยง ๆ ขาวของแตกหักเสียหายหลายชิ้น ชิน้ ระเบิดของทุน ระเบิดนําลึ ้ กทําใหเรือทะลุอกี แหงหนึง่ ซึ่งคราวนี้ รอยทะลุกวางใหญมาก ผู บังคับการสาวสั่งใหปดหองที่ทะลุคือหองตอรปโดทันที ตนเรือ กับทหารเรือตาง ทํางานแคลวคลองวองไวที่สุด เรือพิฆาตทั้ง ๓ ลํา ซึ่งอีกลําหนึง่ เปนเรือของผูบ งั คับหมู รวมทัง้ หมด ๔ ลําดวยกัน ไดทาการโจมตี ํ เรือ ดํานํ้าเปนพัก ๆ บางทีก็หยุดคนหาตําแหนงเรือดํานําให ้ แนนอนเสียกอนจึงทิง้ ระเบิดนําลึ ้ กลงไป นายทหารเรือ พิฆาตขาศึกตางมุงหมายที่จะลาเรือดํานํา้ “จันทิมา” ใหได เพราะเรือดํานําลํ ้ านีไ้ ดจมเรือลาด ตระเวนประจัญบาน ของเขาอยางทะนงองอาจ ดวยตอรปโ ด พิเศษ ซึง่ มีอํานาจระเบิดอยางรายแรงราวกับตอรปโ ด ๒๐ ลูก ที่ยิงถูกเปา หมายพรอม ๆ กัน อยางไรก็ตามขาศึกไมมีแผนที่ใตทะเล ถึงเครื่องมือพิเศษคนพบวัตถุที่อยูใตทะเลก็อาจจะเปนหินใตนาํ้ หรือฝูงปลาก็ได การที่เรือดํานํ้า “จันทิมา” กบดานนิ่งเฉยอยูกนทะเลโดยไมเดินเครื่องจึงยากที่นายทหารเรือ ขาศึกจะคนหาไดนอกจากทิ้งระเบิดนําลึ ้ กอยางเดาสุม ในที่สุด เรดารอากาศบนยอดเสากระโดงเรือพิฆาตขาศึก ทั้ง ๔ ลํา ก็จบั เครือ่ งบินของเราไดซง่ึ กําลัง บินเกาะหมูบายโฉมหนาตรงเขามาในระยะตําอย ่ างรวดเร็ว ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําสั ้ ่ง หมูเ รือพิฆาตเลิกโจมตีเรือดํา นํ้าและเตรียมตอสูอากาศยานทันที เรือพิฆาตแหงนาวีแดงทั้ง ๔ ลํา ตางเขารวมหมูก นั เปน ขบวน เพือ่ ตองการอานุภาพในการยิงของ ปตอ. ใหเปนกลุม เปนกอน ณ บัดนีฝ้ งู บินประจัญบานแบบ เอฟ. ๘๔ ของฝูงบินนอยจันทบุรรี วม ๑๙ เครือ่ ง ได เดินทางมาถึงแลว บินเกาะหมูกันมา ๒ หมู ๆ ละ ๙ เครือ่ ง ในระยะสูงจากระดับนําทะเลเพี ้ ยง ๑,๐๐๐ ฟตเทานัน้ แตลําแรกที่บินนําหนามาในระยะหางนั้นบินสูงไมตํากว ่ า ๓,๐๐๐ ฟต นักบินผูข บั ขีค่ อื ผูบ งั คับฝูงนัน่ เอง จากแสงสวางของดวงจันทรในคืนขึน้ ๑๒ คํา่ ชวยใชผบู งั คับฝูงมองแลเห็นขบวนเรือพิฆาตของขาศึก ในระยะไกล เขา ออกคําสั่งทางวิทยุใหนักบินทุกคนเตรียมโจมตีเปาหมาย เมือ่ เครือ่ งบินของเขาบินอยูเ หนือหมู เรือพิฆาตผูบังคับฝูงก็ยิงพลุสองแสงทันที

ทองทะเลสวางจาราวกับกลางวันมองเห็นเรือพิฆาตทั้ง ๔ ลํา อยางถนัด ปตอ. ของเรือพิฆาตระดมยิง เครื่องบินของ ผูบังคับฝูงราวกับหาฝนดวยกระสุนสองวิถีเปนทางยาว ทันใด นัน้ เอง เอฟ. ๘๔ ก็แตกแยกจากหมู ดําดิ่งลงโจมตีเรือพิฆาต ดวยลูกระเบิด ดวยอาวุธจรวด และดวยปนกลอากาศ กําลังรบของไทยสมัยนี้ทั้งสามทัพยอมทํางานประสาน กันเปนอยางดีและรวดเร็วทันใจ เพราะมีการ ฝกซอมและติด ตอกันอยูเ สมอ อาวุธจรวดของฝูงบินเอฟ. ๘๔ ทําใหเรือพิฆาต อันเปนเรือของผูบ งั คับหมูร ะเบิด ตอนกลางลําเรือ และจมลงอยางรวดเร็ว ลูกระเบิดทําลายขนาดกลางถูกทิ้งลงมาอีก ใน เวลาไล ๆ กันเรือพิฆาต อีก ๓ ลําก็ถูกระเบิดและจรวดเสียหาย ยับเยินถึงกับแตกแยกออกจากขบวน ปตอ. ของเรือพิฆาตยิงถี่ยิบ กระสุนปนถูกนักบินคน หนึ่งบาดเจ็บสาหัส เรืออากาศตรีหนุม หมดความ สามารถที่จะ ทําการรบไดตอไป เขาพูดวิทยุรายงานใหผูบังคับฝูงทราบขอ อนุญาตนําเครือ่ งบินชนเรือพิฆาต ขาศึก “ผมถูกยิงที่ทองสองแหง ผมกลับฐานทัพไมไดครับ และกําลังจะหมดแรงอยูแลว โปรดอนุญาตใหผม นําเครื่องบิน ของผมชนเรือพิฆาตขาศึกเถอะครับ” ผูบังคับฝูงรูด วี า ถาเขาขัดของไมอนุญาตเสืออากาศหนุม ก็คงจะดือ้ ดึงชนเรือรบขาศึกจนได ดังนัน้ เขา จึงอนุญาตทันที “เอาเลยนองชาย ชนมันใหแหลก ไวลายเลือดทหาร อากาศ” เอฟ. ๘๔ เครือ่ งนัน้ ดําดิ่งลงไปและวิ่งเปนขนานกับพื้น นํ้าตรงเขาไปหาเรือพิฆาตลําหนึ่งทางกราบ ซายดวยความเร็วสูงสุด ทหารเรือขาศึกพยายามใชปนกลตอสูอากาศยานยิงสกัดกั้น แตเครือ่ งบินประจัญบาน ของเราใกลเรือพิฆาตเขามาตามลําดับ ในที่สุด เอฟ ๘๔. ก็พงุ เขาชนสะพานเดินเรืออยางรุนแรง เกิด การระเบิด ขึ้นสนั่นหวัน่ ไหว เรือพิฆาตของขาศึกลําที่สองจม ลงสูกนทะเลอาวไทยทันที พลุสองแสงดับไปแลว แตเรือพิฆาตทีเ่ หลืออยูอ กี ๒ ลํา กําลังตกเปนเหยื่อพระเพลิง การโจมตีของฝูง เครื่องบินประจัญบานไดเปนไปอยางดุเดือด เสืออากาศทั้งหลายลวนแตกลา หาญเด็ดเดีย่ ว เอฟ. ๘๔ บางเครือ่ ง จิกหัวลงกราดปนกล ใน ระยะตํ่าบินเฉียดสะพานเดินเรือไปอยางหวุดหวิด โดยไมหวาด หวัน่ ตอกระสุน ปตอ. ซึ่งระดมยิงตลอดเวลา เครือ่ งบินของ เราเครือ่ งหนึง่ ถูกยิงชํารุดตองผละจากการรบ เมือ่ ผูบ งั คับฝูง ไดรับรายงาน จากนักบินทางวิทยุจึงสั่งใหนาเครื ํ อ่ งบินกลับฐาน ทัพทันที เรือพิฆาตอีกลํ าหนึ่งถูกลูกระเบิดตอนทายเรืออยางจังทําใหสวนทายเรือพิฆาตลํานั้นขาดสะบั้นและ เรือเริ่มจมนํ้าอยาง รวดเร็ว ทหารเรือขาศึกวิ่งพลาน กระสุนปนกลอากาศและปน จรวดสังหารแดงลมตายเกลือ่ น กลาด เรือพิฆาตที่เหลืออยูอีก เพียงลําเดียวแลนเอียงขวาและสายไปมา ฝูงเครือ่ งบินไอพน ประจัญบานของเรา ติดตามโจมตีไมลดละ และเปนการโจมตีในระยะตํา่ สะพานเดินเรือถูกปนจรวดพังพินาศ เพลิงไหมลุก ลามไป ทั่วลําเรือแลว แสงเพลิงสวางจาไปไกล ปตอ. เรือพิฆาตหยุดยิงแลว ในเวลาเดียวกันนีเ้ องฝูง บินนาวีจากฐานทัพสัตหีบประมาณ ๓๐ เครือ่ งก็ เดินทางมาถึง นักบินทั้งสองฝายตางติดตอกันดวยวิทยุ เสียงเครือ่ งยนตไอพน ดังเฟยวฟาวเหนือทองทะเลอาว ไทย แตกอนที่ฝูงบินนาวีจะได ทําการโจมตีเรือพิฆาตลําสุดทายเรือพิฆาตลํานัน้ ก็เกิดระเบิดขึน้ อยางรุนแรง “ตูม”

เรือพิฆาตลํานั้นกลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยแหลกละเอียดฝูงเครื่องบินประจัญบานของเราตางบินเกาะหมู เลี้ยวขวาเปนวงกวาง ทําการคนหากองทัพเรือรบของขาศึกตอไป บรรดาเสือ อากาศทั้งหลายตางตื่นเตนยินดีไป ตามกัน เทาที่ขาศึกตองเสีย เรือพิฆาตชั้นเยี่ยมแบบทันสมัยถึง ๔ ลํา ชั่วเวลาไมถึงหนึ่ง ชัว่ โมงของการสูร บ และ ทหารเรือขาศึกอาจจะเสียชีวิตหมด ถึงแมจะลอยคออยูในทะเลก็คงจมนําตายเพราะไม ้ มโี อกาสทีจ่ ะไดรบั ความ ชวยเหลือจากใคร ฝูงเครื่องบินไอพนประจัญบานกลับไปแลว อาวไทย ตอนที่เปนยุทธบริเวณสงบเงียบ แสงจันทรสอ ง สวางนวลไป ทั่วทุกแหง ณ บัดนีเ้ รือดํานํา้ “จันทิมา” ยังกบดานนิ่งเฉยอยู ใตทะเลทามกลางความอึดอัดใจของผู บังคับการสาว และทหารทุกคนที่อยูในเรือลํานีร้ วมทัง้ คณะพรรคสีส่ หายของเราดวย ขาวที่ “จันทิมา” ไดรบั จาก ร.ล. ประแสทางโซนาร แจงวา เรือพิฆาตขาศึกทัง้ ๔ ลําถูกฝูงบินของกอง ทัพอากาศ เราจมไดหมดแลว พวกทหารประจําเรือ “จันทิมา” ตางตืน่ เตนดีอกดีใจไปตามกัน อยางไรก็ตามตน กลกับทหารฝายพรรค กลินไดพยายามแกไขสวนประกอบของเครื่องยนตจนกระทั่ง ๒.๐๐ น. ของวันใหมก็ยัง ไมเปนผล ทหารทุกคนเต็มไปดวย ความอึดอัดใจ ถึงแมวาจะมีออกซิเจนสําหรับใชหายใจไดถึงอีก ๑๐ ชั่วโมงก็ ตาม ดร.ดิเรกไดปวารณาตัวกับเรือเอกหญิงจันทิมาขอลงไปชวยตนกลแกเครือ่ งยนตของเรือดํานํา้ ซึง่ เขารับรอง วา เขามีความสามารถพอที่จะแกไขได ผูบังคับการสาวไดพูด ติดตอกับตนกลทางโทรศัพท เรือโทหญิงพริม้ เพราตนกลสาวผูมีรูปรางสูงใหญและโอโถงมโหฬารเหมือนเจน รัสเซล ปฏิเสธ อยางแข็งแรงโดยอางวา ดร. ดิ เรกเปนผูเชี่ยวชาญเฉพาะการ ยิงตอรปโ ดเทานัน้ การแกเครือ่ งยนตของเรือลํานีเ้ ปนหนาที่ ของหลอนโดยเฉพาะ นายแพทยหนุม รูด วี า ตนกลหญิงสาวผูน ้ี เหมือนกับผูหญิงสาวทั้งหลาย คือมีทฐิ มิ านะดึงดือ้ ถือดี “ออไร” เขากลาวกับผูบังคับการเรือ “จันทิมา” อยาง นอยใจ“เมือ่ เขาเห็นวาผมไมสาคั ํ ญและไมมีความ หมายอะไรก็ดีแลว ผมจะไมยอมชวยเหลือหรือใหคําแนะนําใด ๆ แกตนกล เปนอันขาด อยาลืมวาถาตนกลแกไข ไมไดพออากาศหมดเรา ก็ตายหมด หรือมิฉะนั้นเราก็ตองสละเรือใหญหนีออกทางชอง ฉุกเฉินหรือทางทอ ตอรปโด แตคุณจะกลาสั่งเสียสละเรือใหญ หรือคุณจันทิมา เพราะผูบ งั คับการทีท่ ง้ิ เรือจะตองเสียเกียรติ อยางยิ่ง และในยามนี้จะตองถูกขึ้นศาลทหารดวย” “ตนกลแกหัวดือ้ จริง ๆ คะ” จันทิมากลาวกับนายแพทยหนุมอยางกลุมใจ “เพือ่ นของดิฉนั คนนีเ้ ปนคน เคารพตัวเอง มาก ในเรื่องหนาที่ของแกไมยอมใหใครไปกาวกายกับงานของแกเลย” จนกระทัง่ เชาวันรุง ขึน้ เวลา ๗.๓๐ น. สี่สหายนั่งรับประทานอาหารเชากันอยู ในหองพักอยางสงบเงียบดวยสีหนาวิตกเปน ทุกขไปตามกัน อากาศสําหรับหายใจรอยหรอไปทุกขณะ ภายในหองพักของสี่สหายมีแสงไฟสลัวราง ซึ่งเปน ไฟที่ใชแบ็ตเตอรี่แหงและแบ็ต- เตอรี่ออนไปมากแลว ดร. ดิเรก ไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขาอยางเปนงาน เปนการวา “ความทิฐิมานะของตนกลจะทําใหทุกคนในเรือลํานี้ ตัง้ แตผบู งั คับการจะตองเขาตารายไปตามกัน อีก ไมกี่ชั่วโมงอ็อก ซิเจนก็จะหมดแลว” นิกรหนาจอยกลาวถามขึ้นทันที “ถาหมดเราก็ตายยังงั้นหรือหมอ”

“ออไร ไมมีอากาศหายใจจะอยูไดอยางไร” “วา แยโวย ตายแบบนีท้ เุ รศเสียดวย คงจะดิน้ รนทุรน ทุรายจนกวาจะสิ้นใจตาย” “ออไร เหมือนกับคนจมนําตายนั ้ ่นแหละ คือพยายามสูดอากาศเขาปอดแตอากาศมันก็ไมม”ี พลยิ้มใหเสี่ยหงวนแลวกลาววา “รูสึกวาตนกลมีความพอใจแกมากกวาพวกเรา กันคิดวาแกยองลงไปที่หองเครื่องสักหนอยเถอะวะ อายเสี่ย ไปพูดคุยกับคุณพริ้มเพราพยามยามใชวาทศิลปของแกใหหลอนเห็นวาดิเรกมันสามารถแกเครื่องยนต เรือดํานํ้าไดแนนอน และถาใหมันแกไขดิเรกกับพวกเราจะไมยอมเปดเผยความจริงใหใครรูวาดิเรกมันเปนคนแก เครื่องยนตให นัง่ ๆ นอน ๆ อยูอ ยางนีก้ นั อึดอัดใจเต็มทนวะ” นิกรเห็นพองดวย “นัน่ นะซี มันรอนอบอาวเหมือนตกนรกทัง้ เปน กันนะอยากจะแกผาเต็มทนแลว ถาเรือลํานี้ไมมีผูหญิง กันคงไมสวมเสื้อผาอยางเด็ดขาด” ดร. ดิเรกหัวเราะหึ ๆ “อยากแกก็เอาซีปดประตูหองเสีย” นายจอมทะเลนทําคอยน “ไมไดหรอก ประเดีย๋ วผูก ารเปดประตูพรวดพราดเขามาเห็นกันแกผา โทง ๆ หลอนก็รอ งตายหานึกวา เปรตมาขอสวนบุญ” พลพยักหนากับเสี่ยหงวน “ไปซิอายเสี่ย ลองไปเจรจากับคุณพริ้มเพราดูซิ หรือมีโอกาสแกจะจีบหลอนบางก็ตามใจ” “ปูโธ” เสี่ยหงวนคราง “จีบเวลานีน้ ะไมไหวโวย ทุกคนกําลังอึดอัดเหมือนตกนรก อารมณสวาทนะ มันตองเกี่ยวกับบรรยากาศและสิ่งแวดลอม จีบไมรูจักกาลเทศะประเดี๋ยวแมก็ถีบกันเดงขึ้นมาจากหองเครื่องเทา นัน้ ตนกลนะสูงเกือบเทากันนะโวย ตัวใหญกวากันเปนกอง หนาอกก็ใหญกวากันมาก”พูดจบกิมหงวนก็ลุกขึ้น “กันจะลงไปเจรจากับหลอนเดีย๋ วนี้ คิดวาที่หลอนไมยอมใหดิเรกชวยแกเครื่องยนตก็คงกลัวจะเสียเหลี่ยมตนกล และกลัววากองทัพเรือจะเห็นวาหลอนหยอนสมรรถภาพนัน่ เอง” แลวกิมหงวนก็พาตัวออกไปจากหองพัก ขณะนี้ภายในเรือดํานํ้าเงียบกริบ ทหารทุกคนเลิกประจํา สถานีรบแลวตางพักผอนอยูใ นหองพักของตน สวนพวกนายเรือหญิงเวนจากตนกลรวมกันอยูในหองบังคับการ นาน ๆ ก็พูดโทรศัพทติดตอกับตนกลสักครั้ง กิมหงวนมาถึงหองเครื่องยนตเขาก็เดินลงบันไดเหล็กไปขางลาง ภายในหองเครือ่ งอันกวางขวางเต็ม ไปดวยเครื่อง ยนตและเครื่องไฟฟามากมาย แสงไฟจากตะเกียงเจาพายุและจากไฟฟาแบ็ตเตอรี่แหงสวางจา ความรอนอบอาวในหองเครื่องยนตนี้แทบจะทําใหคนดี ๆ เปนบาทีเดียว อาเสี่ยหยุดชะงักมองดูตนกลกับพรรคกลินหนุมสาวสี่คนซึ่งกําลังชวยกันแกเครื่องยนต ที่ใชกาลั ํ งจาก แบ็ตเตอรีอ่ ยาง ขะมักเขมน กิมหงวนเผลอตัวยืนอาปากหวอนําลายไหลยื ้ ด เรือโทหญิงพริม้ เพราตนกลสาวสวม กางเกงยืดแนบเนื้อสีดาเพี ํ ยงตัวเดียว ทอนบนสมเสื้อยกทรงอยางทะนงองอาจแลเห็นปทุมทิพยลนอกขาวผองยั่ว ยวนตา

หลอนถือกุญแจปากตายขนาดใหญยาวประมาณหนึ่งฟุตทาทางของหลอนทะมัดทะแมง นํ้ามันเครือ่ ง และเขมาเครื่องยนตเปรอะเปอนหนาตาเนื้อตัวหลอนจนทั่ว อาหารเชาสําหรับ หลอนตั้งอยูบ นโตะขางเครือ่ ง กําเนิดไฟฟาโดยที่หลอนไมยอมสนใจ ทหารเรือ ๔ คนนั่งหอมลอมหลอนแตละคนหนาตาไมสบายเพราะถูก หลอนเอะอะเอ็ดตะโรตลอดเวลาเนือ่ งจากตนกลสาวกําลังหัวเสีย “ใหมันรูไปวาพรรคกลินที่สําเร็จจากโรงเรียนนายเรืออเมริกันแกเครื่องยนตเรือดํานํ้าไมได” ตนกล กลาวขึน้ ดวย เสียงหนัก ๆ “เอาละใสสกรูตวั ใหญไดแลวฉันจะขันนอตเอง” ทหารเรือผูนั้นถือสกรูนอตคูหนึ่งไวในมือ และนั่งนิ่งเฉยเหมือนกับรูปหุน เรือโทหญิงพริม้ เพรายก กุญแจปากตายเคาะศีรษะดังเปกแลวตวาดลั่น “ฉันสั่งใหทาอะไรได ํ ยินไหม ดันมานั่งจองฉันเสียแลว ประเดีย๋ วแมถอดเสือ้ แกผาใหดูเสียเลย เธอเปน บาหรือ จอง ไดจอ งเอา” พลทหารเรือหนุม ยิม้ แหง ๆ “ไดโปรดเถอะครับ เหรียญหอยคอของตนกลสวยมาก ผมดูทง้ั วันไมเบือ่ เลยครับ” พริ้มเพราทําตาเขียว “รูปลิงจอปเกิดของฉันนะรึสวย ฉันไมเห็นวามันจะสวยงามตรงไหน นัง่ จองเอา ๆ” ทหารเรืออีกคนหนึ่งแลเห็นเสี่ยหงวนยืนอยูขางบันไดขึ้นลงก็สะดุงโหยง แลวรายงานใหหลอนทราบ ทันที “ตนกลครับ ผูกองพันกิมหงวนลงมาหาครับ” พริ้มเพราใจหายวาบ หลอนหันขวับไปทางอาเสี่ย พอแลเห็นกิมหงวนหลอนก็ตกใจรีบลุกขึ้นวิ่งเขาไป ทางหลังเครื่อง ยนตซึ่งสูงทวมศีรษะหลอน แลวเรือโทหญิงพริม้ เพราก็สวม เสือ้ คลุมผาขนหนูสขี าวเดินออกมา ดวยสีหนาบึ้งตึงแสดงความไมพอใจที่กิมหงวนบังอาจลงมาในหองเครื่อง “ประทานโทษ ดิฉนั คิดวาอาเสีย่ มาอยูเ รือลํานี้หลายวัน แลวคงจะทราบระเบียบดีแลว หองเครือ่ งยนต นะจะลงมาไดก็ เฉพาะผูบังคับการ ตนเรือ และดิฉันกับเจาหนาที่พรรคกลิน เทานัน้ ” กิมหงวนยิ้มแหง ๆ เขายกมือไหวหลอนอยางนอบนอม “อภัยใหผมเถอะครับ ผมทราบระเบียบดี แตผมมีเรือ่ งสําคัญอยากจะมาพูดกับคุณ และเกี่ยวกับความดี ความชอบในหนาทีร่ าชการของคุณโดยเฉพาะ” คราวนี้ตนกลยิ้มออกมาได “ถายังงั้นเราขึ้นไปคุยกันขางบนดีไหมคะ” “ที่นี่ดีกวาครับ มันเปนความลับเฉพาะดวย โปรดใหลกู นองของคุณขึ้นไปขางบนเสียกอนเถอะครับ” พริ้มเพราหันมาทางพรรคกลินเหลานั้นแลวสั่งใหขึ้นไปขางบน พวกจาและพลทหารเรือฝายพรรคก ลินตางปฏิบัติตาม คําสัง่ ของหลอนอยางเครงครัด คือ รีบพากันขึ้นบันไดไปขางบน “อาเสี่ยมีธุระอะไรจะพูดกับดิฉันก็เชิญสิคะ ดิฉันมีเวลานอยมาก เพราะจะตองรีบแกเครื่องยนตให เรียบรอย” กิมหงวนมัวแตจอ งมองดูสว นสัดอันยัว่ ยวนตาของหลอน จึงไมไดยินวาหลอนพูดอะไรกับเขา

“แหม เหรียญหอยคอของคุณอันนีส้ วยจังครับ ชางทอง คนนีฝ้ ม อื เขาแนจริง ๆ” หลอนรีบขยับเสื้อคลุมปดสวนหนาอกมโหฬารของหลอน ทันที “พูดเรื่องของอาเสี่ยเถอะคะ” กิมหงวนกลืนนําลายติ ้ ด ๆ กันหลายครั้ง “แฮ แฮ คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ทํางานคุณไมสงสารลูกนองของคุณบางหรือครับ” “แลวกัน อยาพูดนอกเรือ่ งสิคะ ดิฉันบอกแลววาดิฉันไมมีเวลาเหลือเฟอที่จะพูดคุยกับอาเสี่ย มีอะไรก็ พูดกันใหตรงไปตรงมาเถอะคะ” เสี่ยหงวนยิ้มนอยยิ้มใหญ เขาจองมองดูหลอนดวยแววตาอันประหลาด ทําใหตนกลสาวชักประหวั่น พรั่นใจ “แฮะ แฮะ เชพคุณเหลือเกิน” แลวกิมหงวนก็ขบกรามกรอด “คุณโปมาก ผมยอมตาย ผมตองขอจูบคุณ ใหได เปนอะไรก็เปนอัน” เรือโทหญิงอกสั่นขวัญแขวน วิง่ หนีไปทางเครือ่ งยนต อาเสี่ยไลตามหลอนเหมือนกับชางเมามัน แลว ยกมือขึน้ ชีห้ นาหลอน “มานี่ มาใหผมจูบเสียดี ๆ คุณทั้งโปและทั้งยัวะ” “อยานะอาเสี่ย ดิฉันรายงานไปทางกองทัพบกนะคะ” “ผมยอมติดคุก” เสี่ยหงวนพูดเสียงกราว “คุณพริม้ เพราครับ ผมมีเรื่องจะมาปรึกษากับคุณ แตพอเห็น คุณแตงชุดเพรียวลมอยางนี้ผมก็ระงับใจไมได ผมรักคุณจริง ๆ ใหดน้ิ ตายเถอะครับ” เสี่ยหงวนบังเกิดอารมณพิศวาสขึ้นอยางรุนแรง เขาเดินทือ่ เขาไปหาหลอน เรือโทหญิงพริม้ เพราวิง่ หนี ไปรอบ ๆ หองเครื่อง แตแลวหลอนก็จนมุมอยูขางเครื่องยนตที่ใชกาลั ํ งแบ็ตเตอรีแ่ ละหลอนกําลังเรงมือซอม แซมอยู อาเสี่ยกระโดดเขาตะปบและกอดตนกลอยางดุเดือด เขาปลําจู ้ บหลอนแบบเจาชูยักษ ซึ่งในชีวิตของเขา ไมเคยตกนํ้ามันเหมือนครัง้ นีเ้ ลย ตนกลถูกจูบสามสี่ครั้งก็ดิ้นรนขัดขืนปดปองในที่สุดหลอนกับกิมหงวนก็ลมลง ไปบนเครื่องยนตไฟฟาทัน ใดนัน้ เองเครือ่ งยนตของเรือดํานําก็ ้ ติดขึ้นทันที กิมหงวนรีบฉุดตนกลลุกขึ้น เรือโทพริ้มเพราแลเห็นเครื่องยนตของเรือดํานํ้าทํางานหลอนก็ปติยินดี เหลือที่จะกลาวความดีใจทําใหหลอนโผเขากอดเสีย่ หงวนทันที “อาเสี่ย อาเสี่ยขา เพราะอาเสี่ยจูบหนูและลมลงไปทับเครื่องยนต เครือ่ งยนตกเ็ ลยหายขัดของติดขึน้ ได เอง โอ…หนูดใี จเหลือเกิน จูบหนูอีกสิคะ เฮียขา หนูรกั เฮียแลว” กิมหงวนยกมือขวาเชยคางหลอนขึ้นแลวกมลงจูบเรือโทหญิงเจาเสนหทันที ความรักเกิดขึ้นทามกลาง เสียงเครื่องยนตครางกระหึ่ม ตนกลสาวก็คือมนุษยปุถุชนคนหนึ่ง การมีชีวิตอยูในเรือและในทะเลทําใหหลอนมี อารมณเปลี่ยวเกิดขึ้น แตหลอนไมสามารถจะพิสมัยจาและทหารเรือคนใดไดเพราะหลอนเปนนายทหารสัญญา บัตร ดังนั้นเมื่อถูกเสีย่ หงวนจูบครัง้ แรกความรักก็เกิดขึน้ ทันทีประกอบทัง้ หลอนดีใจทีเ่ ครือ่ งยนตของ เรือดํานํา้ ใชการไดดเี หมือนเชนเดิม

เสียงแจว ๆ ของผูบังคับการดังมาจากทอพูด “ฮัลโล วาไงโวยตนกล เมือ่ ไรจะแกเสร็จเสียทีวะ” เสี่ยหงวนกับพริม้ เพราตางคลายมือออกจากกัน ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ทอพูด แลวพูดกับเรือเอกหญิง จันทิมาอยางเพือ่ นฝูง “แกฟงใหดีติ๋มแลวแกจะไดยินเสียงเครื่องยนตไฟฟาทํางาน ฉันแกเสร็จเดีย๋ วนีเ้ อง อาเสี่ยกิมหงวนลง มาชวยฉันแก อาเสีย่ แกเครือ่ งยนตเกงจังติ๋ม อีก ๕ นาทีแกสั่งนําเรือขึน้ บนผิวนําได ้ แลว” ตนกลวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหากิมหงวน “เฮียขา ขึ้นไปอยูขางบนเสียกอนนะคะ แลวอยาเพิ่งเลาใหเพื่อน ๆ ของเฮียฟงนะคะวาเรารักกัน ตอง ปดบังไวเปนความลับกอนคะจนกวาจะถึงเวลาอันสมควร” อาเสี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ “วา เฮียไมอยากไปจากหนูเลยอยากอยูใกล ๆ หนูอยางนี้ หนูเตรียมตัวยื่นใบลาออกจากราชการไดแลว เฮียจะใหหนูเปนตนกลประจําตัวของเฮีย เงินเดือนไมจํากัดเอาเดือนละกีห่ มืน่ หรือกีแ่ สนก็ตามใจ” ตนกลเอียงคอยิ้ม “จริง ๆ นะคะ หนูกอ็ ยากลาออกเหมือนกันแหละคะอยูก บั ทหารเรือหนุม ๆ หนูไมใครไวใจเลย เขา เกิดบาขึ้นมาวันไหนหนูก็คงยับ พวกเราปรึกษากันเสมอแหละคะในเรื่องนี้เฮียขึ้นไปเถอะคะ ประเดี๋ยวผูบังคับ การเขาจะสัง่ ออกเรือ” ใน ๑๕ นาทีนน้ั เอง เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็โผลขน้ึ มาเหนือผิวนํ้าอยางสงาผาเผย พอสะพานเดินเรือพน ระดับนําทะเลผู ้ บังคับการก็สั่งให พนักงานวิทยุรายงานไปใหกองทัพเรือทราบทันทีวา ‘จันทิมา’ ปลอดภัยแลว ทานผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการสัง่ ใหเรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน นําเรือกลับเกาะหมากโดยเร็วที่สุด และ ทานไดแสดงความยินดีเทาที่ ‘จันทิมา’ สามารถชวยตัวเองไดโดยทีท่ หารประจําเรือและหนวยกลาตายทั้ง ๕ คน ปลอดภัย การลอบกัดของฝายศัตรูโดยใชอาวุธจรวดจากเรือดํานํา้ พิเศษยิงมาจากกลางทะเลอาวไทยนั้นเปนเหตุใหรัฐบาลจําเปนตองสั่งอพยพชาวพระนครและธนบุรี เพื่อความปลอดภัยของประชาชนนั่นเอง ขาศึกใชอาวุธจรวดระดมยิงกรุงเทพฯ วันละสามสี่ลูก ติดตอกันมาเปน เวลาหนึ่งสัปดาหแลว พระนครกลายเปนเมืองราง มีแตซากตึกหักพังและซากเพลิงไหมหลายแหงตามถนนหน ทาง สถานที่ทางานของรั ํ ฐบาลและจุดยุทธศาสตร มีทหารรักษาการณอยางแข็งแรง ระหวางนี้กองเรือปราบเรือดํานํ้าของราชนาวีไทยไดออกทําการคนหาเรือดํานําของข ้ าศึกทั่วทุกหนทุก แหงในเขตนานนําของไทย ้ นอกจากนี้ยังไดรวมงานกับฝูงเครื่องบินของกองทัพอากาศและฝูงบินนาวีอีกดวย ไม ปรากฏวามีเรือรบของขาศึกลวงลําเข ้ ามาในอาวไทยอีก แตเรือสินคาหลายลํายืนยันวาพบกองเรือใหญของขาศึก ปรากฏอยูในทะเลหลวงคือนอกนานนําไทย ้ ซึ่งเรือของทุกชาติยอมจะมีสิทธิ์ที่จะแลนไปมาไดเมื่ออยูหางจากฝง ๖ ไมล ตามกฎหมายระหวางประเทศ อยางไรก็ตาม กองทัพเรือยังไมสิ้นความพยายามในการคนหาเรือดํานําพิ ้ เศษของขาศึก ซึ่งทําการยิง อาวุธจรวดจากใตทะเลและสามารถอยูในนํ้ าไดหลายวันโดยไมตองโผลขึ้นเหนือ นํ้า กองทัพเรือไดโรยทุน

ระเบิดดักเรือดํ านํ้าไวหลายแหงดวยกัน แตเรือดํานํ้าลึกลับลํานั้นก็สามารถแลนวนเวียนอยูในอาวไทยและยิง จรวดมาถลมกรุงเทพฯ ไดเรือ่ ย ๆ กอใหเกิดความเสียหายมากมาย จรวดแบบใหมนม้ี คี วามเร็วสูงกวาเครือ่ งบิน ประจัญบานของเรามาก การสกัดกั้นจรวดบนเวหาจึงไรประ-โยชน ระหวางนีเ้ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ รับการซอม นักบินแหงฝูงบินนอยจันทบุรไี ดนาเฮลิ ํ ค็อปเตอรมาที่เกาะ หมากพรอม ดวยหนังสือราชการดวนของทานผูบ ญ ั ชาการปองกันพระนคร ถึง ดร. ดิเรก สั่งใหนายแพทยหนุม เดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อปรึกษาหารือกับทานเกี่ยวกับการทําลายเรือดํานําลึ ้ กลับลํานัน้ ดร. ดิเรก ไดเดินทางโดย เฮลิค็อปเตอรมุงตรงไปยังสนามบินจันทบุรีทันที และพอเย็นวันรุงขึ้นเขาก็กลับมาเกาะหมากพรอมดวยเครื่องใช ในทางวิทยาศาสตรของเขาหลายชิ้น นอกจากนี้ยังมีระเบิดเวลามาดวย ซึง่ เปนระเบิดทีม่ อี านุภาพอยางรายแรง แบบเดียวกับทีใ่ ชระเบิดฐานทัพจรวดของฝายแดงเมือ่ เร็ว ๆ นี้ “เราจะตองลาเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกใหได” นายแพทยหนุมไดกลาวกับเพื่อนเกลอของเขา “กันได ใหคํามั่นสัญญากับทานผูบัญชาการปองกันพระนครแลววา ถาพวกเราทําลายเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึก ไมได เราจะไมกลับไปใหทานเห็นหนาพวกเราเปนอันขาด กันเจ็บใจมากเมื่อไดเห็นอาคารบานเรือนใน กรุงเทพฯ หลายแหงพังทลายถูกไฟไหมอันเกิดจากอาวุธจรวดของเรือดํานํานั ้ น้ กันเตรียมเครือ่ งมือของกันมา เรียบรอยแลวคราวนี้สนุกแน เทาทีเ่ รือปราบเรือดํานําของเราค ้ นหาเรือดํานําข ้ าศึกไมพบ ก็เพราะมันมีเครือ่ งมือ บางอยางตัดคลื่นโซนาร หรือเครือ่ งโฮโดรโฟนิคสําหรับฟงเสียงเรือใตน้ํา แตเครือ่ งมือของกันจะชวยใหเราจับ มันไดอยางเด็ดขาดถาเรือเราเขาไป ใกลมันในระยะ ๕ ไมล” เสี่ยหงวนนิ่งฟงอยางเลื่อมใส “ก็ถาเมื่อมันกบดานนิ่งเฉยเงียบกริบอยูใตนาล ํ้ ะ เครือ่ งมือของแกจะรูห รือ” “ออไร แมแตปลาแขยงตัวเล็ก ๆ ผานเรือเราก็จะปรากฏในจอโซนารแบบพิเศษของกัน” การซอมเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ เสร็จเรียบรอยแลว ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําได ้ รายงานไป ใหกองทัพเรือทราบ ตามระเบียบ ครั้นตอนเชาวันศุกร น.อ. สมุทร กุลเสนา ผูบ งั คับหมูเ รือดํานําและผู ้ บ งั คับการโรงเรียนฝกเรือดํานํา้ ก็ไดรับวิทยุโทรเลขอัน เปนคําสั่งดวนของทานผูบัญชาการกองเรือยุทธการสั่งใหสงเรือ ดํานํา้ ‘จันทิมา’ ออก ลาดตระเวนคนหาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึกโดยดวน ‘จันทิมา’ในบังคับบัญชาของเรือเอกหญิงจันทิมาผูบังคับการสาวไดออกจากเกาะหมากในเวลา ๑๑.๐๐ น. ตรง บรรทุกอาวุธเต็มตามอัตราศึกและบรรทุกเชื้อเพลิงเต็มที่ อีกครัง้ หนึง่ ทีส่ ส่ี หายของเราจะไดรว มเปนรวม ตายกับนายเรือหญิงกลุมนี้เวลา ๗ วันที่เรืออยูในระหวางซอมแซมคณะพรรคสี่สหายของเราไดเพิ่มพูนความ สนิทสนมกับนายทหารเรือสาว ๆ เหลานี้ยิ่งขึ้นอีก พ.ต. กิมหงวนกับตนกลสาวแทบจะไมหางสายตากันเลย พ.ต. นิกรกับตนปนหมูตอนทีเ่ ปนอันหนึง่ อันเดียวกันแลว ดร. ดิเรกกับเรือโทรจิตตนเรือรางสะคราญ สวน พ.ต. พล พัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายมีความใกลชิดสนิทสนมกับ ผูบังคับการสาวถึงกับทหารเรือหลายคนแลเห็น เรือเอกหญิง จันทิมาปอกสมเขียวหวานปอนใหพลกิน จึงเปนเรื่องซุบซิบนินทากัน อยางไรก็ตามเรือโทภาวินตี น หนสาวยังขาดเพื่อนชายที่ทําใหหลอนอบอุนเปนสุขใจ ตนหนจึงรูสึกเงียบเหงาและนอยเนื้อตํ่าใจมากที่หนวย กลาตายถูกสงมาเพียง ๔ คนเทานัน้ เหลือเจาแหวอีกหนึง่ ก็เปนแตเพียงทหารรับใชรับประทานไมลง

โดยคําสัง่ ของผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการอนุญาตให พ.อ. ศาสตราจารยดเิ รก ณรงคฤทธิ์ มีสิทธิ์แกไข ดัดแปลงเครื่องยนตกลไกตาง ๆ ในเรือไดเทาทีเ่ ห็นสมควร ดังนั้นนายแพทยหนุมกับเพื่อนเกลอของเขา จึงชวย กันทํางานสําคัญหลายอยางนับตั้งแต ‘จันทิมา’ แลนออกจากเกาะหมาก การติดตัง้ เครือ่ งฟงเสียงพิเศษนัน้ เปน งานที่ ดร. ดิเรกตองใชความละเอียดถี่ถวนอยางยิ่ง เมื่อเขาทดลองเปดใหฟงธรรมดานายทหารหญิงก็ตื่นเตน แปลกใจไปตามกัน เพราะเสียงตาง ๆ ใตนานั ้ํ ้นไดยินถนัด นับตัง้ แตเสียงปลารอง เสียงคลื่นใตนํา้ เรือเอกหญิง จันทิมาถึงกับชมเปาะวา ดร.ดิเรกเปนนักวิทยาศาสตรยอดเยี่ยมมีความรูความสามารถเหนือกวานักวิทยาศาสตร ทั้งหลาย ผูบังคับการสาวนําเรือ ‘จันทิมา’ แลนไปบนผิวนําด ้ วยความเร็วประมาณ ๒๐ น็อตตอชัว่ โมง ทะเลมี คลื่นลมเล็กนอยขณะนี้เปนเวลา ๒๔.๐๐ น. เศษ สี่สหายพากันขึ้นมาบนสะพานเดินเรือและยืนสนทนากับผู บังคับการสาวซึ่งกําลังยกกลองสองทางไกลมองไปรอบ ๆ คนหาเรือที่แลนอยูในทะเลทุกลํา สวนเรือโทหญิง เบญจมาศสาวรูปรางอวนใหญยืนอยูขางจาโทคนหนึ่งซึ่งทําหนาที่ถือพังงาเรือขณะนี้ตนปนและตนตอรปโดมี หนาที่ เปนนายยามเดินเรือจึงตองขึน้ มาอยูบ นสะพานเดินเรือตาม หนาที่ของหลอนเพื่อควบคุมการถือทายและ รับผิดชอบในการเดินเรือ เรือโทเบญจมาศลดกลองสองทางไกลลงแลวกลาวกับตนปนเปนคําสั่งดวยเสียงหนัก ๆ “ขวา ๓๐“ เรือโทหญิงสั่งจาโทผูถือพังงาแลวหันมาทวนคําสั่งผูบังคับการ “ขวา ๓๐“ เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ คอย ๆ เลี้ยวขวาเปนวงกวางผูบังคับการสั่งลดความเร็วทันที พลเขยิบเขามายืนขาง ผูบังคับการสาวแลวถามยิ้ม ๆ “เราจะกลับไปทางไหนละครับผูการ” หลอนคอนเขาและยิ้มใหเขา “เรียกติ๋มวาผูการอีกแลวเกลียดนักเชียว คุณคงไมทราบวา ขณะนี้เราออกมานอกทะเลหลวงแลวจึงตอง กลับเขานานนําของเรา” ้ “ทะเลหลวง” สี่สหายอุทานขึ้นพรอม ๆ กัน หลอนยิม้ นารัก “คะ ทองทะเลที่ไมมีใครเปนเจาของเราเรียกวาทะเลหลวง” ดร. ดิเรกขมวดคิว้ ยน “ชวยอธิบายใหฝรั่งเขาใจหนวยเถอะครับ ที่นี่คืออาวไทยไมใชหรือคุณ แลวทําไมคุณวาทะเลตรงนี้ไม ใชของเรา” ผูบ งั คับการหัวเราะเบา ๆ “ถู ก แล ว ค ะ เป น ส ว นหนึ่ ง ในอ า วไทยเหมื อ นกั น แตเขตนานนํ้ าของเรานั้ นมีแตจังหวั ดตราดถึง นราธิวาสคือลากเสนตรงจากตราดไปนราธิวาส สวนที่อยูในเสนเปนนานนํ้าของเราซึ่งใครจะละเมิดอธิปไตย

ของเราไมได แตสวนที่อยูนอกเสนเรียกวาทะเลหลวง ทุกชาติมีสิทธิที่จะใชทะเลหลวงโดยเสรีเวนแตตองอยูหาง จากฝง แผนดิน ๖ ไมล” นิกรพยักหนารับทราบและยิ้มใหหลอน “คุณชวยใหพวกเรามีความรูใ นเรือ่ งนานนําไทย ้ ขอบ คุณนะครับ” หลอนยิ้มใหเขา “คุณนิกรคงเขาใจดีแลว” นิกรสั่นศีรษะ “ไมรูเรื่องหรอกครับ ผมกําลังนึกถึงยาลดความอวน เพือ่ หามาใหคณ ุ เบญจมาศรับประทาน” เสียงหัวเราะดังขึ้นพรอม ๆ กัน เรือเอกหญิง จันทิมาสั่งใหนายยามเดินเรือเรงความเร็วของเรือเปน ๓๐ น็อต ตามเดิมทันใดนั้นเองพลก็แลเห็นกลุมควันบาง ๆ ปรากฏอยูที่ขอบฟาทางทิศเหนือ หัวหนาหนวยกลาตาย รีบชีม้ อื บอกผูบ งั คับการทันที “โนนควันเรือรบใชไหม คุณติม๋ ” จันทิมาไมไดแสดงทาทางตืน่ เตนอะไรเลย หลอนยกกลองสองทางไกลขึ้นสองไปทางกลุมควันนั้นสัก ครูเรือเอกสาว ก็หันมายิ้มกับสี่สหาย “ยังไมแนหรอกคะ วาควันทีเ่ รามองเห็นสุดขอบฟานัน้ จะเปนควันเรือรบขาศึกหรือควันเรือสินคา แต เรือรบของเราไมไดมาลาดตระเวนในทะเลแถบนีแ้ นนอนเพราะหมูเ รือปราบ เรือดํานําอยู ้ ระยะหนาเมืองจันทบุรี กับระยองเทานั้น แตอยางไรก็ตามถาเรือลํานีเ้ ปนเรือขาศึกก็ตอ งสูก นั อยางเด็ดขาด เราจะตองพยายามจมมันให ได พวกคุณรีบลงไปขางลางเถอะคะ” นิกรยิม้ แหย ๆ รีบกลาวกับคณะพรรคของเขาทันที “ไปโวยพวกเรา ลงไปขางลางดีกวา อยูบ นสะพานเดินเรือหรือบนดาดฟาเรืออยางนีถ้ า หากวากลุม ควัน นั้นเปนเรือรบขาศึกมันเอาปนใหญยิงมาที่เราถูกใครเขาก็หัวรางขางแตกเจ็บตัวเปลา ๆ “ ตนปนซึง่ เปนแฟนของนิกรหัวเราะคิก “ดิฉันรับรองคะวากระสุนปนใหญเรือไมเคยทําใหใคร หัวแตกเลย ถาถูกเขาก็กลายเปนชิ้นเล็กชิ้นนอย หาศพไมพบ” สี่สหายตางรีบพากันลงสูทองเรือทันที และตรงมาที่หองพัก พอนั่งพักผอนไดสักครูเสียงสัญญาณ อันตรายหรือสัญญาณเกิดเหตุสําคัญก็ดังกังวานไปทั่วเรือ ‘จันทิมา’ หลังจากนั้นผูบังคับการก็ออกคําสั่งประจํา สถานีรบทันที และสั่งใหเรือ ‘จัน- ทิมา’ ดําลงใตนาอย ํ้ างฉับพลัน ทหารเรือวิง่ พลานเขาประจําทีข่ องตน สี่สหาย พากันออกจากหองพักไปที่หองถือทายหรือหองบังคับการใตนาํ้ ทุกคนแลเห็นตนหนเรือโทหญิงภาวินหี ญิงสาว ผูเปลาเปลี่ยวและเงียบเหงาทําหนาทีถ่ อื พังงาเรือดวยตนเอง สวนเรือโทหญิงรจิตเดินสํารวจสถานีรบทุกแหง เรือ โทหญิงเบญจมาศตนปนและตนตอรปโดเขาประจําที่ของหลอน พรอมดวยทหารในบังคับบัญชา ตอรปโ ดสอง ลูกบรรจุอยูใ นทอตอนหัวเรือเรียบรอยแลว ทอหมายเลข ๑ คือตอปโดที่ตดิ ระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรก นอกจาก นี้ทอตอรปโดขนาด ๒๑ นิว้ รวม ๒ ลูก บรรจุอยูใ นตอเตรียมพรอมทีจ่ ะสงออกไปจมเรือขาศึกไดทกุ ขณะตามคํา สั่งของผูบังคับการ

เรือเอกหญิงจันทิมายืนโกงโคงมองดูเรือรบขาศึกจากกลองตาเรือดวยความสนใจยิ่ง สักครูก็ลดกลอง ลงมาแลวตะโกนออกคําสัง่ ใหตน หนนําเรือตรงเขาไปหาเรือขาศึกลํานัน้ สี่สหายพากันเขามาหาหลอน พลกลาวถามผูบังคับการสาวทันที “เรือขาศึกหรือครับ” หลอนยิ้มใหเขา “คะ เปนเรือพิฆาตขนาด ๔,๐๐๐ ตันคะ ดิฉนั เขาใจวาเรือพิฆาตลํานี้คงทําหนาทีเ่ ปนพีเ่ ลีย้ งเรือดํานําติ ้ ด อาวุธจรวด ลํานัน้ มันอาจจะนําเสบียงอาหารหรืออาวุธจรวดมาสงก็ได”แลวหลอนก็หันมาทางนายแพทยหนุม “เขาประจําที่ไดแลวคะคุณหมอ ดิฉนั จะไมออกความเห็นในเรือ่ งทีค่ ณ ุ หมอจะใชตอรปโ ดธรรมดาหรือตอรปโ ด ติดระเบิดปรมาณูจมหรือพิฆาต ลํานี้ ดิฉนั จะเรียนใหทราบแตเพียงวา การทีเ่ รือดํานําโจมตี ้ เรือพิฆาตนัน้ เปนการ กระทําที่เสี่ยงภัยที่สุด ตามธรรมดาเหยือ่ ของเรือพิฆาตก็คอื เรือดํานํานั ้ น่ เอง แตเราควรจะเสี่ยงไมใช หรือคะ” “ออไร หนึ่งตอหนึ่งแลกกันก็ยังดีครับ มันจะไดรวู า ทหารเรือไทยสูต าย” เวลาผานพนไปทีละนอย จันทิมาเดินไปดูกลองตาเรืออีก หลอนตะโกนออกคําสั่งใหเลี้ยวขวา เรือดํา นํ้า “จันทิมา” เปลี่ยนทิศทางตรงเขาไปหาเรือพิฆาตแดงลํานัน้ เรือเอกหญิงจันทิมาสัง่ เดินเครือ่ งเต็มฝจกั ร หลอน สั่งงานคลองแคลวเสียงฉาดฉานตลอดเวลา เมื่อเขาระยะ ๑,๕๐๐เมตร ผูบังคับการสาวก็ตะโกนออกคําสั่งดวยเสียงเฉียบขาด “ตอรปโดทอ ๑ หรือ ๒ เตรียมยิง” ดร. ดิเรกหันมายิม้ ใหหลอน “ตอรปโดทอ ๒ พรอม” ทุกคนเงียบกริบ นิ้วชี้มือขวาของนายแพทยหนุมวางอยูบนปุมไฟฟา เรือเอกหญิงจันทิมาคิดคํานวณให ลูกตอรปโด ถูกกลางลําเรือพิฆาตพอดี หลอนบอกตัวเองวา ถาตอรปโ ด ผิดพลาดเปาหมายเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็ คงจะตองตกเปนเหยื่อเรือพิฆาตขาศึกอยางไมตองสงสัย เมือ่ คํานวณระยะยิงไดแมนยําดีแลวจันทิมาก็ออกคําสั่ง เสียงลั่น “ยิง” ปุมไฟฟาถูกกดทันที ลมทีอ่ ดั ไวในทอตอรปโ ดกระแทกลูกตอรปโ ด ๒๑ นิว้ เผนแผล็วออกไปจากทอ ของมันอยางรวดเร็ว เมือ่ ลูกตอรปโ ดถูกนําป ้ กทั้งสองขางซึ่งเปนปกเล็ก ๆ ก็ตา นนําทํ ้ าใหเครือ่ งยนตกลไกของ ตอรปโดเริ่มทํางาน ดังนัน้ ตอรปโ ด ๒๑ นิว้ ก็วง่ิ ตรงไปยังเรือพิฆาตขาศึกดวยความเร็วสูง สุดคือ ๖๐ ไมลตอชั่ว โมง และ ดร. ดิเรกไดตง้ั ระยะดําของมันใหดําลึก ๘ ฟต ผูบังคับการสั่งตนหนใหบังคับเรือ “จันทิมา” เลี้ยวขวาและลดความเร็วของเรือลง แลวสัง่ เดินหนาเต็ม ที่หลังจากเรือเลี้ยวกลับ หลอนจองมองดูผลการยิงจากกลองตาเรือแทบไมกะพริบตา ในที่สุดเสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ตอรปโ ดลูกนัน้ ถูกกลางเรือพิฆาตทันที และแรงระเบิดทํา ใหเรือพิฆาตหักกลางขาดออกเปนสองทอน “เสร็จเราแลว ไชโย” ผูบ งั คับการรองขึน้ ดวยความตืน่ เตนยินดีเหลือทีจ่ ะกลาว

ทหารประจําเรือและนายทหารหญิงกับหนวยกลาตายตางกระโดดโลดเตนไชโยโหรอ งลัน่ อาเสี่ยกิม หงวนวิ่งไปที่ทอพูดแจงขาวชัยชนะไปใหแฟนของเขาทราบ “คุณพริ้มเพรา คุณพริม้ เพราครับ เราจมเรือพิฆาตขาศึกไดแลว” มีเสียงแจว ๆ ของตนกลดังออกมาจากทอพูด “ดีใจจังคะ ลงมาเลารายละเอียดใหหนูฟงหนอยสิคะเฮียยิงตอรปโดกี่ลูกคะ แลวก็คุณหมอเปนคนยิงใช ไหมคะ” “ ครับ ครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ คุณไลลูกนองของคุณใหเขาขึ้นมาแสดงความยินดีกับผูบังคับการ หนอยซีคะ” “คะ หนูจะไลขึ้นไปใหหมด เฮียลงมาเร็ว ๆ นะคะ วันนีเ้ ครือ่ งเย็นมันเย็นจัดหนูหนาวจังคะ อยูใกล ๆ เฮียคอยอุน หนอย” กิมหงวนทําหนาเบแลวเดินเลี่ยงออกไปจากหองถือทายผูบังคับการสาวสั่งใหนําเรือขึ้นบนผิวนํ้าอีก พนักงานวิทยุไดรับคํ าสั่งจากหลอนใหรายงานดวนไปยังกองทัพเรือและฐานทัพเรือดํานํ้าชั่วคราวที่เกาะหมาก เรือเอกหญิงจันทิมาภาคภูมิใจเปนลนพน เทาที่หลอนสามารถจมเรือพิฆาตขาศึกไดอยางงายดาย แตก็เพราะความ สามารถของ ดร. ดิเรกดวย พนักงานวิทยุของเรือดํานํา้ “จันทิมา” ตองทํางานอยางหนักในการรับวิทยุโทรเลข ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุด ผูบ ญ ั ชาการทหารเรือ ผูบัญชาการกองเรือยุทธการ ผูบ งั คับหมูเ รือดํานํา้ ตางวิทยุมาแสดงความชื่น ชมยินดีตอ เรือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรกและคณะของเขา ตลอดจนนายทหารและทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จัน ทิมา’ ทุก ๆ คน ในการทีจ่ มเรือพิฆาตขนาดใหญของนาวีคอมมิวนิสตไดอยางงายดาย และคําสั่งของผูบังคับหมูเรือดํานํ้าสั่งใหเรือ ‘จันทิมา’ ทําการลาดตระเวนตรวจอาวไทยตอไป ให พยายามคนหาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของฝายแดงใหจงได คํ่าวันนัน้ สี่สหายของเราไดรวมรับประทานอาหารกับผูบังคับการสาวและคณะนายทหารทุก ๆ คน ภายในหองรับ- ประทานอาหารของนายทหาร ทุกคนพูดคุยกันอยางราเริงสดชื่น หลังจากการรับประทานอาหาร เสร็จสิ้นลงแลวพลก็ชวนเพื่อนเกลอของเขาและเจาแหวขึ้นไปนั่งพักผอนบนดาดฟาเรือเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ และชมแสงจันทรในตอนหัวคํ่า นิกรสั่นศีรษะปฏิเสธ “ไมไหวโวย กันอิ่มจนแทบจะลุกไมขึ้นแลว ขอใหกนั นอนพักผอนเถอะวะ ตามธรรมการกันกินขาว แลวจะตองนอนพักผอนหนึง่ ชัว่ โมงเปนอยางนอย” พลพากิมหงวนกับนายแพทยหนุมและเจาแหวขึ้นไปนั่งสนทนากันบนดาดฟาเรือ อาเสีย่ ขอยืมกีตา รฮา ไวของผูบ งั คับการติดมือไปดวย เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ แลนผานหนาเมืองจันทบุรไี ปแลว กําลังบายโฉมหนามาทาง ระยอง และแลนอยูกลางอาวไทย ไฟที่สะพานเดินเรือไมไดเปด ‘จันทิมา’ ทําหนาที่เหมือนในยามสงคราม จนกระทั่ง ๒๑.๐๐ น. เศษ ตามเวลาที่กลาวนีเ้ รือโทหญิงเบญจมาศ สุทธิสมิต ตนปนและตนตอรปโ ด สาวใหญผมู รี ปู รางขนาด นองผีเสื้อสมุทรกําลังนั่งพักผอนอยูในหองนอนสวนตัวของหลอนตามลําพัง หลอนสวมเสื้อกางเกงนอนชุดสีฟา

มองดูคลาย ๆ กับผีเสื้อยักษที่กาลั ํ งขึ้นอึ้ดทึด แตเบญจมาศไมเคยสนใจหรือวิตกเปนทุกขในเรือ่ งความอวนของ หลอนเลย หลอนปราดเปรียวแคลวคลองวองไวผิดกวาคนอวนทัง้ หลาย สามารถปฏิบัติหนาที่ตนปนและหนาที่ อื่น ๆ นอกจากตนกลไดเปนอยางดี ขณะนี้หลอนกําลังเตรียมตัวนอนหลับพักผอน เพราะตอน ๓.๐๐ น. ถึง ๖.๐๐ น. หลอนจะตองลุกขึ้นทําหนาทีเ่ ปนนายยามเดินเรืออันเปนหนาทีส่ าคั ํ ญยิ่ง รับผิดชอบในการเดินเรือลํานี้ หลอนกําลังดืม่ เครือ่ งดืม่ รอน ๆ ทีท่ หารเรือนํามาใหเมื่อสักครูนี้ตั้งใจวาดื่มใหหมดแกวแลวจะขึ้นเตียง นอน หองนอนของหลอนเปนหองแคบ ๆ มีเตียงนอนขนาด ๓ ฟตครึง่ และตูเ สือ้ ผาซึง่ ครึง่ หนึง่ เปนโตะเครือ่ ง แปงเพียงตัวเดียว อยางไรก็ตามเครือ่ งทําความเย็นชวยใหหลอนและทหารประจําเรือทุกคนสุขสบายหายอึดอัด เบญจมาศยิ้มนอยยิ้มใหญเมื่อนึกถึงการจมเรือพิฆาตขาศึกในตอนบาย หลอนมัน่ ใจวาในฐานะทีห่ ลอน เปนตนปนและตนตอรปโ ดหลอนคงจะไดรบั ความดีความชอบในทางราชการไมนอ ย ‘จันทิมา’ ออกรบครัง้ แรก ก็จมเรือลาดตระเวนประจัญบานได ครัง้ ทีส่ องจมเรือพิฆาตไดอกี เกียรติประวัตขิ องเรือดํานําลํ ้ านี้จะถูกบันทึกอยู ในประวัติของกองทัพเรือไปทั่วกาลนาน พรอมดวยรายนามเจาหนาทีป่ ระจําเรือทุกคน ความคิดคํานึงของตนปนสาวสิ้นสุดลงเมื่อหลอนแลเห็นกระดาษสีขาวแผนเล็ก ๆ แผนหนึง่ สอดเขามา ใตขอบประตูหอง นอนของหลอน เรือโทหญิงเบญจมาศรูส กึ แปลกใจเล็กนอยรีบ ลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษ แผนนัน้ แลวคลีอ่ อกอานขอความสัน้ ๆ ซึ่งปรากฏวา ดวงใจของผม ใจผมจะขาดแลวเพราะคิดถึงคุณ ๒๑.๓๐ น. ผม จะมาหาคุณทีห่ อ งนอน และจะเคาะประตู ๓ ครัง้ เปน สัญญาณใหคุณทราบ ถาไมรังเกียจคนผอมอยางผม กรุณาเปดประตูรบั ดวยนะครับ. รักคุณเทามารดา นิกร อานจบตนปนก็ขมวดคิ้วยน ทาทีของหลอนเต็มไปดวยความหนักใจ หลอนทราบดีวานิกรกําลังมี อารมณเปลี่ยว ถาเขามาหาหลอนในหองนอนเขาก็คงจะอดใจไมไดและหลอนก็คง จะอดใจไมไหวเหมือนกัน เพราะกลางทะเลอยางนี้มันวาเหวเหลือเกิน หลอนยอมรับสารภาพวาหลอนรักนิกรเขาใหแลวแตดว ยศักดิศ์ รีของ หลอนถึงจะรักแสนรักหลอนก็จะปลอยตัว ใหเขาชื่นชมไมได ตนปนยัดจดหมายฉบับนั้นไวในเสื้อนอนของหลอนเบญจมาศเดินวนเวียนไปมารอบ ๆ หองคิดหา ทางออกที่ดีที่สุดเพื่อชวยตัวเองใหรอดพนจากอันตรายจากเจาหนูนอยนิกร ในที่สุด หลอนก็เดินมาทีป่ ระตูหอ ง ถอดกลอนเปดประตูออกคอย ๆ โผลหนาออกไปดู เมือ่ ไมเห็นนิกรตนปนก็ถอนหายใจโลงอก หลอนรูด วี า เขาคง วิ่งหนีกลับไปหองพักของเขาแลว เรือโทหญิงเบญจมาศรองตะโกนเรียกพลทหารเรือคนหนึง่ “ยาม ยามโวย มานีแ่ นะ” พลทหารหนุมคนหนึ่งถือปนเล็กยาวสวมดาบวิ่งเหยาะ ๆ เขามาหาหลอนทันที เขาหยุดยืนชิดเทาตรง ยกปนกระทําวันท-ยาวุธหลอนอยางแข็งแรง

“ตนเรือมีธรุ ะอะไรหรือครับ” เบญจมาศยิ้มเล็กนอย “เมื่อกี้มีใครเดินมาทางหนาหองอั๊ว” ทหารยามนิ่งคิด “ผูก องพันนิกรครับ” “งั้นเรอะ ลื้อชวยไปตามจาโทเบิ้มมาหาอั๊วหนอย บอกใหเขามาเดีย๋ วนีน้ ะ อั๊วมีธุระสําคัญ” ยามรับคําสั่งลดปนลงในทาเรียบวุธแลวพาตัวเดินไปทางหองพักทหาร เบญจมาศกลับเขามาในหอง หลอนผิวปากเบา ๆ พยายามกระทําทุกอยางใหเหมือนกับวาหลอนเปนนายทหารเรือชายคนหนึ่งแมแตพูดกับ ทหารก็พูดลื้ออั๊ว อยางไรก็ตาม ความเผละผละในตัวหลอนและสวนยื่นสวนปองสวนนูนจากรางของหลอนมันก็ บอกอยูชัด ๆ วาหลอนเปนผูห ญิงอวน ๆ คนหนึง่ หลอนทรุดตัวนัง่ บนเตียงนอน เอือ้ มมือหยิบซองบุหรีไ่ มขดี ไฟทีว่ างอยูบ นโตะเล็ก ๆ ขางเตียงนอนขึน้ มาจุดสูบมวน หนึ่งพนควันอยางสบายใจ ประตูหอ งนอนเปดทิง้ ไว หลังจากนัน้ เพียงครูเ ดียวทหารเรือในเครือ่ ง แบบจาโทรูปรางอวนใหญ พอ ๆ กับหลอนคนหนึง่ ก็เดินยิม้ กริม่ เขามาในหอง เขาคือจาโทเบิ้มทหารเรือประจํา สถานีปนใหญ ซึง่ อยูใ นบังคับบัญชาโดยตรงของเบญจมาศนัน่ เอง เปนทหารทีห่ ลอนรักใครไววางใจมาก จ.ท. เบิ้มหยุดยืนชิดเทาตรงกระทําความเคารพตนปนและยิ้มใหหลอน “ตนปนจะใชอะไรผมหรือครับ” ตนปนสาวหยอนกนบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่มองดูลูกนอง ของหลอนอยางขบขันแปลกใจที่จาโทผูนี้มี สวนสัดคลายกับ หลอนราวกับฝาแฝด ตางกันก็เพียงแตวาเขาสูงกวาหลอนเพียงเล็กนอย “เบิ้ม อั๊วมีธุระสําคัญอยากจะใหลื้อชวยเหลืออั๊วสักหนอย อา-ปดประตูเสียกอนเถอะ ประเดีย๋ วใครจะ ไดยินเขา” จ.ท. เบิ้มทําหนาชอบกล “แฮะ แฮะ ไมนา เกลียดหรือครับ ตนปนเปนผูหญิงสาวและผมเปนชายหนุม เราไมควรอยูใ นหองสอง ตอสอง” “เถอะนะ อั๊วไมถอื หรอก แลวไมกลัวลื้อปลํ้าอัว๊ ดวยเพราะอัว๊ มัน่ ใจวาลือ้ เปนทหารทีด่ ี ถึงแมผูบังคับ บัญชาเปนหญิงลื้อก็มีความเคารพนับถือตามระเบียบกฎขอบังคับและวินัยของทหาร โดยเฉพาะขณะนี้อยูใน ระหวางกฎอัยการศึก ลือ้ คงไมโงพอทีจ่ ะหาเรือ่ งใหตวั เองถูกยิงเปา” “นั่นนะซีครับ” จ.ท. เบิ้มพูดยิ้ม ๆ แลวเดินไปปดประตูใสกลอนเสร็จแลวก็กลับมายืนเบื้องหนาผู บังคับบัญชาโดยตรง ของเขา “เบิ้ม อั๊วกําลังมีเรื่องยุงยากจากผูกองพันนิกรวะ” เบิ้มยิ้มเล็กนอย “ใคร ๆ ก็รูครับวาผูกองพันนิกรแกสนใจกับตนปนมากความจริงแกเปนคนที่นารักนานับถือนะครับ สนุกสนานราเริงตลอดวันทําใหพวกเราพลอยครึกครื้นไปดวย” เรือโทหญิงเบญจมาศถอนหายใจหนัก ๆ

“อั๊วจะเลาใหลื้อฟงอยางสั้น ๆ เบิ้ม ผูกองพันนิกรแกรักอัว๊ โวย แกคิดจะรุม รามรวบหัวรวบหางอัว๊ เมือ่ กี้นี้เองแกสอดจดหมายเขามาในหองอั๊ววะ แกวา ๓ ทุมครึ่งแกจะมาหาอั๊ว” พูดจบตนปนก็ลวงมือลงไปใน กระเปาเสือ้ นอนแลวหยิบจดหมายของนิกรออกมาสงให จ.ท. เบิ้มคนสนิทของหลอน “ลื้ออานดูซีเบิ้ม อั๊วใหยาม ไปตามลื้อมาพบก็เพื่อจะใหลื้อชวยเหลืออั๊วใหรอดพนจากความคับขันที่จะเกิดขึ้นและเพื่อใหผูกองพันนิกรได รับความอับอายขายหนาดวย ทีหลังจะไดไมคิดอกุศลกับอั๊วอีก” จาเบื้มปลื้มใจอยางยิ่งเทาที่เจานายยกยองให เกียรติเขาและไววางใจเขามากมายเชนนี้ เขาคลีจ่ ดหมายของ พ.ต. นิกรออกอานขอความในนัน้ อานจบก็พับจด หมายสงคืนใหเรือโทหญิงเบญจมาศอยางนอบนอม “บัญชามาเถอะครับ ตนปนจะใหผมทําอยางไร จับผูก องพันนิกรเหวีย่ งโยนนํา้ หรือเอามีดโกนปาดคอ หอยตามแบบฉบับของลูกนาวี” “เฮย” หลอนดุลกู นองของหลอน “ทําอยางนัน้ ไดหรือทานศาตราจารยดเิ รกกับคณะของเขาคือวีรบุรษุ ของเราและเปน คนสําคัญของกองทัพบก ซึ่งพวกเขาไดมารวมงานกับเรา ลื้อฆาเขาพวกเราก็ตองถูกยิงเปาไป ตามกัน อั๊วตองการแตเพียงใหลื้อชวยอั๊วสมมุติตัวของลื้อเปนอั๊วเทานั้น เอาผมปลอมใสเขาแตงเนือ้ แตงตัวให เหมือนผูหญิงแลวนอนอยูในหองนี้แทนอั๊ว” จ.ท. กลืนนําลายเอื ้ อ๊ ก “แลวตนปนละครับ” “อั๊วจะไปอาศัยนอนกับตนเรือ หรือ เพือ่ นนายทหารคนใดก็ได เมื่อถึงเวลานัดผูกองพันนิกรก็จะมา เคาะประตูหองเรียก ลือ้ จะตองเปดประตูรบั และใหการตอนรับตามสมควร งานงาย ๆ อยางนี้ทําไดไหมละ” จ.ท. เบิ้มยิ้มแหง ๆ ทําหนากระเรี่ยกะราดชอบกล “เมื่อเปนคําสั่งของตนปนผมก็ตองรับปฏิบัติครับ แตวาผลที่จะเกิดขึ้นอาจจะทําใหผมเดือดรอนไมใช เลน ติ๋งตางวาผูกองพันนิกรแกหนามืดตาลายอยางที่เรียกวาเห็นชางเทามดแกเกิดฟตจัดขึ้นมาปลุกปลํ้าผม ผมมิ แยหรือครับ” ตนปนหัวเราะคิก “ลื้อเปนผูชายกลัวอะไรวะไมมีทางขาดทุนเลย อยางมากก็ยอมใหเขาจูบบาง” “วา-ก็ ถาเผื่อผมเพลี่ยงพลําเสี ้ ยทีผูกองพันละครับ ผมมิตอ งเชือดคอตายหรือครับ” เรือโทหญิงเบญจมาศ ทําตาเขียวกับลูกนองของหลอนทันที “อยาพูดเปนเลนหนอยเลยวะเบิ้ม โดยคําสั่งของอั๊ว ลื้อปฏิบัติตามคําสั่งก็แลวกัน เครือ่ งแตงกายแฟนซี ของลื้อเมือ่ วันฉลองเรือ ‘จันทิมา’ ที่เกาะหมากยังอยูหรือเปลา” “ยังอยูครับ ผมปลอมและของปลอมแปลงบางอยางก็ยงั อยูเ รียบรอย ผมเก็บไวที่หองผมครับ” “ดีแลว รีบไปเอามาเดีย๋ วนีแ้ ละหอซอนมาใหมดิ ชิด เรือ่ งนีเ้ ปนความลับเฉพาะอยาใหใครรูเ ปนอันขาด ถาลื้อชวยอั๊วไดสาเร็ ํ จเรียบรอย พรุง นีอ้ ว๊ั จะใหรางวัลแมโขงหนึง่ ขวด ไปเถอะเบิ้มเวลาเหลือนอยเต็มทนแลว” จ.ท. เบิ้มชิดเทาตรงรับคําสัง่ แลวหมุนตัวกลับเดินไปทีป่ ระตูหอ งถอดกลอนเปดประตูออก พาตัวเดิน ออกไปจากหองตนปนสาว

ณ บัดนีท้ หารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ที่ไมไดประจําทํางานไดหลับนอนพักผอนกันแลว มันเปน เวลา ๒๑.๓๐ น. ตรง นิกรในเครือ่ งแบบชุดสีกรมทาคอย ๆ เดินยองออกมาจากหองนอนของเขาอยางเงียบกริบ และตรงไปยังหองนอนของเรือ โทหญิงเบญจมาศ ดวยความหวังที่จะไดพลอดรักกับหลอนใหสมใจ นายจอมทะเลนหยุดยืนหนาหองนอนตนปนสาว เขามองซายมองขวาเสียกอน เมือ่ แนใจวาไมมใี ครแล เห็นเขานิกรก็ยกมือเคาะประตูหองติด ๆ กันเปนสัญญาณ ๓ ครัง้ แลวเขาก็ประนมมือไวระหวางอกเสกคาถา มหาละลวยเบา ๆ เพื่อใหมนตขลังผูกจิตใจตนปนสาว “โอม เพี้ยง…โอมมหาละลวย โอมมหาละแวก สาว ๆ เห็นหนาเหมือนกับหมาเห็นแขก เพี้ยง…” เสียงกลอนประตูหองปนถูกถอดดังกริ๊ก นิกรใจเตนระทึกผิดปกติ เขาบอกตัวเองวาอยางไรเสีย เบญจมาศก็คงจะ โอ.เค. ซิกาแรตกับเขาแนนอน นายจอมทะเลนคอย ๆ ผลักบานประตูออก เขาแลเห็น จ.ท. เบิม้ กําลังเดินกลับไปนั่งที่เตียงนอนในทาทางกระตุงกระติ้งแกวงตะโพกเหมือนมาริลีน มอนโร ในเรือ่ ง “อรชรรอน รัก” แสงไฟฟาในหองซึ่งอยูในโปะกระจกฝามีความสวางแตเพียงสลัวลาง นิกรถอนหายใจหนัก ๆ เมือ่ กาว เขามาในหอง เขาหันไปปดประตูใสกลอนแลวยืนจองมองดูเรือนรางอันอวน ใหญของ จ.ท. เบิ้มดวยความ พิศวาสเพราะสําคัญผิดคิดวาเจา-เบิ้มคืนตนปนหมูตอนที่เขาพออกพอใจในสวนสัดอันมโหฬารและผิวเนื้ออัน ขาวผองของหลอน ในที่สดุ นิกรก็เดินเขามาหา และทรุดตัวนั่งลงบนเตียงขาง จ.ท. เบิ้ม เขาเอือ้ มมือขวาจับมือซายของจา เบิ้มบีบเบา ๆ นึกแปลกใจเล็กนอย ทีม่ อื ของตนปนสากหนาเหมือนมือผูช ายแตแลวก็คดิ วาหลอนเปนทหารหญิง ทํางานเชนเดียวกับนายทหารเรือทัง้ หลาย มือจึงขาดความนุม นิม่ “คุณหมูครับ” นิกรเรียกชือ่ เลน ๆ ของเบญจมาศตามทีพ่ วกนายทหารหญิงเรียกกัน “ผมปลื้มใจเหลือ เกินที่คุณกรุณาเปดประตูตอนรับผม อา…ผม…คุณจะรังเกียจไหมครับ ถาผมจะฝากรักคุณดวยการรองเพลงรัก ใหคุณฟงสักเพลงหนึ่ง” จ.ท. เบิ้มกลั้นหัวเราะแทบแย นึกสนุกขึ้นมาเขาก็แกลงทํากิริยาสะบัดสะบิ้งเหมือนไสเดือนถูกขี้เถา แลวดัดเสียงพูดใหเปนเสียงผูหญิงกลาวกับนิกรเบา ๆ วา “ลําบากนักก็อยารองเลยคะ พวกทหารไดยนิ จะเขาใจผิดคิดวาในเรือเรามีววั มาดวย” นิกรฝนหัวเราะแลวขมวดคิว้ ยน “คุณหมูถาจะเปนหวัดกระมังครับ เสียงหาวไปหนอย” จ.ท. เบิ้มพยักหนา “คะ อะฮั้นเปนหวัดคะ” นิกรสะดุงเล็กนอย ตามปกติตนปนไมเคยพูดคําวาอะฮั้นกับเขาเลย เขาบีบมือ จ.ท. เบิม้ จนแนนแลว เขยิบเขามานั่งแนบชิดอึ่งอางทะเลผูมีรูปรางอวนใหญคลายกับตนปน “คุณหมูครับ” “เจาขา” “คุณรูตวั หรือเปลาวาผมรักคุณ”

จาเบิ้มทําทากระดากอาย ยกกําปนขวาทุบหลังนิกรดังพลั่ก แลวเบือนหนาหนี “อะฮั้นไมอยากเชื่อหรอกคะ อะฮั้นไมใชคนสวย รูปรางเหมือนไหกระเทียมตอขา หนาตาก็บฮู ขู ร้ี ว้ิ ขีเ้ ห รออกอยางนี้คุณจะมาบอกวารักอะฮั้นจะเปนไปไดอยางไรคะ กรุณานั่งหาง ๆ เถอะคะ นั่งเบียดเสียดกันอยางนี้ ประเดี๋ยวอะฮัน้ เกิดใจออนขึน้ มาก็จะเกิดเรือ่ งยุง ยากขึน้ ” นิกรยกมือขวาโอบกอดทันที “ทูนหัวของผม ผมรักคุณเพราะคุณอวนใหญถกู ใจผมนัน่ เอง ผูห ญิงผอม ๆ ผมไมชอบเพราะขีโ้ รค อยางคุณยังงี้เหมือนรถถังสะเทินนําสะเทิ ้ นบก คุณหมูครับกรุณาบอกใหผมชื่นใจหนอยซีครับวาคุณก็รักผม” “ไมคะ อะฮั้นเกลียดความรัก แหม…อยากวนใจอะฮั้นซีคะ” นิกรพยายามจะจูบ จ.ท. เบิ้ม อึ่งอางทะเลอกสั่นขวัญแขวนกลัววาจะเพลี่ยงพลําเสี ้ ยทีนกิ รจึงดิน้ รนขัด ขืน นิกรกอดรัดฟดจาเบิ้ม ดวยสําคัญผิดคิดวาเปนตนปนสาว ในที่สุดผมปลอมก็หลุดติดมือนิกรออกมา นายจอมทะเลน มองดูผมปลอมในมือของเขาแลวเหวีย่ งทิง้ ไปอยางเดือดดาล เขารูท นั ทีวา เขาถูกตน ปนตมเสียแลว เขารูสึกอับอายขายหนาหลอนอยางยิ่ง เขาจองตาเขม็งมองดู จ.ท. เบิ้ม แลวนิกรก็หัวเราะเสียง กราว “แกหรอกหรือเบิม้ ” จาเบิ้มตัวสั่นงันงก “ครับ ผมเอง กรุณาอยาโกรธเคืองผมเลยครับ ผมทําตามคําสัง่ ตนปนครับ” นายจอมทะเลนยิ้มแคน ๆ “ออ ตนปนเขาใชใหแกปลอมตัวเปนเขามาอยูใ นหองนีแ้ ทนเขางัน้ รึ” “ครับ ผมไมทาก็ ํ เปนการขัดคําสั่งผูบังคับบัญชา” นิกรขยับหมัดขวาทําทาเหมือนกับจะชกหนาเจาเบิม้ “แลวทําไมตอนทีอ่ ว๊ั เขามาในหอง ลื้อไมบอกใหอั๊วรูเสียกอนวาลื้อไมใชตนปน” “แฮะ แฮะ ผมอยากดูบทรักของผูกองพันครับ” นิกรผลุนผลันลุกขึ้นยืน ยกมือชีห้ นาอึง่ อางทะเลอยางเดือดดาล “ดีแลว อั๊วจะรายงานไปทางกองทัพเรือ ลื้อหลอกลวงนายทหารชั้นผูใหญ นี่ถาหากวาผมปลอมไม หลุดจากหัวลื้อและลื้อไดเสียเปนเมียอั๊วลื้อจะวายังไง อั๊วกําลังเมารัก อัว๊ จะไปตรัสรูไ ดอยางไรวาลือ้ เปนผูช าย ปลอม” จ.ท. เบิ้มทําหนาเหมือนกับจะรองไห “ถาผมไดเสียเปนเมียผูกองพัน มันก็ตองเลยตามเลยแหละครับนึกวาฟาดเคราะห ผมเปนผูน อ ยเจานาย ทานใชก็ไมรูวาจะปฏิเสธอยางไร ยกโทษใหผมเถอะครับ ถาผูกองพันรายงานไปทางกองทัพเรือ ผมถูกปลดออก จากราชการผมก็แยเทานั้น ผมมีลูกตั้งสามคน แมยาย พอตา นองเมีย พี่เมีย และหลานเมียอยูในอกผมตั้ง ๑๕ คน” นิกรยิม้ ออกมาได “อั๊วจะตองหาทางจูโ จมตนปนเรือลํานี้ใหได ชวยแนะนําอั๊วบางซีเบิ้ม อัว๊ ควรจะทําอยางไร”

จ.ท. เบิ้มยิ้มแปน มีสีหนาชุมชื่นขึ้นทันที “ไมอยากครับ” เขาพูดเสียงกระซิบ “แลวผูกองพันอยาไปบอกใครนะครับ ตนปนทานชอบดืม่ เหลา ครับเมาขึ้นมาแลวสนุกเต็มที่ วันหลังผูกองพันลองชวนกินเหลาซีครับ ผมรับรองวาผูก องพันตองไดอยางวาแน นอน ตามธรรมดาแกเหมือนผูช ายครับ เขมแข็งเด็ดขาดและไมสนใจในเรือ่ งของความรัก และคนที่จะรักแกก็ เห็นจะยาก เห็นจะมีแตผกู องพันคนเดียวเทานัน้ ” นิกรพยักหนาเห็นพองดวย “จริงวะ หลอนตุ ถูกใจกันมาก กันไปละนะจาเบิ้ม แลวก็หวังวาแกคงจะไมนําเรือ่ งทีก่ นั จนแตม ไป เที่ยวเลาใหใครตอใครฟง ถาแกชวยปดความลับของกัน กันไปกรุงเทพฯ กันจะรายงานรองผูบ ญ ั ชาการกองเรือ ยุทธการใหแกเปนจาเอก” “โอโฮ เปนพระคุณอยางที่สุดเชียวครับ แมยายผมเคยดูถูกผมวา คนอยางผมแกตายก็ไดเปนแคจา โท เทานัน้ ” นิกรหัวเราะชอบใจ พาตัวเดินมาทีป่ ระตูหอ งจัดแจงถอดกลอนประตูออกเดินออกไปจากหองตนปน ตอนสายวันตอมา ทะเลมีคลื่นลมเล็กนอย ทางทิศใตนอกเขตนานนําไทยมี ้ ฝนตกหนัก แตในนานนําของเรามี ้ เมฆฝนปก คลุมไปทั่ว ‘จันทิมา’ กําลังทําหนาที่ลาดตระเวนคนหาเรือรบของฝายศัตรูโดยเฉพาะเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของ ขาศึก นาฬิกาไฟฟาประจําเรือดํานําบอกเวลา ้ ๙.๒๐ น. ขณะที่ส่ีสหายนั่งเลนไพตอ แตมกันอยูท โ่ี ตะรับประทานอาหารในหองพัก เสียงสัญญาณอันตรายก็ดงั ขึ้นทั่วเรือ หลังจากนั้นผูบังคับการสาวก็สั่งทหารประจําสถานีรบและสั่งใหตนเรือนําเรือ ‘จันทิมา’ ดําลงสูใตพื้น นํ้าทันที พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกรีบออกจากหองพักตรงมายังหองถือทายโดยดวน ซึง่ เจาแหวติดตาม มาดวย เรือเอกหญิงจันทิมาปราดเขามาหาสี่สหายแลวบอกกับทุกคน “เราพบเรือดํ านํ้าติดอาวุธจรวดลํานั้นแลวคะ” หลอนพูดละลํ่าละลัก “มันดําอยูใตทะเลหางจากเรา ประมาณ ๕ ไมล ขณะที่ดิฉันอยูที่สะพานเดินเรือ ดิฉันแลเห็นอาวุธจรวดลูกหนึ่งถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล และ บินขึ้นสูระยะสูงบายโฉมหนาไปทางกรุงเทพฯ อีกสักครูเ ราจะไดเผชิญกับเรือดํานําข ้ าศึกลํานัน้ แน ๆ” ดร. ดิเรกดีใจอยางยิง่ “ออไร ถาพบมันเราจะตองทําลายมันใหไดและมันจะไมมีโอกาสหลบหนีเราไปไดเลย” ‘จันทิมา’ คอย ๆ ดําลงสูใตพื้นนํา้ ผูบังคับการสาวตองทํางานตัวเปนเกลียวในการสั่งงานและควบคุม เรือ มีการติดตอกับตนกลตลอดเวลา เรือโทหญิงรจิตตนเรือสาวทําหนาทีถ่ อื พังงาเรือดวยตนเองมีจา เอกคนหนึง่ ยืนอยูขาง ๆ หลอนกําลังนําเรือ ‘จันทิมา’ ตรงไปยังจุดที่ผูบังคับการแลเห็นอาวุธจรวดถูกยิงขึ้นมาจากใตทะเล ในที่สุด เรือเอกหญิงจันทิมาก็สั่งลดความเร็วลง หลอนพาคณะพรรคสีส่ หายตรงไปยังเครือ่ งโซนาร และเครื่องมือพิเศษของ ดร. ดิเรก เพือ่ ตรวจคนเรือดํานําข ้ าศึก

จากเครื่องมือพิเศษนี้เองนายแพทยหนุมก็สามารถทราบวาใตทะเลนั้นมีฝูงปลาหรือหินใตนาํ้ หรือมีสง่ิ ใด ๆ บาง ดร. ดิเรกเริม่ ตนใชสมองของเขาอยางหนัก ดร. ดิเรก มองดูเครือ่ งมือพิเศษแลวก็มองดูแผนทีใ่ ตนาซึ ้ํ ่ ง วางอยูบ นโตะ ครั้งหนึ่ง ในจอแกวไดปรากฏจุดเล็ก ๆ หลายจุดถนัดจากแผนทีบ่ อกใหรวู า บริเวณใตทะเลตอนนีม้ หี มู หินใตนามากมาย ้ํ นายแพทยหนุมนึกระแวงสงสัยวาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวด จะใชกลยุทธดํากบดานนิ่งเฉยอยูใน บริเวณหมูก อ นหินใตนาจึ ้ํ งหันมาทางผูบังคับการสาว “สั่งหยุดเครื่องครับคุณติ๋ม ใหเรือเราลอยอยูใ ตน้ําเฉย ๆ ผมคิดวาเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดของขาศึกอาจ จะซอนอยูแ ถวนี้” จันทิมา รองตะโกนบอกตนเรือใหหยุดเครื่องตามความประสงคของ ดร. ดิเรก เรือโทหญิงรจิตรับสัง่ แลวสงสัญญาณไปทีห่ อ งเครือ่ ง หลังจากนั้นเครื่องยนตที่ใชกาลั ํ งไฟฟาจากแบ็ตเตอรี่ก็หยุดทํางาน ใบจักรเรือดํา นํ้าหยุดหมุนแลวความเร็วของเรือลดนอยลง สักครูเ รือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็ลอยลํานิ่งเฉยอยูลึกจากผิวนําราว ้ ๒๕ เมตร ภายในหองบังคับการเงียบกริบ ไดยินแตเสียงเครือ่ งมือสํารวจเรือดํานํา้ ดังเหมือนสัญญาณวิทยุโทร เลขตลอดเวลา ดร. ดิเรกจองตาเขม็งดูเครือ่ งโซนาร และเครือ่ งมือพิเศษของเขาบางทีกแ็ ตงเครือ่ งรับหมุนหาคลืน่ เสียงใตนํา้ นิกรกระซิบกระซาบถามผูบังคับการสาวเบา ๆ “คุณดูรเู รือ่ งไหมครับ” เรือเอกสาวสั่นศีรษะ “ไมทราบคะ ดิฉนั คิดวาคุณหมอคนเดียวเทานัน้ ทีเ่ ขาใจดี” นิกรหัวเราะ “ก็ไมแนครับ บางทีดเิ รกมันก็ดเู ครือ่ งมือของมันไมรเู รือ่ งเหมือนกัน” นายแพทยหนุมหันมาทําตาเขียวกับนายจอมทะเลน “ถาไมรูเรื่องกันจะเสียเวลาประดิษฐคิดขึ้นทําไม กันยินดีที่จะบอกใหรูวาขณะนี้ เรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของขาศึกอยูหางจากเรือเราไมเกิน ๕๐๐ เมตร” “คุณหมอ…” ผูบังคับการสาวอุทานขึ้นดัง ๆ “คุณหมอแนใจหรือคะ” “ออไร เครื่องมือของผมบอกวาพื้นที่ใตทะเลตอนนั้นมีหินใตนาอยู ํ้ ห มูห นึง่ ซึง่ ตรงตามแผนทีบ่ นโตะนี้ แตเครื่องรับบอกใหรูวา จุดใหญทม่ี องเห็นไมใชกอ นหินแน ๆ ฉะนัน้ มันจะเปนอืน่ ไปไมไดนอกจากเรือดํานํา้ ขาศึก นับวาผูบ งั คับการเรือดํานําของข ้ าศึก ฉลาดพอที่นําเรือลงจอดกนทะเลในหมูก อ นหิน เรือปราบเรือดํานํา้ ของเราคนพบตําแหนงก็เขาใจวาเปนหินใตนา้ํ จึงชวยใหมันปลอดภัยและโจมตีกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดเรือ่ ย ๆ” พลกลาวถามขึ้นทันที “แลวเราจะจัดการกับมันอยางไรตอไป นําเรือของเราเขาไปใกลเอาตอรปโ ดยิงมัน…” “โน” ดร. ดิเรกรองลัน่ “ถาเขาไปใกลกวานี้ และเราใชตอรปโ ดยิงมันถึงถูกเรือมันจม ‘จันทิมา’ ก็คงจม ดวย ระยะหางแคนเ้ี มือ่ ตอรปโ ดระเบิดเรือเราก็จะสัน่ สะเทือนเอียง วูบวาบเพราะแรงระเบิดใตน้ํา”

ผูบังคับการสาวพูดเสริมขึ้น “ดิฉันไมเขาใจในเรือ่ งเครือ่ งมือพิเศษของคุณหมอเลย ฉะนั้นการทําลายเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกลํา นี้ขอใหเปนความคิดเห็นของคุณหมอเถอะคะ” ดร. ดิเรกยิม้ แปน “ออไร แทงคิวเวอรีม่ ัช ขอเวลาใหผมคิดดูกอ น ๕ นาที ผมเชื่อวาขาศึกคงไมกลานําเรือเคลือ่ นจากที่ มันคงมั่นใจวาเราคนหามันไมพบ แตถา มันติดเครือ่ งยนต โซนารของเราก็จะจับเสียงมันได” นายแพทยหนุม หันมามองดูเครือ่ งมือพิเศษของเขาตอไป สักครูหนึ่ง ดร. ดิเรกก็รอ งเอะอะขึน้ ดัง ๆ ชี้ มือใหเพื่อนเกลอทั้งสามและผูบังคับการเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ มองดูจดุ สีขาวจุดหนึง่ ในจอแกว ซึ่งกําลังเคลื่อนที่ ผานจอจากซายไปขวาอยางรวดเร็ว “เราถูกยิง” ดร. ดิเรกรองลัน่ “เราถูกเรือดํานําข ้ าศึกโจมตีเราดวยตอรปโ ดแน ๆ” ทุกคนใจหายวาบไปตามกัน ไมมีใครรูห รือมองเห็นวาลูกตอรปโ ดลูกนัน้ มาจากทิศไหน สักครูหนึ่ง เสียงระเบิดก็ดังขึ้นใตทะเลลึก ตอรปโ ดลูกนัน้ ถูกภูเขาใตนาระเบิ ้ํ ดหางจากเรือ ‘จันทิมา’ ราว ๒๐๐ เมตร แตถึง กระนั้นก็ทําใหไฟฟาในเรือดับวูบไปชั่วขณะ เรือโคลงเคลงไปมานากลัว นายแพทยหนุมหันมาทางผูบังคับการ สาว “คุณติ๋ม สั่งเดินเครื่องและเลี้ยวขวาครับจนกวาผมจะบอกใหหยุด เมือ่ หัวเรือของเราตรงกับตอนกลาง ลําเรือดํานํ้าลํานัน้ ผมจะคิดคํานวณจะเครือ่ งมือพิเศษของผม เราจะโตตอบมันดวยตอรปโ ดเชนเดียวกัน” โดยคําสั่งของผูบังคับการ เครือ่ งยนตไฟฟาของเรือ ‘จันทิมา’ ถูกติดขึ้น ตนเรือสงสัญญาณใหเดินหนา และเลี้ยวขวา ดร. ดิเรกยืนอยูห นาโตะเครือ่ งมือของเขา สักครูหนึ่งนายแพทยหนุมก็รองตะโกนบอกใหหยุดเดิน เครื่อง ผูบ งั คับการจึงสัง่ ตนเรือใหหยุดเรือทันที “คุณหมูครับ” นายแพทยหนุม รองเรียกตนตอรปโ ด ดวยเสียงอันดัง “เขาประจําตอรปโ ดทอสองและ เตรียมยิงได แลวครับ ยิงเพียงลูกเดียวเทานั้น” ในนาทีนั้นเองตอรปโดของเรือ ‘จันทิมา’ หนึ่งลูกก็ถูกยิงออกจากทอของมนพุงตรงไปยังเรือดํานํา้ ปรมาณูของนาวีคอมมิวนิสต การคํานวณของ ดร. ดิเรกเปนไปโดยถูกตอง แตตอรปโดอยูลึกมากจึงถูกกระแส นํ้าพัดพาใหเสียมุมยิงไปเล็กนอย ดังนัน้ ตอรปโ ดของเรือ ‘จันทิมา’ จึงเฉียดทายเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกไป เพียงหาหกเมตร และวิ่งเลยไปจนกระทั่งเครื่องยนตหมดกําลังจมลงสูกนทะเล ดร. ดิเรก นัง่ นิง่ เฉยรอฟงเสียงระเบิดอยูเ กือบ ๕ นาที เขาก็ลุกขึ้นยักไหลพรอมกับแบมือทั้งสองขาง “หมดหวัง เรายิดผิดพลาดเปาหมายอยางนาเสียดาย ที่ยิงผิดก็เพราะไอคํานวณตามความคาดคะเนจาก เครื่องมือของไอเทานั้น” นิกรวา “ลองอีกลูกเถอะวะหมอ ยิงตอรปโ ดควรจะยิงสองลูกหรือสองเม็ดจึงจะไดผล เมือ่ กีน้ ล้ี กู ตอร มันโตเกินไปละกระมั้ง หรือมายก็คงแข็งหรือหลวมมากเกินไป เลือกดูอายลูกที่กําลังพอเหมาะดีกวา” ดร. ดิเรกจุป าก

“แกอยูเ ฉย ๆ เถอะวะ อยาพยายามชี้แจงแสดงเหตุผลอะไรเลย” แลวนายแพทยหนุมก็ยกมือจับแขนพล กับเสี่ยหงวน คนละขาง เขากลาวกับสองสหายดวยเสียงหนัก ๆ วา “เพือ่ นรัก ถึงเวลาแลวที่เราสามคนจะตอง เสี่ยงภัยเสีย่ งชีวติ อีกครัง้ หนึง่ เพือ่ จมเรือดํานําปรมาณู ้ ลานี ํ ”้ นิกรพูดเสริมขึน้ อยางนอยใจ “นี่จะไมใหกันรวมงานดวยยังงั้นหรือหมอ” นายแพทยหนุมหันมายิ้มกับนายจอมทะเลน “ยูทําอะไรมักจะเปนเลนเสมอ” นิกรยิ้มแหง ๆ “ก็เวลาเอางานเอาการก็มีนี่หวา อยาลืมนะวากันเคยแสดงความสามารถอาจหาญมาแลว จากการโจมตี ฐานทัพจรวดของคอมมิวนิสต” ดร. ดิเรกอดหัวเราะไมได “ออไร ถาเชนนัน้ เราสีค่ นเตรียมตัวเดีย๋ วนี้ เราจะออกไปนอกเรือ ‘จันทิมา’ ทางทอตอรปโ ดในสภาพ ของมนุษยกบแลวเราจะเอาระเบิดเวลาซึง่ เปนระเบิดแมเหล็กไปวางเรือดํานําของข ้ าศึก มีอยูท างเดียวเทานัน้ ทีเ่ รา จะทําลายเรือดํานําติ ้ ดอาวุธจรวดลํานีไ้ ด” กิมหงวนกลาวถามขึ้นทันที “เราออกทางทอตอรปโ ด แลวเราจะกลับเขามาในเรือเราไดอยางไร” ดร. ดิเรกยิม้ เล็กนอย “ไมมีทางกลับเขามาในเรืออีก และไมจําเปนจะตองกลับมา วางระเบิดเสร็จแลวเราก็ขน้ึ ไปบนผิวนํา้ เมื่อเรือดํานําของข ้ าศึกระเบิดขึ้นคุณติ๋มก็จะนําเรือขึน้ ไปรับพวกเราเอง” เจาแหวพูดเสริมขึ้นเบา ๆ “รับประทานเรือ่ งนีผ้ มไมเกีย่ วไมใชหรือครับ” ดร. ดิเรกขมวดคิว้ ยน “โน แกไมเกี่ยว เราไปกันสี่คนพอแลว แกอยูใ นเรือนีแ่ หละ” พูดจบเขาก็หันมาทางผูบังคับการสาว “ตามความคิดของผมคุณเห็นเปนยังไงครับ” เรือเอกหญิงจันทิมานิ่งอึ้งไปสักครู “รูสึกวาเปนการเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตมากเกินไปคะ แตเมือ่ คุณหมอมีความตัง้ ใจทีจ่ ะทํางานอยางเด็ดเดีย่ ว กลาหาญเชนนี้ ดิฉันก็ขอสนับสนุน และมั่นใจวางานสําคัญของหนวยกลาตาย คงจะไดรับความสําเร็จผลอีกครัง้ หนึง่ ” “ขอบคุณครับ โปรดใหทหารของคุณนําเครือ่ งมนุษย กบพรอมทออ็อกซิเจนรวม ๔ ชุด ไปใหเราที่ หองพักของเราดวย พวกเราจะรีบทํางานโดยเร็วที่สุด กอนทีเ่ รือเราจะถูกตอรปโ ดของมันหรือกอนทีเ่ รือดํานํา้ ของขาศึกจะหลบหนีไป” ครั้นแลวนายแพทยหนุมก็พาพล นิกร กิมหงวน ออกไปจากหองถือทายตรงไปยังหองพักของเขา เจา แหวติดตามมาดวย

สี่สหายกับเจาแหวกลับมาที่หองบังคับการเรือ ‘จันทิมา’ อีกครัง้ หนึง่ สี่สหายตางอยูในเครื่องแบบ มนุษยกบสวมกางเกงยืดแนบเนื้อแบบกางเกงอาบนําทะเล ้ สวมรองเทาพื้นแบบเหมือนเทากบซึ่งทําดวยยาง ขาง หลังผูกทออ็อกซิเจนขนาดกะทัดรัดสองทอ มีสายยางติดตอกับกรวยยางครอบจมูกเพื่อใชหายใจใตนํ้า สวมแวน ตากันนํ้ากรอบของมันแนบกับเนือ้ คาดมีดพกขนาดใหญคลายมีดประจําตัวพลรม มือขวาถืออาวุธพวกหอกหรือ ฉมวกสําหรับตอสูกับปลาฉลามหรือสัตวทะเล โดยเฉพาะ ดร. ดิเรกสะพายยามเล็ก ๆ หนึ่งใบ ภายในยามมี ระเบิดแมเหล็กซึ่งเปนระเบิดเวลาที่มีอานาจระเบิ ํ ดอยางรายแรงอัน เปนประดิษฐกรรมของนายแพทยหนุม ขณะนี้ผูบังคับการสาวพรอมดวย ตนปน ตนเรือ ตนหน และ ตนกล ผูโอโถงเหลือหลายไดอยูกัน พรอมหนาเมื่อมนุษยกบเดินเขามาแฟนของใครคนนั้นก็เดินเขาไปหาเวน แตตนหนคนเดียวซึ่งไมมีแฟนยืนยิ้ม แหง ๆ อยูข า งกลองตาเรือ เรือเอกหญิงจันทิมามองดูพลดวยความหวงใย “พลขา ดิฉันขออวยพรใหโชคชัยเปนของคุณและขอใหคุณแคลวคลาดจากอันตรายดวยประการทั้ง ปวงนะคะ” พลยิ้มใหหลอนและถือโอกาสจับมือทั้งสองของผูบังคับการสาวบีบเบา ๆ “ขอบคุณครับคุณติ๋ม พรของคุณผมถือวาเปนพรอันประเสริฐสําหรับผม ถาไดยินเสียงเรือดํานําของ ้ ขาศึกระเบิดเมือ่ ไรก็รบี นําเรือ ‘จันทิมา’ ขึน้ ไปรับพวกเราบนผิวนํ้าเถอะครับ” อาเสี่ยกิมหงวนจูงมือตนกลเขาไปยืนสนทนากับเขาในซอกแหงหนึ่งอันเปนที่ลับตาไมมีใครเห็น เรือ โทหญิงพริ้มเพรา ตนกลเจาของปทุมทิพยโผเขากอดอาเสี่ยดวยความรักแลวกลาวกับเสี่ยหงวนดวยเสียงสั่นเครือ “หนูจะสวดมนตวงิ วอนขอใหคณ ุ พระรัตนตรัยคุม ครองเฮียนะคะ” เสี่ยหงวนยิ้มแหย ๆ “จะ ขอบใจมากพริม้ เพรา อา—ขอเฮียหอมแกมทีได ไหม” หลอนมองซายมองขวาเสียกอน “อยาเพิ่งเลยคะเดี๋ยวผูการเห็นเขา ถาเขารายงานหนูในเรือ่ งนี้ เปนถูกปลดออกจากราชการแนนอน” ในเวลาเดียวกันนี้เองตนปนหมูตอนกําลังฉอเลาะนิกร ในทาทีที่นารัก ถึงแมหลอนจะอวนจํามํ ้ ่าแตยิ้ม ของหลอนก็มีเสนหผูกใจนิกรไมนอย “คุณนิกรขา ถาคุณและพวกคุณระเบิดเรือดํานําข ้ าศึกไดเย็นนี้พวกเราจะเลี้ยงฉลองชัยชนะคะ” นิกรคอนหลอน “อยามาสนใจกับผมเลย” “อื่อ โกรธหมูหรือคะคนดี” “ไมโกรธหรอกครับแตนอ ยใจ เหตุการณเมือ่ คืนนีท้ ําใหผมไมอยากมองดูหนาคุณเลย” ดร. ดิเรกไดราลาต ่ํ นเรือสาวซึ่งเปนแฟนของเขาเรียบ รอยแลว นายแพทยหนุม รองตะโกนขึน้ ดัง ๆ “เฮ เตรียมตัวลงทะเลโวยพวกเรา ไปทีท่ อ ตอรปโ ดโวย” สามสหายตางพากันเขามาหา ดร.ดิเรกและเดินรวมกลุม ตรงไปทีท่ อ ตอรปโ ดซึง่ อยูต อนหัวเรือ ‘จันทิ มา’ มีอยู ๒ ทอดวยกัน ทอหมายเลข ๑ บรรจุตอรปโ ดติดระเบิดปรมาณูของ ดร. ดิเรกไวเรียบรอยแลว สวนทอ

หมายเลข ๒ วางเปลา เรือโทหญิงเบญจมาศตนตอรปโ ดและตนปนไดอธิบายใหสส่ี หายทราบถึงวิธที ห่ี ลอนจะ สงสี่สหายออกไปจากเรือดํานําทางท ้ อตอรปโ ดดวยการใชความดันของอากาศเชนเดียวกับยิงตอรปโ ด ระหวางที่ตนตอรปโดอธิบายเสี่ยหงวนไดยกมือขวาชูขึ้นแตแลวก็ยกมือซายปดใตรักแรขางขวาของ เขา “อา—ตนปนครับ” อาเสี่ยพูดยิ้ม ๆ “ผมชักใจไมดีเสียแลว” เบญจมาศยิ้มใหเขา “ทําไมละคะอาเสี่ย” กิมหงวนวา “สมมุตวิ า คุณยิงผมหลุดออกไปจากทอตอรปโ ด แลวผมเกิดวิง่ จูด ไปชนเรือดํานําข ้ าศึกเขา ผมมิแยหรือครับ” ตนปนหรือตนตอรปโ ดหัวเราะคิก “ไมถึงกับอยางนั้นหรอกคะ ลมในทอตอรจะผลักดันอาเสี่ยหลุดออกไปพนทอเพียงหาหกเมตรเทานั้น อาเสี่ยไมมเี ครือ่ งยนตเหมือนตอรปโ ดนีค่ ะ จะแลนไปไดเหมือนลูกตอร- ปโดอยางไร” นิกรยกมือเขกกบาลกิมหงวนดังโปก “ปญหามากนัก เรื่องไมนาถามก็ถาม” เรือเอกจันทิมาแลเห็นนายแพทยหนุมกําลังมองดูวัตถุชิ้นหนึ่งซึ่งอยูในมือของเขาและมีรูปลักษณะ คลายกับนาฬิกาปลุกขนาดเล็กหลอนก็กลาวถามเบา ๆ “นั่นอะไรคะคุณหมอ” นายแพทยหนุมยิ้มใหหลอน “นี่หรือครับ เครื่องมือคนหาเรือดํานําขนาดจิ ้ ว๋ ของผมครับ เครือ่ งมือพิเศษอันนีจ้ ะบอกทิศทางใหพวก เรารูวาเรือ ดํานําของข ้ าศึกจอดอยูใ ตทะเลตรงไหน” “โอ วิเศษมากเชียวคะ คุณหมอมีความสามารถยอดเยี่ยมผิดมนุษยนานับถือจริง ๆ เตรียมตัวเถอะคะ ใครจะออกไปนอกเรือเปนคนแรกคะ” พลวา “ใครก็ไดคุณติ๋ม เอาละครับพวกเราพรอมแลวอยาใหเสียเวลาเลย” มนุษยกบทั้งสี่คนตางยกครอบยางขึ้นสวมติดจมูก และเปดอากาศในทออ็อกซิเจน ตอจากนัน้ บรรดา นายแพทยหญิงก็รวมมือกันชวยสงพล พัชราภรณ หัวหนาหนวยกลาตายออกไปจากทอตอรปโ ดหมายเลข ๒ เปนคนแรก คนที่ ๒ คืออาเสี่ยกิมหงวน คนที่ ๓ นิกร และคนสุดทายคือ ดร. ดิเรก ณรงคฤทธิ์ งานคนและลาเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของขาศึกไดเริม่ ตนแลว สี่สหายวายนํ้าตามกันไป โดยมี ดร. ดิเรกวายนําหนา เครือ่ งมือพิเศษของนายแพทยหนุม บอกใหรแู นชดั วาเรือดํานําของข ้ าศึกอยูไกลออกไปเพียง ๕๐๐ เมตร ทันใดนั้นเองนายแพทยหนุมก็แลเห็นมนุษยกบฝายขาศึกจํานวน ๔ คน กําลังวายนําตรงเข ้ ามา ดร. ดิ เรกหยุดชะงักยกมือชี้บอกเพื่อนเกลอทั้ง ๓ นิกรตกใจทําทาจะวายนํ้าหนีแตเสี่ยหงวนยกมือรวบผมนายจอม ทะเลนไวทําบุยใบบอกใหนิกรสูตาย

ผูบังคับการเรือดํานําปรมาณู ้ ของคอมมิวนิสตมีความเฉลียวฉลาดและมีความคิดเชนเดียวกับ ดร. ดิเรก เมื่อการโจมตีเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ดวยตอรปโดไมเปนผลเขาก็ตกลงสงมนุษยกบ ๔ คน ที่มีรูปรางสูงใหญและได รับการฝกมาแลวอยางชํานาญออกทางทอตอรปโ ดเพือ่ นําลูกระเบิดเวลามาระเบิดเรือ ‘จันทิมา’ เรือดํานําปรมาณู ้ ของคอมมิวนิสตลํานี้เปนเรือดํานํ้าที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพสูงมาก ทอตอรปโ ดนัน้ มีลน้ิ ปดเปดดวยเครือ่ ง อัตโนมัติ ๒ ชั้น และที่ปดเปดเปนแผนกระจกหนามาก เมือ่ มนุษยกบออกจากเรือดํานําไปแล ้ วจะกลับเขาไปใน เรือไดโดยสะดวกคือกลับเขาทางทอตอรปโ ด ฉะนั้นการถลมกรุงเทพฯ ดวยอาวุธจรวดหนวยมนุษยกบของเรือ ดํานํ้าปรมาณูจึงมีบทบาทสําคัญยิ่งคือลําเลียงจรวดออกทางทอตอรปโ ดแลว ชวยกันนําไปติดตัง้ ทีฐ่ านจรวดบน ดาดฟาเรือดํานํา้ ปรากฏวา เรือดํานําลํ ้ านีด้ ากบดานนิ ํ ่งเฉยอยูใตทะเลจุดนี้เปนเวลา ๑๐ วันแลว มีเสบียงอาหาร และนํ้าจืดเพียงพอ สวนอ็อกซิเจนก็มีสารองไว ํ มากคือบรรจุไวในทอเหล็กนับพันทอ มันเปนเรือดํานําที ้ ่ใชพลัง งานปรมาณูที่มีขนาดใหญถึง ๑,๕๐๐ ตัน รัศมีทาการรอบโลก ํ การทีเ่ รือดํานําลํ ้ านีใ้ ชอาวุธจรวดโจมตีกรุงเทพฯ ก็เพื่อจะทําลายขวัญของคนไทย และเพื่อใหคนไทยหมดความศรัทธาเลื่อมใสในแสนยานุภาพของกองทัพซีโต มนุษยกบแหงนาวีคอมมิวนิสตแลเห็นคณะพรรคสี่สหายมันก็หยุดชะงักบุยใบบอกกัน ทุกคนมีฉมวก หรือหอกและมีดพกเปนอาวุธแตงกายเชนเดียวกับสี่สหายของเรามีทออ็อกซิเจนผูกติดขางหลัง พลเห็นวาเขาควร จะกัน ดร. ดิเรกไวไมควรใหนายแพทยหนุมตอสูกับศัตรู เพราะถา ดร. ดิเรกเกิดเพลี่ยงพลํ้าขึน้ การระเบิดเรือนํา้ ของศัตรูก็จะลมเหลว เนื่องจากเขากับนิกรและเสี่ยหงวนไมมีความรูในการใชระเบิดเวลา ดังนั้นพลจึงพูดภาษา ใบกับ ดร. ดิเรก ชี้แจงใหทราบวาเขากับกิมหงวนและ นิกรจะตอสูกับมนุษยกบทั้ง ๔ คนนีเ้ อง ระหวางที่ปะทะ กันใหนายแพทยหนุมคอยหลบหลีกเอาตัวรอด การเจรจาภาษาใบ ดร.ดิเรกพอจะเขาใจจึงพยักหนารับทราบ แลวพลก็พยักหนากับเสี่ยหงวนและนิกรเพื่อนเกลอของเขา พลวายนํ้านําหนาเพื่อนเกลอทั้งสามตรง เขาไปหามนุษยกบฝายขาศึกซึ่งในเวลาเดียวกันนี้เองหนวยมนุษยกบของพวกแดงทั้งสี่คนก็วายนําตรงเข ้ ามา การประจัญบานใตนํ้าระหวางมนุษยกบกับมนุษยกบเริ่มตนแลว พลปราดเขารับมือทหารเรือขาศึกรูป รางสูงใหญคนหนึ่ง และบังเอิญโชคเปนของเขา พลแทงดวยฉมวกคูม อื ถูกหนาอกเจาหมอนัน่ เต็มแรง ทะลุออก ทางเบื้องหลัง เมื่อพลกระชากหอกออกมา เจาหนุมรางใหญก็ผละออกจากพลทันที โลหิตสีแดงเขมทีบ่ าดแผล ไหลทะลัก พลถือโอกาสรุกประชิดติดพันและยกหอกกระทุงแทงอีกสามสี่ทีติด ๆ กัน มนุษยกบคอมมิวนิสตสิ้น ใจตายมวนตัวไปมาและคอย ๆ จมลงสูกนทะเล ในเวลาเดียวกันนี้เอง ทหารเรือขาศึกคนหนึง่ ก็ปราดเขาเลนงานพลดวยหอกคูม อื พลตอสูอ ยางดุเดือด กิมหงวนกับนิกรก็กาลั ํ งปะทะกับมนุษยกบฝายขาศึกตัวตอตัว ดร. ดิเรก วายนําสั ้ งเกตการณอยูหาง ๆ นึกภาวนา เอาใจชวยเพื่อนเกลอของเขาและนึกชมความสามารถอาจหาญของพลที่สามารถสังหารมนุษยกบขาศึกไดหนึ่ง คนอยางงายดาย เสี่ยหงวนตอสูเหมือนกับงิ้ว เขาแทงซายแทงขวาอยางคลองแคลว เกกหนาทําปากเบี้ยวปากบูดทําลาย ขวัญคูตอสูแตคูตอสูของเขาหากลัวไม สวนนิกรสูกับขาศึกคูตอสูของเขาไดพักหนึ่ง ขาศึกก็โถมเขากอดรัดฟด นิกร ตางคนตางปลอยหอกหลุดจากมือและดึงมีดพกคูม อื ออกมาจากซองมีด เพื่อจะสังหารอีกฝายหนึ่ง แตนกิ ร จวงแทงไดกอนถูกสะดือมนุษยกบขาศึกพอดี ซึ่งเปนไปโดยบังเอิญมากกวาตั้งใจ เมือ่ นิกรชักมีดออกคูต อ สูข อง เขาก็หมดแรง คอย ๆ จมลงสูกนทะเลในทาตาง ๆ

พลตอสูกับคูตอสูของเขาเปนพัลวัน เขาถูกแทงที่โคนแขนซายเปนบาดแผลเล็กนอย พลแกลงทําเปน ออนแรงวายนํ้าหนีหลอกใหคูตอสูติดตามเขา พอไดโอกาสพลก็ดําลงสูความลึกแลวเงยศีรษะขึ้น เขาเงือ้ หอก แทงสวบถูกคอหอยคูตอสูของเขาอยางถนัดใจ มนุษยกบคอมมิวนิสตผละจากการตอสูวายนําหนี ้ มาทางนายจอม ทะเลน นิกรปราดเขาตวัดรัดคอและยกมีดพกจวงแทงโดยไมนบั ครัง้ “นี่แนะ นีแ่ นะ นีแ่ นะ” นิกรรองลัน่ ทัง้ ๆ ที่เสียงของเขาไมดัง “มึงมนุษยเขียดหรือจะมาสูพวกกูมนุษย กบ ตายเลยไมใชฝมือหรือ” การตอสูย งั เหลืออีกเพียงคูเ ดียวคือ อาเสี่ยกิมหงวนกับมนุษยกบรางใหญ ซึ่งเปนหัวหนามนุษยกบของ ขาศึก คูตอสูของกิมหงวนมียามบรรจุลูกระเบิดคลองคอ อาเสี่ยพยายามนําลูกไมชั้นเชิงตาง ๆ ในเพลงหอกออก มาใชก็ไมเปนผล เขากับคูตอสูของเขาตางมีฝมือพอ ๆ กัน พล นิกร กับ ดร. ดิเรก ตางลอยคออยูใ นนํ้าใกล ๆ กัน มองดูเสี่ยหงวนแสดงทาพระเอกงิ้วอยางขบขัน นิกรเห็นเสียเวลาก็ทาท ํ าจะเขาชวย แตพลควาแขนนิกรไว อาเสีย่ เริม่ เหน็ดเหนือ่ ยออนเพลียแลว เขามานะกัดฟน บุกทะลวงรุกไลคูตอสูของเขาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มนุษยกบขาศึกก็ลาถอยเปนพัลวัน อาเสีย่ เห็นคูต อ สูเ ปดชอง วางใหแทงสวบเขาไปถูกหนาอก ดานซายพอดี เจาหมอนัน่ ปลอยฉมวกหรือหอกหลุดจากมือแสดงกิรยิ าใหเห็น วาไดรบั ความเจ็บปวดรวดราวแสนสาหัส กิมหงวนกระชากหอกคูม อื ออกแลวแทงซํ้าอีกทีหนึง่ เทานีเ้ องคูต อ สู ของเขาก็สิ้นสุดการเคลื่อนไหวสิ้นใจตาย โลหิตไหลทะลักแดงฉาน สามสหายตางวายนํ้าเขามาหาอาเสี่ยและตรงเขา กอดรัดกิมหงวนดวยความดีใจ เสี่ยหงวนยกมือทั้ง สองชูขึ้นประสานกันเหนือศีรษะยิ้มแยมแจมใสปติยินดีในชัยชนะของเขา หอกเขาหลุดหายไปแลวเชนเดียวกับ นิกร ดร. ดิเรกรีบดํานําติ ้ ดตามศพหัวหนามนุษยกบฝายศัตรูและยึดเอายามบรรจุลูกระเบิดมาได เขาคิดวาเขาคง จะไดรับประโยชนและความรูจากลูกระเบิดของขาศึกไมมากก็นอย นายแพทยหนุมสะพายยามไวบนบาอีกขางหนึ่ง แลววายนํากลั ้ บมาหาคณะพรรคของเขา ตอจากนัน้ เขาก็พาสามสหายมุงตรงไปยังเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวดของกองทัพเรือคอมมิวนิสต ดวยเครื่องมือพิเศษของ ดร. ดิเรก สี่สหายจึงไดมาถึงเรือดํานําขนาดยั ้ กษซึ่งนอนกบดานอยูใตอาวไทย ระหวางหมูกอนหินใตนาอั ํ้ นเกลื่อนกลาดไปทั่ว หนวยกลาตายรูส กึ ตืน่ เตนไปตามกันเทาทีไ่ ดแลเห็นเรือดํานําอั ้ น ทันสมัยและใหญโตมโหฬารเชนนี้ บนดาดฟาของเรือมีฐานยิงจรวดอันมัน่ คงแข็งแรงแตไมมจี รวดเพราะยังไม ถึงเวลายิงตามที่กําหนดไว ขณะนี้ภายในเรือดํานํ้าปรมาณูของขาศึก พวกทหารเรือคอมมิวนิสตกําลังพักผอน สนุกสนานกัน ไมมีใครเฉลียวใจวาจะมีภัยอันตรายอยางใหญหลวงเกิดขึ้นจากพฤติการณอันหาวหาญของหนวย กลาตาย ผูบ งั คับการเรือกําลังรอฟงขาวการระเบิดเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ จากหนวยมนุษยกบประจําเรือของเขา ซึ่ง หวังวามนุษยกบคงทํางานไดสาเร็ ํ จเรียบรอย และเชือ่ วาเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ คงเปนเรือดํานํา้ ของกองทัพเรืออเมริกนั หนวยกลาตายทั้งสี่คนวายนําขึ ้ น้ มานัง่ บนดาดฟาเรือ ดํานําปรมาณู ้ แลว ดร. ดิเรกลวงมือลงไปในยาม หยิบลูกระเบิดมือออกมาหนึง่ ลูก พล นิกร กิมหงวน ตางมองดูนายแพทยหนุมตั้งชนวนเวลาดวยความสนใจ ดร. ดิเรก บุยใบบอกกับพลวาเขาตั้งระเบิดภายใน ๒๐ นาที เสร็จแลวเขาก็สงระเบิดแมเหล็กนั้นใหพลและชี้มือบอก ใหพลนําไปติดทีส่ ะพานเดินเรือ

ลูกระเบิดเวลาลูกที่สองตั้งชนวนระเบิดเวลาเดียวกัน เขาสงใหกิมหงวนและพูดภาษาใบใหนาไปติ ํ ด ทางทายเรือดํานํา้ ลูกที่สามใหนิกรนําไปติดหัวเรือ ลูกที่สี่ซึ่งเปนลูกสุดทาย ดร. ดิเรก เปนผูน าไปติ ํ ดสวนทอง เรือทางกราบขวา ลูกระเบิดทุกลูกมีลักษณะคลายเครื่องเลนแผนเสียงขนาดจิ๋ว เมือ่ สัมผัสกับตัวเรือมันก็ตดิ แนน เพราะตัวของมันเปนแมเหล็ก การวางระเบิดเรือดํานําปรมาณู ้ ใชเวลาประมาณ ๑๐ นาทีเทานัน้ สี่สหายไดกลับมา รวมกลุมกันและพากันวายนํ้าหนีไปโดยเร็ว ทุกคนบังคับตัวเองใหลอยขึน้ เหนือนํา้ ขณะนี้เครื่องกลไกของลูก ระเบิดทั้ง ๔ ลูกยังคงทํางานอยางสมําเสมอกั ่ น คือไมเร็วไมชากวากัน คณะพรรคสี่สหายโผลขึ้นมาบนพื้นนําได ้ แลว ทุกคนตางวายนําไปให ้ หา งจากจุดทีเ่ รือดํานําของข ้ าศึกจมอยู ดร. ดิเรกรองบอกเพื่อนเกลอทั้งสามดวยเสียง อันดัง “อยารํ่าไรโวย ลูกระเบิดใกลจะระเบิดแลว เราตองไปใหไกลจากจุดนี้ใหมากที่สุด มายเราอาจจะไดรบั อันตรายจากลูกระเบิดของเราได” สี่สหายวายนํ้าแขงกันอยางรวดเร็ว นิกรวายนํ้าเร็วกวาเพือ่ น ลบสถิติของนักวายนํ้าแชมเปยนโอลิมปค เสี่ยหงวนกับดร. ดิเรก และพล ไลกวดติด ๆ ไป ทั้งสี่คนอยูกลางทะเลลึกแตก็พอมองเห็นภูเขาและทิวไมทางฝง ตะวันออกลิบ ๆ พอครบ ๑๐ นาที เสียงระเบิดก็ดังสะเทือนเลือนลั่น “ตูม” นํ้าทะเลตอนหนึ่งพุงฉูดขึ้นสูงเหมือนกับถูกระเบิดนําลึ ้ กของเรือพิฆาต คณะพรรคสี่สหายตางไชโยโห รองดวยความดีใจ “ออไร ออไร” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ไมมปี ญ  หาอะไรอีก เรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธ จรวดของขาศึกแหลกลาญเปนผุยผงไปแลว ฮะ ฮะ พวกมันคงตายหมด ประเดีย๋ ว ‘จันทิมา’ ก็คงลอยลําขึน้ มารับ เรา บัดนีพ้ วกเราไดเปนวีรบุรษุ ของกองทัพเรือแลว” สี่สหายตางดําผุดดําวายสงเสียงเอะอะเฮฮากันอยางคึกคะนอง เสี่ยหงวนแสดงการวายนํ้าทาโลดโผน ตาง ๆ แตแลวนิกรก็รองขึ้นสุดเสียง เมื่อเขาแลเห็นสวนกระโดงของปลาฉลามตัวหนึ่งปรากฏขึ้นหางจากคณะ พรรคสีส่ หายราว ๕๐ เมตร “เฮย.…ชา.…ละ.…อาม.…โนน ฉิบหายแลว” ตางคนตางมองตามสายตานิกร พลรองบอกเพือ่ น ๆ ของเขาทันที “วายมาทางนี้โวย วายมารวมกันเอาหลังชนกัน” เสือทะเลรี่เขาหาสี่สหายดวยความดุรายและหิวโหย พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรก ลอยคอนิง่ เฉย อยูในนํ้าและเอาหลังชนกัน พลแยงฉมวกมาจากนายแพทยหนุมถือกระชับมั่น “เราเหลือฉมวกอันนี้แตเพียงอันเดียวเทานั้น กันจะใชฉมวกสูกับมันเอง แกสามคนถือมีดเตรียมไว อยายอมใหมันคาบเอาไปกินนะโวย” นิกรหนาซีดเผือดเหมือนแผนกระดาษ ฉลามรายวายมาถึงสี่สหายแลว มันวายเลยไปแลวหวนกลับมา อีก นายจอมทะเลนถือมีดพกไวในมือขวา มือซายกุมพระเครือ่ งรางทีร่ อ ยสรอยคอไว พลางอาราธนาเรียกหลวง พอตลอดเวลา

อาเสี่ยกิมหงวนของเราเกิดกลาขึ้นอยางบาบิ่น และไมนาจะเปนไปได เมื่อเสือทะเลรี่เขามาเสี่ยหงวนก็ รองตะโกนสุดเสียง แตเปนเสียงอุทานทีแ่ ปลไมออก เขาวายนํ้าเขาไปหาฉลามรายเงื้อมีดพกขึ้นจวงแทงมันทันที เสือทะเลเอี้ยวตัวกัดอาเสี่ยเฉียดสีขางไปนิดเดียว มันถูกกิมหงวนแทงใตปากจนมิดมีด เสือทะเลไดรบั ความเจ็บ ปวดอยางยิ่ง ดิน้ รนโผงผางแลวดํานําหายไป ้ อาเสี่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟนกรอด ๆ เงื้อมีดในทาเตรียมแทงอยางสงาและองอาจ แลวหันมาถามเพื่อน ๆ “กันจะตามไปฆามันนะ ลงไปสูมันใตนํ้า เอาหูไปตมกินเย็นนี้” ดร. ดิเรกพยักหนา “ออไร ตามไปซี” เสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ “ไมเอาโวย ขืนตามลงไปใตนามั ํ้ นก็แดกกันเทานั้น ที่แทงมันถูกเมื่อกี้นี้ก็ฟลุคเต็มทน หลับหูหลับตา แทงสงเดชไปยังงั้นเอง” นิกรถอนหายใจเฮือกใหญ “นึกวาพวกเราคนใดคนหนึง่ คงจะเสร็จมันเสียแลว สิ้นเคราะหไปที เมือ่ ไรเรือของเราจะโผลขน้ึ มาจาก นํ้าเสียทีนะ มัวแตโอเอ ประเดี๋ยวฉลามแหกันมาสัก ๒๐ ตัวเราจะทําอยางไร ปากมันกวางยังกะปากอายหงวน” ทันใดนัน้ เองเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็คอย ๆ โผลขน้ึ หางจากคณะพรรคสีส่ หายประมาณ ๒๐๐ เมตร พอ ดาดฟาเรือพนระดับนํ้าทะเล ทหารเรือก็วง่ิ ขึน้ มาจากทอใหญ อันเปนชองทางสําหรับขึ้นลง การเดินเรือเปลีย่ น จากระบบไฟฟาเปนเครื่องยนตทันที ผูบ งั คับการสาวกับตนเรือตางเขาประจําสะพานเดินเรือ ทหารเรือยืนเรียง รายอยูบนดาดฟาเตรียมชวยเหลือสี่สหาย ‘จันทิมา’ คอย ๆ เลี้ยวซายตรงเขามาหาหนวยกลาตาย ความเร็วถูกลด ลงเกือบหมด เรือแลนชา ๆ อยางสงา ธงราชนาวีถูกนําไปติดทายเรือทันที บรรดานายทหารและทหารประจําเรือ ‘จันทิมา’ ทุกคนตางเทอดทูนบูชาความกลาหาญของสี่สหาย ที่สามารถทําลายเรือดํานําปรมาณู ้ ตดิ อาวุธจรวด ของขาศึกได ทุกคนตื่นเตนยินดีไปตามกันหลังจากไดยินเสียงระเบิดสะเทือนเลื่อนลั่น ‘จันทิมา’ หยุดลอยลํานิง่ เฉย เรือเอกหญิงจันทิมาออกคําสัง่ ใหทหารเรือชวยกันนํามนุษยกบทั้งสี่คนขึ้น มาบนเรือไดโดยสวัสดิภาพ เจาแหวประคับประคองเจานายของเขาอยางใกลชิด และชวยถอดทออ็อกซิเจนให ผูบังคับการสาวพาตนเรือกับตนปนตรงเขามาหาสี่สหายดวยใบหนายิ้มแยมแจมใส จันทิมายื่นมือให พลสัมผัสทันที “ดิฉันตื่นเตนยินดีจนแทบจะพูดอะไรไมถูกแลวคะ คุณพล พอเสียงระเบิดขึ้นพวกเราทุกคนก็รอง ไชโยขึ้นพรอม ๆ กัน เพราะรูแ นวา เรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกอับปางแลว ดวยความสามารถของหนวยกลาตาย ดิฉันสั่งใหพนักงานวิทยุรายงานดวนไปใหกองทัพเรือทราบแลวคะ ขณะนี้พนักงานวิทยุคงกําลังเริ่มสงวิทยุแลว พวกคุณทําใหเรือ ‘จันทิมา’ มีเกียรติประวัตอิ ยางงดงาม มีใครไดรับบาดเจ็บบางไหมคะ” พลยิ้มใหหลอนและสั่นศีรษะชา ๆ “ไมมคี รับ พวกเราปลอดภัยทุกคน ถึงผมถูกแทงก็มีบาดแผลเพียงเล็กนอยเทานั้น” “คุณถูกแทง….“ ตนปนรองขึน้ ดัง ๆ พลหันมาทางเรือโทหญิงเบญจมาศ

“ครับ ผมกําลังจะเลาใหพวกคุณฟงเดี๋ยวนี้วา พวกเราสี่คนไดพบมนุษยกบของขาศึกรวม ๔ คนดวยกัน ขณะที่ขาศึกกําลังวายนํามาเพื ้ อ่ จะระเบิดเรือของเรา ถาหากวาพวกเราออกจากเรือชากวากําหนดเพียง ๑๕ นาที เทานั้น เรือ ‘จันทิมา’ ก็คงแหลกละเอียดและพวกเราก็คงตายหมดไมมีเหลือ” นิกรยิ้มใหแฟนของเขาแลวพูดเสริมขึ้น “เราตอสูกับพวกมนุษยกบอยางดุเดือดเชียวครับ ผมคนเดียวฆามนุษยกบของขาศึกตายหมดทั้งสี่คน ผมแทงมันดวยหอก กระซวกมันดวยมีด ควานไสมันเปนคน ๆ ผมตานทานพวกมนุษยกบไว ปลอยใหเพื่อน ๆ ไปวางระเบิดเรือมัน โอย….สูก นั อยางทรหดเชียวครับ ตื่นเตนยิ่งกวาหนังบูหลายเทา อายสี่คนนั่นตายหมด” ตนเรือสาวหัวเราะเบา ๆ แลวหันมาทําตาหวานกับ ดร. ดิเรก ซึง่ เปนแฟนของหลอน “ที่คุณนิกรเลามีความจริงสักกี่เปอรเซ็นตคะคุณหมอ” นายแพทยหนุมหัวเราะ “ราวครึ่งเปอรเซ็นต คุณคิดดูก็แลวกัน คนคนเดียวฆาคนสีค่ น โดยทีอ่ กี ฝายหนึง่ มีอาวุธเหมือน ๆ กัน มันจะเปนไปไดหรือครับ” นิกรหันไปคอน ดร. ดิเรก “ขอใหกันเปนฮีโรหนอยก็ไมได เดี๋ยวถีบตกนํ้าเลย” ผูบังคับการสาวกลาวกับสี่สหายอยางยิ้มแยม “ลงไปขางลางเถอะคะ พวกคุณจะไดอาบนํ้าผลัดเปลี่ยนเครื่องแตงตัวเสียที ทํางานมาเหน็ดเหนือ่ ยมาก แลว ไปพักผอนเสียเถอะนะคะ ประเดีย๋ วดิฉนั จะจัดเครือ่ งดืม่ ไปให” เสี่ยหงวนพูดเสริมขึ้น “ขอเหลาดีกวาครับ” จันทิมาหัวเราะชอบใจ “เหลาเขาทานกันตอนเย็น ๆ ไมใชหรือคะ” อาเสี่ยยิ้มเอียงอาย “สําหรับผมรับไดตลอด ๒๔ ชัว่ โมงครับ ดึกดื่นเที่ยงคืนปลุกลุกขึ้นทานเหลาได ผมไมรังเกียจ” “หรือคะ ถายังงั้นประเดี๋ยวดิฉันจะใหทหารจัดเหลาไปใหอาเสี่ยคะ” ผูบังคับการสาวพาสี่สหายเดินผานดาดฟาเรือ ‘จันทิมา’ แลวลงไปยังทองเรือ เจาแหวติดตามไปดวย ‘จันทิมา’ คงทําหนาทีล่ าดตระเวนอาวไทยตอไป อีกครัง้ หนึง่ ทีเ่ รือเอกหญิงจันทิมากับ ดร. ดิเรก ไดรบั วิทยุโทรเลขแสดงความยินดีและชมเชยจาก พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ผูบ ญ ั ชาการทหารเรือ และผู บัญชาการปองกันพระนคร ในการที่ ดร. ดิเรกกับคณะและเรือเอกหญิงจันทิมา ไดรว มมือกันทําลายเรือดํานํา้ ปรมาณูตดิ อาวุธจรวดของฝายศัตรูได ผูบงั คับการสาวแหงเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ไดตดิ ตอกับผูบ งั คับหมูเ รือดํานําโดยทางวิ ้ ทยุตลอดเวลา เย็นวันนัน้ เอง ‘จันทิมา’ ไดมาจอดอยูท เ่ี กาะชางในเขตจังหวัดตราดตามคําสั่งทางวิทยุของผูบังคับหมู ทั้งนี้ก็เพราะกองเรือยุทธการไดสืบทราบโดยทางลับวา คืนวันนีจ้ ะมีกองเรือใหญของขาศึกลวงลํ้าเขามาในนาน นํ้าของเราทางดานนี้ หมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุปแหงราชนาวีไดเดินทางมาจากฐานทัพสัตหีบแลว ตาม

คําสั่งที่จันทิมาไดรับนั้น ใหหลอนจอดเรืออยูท เ่ี กาะชางจนคําและนํ ่ าเรือออกลาดตระเวนในตอนกลางคืน เพือ่ ลอบโจมตีเรือรบขาศึกถาหากลวงลํ้าเขามา ทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ทุกคนคุนกับการรบแลว ดังนัน้ การรับประทานอาหารเย็นมือ้ นัน้ พวก ทหารจึงสรวลเสเฮฮากันอยางสนุกสนาน ‘จันทิมา’ ปฏิบัติการไมกี่วันไดทาความเสี ํ ยหายใหแกกองทัพเรือขาศึก อยางมากมายใหญหลวง เพราะเพียงเรือลาดตระเวนประจัญบานลําเดียวก็มีคานับพันลาน นอกจากนีย้ งั จมเรือ พิฆาตขนาดใหญไดอีกหนึ่งลําและเรือดํานํ้าปรมาณูแบบทันสมัยอีกลําหนึ่ง ในวงการของกองทัพเรือกําลังตื่น เตนมากในเรื่องนี้ ไมมีใครคิดวาผูบังคับการสาวสวยจะเกงกลาสามารถถึงเพียงนี้ เรือเอกหญิงจันทิมากับพวกนายทหารหญิงประจําเรือ ‘จันทิมา’ ไดจดั งานเลีย้ งอาหารคํ่าตอนรับหนวย กลาตายทั้งสี่คนเปนพิเศษเพื่อฉลองชัยชนะในการที่ ดร. ดิเรกกับคณะสามารถระเบิดเรือดํานําของข ้ าศึกได การ รับประทานอาหารคํ่าไดเริม่ ตนในเวลา ๑๘.๓๐ น. ดวยการดื่มเหลาและกับแกลม ผูบังคับการ ตนเรือ ตนกล และตนหน ดื่มเหลาเพียงคนละแกวก็หนาตาแดงกําไปตามกั ่ น สวนตนกล เจาของรางอวนใหญดม่ื เหลาเกงกวา เพื่อน นอกจากนี้ยังถูกนิกรยกยอปอปนตลอดเวลา ดังนัน้ เรือโทหญิงเบญจมาศจึงมึนเมาแทบหมดสติ ถึงกับรอง เพลงรักและลุกขึ้นเตนร็อคอยางสนุกสนาน พอถื อโอกาสนั่งโอบกอดเรือเอกหญิ งจันทิมา นิกรนั่งประคองเรือโทหญิงเบญจมาศ กิ ม หงวน ประคองเรือโทหญิงพริ้มเพรา และ ดร. ดิเรก นัง่ เบียดเสียดเรือโทหญิงรจิต สวนเรือโทหญิงภาวินนี ง่ั เงียบเหงา อยูตามลําพัง คงจิบเบียรไปเรือ่ ย ๆ ดวยความนอยเนือ้ ตําใจที ่ ่ไมมีแฟน การรับประทานอาหารสิ้นสุดลงในเวลา ๑๙.๒๐ น. ภาวินีตนหนสาวยกนาฬิกาขอมือขึ้นมองดูเวลา แลวกลาวกับ เรือเอกหญิงจันทิมาอยางเพือ่ นฝูงวา “ติม๋ ติ๋มโวย ไปเตรียมออกเรือไดแลว เรามีเวลาอีก ๑๐ นาทีเทานัน้ ทหารของเราเตรียมพรอมตัง้ แต หนึ่งทุม ไปเถอะ” จันทิมาหลับตาอมยิ้มแลวโบกมือ “ออกเรือเรื่องเล็กนา คืนนีจ้ อดนอนมันทีเ่ กาะชางนีแ่ หละ อยาวุนวายไปหนอยเลยวะนี” ภาวินหี นาตืน่ “เรื่องเล็กหรือติ๋ม ขัดคําสั่งผูบังคับบัญชาในระหวางที่ประกาศกฎอัยการศึกนะ อาจจะมีความผิดถึงกับ ถูกยิงเปาก็ได” ตนปนพูดโพลงขึน้ ดวยเสียงออแอ “ใครจะยิงอั๊ว เฮอะ เฮอะ อัว๊ ตัวใหญยงั กะคิงคอง ถายิงเปาอั๊วก็ตองเอาปนใหญยิงวะ คืนนีไ้ มตอ งออก ทะเลโวย สนุกกันใหเต็มที่แลวเราก็วิทยุรายงานโกหกไปวาเรากําลังนําเรือออกลาดตระเวนหาขาศึก” พลยกมือเขยาแขนผูบังคับการสาวเบา ๆ “คุณติม๋ คุณติ๋มครับ” “ขา” “คุณเมาหรือเปลา”

“ไมเมาหรอกคะ ดืม่ นิดหนอยอยางนีท้ าให ํ ดิฉันสบายใจเหลือเกิน วาไงคะพล ผสมเหลาใหติ๋มอีกแกว สิคะ” พลยิ้มเล็กนอย “พอแลวครับ ถึงเวลาที่คุณจะตองปฏิบัติหนาที่ราชการของคุณแลว ไปเตรียมออกเรือเถอะครับ เราจะ ตองออกเรือ ๑๙.๓๐ น. ตามคําสั่งของผูบังคับหมู” จันทิมาลืมตาขึ้นและยิ้มระรื่น พอสบตานิกรหลอนก็พยักหนาใหนายจอมทะเลนแลวกลาววา “คุณนิกรคะ ชวยไปสัง่ งานออกเรือแทนติ๋มหนอยเถอะคะ” นิกรสะดุงโหยง “ปูโธ….นีม่ นั เรือรบนะครับ ไมใชเรือจางลําเล็ก ๆ ขืนใหผมสั่งงานแทนคุณก็สวยเทานั้นแหละ” ผูบังคับการสาวเปาปากเบา ๆ แลวหันมาพูดกับเพือ่ นนายทหารหญิง “ไป พวกเรา ไปออกเรือเสียใหเสร็จเรียบรอย แลวใหพวกพันจาและจาควบคุมเรือแทนเรา เราจะไดมา นั่งคุยกันที่นี่อีก” เรือโทพริ้มเพราตนกลสาวยกมือทั้งสองโอบรอบคอ เสี่ยหงวนแลวกลาวกับจันทิมาดวยเสียงลิ้นไกพัน กันเล็กนอย “ฉันเมาแลวติ๋ม ฉันหมดความสามารถที่จะคุมเครื่องแลว ใครทําไดก็ใหเขาทําเถอะ โอย….เวียนหัวจัง ฉันอยากนั่งอยูขาง ๆ เฮียหงวนของฉัน” อาเสี่ยประคองหลอนลุกขึ้นยืน “คุณเปนตนกล คุณจะละทิ้งหนาที่ของคุณไมได ไปเถอะ เฮียจะไปชวยคุณคุมเครือ่ งดวย” เสี่ยหงวนพาตนกลเดินออกไปจากหองรัปประทานอาหาร ผูบังคับการกับนายทหารหญิงอีก ๓ คน ตางลุกขึ้นเดิน สะลึมสะลือออกไปจากหอง ดร. ดิเรกมองดูอยางขบขันแลวหัวเราะกาก “เตรียมหาเครือ่ งชูชพี ไวไดแลวโวยพวกเรา” นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง “ผูบังคับการ ตน เรือ ตนกล ตนหน และตนปน ลวนแตกาลั ํ งเมาเหลา กันสงสัยวาเรือเรามีหวัง เกยตืน้ หรือชนหินโสโครกแน ๆ” พลหัวเราะชอบใจแลวกระซิบกระซาบกับนิกร “คุณหมูของแกนะเมามากทีเดียว ถายังไงแกก็ควรจัดการเสียตามระเบียบ กันรูสึกวาพวกเราคงจะถูก เรียกตัวกลับกรุงเทพฯ ในวันสองวันนี้แลว” นิกรพยักหนารับทราบ “รอใหเรือออกเสียกอน กันจะไปหาเบญจมาศทีห่ อ งหลอน เขาใจวาหลอนคงทํางานไมไหว ผูบังคับ การก็คงไมใชใหทาอะไร” ํ ดร. ดิเรกยิม้ ใหเพือ่ นเกลอทัง้ สอง “ตนเรือของกันเปนยังไง กระจุมกระจิ๋มไมเลวนา ใหดิ้นตายเถอะวะ ถากันไดรจิตเปนเมียนอยของกัน คงจะมีความสุขไมนอย” ๑๙.๓๐ น. ตรง

สมอเรือถูกหะเบตขึ้นและถูกลางดวยสูบนํา้ หลังจากนั้น เรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็แลนออกจากหนาเกาะ ชางอยางแชมชาบายหนาออกสูทะเลลึก เพือ่ ทําการลาดตระเวนนานนําไทยตามคํ ้ าสัง่ ของผูบ งั คับหมูเ รือดํานํา้ เรือโทหญิงเบญจมาศตนปนเมาจนหมดสติ หลังจากเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ออกมาพนจากเกาะชางไดสัก ครู ผูบังคับการสาวก็ไลใหตนปนลงไปนอน จันทิมาทําหนาทีค่ วบคุมเรือและถือพังงาดวยตนเอง สวนนายทหาร หญิงเพือ่ นเกลอของหลอน จันทิมาอนุญาตใหไปพักผอนกันตามสบาย บนสะพานเดินเรือ คงมีแตเพียงจันทิมา กับพันจาคนหนึ่ง และทหารอีกคนหนึ่ง ‘จันทิมา’ แลนไปตามผิวนําด ้ วยความเร็วประมาณ ๑๐ น็อต ทามกลาง แสงจันทรอันสุกสกาว ไฟประจําเรือไมไดเปด ปฏิบัติหนาที่เหมือนเวลาสงคราม ขณะนี้พนักงานวิทยุของเรือ ‘จันทิมา’ กําลังติดตอกับหมวดเรือพิฆาตและหมวดเรือสลุป ที่หองพักของสี่สหาย นิกรนั่งฟุบหนาครึ่งหลับครึ่งตื่นอยูที่โตะตามลําพัง พลกับ ดร. ดิเรกออกไปจาก หองเมื่อสักครูนี้และคงไปหาแฟนของเขา นิกรรูสึกมึนเมาผิดปกติเพราะเขาดื่มเหลาเขาไปมาก ขณะนีเ้ ปนเวลา ๒๐.๐๐ น. เศษ รางอวนจํ้ามํ่าของตนปนยืนเดนอยูท ห่ี นาหองพักของ สี่สหายในทาทางสะลึมสะลือ ตนปนสาวสวม เสื้อคลุมสีฟาแกและคาดเอวเรียบรอย ใบหนาของเบญจมาศแดงกําด ่ วยฤทธิ์แอลกอฮอลซึ่งหลอนดื่มมาจากหอง นอนของหลอนอีกประมาณหนึ่งกั๊กโดยไมไดเติมโซดา เมือ่ แลเห็นนิกรอยูต ามลําพังเชนนี้ ตนปนสาวก็ยม้ิ ออก มาได หลอนพาตัวเดินเขามาในหองและเอือ้ มมือปดประตูใสกลอน ในเวลาเดียวกันนั้นเอง นายจอมทะเลนก็คอ ย ๆ เงยหนาขึน้ มองดูหลอน เขาเมาเหลาจนตาลาย เขาใจ วาหลอนคือ จ.อ. เบิ้ม นิกรโบกมือใหแลวพูดเสียงออแอ “สวัสดีโวยเบิ้ม วันนีอ้ ว๊ั เมามากไปหนอย อึก๊ ….มาซี มานั่งคุยกัน เหลาบนโตะนีย่ งั มีอกี ครึง่ ขวด” เบญจมาศทําหนาชอบกล เดินเขามาทรุดตัวนัง่ บนเกาอีเ้ หล็กตัวหนึง่ ขาง พ.ต. นิกร เมือ่ เขาตาฝาดเห็น หลอนเปนจาเบิ้ม ตนปนก็เลยแกลงแสดงตัวเปนจาเบิ้ม “ผูกองพันเมาก็นอนเสียซีครับ” ตนปนดัดเสียงพูดหาว ๆ นิกรสัน่ ศีรษะแลวกระซิบกระซาบพูดกับหลอน “ยังโวย ยังไมนอน ประเดีย๋ วอัว๊ จะเขาหาตนปน วันนีต้ อ งเผด็จศึกใหได ตองใชวิธีเจาชูยักษ ปากวามือ ถึงปลําอุ ้ ตลุดเลย” หลอนลอบคอนเขา “ผูกองพันตัวเล็กกวาตนปนเปนกองจะสูแกไหวหรือครับ ดีไมดีทานล็อคคอผูกองพัน ลูกกระเดือก หลุด” “เถอะนาใหมันรูไปทีเถอะวะวาผูหญิงจะเกงกวาผูชาย ลื้อชวยไปดูหนอยเถอะวะวาตนปนแกกําลังทํา อะไรอยู แกเมามากไหม” คราวนี้เบญจมาศหัวเราะอยางขบขัน หลอนยกมือขวาชี้หนาอกตัวเอง แลวกลาวกับนิกรดวยเสียง ออแอวา “คุณเมาดิฉันก็เมา มองดูเสียใหดีซีคะวาดิฉันคือตนปนใชไหม จาเบิ้มตวักตะบวยที่ไหนกัน ดิฉนั รูด วี า อยางไรเสียคืนนี้คุณคงคิดรายตอดิฉัน ๆ จึงรีบมาหาคุณ เพื่อใหคุณปลุกปลํ้าดิฉัน อา….ดีเหมือนกันคะ ดิฉันไม

ไดยืดเสนสายมานานแลว จําไดวาตั้งแตดิฉันชกกับพวกทหารเรือบนเกาะหมากแลว ก็ไมไดปะทะกับใครอีกเลย เรื่องปลํ้ากันดิฉันชอบคะ เมือ่ อยูโ รงเรียนนายเรือทีเ่ มืองนอก ดิฉันหัดมวยปลําเสมอ ้ นักเรียนนายเรือตัวใหญ ๆ ดิฉันยังจับฟาดเสียแขนขาหักไปหลายคน” นิกรกลืนนําลายเอื ้ ๊อกหายเมาทันที เขาจองตาเขม็งดูหลอนแลวรองขึน้ ดัง ๆ “คุณหมู….คุณหมูหรอกหรือครับ” “คะ ดิฉันเอง” แลวหลอนก็ลุกขึ้นยืนกระชากตัวนิกรใหลุกขึ้น “หองนีแ้ คบไปหนอย แตกพ็ อทีเ่ ราจะ ปลํ้ากันไดอยางสบาย มาซีคะ เอาแตเหงือ่ กันเลนสักพัก คุณจะใชแบบยูโดหรือออนอินก็ไดแลวแตจะถนัด” นิกรยิ้มแหง ๆ แลวเขาก็นึกในใจวา ตนปนคงใชวิธีเขียนเสือใหวัวกลัวมากกวา รูปรางอวนจํามํ ้ ่าขนาด หมูตอนเชนนี้ คงไมมีชั้นเชิงอะไร ถาหากเขาไมยอมปลํากั ้ บหลอนก็คงจะเสียเชิงชาย ดังนัน้ นิกรจึงยิม้ ใหหลอน และกลาววา “ผมคิดวาคุณแพผมแน ๆ ผมเคยไดรางวัลเหรียญทองชนะเลิศยูโดมาแลวนะครับ” หลอนยิ้มใหเขาในทาทางทาทาย “ดิฉันก็เคยไดโลชนะเลิศจากโรงเรียนนายเรืออเมริกนั มาแลวเชนเดียวกัน ดิฉันปลํากั ้ บผูชายทั้งนั้น ไม เคยปลํากั ้ บผูหญิงดวยกันเลย” พูดจบหลอนก็ถอยหลังออกไปยืนขางประตูหอ ง “มาซีคะ คุณนิกร ถาคุณชนะ ดิฉนั จะยอมเปนแฟนของคุณ” “แตถาผมแพคุณละครับ” “ออ ก็ไมเสียหายอะไรนี่คะ อยางมากคุณก็แขนหักหรือขาหักเทานั้น” นายจอมทะเลนสะดุงเล็กนอย เขาพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็ง ถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นเดินยางสาม ขุมเขาไปหา ตนปน แลวกระโดดเขาตะปบหลอนโดยไมมีชั้นเชิงอะไร เรือโทหญิงเบญจมาศใชวิชามวยปลํ้าปนกับยูโด จับนิกรทุมลงไปนอนแองแมงอยูกลางหองอยางงาย ดาย แลวก็หวั เราะงอหาย “มา ลุกขึ้นมาซีคะ คุณนิกร” นิกรขบเขี้ยวเคี้ยวฟนพรวดพราดลุกขึ้นวิ่งเขามาเพื่อจะฟดหลอน ตนปนยืนจังกาเตรียมเหมือนปน ใหญเรือ หลอนปลอยใหนกิ รล็อคคอหลอนและแตะอั๋งหลอนนิด ๆ หนอย ๆ โดยเจตนาบางและไมเจตนาบาง สักครูหลอนก็เหวี่ยงนิกรในทายูโดลมลงไปอีก ตนเรือสาวหัวเราะอยางขบขัน เมือ่ เห็นนิกร ขมวดคิว้ นิว่ หนา ครางหงิง ๆ นายจอมทะเลนผุดลุกขึ้นทําทาเหมือนนักมวยปลํ้าเดินแยกเขี้ยวยิงฟนเขามาหาหลอนอีก เขากมตัวลง ใชความรวดเร็วเขากอดเอวอันมโหฬารของหลอนทันที แลวยกนิ้วมือทั้งสองขางจี้เอวหลอน เรือโทหญิงเบญจมาศขี้จั๊กจี้มาแตไหนแตไรแลว โดยเฉพาะสวนเอวของหลอนใครแตะตองไมไดเลย เมื่อถูกนิกรจี้หลอนก็หัวเราะกากและดิ้นกระแดว ๆ นาสงสาร “ฮะ ฮะ เอิ๊ก อยาคะคุณนิกร ปลอยดิฉัน….ยอมแพแลวคะ” นิกรไมยอมหยุดจี้ เขาจี้เอวทั้งสองขางของเบญจมาศจนกระทั่งตนปนหัวเราะ และดิน้ รนทุรนทุราย แทบจะขาดใจตาย หลอนถอยไปที่เตียงนอนแลวหมดแรงลมตัวลงบนเตียงชั้นลางสุดซึ่งเปนเตียงของนิกรนั่น

เอง นิกรทรุดตัวลงนัง่ ขาง ๆ จีห้ ลอนตอไป เรือโทหญิงเบญจมาศดิน้ รนจนสุดฤทธิพ์ ลางสงเสียงหัวเราะงอหาย ในที่สุดหลอนก็หมดแรงแนนง่ิ ไป นิกรกมลงจูบหลอนทันที ริมฝปากของเขากับหลอนแนบสนิทแนนกัน ตนปนสาวหายใจถี่เร็ว นาสงสารเพราะความเหน็ด เหนื่อยที่ถูกจี้ เมือ่ ถูกจูบหลอนก็ดน้ิ รนขัดขืน แตพอนิกรจีเ้ อวหลอนเพียงเล็กนอย ตนปนสาวก็นอนนิง่ เฉยยอม ใหเขาจูบโดยดี เพราะคิดวาถูกจูบดีกวาถูกจี้ เจาแหวกับจาเบิ้มแอบมองอยูที่รูกุญแจหนาหอง ขณะนี้เขากับจาเบิ้มสนิทสนมคุนเคยกันมาก ขณะที่ เจาแหวกับจาเบิ้มเดินผานมาทางหนาหองพักของหนวยกลาตาย สองสหายไดยินเสียงตึงตังโครมครามและแล เห็นประตูหองปดก็แปลกใจ จึงผลัดกันมองดูตามรูกุญแจ แลวเจาแหวกับจาเบิ้มก็แลเห็นตนปนกับนิกรกําลัง แสดงวิชามวยปลํ้าตอสูก นั แบบครึง่ เลนครึง่ จริง จนกระทั่งนิกรใชลูกไมครูจี้เอวหลอน ทําใหตนปนปราชัยอยาง ยับเยินและถูกละเมิดอธิปไตย จาเบิ้มยืนโกงโคงมองดูอยางสนุกสนาน จนกระทัง่ เจาแหวยกมือตบอึง่ อางทะเลคอนขางแรง “ขอใหกันดูบางซี” จาเบิ้มเงยหนาขึ้นแลวยิ้มแปน “ไมมีอะไร หนังจบแลว ผูกองพันแกกําลังจูบเอา ๆ” “เจาแหวกมลงมองดูตามรูกุญแจแลวสูดปากลั่น “โอโฮ ดูดปากกันแนนเชียววะ เจานายกันไมเลวนา ตัวเล็ก ๆ ก็จริงแตใจใหญวะ ฮิ ฮิ กันสงสัยวาเรือ ดํานํานี ้ ้พอกลับไปถึงฐานทัพก็คงปลดระวาง” แลวเจาแหวก็เงยหนาขึน้ “ทําไมถึงปลดระวาง” จาเบิ้มถามอยางแปลกใจ “ก็พวกนายเรือหญิงลาออกจากราชการหมดนะซี คงไปยุงกับพวกเจานายของกันเปนแน เรือ่ งนีม้ นั ใกลจะขาววอแลวนี่หวา” อึ่งอางทะเลยกมือปดปากหัวเราะ แลวพาเจาแหวไปทางหองพักของตนเรือ “กันสงสัยวาคุณหมอคงกําลังกระจู กระจีก๋ บั ตนเรืออยูใ นหอง ไปแอบดูปลุกใจเสือปาเลนดีกวา พวก นายเรือหญิง เจานายของกันไมใชพระอิฐพระปูนโวย อยูกลางทะเลอยางนี้ก็ตองวาเหวเปลาเปลี่ยวเปนธรรมดา เมื่อพวกเจานายของกันถูกสงมาอยูเรือลําเดียวกัน กามเทพก็ตองทํางาน กันสงสารก็แตตนหนเทานั้นที่ขาดคู ปานนีค้ งนอนซัดแขงซัดขาอยูใ นหอง” ตามเวลาที่กลาวนี้ บนสะพานเดินเรือและทีด่ าดฟาเรือ ‘จันทิมา’ เงียบกริบ พันจาและทหารเรืออีกคน หนึ่งถูกผูบังคับการสาวไลลงมาทองเรือ ทีส่ ะพานเดินเรือคงมีเรือเอกหญิงจันทิมากับ พ.ต. พลเพียงสองคน ทั้ง สองนั่งกอดกันอยูใกล ๆ กับ พังงาเรือ ปลอยใหเรือแลนไปตามเรือ่ ง นาน ๆ ผูบังคับการก็ลุกขึ้นไปดูเข็มทิศและถือทายเรือใหตรง ตามเข็ม “คุณติ๋มครับ” พลพูดยิ้ม ๆ และยกมือขวาเชยคางหลอนกมลงจูบแกมขวาของหลอนเบา ๆ “จันทิมาคือ สวรรคของผม ถาผมและพวกเราจะตองจากเรือลํานี้ไปแลว เราจะตองเสียใจไปจนวันตาย” หลอนสะทอนถอนใจ

“จากไปแลว คุณก็คงลืมติ๋มเทานั้น” “โถ จะลืมดวงใจของผมไดอยางไร เราไดรวมทุกขสุขกัน รวมรบกัน และรักกันบนเรือลํานี้ จนวันตาย ผมก็ลืมคุณติ๋มไมได” ทันใดนั้นเอง ทหารเรือคนหนึง่ ซึง่ มียศพันจาโท หัวหนาพนักงานสัญญาณประจําเรือ “จันทิมา” ได เดินเขามาในสะพานเดินเรืออยางรอนรน หนุมสาวผละออกจากกันทันที พ.จ.ท. จอย เสมอใจ หยุดยืนชิดเทาตรง ยกมือวันทยหัตถผูบังคับสาวอยางแข็งแรง “มีโทรเลขมาจากผูบังคับหมวดเรือสลุปครับ” เรื อ เอกหญิ งจั นทิ ม าลุ กขึ้นยืนรับความเคารพดวยการ วันทยหัตถตอบ แลวเอื้อมมือรับกระดาษ แบบฟอรมโทรเลขมาจากหัวหนาสัญญาณ หลอนเปดไฟฟาดวงเล็กขางพังงา คลีก่ ระดาษแผนนัน้ ออก อานขอ ความอยางพิจารณา หลอนก็อนุญาตให พ.จ.ท. จอยกลับไปได พลกลาวถามหลอนทันที “เรื่องอะไรครับ คุณติม๋ ” ใบหนาของผูบังคับการสาวเครงขรึมผิดปกติ “เรือดํ านํ้าของขาศึกลําหนึ่งไดโผลขึ้นมายิงเรือสลุปของเราจมไปหนึ่งลํา หางจากหนาเมืองจันทบุรี ๑๐ ไมลคะ ขณะนี้เรากําลังติดตามลาเรือดํานําลํ ้ านัน้ ผูบังคับหมวดเรือสลุปสั่งใหติ๋มคอยดักทําลายมันตามเสน ทางแถบนี้ อา….เรามีงานสําคัญทีจ่ ะตองทํากันอีกแลว” ผูบังคับการสงสัญญาณไปทีห่ อ งเครือ่ ง เพือ่ ใหเรือแลนเร็วขึน้ แตแลวจันทิมาก็แปลกใจเมื่อความเร็ว ของเรือไมไดเพิ่มขึ้นตามคําสั่งของหลอน สาวสวยเปดหีบเครื่องโทรศัพทซึ่งทําดวยเหล็กปองกันนําไม ้ ใหเขาไป ขางในออก แลวยกหูโทรศัพทออกมาจากเครือ่ งของมัน หมุนเลขอัตโนมัตติ อ ตรงไปยังหองเครือ่ งยนต สักครูหนึ่งก็มีเสียงหาว ๆ ของอาเสี่ยกิมหงวนพูดมา “ฮัลโล นี่ผูรักษาการแทนตนกลพูดครับ นั่นผูการใชไหม” “คะ ดิฉนั เอง บอกใหเล็กมาพูดกับดิฉันหนอยซีคะ” “พริ้มเพราหรือครับ กําลังหลับสบายอยูบนตักผมครับ” “อุย ตาย ปลุกใหลุกขึ้นซีคะ มีราชการสําคัญ” อีกฝายหนึ่งเงียบไป หลังจากนั้นสักครูจันทิมาก็ไดยินเสียงพริ้มเพราพูดกับหลอน “ติ๋มเรอะ อัว๊ เมาจังวะ แลวกําลังมีความสุข” “ไมมใี ครอยูท ห่ี อ งเครือ่ งเลยหรือ” “ไมมหี รอกติ๋ม อั๊วไลขึ้นไปหมด อัว๊ กับเฮียชวยกันคุมเครือ่ งเพียงสองคนเทานัน้ ” “ยุติเรื่องความสุขเสียที เรียกพรรคกลินลงมาประจําหนาที่ ฉันไดรับคําสั่งดวนใหลา เรือดํานําข ้ าศึก เรือสลุปของเราถูกลอบยิงจมไปลําหนึ่งแลว” “งั้นเรอะ อั๊วหายเมาแลวจะทํางานเดีย๋ วนี้ อยารายงานอัว๊ นะ เราตางมีผดิ ดวยกัน เวนแตตน หนคน เดียว”

ภายใน ๑๐ นาทีนน้ั เอง ‘จันทิมา’ ก็เริม่ ดํานําตามคํ ้ าสั่งของผูบังคับการสาว โผลกลองตาเรือขึน้ มาพน ระดับนํ้าเพียงหนึง่ เมตร นายทหารหญิงทุกคนหายเมาแลว ตางอยูใ นเครือ่ งแบบและเขาประจําตามหนาที่ ทหาร เรือทุกคนเขาประจําสถานีรบ ดร. ดิเรกกับเพือ่ นเกลอทัง้ สามยืนรวมกลุม กันอยูห นาทอตอรปโ ดหมายเลข ๑ ซึ่ง นายแพทยกาลั ํ งแกไขเครือ่ งอุปกรณของตอรปโ ดบางอยาง และเขาตั้งใจวาถาพบเรือดํานําข ้ าศึก เขาจะทําลายมัน ดวยตอรปโ ดติดระเบิดปรมาณู แสงจันทรสองสวางไปทั่วทุกหนแหง ‘จันทิมา’ เลิกการติดตอโดยทางวิทยุอยางเด็ดขาด เพราะกลัววา ขาศึกจะดักฟงและรูตาแหน ํ งเรือ ‘จันทิมา’ ผูบังคับการสาวยืนอยูที่กลองตาเรือ นาน ๆ ก็ผลักกลองขึ้นแลว สํารวจทองทะเลทุก ๆ ดาน ทะเลเรียบปราศจากคลื่นลม เมฆฝนผานไปหมดแลว จากแสงจันทรอันสวางนวล กลองตาเรือชวยใหผูบังคับการสาวแลเห็นเรือดํ านํ้ าขนาดใหญของ คอมมิวนิสตลําหนึ่งโผลขึ้นมาจากใตนํ้าดวยความเร็วสูง มันแลนขนานกับเรือ ‘จันทิมา’ อยูห า งจากเรือ ‘จันทิมา’ ๑,๔๐๐ เมตร อันเปนระยะแมนยําของตอรปโ ด หลอนรองตะโกนบอกใหทกุ คนทราบวาเรือดํานําของข ้ าศึกโผล ขึ้นมาแลว แลวจันทิมาก็สั่งใหตนหนซึ่งทําหนาทีเ่ ดินเรือเปนนายยามเรือเดินหยุดเครือ่ งพรอมกับเลีย้ วขวา เพือ่ ใหหวั เรือ ‘จันทิมา’ ตรงกับดานขางของเรือดํานําข ้ าศึกเมื่อลอยตัวขึ้นมาเต็มที่ เรือเอกหญิงจันทิมาเฝามองดูกลองตาเรือตลอดเวลาแลวหลอนก็รอ งออกคําสั่ง “ตอรปโดหมายเลข ๑ เตรียมยิง” ดร. ดิเรกยิม้ เล็กนอย ทวนคําสั่งแบบทหาร “ตอรปโดหมายเลขหนึ่งพรอม” เสี่ยหงวนกับนิกรตางบรรเลงเพลงเบา ๆ ทามกลางความสงบเงียบในหองบังคับการ “แตแร แทแร แทแหรแทแร แทแรแทรี้ แท….แลม” พลจุปากดุเพื่อนเกลอทั้งสอง “อะไรวะ” อาเสี่ยยักคิ้วใหพล “ก็ตอ งมีแบ็คกราวนนดิ หนอย ตอนนีก้ าลั ํ งตืน่ เตนนีห่ วา” นิกรยกมือตบหลังนายแพทยหนุมเบา ๆ “ปลอยใหดีนะหมอ อยาใหปลาแขยงเอาไปแดกเสียกอนละ” เสียงผูบังคับการสาวออกคําสั่งลั่น “ยิง” ดร. ดิเรกกดปุมไฟฟาทันที ตอรปโ ดบรรจุระเบิดปรมาณูพงุ ปราดออกจากทอของมันอยางรวดเร็วและ วิ่งตรงไปยังเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกดวยความเร็ว ๖๐ ไมล ลึกจากผิวนํา้ ๘ ฟต ขณะนี้เรือดํานําของข ้ าศึกกําลังเตรียมการโรยทุน ระเบิดแมเหล็กตามคําสั่งที่ไดรับมอบหมายมา ขณะที่ ทหารประจําเรือดํานํากํ ้ าลังทยอยกันขึ้นมาบนดาดฟา ตอรปโ ด ๒๑ นิว้ ติดระเบิดปรมาณูของเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ก็พุงชนตอนกลางเรือดํานําของข ้ าศึกทางดานขวาเต็มเหนี่ยว

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับคลังแสงใหญ ๆ ระเบิดขึน้ พรอมกัน เรือดํานําปรมาณู ้ อันทันสมัย แหลกละเอียดเปนชิ้นเล็กชิ้นนอยปลิววอนขึ้นไปในอากาศพรอมกับมีแสงเพลิงสวางจาไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจาก นั้นก็มีการระเบิดติดตอกันอีกหลายครัง้ จากกลองตาเรือ เรือเอกหญิงจันทิมาไดแลเห็นอวสานของเรือดํานําของข ้ าศึกอยางถนัด ทุกสิ่งทุกอยาง จมหายไปในทะเล ไมมอี ะไรเหลืออยูบ นพืน้ นํ้าอีกเลย แมแตทหารสักคนเดียวก็ไมปรากฏ จันทิมารองไชโยเสียงลั่น บรรดานายทหารหญิงและทหารประจําเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ตางเปลงเสียง ไชโยกึกกอง แสดงความปติยินดีในชัยชนะอันงดงามและงายดาย เรือเอกหญิงรจิตตนเรือสาว วิง่ เขามากอดนาย แพทยหนุมแฟน ของหลอนตอหนาใคร ๆ แลวหลอนก็จูบแกม ดร. ดิเรกดังฟอด “คุณหมอขา ตอรปโ ดของคุณหมอวิเศษเหลือเกินคะ” นายแพทยหนุมยิ้มแหย ๆ “อยาชมผมเลยครับคุณจิต ผมเปนคนยิงเทานั้น ผูการเปนคนกะระยะยิงและสั่งยิง ชมเขาเถอะครับ” บรรดานายทหารหญิงตางพากันเขาไปหาผูบังคับการสาวและกลาวชมเชยจันทิมาอยางจริงใจ จันทิมา ยิ้มแปนภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว หลอนสัง่ ตนเรือใหรายงานไปกองเรือทราบโดยดวนและรายงานไปใหผบู งั คับ หมูเรือดํานําทราบด ้ วย ’จันทิมา’ ไมไดโผลขน้ึ เหนือนํา้ คงแลนตอไปดวยความเร็วประมาณ ๑๒ น็อต อาเสี่ยกิมหงวนกับ นิกรแยงกันดูกลองตาเรือ แอ็คทาทางเปนผูบังคับการเรือลํานี้และตะโกน สั่งงานตลอดเวลา แตไมมีใครปฏิบัติ ตามคําสั่งนอกจากหัวเราะกันอยางครื้นเครง หลังจากนั้นไมถึงครึ่งชั่วโมงผูบังคับการสาวก็ไดรับคําสั่งจากผู บังคับหมูเ รือดํานําให ้ นําเรือ ‘จันทิมา’ กลับฐานทัพเรือดํานําชั ้ ่วคราวที่เกาะหมากในคืนวันนี้ พอเรือเปลี่ยนทิศทางบายหนาไปยังเกาะหมาก นิกรซึ่งกํ าลังสองกลองตาเรือตรวจทองทะเลก็รอง เอะอะเอ็ดตะโรขึ้น ดัง ๆ พบเรือขาศึก ๒ ลํา ตอรปโ ดหมายเลข ๑ และ ๒ เตรียมยิง” เรือเอกหญิงจันทิมาหนาตืน่ “จริง ๆ หรือคะ คุณนิกร” นิกรขมวดคิ้วยน “จริง ๆ ครับ ใหฟา ผารากเลือดออกมาเปนปบ ๆ ซีเอา สองลํากําลังแลนตรงมาทางเรือเรา” ตนเรือถามขึน้ ทันที “ระยะหางแคไหนคะ อยูไ กลจากเรือเรากีเ่ มตร” นิกรยิ้มแหง ๆ “ไมเกินสองเมตรครับ” พวกนายทหารหญิงหัวเราะขึน้ พรอม ๆ กัน ผูบังคับการสาวพูดพลางหัวเราะพลาง “ถาสองเมตรเรือเราก็ถกู กระแทกพังไปแลว” นิกรสะดุงโหยง

“๒,๐๐๐ เมตรครับ ผมพูดผิดไป คุณไมเชื่อมาดูกลองซีครับ เรือรบขาศึกจริง ๆ ถาไมใชเรือรบ ผมจะ ใหกระทืบฟรี ๓ ที” ผูบังคับการสาวเดินเขามาที่กลองตาเรือ แลวผลักกลองขึ้นกมตัวลงจับมือหมุนวัดระยะแลวมองดู กลองตาเรืออยางสนใจ ภาพทีป่ รากฏในกลองคือเรือรบ ๒ ลําจริงตามทีน่ กิ รพูด เปนเรือดํานําแบบเดี ้ ยวกัน รูป รางเหมือนกันทั้ง ๒ ลํา ผูบังคับการสาวหัวเราะหึ ๆ เงยหนาขึน้ แลวดึงกลองตาเรือ นิกรมองดูหลอนแลวกลาวขึน้ อยางรอนรน “เอาซีครับ ผูการ ยังจะยืนยิ้มอยูอีก ประเดี๋ยวมัน เลนงานเรากลายเปนผีเฝาทะเลไปตามกัน” หลอนหัวเราะราเริง “ถาดิฉันสั่งยิงเรือสองลํานี้ อยางไรก็คงไมผิดเพราะอยูในระยะแมนยําของตอรปโ ด แตดฉิ นั จะตองถูก ขึ้นศาลและถูกยิงเปาเพราะเรือรบสองลําทีค่ ณ ุ แลเห็นคือเรือรบของราชนาวีเรา” นิกรทําคอยน “ทําไมคุณรูละ” หลอนยิ้มใหเขา “นายทหารเรือทุกคนก็ตองรูจักเรือรบของเรา ถึงแมวาเปนเวลากลางคืนแลเห็นแตไกลก็ตองจําไดคะ เรือสองลําคือเรือปราบเรือดํานํ้า ลําหนึ่งคือเรือประแสและอีกลําหนึง่ คือเรือทาจีนคะ คุณมองดูกลองตาเรืออีก ครั้งสิคะ จะเห็นหมายเลข ๑ ทีห่ วั เรือทาจีน และเลข ๒ ทีห่ วั เรือประแส” นิกรดีดมือแปะ “ถายังงั้นงวดคํ่าพรุงนี้ เลขทายสองตัวคงออกเลข ๑๒ แนนอน นี่ถาผมอยูบนบก ผมคงจะกวาน ซือ้ ลอตเตอรีเ่ ลขทายตัว ๑๒ เลขนี้สวยดวยนะครับ” เรือเอกหญิงจันทิมาสั่งตนเรือใหนําเรือขึ้นเหนือนํ้าทันที หลังจากนั้นเพียงครูเดียว ‘จันทิมา’ ก็สง สัญญาณไฟติดตอกับเรือปราบเรือดํานําทั ้ ้งสองลํา ผูบังคับการ ร.ล. ทาจีน และ ร.ล. ประแสไดแสดงความยินดี ตอหลอนกับ ดร. ดิเรกเทาทีส่ ามารถจมเรือดํานําของข ้ าศึกไดอีกลําหนึง่ และขออวยพรใหการเดินทางกลับเกาะ หมากจงปลอดภัย การรุกรานของคอมมิวนิสตสน้ิ สุดลงแลว กองทัพภาคีซีโตทั้งสามเหลาทัพไดหลั่งไหลเขามาในประเทศไทยตามสัญญาการชวยเหลือกัน ทีด่ อน เมืองเต็มไปดวย เครือ่ งบินประจัญบานของซีโตชาติตา ง ๆ จอดเตรียมพรอมอยูใ นลานบินทางฝายทหารตลอด ๒๔ ชั่วโมง อาวไทยและทะเลหลวงนอกนานนํ้าของไทย มีกองเรือรบซีโตแลนไปมา ซึ่งในจํานวนนีม้ เี รือ บรรทุกเครื่องบินของนาวีอเมริกันปนอยูดวย สวนกําลังทหารราบก็ถูกสงมาประจําประเทศไทยมีจํานวนไมนอ ย พรอมดวยอาวุธจรวดขามทวีป ระเบิดปรมาณู เครื่องบินทิ้งระเบิดรัศมีทางไกล เรือดํานําแบบทั ้ นสมัย รถถัง ขนาดหนัก ฝายคอมมิวนิสตไดรแู ลววา สมรรถภาพของกองทัพไทยทั้งสามทัพในปจจุบันนี้ มีความเขมแข็งกาว หนาอยางรีบรุด ผลของการชิมลางปรากฏวาฐานทัพจรวดอันมีคาของฝายแดง ถูกหนวยกลาตายของไทยทําลาย ยอยยับ การรุกรานทางทะเล ทําใหกองทัพเรือคอมมิวนิสตเสียหายราวกับเกิดสงครามจริง ๆ ราชนาวีไทยเสีย

เรือสลุปเกา ๆ ไปเพียงลําเดียว สวนขาศึกเสียเรือพิฆาตชั้น ๑ รวม ๕ ลํา เรือดํานํา้ ๒ ลํา และเรือลาดตระเวณ ประจัญบานขนาดใหญอีก ๑ ลํา การรุกรานทางอากาศคอมมิวนิสตเสียเครือ่ งบินประจัญบานและเครือ่ งบินแบบ อื่น ๑๔ เครือ่ ง กองทัพอากาศไทยเสียเครื่องบินไปเพียง ๓ เครือ่ ง เมื่อภัยจากคอมมิวนิสตสิ้นสุดลง พระนครก็กลายเมืองสวรรคเหมือนเชนเดิม ประชาชนอุน หนาฝาคัง่ ประกอบกิจการงานตามปกติ อาคารบานเรือนทีถ่ กู อาวุธจรวดทําลายก็ไดรับการกอสรางใหมหรือซอมแซมใหดี ขึ้น คณะรัฐมนตรีไดมีคาสั ํ ่งใหเลิกกองบัญชาการปองกันพระนครแลว เพราะไมมีความจําเปนอะไรอีกทีจ่ ะตอง สะสมกําลังไวทั้ง ๓ ทัพ ฉากสุดทายของเราเปดขึน้ ทีท่ า ราชวรดิษฐในตอนเย็น วันนัน้ ทหารเรือนาวิกโยธิน ๒ กองพัน และทหารเรือกองยุทธการจากเรือรบตาง ๆ ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ได ตั้งแถวเปนตอนหมวดมีความเปนระเบียบเรียบรอย ลูกนาวีเหลานีแ้ ตงเครือ่ งฝก สวมหมวกเหล็กถือปนเล็กยาว สวมดาบพรอมมองดูสงาผาเผยนาเกรงขาม มีผบู ญ ั ชาการยืนอยูห นาแถวรอคอยตอนรับ พณฯ ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุดซึ่งจะมาประกอบพิธีประดับเหรียญกลาหาญในเวลา ๑๖.๐๐ น. ตรง ภายในเตนทดานตะวันตกรวม ๔ หลัง ซึ่งอยูดานหลังแทนที่เคารพเต็มไปดวยแขกผูมีเกียรติ คณะ ทูตานุทูต พระบรมวงศชั้นผูใหญ คณะรัฐมนตรี นายทหารบก เรือ อากาศชั้นนายพล พอถาคหบดี ผูม เี กียรติ ตลอดจนบุตรภรรยาบิดามารดาของผูที่จะไดที่ประดับเหรียญกลาหาญ อันเปนเกียรติสงู สุด ดอนกลางของแถวทหารเรือ มีนายทหารเรือชัน้ ผูใ หญและผูน อ ยแตงเครือ่ งฝกยืนรวมกลุม กันอยูไ มตา่ํ กวา ๓๐ คน ซึ่งสี่สหายของเรากับเจาแหวอยูในจํานวนนีด้ ว ย พล นิกร กิมหงวน แตงเครือ่ งแบบนาวาตรี อยาง สงา ดร. ดิเรก แตงเครือ่ งแบบนาวาเอก สวนเจาแหวแตงเครือ่ งแบบจาเอก สี่สหายไดรับยศทหารทั้งสามเหลา เพือ่ ตอบแทนคุณงามความดีของเขา มีสิทธิ์แตงเครื่องแบบทหาร บก เรือ และอากาศไดทุกเวลาและทุกโอกาส ทั้งสี่คนกลายเปนวีรบุรุษผูยิ่งใหญของชาติไทยไปแลว เบือ้ งหลัง แหงพฤติการณของหนวยกลาตายนับตั้งแตการเดินทางไปทําลายฐานทัพจรวดของขาศึกไดถูกเปดเผยเปนทาง การเมือ่ สองสามวันนี้ หนังสือพิมพรายวัน ทุกฉบับตางลงขาวอยางละเอียดพิสดาร พรอมดวยรูปถายของ สี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ และเจาแหว โดยเฉพาะการจมเรือขาศึกนั้นเปนวีรกรรมอันยอดเยี่ยม หนังสือพิมพไดชมเชยผูบังคับการสาวและนายทหาร หญิงแหงเรือดํานํา้ ‘จันทิมา’ ดวย ซึ่งทางราชการไดแถลงความจริงใหประชาชนทราบแลว ณ บัดนีเ้ รือเอกหญิงจันทิมากับนายทหารหญิงประจําเรือ ‘จันทิมา’ อีก ๔ คน ไดยืนอยูขาง ๆ สี่สหาย ของเราเตรียมตัวรับเหรียญกลาหาญจากพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ทุกคนมีสีหนาสดชื่นยิ้มแยมแจมใส ไปตามกัน สําหรับผูบังคับการสาวนั้นกําลังเปนนายทหารเรือทีเ่ ดนทีส่ ดุ ในราชนาวี ใคร ๆ ก็กลาวขวัญถึงหลอน เสียงแตรเดี่ยวสัญญาณเตรียมตัวดังขึ้น เมือ่ รถยนตของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดเลี้ยวเขามา ในเขตทาราช วรดิษฐ โดยมีรถสารวัตรทหารบกติดตามมาสองคัน พล. ร.ท. หลวงตอรปโ ดคําราม รองผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการไดวง่ิ ออกไปยืนหนาแถวทหารเตรียม กระทําความเคารพ เมื่อคาดิลแล็คเกงเลี้ยวเขามาในสนามผานเตนทแขกผูมีเกียรติตรงมายังแทนรับความเคารพ ทานนายพลเรือก็รอ งตะโกนบอกแถวดวยเสียงอันดัง

“ทําความเคารพทานผูบัญชาการทหารสูงสุดขางหนา วันทยา….วุธ” เสียงเพลงมหาชัยจากกองแตรวงทหารเรือดังขึน้ ทันที บรรดาแขกผูมีเกียรติตางลุกขึ้นยืน ทหารที่ยืน อยูในแถวกระทําวันทยาวุธอยางแข็งแรง หลวงตอรปโดฯ ดึงดาบออกจากฝกวิ่งตรงเขาไปยังแทนที่รับความ เคารพ ในเวลาเดียวกับที่พณฯ ทานผูบัญชาการสูงสุดขึ้นไปยืนรับความเคารพทหาร พอจบเพลงทานนายพลเรือ ก็รายงานตนและจํานวนทหารใหทราบตามระเบียบแลวถอยออกมา ทานผูบัญชาการทหารเรือ นายทหารชั้นผูใหญอีกหลายคนไดเขาไปยืนรวมกลุมอยูขางแทนรับความ เคารพ หลวงตอรปโ ดฯ บอกแถวเรียบวุธ ตอจากนั้นแมทพั เรือก็อา นรายงานการปฏิบตั กิ ารอันกลาหาญของเรือ ดํานํา้ ‘จันทิมา’ โดยยอ นับตั้งแตพาศาสตราจารยดิเรกกับคณะออกจากเกาะหมากทําการสูร บกับหมูเ รือรบขาศึก จมเรือลาดตระเวนประจัญบานไดหนึ่งลํา และรอดพนอันตรายจากหมูเ รือพิฆาตของขาศึกไดอยางหวุดหวิด ตอ มา ‘จันทิมา’ จมเรือพิฆาตขนาดใหญไดอกี ๑ ลํา หลังจากนั้น ‘จันทิมา’ ก็คนพบเรือดํานําปรมาณู ้ ของขาศึกซึ่งดํา นิ่งอยูกนอาว ใชอาวุธจรวดโจมตีพระนคร ดร. ดิเรกกับคณะไดชวยกันทําลายเรือดํานําลํ ้ านัน้ จนได ตอมา ‘จันทิ มา’ ไดทําลายเรือดํานํ้าขาศึกไดอีกลําหนึ่ง ทางกองทัพเรือจึงขอพระราชทานเหรียญกลาหาญใหแกหนวยกลา ตายทั้ง ๔ คน และคณะนายทหารหญิง ๕ คน ซึง่ เปนเจาหนาทีป่ ระจําเรือดํานํา้ เมื่อแมทัพเรืออานรายงานจบลงแลว พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดก็กลาวตอบทางเครื่องกระจาย เสียง มีใจความวา ทานรูสึกซาบซึ้งใจอยางยิ่งในสมรรถภาพของกองทัพเรือเราที่สามารถทําความเสียหายใหแก ขาศึกไดอยางมากมาย และทานรูสึกเปนเกียรติอยางยิ่ง เทาที่กองทัพเรือไดเชิญทานมาเปนประธานในพิธีประดับ เครื่องราชอิสริยาภรณอันสําคัญยิ่งนี้ ในที่สุดทานหวังวา พี่นองทหารเรือทุกคนคงจะยินดีเสียสละเลือดเนื้อและ ชีวิตเพื่อประเทศชาติของเรา และขออวยพรใหทหารเรือทั้งหลายมีความสุขความเจริญทั่วหนากัน จบคําปราศรัยของพณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด หลวงตอรปโ ดฯ ก็บอกแถวกระทําวันทยาวุธอีก ครั้งหนึ่ง หลังจากนั้น ทานผูบ ญ ั ชาการกองเรือยุทธการก็อา นชือ่ ผูม สี ทิ ธิไดรบั เหรียญกลาหาญเปนคนแรกคือ น. อ.ศาสตราจารยดเิ รก ณรงคฤทธิ์ นายแพทยหนุมเดินออกมาจากกลุมนายทหารอยาง แข็งแรง ทานผูบัญชาการลงมาจากแทนรับความ เคารพเมื่อ ดร. ดิเรกเขามาหยุดยืนวันทยหัตถเบือ้ งหนาทาน ทานก็เอือ้ มมือหยิบเหรียญกลาหาญในพานทองที่ นายทหารเรือคนหนึง่ ถือยืนอยูข า ง ๆ ทานติดอกเสื้อใหนายแพทยหนุมและยื่นมือใหสัมผัส ทามกลางเสียงตบมือ ของบรรดาทูตานุทตู และแขกผูม เี กียรติ น.ต. พล พัชราภรณ น.ต. นิกร การุณวงศ น.ต. กิมหงวน ไทยแท ตางออกมารับการประดับเหรียญจาก พณฯ ทานผูบัญชาการทหารสูงสุดทีละคน ตามรายชื่อที่ถูกเรียก หลังจากนั้น เรือเอกหญิงจันทิมา วีระนาวิน ก็ ออกมาหาทานผูบัญชาการ ซึ่งคราวนี้เสียงตบมือดังสนั่นหวั่นไหว พวกทูตตางประเทศตื่นเตนสนใจไปตามกัน พากันชะเงอคอมองดู ชางภาพหนังสือพิมพแยงกันถายภาพผูบังคับการขณะที่ทานผูบัญชาการทหารสูงสุด ประดับเหรียญกลาหาญให เรือโทหญิงรจิต เรือโทหญิงเบญจมาศ เรือโทหญิงพริม้ เพรา และเรือโทหญิงภาวินคี นสุดทาย บรรดา นายเรือหญิงทัง้ ๕ คนเต็มไปดวยความภาคภูมิใจเหลือที่จะกลาว

พิธีประดับเหรียญกลาหาญไดสิ้นสุดลงในทามกลางความมีเกียรติ หลังจากพณฯ ทานผูบัญชาการ ทหารสูงสุดขึ้นรถกลับ บรรดาทหารเรือก็แยกยายกันออกจากแถว บางก็ไปลงเรือกลับเรือรบของตน พล นิกร กิมหงวน และ ดร. ดิเรกหายไปแลว สวนนายทหารหญิงทั้ง ๕ คน ตกอยูในวงลอมของพวกนายทหารเรือที่พา กันมาแสดงความยินดีดวยนําใสใจจริ ้ ง อยางไรก็ตาม ผูบังคับการสาวกับเพื่อน ๆ มีทา ทางรอนรนผิดปกติ ตางจําใจพูดคุยกับพวกนายทหาร อยางเสียไมได แลวก็พากันแหวกกลุมนายทหารเดินไปทางเขื่อนริมนํ้า “สงสัยวาเขาพยายามจะหลบหนาเรา” ผูบังคับการสาวพูดกับเพื่อน ๆ ของหลอน “ชวยกันหาเถอะ เรา ตองเอาตัวเขากลับไปเรือกอน ตองพูดกันใหรเู รือ่ งกอนทีเ่ ขาจะจากเราไป ถาพบตัวก็ตอ งฉุดเอาไปเรือเราเลย” ทันใดนั้นเอง นายทหารหญิงทัง้ ๕ คน ก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกัน ตางแลเห็นพลกับนันทานัง่ คูก นั อยูตอนหนารถแพ็คการดเกง โดยมีนกิ รกับประไพ ดร.ดิเรกกับประภานัง่ อยูข า งหลัง สวนรถดอดจเกงที่ตามมา นั้น เจาคุณปจจนึกฯ ทําหนาทีเ่ ปนคนขับนัง่ คูก บั เจาแหว อาเสีย่ กิมหงวนกับนวลลออนัง่ อยูข า งหลัง รถทัง้ สอง คันกําลังแลนออกไปจากทาวรดิษฐ นายทหารหญิงทัง้ ๕ คนยืนคอตกไปตามกัน

จบบริบูรณ