Dizaster Ultrazine 3 by Jakub Stępień

#3/////////////////////////LATO/2007 KILKA CHWIL Z MASS-KOTKAMI WYWIAD

---------------------------------------------------MIEJSKA DŻUNGLA DZIKIE SKATE SESJE

---------------------------------------------------MILCZENIE JEST ZŁOTEM FOTOMILCZENIE

---------------------------------------------------WIELGUS POD GRAJNDOBICIEM PYTAŃ

---------------------------------------------------POLL JAM ATAKUJĄCY SŁUPKI

---------------------------------------------------INNA DI JAMROCK PROSTO Z JAMAJKI

---------------------------------------------------BLACK FLAG IKONA HARDCORE

---------------------------------------------------SKATE ZA ODRĄ SKATE SESJA

---------------------------------------------------POLSKIE SKATEPARKI POLSKA MYŚL TECHNICZNA

---------------------------------------------------BEAUTIFUL LOSERS TRZY SPOJRZENIA NA WYSTAWĘ

---------------------------------------------------KOMIX PRZYGODA PATETYCZNA

ISSN / ISBN1896-3544 CENA 10 PLN [W TYM 7% VAT]

TEKST/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Boniek Piotr Dabov Tomek Brzozowski Wiktor Skok Bartek Ressel Yarrek Małgorzata Ludwisiak Jarek Lubiak FOTO//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Boniek Bartek Ressel www.rasbass.com Tomek Brzozowski www.tomekbrzozowski.com Yarrek www.yarrekphoto.com Robert Majcherek KOMIKS//////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Marcin Pryt www.19wiosen.net dr ART/GRAFIKA/DTP//////////////////////////////////////////////////////// www.hakobo.art.pl dr FINANSOWY / MÓZG OPERACJI//////////////////////////////////// Piotr Dabov KOREKTA/////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Małgorzata Ludwisiak KONTAKT////////////////////////////////////////////////////////////////////////// www.dizastermag.pl

Wchodzę se na net i czytam se. Najpierw stronka Infomagazine, potem 360mag czasem Flip, tysiące linków. Tak, tak. Dizaster też będzie miał stronę. Siedzę, patrzę, czytam, wchodzę potem na jakies porno strony, tak z przyzwyczajenia, ale chyba mamy pisać tu troszkę więcej o deskorolce niż o onaniźmie? Czytam i czytam i oczom nie wierzę. Polski skejt świat. Wszytko niby fajnie, wszyscy niby fajni, elo elo. Przecieram oczy. Żal mi manipulowanych dzieciaków i przebiegłych trików kilku klik które rządzą. To jest bez serca, bez duszy. Żal mi, że ludzie którzy naprawdę kochają deskorolkę, bardzo poświęcając się, zarabiają najmniej. Widzę to za mocno. Z drugiej strony mam za dużo lat żeby zmieniać świat. W międzyczasie Bulburators spiewają tak: ...dość idei, dość już nędzy, od dziś gram już dla pieniędzy! Jest druga w nocy. Biorę Jingę na spacer, jest parno, duszno. Rolnę sobie wzdłuż parku, podskakując na krawężniczki, dokładnie tak samo jak pięnaście lat temu. ...ten numer powinien nazywać się SFD (Samobójstwo Finansowe Dabova), ale kogo to obchodzi? Po co to robię?

DIZASTER#3////////////////////////////////////////////////////////////////////// czyli /S/F/D/ samobójka finansowa Dabova

...na necie jest wszystko, można znaleźć ucho Jasia z 74 roku, uzależnić sie od youtuba...

Ten smakowity numer///////////////////////////////////////////////////////// złożyliśmy pod koniec czerwca 2007 roku. Następny numer pewnie kiedyś jeszcze wyjdzie. Idź na deskę już.

Słowo pisane, papier, druk, gazeta. Rarytas. Smaczek. Bo to ma zapach.

NA OKŁADCE//////////////////////////////////////////////////////////////////// rajder: Korey wallride, Łódź, foto: www.tomekbrzozowski.com

Coś, co oglądasz, potem rzucasz gdzieś, a po pewnym czasie do tego wracasz. Grzecznie leży i czeka.

Dobra odskocznia od skaczącego ekranu. Albumy Thrashera, nie przełożysz tego na najlepszą net stronę. Fotografie ze starych skategazet. Przypatrz się zdjęciom. Wyrwij kartkę i zrób sobie plakat. Potem idź na deskę. W realu. Zrelaksuj się. Lubię czytać na kiblu, siedzieć aż do momentu mrówek w stopach jeśli dobry artykuł jest. Tego przy DIZASTER#3 Wam życzę,

text: Piotr Dabov www.dizastermag.pl rajder: przestrzenny Grzywi grab foto: Robert Majcherek 3

KILK

A CH

WIL

Mass-Kotki nie potrzebują wielkiego intro. Co da się jeszcze o nich powiedzieć? Pewnie większa cześć z Was widziała je już na żywo, słyszała lub widziała gdzieś w sieci. W shortowym skrócie: od czasu swojego debiutu na trasie w Rosji, Białorusi, Łotwie, Estonii wiosną 2003 Mass-Kotki wiele już namieszały. Sporo czasu minęło od kiedy porywały publikę swoim przebojem Brutalny erotyzm i kazały pogować przy brawurowej wersji super hitu The Exploited Sex & Violence. Są zadziornym, bezkompromisowym i zarazem pełnym humoru bandem. Przypadają do gustu lubiącym nowy, elektryczny punk rock. Katiusza i Lady Electra (Ala) oszałamiają aktywnością, są pełne pasji i świadome. Razem grają, komponują i programują bity. Śpiewają, tańczą i doskonale bawią się tym, co robią. Mimo zainteresowania modnych pism, dziennikarzy i krajowych firm płytowych, nie wciskają jakiegoś trendy kitu. Wciąż samodzielnie realizują swoje plany bez oglądania się na innych. Właśnie kończą nagrywać drugą płytę. Testowane na żywo kawałki są już potencjalnymi szlagierami. Po którymś z koncertów odwiedzam dziewczyny w łódzkim mieszkaniu Ali na Bałutach. W trakcie większej rozmowy pytam o kilka spraw, które mogą zainteresować kilkoro z Was… W: - Nazwa Mass-Kotki sugeruje coś miłego, oswojonego. Coś, co można przytulić i pogłaskać. Coś, co jest na zawołanie. Niektóre wasze zachowania zupełnie temu przeczą… ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Na tym polega cała istota Mass-Kotek, naszej nazwy i tak dalej. Cała ta "prowokacja" naszego zespołu. Znajomi pytają "jak nazywa się twój zespół ?" I dziwią się: - Mass-Kotki?! Kiedy ja ani Katiusza nie kojarzymy się nikomu z maskotką… Katiusza: - Gdyby już wgrzebywać się w większy sens naszej nazwy, to gdy nazwa powstała, była od razu taka myśl: Mass-Kotki to kobiety w masowej produkcji. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Ironia jest też w samej pisowni. Mass jak mass media, jak masowa kultura, jak masa i tak dalej. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Bardzo dobrze czujemy się z naszą nazwą. Ja utożsamiam się doskonale z tym, że jestem do pogłaskania. Na zawołanie, hahaha. ---------------------------------------------------------------------------Mass-Kotki są miłe, ale potrafią w moment stawać się zgoła nieprzyjemne. W jednym momencie zdają się odpowiadać stereotypom o milutkich dziewczynkach, gdy po chwili wściekają się i miotają jakieś epitety. Sam padłem nieraz ofiarą, hhahha. Za sekundę mogą znów żartować. Są kompletnie bezproblemowe, lecz gdy jakiś biedak w wywiadzie zapytał je o to: „czy oddają się od razu, czy trzeba z nimi chodzić”, zabity został śmiechem. Nigdy nie brakowało im humoru. ---------------------------------------------------------------------------Pierwszy hit Mass-Kotek: Brutalny Erotyzm - gdzieniegdzie zinterpretowany jako feministyczne anty-porno, jest kapitalną kpiną. Niektórzy zrozumieli jednak, że tak, jak każda szanująca się, dogmatyczna feministka, Mass-Kotki są anty-porno. Katiusza: - To jest ironia skierowana w polskie produkcje porno, które są robione w żałośnie minimalny sposób. Są kiepskie. My nie atakujemy pornografii. Ta piosenka nie mała tego na celu. Pornografia i erotyka są tak obecnie i tak wszechobecne. Dostępne do codziennego użytku. Ostatnio oglądałam sobie przez prawie cały dzień VIVĘ, gdzie masz co chwila kręcącą się dupę na cały ekran. ---------------------------------------------------------------------------W: - Tyłek i cycki! ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Cycki i tyłki non stop. Ja już nie mogę na to patrzeć. Nie ma już zresztą czegoś takiego jak pornografia. To jest już codzienność. A jeżeli chodzi o jakieś hardcorowe zbliżenia na genitalia, to ja hardcorową pornografię po raz pierwszy w życiu zaliczyłam nota bene na koncercie Jude. Wiktor, ile ja wtedy miałam lat! Jakieś siedemnaście czy osiemnaście. To było przeplatane z komunią świętą. Wiktor, ja byłam w szoku.! ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Ja też! Rozdziewiczyłeś umysły biednych dziewczynek! ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - To było straszne! ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Ja nawet nie wiedziałam, że to tak wygląda, miałam może wtedy 13 lat! ---------------------------------------------------------------------------W: - Wszyscy zauważają tylko to…Video do kawałka Like a Drug nie mogło być inne. Większość widzi tylko ten detal, zupełnie pomijając całą resztę…

Nawiasem mówiąc u Katiuszy w domu zetknąłem się z całkiem sporą kolekcją krajowego, przaśnego porno. Kiedyś nawet razem oglądaliśmy jakiegoś woźnego w przydługiej akcji. Miał problemy, ale wiadomo – polski stres, papierosy i wódka robią swoje… ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Nie ma tego znowu tak dużo. Kiedyś bardzo mnie bawiło zbieranie wydawnictw Pink Pressu. Są po prostu tak śmieszne, że można je prezentować znajomym przy browarze. Obśmiewać się. Ale to nie jest fascynacja... Kiedy śpiewamy Brutalny Erotyzm to oznacza, że się po prostu z niego śmiejemy. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - To jest kpina z takiego ohydnego, obleśnego brutala. Obśmiewanie się z chały po prostu. Katiusza: - Ale nie jest tak, że ja potem biorę swojego chłopaka za łeb i idziemy to uskuteczniać czy naśladować. (ogólny śmiech) ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Bo można zrobić fajne porno. Jest taki trend w feminizmie, aby nie atakować pornografii, ale robić taką pornografię, jaka będzie odpowiadała kobietom. Opowiadamy się raczej za czymś takim. Zdecydowanie nie jesteśmy anty-porno. ---------------------------------------------------------------------------W: - OK, a jak tam jest u was z tymi ochami i achami do Rocco? Lubicie chyba tego chłopaka...? ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Taa, jego nie da się nie lubić, co? Nasze ochy do Rocco mają nieco inne natężenie erotyczne, ponieważ to my pragniemy wpaść do jego miasta i być stroną dominującą. Zrobimy to dla własnej przyjemności i na prośbę dziewczyn z Otwocka, które miały u niego swoje 5 minut. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - No Rocco ma u mnie dużego plusa ze względu na pochodzenie, bardzo lubię włoskich chłopców, hehehe… ---------------------------------------------------------------------------Oprócz damsko-męskich wygibasów pasją Mass-Kotek są zabawy ze strojami. Na żywo dają przepyszny show z ubraniami i makijażami wszelkiego sortu. Przebierają się za gospodynie domowe, biznes women, ruskie krasawice, za chwilę stają się wojowniczkami z działkiem laserowym w ręku. Zdobią je welony panien młodych, diademy księżniczek - wszelkie dziewczęce marzenia mogą stać się rzeczywistością. Teza, że w sztuce sny stają się możliwe, stuprocentowo spełnia się w Mass-Kotkach. Dziewczyny igrają z różnymi kostiumami, dekomponują je, odrywają je od ról, jakie im przynależą, ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Nie mamy takiego genderowego podejścia. Nie rozbieramy niczego na czynniki pierwsze. To się wzięło się z zabawy. Zobaczyłyśmy sukienkę i, "kurwa, jaka zajebista, różowa, fajna sukienka.!" Może w dzieciństwie się nie spełniłam pod tym względem... No wiesz za czasów komuny na balu w przedszkolu nie było tiuli, tylko spódniczki dziergane przez mamę na szydełku. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - To było takie dziewczęce, zupełnie proste. Pierwsza myśl: "o, przebierzemy się za księżniczki!" Dołożymy do tego ćwieki, bo je lubimy. Zupełnie spontanicznie. Bez jakichś wielkich analiz, ceregieli itd. Potem w jakimś następnym sklepie znalazłyśmy jakieś inne stroje. Ten początek był zupełnie spontaniczny. Później dopiero pomyślałyśmy o tym

przebieraniu się w jakieś kostiumy i wcielaniu się w jakieś role. Lubimy to. Dobrze się w tym czujemy i może to urozmaicić każdy nasz koncert. Właśnie tak to widzimy. Że nie nudzimy, nie powielamy cały czas tego samego schematu, tak jak nie gramy cały czas tych samych kawałków… Katiusza: - Aczkolwiek to ważne, że te role nie są przypadkowo wybierane. Te ubiory niosą też jakieś treści. Nie są wybierane przypadkowo. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Mają jakiś pazur. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Przebieramy się w panny młode, mamy bukiety, welony, trochę w tym krytyki, trochę fascynacji... ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Chyba nigdy się nie ubierzemy tak na poważnie... ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - W którymś momencie zaczęło się to łączyć blisko z tekstami. Na przykład Diewoczka Terminator. Militarne przebrania wzięły się właśnie z tekstu tego kawałka. Sam pomysł jest nawiązaniem do gier komputerowych, gdzie są te biegnące super sexy laski pokonujące wszystkich i wszystkie przeszkody. ---------------------------------------------------------------------Ala: - Najlepsze jest to, że wielu ludzi którzy po raz pierwszy przychodzą na nasz koncert, spodziewa się striptizu, bo gdzieś tam coś słyszeli, że dziewczyny robią coś z ciuchami. Od razu kojarzą to z tym, że się obnażamy! Już parę razy musiałam po koncercie tłumaczyć się z tego, że gdzieś tam to się rozbierałyśmy, a akurat dla nich nie, czujesz?? ---------------------------------------------------------------------------W: - Zrozumcie gościa, bardzo chciał Was zobaczyć na golasa. Szedł na koncert z takim pragnieniem i spotkało go rozczarowanie, hahha. Myślał, że idzie na Lords Of Acid, a trafił na Mass Kotki… Miał szczęście, że nie trafił na jakieś hardline aktywistki. Takie, co zabraniają puszczać Wild Boys Duran Duran. Electra grała kiedyś na jakimś dziewczęcym wieczorku i wściekła laska podbiegła z wrzaskiem: „Nie graj tego! My nie chcemy tu żadnych White Boys!!!”. Dobre… ---------------------------------------------------------------------------W: - Potoczna opinia kojarzy bandy takie jak MassKotki z feminizmem. Jest wiele feminizmów. Jak same odnosicie się do tej etykiety? ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - W naszym przypadku jest to tak dalece oczywiste, że o tym się nawet nie mówi. W naszym osobistym życiu to po prostu jest. My o tym nie musimy mówić. Nie musimy walczyć: "Wiesz, stara. Wiesz, świadomość..." ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Ja nigdy nie nazywałam się feministką, ale wszystko co robię przez całe życie świadczy doskonale o tym, że nią jestem, bez nazywania tego po imieniu. To, co robimy, nasze czyny nie potrzebują nazywania. To, co robimy w naszym życiu poza zespołem świadczy że jesteśmy wyzwolonymi kobietami. ---------------------------------------------------------------------------W: - Jest konserwatywny feminizm i są riot grrlz… Katiusza: - Przeszłyśmy jakąś swoją drogę. Tego, wiesz, czytania, maszerowania i tak dalej. W tej chwili spełniamy się w ten sposób. Nie nazwiemy się nigdy "zespołem kobiecym". My jesteśmy zespołem kobiecym, więc nie musimy się same tak nazywać. Nigdy nie będziemy miały w przydomku "kobiecy feministyczny electro punk". Dla mnie grrlz 5

to jest taka fajna, dziewczęca, mocno punkowa scena i z nią się jak najbardziej utożsamiam. ---------------------------------------------------------------------------W: - Czy według was w PL istnieje scena, którą można by określić właśnie girls punk? ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - W Polsce na pewno nie. Może jest coś takiego, o czym napisano w Wysokich Obcasach. Nazwijmy to tak: parę zespołów gra alternatywną muzykę i może można je jakoś łączyć. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Może z Andy, choć nie gramy podobnie ani nie utożsamiamy się z nimi w 100%. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Im więcej takich projektów tym lepiej. Andy mają wszystkie piosenki o miłości i chłopakach i 8 Marta - mój ulubiony zespół z Moskwy też ma takie piosenki. Ale są zrobione ostrzej, punkowo. Są zajebiste. Fajnie ze dziewczyny robią to razem. I robią to poza show biznesem. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - W Polsce scena żeńska dopiero się zaczyna. Elektro punkowa to może za dużo powiedziane, ale na pewno jest alternatywna. My czujemy się w niej dobrze. Fajnie że każdy z tych zespołów ma jakieś swoje miejsce. ---------------------------------------------------------------------------W tej rozmowie nie mogło nie zejść na temat punka. Na szczęście nie awanturujemy się już o cholerne „punko polo”, jak kiedyś z w burzliwej dyskusji z Katiuszą i Anteną. ---------------------------------------------------------------------------W: - Punk! - proszę jednak o kilka zdań. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - To jest podstawa, od której nigdy nie chciałabym się odciąć. Grając w jakichś topowych klubach, w Moskwie czy gdzieś w Polsce czuję, że to nie jest do końca moje miejsce. Jesteśmy cenione przez część sceny punk, ale są tacy, którzy uważają, że z punkiem nie mamy wiele wspólnego, (grubo się mylą, hehe). Nasze pierwsze koncerty również były dla punkowej publiczności. Nawet obawiałyśmy się jak to będzie odebrane. Ale było super. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Jednocześnie podobamy się innej publice. Nawet nie tylko klubowej. Ludziom, którzy interesują się muzyką alternatywną, nową muzyką. Wymagającej publiczności, która także nas przyjmuje i docenia. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Jedna kwestia to publiczność, a inna to to, co wiąże się z wydaniem naszej płyty, z jakimś trzymaniem tego w swoich łapach. ---------------------------------------------------------------------------Mass-Kotki nie poddają się żadnym ograniczeniom, grają zarówno w klubach, modnych klubach, galeriach, jak i na squattach. Były przedstawiane w kolorowych magazynach kobiecych oraz w punk zine’ach. Zero pseudoideologicznego balastu oraz bez taniochy i naiwności. Wszystko przebiega według ich reguł i nie widać, aby miało się to zmienić. ---------------------------------------------------------------------------W: - Czy jesteście stuprocentowymi D.I.Y. babies? ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Babies?? Hehe, chyba ladies! Babies to my może byłyśmy w początkach Mass-Kotek… ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Nie traktujemy tego dogmatycznie. D.I.Y. wyszło z czystej praktyki. Gdy mamy wszystko w swoich rękach wychodzimy na tym najlepiej. Gdy dostałyśmy propozycję od jednej z dużych wytwórni nie było tak, że z góry to odrzuciłyśmy. Chciałyśmy zapoznać się z ich warunkami. Z drugiej strony niesie to też mnóstwo trudności. Jesteś muzykiem i to jest fajne, ale jesteś też jednocześnie organizatorem menedżerem, grafikiem, projektantem. Robisz wszystko! W pewnym momencie zaczyna cię to zajebiście męczyć. Mówisz: kurwa, ja pierdolę, ja chcę być muzykiem! Po prostu poświęcić się muzyce. Nie chcę po raz kolejny robić tras koncertowych zespołom, które mi się podobają. To pochłania za dużo mojej energii itd. Wiesz, to jest taka walka… ---------------------------------------------------------------------------W: - Doskonale wiem, doświadczałem i doświadczam bycia każdą stroną w tej grze (czy też walce). Pytam więc Mass-Kotki: D.I.Y., wybór czy konieczność? ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - DIY to taka droga, same do tego do6

szłyśmy. To trwało także trochę czasu. Byłam nawet trochę zaskoczona, że nawiązała się współpraca z Emancypunx, która jest totalnie D.I.Y. Stuprocentowo wcielająca te ideały w życie. Bardzo duży szacunek. Naprawdę, gdyby nie Daniel (który wydawał pierwszą kasetę Piekła Kobiet) i Jennifer... Gdyby nie oni, byłoby ciężko. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Mnie czasem przerażają takie historie, jak ta z Super Girl And Romantic Boys, którzy do dziś nie mogą legalnie wydać skomponowanego i nagranego przez siebie materiału. W momencie, kiedy dostajesz grosze od każdej sprzedanej płyty, zapierdalasz przez długi czas nad stworzeniem muzyki. Nagrywasz to, a potem jesteś wyruchany przez firmę i musisz wyrabiać ileś koncertów miesięcznie, aby wyjść na swoje – to jest słabe… ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Nie możemy powiedzieć, że zarobiłyśmy na naszej płycie, ale możemy powiedzieć, że zwróciły się poniesione koszta i zainwestowałyśmy te pieniądze w następne rzeczy, w sprzęt itd. Zawsze staramy się robić sobie wszystko same. Zresztą na całym świecie DIY ludzie mają jeszcze inne prace. Ale z drugiej strony myślę, że gdybym utrzymywała się z Mass-Kotek, ale musiałabym ciągle grać w klubach, aby utrzymać się na powierzchni, to nie byłoby to. Wolałabym naprawdę iść zamiatać ulicę, a nie robić z siebie małpkę, która skacze kiedy musi. ---------------------------------------------------------------------------Oprócz gry w Mass-Kotkach czy Pogotowiu Seksualnym, Katiusza bywa również dziennikarką. Publikuje materiały w poczytnych pismach. Od artykułów obyczajowych po typowo muzyczne. Od niedawna intensywność jej zajęć jest jeszcze większa. Wśród dziewczyn pojawiła się nowa Mass-Kotka - Ksenia. Córka Katiuszy jest oczkiem w głowie całego zespołu i przyjaciół. Od kołyski odbiera porządne punkowe wychowanie. Aktywności związane z muzyką nie są zresztą jedynymi zajęciami duetu. W 2004 Electra wraz z Katiuszą i innymi dziewczynami zorganizowały w Warszawie dwa Ladies First festy. Ich inicjatywy są ciekawym połączeniem dance punk party z wystawą, warsztatami i giełdą sztuki, zine’ów, ubrań oraz drobnego domowego rzemiosła. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - W którymś momencie na początku działania Mass-Kotek miałam straszną jazdę, aby pokazać, że tu w Polsce jest także dużo dziewczęcych zespołów. Z tego też wzięła się idea Ladies First. Był pomysł, żeby oprócz ciuchów i wszystkich tych rzeczy, które dziewczyny robią, były tam też dostępne nagrania zespołów, wydawnictwa itd. Aby skupić jakoś tę scenę. ---------------------------------------------------------------------------W: - Wspominałyście, że Lady Festy dały wam impuls do założenia Mass-Kotek… Katiusza: - Jak jeszcze nie byłyśmy zespołem, byłyśmy na Lady Fest w Amsterdamie. Dostałyśmy tam ogromnego kopa do działania. Widzisz kilkanaście zespołów, same żeńskie zespoły. Dobre muzyczki, różne rodzaje grania. Dostałyśmy tam kupę energii. Impuls, że także możemy. Po to są właśnie Lady Festy. Idei jest tam wiele. Polityczne, feministyczne etc. Nie chce mi się w to wchodzić i zagłębiać… ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Po dwóch latach pojechałyśmy do Wiednia na Lady Fest już jako zespół i po naszych występach miałyśmy chwile refleksji z organizatorkami festiwalu. Dostałyśmy miano prawdziwych córek Lady Festu. To miłe. ---------------------------------------------------------------------------W: - Jak właściwie było na początku? Co skłoniło Was do zagrania razem? ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Akurat stało się to w momencie, kiedy każda z nas przeżywała kryzys swojego wcześniejszego zespołu. Katiusza, na przykład, była na wyjściu z Silikon Fest, ja miałam to samo z Procesorem Plusem. Dla mnie, gdy zasmakowałam już występów i muzykowania, było to czymś oczywistym. Szybko zaczęłam się rozglądać za czymś nowym. Wiedziałam, że wcale nie zrezygnuję z grania. Już dawno marzyłam o tym, żeby mieć zespół razem z inną dziewczyną. Kiedy jeździłam do Warszawy z Procesorem Plusem poznałam Katiuszę i inne laski, które grają. Stało się oczywiste, że nie muszę mieć kolesia, od którego to będzie zależało, który będzie robił mi muzykę. Mogę to robić ja, najlepiej

z koleżanką. I to jest naprawdę proste. Razem z Katiuszą byłyśmy napalone na robienie razem muzyki. To było bardzo naturalne i wynikające samo z siebie. Grając z Procesorem nie miałam zbyt wielkiego wpływu na muzykę. Fagot robił ją w sumie sam w domu. Tutaj siadamy razem i działamy. To jest od początku do końca nasze, co same sobie wymyśliłyśmy. Obie mamy taki sam wkład. Katiusza pisze większość tekstów, czasami piszemy jakiś tekst wspólnie i potem go dopracowujemy. ---------------------------------------------------------------------------W: - Katiusza, zaliczyłaś już wcześniej kilka punkowych składów, grałaś w crustowym Piekle Kobiet, później działałaś w Silikon Fest. Mass-Kotki są chyba najbardziej autorskim z tych projektów. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Dokładnie. W Piekle Kobiet byłam tylko przez rok. Dostałam tam dużo po głowie. Nauczyło mnie to zadziorności. W Silikon Fest to było pójście na kompromis z całą, taką oi'ową ekipą. W MassKotkach czuję się jak u siebie w domu. Tutaj wreszcie zaczęłam się spełniać jako muzyk i wokalistka. Tworzenie muzyki w dwie osoby a w cztery osoby jest maksymalną różnicą. Mamy szczęście, że dobrze się dogadujemy. Faktycznie, jak się poznałyśmy, to niedługo potem założyłyśmy band. ---------------------------------------------------------------------------Od samego początku istnienia Mass-Kotek, jednym z jednym z ważnych, obowiązkowych zajęć było dementowanie gminnej wieści, że są jakoby polskim „klonem” Chicks On Speed. Typowy syndrom stereotypu i uproszczeń: Mass-Kotki są dziewczynami, grają punk, używają elektroniki? Zaraz… one muszą być jak Chicks On Speed! Nie inaczej, no nie ma rady, tylko Chicks On Speed! Niefrasobliwa dziennikarka Wysokich Obcasów ułatwiła sobie robotę, a wkurzone dziewczyny wrzały. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Nie można powiedzieć, że scena zespołów, wśród których jest Chicks On Speed nie wywarła na nas jakiegoś wpływu. Kiedy Jennifer puściła mi Le Tigre to był dla mnie szok, bo wtedy siedziałam jeszcze głęboko w punkrocku. Nagle tu automacik, panna sobie bierze gitarę do ręki i sobie śpiewa. To mi dało trochę do myślenia. Dało mi to sporą inspirację. Że można inaczej. Miałam też trochę dosyć takiej moralizatorki punkowej. Dlatego też nasze teksty są takie. My nikogo nie pouczamy. Niczego nie pokazujemy nikomu palcem. Jest już tak wiele takich zespołów. Siedząc w punkrocku mam już tego do tego stopnia dosyć, że ktoś mi mówi, że to jest dobre a co złe. Na kogo mam głosować na kogo nie. Ja już za coś takiego bardzo dziękuję i nie chce ludziom sprzedawać ze sceny czegoś takiego. ---------------------------------------------------------------------------W. - Bez wnikania w estetyczne i ideologiczne niuanse, czy neo-electro miało duży wpływ wasze pomysły, całą ideę Mass-Kotek? ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Ja miałam ochotę na coś nowego. Zawsze grałam w tradycyjnych rockowych składach. Nagle okazało się że można mieć automat perkusyjny, można wziąć klawisz. Można wziąć gitarę, dorobić do niej jakiś przester i basówka będzie brzmiała inaczej. I nagle pojawia się jakieś nowe brzmienie, nowa jakość. I jest się przy tym bardziej samodzielnym. Znałam wcześniej dziewczyny, które słuchały electro i znały też te punkowe zespoły kobiece. Było sporo dziewczyn, które słuchały Harum Scarum, ale to była taka jedna, ograniczona opcja. Najbardziej znajduję się w Mass-Kotkach, ale nie chciałabym rezygnować z takiego czystego punk rocka. Dlatego przyjęłam też zaproszenie do Pogotowia Seksualnego, gdzie gram na basie. Ala: - Nazwałyśmy to z czasem electro punk. Ale odnosi się to raczej do idei niż do jakiegoś gatunku muzyki. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Siedziałam głęboko w punk rocku i electro było czymś takim świeżym i zajebistym. Co dało takiego nowego kopa. Pozwoliło mi odetchnąć. Podobała mi się ta ironia i szyderstwo z blichtru i show biznesu. Jest tego mnóstwo w electro, zresztą sam dobrze o tym wiesz. Natomiast jeśli chodzi o stylistykę muzyczną to jest zupełnie nasza i wypływa w znacznym stopniu ze sprzętu i z naszych możliwości w tej kwestii. Nie jest już taka zbyt czysta i electro clashowa. ---------------------------------------------------------------------------Otwarte na wyzwania Mass-Kotki spraw-

dzały się w różnych przedsięwzięciach. Ich cover Bicie jest częścią trybutu dla Dezertera pt. Nie ma zagrożenia - jest Dezerter. W zeszłym roku wzięły też udział w niecodziennym koncepcie Michała Kaczyńskiego i Łukasza Gorczycy, kuratorów z Galerii Raster. W ramach projektu Broniewski zostały zaproszone do nagrania swojej interpretacji wiersza Władysława Broniewskiego. Zachwycona pomysłem mama Alicji natychmiast udostępniła zbiory swojej ulubionej poezji. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Ten projekt to była rzecz taka dalece do nas nie pasująca, że aż chyba z przekory postanowiłyśmy spróbować. Zresztą czego się nie robi dla przemiłych panów z Rastra... Wertowałyśmy wiersze Broniewskiego i patrzyłyśmy na siebie bezradnie, aż w końcu wpadł nam tekst Piosenka dziewczyny. Walc. I to było to. Dla Rastra zagrałyśmy trzy koncerty: w Warszawie w ich galerii w kamienicy, gdzie przy mocniejszych kawałkach tynk się sypał na głowę, w Berlinie i w Szwajcarii na Targach Sztuki w Bazylei. Bardzo oryginalny wyjazd, trzeba było cię pilnować bo od nadmiaru obcowania ze sztuką doznałeś przegrzania i szalałeś. Dla mojej małej córeczki była to pierwsza wyprawa samolotem. ---------------------------------------------------------------------------Jakby tego było mało, obie Mass-Kotki są również didżejkami, jako DJ Lady Electra i DJ Loreta Kociamiętka w setach eksponują swoje rozległe gusta. Fascynacje i inspiracje, oprócz rzeczonego electro obejmują całe spektrum punkrocka. Od melodyjnego typu Penetration czy Vice Squad do crust hardcore’a, kiczowy pop radzieckiej estrady (Miraż, Technologia, Lavanda), skończywszy na PRL rocku typu Lady Pank, Lombard, Izabela Trojanowska, Urszula. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - Ludzie, którzy lubią Miss Kittin. Ladytron, Peaches i mówią: "o, Mass-Kotki, to będzie coś dla nas!" mogą być rozczarowani. Wczoraj grałyśmy próbę i grałyśmy coś, czego zupełnie nie można było zakwalifikować czy nazwać. Fascynujemy się różnymi rzeczami. Popem, nową falą… ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Jeśli się nam coś podoba: jakaś motyw, melodia i stroi, to to gramy i nie zastanawiamy się, że to powinien być taki, a nie inny bit. Że to musi być bardziej electro albo w jakimś określonym stylu. ---------------------------------------------------------------------------Katiusza: - W kwestii inspiracji muzycznych, to nie będzie u nas ani Chicks On Speed, ani Le Tigre, ani Ladytron ani Peaches. ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Oczywiście słuchałyśmy tego, puszczałyśmy je w naszych setach. Katiusza: - Ale to już jest dla nas odrobioną lekcją z pierwszej klasy. Dla mnie to będzie Ministry, rosyjski NOM… ---------------------------------------------------------------------------Ala: - Depeche Mode, Gary Numan. B-52's… Katiusza: - Blondie i cała masa innych starszych zespołów punkowych zespołów z 70., 80. Dla mnie zajebistą inspiracją jest Wanda i Banda. Teksty wokalistek z lat 80. są bardzo wyzwolone i do przodu przy dzisiejszych jękach Eweliny Flinty, Kasi Kowalskiej i reszty. ---------------------------------------------------------------------------Analizy polskich liryków z lat 80. mogą być bombowym zajęciem. Słuchając Mass-Kotek mogą pojawić się też inne pytania. Czy niektóre Wasze teksty, na przykład ten o kolesiu, który ma się natychmiast wyprowadzać z chaty, mają jakieś źródła w osobistych doświadczeniach? Katiusza: - Któryś raz z kolei wpadł mi w ucho kawałek Andrzeja Zauchy, który śpiewa: "Bądź moją muzą... blondyneczką niedużą, pierz, sprzątaj, gotuj, pierz, artyście takich muz potrzeba i już!" i aż mnie zatkało jak sobie go dobrze posłuchałam... Ten kawałek zawsze pamiętałam, bo leciał w polskim radiu jak byłam mała. Taka indoktrynacja, hehe. Więc nasz tekst to taka przeróbka tekstu Zauchy z pozycji muzy domowej. W. - No cóż, koniec wąsatego Zauchy był także melodramatyczny. Ciepłogłosy piosenkarz zginał w Krakowie, zamordowany przez zazdrosnego męża swojej kochanki. Lubię takie hece… Katiusza: - Chłopaczki w naszym kraju lubią długo trzymać mamę za spódnicę, jeszcze lepszą hecą jest premier, który nie ma swojego konta w banku i pensje przelewają mu na konto mamy... ----------------------------------------------------------------------------

Długo moglibyśmy sobie tak gawędzić, zahaczać o różnych frajerów, obśmiewać się nawzajem etc. Wystarczy. Znamy się za dobrze i tylko część mogła by być „cenzuralna”. Od momentu startu Mass-Kotki zmieniają się bez ustanku. Radziecki, analogowy syntezator Elektronika nie powrócił jeszcze do prawowitego właściciela (niżej podpisanego hhahh). Zniknął powód zachwytu części komentatorów, bo Alicja gra już na nowym, digitalnym klawiszu Yamaha. Dziewczyny są w przededniu wydania nowego materiału. W konstrukcji nowych kawałków partycypują: przywołany wcześniej Fagot i Kr-lik (Controlled Collapse). Poszukiwania odpowiedniego wydawcy zaowocowały znalezieniem niezależnego labelu. Nie mogę jednak nic mówić. Pewnie niedługo wszystko będzie ustalone. Nowe utwory Mass-Kotek już podbijają publikę. Moim faworytem jest Miau Miau Miau (cover rosyjskiego zespołu Brigadny Podriad), gdzie dziewczyny forsują sobie gardła, a Ala drze się głosem, który przypomina mi wszystkie nasze awantury. Swój rock’n’rollowy etos i punkowy styl reklamują w Siniakach – ten już jest dużym hitem. ---------------------------------------------------------------------------Obie Mass-Kotki doskonale się dopełniają. Widać to na występach, podczas gdy Mass-Kotka Ala jest estradowym zwierzęciem, a scena to jej żywioł, Mass-Kotka Katiusza panuje nad całą resztą. Z obojętną, olewczą miną trzyma bass i dokładnie punktuje wszelkie głupie odzywki, które czasami można usłyszeć na koncertach. Ala, witalnością swojej osobowości zjednuje sobie różną publiczność, zarówno na scenie, jak i poza nią. Obok muzykowania, imprezowania, grania na parties, studiuje podwodną archeologię. Jej wielką pasją jest nurkowanie. Hola, pardon! Nie mogę zapomnieć! Oprócz tego, tak jak wszyscy rodacy kocha polskie seriale. ---------------------------------------------------------------------------W: - Ala, jak jest, czy lepsze są anglosaskie sitcomy czy krajowe historie rodzinne, które oglądasz z mamą? Co aktualnie się dzieje w Moda na sukces? ---------------------------------------------------------------------------Ala: - No! Nareszcie konkretne pytanie! O serialach rzeczywiście mogę sporo powiedzieć, oczywiście nie o wszystkich, lecz jak słusznie zauważyłeś, dzięki mamie jestem na bieżąco z „Modą”... Mój ulubiony czarny charakter (super przystojniak Dikon) wreszcie zaczyna wygrywać z porządnymi i bajecznie bogatymi Foresterami i muszę przyznać, że bardzo mu kibicuję… Oczywiście nie jest to dla mnie zaskoczeniem, bo o tym, co będzie miało miejsce wiem na parę tysięcy odcinków wcześniej (moja starsza siostra Ania mieszka w Rzymie, a w Italii „Moda” jest o kilka lat w przód). I całe szczęście, nie muszę się tak denerwować niepowodzeniami bohaterów, bo i tak wiem, że się wszystko dobrze skończy, hehehe... Ostatnio moim ulubionym serialem jest Desperate Housewives (dziwnie w Polsce przetłumaczone Gotowe na wszystko), Bez skazy (o chirurgach plastycznych – coraz bardziej się do nich przekonuje, haha), Sześć stóp pod ziemią, no i ponadczasowy, absolutny nr 1 – Miasteczko Twin Peaks. A! Jeszcze ten, który tak lubiłeś ze mną oglądać, Świat według Bundych hahaha! (tak naprawdę to najbardziej lubiłem rap na początku Bajer w Bel Air! - WS). Jak widać są to same zagraniczne produkcje, choć polskie seriale, niektóre oczywiście, też miały miejsce w moim sercu. Ale to dawna historia… ---------------------------------------------------------------------------Eh, mógłbym dalej zaserwować jakieś bardziej pikantne szczegóły, zadawać kolejne pytania i oczekiwać choćby wymienienia potraw, którymi, jak same przyznały, lubią się tak „nieprzyzwoicie” obżerać w wolnych chwilach… Dzięki za pogadankę. ---------------------------------------------------------------------------P.S. Nowością ostatnich dni jest tajemnicze Pussy2Pussy. Nie wiem o tym jeszcze zbyt wiele, poza tym, że to kolejny żartobliwy projekt MassKotek. Więcej znaleźć można na myspace… www.masskotki.net www.masskotki.blog.pl text: Wiktor Skok www.jude.org.pl www.plusultra.org.pl foto: Konrad Grajner www.grajner.com

Miejska Dżungla Jak zapewne zdążyliście zauważyć zmieniło się oblicze Dizastera. Chcąc rozwijać gazetę postanowiliśmy, że będą kolorowe zdjęcia, zwiększymy ilość stron oraz stworzymy stałe pozycje numeru. Miejska Dżungla ma być stałym elementem Dzisatera. Będziemy starać się umieszczać w tej części zdjęcia przedstawiające deskorolkę. Lecz nie tę ze znanych miejscówek - wręcz odwrotnie. Jest bowiem wiele miejsc, gdzie można nieźle pojeździć. Czasem są to kilku trikowe miejscówki, dzięki temu ma to swój klimat, co przecież w deskorolce nie jest bez znaczenia. Są też miejsca dla “tego właśnie skatera”, gdyż jego percepcja, bądź umiejętności pozwalają coś zobaczyć oraz zrobić - często jedno i drugie. Miasto żyje niczym dżungla, ma swoje stałe punkty, lecz mimo to cały czas coś się w nim zmienia, coś jest, a zaraz tego nie ma. Są skaterzy, którzy dobrze to rozumieją, traktują deskorolkę w sposób “tu i teraz”. Jest kawałek płaskiego, gdzieś leżą stare drzwi, im to już wystarczy - przybijam duże pięć. Jutro może ich już tam przecież nie być... 8

Wykonanie tego triku nie należało do najprostszych, ponieważ płyta była stromo ustawiona i “wbijało” w nią trochę deskę, analogicznie z odjazdem. Nie była też najszersza jak na frontsideowe loty z grabem, nie wspominając o jej stabilności. Nie przeszkodziło to jednak staremu wydze zrobić fajnego graba. Dominik Wróbel Frontside grab 9

Łódź, późne popołudnie, jakiś odludny zaułek nieopodal starych industrialnych opuszczonych fabryk oraz wielkiego silosa. Ulica, wszechobecna czerwona cegła i... rynna. Kawałek starej płyty i Świeżak robi 50-50 to fakie. Respect za otwartą głowe i poobijane łokcie. Byle tak dalej... frontside 5-0 Świeżak

(opis zdjęcia z howkiem 5-0 ) Mieliśmy jechać w kilka osób na deskorolkowy wypad gdzies dalej, ktoś nie dał rady, ktoś coś tam. Co robimy? Howku przypomniał sobie o niedawno zburzonym budynku, po którym została tylko resztka podłogi - jedziemy. Przywitał nas duży plac na którym jeszcze niedawno stało coś dużego. Na śrdoku resztka dwupoziomowej podłogi z płytek, nie za długa, ale wystarczy. Po krótkiej jeździe znalazło się drewniane biurko, kawałek dalej obite blachą drzwi - jest patent. Tomasz Dworzak

Felek, drop w Trzebini. 12

Aleks i jedna z największych poręczy zbombardowanych przez polaczków. Bordzio, Mystic park, Praga. Wracaj do zdrowia dżordżu! 13

Dominik Wróbel, half-cab heel, klej i prędkość. Oświęcim. 14

Rafał Porzuczek, magiczy kickflip, Oświęcim.

text+foto: TOMO www.tomekbrzozowski.com

WIELG Tym razem pod grajndobicie wpadł RafałWielgus. Od lat związany z deską, obojętnie czy tą na kółkach, czy na śniegu. Jeśli nie znasz Rafała osobiście, to na pewno widziałeś jego zdjęcia. Robi to już od kilkunastu lat. Inspirował i inspiruje wielu innych. Nie ma chyba gazety o desce, gdzie nie byłoby jego zdjęć. Klasa sama w sobie. Jak coś to www.rafalwielgus.com

GUS RAFAŁ zdał na 85% ! Gratulacje! A Ty w ilu byś się pomylił?

A) Gutka B) Bartka Pochylskiego C) Seana Connery D) Jacka z ulicy obok -----------------------------------------------------------------2. W której z tych gazet najwcześniej ukazały się zdjęcia skaterów pod Witosem? A) Sukces B) Transworld Skateboarding C) Viva D) Thrasher E) Wall Street Journal -----------------------------------------------------------------3.Kickflip na nosegrind najszybciej by zrobił: A) Andrzej Skrobański B) Michał Mazur C) Szaban D) Marcin Jakubowski -----------------------------------------------------------------4. Na początku 90tych najbardziej zainspirował do jazdy na poręczach: A) Gustlik B) Pat Duffy C) Axel Rose D) Wade Speyer E) Michael Jackson -----------------------------------------------------------------5. W ostatnich trzech latach w Polsce powstało: A) najwięcej miniramp niż kiedykolwiek wcześniej B) dwieście jedenaście kościołów C) sześćdziesiąt osiem nowych miniramp D) jestem tu tylko przelotem -----------------------------------------------------------------6. Orginalne logo Blacklabel to: pamiętam wózek inwalidzki, kod kreskowy, płomyk, ale nic tych poniżej A) Czaszeczka i ucho od śledzia B) Kula bilardowa C) Kij baseballowy i piwko D) Kule lekarskie ------------------------------------------------------------------

7. Na Mystic Skateboard Contest w Pradze:

14.Skateplazy w Polsce są w:

A) Do finału nigdy nie wszedł żaden Polak ( biorę pod uwagę 1,2,3 mesto) B) Sticko zrobił sw heelfilp C) George Bush zrobił sw rodeo wallride na best triku D) Nigdy o tych zawodach nie słyszałem -----------------------------------------------------------------8.Carslbad Gap z nollie skoczył pierwszy:

A) Hajnówce i Gdańsku B) Warszawie i Łodzi c) Zakopanem D) Arturówku -----------------------------------------------------------------15. Na jaki film najdłużej trzeba czekać:

A) Jurek Owsiak B) Danny Way C) Jamie Thomas -----------------------------------------------------------------9. Na Mentor Skateboarding Session w tym roku wygrał:

A) Check it out B) Garaż C) Pogo Gity d) Info -----------------------------------------------------------------16. Skater, który ma swoją firmę deskową i maluje obrazy to:

A) Andrzej Lepper B) Znowu Goławski C) Nikt, bo się nie odbyły! D) Kuba Bączkowski -----------------------------------------------------------------10. Pierwsza sieć skateshopów to:

A) Ethan Fowler B) Kuba Winowiecki C) Ed Templeton D) Modest Mysliwski -----------------------------------------------------------------17. Po dwóch latach nieobecności swój comeback do teamu Pogo zaliczył:

A) Cropp B) Chrom C) Metropolis D) Dizaster E) Media Markt -----------------------------------------------------------------11. Auto od sponsora dostał:

A) Krzysiek Stasik B) Mikołaj Baranowski C) Tomek Szkiela D) Jacek Jakubowski -----------------------------------------------------------------18. Najbardziej skutecznie i miękko 36 flipy przez funbox sadzi:

A) Krzysiek Poskrobko B) Nikt z wymienionych C) Tomek Kotrych D) Radosław Majdan E) Krzysiek Sereczyński -----------------------------------------------------------------12. Pierwsze skate spodnie zrobił:

A) Roman Giertych B) Sebastian Słowik C) Tomek Dworzak D) Wojtek Antonow -----------------------------------------------------------------19. We Wrocławiu w skateparku zajezdnia trzeba jeździć w kasku bo:

A) Lurys B) R C) Lenar D) Mass -----------------------------------------------------------------13. Najwęższe skate spodnie ma obecnie:

A) Takie są wymogi bezpieczeństwa B) Wszyscy boją się szefa C) Z dachu spadają kamienie D) Każdy kto tam wchodzi musi spróbowac Mctwista -----------------------------------------------------------------20. Najwięcej promodeli desek wypuścił:

A) Flame B) Nervous C) Pogo D) Nie chodzę w skejt spodniach E) Nie odpowiem, bo to kolejne pytanie o spodnie ------------------------------------------------------------------

A) Front B) Pogo C) Jigga D) Praktiker ------------------------------------------------------------------

Odpowiedzi: 1B, 2B, 3B, 4B,5A, 6D,7A,8B,9C,10C,11B,12C,13C,14A,15A,16C,17B,18C,19A,20A

1. “To zajebisty skater ale nigdy nie widziałem go na żywo” - takie określenie najbardziej pasuje do:

Ostatnio Słowik dał ciała na zawodach. Co z tego. Milczenie jest złotem. Pierdolona esencja. Surf style. 21

text+foto: TOMO www.tomekbrzozowski.com

POLLJAM

Sam nie wiem, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z polljamem, prawdopodobnie zobaczyłem go na zdjęciu w zagranicznym piśmie dawno temu. Odrazu spodobał mi się ten jakże prosty w swej formie patent. Niemniej bardzo wymagający, szczególnie w połączeniu z innymi elementami. Konfiguracji może być bez liku. Polljamy mogą być krótkie, długie, strome, z lądowaniem w kąt, pod górę, z gapem etc. Polljam często występuje samoistnie, można jednak “pomóc” w jego powstaniu, co nie jest zbyt trudne. Wszystko zależy od miejsca i wyobraźni, która czasem musi pomóc otoczeniu. Wystarczy otworzyć oczy, a może okazać się, że mamy w pobliżu super miejscówkę. Dzięki bardzo niewielkiemu nakładowi pracy - bądź siły, powstać może coś zupełnie innego, świeżego. Szczerze polecam ten “wynalazek”, jest bowiem moim zdaniem pewnego rodzaju esencją skateboardingu - wygięty słupek, yyeaah da rade! Setki przejdą obojętnie...

7 1

5 6

1. Sizzla - radykalny Bobo Dread chillujacy w wiosce rybackiej // 2. Ras Bass na chacie! // 3. Trudna decyzja, co kupic, taka ilosc szokuje nawet Jamajczykow. Na focie Golden Neggle // 4. W studiu Sonic Sound: Alton Ellis, Philip Frazer, Scully. // 5. Lew Hakobo spotyka walecznego lwa Jamajki - RasI. Inna Lion’s Den yard // 6. Bębniarze NYAHBINGI na plaży należącej do Istory. Na zdjęciu siedzi w swoim domku z plakatów. Big Up! // 7. Krótki odpoczynek przed dalszą drogą... na imprezę! // 8. RAS BASS spotyka SIZZLE KALONJI // 9. Ras I kleci sound system // 10. wszędzie RASTAFARAI! mostek na rzece niedaleko Buff Bay - Góry Błękitne. // 11. Tade spotyka Buju! RaahRaah! // 12. Smoke and Meditation man! // 13. My idren’s Ras I, Ganja Baby // 14. po...po...poo! Follow di arrow - zdecydowanie jedne z najlepszych imprez na Jamajce. Na focie Capleton&NinjaMan // 15. Studio One-jak zwykle rodzinna atmosfera. Od lewej King Stitt, jeden z pierwszych dj-ów na Jamajce, Lone Ranger i Principal. // 16. RASBA spotyka prawdziwego FIREMANA - Capletona. 24

9 text+foto: RASBA www.rasbass.com

BLACK FLAG IKONA HARDCORE Gdy widzisz okładkę Damaged - pierwszego longa Black Flag, wiesz już co może oznaczać hardcore. Ogolony na łyso osobnik rozwalający szybę doskonale oddaje istotę. Cios pięścią w lustro to nie tylko autodestrukcja i rozbryzgana krew. To wypluta prosto z trzewi, wymierzona we wszystko furia. Wściekłość, zniszczenie, nieposkromiona agresja i hałas. Dziś, kiedy na łyso golą się ludzie, za którymi wcale nie przepadasz. Słówka „hardcore” używa nawet twoja młodsza siostra by powiedzieć „cool”. Spróbuj wyobrazić inną epokę. Czas, kiedy to hasło oznaczało: najgorsze. Hardcore kojarzył się z przemysłem porno, a muzyka, którą tak określano była kompletnie odrzucona. Hardcore, tak jak trochę wcześniej punk, był rewolucją w muzyce. Tak jak punk, współczesnym jawił się jako chaos. Tak jak punk, hardcore był nienawidzony. Reakcją nienawykłychdo takiej ekspresji była wrogość. Musiały minąć lata, aby coś się zmieniło. Zabójcze tempo perkusji, atak gitar, distortion - to wszystko było niespotykane i niemożliwe do zaakceptowania. To, co teraz na MTV bywa prezentowane jako „rock”, na początku lat 80. brzmiało jak antyrock. Antymuzyka i kompletny hałas. Hardcore punk gwałcił delikatne uszy. Wydawał się jazgotem z wywrzeszczanymi tekstami. Młode „gnojki” z Kalifornii przejęły dobre wzory punka z Anglii i zainspirowane kilkoma zespołami z NYC przetransformowały go w coś zupełne swojego. Kawał, oddającego ducha buntu, agresywnego, szalonego, zdesperowanego i zupełnie pozbawionego artystycznych pretensji, hałasu. Plemienna muzyka miejskiej bandy. Atak, posiadający moc niszczenia i konstrukcji w jednym. Tak, to było polityczne i nieobojętne. Hardcore to nie tylko muzyka, to styl życia. Coś całkowicie oderwanego od jakiejkolwiek mody, trendu. Czysta wściekłość włożona w istnienie i twórczość. HC jest nadal postawą nie tylko stylem grania. Hardcore to nie przeszłość, to wciąż autonomiczna miejska kultura. Wiedzieć warto, że aktualnie darcie mordy i hałas nie są żadną rewolucją. Wielu bezmózgów przylepia sobie naklejkę hardcore. Można na tym nawet nieźle zarabiać. To nieważne, tak samo jak ileś lat temu: olać to. Robić swoje. Robić punk.

Dlaczego właśnie Black Flag? Czemu oni, a nie setki innych bandów? OK, były ich nawet tysiące, ale to i tak bezcelowa dyskusja. Słowa poniżej próbują jakoś wyjaśnić czarny fenomen. Prehistoria. Historia Black Flag zaczyna się już w 1977. Koniec lat 70. dla fana muzyki znaczyła nuda i rutyna. Gregg Ginn pochodził z Hermosa Beach (suburbiów Los Angeles). Jako nastolatek zainteresował się żywo powstającą właśnie nową sceną. Wcześniej wśród jego fascynacji przeważał klasyczny rock i jazz. Jak sam wspomina, odmiennie niż większość jego znajomych nie surfował, nie lubił popu, nie był też nigdy typem rock’n’rollowca. Zmienił to punk. Trafiony został pierwszą płytą Ramones i założył swój pierwszy band Panic. Greg: Kiedy pojawili się Ramones dla nas zaczęło się coś zupełnie nowego. Pełno ludzi myśli, że to Sex Pistols, ale byliśmy naprawdę pobudzeni przez Ramones. Nie słuchaliśmy wcześniej wielu rzeczy z U.K. w L.A. istniała wtedy podobna, paralelna scena, co w Anglii. Widziałem punkrock jako przełamanie panującego wokół konformizmu. Nie było wtedy jakiegoś typowego brzmienia punk, żadnego wyglądu czy czegoś w tym rodzaju. To było jak miejsce, gdzie mógł przyjść każdy, kto nie pasował do konwencjonalnego rocka. Dalej Greg: Byliśmy bardzo nakręceni na grupy z Detroit. The Stooges, MC5 i inny zespół stamtąd: The Dogs, który grał w L.A. Lubiliśmy Black Sabbath a także Little Richarda, to był stuff który naprawdę nas zainspirował, że zaczęliśmy grać. Tak jak wielu innym, jemu także punk pokazał, że można tworzyć bez silenia się na wirtuozerię rockmanów lat 70., że najważniejsze w tym wszystkim jest mieć coś istotnego do powiedzenia. Wśród przyjaciół rychło znaleźli się pierwsi członkowie bandu. Przyszli Black Flag chcieli być najszybsi, najmocniejsi i najgłośniejsi. Jedynym hasło brzmiało: być inni niż cokolwiek wcześniej. Nawet jeżeli Panic brzmiał strasznie i nikt nie dawał im żadnego kredytu, już wkrótce miało okazać się, że jest to początek o wiele większej historii. W styczniu 1979 nagrali swój pierwszy singel Nervous Breakdown, wyprodukowany w 100% samodzielnie w ilości 2000 kopii (SST 001). Siedmiocalowy winyl został ukazał się już pod szyldem Black Flag. Ten kilkuminutowy punkrock nagrany został w składzie: Greg Ginn,

Chuck Dukowski (alias wzięty z pisarza Charlesa Bukowskiego), Robo i Keith Morris. Brat Grega, Raymond, który próbował wcześniej grać z nimi na basie, zaproponował zmianę nazwy na Black Flag. Byliśmy zadowoleni ze wszystkich skojarzeń, jakie nasuwała ta nazwa, z jej brzmienia, wiesz, takiego ciężkiego... Pettibon zaprojektował także logo bandu. Powstał znak, który wszyscy rozpoznają do dziś. Fenomenalnie prosty symbol. Czarna flaga złożona z czterech, solidnych belek. Idealna na szablon graffiti, jak i do tatuaży. Niektórzy używają jej nawet nie wiedząc, co oznacza. Nervous Breakdown - jak wszystko co wtedy robili, to neurotyczny, surowy speed punkrock. Mimo całego prymitywizmu elektryzuje do dziś. Żadnych półśrodków. Jeden z debiutanckich koncertów Black Flag miał miejsce na koncercie na otwartym powietrzu w Polliwog Park. Grali dla publiczności złożonej z rodzin z dziećmi. Byli obrzucani jedzeniem i puszkami. Black Flag odpowiadał: Jesteśmy głośni, a jeśli się wam nie podoba idźcie oglądać bajki Disneya. Od 1977 przez zespół przewinęło się aż czterech wokalistów. Cała przyszła historia grupy upłynie pod znakiem ciągłych rotacji składu. Keith Morris opuścił band w 1979 i założył Circle Jerks. Został zastąpiony na chwile przez Ron Reyesa (Chavo Pederast) (jego głos słychać na następnej EP Jealous Again). Później wokalnie udzielał się Dez Cadena, z nim nagrano kolejną super EP Six Pack. Później Dez przerzucił się na drugą gitarę (po odejściu z Black Flag Dez zasilił Red Cross i założył DC3). Ówczesną muzykę Black Flag dobrze oddają wydane w późniejszych latach albumy. Everything Went Black i First Four Years. Są wyborną porcją surowego, punkowego hardcore z niepowtarzalnym, oryginalnym brzmieniem. To początki czegoś, co zostało później zdefiniowane jako hardcore. Zaczyna się Black Flag. Zaczyna się hardcore. Rewolta smarkaczy. Black Flag przełomu 70./80. to muzyka eksplozywna w swojej prostocie. Kawałki były brutalne, szybkie, niosły wyplutą wściekłość. Stanowiły głos młodych odszczepieńców zamieszkujących podmiejskie dzielnice. Były tworzone i odbierane przez ludzi gotowych by eksplodować. Nikt nie szedł na kompromis. Próbowali stuprocentowo godzić przekaz ze stylem życia. Dalej do przodu i zero ustępstw. Mieszkali wtedy i odbywali próby w półoficjalnym quasi squacie nazywanym The Church. Znakiem

tamtych czasów są tytuły typu Revenge, Depression, Clocked In czy Police Story dokładnie oddające ich doświadczenia i uczucia. Około 1980/81 Black Flag zdobywał coraz większa popularność i powoli stawał się głosem młodych załóg hardcore z okolic Los Angeles. Sława ich dzikich koncertów przechodziła z ust do ust. Kim byli sprawcy tego chaosu? Obejrzyj dokument Decline of Western Civilisation Penelope Spheeris albo fabularny film Suburbia tej samej reżyserki. Spróbuj wyobrazić sobie jak żyli członkowie Black Flag i załoga, która wyżywała się na ich występach. Zniechęceni do rutyny starszych zespołów z L.A. kalifornijscy punks wybierali muzykę, która lepiej oddawała ich tożsamość. Początkowo publiczność Black Flag stanowili szaleni surf kids i skaterzy z Hermosa. Nastolatki nie potrafiące znaleźć sobie miejsca wśród rówieśników, outsiderzy etc. Układ był jasny: hardcore kids versus reszta świata. Zmurszałe, skorumpowane życie wokół, wylenieli hippisi, policja, wszyscy stawali się automatycznie wrogami. Ci, którym wcale nie pasowało to, że młodzi ludzie nie zgadzają się z marazmem i robią coś razem reagowali agresją. Koncerty hardcore i ich publika były obiektem niechęci nie tylko policji. Młodzi punks padali ofiarą lokalnych gangów, etc. W południowej Kalifornii latynoskie szajki, długowłosi macho rockersi napadali na małoletnich punków - ci w sporych hordach nie pozostawali dłużni. Wieczory hardcore okazywały się pełne przemocy. Zła sława Black Flag rosła, policja wciąż organizowała rajdy i przerywała koncerty. Zwykle kończyło się zamieszkami z publiką. Atmosfera wokół hardcore przyciągnęła uwagę LAPD, mediów i lokalnych władz. Z punkrockiem kojarzono jedynie przemoc. Bezmyślne media oskarżały punks o kulturowy „kanibalizm”, a muzyków o prowokowanie do zamieszek etc. Funkcjonariusze przeszukiwali ich salę prób i siedzibę SST. Podejrzewając ich o handel narkotykami. W efekcie Gregg i Chuck trafili nawet na krótko do aresztu. Zła sława utrudniała jakąkolwiek promocję. Black Flag byli zmuszeni organizować wszystko sami. Wtedy rozwinęliśmy sposób, aby zagrać jak najwięcej kawałków w najkrótszym możliwym czasie - mówi Ginn. - To było zawsze jak w zegarku: mogłeś grać, a po dwudziestu minutach miałeś na głowie policję. Tak więc wiedzieliśmy, że mamy tylko trochę czasu, nie robimy hałasu zanim nie zaczniemy grać, a potem idziemy na całość dopóki się nie pojawią. Robo: Nie mieliśmy nic wspólnego

z tym rock star gównem. Potrzebowaliśmy tylko jasnego światła, aby widzieć się nawzajem i aby ludzie mogli nas widzieć. Nic z tych nonsensownych rzeczy: dymu czy jakichś migoczących świateł. Bez kostiumów, przebrań, tylko muzyka, prosta muzyka i pasja. Jeśli na scenie jest podwyższenie na perkusje - usuńcie je! Wystarczy wykładzina i białe światło. Sami ustawialiśmy sprzęt i mieliśmy tylko jednego roadie. Wszystko robiliśmy sami. Występowali na piknikach, imprezach domowych, w szkołach - wszędzie gdzie mogli. Sami robili plakaty i wieszali je gdzie popadło (mieli przez to kolejne problemy z policją). Belki Black Flag pojawiały się na każdym kawałku przestrzeni w podmiejskich okolicach L.A. Robo: Medea, dziewczyna Grega jeżdziła po Hollywood ze sprayem i na każdej ścianie umieszczała cztery pasy. Policja węszyła: kto do cholery maluje wszędzie te pasy? Flyery z charakterystycznymi grafikami Pettibone’a, pojawiające się w zupełnie zaskakujących miejscach, wpływały na tajemniczą aurę wokół Black Flag. Raymond Pettibon, jest rewelacyjnym artystą. Dziś uznanym także w świecie oficjalnych galerii i muzeów. Jego monochromatyczny styl pozostawił trwały znak na plakatach, ulotkach i okładkach niemal wszystkich płyt Black Flag. Zespół, mimo wszelkich przeciwności powoli stawał się sensacją undergroundu. Cieszył się sporą, szemraną sławą. Legendy głosiły, że Black Flag to ostry slam dancing, przemoc na koncertach, squatting oraz wzorowanie się na sekcie Charlesa Mansona. Tego typu reputacja owocowała. Szybko zdobyli status wrogów publicznych. Aby uniknąć stałych zatargów z policją Black Flag przeprowadzili się z Hermosa do Redondo. Keith Morris: Hermosa Beach było małą konserwatywną mieściną. Od lat próbowali się nas pozbyć. Mieli nas za anarchistów i terrorystów – tak jakbyśmy w sali prób konstruowali bombę atomową. Za pierwszą pełną pozycję Black Flag uchodzi wydany w 1981 Damaged. Porcja klasycznego hardcore punk rocka. Esencjonalny album jest kompletnym ciosem między oczy i jedną z najważniejszych płyt punk. Stanowi jednocześnie dokument epoki i stuprocentowe dzieło sztuki. Szybkie, krótkie songi wyrażają ciągły konflikt i opozycję wobec otoczenia. Znaczą je gwałt i soniczny chaos. Ich wypadkowymi jest paranoja, wściekłość. Panika i strach, niepokój i uczucie ciągłego osaczenia, dyskomfortu i brak jakiejkolwiek wizji przyszłości. Teksty, mimo że uniwersalne, nie wpychały sloganów. Frustracja i pesymizm – tak podsumować można ich wyraz. Brzmienie Black Flag - surowe, ciężkie, brudne, a jednocześnie rozegrane znacznie składniej niż wcześniej. Przy poprzednich singlach debiutancki album wygląda na doskonale skomponowane i zdyscyplinowane dzieło. Wchodzi Rollins. Opisana na wstępie okładka reprezentuje w pełni potencjał i sens tego wyładowania. Osiłek na zdjęciu Damaged to Henry Rollins. W marcu 1981 Black Flag zagrał swoje pierwsze koncerty na wschodnim wybrzeżu. Pochodzący z Waszyngtonu DC Henry Garfield i Ian McKaye z Minor Threat stawili się na koncercie Black Flag w NYC. Tam osobiście poznali band z Kalifornii. Na późniejszym gigu w Waszyngtonie Black Flag grali z Youth Brigade i S.O.A. (State Of Alert) – zespołem Henry’ego. Latem tego roku Henry Garfield zatrudnił się jako roadie na ich trasie, chwilę później został wokalem Black Flag. Zmienił nazwisko. Zostawił Waszyngton, swój stary band S.O.A., pracę w lodziarni i dom. Angaż Henry Rollinsa był przełomem. Jako najmłodszy z ekipy stał się szybko ich znakiem rozpoznawczym. Jego przyłączenie się przyniosło wiele zmian. Dopełnił Black Flag. Objął wakat i stworzył jakość. Od jego wejścia Black Flag stał się tym, z czego słynie. Jego nieokiełznana energia, przedawkowana adrenalina, zaczęły napędzać zespół. Do grupy doszedł ultraenergiczny performer rozsadzający scenę swoją osobowością i nieujarzmionym ego. Wszczepienie Henry’ego dopełniło konstrukcji nieposkromionego organizmu. Rollins przyniósł do grupy postawę i perspektywę, która była różna od tego co cechowało poprzednich wokalistów. Podczas gdy Morris i Cadena byli frenetyczni i krzykliwi, głos Henry’ego był jeszcze masywny i jadowity. Rollins: Byłem jak pittbul na łańcuchu.

Black Flag w końcu zaczęli regularnie koncertować. Systematycznie występowali w L.A., zostali zaproszeni przez Dead Kennedys do grania w San Francisco. W końcu 1981 Black Flag zagrali pierwszą trasę w Anglii. Grali tam z najpopularniejszymi wówczas bitpunkowymi aktami typu Exploited, GBH czy Anti Nowhere League. Jednak Black Flag nie wspominali dobrze tych doświadczeń. Ami hardcore nie trafiał wówczas do angielskiej publiki. Po powrocie do USA zespół dalej kontynuował swoją praktykę. Black Flag robili zamieszanie gdziekolwiek się pojawili. Każdej nocy energią i autentyzmem porażali wszelką publikę. Zmieniali punkrock. Jeździli zdezelowaną furgonetką i występowali w miejscach gdzie nikt wcześniej nie słyszał o hardcore. Grali w każdym najdalszym zakątku USA. Często jako pierwszy w historii zespół punk. Grali w piwnicach domów, opuszczonych supermarketach, halach, świetlicach w rezerwatach Indian. Podczas jednej z podróży, w Kanadzie do bandu dołączył Chuck Biscuits z D.O.A. (później występował z Glennem Danzigiem, a całkiem niedawno w „nowym” Misfits). Nieco później ich perkusistą na długo zostaje Bill Stevenson z Descendents. Latem 1982 Black Flag nagrali TV Party swój najbardziej popularny singel. Powodzenie płyty nie wystarczyło jednak, by uniknąć sporych problemów. Znajdowali się permanentnie w finansowym dołku. Ich firmowy deal był niejasny. Black Flag wpakowali się w prawnie powikłaną sytuację. LP Damaged miał być dystrybuowany przez Unicorn, który był pododdziałem MCA Records. Szefowie PR z MCA uznali, że album jest aspołeczny i wymierzony w rodzinę. Nie chcieli mieć nic wspólnego z tym materiałem. Nie były to żadne chwyty reklamowe, w rodzaju tych stosowanych aktualnie. Zawartość płyty uznano za niebezpieczną. Celem bossów z MCA była kasacja Black Flag i oddanie winyla na przemiał. Niekończący się konflikt naraził zespół na duże straty. Przez długi czas potem kolejne procesy i częste wizyty w sądach stały się dla Grega Ginna i Chucka Dukowskiego chlebem powszednim. Spór doprowadził do sytuacji, kiedy prawnie zabroniono im używać własnej nazwy. Unicorn w końcu zbankrutował. Black Flag nie sczezł. Mimo zewnętrznych ataków, wewnętrznych tarć i konfliktów, ciągłych zmian składu przetrwali wszelkie przeciwności. Dalej prowadzili i rozwijali swój niezależny biznes.

Metodologia punk: Zrób To Sam. Black Flag był kanonicznym przykładem grupy 100% Do It Yourself. Autoekspresja według tej procedury wyglądała prosto: sam, bez jakiegokolwiek przyzwolenia, akceptacji, zachęty zakładasz kapele, grasz, piszesz, malujesz, projektujesz okładki etc. Sam dystrybuujesz swoją twórczość. Pełna niezależność. Naprawdę trudna sprawa. Tylko dla maniaków. W połowie lat 80. SST Records rozwinął się do wymiaru dobrze prosperującej wytwórni niezależnej dla której nagrywali Hüsker Dü, Descendents, Minutemen, Meat Puppets później także Sonic Youth, Negativland czy Bad Brains. Bandy z SST były kompletnie zaangażowane w organizowane samemu trasy. Wszyscy członkowie Black Flag pracowali dla wytwórni. Utrzymywali kontrolę nad swoją twórczością i jej dystrybucją. Byli pionierami autopromocji. Wydeptywali ścieżki którymi latach 80. podążyło mnóstwo punk aktywistów organizujących własne labele, zine’y etc. Rollins: Finansowy stres był dla nas rzeczywistością 24 godziny na dobę. Byliśmy nań narażeni cały czas istnienia grupy. Nie było nigdy żadnego „sprzedania się” ani żadnego „rock star” gówna. Ludzie czasami gadali takie bzdury, dla nas było to żałosne. Członkowie zespołu mieszkali i próbowali razem. Wspólnie opierając się ubóstwu i innym problemom. Dbałość o formę, warsztat i precyzję wymagała poświęceń. Black Flag łamał wszelkie schematy, rozbijał estetyczne granice, przekraczał standardy i wciąż mocno pracował na swoją markę. Artyści żmudnie opracowywali swoje efektowne sukcesy. Zespół był maniackim warsztatem pracy, jego lider perfekcjonistą. Muzycy Black Flag byli samoukami, doskonalili się non stop. Cały ich kunszt był, tak jak wszelkie wytwory, również D.I.Y. Greg: dla nas to wszystko opierało się na próbach i graniu cały czas. Wiele razy nie mieliśmy gdzie mieszkać ale zawsze płaciliśmy za miejsce gdzie godzinami mogliśmy próbować. W całej historii Black Flag nawet, gdy żyliśmy w vanie, mieszkaliśmy w sali prób albo gościliśmy u kogoś zawsze mieliśmy miejsce na próby. Ciężej. Wolniej, nadal ultra głośno. Wydany po wymuszonej przerwie, wiosną 1984 nowy album My War wywracał do góry nogami dotychczasowe brzmienie Black Flag. Płytę znaczą powolne, mozolnie budowane kompozycje. Tworzenie nastroju i nagły błysk hałasu. Szaleństwo. My War jest ekspozycją Black Flag w zmaganiu się z odnowioną formą hardcore. Gdy wszystkie grupy próbowały grać coraz szybciej oni zaczęli grac wolniej i ciężej. Kierowali uwagę ku muzyce typu AC/DC, Grandfunk Railroad. W kręgu ich fascynacji były wciąż prepunkowe: The Stooges, Velvet Underground, MC 5. Próbowali zmagać się z Black Sabbath nadając tej tradycji prawdziwy pełnowartościowy wymiar. Ciężar pozbawiony popisów wokalnych i piania wysokim głosem, tak typowego dla hard rocka. Pokręcone, chaotyczne solówki Gregga Ginna to nadał ich znak rozpoznawczy. Charakterystyczna, jazgocząca gitara piętnuje każdy fragment muzyki. Kompozytorski geniusz założyciela Black Flag był niezmiennym filarem ich twórczości. Komplementarna w tej całości była postawa Rollinsa. Poetyka tekstów weszła na inny poziom, nie ma już piosenek typu Six Pack czy TV Party. Rollins traktował poważnie swoją twórczość, uczynił z nich literaturę. Minimalistyczne liryki stały się emocjonalne, indywidualne. Były radykalną i poetycką siekierą. Słowa Black Flag stały się jeszcze bardziej sarkastyczne, ciemne, pełne pesymizmu. Rollins wypluwał swoje wewnętrzne powikłania, obsesje i lęki. Wewnętrzny chaos i wypaczenia osobowości kładły się mrocznym cieniem na większości treści. Jego twórczość była z pewnością formą autoterapii. Podczas koncertów często wchodził w konfrontację z publiką. Występując, dosłownie bił się z ludźmi. Wymieniał obelgi i bił się na pięści. Dostawał fangi, był opluwany etc. Jego fizyczny performance niektórzy odbierali nawet jako sensualny i stymulujący. Muskularny, potatuowany, występował jedynie w szortach. Koncentrował uwagę publiki. Inni nienawidzili jego egotyzmu i niewątpliwego narcyzmu. Zespół z Rollinsem objawiał się jako niebywale zintegrowany, spójny i silny. Burzliwa kariera Black Flag wciąż była jednak pełna zakrętów i przemian. Interpersonalne napięcia non stop trawiły grupę. Wewnętrzna che-

mia grupy ulegała modyfikacjom. Zespół niemal ciągle zmieniał skład. W 1983 Chuck Dukowski z muzyka stał się agentem i menadżerem zespołu. Od 1981 jedynymi stałymi członkami Black Flag byli Greg Ginn i Henry Rollins. Na kolejnym albumie Black Flag zasiliła Kira Roessler - znana postać z punkowego undergroundu L.A. (siostra klawiszowca 45 Grave). Jej bass wzbogacił sound Black Flag i współdziałał w coraz częstszym zastosowaniu quasi jazzowych harmonii. Jako kwartet Gregg Ginn, Rollins, Kira i Bill Stevenson nagrali kolejny LP Slip It In (także 1984). Masywny oraz ostrzejszy niż poprzedni, przywracał szybkość. Black Flag definitywnie kontynuował obraną wcześniej drogę. Slip It In zawiera ślady wszelkich stylistyk, których dotykali Black Flag: thrash, punk, blues, hardrock, heavymetal, jazz etc. Nie licząc się z kimkolwiek bezlitośnie kaleczyli swoje wcześniejsze dziedzictwo. Do ekspresji hardcore dodawali dysonanse muzyki eksperymentalnej. Harmonie obce rockowi. Tytuł płyty był jawnie seksualny. Teksty pisane są z indywidualistycznej perspektywy. Potężne, lecz nie ukrywające swojej zguby „ja” w wojnie przeciwko całemu światu. Wewnętrzna apokalipsa liryków to mierzenie się z nicością (Rat’s Eyes; My Ghetto), beznadziejna, ślepa miłość, zazdrość, ciągła walka. Styl Rollinsa to inspirowana twórczością Henry Millera, Huberta Selby’ego JR, Charlesa Bukowskiego sarkastyczna wizja życia jako pomyłki. Jako stosunkowo znany band z USA grali także trasy w zachodniej Europie. Spotykali się zarówno z uznaniem, jak i z kompletnym niezrozumieniem. Ich trasy przebiegały na granicy opłacalności i bankructwa. Jak każdy band na trasie napotykali debili i pasożytów. Bywali okradani, oszukiwani przez nieuczciwych promotorów, atakowani przez publikę nie akceptującą nowości - typowe przygody zespołu na tournée. Rollins: Ludzie pyskowali, że się sprzedaliśmy. Byliśmy opluwani bo nagraliśmy płytę, prawdziwe zespoły nie nagrywają przecież płyt. Sprzedaliśmy się, bo nie obcinaliśmy włosów. Bo mieliśmy wolne kawałki albo trwały dużej niż 3 minuty. Sprzedaliśmy się, bo w naszych setach mieliśmy partie instrumentalne. Robiliśmy wszystkie te „niewłaściwe” rzeczy. Cały czas zaharowywaliśmy się i wciąż byliśmy biedni. Mogliśmy wciąż czytać te bzdury o sprzedaniu się albo wyśmiewanie się z nas. Nie byłoby źle, gdybyśmy mogli zjeść chociaż trzy dobre posiłki dziennie za nasze wielkie „sprzedanie się”… Objeżdżając całe USA wzdłuż i wszerz, Black Flag nie profitowali. Ich artystyczny sukces nie miał nic wspólnego z pieniędzmi. Nie licząc kultu wśród załóg punk hardcore. Byli wciąż spłukani. Codzienna egzystencja bandu niejednokrotnie była wspomagana pomocą rodziców Grega Ginna. Black Flag wyglądem zaprzeczali stereotypowi grupy hardcore. Ubierali się w używane ciuchy z second hand, prosto i bezstylowo, no-look. Paradoksalnie, kompletna niedbałość o image to jedna z cech stylu Flag. Klasycy w zmaganiu z klasyką. Black Flag czerpali garściami z tradycji hard ciężkiego rocka. Nie zważając na nic, fascynowali się Jimi Hendrixem, Black Sabbath, Grand Funk Railroad, długowłosym rockiem The Grateful Dead. Muzyka zwalniała tempa. Stawała się niezwykle intensywna. Powoli stawali się antytezą szybkiego, rozjuszonego hardcore. Ich nuta zaczęła mieścić w sobie długie instrumentalne pasaże, gęste introdukcje. Twórczość Black Flag chciała być jak solidny rock, była jednak wciąż „wygięta” i patologiczna. Bez wątpienia, była zbyt „chora” jak na hardrock. Mimo rozbudowania formy miała w sobie za wiele wewnętrznego rozedrgania. Niepokojąca, psychotyczna i maniakalna aura uniemożliwiała zlanie się ze „zdrowym”, łopatologicznym rockiem. Obok fascynacji heavy muzyczne horyzonty Black Flag obierały też inne cele. Całkiem nietypowy był Family Man (1984) - połowa płyty to recytacje poezji i lektury Rollinsa, połowa to instrumentalne improwizacje. Quasi jazzowe kompozycje drugiej strony winyla znajdują rozwinięcie na Process of Weeding Out (1985). Czterokawałkowy mini LP to stuprocentowo instrumentalny synkopowany punk jazz. Nagrana bez głosu Rollinsa płyta świadczy o akcesie muzyków do poszukującej kasty posthardcoreowego świata. Black Flag przenosił się w rejony eksperymentalnego, improwizowanego jazzu. Jammował w duchu twardej, free ekspresji. Miał za wzory jazzmanów jak Ornette Coleman czy John

Coltrane’a, a z drugiej inspirował się samoistnymi światami muzycznymi artystów takich jak Captain Beefheart. Rok 1985 przyniósł dwa ostatnie albumy Black Flag. Loose Nut kombinujący nihilizm, speed punk rocka z heavymetalem i szeregiem innowacji. Kapitalnie rozgrywający te przeciwieństwa zestaw zawiera nośne i zapadające w pamięć Annihilate This Week, She’s Black oraz kupę nie mniej atrakcyjnych tematów. Wreszcie In My Head. Najbardziej złożony kompozycyjnie, jednocześnie energetyczny. Zbyt jednak wypolerowany jak na korzenny sound Black Flag. Cały drive zginął, gdy produkcja wygładziła brzmienie. Przynosi on dwa popularne songi Drinking and Driving i Retired at 21. Niestety był to już pożegnalny zryw. Black Flag miał skończyć wkrótce potem. Gdy porównasz Everything Went Black i In My Head nie jest to ten sam band. Te płyty łączy chyba tylko osoba twórcy okładki. Eksperymentalna fuzja agresywnego punk, hardcore i dojrzałego rocka, jazzu, metalu przynosiła zaskakujące rezultaty. Niestety niektóre eksperymenty Black Flag nie przetrwały próby czasu. Połowa lat 80. to czas gdy niektóre zespoły punk czy hardcore próbowały spojrzeć na siebie jako na rock. Mówiły, że wykształciły się i wychodzą ze schematu hardcore. W 1986 r. Black Flag zatrzymał się. Greg Ginn zadzwonił do członków ówczesnego Black Flag, mówiąc, że odchodzi z zespołu. Było to tym dziwniejsze, że był to stuprocentowo jego band. W ten sposób skończyła się kariera jednej z największych kapel hardcore punk. Greg Ginn skoncentrował się na SST Records, dalej działał jako podpora grup Gone, October Faction i innych projektów. Rozpad Black Flag nie powstrzymał również Henry Rollinsa. Dalej rozwijał swoje pasje. Założył własny zespół i wydawnictwo. Jego publiczny profil obejmuje również pisarstwo (wiersze, opowiadania etc.) i aktorstwo. Swoje losy w Black Flag Rollins opisał barwnie w wydanej w 1994 książce Get In the Van. On the Road with Black Flag, która kapitalnie przybliża praktykę grupy. Jego solowa twórczość to temat na odrębny artykuł. Dlaczego Black Flag? Czytasz ten tekst i być może nadal nie wiesz. No cóż, a to pech! Nie sposób opisać wszystkich perypetii i wszystkich dni chwały. Czego zresztą dowodzić? Nawet nie wymieniłem części ludzi, którzy przewinęli się przez ten band. Po pełną dyskografie i wszystkie detale sięgnij do sieci. W całej, niespełna dekadę trwającej historii Black Flag osiągnął status legendy. Black Flag był więcej niż zwykłym zespołem - był maszyną pomysłów, platformą wyrazu, wreszcie znakiem epoki. Cenię Black Flag nie tylko za to, co wydali lub zagrali, ale za to kim byli. Black Flag zarazili punkrockiem i hardcore każdy zakątek USA i dużą część Europy. Historie kapel takich jak Misfits, Minor Threat, Big Boys, Dicks, Necros, SSD w wielu punktach stykają się z biografią Black Flag. Zainspirowali niezliczoną ilość ludzi na całym świecie do założenia własnych projektów i działania na własny rachunek. Bez ślepej idealizacji, jak w każdym długo tworzącym zespole, istnieją także gorsze strony Black Flag. Cała reszta pozostaje nieśmiertelna. Nawet dziś stanowi surową siłę i nieskończone źródło inspiracji. Ich muzyka wciąż mocno dotyka. Autentyczna, płomienna, poraża intensywnością. Jeżeli biała flaga oznacza kapitulację to czerń jest jej przeciwieństwem. Black Flag zwyciężył wszystko swoją kompletną dedykacją, uczciwością. Jest definitywną ikoną hardcore punk i do dziś pozostaje wzorem. Muzycy stworzyli wielki, punkowy brand. Bez gadania. Black Flag jest ikoną. Podstawa.

text: Wiktor Skok foto: archiwum autora www.jude.org.pl www.plusultra.org.pl

SKATE ZA ODRĄ Ciekawość może stać się przekleństwem bądź zbawieniem. Nigdy nie wiadomo, gdzie nas zaprowadzi. My napędzani ciekawością spakowaliśmy auto i pomknęliśmy w stronę naszej zachodniej granicy ciekawi, jak wygląda skate’owy świat za Odrą…

...gdzie się nie ruszymy wszędzie spotykamy lokalesów którzy w przeciwieństwie do policji zawsze są mili… 30

Na pierwszy ogień poszedł betonowy skate park w Leipzig. Chłopaki łoili przez cały dzień triki w 30” upale. Nikt nie narzekał, wielka zajawa. Na quoterach i bankach rządził niepodzielnie Tobi Albert, 360 flip. 31

SKATE ZA ODRĄ

Martin, który poza jazdą na desce wymiata na fingerbordzie i zarządza blackriver-ramps.

Po całym dniu napieprzania w skateparku przyszedł czas na chill out, czyli minirampa + wallride za domem u jednego ze znajomków. Muza, piwko, kręcenie kebaba i jazda do 2 w nocy. Na ścianie Martin, filmuje Rene… 33

SKATE ZA ODRĄ

Po kilku dniach jazdy na wiosce lądujemy w centrum wielkiego miasta, czyli Monachium. Zwiedzamy kolejne miejscówki, przerwy wykorzystujemy na pływanie w rzece i burdy z policją. To drugie nie kończy się dobrze. Tomi Brandelik ładuje Fs flipa przez ławkę… text+foto: YARREK www.jarrekphoto.com

POLSKIE SKATEPARKI 1

8 4

Guerillia skateboarding

W każdej miejscowości są lepsze lub gorsze miejsca do jazdy. Zazwyczaj trudno jest dłużej pojeździć na tych lepszych, ponieważ zawsze ktoś musi nas stamtąd przegonić. Straż miejska, ochrona, czy jakiś bezrobotny, który ciągle siedzi w domu i nasłuchuje, czy przypadkiem ktoś w pobliżu nie przejedzie na desce. Potem wychyla się z okna bloku i się na nas drze, zamiast pójść do pracy. Znamy te sceny z codzienności. W zasadzie jesteśmy często zmuszani do uprawiania czegoś w rodzaju partyzantki deskorolkowej - chwila jazdy tutaj lub parę tricków tam, a potem znów ktoś nas wygania. Na pewno ma to też i swój urok, ale w rzeczywistości nie sprzyja zbytnio rozwojowi skateboardingu w naszym kraju. Przecież nie ma nic lepszego niż dobry spot, na którym zawsze można jeździć i który oferuje nam mnóstwo możliwości robienia takich tricków, na jakie mamy ochotę. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

"skateparki"

Teoretycznie jednym z takich miejsc powinien być skatepark. Niestety większość powstających obiektów w naszym kraju nie zasługuje na nazwę "skatepark", ponieważ ma beznadziejnie głupie przeszkody albo wręcz dramatyczne ich wykończenie. Prawie każdy widział elementy, które na papierze często nazywają się "funboxem", a powinny nazywać się "cryboxem". Komentarz jest raczej zbyteczny. Obok dziwacznych "funboxów", ciekawym zjawiskiem jest również zupełna nieudolność niektórych budowniczych skateparków przy montażu copingu. To, co w pozostałych krajach jest możliwe, dla polskich "fachowców", którzy jeszcze nie wyjechali na zmywak do Irlandii, okazuje się zazwyczaj wręcz nieosiągalne. W naszym pięknym kraju copingi są albo chamsko naspawane na górną część półki, albo mają szczeliny, bądź wystające śruby, które służą do skutecznego zatrzymania naszego stylowego bs smitha i spowodowanie, żebyśmy od razu spadli barkiem na płaskie. Być może jest to jakaś metoda do powstrzymania rosnącej liczby skaterów, ale na pewno mało humanitarna. Równie dobrym sposobem na spowodowanie groźnych wypadków jest niewłaściwe zamontowanie blach najazdowych przy np. quarterpipach bądź ich brak. Bo i po co je instalować? Taki "skatepark" bez blach najazdowych czy z ich beznadziejnym montażem, staje się istnym "torem do uprawiania sportów ekstremalnych". Być może chodzi tutaj o podciągnięcie "ekstremalności" "skateparków" do stanu nawierzchni polskich dróg? ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Radziecka Republika

Powyższy opis wielu skateparków w naszym kraju powoduje, że gdy myślimy o skateboardingu w Polsce, to mamy

obraz "Poldonu" i "Polszy". Jest to kraina wąsatych ludzi, którzy przeganiają ze spotów lub krajobraz zapełniony nowo wybudowanymi skateparkami, w których ciężko jest jeździć tak, żeby się nie zabić. Skateparków, które są kuźnią talentów jest w Polsce dosłownie kilka, nie mówiąc już o obiektach, które by przyciągały teamy zza granicy. Potęguje to tylko powszechne narzekanie w stylu "u nas nie ma gdzie jeździć" - i zwiększa naszą zamułę. Brak dobrych skateparków ma też bardzo duży wpływ na nasz poziom jazdy. Podczas większych imprez deskorolkowych Polacy często muszą mieć osobną kategorię. Słowacy, Łotysze lub Czesi dają sobie jakoś radę z resztą jeżdżących. Natomiast my często mamy osobny dział nagród w rodzaju "niepełnosprawni i Polacy". Podobną rzecz widać, gdy się przegląda międzynarodowe magazyny. Praktycznie trudno porównać częstotliwość zdjęć i nagrywek z udziałem Polaków z materiałem, w którym występują skaterzy z innych krajów. A przecież mamy doskonałych fotografów i kamerzystów - chłopaki naprawdę odwalają kawał dobrej roboty. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Always look on the bright side of life

Ale czy z poziomem jazdy w Polsce rzeczywiście jest aż tak źle? Wiemy, że w Niemczech, Wielkiej Brytanii czy Francji skateboarding na wielką skalę zaczął się rozwijać dużo wcześniej niż u nas (tam nie było Wielkiego Brata z Moskwy, był Wujek Sam z Waszyngtonu). Dlatego jest tylu wymiataczy z tych krajów. Ale porównując nas do średniej na Łotwie, Słowacji lub w Czechach, zobaczymy, że wcale nie jest tak źle, a często jest nawet lepiej. I z biegiem czasu coraz lepiej. Spójrzmy na nas samych: skoro nie mamy najgorszego poziomu jazdy, to może po prostu powinniśmy się odzwyczaić od myślenia, że na ogół gorzej jeździmy niż inni? Być może brakuje nam większej wiary w siebie i w nasze możliwości. Nie mamy jeszcze znanych na całym kontynencie nazwisk, ale patrząc na to, co się dzieje w niektórych miastach, jest to tylko kwestią czasu. De facto pokazuje to tylko naszą zdolność jazdy w trudnych warunkach, gdzie brakuje dobrych miejscówek. Gdy uważniej przyjrzymy się powstającym skateparkom, to zauważymy, że pomiędzy paranoicznymi skateparkami powstają również i takie, które przyciągają całe rzesze skaterów. Przykładami są choćby Zajezdnia we Wrocławiu, Kamuflage Park w Warszawie czy skateplaza w Gdańsku. To w tych miastach pojawia się teraz coraz więcej utalentowanych skejcików. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Idą duże zmiany

Wiemy, że lepsze miejsca do jazdy nakręcą nam większą zajawę i stworzą nam lepsze możliwości nauki nowych tricków. Dadzą nam satysfakcję, że w naszej miejscowości

jest spot, na który można spokojnie podbić, pojeździć, i spotkać kogoś. Wzrośnie poziom, nabierzemy pewności siebie, a skatepark będzie przyciągać skaterów z innych miast lub zza granicy. To się powoli zaczyna już dziać. Co się najbardziej zaczęło zmieniać w Polsce, to większa liczba skejcików którzy pilnują swoich spraw. Mamy więcej energii, żeby ogarniać nasze otoczenie. Częściej budujemy sobie grindboxy, rurki czy naprawiamy dziurawe podjazdy. Organizujemy się, zakładamy stowarzyszenia, piszemy petycje - to wszystko w końcu przynosi efekty. W jednym mieście wystarczy rok, w innym trzeba walczyć kilka lat o miejsce do jazdy. Pomimo tak długiego czasu, trudno jest zniechęcić skaterów do kontynuowania akcji, bo jest ich coraz więcej. A gdy już władze zdecydują się na budowę skateparku, to coraz rzadziej dajemy sobie wcisnąć kit. Odmawiamy postulatom wąsatych panów z brzuchem i źle dobranym garniturem. Za to chętniej słuchamy osób, które nie tylko dłużej jeżdżą i znają się na temacie, ale wiedzą też gdzie jakiś dobry pomysł może upaść w biurokratycznej drodze między koncepcją a budową skateparku. Gdy spojrzymy, jak wyglądał skateboarding w Polsce pięć lat temu, a jak teraz wygląda, to różnice są kolosalne. Nie tylko w wyższym poziomie jazdy, większej liczbie firm deskorolkowych czy wreszcie pojawiających się porządnych skateparkach. Z wyjątkiem skateparków, gdzie mamy bardzo dużo do nadrobienia, to pozostałe rzeczy rozwijają się podobnie na całym świecie. Więc także i u nas poziom oraz firmy idą do przodu. Ale ta najważniejsza zmiana to świadomość oraz postawa skaterów. Teraz to my decydujemy o naszej przyszłości - czasy naprawdę się zmieniły - nobody can fuck with us now. ++++++++++++++++++++++++++++++++

FOTKI

++++++++++++++++++++++++++++++++ Łęczna 1. Najazd przed "poprawką" 2. Najazd po "poprawce" 3. Najazd po "poprawce" ++++++++++++++++++++++++++++++++ Lublin (najdroższy skatepark w Polsce - 729.000 pln): 4. Coping z "niewielką" szparą 5. Murek do grindowania - oczywiście z kostki 6. "Bezkolizyjny zjazd dla mniej zaawansowanych skaterów" - tak jest zapisane w psychodelicznym projekcie pana Mazurka ++++++++++++++++++++++++++++++++ Dzierżoniów 7. "Drobne nierówności" w nowym skateparku ++++++++++++++++++++++++++++++++ Świdnik 8. Coping zamontowany w mistrzowski sposób ++++++++++++++++++++++++++++++++ Katowice 9. "Crybox" ++++++++++++++++++++++++++++++++ Wałbrzych 10. Elegancka śruba na środku copingu do stylowych gleb ++++++++++++++++++++++++++++++++ 11. Skateboarding is everywhere - Piotrek z Lądka czyściusieńki nosegrind text+foto: BONIEK

Prezentowana w Muzeum Sztuki w Łodzi wystawa Beautiful Losers: współczesna sztuka i kultura ulicy, zrealizowana we współpracy z Yerba Buena Center for the Arts w San Francisco, to pierwsza w Polsce prezentacja jednego z najbardziej oryginalnych zjawisk współczesnej kultury amerykańskiej, jakim jest działalność artystyczna związana kulturą wielkomiejskiej ulicy. Główną część ekspozycji stanowi rysunki, graffiti, obiekty i fotografia, uzupełnione filmem oraz wideo. Prezentując najciekawsze działania, jakie powstały w rozwijających się w centrach amerykańskich metropolii subkulturach graffiti, skateboarding, punk czy hip-hop, wystawa stanowi rozpoznanie najbardziej witalnej i niekonwencjonalnej twórczości, poszukującej w jasnych i ciemnych stronach życia ulicy alternatywy wobec kultury konsumpcyjnej. Wystawie Beautiful Losers towarzyszy aneks pt. Ulica wielokierunkowa — zespół polskie działania, interwencje czy realizacje związane ze sztuką uliczną. Projekty dla

Muzeum Sztuki zrealizowali już: Adam X, Dwaesha, Egon Fietke, Goro, Hakobo & POGO Team, massmix, Truth, tv.vlepvnet, Mariusz Waras (w przygotowaniu projekty Wojciecha Gilewicza i Konrada Smoleńskiego). Jarek Lubiak

Deskorolka to ostatnia rzecz, jakiej spodziewalibyśmy się w muzeum. A jednak w Muzeum Sztuki w Łodzi można zobaczyć dziesiątki deskorolek, ulotek, wlepek, zinów, okładek płyt, obrazów i wideo. Wszystkie autorstwa twórców związanych ze środowiskiem amerykańskich pionierów sztuki ulicy. Twórczość pokolenia Beautiful Losers została świetnie zaaranżowana w salach, w których na co dzień można oglądać dzieła klasyków awangardy XX wieku. I co się okazuje? Że Street Art ma w sobie świeżość i siłę bezpośredniej inspiracji trudne do osiągnięcia w sztuce salonowej. Ta funkcjonuje w galeryjno-muzealnym obiegu zamkniętym, napędzając się często w sztuczny sposób: poprzez opinie krytyków i wzajemne odniesienia dzieł. W Muzeum Sztuki dawno nie było tak energetycznej, mocnej i wyrazistej wystawy. Sztuka nazywana m.in. Street Art, Skate Art, Neo-graffiti czy New Folk jest jak forma wytryskująca wprost ze źródła. Wystawa „Beautiful Losers: Contemporary Art and Street Culture” („Piękni straceńcy: współczesna sztuka i kultura ulicy”) została zrealizowana we współpracy z Yerba Buena Center for Arts w San Francisco i jest pierwszą w Polsce tak szeroką prezentacją działalności artystycznej związanej z kulturą ulicy. Sprowadzona ze Stanów ekspozycja została poszerzona o część polską. Twórcy z Vlepnet zorganizowali w jednej z sal muzealnych akcję wlepkarską, do której zaprosili wszystkich chętnych. Wandalizm stał się tu aktem twórczym. A poprzez obecność w szacownej muzealnej sali został zrównany z osiągnięciami czołowych twórców awangardy. Były też akcje graffiti i warsztaty. Z kolei Jakub Stępień, łódzki grafik i designer, zaproponował rampę do jazdy na deskorolce. Rampa stanęła na dziedzińcu Muzeum Sztuki i została pomalowana w kolorach rzeźb Katarzyny Kobro – awangardowej artystki, która w okresie międzywojennym zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie. Część ocalałych w czasie wojny jej prac można oglądać w Muzeum Sztuki, skąd są wypożyczane przez instytucje sztuki na całym świecie. Urodzona w Moskwie artystka współtworzyła w latach 30. w Łodzi życie artystycznej awangardy. Należała wraz z mężem m.in. do grupy „a.r.” („awangarda rzeczywista”), która zapoczątkowała międzynarodową kolekcję sztuki nowoczesnej - zalążek dzisiejszego Muzeum Sztuki. Kobro stała się, obok Władysława Strzemińskiego – jej męża i twórcy teorii unizmu w malarstwie – duchową przewodniczką wojującej awangardy. Dziś przyznawana jest nagroda jej imienia - artystom progresywnym, poszukującym i odkrywającym dla sztuki nowe światy. Tak więc rampa do skateboardingu w Muzeum Sztuki w niezwykły sposób spina dwa przeciwstawne bieguny: dziedzictwo awangardy i Street Art. Przeciwieństwo jest jednak pozorne: wiele łączy ojców awangardy i buntowników spod znaku Neo-graffiti. Uliczna kontestacja „małej stabilizacji”, swoboda obyczajowa i bunt, z którego wynika nowa jakość spotkały się na wystawie w Muzeum Sztuki i zostały zobrazowane przez artystów Street Artu z bezpośredniością i nonszalancją godną pięknych dwudziestoletnich.

Piękni Przegrani. Deskorolka. Black Flag. Sonic Youth. Ed Templeton. Spike Jonze. RUN DMC. Public Enemy. W społeczeństwie McDonalda i złotego łańcuszka odbierani jako banda freaków. Po latach docenieni. Twórcy, którzy nie będąc miękką i przytulną ciapką wpłynęli na masy. Nigdy nie marzyłem o tym, aby moi idole, ulubione płyty, deski były eksponatami w muzeum. Jestem niewiarygodnie szczęśliwy, że wreszcie zostały docenione prace ludzi, którzy uksztłtowali światopogląd wielu z mojego pokolenia. Piękni Przegrani. Trzeba przekazywać dalej to, co się osięgnęło. Ukazywać własne inspiracje, będące inspiracją dla młodszych. Widziałem paru dzieciaków, którzy tylko weszli - wyszli. Piotr Dabov Piękni Przegrani. Jeszcze prawie do końca lipca możesz wyruszyć w podróż po 2 piętrach, w Muzeum Łodzi na Więckowskiego przy Gdańskiej. Deski, pokazy video, sala od 18tu? ::))?

Małgorzata Ludwisiak Beautiful Losers, Muzeum Sztuki w Łodzi, ul. Więckowskiego 36, wystawę można oglądać do 26 lipca www.muzeumsztuki.lodz.pl

text: Małgorzata Ludwisiak, Jarek Lubiak, Piotr Dabov foto: TOMO www.tomekbrzozowski.com foto: Witek Kwieciński www.kwiecinski.com

komix: Marcin Pryt www.19wiosen.net 42

BURAK Piotkowska 44 Łódź,CHROM ul.Świętojańska 110/112 Gdynia,CHROM ul.Wajdeloty 10 Gdańsk-Wrzeszcz, CHROM D.H.Młyn ul.Rajska 12 Gdańsk, CHROM ul.Hetmańska 5/24 Elbląg, CHROM ul.Stawowa 7 Katowice, COOLSPORT Loretańska 8 Kraków, COOLSPORT Floriańska 13 Kraków, DIZASTER Piotrkowska 79 Łódź, DIZASTER Łyskowskiego 29/35 Toruń, FILUT Wełniany Rynek 2a/9 Gorzów Wlkp., GRINDBOX Kościuszki 10 Zakopane, KAMELEON Kościuszki 1 Krotoszyn, MINIRAMP Długa 9 Poznań, REMEDIUM Kołątaja 2 Olsztyn, SKANDAL Oławska 29 Wrocław, ŚLIZG Rynek, Kościuszki 13 (Suraska) Białystok. /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// www.dizaster.pl, www.frontside.pl, www.hakobo.art.pl, www.jimmyjazz.pl, www.lukatme.com,www.riotgirl.pl, www.shing.pl, www.supersklep.pl ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

TU KUPISZ

DZIWCZYNY GÓRĄ W NASTĘPNYM NUMERZE WIĘCEJ O WAS I DLA WAS! www.dizasterMAG.pl

Drewno z Ameryki! Polska cena: 122 zĹ&#x201A;

------------------------------------------------------rider: Krzysiek SereczyĹ&#x201E;ski foto: www.arkadiuszjankowski.com ------------------------------------------------------x-skates@wp.pl 46

O®GINAŁ TRUCKER HAT SUCKER PKP ------------------------

HAKOBO LTD

------------------------

do kupienia tylko na: www.hakobo.pl www.dizaster.pl