\"Voor mijn zoontje blijf ik gewoon mama\"

Soms herken ik mezelf niet in mijn eigen spiegelbeeld. Van een gezonde, jonge vrouw ben ik plotseling een kale, lijkbleke patiënt geworden. Ik heb borstkanker, met uitzaaiingen in mijn lymfeklieren en longen. De chemotherapie is inmiddels een paar maanden achter de rug, maar het spiegelbeeld zorgt er nog iedere dag voor dat ik niet aan de ziekte kan ontsnappen.

Wanneer je kaal bent, ziet de maatschappij je niet meer als een gewoon mens, maar als kankerpatiënt.

Het is het eerste wat ik zie als ik ‘s ochtends wakker word. Ik vond het verschrikkelijk om mijn haar te verliezen. Wanneer je kaal bent, ziet de maatschappij je niet meer als een gewoon mens, maar als kankerpatiënt. Huilend stond ik onder de douche, met mijn handen vol haar. Het duurde lang voordat ik eraan toe was om m’n hoofd kaal te scheren.

Ik was bang dat mijn zoontje van 2 jaar mij zonder haar niet meer zou herkennen of zou schrikken. Maar toen het eenmaal zover was, voelde het als een bevrijding. M’n zoontje was erbij toen mijn vriend mij kaalschoor, maar hij had alleen maar oog voor z’n brandweerauto. Voor hem ben ik gewoon zijn mama, met of zonder haar. Dat relativeert enorm.

Met immunotherapie hopen we de tumoren zo lang mogelijk stabiel te houden. Mijn haar, wimpers en wenkbrauwen groeien langzaam weer terug. Op goede dagen denk ik: ach, dat haar groeit wel weer aan. Maar ik ben nog niet zover dat ik zonder sjaaltje over straat durf.

Gerlinde (32)