Column Ritika Mehra

Miss. Ritika Meh ra (32) is the Founder and President of Bridging the

ap Foundation, an expatriate organization founded in Amstelveen in 2010 whose aim is to integrate the expatriate Indian community with the local Indian and Dutch communities in the Netherlands, through a cultural and social platform.

Alleen al Amstelveen bestaat voor 20% uit expats. oe kijken ze naar ons, hoe zien ze ons land? Ritika Meh ra (32) is oprichter en voorzitter van stichting Bridging the ap. Deze expatorganisatie is in 2010 opgezet in Amstelveen, met als doel middels een cultureel en sociaal platform de integratie tussen de Indiase expatgemeenschap en de lokale Indiase en Nederlandse gemeenschappen te bevorderen.

Routines

De mens is een gewoontedier. Ondanks dat ik iemand ben met een ongestructureerd privéleven en een hectische baan, houd ik wel van routines – maar niet zonder de nodige speelruimte.

Als je fan bent van de Big Bang Theory, dan herken je misschien ook wel wat trekjes van Sheldon in mij. Hoewel ik het liefst wakker zou worden voordat mijn wekker gaat en ik me elke ochtend bedenk dat ik eerder naar bed had moeten gegaan, hecht ik erg aan een vaste werkplek op kantoor. Ik raak nogal uit mijn hum als iemand anders op “mijn” plek zit, zelfs op dagen dat ik pas rond het middaguur verschijn. Een tijdje terug ging ik relatief vroeg en goed gemutst naar mijn werk, waar mijn gebruikelijke routine plots ruw werd verstoord: het café waar ik altijd mijn kop koffie haal was ineens dicht, er stond een enorme wachtrij voor de lift waardoor ik noodgedwongen de trap moest nemen, en om de ellende compleet te maken was “mijn” plek ook nog eens bezet. Het gevolg: ik sleepte mezelf en de donkere wolk boven mijn hoofd naar een hoekje ergens in het kantoor en vermeed alle menselijk contact.

Terwijl ik me installeerde achter een vreemd bureau en mijn best deed om volslagen onaanspreekbaar te zijn, bleef de collega naast mij maar tegen mij aan praten en dat hielp mij om wat te ontdooien. Aan het einde van de dag was de donkere wolk verdwenen en voelde ik me op mijn gemak in mijn nieuwe omgeving. Het uitzicht was beter dan op mijn vorige plek, ik zat dichter bij het koffieapparaat en die collega bleek ook dik in orde.

De dag erop besloot ik te kijken of dit nieuwe plekje weer vrij was. Toen ik binnen kwam, vielen er zonnestralen op “mijn” bureau en mijn collega gaf me een knipoog – een hartelijk welkom en het begin van een nieuwe vriendschap. Humans are creatures of habit and habits form easily. As a creature who despite has an unstructured life and chaotic way of working, enjoys the balance of a routine (with a little wiggle room for deviation).

If you’re a fan of the Big Bang Theory then you might even recognize some Sheldon traits in me. While I wish I woke up before my alarm and slept at my assigned bedtime, I do however, have a “spot” at work. I tend to get annoyed if someone else occupies it (even if I did decide to rock up to work midday). I remember reaching work one morning, relatively early, only to find that my usual routine was disrupted as the café where I got my morning coffee was unexpectedly shut, I had to take a detour towards the office as there was a huge pile up, I was forced to take the stairs instead of the elevator to my respective floor and to top it off “my spot” was taken. The result – I dragged myself and the grey cloud over my head in search of a new bubble within the office with zero human contact.

As I made my self-comfortable in my new settings with my best efforts to be completely unapproachable, my new neighbor insisted in engaging in conversation with me forcing me into multiple conversations. By the end of the day, my dark cloud had lifted and I felt at ease in my new surroundings. The view was better than my previous spot, it was closer to the coffee machine (with the good coffee) and my neighbor wasn’t too bad either.

The next day I decided to see if my newly discovered work station was available. As I walked in, the sun beamed directly on my new “spot” and my neighbor casually winking at me as to welcome me to our new hideout and perhaps a new friendship.