Aan tafel

‘Aan de Dijck

is mijn kind’

Al twee keer moest restaurant Aan de Dijck net als alle andere horecabedrijven dit jaar de deuren sluiten. Een gesprek met eigenaresse Lisanne van Erk over wat dit voor haar betekende en waar ze de energie vandaan haalt om door te gaan.

Het is stil in restaurant Aan de Dijck. De bordjes met oproepen om anderhalve meter afstand te bewaren en de mededeling dat gasten naar hun tafels worden gebracht ogen doelloos. De deuren zijn gesloten. Eigenaresse Lisanne van Erk gaat zitten bij één van de tafeltjes, kijkt om zich heen en zucht even. “Hoe het gaat? Zeker nu we voor de tweede keer de deuren moeten sluiten, is het zwaar om toch weer de energie te vinden door te gaan. Zo vreemd: afgelopen zomer hebben we dankzij de versoepeling van de maatregelen gewoon kunnen draaien. Het was kneiterdruk en gezellig. En nu? Het lijkt wel alsof die zomer er helemaal nooit geweest is, dat we weer terug zijn bij af.”

Nog geen jaar geleden, in januari, besprak ze met een vriend de zorgelijke situatie in China. “Toen al vond ik het vreemd dat er hier geen enkele maatregel werd genomen. Hoe konden ze er zo zeker van zijn dat het niet hierheen zou komen? Diezelfde maand hadden we een personeelsfeest. Aan de Dijck loopt nu twee jaar en het waren topjaren. Met alle reserveringen en boekingen die we binnen hadden voor 2020 zouden we gaan knallen. Het zou echt een heel goed jaar worden.”

In maart komt ze eerder terug van wintersportvakantie in het besef dat sluiting van de horeca een meer dan waarschijnlijk scenario wordt. “De zondag van die persconferentie zaten we hier in het restaurant mee te kijken. Heel gek: ik verwachtte dat we de deuren dicht zouden moeten doen, maar toen Rutte het zei, was het toch onverwacht en een schok. Bizar ook: hij zei het om kwart voor zes en om zes uur moest iedereen dicht zijn. Maar wij hadden gewoon nog gasten die aan het eten waren. We zijn langs de tafels gegaan om het te vertellen. Er is niemand weggestuurd; handhaven begonnen we niet aan. Daarna was het stil en keken we elkaar aan. Zo onwerkelijk.”

Lisanne had samen met haar team al wel voorbereidingen getroffen. Flyers, posts op Facebook en Instagram, heel Bergambacht en wijde omgeving wist binnen de kortste keren dat Aan de Dijck de overstap maakte naar bezorgen. Hartverwarmend waren de vele warme reacties van gasten. “Zoveel lieve berichtjes, mensen die aanboden om te helpen bij het bezorgen, het heeft me zo gesteund. Toen we onlangs weer dicht moesten, kregen we van Autocentrum Krimpenerwaard een bestelwagen die we gratis mogen gebruiken. De Plakboer beplakte hem met ons logo, ook zonder er geld voor te willen hebben.” ▸

▸ “Ik kreeg toevallig vanochtend een berichtje van de Plusmarkt in Bergambacht dat ze al het personeel een cadeaubon van Aan de Dijck willen geven in het kerstpakket, om zo ook mij weer te kunnen steunen. Dat is toch fantastisch?”

Ze noemt daarnaast met nadruk iedereen die om haar heen staat. “Mijn medewerkers; het is zo’n hecht team van mensen die positief blijven en steeds meedenken hoe we toch onze gasten kunnen bedienen. Daar krijg ik ook weer veel energie van. Ik zou het niet redden als ik alleen continu de boel zou moeten oppeppen. En natuurlijk ook mijn familie en vrienden. De steun die ik van hen kreeg was en is geweldig.”

Bijzonder: de ietwat verlaten en mistroostige sfeer in het lege restaurant restaurant lijkt in tegenspraak met de energie en de vasthoudendheid die Lisanne uitstraalt. “Ik heb echt wel mijn mindere momenten, dat ik in bed wil blijven liggen om net te doen alsof er niks aan de hand is, dat ik met een fles wijn zit te huilen op de bank. Maar het zit gewoon niet in mijn karakter om daaraan toe te geven. En Aan de Dijck is mijn kind. Ik heb hier de afgelopen jaren alles voor gegeven. Tachtig uur per week in de zomer, zestig uur in de winter; het was keihard werken. Daar klaag ik niet over, want ik geniet daarvan. Maar dit laat ik nu zeker niet uit mijn handen vallen omdat het nu tegenzit.”

Ze lacht even, gaat dan verder: “Je wordt er in ieder geval creatief van. Normaal houden we allerlei evenementen, maar die gingen allemaal van de agenda af. Zo ook de Ladies Night. Vorig jaar kwamen daar honderd vrouwen op af. Samen met Hanny van modezaak Just be Jolie hebben we er een livestream van gemaakt met DJ en al.” Met een brede lach: “Stond ik ineens een modeshow te houden, terwijl dat echt heel erg buiten m’n comfortzone is. Je moet zelf energie uit dingen halen, lol blijven maken en positiviteit uit blijven stralen. Ik ben ervan overtuigd dat mensen je dan serieuzer nemen en meer gunnen dan als je bij de pakken neer gaat zitten. Nog een voorbeeld: de Koningsnacht. Van de kaarten die we daarvoor gemaakt hadden, hebben we een loterij gemaakt. Toen dat eenmaal online stond, kregen we van alle kanten prijzen aangeboden om te verloten. Ook daaraan merkten we hoe mensen met ons meeleven. Ik denk dat dat ook met het feit dat we in een dorp zitten te maken heeft. Restaurant Aan de Dijck is meer dan een plek waar je gaat eten, onze gasten hebben een band met ons gekregen. En daar ben ik heel dankbaar voor.” 