Donostian, 2013ko apirilaren 24ean
ASKE GUNEKO DESALOJOAREN eta ATXILOKETAREN TESTIGANTZA. APIRILAK 19 Apirilaren 19ko herri harresiaren desalojoan atxilotu ninduten, ertzainetako bat erasotu izana leporatuz. Alabaina, hauxe da, erasoa baino, haiek erabilitako biolentzia agresibotik babesteko, neuk izandako jarreraren testigantza, baita komisaldegian gertatutakoaren laburpena ere: Goizaldeko seirak aldera mikrofonoko ahotsak esnatu gintuen, ertzaintzaren “armada” laster iritsiko zela zioena. Honen aurrean ordea, azkar osatu genuen herri harresia eta bihotzetik gertu (karpa zuriaren barnean, berdetik gertu) ezarri nintzen ni, lagunaren ondoan. Ertzainentzat leku estrategikoa zen hura, karpa zuriaren paretek eta berdeak bertan gertatzen zena ezkutatzen baitzuten; gainera, ez zegoen bertatik ezer grabatzeko aukerarik. Hasieran zoko hartan sartu ez baziren ere, tentsioa areagotu orduko gure aldetik ere hasi ziren. Guganaino iristea lortu zutenean, jada euren jarrera pazifiko eta pasiboa ahaztuta zeukaten. Lehenik, arbizuarra bortizki atera zuten eta ondoren neuri iritsi zitzaidan txanda. Neure ondoko kideak atera bazituzten ere, berriro ere taldeari heltzeko aukera izan nuen. Horrela, ertzain batek besoetatik tiratu eta beste batek euren eskuak aurpegian ezarri zizkidaten. Hark, masail eta ahotik bortizki heldu ninduen eta inongo urradurarik ez egitearren, burua aldeetara mugitu nuen. Hala ere, azkar heldu ninduten beste nonbaitetik, ileko mototxetik, hain zuzen. Iletik helduta arrastaka atera ninduten, ziztu bizian gainera, eskutik edo “trapu” bat ateratzen egongo balira bezala. Nik bitartean, isilik eta inongo mugimendurik egin gabe jarraitzen nuen, nahiz eta sentitzen nuen mina jasanezina izan. Atzean, oihu eta txistu ugari entzuten nituen, ertzaintzak nigan izaten ari zen jarrera salatzen zebiltzan. Ondoren, jendartetik urrundu eta biren artean hanketatik eta besoetatik gogor eta bortizki heldu ninduten eta haietako bat gainera etorri zitzaidan; literalki neure gainean jarri zen, ni lurrean etzanarazi ninduten bitartean. Momentu hartan zera errepikatzen nien behin eta berriro: “lasaitu! lasai zaitezte!”, “kontuz ibili!”,”Me estais haciendo daño!”. Nire hitzek ordea ez zuten ezertarako balio, eroak ziruditen. Jada “askatze pasiboa” amaitu zela eta kanporantz ateratzen utziko zidatela uste nuenean, bat-batean, ertzain bat garraxika entzun nuen zera esanez: “¡detener a esta zorra! ¡Denerla! Momentu hartan ezin nuen ezer ulertu, nigatik ari al zen? Burua goratu eta nirekin zeuden ertzainen harridura aurpegiak ikusi nituen. Bai, nonbait nigatik ari zen. Nigana gerturatu eta ez zion esaldi bera esateari uzten: Detenerla! Que detengais a esta zorra!
Orduan, ertzainek, bata besteari atxiloketaren zergatia galdetu eta jakinezaren aurrean, atxilotze aginduari jaramon egin zioten. Bat-batean, neure gainean zegoen ertzainak goratuta neukan burua lurraren kontra bortizki jo zuen (buruaren ezkerraldea guztiz puztuta neukan, urradura txiki bat ere); era berean, atzealdetik agresiboki lepotik heldu ninduen. Nik ezin nuen gertatzen zena sinetsi, lasaitzeko eskatzen jarraitzen nien, kontuz ibiltzeko. Alabaina, ez zidaten jaramonik egin, bilurrak ezarri eta agresiboki lurretik altxarazi ninduten. Karpatik kanpora atera eta karpa berdeko paretaren aurka egonarazi ninduten, furgoneta aldera eraman ninduten arte. Atxilotzaileak, bitartean, ez zuen ni psikologikoki erasotzeari uzten, nazka eta ero aurpegiarekin aurpegira begiratu horreako esaldiak behin eta berriz errepikatzen zizkidan: ¡puta zorra! ¡Vas a pasar toda la puta noche en el calabozo! ¡vas a ver! ¡guarra! … Hasieran begietara begiratzen nion baina isiltzen ez zela ikusi ez eta hoberena begirada kentzea zela erabaki nuen. Orduan, bere trajean nireak ziren ile metxoi ugari ikusi nituen. Momentu hartan sentitutako amorru eta inpotentzia guztiz adierazezina da baina tentuz jokatu nuen, ez nuen inolako komentariorik egin. Furgonetak zeuden lekura eramatean, atxilotzaileak identifikazioa eskatu zidan eta neure izen-deiturak eman nizkion. Non sartu erabakitzeko ertzainen artean komeriak izan eta gero, furgonetara batera bakarrik sartzea erabaki zuten. Han, guztia amaitu arte egon nintzen; sekulako beroa aguantatuz, ondoren etorriko zenaren beldur. Furgonetara atxilotzailea eta beste kide bat sartu ziren, eta ziztu bizian atera ziren Bulebarretik. Komisaldegiko bide osoan zehar isilik gelditu nintzen eta noizean behin aurretik irainen bat botatzen bazidaten ere, bide isila izan zen. Iristean, ateratzea ere bortitza izan zen. Furgonetatik ateratzeko agindua eman eta gorputz osoan zehar sentitzen nuen minagatik mantso ateratzea baino ez neukan. Haiek ordea, azkarrago joan nedin nahi zuten eta horretarako besoetatik gogor astindu ninduten. Inpotentzia baina era beran beldurra sentitzen nuen. Ez nekien zer gertatuko zen, atxilotzailea bertan gelditzeak ikaratu egiten ninduen. Atxiloketa eta trasladoa hain bortitza izanda, neure buruari atxilotzailea han gelditzeak ekarri zezakeena baino ez nion galdetzen. Ziur nago mehatxuak areagotu eta hitzezko erasoetatik, eraso fisikoetara pasako zela. Hala ere, erasotzaileak gainean zeraman urduritasuna kontutan hartuta, komisaldegian ni beste batzuen kargutan uztea erabaki zuten; eta eskerrak. Zeldan 9:00ak inguruan sartu ninduten eta neure pertenentzia guztiak kendu zizkidaten. Geroxeago bi neskato iritsi ziren zeldara. Orduan, bilutsarazi egin niduten eta ezer ez neramala ohartu eta gero, galtzak eta kamiseta baino ez zizkidaten bueltatu. Ondoren, eskubideak irakurri zizkidaten, baita leporatzen zidatena ere. Momentu hartan ezin nuen ertzain hark esandakoa (bi ostiko intentzionatuen bidez zauritu izana) sinetsi. Nondik atera zuen bertsio hori? “Atentatuagatik leporatzen ninduten baina jakin banekien neuk ez nuela inondik inora ertzaina zauritu. Nolatan zaurituko ote nuen goitik behera armatua zegoen handikote hura? Argi dagoen bakarra, bortizki erasotu eta atxilotua ni izan nintzela zen. Haiei esaten diezuna ordea, bost axola. Edurne Martinez Arrese