.UNST n°24 by HKU

NUMMER 24 — MEI 2012

Lees het interview met Karlijn op pagina 26

Lees het interview met Elwin op pagina 36

ÂŤ Werk Amy Maker Karlijn Scholten Opleiding Animation WEB www.karlijnscholten.nl

Lees het interview met JESSICA op pagina 28

« Project Projectteam WEB

LUST Elwin Beekman Arts & Mediamanagement Rob van Dam Audiovisual Media Kiki Goené 3D Computer Animation and Visual Effects Michael Hurenkamp 3D Computer Animation and Visual Effects Frian Lit 3D Computer Animation and Visual Effects Ruud Renting 3D Computer Animation and Visual Effects Ghinwa Yassine Digital Video Design www.vimeo.com/elwinbeekman

HOE EEN WIT DOEK EEN VERHAAL KREEG Een wit doek Een kaal canvas Een zwarte kwast bestrijkt de vlakte Elk verhaal heeft een begin De dikke dronken vrouw die politieagenten probeerde te tongen Verliefde vogels die samen suikerzoete liedjes zongen De kluizenaar die luistert naar hoe stilte zijn geheim bewaart En de man in pak die struikelt over niet gestrikte veters Het begon bij een streep

Lees het interview met GLENN op pagina 24

Van pen Of kwast Of gedachten die het witte doek begin gaf En het lege schrift een zin gaf Zwart werd zwarte Zin werd zinnen Begin werd midden En kaal vertrok Verhaal nam plaats Maar wat is een verhaal dat niet wordt gelezen Een hoofdrolspeler zonder vrezen Een lied gezongen zonder publiek

ÂŤ

Een ziekenhuis maar niemand ziek

Project What the f*ck happens in Ghana? Projectteam Jessica van Amerongen producer/projectleider/concept - Arts & Media Management Leandra Arjona-Jacobi regie/concept -Digital Video Design Derek van Egmond regie/concept - Digital Video Design Milan Compeer interaction/digitaal/online/ concept - Digital Media Design Joost Lammers camera/concept - Audiovisual Media Cos Renjaan geluid/sound design/composer - Sound Design Marlou van Rheden campagneontwikkeling/accountmanager - Event Management Lieke Veldhuis projectleider campagne - Music Management Gosta Suykerbuyk communicatie/campagneontwikkeling - Event Management Iris Heuvelink conceptontwikkeling/ campagneontwikkeling - Event Management WEB www.mtv.nl/plan

Sinterklaas geen zwarte piet

Een schilderij dat niemand ziet Een kast gevuld met niets Een fietser zonder fiets Jij maakt dit verhaal een verhaal Want zonder jou was dit nog steeds Een wit doek Een kaal canvas 8

Lees Leeshet hetinterview interviewmet metLAURA Cliff op oppagina pagina20 32

ÂŤ Werk Maker Opleiding WEB

Hoe een wit doek een verhaal kreeg Glenn Markesteijn Writing for Performance http://glennermen.blogspot.com

Lees het interview met BEST op pagina 38

ÂŤ Werk Maker Opleiding WEB

Duiker Laura Stoter Illustration http://laurastoter.tumblr.com

Wetenschap

Sterrenwacht

Lees het interview met Timothy op pagina 40

Kerncentrale

Sterrenwacht

Kerncentrale

Wetenschap

Tijdmachine Tijdmachine

Clownschool

ÂŤ Werk Maker Opleiding WEB

Arabian Dream BEST WITHET THEATre DESIGN www.nejikunata.com

Kies een type kaart. De eerstvolgende kaart moet een kaart van dit type uit de hand van een speler zijn. 14

Lees het interview met Cliff op pagina 20

ÂŤ Project MONUMANIA Projectteam Timothy Stam Game Art Mick Vermeer Game Design and Development Maurus Beurskens Game Design and Development Laurens de Gier Game Design and Development Jens Wouters Game Design and Development Erik van Wees Game Design and Development Rik van Duijn Design for Virtual Theatre and Games WEB www.designforplayfulimpact.nl

BESTE STUDENT, Je studeert aan de HKU. Samen met ruim 3900 studenten doe je je ding. Iets met kunst. Een paar keer per jaar kunnen we je werk zien. In een toneelstuk, game of modeshow. Tijdens presentaties en exposities. In DE bioscoop of concertzaal. We moeten goed opletten, anders missen we het. Dan hebben we de aankondiging niet gezien, of is die expo weer voorbij. Kon jullie werk maar wat langer in beeld blijven.

Dat kan nu. We hebben voor jou een platform ontworpen waarop je kunt laten zien wat je in huis hebt. Digitaal natuurlijk, dat is voor iedereen toegankelijk. Een doorlopende expositie van jouw werk en dat van je medestudenten. Dat is .UNST.

.UNST IS UNIEK, WANT JIJ MAG ER ZELF JE WERK PUBLICEREN. OP HTTP://UNST.HKU. NL KUN JE INLOGGEN met je HKU-mailadres en JE EIGEN TEKST, beeld, video of audio PLAATSEN. maak JE meteen kans op een publicatie in dit blad.

Dit blad is de bekroning op het blog. Uit de vorige periode selecteerden we acht studenten. We zetten hun werk in de etalage en vroegen in een interview naar het hoe en waarom van hun project. Twee visitekaartjes in één blad.

« Werk Maker Opleiding WEB

Namens de redactie, tot .UNST, Edwin Verhoeven

Hoog Catharijne Cliff van Thillo Illustration HTTP://cliffvanthillo.blogspot.com

tekst Malu de Bont beeld CLIFF VAN THILLO

Illustrator Cliff van Thillo liet zijn fantasie los op een bekende plek in Utrecht. Daar wil hij de mensen op een nieuwe manier naar laten kijken. Illustreren is voor hem het mooiste wat er is. ‘Wij maken achtergrondverhalen, handleidingen of kleine romannetjes. Niet om te lezen, maar om te zien.’ Hoog Catharijne op zaterdag. De middag staat garant voor hordes mensen die elke vierkante meter van het gebouw opslokken. Zijn opdracht was simpel. Kies een plek in Utrecht, laat je fantasie erop los en illustreer ‘m. Voor Cliff van Thillo (26) geen pittoresk stukje Oudegracht of een imposant gebouw als Vredenburg. Hij koos Hoog Catharijne. Je voelt je al snel opgejaagd in de blokkendoos. ‘Niet zo fijn hier’, zegt Cliff over Hoog Catharijne, waar we zijn om foto’s te nemen van de plekken die hij gaat tekenen. De jonge illustrator vertelt te enthousiast om me te doen geloven dat hij zich daadwerkelijk niet zo fijn voelt. ‘Wat lelijk hè? Die verlichting, die troosteloze kleuren. Wie heeft dit bedacht?’ Drie seconden later lijkt hij mijn diepste wens te lezen. ‘Je kunt er hier ook nergens uit, terwijl je dat wel zou willen. En dan de stroom mensen – in de spits word je door deze slurf geduwd, of je nu wilt of niet. Fascinerend, hè?’ vissen Als kind tekende Cliff van Thillo dinosaurussen, sprookjes en draken. Twintig jaar later exposeert hij voor het eerst, studeert hij Illustration aan de HKU en maakt hij de posters voor Onderbelicht, een maandelijkse kunsten muziekavond in de Utrechtse werfkelder. De dinosaurussen en sprookjes zijn ingewisseld voor architectuur en vissen, en in plaats van mooie plaatjes maken, probeert hij door zijn illustraties nu ook een boodschap mee te geven. ‘Ik wil mensen op een nieuwe manier naar bestaande dingen laten kijken. Mijn illustraties moeten een beetje vervreemdend werken’, vertelt Cliff. ‘Die vissen hebben daar wel bij geholpen. Ik tekende ze veel – zeker de vissen die heel diep in de zee leven, zo’n onwereldse plek is dat.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

‘Het is totaal geen geheel meer’ Zelf woont hij in Kanaleneiland, een populaire buurt onder Utrechtse kunstenaars. Dat het niet een van de gezelligste wijken van Utrecht is, vergeet je direct als je Cliffs woonkamer binnenkomt. De muren zijn geel, in het midden van de kamer staat een zachte, paarse fauteuil uit de jaren 50 direct naast een blauwe bank. Als we er de volgende dag binnen stappen om zijn illustratie te bekijken, zal Cliff meteen een kop thee zetten.

Cliff verwondert zich over veel dingen, is gevoelig voor sfeer. ‘Ik snap bijvoorbeeld niet waarom de kleur wit zoveel wordt gebruikt in interieurs. Kleur heeft zoveel meer karakter.’ Hij is het soort dat op een feestje observeert, voelt, ziet – dingen die hij als middelpunt van de aandacht niet zou kunnen doen. ‘De sfeer die een plek met zich meebrengt, gebruik ik graag in mijn illustraties. Ik probeer daarbij voor een vervreemdend effect te zorgen, zodat iets alledaags opeens anders wordt.’ enthousiasme Rond 18.00 uur de volgende dag smst Cliff. ‘Krijg hem 19.00 uur niet af, is 20.00 uur goed?’ Als we die avond in zijn woonkamer staan, vertelt hij dat hij tot twee uur ’s nachts heeft doorgewerkt. Het typeert Cliffs enthousiasme en zijn plezier in wat hij doet. Op de rode bank liggen verschillende schetsen op papier, en wanneer hij zijn laptop openklapt schittert daar geenszins prielwerk, maar een beeld met sfeer én herkenning. ‘Illustreren is een van de mooiste dingen die er is, toch?’

lappendeken Maar nu staan we nog in Hoog Catharijne. De mensenhaag lost op als we naar buiten lopen, naar het taxiplatform. Niet alleen is het er stiller en frisser, ook hebben we hier een eersterangs uitzicht over Utrecht Centraal. Voor ons strekt zich een indrukwekkend landschap van ondefinieerbare stukjes gebouw en glas uit. Hier en daar onderbroken door een zandvlakte, omlijnd met rood-wit afzetlint. Een kruising tussen een lappendeken en een bouwput. ‘Daarom heb ik deze plek gekozen. Het zijn allemaal kleine, aparte stukjes station. Tijdens het afbreken van het station komen muurtjes en paaltjes uit de jaren 70 weer naar boven, maar ondertussen zie je ook al een paar stukken van het nieuwe station dat straks gaat komen. Het is totaal geen geheel meer.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

VOOR MEER WERK VAN CLIFF HTTP://cliffvanthillo.blogspot.com

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

tekst EDWIN VERHOEVEN

Het eerste filmpje op .UNST Is EEN PARELTJE. Een videogedicht. Een jonge schrijver die met gevoel voor timing zijn tekst inspreekt. Ondertussen wordt gefilmd hoe zijn schilderij vorm krijgt. Het gedicht gaat over schilderen, maar eigenlijk over het vertellen van een verhaal. We spraken met de maker: Glenn Markesteijn. ‘Ze vragen me weleens of ik schrijver wil worden. Dan zeg ik nee. Ik schrijf erg graag en wil er heel goed in worden. Maar het gaat verder. Door het schrijven kom ik zo veel te weten over theater in het algemeen. Ik wil uiteindelijk een groep jonge creatievelingen bij elkaar brengen die met mijn teksten gaan werken. Een theatergezelschap dat heel groot wordt. Daarbinnen schrijf, maak en speel ik.’ bijbaantje ‘Pas geleden zaten we met een stuk of 100 theaterstudenten in een college over dramaturgie. Wie van ons een bijbaantje nodig dacht te hebben om straks rond te komen, vroeg de docente. De hele zaal stak zijn hand op. Toen vroeg ze wie dacht: “Laat die vrouw maar lullen, ik ben zo overtuigd van mijn talent dat ik er later toch wel kom”. Drie studenten staken hun arm omhoog, waaronder ik. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Waarom zit je dan op deze opleiding? Het klinkt misschien hoogmoedig, maar ik vind dat je jezelf een van de besten moet vinden. Als je geen vertrouwen in jezelf hebt, waarom zou de ander dan geloven dat jij iets kunt?’ ‘Timing, ritme en eenvoud, daar liggen mijn kwaliteiten. Zowel bij het schrijven als in mijn spel. Er moet voor mij een echt verhaal in de tekst zitten. We schrijven in de les weleens op beweging of op muziek. Daar komen altijd vage teksten uit. Ik hou daar niet van. Als je kijkt welke stukken de grote schouwburgen halen: dat zijn verhalen met een kop en staart. En niet een rare meneer die jonglerend op een éénwieler onsamenhangende teksten aan het spugen is.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

blanco ‘Wit doek’ maakte ik naar aanleiding van een documentaire over het maakproces van kunstenaars. Ik was toen net begonnen met schilderen. Het ontstaan van een schilderij heb ik op video vastgelegd. Op basis daarvan schreef ik er een gedicht over. Ik beschrijf daarin niet letterlijk wat er gebeurt, maar wat je doet als je een schilderij maakt. Hoe je net als bij schrijven blanco begint, vanuit een gedachte.’

‘Wat eruit komt, gaat direct of indirect altijd over jezelf’ ‘Het ontstaan van je werk blijft een mysterie. De mooiste zinnen komen plotseling, net als de mooiste gedichten. Als ik binnen vijf minuten een gedicht schrijf, heb ik meestal een goed gedicht geschreven. Dan zat ik ergens over na te denken en komt het er vanzelf uit. Wat eruit komt, gaat direct of indirect altijd over jezelf. Want wat je niet hebt meegemaakt, kun je je niet herinneren of oproepen.’

BEKIJK DE VIDEO OP HTTP://UNST.HKU.NL/05

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

Die muil moest gewoon lekker groot zijn.

tekst AYDEN DIJKSTRA beeld KARLIJN SCHOLTEN

‘ In twee minuten had ik dit verhaal niet zo kunnen vertellen en opbouwen’

Karlijn Scholten. Vierdejaarsstudent Animation en bestuurslid van de Utrechtse stripbieb MangaKissa. Wil altijd weten waarom iemand iets doet en vertelt daarom verhalen vanuit een ander perspectief. Zo blijkt een van haar monsters uiteindelijk heel leuk te zijn en wordt haar hoofdpersonage er zelfs vrienden mee. Karlijn werkte nog nooit vanuit een verhaal dat ze in haar hoofd heeft. Het idee of het verhaal komt meestal tijdens het tekenen. Karlijn: ‘Uit één tekening ontstaan er meer, waardoor het verhaal zich vormt. Daarna bekijk ik wat ik interessant of origineel vind en daar ga ik dan mee verder.’ Karlijns eerste film gaat over een meisje met angst voor het monster onder haar bed. Dat monster blijkt uiteindelijk heel leuk te zijn en daardoor worden het meisje en het monster zelfs vrienden. Karlijn: ‘Het gaat mij om het overwinnen van je angst en om de interactie tussen de karakters. Vooral dat laatste aspect vind ik interessant.’ Het is ook de reden waarom Karlijn veel manga leest. ‘Manga heeft naast goed uitgewerkte karakters ook een onderwerpkeuze die afwijkt van die van westerse strips. Ik ken een manga over een moeder die haar autistische zoon opvoedt. Ik raak geïnspireerd door dat soort ‘normale’ onderwerpen. In onze cultuur moet er altijd een grap of iets van satire in zitten. In Japan niet.’

Voor Amy heeft Karlijn alle twaalf beelden per seconde getekend. Dat ze inclusief concept acht maanden aan het 4:30 minuut durende filmpje werkte, is dan ook geen verrassing. ‘Ik heb me veel werk op de hals gehaald. Dat is trouwens geen uitzondering hoor, dat doen veel meer animatoren. Mijn verhaal is nu goed zoals het is; in twee minuten had ik dit niet zo kunnen vertellen en opbouwen.’ Als Karlijn de animaties op papier had getekend, was ze nog langer bezig geweest. ‘Je moet dan eerst alle beelden inscannen. Op de computer kan ik meteen met de beelden werken en zien hoe ze bewegen.’

taboe Op .UNST publiceerde Karlijn haar animatiefilm Amy, gemaakt naar aanleiding van het meisje en het monster. Voor het vak tekenen kreeg ze de opdracht om beelden uit haar eerste film te bewerken. Karlijn onderzocht het effect van kleurverandering en stijlverandering. Het zorgde vooral voor een naargeestige sfeer waarbinnen ze kon experimenteren met schaduwen en een meisje in een kamer. ‘Vervolgens heb ik het meisje en haar vader getekend zoals ze er echt uitzien, maar van de schaduw van de vader maakte ik een monster.’ Ze wist toen meteen dat ze een taboe als onderwerp voor Amy wilde gebruiken. De inspiratie voor een wolf als schaduw van de vader haalde Karlijn uit de film Vincent van Tim Burton. Vincent gaat over een jongen die van zijn hond een zombie-hond maakt. ‘Die hond ziet er zo gaaf uit met z’n grote tanden en uitvergrote hoofd. Ook omdat die muil de lust en dat nare heel sterk verbeeldde. Die muil moest gewoon lekker groot zijn. Dat maakt het viezer.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

Amy bevat ook meerdere verwijzingen naar Roodkapje, die Karlijn als een soort kapstok gebruikte. ‘Amy draagt rode kleren, de schaduw van haar vader heeft de vorm van een wolf en de gang waar ze in loopt heeft bomenbehang. Dit versterkt de dreigende sfeer van de film.’

Karlijn stort zich momenteel op haar afstudeerscriptie. Daarna wil ze aan stripboeken en eigen animatie-ideeën werken en deze vervolgens naar producers opsturen. ‘Binnenkort starten ook een paar grote animatie-projecten van Nederlandse bodem. Ik ga sowieso kijken of ik daar ook aan mee kan werken.’

BEKIJK AMY OP HTTP://UNST.HKU.NL/192

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

WHAT THE F CK HAPPENS IN GHANA?

IN september 2011 vertrokken tien HKU-studenten in opdracht van Plan Nederland naar Ghana. Het resulteerde in het vierdejaarsproject ‘What the f*ck happens in Ghana?’ In januari werd de eerste fase van het in totaal vierjarige project afgesloten. Projectleider Jessica van Amerongen blikt enthousiast terug. ‘Het was een rollercoaster!’ Waar gaat dit project over? ‘De HKU is door Plan Nederland benaderd om een campagne op te zetten om jongeren in Nederland te stimuleren kritisch te kijken naar ontwikkelingssamenwerking. De campagne richt zich op verschillen tussen jongens en meisjes wereldwijd, met het land Ghana als voorbeeld. Ontwikkelingssamenwerking en gender(on)gelijkheid zijn onderwerpen die door jongeren niet dagelijks worden besproken. Ook is er sprake van vooroordelen en onwetendheid. Wij als makers hebben die ook en daardoor kan de doelgroep zich met ons identificeren.’ Hoe gingen jullie te werk? ‘In het begin vroegen we ons af wat we met het onderwerp aan moesten. We kennen natuurlijk genoeg verschillen tussen jongens en meiden in onze eigen omgeving, maar Ghana was in alle opzichten onbekend terrein. We vormden een Creative Designteam en een Campagneteam en gingen zes weken naar Asesewa in Ghana. Daar hebben we veel gepraat met kinderen en jongeren en met hun ouders en coaches. Door een steeds betere band op te bouwen, ontstond er een duidelijk beeld van de genderproblematiek. De verschillen tussen jongens en meisjes liggen er niet altijd aan de oppervlakte. We moesten soms goed doorvragen of observeren om vast te stellen waarin meisjes worden achtergesteld.’ Wat zagen jullie? ‘Meisjes moeten veel meewerken in het huishouden, waardoor ze minder tijd hebben voor huiswerk. Wanneer er geldgebrek is, laten ouders hun zonen eerder een opleiding volgen dan hun dochters. Dochters kunnen zwanger worden, maar vrouwen besteden meer aan hun gezin wanneer ze zelf een inkomen hebben. We concludeerden dat gender(on)gelijkheid ook een product van armoede is en hebben het probleem zo benaderd.’

tekst Johan Kuhlmann beeld MILAN COMPEER JOOST LAMMERS .UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

Wat deden jullie met die ervaringen? ‘Vanuit vijf thema’s (school, vrije tijd, gezin en huishouden, liefde en seks en werk, geld en ambitie) maakte het Creative Designteam vijftien uiteenlopende video-items en fotoreportages. Om materiaal te verzamelen lieten we de jongens en meisjes een dance battle houden en organiseerden we een speed datingavond waarbij we keken naar de voorkeuren voor een partner. Door een cooking race werd duidelijk of de jongens goed konden koken. Daarnaast maakten we drie korte documentaire-portretten, met een meer serieuze toon over de beperkte kansen van Ghanese jongeren.’

Is dit een typisch HKU-project? ‘Het project past goed binnen het KMT-onderzoeksprogramma Creative Design for Development*. Aan een project werk je ofwel autonoom of voor een opdrachtgever. Werken voor een opdrachtgever kan beperkingen met zich mee brengen, maar dit project vraagt juist veel van je creativiteit en eigen conceptontwikkeling. Je moet niet alleen iets weten van film maken of het opzetten van een campagne, maar ook inhoudelijke kennis hebben over het onderwerp. Juist die conceptontwikkeling, mediatoepassingen en creatieve mogelijkheden maakt het ècht HKU.’

‘ Ik heb zoveel geleerd van dit project;

Meer dan van alle andere onderdelen van mijn studie.’

En het campagneteam? ‘Vier studenten Kunst en Economie zijn na tien dagen teruggekeerd naar Nederland om de campagne op poten te zetten. Deze wordt uitgerold vanuit www.mtv.nl/plan. Daar zijn de video-items en portretten te zien. Humor en snelheid zijn belangrijke elementen. Ook in alle sociale media vind je de campagne terug.’

Hoort ontwikkelingssamenwerking thuis op de HKU? ‘Ja. Ontwikkelingssamenwerking staat onder druk in deze tijd. Bezuinigingen dreigen. Jongeren zijn de toekomst. Zij gaan bepalen wat er in de toekomst gebeurt. Het is van belang dat ze goed geïnformeerd zijn over wat zich elders in de wereld afspeelt, dat vooroordelen worden opgeheven. Uiteindelijk is dat in het belang van vooruitgang, gelijke kansen en ontwikkeling.’ Multidisciplinair samenwerken wordt steeds belangrijker binnen het HKU-onderwijs. Hoe is het jullie bevallen? ‘Ik heb zoveel geleerd van dit project. Meer dan van alle andere onderdelen van mijn studie. De dynamiek, zoveel studenten van maarliefst zeven studierichtingen bij elkaar: het was een rollercoaster! De HKU wil zich profileren met bijzondere projecten. Wij willen ons portfolio opbouwen en onze expertise vergroten. De complexiteit is geen hindernis, wel iets om rekening mee te houden. Het houdt je heel scherp, je leert verschillende talen spreken. Om jezelf breed te kunnen ontwikkelen, is ervaring opdoen in dit soort projecten enorm belangrijk.’ * In het onderzoeksprogramma Creative Design for Development (CDD) staat de rol die creatief ontwerpen speelt bij het articuleren, expliciteren, vormgeven, hergebruiken en overdragen van cultuur – binnen en tussen culturele groepen – centraal. Het programma stimuleert het (her)ontwerpen van lokale culturele inhoud door middel van creatief ontwerpen (creative design) gericht op de persoonlijke, regionale en landelijke creatieve economische ontwikkeling. BEKIJK de video’s www.mtv.nl/plan

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

tekst Ayden Dijkstra beeld Laura Stoter

‘Soms moet iets eerst goed fout gaan voordat je doorziet hoe het anders moet.’ Laura Stoter legt uit hoe een mislukt project uit het vorig studiejaar leidde tot een nieuwe manier van werken met collages. ‘Mensen kunnen bij dit werk zien dat het echt van mij is.’

symboliek In haar werk mengt Laura oude en nieuwe beelden. De personages zijn meestal ‘oud’, de werelden die ze eromheen creëert ‘nieuw’. Ze heeft thuis bakken vol folders waar ze de plaatjes uitknipt. Bij het samenstellen let ze vooral op kleur en compositie. ‘Als iemand met zijn hand in een bepaalde richting wijst, kan dat de kijker leiden naar iets.’ Daarnaast let ze op symboliek en vormen die tijdens het maken van de collages zichtbaar worden. De verhalen in de beelden ontstaan pas terwijl Laura eraan werkt. ‘Meestal heb ik onbewust beelden met een bepaald thema verzameld. Als ik een compositie ga maken, wordt dat zichtbaar en kan ik mijn verhaal vertellen.’

Laura Stoter is derdejaars Illustration. Haar fascinatie voor kitsch naar eigen zeggen staat haar huis hier vol mee – probeerde ze vorig jaar samen te smelten met meetkundige figuren. Nadat ze dit in 3d had samengevoegd, merkte ze dat ze alleen maar een contrast aangaf. Laura: ‘Maar als je twee kleuren naast elkaar zet heb je ook contrast. Uiteindelijk wist ik niet meer zo goed waar ik nou eigenlijk mee bezig was en heb ik het even links laten liggen.’ Tijdens haar herkansing gebruikte ze dezelfde fascinaties maar verwerkte die in collages. Alles viel op zijn plek.

Een goed voorbeeld daarvan is Duiker, die Laura op .UNST publiceerde. De duiker zit in een pak, waardoor onduidelijk is of het om een man of een vrouw gaat. Dit gegeven benadrukt ze door aan het beeld een mannelijke (punt naar boven) en vrouwelijke (punt naar beneden) driehoek toe te voegen. Doordat driehoeken ook voor vuur en water staan speelt ze ook met de omgeving.

spontaan Laura heeft een mooie verzameling fotoboeken met jaaroverzichten van 1900 tot 1980. Ze zag op deze foto’s dat de emoties van mensen vroeger veel meer gevangen werden op beeld. ‘Tegenwoordig is iedereen zich er constant van bewust dat er iemand met een camera is of aanwezig zal zijn. De mensen in de oude jaaroverzichten staan heel spontaan op de foto, met de meest rare gezichten. Dat zie je tegenwoordig nog maar weinig.’ Als voorbeeld laat Laura een paar jaar oude foto van Sven Kramer zien. Sven schaatst terwijl er een immense klodder snot aan zijn gezicht hangt. Hoewel veel mensen zich hierover op wonden, is het juist deze oprechte menselijkheid die Laura interessant vindt. ‘Doordat de emoties in beeld zo echt zijn, heb ik het gevoel dat je makkelijker een verhaal kunt overbrengen.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

‘ Ik speel graag met vervreemding en surrealistische beelden ’

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

Ten slotte is er de vogel die op schouder van de duiker zit, waardoor het idee van onder water zijn wordt doorbroken. Laura: ‘Ik speel graag met vervreemding en surrealistische beelden. Natuurlijk probeer ik op mijn manier te sturen, maar ik laat graag een deel open voor de vrije interpretatie van de kijker.’

Laura’s collages op .UNST brengen het vinden van een eigen stijl in beeld. Ze merkte na het maken van deze beelden dat ze er veel kanten mee op kan en tegelijkertijd ook de docenten tevreden stelt. Dat zorgde ervoor dat ze nu werk maakt waar ze zelfzeker over is. ‘Mensen kunnen bij dit werk zien dat het echt van mij is. Ik kan in deze manier van werken heel veel ideeën kwijt, niks houdt me erin tegen. Dat vind ik er misschien nog wel fijnst aan.’

Bekijk MEER collageS op http://unst.hku.nl/154

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

meeslepen Nog een definitie van Elwin: ‘Als projectleider houd je ambities in toom en bewaak je een realistisch tijdpad. Natuurlijk kunnen makers ook inschatten hoeveel tijd iets kost, maar soms laat iemand zich meeslepen door het maakproces. Dan ontstaan de wildste ideeën en wordt de tijd vergeten. De beperkte tijd zorgde er in dit project uiteindelijk voor dat we geen disciplines combineerden, maar besloten iedere discipline zijn eigen filmpje te laten maken. Zo kwam iedere vorm het beste tot zijn recht en ontstond de veelzijdigheid die we tijdens het concert lieten zien.’ Hoewel Elwin het als projectleider niet écht mee maakt, voelt hij zich toch verbonden met het artistieke product. ‘Dat is ook belangrijk: je kijkt om je heen en ziet wat er gemaakt wordt. Zo weet je ook welke kwaliteit het product moet hebben, en hoeveel tijd en geld ervoor nodig is. Met animatie heb ik bijvoorbeeld minder ervaring: dit was de eerste keer dat ik samenwerkte met 3danimatoren. Dan merk je dat het lastig kan zijn als je een werkwijze niet kent.’

Alles doen wat niemand anders doet

Drie maanden lang werkte student Media Management Elwin Beekman samen met zes studenten Kunst, Media & Technologie. De aanleiding: een opdracht van het Amsterdamse Ives Ensemble om hun concert visueel te ondersteunen. Elwin was projectleider en vertelt over zijn taken: ‘Sorry, we gaan het toch zo doen, want de opdrachtgever wil het zo.’

‘ Als projectleider houd je ambities in toom en bewaak je een realistisch tijdpad ’

Drie maanden lang werkte MediaManageR Elwin Beekman samen met zes studenten Kunst, Media & Technologie. De aanleiding: een opdracht van het Amsterdamse Ives Ensemble om hun concert visueel te ondersteunen. Elwin was projectleider en vertelt over zijn taken: ‘Sorry, we gaan het toch zo doen, want de opdrachtgever wil het zo.’ Zeven HKU-studenten begonnen afgelopen september aan hun samenwerkingsproject: drie studenten Animation, twee studenten Audiovisual Media, een student Design for Virtual Theatre and Games en mediamanager Elwin Beekman. Elwin: ‘Van het Amsterdamse Ives Ensemble kregen we de opdracht om het thema van hun concert klassieke kamermuziek visueel te ondersteunen. Zes filmpjes voor de zes stukken die het ensemble op 14 december zou spelen. Ik zorgde voor de randvoorwaarden, als spil tussen opdrachtgever en team. Simpel gezegd: ik doe de dingen die de makers het liefste niet doen: het bijhouden van de planning, de financiën, het contact houden met de opdrachtgever.’ maakproces Elwin stond voor twee uitdagingen: ‘Enerzijds was dat de opdracht zelf. We moesten door middel van

voldoening Uiteindelijk meldde de groep zich in december met zes filmpjes bij Muziekgebouw aan ’t IJ: twee animaties, één montage, één time lapse en twee zelf gefilmde werken. Het was meer dan spannend: het Ives Ensemble had nog helemaal niets gezien. Elwin: ‘Ook niet van het laatste stop motion filmpje, dat gedurende tien minuten tijdens hun hele laatste muziekstuk gelijktijdig te zien moest zijn. Gelukkig waren ze met alle filmpjes heel erg blij.’ Toch had Elwin het nog mooier gevonden als ze disciplines hadden gecombineerd. ‘Ik denk wel dat iedereen, doordat we animatie en film naast elkaar maakten, veel inzicht heeft gekregen in de verschillende maakprocessen. Dat is waardevol. Bij een volgend project durf je het misschien wel te combineren. Dan weet je dat animeren meer tijd kost, ga je daar eerder over nadenken en doe je het misschien wel. Juist het samenwerken met zoveel verschillende disciplines biedt ruimte en creativiteit om dingen uit te proberen. Je bent immers samen, in een unieke samenstelling en wordt zo gestimuleerd om iets te maken dat je nog nooit eerder maakte. In zo’n situatie ben ik graag de spil. Op de achtergrond werken, mensen helpen iets moois te maken. Zorgen voor filmlocaties en alles wat daaromheen hoort, zodat zij kunnen filmen. Dat vind ik mooi. Daar haal ik voldoening uit.’

zes filmpjes één thema creëren, terwijl de muziekstukken die het Ives Ensemble speelde (en die op hun beurt geïnspireerd waren op zes verschillende kunstwerken) die samenhang niet hadden. Daardoor hadden we een lange conceptfase: veel research, veel praten.’ ‘De andere uitdaging was de samenstelling van de groep. Met zoveel verschillende disciplines één filmpje maken is niet eenvoudig, omdat het maakproces van de verschillende disciplines zover uit elkaar ligt. Het gevaar bestaat dat iedere discipline zijn eigen werkwijze aangrijpt. Als projectleider moest ik ervoor zorgen dat iedereen aan één ding samenwerkte. Ja, dan moet je veel bemiddelen. Voet bij stuk houden, omdat jij als enige écht het overzicht over alles hebt en zeggen: Sorry, we gaan het toch zo doen, want de opdrachtgever wil het zo.’

.UNST N° 24 - MEI 2012

Bekijk het filmpje Lust op unst.hku.nl/182

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

‘Ik zat de hele zomer achter de naaimachine. Mijn ouders, die nog in Den Oever wonen, moesten er ook aan geloven. Als ze niks te doen hadden, duwde ik ze snel een stuk stof in hun handen.’ Naast tijd stopte Best ook veel geld in het project. Daarom hield hij op de avond van de voorstelling een loterij. Daarmee zorgde hij ervoor dat hij achteraf zelfs een beetje overhield. Best laat een filmpje van de voorstelling zien waarin hij zelf een paar nummers meedanst omdat er een paar dansers niet bij konden zijn. Sowieso klimt hij zonder aarzelen op het podium als er iets niet goed gaat. Tijdens de fashion show van The Mix Generation doet hij samen met een ander model, geheel verkleed, een cabaretesk intermezzo omdat de volgende ontwerper nog op zich laat wachten.

Tweedejaars Theatervormgeving Best Withet houdt zich op een slimme manier bezig met fashion. Het materiaal dat hij gebruikt is zonder uitzondering recyclebaar en goedkoop. Hij maakte een jurk van kranten en als hij iets moet kopen gebeurt dit bij Action. In alles een ontwerper die de crisis aan zijn laars lapt.

tekst Ayden Dijkstra beeld BEST WITHET

Best Withet woont op kamers in Utrecht en werkt naast zijn studie in een schoenenwinkel. Hier komt hij soms de vreemdste materialen tegen die hij dankbaar in zijn ontwerpen verwerkt. Zo probeerde hij een jurk te maken van de stokjes die hij in ballerina’s vond (deze stokjes verstevigden de ballerina’s tijdens het vervoeren – AD). Best wilde er een skeletachtige jurk van maken. Helaas was het bouwwerk zo zwaar dat het steeds uit elkaar viel. Best: ‘Misschien lukt het als ik ter versteviging een oppervlak achter het skelet maak. Wie weet doe ik dat nog wel een keer.’ Niet alleen vreemde voorwerpen, maar ook de Japanse zangeres Ayumi Hamasaki vormt een bron van inspiratie. Prints van interessante beelden uit haar videoclips hangt Best op in zijn werkplaats. Vaak gaat het hierbij om de compositie van kleding, kleuren en werelden die in de clips gecreëerd worden. loterij Vorig jaar vond hij het tijd om de inwoners van zijn geboorteplaats Den Oever kennis te laten maken met de Aziatisch muziek en cultuur. Dit resulteerde in een voorstelling met verschillende dansgroepen in de leeftijd van 5 t/m 30 jaar. Best maakte hiervoor een decor en 300 kostuums. Daarnaast bedacht hij de choreografie en gaf hij de dansgroepen twee dagen per week les.

.UNST N° 24 - MEI 2012

teaser The Mix Generation is een platform dat zich richt op creatievelingen met een gemengde nationaliteit in Nederland. Het werk Arabian Dream dat Best op .UNST plaatste, is een teaser uit zijn show op The Mix Generation van afgelopen februari. ‘Bij elke show of presentatie van mijn werk laat ik op het eind iets zien dat geen deel uitmaakt van de getoonde collectie, maar wel iets te maken heeft met een andere collectie waar ik mee bezig ben of verder mee wil.’ De roodachtige stof was oorspronkelijk een zweem uit het kostuum dat hij maakte voor de voorstelling in Den Oever. ‘Ik heb wel een kostuum bewaard met zweem hoor. Maar alles aan een kostuum wat ik niet meer nodig heb hergebruik ik.’

‘ Toen ik bij de toelating zei dat ik wil dat mijn ouders trots op mijn werk zijn, vonden ze dat ook raar.’

Best hoopt volgend jaar stage te kunnen gaan lopen bij de befaamde Nederlandse modeontwerpster Iris van Herpen, die sinds 2007 haar collecties presenteerde tijdens de London Fashion Week, de Paris Haute Couture Fashion Week en de Amsterdam International Fashion Week. Kenmerkend voor het werk van Van Herpen zijn de verschillende, voor fashion vaak vreemde, materialen die ze gebruikt en de technieken waarmee deze bewerkt worden. Dat docenten bij Theatervormgeving beweren dat het binnenslepen van zo’n stageplaats bijna onmogelijk is, houdt Best niet tegen om het toch te proberen. Best: ‘Toen ik bij de toelating zei dat ik wil dat mijn ouders trots op mijn werk zijn, vonden ze dat ook raar. Natuurlijk maak ik mijn werk voor mijzelf en vanuit mijzelf, maar dat neemt niet weg dat ik wil dat mijn ouders door mijn werk trots op mij kunnen zijn.’

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

Bekijk meer ontwerpen van Best op http://unst.hku.nl/131

Een glas cola voor een monument Timothy Stam is vierdejaarsstudent Game Art. Hij creëert personages, landschappen en gebouwen voor computerspellen. Voor Stichting Dood Huis moest hij en zijn projectgroep een spel maken dat discussie oproept over de waarde van monumenten. TimOTHY was zowel kunstenaar als manager tijdens het project: ‘Soms was ik zo bezig met de plaatjes, dat ik het project als geheel uit het oog verloor.’

niet wilde opgeven. Dat had met een bepaalde gevoelswaarde te maken en juist die gevoelswaarde lokte discussie over monumenten uit. Precies wat Dood Huis voor ogen had.’ MonuMania kreeg veel positieve reacties. Meerdere malen werd gevraagd of het spel ergens te koop is. Timothy: ‘En we mochten het presenteren bij de Dutch Game Garden, dé aanjager voor de Nederlandse game-industrie. We overwegen op termijn een uitgever te zoeken voor het spel.’ discussies Door het project heeft Timothy zijn kennis over Photoshop enorm kunnen verbreden. Daarnaast leerde hij in de rol van projectleider een team aan te sturen. ‘Niet alleen als kunstenaar, maar ook als kunstmanager ben ik enorm gegroeid. Ik moet eerlijk bekennen dat dit behoorlijk met vallen en opstaan ging. Soms was ik zo intensief bezig met het ontwikkelen van de plaatjes voor de kaarten, dat ik het project als geheel uit het oog verloor.’ Dit zorgde voor pittige discussies.

De projectgroep ontwikkelde een kaartspel waarin de spelers Nederlandse monumenten kiezen en die vervolgens moeten behouden en ontwikkelen. Timothy: ‘Ons vertrekpunt was de vraag: wat maakt een monument tot een monument? Tijdens brainstormsessies ontdekten we dat monumenten vaak een wat elitaire bijklank hebben: statige gemeentehuizen, voorname operahuizen, musea van tig eeuwen geleden. Daarom wilden we de discussie erover op een luchtige manier aanzwengelen.’

‘ De culturele waarde van games wordt helaas nog steeds enorm onderschat ’

maffia MonuMania is een spel voor twee tot vijf spelers, waarin je met of tegen elkaar kunt spelen. Optrekken met een medespeler om je monumenten als beste uit de bus te laten komen, of het monument van een ander door een alien in puin laten schieten. Timothy: ‘We hebben expres gekozen voor lollige elementen. Als je een glas cola voor iemand haalt, mag je in ruil daarvoor in zijn monument zitten. Als de tegenpartij weigert kun je de maffia inschakelen, who makes him an offer he can’t refuse. Regelmatig zag ik dat spelers een monument dat tactisch gezien waardeloos was,

.UNST N° 24 - MEI 2012

Misschien kwam dat deels door de samenstelling van de groep: er waren vijf Game Designers op een Game Artist. ‘Normaliter heb je twee Game Designers op een Game Artist. Als je bedenkt dat ik ook het project moest begeleiden, kun je nagaan dat ik soms het gevoel had mezelf in tweeën te moeten splitsen. We hebben dit uiteindelijk opgelost door het spel onder de designers te verdelen. Zo had iedereen de verantwoordelijkheid over het stukje dat hem het meest aantrok.

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

tekst PIM LEEUWENKAMP beeld KAARTEN MONUMANIA

kinderziektes Met nog een paar maanden te gaan, weegt Timothy de voor- en nadelen van zijn studie Game Art af. ‘Aan de ene kant spreekt de methode van de HKU me sterk aan. Tijdens de projecten word je in het diepe gegooid. Dat vind ik goed, want echt zwemmen leer je pas in dat diepe. Aan de andere kant had ik graag wat meer concrete lessen gehad. De beloofde lessen in Concept Art en Entrepreneurship heb ik helaas niet teruggezien tijdens mijn opleiding. Hoewel ik begrijp dat een nieuwe opleiding kinderziektes kan vertonen, vind ik dat je studenten nooit als proefkonijnen mag zien. Dat gevoel heerst wel een beetje. Een aantal medestudenten is ondertussen naar de game-opleiding in Breda vertrokken, waar meer focus ligt op de techniek. Zelf koos ik ervoor om mijn opleiding zoveel mogelijk zelf in te vullen. Ik heb mensen om me heen verzameld die me de vaardigheden hebben geleerd die ik later in het werkveld nodig heb. Toch zou dat in eerste instantie een taak van de docenten moeten zijn.’

popelen Timothy is momenteel druk bezig met zijn afstudeerproject. ‘Het is een role playing game (RPG) waarin waterdespotisme centraal staat. Een corrupte corporatie houdt met zijn monopolie op het water de bewoners van een stad in een ijzeren greep. De taak van de hoofdpersoon is zijn stad daaruit te redden. Onze groep is tien man sterk en bestaat uit Sound Designers, Game Designers, Game Artists en een animator. Het is een enthousiaste club vrienden die staan te popelen om de gamewereld te veroveren.’ Een wereld die volgens Timothy zeker het veroveren waard is. ‘Vijftien jaar geleden was het spelen van computerspellen een bezigheid voor puisterige jochies; inmiddels is de game-industrie groter dan de filmindustrie. De culturele waarde van games wordt helaas nog steeds enorm onderschat. In mijn ogen zijn computerspellen de ideale samensmelting van kunst en commercie. Voor een spel zoals World of Warcraft, Assassins Creed of Mass Effect worden hele orkesten ingehuurd om de muziek te maken, spreken professionele acteurs de stemmen in en schrijven succesvolle scenarioschrijvers de dialogen. Een wereld van culturele kruisbestuiving, waar ook nog eens heel veel geld in omgaat. Hoe interessant wil je het hebben?

DE REDACTIE IN DRIE RUBRIEKEN Drie schrijvers, één illustrator. Elke maandag illustreert Joost Stokhof (The things we are) een tekst van Marein Baas, Jeroen Callaars of Edwin Verhoeven.

Lu-mix is een samenwerking tussen beeldend kunstenaar Johan Kuhlmann en schrijfster Annet Bremen. Elke woensdag reageert Bremen met een gedicht op een recente foto van Kuhlmann.

Journaliste Kim Bos woont en werkt sinds kort in Berlijn. Voor .UNST schrijft ze wekelijks over de lokale kunst en cultuur en de HKU’ers in de stad.

KIJK ACHTER DE SCHERMEN BIJ MONUMANIA OP UNST.HKU.NL/161

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

Fotografisch geheugen Zou ik me haar herinneren zoals ze was? Of moet ik zeggen: Zou ik, als ik haar weer zou zien, haar zo zien als ik mij haar herinnerde? Zou ik haar op een foto zien zoals in het echt? Ze had Facebook en was op de foto nog mooier dan in het echt. In mijn herinnering lag er een nevel om haar hoofd, een nevel waar kleine glinsterende vonken licht in lagen. Ik weet niet of ik het heb bedacht of dat het zo was, maar op de foto werd ze omringd door een glinsterende nevel. Ik durf niemand te vragen te kijken of ze het ook zien. Ik hoef mezelf niet wijs te maken, om morele redenen of iets dergelijks, dat ik vooral droomde van haar stem. Van gesprekken, niet verwoord begrip. Het was gewoon zo. Als het vooral haar lichaam was geweest dat me trok, zou het makkelijker zijn haar op afstand te houden. Mijn lust is een kaars in een open raam, soms woest flakkerend, veel vaker haast onzichtbaar zoekend naar lucht in de onverschillige wind. Ik droomde van haar stem, terwijl ik beelden zag van mijn slaapkamer, van bovenaf, mezelf naast mijn vriendin. Mijn vriendin die kleiner en kleiner werd. Ik was bang dat ik wakker zou worden met de verkeerde naam op mijn lippen, kooswoordjes zonder geschiedenis murmelend, een klamme angst die overging in nieuwe dromen tot ik pas onder de douche zeker wist dat ik in een wereld was waar ik mezelf wijs kon maken dat ik wist wat ik deed. Wat zou er gebeuren als ik haar zou ontmoeten? Wanneer had ik me dat voor het laatst niet afgevraagd? Vroeg ik me af of ik haar zou ontmoeten, of dacht ik zeker te weten dat het zou gebeuren? Waarom zijn we nooit met meer dan één vrouw, en waarom zijn we nooit met maar één vrouw bezig? Wat maakt dat je alles kan vergeten, alles wat je helpt overleven, alles wat je plezier geeft, omdat er eens een vinger langs je pols is gegleden? Ging het wel echt om deze vrouw? Ging het wel om een vrouw? Mijn dagen en nachten vermengden zich als de verf op een natgemaakt schilderij tot een onscherp beeld van klodders kleur waar ik steeds trager doorheen zwom. Ik wist niet meer wat langer geleden was, eten of praten, met wie ik dan zou praten, waarom ik zou eten. Ik wist zeker dat mijn oren betrouwbaarder waren dan mijn ogen, dat mijn oren mijn ogen waren, dat de blikkerige, ijle klanken die ik hoorde, klanken van een slaapkamer met meer dromen dan een hoofd kan bewaren, met de oneindigheid van een pas begonnen leven, alles waren wat ik hoefde te weten. Ik zou willen zeggen dat ik een raam openzette, dat ik een zachte bries over mijn gezicht voelde gaan terwijl een verwelkomende zon voorzichtig langs mijn wenkbrauwen ging, dat ik een bevrijdende helderheid ervoer terwijl een camera uitzoomde en ik, stap voor stap zekerder van mezelf, begon te lopen. tekst Marein Baas beeld THE THINGS WE ARE

#30 .UNST N° 24 - MEI 2012

Maar dat is niet zo.

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

op zoek Dit is wat lente is.

tekst Annet Bremen beeld Johan Kuhlmann

Als ik sta te dansen in een nacht in het najaar als het winter wordt en het later en later – de tijd

#26

me een uur langer blijven laat en er nog steeds niets gebeurt Als ik weet van het gelazer dat d’r komt van het glas dat ik hel, achterover hel verder, omdat dit tot op de bodem onderzocht en open leeggedronken en er nog steeds niets gebeurt Als ik de zon lig leeg te kijken omdat ik het heb gehad met het licht en ik hou van het zwart dat in vlekken mijn oogleden platwalst, er daar ineens iets ranks in mijn zon komt staan en er nog steeds niets gebeurt Als ik wacht tot de zee bij mijn tenen me plat op mijn buik leg, mijn hand strek die ik mijn hele leven weggegeven heb zo uit mijn mouw en met de losse pols de horizon eens op de bodem zoek Locatie Mierlingsestraat, Erichem, Gelderland

en er nu, misschien, iets gebeurt tekst ANNET BREMEN beeld JOHAN KUHLMANN

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

tekst KIM BOS beeld JAYA PELUPESSY

Mitfahren Joost is een 32-jarige accountant. Afgelopen zaterdag reed hij naar Berlijn in zijn nieuwe Audi A3. Het is een donkerblauwe die met gemak honderdtachtig kilometer per uur haalt, vertelt hij trots. Later op de snelweg bewijst hij het. Joost heeft het de afgelopen weken erg druk gehad op zijn werk en wilde een weekend zonder apparaten, behalve dan die Audi. ‘Computer uit, iPhone uit, rust.’ Zaterdagavond kwam hij aan en at wat in Charlottenburg, de wijk waar hij ook een hotel had geboekt. Zondag om 14.00 uur troffen we Joost bij Bahnhof Charlottenburg. Van daaruit zou hij terug naar Nederland rijden om maandag weer aan het werk te gaan. Hij bood drie plekken in zijn Audi aan via de Mitfahrzentrale. In de bijrijdersstoel zit een Iraans meisje van 22 met kort donker haar. Sinds haar dertiende woont ze in een kleine stad in Duitsland. Als ze praat, veegt ze vaak een verdwaalde lok uit haar gezicht. Ze heeft het afgelopen weekend haar knipperlichtrelatie in Berlijn opgezocht en reist nu naar Amsterdam. ‘Disney World for grown ups.’ Ze gaat een half jaar onbetaald praktijkervaring opdoen bij een Perzische radiozender die sympathiseert met de Iraanse oppositie. Best een riskante onderneming, weet ze. Als de Iraanse overheid erachter komt, kan haar de toegang tot het land worden ontzegd – waar ze net twee weken is geweest om haar familie op te zoeken. liefde voor het medium Jaya Pelupessy en ik zitten op de achterbank. Jaya is derdejaarsstudent Photography aan de HKU. Hij is fotograaf en beeldmaker. Dat laatste betekent, legt hij uit, dat je ook bestaande beelden of plekken kunt gebruiken om iets nieuws te creëren.

.UNST N° 24 - MEI 2012

http://unst.hku.nl | 12 december 2011 - 31 maart 2012

COLOFON .UNST is een uitgave van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. .UNST verschijnt drie keer per jaar in een oplage van 1000 stuks.

Contact .UNST Postbus 1520 3500 BM Utrecht Mail edwin.verhoeven@central.hku.nl

Jaya (22) kwam woensdag aan in Berlijn om naar een stage te solliciteren bij Taiyo Onorato en Nico Krebs, een fotografenduo. Het gesprek verliep naar wens. De sfeer was goed, sigaretten werden opgestoken midden in hun studio (inclusief donkere kamer) en Jaya werd aangenomen. Een half jaar lang gaat hij onder meer het archief beheren. Met hun werk onderzoeken Onorato en Krebs het medium fotografie. De vraag die de toeschouwer zichzelf steeds stelt: is dit werkelijkheid of nagemaakt? Verspreid over drie jaar reisden Onorato en Krebs door de Verenigde Staten om te werken aan hun bekendste fotoserie, The Great Unreal. Ze fotografeerden typisch Amerikaanse landschappen. Vaak brachten ze er opmerkelijke aanpassingen in aan, altijd lieten ze zich er door inspireren. Jaya laat het boek zien dat hij van hen heeft gekocht. Hij legt uit wat echt is en wat niet. ‘Die weg bijvoorbeeld, bestaat niet.’ Volgens Jaya zie je dat Onorato en Krebs (‘Dat betekent ‘kanker’ in het Duits. Sip voor hem, toch?’) plezier hebben in hun werk, dat ze worden gedreven door de wens om te maken en hun liefde voor het medium. Zijn eigen ambities en werkwijze heeft Jaya een paar maanden geleden bijgesteld. Voorheen vond hij dat de nadruk in zijn werk moest liggen op het concept, maar toen zag hij in dat niet alles inhoudelijk ingewikkeld hoeft te zijn. Dat een heel sterk beeld maken in feite ook een doel is.

verdacht pakketje Jaya was aanvankelijk van plan om een stage te zoeken in New York, het liefst bij zijn toenmalige heldin Taryn Simon. Hij heeft op veel verschillende manieren geprobeerd om contact met haar te leggen. Jaya wilde haar zijn portfolio opsturen, verpakt als verdacht pakketje dat met moeite door de douane was gekomen. Een soort ode aan Simons werk Contraband, waarvoor ze 1075 foto’s nam van voorwerpen die (tijdelijk) bij douanes in beslag genomen werden. Maar hij kreeg van niemand haar adres en Jaya vond het cruciaal dat Simon het zelf zou openen en niet een assistente. Doordat ze zo moeilijk te bereiken was, knapte hij ook een beetje op haar af. ‘Ik ontdekte dat ze heel erg in dat Hollywood-wereldje zit. Ik bewonderde haar werk omdat ze op plekken komt die voor anderen niet toegankelijk zijn, maar ze heeft invloedrijke vrienden en dan gaan gesloten deuren sneller open. Dat maakt het minder speciaal.’ Iets na achten zet Joost ons af bij station Amsterdam Amstel. Het Iraans-Duitse meisje woont hier om de hoek. Straks ziet ze voor het eerst haar nieuwe kamer, ze heeft er nog geen foto’s van gezien en weet niet hoe groot het er is. Jaya vertrekt binnenkort naar Berlijn. Hij zoekt nog een kamer.

.UNST N° 24 - MEI 2012

BLOG HTTP://unst.hku.nl Hoofd- en eindredactie Edwin Verhoeven Art direction Leon Martakis Redactionele medewerkers Marein Baas Kim Bos Annet Bremen Ayden Dijkstra Jeroen Callaars Johan Kuhlmann Pim Leeuwenkamp Joost Stokhof Grafisch ontwerp Hoax Druk Libertas

.UNST is CO2-neutraal geproduceerd Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd zonder voorafgaande toestemming van de HKU.

.UNST N째 1 2012