EIΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η Παιδεία των όπλων, δηλαδή, η καλλιέργεια της ανθρώπινης συνειδήσεως ως προς την ηθική αλλά και την πρακτική συνιστώσα της κατοχής και χρήσεως των όπλων στην ανθρώπινη εθνική, κοινωνική και ατομική καθημερινότητα, αποτελεί σημαντικότατη παράμετρο του ανθρώπινου Πολιτισμού. Η διδασκαλία της Παιδείας των όπλων αποτελεί καθήκον κάθε ευνομούμενης Πολιτείας προς τους πολίτες της και η παράλειψη της διδασκαλίας αυτής συνιστά εγκληματική παράλειψη (σκοπούμενη ή μη) διότι όταν οι πολίτες αγνοούν το ηθικό αλλά και χρηστικό πλαίσιο της κατοχής των όπλων, τότε, παραμένουν αφοπλισμένοι έναντι των εγκληματιών (εσωτερικών και εξωτερικών) οι οποίοι προ αόπλων κυριαρχούν προάγοντας το ίδιο το έγκλημα. Μεταπολεμικώς και με την ύπουλη έγχυση του πασιφιστικού δηλητηρίου στις σύγχρονες κοινωνίες, οι εχθροί τους, προς ίδιον όφελος, κατάφεραν να ευνουχίσουν τη βούλησή τους για επιβίωση εκτοπίζοντας την αναγκαιότητα της Παιδείας των όπλων και εξαναγκάζοντάς τις να παραμένουν άοπλες και με ενοχικά σύνδρομα γι αυτά τα βασικά όργανα ελευθερίας! Έτσι, ολόκληρες εκστρατείες “εναντίον των όπλων” και υπέρ της, δήθεν, “ειρήνης” έχουν αντιπαραθέσει τον σύγχρονο πολίτη των δημοκρατικών κοινωνιών με το όπλο το οποίο επί αιώνες του είχε εξασφαλίσει την ελευθερία του! Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι εμφανές στον παγκόσμιο “χάρτη”! Είναι πρωταρχικό καθήκον του πολίτη, λοιπόν, η ανάπτυξη της Παιδείας των όπλων για τον εαυτό του και αυτό πρέπει να το επιδιώκει ακόμη και εναντίον των περί του αντιθέτου ανόμων “νόμων” και ύπουλων μεθοδεύσεων μιας διεφθαρμένης Πολιτείας η οποία δεν ενθαρρύνει την διδασκαλία της Παιδείας των όπλων στους πολίτες της. Η διδασκαλία της Παιδείας των όπλων αποτελεί καθήκον της Πολιτείας και του πολίτη αλλά δεν συνιστά και γενικεύσεις που καταλήγουν σε ψευτοδιλήμματα του τύπου «Υπέρ ή κατά της οπλοκατοχής;» Το δικαίωμα της οπλοκατοχής δεν είναι οίκοθεν νοούμενο για κάθε πολίτη αλλά μόνον για όσους εκ των πολιτών αποδεδειγμένα και κατόπιν συνειδησιακής και πρακτικής εκπαιδεύσεως πείθουν ότι το όπλο στα χέρια τους δεν συνιστά εθνικό και δημόσιο κίνδυνο. Για τον λόγο αυτό και οι έχοντες συνείδηση Παιδείας των όπλων δεν τοποθετούνται αναφανδόν υπέρ της «οπλοκατοχής» αλλά μόνον υπέρ της διδασκαλίας της Παιδείας των όπλων κατόπιν της ανθίσεως της οποίας μπορεί να εξαχθεί εξατομικευμένο συμπέρασμα περί της καταλληλότητος ενός εκάστου πεπαιδευμένου εάν και κατά πόσον δύναται να φέρει όπλο. Αντιθέτως προς την κρατούσα, στρεβλότατην, «αντίληψη» ότι, δήθεν, οι προοδευτικοί διανοούμενοι τάσσονται κατά των όπλων, πλείστοι όσοι διανοούμενοι τάσσονται υπέρ αυτών και της Παιδείας των όπλων, στην Ελλάδα δε ο παρ΄ ολίγον νομπελίστας λογοτέχνης Γεώργιος Δροσίνης εκίνησεν εκστρατεία διαφωτίσεως των, τότε, (1938) εκπαιδευτικών αρχών, για
την αναγκαιότητα της διδασκαλίας της Παιδείας των όπλων αλλά και της χρήσεώς τους στην δημόσια εκπαίδευση. Ο εθνοκεντρικός διανοούμενος Γεώργιος Δροσίνης, του οποίου τα έργα παιδαγώγησαν και παιδαγωγούν γενεές Ελλήνων, στο σύγγραμμά του «Η Σκοπευτική Άσκησις του Έθνους» εξισώνει την αξία της σωματικής εκγυμνάσεως προς την πνευματική και εισηγείται ως απαραίτητη την εκγύμναση των μαθητών στην χρήση των όπλων ως ακεραίωση της Παιδείας τους ως πολιτών. Το έργο του Γεωργίου Δροσίνη «Η Σκοπευτική Άσκησις του Έθνους» παραδίδεται, εν συνεχεία ακέραιο προς τα Μέλη των «Ελλήνων Κενταύρων» τα οποία διακονούν την αρχέγονη πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και τις, εν γένει, έφιππες πολεμικές τέχνες, προκειμένου να καταστούν κοινωνά του σκεπτικού του Γεωργίου Δροσίνη περί των όπλων, της Παιδείας τους αλλά και του επιβεβλημένου της εκπαιδεύσεως στην χρήση τους! Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων».
Ύμνος των προγόνων Εσείς, που πρωτοσπείρατε της λευτεριάς το σπόρο, λαχταρισμένο δώρο στη σκλαβωμένη γη, εσείς κι όταν ωρίμασαν τα στάχυα καρποφόρα, του θερισμού τήν ώρα μας γίνατε οδηγοί. Σαν ίσκιοι μεγαλόκορμοι κι απείραχτοι απ’ τα χρόνια σέρνετε εμάς τ’ αγγόνιαστο δρόμο της τιμής κι όπου πολέμου κράξιμο κι όπου της μάχης κρότοι, εσείς περνάτε πρώτοι κι ακολουθούμ’ εμείς. Στη μνήμη σας ανάβουμε χρυσά λιβανιστήρια, για σας τα νικητήρια τα χείλη μας υμνούν και πλέκοντας τα χέρια μας της δόξας τα στεφάνια, δική σας περηφάνεια, στους τάφους σας κρεμνούν. Γεώργιος Δροσίνης
Πίνακας Γ. Ροϊλού «Οι Ποιητές» (π.1919) ελαιογραφία σε καμβά 130 εκ. x 170 εκ, βρίσκεται στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» και απεικονίζει τους μεγάλους Έλληνες Ποιητές της γενιάς του 1880. Στα δεξιά της σύνθεσης απεικονίζεται ο Α. Προβελέγγιος να διαβάζει κάποιο ποίημά του, ενώ από τα αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται οι Γεώργιος Στρατήγης, Γεώργιος Δροσίνης, Ιωάννης Πολέμης, Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Σουρής και Αριστομένης Προβελέγγιος. Αυτός υπήεξε και ο πυρήνας της «Νέας Αθηναϊκής Σχολής» με Επικεφαλής τον εθνικό μας Ποιητή Κωστή Παλαμά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ Ο Γεώργιος Δροσίνης (9 Δεκεμβρίου 1859 - 3 Ιανουαρίου 1951) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή «Ιστοί Αράχνης» σηματοδότησε την εμφάνιση της «Νέας Αθηναϊκής Σχολής» ενώ το διήγημά του «Χρυσούλα» κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Η Εστία» το 1883. Βίος Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπάππος του ήταν ο Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως «ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων». Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία, χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο. Επίσης ανήκε στον κύκλο των ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά) που επιδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό τους λόγο και να καθιερώσουν την ρέουσα γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Η Εστία», το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του «Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων» που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ιδρυτής του «Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας» το 1922, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914-1920) και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926. Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε «Έπαυλη Αμαρυλλίδα». Έζησε εκεί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του την 3 Ιανουαρίου 1951. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου
Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997. Στο μουσείο αυτό υπάρχει μέσα ολόκληρο το έργο του Δροσίνη και το οποίο περιλαμβάνει: Τις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων του, Περιοδικά και λεξικά, προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και πλούσιο λαογραφικό υλικό. Στον 1ο όροφο βρίσκεται ή δανειστική βιβλιοθήκη και το τμήμα των ηλεκτρονικών υπολογιστών με ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Η αριστερή αίθουσα του 2ου ορόφου περιλαμβάνει: συλλογές βιβλίων παλιά αναγνωστικά, οικογενειακές φωτογραφίες και τις πρώτες εκδόσεις του «Ιστορικού Λεξικού της Νέας Ελληνικής» της Ακαδημίας των Αθηνών, το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών που απονεμήθηκε στον Δροσίνη, την ιδιόγραφη διαθήκη του και διάφορα άλλα προσωπικά αντικείμενά του. Η δεξιά αίθουσα του 2ου ορόφου περιλαμβάνει: Ολόκληρο το λογοτεχνικό έργο του καθώς φυλάσσονται μεταφρασμένα παραμύθια, παρτιτούρες με μελοποιημένα ποιήματα, παλιοί τόμοι των εικονογραφημένων περιοδικών «Η Εστία», της «Διαπλάσεως Των Παίδων», σχολικά βοηθήματα, η λαογραφική βιβλιοθήκη, «Το Ημερολόγιο Της Μεγάλης Ελλάδας», χειρόγραφα, επιστολές και άρθρα από ελληνικές και ξένες εφημερίδες, προσωπικά του είδη και το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής που του απονεμήθηκε για την πνευματική του προσφορά. Ο 3ος όροφος είναι ειδικά διαμορφωμένος για τις επισκέψεις μαθητών. Περιλαμβάνει αφιερώματα του ίδιου του λογοτέχνη και των ηρώων των ποιημάτων του όπως της «Αμαρυλλίδος», της «Αμυγδαλιάς» και του «Μπάρμπα-Δήμου», ένα παλιό γραμμόφωνο με δίσκους, λαογραφικό υλικό και αφίσες από πίνακες γνωστών ζωγράφων και οι οποίες τυπώθηκαν στην Λειψία για λογαριασμό του περιοδικού της «Εστίας». Τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της «Ακαδημίας Αθηνών», ενώ το 1947 προτάθηκε από το Ελληνικό Κράτος για το βραβείο Νόμπελ, σε αναγνώριση της αξίας του έργου του, το οποίο τελικά απονεμήθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ (André Gide). Έργο Ο Γ. Δροσίνης ασχολήθηκε εξίσου με την πεζογραφία και την ποίηση, αλλά σημαντικότερο θεωρείται το ποιητικό του έργο. Άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του το 1878 στην εφημερίδα «Ραμπαγάς», με το ψευδώνυμο «Αράχνη». Η χρονολογία εκδόσεως της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφανίσεως της «Νέας Αθηναϊκής Σχολής». Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του. Τα πεζογραφικά έργα του Δροσίνη εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας: Απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιεφέρετο
ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της «Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας») και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το κύριο γνώρισμα των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός χαρακτήρας. Παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν αυστηρότερες τείνουσες προς την καθαρεύουσα αφούη «ποιητική άδεια» στον πεζό λόγο δεν συγχωρεί αυθαίρετες εκτροπές που δεν συνεισφέρουν στην ακριβολογία., Εργογραφία Ποίηση: Ιστοί Αράχνης, 1880 Σταλακτίται, 1881 Ειδύλλια , 1884 Αμάραντα , 1890 Γαλήνη (1891-1902) , 1902 Φωτερά Σκοτάδια (1903-1914) , 1915 Κλειστά βλέφαρα (1914-1917) , 1918 Πύρινη Ρομφαία-Αλκυονίδες (1912-1921), 1921 Το μοιρολόι της όμορφης, 1927 Θα βραδιάζη (1915-1922), 1930 Είπε: (1912-1932), 1932 Φευγάτα Χελιδόνια (1911-1935), 1936 Σπίθες στη στάχτη, 1940 Λαμπες, 1947 Μυθιστορήματα: Αμαρυλλίς, 1886 Το βοτάνι της ζωής, 1901 Το βοτάνι της αγάπης, 1901 Έρση (μυθιστόρημα), 1922 Ειρήνη (μυθιστόρημα), 1945 Συλλογές διηγημάτων: Αγροτικαί επιστολαί, 1882 Διηγήματα και αναμνήσεις, 1886 Διηγήματα των αγρών και της πόλεως, 1904 Το ανθισμένο ξύλο-Τρεις εικόνες (διηγήματα), 1948 Παραμύθια: Παιδικά παραμύθια, 1889
Ελληνική Χαλιμά. Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού, 1921 και 1926 Άλλα έργα: Σκόρπια φύλλα της ζωής μου (αναμνήσεις) Παράδοξος γάμος (κωμωδία μονόπρακτη), 1878 Το μήλον (κωμωδία), 1884 Τρεις ημέραι εν Τήνω 1888 Αι μέλισσαι 1890 Αι όρνιθες 1895 Το ψάρευμα 1908 Συλλογαί φυσικής ιστορίας 1912 Οι τυφλοί 1924 Η σκοπευτική άσκησις του έθνους 1938 Ο κυνηγός 1948 Ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου 1958 Γεώργιος Νάζος 1966 Επιστολαί του Νικολάου Γύζη 1969 Ο Μπαρμπα-Δήμος 1974 Θαλασσινα τραγουδια 1884 Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκδόσεις «Δωρική» 1972
Γεώργιος Δροσίνης