ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Στο μεγάλο πνευματικό «γεφύρι» μεταξύ Ευρώπης και Ασίας
Βαρώνο Giulio Cesare Andrea Evola Ο Πονήσας VIII 2020
ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ Το πρώτο μέρος αυτού του πονήματος αναφέρεται γενικώς στον διαλογισμό, ενώ το δεύτερο μέρος του εξειδικεύεται λακωνικά στην εφαρμογή του διαλογισμού στην Τοξοβολία. Μελετήστε καλά και κατανοήστε σε βάθος το πρώτο μέρος πριν μπείτε στο δεύτερο. Όπως είναι ευνόητο, η λακωνικότητα υπαγορεύεται από το ότι οι βασικές αρχές του διαλογισμού εφαρμόζονται και στην Τοξοβολία, κατά περίπτωση, αναλόγως του εκάστοτε προπονητικού προγράμματος.
ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ Ορισμός
Δ ι α λ ο γ ι σ μ ό ς είναι μία πνευματική κατάσταση έντονης νοητικής συγκεντρώσεως, απαλλαγμένη από κάθε εξωτερικό περισπαστικό ερέθισμα, ώστε ο διαλογιζόμενος να επαυξάνει την συνειδητότητά του χωρίς την σύμπραξη αισθητηρίων οργάνων, επιτυγχάνοντας γνώση μέσω ψυχοσωματικής χαλαρώσεως. Αποτελέσματα του διαλογισμού επί του διαλογιζομένου
Η άσκηση σωστής τεχνικής του διαλογισμού επιφέρει τα ακόλουθα αποτελέσματα στον διαλογιζόμενο: α. Ελαχιστοποίηση του μεταβολικού επιπέδου και του αναπνευστικού ρυθμού, με την επίτευξη γενικής ηρεμίας και χαλαρότητος β. Ελαχιστοποίηση του καρδιακού παλμού και της αρτηριακής πιέσεως, όπου η καρδιά περιορίζει την ένταση της λειτουργίας της επειδή αυξάνεται η προμήθεια στον οργανισμό, οξυγόνου. γ. Επίτευξη «ενδοστροφής» και «ενδοεμβαθύνσεως» προς τον εαυτό μας με αντίστοιχην απομάκρυνση από την κοσμική «οπισθέλκουσα». δ. Αποενοχοποίηση από εξωτερικά ενοχικά ερεθίσματα τα οποία καταδικάζονται σε άγνοια από τον διαλογιζόμενο με αποτέλεσμα την αποφόρτισή του από δυνάμεις που παρεμποδίζουν την ανέλιξη της συγκεντρώσεώς του. ε. Απόλαυση ευεξίας «κατά» την διάρκεια και «μετά».
στ. Μείωση της χρονολογικής αλλά και βιολογικής ηλικίας, με ό,τι αυτό, αγαθό και ωφέλιμο, συνεπάγεται. Επιπλέον των ως άνω, ο διαλογισμός έχει, πειραματικώς, αποδειχθεί [Perceptual and Motor Skills 62,1986, σ.732-738] ότι αναπτύσει το I.Q., ενώ αναπτύσσει και την δημιουργικότητα [Journal of Creative Behavior 13, 1979, σ. 169-190]. Ο διαλογισμός ως ατραπός
Aφιλοσόφητος και προπετής ο σύγχρονος κοινωνάνθρωπος αναρωτιέται συχνά αν θα προλάβει να δει καλύτερες ...ημέρες χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τι είναι, πράγματι, το "καλό", αν θα προλάβει να απολαύσει περισσότερα και ...φθαρτότερα υλικά αγαθά χωρίς να μπορεί να διακρίνει τι είναι, πράγματι, "αγαθό", χωρίς να εννοεί, καν, το ρήμα "βλέπω" και, πολύ περισσότερο, το ρήμα "ζω"! Αυτό το ατελέστατο ον το οποίο δεν αντελήφθη ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες και οι νεκροφόρες δεν διαθέτουν ...κοτσαδόρο για να ρυμουλκούν ...αυθαίρετα, αυτό το ανθρωπόσχημο κενό, αλαλάζον, κύμβαλο που δεν εννόησε ότι τα χρήματα είναι στρογγυλά για να κυλάνε και χάρτινα για να τα παίρνει ο αέρας, δεν χρειάστηκε καμία βάσκανο "μοίρα" για να γεννιέται νεκρός και να ζει πεθαμένος, αλλά του ήταν αρκετός ο ίδιος ο ατελής εαυτός του ώστε να περιφρονήσει νου και διαλογισμό, να γκρεμίσει την ατομική του συνείδηση και να παραδοθεί στον δαίμονα του θανάτου, του ίδιου του εξολοθρευτή του (antaka) ενώ, ακόμη, αναπνέει! Πως, όμως, αναστρέφεται η αρνητικότητα των παραπάνω πασιφανέστατων διαπιστώσεων και πως ο Άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί την πνευματική του ευθεία,
απελεύθερος δογματικών δεσμών; Ποια θα ήταν η ασφαλέστερη ατραπός που θα τον οδηγούσε μακράν του σκότους του σπηλαίου προς το φ ω ς της ε π ι γ ν ώ σ ε ω ς η οποία αποτελεί το θεμέλιο της ορθής εκτιμήσεως και διαχειρίσεως τόσον του εσωτερικού όσον και του εξωτερικού κόσμου μας; Η ατραπός αυτή έχει ένα και μόνον όνομα: Δ ι α λ ο γ ι σ μ ο ς! Αλλά, πως αναλύεται ο διαλογισμός; Ο διαλογισμός «μεταφράζεται» σε «συνειδητή προσοχή» κατά την οποία η εστίαση του «πνευματικού βλέμματος» δεν περισπάται και δεν νοθεύεται από, έξωθεν, εμβόλιμους παράγοντες ή αλλοιωτικά στοιχεία, αποτελώντας ένα «ακόνι» επί του οποίου «ακονίζεται» ο νους. Αυτή η «συνειδητή προσοχή» σε αιχμαλωτίζει στην αλήθεια της «εδώ και τώρα» πραγματικότητος αποκλείοντας κάθε έκπτωσή σου προς την όποιαν επιθυμία ή αυταπάτη ωθώντας σε στον μονόδρομο της υπαρξιακής ελευθερίας. Η «συνειδητή προσοχή» αποτελεί το κλειδί της ε π ι γ ν ώ σ ε ω ς και καλύπτει την αλήθεια τόσο του εσωτερικού όσο και εξωτερικού κόσμου μας υποστηρίζοντάς μας να παρατηρούμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει την συγκεκριμένη στιγμή και όχι εκείνο που θα θέλαμε να συμβαίνει ή που νομίζουμε ότι συμβαίνει. Και η «συνειδητή προσοχή» δεν είναι παρά ένας φιλόξενος νάρθηκας του νου ώστε αυτός να μην χοροπηδά από το ένα σημείο στο άλλο «ζωγραφίζοντας» αυθαίρετες εικόνες και συμπεράσματα, παγιδευόμενος στη «φάκα» της πλάνης. Διότι η «συνειδητή προσοχή» παραμερίζει την αυθαιρεσία της επικίνδυνης φαντασίας και την αποκαθιστά με την αληθινή εμπειρία της απτής πραγματικότητος.
Αυτή η προστασία μας από τον όλεθρο της πνευματικής πλάνης και τις παρανοήσεις, είναι και η μεγαλύτερη προσφορά της «συνειδητής προσοχής» προς την οποία πρέπει να προσβλέπουμε. Η «συνειδητή προσοχή» είναι ο διαλογισμός και στη γλώσσα Pali ο διαλογισμός εκφράζεται με την λέξη bhāvanā η οποία σημαίνει «ανάπτυξη» και «εξέλιξη» βεβαίως και υπό την έννοια της πνευματικής! Στα βουδδιστικά κείμενα εντοπίζουμε δύο αντίστοιχα επίπεδα αναπτύξεως, το επίπεδο της αναπτύξεως της ηρεμίας (samatha-bhāvanā) δηλαδή, «συγκέντρωση» ή «διαρκής γαλήνη» (samādhi) και το επίπεδο αναπτύξεως της διορατικότητος (vipassanā-bhāvanā) η οποία αποτελεί την βάση για την κατάκτηση της τελείας γνώσεως. Η ανάπτυξη, δε, της διορατικότητος υποστηρίζει την ανθρώπινη προσπάθεια να απαλλαγεί από τα πέντε εμπόδια που δυσκολεύουν την αφύπνιση του ατόμου: (α) την επιθυμία, (β) την κακοβουλία, (γ) την οκνηρία, (δ) την αγωνία και (ε) την αμφιταλάντευση. Έτσι, η ανάπτυξη της διορατικότητος άγει επιτυχώς στην κατάκτηση της τελείας γνώσεως, στην «σοφία» (paññā). Ο διαλογισμός επιβραδύνει καθησυχαστικά την υπερκινητικότητα του νου και ανοίγει μέσα του έναν ευρύ χώρο μέσα στον οποίο να μπορεί να αναθεωρεί σκέψεις και συναισθήματα καθώς εμφανίζονται κι εξαφανίζονται, διατηρώντας μόνον όσα ανταποκρίνονται στην αληθή πραγματικότητα. Κυρίως, να μπορεί να ιεραρχεί τις αλήθειες που συνθέτουν την πραγματικότητα αναλόγως των κρισίμων αναγκών του ατόμου. Ας φαντασθούμε τον εαυτό μας να θαυμάζει το περιεχόμενο μιας φαντασμαγορικής βιτρίνας με κοσμήματα και, ξάφνου, πίσω από την πλάτη μας μιαν απροσδιόριστη σκιά που μπορεί να σημαίνει ο,τιδήποτε…; Tι θα μας απασχολήσει περισσότερο εκείνη την στιγμή της αληθινής
πραγματικότητος, τα κοσμήματα ή η σκιά μέχρι να αποσαφηνίσουμε «τι» μπορεί να αντιπροσωπεύει;… Με τον διαλογισμό, με την «συνειδητή προσοχή» ιεραρχούμε σωστά τις προτεραιότητες της ζωής μας και όχι μόνον, γινόμαστε ευστοχότεροι στη λήψη αποφάσεων και στην επίτευξη αποτελεσματικών χειρισμών, οδηγούμε ασφαλέστερα το όχημά μας, ιππεύουμε ασφαλέστερα και τοξεύουμε ευστοχότερα, κοινωνούμε, ως μέλη μιας κοινωνίας βέλτιστα με τους συν-κοινωνούς μας Συνανθρώπους αφού έχουμε μιαν καθαρότερην «εικόνα» του εαυτού μας και του κόσμου. Και αυτή η καθαρότερη «εικόνα» μας βοηθά να αναθεωρούμε ακόμη και τις προκαταλήψεις μας οι οποίες μπορεί να μας ωθούν σε άδικες κρίσεις κάνοντάς μας να απεχθανόμαστε εκείνο που θα άξιζε να ενστερνισθούμε, ενισχύοντας την συνειδητότητά μας. Η όλη διαδικασία του διαλογισμού ενδυναμώνει την μνήμη, διευρύνει τα όρια της διαισθήσεως και αναπτύσσει την οξυδέρκεια και αν ορίσουμε τον διαλογισμό ως κανόνα της ζωής μας, σπουδάζοντας συστηματικώς τα τέσσερα βασικά στοιχεία της «συνειδητής προσοχής», το σώμα μας, τα συναισθήματά μας, το νου μας και την ψυχική κατάστασή μας, θα καταφέρουμε, κατά τον Βουδδισμό, να αποκτήσουμε την γνώση ενός arahatto (Pali) δηλαδή, ενός αξίου πεφωτισμένου ο οποίος έχει σπάσει όλα τα δεσμά πετυχαίνοντας την πλήρη αφύπνισή του. Η δυτική «πατρότητα» του διαλογισμού
Ο διαλογισμός ως αυτοτελής έννοια ξεκινά από την Ανατολή και παραμένει ως βασικό πολιτιστικό της στοιχείο μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνος όταν, πρώτος, ο μεγάλος φιλόσοφος και εσωτεριστής Βαρώνος Giulio Cesare Andrea Evola τον ανασύρει από την Ανατολή και τον κάνει γνωστό στην Δύση με κείμενά του δημοσιευμένα από το
1927 έως το 1959 τα οποία είχαν ως αντικείμενό τους τον διαλογισμό επί της αλληγορίας του ύψους των ορέων εν σχέσει με το προσδοκώμενο ύψος της ανθρωπίνης υπάρξεως. Με την βαθύτατη συνείδηση της βουδδιστικής του Παιδείας, ο Βαρώνος Giulio Cesare Andrea Evola κατάφερε να αποσυμβολίσει σε εκείνα τα, πρωτοπόρα για την Δύση, κείμενά του τον διαλογισμό και να τον μεταστοιχειώσει από πνευματική κατάσταση σε γραπτό λόγο που πρωτοδημοσιεύθηκε σε διάφορα περιοδικά της εποχής καταλήγοντας σε μία συγκεντρωτικήν έκδοση με τίτλο «Διαλογισμοί επί των κορυφών» η οποία κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες και γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος στα Ελληνικά. Ο Βαρώνος Giulio Cesare Andrea Evola διαλογίσθηκε επί των κορυφών των ορέων ως αποκορύφωση του ανύσματος της ίδιας της ανθρώπινης ζωής ως ευκαιρίας αρετής και καθάρσεως! Γι αυτόν τον σημαντικό φιλόσοφο και εσωτεριστή η ανάβαση προς τις κορυφές ταυτίζεται με την ανάβαση της ίδιας της ζωής, επανασυνδέοντας τον Άνθρωπο με την αληθή φύση του η οποία ορίζεται ως η οξυγονωμένη κορυφή των ορέων, συχνά, υπερκείμενη ακόμη και νεφώσεων. Και η κατάργηση, ακόμη και της ορογραφικότητος των νεφών, όπως την ορίζει η μετεωρολογική επιστήμη, συνιστά την υπέρβαση του Εβολιανού διαλογισμού ο οποίος οροθετεί τον πνευματικό βορρά και επισημαίνει το ανώτατο επίπεδο πνευατικής υψομετρικής καμπύλης Χαρακτηριστικό υπόβαθρο του διαλογισμού του επί του ύψους των ορέων και της σχέσεώς του με την ανύψωση της ανθρώπινης συνειδητότητος, η παρακαταθήκη του η οποία ακολουθεί:
«Μέσα από αυτές τις παραδόσεις, με την εσωτερική τους σημασία παρά με την εξωτερική μυθολογική τους έκφραση, φτάνουμε στο υψηλότερο σημείο της ομάδας των μύθων αυτών που αφορούν τη θεϊκή υπόσταση του όρους, η οποία ηχεί ως μία ηχώ αυτών των μακρινών πραγματικοτήτων. Θρόνος της αφύπνισης, του ηρωισμού, και σε μερικές περιπτώσεις ενός μεταμορφωτικού ηρωικού θανάτου. Ένα μέρος ενθουσιασμού όπου οδηγεί σε υπερβατικές καταστάσεις. Ένα μέρος αγνού ασκητισμού και θριάμβου των ηλιακών δυνάμεων, οι οποίες αντιτίθενται στις δυνάμεις που παραλύουν και υποβιβάζουν τη ζωή. Αυτά φαίνεται να συνοψίζουν την ιδέα των αρχαίων για τον συμβολισμό τους όρους. Αυτή η αντίληψη αναδύεται μέσα σε έναν κύκλο θρύλων και μύθων που περιτριγυρίζονται από πολλά χαρακτηριστικά, όπου μερικά μόνο περιγράψαμε νωρίτερα. »Φυσικά δεν προτείνω να ενστερνιστούμε αναχρονιστικά τις αναμνήσεις των μύθων. Πίσω από το μύθο και το σύμβολο υπάρχει ένα πνεύμα που μπορεί να έρθει στο προσκήνιο και πάλι και να εκφραστεί με νέους τρόπους και δράσεις. Αυτό είναι που πραγματικά μετράει. »Η καλύτερη ευχή που μπορώ να κάνω για τις νέες γενεές είναι να μην αποτελέσει η ορειβασία την βεβήλωση των βουνών. Επιπλέον, ειλικρινά ελπίζω πως όλες αυτές οι βαθιές αισθήσεις που υπάρχουν στις ρίζες των διαφόρων μύθων γύρω από το όρος θα αφυπνιστούν και θα έρθουν να φωτίσουν μέσα από τη δράση αυτούς οι οποίοι σήμερα έχουν οδηγηθεί σε ένα μπερδεμένο μονοπάτι από το ένστικτο που τους οδηγεί στο να ξεπεράσουν τα όρια, τα οποία κληρονόμησαν στην καθημερινή εμπορική και μηχανική ζωή των πεδιάδων. Να σκαρφαλώσουν, να οδηγηθούν σε κορυφές και στις πλαγιές που περιβάλλονται από τον ουρανό και από την άβυσσο, οδηγούμενοι προς παγωμένες και φωτεινές κορυφές.»
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η σκύλευση του πνεύματος αλλά και της επιστήμης από απάνθρωπα κέντρα παγκοσμιοποιητικής εξουσιαστικότητος κατέφερε πλήγμα και στον δυτικό, Εβολιανό, διαλογισμό τον οποίο επεχείρησε να εντάξει στα γνωστά κέντρα τοκογλυφικών επιδιώξεων, μετατρέποντάς τον σε «εμπόρευμα» με κατασκευασμένους «πάτρωνες», όλους οψίμους και πάντως μετά τον μεγάλο Βαρώνο Giulio Cesare Andrea Evola! Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο διαλογισμός στη Δύση ταυτίζεται με την πατρότητα του μεγάλου Ιταλού φιλοσόφου και εσωτεριστή προς τον οποίο η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος ολόκληρος οφείλει πλείστα όσα! Κάποτε ο Βαρώνος Giulio Cesare Andrea Evola ευχήθηκε: «Η καλύτερη ευχή που μπορώ να κάνω για τις νέες γενεές είναι να μην αποτελέσει η ορειβασία την βεβήλωση των βουνών. Επιπλέον, ειλικρινά ελπίζω πως όλες αυτές οι βαθιές αισθήσεις που υπάρχουν στις ρίζες των διαφόρων μύθων γύρω από το όρος θα αφυπνιστούν και θα έρθουν να φωτίσουν μέσα από τη δράση αυτούς οι οποίοι σήμερα έχουν οδηγηθεί σε ένα μπερδεμένο μονοπάτι από το ένστικτο που τους οδηγεί στο να ξεπεράσουν τα όρια, τα οποία κληρονόμησαν στην καθημερινή εμπορική και μηχανική ζωή των πεδιάδων. Να σκαρφαλώσουν, να οδηγηθούν σε κορυφές και στις πλαγιές που περιβάλλονται από τον ουρανό και από την άβυσσο, οδηγούμενοι προς παγωμένες και φωτεινές κορυφές.» Σήμερα, οι «Έλληνες Κένταυροι» ευχόμεθα: «Είθε, ο Άνθρωπος να αναρριχάται προς τις κορυφές μιας συνειδητότητος η οποία θα του επιτρέπει την αέναην απόλαυση μιας πνευματικής ευημερίας ζωτικής για την ολοένα και βαθύτερη θεμελίωση ενός πολιτισμούκοσμήματος για ολόκληρο τον πλανήτη μας».
Ο διαλογισμός στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων»
Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» όπου καλλιεργείται η ανιδιοτελής και αφιλοκερδής διδασκαλία της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, απετέλεσε βασική ιδρυτική επιλογή η ατραπός του διαλογισμού προκειμένου να θεμελιωθεί το φιλοσοφικό της υπόβαθρο που είναι απαραίτητο για κάθε πολεμική τέχνη αλλά και για κάθε μαχητή της ζωής. Και εντός του καθόλου συμβουλευτικού πλαισίου, η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» συνιστά τον διαλογισμό ως βασικό άξονα υπαρξιακής ανελίξεως των μαθητών της αλλά και αναδείξεως του εφιπποτοξοτικού αντικειμένου. Διαλογισμός και θρησκεία
Ο διαλογισμός αποτελεί μια «βιολογική» τεχνική ουδεμία σχέση και εξάρτηση έχουσα «με» και «από» θρησκείες και δόγματα! Εντάσσεται στην χορεία της υπαρξιακής ανελίξεως του ατόμου ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητος, θρησκεύματος και όσες θρησκείες δηλώνουν εχθρικές προς τον διαλογισμό επιβεβαιώνουν την αντίθεσή τους προς την ουσιαστικήν τελείωση του Ανθρώπου. Προϋποθέσεις του διαλογισμού
Ο διαλογισμός εξελίσσεται μέσα σε ένα πλαίσιο δύο βασικών προϋποθέσεων, άνευ των οποίων παραμένει ατελέσφορος. Η πρώτη εξ αυτών των βασικών προϋποθέσεων είναι η αδιατάρακτη επικέντρωση της προσοχής του διαλογιζομένου στο διαλογιστικό του αντικείμενο
Η δεύτερη βασική προϋπόθεση είναι ο διαχωρισμός της προσοχής προς δύο, ταυτοχρόνως, κατευθύνσεις με το ένα σκέλος προ το υπό παρατήρηση, εσωτερικό ή εξωτερικό, αντικείμενο και το δεύτερο σκέλος προς τον παρατηρούντα εαυτό του διαλογιζομένου. Αυτός ο διαχωρισμός της προσοχής ο οποίος δεν σημαίνει καθόλου την «διαταραχή» της, αντιθέτως, τεκμηριώνει την συνειδητότητα της παρατηρήσεως με επικεντρωμένη την προσοχή τόσο επί του αντικειμένου όσον και επί του εαυτού μας. Οι μεταπολεμικές εκφυλιστικές «διαστάσεις» του διαλογισμού από τους εμπορικοποιητές του τον θέλουν ένα «προϊόν» διακινούμενο μέσα σε ένα ευπώλητο περιτύλιγμα …ευπέπτων περιβαλλόντων όπου ανάμεσα σε ευφάνταστους ανθοδιακόσμους και ουδέτερες χαλαρωτικές μουσικές ο αλαφιασμένος κοινωνάνθρωπος θα νιώσει ότι χαλαρώνει παραδιδόμενος ευκολότερα στους εξουσιαστές του. Όχι! Ο διαλογισμός δεν έχει να κάνει σε τίποτε με αυτή την κακόγουστη σκηνοθεσία των συγχρόνων εμπόρων του, παραμένοντας μια βαθύτατα μυστικιστική διαδικασία, απολύτως εξατομικευμένη προς απόκτηση συνειδητότητος η οποία άγει στην ορθή παρατήρηση του κόσμου (εσωτερικού και εξωτερικού) και ανελικτική ανακατεύθυνση του Ανθρώπου! Μια διαδικασία μακράν οιασδήποτε «συναλλαγής» (οικονομικής ή άλλης) και, όπως ο Τεγκρισμός ή «σαμανισμός» κατά τους ασχέτους, αφιλοκερδώς προσφερόμενο δώρημα της ζωής και του ανθρώπινου πολιτισμού. Κι έτσι, ο διαλογιζόμενος χωρίς εξαρτήσεις αντιπαροχών, θρησκευτικών ή άλλων δεσμών, εισέρχεται αυτοβούλως και οικειοθελώς σε μία κατάσταση αυξημένης εγρηγόρσεως και εστιασμένης προσοχής έχοντας προηγουμένως επιτύχει την εσωτερική «σιγή», τουτέστιν, την αποφυγή οχληρών περισπασμών και διαταραχών συγκεντρώσεως.
Αναπνοή Βασική κλείδα επιτεύξεως ενός ορθού διαλογισμού είναι η αναπνοή ως βιολογική φυσική λειτουργία του διαλογιζομένου! Η σημαντικότητα της αναπνοής στον διαλογισμό εντοπίζεται σε δέκα περιπτώσεις αξιοπρόσεκτης συσχετίσεως: α. Η αναπνοή είναι η διασύνδεσή μας με όλους τους έμβιους οργανισμούς οι οποίοι μας περιβάλλουν και αυτή η διασύνδεση ορίζει και την σχέση μας με τον έμβιο κόσμο προς «μέρος» του οποίου εστιάζεται το διαλογιστικό μας επίκεντρο. β. Η αναπνοή συνιστά αυτοματική διαδικασία αφισταμένη του οιουδήποτε ελέγχου του φορέωςπλάσματος και τονίζει την ανεξαρτησία των βασικών λειτουργιών της ζωής μακράν της βουλήσεως του ατόμου, όπως των εγκεφαλικών λειτουργιών ή της κυκλοφορίας του αίματος. Η παρατήρηση της αναπνοής υπογραμμίζει την τελεσφόρηση του ανεξελέγκτου επί των ουσιωδών και, βεβαίως, στην περίπτωση του διαλογισμού επί του οποίου η άσκηση κάθε ελέγχου και περιορισμού αλλοιώνει το αποτέλεσμα. γ. Η αναπνοή είναι κάτι που συμβαίνει αδιακόπως κατά την διάρκεια της ζωής του φορέως-πλάσματος, ανεξαρτήτως φυσικής καταστάσεως και λειτουργίας των αισθήσεων. Έτσι, συνοδεύει και κάθε διαλογιστικό εγχείρημα ως παγία «επωδός» του! δ. Η αναπνοή, αν και ζωτικότατη λειτουργία, είναι δ ώ ρ η μ α μη εξαγοραζόμενο όπως ακριβώς και ο διαλογισμός! Η σχέση αυτή είναι αξιοπρόσεκτη και καθοριστική για την κατανόηση της σημαντικότητος των δ ω ρ η μ ά τ ω ν στο ανθρώπινο «ευ ζειν»!
ε. Η αναπνοή αποτελείται από την φάση της εισπνοής, την φάση της εκπνοής και δύο παύσεις μεταξύ εισπνοήςεκπνοής και εκπνοής-εισπνοής (η παύση μεταξύ της εκπνοής και της επόμενης εισπνοής είναι μεγαλύτερη, ενώ η παύση μεταξύ της εισπνοής και της εκπνοής είναι σχεδόν αμελητέα). Οι φάσεις της εισπνοής και της εκπνοής παρομοιάζεται συχνά ως η κίνηση της ζωής και του σύμπαντος. Η διαστολή και η συστολή του σύμπαντος είναι πολύ πιθανό να αποτελούν απλώς την ίδια κίνηση σε μεγαλύτερη κλίμακα. στ. Η αναπνοή είναι άμορφη και δεν έχει σχήμα, δεν έχει υλικήν υπόσταση κι όμως υπάρχει ως διαδικασία.. Ο διαλογισμός, παραλλήλως, δεν έχει και αυτός μορφή ή σχήμα αλλά υπάρχει, επίσης, ως διαδικασία. ζ. Κατά την διάρκεια του διαλογισμού, ο διαλογιζόμενος μπορεί να προσπερνά τα πάντα πλην της αναπνοής της οποίας την αίσθηση, διαρκώς, έχει. Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει την αναπνοή να γειτνιάζει ακόμη περισσότερο προς την φύση της επιγνώσεως, η οποία είναι πάντα παρούσα σε οτιδήποτε κάνει το σώμα και ο νους. η. Η εναλλαγή των φάσεων της αναπνοής αναδεικνύει το χαρακτηριστικό της περιοδικότητας που διέπει τον κόσμο: Κάτι δημιουργείται (εισπνοή), φτάνει σε ένα σημείο μέγιστης ανάπτυξης (παύση πριν την εκπνοή), ακολουθεί η φθορά (εκπνοή) και, τέλος, ανασυντάσσεται πριν αρχίσει τον επόμενο κύκλο (παύση πριν τη νέα εισπνοή. Και ο διαλογισμός με την δική του περιοδικότητα παραπέμπει σε επαναλαμβανόμενους κύκλους ανελίξεως του διαλογιζομένου ως στοιχείου του κόσμου. θ. Η αναπνοή είναι ο τροφοδότης του νου, άμεσα συνδεδεμένη με τη λειτουργία του. Στην περίπτωση μιας γρήγορης εναλλαγής σκέψεων, η αναπνοή καταγράφεται
ως γρήγορη και ρηχή, ενώ, όταν οι σκέψεις καταγράφονται κατά μεγαλύτερα διαστήματα η αναπνοή καταγράφεται αργή και βαθειά. Οι διαφορές αυτές επισημαίνουν την «ποιότητα» της αναπνοής και αναλόγως την επιδιώκουμε στον διαλογισμό την ποιότητα του οποίου ρυθμίζει κατ΄ ευθείαν αναλογία. ι. Με τον όρο Ānāpānasati, που σημαίνει την αναπνοή (εισπνοή-εκπνοή), o Bούδδας χρησιμοποίησε για να καθορίσει τον ίδιο τον διαλογισμό «σφραγίζοντάς» τον με την αυτοματικήν, αυτή, φυσική διαδικασία. Στα σανσκριτικά "Ānāpānasati" σημαίνει "εισπνοή (Ānā), εκπνοή (pāna) και επίγνωση -ή προσοχή ή υπενθύμιση- (sati)". Η αναπνοή λοιπόν, ορίστηκε από τον ίδιο τον Βούδδα, ως η λειτουργία του σώματος με τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την ατραπό του διαλογισμού στο εγχείρημα της μορφώσεως ορθής εικόνος του κόσμου και του εαυτού μας.
Το, ισχύον, ανόητο "εκπαιδευτικό σύστημα" ταλαιπωρεί τους μαθητές με έναν όγκο -κατά κανόνα- άχρηστων "γνώσεων" παραλείποντας την διδασκαλία των ουσιωδεστέρων, ανάμεσα στα οποία κυρίαρχη είναι η
Αναπνοή και η σωστή διαδικασία της. Η Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "EΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ " επιμένει για τα Μέλη της στην αναγκαιότητα της εκμαθήσεως της σωστής Αναπνοής, για ευνόητους λόγους!
Αναπνευστικό Σύστημα και περιβάλλων Θώραξ.
Οι σύγχρονες τεχνοκρατικές Κοινωνίες εκπαιδεύουν τα μέλη τους τέλεια στην χρήση της τεχνολογίας, στην χρήση «πλήκτρων» που κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, αλλά…, …αλλά δεν μαθαίνουν τον Άνθρωπο πώς να …αναπνέει! Ίσως αυτό να ακούγεται ως παράδοξο και είναι βέβαιο ότι ουδέποτε απησχόλησε τους «πολλούς» που αποφυσικοποιούνται μέρα τη μέρα, αλλά για όλους εμάς που επιμένουμε να σεβόμαστε τον φυσικό τρόπο ζωής η Αναπνοή είναι η πλέον βασική παράμετρος βίου!
1. Οδός τροφικής καταπόσεως. 2. Αναπνευστική οδός. 3.Τραχεία. 4. Πύλη Πνεύμονος: ερυθρό-φλέβες/κυανούν-πνευμονική αρτηρία ΤΟ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Σε όλες τις Πολεμικές Τέχνες ο παράγων Αναπνοή αποτελεί την αφετηρία και την ολοκλήρωση μιάς προσπαθείας. Ποτέ δεν ασκούμεθα και ποτέ δεν πολεμάμε με πάσχουσα Αναπνοή και έχουμε πάντα υπ’ όψη μας την εξίσωση: Σωστή Αναπνοή =>Σωστή Εκγύμναση => Νίκη !
Όταν, λοιπόν στα σχολεία μας μαθαίνουν έναν σωρό άχρηστων γνώσεων και δεν μας μαθαίνουν πώς να αναπνέουμε, τότε, έστω και αργά, είναι απαραίτητο να αναπληρώσουμε αυτό το σοβαρότατο κενό αποτρέποντας
απρόβλεπτες επιπτώσεις υγείας. Τι είναι , όμως «Αναπνοή»; Αναπνοή είναι η ζωϊκή (και …ζωτική) λειτουργία με την οποία οι ζώντες οργανισμοί προσλαμβάνουν οξυγόνο και αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακος. Αν λάβουμε υπ' όψη ότι ένας φυσιολογικός Άνθρωπος πρέπει να αναπνέει πλήρως 10-12 φορές ανά λεπτό, εν τούτοις, οι περισσότεροι το καταφέρνουν μόνον όταν είναι απολύτως ξεκούραστοι, ενώ, μόλις υποβληθούν στην παραμικρή κόπωση η ταχύτητα των αναπνοών τους αυξάνεται υπερμέτρως χωρίς όμως να αυξάνεται και το "βάθος" εισπνοής ενώ η εκπνοή τους καθίσταται ατελέστερη και ανεπαρκής! Κατόπιν αυτού παρατηρείται σε τούτους, τους ατελώς εκπνέοντες, πνευστίαση και ραγδαία εξάντληση των φυσικών δυνάμεών τους, ενώ, όσοι "εξησκημένοι" καταφέρνουν να εισπνέουν "βαθύτερα" επιτυγχάνουν και εξοικονόμηση των δυνάμεών τους, με ευνόητα πλεονεκτήματα! Έτσι, η πρώτη προϋπόθεση μιας τελείας αναπνοής είναι η ευκινησία της θωρακικής κοιλότητος (Θώραξ) από την οποία -κυρίως- εξαρτάται η ζωηρή και απρόσκοπτη λειτουργία των πνευμόνων η οποία συνεπάγεται την ισχυρότερη και αφθονότερη εισαγωγή αέρος (=οξυγόνου) σε αυτούς με συνέχεια την οξυγόνωση ολοκλήρου του σώματος. Μιλώντας για "ευκινησία θωρακικής κοιλότητος" δεν αναφερόμεθα απλώς στην ευκινησία των πλευρών, αλλά και εκείνη των σπονδύλων στους οποίους οι πλευρές είναι προσαρθρωμένες. Ας μελετήσουμε προσεκτικά τα σχήματα που ακολουθούν με τις κινήσεις της θωρακικής κοιλότητος κατά την εισπνοή και κατά την εκπνοή προς εξαγωγή ουσιωδών συμπερασμάτων κι ας κρατήσουμε στο νου μας αυτές τις εικόνες κατά την διάρκεια του διαλογισμού μας.
Οι κινήσεις της θωρακικής κοιλότητος κατά την εισπνοή.
Οι κινήσεις της θωρακικής κοιλότητος κατά την εκπνοή.
H ορατή διαφορά θωρακικής ευκινησίας και περιεκτικότητος, σε έναν, μέσο, αρμονικό θώρακα.
Κατά την εισπνοή, η ελαφρά έκταση της κεφαλής και του κορμού προς τα πίσω με την παράλληλη μέγιστη δυνατή διεύρυνση του θώρακος, ελαττώνει στο μέγιστο βαθμό την ενδοθωρακική ατμοσφαιρική πίεση και διευκολύνει την εισροή φλεβικού αίματος στην καρδιά. Κατά την εκπνοή, αυξάνεται και πάλι η ενδοθωρακική ατμοσφαιρική πίεση με αποτέλεσμα να υποβοηθείται η ισχυρή συστολή της καρδιάς η οποία υποχρεώνεται να ξαναστέλνει το πλήρες ανθρακικού οξέος (και άλλων βλαβερών ουσιών) αίμα στους πνεύμονες προκειμένου να οξυγονωθεί. Έτσι, η βαθειά εισπνοή και η πλήρης εκπνοή αποτελούν πραγματική ανακούφιση του καρδιακού έργου διότι απομακρύνουν τον κίνδυνο πνευστιάσεως, υπογραμμίζοντας την μεγάλη αξία των αναπνευστικών ασκήσεων ως προς την επαναφορά του οργανισμού στην φυσιολογική του κατάσταση. Η ευκινησία των αρθρώσεων της θωρακικής κοιλότητος βελτιώνεται κατά τον ίδιο τρόπο όπως και η ευκινησία των λοιπών αρθρώσεων, δηλαδή, με την ενεργοποίηση των μυών που τις κινούν κατά τρόπον ώστε να φθάνουν στον
μέγιστο βαθμό της συστολής και διατάσεώς τους (πλήρης διαδρομή). μια τέτοια ευκινησία παρέχεται στους μυς με την όσο το δυνατόν βαθύτερη εισπνοή και πληρέστερη εκπνοή, κινήσεις που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική έκταση του θωρακικού τμήματος της σπονδυλικής στήλης. μια τέτοια εξάσκηση των αναπνευστικών μυών καθώς επίσης και η ενεργοποίηση (χρήση) ολοκλήρου του πνεύμονος (ως περιεκτικότητα) αποτελούν την ασφαλέστερη "εγγύηση" υγιούς λειτουργίας του πνεύμονος, δηλαδή, του βασικού αναπνευστικού οργάνου.
Ο Πνεύμων.
Το βασικό σφάλμα είναι η υπερτίμηση της φάσεως της αναπνοής με την παράλληλη υποτίμηση της φάσεως της εκπνοής! Εισπνέοντας βαθιά (εισάγοντας οξυγόνο) αλλά εκπνέοντας ρηχά (μη αποβάλλοντας αρκετό διοξείδιο) παρεμποδίζουμε την επομένη εισαγωγή περισσοτέρου κατά το δυνατόν όγκο οξυγόνου εφ' όσον παραμένει αναπόβλητο διοξείδιο στον χώρο όπου θα εισήγετο οξυγόνο. Και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα -κυρίωςτου συγχρόνου "δυτικού" Ανθρώπου ο οποίος υπό το άγχος της καθημερινότητος παραβλέπει τον πλέον σημαντικό παράγοντα υγείας που λέγεται "Αναπνοή"! Συνεπώς, είναι ευνόητο το πόσο σημαντική είναι η ευκινησία της θωρακικής κοιλότητος η οποία εξαρτάται από την καλή ή κακή θέση της σπονδυλικής στήλης. Και αυτό το τελευταίο μας υπογραμμίζει, πλέον, την τεράστια σημασία της ανατομικώς σωστής σπονδυλικής στήλης για την υγεία του σώματος. Oι αναπνευστικές ασκήσεις που εντάσσονται μέσα σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα προπονητικής θα πρέπει να επαναλαμβάνονται συχνά από την έναρξη μέχρι το πέρας. Ως πλέον αποτελεσματικές, όμως, κρίνονται στο τέλος ενός τέτοιου προγράμματος ώστε οι εισπνοές και οι εκπνοές του αθλουμένου να φθάσουν στο ανώτατο όριό τους ενεργοποιώντας, έτσι, τις κορυφές των πνευμόνων οι οποίες κατά την "μέση" αναπνοή παραμένουν αδρανείς αποτελώντας το συνηθέστερα προσβαλλόμενο, από ασθένειες, σημείο του πνεύμονος. Οι αναπνευστικές ασκήσεις, λοιπόν, πρέπει να αποτελούν απαραιτήτως τον προπονητικό "επίλογο" για κάθε αθλούμενο ως αποθεραπεία των εντόνων μυϊκών προσπαθειών της προπονήσεως. Και ως αποθεραπεία νοείται η διευκόλυνση της τελειότερης διεξαγωγής κυκλοφορίας. Σε μία αποτελεσματική Προπόνηση και καθ' όλη την διάρκειά της ο προπονούμενος θα πρέπει να αναπνέει
πλήρως σε όλες τις επιχειρούμενες ασκήσεις. Ο Προπονητής θα πρέπει να υπενθυμίζει συχνά στους προπονουμένους την ρύθμιση της πλήρους αναπνοής τους. Είναι παρατηρημένο ότι συχνά, ο προπονούμενος που ξεκινά μιαν άσκηση η οποία απαιτεί ιδιαίτερη δύναμη, διακόπτει την αναπνοή του πριν την επιχειρήσει. Προ ενός τέτοιου φαινομένου είναι αναγκαία η άμεση διόρθωση εκ μέρους του Προπονητή διότι με αυτό το λάθος ο προπονούμενος αποστερεί τον αέρα από τους πνεύμονές του ακριβώς την στιγμή που οι πνεύμονές του τον χρειάζονται! Εάν, παρά ταύτα, ο προπονούμενος αδυνατεί να διορθώσει την αναπνοή του τούτο σημαίνει ότι έχει υπερβεί τις δυνάμεις του και χρειάζεται άμεση ανάνηψη. Χωρίς την άμεση ανάνηψη και την αποκατάσταση της πλήρους αναπνοής ο προπονούμενος δεν θα πρέπει να αφήνεται να συνεχίσει την εκτέλεση της ασκήσεως διότι, σε κάθε περίπτωση, η άσκηση θα εκτελεσθεί λάθος υιοθετουμένου λάθους στάσεως σώματος με επιπτώσεις στην "μυϊκή μνήμη" αλλά και πρόκληση πνευστιάσεως. Τέλος, πλήρης αναπνοή συνεπάγεται καλό παράστημα! Όπως όλες οι γυμναστικές ασκήσεις ισότιμα και οι αναπνευστικές συντελούν στην απόκτηση καλού παραστήματος. Με την βαθύτερη εισπνοή η κεφαλή εκτείνεται λίγο προς τα πίσω η δε σπονδυλική στήλη επίσης εκτείνεται ελαφρώς καθ΄ όλο το θωρακικό της τμήμα. Η σχέση αυτών των αντιστοίχων εκτάσεων απορρέει εκ της κατασκευής της θωρακικής κοιλότητος και της θέσεως των πλευρών και των σπονδύλων μεταξύ τους. Λόγω αυτής της θέσεως κατά την βαθειά εισπνοή οι πλευρές ανυψώνονται "συμπαρασύροντας" τους σπονδύλους ενώ, έτσι, ελαττώνουν την προς τα εμπρός κάμψη της σπονδυλικής στήλης! Επειδή, λοιπόν, η σπονδυλική στήλη ποτέ δεν εκτείνεται πλήρως εκτός από την περίπτωση της βαθειάς εισπνοής, για τον λόγο αυτό
πολλές ασκήσεις εκτελούνται επιτυχέστερα με βαθειά εισπνοή η οποία ανορθώνει την ράχη και διευρύνει το στήθος, βελτιώνοντας το παράστημα. Αντιθέτως, όταν, κατά την προς τα πίσω έκταση του κορμού, η αναπνοή διακόπτεται, τότε, το θωρακικό τμήμα της σπονδυλικής στήλης παραμένει ακίνητο λόγω της ακινησίας των πλευρών η δε προς τα πίσω έκταση γίνεται αποκλειστικώς κατά την οσφύν και επιφέρει μάλλον βλάβη παρά ωφέλεια στην διαμόρφωση ενός καλού παραστήματος (λόρδωση). Αν όμως η όλη κίνηση εκτελεσθεί με μια παράλληλη βαθειά εισπνοή, τότε, οι σπόνδυλοι συντελούν στην διεύρυνση της θωρακικής κοιλότητος και στην τέλεια έκταση του θωρακικού τμήματος της σπονδυλικής στήλης ενισχύοντας την βελτίωση του παραστήματος. Όλα τα προεκτεθέντα αποτελούν τον "δυτικό" τρόπο προσεγγίσεως του ζητήματος "Αναπνοή"! Όμως, στην Έφιππη Τοξοβολία λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄ όψη και μιαν άλλη "Αναπνοή" εκείνη που ονομάζεται "Αναπνοή Ντατζούν" και αποτελεί την βάση όλων των "ανατολικών" Πολεμικών Τεχνών. Η αναπνοή αυτή διδάσκεται και στην Κοιλάδα και είναι μία από τις βασικές ασκήσεις αποθεραπείας των εκεί προπονήσεων. Ας την αναλύσουμε και ας την υιοθετήσουμε και στην δική μας προπόνηση!
ΑΝΑΠΝΟΗ "ΝΤΑΤΖΟΥΝ" Σκοπός της αναπνοής αυτής είναι η παραγωγή, συσσώρευση και ανακατανομή της φυσικής ζωϊκής ενεργείας που ονομάζεται "Κι". Το "Κι" αποτελεί την κινητήρια δύναμη του Πολεμιστού, το "προωθητικό μέσο" προς την πολεμική πράξη και το νικητήριο αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, το "Κι" αποτελεί ένα ενεργειακό ελιξίριο το οποίο υποστηρίζει ζωτικά την προσπάθεια του Πολεμιστού. Ως "Ντατζούν" (κινεζ.: "Νταντιάν"/"Νταν" = Κιννάβαρι , "Τιάν" = Πεδίο) νοείται ένα φυσικό - σωματικό πεδίο στο οποίο συσσωρεύεται κατά την παραγωγή του το "Κι". Και, ενώ το πεδίο αυτό δεν αποτελεί συγκεκριμένο ανατομικό στοιχείο, εν τούτοις, προσδιορίζει μία ανατομική περιοχή στην οποία συμποσούται το παραγόμενο "Κι". οι διάφορες "σχολές" Πολεμικών Τεχνών διακρίνουν τρία επίπεδα "Ντατζούν" στο ανθρώπινο σώμα: ανώτερο, μέσο και κατώτερο. Το ανώτερο τοποθετείται στο κέντρο του εγκεφάλου στο ύψος των οφθαλμών, το μεσαίο στο εσωτερικό της καρδιάς και το κατώτερο στο χαμηλό σημείο του υπογαστρίου. Στα δύο ανώτερα επίπεδα συγκεντρώνεται προς άμεση χρήση (και όχι προς αποθήκευση για μετέπειτα αξιοποίηση) το "Κι" που αφορά στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη. Στο κατώτερο επίπεδο (υποκάτω του υπογαστρίου) συγκεντρώνεται τόσο προς άμεση όσο και προς μετέπειτα αξιοποίηση εκείνο το "Κι" που, ενώ ευνοεί την πνευματική και διανοητική ανάπτυξη, ευνοεί ταυτοχρόνως και εκείνη του σώματος (σωματική/υλική). Το κατώτερο επίπεδο "Ντατζούν" είναι ρυθμιστικό διότι τα δύο ανώτερα επίπεδα φορτίζονται με "Κι" μόνον όταν φορτισθεί προηγουμένως το κατώτερο απ΄ όπου ποσότητες "Κι" στέλνονται και στα ανώτερα, συνεπώς, στο κεφάλαιο αυτό αναφερόμεθα σταθερώς μόνον στο
κατώτερο επίπεδο "Ντατζούν" το οποίο είναι και το μόνο το οποίο συνδέεται με την φερώνυμη αναπνοή. Και είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι η αναπνοή "Ντατζούν" δεν είναι μία απλή αναπνευστική διαδικασία αλλά μία συνδυαστική τεχνική η οποία άγει στην ατραπό ενός ολοκληρωμένου διαλογισμού που ζωογονεί και ελέγχει ό,τι μπορεί να περιέχεται στο σώμα. H αναπνοή "Ντατζούν" ολοκληρώνεται στον εξής κύκλο : 1. Εισπνοή οκτώ δευτερολέπτων, 2. Κατακράτηση οκτώ δευτερολέπτων, 3. Συμπίεση τεσσάρων δευτερολέπτων και, 4. Εκπνοή οκτώ δευτερολέπτων. Η σωστή εκτέλεση της αναπνοής "Ντατζούν" προϋποθέτει την επιλογή ενός υπαίθριου χώρου που να "λούζει" επαρκές φυσικό ηλιακό φως. Ο χώρος πρέπει να αερίζεται πολύ καλά χωρίς ερεθίσματα τα οποία συνήθως διαταράσσουν την συγκέντρωση του ασκουμένου. Ως καλύτερος χρόνος του εικοσιτετραώρου για μια τέτοιαν άσκηση θεωρείται το πρωινό λίγο πριν την ανατολή του Ηλίου, ακριβώς το μεσημέρι και η δύση. Κατ' αυτούς τους χρόνους του εικοσιτετραώρου το "Κι" θεωρείται ότι ενεργοποιείται κατά τον καλύτερο και ταχύτερο τρόπο. Πάντα, όταν ασκούμεθα στην αναπνοή "Ντατζούν" στρέφουμε την πλάτη μας προς τον Ήλιο διότι έτσι επιτυγχάνουμε την καλύτερη δυνατή "φόρτιση" του σώματός μας. Τέλος, το υψόμετρο του σημείου επί του οποίου ασκούμεθα αποτελεί σημαντική παράμετρο και ως ιδανικό θεωρείται ένα υψόμετρο μεταξύ 600 και 1800 μέτρων επάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Η στάση της αναπνοής "Ντατζούν" έχει την κεφαλή του ασκουμένου με τα μάτια του κατ' ευθείαν εμπρός, τα πόδια σε διάσταση λίγο μεγαλύτερη από το άνοιγμα των ώμων, η πλάτη ευθεία και οι ώμοι "τραβηγμένοι" ελαφρώς προς τα
πίσω, τα χέρια ελαφρώς λυγισμένα στους αγκώνες υπό γωνία περίπου 130 μοιρών. Κατά την εναρκτήρια φάση (εισπνοή οκτώ δευτερολέπτων) αρχίζουμε από μία χαλαρή θέση εισπνέοντας αργά από την μύτη (όχι από το στόμα!) επί οκτώ δευτερόλεπτα. Κατά την διάρκεια αυτής της ρινικής εισπνοής κλείνουμε το στόμα και πιέζουμε την γλώσσα στον ουρανίσκο. Η εισπνοή μας είναι αργή και με κλειστή πάντα την γλώσσα στον ουρανίσκο αισθανόμεθα ότι ο εισπνεόμενος αέρας δεν ακινητεί απλώς κάπου στο στήθος αλλά κατευθύνεται και συσσωρεύεται στο (κατώτερο) "Ντατζούν". Το τέλος της εισπνοής μας βρίσκει με το βάρος του σώματός μας "κατεβασμένο" χαλαρά στα πόδια μας, τις παλάμες μας στο ύψος των γοφών μας, περίπου δυόμισυ εκατοστά από το σώμα μας, στραμμένες η μία απέναντι στην άλλη και με τα δάκτυλα ανοιχτά. Η φάση αυτή διαρκεί οκτώ δευτερόλεπτα. Αμέσως κατόπιν, (κατακράτηση οκτώ δευτερολέπτων) διατηρώντας την χαλαρότητα και την ηρεμία μας, κρατάμε την αναπνοή μας (και τον αέρα που εισπνεύσαμε) επί οκτώ δευτερόλεπτα εναποθέτοντας το "Κι" (=οξυγονώνοντας τον οργανισμό μας) κατά τον καλύτερο τρόπο. Για την επόμενη φάση (συμπίεση τεσσάρων δευτερολέπτων) ξεκινάμε σφίγγοντας τους τραπεζίτες και τον σφιγκτήρα, φέρνουμε τα πέλματα προς τα μέσα καθώς "σπρώχνουμε" το πάτωμα και σφίγγουμε τα πόδια. Πιέζουμε τις ωμοπλάτες προς τα μέσα σαν να προσπαθούμε να τις συνενώσουμε και ενεργοποιούμε τους μύες της πλάτης για να πιέσουμε τους βραχίονες προς το σώμα μας ενώ σφίγγουμε δικεφάλους και πήχεις ώστε να διατηρηθούν στην θέση τους. Μετά ταύτα (εκπνοή οκτώ δευτερολέπτων) εκπνέουμε αργά πάντοτε από την μύτη διατηρώντας κλειστό το στόμα
και το σώμα σε ένταση. Κινούμε αργά τα χέρια επάνω από το ύψος των γοφών περιστρέφοντας τους βραχίονες από τους ώμους συνεχίζοντας να τα ανεβάζουμε έως οι άκρες των δακτύλων φθάσουν στο ύψος των ματιών, πάντοτε διατηρώντας την αρχική γωνίωση των 130 μοιρών χωρίς να τα λυγίζουμε περισσότερο. Kατά την διάρκεια αυτών των κινήσεων αισθανόμεθα ότι ανακαλούμε το σωρευμένο "Κι" από το κατώτερο "Ντατζούν" και το ανακατανέμουμε σε διάφορα σημεία του σώματός μας, ομογενοποιώντας -τρόπον τινά- την οξυγόνωσή μας. Η απόκτηση βαθμιαίας εμπειρίας θα μας επιτρέψει να πληρώσουμε με "Κι", επί παραδείγματι, τα χέρια μας ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη αντοχή, σε τραύματά μας ώστε να επιταχύνουμε την επούλωση και ούτω καθ' εξής. Σκέψη, στοχασμός και διαλογισμός
Μία πνευματική τριαδικότητα αναλύεται στα τρία διαφορετικά, κατά σειράν εμβαθύνσεως, επίπεδα τα οποία υποδηλώνουν οι έννοιες «σκέψη», «στοχασμός» και «διαλογισμός». Η σκέψη αποτελεί το επιδερμικότερο επίπεδο διανοητικής λειτουργίας η οποία δεν προϋποθέτει την απαλλαγή εξωτερικών περισπαστικών ερεθισμάτων ούτε την ακύρωση της γνωστικής συνεισφοράς αισθητηρίων οργάνων είναι, δε, κάτι που συνοδεύει διαρκώς τον, εν εγρηγόρσει, ανθρώπινο νου. Ο στοχασμός αποτελεί ένα βαθύτερο επίπεδο σκέψεως με ό,τι, όμως, η σκέψη μπορεί να συνεπάγεται. Ο διαλογισμός, έχει σημαντικές διαφορές και από την απλή σκέψη και από τον στοχασμό, όπως ήδη είδαμε στον ορισμό του.
Τα δύο βασικά είδη: Διαλογισμός εν στάσει και εν κινήσει
Ο διαλογισμός είναι εφικτός, είτε δια του αδρανούς καθίσματος, είτε εν κινήσει του διαλογιζομένου. Στην πρώτη περίπτωση, την περίπτωση του αδρανούς καθίσματος (ζαζεν), η μόνη κίνηση είναι η μη κίνηση, ενώ στην περίπτωση του διαλογισμού εν κινήσει ο διαλογιζόμενος συνυφαίνει τον διαλογισμό του με την κίνηση και αυτό προτείνεται από πολλούς δασκάλους ως η καλύτερη αρχή για όποιον επιθυμεί να ξεκινήσει την διαλογιστική του προσπάθεια. Ο εν κινήσει διαλογισμός, αναγνωρισμένος και από τον Βουδδισμό, μπορεί να υιοθετηθεί ως πρακτική η οποία αφορά στην βελτίωση της προσοχής. Η τεχνική αυτή έχει πολλά οφέλη και βοηθά στην αίσθηση ισορροπίας και γαλήνης. Στην περίπτωση του αδρανούς καθίσματος δημιουργείται ένα ιδιαίτερο πρόβλημα όπου κάθε ιστός τού σώματος αρχίζει να γίνεται ιδιαιτέρως αντιληπτός ως κινούμενος «εντός μας» με αποτέλεσμα να νιώθουμε ένα τρεμούλιασμα με την ανάπτυξη της επιγνώσεως τόσων πολλών και απαρατήρητων, μέχρι τώρα, εσωτερικών σωματικών «σημείων» τα οποία ποτέ μέχρι τώρα διέλαθαν της προσοχής του διαλογιζομένου. Αυτή η κατάσταση η οποία χαρακτηρίζει ένα ξεκίνημα από αδρανές κάθισμα, προκαλεί στον διαλογιζόμενο μιαν εσωτερικήν αναστάτωση στην οποία θα κυριαρχεί ένας «καλπάζων» νους ο οποίος κάθε άλλο παρά θα επιτρέπει την αποβολή των επιδράσεων εξωτερικών ερεθισμάτων με αποτέλεσμα την αποτυχία ή, έστω, την αστοχία του διαλογισμού. Σε μια τέτοια κατάσταση ο νους εκλαμβάνεται από τον διαλογιζόμενο ως, …αχαλινώτως, … «παράφρων» δεν είναι δε και λίγοι οι κίνδυνοι σοβαρής εκτροπής… Έτσι, η
έναρξη της διαλογιστικής προσπαθείας από την στάση του αδρανούς καθίσματος δεν προτείνεται παρά μόνον σε όσους έχουν επιχειρήσει προηγουμένως άλλες εισαγωγικές διαδικασίες. Κατά κανόνα, η έναρξη της διαλογιστικής προσπαθείας προτείνεται υπό την εν κινήσει μορφή της και όταν ο διαλογιζόμενος νιώσει ταυτισμένος με την κίνηση μόνον τότε μπορεί να εξελίξει τον διαλογισμό του υπό την μορφή του αδρανούς καθίσματος. Αυτό ευνοεί και τον Τοξευτικό Διαλογισμό ο οποίος, λόγω της τοξευτικής διαδικασίας εμπεριέχει κίνηση. Κατά την πρακτική του κινητικού διαλογισμού ο διαλογιζόμενος βαδίζει χαλαρά και αρμονικά κυκλικά, επί ευθείας (εμπρός ή πίσω) καθώς επί τεθλασμένης, επί μικρών ή μεγάλων αποστάσεων, αναλόγως του επιπέδου ενός εκάστου. Καθ΄ όλη την διάρκεια του εν κινήσει διαλογισμού η αναπνοή αποτελεί την βάση της όλης προσπαθείας και κρίσιμη παράμετρος τελεσφορήσεως του διαλογισμού. Τα οφέλη της σημαντικά, όπως:
κινήσεως
στον
διαλογισμό
είναι
α. Η ενίσχυση της ροής του αίματος, λόγος για τον οποίο συνιστάται σε άτομα που κάθονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Η πρακτική της βαδίσεως βοηθά στη ροή του αίματος, ειδικά στα πόδια. β. Βελτίωση της πέψεως και είναι αυτονόητο το πόσο χρήσιμη είναι η κίνηση μετά από ένα γεύμα. γ. Μείωση του άγχους και πολλές έρευνες κατέληξαν ότι το άγχος μειώνεται με την κίνηση διαρκείας έστω και δέκα λεπτών.
δ. Βελτίωση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα και την κυκλοφορία. ε. Μετριασμό της καταθλίψεως ειδικώς αυτής η οποία χρεώνεται στην αύξηση της ηλικίας. στ. Βελτίωση της ευεξίας και αυτό έχει πιστοποιηθεί ειδικώς στην Ιαπωνία μετά από μελέτες περιπατητών σε φυσικό περιβάλλον. ζ. Βελτίωση της ποιότητος του ύπνου και χαλάρωση των μυών. η. Βελτίωση της ποιότητος του διαλογισμού λόγω της καλύτερης οξυγονώσεως που παρέχει η κίνηση. θ. Βελτίωση της δημιουργικότητος με την εξάσκηση της προσοχής η οποία επιτρέπει καλύτερην εστίαση στα πρότυπα των σκέψεων που τονώνουν την δημιουργικότητα στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων του ατόμου. ι. Ενίσχυση της ισορροπίας και αναβάθμιση του όλου κιναισθητικού επιπέδου, ειδικώς, με την ανάπτυξη του συντονισμού των αστραγάλων. Είναι σημαντικό, ακολουθώντας το «μονοπάτι» του κινητικού διαλογισμού να ενθέτουμε κατά περιόδους μικρές «συνεδρίες» καθιστικού διαλογισμού αυτοεισαγόμενοι βαθμιαίως στον τελευταίο. Βεβαίως ο κινητικός διαλογισμός έχει πολλά και σημαντικά πλεονεκτήματα, όμως, στόχος είναι και η τελεία επίτευξη του καθιστικού διαλογισμού σε βάθος χρόνου. Κατευθύνσεις ορθής εκτελέσεως διαλογισμού
1. Αρχίζουμε με την παραδοχή ότι αυτό που πρόκειται να κάνουμε δεν μας το επιβάλλει κανείς και το κάνουμε για
το δικό μας όφελος με την δική μας ελεύθερη βούληση ενώ δεν συνιστά κανένα επιπρόσθετο «πρέπει» στα όσα πρέπει να κάνουμε. 2. Υπολογίζουμε για τον διαλογισμό μας χρόνο είκοσι (20) λεπτών θεωρώντας ότι θα είμεθα «εν αποσύρσει» από τον κόσμο γι αυτόν τον χρόνο. 3. Επιλέγουμε ένα σημείο με ευχάριστη θερμοκρασία και καλόν αερισμό, μακράν θορύβων, κοινού, οχλήσεων και συσκευών που θα μπορούσαν να διασπάσουν την αυτοσυγκέντρωσή μας. 4. Μπορούμε να επιλέξουμε κάθισμα οκλαδόν, επί καθίσματος με την ράχη κάθετη, ή, ξαπλωμένοι κατά προτίμηση στο καθαρό έδαφος (χωρίς ανωμαλίες ή ξένα σώματα)ή και σε κρεβάτι. 5. Επικεντρωνόμαστε στην αναπνοή μας χωρίς να προσπαθούμε να την ελέγξουμε αλλά παρατηρώντας κάθε εισπνοή και εκπνοή μας, μαζύ και με τις παύσεις. Προσπαθούμε, απλώς, να παρατηρούμε την αναπνοή μας χωρίς να σκεφτόμαστε αυτήν ή κάτι άλλο και, βαθμιαίως, η αναπνοή μας θα αρχίσει να ελαττώνει τον ρυθμό της. Αγνοούμε κάθε τι από το εξωτερικό περιβάλλον και συνεχίζουμε να παρατηρούμε την αναπνοή μας. 6. Είναι πολύ πιθανόν. Κυρίως στα αρχικά στάδια, να διεισδύσουν στο μυαλό κάποιες σκέψεις κι αυτό είναι απολύτως φυσικό, οπότε, δεν τρομάζουμε! Παραδεχόμεθα, απλώς, ότι ξεφύγαμε από την διαλογιστική διαδικασία και, ατάραχοι, επιστρέφουμε στην παρατήρηση της αναπνοής. Εάν οι σκέψεις επιμείνουν επιμένουμε κι εμείς στην παρατήρηση της αναπνοής. Στο τέλος θα νικήσουμε.
7. Μπορεί μετά τον διαλογισμό να μας περιμένουν ευθύνες και καθήκοντα… Δεν επιτρέπουμε σε αυτά τα είκοσι λεπτά να μας αποσπάσουν την προσοχή από την διαρκή παρατήρηση της αναπνοής μας! 8. Μετά την εκπνοή του εικοσαλέπτου, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να «επιστρέψει» αργά-αργά στο εξωτερικό περιβάλλον αρχίζοντας σιγά-σιγά να αναγνωρίζουμε τους …ήχους του και ό,τι αυτό «εκπέμπει». Κυρίως, δεν προσδοκούμε από την πρώτη στιγμή να έχουμε τα αποτελέσματα τα οποία απολαμβάνει ένας …μοναχός βουδδιστικού μοναστηριού, ούτε και να θεωρούμε ότι επιχειρούμε κάτι το ιδιαίτερο… Ο διαλογισμός είναι μέρος της καθημερινότητος και μόνον.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΤΟ…
…ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΙΩΠΗΣ Την τυχαιότητα ακυρώνει ο ανυπέρβλητος νόμος της αιτιοκρατίας και, διόλου τυχαία, η διδασκαλία της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» βασίσθηκε εκ της ιδρύσεώς της στο Σχολείο Σιωπής, δηλαδή, σε μία εισαγωγική διαδικασία η οποία θεμελιώνεται στην απόλυτη σιγή και η οποία διαδικασία κατευθύνει το «πνεύμα» κάθε ατομικής ή ομαδικής εκπαιδεύσεως. Το αυτό ισχύει και για την άσκηση του διαλογισμού κατά την Τοξοβολία, δηλαδή, η απόλυτη σιγή των Συνασκουμένων αλλά και η αποφυγή ασχέτων με την Τοξοβολία ήχων που διαταράζουν την απαραίτητην αυτοσυγκέντρωση των μετεχόντων. Το γενικό πλαίσιο του εισαγωγικού Σχολείου Σιωπής παρουσιάζεται εν συνάψει στις δύο σελίδες που ακολουθούν και τούτο σημαίνει τόσο «σιωπή» όσο και ασκησιολόγιο προς εφαρμογή κατά τα εισαγωγικά προγράμματα.
Tοξοβολία εξ Επαφής
Η φύσει διαλογιστική Τοξοβολία εξ Επαφής η οποία έχει καθιερωθεί ως βασική άσκηση του εκπαιδευτικού ασκησιολογίου ας από το 2016, αποτελεί μιαν δραστική προοιμιακή εισαγωγή στην «ατραπό» του διαλογισμού στην Τοξοβολία.
Η Τοξοβολία εξ Επαφής μας φέρνει ενώπιον ενωπίω με την σχέση μας με την χορδή η οποία είναι και η αφετηρία της τοξεύσεως! Διαδικασία, όντως, αγχωσική διότι σε αυτή συμποσούται όλη η στοχαστική προσπάθεια και τούτο είναι φυσικό να αγχώνει, αλλά και απαραίτητο να ξεπερασθεί στο αρχικό στάδιο της εκπαιδεύσεως ενός Τοξότη. Τηρουμένων των αναλογιών σμικρύνσεωςμεγεθύνσεως, η Τοξοβολία εξ Επαφής συνοψίζει εν σμικρώ την όλη Τοξοβολία στην ενσυναίσθηση του Τοξότη με όλα τα "κουραστικά" αλλά και ανεκτίμητα εκπαιδευτικά που συνεπάγεται η εστίαση στο "μικρό"! Κι έτσι τίθεται ένα βαθύ "θεμέλιο" τοξευτικής δεξιότητος, ανεξαρτήτως αρχικού "φόρτου' του Τοξότη.
Όμως, ο διαλογιστικός χαρακτήρας της Τοξοβολίας εξ Επαφής, με την εστίαση στα «μικρά» την προϋποτιθέμενη ενίσχυση της αυτοσυγκεντρώσεως και της εκκενώσεως του νου από τα βάρη των αχρήστων «θεραπεύει» κάθε άγχος και αποδίδει τον ασκούμενο απελεύθερο «δεσμών» και «φορτίων».
Όπως είναι ευνόητο η ευστοχία μιας τοξεύσεως εξαρτάται από την τροχιά του βέλους κύριος παράγων της οποίας είναι η δυναμική ενέργεια που μετατρέπεται σε κινητική ενέργεια που αποκτά το βέλος. Τηρουμένου, απαρεγκλίτως, του Σχολείου Σιωπής, η Τοξοβολία εξ Επαφής συνοψίζει μία βασική διδασκαλία η οποία αφορά στην μικροδιαχείριση της χορδής και της αναπτύξεως στον Τοξότη μιας βαθύτερης συνειδητότητος του ανοίγματός της. Και αυτή η μικροδιαχείριση επιτάσσει την αυτοσυγκέντρωση, την επικέντρωση επί του «σημείου» (στόχος και μεμετρημένη μετατόπισή του, όπως προβλέπει
η άσκηση) κάτι που προϋποθέτει «εκκένωση νου» από ό,τι αχρείαστο και επίτευξη γαλήνης, διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο αμιγώς διαλογιστικό!
Αν μελετήσουμε τα παραπάνω διαδοχικά στιγμιότυπα κατά την εκτόξευση του βέλους από το Τόξο θα παρατηρήσουμε ότι: Καθώς μειώνεται η παραμόρφωση της χορδής, μειώνεται η δυναμική της ενέργεια. Η ταχύτητα του βέλους αυξάνεται. Η δυναμική ενέργεια της χορδής μετατρέπεται σε κινητική του βέλους. Σε κάθε στιγμή το άθροισμα κινητικής και δυναμικής ενέργειας είναι σταθερό. Η μηχανική ενέργεια του συστήματος «χορδή-βέλος» διατηρείται. Και όλη αυτή η αλληλουχία η οποία έχει την μαθηματική της διατύπωση, στην ενστικτώδη (Παραδοσιακή) Τοξοβολία ο Τοξότης καλείται να την "ψηλαφίσει" δια του ενστίκτου του ώστε να καταλήξει σε ευστοχία και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αναπτύξει τέτοιαν ενστικτώδη επίγνωση του ακριβώς απαιτουμένου ανοίγματος της χορδής, αναλόγως του χρησιμοποιούμενου βέλους, της αποστάσεως του στόχου των ατμοσφαιρικών συνθηκών κλπ. Kαι, ασφαλώς, αναφερόμενοι στο
«ένστικτο», αναφερόμεθα σε μιαν, άυλη, σ υ ν ε ι δ η τ ό τ η τ α η οποία αναπτύσσεται δια του ακουσίου ή εκουσίου διαλογισμού. Και αυτή ήταν η επιδίωξη του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων», πειραματιζόμενος, εισάγοντας και καθιερώνοντας την Τοξοβολία εξ Επαφής
Από το σημείο αυτό, έχοντας ο αναγνώστης κατανοήσει καλώς το περιεχόμενο του πρώτου μέρους αυτού του πονήματος και έχοντας αποσαφηνίσει τις παραμέτρους του Σχολείου Σιωπής και της Τοξοβολίας εξ Επαφής, είναι σε
θέση να συνυφάνει τον, οίκοθεν νοούμενο, κινητικό διαλογισμό στην Τοξοβολία, αναλόγως του ακολουθουμένου, κατά περίπτωση, ασκησιολογίου. Και το ρήμα «συνυφαίνω» που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως δεν είναι διόλου τυχαίο, διότι ολόκληρη η διαδικασία της Τοξοβολίας εμπεριέχει, στην ορθή της εκτέλεση, τον διαλογισμό αποτελώντας, όπως είναι παγκοσμίως παραδεδεγμένο, ένα «εσωτερικό μονοπάτι» το οποίο, εμείς οι Εφιπποτοξότες, συμπληρώνουμε με το «εξωτερικό μονοπάτι» της Ιππικής.
Καλήν επιτυχία στην προσπάθειά σου, Αναγνώστη! Α.Η.Κ.