Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΟΣ ΩΣ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Συνειδητότητα
Εκ
του όρου «συνειδός» (ουδ., γεν, -δότος) που σημαίνει «συνείδηση» (συν+ειδέναι = γνωρίζω καλώς εξ ιδίας αντιλήψεως και με εσωτερικήν εμπέδωση, τον εαυτόν μου, τον κόσμο και τα συμβαίνοντα) η «συνειδητότητα» συνοψίζει την αποτελεσματικότητα της επιτυχούς στροφής της προσοχής μας επί συγκεκριμένων σκέψεων, συναισθημάτων ή καταστάσεων, γνωρίζοντας καλώς και με εσώτερο βάθος το περιεχόμενο («εικόνα») του νου μας.
Η
συνειδητότητα είναι μ ε τ α β λ η τ ή (με συνεπαγόμενη την αλλαγή διαθέσεως), σ υ ν ε χ ή ς (δεν γνωρίζει «κενά»), π ε ρ ι ο δ ι κ ή (με μία περιοδικότητα η οποία τεκμαίρεται από την εναλλαγή του αισθήματος ευτυχίας και δυστυχίας) και ε κ λ ε κ τ ι κ ή (με διαφοροποιήσεις ακόμη και διαμετρικώς αντίθετες του αντικειμένου επικεντρώσεως της προσοχής, μέχρι σημείου να παρατηρούνται ακραίες συμπεριφορές ).
Υποστηρικτικές
«βακτηρίες» της συνειδητότητος είναι τα τέσσερα επίπεδα της υπάρξεως του φορέως της και τα οποία αναλύονται εν συνεχεία.
Τα τέσσερα επίπεδα της υπάρξεως
Είναι
εμφανές το διαχρονικό λάθος των μελών των ανθρωπίνων κοινωνιών να επικεντρώνονται μονομερώς
στην σωματική-υλική υπόστασή τους η οποία συνιστά μόνον το ένα εκ των τεσσάρων επιπέδων (φυσικό/σωματικό) της, όλης, ανθρώπινης υπάρξεως, παραβλέποντας τα υπόλοιπα τρία τα οποία είναι το πνευματικό επίπεδο, το νοητικό επίπεδο και το συναισθηματικό επίπεδο. Πνευματικό επίπεδο
Το
βασικό «πεδίο εδράσεως» για την ανάπτυξη της καθόλου υπάρξεώς μας είναι, ασφαλώς, το πνευματικό επίπεδο επί του οποίου ο Άνθρωπος, με «δομικά υλικά» την Κοσμοθεωρία που διαμορφώνουν οι τεκμηριωμένοι λογισμοί του «χτίζοντας» τον ανώτερο εαυτό του, χαράζει την ατραπό της επίγειας αποστολής του και ανακαλύπτει βιωματικώς τους μεταφυσικούς δεσμούς του με το Σύμπαν. Έτσι με την ανάπτυξη του πνευματικού επιπέδου διευρύνονται τα όρια του νου και διασυνδέεται ο Άνθρωπος με το μεγαλείο της ζωής αποκτώντας ολοένα και μεγαλύτερην αυτοπεποίθηση απέναντι στην αβεβαιότητα των ερωτημάτων του καθημερινού βίου αλλά και φάσματος του αναποφεύκτου θανάτου. Η πνευματική υπόσταση του Ανθρώπου συνιστά, πέραν του χώρου και του χρόνου και το σημείο τομής των υπαρξιακών συντεταγμένων του, με όση σημαντικότητα και αν συνεπάγεται!
Επαλήθευση
ορθοδρομίας για την ανάπτυξη του πνευματικού μας επιπέδου είναι η καλή σχέση μας με τον βαθύτερο εαυτό μας, η άνεση με την μοναξιά μας όταν αυτή εμφανίζεται στην καθημερινότητά μας, η ανίχνευση και προσοχή στις εσωτερικές παρορμήσεις μας καθώς και η συμφιλίωση με την διαίσθησή μας και η πεποίθηση ότι η ύπαρξή μας οροθετεί μέρος του όλου της Φύσεως χωρίς αντιθετικές συγκρούσεις με αυτή.
Αυτή
η, παραπάνω, «ορθοδρομία» προϋποθέτει μια διαρκήν επαφή με τον βαθύτερο εαυτό μας και όπου αυτή η επαφή διακόπτεται, εμφιλοχωρεί, επί του πνευματικού επιπέδου, το πρόβλημα. Και το πρόβλημα συνίσταται από έναν επικίνδυνο υπαρξιακό «διατοιχισμό» που εκδηλώνεται με απομάκρυνση από τον βαθύτερον εαυτό μας και την σχέση του με την Φύση, εκφεύγοντας προς τα «ρηχά νερά» της αναζητήσεως ψευδοαναπληρώσεως στην διεκδίκηση «κοινωνικής επιτυχίας», υλικών κατακτήσεων ή και εξουσίας που ικανοποιεί το κατώτερο «εγώ». Και η επιδείνωση αυτού του «διατοιχισμού» επιφέρει ψυχικές διαταραχές με συμπεριφορικές εκδηλώσεις βίας και πολλών άλλων αρνητικών απολήξεων των οποίων οι εξατομικευμένες αφετηρίες όταν αθροίζονται καταλήγουν στην διαμόρφωση των, παντού «ανιχνευόμενων» ανισορρόπων κοινωνιών που συνθέτουν τον κόσμο μας. Νοητικό επίπεδο
Σύνθεση
των διανοητικών κατευθύνσεών μας με την συνεπαγόμενη διαμόρφωση τάσεων και Αξιών, αυτό το επίπεδο, «στεγάζεται» στο νου ο οποίος, δυνητικώς, μπορεί να αποτελεί μέγιστο δώρημα ή βαρύτατο «χρεωστικό» για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, κατευθύνοντάς την είτε προς την κατάκτηση της αλήθειας του κόσμου και του Σύμπαντος, είτε αντιθέτως από αυτή.
Η
ανάπτυξη του νοητικού επιπέδου σημαίνει την διαυγέστερη και νηφαλιότερη σκέψη η οποία εγγυάται την βαθύτερη εννόηση των πραγμάτων της ζωής, του κόσμου αλλά και του Σύμπαντος χειραγωγώντας σε ορθότερες επιλογές βίου δια της πληρέστερης κατανοήσεως των γνωστικών εμπειριών μας.
Διαμορφώνοντας
συνθήκες που ευνοούν την θετική νοητική λειτουργία και επιβεβαιώνοντας, κατά τεκμήριο, ότι το πλαίσιο της καθημερινότητός μας διασφαλίζει την διαύγεια και την νηφαλιότητα της σκέψεως, πράγματι, επιτυγχάνουμε την ανάπτυξη του νοητικού επιπέδου διευρύνοντας και την συνείδηση της υπάρξεώς μας. Εν εναντία περιπτώσει, αν, δηλαδή, η νοητική μας λειτουργία στιγματίζεται από αρνητικό «πρόσημο», το μόνο βέβαιο θα είναι η νοητική μας υπέλιξη και η συρρίκνωση της συνειδητότητός μας, με ό,τι αυτό, δυσάρεστο έως και παθολογικό, συνεπάγεται.
Τέλος,
αναφερόμενοι στο «διανοητικό επίπεδο» θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτό συντίθεται από διαφορετικούς τομείς, κυριότεροι των οποίων είναι: α. Ενδοπροσωπική νοημοσύνη, ήτοι, η ικανότητα αντιλήψεως και ακριβούς ερμηνείας του εαυτού μας και των συναισθημάτων μας, β. Διαπροσωπική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη της σχέσεώς μας με την περιβάλλουσα ανθρώπινη κοινότητα και τα άτομά της, καθώς και η ρύθμιση μιας αποτελεσματικής επικοινωνίας με αυτή την πλευρά του κόσμου. γ. Γλωσσική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη της γλώσσας ως επικοινωνιακού «εργαλείου» και η ορθή κατανόηση και χρήση της. δ. Μαθηματική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη των μαθηματικών συμβόλων, λογικών συνειρμών και αποδεικτικών διαδικασιών.
ε. Χωρική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη της φυσικής χωροταξίας, του περιεχομένου του φυσικού χώρου και η αίσθηση ευταξίας μέσα σε αυτόν. ς. Σωματική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη των παραμέτρων όσων δραστηριοτήτων προϋποθέτουν την συμμετοχή του σώματός μας, δηλαδή, αθλητικών, χορευτικών, υποκριτικών, ακροβατικών κλπ. ζ. Μουσική νοημοσύνη, ήτοι, η αντίληψη και αναπαραγωγή μουσικών φθόγγων και ρυθμών.
Οίκοθεν
νοείται ότι τα παραπάνω διαφοροποιημένα είδη νοημοσύνης δεν εξισώνονται σε κάθε Άνθρωπο όπου κάποια είδη υπερτερούν ενώ άλλα μειονεκτούν. Στις περιπτώσεις μειονεξίας ο Άνθρωπος μπορεί να επιμείνει αναπτύσσοντάς τις δια της παιδείας, της εκπαιδεύσεως και της ασκήσεως γνωρίζοντας ότι η ανθρώπινη φύση και η φύση, γενικώς, των πλασμάτων είναι δεκτική βελτιώσεων και, δη, ανεξαρτήτως ηλικίας. Συναισθηματικό επίπεδο
Ένα εγγενές, νοητό, ,,, «πεντάγραμμο» επί του οποίου αποτυπώνουμε την αρμονία αλλά και την δυσαρμονία των βιωματικών «ακουσμάτων» μας τα οποία προκύπτουν από την «ακρόαση» της «τριβής» των σχέσεών μας με το περιρρέον ανθρώπινο περιβάλλον αλλά και από τους υποτονθορυσμούς των συμβαμάτων και γεγονότων που μας «αγκαλιάζουν» στην αγωνιώδη καθημερινότητά μας, ορίζει το συναισθηματικό επίπεδο της ανθρώπινης υπάρξεως. Όλα όσα διαδραματίζονται πέριξ ημών και μας αφορούν αμέσως ή εμμέσως προκαλώντας βιωματικά συναισθήματα διαμορφώνουν το συναισθηματικό επίπεδο επί του οποίου θεμελιώνεται η συναισθηματική
ολοκλήρωση του Ανθρώπου η οποία υποστυλώνει μιαν ισχυρότερη σχέση με τον εαυτό μας.
Αν
μπορούμε να εκφράζουμε με άνεση και σαφήνεια τα, εκάστοτε, συναισθήματά μας, ενώ καταφέρνουμε ανά πάσα στιγμή να θέτουμε όρια στους γύρω μας προστατεύοντας εαυτούς από ανεπιθύμητες παραβιάσεις του, ζωτικού, υπαρξιακού μας πεδίου, αν μπορούμε να διαμορφώνουμε σχέσεις ή να αποκλείουμε ενοχλητικές προσεγγίσεις προς την πλευρά μας οιουδήποτε απειλεί το συναισθηματικό μας «καλώς έχειν», τότε, βαθμολογείται θετικά το συναισθηματικό μας επίπεδο.
Θα
πρέπει να επισημάνουμε ότι όλα τα προαναφερθέντα θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από την μεταξύ τους ισορροπία και να ανθιστάμεθα επιμελώς στις «νεοεποχικές», φορτικές, παροτρύνσεις περί, δήθεν, «απελευθερώσεως αρνητικών συναισθημάτων» η οποία αντίκειται στην συναισθηματική μας φυσιολογία, διότι, τέτοιου είδους «απελευθερώσεις» που υπόσχονται …μαγικές, δήθεν, «αποφορτίσεις» άγουν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ακολουθώντας μια βαυκαλιστική και κατά βάθος, αυτό-αποπροσανατολιστική τακτική που υπαγορεύει την «απόρριψη» αντί της εξυγιαντικής ερμηνείας ενός καθοριστικού μέρους του εαυτού μας, οδηγούμεθα σε μία νέα κατάσταση επιβαρυντικότερη εκείνης του αρχικού προβλήματος.
Πάντοτε
θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι περιττό, αλλ’ αντιθέτως, συχνά τα συναισθήματα λειτουργούν όπως τα συμπτώματα των σωματικών ασθενειών τα οποία μας βοηθούν στον έγκαιρο εντοπισμό της ασθενείας ο οποίος παρέχει την δυνατότητα της αποτελεσματικότερης και ταχύτερης θεραπείας. Επί παραδείγματι, η θλίψη, η οργή, ο φόβος όταν εμφανίζονται δεν θα πρέπει να μας οδηγούν σε κατάσταση πανικού «παρακινώντας» μας σε άμεση καταπολέμηση εάν,
προηγουμένως, δεν βρούμε την ψυχραιμία να αναζητήσουμε τα γενεσιουργά τους αίτια προς τα οποία θα πρέπει να στραφεί το θεραπευτικό μας ενδιαφέρον. Αναλυτικότερα:
Ερευνώντας τα αίτια της
θ λ ί ψ ε ώ ς μας μπορεί να οδηγηθούμε στην ανακάλυψη μιας υπαρξιακής μας ελλείψεως την οποία μπορούμε να αποκαταστήσουμε συμπληρώνοντας το κενό της. Αλλά, ακόμη και αν διαπιστώσουμε ότι το κενό του αιτίου της θλίψεώς μας δεν μπορεί να αναπληρωθεί, τότε, η παραδοχή και μόνον της καταστάσεως λυτρώνει εφ΄ όσον είναι συνειδητή και δεν μας ενοχοποιεί για παραλείψεις περαιτέρω χειρισμών που, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε, το αποφεύγουμε.
Πολύ
συχνά η ο ρ γ ή μας είναι το «τείχος προστασίας» μας σε περιπτώσεις προσβολών μας από εξωτερικούς παράγοντες που μας πληγώνουν ή μας τρομάζουν. Διαχειριζόμενοι ισορροπημένα την οργή μας μπορούμε να καταδείξουμε τα «όριά» μας προς τα έξω, ή διαταράσσοντας την ισορροπία αυτής της διαχειρίσεως να προκαλέσουμε ένα καταστροφικό αποτέλεσμα για εμάς τους ίδιους. Και αυτό το τελευταίο συμβαίνει, κατά κανόνα, όταν ο Άνθρωπος εξωτερικεύει αχαλίνωτα την οργή του προκειμένου να συγκαλύψει βαθύτερα συναισθήματα αγάπης, φόβου, φθόνου, θλίψεως κλπ μη τολμώντας να τα αντιμετωπίσει «κατάματα» και να τα εξυγιάνει.
Το
αποσυντονιστικό έως και βασανιστικό συναίσθημα του φ ό β ο υ παρασύρει συχνά τον φορέα του σε έναν πανικό τάχιστης «αποτινάξεως» χωρίς να αναλογιζόμαστε πόσο χρησιμότερο θα ήταν πριν την αποτίναξή του να αναζητήσουμε και να θεραπεύσουμε τα αίτιο που το προκαλεί και το οποίο, αίτιο, μπορεί πραγματικά να μας απειλεί, αφού αποτελεί ένα συναισθηματικό αντανακλαστικό που μπορεί να μας προειδοποιεί για επικίνδυνες καταστάσεις που μας περιβάλλουν. Στην
περίπτωση του φόβου, υποχρεούμεθα να εδραιώσουμε μιαν ισορροπία διαχειρίσεώς του, αποφεύγοντας την άκαιρη αποβολή του όπως επίσης και την επικυριαρχία του επάνω μας, αναζητώντας ψύχραιμα και μεθοδικά το γενεσιουργό αίτιό του προς θεραπεία.
Εξ
άλλου, τα συναισθήματα «παρακολουθούνται» και από μία μεταφυσική προσέγγιση η οποία ορίζει ότι αυτά θα πρέπει να τα βιώνουμε στην μεγαλύτερην έντασή τους ενώ, σε περιπτώσεις που δεν τα βιώνουμε στην κορύφωση των εντάσεών τους, εγκλωβίζουμε την ζωτική τους ενέργεια μέσα στο σωματικό μας «περίβλημα», διαταράσσοντας και απομειώνοντας το πνευματικό, διανοητικό, αλλά και σωματικό επίπεδό μας. Αυτή η μεταφυσική προσέγγιση, λοιπόν, επιμένει στο ευεργετικό αποτέλεσμα της βιωματικής διαχειρίσεως των συναισθημάτων μας στην απόλυτην έντασή τους ώστε η ελεύθερη «ροή» τους να συνδράμει την πνευματική, νοητική, συναισθηματική και σωματική μας υγεία!
Κατά
κανόνα, κάθε Άνθρωπος προικίσθηκε από την Φύση ώστε να είναι σε θέση να αυτοαναλύεται και να εξάγει συμπεράσματα θεραπευτικά για τα συναισθηματικά του προβλήματα και ο συντάκτης αυτού του κειμένου σε καμία περίπτωση δεν συνιστά την περιπλοκή τους δια της προσφυγής σε «ειδικούς», αλλά προτρέπει όλους όσοι αντιμετωπίζουν συναισθηματικά προβλήματα να επιμείνουν στην, αφ΄ εαυτού τους, επίλυσή τους χωρίς προδιάθεση «φιμώσεως» ή «στραγγαλισμού» των προβλημάτων αλλά με βούληση ειλικρινούς ενδοσκοπήσεως και ανατέμνοντάς τα αντικειμενικώς και αβιάστως γνωρίζοντας ότι εάν τα «καταπνίξουμε» δεν θα τα εξαφανίσουμε από τον υπαρξιακό μας ορίζοντα αλλά θα τα ξανασυναντήσουμε μπροστά μας ενισχυμένα.
Πολλοί «ειδικοί» για την επίλυση των συναισθηματικών προβλημάτων υποδεικνύουν κατευθύνσεις επικοινωνιακού
«ανοίγματος» του «εγώ» προς το εξωτερικό, ανθρώπινο, περιβάλλον. Εν τινι μέτρω αυτό είναι σωστό, όμως, όχι πριν επιχειρήσουμε μιαν ειλικρινή «ενδοσκόπηση» κι επισήμανση των δικών μας αδυναμιών-αιτιών προκλήσεως συναισθηματικών ακαταστασιών ή και προβλημάτων! Αυτή η προϋπόθεση αποτελεί και την εγγύηση της ασφαλείας αυτού του κοινωνικού, επικοινωνιακού ανοίγματός μας όχι μόνον για εμάς που θα το επιχειρήσουμε αλλά και για τους αποδέκτες του, άλλως, κινδυνεύουμε να χρεωθούμε με ακόμη μία απογοήτευση ως αποτέλεσμα μιας ακόμη ατελέσφορης προσπάθειας της ζωής μας. Φυσικό/σωματικό επίπεδο
Αυτονόητο
είναι ότι στην παρούσα περίπτωση αναφερόμαστε στο υλικό σώμα μας περί του οποίου κάποιες θεοκρατικές προσεγγίσεις, ανοήτως, εκφράζουν περιφρόνηση ως, δήθεν, … «κατώτερο», ενώ, στην πραγματικότητα, είναι το μόνο υλικό μέσον με τον οποίο υποχρεούμεθα να συνυπάρξουμε στη ζωή και στον υλικό κόσμο στον οποίο γεννηθήκαμε, υποχρεωμένοι να το σεβόμαστε και να του επιδαψιλεύουμε τις δέουσες τιμές.
Το υλικό μας σώμα αποτελεί τον «ναό» της υπάρξεώς μας και εμπεριέχει, πλην των ενστίκτων επιβιώσεως και αναπαραγωγής και το οικοδόμημα της καθόλου υπάρξεώς μας με τα συναφή της, περί ων ο λόγος, επίπεδα και η φροντίδα του, τελικώς, ενισχύει την αυτοεκτίμησή μας Σύναψη
Και
τα τέσσερα προδιαλαμβανόμενα επίπεδα της υπάρξεώς μας είναι ε ξ ί σ ο υ σ η μ α ν τ ι κ ά για την ανέλιξη μιας προσωπικότητος και θα πρέπει να υπηρετούνται ισοτίμως και ταυτοχρόνως, ώστε,
προαγόμενα, να ωφελείται ο Άνθρωπος. Βεβαίως, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μία εξιδανίκευση, γνωστού όντος ότι κάθε Άνθρωπος, κατά κανόνα, υστερεί στην ανάπτυξη κάποιου επιπέδου υπάρξεως ενώ, αντιθέτως, πλεονεκτεί σε κάποιο άλλο. Και στον ίδιο τον Άνθρωπο απομένει να αυτοβαθμολογηθεί σε καθένα ξεχωριστά από τα τέσσερα επίπεδα της υπάρξεώς του ώστε επισημαίνοντας τις αδυναμίες του να επιχειρήσει την αυτοβελτίωσή του χωρίς να προσδοκά από «μηχανής θεούς» (ψυχολόγους, ψυχιάτρους ή … «συγκυρίες») να του αναπληρώσουν κενά που ο ίδιος μπορεί να αναπληρώσει. Και, ίσως, η άποψη αυτή βρει αντίθετους τους «ειδικούς επιστήμονες» οι οποίοι μπορεί να θίγονται για λόγους τους οποίους εννοούν, όμως, ο θεός-άτομο δύναται να κινήσει βουνά εφ΄ όσον, βεβαίως, ο ίδιος το έχει ανακαλύψει! Η διεύρυνση της συνειδητότητος στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων
Η
Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» διαθέτει την προνομία να «επενδύεται», εκ της ιδρύσεως και ενάρξεως της λειτουργίας της, με μία Κοσμοθεωρία η οποία αποτελεί και την προϋπόθεση ανελίξεως του πνευματικού επιπέδου της υπάρξεως, ήτοι, την «Πολιτεία» του Πλάτωνος η οποία δεν αποτελεί την απλήν ανάπτυξη ενός ιδανικού πολιτεύματος αλλά μια πλήρη φιλοσοφική κοσμοθέαση η οποία απαντά σε όλα τα οντολογικά ερωτήματα του Ανθρώπου, υποστηρίζοντας την ανέλιξη της υπάρξεώς του.
Το
ίδιο το εφιπποτοξοτικό «αντικείμενο» συνιστά, για τον ενασχολούμενο με αυτό, έναν ισχυρό δεσμό με φυσικά πράγματα τα οποία τον διασυνδέουν με την Φύση και το Σύμπαν, ευκολύνοντάς τον να δομήσει έναν ανώτερο «εαυτό», στόχος του πνευματικού επιπέδου της υπάρξεως.
Η
προαγωγή του νοητικού επιπέδου στην Ομάδα μας επιτυγχάνεται δια της συνεχούς χορηγίας ερεθισμάτων διανοητικών κατευθύνσεων ως συνισταμένης της όλης παιδαγωγίας η οποία συνεπικουρεί στην διδασκαλία μιας πολεμικής τέχνης η οποία, άνευ Αξιών υποβαθμίζεται σε ταπεινή χειρωναξία.
Πέραν
αυτών, αναφορικώς με την προαγωγή του νοητικού επιπέδου θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι διαδικασίες της Ιππικής/Ιππασίας και της Τοξοβολίας επανατάσσουν στην φυσικήν ισορροπία τον νου και τις φυσικές λειτουργίες του διότι, σε περίπτωση διαταράξεως αυτής της ισορροπίας, θα επέλθει πτώση από τον Ίππο και αστοχία στη τόξευση.
Η
ανάπτυξη του συναισθηματικού επιπέδου βρίσκει γόνιμο έδαφος στην ενθάρρυνση των «εκφράσεων» οι οποίες «ξεδιπλώνονται» στην θαλπωρή μιας αρμονικής ομαδικότητος με επίκεντρο την νομαδικότητα που εννοείται ως εκ του παραδείγματος της ζωής των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως την οποίαν ακολουθούμε, αλλά και εκ του παραδείγματος των, κατ΄ εξοχήν, εφιπποτοξοτικών λαών οι οποίοι μας επηρεάζουν θετικά, πάντοτε, με επίκεντρο το φυσικότατο πλάσμα όπως ο Ίππος νοείται.
Τέλος, η σωμασκητική δραστηριότητα που συνεπάγεται η πολεμική Τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και, μάλιστα, με την συχνότητα που ακολουθείται στο εργωδέστατο πρόγραμμα της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» επί 15 συνεχή χρόνια, δεν αφήνει κανένα περιθώριο σκεπτικισμού περί της αναπτύξεως στις υπάρξεις των Μελών της και του φυσικού/σωματικού επιπέδου.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ