ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ Το παρόν έργο προστατεύεται από τις διατάξεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας της αστικής μη κερδοσκοπικής «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και του Συγγραφέως η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση ή διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οιανδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ Η εφαρμογή του περιεχομένου του παρόντος έργου προορίζεται αποκλειστικώς για τους Εκπαιδευτές της αστικής μη κερδοσκοπικής «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» οι οποίοι, εντός του πλαισίου της Εταιρείας και της Ομάδος, λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση ώστε να μπορούν και να το εφαρμόζουν και, κατά τακτές περιόδους ανανεώνουν την εκπαίδευσή τους και εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους με νέες προκύπτουσες πληροφορίες και δεξιότητες ώστε να εξασφαλίζεται η ασφάλεια Ίππων και Ιππέων. Συνεπώς, απαγορεύεται σε κάθε άλλον, εκτός των Εκπαιδευτών της αστικής μη κερδοσκοπικής «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» να επιχειρήσει να εφαρμόσει το περιεχόμενο αυτού του έργου διότι θα καταλήξει σε ατύχημα, έναντι του οποίου ουδεμία ευθύνη θα φέρει ο Συγγραφέας και η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ». ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» www.horsebackarcherygr.com http://horsebackarcherygr.blogspot.gr/ hellenichorsebackarchery@gmail.com ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΗΡ. ΚΑΛΕΝΤΖΗΣ equestracademy@yahoo.gr ISBN 978-960-99305-4-3
"
" Ώ! Τριακόσιοι σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας τα παιδιά σας θέλ' ιδείτε πόσο μοιάζουνε με Σας! "
ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ακόμη και στη περίπτωση κοινών στόχων, οι δρόμοι προς αυτούς είναι διαφορετικοί για κάθε ον, όπως διαφορετικά είναι και τα δακτυλικά αποτυπώματά μας. Διότι, η σκέψη ενός εκάστου διαφέρει από την σκέψη του διπλανού μας με την ίδια διαφοροποίηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Όλοι παρόμοιοι, …άρα όλοι διαφορετικοί, …άρα όλοι άνισοι, αλλά…Η κοινή πραγματικότητα είναι πάντοτε αντίξοα ελκυστική διότι, ακριβώς, την αντιληπτική προσέγγισή της δυσχεραίνει η παρεμβολή του «άλλου». Και, αυτή η δυσχεραντική παρεμβολή του «άλλου» ομορφαίνει με υπερκεραστικό ενδιαφέρον τη δική μας προσπάθεια ώστε να αποφεύγεται η μονοτονία μιας επαναλαμβανόμενης ρουτίνας. Η Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» κατευθύνεται προς την κατάκτηση ενός συγκεκριμένου στόχου : της αυτοβελτιώσεως των Μελών της με εφαλτήριο την Έφιππη Τοξοβολία. «Εφαλτήρια» θα μπορούσαν να είναι πολλά, δική μας επιλογή η επιλογή του συγκεκριμένου. Και είναι δεδομένο ότι σ’ αυτή την «πορεία» προϋποτίθεται η εναρμόνιση των διαφορετικοτήτων και ανισοτήτων όχι προς τα «κάτω» αλλά προς τα «πάνω»! Μόνον έτσι μπορεί να υπερκερασθούν οι φραγμοί των υποκειμενικοτήτων και η Ομάδα, ως ενιαία οντότητα να οδηγηθεί και να κατακτήσει το στόχο της. Το πρώτο βασικό ερώτημα είναι «Γιατί Έφιππη Τοξοβολία;». Ή μάλλον, «Γιατί όχι μόνον Ιππασία ή μόνον Τοξοβολία;». Η απάντηση ανάγεται στην ενότητα και τον δυισμό, στη «δυτική» και «ανατολική» σκέψη και στη συνδυαστική ακεραίωση η οποία εγγυάται μια ανεμπόδιστη αμφιθέαση του Κόσμου ως ενιαίας οντότητος και όχι ως αντιθετικά διαιρεμένης ουσίας. Ο μονοδιάστατος ορθολογισμός της δυτικής σκέψεως απεδείχθη ακόμη και για τους ίδιους τους «εφευρέτες» του άγονος, κρινομένου εκ του αποτελέσματος των σημερινών δυτικών Κοινωνιών οι οποίες εμφανίζονται καθολικά ανερμάτιστες και παραπαίουσες χωρίς προσδόκιμο μέλλον. Αντιθέτως, η συνδυαστική ενότητα της πραγματικότητος που χαρακτηρίζει την ανατολική σκέψη εφοδίασε τις ανατολικές Κοινωνίες με «έρμα» κι ευστάθεια ώστε, πολλές από αυτές έχοντας υποστεί σκληρές δοκιμασίες να αναδεικνύονται πάντα μετά από αυτές ακόμη πιο ισχυρές κι ευσταθείς. Εμείς, που αποτελούμε γέννημα και θρέμμα δυτικής Κοινωνίας, απελευθερώνοντας εαυτούς από το όποιο φιλοσοφικό «ταμπού» επιτρέψαμε στο αδέσμευτο ένστικτό μας να αποφασίσει αβίαστα «ανθ’ ημών», επιτρέποντάς μας να ανακαλύψουμε τη βαθύτερη αλήθεια μας, υιοθετώντας ανεπιφύλακτα την συνδυαστική ενότητα της πραγματικότητος. Για μας η πλήρης απουσία χρωμάτων (μαύρο) και η πλήρης συνύπαρξη όλων των χρωμάτων (λευκό) της πραγματικότητος διαμορφώνουν τον ορώμενο κύκλο ο οποίος συγκροτείται και ακεραιώνεται από δύο ισότιμα μέρη, από το Γιν και το Γιαγκ, τα οποία αν και δύο διαφορετικά δεν είναι αυτονομημένα αλλά εισχωρούν το ένα στο άλλο σχηματίζοντας μία ενότητα. Έτσι, στον ενιαίο κύκλο της προσπαθείας μας, συνυπάρχει το εσωτερικό μονοπάτι (Τοξοβολία) και το εξωτερικό μονοπάτι (Ιππασία), εναρμονίζονται μεταξύ τους και μας προάγουν σε ένα διέξοδο ισορροπίας πνεύματος και σώματος που αποτελεί και την «πύλη» προς την αυτοβελτίωσή μας. Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι «Γιατί Ομάδα και όχι μεμονωμένα άτομα;». Η απάντηση είναι σαφής : διότι για να χειροκροτήσεις δε μπορείς να τα καταφέρεις με το ένα χέρι και για να είναι όσο γίνεται πιο ηχηρό το χειροκρότημα χρειάζονται περισσότερα χέρια, τα χέρια και των «άλλων» που θα χειρο-κροτούν συντονισμένα.
Και, ο Κόσμος δεν είναι μονοπρόσωπος αλλά πολυπρόσωπο άθροισμα διαφορετικοτήτων με αποτέλεσμα να αποτελεί αδήριτο χρέος η ανάληψη μιας μεγάλης ευθύνης από τον καθένα μας : «ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΣΩΣΩ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ!» Αυτή είναι η αριστοκρατική πρόθεση – υπόσχεση του αρχαίου, παραδοσιακού, βουδισμού Μαχαγιάνα ο οποίος επιδιώκει τη λύτρωση όλων των όντων που αντιλαμβάνονται τον Κόσμο και τις πραγματικές διαστάσεις των υπάρξεών τους. «Αριστοκρατική», διότι δεν μιλά γενικώς και αορίστως για την σωτηρία «όλων των όντων» αλλά για την σωτηρία των όντων που διαθέτουν αντίληψη, όπως κάθε ειλικρινής πρόθεση απαλλαγμένη από την λαϊκίστικη τυραννία της «ευαρέσκειας και αποδοχής» από τους πολλούς. Οι πιστοί του Μαχαγιάνα δεν αρκούνται στην εξατομικευμένη λύτρωσή τους αλλά στοχεύουν και στη λύτρωση όλων των φωτισμένων όντων που βρίσκονται γύρω τους. Σε αντίθεση με τους πιστούς του μικρού Βουδισμού Χιναγιάνα οι οποίοι επιδιώκουν την ατομική τους λύτρωση (μικρή ευσπλαχνία), οι πιστοί του Μαχαγιάνα επιδιώκουν να μετατραπούν σε μποντισάτβα (φωτισμένα όντα) για να μπορούν να λυτρώσουν κι άλλους (μεγάλη ευσπλαχνία). Και ο βουδισμός Μαχαγιάνα, αυτή η μεγάλη και αρχαία παράδοση, κυριαρχεί στο Θιβέτ, στη Μογγολία, στη Κίνα, στο Βιετνάμ, στη Κορέα και στην Ιαπωνία όπου το Ζεν αποτελεί μέρος του Μαχαγιάνα. Το τρίτο βασικό ερώτημα είναι ο «τρόπος». Ίπποι, Τόξα, βιβλία, λόγος, άσκηση, ακινησία, τεχνολογία, πριμιτιβισμός, διδασκαλία, σιωπή; Τίποτε από αυτά ή, μάλλον, όλα αυτά μαζύ! Ζεν! Μια μαθητεία χωρίς μαθητές ή, μάλλον, μόνον με μαθητές, μια εκπαίδευση χωρίς εκπαιδευτές ή, μάλλον, μόνον με εκπαιδευτές, μια άσκηση χωρίς ασκουμένους ή, μάλλον, μόνον με ασκουμένους! Μια γνώση και ικανότητα κατευθείαν στην ουσία φιλτραρισμένες μέσα από την παλλόμενη αρτηρία του ενστίκτου. Ο «τρόπος» λοιπόν, είναι ο μη τρόπος, ο παλμός της αρτηρίας που απλώς, είναι ούτω πως, επειδή, ούτω πως είναι! Το τέταρτο και τελευταίο, βασικό ερώτημα είναι ο «χαρακτήρας». Μια λέξη μόνον, ένα «κλειδί» για ν’ ανοίξει το σεντούκι με το θησαυρό : ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ! Μέσα σ’ αυτή τη λέξη περικλείεται το μυστικό κάθε ανθρώπινης νίκης. Μόνον η αυτοπειθαρχία εγγυάται προσήλωση στην έννοια της Τιμής, της Αφοσιώσεως, του Καθήκοντος και της Μαχητικότητος που άγουν στη ηθική δικαίωση! Κι εμείς αγωνιζόμαστε μόνον για τη νίκη! Η προσπάθειά μας δε στοχεύει στο να γίνουμε Βούδες αλλά σε κάτι πολύ πιο σημαντικό, εφικτό και απαραίτητο : να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Ο Λιν Τσι, φημισμένος δάσκαλος του βουδισμού Χαν ( ο κλάδος του βουδισμού μαχαγιάνα που επεκράτησε στη Κίνα κατά την περίοδο της δυναστείας των Χαν, 206 π.χ.χ. – 221 μ.Χ.χ.) συμβούλευε τους μαθητές του : «Όταν πρέπει να ντυθείς ντύσου, όταν πρέπει να περπατήσεις, περπάτα. Μη προσπαθείς να γίνεις Βούδας, απλά προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου. Ο χαζός θα σε λοιδορήσει, ο σοφός θα σε καταλάβει!» Δεν πρόκειται περί υπερ-αισιοδοξίας,αφού δεν είμαστε ούτε οπτιμιστές,ούτε πεσιμιστές, αλλά εμείς, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ», διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι γύρω μας είναι σοφοί, κρίνοντας από την αντιληπτικότητα όσων μας προσεγγίζουν.
ΜΕΡΟΣ Α΄
ΘΕΜΕΛΙΑΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ
ΟΙ ΟΚΤΩ ΕΣΤΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΜΑΣ Πέντε είναι οι «γνωστές» αισθήσεις των …κοινών θνητών, οκτώ οι αισθήσεις όλων των Ανθρώπων και οκτώ, βεβαίως και οι αισθήσεις των Εφιπποτοξοτών! Αποφεύγοντας κάθε χιουμοριστική παραδοξολογία, οι Άνθρωποι διαθέτουν και αναπτύσσουν, κατά δύναμη, οκτώ αισθήσεις σε όλη την διάρκεια του βίου. Τις πέντε «κοινές» (όραση, ακοή, όσφρηση, αφή και γεύση) αλλά και την αίσθηση ισορροπίας, την ιδιοδεκτικότητα και την κιναισθησία. Οι πέντε γνωστές αισθήσεις αποδεικνύονται εντελώς δευτερεύουσες στις μαχητικές Τέχνες, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο! Ποτέ ο μαχητής δεν επιστρατεύει, απλώς, την όρασή του για να δει "πού" είναι το όπλο του, το χέρι του (κατόπιν εντολής κάποιου πεδίου Broca) για να "πιάσει" το όπλο του, το μάτι του για να "δει" τον εχθρό, το δάκτυλό του για να "τραβήξει" την σκανδάλη "σημαδεύοντας"… Ή, μάλλον, για να μη τρομάξει ο αναγνώστης από την συνεχιζόμενη παραδοξολογία, μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν μέσα στην απόλυτη ζενική ανυπαρξία της ως πραγματικότητος νοουμένης, αλλά η συνεργασία των πέντε «κοινών» αισθήσεων θα ήταν αναποτελεσματική για την νίκη του Πολεμιστή εάν αυτός δεν συνδυάζει και τις οκτώ αισθήσεις με ειδοποιό σημείο ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα την ανάπτυξη των τριών …τελευταίων! Ας δούμε, όμως, αυτές τις τρεις τελευταίες, περί ων ο λόγος: ΑΙΣΘΗΣΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ: Ήδη από την εμβρυϊκή φάση οι απόπειρες κινήσεων και οι, εν τέλει, κινήσεις των μελών και του σώματος του πλάσματος σκοπό δεν έχουν παρά την ενδυνάμωση μυών και μυϊκών ομάδων ώστε να επιτευχθεί η στήριξη και η ευσταθής κίνηση που χαρακτηρίζει τη ζωή, δηλαδή, η ίδια η ισορροπία η οποία απαιτείται για την διεκπεραίωση των καθημερινών αναγκών του βίου. Και η ισορροπία είναι η βασική αίσθηση του μαχητή, το πρώτο «ζητούμενο». ΙΔΙΟΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ: Παρακολουθώντας το νεογνό, στην αρχή η μητέρα το κατευθύνει για να θηλάσει, κατόπιν δε, εκείνο βαθμιαία προσανατολίζει το στόμα του προς το μαστό της υποκινούμενο από την πείνα και την αυτοσυντήρηση. Έτσι, το νεογνό αρχίζει σιγά-σιγά να αποκτά επίγνωση της θέσεώς του και του στόματός του σε σχέση με την μητέρα του, τον μητρικό μαστό και την μητρική θηλή ώστε να καταφέρει να θηλάσει. Επιτυγχάνει την αυτό-ένταξή του στον χώρο, σχεδιάζοντας καλύτερα τις αντιδράσεις του. Και η ορθή αντίδραση είναι το επόμενο «ζητούμενο» για τον μαχητή ο οποίος, ήδη, είναι ικανός να κινηθεί εν ισορροπία. ΚΙΝΑΙΣΘΗΣΙΑ: Το νεογνό, πια, ερμηνεύει τον όγκο της παρουσίας και τη θέση της μητέρας του, την θέση τη δική του, ελέγχει τα χέρια του κινώντας τα προκειμένου να φέρει στο στόμα του την …θηλή για να θηλάσει! Στο σημείο αυτό ο Άνθρωπος συνεδύασε επιτυχώς την αίσθηση ισορροπίας και την ιδιοδεκτικότητα, δηλαδή, ξεκίνησε το μονοπάτι του μαχητή! Μαχητής, λοιπόν, είναι και πρέπει να είναι εν δυνάμει κάθε Άνθρωπος! Και πλέον αποτελεσματικός μαχητής (Άνθρωπος) είναι εκείνος που έχει ανεπτυγμένη, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, την κιναισθησία του. Έτσι, ο Εφιπποτοξότης, ως μαχητής και μάλιστα κορυφαίος, απαιτείται να αναπτύσσει από την πρώτη στιγμή της εκπαιδεύσεώς του την κιναισθησία του και αυτό εντάσσεται στην εκπαιδευτική προτεραιότητα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ». Στην Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ακολουθούμε την τακτική των οκτώ εστιάσεων: (1) Απομυθοποίηση του κινδύνου => (2α) Συμφιλίωση με τον Ίππο και (2β) Συμφιλίωση με το Τόξο => (3α) Επικοινωνία
με τον Ίππο και (3β) Επικοινωνία με το Τόξο => (4) Ανάπτυξη κιναισθησίας, ιππικής και τοξευτικής => (5α) Ανάπτυξη Ιππικής δεξιότητος και (5β) Ανάπτυξη Τοξευτικής δεξιότητος (6) Διασύνδεση ιππικών και τοξευτικών δεξιοτήτων επί του εν κινήσει Ίππου => (7) Διασύνδεση ιππικών και τοξευτικών δεξιοτήτων επί του εν καλπασμώ Ίππου και (8) Επιδίωξη ευστοχίας κατά την καλπαστική τόξευση. Το θεμέλιο ενάρξεως της δικής μας εκπαιδεύσεως έγκειται στην εστίαση της απομυθοποιήσεως του κινδύνου [(1)] του οποίου η σημασία είναι τόσο βαθειά ώστε ο λόγος και δη ο γραπτός να μην επαρκεί ώστε να την αποδώσει. Για μας έχει καθαρά ζενικό χαρακτήρα περί του οποίου κανένας λόγος και καμία περιγραφή δεν μπορεί να κριθεί ούτε ως ορθή, ούτε ως επαρκής και ο βαρύνων χαρακτήρας του καθιστά ανέφικτη την οποιανδήποτε συνέχιση της όποιας εφιπποτοξοτικής εκπαιδεύσεως χωρίς την προηγούμενη εφαρμογή του. Ο μη γνώστης της τεχνικής εφαρμογής αυτής της καθοριστικής προϋποθέσεως, καλό θα είναι να ασχοληθεί με το …ποδόσφαιρο, για λόγους αυτοπροστασίας του. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο έχει λαϊκή αποδοχή, ενώ η Έφιππη Τοξοβολία,ευτυχώς, όχι! Αφ΄ ης στιγμής ο Εκπαιδευτής βοηθήσει τον Εκπαιδευόμενο να απομυθοποιήσει τον κίνδυνο (και αυτό επιχειρείται όχι κατά την «επιδερμίδα» αλλά σε βάθος συνειδητότητος) τότε, οι παρεπόμενες επτά εστιάσεις αποτελούν μιαν αλληλουχία η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο «πρσπάθεια έναντι χρόνου». Σύμφωνα με το δικό μας πρόγραμμα, η εκπαίδευση αρχίζει πολύ πριν ο ενδιαφερόμενος μας …συναντήσει φυσικά. Το δικό μας «πλαίσιο» εκτείνεται πολύ πέραν των φυσικών ορίων μας και όχι τυχαία… Θέλουμε να αυτο-προσδιοριζόμαστε επακριβώς και με σαφήνεια ώστε να ανταποκρίνονται στο «κάλεσμά» μας οι «Όμοιοι» και όχι οι «ξέταιροι» και γνωρίζουμε … «επί τη εμφανίσει» ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει από μία θύρα η οποία παραμένει επιμελώς …διάπλατη. Έτσι, ποτέ δεν ενθαρρύνουμε ούτε αποθαρρύνουμε κάθε ενδιαφερόμενο να ξεκινήσει μαζύ μας, όμως η αντιληπτή υπαρξιακή «σφραγίδα» ενός εκάστου προοιωνίζει το πόσο κάθε νεοεισερχόμενο Μέλος στην Ομάδα μας θα μακροημερεύσει …μαζύ μας. Οι υπερ-εξασκημένοι δέκτες μιας υπεραισθητής αντιλήψεως μας βοηθούν πλέον να γνωρίζουμε εξ αρχής το εφιπποτοξοτικό «μέλλον» κάθε ενδιαφερομένου αλλά αυτός δεν είναι λόγος ώστε να μη του προσφέρουμε αμέσως εκείνο που προβλέπει η εκπαίδευσή μας! Και αυτό δεν το κάνουμε, απλώς, βάσει μιας κοινώς νοουμένης ηθικής δεοντολογίας αλλά πρακτικότητος ένεκεν και δη πρακτικότητος η οποία αντανακλάται στη δική μας ωφέλεια: με αυτό τον τρόπο επαληθεύουμε εάν πράγματι η αρχική μας διάγνωση περί του νεοεισερχομένου ήταν σωστή, δηλαδή, εκπαιδεύουμε, κατ’ αρχήν, τον ίδιο τον εαυτό μας στο πρόσωπο κάθε πρωτοεισαγομένου. Έτσι ξεκινάμε... Κατά τις επόμενες εστιάσεις δεν εφαρμόζουμε παρά τη σταθερή ενότητα των προβλεπομένων ασκήσεων οι οποίες, προοδευτικά, ολοκληρώνουν τον Εφιπποτοξότη, με πραότητα, υπομονή κι επιμονή τόσο προς τον Ίππο όσο και προς τον Άνθρωπο. Όμως, η αφετηρία παραμένει πάντοτε η ανυπέρβλητη βαθμίδα της οποίας κάθε απόπειρα υπερβάσεως οδηγεί σε αποτυχία ή και σε τραγωδία.
Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΜΑΣ «Δεν είναι σοβαρό να ‘αγγίζεις’ όμορφα πράγματα σε άσχημο περιβάλλον. Δεν είναι ωραίο να κηλιδώνεις ένα κρύσταλλο με βρώμικα χέρια. Δεν είναι τίμιο να λες ψέμματα, μιλώντας για την αλήθεια.» Αυτές ήταν οι αρχικές παρατηρήσεις των Αδελφών εκπαιδευτικών μας Συμβούλων οι οποίοι μας έκαναν την Τιμή να αναδεχθούν την Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και να την καθοδηγήσουν προπονητικώς! Κι εμείς τηρήσαμε κατά κεραία εκείνες τις αρχικές παρατηρήσεις τις οποίες, με άλλα, «δικά του λόγια», μας είχε πει προηγουμένως και ο μεγάλος Δάσκαλός μας Kassai Lajos! Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ακολουθούμε συντεταγμένα ένα καθορισμένο «μονοπάτι» ομαδικής βελτιώσεως με εξοβελισμένα τα εγωϊστικά συναισθήματα τα οποία είναι τόσο ψυχοφθόρα στην εποχή μας, επιδιώκοντας να εξελίξουμε, κυρίως, την ψυχή μας και, δευτερευόντως, τις εφιπποτοξοτικές δεξιότητές μας γνωρίζοντας ότι μετά την ολοκλήρωση του παρόντος βιολογικού κύκλου, Ίπποι και Τόξα παραμένουν «εδώ»... Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ζούμε σε ένα κακάσχημο περιβάλλον το οποίο, όμως, "καταργούμε" αντικαθιστώντας το με ένα πανέμορφο το οποίο αναδεικνύει η ποιότητα της σκέψεως και του ήθους μας. Τότε μόνον αρχίζουμε να ΣΥΝασκούμεθα! Διότι, για μας η Ιππική και η Τοξοβολία είναι πολύ όμορφα πράγματα που τους πρέπει ανάλογο περιβάλλον. Πάντα "καθαρίζουμε καλά" το νου και τη καρδιά μας όταν μπαίνουμε στον προπονητικό μας χώρο! Το "κρύσταλλο" που τόσο μεγαλόκαρδα η μοίρα μας εμπιστεύθηκε, τον Ίππο και το Τόξο, δε θα θέλαμε ποτέ να κηλιδώσουμε...γιατί αν διαπράξουμε κάτι τέτοιο πάντα θα "ζωγραφίζεται" μιαρό το είδωλό μας πάνω στο γαλήνιο νερό των υπάρξεών μας. Πάντα ο Αρχηγός, πριν φτάσει η Ομάδα για να προπονηθεί, καθαρίζει με επιμέλεια τον χώρο ώστε να μην έχει το παραμικρό σκουπίδι διότι ο,τιδήποτε επιχειρείται σε ένα λερωμένο περιβάλλον, λερώνεται το ίδιο! Ο λόγος μας μετρημένος και προσεκτικός, μόνον όσο χρειάζεται και όταν χρειάζεται... κι οι πράξεις μας πολλές που γίνονται ακόμη περισσότερες κάτω από τη θόλο της σιωπής! Ίσως λίγο σπάνιο για έναν τόπο κι έναν χρόνο που ο λόγος μετατρέπεται σε φτυάρι για να θάβει την αλήθεια, για να υποκαθιστά την πράξη και να συγχύζει συνειδήσεις... Όμως, εάν δεν ήμασταν αυτοί που είμαστε, δεν θα ήμασταν αυτοί που πρέπει να είμαστε κι εμείς είμαστε οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", μια ανθρώπινη "γέφυρα" ανάμεσα στην απροσδιόριστη Ανατολή και στην πεπερασμένη Δύση. Γι αυτό και κοντά μας δε μπορεί να παραμείνουν παρά μόνον όσοι διατηρούν ακέραιη και ορθοτομούσα την συνείδηση! Έτσι, κρατάμε υψηλή την προπονητική Αισθητική μας γνωρίζοντας ότι μόνον κατ' αυτόν τον τρόπο η εκπαίδευσή μας θα είναι αποτελεσματική. Ξέρουμε πολύ καλά ότι με αυτή την προϋπόθεση ο νους μαθαίνει να λειτουργεί θετικά και, όταν ο νους μαθαίνει να αποδίδει θετικό έργο τότε γεννιέται ο αληθινός Πολεμιστής! Διαφορετικά, όσο κι αν κάποιος σπουδάζει την μάχη και τον Πόλεμο θα παραμένει άσχετος προς αυτά αν δεν διαθέτει υψηλή Αισθητική η οποία στέργει αρωγός στην εκπαίδευσή του, "νομιμοποιώντας" την ηθικά και πρακτικά.
ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ENANTI ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ Η «μαχητικότητα» είναι η έννοια που κυριαρχεί σε όλες τις Πολεμικές Τέχνες. Εν τούτοις, όχι μόνον γλωσσικώς αλλά και επί μέρους εννοιολογικώς, παραμένει ασαφής ακόμη και για όσους «εμπλέκονται» άμεσα με την πρακτική της. Κατ’ αρχήν, η μαχητικότητα «συνορεύει» δυσδιάκριτα με την σχεδόν «ομοούσιο» έννοια της «επιθετικότητος» δημιουργώντας μία σοβαρή σύγχυση αλλά κι ‘ενοχοποίηση’ της πρώτης. Αν κατά την επιθετικότητα ενυπάρχει η πρόσκαιρη και παρορμητική κινητική τάση εφορμήσεως του επιτιθεμένου προς εκμηδενισμό του αντιπάλου, στην μαχητικότητα διακρίνεται μία μόνιμη, δια βίου, στάση θεάσεως προς αντιμετώπιση του αντιπάλου. Έτσι, η μαχητικότητα χαρακτηρίζεται από μία σταθερή νηφαλιότητα διαχειρίσεως κρίσεως, ενώ, η επιθετικότητα από μία ασταθή, πρόσκαιρη και παρορμητική διαχειριστική συμπεριφορά. Θα λέγαμε ότι, η μεν μαχητικότητα αποτελεί την βασική ψυχική ιδιότητα του Πολεμιστή, ενώ η επιθετικότητα δεν είναι παρά η εκφυλιστική «διάσταση» της προηγουμένης ΄ εκφυλιστική, διότι προτάσσει την παρόρμηση η οποία αποκλείει την νηφαλιότητα σκέψεως, άρα σχεδιασμού, παρασύροντας τον επιτιθέμενο στους όρους του αντιπάλου. Λαμβάνοντας υπ΄ όψη τη φράση του Konrad Lorenz: «Η επιθετικότητα είναι το αγωνιστικό ένστικτο στα άγρια ζώα και στον άνθρωπο που ως στόχο του έχει τα μέλη του ίδιου του γένους» βλέπουμε το πόσο επικίνδυνες είναι οι επιπτώσεις της επιθετικότητος ως προς την ίδια την Κοινότητα των ομοίων μεταξύ των οποίων εκδηλώνεται. Βεβαίως, ο ίδιος φυσιοδίφης αναγνωρίζει στη επιθετικότητα μία λειτουργία η οποία συντελεί στη διατήρηση του είδους συντελώντας σε μία φυσική επιλογή. Γράφει ο Κοnrad Lorenz: «Στη φύση, η επιθετικότητα είναι μία πανταχού παρούσα διαδικασία, οι μηχανισμοί συμπεριφοράς και τα όπλα της είναι τόσο τέλεια ανεπτυγμένα κι έχουν τόσο φανερά προκύψει από την επιλεκτική πίεση μιας λειτουργίας για τη διατήρηση του είδους…», όμως η διατήρηση του είδους είναι πολύ πιο δυνατή όταν κατά την επιδίωξή της πρυτανεύουν πιο νηφάλιες και συνειδητές πρακτικές. Κι αυτές οι πρακτικές είναι οι ακραιφνώς μαχητικές, με διάρκεια και αποτελεσματικότητα μέσα στον χρόνο… Γενικώς, ούτε η επιθετικότητα, ούτε, πολύ περισσότερο, η μαχητικότητα αποτελούν συμπεριφορικά «εγκλήματα». Άλλωστε, η έννοια του «εγκλήματος» είναι απολύτως υποκειμενική και διχαστική αφού, ακόμη και στη παραδεδεγμένη νομική επιστήμη, ο μεν προσδιορισμός της εννοίας του επαφίεται στον Νόμο ενώ ο ίδιος ο εγκληματίας στη κρίση της επιστήμης της Εγκληματολογίας. Τόσο η μαχητικότητα, όσο κι η επιθετικότητα αποτελούν διακριτές συμπεριφορές εντασσόμενες στο εύρος του ρηθέντος «Πόλεμος, πάντων μεν πατήρ εστί…», αναλόγως ερμηνευόμενες και παραδεχόμενες. Στην Έφιππη Τοξοβολία, μία κατ’ εξοχή Πολεμική Τέχνη πυρός και κινήσεως, είναι προφανής η αναγκαιότητα διατηρήσεως της νηφαλιότητος του Εφιπποτοξότη με την καλλιέργεια του μαχητικού πνεύματός του και την αποφυγή επιθετικών εκτροπών. Το περιεχόμενο της Εκπαιδεύσεως και των Προπονήσεών μας εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της αναπτύξεως της μαχητικότητος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και παραλλήλως της αποτροπής αναπτύξεως επιθετικότητος που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό μειονέκτημα της αποτελεσματικής μαχητικής μας Παιδείας. Εξ αρχής, ήδη από την πρώτη Προπόνησή μας, αποφύγαμε επιμελώς να αναπτύξουμε ανταγωνισμούς μεταξύ των Συνασκουμένων μας, αφού ο ανταγωνισμός
εμπεριέχει την εκφυλιστική εναντίωση (=επιθετικότητα). Πολλά Μέλη μας προέτειναν την διοργάνωση «αγώνων» ή, έστω, την ανάπτυξη «βαθμολογικών αγωνιστικών διαδικασιών» και απόρησαν βλέποντας την περιφρόνησή μας έναντι αυτών των εκφυλιστικών αντιλήψεων… Εμείς ενδιαφερόμαστε για την ανάδειξη ουσιαστικών Μαχητών όχι, απλώς, επιτιθεμένων! Η πρακτική του ‘χουλιγκανισμού’ (με επίφαση ή και άνευ…) μπορεί να είναι καλή για …γήπεδα αλλά όχι και για πεδία μαχών! Έτσι, σήμερα, κατά τις Προπονήσεις μας απολαμβάνουμε τα θετικά δείγματα μαχητικής συμπεριφοράς των Συνασκουμένων μας, ίσως, χωρίς καν οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται την αναβάθμισή τους. Με λίγα λόγια, στην Ομάδα μας, πετύχαμε να «οικοδομήσουμε» τον «τέταρτο τύπο» κοινωνικής οργανώσεως, όπως τον ορίζει ο Konrad Lorenz : «Τέταρτος τύπος κοινωνικής οργανώσεως είναι εκείνος στον οποίο ο δεσμός της αγάπης και της φιλίας μεταξύ των ατόμων εμποδίζει τα μέλη της Κοινωνίας αυτής από το να πολεμούν και να βλάπτουν το ένα το άλλο». Και, αυτός ο «τέταρτος τύπος» είναι το πρότυπο των πολεμικών κοινωνιών οι οποίες δεν αναλώνονται σε εσωτερικές τριβές, αντιμετωπίζοντας εξωτερικούς εχθρούς! Εγκύπτοντας ακόμη βαθύτερα, στην Έφιππη Τοξοβολία ο μαχητής καλείται να πολεμήσει τον ατελή εαυτό του! Καλείται να αγωνισθεί για την αυτοβελτίωσή του «μαχόμενος υπέρ…» και όχι «επιτιθέμενος κατά…» του εαυτού του. Εν προκειμένω, ο «τέταρτος τύπος» δομείται μέσα στο ίδιο το άτομο το οποίο αναγορεύεται σε πλήρη Κοινωνία συνεργώσα στην αντιμετώπιση κοινού εχθρού επιχειρούντος εσωτερικώς κι όχι εξωτερικώς. Το μεγαλείο μιας αντινομίας η οποία παραλληλίζεται με την αλληγορία της «Κοίλης Γης» την οποία ελάχιστοι εννόησαν, όσο οι ενασχολούμενοι με τις Πολεμικές Τέχνες. «Τα κοράλλια όπως και οι πολιτισμοί έχουν τη συνήθεια να αναπτύσσονται επάνω στα κουφάρια των προγόνων τους». Έτσι κι εμείς αναπτύσσουμε πάνω στο κουφάρι μιας παραδοσιακής Πολεμικής Τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας, τον Πολιτισμό μας. Προσεκτικά, σταθερά, μαχητικά και με επίγνωση…!
Ο «ΚΥΚΛΟΣ» ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» είχε την αγαθή «τύχη» να «σχεδιασθεί» επάνω στο Πλατωνικό κοινωνικό πλαίσιο και να «εφοδιασθεί» με ένα κανονιστικό «οπλοστάσιο» που ρυθμίζει απολύτως και σε κάθε λεπτομέρεια συμπεριφοράς τα Μέλη της και τα Μέλη της εμπεριεχόμενης Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ». Ο, εξ αρχής, «σχεδιασμός» του δικού μας Οργανισμού βασίσθηκε στην αναγνώριση του Ήθους ως κριτηρίου ομαδικής αποτελεσματικότητος με κατάληξη, σήμερα, να διαθέτουμε ένα ολοκληρωμένο Καταστατικό, έναν πλήρη Κανονισμό Λειτουργίας Ομάδος και μία σειρά λεπτομερών Οδηγιών προς Συνασκουμένους που δεν αφήνουν κανένα κενό υγιών διανθρωπίνων σχέσεων μεταξύ των Μελών μας. Κοινός «παρονομαστής» όλου αυτού του κανονιστικού μας πλαισίου είναι ο σεβασμός προς την προσωπικότητα και την ατομική ελευθερία του άλλου! Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το προπονητικό Ήθος στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» κάθε φορά που βρισκόμαστε είτε στη Γραμμή Βολής, είτε στο Ιππευτήριο! Η προπονητική ευπρέπεια στην Ομάδα μας έχει την αρχή της στο ότι ουδείς, μηδέ εξαιρουμένου και του Αρχηγού της, θεωρεί εαυτόν ως διακρινόμενο των άλλων! Ο ίδιος ο Αρχηγός της θεωρεί εαυτόν ως Πολεμιστή ισότιμο των υπολοίπων και τούτο αναιρεί κάθε αποστασιοποίηση, διασφαλίζοντας βαθύτερη αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό χωρίς το δέος προς τον «υπερκείμενο» (Προπονητή) που γεννά, τελικώς, φόβο, αποστροφή και αντιπαλότητα! Οι εκατοντάδες των Μελών μας έχουν προσέξει ότι ουδέποτε και παρά τις υψηλές απαιτήσεις των Προπονήσεών μας, κατά την διάρκεια της οιασδήποτε Προπονήσεώς μας υπήρξε, γενικώς, ύβρις, λοιδορία ή έστω απλή υποτίμηση Συνασκουμένου από τον Αρχηγό (προπονούντα) ή από Αρχηγό Βολής. Και όχι μόνον… Όλοι οι Συνασκούμενοι με την είσοδό τους στην Ομάδα αναπροσαρμόζουν (λόγω Κανονισμού και Οδηγιών) και την κοινωνική συμπεριφορά τους επί τα βελτίω ώστε, ακόμη και μεταξύ τους, εν ώρα Προπονήσεως να μην έχει ποτέ ακουστεί η παραμικρή απρεπής έκφραση στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της Ομάδος μας! Είναι χαρακτηριστικό το μοναδικό αποτέλεσμα ευπρεπούς ομαδικής συμπεριφοράς κατά την διάρκεια των Προπονήσεών μας, όπου όλοι επικοινωνούμε σιωπηρά, σχεδόν, δια νευμάτων, ακόμη και στο Ιππευτήριο όπου, αναγκαστικώς, λόγω ανοιχτού πεδίου και φυσικών συνθηκών η ένταση της φωνής είναι αναγκαία για τον προπονούντα! Η αδιάκοπη συχνότητα της προπονητικής μας δραστηριότητος με τις ιδιαίτερες εντάσεις που προκαλεί -κυρίως- η Ιππασία, θα συγχωρούσε μύρια όσα περιστατικά αγενούς ή και βίαιης συμπεριφοράς από τον προπονούντα προς τους Συνασκουμένους, όμως δεν επιτρέψαμε ποτέ (!) να σημειωθεί ούτε ένα τέτοιο περιστατικό στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας μας σεβόμενοι την προσωπικότητα των Μελών μας, κυρίως δε την ίδια την Έφιππη Τοξοβολία! Εάν, δε, προσέξει ο αναγνώστης όχι μόνον το παρόν κείμενο αλλά και όλη την μεταξύ μας επικοινωνία θα παρατηρήσει ότι για μας πάντοτε το «Μέλος» και ο «Συνασκούμενος» γράφονται με κεφαλαίο το πρωτόγραμμα, ως απόδοση Τιμής και αναγνώριση του όρου όχι ως απλού ουσιαστικού αλλά ως κυρίου τίτλου με όλον τον συνεπαγόμενο σεβασμό! Το ίδιο ισχύει και σε κάθε αναφορά του όρου «Προπόνηση» διότι η δική μας Προπόνηση δεν αποτελεί μιαν απλή διαδικασία απλής αναπτύξεως δεξιοτήτων, αλλά μία πλήρη
παιδαγωγική τελετουργία συνδυαστικής αναπτύξεως Ήθους και δεξιοτήτων, όπως ακριβώς απαιτείται για έναν πραγματικό Πολεμιστή. Τέλος, θεωρούμε απαραίτητο να αναφερθούμε στον θεσμό του «Κύκλου» ως βασικού μέσου στην εδραίωση αγαθών σχέσεων κι ευπρεπούς συμπεριφοράς μεταξύ των Μελών της Ομάδος, ενός θεσμού ο οποίος αποτελεί θεμέλιο δίκαιης διοικήσεως όλων των πολεμικών νομαδικών Κοινωνιών της Ευρασίας από τις οποίες τον δανεισθήκαμε. Από την αρχή της λειτουργίας της Ομάδος μας συνηθίζουμε, μετά το πέρας των Προπονήσεών μας να καθόμαστε όλοι οι Συνασκούμενοι κυκλικά γύρω από τον Αρχηγό, δεξιά οι άνδρες και αριστερά οι γυναίκες, ώστε ένας προς ένα να διατυπώνουμε ευθαρσώς τις αρνητικές σκέψεις, διαθέσεις, εντυπώσεις και συναισθήματα κατά πρόσωπον εκείνου που θεωρούμε ότι μας τα προκάλεσε και να δίδεται η ευκαιρία παροχής εξηγήσεων ή και συγγνώμης, αποκαθιστώντας έτσι κάθε αναφυόμενο πρόβλημα συμπεριφοράς και σχέσεων. Ο «Κύκλος», για μας, δεν αποτελεί βήμα εκφράσεως «ευχαριστιών» ή «ευαρεσκείας», αλλά βήμα εκφράσεως παραπόνων και δυσαρεσκείας με πρώτο κρινόμενο τον προπονούντα ο οποίος, έχοντας κατά νου ότι στο τέλος θα κριθεί φροντίζει να μη δίδει «λαβές» παραπόνων και δυσαρεσκείας. Ο «Κύκλος», λοιπόν, των πολεμικών νομαδικών Κοινωνιών της Ευρασίας, αποτελεί το δικό μας «κλειδί» ευρύθμων κι αγαστών σχέσεων, εξασφαλίζοντας στην Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» υψηλό προπονητικό ήθος
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ Στις σύγχρονες, "συντεταγμένες", κοινωνίες ο όρος "παιδί" παραμένει, ουσιαστικώς, ασαφής, υποδηλώνοντας έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρείται ως μη διαθέτων την δυνατότητα λήψεως αποφάσεων προς ιδίαν επιβίωση, έναν άνθρωπο ο οποίος παραμένει υπό την φροντίδα τρίτων, μεγαλύτερης ηλικίας το όριο της οποίας αυθαιρέτως τίθεται και οι οποίοι δικαιούνται και υποχρεούνται σε λήψη αποφάσεων περί αυτού. Γενικώς οι κοινωνίες αυτές, θέτουν ένα αυθαίρετο και ανθρωποκατασκεύαστο όριο ηλικίας ώστε να προσδιορίσουν την παιδικότητα, ασχέτως εάν αυτή την παιδικότητα την καθορίζει απολύτως εξατομικευμένα για κάθε άνθρωπο η ίδια η Φύση. Η παιδικότητα, λοιπόν, για όλες τις "αστικά" συντεταγμένες κοινωνίες εγκαταλείπεται στο πλαίσιο της υποκειμενικής πλάνης που αφορμάται από την "αστική" παράμετρο και όχι από την φυσική περί της οποίας λόγο έχει μόνον η "άλαλη" μεν, πλην εύγλωττη Φύση. Στις πολεμικές φατρίες οι οποίες αποτελούν ειδικά οργανωμένες κοινωνίες χωρίς "αστική" αλλά φυσική δομή, η παιδικότητα, ως εκ των συνθηκών, είναι πολύ πιο βραχύβια απ΄ ό,τι στις προηγούμενες, ενώ τα κριτήρια προσδιορισμού της συναρτώνται άμεσα από την ικανότητα του ανθρώπου να εκτιμήσει τους κινδύνους που τον απειλούν και να χειρισθεί τα όπλα προς υπέρβασή τους. Έτσι, το παιδί μιας αστικής κοινωνίας απειλείται από αθέατους αντιπάλους των οποίων η αφάνεια τους καθιστά μη εγκαίρως αντιμετωπίσιμους και καταλυτικούς ως προς την επικινδυνότητα (έλλειψη οξυγονώσεως, απώλεια απολαύσεως ή και απώλεια του ίδιου του βίου) ενώ το παιδί μιας πολεμικής φατρίας απειλείται από ορατούς, άρα αντιμετωπίσιμους εχθρούς. Βεβαίως, οι βαυκαλιστικές "στατιστικές" των λανθανόντων μιλούν για αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής στις σύγχρονες αστικές κοινωνίες των οποίων τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από δισεκατομμύρια μελλοθανάτων ...ευημερούντων νοσηλευομένων, αλλά, αν η εμμονή στην πλάνη των αστικών κοινωνιών δεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό τους, ο Πλάτων θα είχε διαψευσθεί επιμένοντας στην ταύτιση της δημοκρατίας με την τυραννία.
Στην Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" δίνουμε μεγάλη έμφαση όχι απλώς στην ανάπτυξη εφιπποτοξοτικών δεξιοτήτων αλλά, πρωτίστως, μαχητικής ψυχολογίας άνευ της οποίας η αρχέγονη Πολεμική Τέχνη μας δεν είναι δυνατόν να επιτελεσθεί! Έτσι, γίνεται ξεκάθαρο ότι η Ομάδα μας δεν είναι "λέσχη ευπαθών υπάρξεων" αλλά εργαστήριο σμιλεύσεως μαχητικών χαρακτήρων τους οποίους χαρακτηρίζει η Ανδρεία και η Αρετή! Η Ομάδα μας δεν επιθυμεί να αναλάβει ρόλο "αποθέτου" αλλά στίβου μάχης για μια εναργέστερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της ζωής από τα Μέλη της! Όλα τούτα, αναδεικνύουν τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της Ομάδος μας πάνω από τον "στενά" νοούμενο ως "αγωνιστικό" της. Μέσα σε αυτό το παιδαγωγικό πλαίσιο, αντιμετωπίζουμε το (ούτως ειπείν και αυθαιρέτως οριζόμενο ως) παιδί ως ομότιμο Συνασκούμενο ενθαρρύνοντάς το να αποκτήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα υπευθυνότητα (ούτως ειπείν και αυθαιρέτως οριζομένου ως) ενηλίκου! Αποθαρρύνουμε εμφανώς και απροσχημάτιστα την οιανδήποτε υπερπροστατευτική ανάμειξη στο δικό μας παιδαγωγικό έργο κάθε γονέως ο οποίος επιλέγει να αναθρέψει "αμοιβάδα" αντί Ανθρώπου, "κρεατόμαζα" αντί Πολεμιστή... Και, για να είμαστε ειλικρινείς, σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν αποθαρρύνουμε, απλώς, την "ανάμειξη" αλλά δείχνουμε διακριτικά και έγκαιρα την "πύλη εξόδου" σε παρόμοιους χαρακτήρες γονέων, σεβόμενοι τις παραμέτρους της Ευγονικής με ό,τι αυτές προοιωνίζουν, προειδοποιούν και διδάσκουν. Όταν "φθάνει" ένα παιδί στην Ομάδα μας το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τον "παιδαγωγικό προσανατολισμό" του γονέως που το συνοδεύει καθώς είναι γνωστό ότι οι γονείς διακρίνονται σε εκείνους που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους να στηρίζονται σε αυτούς και σε εκείνους τους γονείς που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους να μη χρειάζονται στηρίγματα! Εάν διαπιστώσουμε ότι ο συγκεκριμένος γονιός ανήκει στη πρώτη κατηγορία φαρδαίνουμε ακόμη περισσότερο το άνοιγμα της "θύρας εξόδου". Δυστυχώς είναι γνωστό ότι στη δημοκρατική τυραννία που υφιστάμεθα, για να οδηγήσεις ένα δίκυκλο μικρού κυβισμού πρέπει να δώσεις εξετάσεις αλλά όχι και προκειμένου να κάνεις ...παιδιά! Κι εμείς δε θέλουμε να καταντήσουμε, επ΄ ουδενί, εκκολαπτήριο διπόδων ορνιθίων διασωληνωμένων με ισόβιο ομφάλιο λώρο από ελαττωματικούς γεννήτορες... Ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν συναντήσαμε παρά ελάχιστες περιπτώσεις "αμοιβάδων" (οι οποίες βρήκαν την έξοδο...) και είμαστε ευτυχείς για το ότι η μαχητική φύση της Ομάδος μας προσελκύει, κατά κανόνα, "Ομοίους". Τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένης υπηκοότητος γονείς που μας ενεπιστεύθησαν τα παιδιά τους ήσαν εξ αρχής "υποψιασμένοι" για τον παιδαγωγικό μας προσανατολισμό κι έτσι, αρκετά παιδιά συνασκούνται επί ίσοις όροις μαζύ μας, αυτό το θεωρούμε, ως την μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και Τιμή για τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ".
ΜΕΡΟΣ B΄
TO IΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» στελεχωμένη από Έλληνες Ευπατρίδες, από την στιγμή της ανιδρύσεώς της, σκοπό της είχε την αναβίωση των Ελληνικών Εφιπποτοξοτικών Παραδόσεων. Όμως, η σοβαρότητα της λειτουργίας της Εταιρείας η οποία επ’ ουδενί θα ήθελε να παρασυρθεί σε φανταστικές ή θεατρικές αναπαραστάσεις, αλλά πραγματικά να αναβιώσει την Ιστορία παρέχουσα ωφελιμότητα εκγυμνάσεως στα Μέλη μας, προϋπέθετε «πίστωση χρόνου» προκειμένου και τα –μη υπάρχοντα μέχρι τούδεεπιστημονικά συμπεράσματα να εξαχθούν και το ανάλογο Πρόγραμμα Εκπαιδεύσεως των Μελών μας να καταρτισθεί, για το ακριβέστερο αλλά και ωφελιμότερο αποτέλεσμα. Η απαραίτητη χρονική «πίστωση» προκειμένου να καρποφορήσουν οι ιστορικές και αρχαιολογικές της έρευνες «επενδύθηκε» κατά τον καλύτερο στο Ουγγρικό Σύστημα Έφιππης Τοξοβολίας «KASSAI» το οποίο απέδωσε μέγιστα οφέλη στα Μέλη της πρώτης και μοναδικής μέχρι σήμερα Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», μέχρι σημείου στο ελάχιστο διάστημα της λειτουργίας της να κατακτήσει πρώτη παγκόσμια διάκριση εν μέσω 31 χωρών στο «W.T.A.F. 2010» αλλά και στο Qinghai 2012 της Κίνας. Τώρα ήρθε η στιγμή του πολεμικού «προβιβασμού» αυτής της Ομάδος σε «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ». Είμεθα ευγνώμονες στον Δάσκαλο Kassai Lajos για την πολεμική «προπαιδεία» την οποία μας προσέφερε αναγνωρίζοντάς μας ακόμη και ως εκπροσώπους του στην Ελλάδα, χορηγώντας μας προσωρινό πλαίσιο ψυχοπνευματικής αλλά κα σωματικής εκγυμνάσεως, μέχρι να ιχνηλατήσουμε τα ακριβή «χνάρια» των πολεμάρχων Προγόνων μας με την απαιτούμενη επιστημονική τεκμηρίωση. Τώρα, έχοντας επιτελέσει με ακρίβεια το χρέος μας και χωρίς να απεμπολούμε την «Κασσαϊκή» συγγένειά μας, ακολουθούμε την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων Προγόνων μας Στρατιωτών της Αναγεννήσεως οι οποίοι ελάμπρυναν την Ευρώπη με το μαχητικό τους παράδειγμα. Άλλωστε και οι Ούγγροι δηλώνουν την συγγένειά τους προς το Βυζάντιο, διατηρώντας το βυζαντιακό Στέμμα ως το ήμισυ επίσημο εθνικό τους έμβλημα, ενώ το άλλο ήμισυ είναι το ρωμαϊκό στέμμα. Έλληνες αεί! Πάντοτε Έλληνες! Αυτή είναι η μόνη «ιαχή» που αντηχεί στην ακοή μας από όλα τα στόματα των Προγόνων μας που αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας κι αυτή είναι η μόνη προσταγή που εφ’ εξής κινεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας, επ΄ αγαθώ των Ελληνικών Αξιών οι οποίες πρέπει να επιβιώσουν στη λαίλαπα που ακολουθεί!
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣH ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ [ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ]
A’ OΡΙΣΜΟΙ (α) Υπό την έννοια «ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ» ορίζεται ο , κατά Κωνσταντίνον Σάθα, Έλλην έφιππος κατά την Αναγέννηση , μαχόμενος υπέρ των Δικαίων του Έθνους. (β) Υπό την έννοια «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ» ορίζεται η υιοθέτηση του προτύπου των Ελλήνων Στρατιωτών της εποχής της Αναγεννήσεως και η προσαρμογή της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» στο εν λόγω πρότυπο.
Β’ ΕΙΣΑΓΩΓΗ
«Εσμέν γαρ ουν ων ηγείσθε τε και βασιλεύετε Έλληνες το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί… Ταύτην γαρ δη φαίνονται την χώραν (Ελλάδα) Έλληνες αεί οικούντες» [Επιστολή Πλήθωνος προς Μανουήλ Παλαιολόγο, 1418]
Έλληνες αεί! Πάντοτε Έλληνες, με μία συνέχεια καθαρού αίματος παρά τις όποιες σκοπούμενες και δόλιες αμφισβητήσεις τις οποίες καλλιεργούν οι εχθροί της Φυλής των Διογενών! Πάντοτε Έλληνες και με τον «λέοντα» να διακρίνεται «εκ του όνυχος», εκ των πράξεων και του μύχιου ηρωϊκού ψυχισμού του ο οποίος ποτέ δεν έπαψε να διαφαίνεται επί των ιχνών του καθ΄ όλο το άνυσμα της μακραίωνος Αναβάσεώς του! Και οι «Στρατιώτες» δεν υπήρξαν παρά ακόμη ένα κορυφαίο τεκμήριο αυτού του ηρωϊκού ψυχισμού των Ελλήνων, ενός γενναίου φυλετικού ψυχισμού οποίος και κατά τους πλέον «σκοτεινούς» χρόνους της Ιστορίας συνέχισε να λαμπρύνει την Ευρώπη και την πολεμική Αρετή ολόκληρης της Ανθρωπότητος! Απτή συνέχεια εκείνου του αρχαίου Θηβαίου, του πλάνητος πολεμιστού Κοιρατάδα τον οποίον ο Ξενοφών σκιαγραφεί ως : « Κοιρατάδας Θηβαίος, ος ου φεύγων την Ελλάδα περιήει, αλλά στρατηγών και επαγγελλόμενος, ει τις ή πόλις ή έθνος στρατηγού δέοιτο»[1], εξακολουθούν να μάχονται όταν το Βυζάντιο σωριάζεται σε ερείπια από τους Οθωμανούς οι οποίοι απειλούν να κατασπαράξουν την Ευρώπη, όταν ο ίδιος ο Πατριάρχης της ανατολικής Ορθοδοξίας συμμαχεί με τον Σουλτάνο και απειλεί ν΄ αποτελειώσει τον Ελληνισμό! Και , εκείνοι, εφιππεύουν για να καταδιώξουν την Ημισέλινο και τους συνεργάτες της ό,που μπορεί να τους ανταμώσουν! Και πολεμούν τόσο στην μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στα πέρατα της Ευρώπης, από την Πελοπόννησο, την Πολωνία μέχρι την Ολλανδία και την Σκωτία, άλλοτε κατά μόνας κι άλλοτε στο πλευρό Ευρωπαϊκών τακτικών στρατών αφού, πολλοί έμπειροι στρατηλάτες όπως ο Farnese ή ο Ambroise Spinola, διακρίνοντας την γενναιότητά τους πάσχιζαν να τους εντάξουν στις δυνάμεις τους. Οι Στρατιώτες, με την ονομασία ( Stradioti ) προερχόμενη από τη λέξη «Στράθα» (=δρόμος) και όχι από το «στορέννυμι» (Στρατός)[2] απετέλεσαν το πλέον ασυμβίβαστο και ανυπότακτο πολεμικό σώμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής παντοδυναμίας προτιμώντας την «οδό» της διαρκούς πάλης με τον αλλόφυλο εισβολέα στις «στράτες» του Κόσμου. Ο Επτανήσιος Ερμάννος Λούντζης μας δίνει μία περιγραφή για την εμφάνιση και την διάρθρωση των Εφίππων Ιλών τους: « Οι περί ων πρόκειται στρατιώται εσχημάτιζον το ελαφρόν ιππικόν των Ενετών, του οποίου πριν πάσης άλλης επικρατείας, ήρχισαν οι Ενετοί να ωφελώνται κατά το πρώτον ήμισυ της ΙΕ’ εκατονταετηρίδος, κυρίως δε μεταξύ του 1416 και 1467 έτους. Η ελληνική επονομασία φαίνεται ότι εισήχθη αφ’ ότου οι Ενετοί ήρχισαν να στρατολογώσιν Έλληνας αφ’ όλων των εις την Ενετίαν υποκειμένων χωρών, και ότι έκτοτε διετήρησεν ο στρατός ούτος το ελληνικόν όνομα, όπερ πιθανώς συνέβει μεταξύ του 1470 και του 1473, καθ’ ήν εποχήν ο ανδρείος Πέτρος Μοτσενίγος, κατακτήσας την Πελοπόννησον και θέλων να εκδικηθή κατά της ωμότητος των Τούρκων, επεβίβασεν επί στόλου ελαφρούς τινάς ιππείς εκ διαφόρων μερών της Ελλάδος, μεθ’ ών ενισχύσας τον στρατόν του, διέτρεξε και ελεηλάτησε τους υπό των βαρβάρων εκείνων κατεχομένους τόπους. Οι στρατιώται οι περί ων ο λόγος μόνον διά του έθνους των ουχί όμως και δι’ ιδίων καθηκόντων διεκρίνοντο εκ του κυρίως
λεγομένου ελαφρού ιππικού ‘ ήσαν οι μόνοι οίτινες εκυβερνώντο υπό Ενετού Ευπατρίδου. Πολλά υπό των ιστορικών κατά διαφόρους εποχάς εγράφησαν περί τε της ανδρείας και της τόλμης των πολεμιστών τούτων, οίτινες επευφημίσθησαν προσέτι δια την επιδεξιότητα μεθ’ ης ανέβαινον επί υψηλοτάτων ορέων και κολυμβώντες διέβαινον βαθυτάτους ποταμούς. Κατά την τέχνην του μάχεσθαι δεν διετήρουν την πρέπουσαν ευταξίαν, εμπιστευόμενοι μάλλον εις την ορμήν των ίππων των, τους οποίους διώκουν τόσον επιτηδείως ώστε σχεδόν πάντοτε να νικώσι τους εχθρούς. Δια τα εξαίσια ταύτα προτερήματά των εθεωρούντο τρόπον τινα ως τα νεύρα των Ενετικών στρατευμάτων.»[3] Από την μαρτυρία του Ερμάννου Λούντζη (αλλά και πολλών άλλων σημαντικών Iστοριογράφων) προκύπτει ότι η συγκρότηση του σώματος των Ελλήνων Στρατιωτών υπήρξε η «απάντηση» των αντανακλαστικών μιάς Φυλής στην ατίμωση της οθωμανικής κατακτήσεως! Και, ασυμβίβαστοι και ανατρεπτικοί, ως γνήσιοι Έλληνες, οι Στρατιώτες, προτίμησαν τον πλάνητα πολεμικό βίο, τον γεμάτο από σκληρές δοκιμασίες και στερήσεις, από την υποτεταγμένη θαλπωρή της δουλωμένης «Εστίας» προκειμένου να πολεμήσουν τον σαρικοφόρο εχθρό, δημιουργώντας μέσα στην πολεμική τους λαίλαπα ακόμη και νέες Ελληνικές Κοινότητες στην Ευρώπη, αναγεννώντας τον Ελληνισμό μέσα από τις «στάχτες του». Ο Ιστορικός Σπυρίδων Στούπης σημειώνει : «Χωρίς την παρουσία των εν λόγω ‘στραθιωτών’ που αποτελούσαν κατά κάποιον βαθμό την εκτελεστική δύναμι των φυγάδων, δεν θα ήταν ίσως δυνατή η συγκρότησι των Ελληνικών Κοινοτήτων, από την άποψι της συμβολής τους στη διατήρησι της ελληνικής παραδόσεως και στην τελική δημιουργία ενός πολιτικά ανεξάρτητου έθνους, όπως : η Βενετία και η δορυφόρος της Πάδουα, η Νεάπολις, η Αγκώνα στην Ιταλία. Το Τολέδο στην Ισπανία, η Λυών και ίσως το Παρίσι στη Γαλλία. Από τις αρχές δε του 15ου μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα περίπου, οπότε αρχίζει η ακμή των νεωτέρων παροικιών: Τεργέστης, Λονδίνου, Λιβόρνου και της Βουδαπέστης, όπου ο αείμνηστος Σπ. Λάμπρου αντέγραψε στο νεκροταφείο της Πέστης πολλά ονόματα Ηπειρωτών εμπόρων, Βιέννης, Οδησσού κλπ. Ακόμα και η περίφημος Κοινότης Καλκούτας Ινδιών είχε ιδρυθή από τον έμπορο Ηπειρώτη Πανταζή».[4] Κι όλα τούτα, όταν η Πατρίδα είχε μιανθεί από τον κατακτητή ενώ η «πεπολιτισμένη» Δύση βάσιζε απελπισμένα όλες της τις δυνάμεις στον ηρωϊκό Πρίγκιπα Ευγένιο προκειμένου να αποφύγει την ατίμωση. Πελοποννήσιοι [5] και, κατά το πλείστον, Λάκωνες [6] στην καταγωγή , σχημάτισαν κατ΄ αρχήν- αυτοδιοίκητες Ίλες ελαφρού Ιππικού για να συναντήσουν πάνω στ΄ άλογά τους τον εχθρό και ν΄ αναμετρηθούν μαζύ του. «…Το όνομα ‘Στρατιώτης’ δηλοί τον κατ΄ εξοχήν Ιππέα.» γράφει ο Κ.Ν. Σάθας [7] και, πράγματι οι Στρατιώτες ήσαν δεινοί Ιππείς, τολμηροί κι ευέλικτοι, οπλισμένοι με το ξακουστό «ωτιόσχημο» μαχαίρι, το δόρυ, το ρόπαλο αλλά και το τόξο[8]. Φορούν λινοθώρακα όπως ακριβώς οι αρχαίοι Πρόγονοί τους και κάποιοι απ’ αυτούς κρατούν μικρή ασπίδα, την …αρχαία «πέλτη»! Ο Ιταλός Marino Sanuto έγραφε γι΄ αυτούς: « Έχουν σπαθί, λόγχη με σημαία στην άκρη και σιδερένιο ρόπαλο. Πολλοί λίγοι φορούν θώρακες και γενικώς βαμβακερές κάπες ραμμένες με ιδιαίτερο τρόπο. Τα άλογά τους είναι μεγαλόσωμα, συνηθισμένα σε κοπιώδη ίππευση, τρέχουν σαν τα πουλιά, κρατούν πάντα ψηλά το κεφάλι και ξεπερνούν όλους στην τέχνη του πολέμου.»[9]. Είναι πολεμιστές σκληροί, ανελέητοι στον εχθρό, λιτοδίαιτοι και ακούραστοι. Περιφρονούν κάθε κακουχία και παραμένουν άγρυπνοι, λες κι ο Μορφέας ποτέ δεν τους γήτεψε στις ώρες της ατέλειωτης περιπέτειάς τους Όμως, αυτοί οι αλάστορες εκδικητές του οθωμανικού θηρίου, δείχνουν όλη την τρυφερότητά τους στα άλογά τους που είναι οι πιστοί συμπολεμιστές τους. Στις ελάχιστες ευκαιρίες της σχόλης
τους, τα περιποιούνται και τα θωπεύουν σαν παιδιά τους για να συνεχίσουν να μοιράζονται μαζύ τους την ατέλειωτη “πυρκαγιά” του αγώνος. Γράφει σχετικά ο Marino Sanuto : «Δεν αιχμαλωτίζουν αλλά κόβουν κεφάλια παίρνοντας κατά την συνήθειά τους ένα δουκάτο για το καθένα. Τρώνε λίγο κι ευχαριστιούνται με ο,τιδήποτε ενώ περιποιούνται πολύ τα άλογά τους.» [10]. Στον κυρίως ελλαδικό χώρο διαπρέπουν ως πολεμιστές και αναγνωρίζονται από τους συμμάχους τους στον κατά του κοινού εχθρού αγώνα : «…άνδρες γενναιόψυχοι και ικανοί για κάθε επιχείρηση …» [11] όπως ακριβώς διαπρέπουν και αναγνωρίζονται και στα ευρωπαϊκά πεδία των μαχών : « Δεν τους έφθασε που έκαναν επιδρομή έως το Βασάνο, την Βικεντία ή και το Λενιάνο απ’ όπου μπορούσαν να γυρίσουν το βράδυ στα καταλύματά τους, αλλά, αψηφώντας που ήσαν στρατοπεδευμένοι στα νώτα τους, περνούσαν κολυμπώντας τον Άδα και τον Μίτζιε και, διαβαίνοντας απόκρημνα βουνά, έφθαναν έως την περιοχή της Μπρέσια, με ξαφνική δε επίθεση προξενούσαν μεγάλες καταστροφές. Κανένα δρόμο δεν αφήνουν αφύλακτο ‘ λιτοδίαιτοι δε και καρτερικότατοι όπως είναι ούτε από την πείνα ούτε από την αϋπνία υποφέρουν. Οργανώνουν θαυμάσια τις επιδρομές και ξέρουν τα πιο μυστικά κι απάτητα μονοπάτια.» [12]. Και κάθε σύγκριση των Ελλήνων Στρατιωτών με τους Ευρωπαίους συμπολεμιστές τους κλίνει σαφώς υπέρ των Ελλήνων: « Παραβαλλόμενοι οι Στρατιώται προς τους βαρυσιδήρους και ατελώς κατηρτισμένους ιππείς της Ευρώπης, υπερείχον τούτων εν πάσι, διότι και ελαφρώς ήσαν εσκευασμένοι, και καρτερικώς υπέφερον τα πάντα, και τακτικήν και πειθαρχίαν και στρατιωτικήν τιμήν εγνώριζον ‘ ως οι παλαιοί μισθοφόροι έμενον πιστοί εις τον όρκον των, ηττωμένου δε του ηγεμόνος των επροτίμων ν’ αποθάνωσι παρά να παραδώσωσι τα όπλα : “πρόσθεν αν αποθάνοιεν ή τα όπλα παραδοίεν” έλεγαν και οι Μύριοι εις τον νικητήν Αρταξέρξην. Ενώ άπαντες οι Ιταλοί στρατιώται παραδίδονται αμαχητεί εις τον Λουδοβίκον ΙΒ΄, μόνοι οι Στρατιώται μένουσι πιστοί εις την Βενετίαν ως γράφει αυτός ο εις τας τάξεις του νικητού κατ’ αυτών πολεμών Μερκούριος…» [13]. Ένα επιπλέον σημείο υπεροχής του ελληνικού και αδεκάστου φρονήματος των Στρατιωτών υπήρξε η αποστροφή τους για τον ρασοφόρο Κλήρο ο οποίος υπήρξε ο «τοποτηρητής» των οθωμανικών συμφερόντων εκείνης της φρικτής εποχής και το βασικό «υπομόχλιο» των κατακτητών προς διαιώνιση της δουλείας των Ελλήνων. Οι Στρατιώτες ήσαν ανελέητοι προς τον κατακτητή αλλά και προς όποιον συνεργάτη του, ένας από τους βασικούς υπήρξε - κατά ιστορικό τεκμήριο - και η «ορθόδοξη εκκλησία». Και την αποστροφή τους αυτή την εκδηλώνουν με τον πλέον δραστικό τρόπο : « Αλλ’ ενώ οι Στρατιώται ούτως υπερέχουσι των συγχρόνων, μειονεκτούσι προς τούτους κατά το χριστιανικόν αίσθημα και ιδίως την φιλανθρωπίαν. Δεν συνοδεύονται υπό ιερέων, εξ εναντίας μάλιστα μισούσι τούτους, θεωρούντες ως κακίστους οιωνούς, πολλάκις δε και κεφαλαί αθώων λατίνων ιερέων ανεμίχθησαν εις τα αιμοσταγή τρόπαιά των, ως λέγει ο ιστορικός του Μιλάνου. Ιδίως δε δεν θέλουσι ν’ αφήσωσι το βάρβαρον έθιμον της αποκοπής των κεφαλών.»[14]. Πράγματι, οι Στρατιώτες, ως Έλληνες, παρέμειναν αδούλωτοι και ως προς την πνευματική δουλεία την οποία η «νέα θρησκεία» επεχείρησε βίαια να επιβάλει και γι’ αυτό τους πρέπει διπλή ευγνωμοσύνη! Η χρυσοποίκιλτη «Πατερίτσα» που δώρισε ο Σουλτάνος στον Γεννάδιο για να τον μετατρέψει (αυτόν και την ανατολική «ορθόδοξη» εκκλησία…) σε οφικιούχο δεσμοφύλακα του Ελληνισμού, ουδέποτε απέκτησε αξία προ του φασγάνου και του τόξου των Ελλήνων Στρατιωτών. Με άλλα λόγια οι Έλληνες Στρατιώτες δεν απέστησαν ούτε κατά κεραία από την ουσία της αρχαίας φυλετικής ψυχής τους επαληθεύοντας τόσο τα αρχαία όσο και τα νεώτερα «σκαριφήματα» της Ελληνικής ιδιοσυστασίας : «Τους δε Πελασγούς… το ανέκαθεν Αρκάδας όντας ελέσθαι στρατιωτικόν βίον… δια το πλανήτας είναι… αίτιον δε το
τους επήλυδας βαρβάρους και στρατιώτας όντας, μη βεβαίως κατέχειν την κρατηθείσαν, αλλά πλανήτας είναι»[15] και « Έκαστος δε των στρατιωτών , τοις ίχνεσι των ιδίων προγόνων επόμενος εσπούδαζεν υπέρ παν άλλο, τίνι τρόπω καλλιώτερον τας πατραγαθίας μιμούμενος, διατηρήση εν τη ιδία οικογενεία το εις εαυτόν ανήκον αξίωμα παρά τη στρατιά ανερχόμενος, παράσχη τοις ιδίοις υιέσιν αξιομίμητον παράδειγμα, όπως και ούτοι μιμηταί εκείνου γενόμενοι κατασταθώσιν ικανοί να διατηρήσωσι παρ’ εαυτοίς, τα τοις προγόνοις ανήκοντα αξιώματα, μεταδίδοντες ταύτα οιονεί πατροπαράδοτον κληρονομίαν και τοις επεσομένοις.»[16]. Κι ενώ η στάση τους απέναντι στην προσκυνημένη εκκλησία ήταν γνωστή δεν δίστασαν να κάνουν ακόμη και προς τους πανίσχυρους Βενετσιάνους επίδειξη …ισχύος υπό το πρόσχημα της ανεγέρσεως …Ναού! Πράξη ρωμαλέα, προκλητική και υπογραμμίζουσα προς κάθε κατεύθυνση το αδούλωτο του φρονήματός τους αλλά και την πολιτική τους ευφυία η οποία ήταν πάντα και για τους πάντες αιφνιδιαστική και απρόβλεπτη: απαίτησαν από το πανίσχυρο ‘Συμβούλιο των 10’ (Consiglio di Dieci) της Γαληνοτάτης Ενετικής Πολιτείας την ίδρυση Ναού στο κέντρο της Βενετίας, στο όνομα του Αγίου Γεωργίου (Στρατιώτου, ιππέα και πολεμιστή) κάτι το οποίο επέτυχαν α υ θ η μ ε ρ ό ν : « Η ισχύς και η υπόληψις των Ελλήνων Στρατιωτών ήτο τοσαύτη ώστε το Συμβούλιον των Δέκα εν Ενετία τη 4η 8βρίου 1511 επί τη αναφορά αυτών αυθημερόν γενομένη δεκτή , ηκύρωσε τας κατά των οπαδών της Ορθοδόξου Εκκλησίας ειλημμένας τη εισηγήσει του Πάππα αποφάσεις του, επιτρέψαν εις το ελληνικόν γένος να τελή ελευθέρως τα της θρησκείας του εφεξής, και να οικοδομήση εν αυτή την Ενετία τον και ήδη σωζόμενον μεγαλοπρεπή Ορθόδοξον Ναόν εις μνήμην του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, πάτρωνος των Στρατιωτών.» [17]. Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι το πρόσχημα της «ανεγέρσεως Ναού» στόχευε στην αναβάθμιση των ευρυτέρων εθνικών δικαιωμάτων του ξενιτεμένου Ελληνισμού που είχε καταφύγει στην «αγκαλιά» της Γαληνοτάτης Ενετικής Πολιτείας προκειμένου να αποφύγει τον οθωμανικό ευτελισμό καθιστάμενος υποχείριο ξένης «φιλοξενίας»! Αντιφατικοί και απρόβλεπτοι, οι Στρατιώτες είχαν εφαρμόσει στην πολυτάραχη καθημερινότητά τους τα ευφυή δόγματα ανταρτοπολέμου του πολύ προγενεστέρου τους και πολύ μακρυνού Σουν Τζου αν και δεν τον είχαν καν υπ’ …όψη τους, με αποτέλεσμα κάποιοι προχειρολόγοι του ‘φαινομένου’ τους να ερμηνεύουν μειωτικώς και χλευαστικώς όσα οι ίδιοι δεν μπορούσαν να εννοήσουν, όπως κάποιος ασήμαντος Βενετός ο οποίος είπε ότι «…ηγάπων μάλλον τα λάφυρα ή την μάχην…» ή, όπως κάποιος άλλος έγραψε : « Il leggier Greco alle rapine intento!» [18]. Οι Στρατιώτες, πάνω απ’ όλα, πολεμούσαν έξυπνα βασιζόμενοι περισσότερο στο τέχνασμα παρά στην (ανύπαρκτη γι’ αυτούς…) όποιαν υπεροχή των όπλων αλλά είναι δεδομένο ότι η βλακεία των επιπολής κριτών τους είναι πράγματι ακαταμάχητη ακόμη και από γενναίους Στρατιώτες των οποίων ο δεδομένος ηρωϊσμός παρέμεινε αναμφισβήτητος! Ξένοι Στρατοί ετίμησαν τους Έλληνες Στρατιώτες με υψηλά αξιώματα αναγνωρίζοντας την μαχητική τους υπεροχή. Ο εκ των αρχηγετών των Στρατιωτών, Γεώργιος Μπάστας, επί παραδείγματι, πολεμώντας κατά των Οθωμανών ( 15931606) ανεδείχθη σε στρατηγό του Αυστριακού Στρατού από τον Αυτοκράτορα Ροδόλφο [19]. Η ίδια η πολεμική τους αρετή τους επέτρεψε να αναδειχθούν σε ύπατα αξιώματα όπως ανεδείχθη ο Ιάκωβος Βασιλικός στο αξίωμα του Βοεβόδα της Μολδαβίας ( 1558-1564 ) [20]. Η ξεχωριστή μορφή του, επίσης, εκ των αρχηγετών των Ελλήνων Στρατιωτών, Μερκουρίου Μπούα , με τις ιδιαίτερες τιμές που του επεδαψίλευσαν δύο Αυτοκράτορες δύο διαφορετικών υπερδυνάμεων της εποχής του ( 15ος – 16ος αι. ). Συγκεκριμένα, από μεν τον Αυτοκράτορα της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΒ΄ εδέχθη τον τίτλο του Κόμητος ( και πολλές …γαίες ) ενώ από τον Αυτοκράτορα
της Γερμανίας Μαξιμιλιανό εδέχθη τον τίτλο του Κόμητος της Σουαβίας με αντίστοιχη προσφορά γαιών και χρημάτων [21]. Οι Στρατιώτες πολεμούσαν! Πολεμούσαν διότι αυτός ήταν ο τρόπος ζωής τους! Ένας τρόπος που τους διατηρούσε ελεύθερους σε μια εποχή σκλαβιάς, ένας τρόπος που τους επέτρεπε να καλπάζουν «σαν τα πουλιά» πάνω στ’ άλογά τους εισπνέοντας ελεύθερο αέρα. Κι όλα τούτα όχι σαν «υποτελείς αλλοφύλων εργοδοτών» αλλά ως κυρίαρχοι ενός «παιγνιδιού» τους κανόνες του οποίου οι ίδιοι κατάφεραν να ορίζουν. Ίσως κάποιοι επιμένουν να τους θεωρούν «μισθοφόρους» της Δύσεως… Λάθος! Η Δύση παρέμενε υποτελής στη γοητεία της πολεμικής τους δεινότητος και αν προσέξει ο ιστορικός μελετητής βαθύτερα, η Δύση τους είχε πάντοτε μεν ανάγκη αλλά και πάντοτε τους αντιμετώπιζε με δέος και σκεπτικισμό. Ποιος μπορεί να αγνοήσει το μίσος της Ενετικής Πολιτείας προς τον Κροκόδειλο (ή Κροκόνδειλος, ή Ακροκόδυλος, ή Κορκόντηλος) Κλαδά, τον ξακουστό Στρατιώτη του οποίου την Οικογένεια κατεδίωξε και εφυλάκισε η …γαληνοτάτη Πολιτεία αναγκάζοντας τον ίδιο να σταθεί αντιμέτωπός της, πολεμώντας την στο πλευρό του Βασιλέως της Νεαπόλεως; [22]. Αν, όμως, νομίσει κανείς ότι οι Στρατιώτες υπήρξαν απλώς σκληροτράχηλοι πολεμιστές χωρίς παιδεία αγνοεί την φύση του πραγματικού πολεμιστού ο οποίος είναι απαραίτητο να συνδυάζει την καλλιέργεια και την ρώμη προκειμένου να ανταπεξέλθει στην αποστολή του. Πράγματι, η Ιστορία των Ελλήνων Στρατιωτών αποκαλύπτει ότι στις τάξεις τους υπήρξαν πολεμιστές των οποίων η πνευματική, η ψυχική και η σωματική αλκή ήσαν άρρηκτες, διαμορφώνοντας την προσωπικότητα του ολοκληρωμένου αγωνιστού! Λαμπρές πνευματικές μορφές, χωρίς το βάρος των όπλων και του αγώνος να μειώνει την αίγλη, οι Έλληνες Στρατιώτες διέπρεψαν ακόμη και ως παιδαγωγοί των «εργοδοτών» τους Βασιλέων της Δύσεως τους οποίους συνεκίνησαν και ενέπνευσαν! Μεταξύ αυτών και ο Ηλύσιος Καλέντζης περί του οποίου πολλά γράφει ο Κ. Ν. Σάθας . Σύμφωνα με τον μεγάλο Ιστοριογράφο του μεσαιωνικού Ελληνισμού, ο Ηλύσιος Καλέντζης υπήρξε μία στρατιωτική αλλά και πνευματική μορφή τόσο σημαντική ώστε η μελέτη του έργου του συνιστάται σε όσους θέλουν «…εισδύσωσιν εις τον αληθή σκοπόν της τε φιλοσοφικής Αναγεννήσεως της Ευρώπης και την τελευταίαν δια της μεγάλης επαναστάσεως του 1821 υπό της αυτής εταιρείας παρασκευασθείσαν και ενδόξως τελεσθείσαν πολιτικήν αναγέννησιν του ελληνικού έθνους.» [23]. Και, συνεχίζει ο Κ.Ν.Σάθας αναφερόμενος στον Ηλύσιο Καλέντζη: « Καταγόμενος εκ Πελοποννήσου, ως λέγει εις τας επιστολάς του, ανήκεν εις οίκον πολλούς παρασχόντα Στρατιώτας εν τη υπηρεσία της ενετικής δημοκρατίας και της άλλης Ευρώπης, ως δήλον εκ των εν τοις τελευταίοις τόμοις των Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας δημοσιευθέντων εγγράφων. Ο Ηλύσιος ούτος υπηρετών ως Στρατιώτης τους τελευταίους βασιλείς της Νεαπόλεως έλαβεν εις αμοιβήν των υπηρεσιών του στρατιωτικόν τιμάριον εν Καλαβρία γνωστόν υπό το όνομα Amphrata, όπερ ερμηνεύει δια του ελληνικού ονόματος Αμφίστρατος κλεισούρα, anciceps via, άδηλον πού ακριβώς κείμενον. Γενναίος πολεμιστής, συνετός και πολυμαθής λόγιος, τοσούτον ετιμάτο υπό του βασιλέως Φερδινάνδου Α’ ώστε ωνομάσθη παιδαγωγός του υιού του, κόμητος του Ιερακίου (Gerace) του ύστερον υπό το όνομα Φριδερίκου Γ’ βασιλεύσαντος εν Νεαπόλει, προς ον διευθύνει και τας πλείστας των επιστολών του (ad Hiaracum), διακρινομένας επί καθαρότητι γλώσσης, βαθύτητι σκέψεων, και στρατιωτική παρρησία μη παρεκτρεπομένη εις τας συνήθεις κοινάς βωμολοχίας. Ειλικρινής Έλλην και πιστός εταίρος ανήκεν εις την παλαιάν Πλατωνικήν ακαδημίαν της Ρώμης, την υπό του Πομπωνίου Λαίτου ιδρυθείσαν και δια της αιματηράς επεμβάσεως του πάπα Παύλου Β’ διαλυθείσαν΄μετά το πάθημα συνδεθείς προς τον στρατιωτικόν οίκον των Κολότση,
οίτινες είχον ονομασθή υπό του τελευταίου των Παλαιολόγων Ανδρέου ιππόται του μυστικού Ρόδου, συνειργάσθη ευσυνειδήτως εις διάδοσιν του αληθούς ελληνισμού, παρρησία διαζευχθείς προς τον Ποντάνον, τον Σανναζάρον, τον Χαριταίον και αυτόν τον πεφιλημένον μαθητήν του βασιλέα Φριδερίκον, όταν είδε τούτους δολιευομένους εις ζημίαν του ελληνισμού τον σκοπόν της εταιρείας΄ τότε και ο Καλέντσης μετ’ άλλων πιστών εταίρων προσεκάλεσαν την ισπανικήν επέμβασιν, ήτις έθηκε τέρμα εις την εν Νεαπόλει βασιλεύουσαν δυναστείαν καταδικάσασα εις εξορίαν και αυτόν τον Φριδερίκον, προς ον χαιρεκάκως ο Καλέντσης αποτείνει δηκτικά επιγράμματα, εξ ών εν επιγραφόμενον Puella Regis αναπολεί αυτήν την εν τοις δημοτικοίς άσμασι περιαδομένην έτι αράν της προδοθείσης κόρης προς τον άπιστον εραστήν. Τελευτών σημειώ ότι ο οίκος των Καλεντσών σώζεται έτι πολυάριθμος εν Ελλάδι…» [24]. Άτεγκτοι προς φίλους κι εχθρούς σε ό,τι αφορά στο Έθνος, οι Στρατιώτες δεν υπελόγιζαν σε κανένα ατομικό όφελος που θα μπορούσε να λειτουργήσει σε βάρος του γενναίου πατριωτισμού τους ακόμη και σε μία εποχή που η Πατρίδα ήταν ανύπαρκτη! Και η κάστα των Ελλήνων Στρατιωτών διεμόρφωσε Οικογένειες – Προπύργια πατριωτισμού, Οικογένειες των οποίων τα μέλη, κατεσπαρμένα ό,που και αν ήσαν, αποτελούσαν μία προδιαγεγραμμένη συνέχεια πολεμιστών υπέρ της εθνικής Ιδέας και «εστίες» προσβολής των Οθωμανών . Και παραμένοντας στην συγκεκριμένη Οικογένεια Στρατιωτών, μία εκ των πολλών Ελληνικών Στρατιωτικών Οικογενειών οι οποίες αμερίστως προσέφεραν τα μέγιστα στην εθνική Υπόθεση, αξίζει δειγματοληπτικώς να παρακολουθήσουμε την «διαδρομή» της, για να διαπιστώσουμε ότι μέσα σε αυτά τα οικογενειακά «φυτώρια» πατριωτισμού τα οποία εβλάστησαν σε πολεμικό «περιβάλλον» η γενναιότητα υπήρξε ο διαχρονικός ιστορικός «παρονομαστής» τους. Έτσι, απόγονος του Ηλυσίου Καλέντζη, τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω σημειοί και ο Ιστορικός Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος [25] υπήρξε ακόμη ένας μεγάλος Έλληνας στον οποίο πιστώνεται η απαρχή του επαναστατικού ξεσηκωμού του Γένους που κατέληξε στην Επανάσταση του 1821! Την περίπτωση του μεγάλου αυτού Ανδρός περιγράφει ο Ιστορικός και Δημοσιογράφος Γ.Δ.Κορομηλάς με λήμμα στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία «ΠΥΡΣΟΣ» ως εξής : «Καλέντζης. Υπό το όνομα τούτο αναφέρεται προεστώς τις του Αλποχωρίου της Ηπείρου, όστις ακμάσας περί τας αρχάς του ΙΗ’ αιώνος προεκάλεσε την απελευθέρωσιν οκτώ χωρίων της περιφερείας Λάμαρης, δια της υπεκκαύσεως του ζήλου των Σουλιωτών. Αφετηρία του εγχειρήματος εστάθη περίεργος αφορμή. Φυλακισμένος εις τα Ιωάννινα δια χρέη φορολογικά, ο Καλέντζης επέτυχε την απελευθέρωσίν του δια δανείου συναφθέντος μετά των συγγενών του, ως και του τότε αρχηγού των Σουλιωτών Γεωργίου Μπότσαρη. Καλέσας δε εις συμπόσιον τους αρχηγούς των φαρών Μπότσαρη, Μπούσμπου, Νταγκλή, Ζέρβα και Μαλάμου, τοις υπέδειξε να φονεύσουν τους σουμπασήδες (Τούρκους δημάρχους) και να κυριεύσωσι τα διάφορα χωρία, λαμβάνοντες γεώμορον εκ της καλλιεργείας και προφυλάττοντες αυτά εξ ενδεχομένων τουρκικών επιδρομών. Ο Καλέντζης εθεωρήθη ως υποκινητής της ιδέας της σουλιωτικής αυτοδιοικήσεως.» [26]. Η «αφορμή» δεν ήταν διόλου «περίεργος»… διότι ήταν γνωστό ότι ο κεφαλικός φόρος αποτελούσε «πρόσημο» δουλείας σε όποιον επεβάλετο και αυτό ακριβώς δεν εδέχθη ο Καλέντζης ο οποίος τελικώς απελευθέρωσε το π ρ ώ τ ο «κομμάτι» Ελληνικού Εδάφους από τον Οθωμανικό ζυγό ενώ ο Ελληνισμός παρέμενε ακόμη «εν ύπνω»! Με τον πρώτο, αυτό, επαναστατικό κατά των Οθωμανών ξεσηκωμό του Καλέντζη, ασχολήθηκε και ο Λαμπρίδης όπως παρουσιάζεται μέσα στις σελίδες του
Σπ.Π.Αραβαντινού: «Προεστώς τις του Αλποχωρίου, Καλέντζης τούνομα, διατελών εν ταις ειρκταίς των Ιωαννίνων ένεκα χρέους της ιδίας εαυτού κοινότητος προς τον Ιωαννίτην Οθωμανόν, απετάθη προς τον Γ.Μπότσαρην και τινας των συγγενών αυτού, παρακαλών αυτούς να τω δανείσωσι το προς απότισιν του χρέους αναγκαιούν ποσόν, όπερ και εγένετο. Εξελθών δε των φυλακών παρεσκεύασε συμπόσιον και προσεκάλεσεν εις αυτό τους αρχηγούς των πατριών Μπότσαρη, Μπούσμπου, Νταγκλή, Ζέρβα και Μαλάμου. Τούτου γενομένου προτείνει τότε αυτοίς ν’ αναλάβωσι την προστασίαν του Αλποχωρίου, εκδιώκοντες τους Μωαμεθανούς απέναντι δε και προς εξόφλησιν του χρέους ν’ απολαμβάνωσιν εξ αυτού ετήσιον γεώμορον. Η πρότασις του Καλέντζη γίνεται δεκτή, αποφασίζεται δε υπό των Σουλιωτών να εφαρμοσθή το μέτρον και εις άλλα πέριξ χωρία εις Οθωμανούς επίσης ανήκοντα. Όρθρου, λοιπόν, βαθέος επιπίπτουσιν οι περί τους Σουλιώτας αρχηγούς μετά των κατοίκων του Αλποχωρίου Χριστιανών κατά των πύργων των εν αυτώ Σουμπασιάδων, πυρπολούσιν αυτούς φονεύσαντες τους εν αυτοίς Οθωμανούς και κηρύττουσι το Αλποχώρι αυτόνομον. Μετά τούτο στραφέντες κατά του Παληοχωρίου, του Σκιαδά και της Ρουσιάτσας, πράττουσι τα αυτά ου σμικράν αντίστασιν ευρόντες εν τω τελευταίω ιδιοκτήτη του οποίου ην ισχυρός τις οθωμανός εκ Μαργαριτίου ή Παραμυθιάς. Βραδύτερον δε βαθμηδόν και δι’ αγώνων αιματηρών εγένοντο οι Σουλιώται ελευθερωταί μέχρι του 1744 και ετέρων οκτώ πέριξ χωρίων.»[27]. Αυτή η εποποιία ε ν ό ς και μόνον μαχητού της ελευθερίας του Γένους, ενός γνησίου γόνου Στρατιωτικής φάρας, για τον οποίον πολλή μελάνη εχύθη [28] είναι λυπηρό να αγνοείται από τον απελευθερωμένο σύγχρονο Ελληνισμό και μόνον η αχλύς της ονομασίας ενός φερωνύμου Ηπειρωτικού χωριού, του Καλεντζίου Δωδώνης, να θυμίζει την ύψιστη προσφορά ενός ακόμη απογόνου Στρατιωτών. Οι Οικογένειες των Ελλήνων Στρατιωτών ήσαν κατεσπαρμένες όπου «ανέπνεε» ο Ελληνισμός και συχνά η ιστορική «τροχιά» κάθε μιάς από αυτές τις Οικογένειες διήνυε μια μεγάλη γεωγραφική διαδρομή πριν καταλήξει σε μία περιοχή την οποία , πλέον , μετέτρεπε σε «οικητήριο έδαφος»! Αυτός ο πλάνης πολεμικός βίος μέσω των αιώνων τις έκανε να μην συνδέονται με συγκεκριμένο «τόπο καταγωγής» αλλά να αναγνωρίζουν ως τόπο καταγωγής τους τον τελευταίο σταθμό στον οποίο ευρέθησαν μετά την πολυπόθητη απελευθέρωση της Πατρίδας τους από τον Οθωμανικό ζυγό. Στο δε μεσοδιάστημα, η παρουσία και προσωρινή στάθμευσή τους προς εκπλήρωση πολεμικών αποστολών σε διάφορα μέρη, είχε σαν αποτέλεσμα την ίδρυση φερωνύμων χωριών τα οποία αρχήθεν ήσαν οικογενειακές «κατούνες» (=στρατόπεδα) στα οποία προσεκολλήθησαν για λόγους προστασίας μεμονωμένοι περίοικοι δημιουργώντας μικρούς οικισμούς. Έτσι και η Οικογένεια των Καλέντζη, ξεκινώντας από την Μάνη και την Κορσική (όπου ίδρυσε την Calenzana) αφήνει κλάδους στην Νεάπολη και στην Βενετία, διασχίζει την Ιλλυρία και περνά από τον Άθω όπου ιδρύει την Μονή των Καλέντζη ως προσάρτημα της Μονής Βατοπεδίου[29][30] ενώ τον οχυρωματικό Πύργο της Μονής Καλέντζη (μέρος του οποίου σώζεται μέχρι σήμερα) ιδρύει ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Καντακουζηνός [31], συνεχίζει προς Κωνσταντινούπολη όπου πολεμά κατά τις στιγμές της πτώσεώς της [32], ξαναπολεμά στην Κύπρο[33]. «Αληθή τέκνα του πολέμου…» όπως γράφει ο Ιστορικός των Ελλήνων Στρατιωτών [34] οι Καλέντζη δίδουν το «Παρών!» σε κάθε αρένα αναμετρήσεως του Ελληνισμού με τους εχθρούς του και το μόνο που κάνουν είναι να μάχονται με συνέπεια Και μάχονται ακόμη κι όταν εγκαθίστανται τελικώς στον τελευταίο γεωγραφικό «σταθμό» τους, στα Επτάνησα και συγκεκριμένα στην Ζάκυνθο. Εδώ πρωτοεγκαθίστανται στην θέση «Τραγάκι» όπου, ως Στρατιώτες αδιαλείπτως μαχόμενοι, ιδρύουν το Κάστρο τους το οποίο μνημονεύει ο Περιηγητής P.M.Coronelli[35].
Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η Οικογένεια η οποία μετά από αγώνες επί αγώνων και θυσίες επί θυσιών, φτάνοντας σε ένα ήρεμο σημείο της δουλωμένης Ελληνικής Επικρατείας, δεν ησυχάζει, δεν ηρεμεί, δεν καθεύδει αλλά συνεχίζει να προετοιμάζεται για πόλεμο! Και η ανίδρυση του Κάστρου των Καλέντζη τούτο και μόνον σημαίνει : ο Πολεμιστής μόνον δια του Πολέμου «αναπαύεται»! Σ’ αυτή την γωνιά των Επτανήσων, οι Καλέντζη τιμώνται από τους Ενετούς με την αναγνώριση δια τίτλου Ευγενείας και Οικοσήμου που τους απενεμήθη το 1735 εγγραφόμενοι στην «Χρυσόβιβλο»![36][37]. Το Οικόσημο των Καλέντζη φέρει στο κεντρικό του πεδίο Ιωνικό κίονα που συμβολίζει την Ελληνική Ανατολή και, συγκεκριμένα, την Κωνσταντινούπολη όπου η Οικογένεια αυτή πολέμησε γενναία. Επιστέγασμα του κεντρικού κίονος είναι ένας ερυθρός αστέρας ο οποίος συμβολίζει την αιματηρή θυσία Μέλους της Οικογενείας κατά την διάρκεια νυχτερινής μάχης και τούτο, εν συναρτήσει προς τον κίονα που επιστεγάζει, δεν μπορεί να είναι άλλο από τον θάνατο ενός Καλέντζη-υπερασπιστού της Βασιλεύουσας. Η Εραλδική μας παρέχει τις ερμηνείες των συμβόλων που περιέχουν τα Οικόσημα και σ’ αυτά δεν είναι τίποτε τυχαίο! Στην αρχαιότερη αυτή από τις «Χρυσές Βίβλους» (στην Ζάκυνθο ετηρείτο από το 1483-1797, στην Κέρκυρα από το 1573-1797 και στην Κεφαλληνία από το 1604-1797) η Οικογένεια των Καλέντζη καταλαμβάνει την πρώτη εκ των κατά σειράν αναφερομένων Οικογενειών, δυστυχώς όμως, οι σ’ αυτήν εμφανιζόμενοι Γόνοι της αποτελούν μικρό μέρος της όλης εκτάσεως του ιστορικού της «δένδρου» λόγω των αρχειογραφικών δυσχερειών της εποχής εκείνης καθ’ ην η τήρηση ληξιαρχικών πράξεων σε όλα τα μέρη όπου εμφανίσθηκε, ήταν πρακτικώς αδύνατη. Η απότιση φόρου τιμής των Ενετών προς την Οικογένεια των Καλέντζη δεν υπήρξε απλώς εκπλήρωση ενός χρέους μιάς Υπερδυνάμεως προς τους Συμπολεμιστές της αλλά μία έμπρακτη αναγνώριση μεταξύ Συναγωνιστών που αντιμετώπισαν κοινό εχθρό, την ερυθρά ημισέλινο! Και είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι Ενετοί ετίμησαν τις Οικογένειες των Ελλήνων Στρατιωτών για την στάση τους κατά των βαρβάρων Οθωμανών, το επίσημο «ελληνικό κράτος» τους αγνόησε εντελώς, με μόνη εξαίρεση τον Βασιλέα Όθωνα χάρη στον οποίο ωργανώθη το πρώτον από τις στάχτες της μία αξιοπρεπής Ελληνική Χώρα! Το Αρχοντολόγιο της Ζακύνθου όπως (δευτερευόντως) και εκείνο της Κεφαλληνίας, ήσαν τα μόνα Πολεμικά Αρχοντολόγια εκ των Ελληνικών Αρχοντολογίων[38] και δεν ήταν τυχαίο να αποτελέσει Μέλος ενός τέτοιου Αρχοντολογίου και η Στρατιωτική Οικογένεια των Καλέντζη. Ο ίδιος ο Ιστορικός Δ. Σ. Σούτζος αναφέρει ότι, σε αντίθεση με το Διοικητικό Αρχοντολόγιο (όπως εκείνο της Κερκύρας), το Πολεμικό Αρχοντολόγιο των Επτανήσων, αυτή η μαχομένη Αριστοκρατία των Ιονίων επάνδρωσε όχι μόνον τους τοπικούς για Ελευθερία Αγώνες αλλά και την ίδια την Φιλική Εταιρεία στον μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό της Αγώνα![39]. Γίνεται, λοιπόν αντιληπτό ότι η «Αριστοκρατικότητα» όταν, μεν, είναι πλουτοκρατικού χαρακτήρος αποτελεί εσφαλμένη αποτίμηση Αξιών, ενώ, εάν διαθέτει ηρωϊκή-αλτρουιστική ουσία αποτελεί αξιοκρατικό μέτρο διακρίσεως το οποίο μπορεί να λειτουργήσει και ως ηθικό κίνητρο εναρέτου διακρίσεως των μελών μιάς Κοινωνίας! Για τον λόγο αυτό και η κατάργηση των Τίτλων Ευγενείας (όπου και εάν αυτοί κατηργήθησαν) ελειτούργησε ως «προς τα κάτω» επιπεδοποίηση των Πολιτών, αποστερώντας τους ένα ευγενές κίνητρο κοινωνικής διακρίσεως. Όπως ο Βησσαρίων έγραφε : «Ουχί πλουτίνδην αλλ’ αριστήνδην» . Και στην Ζάκυνθο η υπερίσχυση του Αριστοκρατικού Πολιτεύματος και κατά την διάρκεια της Ενετοκρατίας[40] διεμόρφωσε πολυάριθμα δείγματα έμπρακτης φιλοπατρίας που φαίνονται και κατά τον επέκεινα βίο των Καλέντζη. Άλλωστε η επιλογή της Ζακύνθου ως «ορμητηρίου» από τους Καλέντζη δεν ήταν τυχαία αλλά
αποτέλεσμα της σταθμίσεως των αριστοκρατικών βάσεων της Κοινωνίας της[41] οι οποίες ήσαν και οι προϋποθέσεις «υποδοχής» μιάς φύσει αριστοκρατικής Οικογενείας Πολεμιστών, όπως οι Καλέντζη. Στην επτανησιακή αυτή «έπαλξή» τους οι Καλέντζη δεν άργησαν να αποτελέσουν και Μέλος των Ζακυνθίων Οικογενειών οι οποίες απετέλεσαν το «Μέγα Συμβούλιο» της Nήσου [42]. Και η συμμετοχή αυτής της Ελληνικής Στρατιωτικής Οικογενείας στο ύπατο αυτό Όργανο διοικήσεως της Ζακύνθου μαρτυρά και την σημασία της Οικογενείας αυτής αλλά και του σεβασμού που απελάμβανε ως εκ της Στρατιωτικής φύσεώς της. Γράφει σχετικώς ο Ερμάννος Λούντζης : «Εν Ζακύνθω η τάξις των Ευγενών απ’ αρχής συνεκροτήθη υπό τινων των διακεκριμένων αυτοχθόνων, προστεθέντων και των είτε εκ της Ελλάδος είτε εκ της Ιταλίας διασήμου διαγωγής ανδρών προσφυγόντων εις την νήσον, ότε καταληφθείσα αύτη υπό των Ενετών εις άπαντας προσήνεγκεν άσυλον»[43]. Mε oρμητήριο την Ζάκυνθο, η Οικογένεια των Καλέντζη συμμετέχει στην μεγάλη του Γένους εξέγερση δια της «εξόδου» στον μεγάλο Αγώνα του ’21 του τέκνου της Ιωάννου Καλέντζη [44] ο οποίος περιφρονώντας μυρίους όσους κινδύνους από τις απαγορεύσεις των Βρεταννών συμπαρεστάθη ενεργά στους επαναστατημένους συμπατριώτες του[45] καθώς και με την συγκινητική «περίπτωση» του Κωνσταντίνου Καλέντζη την οποία περιγράφει σε σχετικό λήμμα Στρατιωτικής Εγκυκλοπαιδείας ο Ιστορικός Γ. Χονδρός : «Εις των πλουσιωτέρων προυχόντων της Ζακύνθου κατά την εποχήν της ελλην. Επαναστάσεως, υπέρ ης εδαπάνησεν ολόκληρον την περιουσίαν του. Λέγεται περί αυτού ότι μόλις εξήντλησε και τον τελευταίον οβολόν του υπέρ του αγώνος, έκοψεν εις λωρίδας τα σινδόνια και τραπεζομάνδυλα της οικίας του και τα απέστειλεν εις Μεσολόγγιον, ίνα χρησιμεύσωσιν ως επίδεσμοι των τραυματιών.»[46] Αυτό ήταν το ήθος που διεμόρφωσαν στους κόλπους τους οι Οικογένειες των Ελλήνων Στρατιωτών! Και η «γραμμή» αυτής της συγκεκριμένης Στρατιωτικής Οικογενείας συνεχίζεται και στον 20ό αιώνα με επιπρόσθετες υπέρ του Έθνους θυσίες. Έτσι, ακόμη ένας Καλέντζης θυσιάζεται στις 21 Ιουνίου 1913, στην Μάχη του Κιλκίς, υπέρ του Έθνους και μνεία περί της θυσίας αυτής, του Κωνσταντίνου Καλέντζη, γίνεται στο επίσημο Επετειολόγιο του, τότε, Υπουργείου Στρατιωτικών [47]. Η γενναιοψυχία αυτής της Ελληνικής Στρατιωτικής Οικογενείας συνεχίζεται και εν καιρώ ειρήνης με το ίδιο πάθος αλτρουισμού και φιλαλληλίας από πολλά μέλη της τα οποία προσέφεραν στο απελευθερωθέν Ελληνικό Έθνος ό,τι τους ήταν δυνατόν. Ένα μικρό τεκμήριο αυτής της φιλαλληλίας περισώζει ο Λεωνίδας Χ. Ζώης ο οποίος αναφέρεται στην δωρεά του πλείστου της περιουσίας του Νικολάου Καλέντζη δια διαθήκης του προς την Εσπερινή Σχολή Απόρων Παίδων![48]. Με «άξονα» την ιστορική διαδρομή μιάς και μόνον Ελληνικής Στρατιωτικής Οικογενείας είναι δυνατόν να αντιληφθεί ο μελετητής την φύση και την πολεμική Αρετή των Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι συνέστησαν το Σώμα των τελευταίων μαχίμων Εφιπποτοξοτών της Ευρώπης. Και το απαράμιλλο εθνικό και κοινωνικό ήθος που διεμόρφωσαν με το αυτόθυτο παράδειγμά τους εκείνοι οι Έλληνες Στρατιώτες, συγκρινόμενο με το ευτελισμένο δημοκρατικό παρόν, συνεγείρει όσους εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για τα Πάτρια, υπαγορεύοντας την άμεση αναβίωση Αξιών απαραιτήτων για την επιβίωση της Φυλής! Η διεξοδική αναφορά σε μία μόνον εκ των Ελληνικών Στρατιωτικών Οικογενειών, δηλαδή, στην Οικογένεια των Καλέντζη, είναι απλώς ενδεικτική της πορείας μ ι ά ς και μόνον Οικογενείας και δεν σημαίνει καθόλου ότι "μόνον" αυτή διεκρίθη έναντι των υπολοίπων Ελληνικών Στρατιωτικών Οικογενειών σε οιονδήποτε εθνικό Τομέα! Η ιστορική πορεία αυτής της συγκεκριμένης Ελληνικής Στρατιωτικής Οικογενείας ακολούθησε την τροχιά του ι δ ί ο υ κλέους με όλες τις άλλες Ελληνικές Στρατιωτικές Οικογένειες οι οποίες επέδειξαν τα αυτά δείγματα φιλοπατρίας,
γενναιότητος και αλτρουισμού! Ο πολύ περιωρισμένος χώρος του παρόντος κειμένου, δεν προσφέρεται, άλλωστε, για μία διεξοδική παρουσίαση όλων των Ελληνικών Στρατιωτικών Οικογενειών και των αμέτρητων ανδραγαθημάτων τους! Γεγονός είναι πως: όλες αυτές οι ιστορικές Φάρες που ξεκίνησαν κυρίως από τον νότο του Μωριά για να ξεχυθούν στα πέρατα της Μεσογείου και από εκεί σε όλα τα πολεμικά μέτωπα που πύρωνε η φωτιά του αγωνιζομένου Ελληνισμού, όλες αυτές οι ανυπότακτες Κάστες, απετέλεσαν και τα λίκνα των τελευταίων Ελλήνων Εφιπποτοξοτών τους οποίους η σημερινή Ομάδα «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» διατηρoύμε ως παράδειγμά μας υποσχόμενοι το:
« Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες…! »
Γ’ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ Κατά την από 4ης Μαρτίου 2009 συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της «Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας» (Σημείον 4),απεφασίσθη κατά πλειοψηφία η «… υιοθεσία των τακτικών αλλά και της εμφανίσεως των Ιππέων του Θεσσαλικού και Μακεδονικού Ιππικού, κυρίως δε των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, με ειδική μελετητική πρόταση που θα εγκριθεί από το Δ.Σ., την πρόταση θα καταθέσει ο Πρόεδρος του Δ.Σ.». Κατόπιν αυτού και των προηγηθέντων Α’ και Β’ Κεφαλαίων, ο Πρόεδρος, εκθέτω τα παρακάτω:
1ον. Προτείνω την υιοθέτηση του προτύπου των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως από την Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» για τους ακολουθούντες λόγους: (α) . Διότι αυτό συνάδει με την ληφθείσαν απόφαση από 4ης Μαρτίου 2009, του Δ.Σ. (β) . Διότι, υιοθετώντας το προτεινόμενο πρότυπο, αποτίνουμε φόρον Τιμής προς μία διακεκριμένη τάξη μαχητών υπέρ των Εθνικών Δικαίων της οποίας η ανεκτίμητη προσφορά εξακολουθεί, εν πολλοίς, να παροράται! (γ) . Διότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετούμε την Εθνική μας Ιστορία, αναβιούντες μία λαμπρή όσο και αγνοημένη «σελίδα» της. (δ) . Διότι, επικεντρούμενοι στους Έλληνες Στρατιώτες, ενισχύουμε την εστίαση σε μία παραμελημένη «πτυχή» της Ιστορίας του Ελληνισμού της Αναγεννήσεως, χωρίς να συντελούμε στην επισκίαση των Θεσσαλικού και Μακεδονικού Ιππικών τα οποία είναι, ήδη, ευρέως γνωστά και τα οποία, πάντως, δεν είναι αναγνωρίσιμα ως κατ’ εξοχήν εφιπποτοξοτικοί σχηματισμοί. (ε) . Διότι, επιλέγοντας την αναβίωση της τάξεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, εμπίπτουμε στην ευεργετική προοπτική της υποστηρίξεως της Ομάδος από σημαντικούς Ευρωπαϊκούς Φορείς οι οποίοι ενισχύουν το έργο παρομοίων ιστορικών Ομάδων, προς διατήρηση και διάδοση της Ευρωπαϊκής
Ιστορίας, ζωτικό μέρος της οποίας αποτελεί και η Ελληνική Ιστορία της Αναγεννήσεως. (στ). Διότι, από κάθε πλευρά, ο πολεμικός χαρακτήρας και η φύση της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» συμπίπτει με τον πολεμικό χαρακτήρα και την φύση των Ομάδων αλλά και μεμονωμένων Ελλήνων Στρατιωτών, όπως τους γνωρίζουμε μέσα από τα εμπεριστατωμένα ιστορικά κείμενα, κυρίως, του Κωνσταντίνου Σάθα αλλά και άλλων Ιστορικών. (ζ). Διότι, παραλληλίζοντας την στρατηγική και τακτική των Θεσσαλικού και Μακεδονικού Ιππικών αλλά και των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, εντοπίζουμε πολύ περισσότερα κοινά σημεία της Ομάδος μας με τους τελευταίους ή με τα δύο πρώτα. (η) . Διότι, ιστορικώς, οι τελευταίοι Έλληνες Εφιπποτοξότες πολεμιστές οι οποίοι, μάλιστα, εμφανίζονται να πολεμούν υπέρ των Εθνικών Δικαίων μαχόμενοι κατά ξένου Δυνάστη (Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) είναι οι Στρατιώτες. (θ) . Διότι υιοθετώντας την Παράδοση των Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι επολέμησαν στον Ευρωπαϊκό Χώρο, αναγνωρίζουμε την διαχρονικότητα της σχέσεως Ελλάδος-Ευρώπης και τους δεσμούς αίματος και θυσιών οι οποίοι συνέχουν την σχέση αυτή.
2ον. Προτείνω την υιοθέτηση των γενικών συντεταγμένων της εξωτερικής εμφανίσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως από τα Μέλη της Ομάδος μας και τους χρησιμοποιουμένους Ίππους κατά τις επίσημες εμφανίσεις μας στο Εσωτερικό και όπου τούτο επιτρέπεται από τους Κανονισμούς της HAWA στο Εξωτερικό. Αναφερόμενος σε «συντεταγμένες εμφανίσεως» εννοώ τόσο την παρουσία και την αμφίεση όσο και τον φερόμενο οπλισμό των Εφιπποτοξοτών, όπως επίσης και την Ιπποσαγή, όπου τούτο κρίνεται απαραίτητο. Οι ως άνω «συντεταγμένες» καθορίζονται εν συνεχεία, βάσει των πληροφοριών που αντλούνται από έγκριτες ιστορικές «πηγές» οι οποίες αναφέρονται προς τεκμηρίωση των σχετικών προτάσεων.
Ι. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ Οι Στρατιώτες ήσαν Έλληνες. Αν και ουδεμία αμφισβήτηση περί της Ελληνικότητος των Στρατιωτών διετυπώθη, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελληνικότητά τους ήταν δεδομένη και αυτήν επεκαλούντο ακόμη και όταν εμάχοντο πολύ μακράν του μητροπολιτικού Χώρου, εν μέσω Ευρωπαίων αλλοεθνών. Είχαν συνείδηση και ήσαν υπερήφανοι για την Ελληνικότητά τους, παραλλήλως δε και για την κοινή Ευρωπαϊκή κοιτίδα. Όπως καταγράφει ο Κ. Σάθας, ο αυτήκοος μάρτυρας Νίκανδρος Νούκιος μας μεταφέρει τον προτρεπτικό λόγο του Θωμά του Αργείου προς τους Στρατιώτες του, πολεμώντες στον Ατλαντικό, υπό τις Αγγλικές σημαίες, ως εξής : « Ελλήνων εσμέν παίδες και βαρβάρων σμήνος ου πτοούμεθα’ τοίνυν την πρέπουσαν ημίν αρετήν και εν τω πολέμω καρτερίαν αποδείξωμεν, ιν’ άπαντες λέγειν έχοιεν, ως οι εξ Ελλάδος εν τοις
Ευρωπαίοις μέρεσιν ευρεθέντες έργα χειρός αρίστης επεδείξαντο…Τοιγαρούν, ω άνδρες, ανδρείως και συντεταγμένως τοις εχθροίς επιβάλωμεν, και την Ωκεάνειον ακτήν αίμασιν εναντίων φοινίξωμεν, και την πάλαι θρυλλουμένην Ελλήνων ανδρείαν έργοις αυτοίς φανεράν ποιήσωμεν» [49]. Eίναι δε καταγεγραμμένη και η ελληνική προέλευση των Ίππων των Στρατιωτών! Χαρακτηριστικά, ο Κ. Σάθας γράφει: « Το πολλάκις ανανεωθέν τάγμα του Μερκουρίου σύγκειται από άρχοντας Λακεδαιμονίτας και διαλεκτούς Μακεδόνας … Σπαρτιάτας, Κορινθίους, Λεονταρίτας εν γένει δε εξ ιπέων και ίππων ερχομένων εξ Ελλάδος .»[50]
ΙΙ. Η ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ Οι Στρατιώτες ήσαν Ιππείς. Όπως ο Κωνσταντίνος Σάθας σημειώνει : « Από του Χρονικού Πασχαλίου, το οποίον πρώτον μνημονεύει τους κατά των Αβάρων πολέμους των ημετέρων Στρατιωτών, μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων το όνομα Στρατιώτης δηλοί τον κατ’ εξοχήν ιππέα.» [51]. Παρακάτω δε, επαναλαμβάνει : « …οι Στρατιώται ήσαν ιππείς τιμαριούχοι…» [52]. Και : « Μέγα μέρος της αξίας του ώφειλεν ο Στρατιώτης εις τον ίππον του…» [53]. Αλλά, οι Στρατιώτες δεν ήσαν απλώς Ιππείς αλλά και ιδρυτές της Τακτικής του Ελαφρού Ιππικού στην Ευρώπη οι Στρατοί της οποίας εβασίζοντο στο Βαρύ Ιππικό ως όπλο πεδίου μάχης. Ο ίδιος λαμπρός Ιστορικώς, ο Κ. Σάθας, εκθέτει μίαν αδιάσειστην επιχειρηματολογία και καταλήγει : « …η Ευρώπη αγνοούσα το ελαφρόν ιππικόν εδιδάχθη τούτο παρά των Στρατιωτών»[54]. Οι Στρατιώτες ήσαν Τοξότες. Είναι γεγονός ότι το γενικότερο πολιτισμικό πλαίσιο μιάς εποχής διαμορφώνει και το μαχητικό ήθος το οποίο καθορίζει τον αποδεκτό τρόπο του «μάχεσθαι»! Οι Έλληνες, ανέκαθεν, διεκρίνοντο για την γενναιοφροσύνη του μαχητικού ήθους τους, κάτι που ευνόησε την χρήση αγχεμάχων και όχι εκηβόλων όπλων. Η ηρωϊκότητα της χρήσεως βραχέων αγχεμάχων όπλων πάντοτε έθελγε τους Έλληνες, αλλά και ποτέ οι Έλληνες δεν υστέρησαν σε ικανότητα χρήσεως του αρχεγόνου εκηβόλου όπως το Τόξο, επί τη βάσει των προς τούτο μαρτυριών του Ομήρου. Όμως, αυτή η δεδομένη ικανότητα χειρισμού του Τόξου από τους Έλληνες, συνωδά τη εξελίξει του γενικότερου πολιτισμικού πλαισίου και της αναδιαμορφώσεως του μαχητικού ήθους, το Τόξο δεν εβράδυνε να εισαχθεί στο «οπλοστάσιο» των Ελλήνων, υπό την επίδραση των Εφιπποτοξοτών οι οποίοι ήδη από τον 9 ο αι. π.χ.χ., εμάχοντο έφιπποι και με σύνθετα Τόξα στις στέππες μεταξύ Ανατολικής Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας. Μία σημαντική μαρτυρία περί Εφιπποτοξοτών προέρχεται από τον Ηρόδοτο ο οποίος σημειώνει : «ὃ μὲν ταῦτα εἴπας τε καὶ ἐπισχὼν χρόνον, ὥς οἱ οὐδεὶς οὐδὲν ὑπεκρίνατο, ἀπαλλάσσετο ὀπίσω, ἀπελθὼν δὲ ἐσήμαινε Μαρδονίῳ τὰ καταλαβόντα. ὁ δὲ περιχαρὴς γενόμενος καὶ ἐπαερθεὶς ψυχρῇ νίκῃ ἐπῆκε τὴν ἵππον ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας. ὡς δὲ ἐπήλασαν οἱ ἱππόται, ἐσίνοντο πᾶσαν τὴν στρατιὴν τὴν Ἑλληνικὴν ἐσακοντίζοντές τε καὶ τοξεύοντες ὥστε ἱπποτοξόται τε ἐόντες καὶ προσφέρεσθαι
ἄποροι· τήν τε κρήνην τὴν Γαργαφίην, ἀπ᾽ ἧς ὑδρεύετο πᾶν τὸ στράτευμα τὸ Ἑλληνικόν, συνετάραξαν καὶ συνέχωσαν. ἦσαν μὲν ὦν κατὰ τὴν κρήνην Λακεδαιμόνιοι τεταγμένοι μοῦνοι, τοῖσι δὲ ἄλλοισι Ἕλλησι ἡ μὲν κρήνη πρόσω ἐγίνετο, ὡς ἕκαστοι ἔτυχον τεταγμένοι, ὁ δὲ Ἀσωπὸς ἀγχοῦ· ἐρυκόμενοι δὲ τοῦ Ἀσωποῦ οὕτω δὴ ἐπὶ τὴν κρήνην ἐφοίτων· ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ γάρ σφι οὐκ ἐξῆν ὕδωρ φορέεσθαι ὑπό τε τῶν ἱππέων καὶ τοξευμάτων.»[55] . Στον γνωστό « Διάλογο Μηλίων και Αθηναίων » ο Θουκυδίδης αναφέρει [56] την ύπαρξη είκοσι Αθηναίων Εφιπποτοξοτών κατά την εκστρατεία τους εναντίον των Μηλίων (416 π.χ.χ.). Οι Στρατιώτες έφεραν διάφορο οπλισμό! Αν και το Τόξο δεν αποτελούσε το πλέον αντιπροσωπευτικό όπλο τους, οπωσδήποτε περιελαμβάνετο [8][57] στον οπλισμό τους. Ακριβώς, τηρουμένων των αναλογιών, όπως σε όλον τον Ελληνικό Κόσμο κατά την διάρκεια της μακραίωνης πολεμικής παρουσίας του! Πολλοί σημαντικοί συγγραφείς αποφεύγουν την αναφορά του Τόξου ως όπλου των Στρατιωτών, όμως, η δεδομένη σύγκρουσή τους με τους εφίππους τοξοφορούντες Οθωμανούς δεν θα ήταν δυνατόν να τους αφήσει αδιάφορους προς το Τόξο και την σημαντική αποτελεσματικότητά του στον έφιππο αγώνα. Βέβαιον είναι ότι δεν ήταν δυνατόν να διαθέτουν κατά κανόνα δικής τους κατασκευής Τόξα, ως τυποποιημένα όπλα του ατομικού εξοπλισμού τους διότι ο πλάνης βίος τους και η συνεχής εμπλοκή τους σε καθημερινές συγκρούσεις με κατάληξη την λαφυραγώγηση του εχθρού, δεν επέτρεπε ούτε και απαιτούσε, ως είναι φυσικό, την σχεδίαση και κατασκευή ιδιαίτερου οπλισμού πλην του εγχειριδίου τους το οποίο, ως μικρού μεγέθους, εύκολης κατασκευής και με εξατομικευμένη «προσωπικότητα» ήταν εφικτό να είναι τυποποιημένο. Οι μαχόμενοι Εφιπποτοξότες υπήρξαν μία συνεχής πραγματικότητα στην Βαλκανική Χερσόνησο η οποία δεν διεκόπη ούτε επί βυζαντιακής περιόδου! Ο Κ. Σάθας δεν παραλείπει να σημειώσει: « Και οι Βυζαντινοί όμως είχον τάγματα στρατιωτικών καλογήρων, εφίππων μάλιστα, τους οποίους περιγράφει ούτως ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης: ‘Ω του των Μελαγχλαίνων τούδε φουσάτου! εώ τους ψιλούς και πεζαιτέρους’ αλλ’ ώ των ιππικωτάτων μοναχών, των ου παραπολύ Κενταύρων, ων εκείνο και μόνον θαυμάζειν άξιον, ως οι μηδέποτε εις όνον γουν αναβεβλημένοι, δεξιοί τας ιππικάς εξελίξεις ματά την κουράν αναβεβήκασι, δαιμονοφόρητον ιππασίαν ταύτην δεδιδαγμένοι. Προς γαρ τοις άλλοις ουδέ ημιόνοις εθέλουσι χράσθαι, αλλά δι’ ίππων ευγενών κατορχείσθαι πραγματεύονται και αυτών ωκυπόδων και δρομάδων, ως εξανεμούσθαι εις τάχος, ει που διώκειν ή φεύγειν δεήσει. Βαρύνουσι δε και την δεξιάν κορύναις οι βριαρόχειρες, και ει τις αυτοίς εμπελάσει μισούμενος καταφέρουσιν αφορήτοις, και συντρίβοντες τον πληγέντα, είτα καυχώνται ως γενναίοι και παλαμναίοι πεπλασμένοι. Πολλοί δε των τοιούτων και τοξοφορούσι και αφιάσι βέλη, και εντυχόντες ανακαγχάζουσι’.» [58] Αυτή η δεδομένη συνέχεια της εφιπποτοξοτικής «Κάστας» ακόμη και δια μέσου μιας παρακμιακής περιόδου ως η βυζαντιακή, επιβεβαιώνει την διατήρηση της εφιπποτοξοτικής σημασίας και κατά την περίοδο της ακμής των ηρωϊκών Στρατιωτών οι οποίοι, ασφαλώς, δεν θα περιφρονούσαν μιαν τόσο σημαντική μαχητική αντίληψη η οποία ήταν η πρώτη και μόνη διασφαλίζουσα το βασικό πολεμικό δόγμα του πυρός και της κινήσεως, το οποίο ισχύει αμείωτα έως σήμερα! Παρά ταύτα, εν αντιθέσει με την λατινόπληκτη και αφελληνισμένη βυζαντιακή περίοδο , οι Στρατιώτες της Αναγεννήσεως διατηρούν την Ελληνικότητά τους κι επιμένουν σε αυτήν! Και πάλι ο Κ. Σάθας, αναφερόμενος στην πολεμική τέχνη των Στρατιωτών, αποσαφηνίζει : « Συγκρίνοντες την στρατιωτικήν ταύτην προπαίδειαν προς τας διασωθείσας πολλάς των Βυζαντινών τακτικάς, ουδεμίαν ευρίσκομεν
σχέσιν. Ενώ εν αυτή τη ελληνική τακτική του αυτοκράτορος Μαυρικίου τα στρατιωτικά προστάγματα απαγγέλλονται εν τη λατινική γλώσση, ως torna, move, verte, ad conto clina κλπ, ενώ η τακτική του Λέοντος του Σοφού ρητώς σημειοί ότι τα παρ’ Αρριανώ φερόμενα κελεύσματα είχον περιπέσει εις αχρηστίαν (Λέοντος «ΤΑΚΤΙΚΑ», VII, 88), αυτά ακριβώς τα εν τω βυζαντινώ κειμένω εκλατινισμένα, ή ως άχρηστα και ασαφή θεωρούμενα ελληνικά προστάγματα αποτελούσι την βάσιν της εκπαιδεύσεωςτων ημετέρων Στρατιωτών,…» [59]. Συνεπώς, η εφιπποτοξοτική ιδιότητα των Στρατιωτών είναι δεδομένη! ΙΙΙ. ΟΙ ΠΕΖΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ Οι εφίππως μαχόμενοι Στρατιώτες συχνά παρηκολουθούντο υπό βοηθών-πεζών αμίππων Στρατιωτών οι οποίοι απεκαλούντο «Ριπταρισταί» ή «Ζάγδαροι». Οι βοηθοί αυτοί είχαν την σχέση υποτελούς αλλά σε καμία περίπτωση «δούλου», όπως συνέβαινε με τους δυτικούς τιμαριούχους. Οι Ριπταρισταί ή Ζάγδαροι, οικειότητος ένεκεν, προσεφωνούντο από τους εφίππους Στρατιώτες «Γενεά!», «Φάρα!», «Παιδί!», «Παλληκάρι!», «Φαμέγιε!».Η οικονομική ευρωστία του Άρχοντος-εφίππου καθώριζε και τον αριθμό των συνοδών αμίππων Παλληκαριών και του οπλισμού τους. Αλλά, ακόμη και εάν ο Άρχοντας-έφιππος διέθετε άφθονο πλούτο οι άμιπποι Στρατιώτες ήσαν απαραίτητοι λόγω της ιδιαίτερης μαχητικής τακτικής που απαιτούσε την έναρξη της μάχης με ακροβολιστική διάταξη και κατόπιν τον παρασυρμό του εχθρού στο σημείο ενέδρας των εφίππων Στρατιωτών οι οποίοι ανελάμβαναν την κατανίκηση του παρασυρθέντος εχθρού. Οι Ριπταρισταί ή Ζάγδαροι ήσαν, κυρίως, σφενδονιστές όμως δεν ηρκούντο, απλώς, στην ρίψη λίθων αλλά και μικρών ακοντίων τα «ριπτάρια» ή «βηρύτες» των Βυζαντινών (λατ.: verutum)[60]. Σχετικά με τους Ριπταριστές ή Ζαγδάρους, ο Ιστοριογράφος Luigi da Porto ο οποίος πολέμησε ως Στρατιώτης κατά του Αυτοκράτορος Μαξιμιλιανού, αναφέρει: « κομίζουσιν (οι Ενετοί) εξ’ Ελλάδος αρκετούς Στρατιώτας ιππείς, και μετ’ αυτών είδος τι πεζών, παραδόξων την θέαν, το ένδυμα και τον οπλισμόν, ανθρώπων μάλλον προς αριθμόν ή ωφελίμων εν τοις πολέμοις της Δύσεως. Φορούσι πέδιλα εκ λωρίων και ένδυμα μακρόν μέχρι του πέλματος, ασπίδα κυρτήν και ακατάλληλον προς υπεράσπισιν των κτυπημάτων, σπάθην καμπύλην και πλατείαν εν τω πλευρώ, και μικρότατον σιδηρούν ακόντιον εις την χείρα.»[61]. Αυτοί οι πεζοί και άμιπποι Στρατιώτες υπήρξαν το «συμπλήρωμα» των εφίππων Στρατιωτών, τόσο επί του πεδίου της μάχης όσο και στην καθημερινότητα. ΙV. Ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ Πέραν της τοξοφορίας των Στρατιωτών, η επ’ αυτού πληροφόρηση του Bενετού Ιστορικού Μarino Sanuto είναι περιγραφική : « Φέρουσιν ασπίδα, σπάθην και λόγχην μετά σημαίας εν τη κορυφή, και σιδηρούν ρόπαλον. Ολίγιστοι φορούσι θώρακας, εν γένει δε βαμβακίνους επενδύτας, ερραμένους κατ’ ιδιάζοντα αυτοίς τρόπον. »[62]. Ο ίδιος, αναφερόμενος στην εν Lido άφιξη Ελλήνων Στρατιωτών (22α Απριλίου 1495) αναφέρει: « Οι Στρατιώται είνε Έλληνες, και φορούσι πλατείς επενδύτας και υψηλούς πίλους, τινές δε και θώρακας’ κρατούσι λόγχην εις την χείρα και ρόπαλον, εν δε τω πλευρώ κρεμώσι σπάθην…»[63]. Βεβαίως, το πασίγνωστο ατομικό ωτιόσχημο εγχειρίδιο των Στρατιωτών αποτελεί το καθοριστικό αγχέμαχο όπλο τους :
V. Η ΑΜΦΙΕΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΚΑΙ Η ΙΠΠΟΣΑΓΗ ΤΟΥΣ Οι δύο εικόνες οι οποίες περιέχονται στο βιβλίο του Κ. Σάθα [7] είναι απεικονιστικές της ενδυμασίας αλλά και της όλης εμφανίσεως των Στρατιωτών και αυτές οι δύο εικόνες εκλαμβάνονται ως «βάση» του σκεπτικού της παρούσης μελέτης.
Α.
Β.
Είναι προφανής η επίδραση όλων των ελληνικών ιστορικών περιόδων στην ενδυματολογία αλλά και τον οπλισμό που εμφανίζουν οι δύο, παραπάνω, εικόνες και η επίδραση αυτή επιβεβαιοί την συνέχιση της Ελληνικότητος και στους Στρατιώτες.. Παρέλκει η λεπτομερής περιγραφή των απαρτιζόντων μερών της ενδύσεως των Στρατιωτών διότι εξ όλων των πηγών δεν διευκρινίζεται πειστικώς παρά μόνον το πορφυρούν χρώμα[64]. Συνεπώς, οι παραπάνω δύο εικόνες αποτελούν ένα αυθεντικό πλαίσιο προσεγγίσεως της ενδυμασίας των Στρατιωτών σε ό,τι αφορά στην αμφίεση μάχης. Από την αφιερωματική εικόνα της «Δεήσεως» των Στρατιωτών-αδελφών Ιωάννου και Γεωργίου Μάνεση η οποία βρίσκεται στον Ναό του Αγίου Γεωργίου (Βενετία) και φέρει χρονολόγηση 21η Απριλίου 1546, αντλούμε πληροφορίες για την «κοσμική» ένδυση των Στρατιωτών παρατηρώντας την απεικόνιση των δύο αφιερωτών στο κάτω μέρος της εικόνος :
Αν και είναι δεδομένο ότι οι συγκεκριμένες απεικονίσεις εκφράζουν μιαν ενδυματολογική εκδοχή σαφώς επηρεασμένη από την Ενετική περιβολή της εποχής, δεν μπορούμε παρά να δεχθούμε ότι οι Στρατιώτες και δη, οι πλέον εύποροι εξ αυτών, εκτός πεδίου μάχης ενεδύοντο κατά έναν πλέον «κοσμικό» τρόπο, με πολυτελέστερα ενδύματα από βαρύτερα υφάσματα. Προτείνω, λοιπόν, και αυτή την ενδυματολογική εκδοχή. Οι Ίπποι των Στρατιωτών έφεραν χαλίνωση και σάγμα, ενώ σοβαρές αμφιβολίες περί εφαρμογής πεταλώσεως διατηρούνται. Η πετάλωση μάλλον ισχυρά απορρίπτεται! Και πάλιν οι εικόνες στο βιβλίο του Κ. Σάθα και της «Δεήσεως» των Στρατιωτών-αδελφών Μάνεση (βλ. ανωτ. V) μας καθοδηγούν στην εννόηση της ιπποσαγής. VI. Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΠΟΛΕΜΟΥ Οι Στρατιώτες σοφά σκεπτόμενοι, επέλεξαν την τακτική του αντιπάλου ώστε να τον πολεμήσουν! «Υπόδειγμά» τους οι καταδρομικές τακτικές των Οθωμανών επιδρομέων (=akinci , από το akin=επιδρομή) και το πλαίσιο του Ανταρτοπολέμου [65] που, πολλούς αιώνες κατόπιν, εξετιμήθη από τους στρατιωτικούς «επαΐοντες» της
Δύσεως. Άλλωστε, ήταν απολύτως φυσικό οι μικρές ομάδες των Στρατιωτών να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές μαχόμενες κατά πολυαριθμοτέρου και συντεταγμένου αντιπάλου με καταδρομική, παρά με την οποιανδήποτε άλλη τακτική. Κι εδώ, οι Στρατιώτες «δίδαξαν» την Δύση και τους μετέπειτα στρατιωτικούς της. VII. Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ 1. Τα Μέλη της Ομάδος, κατ’ αρχήν, θα πρέπει να διαιρεθούν σε Στρατιώτες (εφίππους) και Ριπταριστές (αμίππους). Οι Στρατιώτες θα είναι οι δυνάμενοι να ασκήσουν πλήρως την Εφιπποτοξοτική (Ιππείς) ενώ οι Ριπταριστές θα είναι όσοι προετοιμάζονται για πλήρη Εφιπποτοξοτική (ιππεύοντες ή όχι) ή όσοι δεν προτίθενται καν να ιππεύσουν (Τοξότες). 2. Η εκπαίδευση και των δύο κατηγοριών θα πρέπει να είναι κοινή (πλην της Ιππασίας) και πιστή προς το ιστορικό δεδομένο της τακτικής των Στρατιωτών με κύρια έμφαση στην ενέδρα! Σε όλα τα Μέλη θα πρέπει να παρέχεται αρχήθεν η ιστορική γνώση της περιόδου των Στρατιωτών και το ευρύτερο Ευρωπαϊκό πλαίσιο της εποχής. Σκοπός της Στρατιωτικοποιήσεως της Ομάδος μας δεν είναι η στείρα «αναπαράσταση» αλλά η εμβάθυνση στην κατανόηση του ιστορικού πλαισίου εντός του οποίου έδρασαν οι Στρατιώτες, υπηρετούντες τα Ελληνικά Εθνικά Δίκαια. Η γενική Σωμασκία, η Ιππασία, η Πάλη, η Τοξοβολία, η Σπαθασκία, η χρήση ατομικού Εγχειριδίου, ο Ακοντισμός, ο Σφενδονισμός και η Ροπαλομαχία είναι θέματα εξασκήσεως των Μελών μας, Εφιπποτοξοτών και Ριπταριστών, ανεξαρτήτως, τόσο εφίππως όσο και πεζή! Με Ειδική Μελέτη η οποία ακολουθεί θα καθορισθεί το περιεχόμενο της διδασκαλίας ενός εκάστου των προαναφερθέντων τομέων εξασκήσεως. Η μετάβαση από την κατηγορία των Ριπταριστών εις εκείνη των Στρατιωτών θα γίνεται κατόπιν εξετάσεως της οποίας οι κανόνες θα καθορισθούν με, ακολουθούσα, Ειδική Μελέτη. 3. Η δημόσια αμφίεση των Μελών της Ομάδος μας θα είναι η βασική του Στρατιώτη (βλ.: V ανωτέρω) με μόνη διαφορά το πορφυρούν χρώμα για τους Στρατιώτες (Εφιπποτοξότες) και το μαύρο χρώμα για τους Ριπταριστές (Τοξότες). 4. Ο οπλισμός των Μελών της Ομάδος μας θα είναι κοινός και για τις δύο κατηγορίες (Στρατιώτες και Ριπταριστές) και θα αποτελείται από Τόξο, Σπάθη, Εγχειρίδιο, Ακόντιο και Σφενδόνη. 5. Οι Ίπποι της Ομάδος θα πρέπει να είναι υγιείς, εύρωστοι, ευπαρουσίαστοι κι επισεσαγμένοι με σαγήν η οποία αναφέρεται στην ανωτέρω V παράγραφο. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 1.Ξενοφώντος : «ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ» , VII 1 , 33. 2. Κρουσίου : «ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΜΗΡΙΚΟΝ» , μετ. Ι. Πανταζίδου , Αθήναι 1904 , σελ 598 / Ουίλιαμ Μύλλερ : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ» , μετ. Σπ. Π. Λάμπρου , Αθήναι 1909-1910 , σελ. 218. 3. Eρμάνου Λούντζη : «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ ΕΠΙ ΕΝΕΤΩΝ» , Αθήναι 1856, σελ. 190 4.Σπ. Στούπη : «ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ» , Ιωάννινα 1976 , σελ. 195. 5.Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου : «Η ΝΑΥΠΛΙΑ» , Αθήναι 1898 , σελ. 165-166. 6. Ουίλιαμ Μύλλερ : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ» , μετ. Σπ. Π. Λάμπρου , Αθήναι 1909-1910 , σελ. 218. 7.Κωνσταντίνου Ν. Σάθα : «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ» , σελ. 2. 8.Νικολάου Βασιλάτου : «ΟΠΛΑ 1790-1860» , Αθήναι 1989 , σελ.14 . 9.Μarino Sanuto : «COMMENTARI DELLA GUERRA DI FERRARA» , σελ.115. 10. Βλ. ανωτ. 8. 11.Coriolano P. Cippico : «DELLE GUERRE DE’ VENEZIANI NELL’ ASIA DAL 1470 AL 1473 » , Venezia 1796. 12.Lod. da Porto : «LETTERE STORICHE» , αρ. 28.
13.Βλ. ανωτ. 7 , σελ. 56 / Ιωάννου Κορωναίου « ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΥ ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑΤΑ». 14.Βλ. ανωτ. 7 , σελ. 59 και Bern. Gorio : «STORIA DI MILANO» , Padova 1646 , σελ. 944. 15.Στράβωνος 221 , 564. 16.Λαυρεντίου Σ. Βροκίνη : «Η ΠΕΡΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΙΣΤ ΑΙ. ΕΝ ΚΕΡΚΥΡΑ, ΑΠΟΙΚΗΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΥΠΛΙΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΩΝ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ» , Κέρκυρα 1905 , σελ. 16-17. 17.Βλ. ανωτ. 4 , σελ. 165-166. 18.Bλ. ανωτ. 5 , σελ. 218. 19.Παντελή Καρύκα : «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΞΕΝΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ .» , Αθήναι 2003 , σελ. 51. 20.Βλ. ανωτ. 18 , σελ. 51. 21.Βλ. ανωτ. 18 , σελ. 45. 22.Βλ. ανωτ. 18 , σελ. 35. 23.Κωνσταντίνου Ν. Σάθα : «ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» , Βενετία 1894 , τόμος Ζ , σελ. ρνδ’. 24.Βλ. ανωτ. 23 , σελ. ρνε’ – ρνστ’ . 25.Αποστόλου Ε. Βακαλοπούλου : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» , Θεσσαλονίκη 1968 , τόμος Γ , σελ. 93. ος 26.Γ.Δ.Κ. : «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΥΡΣΟΣ» , Αθήνα 1930 , τόμος 13 , σελ. 544 – 545 . 27.Σπ. Π. Αραβαντινού : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΤΟΥ ΤΕΠΕΛΕΝΛΗ» , Αθήναι 1895 , σελ. 73 και Λαμπρίδης : «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ» Ι , σελ. 37 . 28.«ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΥΔΡΙΑ» , τόμος 30ος , λήμμα «Καλέντζης» και «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΟΒΑΝΗ» , Αθήναι 1993 , λήμμα «Καλέντζης» , Χάρη Πάτση : «ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Αθήναι 1972 , τόμος 14ος , σελ. 652 , ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ : «ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΓΟΣΜΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Αθήναι 1964 , τόμος Η’ , σελ. 36. 29.Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου : «ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΟ ΙΕΡΑΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ» , Άγιον Όρος 1993 , σελ. 11 , 50 . 30.Αθαν. Μαρτίνου : « ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Αθήναι 1965 , τόμος 7ος , σελ. 230 . 31.Βλ. ανωτ. 29 , σελ. 50 . 32.Λεωνίδα Χ. Ζώη : «ΛΕΞΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ» , τόμος Α’ , Εθνικόν Τυπογραφείον , Αθήναι , σελ. 253 . 33.Βλ. ανωτ. 31 , σελ. 253 . 34.Βλ. ανωτ. 7 , σελ. 57 . 35.P.M.Coronelli : «MEMOIRES , HISTORIQUES & GEOGRAPHIQUES DU ROYAUME DE LA MOREE , NEGREPONT , & DES PLACES MARITIMES , JUSQUES A THESSALONIQUE » , Amsterdam 1686 , Seconde Partie “Isle de Zante” , σελ. 163 , στ. 916. 36.Ε.R.Rangabe : «LIVRE D’OR DE LA NOBLESSE IONIENNE» , Aθήναι 1927 , v.III , ZANTE , σελ. 19 . 37.Δημ. Καντακουζηνού : «ΤΑ ΕΥΓΕΝΗ ΓΕΝΗ ΚΑΙ ΑΙ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ» , Αλεξάνδρεια 1957 , σελ. 18-19. 38.Δ.Σ.Σούτζου : «ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΜΟΛΔΟΒΛΑΧΙΑΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ» , σελ. 16-19 39.Βλ. ανωτ. 36 . 40.Εκδοτική Αθηνών : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» , Αθήναι 1974 , σελ. 215 . 41.Βλ. ανωτ. 6 , τόμος ΙΙ , σελ. 310 . 42.Σπυρίδωνος Μάρκου Θεοτόκη : «ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟΝ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΙΟΝΙΟΥ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ» , Κέρκυρα 1914 , σελ. 38 . 43.Βλ. ανωτ. 3 , σελ. 63 . 44.Παναγιώτου Χιώτου : «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟ ΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΧΡΙΣ ΕΝΩΣΕΩΣ» , Ζάκυνθος 1874 , κεφ. 10ον , σελ. 383 . 45.Τ. Πορφύρη : «ΖΑΚΥΝΘΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1815-1864» στα «ΧΡΟΝΙΚΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ» , έκδ. «ΖΑΚΥΝΘΙΝΗ ΕΣΤΙΑ» , Αθήναι 1964 , τόμος Α’ , σελ. 292. 46.Γ. Χονδρού : «ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , τόμος 4ος , λήμμα «Καλέντζης Κωνσταντίνος» . 47.Υπουργείο Στρατιωτικών : «ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ 1830-1930» , Αθήναι 1930 , τόμος Ι , σελ. 74 . 48.Βλ. ανωτ. 31 , σελ. 253 . 49 Βλ. ανωτ. 7, σελ. 212. 50. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 252. 51. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 13. 52. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 109. 53. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 206. 54. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 233. 55. Ηροδότου : « ΙΣΤΟΡΙΑΙ » 9,49 ο 56. Θουκυδίδου : «ΙΣΤΟΡΙΑΙ» , Βιβλίο 5 , κεφ. 84.
57. Βλ. ανωτ. 19 , σελ. 29 και σελ. 44. 58. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 31-32. 59. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 47. 60. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 157-158. 61. Luigi da Porto (1509) , βλ. ανωτ. 7, σελ. 159. 62. Μ.Sanuto, σελ. 115, βλ. ανωτ. 7 σελ. 156. 63. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 160. 64. Βλ. ανωτ. 7, σελ. 202. 65. Robert Elgood : «ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ», Αθήναι 2009, Εκδόσεις «Polaris”, σελ. 27. ΥΓ:Κατά την μεταφορά των αποσπασμάτων τηρείται επακριβώς η ορθογραφία του πρωτοτύπου .
ΜΕΡΟΣ Γ΄
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΙΠΠΑΣΙΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το πρόγραμμα των "30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων" αποτελεί το σύνολο της εκπαιδευτικής ύλης η οποία διδάσκεται στην Ομάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" προκειμένου τα Μέλη της, από εντελώς αρχάρια να εξελιχθούν σε άριστους Ιππείς και Εφιπποτοξότες.
Το περιεχόμενο Ασκησιολόγιο αλλά και η διάρθρωση του προγράμματος των "30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων" αποτελεί επιλογή και σύνθεση του, υπογράφοντος, αναβιωτή της Έφιππης Τοξοβολίας στην Ελλάδα και ιδρυτή της Ομάδος των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ο οποίος "αποκωδικοποίησε" αρχαίες παραστάσεις Έφιππης Τοξοβολίας και άντλησε πληροφορίες από ιστορικές πηγές, ενώ συμπλήρωσε και τις δικές του, προσωπικές, εφιπποτοξοτικές εμπειρίες, κυρίως, από τα σημαντικά εκπαιδευτικά Σχολεία Αρχηγών στα οποία μαθήτευσε στην Ουγγρική "Κοιλάδα" αλλά και τα όσα του υπέδειξαν Ιάπωνες Δάσκαλοι.
Το πρόγραμμα των "30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων", στην εκτενή δίμηνη εκδοχή του, διδάχθηκε ήδη με μεγάλη επιτυχία στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" (2012) και μέσα από αυτό ανεδείχθη ο νέος Αρχηγός της Ομάδος Δημήτριος Π. Χρήστου καθώς και η Εκπαιδεύτρια Υπαρχηγός Χαρά Εμμ. Πολυζοπούλου. Κατόπιν αυτών, ο συντάκτης του προγράμματος, μετά από προσεκτική μελέτη και χωρίς να παραλείψει απολύτως τίποτε, το συνέπτυξε ώστε να μπορεί ο Εκπαιδευόμενος σε λιγότερο χρόνο και με λιγότερο κόστος να "φτάσει" στο ίδιο υψηλό αποτέλεσμα. Κυρίως, η δίμηνη εκδοχή προϋπέθετε παρουσία επί καθημερινής βάσεως 60 συνεχόμενων ημερών στο Ιππευτήριο, κάτι που παρεμποδίζει την ομαλή διεκπεραίωση των υπολοίπων προσωπικών δραστηριοτήτων του ή τον εν γένει οικονομικό προγραμματισμό του, ενώ το νέο πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοσθεί και τμηματικά ανά ημερίδα και να μην χρειάζεται για τον Εκπαιδευόμενο μία σοβαρή οικονομική επιβάρυνση για την άμεση αποπληρωμή του.
Η συντεταγμένη και παιδαγωγικά μελετημένη σύνθεση του προγράμματος των "30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων" και η ενίσχυσή του με εκτενείς αναλυτικές σημειώσεις και παρατηρήσεις καθώς και με λεπτομερείς οδηγίες χρήσεως, το καθιστούν παγκοσμίως, μοναδικό εκπαιδευτικό σύστημα που δεν διατίθεται σε καμία άλλη Ιππική Σχολή, οπουδήποτε! Όλα τούτα, σε συνδυασμό με την έντυπη σελιδοποίησή του και την πλούσια εικονογράφηση από την ήδη εφαρμογή του, το αναδεικνύουν σε ό,τι πιο εύχρηστο για τον Εκπαιδευτή και τον Εκπαιδευόμενο και σε ό,τι πιο ωφέλιμο και για τους δύο αλλά, κυρίως, για τον Εκπαιδευτή-Ίππο του οποίου εξοικονομείται εργασιακός ιδρώτας ο οποίος, διαφορετικά, θα ξοδεύονταν ασκόπως, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.
Συμπληρώνεται από το ήδη εκδοθέν (2010) εκπαιδευτικό εγχειρίδιο υπό τον τίτλο "ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΙΠΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ" το οποίο αποτελεί βασική "δεξαμενή" ιππικών γνώσεων για κάθε Ιππέα και Εφιπποτοξότη που θέλει να κατέχει σε βάθος την διαχρονική, υψηλή Ιππική Τέχνη.
Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ" για άλλη μια φορά πρωτοπορεί, αποσκοπώντας στην εκπαιδευτική ωφέλεια και πρόοδο των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" αλλά και στην ευημερία των Ίππων και με υπερηφάνεια παραδίδει προς εφαρμογή στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ένα συντεταγμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα αναδείξεως αρίστων Ιππέων το οποίο, ουδεμία άλλη αντίστοιχη Σχολή της ημεδαπής ή αλλοδαπής έχει να επιδείξει.
Oι περιεχόμενες φωτογραφίες προέρχονται αποκλειστικώς από την εφαρμογή του παρόντος Ασκησιολογίου στη Σχολή Ιππικής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης 25η Μαρτίου 2013
ΟΔΗΓΙΕΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ 1. Το παρόν εγχειρίδιο συνοδεύεται από το ήδη εκδοθέν (2010) εγχειρίδιο με τίτλο «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΙΠΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ». 2. Το πρόγραμμα εκπαιδεύσεως που περιέχεται στο παρόν χωρίζεται σε τριάντα (30) Εκπαιδευτικές Ημερίδες κάθε μία από τις οποίες χαρακτηρίζεται από εκπαιδευτική αυτοτέλεια και αύξουσα προοδευτικότητα δυσκολίας ασκήσεων. 3. Κάθε μία από τις τριάντα (30) Εκπαιδευτικές Ημερίδες αποτελείται από σειρά «σπονδυλωτών» ασκήσεων και για να θεωρηθεί μία Εκπαιδευτική Ημερίδα ως επιτυχώς διεκπεραιωθείσα θα πρέπει όλες οι επιμέρους ασκήσεις της να εκτελεσθούν επιτυχώς από τον μαθητή την ίδια ημέρα. 4. Εάν ο μαθητής δε καταφέρει να εκτελέσει επιτυχώς μιαν άσκηση κάποιας Εκπαιδευτικής Ημερίδος και διακόψει για την συγκεκριμένη εκπαιδευτική συνεδρία όταν επαναλάβει την εκπαίδευσή του δεν θα συνεχίσει από την άσκηση που δυσκολεύτηκε να ολοκληρώσει αλλά από την αρχή της Εκπαιδευτικής Ημερίδος στην οποία περιλαμβάνεται η εν λόγω άσκηση. 5. Θεωρητικώς, κάθε Εκπαιδευτική Ημερίδα περιέχει ύλη η οποία μπορεί να διεκπεραιωθεί αυθημερόν. Εάν για τον οποιονδήποτε λόγο χρειασθεί να διακοπεί και να συνεχιστεί σε επόμενη ημερομηνία αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατόν και υπό την προϋπόθεση ότι ο μαθητής επέτυχε πλήρως να εκτελέσει την άσκηση κατά την οποία απεφασίσθη η διακοπή. Η εκτίμηση της διακοπής και του χρόνου επαναλήψεως εναπόκειται στον Εκπαιδευτή. 6. Στο παρόν εγχειρίδιο η ύλη κάθε Εκπαιδευτικής Ημερίδος εισάγεται με τον τίτλο ο οποίος αποτελεί περίληψη του κυρίως σκοπού της συγκεκριμένης Εκπαιδευτικής Ημερίδος και με μία κύρια φωτογραφία που απεικονίζει την εκτέλεση της σημαντικότερης ασκήσεως από το Αρχείο μαθημάτων της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ». Από αυτό τον περιληπτικό τίτλο και την κύρια φωτογραφία ο Εκπαιδευτής θα έχει μία πρώτη ενημέρωση για την ουσία της Εκπαιδευτικής Ημερίδος που θα ξεκινήσει να διδάσκει. 7. Ο Εκπαιδευτής θα πρέπει να μελετά προσωπικώς τις αναλυτικές σημειώσεις που συνοδεύουν την ύλη κάθε Εκπαιδευτικής Ημερίδος προκειμένου να την διδάξει σωστά. 8. Η 1η Εκπαιδευτική Ημερίδα αρχίζει, όπως εμφανίζεται , με τον «Κύκλο Προσεγγίσεως», όμως , όλες οι άλλες Εκπαιδευτικές Ημερίδες (2η έως 30η) αρχίζουν με την Ιπποκομία προετοιμασίας (εξαγωγή ‘Ίππου από την φάτνη, καθαρισμός φάτνης, καθαρισμός και επίσαξη του Ίππου) και με δεκάλεπτη ρυταγώγηση του
Ίππου στο στίβο. Εάν ο μαθητής πρόκειται να ιππεύσει νέον Ίππο τότε, υποχρεωτικώς, θα αρχίσει με «Κύκλο Προσεγγίσεως». 9. Όλες οι Εκπαιδευτικές Ημερίδες (1η έως 30ή) ολοκληρώνονται με δεκάλεπτη αποθερμαντική ρυταγώγηση του Ίππου στο στίβο, απόσαξη και προσεκτικό καθαρισμό, επιθεώρηση της φάτνης του, επανατοποθέτηση του Ίππου στη φάτνη του και τοποθέτηση τροφή και νερού. 10. Για λόγους αποφυγής κουραστικών επαναλήψεων τα δύο προαναφερόμενα «βήματα» 8 και 9 δεν επαναλαμβάνονται σε κάθε Εκπαιδευτική Ημερίδα. 11. Η Ιππασία είναι μία κοπιαστική σωμασκία και προϋποθέτει συστηματική προθέρμανση του μαθητού-Ιππέως, αλλά και κάθε Ιππέως, σύμφωνα με το πρόγραμμα που παρατίθενται στο εγχειρίδιο «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΙΠΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ» (κεφάλαιο «ΙΔΑΝΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ, Προθερμανθείτε σωστά!», σελ. 81). 12. Όταν το πρόγραμμα της Εκπαιδευτικής Ημερίδος προβλέπει Έφιππη Τοξοβολία θεωρείται υποχρεωτική η προθέρμανση του μαθητή-Εφιπποτοξότη σύμφωνα και με το προβλεπόμενο πρόγραμμα Προθερμάνσεως Τοξοβολίας. 13. Το παρόν εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει ήδη εφαρμοσθεί με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων και απόλυτη διδακτική επιτυχία κατά τα έξι χρόνια της λειτουργίας της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» από όλους τους Εκπαιδευτές της. Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» και οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ», όμως, δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για την λανθασμένη εφαρμογή του παρόντος προγράμματος Εκπαιδεύσεως Ιππέως από άτομα εκτός των διαπιστευμένων Εκπαιδευτών της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ», ή από όσους δεν κατέχουν τις αρχές της Φυσικής Ιππικής. 14. Με δεδομένη την ισχύ του «Σχολείου Σιωπής» σε όλες τις δραστηριότητες των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και προς αποφυγή βαβυλωνιακών ασυνεννοησιών που συχνά προκύπτουν μέσα στα Ιππευτήρια, τα βασικά παραγγέλματα του Εκπαιδευτή προς τον μαθητή δίδονται με σφυρίγματα ως ακολούθως: Bάδην
.
Βάδην και διέλευση βαλβίδων Βάδην και διέλευση «χ» Τροχάδην
.-
.-.
..
Τροχάδην και διέλευση βαλβίδων
..-
..-.. Τροχάδην και διέλευση εμποδίου . . - - Καλπασμός . . . Καλπασμός και διέλευση βαλβίδων . . . Καλπασμός και διέλευση «χ» . . . - - . . . Καλπασμός και υπερπήδηση εμποδίου . . . - - Έφιππη Τοξοβολία σε βάδην Έφιππη Τοξοβολία σε τροχάδην - Έφιππη Τοξοβολία σε καλπασμό - - Τροχάδην και διέλευση «χ»
Παρατεταμένος έντονος συριγμός σημαίνει άμεσο «αλτ», δηλαδή παύση κάθε κινήσεως στο Ιππευτήριο προς αποφυγή κινδύνου. Στη περίπτωση αυτή όλοι οι εντός Ιππευτηρίου ακινητοποιούνται (πρωτίστως και οι Ίπποι) και στρέφονται προς τον Εκπαιδευτή για να λάβουν παραπέρα οδηγίες. Οι μαθητές μπορούν να εκφράζονται λακωνικά και ήρεμα και ο Εκπαιδευτής κρίνει πότε και πως θα απαντήσει με γνώμονα την ασφάλεια και ομαλή εκτέλεση του μαθήματος. 15. Ο Εκπαιδευτής, πριν αρχίσει να εφαρμόζει το κυρίως Πρόγραμμα των 30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων θα πρέπει να μελετήσει προσεκτικά και να κατανοήσει ολόκληρη την περιεχόμενη ύλη του παρόντος εγχειριδίου!
ΕΦΑΛΣΗ
ΕΦΑΛΣΗ
Στη Σχολή Ιππασίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" οι εκπαιδευόμενοι ενθαρρύνονται να εφιππεύουν με "έφαλση", δηλαδή, με ένα τεχνικό άλμα χωρίς τη βοήθεια του αναβολέως που χρησιμοποιούν οι ιππεύοντες κατά τον δυτικό τρόπο και ο οποίος αναβολέας δεν νοείται σε ανεπίσακτο Ίππο, όπως οι ιππευόμενοι στη Σχολή μας . H εφίππευση με έφαλση, προϋποθέτει πολύ καλή φυσική κατάσταση του Ιππέως και πλεονεκτεί έναντι όλων των άλλων τρόπων εφιππεύσεως διότι δεν απαιτεί για τον εφιππεύοντα βοηθήματα όπως οι αναβολείς, ή, η σκάλα η οποία, ειδικώς τα τελευταία χρόνια, καθιερώνεται από όσους ιππεύουν "δυτικά", ή και η απλή βοήθεια ("χέρι") από βοηθό στο έδαφος. Ιδιαίτερη διδασκαλία γίνεται στον εκπαιδευόμενο ώστε να μη προξενεί πόνο και/ή κακώσεις στο μυοσκελετικό σύστημα του Ίππου από άσκηση πιέσεων κατά την έφαλση ή την, κατόπιν, βαρειά επικάθιση στη ράχη. Ο τρόπος εφιππεύσεως της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" είναι καθιερωμένος σε όλες τις στρατιωτικές ιππικές Σχολές όλων των εποχών για λόγους αυτονομίας και ταχύτητος εφιππεύσεως που απαιτούν οι στρατιωτικές ιππικές ανάγκες.
Προκειμένου να επιχειρήσει έφαλση ο εφιππεύων τοποθετείται με μέτωπο προς τα οπίσω του Ίππου παραπλεύρως αυτού και στο ύψος της ακρωμίας με το προς τον Ίππο χέρι να κρατά μία δέσμη ακραίου τριχώματος χαίτης. Ανεβαίνοντας στον Ίππο τόσο από την αριστερή όσο και από την δεξιά πλευρά του, διδάσκουμε τους μαθητές μας να εφιππεύουν χρησιμοποιώντας το ένα χέρι (αυτό που κρατά την χαίτη) ως "άξονα διευθύνσεως" και το ομόπλευρο πόδι ως "άξονα εκτινάξεως" με τα αντίστοιχα ελεύθερα χέρι και πόδι ως "αντίβαρα φοράς" και συγκρατήσεως, πλέον, όταν ανέλθει επί του Ίππου. Το «κάθισμα» γίνεται όσο πιο κοντά στην ακρωμία και με μεγάλη προσοχή κατά την επικάθιση ώστε να μη προξενείται ιδιαίτερη επιβάρυνση που μπορεί να επιφέρει πόνο ή και μακροχρόνιες μυοσκελετικές κακώσεις στη ράχη του Ίππου.
Ασφαλώς και οι διαθέτοντες μακρά κάτω άκρα πλεονεκτούν στην εφίππευση με έφαλση, όμως αυτός δεν είναι λόγος να μη την εφαρμόζουν και οι έχοντες κοντύτερα άκρα ή και τα παιδιά της Σχολής μας τα οποία, αρχικώς, ενθαρρύνονται να αξιοποιούν τις χειρολαβές της σελλίσκης.
Προοδευτικά, ακόμη και τα παιδιά μας εφιππεύουν με έφαλση χωρίς τη βοήθεια των λαβών της σελλίσκης και αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας συστηματικής διδασκαλίας αφού στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" δεν υπάρχουν "μικροί και μεγάλοι" αλλά μόνον Πολεμιστές!
Επίσης, η εφίππευση με έφαλση διδάσκεται σε όλους, ακόμη και εν κινήσει του Ίππου, διότι αυτό αποτελεί ακόμη μία στρατιωτική ιππική ανάγκη και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" δε θα πρέπει να υστερούν ως προς αυτήν!
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
1Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΟΡΘΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟ, ΣΩΣΤΟΥ «ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ» ΕΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ
Μετά τον «Κύκλο Προσεγγίσεως» ο Ίππος εφοδιάζεται με σελλίσκη. α. ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΣ Ο Ίππος ανενστόμιστος και ανεπίσακτος με φορβειά και ελεύθερο ρυτήρα επί του εδάφους. β. ΡΥΤΑΓΩΓΗΣΗ από τον μαθητή, σε βάδην. Επί ευθείας, στροφών, διαδρομής σχήματος «8» και υπεράνω χαμηλού «χ». γ. ΡΥΤΑΓΩΓΗΣΗ από τον Εκπαιδευτή με έφιππο τον μαθητή, σε βάδην. Διατατικές ασκήσεις και νευρώδεις αφιππεύσεις με εκτίναξη προς τα δεξιά και προς τα αριστερά και με προσγείωση με μέτωπο προς τα εμπρός. δ. ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ ΕΠΙ ΙΠΠΟΥ ΜΕ ΣΕΛΛΙΣΚΗ Όλες οι ασκήσεις αμφίπλευρης διαδρομής. Ι. BAΔΗΝ, διατατικές ασκήσεις, περιστροφές 360 μοιρών εναλλάξ. ΙΙ. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ διατατικές ασκήσεις αφιππεύσεις με εκτινάξεις εναλλάξ. ΙΙΙ. ΣΤΑΣΗ με ανόρθωση μαθητή και ισορρόπηση για 15’’ επί του Ίππου. ΙV.ΤΡΟΧΑΔΗΝ με προοδευτική ισορρόπηση χωρίς κράτημα χειρολαβών αλλά και με αντίθετο κάθισμα και κράτημα από τις χειρολαβές V. ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ όχι παραπάνω από τρία καλπαστικά με κράτημα από τις χειρολαβές. ε. ΡΥΤΑΓΩΓΗΣΗ από τον μαθητή, σε τροχάδην. Διέλευση υπεράνω τεσσάρων βαλβίδων και τεσσάρων «χ». ς΄. ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗΣ (χωρίς καμία διδασκαλία) ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΠΠΟΥ (εφίππως) επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών και διέλευση «χ» (ο Ίππος εφοδιάζεται με ηνίες). ζ. ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗΣ (χωρίς καμία διδασκαλία) ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΠΠΟΥ (εφίππως) επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών και διέλευση «χ» με καλυμμένους οφθαλμούς.
Σημειώσεις 1ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Ο «Κύκλος Προσεγγίσεως» περιγράφεται αναλυτικά στο εγχειρίδιο «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΙΠΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ» (σελ. 87) και αποτελεί το θεμέλιο της πρώτης επαφής μαθητή και Ίππου. β. Η «ρυταγώγηση» αποτελεί την ανάπτυξη «ομφαλίου λώρου» στην συνεργασία μαθητή και Ίππου. γ. Εν προκειμένω, ο μαθητής εισάγεται σε μια «πρόγευση» συραγωγήσεως ώστε να αποκτήσει μια πρώτη αίσθηση των καταστάσεων ισορροπίας επάνω σε έναν κινούμενο Ίππο. Ο Εκπαιδευτής θα υποχρεώσει τον μαθητή, χωρίς να τον τρομάξει, να αντιμετωπίσει ήπιες καταστάσεις ασταθούς ισορροπίας με τις κινήσεις των διατατικών ασκήσεων αλλά και με τις αφιππεύσεις με εκτίναξη. Στην περίπτωση των αφιππεύσεων επιδιώκεται η αμφίπλευρη νευρώδης εκτίναξη και η ευσταθής προσγείωση με μέτωπο προς τα εμπρός και όχι η νωχελική ή φοβική αφίππευση με κλυδωνισμούς και με μέτωπο προς τον Ίππο και ο Εκπαιδευτής αναμένει υπομονητικά την σωστή εκτέλεση της ασκήσεως πριν περάσει στην επόμενη. δ. Η πρώτη συραγώγηση «εγκαθιστά» καθοριστικά τον μαθητή επί του Ίππου και προδιαγράφει το βάθος του «καθίσματός» του και την οριστική αίσθηση ισορροπίας του. Οι παρακάτω ασκήσεις εκτελούνται αμφίπλευρα κατά την διαδρομή του κύκλου με απόλυτο έλεγχο του Ίππου μέσω του συραγωγέως και σταθερή τήρηση του ρυθμού του σε κάθε βηματισμό. I.
Βλ. σημ. 1,γ Επιτρέπεται η στήριξη επί των χειρολαβών της σελλίσκης.
II. Βλ. σημ. 1,δ, Ι στον αυξημένο ρυθμού του βάδην εργασίας. III. Ο μαθητής θα σταθεί όρθιος επάνω από τα οπίσθια επί 15 δευτερόλεπτα και, επικουρικώς θα του ζητηθεί να εκτείνει σταυροειδώς τα χέρια και να τα υψώσει στην ανάταση. Για την ολοκλήρωση της ασκήσεως η ανόρθωση και παραμονή στη στάση αυτή επί 15 δευτερόλεπτα είναι αρκετή. IV. Ο μαθητής θα τροχάσει απεξαρτώμενος από την στήριξη επί των χειρολαβών της σελλίσκης ενώ θα περιστραφεί κατά 180ο ώστε να τροχάσει και με αντίθετο «κάθισμα» ενώ θα μπορεί να στηρίζεται και επί των χειρολαβών της σελλίσκης. V. Κατά την συγκεκριμένη φάση μόνο μία μικρή «πρόγευση» καλπασμού (όχι περισσότερα των τριών καλπαστικών) είναι ένας καλός «προιδεασμός» για τον μαθητή και ο Εκπαιδευτής θα πρέπει να καλπάσει τον Ίππο από το έδαφος πολύ ήπια και πολύ ελεγχόμενα. ε. Ο μαθητής ενθαρρύνεται να ρυταγωγήσει τον Ίππο πολύ ζωηρά διερχόμενος από το μέσο τεσσάρων βαλβίδων και τεσσάρων «χ» διατηρώντας σταθερό ρυθμό τροχάδην στον ρυταγωγούμενο Ίππο του. ς΄. Ο μαθητής ενθαρρύνεται να διευθύνει όπως ενστικτωδώς αισθάνεται τον Ίππο του ο οποίος φέρει, πλέον, ηνίες επί ευθείας, ανοικτών στροφών και επάνω από
ένα «χ». ζ. Βλ. σημ. 1, ς΄ Ο μαθητής θα εκτελέσει αυτή την άσκηση με καλυμμένους οφθαλμούς στρεφόμενος «εσωτερικά» και αποενοχοποιώντας περιβαλλοντικούς παράγοντες ως επηρεάζοντες την αυτοσυγκέντρωσή του. η. Υπέρβαση φόβου και κατάκτηση ισορροπίας: Καθ’ όλη την διάρκεια της 1ης Εκπαιδευτικής Ημερίδος ο Εκπαιδευτής θα επιμείνει ώστε ο μαθητής του να ξεπεράσει τον φόβο και να κατακτήσει την ισορροπία της Ιππασίας. Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» γνωρίζουμε ότι ο φόβος οδηγεί στην πτώση και το «κλειδί» της υπερβάσεως που είναι, αντί να επιθυμούμε την ανάσχεση (ανακοπή) της κινήσεως που μας δημιουργεί αίσθημα ασταθείας, να επιδιώκουμε την συνέχισή της ώστε στο επόμενο «βήμα» να ισορροπούμε καλύτερα. Με λίγα λόγια, η ισορροπία επιτυγχάνεται από έναν Ιππέα ο οποίος δεν ανακόπτει την κίνηση του Ίππου επειδή νιώθει ότι θα πέσει, αλλά αντιθέτως, «χυμάει» μπροστά, μαζύ με τον Ίππο του «ακολουθώντας» τον στην κίνησή του χωρίς διάθεση εγκαταλείψεως. Αυτό ακριβώς το σημείο-“κλειδί” ο Εκπαιδευτής θα αναλύσει στον μαθητή του και εάν αυτό το σημείο-“κλειδί” γίνει κατανοητό από τον μαθητή, τότε, ο τελευταίος θα εξελιχθεί με ασφάλεια σε έναν άριστο Ιππέα.
2Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΟΡΘΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΩΝ ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΣΩΣΤΗΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΣΥΝΕΡΓΗΜΑΤΩΝ Ο Ίππος ανενστόμιστος και ανεπίσακτος με φορβειά και ηνίες. α. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΙΠΠΟΥ με λεπτομερή χρήση συνεργημάτων. Ι.
ΒΑΔΗΝ επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών (επί του στίβου).
ΙΙ
ΒΑΔΗΝ επί διαδρομής «Γ» πλάτους 1μ. και μήκους σκέλους 2μ.
ΙΙΙ
ΒΑΔΗΝ επί διαδρομής «Γ» πλάτους 0,7μ. και μήκους σκέλους 2μ.
ΙV
ΒΑΔΗΝ επί διαδρομής «S» με ορθές γωνίες πλάτους 0,7μ.
V
ΤΡΟΧΑΔΗΝ επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών.
VI ΤΡΟΧΑΔΗΝ επί διαδρομής «Γ» (ως ανωτέρω, πλάτους 1μ.). VII ΤΡΟΧΑΔΗΝ επί διαδρομής «S» (ως ανωτέρω, πλάτους 1μ.). VIII ΒΑΔΗΝ επί διαδρομής σχήματος «8» πλάτους 0,7μ. IX ΤΡΟΧΑΔΗΝ επί διαδρομής σχήματος «8» πλάτους 1μ. β.ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΙΠΠΟΥ με λεπτομερή χρήση συνεργημάτων και με καλυμμένους οφθαλμούς, με κατευθυντήρια υποβοήθηση λεκτική από τον Εκπαιδευτή. I. ΒΑΔΗΝ επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών (επί του στίβου). ΙΙ ΒΑΔΗΝ επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών με αντίθετο κάθισμα. ΙΙΙ ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ επ’ ευθείας και ανοικτών στροφών με αντίθετο κάθισμα. ΙV ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» αμφίδρομη σε βάδην. γ. ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΠΠΟΥ επί του στίβου σε βάδην και τροχάδην με έμφαση στην σωστή εκκίνηση και ακινητοποίηση του Ίππου. δ. ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ με κράτημα ηνιών και υποβοήθηση του Εκπαιδευτή από το έδαφος (με χρήση μάστιγος εάν χρειασθεί), όχι παραπάνω από τρία καλπαστικά.
Σημειώσεις 2ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Ο Εκπαιδευτής αρχίζει με την διδασκαλία της εκκινήσεως και ακινητοποιήσεως του Ίππου κατόπιν, με έμφαση στην πίεση (και όχι «κλώτσημα») των ποδών με ταυτόχρονη χαλάρωση των ηνιών, συνεχίζει την διδασκαλία του βάδην, ενώ επεκτείνεται και στην στροφή με άνοιγμα (και όχι έλξη) της ηνίας και ωθηστική επενέργεια του αντίθετου ποδιού. Δίνουμε έμφαση στην διατήρηση του σωστού «καθίσματος» του μαθητού. β. Επαναλαμβάνονται τα παραπάνω με καλυμμένους τους οφθαλμούς του μαθητή. Τέλος ο μαθητής θα διέλθει σε βάδην ένα «χ» για να εμπεδώσει μια πρώτη αίσθηση υπερβάσεως εμποδίου την οποία θα διδαχθεί αργότερα υπό απολύτως «ανώδυνες» συνθήκες, κυρίως όμως, για να «ραφινάρει» την διευθυντική ικανότητά του αφού θα πρέπει να υπερβεί το «χ» ακριβώς στο μέσο του, ερχόμενος επ’ ευθείας και συνεχίζοντας και μετά το «χ» σε ευθεία. γ. Ο μαθητής βοηθάται ώστε να αισθανθεί διευθυντική αυτοπεποίθηση και να εκτιμήσει την συνεργασιμότητα του Ίππου του. δ. Εκμεταλλευόμενοι την, ως άνω, αυτοπεποίθηση του μαθητή, τον υποβάλλουμε αιφνιδιαστικά σε μέχρι τρία ελεγχόμενα καλπαστικά όλα επί ευθείας ώστε να αποκτήσει μια πρώτη γεύση του γρήγορου βηματισμού του Ίππου του τον οποίο θα διδαχθεί αργότερα. Εν προκειμένω, ο Εκπαιδευτής θα πρέπει πριν θέσει σε καλπασμό τον Ίππο να επιβεβαιωθεί ότι ο μαθητής έχει σωστό «κάθισμα», σωστή στήριξη επί των ηνιών και με την πλάτη προς τα πίσω.
3Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟ Ίππος με φορβειά με ηνίες και σελλίσκη. α. ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ επί Ίππου φέροντος φορβειά με ηνίες και σελλίσκη. I. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ διατατικές ασκήσεις και αφιππεύσεις με εκτίναξη προς την δεξιά και την αριστερή πλευρά και προσγειώσεις με το μέτωπο προς τα εμπρός. II. ΤΡΟΧΑΔΗΝ με αφιππεύσεις με εκτίναξη προς την δεξιά και την αριστερή πλευρά και προσγειώσεις με το μέτωπο προς τα εμπρός. III. ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΧΑΛΑΡΟΣ με επιτρεπόμενο κράτημα των χειρολαβών τις οποίες ο μαθητής βαθμιαίως ολοένα κι εγκαταλείπει. IV. ΑΝΑΛΗΨΗ ΗΝΙΩΝ και διεύθυνση του Ίππου επί κυκλικού ίχνους σε βάδην και τροχάδην χωρίς βοήθεια ωθήσεως από τον Εκπαιδευτή. V. ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΧΑΛΑΡΟΣ με διατήρηση ηνιών χωρίς κράτημα χειρολαβών και με βοήθεια ωθήσεως από τον Εκπαιδευτή επί αμφίπλευρου κυκλικού ίχνους. VI. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΞΟΔΟΥ ΣΕ ΚΑΛΠΑΣΜΟ ώστε, πλέον, ο Εκπαιδευτής να μην εμπλέκεται στην ώθηση του Ίππου και ο μαθητής να βελτιώνει τις εντολές του δια των ποδών, χειρών και κορμού ώστε ο Ίππος του να εξέρχεται σε χαλαρό καλπασμό. Απελευθέρωση από τον συραγωγέα. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΩΝ από στάση σε βάδην, τροχασμό, καλπασμό, τροχασμό, βάδην και στάση, επ’ ευθείας στίβου με κράτημα και χρήση μόνον των ηνιών, χωρίς κανένα κράτημα των χειρολαβών της σελλίσκης παρά μόνον σε έσχατη ανάγκη. γ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ 4 ΒΑΛΒΙΔΩΝ με ακάλυπτους και καλυμμένους οφθαλμούς σε βάδην και τροχασμό και σε βάδην με αντίθετο «κάθισμα». δ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «Χ» ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ. ε. ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΜΕ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ όπως περιγράφεται στην παράγραφο «β» παραπάνω.
Σημειώσεις 3ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Σκοπός αυτής της συραγωγήσεως είναι η εισαγωγή του μαθητή στον καλπασμό, ξεκινώντας, ασφαλής από χαλαρό. Ο μαθητής ενθαρρύνεται και στον έλεγχο του Ίππου του μέσω των ηνιών, αλλά και στο κράτημα των χειρολαβών της σελλίσκης ώστε να αυξάνεται το αίσθημα ισορροπίας του όπου χρειάζεται με βαθμιαία μείωση του κρατήματος των χειρολαβών. Δίνουμε έμφαση στη διδασκαλία της μεγάλης σημασίας να ρίχνει πίσω την πλάτη του και να ωθεί με την λεκάνη του ώστε, με τις εντολές των συνεργημάτων (πιέσεις ποδιών και σωστή επενέργεια ηνιών) ο Ίππος να διατηρεί τον καλπασμό του. β. Ουσιαστικά επαναλαμβάνεται η διδασκαλία της προηγούμενης Εκπαιδευτικής Ημερίδος με την επιπρόσθεση του καλπασμού. Στον μαθητή εξηγείται η αναγκαιότητα της ομαλότητος στις μεταπτώσεις των βηματισμών προς αποφυγή ενοχλήσεων του Ίππου. Επίσης του εξηγείται και ο τετραγωνισμός των ποδιών του Ίππου ως ένδειξη σωστής ακινητοποιήσεώς του, κατόπιν σχετικής εντολής. γ. Η άσκηση αυτή βελτιώνει τους διευθυντικούς χειρισμούς του μαθητή δοθέντος ότι θα πρέπει να τηρήσει τόσο την ευθεία πορεία, όσο και τον σταθερό βηματισμό (είτε σε βάδην είτε σε τροχάδην) του Ίππου του ο οποίος θα πρέπει να διέλθει από τα μέσο των βαλβίδων, προσεγγίζοντας επ’ ευθείας και αποχωρώντας σε ευθεία. δ. Βλ. σημείωση 2,β. Εν προκειμένω ενισχύονται τα οφέλη από την ήδη εκτελεσθείσα, προηγούμενη, άσκηση. ε. Βλ. σημείωση 3,β. Εν προκειμένω ενισχύονται τα οφέλη από την ήδη εκτελεσθείσα, προηγούμενη, άσκηση.
4Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΩΝ ΚΑΙ ΦΟΒΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΙΣ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΠΠΕΥΕΙΝ Ο Ίππος φέρει ό,τι προτείνει (από τα δεδιδαγμένα) ο μαθητής. Ειδικώς σε αυτήν την Ημερίδα ο μαθητής θα πρέπει να χειρισθεί τον Ίππο της προηγουμένης Ημερίδος. α. ΕΞΗΓΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ότι σήμερα θα θέλαμε εκείνος να μας δείξει ότι θα του άρεσε επί 30 λεπτά ώστε να διαπιστώσουμε, εξ’ επαγωγής, τι τον δυσκολεύει ή φοβάται και όλη η υπόλοιπη εκπαιδευτική ώρα αφιερώνεται σε ό,τι τον δυσκολεύει ή τον φοβίζει. Το συγκεκριμένο μάθημα είναι πολύ κρίσιμο για την πρόοδο του μαθητή και χρειάζεται προς τούτο ιδιαίτερη παρατηρητικότητα από τον Εκπαιδευτή ώστε να ξεπεραστούν αδυναμίες και φόβοι. Δίδεται έμφαση στην επανάληψη των ασκήσεων της 3ης Εκπαιδευτικής Ημερίδος β και γ. Σημείωση 4ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ Αναλόγως με το πρόγραμμα επιδείξεως που θα επιλέξει ο ίδιος ο μαθητής τον βοηθούμε σε διορθώσεις. Προσέχουμε εάν θα επιλέξει να μας επιδείξει τις ασκήσεις 3,β και γ και εάν όχι επιμένουμε, διακριτικά, να το κάνει. Βλ. σημειώσεις 3β και γ.
5Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΕΙΣΤΟ ΙΠΠΕΥΤΗΡΙΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ» ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ Ο Ίππος με φορβειά και ηνίες. α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΕΥΣΗ διαρκείας μισής ώρας κατά προτίμηση σε ορεινό, κυρίως πετρώδες, έδαφος, μόνον σε βηματισμό βάδην. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. β. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΤΡΟΧΑΣΜΟΣ (μεταπτώσεις) επί του στίβου με καλυμμένα τα μάτια. γ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» με καλυμμένα μάτια σε βάδην και ενθάρρυνση για διέλευση και σε τροχασμό με φωνητική καθοδήγηση του Εκπαιδευτή και συμβολή του (υποβοήθηση) στην τροχαστική κίνηση του Ίππου κατά την διέλευση υπεράνω του «χ». Αφαίρεση καλύπτρας οφθαλμών. δ. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ επί του στίβου με κράτημα των ηνιών στο ένα χέρι (δεξί αν είναι δεξιόχειρας και αντιστρόφως) ε. ΤΡΟΧΑΣΜΟΣ επί του στίβου με κράτημα των ηνιών στο ένα χέρι (δεξί αν είναι δεξιόχειρας και αντιστρόφως) ς. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ επί του στίβου άνευ ηνιών (οι ηνίες δένονται κόμπο σε βραχύτερο μήκος και αφήνονται επάνω στον τράχηλο του Ίππου) ενώ ο μαθητής εκτελεί διατατικές ασκήσεις και αφιππεύσεις με εκτίναξη προς τα δεξιά και αριστερά, προσγειούμενος με μέτωπο προς τα εμπρός. ζ. ΤΡΟΧΑΣΜΟΣ επί του στίβου άνευ ηνιών με τα χέρια του μαθητή στην έκταση, πρόταση, ανάταση και μεσολαβή, εναλλάξ. η. ΤΡΟΧΑΣΜΟΣ επί του στίβου άνευ ηνιών και αφιππεύσεις με εκτίναξη προς τα δεξιά και αριστερά, προσγειούμενος με μέτωπο προς τα εμπρός. θ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» άνευ ηνιών σε βάδην με τα χέρια στην έκταση. ι. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» άνευ ηνιών σε βάδην με τα χέρια στην ανάταση. ια. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» άνευ ηνιών σε τροχάδην με τα χέρια στην έκταση. ιβ. ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΧΑΛΑΡΟΣ επί του στίβου με ηνίες, ενθαρρύνοντας τον μαθητή να κρατήσει και τις δύο στο ένα χέρι του (δεξί εάν είναι δεξιόχειρας και αντιστρόφως).
Σημειώσεις 5ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Συνοδεύουμε πεζή τον έφιππο μαθητή σε δρομολόγιο το οποίο ήδη γνωρίζουμε και κρίνουμε ως ασφαλές, φροντίζοντας να του μιλάμε συνεχώς ώστε να απασχολούμε θετικά την σκέψη του και να μην του επιτρέπουμε την ανάπτυξη φόβου ενώ υποβοηθούμε την συγκέντρωση της προσοχής του στην διατήρηση της ισορροπίας του και του αποτελεσματικού ελέγχου του Ίππου του. β. Ενισχύουμε την διευθυντική αυτοπεποίθηση του μαθητή «στρέφοντάς» τον εσωτερικά ώστε να εμπεδώσει τον διευθυντικό ρόλο του, ανεξαρτήτως περιβαλλοντικών επιδράσεων. γ. Η άσκηση αυτή αποτελεί επίταση των οφελών από την ήδη εκτέλεση της, προηγούμενης, ασκήσεως 3,γ «στρέφοντας» εσωτερικά, στον εαυτό του, τον μαθητή ώστε να επαυξήσει την αυτοπεποίθηση υπερβάσεως (μελλοντικού) εμποδίου. δ. Ο μαθητής, από την άσκηση αυτή, αρχίζει να αποσυνδέεται από την αναγκαιότητα των ηνιών ως μέσων διευθύνσεως του Ίππου και στηρίξεως προς διατήρηση της ισορροπίας του. Αποτελεί κομβικό σημείο για την παραπέρα εκπαίδευση ως Εφιπποτοξότου και άριστου Ιππέως. Ο Εκπαιδευτής θα δώσει μεγάλη προσοχή ώστε ο μαθητής να ρίχνει προς τα πίσω την πλάτη, σταθερά. ε. Αναβαθμίζεται η δυσκολία της προηγούμενης (5,δ) ασκήσεως με την επαύξηση της ταχύτητας βηματισμού από βάδην σε τροχάδην με την συνεπαγόμενη επαύξηση μέτρων διατηρήσεως της ισορροπίας που σημαίνει βαθύτερο «κάθισμα» και περισσότερη κλίση προς τα πίσω της πλάτης με το βλέμμα πάντα σταλμένο εμπρός και μακρυά και όχι επάνω στο κεφάλι του Ίππου όπως λαθεμένη και συχνά παρατηρείται. ς. Πρώτη ολική αποδέσμευση από τις ηνίες με συνεπαγόμενη την πρώτη απόπειρα στηρίξεως και ισορροπίας στην έδρα του «καθίσματος». Πολύ σοβαρό σημείο για την μετέπειτα πρόοδο του Εφιπποτοξότη. ζ. Συνδυασμός των ασκήσεων 5, ε΄ και ς΄ των οποίων η δυσκολία είχε καθαρά εσωτερικό, παθητικό, χαρακτήρα με την επιπρόσθετη δυσκολία εξωτερικού, ενεργητικού, χαρακτήρος που προξενεί η κίνηση και τοποθέτηση των χειρών διαταράσσοντας την ισορροπία μαθητή αλλά και Ίππου. Ο Εκπαιδευτής προσέχει το «βαθύ» κάθισμα και την προς τα πίσω κλίση της πλάτης του μαθητή. η. Άθροισμα των δυσκολιών ισορροπίας των προηγούμενων ασκήσεων 5, ε΄, ς’ και ζ΄ με την επαύξηση των δυσκολιών που προβλέπουν οι ασκήσεις με εκτίναξη. Βλέπε σημείωση 1,γ. θ. Η τήρηση των χεριών στην έκταση υποβοηθά στην διατήρηση της ισορροπίας του μαθητή. Η άσκηση εκτελείται εύκολα με μόνη δυσκολία την τήρηση ευθείας κατά την προσέγγιση του «χ», η διέλευσή του υπεράνω του μέσου του και απομάκρυνση από αυτό σε ευθεία. Ουσιαστικά πρόκειται για άσκηση «ραφιναρίσματος» της διευθυντικής ικανότητος.
ι. Τα χέρια στην ανάταση ανεβάζουν το κέντρο βάρους του «καθίσματος» του μαθητή, άρα συντελούν στη μείωση της ισορροπίας του μαθητή. Καλή κλίση της πλάτης προς τα πίσω και ανάταση του βλέμματος προς τα άνω και εμπρός συντελούν στην καλύτερη ισορροπία του μαθητή και στην καλύτερη επίτευξη ωθήσεως και διευθύνσεως του Ίππου. ια. Η άσκηση αυτή είναι προωθητική ώστε ο μαθητής να βελτιώσει την διευθυντικότητα του Ίππου του, αποδεσμευόμενος από την υποβοήθηση των ηνιών, να βελτιώσει την ισορροπία του χωρίς την στήριξη επί των ηνιών και να αντιληφθεί βαθύτερα την σημασία των ποδιών στην ώθηση και διατήρηση του ρυθμού (τροχάδην) του Ίππου του. Τα εκτεταμένα χέρια συντελούν στην καλύτερη ισορρόπηση του μαθητή. ιβ. Ο Εκπαιδευτής ενθαρρύνει το «σωστό» κάθισμα (βαθύ) με την πλάτη προς τα πίσω και προετοιμάζει τον μαθητή για τις εναρκτήριες εντολές και όταν διαπιστώσει ότι ο μαθητής είναι έτοιμος δίνει εντολή χαλαρού καλπασμού. Θα πρέπει ο μαθητής να εκτελέσει και να ολοκληρώσει την άσκησή του πριν αισθανθεί φόβο εξ’ αιτίας της ταχύτητος κινήσεως.
6Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΣΤΗΡΙΞΗ» ΣΤΙΣ ΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΑΣΤΑΘΟΥΣ ΙΣΟΡΡΡΟΠΙΑΣ Ίππος με φορβειά και ηνίες α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ορθές μεταπτώσεις και χρήση ηνιών, επί του στίβου. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεση στον αυχένα του Ίππου. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΤΡΟΧΑΣΜΟΥ με ορθές μεταπτώσεις άνευ ηνιών επί του στίβου. Τα χέρια του μαθητή εναλλάξ στη μεσολαβή, έκταση, πρόταση και ανάταση. γ. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΤΡΟΧΑΣΜΟΥ με ορθές μεταπτώσεις άνευ ηνιών επί του στίβου, με καλυμμένους οφθαλμούς. Τα χέρια του μαθητή εναλλάξ στη μεσολαβή, έκταση, πρόταση και ανάταση. δ. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΚΑΛΠΑΣΜΟΥ ΧΑΛΑΡΟΥ ελάχιστων καλπαστικών (το πολύ μέχρι πέντε), άνευ ηνιών, με κράτημα μόνον χαίτης (άνευ ηνιών). Μετά την επίτευξη της καλής εκτελέσεως της ασκήσεως μέχρι μήκους πέντε καλπαστικών, ενθαρρύνουμε τον μαθητή να επιμηκύνει την διαδρομή, υπό τις ως άνω συνθήκες. ε. ΔΙΕΛΕΥΣΗ «χ» άνευ ηνιών σε τροχάδην, με τα χέρια στην έκταση.
Σημειώσεις 6ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α.Η πρώτη αυτή εκτέλεση των τριών βηματισμών έχει μια τελετουργικότητα : θα πρέπει ο μαθητής να αισθανθεί ότι πρόκειται να εκτελέσει κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Η πρόσδεση των ηνιών με κόμβο γίνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι ηνίες να μην διαφύγουν πάνω από το κεφάλι αλλά και να μην σφίγγουν ενοχλητικά τον αυχένα του Ίππου. Η όλη άφεσή τους γίνεται έτσι ώστε σε στιγμή σοβαρής διαταραχής της ισορροπίας του μαθητή να μπορέσει αυτός να κρατηθεί από αυτές. β.Στην άσκηση αυτή δίδεται έμφαση στην ομαλότητα των μεταπτώσεων ώστε οι μεταπτώσεις να ολοκληρώνονται με όσο το δυνατόν πιο διακριτικούς χειρισμούς (εντολές) του μαθητή. Ο Εκπαιδευτής πάντοτε έχει κατά νου ότι όταν τα χέρια του μαθητή βρίσκονται στην ανάταση μειώνεται η ισορροπία του μαθητή διότι ανυψώνεται το σημείο κέντρου βάρους. Για τον λόγο αυτό τα χέρια πρέπει να ανυψώνονται στην ανάταση και τα δύο ταυτοχρόνως με την πλάτη προς τα πίσω. γ. Βλ. σημείωση 5,β. Στην άσκηση αυτή επιπροστίθεται το στοιχείο των ομαλών μεταπτώσεων και σε ό,τι αφορά στον παράγοντα της ανατάσεως των χειρών. Βλ. σημείωση 6,β δ. Βλ. σημείωση 5,ιβ. Εν προκειμένω, αντί των ηνιών ο μαθητής θα αδράξει και θα κρατηθεί από μία τούφα της χαίτης του Ίππου. Βλέποντας ότι ο μαθητής εκτελεί σωστά και πέραν των πέντε καλπαστικών, τον ενθαρρύνουμε να επιμηκύνει την καλπαστική διαδρομή αλλά όχι μέχρι σημείου να αισθανθεί ανασφαλής χάνοντας την ισορροπία του. ε. Βλ. σημείωση 5,ια.
7Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΩΝ ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΩΣ ΣΥΝΕΡΓΗΜΑΤΩΝ Ίππος με φορβειά και ηνίες. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ορθές μεταπτώσεις και χρήση ηνιών επί του στίβου. Εάν διατίθενται περισσότεροι του ενός μαθητές, τοποθετούνται ο ένας δίπλα στον άλλο (ο Ίππος με τον μεγαλύτερο διασκελισμό στην εξωτερική πλευρά του στίβου) και εκτελούν από κοινού βάδην και τροχάδην σε σχηματισμό «πλευρό με πλευρό» επί του στίβου. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεση στον τράχηλο του Ίππου. β. ΧΑΛΑΡΟΣ ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ με κράτημα μόνον της χαίτης επιμηκύνοντας την καλπαστική διαδρομή συνεχώς με στόχο την διάνυση ενός πλήρους κύκλου του στίβου αμφίπλευρα (-δρομα). Ανάληψη των ηνιών. γ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΕΥΣΗ διαρκείας μισής ώρας, κατά προτίμηση, σε ορεινό, κυρίως πετρώδες, έδαφος, μόνον σε βηματισμό βάδην. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. Σημειώσεις 7ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 6,α β. Βλ. σημείωση 6,δ. Αν και η βασική επιδίωξη είναι η διάνυση μόνο ενός πλήρους κύκλου στίβου αμφίδρομα, εάν διαπιστώσουμε ότι ο μαθητής μπορεί να διανύσει περισσότερο χωρίς να αγγίξει όριο κινδύνου απωλείας ισορροπίας, τον ενθαρρύνουμε να το εκτελέσει. γ. Βλ. σημείωση 5,α. Εν προκειμένω, η έξοδος έχει καθαρά χαλαρωτικό χαρακτήρα και για τον μαθητή και για τον Ίππο.
8η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΥΠΕΡΠΗΔΗΤΙΚΗΣ ΤΡΟΧΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΘΥΝΣΗ ΤΟΥ «ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ» Ίππος με φορβειά και ηνίες . α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις και χρήση ηνιών επί του στήβου. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. β. ΧΑΛΑΡΟΣ ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ με κράτημα μόνον της χαίτης ενθαρρύνοντας τον μαθητή ώστε, βαθμιαίως, να μην κρατά και τη χαίτη. Από το παρόν μάθημα επιδιώκουμε ώστε ο μαθητής να καλπάζει χαλαρά χωρίς χρήση ηνιών ή στήριξη εκ της χαίτης, με ελεύθερα τα χέρια του καθ΄ όσον το δυνατόν μεγαλύτερο μήκος διαδρομής. Ανάληψη των ηνιών. γ. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις και χρήση ηνιών επί του στίβου. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ‘Χ’ σε καλπασμό με χρήση ηνιών.
Σημειώσεις 8ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 6,α β. Βλ. σημείωση 6,δ. Αφ’ ης στιγμής διαπιστωθεί ότι ο μαθητής στηρίζεται με άνεση επί της χαίτης, τον ενθαρρύνουμε σε βαθύτερο «κάθισμα», κλίση της πλάτης προς τα πίσω και, τελικώς, άφεση και της χαίτης. Ρυθμίζουμε ώστε ο Ίππος να διατηρεί χαλαρό καλπασμό και να μην επιταχύνει. γ. Βλ.σημείωση 6,α. δ. Βλ. σημείωση 3,γ. Εν προκειμένω επιπροστίθεται ο καλπαστικός παράγων ο οποίος απαιτεί μεγαλύτερα μήκη διαδρομής, λεπτότερους διευθυντικούς χειρισμούς και αυξημένο αίσθημα ισορροπίας. Ας δώσουμε έμφαση στο βαθύ «κάθισμα» του μαθητή, στην κλίση προς τα πίσω της πλάτης του και, κυρίως, το βλέμμα του να μην εστιάζεται στο ‘x’ αλλά μακρυά και ψηλά.
9η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ Ίππος με φορβειά και ηνίες α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ συνολικής διαρκείας μια ώρας, κατά προτίμηση, σε ορεινό, κυρίως πετρώδες έδαφος αλλά και λιγότερο πετρώδες (για τον τροχασμό). Ι. ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ άνευ ηνιών, σαράντα λεπτών της ώρας. ΙΙ. ΤΡΟΧΑΔΗΝ με ηνίες, είκοσι λεπτών της ώρας. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή του στον αυχένα του Ίππου. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΟΧΑΔΗΝ άνευ ηνιών με τα χέρια του μαθητή στην έκταση, πρόταση, ανάταση και μεσολαβή, εναλλάξ. γ. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΧΑΛΑΡΟΥ ΚΑΛΠΑΣΜΟΥ άνευ ηνιών με αρχικό κράτημα της χαίτης το οποίο βαθμιαίως καταργείται. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ‘’Χ’’ σε καλπασμό με χρήση ηνιών. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. ε. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ‘’Χ’’ σε καλπασμό άνευ ηνιών με τα χέρια στην έκταση. Σημειώσεις 9ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 5,α Ι. Βλ. σημείωση 5,α. ΙΙ. Ο παράγοντας της αυξήσεως της ταχύτητος (από βάδην σε τροχάδην) επί του συγκεκριμένου εδάφους μεγεθύνει τους κλυδωνισμούς και, ως εκ τούτου, ο μαθητής θα υποχρεωθεί σε βελτίωση του «καθίσματός» του (βάθυνση και κλίση προς τα πίσω της πλάτης του) καθώς και βελτίωση της στηρίξεως του επί των ηνιών. Ο Εκπαιδευτής φροντίζει από το έδαφος ώστε ο μαθητής να βρίσκεται συνεχώς μέσα στο όριο ισορροπίας. β. Βλ. σημείωση 5,ζ. γ. Βλ. σημείωση 8,β. δ. Βλ. σημείωση 8,δ. ε. Βλ. σημείωση 5,ια και 6,ε. Ο καλπασμός επαυξάνει την ωφέλεια της απλής υπερπηδήσεως άνευ ηνιών διότι υποχρεώνει τον μαθητή να αυτοσυγκεντρωθεί και να ισορροπήσει ακόμη καλύτερα ώστε να διεκπεραίωσει επιτυχώς την
υπερπηδητική τροχιά. Πάντοτε οι υπερπηδήσεις ολοκληρώνονται και αμφίδρομα.
10η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ίππος με φορβειά και ηνίες προσδεδεμένες με κόμβο επί του αυχένος. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις άνευ χρήσεως ηνιών επί του στίβου. Ανάληψη τόξου και ενός βέλους. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε βάδην κατά παράγγελμα του Εκπαιδευτή. Επανάληψη της τοξεύσεως επί έξι φορές. Αφίππευση και παράδοση του Ίππου σε μαθητή που πρόκειται να εκτελέσει την άσκηση της 2ης Εκπαιδευτικής Ημερίδος α, Ι, ΙΙ, ΙΙΙ και IV. γ. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΣΚΗΣΕΩΝ 2,α, Ι, ΙΙ, ΙΙΙ και IV σε μαθητή υπό την επίβλεψη του Εκπαιδευτή ο οποίος βαθμολογεί την ακρίβεια της διδασκαλίας και την μεταδοτικότητα. Σημειώσεις 10ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 6,α. Η μη χρήση ηνιών κατά την ολοκληρωμένη εκτέλεση των τριών βηματισμών «απελευθερώνει» πλήρως τον μαθητή από εξαρτήσεις ισορροπίας, αυτή δε είναι η καλύτερη προετοιμασία του μαθητή για την επικείμενη Έφιππη Τοξοβολία. β. Ο μαθητής εισάγεται απολύτως προετοιμασμένος από πλευράς ισορροπίας στην εφιπποτοξοτική δραστηριότητα. Οι τοξεύσεις διεξάγονται επί ευθείας του στίβου σε ήρεμους ρυθμούς χωρίς καμία ένταση. γ. Ο μαθητής θα αναλάβει υπευθυνότητα διδασκαλίας σε αρχάριο υπό την επίβλεψη του Εκπαιδευτή. Η αλληλοδιδακτική βοηθά στην εμπέδωση της γνώσεως του διδάσκοντος, βοηθώντας και τον διδασκόμενο να προοδεύσει. Ο Εκπαιδευτής θα βαθμολογήσει την ακρίβεια και την μεταδοτικότητα της διδασκαλίας του μαθητή του, παρατηρώντας τον ώστε να γίνει καλύτερος.
11η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ Η ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ Ίππος με φορβειά και ηνίες α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις με χρήση ηνιών επί του στίβου. Εν προκειμένω, ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη του καλπασμού από τον, έως τώρα, χαλαρό σε ανοικτό. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις χωρίς την χρήση των ηνιών επί του στίβου. Εν προκειμένω, προτιμούμε ο καλπασμός να παραμείνει χαλαρός. Ανάληψη τόξου, με το δεξί χέρι ελεύθερο. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε καλπασμό, με το τοξοφόρο χέρι σε στάση τοξεύσεως (καθέτως τεταμένη). Άφεση τόξου. Ανάληψη ηνιών. δ. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις με χρήση ηνιών και επιμονή στην ανάπτυξη του καλπασμού σε όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένο. Σημειώσεις 11ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 6,α. Ο Εκπαιδευτής αφού βεβαιωθεί για το βαθύ «κάθισμα» και την καλή ισορροπία του μαθητή, αφού τον αφήσει να επιλέξει την έναρξη καλπασμού, παρεμβαίνει περιοδικά ώστε να «ανοίγει» τον καλπασμό έστω και χωρίς την αντίστοιχη εντολή (ή και διάθεση) του μαθητή. Βαθμιαία, ο μαθητής εξοικειώνεται με την επιμήκυνση του καλπασμού και τον επιδιώκει με δικές του εντολές όποτε ο ίδιος αισθάνεται έτοιμος να ισορροπήσει. β. Βλ. σημείωση 10,α. γ. Βλ. σημείωση 9,ε. Ενώ το ένα χέρι κρατά το τόξο το άλλο χέρι μπορεί να βρίσκεται σε σταυροειδή έκταση ώστε να υποβοηθά στην ισορροπία του μαθητή. Ο Εκπαιδευτής υποδεικνύει και ενθαρρύνει αυτή τη στάση, βασική για την ασφάλεια του μαθητή. δ. Βλ. σημείωση 11,α.
12η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΤΥΜΠΑΝΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ Ίππος με φορβειά και ηνίες. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με ομαλές μεταπτώσεις κι εκτεταμένο καλπασμό. Ι. ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. ΙΙ. ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ. Ανάληψη τυμπάνου και κροτάλου. β. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΩΝ. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ επί ευθείας και ανοικτών στροφών του στίβου. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ επί ευθειών και ανοικτών στροφών του στίβου. Άφεση του τυμπάνου και του κροτάλου και ανάληψη του τόξου και ενός βέλους. γ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ έξι τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ, 3 τοξεύσεις. Άφεση τόξου και βέλους και άνάληψη τυμπάνου και κροτάλου. δ. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΩΝ. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ επί ευθειών και ανοικτών στροφών του στίβου. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ επί ευθειών και ανοικτών στροφών του στίβου. Επάνοδος σε αποθερμαντικό βάδην. Σημειώσεις 12ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 6,α και 10, α. Ι. Βλ. σημείωση 11, α. ΙΙ. Βλ. σημείωση 11α με ενθάρρυνση αφέσεως των ηνιών κατά την κρίση του μαθητή. β. Οι τυμπανισμοί σκοπό έχουν να ηρεμήσουν Ίππο και Ιππέα, να συντονίσουν την κίνηση και των δύο και να απενοχοποιήσουν τον μαθητή από την στήριξη επί των ηνιών, δίνοντάς του την αυτοπεποίθηση ισορροπίας ασχέτως λοιπών κινητικών και
αποσταθεροποιητικών παραγόντων (κινήσεως τυμπανοφόρου και κροταλοιοφόρου χεριού.) Ι. Ο μαθητής κρατά το τύμπανο στο πλάι του τραχήλου του Ίππου αλλά και στην ανάταση, όμως τυμπανίζει στην ανάταση. Διατηρεί ήρεμα το τύμπανο πλάι στον τράχηλο του Ίππου και, όταν το εμπρός «εσωτερικό» πόδι του Ίππου κινηθεί και πατήσει ο μαθητής ανυψώνει το τύμπανο στην ανάταση και τυμπανίζει όχι πολύ δυνατά αλλά ήπια. Κατά την ανάταση ο μαθητής φροντίζει να διατηρεί βαθύ «κάθισμα» και ισορροπία και αυτό είναι και το μεγάλο όφελος της ασκήσεως των τυμπανισμών. ΙΙ. Ό,τι ακριβώς ισχύει στο βάδην ισχύει και στο τροχάδην αλλά, εν προκειμένω, οι τυμπανισμοί είναι συχνότεροι. γ. Βλ. σημείωση 10,β. Ι. Βλ. ανωτέρω. ΙΙ. Βλ. σημείωση 10,β και με τον επιπρόσθετο παράγοντα της αναπτύξεως του βάδην σε τροχάδην. Ο Εκπαιδευτής βεβαιώνεται πριν ξεκινήσει την διδασκαλία για το βαθύ «κάθισμα» και την καλή ισορροπία του μαθητή του. δ. Βλ. σημείωση 12, β. Ι. Βλ. σημείωση 12, β, Ι, επί διαδρομών ευθειών και καμπύλων του στίβου. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12, β, ΙΙ, επί διαδρομών ευθειών και καμπύλων του στίβου.
13η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ο Ίππος με φορβειά και ηνίες. Ανάληψη ηνιών στο ένα χέρι και στο άλλο ανάληψη τόξου και ενός βέλους. α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ διαρκείας είκοσι λεπτών ανεξαρτήτως είδος εδάφους. Ι. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 3 τοξεύσεις. Επιστροφή το Ιππευτήριο β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ι ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. Ανάληψη τυμπάνου και κροτάλου. γ. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΥ Ι ΣΕ ΒΑΔΗΝ. ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ. ΙΙΙ ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ. ΙV ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ με υπερπήδηση ΄΄Χ΄΄. Άφεση τυμπάνου και κροτάλου. δ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ Ι ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ και εκτεταμένο καλπασμό ΙΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ και εκτεταμένο καλπασμό.
Σημειώσεις 13ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ σημείωση 5,α. Ι. Βλ. σημειώσεις 9,α,Ι και 10,β. ΙΙ. Βλ. σημειώσεις 9,α ΙΙ και 12,γ,ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 5,α. Ι. Βλ. σημείωση 10,β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,γ,ΙΙ. γ. Βλ. σημείωση 12,β. Ι. Βλ. σημείωση 12,β,Ι. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,β,ΙΙ. ΙΙΙ. Κατά τον καλπασμό ο τυμπανισμός ακούγεται κατά την φάση της αιωρήσεως του Ίππου, όταν και τα τέσσερα πόδια του βρεθούν πάνω από το έδαφος. ΙV. Κατά την υπερπήδηση ΄΄Χ΄΄ ο τυμπανισμός ακούγεται σε κάθε φάση αιωρήσεως και κατά την στιγμή που ο Ίππος βρίσκεται στην κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς. δ. Βλ. σημείωση 6,α. Ι. Βλ. σημείωση 12,α,Ι. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,α,ΙΙ.
14η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΤΑΘΟΥΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ Ίππος με φορβειά και ηνίες. . α. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΄΄ΚΥΚΛΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΣ΄΄ σε μαθητή υπό την επίβλεψη του Εκπαιδευτή ο οποίος βαθμολογεί την ακρίβεια της διδασκαλίας και την μεταδοτικότητα. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ Ι . ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ και εκτεταμένο καλπασμό. ΙΙ. ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΗΝΙΩΝ και εκτεταμένο καλπασμό. Ανάληψη τυμπάνου και κροτάλου. γ. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΩΝ Ι ΣΕ ΒΑΔΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ. ΙΙΙ ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ . ΙV ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ με υπερπήδηση ΄΄Χ΄΄. Άφεση τυμπάνου και κροτάλου και ανάληψη Σημαίας. δ. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΑΣ Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ. Άφεση Σημαίας και ανάληψη τόξου και βέλους. ε. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. Άφεση τόξου και βέλους. ς. ΒΑΔΗΝ με αντίθετο κάθισμα, καλυμμένους οφθαλμούς και χρήση ηνιών. ζ. ΤΡΟΧΑΔΗΝ με αντίθετο κάθισμα, καλυμμένους οφθαλμούς και χρήση ηνιών.
Σημειώσεις 14ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 1,α. β. Βλ. σημείωση 6,α και 10,α. Ι. Βλ. σημείωση 11,α. ΙΙ. Βλ. σημείωση 11,α και 12,α,ΙΙ. γ. Βλ. σημείωση 12,β. Ι. Βλ. σημείωση 12,β,Ι. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,β,ΙΙ.. ΙΙΙ. Βλ. σημείωση 13,γ, ΙΙΙ. ΙV. Βλ. σημείωση 13,γ, ΙV. δ. Η έφιππη σημαιοφορία αυξάνει την οπισθέλκουσα δύναμη κατά την κίνηση του Ίππου και αποσταθεροποιεί το ΄΄κάθισμα΄΄ του μαθητή με τους παραγόμενους κραδασμούς υφάσματος και ιστού. Ενισχύεται, έτσι, η αυτοδιορθωτική αποτελεσματικότητα του μαθητή στην αντιστάθμιση των δυο προαναφερθέντων επιβαρυντικών παραγόντων. Ιδανική ημέρα εκτελέσεως της ασκήσεως υπό πνοή ανέμου 3 έως 6 κόμβων και η Σημαία που φέρεται είναι πάντοτε η Σημαία της Ομάδος. Ι. Ο μαθητής ιππεύει προς τον πνέοντα άνεμο επ΄ ευθείας και στροφών κατά ιδανικό δε τρόπο επί διαδρομής σχήματος τετραγώνου με πλευρές μήκους τεσσάρων (4) μέτρων και πλάτος διαδρομής 0,70 εκτμ. ΙΙ. Ο μαθητής ιππεύει τροχάδην προς τον άνεμο επ΄ ευθείας και στροφών. ε. Βλ. σημείωση 10,β. Ι. Βλ. σημείωση ανωτέρω. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12, γ, ΙΙ. ς. Βλ. σημείωση 1, ζ.. Η ίππευση με αντίθετο κάθισμα ενισχύει το αίσθημα ισορροπίας και εμπεδώσεως των διευθυντικών χειρισμών. ζ. Βλ. σημείωση 14,ς. Η ανάπτυξη της ασκήσεως από βάδην σε τροχάδην ενισχύει ραγδαία τα οφέλη της στον μαθητή.
15η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΣΗ ΤΟΥ «ΑΓΝΩΣΤΟΥ» ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΗ ΕΞΟΔΟΣ ΣΕ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ χωρίς τη χρήση ηνιών με χαλαρό καλπασμό. Ανάληψη τόξου και βέλους. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ. Ι ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙΙ ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 3 τοξεύσεις. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄. Ι ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ με καλυμμένους τους οφθαλμούς και με χρήση ηνιών. ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ με καλυμμένους τους οφθαλμούς και άνευ ηνιών. ΙΙΙ ΣΕ ΒΑΔΗΝ με καλυμμένους τους οφθαλμούς, με χρήση ηνιών και αντίθετο ‘’κάθισμα’’. Σημειώσεις 15ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημειώσεις 11,α και 12,α,ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 10,β. Ι Βλ. παραπάνω σημείωση και 14,ε,Ι. ΙΙ Βλ. σημείωση 12,γ,ΙΙ. ΙΙΙ. Με ΄΄ζεστό΄΄ τον μαθητή από τις δυο προηγούμενες ασκήσεις ο Εκπαιδευτής θα βεβαιωθεί για το βαθύ ΄΄κάθισμά΄΄ του και την καλή ισορροπία του για να τον στείλει στον πρώτο εφιπποτοξοτικό καλπασμό του. Ο Ίππος μπορεί να υποβοηθηθεί διακριτικά για να καλπάσει, αρκεί να διατηρηθεί η ηρεμία του πάση θυσία. γ. Βλ. σημείωση 1,ζ. Ι. Βλ. σημείωση 3,γ. ΙΙ. Βλ. σημείωση 5, ια.
ΙΙΙ. Ο Εκπαιδευτής ηρεμεί τον μαθητή και τον θέτει με αντίθετο ΄΄κάθισμα΄΄ στην ευθεία διελεύσεως του ΄΄Χ΄΄. Η αίσθηση κατά την στιγμή της διελεύσεως θα ΄΄εγγραφεί΄΄ στην μυϊκή μνήμη΄΄ του μαθητή και πολλαπλασιάζει την ορθή αίσθηση υπερπηδήσεως εμποδίου.
16η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΦΟΒΩΝ ΜΕ ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ Δύο διαφορετικοί Ίπποι με φορβειά και ηνίες α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΕΥΣΗ επί ομαλού εδάφους κοντά στο Ιππευτήριο διαρκείας 10 λεπτών σε βάδην εργασίας. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. β. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ άνευ ηνιών και με εκτεταμένο καλπασμό. Ανάληψη τόξου και βέλους. γ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙΙ ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 6 τοξεύσεις. Άφεση τόξου και βέλους, ανάληψη σφαίρας μεγέθους ποδοσφαίρου ή και μεγαλύτερης. δ. ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΜΕ ΣΦΑΙΡΑ ΣΕ ΒΑΔΗΝ, πλήρεις διατατικές ασκήσεις κρατώντας τη σφαίρα και εναλλάσσοντάς την στα χέρια. Άφεση της σφαίρας. Προετοιμασία προς Ίππευση νέου Ίππου. Ανάληψη τόξου και βέλους. ε. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ με επόμενο νέο Ίππο. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙΙ. ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 6 τοξεύσεις Άφεση τόξου και βέλους.
Σημειώσεις 16ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ
α. Βλ. σημείωση 5,α. β. Βλ. σημειώσεις 11,α και 12,α, ΙΙ. γ. Βλ. σημείωση 10, β. Ι. Βλ. παραπάνω σημείωση και 14,ε,Ι. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,γ,ΙΙ. ΙΙΙ. Βλ. σημείωση 15,β, ΙΙΙ. δ. Η σφαίρα και τα παιγνίδια της αναπτύσσουν στον Ίππο δημιουργικό ενδιαφέρον σκέψεως και κινήσεως και τον συνδέουν ακόμη περισσότερο με τον Ιππέα / Ιππαγωγό, ενώ απενοχοποιούν τους φόβους του απέναντι στην ύπαρξη ξένων σωμάτων. ε. Εάν ο νέος Ίππος ιππεύεται για πρώτη φορά από τον μαθητή θα πρέπει να προηγηθεί ΄΄Κύκλος Προσεγγίσεως΄΄ (βλ. 1η Εκπαιδευτική Ημερίδα, α). Εν προκειμένω επιδιώκεται η παραγωγή διαφορετικών συναισθημάτων συνεργασίας και ισορροπίας κατά την Έφιππη Τοξοβολία στον μαθητή σε μια και την αυτή Εκπαιδευτική Ημερίδα. Με λίγα λόγια ΄΄βαθαίνουμε΄΄ την εφιπποτοξοτική ικανότητα και αυτοπεποίθηση του μαθητή. Ι. Βλ. σημείωση 10,β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,γ, ΙΙ. ΙΙΙ. Βλ. σημείωση 15,β,ΙΙΙ.
17η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ Δύο διαφορετικοί Ίπποι άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ άνευ ηνιών και με εκτεταμένο καλπασμό. Ανάληψη τόξου και βέλους. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙΙ. ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 6 τοξεύσεις. ΙV. ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 3 τοξεύσεις. Προετοιμασία επόμενου Ίππου. γ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙΙ. ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 6 τοξεύσεις. ΙV. ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 6 τοξεύσεις.
Σημειώσεις 17ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α και 12,α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 10,β. Ι. Βλ. παραπάνω σημείωση και 14,ε,Ι. ΙΙ. Βλ. σημείωση 12,γ,ΙΙ. ΙΙΙ. Βλ. σημείωση 5,β,ΙΙΙ. ΙV. Βλ. σημείωση 15,β,ΙΙΙ. Ο Εκπαιδευτής υποβοηθά μαθητή και Ίππο στην έξοδο σε εκτεταμένο καλπασμό αφού βεβαιωθεί για το βαθύ ΄΄κάθισμα΄΄ και την καλή ισορροπία του μαθητή. γ. Βλ. σημείωση 16,ε. Ι Βλ. σημείωση 10,β. ΙΙ Βλ. σημείωση 12,γ,ΙΙ. ΙΙΙ. Βλ. σημείωση 15,β,ΙΙΙ. ΙV. Βλ. παραπάνω σημείωση 17,β, ΙV.
.18η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΩΝ ΚΑΙ ΦΟΒΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΕΙΔΙΚΩΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ Ο Ίππος φέρει ό,τι προτείνει (από τα δεδομένα) ο μαθητής. ΕΞΗΓΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ότι σήμερα θα θέλαμε εκείνος να μας δείξει ό,τι θα του άρεσε επί 30΄ λεπτά ώστε να εκτιμήσουμε την πρόοδο του και να επισημάνουμε, εξ επαγωγής, ό,τι τον δυσκολεύει ή τον φοβίζει ώστε να τα βελτιώσουμε. Δίδεται έμφαση στην ορθή εκτέλεση Έφιππης Τοξοβολίας με εκτεταμένο καλπασμό αλλά και σε καταστάσεις ακραίας ισορροπίας κατά τις οποίες γίνεται ψύχραιμη και ορθή διαχείριση κρίσεων ασταθούς ισορροπίας. .
Σημείωση 18ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ
Από τον μαθητή αναμένεται μια επίδειξη 6 τοξεύσεων σε εκτεταμένο καλπασμό. Εάν προχωρήσει και σε επίδειξη ακραίων καταστάσεων ισορροπίας ή ο,τιδήποτε άλλου έχει καλώς. Όμως, η εφιπποτοξοτική επίδειξη είναι εκ των ουκ άνευ.
19η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΒΑΘΥΣΝΗ ΤΟΥ ΄΄ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ΄΄ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ, ΕΝ ΓΕΝΕΙ, ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΗΣ. Ίππος (με φορβειά)(και ηνίες) άνευ και άνευ. Πρόσδεση των ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ άνευ ηνιών με εκτεταμένο καλπασμό. Ανάληψη τόξου και τριών βελών στο χέρι. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε εκτεταμένο καλπασμό, 6 τοξεύσεις. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε χαλαρό καλπασμό με τόξευση από την κορυφή της τροχιάς υπερπηδήσεως, του Ίππου (1 τόξευση). δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε εκτεταμένο καλπασμό με τόξευση από την κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς του Ίππου (1 τόξευση).
Σημειώσεις 19ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ.σημείωση 11,α και 12,α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV. γ. Επαναφέρουμε νοητικά τον μαθητή στην ΄΄μυική μνήμη΄΄ της ασκήσεως της αιωρήσεως του Ίππου και του εξηγούμε την ΄΄στιγμή΄΄ που θα πρέπει να είναι έτοιμος να τοξεύσει ακριβώς στην κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς. Μια τόξευση αρκεί αλλά αν ο μαθητής δείξει δεκτικός επαναλήψεως ας επιχειρηθεί και δεύτερη, λαμβανομένη κατά νου η ασφάλεια της ισορροπίας του. δ. Ο Εκπαιδευτής ‘’καιροφυλακτεί’’ για την στιγμή δυο καλπαστικών προ της υπερπηδήσεως, προκειμένου να υποβοηθήσει τον καλπασμό του Ίππου ώστε κατά την υπερπήδηση να εξελιχθεί σε εκτεταμένο.
20ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ. ΄΄ΜΕΤΑΦΟΡΑ΄΄ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΗΣ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ, ΧΩΡΟ, ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με εκτεταμένο καλπασμό. Ανάληψη τόξου και τριών βελών στο χέρι. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε εκτεταμένο καλπασμό, 6 τοξεύσεις. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε εκτεταμένο καλπασμό, 6 τοξεύσεις. δ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ, κατά προτίμηση, επί ορεινού και πετρώδους εδάφους και επί στόχου. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ, 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ, 6 τοξεύσεις. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. Μόνον κατά την εξωτερική περιίππευση ο Ίππος δύναται να φέρει φορβειά και ηνίες.
Σημειώσεις 20ής ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α και 12,α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV. γ. Βλ. σημείωση 19,δ. δ. Βλ. σημείωση 5,α. Προστίθεται ένας στόχος όχι βαθμονομημένος, ως απλό κίνητρο ευστοχίας. Ι. βλ. σημείωση 9, α, Ι και 10,β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 9,α, ΙΙ και 12,γ,ΙΙ.
21η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. Ίππος με φορβειά και ηνίες α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με χρήση ηνιών και χαλαρό καλπασμό. β. ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΠΛΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ με χρήση ηνιών και χαλαρό καλπασμό. γ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΠΛΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ με χρήση ηνιών, χαλαρό καλπασμό και καλυμμένους οφθαλμούς. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 40 ΕΚΤΜ ΣΕ ΧΑΛΑΡΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ με προσέλευση τροχάδην, αμφίδρομα, πάντοτε με χρήση ηνιών.
Σημειώσεις 21ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ
α. Βλ. σημείωση 6,α. β. Αν και η διέλευση διαγωνίου δίνει την εικόνα μιας πολύ πιο εύκολης υπερπηδητικής ασκήσεως από ό,τι η υπερπήδηση ενός ΄΄χ΄΄, εν τούτοις, είναι αρκετά πιο δύσκολη όταν πρόκειται να εκτελεσθεί σωστά, δηλαδή, ο Ίππος να μη περάσει ξυστά από τον ορθοστάτη με το χαμηλωμένο άκρο του διαγωνίου αλλά ακριβώς πάνω από το μέσο της διαγωνίου, κάτι που σημαίνει σταθερή και λεπτομερειακή διεύθυνση. Και ακριβώς, στην ορθότητα διελεύσεως δίνουμε έμφαση. γ. βλ. παραπάνω σημείωση 21,β. Ο Εκπαιδευτής καθοδηγεί φωνητικά τον μαθητή ώστε να τηρήσει σωστή ευθεία υπερπηδώντας τη διαγώνιο ακριβώς επάνω από το μέσο της και όχι από το χαμηλωμένο άκρο της τηρώντας το ρυθμό του χαλαρού καλπασμού. δ. Ανυψώνουμε τη διαγώνιο ώστε να σχηματισθεί κάθετο εμπόδιο 40 εκτμ. Και εξηγούμε στον μαθητή την αναγκαιότητα τηρήσεως ακριβούς ευθείας διαδρομής και υπερπηδήσεως ακριβώς στο μέσον του εμποδίου.
22η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΤΟΥ ΄΄ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ΄΄ ΤΟΥ. Ίππος με φορβειά και ηνίες. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με χρήση ηνιών και εκτεταμένο καλπασμό. β. ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΠΛΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ με χρήση ηνιών και εκτεταμένο καλπασμό. γ. ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΠΛΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ με χρήση ηνιών, εκτεταμένο καλπασμό και καλυμμένους οφθαλμούς. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε εκτεταμένο καλπασμό με τόξευση από την κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς του Ίππου, 3 τοξεύσεις. ε. ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΑΠΛΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ σε εκτεταμένο καλπασμό με τόξευση κατά την κορυφή της διελεύσεως (1 τόξευση). ς. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 40 εκτμ, άνευ ηνιών με τα χέρια στην έκταση σε χαλαρό καλπασμό και με προσέλευση τροχάδην.
Σημειώσεις 22ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α. β. Βλ. σημείωση 21,β. Ο Εκπαιδευτής υποβοηθά μαθητή και Ίππο στην τήρηση εκτεταμένου καλπασμού κατά την υπερπηδητική τροχιά. γ. Βλ. σημείωση 21,γ. Ο Εκπαιδευτής υποβοηθά μαθητή και Ίππο στην τήρηση εκτεταμένου καλπασμού κατά την υπερπηδητική τροχιά. δ. Βλ. σημείωση 19,δ. ε. Η δυσκολία η οποία επισημαίνεται στην σημείωση 21,β εδώ γίνεται πολύ μεγαλύτερη διότι ο μαθητής δεσμεύεται και από το κράτημα τόξου και βέλους αλλά και με την τοξευτική διαδικασία κατά την φάση της υπερπηδήσεως. Επί πλέον, ο εκτεταμένος καλπασμός μειώνει την δυνατότητα διορθώσεων ώστε το καλπαστικό ίχνος να διατηρηθεί επ΄ ευθείας και να περάσει από το μέσο της διαγώνιας βαλβίδος. Ο Εκπαιδευτής κατά την άσκηση αυτή καλείται σε πλήρη ετοιμότητα. ς. Ο Εκπαιδευτής βεβαιώνεται ότι ο μαθητής ΄΄παρακολουθεί΄΄ κατά τον καλπασμό τον Ίππο, δεν ΄΄μένει΄΄ πίσω, ούτε ΄΄προηγείται΄΄ εμπρός. Εξηγεί την διαδρομή η οποία θα πρέπει να διαγράφει ευθεία διερχόμενη από το μέσο του καθέτου και καταλήγουσα τουλάχιστον πέντε ευθέα καλπαστικά μετά από αυτό.
23η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΣΤΟΧΙΑ ΤΟΥ Ο ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΠΠΕΑΣ. Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών. α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ, κατά προτίμηση, επί ορεινού και πετρώδους εδάφους και επί στόχου. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις επιστροφή στο Ιππευτήριο. Μόνον κατά την εξωτερική περιίππευση ο Ίππος δύναται να φέρει φορβειά και ηνίες. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε εκτεταμένο καλπασμό και επί στόχου 6 τοξεύσεις. Σημειώνεται και κρατείται η επίδοση βαθμών και συγκρίνεται με την επίδοση βαθμών της ασκήσεως 25,β η οποία θα πρέπει να δείχνει βελτίωση. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε εκτεταμένο καλπασμό με τόξευση επί στόχου από την κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς του Ίππου. Εκτελούνται 6 τοξεύσεις και σημειώνεται και κρατείται η επίδοση βαθμών και συγκρίνεται με την επίδοση βαθμών της ασκήσεως 25,γ, η οποία θα πρέπει να δείχνει βελτίωση. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 4Ο ΕΚΤΜ, άνευ ηνιών και τα χέρια στην έκταση. Η προσέλευση προς το εμπόδιο σε τροχάδην και η υπερπήδηση σε χαλαρό καλπασμό.
Σημειώσεις 23ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 5,α και 20,δ. Ι. Βλ. σημείωση 9,α, Ι και 10,β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 9,α, ΙΙ και 12, γ, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV. Τοποθετείται στόχος σε απόσταση 10 μέτρων διαμέτρου 0,90 εκτμ. Βαθμονομημένος σε δέκα υποδιαιρέσεις αντίστοιχης βαθμολογίας. Ο Εκπαιδευτής χαλαρώνει τον μαθητή ως προς την παρουσία του βαθμονομημένου στόχου προς αποφυγή ΄΄πανικού στόχου΄΄. γ. Βλ. σημείωση 19,δ. Τοποθετείται στόχος όπως περιγράφεται στην σημείωση 23,β και εφαρμόζονται τα αυτά από τον Εκπαιδευτή. δ. Βλ. σημείωση 22,ς.
24η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με εκτεταμένο καλπασμό. β. ΔΙΕΛΕΥΣΗ 4 ΒΑΛΒΙΔΩΝ και στους τρεις βηματισμούς (με χαλαρό τον καλπασμό) και με ακάλυπτους και καλυμμένους τους οφθαλμούς. γ. ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ επί Ίππου άνευ σελλίσκης με νευρώδεις αφιππεύσεις με εκτίναξη και από τις δυο πλευρές και με προσγείωση με το μέτωπο προς τα εμπρός ακόμη και στον χαλαρό καλπασμό. Δίδεται έμφαση στην ισορροπιστική αυτοκυριαρχία του μαθητή ακόμη και σε εκτεταμένο καλπασμό κατά τον οποίο καλείται να εκτελέσει διατατικές ασκήσεις. Τοποθέτηση σελλίσκης και φορβειάς με συραγωγέα. δ. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΕΩΣ ΝΕΟΥ ΜΑΘΗΤΟΥ και εκτέλεση του περιεχομένου των ασκήσεων 1,δ,Ι,ΙΙ,ΙΙΙ, και ΙV υπό την επίβλεψη του Εκπαιδευτή ο οποίος βαθμολογεί την ακρίβεια της διδασκαλίας και την μεταδοτικότητα. Αφαίρεση σελλίσκης και συραγωγέως. ε. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 40 ΕΚΤΜ, άνευ ηνιών, με τα χέρια στην έκταση. Προσέλευση προς το εμπόδιο και υπερπήδηση σε χαλαρό καλπασμό.
Σημειώσεις 24ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α και 12,α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 3,γ και 1,ζ. Ο Εκπαιδευτής δεν παραλείπει να αναδιατάσσει τις αποστάσεις των βαλβίδων, αναλόγως με τον επιχειρούμενο βηματισμό και να διευθύνει φωνητικά τον μαθητή (με καλυμμένους οφθαλμούς) ώστε να τηρήσει σωστά την ευθεία διαδρομή του. γ. Βλ. σημείωση 1,α και 1,γ με την αναβαθμισμένη δυσκολία των αφιππεύσεων και κατά την διάρκεια (χαλαρού) καλπασμού. δ. Βλ. σημείωση 1,α και 1, δ, Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, και ΙV. ε. Βλ. σημείωση 22, ς.
.25η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΣΤΟΧΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΦΙΠΠΟ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΥΝΟΗΘΕΙ ΙΠΠΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ Ο Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών. α. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ, κατά προτίμηση επί ορεινού και πετρώδους εδάφους και επί στόχου. Σημειώνεται και κρατείται η επίδοση βαθμών και συγκρίνεται με την επίδοση βαθμών των ασκήσεων 26,β,Ι και ΙΙ , οι οποίες, θα πρέπει να δείχνουν βελτίωση. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. Μόνον κατά την εξωτερική περιίππευση ο Ίππος δύναται να φέρει φορβειά και ηνίες. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε εκτεταμένο καλπασμό επί στόχου, 6 τοξεύσεις. Σημειώνεται και συγκρίνεται η επίδοση βαθμών προς την αντίστοιχη της ασκήσεως 23,β. Η παρούσα θα πρέπει να δείχνει βελτίωση. Εάν όχι, ο μαθητής επαναλαμβάνει την παρούσα άσκηση μέχρι βελτιώσεως της επιδόσεως του. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ σε εκτεταμένο καλπασμό επί στόχου, 6 τοξεύσεις. Σημειώνεται και συγκρίνεται η επίδοση βαθμών προς την αντίστοιχη της ασκήσεως 23,γ. Η παρούσα θα πρέπει να δείχνει βελτίωση. Εάν όχι ο μαθητής επαναλαμβάνει την παρούσα άσκηση μέχρι βελτιώσεως της επιδόσεώς του. δ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 40 ΕΚΤΜ άνευ ηνιών με τα χέρια στην έκταση. Προσέλευση και υπερπήδηση σε εκτεταμένο καλπασμό.
Σημειώσεις 25ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 5,α και 20,δ. Εν προκειμένω ο στόχος τοποθετείται σε απόσταση οκτώ (8) μέτρων, έχει διάμετρο 0,90 εκτμ. και είναι βαθμονομημένος σε δέκα υποδιαιρέσεις αντίστοιχης βαθμολογίας. Ι. Βλ. σημείωση 9,α,Ι και 10,β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 9,α,ΙΙ και 12,γ, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV και 23,β. γ. Βλ. σημείωση 19,δ και 23,γ. δ. Βλ. σημείωση 22,ς.
26η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΩΣ ΕΦΙΠΠΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με εκτεταμένο καλπασμό. β. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ, κατά προτίμηση, επί ορεινού και πετρώδους εδάφους και επί στόχου. Σημειώνεται και συγκρίνεται με την επίδοση βαθμών των ασκήσεων 25,Ι και ΙΙ. Η παρούσα θα πρέπει να δείχνει βελτίωση. Εάν όχι, ο μαθητής επαναλαμβάνει τις παρούσες ασκήσεις μέχρι βελτιώσεως της επιδόσεώς του. Μόνον κατά την εξωτερική περιίππευση ο Ίππος δύναται να φέρει φορβειά και ηνίες. Οι επιδόσεις συγκρίνονται με την εξέταση 30,α,Ι. Ι. ΣΕ ΒΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. ΙΙ. ΣΕ ΤΡΟΧΑΔΗΝ 6 τοξεύσεις. Επιστροφή στο Ιππευτήριο. γ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 40 εκτμ. και τόξευση από την κορυφή της υπερπηδητικής τροχιάς του Ίππου σε χαλαρό καλπασμό, 3 τοξεύσεις. δ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ σε εκτεταμένο καλπασμό επί στόχου, 6 τοξεύσεις. Η επίδοση τηρείται και συγκρίνεται με την επίδοση της εξετάσεως 30,α,Ι.
Σημειώσεις 26ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α Βλ. σημείωση 11,α και 12, α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 5,α και 20,δ. Ι. Βλ. σημείωση 9,α,Ι και 10, β. ΙΙ. Βλ. σημείωση 9,α, ΙΙ και 12, γ, ΙΙ. γ. Βλ. σημείωση 22,ς. Ενώ μέχρι τώρα ο μαθητής ‘’παρακολουθούσε’’ την υπερπήδηση του Ίππου με τα χέρια στην έκταση, τώρα, θα τοξεύσει. Ο Εκπαιδευτής βεβαιώνεται για ο βαθύ ΄΄κάθισμα΄΄, την καλή ισορροπία και την καλή ψυχική διάθεση του μαθητή ο οποίος μπορεί να ξεκινήσει να επιχειρεί την άσκηση με απλή τοξοφορία, χωρίς τόξευση (βλ. σημείωση 11,γ). δ. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV και 23,β.
27η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΑΚΡΟΒΑΤΗ. Ίππος άνευ φορβοιάς και άνευ ηνιών. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με εκτεταμένο καλπασμό. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ επί στόχου με εκτεταμένο καλπασμό, 6 τοξεύσεις. γ. ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ με εκτεταμένο καλπασμό. δ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ επί στόχου, 6 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. ε. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ με ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 40 εκτμ. επί στόχου, 6 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. ς. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ με ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 60 εκτμ.. επί στόχου, 3 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. Σημειώσεις 27ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α και 12, α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV. γ, Βλ. σημείωση 9,ε. δ. Βλ. σημείωση 19,δ. ε. Βλ. σημείωση 26,γ, αλλά τώρα ο καλπασμός θα αναπτυχθεί σε εκτεταμένο με την αρχική υποβοήθηση του Εκπαιδευτή. ς. Βλ παραπάνω σημείωση. Ο Εκπαιδευτής καθησυχάζει τον μαθητή για την ΄΄αμελητέα΄΄ υπερύψωση του καθέτου κατά 20 εκτμ. Εξηγεί ότι ο Ίππος υπερπηδά με άνεση πολύ υψηλότερο εμπόδιο και υποδεικνύει στον μαθητή την αξία της διατηρήσεως καλής ευθείας με υπερπήδηση από το μέσο του καθέτου και σταθερή ευθεία πέντε καλπαστικών κατά την προσέγγιση και ισόποσων καλπαστικών κατά την απομάκρυνση.
28η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΙΠΠΟ. Ίππος άνευ φορβειάς και άνευ ηνιών. α. ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με εκτεταμένο καλπασμό. β. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ επί στόχου, 6 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. Η επίδοση κρατείται και συγκρίνεται με την επίδοση της εξετάσεως 30,α,ΙΙ. γ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 40 ΕΚΤΜ επί στόχου, 6 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. Η επίδοση κρατείται και συγκρίνεται με την επίδοση της εξετάσεως 30,α,ΙΙΙ. δ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 60 ΕΚΤΜ. επί στόχου, 6 τοξεύσεις, με εκτεταμένο καλπασμό. Η επίδοση κρατείται και συγκρίνεται με την επίδοση της εξετάσεως 30, α, ΙV. ε΄ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΕΩΣ ΙΠΠΟΥ κατά την οποία ο μαθητής θα εκπαιδευθεί ώστε να συραγωγεί σωστά έναν Ίππο επί κυκλικής αμφίδρομης διαδρομής.
Σημειώσεις 28ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Βλ. σημείωση 11,α και 12, α, ΙΙ. β. Βλ. σημείωση 19, δ και 23, β. γ. Βλ. σημείωση 26, γ και 27, ε. Ο στόχος σε απόσταση 10 μέτρων, διαμέτρου 0.90 εκτμ., βαθμονομημένος σε δέκα υποδιαιρέσεις αντίστοιχης βαθμολογίας. Βλ. και σημείωση 23,β. δ. Βλ. σημείωση 23,ε, 26,γ,,27,ε και παραπάνω 28,γ. ε. Ο Εκπαιδευτής καθοδηγεί τον μαθητή να συραγωγήσει επί 20’ λεπτά έναν Ίππο Σχολής αμφίδρομα και στους τρεις βηματισμούς. Εκτιμάται αν στο τέλος της συραγωγήσεως ο Ίππος παραμείνει μετρίως ιδρωμένος.
29η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΟ ΕΦΙΠΠΟ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. Ίππος μετά χαλινού και σέλλας. α. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΡΙΩΝ ΒΗΜΑΤΙΣΜΩΝ με πλήρη χαλίνωση, πλήρη σαγή και αναβολείς. β. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΟΥ ΤΡΟΧΑΣΜΟΥ με χρήση ηνιών και αναβολέων. γ. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΟΥ ΤΡΟΧΑΣΜΟΥ με χρήση ηνιών και άνευ αναβολέων. δ. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΟΥ ΤΡΟΧΑΣΜΟΥ άνευ ηνιών και άνευ αναβολέων με τα χέρια στη μεσολαβή. Πρόσδεση ηνιών με κόμβο και άφεσή τους στον αυχένα του Ίππου. Ανάληψη τόξου και τριών βελών. ε. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ επί στόχου με ανοιχτό καλπασμό, με αναβολείς και άνευ αναβολέων, 6 τοξεύσεις.
Σημειώσεις 29ης ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Ο Εκπαιδευτής θα επιμείνει ώστε ο μαθητής να διατηρήσει το βαθύ ΄΄κάθισμα’’ και την καλή ισορροπία του, την καλή έδραση των ποδιών στους αναβολείς και τον καλό χειρισμό των ηνιών με ΄΄καλές χείρες΄΄. Στον καλπασμό, διδάσκεται και η στάση ΄΄εν. ισορροπία΄΄ (όρθια στάση με το βλέμμα εμπρός και μακρυά –όχι στα ΄΄αφτιά΄΄ του Ίππου- τα χέρια σταθερά με τις ηνίες σε μη ενοχλητική ένταση για το στόμα του Ίππου) αλλά και η επανατοποθέτηση του ποδιού στον αναβολέα μετά από απρόβλεπτη ΄΄απώλειά΄΄ του. β. Ο Εκπαιδευτής διδάσκει, επιμένοντας να διατηρεί ο μαθητής σωστή στάση κατά την ημιέγερση η οποία θα πρέπει να είναι ελεγχόμενη μέχρι του ύψους των 5 εκτμ, με τα χέρια σταθερά και τα πόδια σωστά τοποθετημένα και με σωστή κλίση στους αναβολείς. γ. Βλ. σημείωση 29,α και β, πλην σε ό,τι αφορά τους αναβολείς οι οποίοι, εν προκειμένω, ΄΄σταυρώνονται΄΄ χιαστί στον τράχηλο ώστε να μη παρενοχλούν με ψευδείς εντολές τον Ίππο καθώς θα κρέμονταν ανεξέλεγκτοι στο πλάι. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή σωμασκητική διαδικασία κατά την οποία ενδυναμώνονται οι προσαγωγοί και, δευτερευόντως και οι κοιλιακοί του Ιππέως. Το κράτημα των ηνιών δεσμεύει ακόμη περισσότερο την στάση του σώματος του μαθητή. δ. Η άσκηση αυτή έχει έναν ΄΄αποθερμαντικό΄΄ , μάλλον, χαρακτήρα κατόπιν της εκτελέσεως της προηγουμένης η οποία είναι εξαιρετικά κοπιαστική, κυρίως, λόγω της δεσμεύσεως της στάσεως από το κράτημα των ηνιών. ε. Η άσκηση αυτή τελειοποιεί τον Εφιπποτοξότη ώστε να λειτουργήσει σε μελλοντικούς αγώνες και τον ΄΄συνδέει΄΄ με την σέλλα και τους αναβολείς, ως υποστηρικτικά ΄΄μέσα΄΄ πλέον αποτελεσματικού χειρισμού του τόξου.
30ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΑΣ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ, ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ, ΠΑΛΙ, ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΕΑΥΤΟΥΣ ΩΣ ΄΄ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ΄΄ α. ΕΞΕΤΑΣΗ ΣΤΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ (ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ). Ι. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ με εκτεταμένο καλπασμό επί στόχου, 6 τοξεύσεις. Η επίδοση της εξετάσεως αυτής θα πρέπει να είναι ανώτερη της επιδόσεως της ασκήσεως 26,δ, άλλως η παρούσα εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. ΙΙ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΄΄Χ΄΄ με εκτεταμένο καλπασμό επί στόχου,6 τοξεύσεις. Η επίδοση της εξετάσεως αυτής θα πρέπει να είναι ανώτερη της επιδόσεως της ασκήσεως 28,β, άλλως η παρούσα εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. ΙΙΙ. ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 4Ο ΕΚΤΜ. με εκτεταμένο καλπασμό, επί στόχου, 6 τοξεύσεις Η επίδοση της εξετάσεως αυτής θα πρέπει να είναι ανώτερη της επιδόσεως της ασκήσεως 28,γ, άλλως η παρούσα εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. ΙV ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΚΑΘΕΤΟΥ 60 ΕΚΤΜ, με εκτεταμένο καλπασμό, επί στόχου, 6 τοξεύσεις. Η επίδοση της εξετάσεως αυτής θα πρέπει να είναι ανώτερη της επιδόσεως της ασκήσεως 28,δ, άλλως η παρούσα εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. β. ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΓΡΑΠΤΗ Δίδονται δέκα (10) ερωτήσεις από το ΄΄ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ΄΄ εκ των οποίων θα πρέπει να απαντηθούν επιτυχώς οι επτά (7) άλλως θα πρέπει να επαναληφθεί.
Σημειώσεις 30ής ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ α. Η εξεταστική διαδικασία θα πρέπει να διεξάγεται όσο πιο ΄΄ανώδυνα΄΄ για την ψυχολογία του εξεταζομένου, εί δυνατόν χωρίς ο εξεταζόμενος να αντιλαμβάνεται ότι εξετάζεται. Άλλωστε, στους ΄΄ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ΄΄ όλοι είμαστε αρχάριοι! Ι. Βλ. σημείωση 17,β, ΙV και 23,β. Η εξέταση θεωρείται επιτυχής εάν επιτευχθεί η ανώτερη βαθμολογία στην περίπτωση κατά την οποία και στην προηγούμενη άσκηση (26,δ) επετεύχθη ή ίδια ανώτερη βαθμολογία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, κατά την παρούσα εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση να θεωρηθεί ως επιτυχής. ΙΙ Βλ. σημείωση 19, δ και 23,β. Η εξέταση θεωρείται επιτυχής εάν επιτευχθεί η ανώτερη βαθμολογία στην περίπτωση κατά την οποία και στην προηγούμενη άσκηση (28,β) επετεύχθη ή ίδια ανώτερη βαθμολογία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, κατά την παρούσα εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση να θεωρηθεί ως επιτυχής. ΙΙΙ Βλ. σημείωση 26,γ και 27,ε και 28,γ. Η εξέταση θεωρείται επιτυχής εάν επιτευχθεί η ανώτερη βαθμολογία στην περίπτωση κατά την οποία και στην προηγούμενη άσκηση (28,γ) επετεύχθη ή ίδια ανώτερη βαθμολογία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, κατά την παρούσα εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση να θεωρηθεί ως επιτυχής. ΙV Βλ. σημείωση 23, ε και 26,γ και 27,ε και 28,γ . Η εξέταση θεωρείται επιτυχής εάν επιτευχθεί η ανώτερη βαθμολογία στην περίπτωση κατά την οποία και στην προηγούμενη άσκηση (28,δ) επετεύχθη ή ίδια ανώτερη βαθμολογία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, κατά την παρούσα εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση θα πρέπει να επιτύχει ανώτερη βαθμολογία ώστε αυτή, η τελική, εξέταση να θεωρηθεί ως επιτυχής. β. Καλόν είναι να τίθενται ερωτήσεις όχι «μονολιθικές» και μονοσήμαντες (π.χ. «Πόσοι είναι οι κατά φύση μέσοι σφυγμοί ενός Ίππου;») αλλά «Πώς θα διαχειρισθείτε τον Ίππο επί συγκεκριμένης διαδρομής από R προς S ώστε να φθάσει στον προορισμό το ταχύτερο δυνατόν με χαμηλότερους σφυγμούς. Ποιοι οι ενδεδειγμένοι βηματισμοί σε σχέση με τις χαρτογραφικές υψομετρικές καμπύλες και την επιφάνεια του εδάφους;» Μια τέτοια ερώτηση «χαρτογραφεί» την ουσιαστική ιππική αντίληψη και γνώση του εξεταζομένου, ενώ ο «παπαγαλισμός» δείχνει απλώς ικανότητα …αποστηθίσεως, κάτι που δεν επιδιώκει μια Σχολή εκπαιδευτικής ουσίας, όπως η Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ».
ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο ΙΠΠΟΣ ΣΧΟΛΗΣ Ο Ίππος Σχολής αποτελεί τον πραγματικό Δάσκαλο κάθε Ιππικής Σχολής και όπως και ο Άνθρωπος-Δάσκαλος, έτσι κι ο αντίστοιχος Ίππος, κατ’ αρχήν, θα πρέπει να είναι α σ φ α λ ή ς για τους μαθητές του. Όπως σε κάθε Σχολή, έτσι και σε μία Ιππική Σχολή κυριαρχεί η προϋπόθεση της ασφαλείας κατά την λειτουργία της και, εν προκειμένω, η πρώτιστη ιδιότητα ενός Ίππου Σχολής είναι η ασφαλής συμπεριφορά του κατά την εκτέλεση των ασκήσεων του εκπαιδευτικού προγράμματος και, μάλιστα, ιππευόμενος από έναν αρχάριο. Η επιλογή του Ίππου Σχολής στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» αποτελούσε, από την ίδρυσή της, τον ακρογωνιαίο λίθο της εκπαιδεύσεως των Ελλήνων Εφιπποτοξοτών και ο μηδενικός μας δείκτης ατυχημάτων αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση ορθής επιλογής. Πάντοτε, προσέχουμε ώστε ο Ίππος Σχολής να είναι ευπειθής και ευχείριστος όχι μόνον από έναν έμπειρο Ιππέα αλλά από τον εντελώς αρχάριο-μαθητή. 1. Στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δίνουμε έμφαση στην αβίαστη και πλήρη αποδοχή του Ανθρώπου εκ μέρους του Ίππου. Είναι το πρώτο κριτήριο επιλογής και αυτό επιβεβαιώνεται με προσεκτική δοκιμασία και επαλήθευση. Ακόμη και εάν πρόκειται περί του πλέον ευχείριστου Ίππου αυτός είναι απορριπτέος ως Ίππος Σχολής εάν αυτός α β ι ά σ τ ω ς και π λ ή ρ ω ς δεν αποδέχεται την παρουσία του Ανθρώπου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξαναγκάσουμε έναν Ίππο να συνεργασθεί μαζύ μας όμως αυτό είναι κάτι το οποίο δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για μία σοβαρή Ιππική Σχολή εκ της οποίας ο πρώτιστος κανόνας είναι η ασφάλεια των μαθητών της. Και για την επίτευξη ασφαλείας μόνον η αβίαστη και η πλήρης αποδοχή του Ανθρώπου από τον Ίππο είναι το ελάχιστο. 2. Εάν επιτευχθεί το ελάχιστο της αποδοχής του Ανθρώπου από τον Ίππο, ο τελευταίος πριν δεχθεί στη ράχη του μαθητή, θα πρέπει να εκπαιδευθεί ώστε να εκτελεί ομαλά όλες τις ασκήσεις του εκπαιδευτικού προγράμματος που περιλαμβάνεται στις 30 Εκπαιδευτικές Ημερίδες κάτι που σημαίνει ότι ο Ίππος Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δεν είναι παρά ο κατάλληλος Ίππος Έφιππης Τοξοβολίας. 3. Όσοι εκπαιδεύτηκαν κατά τα έξι χρόνια της λειτουργίας της στη Σχολή μας θα θυμούνται πάντα την κανονική ροή των μαθημάτων μας και την διαρκή πρόοδο των μαθητών μας μέσα σε μιαν συντροφική ατμόσφαιρα πλήρους ηρεμίας Ίππων, Εκπαιδευτών και μαθητών χωρίς τους τρομερούς εκείνους εκνευρισμούς και τις κραυγές που χαρακτηρίζουν συνήθως τα σχολικά Ιππευτήρια. Αυτή η αρμονική ροή αποτελεί βασική συνισταμένη όχι μόνον μιας ευεργετικής ψυχολογίας των Ανθρώπων μέσα στο Ιππευτήριο αλλά, κυρίως του Ίππου-Δασκάλου. Ο τρίτος, λοιπόν, κανόνας στην Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» είναι: μη μεταδίδετε ανθρώπινες εντάσεις κι εκνευρισμούς στον Ίππο διότι θα σας «επιστραφούν» απρόσμενα και, ενδεχομένως πολύ οδυνηρά. 4. Η σταυλική καθημερινότητα επιδρά ποικιλοτρόπως στη σκέψη και στα συναισθήματα του Ίππου και, πολλές φορές αυτή η επίδραση μπορεί να είναι σοβαρά αρνητική και μάλιστα εν αγνοία μας. Επί παραδείγματι, μια βάναυση συμπεριφορά
ενός σταυλίτη κατά την απουσία μας μπορεί να κλονίσει την αποδοχή του Ανθρώπου (1), κατά περιόδους η κρίση αυτή θα πρέπει να τίθεται υπό συνεχή έλεγχο και βάσανο. Πολλά ατυχήματα είχαν ως αίτιο την αιφνιδιαστική απώλεια της εμπιστοσύνης του Ίππου προς τον Άνθρωπο κάτι που παρέμενε στη «σκοτεινή πλευρά» της διερευνήσεως του ατυχήματος αφού οι «δράστες» συνήθως βαναυσουργούν εν κρυπτώ. 5. Ασχέτως εάν οι μαθητές εκτελούν άριστα τις ασκήσεις του εκπαιδευτικού μας προγράμματος αυτό δεν αρκεί ώστε ο Ίππος Σχολής να θεωρείται επαρκώς εκπαιδευμένος για τις ανάγκες της Σχολής μας. Προς τούτο, κατά τακτές περιόδους, Ίππος Σχολής θα πρέπει να ιππεύεται από τον Εκπαιδευτή ο οποίος θα του «φρεσκάρει» την εκπαιδευτική μνήμη και αυτό θα πρέπει να γίνεται τουλάχιστον μια φορά το δεκαπενθήμερο. 6. Ως προς το μέγεθος ιδανικό είναι να τηρείται αναλογική σχέση μεγέθους (ύψους) Ίππου και μαθητού. Όπου, όμως, αυτό δεν είναι δυνατόν τότε προτιμούμε να επιλέγουμε Ίππο μεγαλυτέρου (αναλογικώς) ύψους από τον μαθητή. Προκειμένου περί παίδων-μαθητών προτιμούμε να τα εκπαιδεύουμε σε Ιππάρια όχι μόνον για λόγους αναλογιών ύψους αλλά και για να διευκολύνουμε στους παίδες την ανάπτυξη στενής συναισθηματικής σχέσεως με ένα φυσικό πλάσμα του οποίου το μέγεθος είναι πιο «προσπελάσιμο» στο παιδί. Εάν κάποιο παιδί δείχνει ιδιαίτερες ικανότητες και αντίληψη δε διστάζουμε να το «εμπιστευθούμε» σε μεγαλόσωμο Ίππο και ήδη διαπιστώσαμε ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η δυσαναλογία μεγεθών ούτε την ανάπτυξη στενής συναισθηματικής σχέσεως παρεμποδίζει ενώ παρέχει στο παιδίμαθητή υψηλή αυτοπεποίθηση αναδεικνύοντάς το ισότιμο μαθητή με τους ενήλικες Συνασκουμένους του. 7. Σχεδόν ολόκληρο το πρόγραμμα των «30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων» εκτελείται με ανενστόμιστο και ανεπίσακτο Ίππο. Η φυσική προσέγγιση της Έφιππης Τοξοβολίας σύμφωνα με τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής, απορρίπτει τόσο την στομίδα όσο και την ιπποσαγή (αλά και την πετάλωση) ώστε κατά την εκπαίδευση του Εφιπποτοξότη να εκτελούνται σωστά οι ασκήσεις Γυμνιππευτικώς. Όταν, όμως, ο Ίππος Σχολής εκτός των υπηρεσιών του στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ιππεύεται και από Ιππείς ιππεύοντες κατά τον «δυτικό τρόπο», τότε, ο Ίππος Σχολής μετά το πέρας του ημερησίου εκπαιδευτικού προγράμματός μας θα πρέπει να υφίσταται «δυτική» επίσαξη και ίππευση ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ευάγωγα και στα καθήκοντά του ως Ίππου «δυτικής Ιππασίας». 8. Ιδιαίτερη σημασία δίνουμε στην καταλληλότητα του ρυτήρος του συραγωγέως και της φορβειάς που αποτελούν βασικά «εργαλεία» για την εκπαίδευσή μας. Το μήκος του ρυτήρος μας θα πρέπει να είναι 1,5 μ. και το υλικό του σχοινί αλλά χωρίς ελαστικότητα. Η ελαστικότητα του υλικού του ρυτήρος αλλοιώνει την αίσθηση μεταδόσεως μηνυμάτων επαφής στον Ίππο αλλά μειώνει και την αποτελεσματικότητά του ως μέσου ελέγχου του Ίππου σε περίπτωση δυστροπίας του. Επίσης, ο συραγωγέας θα πρέπει να έχει μήκος 8 μ. και για τους ίδιους ακριβώς λόγους όπως και ο ρυτήρας, να μην έχει καθόλου ελαστικότητα. Το ίδιο ανελαστική και πλήρης θα πρέπει να είναι και η φορβειά. Τόσο ο ρυτήρας όσο και ο συραγωγέας και η φορβειά πάντοτε πριν χρησιμοποιηθούν θα πρέπει να επιθεωρούνται για, τυχόν, φθορές. Αντί των συμβατικών ηνιών προτιμάται η χρήση του ρυτήρος του οποίου τα άκρα προσδένονται στους πλευρικούς κρίκους της φορβειάς.
9. Το βασικό σάγμα Γυμνιππευτικής είναι η σελλίσκη επάνω στην οποία βασίζεται ένα κρίσιμο μέγεθος της ασφαλείας του μαθητού. Γι’ αυτό θα πρέπει πάντοτε πριν από κάθε μάθημα να επιθεωρούμε προσεκτικά την ανθεκτικότητα των λαβών και των ιμάντων της (επόχου, γλωχίνων κλπ.) ενώ θα πρέπει να προσαρμόζεται επακριβώς και με ευστάθεια στον εκάστοτε Ίππο. Επίσης, κατά την διάρκεια του μαθήματος θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για τυχόν φθορές λαβών, επόχου (γλωχίνων κλπ.), ώστε να προλάβουμε δυσάρεστα απρόοπτα. 10. Οίκοθεν νοείται ότι ο Ίππος Σχολής δεν θα πρέπει να εμφανίζει ίχνος ασθενείας, χωλότητας, φόβου, δυσθυμίας ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας προοιωνίζουσας ανεπαρκή ή και αρνητική εργασιακή συμπεριφορά. 11. Η διατροφή του Ίππου Σχολής θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως υπολογισμένη και φροντισμένη θερμιδικώς. Ο Ίππος Σχολής αποτελεί το μεγάλο «κεφάλαιο» των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και αυτό το «κεφάλαιο» θα πρέπει να απολαμβάνει μεγάλης προσοχής και φροντίδος. Το ίδιο προσεγμένες θα πρέπει να είναι και οι συνθήκες ενσταυλισμού του, κατά προτίμηση σε ελεύθερη διαβίωση με δυνατότητα αυτοεπιλογής προστασίας από καιρικά φαινόμενα, πάντοτε όμως σε καθαρό περιβάλλον με συνεχή παροχή καθαρού νερού. Τέλος, η καθημερινή ιπποκομική φροντίδα του θα πρέπει να είναι εξίσου προσεκτική και να συνοδεύεται από ενδελεχή επιθεώρηση πριν και μετά από κάθε εκπαιδευτική ημερίδα με ιδιαίτερη προσοχή στις αδικαιολόγητες αυξομειώσεις του βάρους του.
2. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΟΣ ΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ
ΕΝΣΤΑΥΛΙΣΜΟΣ ΙΠΠΟΥ Προκειμένου να προετοιμάσουμε έναν Ίππο προς ίππευση (η διεξαγωγή ενός μαθήματος) εισερχόμεθα στο χώρο ενσταυλισμού του (φάτνη ή ομαδικό χώρο) τον οποίο επιθεωρούμε προσεκτικά για τυχόν ίχνη αδιαθεσίας του Ίππου κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής του (αίματα, αδικαιολόγητα οργανικά εκκρίματα, ανησυχαστικά κόπρανα κλπ.) τα οποία, εάν διαπιστωθούν, αναφέρονται αμέσως στον Εκπαιδευτή. Κατόπιν επιθεωρούμε τον ίδιο τον Ίππο για το έχειν καλώς της ακεραιότητος και της υγείας του. Στην περίπτωση οποιουδήποτε αντικανονικού ευρήματος επίσης αναφερόμεθα στον Εκπαιδευτή χωρίς καθυστέρηση. Εν συνεχεία και εάν όλα βρεθούν εντάξει, παραλαμβάνουμε τον Ίππο πάντοτε με επιφατνιδία φορβειά και ρυτήρα και τον οδηγούμε στο αύλειο σημείο προσδέσεως όπου θα τύχει των περιποιήσεων της κυρίας προετοιμασίας. Και πάλι, υπό το φυσικό φως τον επιθεωρούμε προσεκτικά. Επιστρέφουμε στον χώρο ενσταυλισμού τον οποίο καθαρίζουμε επιμελώς, εκκενώνοντας από υπολείμματα τροφών και νερού, τα σχετικά δοχεία τα οποία αφήνουμε καθαρά και κενά. Εάν χρειασθεί και αναλόγως της διαμορφώσεως του χώρου ενσταυλισμού τον αφήνουμε ανοικτό ώστε να αερίζεται. Επανερχόμεθα στον προσδεδεμένο Ίππο ασχολούμενοι επιμελώς με την καθαριότητά του, χωρίς να παραλείπουμε κανένα σημείο του σώματός του,
αρχίζοντας με ξέστρο και ψήκτρα (σώμα), κτένα (προκόμμη, χαίτη, ουρά), βρεγμένο πανί (οφθαλμούς, αφτιά, μυκτήρες, γλουτούς, πρωκτό). Στο σημείο αυτό και προ της επισάξεώς του, εάν υπάρχει υποψία χωλότητος, ο Ίππος ρυταγωγείται τροχάδην σε επίπεδο σκληρό έδαφος ώστε να παρατηρηθεί η βάδισή του από ειδικό. Εάν ορθοπεδικώς έχει καλώς, συνεχίζεται η επίσαξη σύμφωνα με τις οδηγίες του Εκπαιδευτή ο οποίος είναι και υπεύθυνος για κάθε απαραίτητη διόρθωση δίνοντας σχετικές εντολές. Κατόπιν ο εκπαιδευόμενος ή ο Ιππέας που θα ιππεύσει τον Ίππο τον παραλαμβάνει και τον ρυταγωγεί τουλάχιστον επί δεκάλεπτο σε βάδην εργασίας επί του στίβου όπου πρόκειται να ιππευθεί. Ακόμη και εάν επείγει ο Ίππος να εξέλθει σε εξωτερική περιίππευση η, τουλάχιστον, δεκάλεπτη ρυταγώγηση δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να παραλείπεται. Μετά το τέλος κάθε ιππεύσεως (μαθήματος ή άλλης) χαλαρώνεται αμέσως το έποχο (όπου υπάρχει) και ο μαθητής ή ο Ιππέας ανεβάζει τους αναβολείς και στερεώνοντας τους στην άνω θέση με την πλοκή των αρτανών τους, ενώ αναλαμβάνονται οι ηνίες ή ο ρυτήρας ώστε ο Ίππος να ρυταγωγηθεί τουλάχιστον επί δεκάλεπτο σε βάδην εργασίας επί του στίβου. Όταν ο στίβος ξεϊδρώσει, τον οδηγούμε στον αύλειο χώρο προσδέσεως όπου του αφαιρούμε την ιπποσαγή και του εφαρμόζουμε επιφατνιδία φορβειά, ενώ αναποδογυρίζουμε την σέλλα και το υπόσαγμα, αναπτύσσοντάς τα πάντοτε ανεστραμμένα προς την προσήνεμη και προσήλια πλευρά για να στεγνώσουν. Έπεται η επιμελής φροντίδα ενσταυλισμού του Ίππου με τον προσεκτικό καθαρισμό του (αναλόγως εποχής και επικρατούντος καιρού) και την λεπτομερέστατη επιθεώρηση της σωματικής ακεραιότητος και της υγείας του. Στην περίπτωση εντοπισμού αντικανονικού ευρήματος ενημερώνεται αμέσως ο Εκπαιδευτής. Μεταβαίνουμε στον χώρο ενσταυλισμού και εφοδιάζουμε με καθαρό νερό και την προβλεπόμενη τροφή τα ήδη καθαρά και κενά δοχεία του χώρου. Ακολούθως μεταφέρουμε και ενσταυλίζουμε τον Ίππο, βεβαιούμενοι ότι ο ίδιος είναι εντελώς στεγνός και ο χώρος καθαρός χωρίς επικίνδυνα ρεύματα. Επιστρέφουμε προς καθαρισμό, επιθεώρηση και αποθήκευση της ιπποσκευής. Επιθεωρούμε και την ιπποσκευή βεβαιούμεθα ότι δεν έχει υποστεί φθορές (εάν έχει, ενημερώνουμε αμέσως τον Εκπαιδευτή) την καθαρίζουμε την λιπαίνουμε και την αποθηκεύουμε, όπως προβλέπεται, στη θέση της, έτοιμη προς επαναχρησιμοποίηση.
3. Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ 1. Για τον σωστό Εκπαιδευτή Ιππασίας σε κάθε μάθημα υπάρχουν πάντοτε δύο μαθητές: ο Ίππος και ο Ιππέας. Και δυστυχώς, δεν είναι διακριτό το ποιος από τους δύο θα πρέπει να προηγηθεί στην προσοχή του και στις διορθώσεις του, ποιος τελικώς, ανά πάσα στιγμή, θα έχει περισσότερο ανάγκη τη διδασκαλία του. Καθ’ όλη την διάρκεια ενός μαθήματος Ιππασίας κυριαρχεί η διαδραστικότητα των χειριστών του Ιππέως και των αντιδράσεων του Ίππου, ταυτοχρόνως δε και της συμπεριφοράς του Ίππου με τις συνεπαγόμενες αντιδράσεις του Ιππέως. Δεν είναι πάντα οι σωστές
(οι αναμενόμενες, με άλλα λόγια) αντιδράσεις Ίππου και Ιππέως και αυτό είναι φυσικό για δύο εντελώς διαφορετικά, ταξιδερμικώς, πλάσματα, δύο πλάσματα με διαφορετικό υπόστρωμα ψυχισμού, το ένα «θήραμα» και το άλλο «θηρευτής». Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο σωστός Εκπαιδευτής Ιππασίας σε κάθε μάθημα, χωρίς στιγμή χαλαρώσεως, έχει χρέος να παρατηρεί αδιαλείπτως την διαδραστικότητα της συνεργασίας Ίππου και Ιππέως, των δύο μαθητών του και να παρεμβαίνει κατά τον ακόλουθο σύνθετο και αμφίδρομο τρόπο ο οποίος προλαμβάνει το ατύχημα και διδάσκει. Για παράδειγμα: (α) Διαπιστώνεται λάθος κατά την εκτέλεση της ασκήσεως με τον Ίππο να μην εκτελεί σωστή την εντολή του Ιππέως (έξοδο σε καλπασμό). (β) Ο Εκπαιδευτής ή δ η έχει παρατηρήσει την «εικόνα» Ίππου και Ιππέως και προσέχει ότι όλες οι ενέργειες του Ιππέως υπήρξαν σωστές αλλά δόθηκαν κατά την στιγμή που ο Ίππος βρίσκονταν ελάχιστα μέτρα από ένα «αγαπημένο» του θάμνο που συνηθίζει να βοσκά. (γ) Ο Εκπαιδευτής σε καμία περίπτωση δεν θα δώσει τη βλακώδη εντολή που ακούμε συχνά «Κλώτσα πιο δυνατά, βάλε πόδια!» αλλά θα υποδείξει στον Ιππέα να μετατοπίσει το ίχνος διελεύσεως αρκετά μακρύτερα από τον θάμνο – «πειρασμό» και να προετοιμάσει για έξοδο και πάλι σε καλπασμό τον Ίππο του πολύ εγκαιρότερα και αποφασιστικά. (δ) Έτσι με την επανάληψη ο Ίππος ασφαλώς θα βγει σε καλπασμό χωρίς ο Ιππέας να κινδυνεύει να χαλάσει το «κάθισμά του» με άσκοπες και βλαπτικές εντάσεις. Όμως το χρέος του Εκπαιδευτή δεν τελειώνει εδώ, με την διδασκαλία του καλπασμού στον Ιππέα. Θα πρέπει να εκπαιδεύσει και τον Ίππο ώστε στη συνέχεια του μαθήματος (μαθημάτων) να μην επηρεάζεται από τον θάμνο-πειρασμό. (ε) Όλες οι επόμενες διελεύσεις για έξοδο σε καλπασμό θα γίνονται από σημείο που θα βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά στο θάμνο κι έτσι, σιγά-σιγά, ο ίδιος θάμνος θα μετατραπεί στη συνδυαστική μνήμη του Ίππου μάλλον σε αφετηρία εξόδου σε καλπασμό παρά σε «πειρασμό» βοσκής. Αλλά, για όλα αυτά αποκτείται υψηλή επάρκεια του Εκπαιδευτή, υψηλή παρατηρητικότητα, ορθή εκτίμηση καταστάσεων και, κυρίως, υψηλή εκπαιδευτική μεθοδικότητα και υπομονή. 2. Αν και προηγουμένως αναφέρθηκε ότι οι μαθητές σε κάθε μάθημα είναι δύο θα μπορούσε να διευκρινισθεί ότι αυτό δεν είναι απολύτως σωστό, διότι, στην πραγματικότητα, σε κάθε μάθημα οι μαθητές είναι τρεις με πρώτο μαθητή τον ίδιο τον Εκπαιδευτή. Ποτέ ένα μάθημα Ιππασίας δεν εξελίσσεται σε βήμα προόδου για τον Ίππο και τον μαθητή εάν προηγουμένως ο ίδιος ο Εκπαιδευτής δεν γνώριζε απταίστως (τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά) την διδακτέα ύλη. Εάν ο ίδιος δεν έχει «βιώσει» αυτό που θα απαιτήσει να εκτελέσουν οι δύο μαθητές του, πέραν των όσων επιπλέον καλείται να γνωρίζει και να μπορεί να εκτελέσει.
Δυστυχώς, στον εμπορικοποιημένο «χώρο» της «δυτικής ιππασίας» οι «Εκπαιδευτές» όχι μόνον «συλλαμβάνονται» ελλιπείς προς το ιππικό αντικείμενο αλλά και εκμεταλλευτές του ιδρώτος Ίππου και Ιππέως τους οποίους χρησιμοποιούν «εμπορευματικώς» αδιαφορώντας για κάθε ιππική πρόοδο. Επί παραδείγματι, αποφεύγουν να συραγωγήσουν τον Ίππο ώστε να τον προετοιμάσουν για ένα σωστό μάθημα συραγωγήσεως του Ιππέως προτιμώντας να ανεβάσουν τον μαθητή σε έναν ασυραγώγητο Ίππο νομίζοντας ότι κατά την στιγμή του μαθήματος θα προετοιμασθεί συραγωγικώς και ο Ίππος. Αντιθέτως στη Φυσική Ιππική και στην Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ο Εκπαιδευτής δεν φείδεται κόπου ώστε να προετοιμάσει σωστά το πλαίσιο της διδασκαλίας, όντας ο πρώτος μαθητής κάθε μαθήματος. Και ο Εκπαιδευτής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» εκ του αποτελέσματος της διδασκαλίας του αντιλαμβάνεται πρωτίστως τις δικές του ελλείψεις τις οποίες αναπληρώνει ώστε η επάρκεια γνώσεων και ικανοτήτων να αποβαίνει υπέρ της προόδου των μαθητών του και της Σχολής. 3. Η ηρεμία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του πολεμιστή που επιδιώκει την νίκη, κατά συνέπεια και του Εκπαιδευτή πολεμιστών όπως οι Εφιπποτοξότες «ΈΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ». Πάνω απ’ όλα, λοιπόν, ο Εκπαιδευτής της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» είναι και παραμένει ήρεμος, υπ’ οιοσδήποτε συνθήκες. Ούτε η αναμενόμενη, ευνόητη και, συχνά, εύλογη απειρία χειρισμών του μαθητού-Ιππέως ούτε η «αφαίρεση» η στιγμιαία παρακοή του μαθητού Ίππου δεν είναι ικανές να ταράξουν τον Εκπαιδευτή και, ως πολεμιστής δεν δικαιολογείται να ταραχθεί από το οποιοδήποτε απρόοπτο όσο σοβαρό και αν αυτό μπορεί να είναι. Το μόνο που χρειάζεται είναι η νηφαλιότητα, ως μέσον επιτυχίας επιλύσεως του προβλήματος. Και ο Εκπαιδευτής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» είναι φύσει νηφάλιος. Γι’ αυτό, παραμένει ήρεμος ολόκληρος ο Σταύλος, ολόκληρο το Ιππευτήριο, ολόκληρη η Σχολή. Προς τούτο και η ενθάρρυνση στη χρήση συνθηματικών συριγμών με σφυρίχτρα αντί των φωνών οι οποίες συχνά καταλήγουν σε «βαβυλωνία», λόγος για τον οποίο απομακρύνονται γενικώς οι ομιλίες κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ή Προπονήσεων. Γι’ αυτό και η όλη δραστηριότητα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» χαρακτηρίζεται ως «Σχολείο Σιωπής». 4. Η επεξηγηματικότητα του περιεχομένου και των λεπτομερειών ενός μαθήματος προς τον μαθητή είναι ακόμη ένα «κλειδί» για την επιτυχία του μαθήματος Ιππασίας. Ένας ευσυνείδητος Εκπαιδευτής Ιππασίας σέβεται την σχέση χρόνου-κόστους και αποτελεσματικότητος κάθε μαθήματός του, κάτι, άλλωστε που θα βαθμολογηθεί και από την κρίση των δελτίων μαθημάτων που τηρούνται στο αρχείο. Έτσι, πριν αρχίσει ένα μάθημα θα πρέπει να αναλύει το περιεχόμενό του στον μαθητή πριν ο τελευταίος εφιππεύσει ώστε, εφιππεύοντας, να γνωρίζει εγκαίρως το τι θα επιχειρήσει. Με τον τρόπο αυτό, ο μαθητής δεν θα αιφνιδιάζεται με αποτέλεσμα να σκαρφίζεται «δάνεια χρόνου» (π.χ. υπεκφυγές ή αρνήσεις που ο ίδιος θα προκαλέσει πριν την υπερπήδηση ενός εμποδίου) που εξοντώνουν τον Ίππο και, το χειρότερο, του διδάσκουν κακές συνήθειες. Εάν κατά την αρχή του μαθήματος καθησυχάσουμε τον μαθητή με την ανακοίνωση του περιεχομένου του μαθήματός του και με κατάλληλο, εμψυχωτικό τρόπο (π.χ. «Σήμερα είσαι έτοιμος να υπερπηδήσεις ένα χαμηλό κάθετο με έναν Ίππο που χαίρεται να το κάνει») έχουμε εξασφαλίσει ήδη το μείζον μέρος της επιτυχίας
του μαθήματος. Βεβαίως καθ’ όλη την διάρκεια του μαθήματος ο Εκπαιδευτής, θα μιλά και θα επεξηγεί στον μαθητή του το «πως» και το «γιατί» βλέποντας ότι αυτό το μέλημα είναι ένα σταθερό «εφαλτήριο» ομαλής ροής του μαθήματος. 5. Ο Εκπαιδευτής με ακρίβεια αλλά και με λακωνικότητα, συμπληρώνει τα Δελτία Εκπαιδευτικών Ημερίδων καταγράφοντας τις επιδόσεις των μαθητών του και φωτογραφίζοντας το περιεχόμενο των μαθημάτων του ενημερώνει το φωτογραφικό αρχείο. Θεωρεί πάντοτε ότι ανά πάσα στιγμή και για αστάθμητους παράγοντες είναι πιθανόν ο ίδιος να μη μπορεί να συνεχίσει να εκπαιδεύει τους μαθητές του αλλά εκείνοι θα πρέπει να μπορούν να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους με τον επόμενο Εκπαιδευτή ο οποίος θα έχει ως «χάρτη εργασίας», τα προηγούμενα Δελτία και το φωτογραφικό Αρχείο που θα τον φωτίζουν στο έργο του. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα μιας σοβαρής προσπαθείας. 6. Τέλος, βασικός στόχος ενός ικανού Εκπαιδευτή είναι να αναδείξει τουλάχιστον έναν από τους μαθητές του σε πολύ … καλύτερό του! Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες… Αν δεν τα καταφέρει τότε θα χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να χαρεί για το έργο του, για όλες εκείνες τις ώρες που αφιέρωσε στο Ιππευτήριο και στο Σταύλο χωρίς πραγματική δικαίωση. Αν τα καταφέρει, τότε και μόνον τότε, πέτυχε!
4. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», ήδη από το 2010, έχει εκδώσει το εγχειρίδιο «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΕΟΛΕΚΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΣΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΙΠΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ» στο οποίο έχουν ενσωματωθεί όλες οι απαραίτητες θεωρητικές γνώσεις που θα πρέπει να γνωρίζουν οι μαθητές μας. Έτσι, κατ’ οικονομία χρόνου και χρημάτων, οι μαθητές μας παραπέμπονται στο προαναφερόμενο εγχειρίδιο για την θεωρητική κατάρτισή τους, παραλλήλως προς την πρακτική εκπαίδευσή τους, με τον Εκπαιδευτή πάντοτε πρόθυμο για την επίλυση των αποριών τους.
5. Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΕΩΣ Σε κάθε μάθημα εξωτερικής περιιππεύσεως ο Εκπαιδευτής είναι υποχρεωμένος να βεβαιούται για το «έχειν καλώς» των παρακάτω: 1. Καλή κατάσταση οπλών και πεταλώσεως (όπου εφαρμόζεται) του Ίππου. 2. Καλή γνώση του δρομολογίου, των εδαφικών συνθηκών του αλλά και των περιβαλλοντικών κινδύνων. 3. Καλή γνώση των αναμενόμενων καιρικών συνθηκών κατά το δρομολόγιο και την ώρα της διαδρομής. (βλ. παραπάνω 4). 4. Γνώση προσφερομένων σημείων καταφυγής σε περίπτωση ανάγκης. 5. Εξασφάλιση επικοινωνιών με τον Σταύλο ώστε σε περίπτωση ανάγκης να μπορεί να δεχθεί βοήθεια.
6. Καλό προγραμματισμό βηματισμών βάσει των υψομετρικών καμπυλών της διαδρομής ώστε να μην υποβληθεί ο Ίππος σε ακραίες καταστάσεις κοπώσεως άνευ λόγου. 7. Να μεταφέρει, έστω και στην τσέπη του, αντισηπτικό και επιδεσμικό υλικό για κάθε ενδεχόμενο τραυματισμού Ίππου ή Ανθρώπου. 8. Καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής να ελέγχει συνεχώς και επιβεβαιώνει το «καλώς έχειν» μαθητών, Ίππων και ιπποσκευής. 9. Μετά την ολοκλήρωση της περιιππεύσεως επιθεωρεί προσεκτικά για τον εντοπισμό ηλοπατημάτων των πελμάτων των Ίππων που έλαβαν μέρος στην πορεία. 10. Αναφέρει στον Αρχηγό Σχολής οποιανδήποτε διαπίστωση με βαρύτητα για την ασφάλεια και την ομαλή λειτουργία της Σχολής.
6. ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ – ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΒΟΥ Οι καιρικές συνθήκες σταθμίζονται με γνώμονα την ευημερία του Ίππου και, βεβαίως της όλης ασφαλείας του μαθήματος. Έτσι, δεν εκτελούμε υπερπηδητικές ασκήσεις όταν σημειώνονται ηλεκτρικές εκκενώσεις (κεραυνοί), βρέχει και/ή όταν ο στίβος είναι ολισθηρός. Επίσης, αναλόγως με την ύγρανση του εδάφους, δεν τροχάζουμε, δεν καλπάζουμε και, ενδεχομένως , δεν βαδίζουμε σε λασπωμένο στίβο προς προστασία της ασφαλείας και των τενόντων του Ίππου. Επίσης δεν εκτελούμε γυμνιππευτικές ασκήσεις όταν βρέχει για την αποφυγή ολισθήσεων του μαθητού. Αντιθέτως, επιδιώκουμε, υπό όρους την εκτέλεση μαθημάτων υπό βροχή ή χιονόπτωση προς εκπαίδευση και σκληραγώγηση κυρίως του μαθητού. Σε περίπτωση απρόβλεπτης κακοκαιρίας στο ύπαιθρο με ανάπτυξη καταιγιδοφόρων νεφών (cb) οριζοντιώνουμε τα τόξα ώστε να μη λειτουργήσουν ως αλεξικέραυνα και προστατεύουμε τους Ίππους μακρυά από υψηλά δένδρα που μπορεί να προσελκύσουν κεραυνούς.
7. Α! ΒΟΗΘΕΙΕΣ Κατά την διάρκεια των μαθημάτων θα πρέπει στο Ιππευτήριο να διατίθεται πλήρες κιβώτιο Α! Βοηθειών. Επίσης, ενθαρρύνονται οι Εκπαιδευτές και οι μαθητές να διαπιστεύονται από σχετικά σεμινάρια του Ε.Κ.Α.Β., όπως ήδη έχουν διαπιστευθεί στο παρελθόν αρκετά μέλη της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ». Ειδικώς, ο Αρχηγός Ομάδος θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε διαπιστευμένος στις Α! Βοήθειες από το Ε.Κ.Α.Β.
8. ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ - ΜΑΘΗΤΩΝ Κατά τη διάρκεια της εκπαιδεύσεως τόσο στο Ιππευτήριο όσο και εκτός αυτού οι Εκπαιδευτές, Εκπαιδευτές υπό επίβλεψη και μαθητές της Ιππικής Σχολής των
«ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» θα πρέπει να φέρουν είτε το προβλεπόμενο επινώτιο είτε άλλο ένδυμα (αναλόγως εποχής) με τα σήματα της Ομάδος.
9. ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ Προς πίστωση της ορθότητος εκπαιδεύσεως και της προόδου των μαθητών μας από την έναρξη της λειτουργίας της Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» τηρείται σε ειδικό «σκληρό δίσκο» κατά ημερολογιακούς «φακέλους» πλήρες φωτογραφικό (και βιντεοσκοπικό) αρχείο των μαθημάτων και των Προπονήσεων. Σε κάθε μάθημα ο Εκπαιδευτής μεριμνά για την αποτύπωση ευκρινών φωτογραφιών με την εκτέλεση κάθε ασκήσεως από τον κάθε μαθητή και, όπου κρίνει σκόπιμο, φροντίζει και να βιντεοσκοπεί εάν θεωρήσει ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει. Οι φωτογραφίες (αλλά και οι βιντεοσκοπήσεις) θα πρέπει να «μεταφέρουν» ευκρινή εικόνα της εκτελέσεως της ασκήσεως αλλά και της ψυχικής διαθέσεως του μαθητού και της εκφράσεως του προσώπου του, ενδείξεις οι οποίες μαρτυρούν την ποιότητα της διδασκαλίας. Σε κάθε φωτογραφία θα πρέπει να είναι εμφανέστεροι, πέραν του ο,τιδήποτε άλλου, οι χειρισμοί και «το κάθισμα» του μαθητού γι’ αυτό η λήψη υπό γωνία 45ο είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Στην αρχή κάθε μαθήματος λαμβάνεται φωτογραφία παρουσιών Ίππων και μαθητών. Οι καλύτερες των φωτογραφιών και τα καλύτερα βίντεο, κατά την κρίση του Αρχηγού της Ομάδος, επιλέγονται προς δημοσίευση σε εκδόσεις, αναρτώνται στα Ιστολόγια των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» καθώς και σε δημοσιεύματα που αφορούν στην Ομάδα. Τούτο σημαίνει ότι πάντα μετά το μάθημα, κάθε Εκπαιδευτής παραδίδει το οπτικοακουστικό υλικό στον Αρχηγό της Ομάδος προς κρίση και δημοσίευση. Βεβαίως, οι φωτογραφίες και τα βίντεο από το τηρούμενο αρχείο, το οποίο αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» χορηγούνται και στους ίδιους τους εικονιζόμενους και εμφανιζόμενους μαθητές εφ’ όσον τα ζητήσουν προς μελέτη και βελτίωση των επιδόσεών τους.
10. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ Ανέκαθεν, από την ίδρυσή της η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» τηρεί ημερολογιακό και φωτογραφικό αρχείο από όλες τις δραστηριότητές της και τα μαθήματα Ιππικής που, συνεχώς, διεκπεραιώνει προς πίστωση της ορθότητος διδασκαλίας και προς κατοχύρωση της εκπαιδευτικής, επαρκείας της και του «ορθώς πράττειν» των Εκπαιδευτών και μαθητών της. Όλες οι φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται στις εκδόσεις αλλά και στα ιστολόγια της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» προέρχονται από αυτό το
φωτογραφικό αρχείο των Προπονήσεων και μαθημάτων των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» με αποκλειστικό δικαίωμα χρήσεως. Μέχρι σήμερα, ο Αρχηγός Ομάδος τηρούσε ειδικό βιβλίο για τα μαθήματα Ιππικής που διεξήγοντο στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και παράλληλο φωτογραφικό αρχείο σε ειδική βάση δεδομένων του ηλεκτρονικού συστήματος της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ». Μετά την δημοσίευση του παρόντος προγράμματος των 30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων, το μεν φωτογραφικό αρχείο θα εξακολουθεί να τηρείται όπως μέχρι τώρα (στον «σκληρό δίσκο» με ημερολογιακή σειρά φακέλων) αλλά τα μαθήματα αντί να καταχωρούνται σε βιβλίο θα τηρούνται σε μεμονωμένα φύλλα κατά ημερολογιακή σειρά τα οποία θα υπογράφονται από τον υπεύθυνο Εκπαιδευτή και θα συμπληρώνονται λεπτομερειακά με την αναγραφή του αύξοντος αριθμού της Εκπαιδευτικής Ημερίδος, των ονομάτων Ίππου, μαθητού και Εκπαιδευτή, της ημερομηνίας της Ημερίδος και με αναφορά του έχειν καλώς (ε.κ.) για κάθε περιεχόμενη άσκηση. Εάν μια άσκηση δεν εκτελεστεί καλά αναγράφεται με λεπτομέρεια η αιτία της μη εκτελέσεως ώστε μετά την επανάληψη ο Εκπαιδευτής να αναπροσαρμόσει την διδασκαλία του επ’ ωφελεία του ιδίου του μαθητού. Στα έντυπα ο Εκπαιδευτής σημειώνει τις περιεχόμενες ασκήσεις με τα στοιχεία που αναφέρονται στο παρόν, π.χ. αΙ, αΙΙ, β, γ, δΙ,δΙΙ, δΙΙΙ, δIV, ε, στ΄ αλλά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να παραλείπει την αναγραφή του αύξοντος αριθμού της Εκπαιδευτικής Ημερίδος ώστε να αντιστοιχίζονται.
11. ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΧΟΛΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Ε.Ε.Ε. Ι V AΡΧΗΓΟΣ ΟΜΑΔΟΣ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» I V ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ Ι V ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ ΥΠΟ ΕΠΙΒΛΕΨΗ Ι V ΜΑΘΗΤΕΣ • Το Διοικητικό Συμβούλιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» προΐσταται της Ομάδος αλλά και της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», αποφασίζει για την λειτουργία, την ανασύνθεση και κάθε μεταβολή ιεραρχίας αλλά και για την αναστολή της λειτουργίας της Ομάδος και της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ως εκ του καταστατικού της αστικής, μη κερδοσκοπικής «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ». • Ο αρχηγός Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ορίζεται κατόπιν εξετάσεων από το Διοικητικό Συμβούλιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και λογοδοτεί προς αυτό, προΐσταται και διευθύνει την Ελληνική
Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» και προΐσταται και διευθύνει και την Σχολή Ιππικής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» εφαρμόζοντας επακριβώς τα εγκεκριμένα εκπαιδευτικά προγράμματα. Δύναται να αναπτύξει οργανωτικές πρωτοβουλίες οι οποίες εφαρμόζονται κατόπιν εγκρίσεως του Διοικητικού Συμβουλίου της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ». • Οι Εκπαιδευτές της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ορίζονται από τον Αρχηγό της Ομάδος και λογοδοτούν προς αυτόν, είναι υπεύθυνοι δε για την ακριβή εκτέλεση των εντολών του και την πιστή εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος. • Οι Εκπαιδευτές υπό επίβλεψη της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ορίζονται από τον Αρχηγό της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και λογοδοτούν προς αυτόν, είναι υπεύθυνοι για την πιστή εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος και βοηθούν τους Εκπαιδευτές όπου αυτοί χρειάζονται. • Οι μαθητές δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη και υποχρέωση εκτός από να εφαρμόζουν επακριβώς τις εντολές των Εκπαιδευτών υπό επίβλεψη, των Εκπαιδευτών και του Αρχηγού της Ομάδος αιτούμενοι την έγκριση των υπερκειμένων για κάθε πρωτοβουλία σχετική με την πιστή εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος.
YΣΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η, βαθύτατα αριστοκρατική και αντιδημοκρατικότατη (ως ευγενής προσέγγιση ενός εξίσου ευγενούς πλάσματος!) Ιππική Τέχνη είναι μία εμπειρία ζωής που έχει αρχή αλλά όχι και τέλος. Γι αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι με την ολοκλήρωση της ύλης των 30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων, ο μαθητής δεν τερματίζει την εκπαίδευσή του αλλά, μόλις, την …αρχίζει. Μπορεί η περιεχόμενη εκπαιδευτική ύλη αυτού του εγχειριδίου να αποτελεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αναδείξεως αρίστου Ιππέως όμως αυτό δεν είναι και το τερματικό όριο της ιππικής εκπαιδεύσεώς του η οποία θα συνεχίζεται με γεωμετρική εξέλιξη όσο ο απόφοιτός μας θα συνεχίζει να βρίσκεται κοντά στον Ίππο. Έτσι, σε κάθε μαθητή ο οποίος ολοκληρώνει επιτυχώς το πρόγραμμα των 30 Εκπαιδευτικών Ημερίδων της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ευχήθηκα και εύχομαι «Καλή συνέχεια!». Και μαζύ με την προσωπική ευχή μου θα ήθελα να του θυμίσω και ένα ανατολίτικο σοφό γνωμικό που λέει : «Ποτέ μη προκαλέσεις τον αναστεναγμό ενός αθώου!» και, κανείς δεν είναι πιο αθώος από έναν Ίππο! Α.Η.Κ.
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
Βάδην = χαλαρό περπάτημα Βάδην εργασίας = ζωηρό βάδην Διατόνιο = κρίκος ιπποσκευής κατασκευασμένος από δέρμα Διέλευση = πέρασμα (πάνω) από Εκτεταμένος καλπασμός = ανοιχτός καλπασμός Εξωτερική περιίππευση = ίππευση στο ύπαιθρο εκτός Ιππευτηρίου Επίγειοι τυμπανισμοί = κρούσεις τυμπάνου από το έδαφος Έφιππη σημαιοφορία = το φέρειν σημαία επί ιστού, εφίππως Έφιππη Τοξοβολία = τόξευση βέλους από κινούμενο Ίππο Έφιπποι τυμπανισμοί = κρούσεις τυμπάνου επάνω από Ίππο Ιπποκομία προετοιμασίας = καθαρισμός Ίππου και φάτνης και επίσαξη Ίππου Ιπποκομία (εν-)σταυλισμού = απόσαξη και καθαρισμός Ίππου, καθαρισμός φάτνης, εφοδιασμός με νερό και φαγητό και (εν-)σταυλισμός Ίππου Κάθετο εμπόδιο = βαλβίδα υπερυψωμένη οριζοντίως ως προς τους ορθοστάτες «Κάθισμα» = η σωματική στάση του Ιππέως επάνω στον Ίππο «Κουτάλα» = το μετατοπιζόμενο στήριγμα που συγκρατεί μία βαλβίδα επάνω στον ορθοστάτη Ορθοστάτης = κάθετο στηρικτικό σκέλος επάνω στο οποίο στηρίζεται βαλβίδα Ρυταγωγέας = ιμάντας (σχοινί) πεζή ελέγχου και διευθύνσεως του Ίππου Ρυταγώγηση = πεζή έλεγχος και διεύθυνση του Ίππου Συνεργήματα = η χρήση των ηνιών και των ποδών κατά τον έλεγχο και την διεύθυνση του Ίππου Συραγωγέας = ιμάντας συραγωγήσεως Συραγώγηση = έλεγχος και διεύθυνση Ίππου από πεζό χειριστή σε κυκλική διαδρομή με τη βοήθεια συραγωγέως Τρεις βηματισμοί = βάδην, τροχάδην και καλπασμός Χαλαρός καλπασμός = βραχύς (συγκρατημένος καλπασμός.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ / ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΦΑΛΣΗ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ 30 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΗΜΕΡΙΔΩΝ 1η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΟΡΘΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟ, ΣΩΣΤΟΥ «ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ» ΕΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ 2η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΟΡΘΩΝ ΣΥΝΕΡΓΗΜΑΤΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΩΝ
ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ
ΚΑΙ
ΣΩΣΤΗΣ
ΧΡΗΣΕΩΣ
3η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟ 4η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΩΝ ΚΑΙ ΦΟΒΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΙΣ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΠΠΕΥΕΙΝ 5η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΕΙΣΤΟ ΙΠΠΕΥΤΗΡΙΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ» ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ 6η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΣΤΗΡΙΞΗ» ΣΤΙΣ ΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΑΣΤΑΘΟΥΣ ΙΣΟΡΡΡΟΠΙΑΣ 7η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΩΝ ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΩΣ ΣΥΝΕΡΓΗΜΑΤΩΝ 8η ΠΡΩΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΥΠΕΡΠΗΔΗΤΙΚΗΣ ΤΡΟΧΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ 9η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ 10η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ 11η Η ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ 12η Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΤΥΜΠΑΝΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΠΠΕΩΣ 13η ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ 14η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΤΑΘΟΥΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ 15η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΣΗ ΤΟΥ ΄΄ΑΓΝΩΣΤΟΥ΄΄ ΣΤΗΝ ΙΠΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΗ ΕΞΟΔΟΣ ΣΕ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 16η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΦΟΒΩΝ ΜΕ ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΗΣΗ ΚΑΙ, ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ 17η ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ ΚΑΛΠΑΣΜΟ 18η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΩΝ ΚΑΙ ΦΟΒΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΕΙΔΙΚΩΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ
19η ΕΜΒΑΘΥΣΝΗ ΤΟΥ ΄΄ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ΄΄ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ, ΕΝ ΓΕΝΕΙ, ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΗΣ. 20ή ΄΄ΜΕΤΑΦΟΡΑ΄΄ ΤΗΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΗΣ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ, ΧΩΡΟ, ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. 21η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. 22η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΤΟΥ ΄΄ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ΄΄ ΤΟΥ.
ΤΟΥ
ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ
ΑΛΛΑ
ΚΑΙ
ΤΗΣ
23η ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΣΤΟΧΙΑ ΤΟΥ Ο ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΠΠΕΑΣ 24η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. 25η ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΣΤΟΧΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΦΙΠΠΟ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΥΝΟΗΘΕΙ ΙΠΠΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ 26η ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗ ΩΣ ΕΦΙΠΠΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ 27η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΦΙΠΠΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΑΚΡΟΒΑΤΗ. 28η Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ, ΙΠΠΟ. 29η ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΟ ΕΦΙΠΠΟ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. 30ή ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΑΣ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ, ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ, ΠΑΛΙ, ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΕΑΥΤΟΥΣ ΩΣ ΄΄ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ΄΄.
ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Ο ΙΠΠΟΣ ΣΧΟΛΗΣ 2. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΟΣ ΙΠΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΣΤΑΥΛΙΣΜΟΣ ΙΠΠΟΥ 3. Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ 4. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ 5. Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΙΠΠΕΥΣΕΩΣ 6. ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ – ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΒΟΥ 7. Α! ΒΟΗΘΕΙΕΣ 8. ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ – ΜΑΘΗΤΩΝ 9. ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 10. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ 11. ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΧΟΛΗΣ
ΥΣΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ / ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
ΜΕΡΟΣ Δ΄
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΙΠΠΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΙΠΠΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ «Όποιον πολεμάει σα λιοντάρι ποτέ δεν τον κρεμάνε σα σκυλί!» Όταν τα σύγχρονα κέντρα εξουσίας προσπαθούν να μας κοντρολάρουν ευνουχίζοντας τη μάχιμη βούλησή μας εμείς την εκγυμνάζουμε, την ενδυναμώνουμε και την μετατρέπουμε σε ένα όπλο επιβιώσεως των θνητών ατόμων μας αλλά και της άθνητης Φυλής μας! Ξαναπιάνουμε στα χέρια μας τα ιερά όπλα των Προγόνων μας για να τα ξανα-τιμήσουμε! Να αντλήσουμε μέσα από αυτά την αλκή Εκείνων που μας χάρισαν την ελευθερία και να διατηρήσουμε αυτό το ανεκτίμητο δώρο τους μέσα στο χρόνο. Η Πολεμική Αρετή της Φυλής μας παραμένει ο Φάρος που καθοδηγεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας, μέσα σ’ ετούτους τους χρόνους του ατιμωτικού ψευδο-ειρηνισμού ο οποίος αποδεικνύεται στον πλέον επικίνδυνο ευνούχο των Κοινωνιών και δη των Ευρωπαϊκών! «ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕΝ ΠΑΤΗΡ ΕΣΤΙ…» Η ευνουχιστική «φιλ-ειρηνική» ψευδαίσθηση, ήδη, από τα τέλη του 19 αιώνος έχει πλήξει και την Ιππασία! Τα άλλοτε γενναία Πολεμικά Ιππαγωνίσματα αντικατεστάθησαν (κυρίως από τους μαλθακούς αγγλοσάξωνες) με άλλα «γλυκερά» και κοσμικά, τα οποία όμως αν και για τον Άνθρωπο «ακούγονταν» πιο … «εύπεπτα» και «φιλάνθρωπα», για τον Ίππο υπήρξαν εξοντωτικά και απάνθρωπα! Η ειρηνική υπερπήδηση εμποδίων, με τα εξοντωτικά της αποτελέσματα για το μυοσκελετικό σύστημα του Ίππου θεωρήθηκε πιο «ουμανιστική» από το πολεμικό Ιππηλάσιον το οποίο ουδεμία κακοποίηση του Ίππου επέφερε. Ο λόγος ήταν απλός και …πονηρός: μέσα από την παραπλανητική αυτή «αντικατάσταση» σκοπός δεν ήταν η επί το ουμανιστικότερο μεταβολή της Ιππασίας, αλλά η έκπτωση των φιλίππων Ευρωπαϊκών Κοινωνιών από το ιππικό μαχητικό πνεύμα και ο ευνουχισμός του ιππικού φρονήματός τους το οποίο αντανακλούσε την όλη μαχητικότητα της εποχής. Σε αυτό τον ευνουχισμό πρωτοστάτησε και η Καθολική Εκκλησία η οποία, ως κάθε μορφής όπιο, απέβλεπε στην βουλησιακή εξουθένωση των μαζών ώστε αυτές να είναι ευχερέστερα ελεγχόμενες μέσα από τις θεοκρατικές εκκλησιαστικές μεθοδεύσεις! Εμείς, επιλέγουμε τα Πολεμικά Ιππαγωνίσματα των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, όχι μόνο για να διατηρήσουμε υγιείς εαυτούς αλλά και την νοσούσα, σήμερα, Ελληνική Ιππασία! ου
Ο συνενώσας τα Επτάνησα με την Μητέρα Ελλάδα, Βασιλεύς !
Η σημαντική μελέτη του Σπ. Μ. Θεοτόκη είναι πολύτιμη κατά την λεπτομερή περιγραφή των Ιππαγωνισμάτων επί Ενετοκρατίας στα Επτάνησα, τα οποία Ιππαγωνίσματα ασφαλώς είναι εκείνα εις τα οποία επεδίδοντο οι Έλληνες Στρατιώτες οι οποίοι συνέχιζαν να παραμένουν και να υπηρετούν ως ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ στα Επτάνησα (βλ. ; προηγ. Σελίδα).
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΉ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο καταγραφέας των παραπάνω σπανίων πληροφοριών, όπως μας πληροφορεί ο Θ. Βελλιανίτης στο τεύχος της εφημερίδος «ΑΘΗΝΑΙ» (10ης Ιουνίου 1914),υπήρξε «…η ψυχή της εκθέσεως εκείνης. Ήτο ο ιστορικός όστις παραλαβών ποικίλον υλικόν εις παλαιά αντικείμενα και έγγραφα κατέταξε ταύτα λίαν ευμεθόδως εν ιστορική σειρά τοιαύτη, ώστε ο παρακολουθήσας αυτήν να έχη πλήρη την ιστορικήν εξέλιξιν της Επτανήσου και του ιδιαιτέρου αυτής πολιτισμού.» κατόπιν αυτών, γίνεται αντιληπτόν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται στις παραπάνω σελίδες του «Αναμνηστικού Τεύχους» του Σπ. Μ. Θεοτόκη, μπορούν να αποτελέσουν «οδηγό» πιστής αναβιώσεως των Ιππαγωνισμάτων των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως προς εφαρμογή από την Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ KASSAI» προκειμένου να βελτιωθούν οι ιππασκητικές ικανότητες των Μελών της, αλλά, κυρίως, το μαχητικό αυτών πνεύμα! Tα προτεινόμενα Ιππαγωνίσματα είναι:
(α) (β) (γ) (δ) (ε) (στ) (ζ)
Καλπαστικό κονταροκτύπημα κατ’ ανδρεικέλου. Καλπαστικός ακοντισμός κατ’ ανδρεικέλου. Καλπαστικός σπαθιστικός αποκεφαλισμός ανδρεικέλου. Καλπαστική υφαρπαγή δακτυλίων δια ξίφους Έφιππη σπαθιστική μονομαχία. Έφιππη πάλη. Έφιππη ροπαλομαχία
Το σύνολο των παραπάνω Ιππαγωνισμάτων ονομάζεται «ΙΠΠΗΛΑΣΙΟΝ» Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όλα τα παραπάνω Ιππαγωνίσματα ασκούνται και στην Κοιλάδα με δύο εξαιρέσεις : Το Ιππαγώνισμα της Έφιππης Σπαθιστικής Μονομαχίας το οποίο δεν ασκείται ολοσχερώς και το Ιππαγώνισμα της ¨Εφιππης Πάλης το οποίο ναι μεν ασκείται αλλά ως παράμετρος της “BARANTA” η οποία αποτελεί την Εθνική Πολεμική Τέχνη των Μαγυάρων και την οποία διακονούν πλείστοι όσοι Μαγυάροι Εφιπποτοξότες, του Kassai Lajos συμπεριλαμβανομένου.
Παρά την τελεσίδικη υιοθέτηση των ως άνω όρων, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη τις παρακάτω δύο σημαντικές σημειώσεις::
Εκ των ως άνω Σημειώσεων γίνεται σαφές ότι ο όρος «Ιππηλάσιον» εκφράζει περισσότερο πολεμική πράξη και λιγότερο «παίγνιο», λόγος για τον οποίον προτιμάται. Επί των προαναφερθέντων επτά Ιππαγωνισμάτων συνιστώντων το Στρατιωτικόν Ιππηλάσιον θα ακολουθήσει αναλυτική οδηγία εφαρμογής ενός εκάστου.
Για λόγους επιτεύξεως ομαλής ανελικτικής ωφελιμότητος στον Στρατιώτη, η εκπαίδευσή του θα πρέπει να αρχίζει με την σπαθασκία (εδάφους κι έφιππη) κάτι που υιοθετείται και κατά τα καθ’ ημάς.
ΣΠΑΘΑΣΚΙΑ Η Εκπαίδευση των Εφιπποτοξοτών-Στρατιωτών αλλά και των Ριπταριστών υποχρεωτικώς περιλαμβάνει την Σπαθασκία προκειμένου να είναι εφικτή η, εκ μέρους τους, αποτελεσματική χρήση της Σπάθης ως βασικού αγχεμάχου όπλου, εφίππως και πεζή. Η καθ’ ημάς Εκπαίδευση Σπαθασκίας προβλέπεται διαβαθμισμένη σε Πεζή και Έφιππη. Οι μεν Εφιπποτοξότες-Στρατιώτες εκπαιδεύονται βαθμηδόν πεζή και εφίππως, ενώ οι Ριπταριστές μόνον πεζή. Εν συνεχεία θα αναλυθεί η Σπάθη ως αγχέμαχο όπλο και, ακολούθως η Σπαθασκία Εδάφους (πεζή) και Έφιππη Σπαθασκία.
Παρά τις «ανιχνευθείσες» ιστορικές «πηγές» δεν κατέστη εφικτό να αποκρυσταλλωθεί πλήρης άποψη περί της Σπάθης την οποία, ασφαλώς, χρησιμοποίησαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως! Βεβαίως, από το ισχύον μαχητικό «πλαίσιο» της εποχής, τεκμαίρεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι έφεραν Σπάθη, αλλά ποια ήσαν τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής (εάν και εφ’ όσον ίσχυε κάποια τυποποίηση…) δεν γίνεται γνωστό. Κατόπιν τούτων, εναπόκειται στην εκτίμηση συγκεκριμένων ιστορικο-μαχητικών παραμέτρων, ώστε να καταλήξουμε στα χαρακτηριστικά της Σπάθης την οποία θα πρέπει να υιοθετήσει η Oμάδα των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως τόσο προς χρήση των Εφιπποτοξοτών-Στρατιωτών της όσο και προς χρήση των Ριπταριστών της.
Η ΣΠΑΘΗ Γενικά Όσο και εάν κανείς, αναζητήσει την καταγωγή της καθιερώσεως της σπάθης ως φορητού αγχεμάχου όπλου του συγχρόνου Ιππικού θα καταλήξει, απλώς, ότι αυτό το όπλο έχει τις ρίζες του στην αρχαία κοπίδα η οποία, δεν υπήρξε μόνον ο «σύντροφος» μάχης του αρχαίου πεζού Οπλίτη, αλλά, σε κάποια στιγμή «εφίππευσε» μαζύ του, για να συνεχίσει και από εκεί, από την ράχη του Ίππου, την πολεμική πορεία της στο βάθος των αιώνων.
Αρχαία Κοπίς και Σύγχρονη Σπάθη Ιππικού
Ονοματολογία των μερών της σπάθης
Από το στρατιωτικό εγχειρίδιο του Υπουργείου Στρατιωτικών (1932) “ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΠΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟΥ ΒΟΛΗΣ”
Όπως αντλούμε από το, παραπάνω, στρατιωτικό εγχειρίδιο (σελ.43-46) η σπάθη αποτελείται από το έλασμα (λάμα / λεπίδα), την κώπη και τον κολεό. Το έλασμα κατασκευάζεται από χάλυβα και μπορεί να είναι ευθύ ή κυρτό (καμπύλο). Επάνω σ’ αυτό παρατηρούνται η ακμή, (ήτοι, το κοπτερό μέρος) , η ακή το λοξότμητο μέρος, η ράχις (η οποία μπορεί να είναι πεπλατυσμένη ή στρογγυλευμένη ή και κοπτερή κατά το λοξότμητο μέρος), οι εκγλυφές (που ποικίλλουν σε σχήμα, θέση και αριθμό, χρησιμεύοντας στην ελάττωση του βάρους του ελάσματος χωρίς εξασθένηση της αντοχής του και την επίτευξη κατάλληλου σημείου κέντρου βάρους για τον ευχερή χειρισμό του όπλου),η πτέρνα (που στηρίζεται επί της λαβής) και η ουρά (που χρησιμεύει για την στερέωση του ελάσματος στη λαβή). Η κώπη αποτελείται από τον φυλακτήρα, την λαβή και το επικάλυμμα. Επί του φυλακτήρος παρατηρούνται : ο κύριος βραχίων, το άγκιστρον που εισέρχεται στο επικάλυμμα, οι πλευρικοί βραχίονες (με διάφορο αριθμό από μοντέλο σε μοντέλο) το κέλυφος (το οποίο σε μερικά μοντέλα φέρει αναδιπλώσεις με αποστολή να αποτρέπουν τις νύξεις), η εγκάθιση (του κορμού της λαβής) και η οπή (διελεύσεως της ουράς του ελάσματος). Επίσης, συχνά περιλαμβάνει και το περικόχλιο της λαβής για τις σπάθες που διαθέτουν ελικωμένη ουρά καθώς και το δερμάτινο περιλαίμιο που προσαρμόζεται επί της λαβής για την αποφυγή των κρούσεων της κώπης επί του κολεού. Η λαβή αποτελείται από τον ξύλινο (συνήθως) κορμό ο οποίος φέρει επικάλυψη δέρματος. Επάνω στον κορμό το δέρμα στερεώνεται με περίδεσμο (κατά κανόνα, συρματερό) ενώ πολύ συχνά η λαβή είναι, απλώς, κεράτινη, μεταλλική, ξύλινη ή και κοκκάλινη. Το επικάλυμμα μέσα στο οποίο εισέρχεται το άγκιστρο της λαβής φέρει οπή για την διέλευση του άκρου της ουράς του ελάσματος. Επί του κολεού παρατηρούνται ο κορμός (ο οποίος, στις νεώτερες κατασκευές, συνήθως είναι χαλύβδινος, ενώ, στις παλαιότερες από ξύλο επενδεδυμένο με δέρμα) , η λεκάνη (που εφαρμόζεται επί του κορμού και της οποίας το άκρο στηρίζεται επάνω στο περιλαίμιο όταν η σπάθη εισέρχεται εντελώς στον κολεό), ο δακτύλιος με τον κρίκο του και η πτερνίς.
Νύξη / Κοπή Δύο είναι τα ζητούμενα για ένα αγχέμαχο προς χρήση Ιππέως : η νύξη (τρύπημα) και η κοπή (κόψιμο). Κατά την διάρκεια μια έφιππης συγκρούσεως, ο Ιππέας θα χρειασθεί να μπορεί και να τρυπήσει αλλά και να κόψει έναν αντίπαλο. Το αγχέμαχο το οποίο θα χρησιμοποιήσει θα πρέπει να μπορεί και να διεισδύει μέσα στον στόχο αλλά και να μπορεί να τον κόψει. Ας φαντασθούμε εαυτούς, καλπάζοντες εν μέσω εχθρών. Πλησιάζοντας έναν πεζό αντίπαλο με ταχύτητα καλπασμού δεν συνιστάται να επιχειρήσουμε να τον τρυπήσουμε με το αγχέμαχό μας αλλά είναι προτιμητέο να τον αποκεφαλίσουμε, ή να τον πλήξουμε κοπτικά, εκμεταλλευόμενοι την καλπαστική φορά του Ίππου μας, προσδίδουσα τμητική αποτελεσματικότητα στο αγχέμαχό μας. Εάν υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες επιχειρήσουμε να τρυπήσουμε (νύξουμε) τον αντίπαλο, τότε, ή το τραύμα που θα του προκαλέσουμε θα είναι εντελώς επιπόλαιο, ή, εν εναντία περιπτώσει, εάν επιχειρήσουμε βαθύτερη νύξη υπάρχει ο κίνδυνος να παραμείνει το όπλο μας καρφωμένο επάνω του ενώ εμείς συνεχίζουμε να καλπάζουμε με άδεια χέρια, απομακρυνόμενοι από αυτόν. Σε μια τέτοια περίπτωση, μόνον ένας πολύ καλά εξασκημένος Ιππέας μπορεί να καταφέρει βαθειά διάτρηση και να ελέγξει το αγχέμαχό του αποσπώντας το από τον διατρηθέντα στόχο, συνεχίζοντας να καλπάζει, αλλά, κάτι τέτοιο, προϋποθέτει υψηλή εμπειρία. Διαφορετικά, το χαμηλότερο επίπεδο του στόχου και η σταθερή έδρασή του στα πόδια του, αφ’ ενός μας εμποδίζει από την βαθύτερη δυνατή έμπηξη (διάτρηση) του σώματός του, αφ’ ετέρου δε, ο αντίπαλος ελέγχοντας καλύτερα (αυτόνομα) την κίνησή του μπορεί και να αποφύγει την σοβαρότητα του διατρητικού χειρισμού μας, ενώ εάν πράγματι τον διατρήσουμε βαθιά, το αγχέμαχό μας δεν είναι σίγουρο ότι θα απεμπλακεί όσο σταθερά και αν το κρατάμε διότι, η αστάθμητη μετατόπιση του πληγέντος σώματος του αντιπάλου κινδυνεύει να παρασύρει το αγχέμαχό μας εκτός ελέγχου λαβής. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να σημειωθεί και θραύση της λεπίδος. Πλησιάζοντας, τώρα έναν άλλο έφιππο αντίπαλο ο οποίος βρίσκεται στήν αυτή στάθμη ύψους με εμάς (ας υποθέσουμε, καλπάζοντας εκ των όπισθεν) διαπιστώνουμε ότι η νύξη (τρύπημα) είναι πλέον ενδεδειγμένη από την κοπή. Στην περίπτωση αυτή με, ελαφρώς πλαγίως, προτεταμένο το αγχέμαχο καλπάζουμε προς τον έφιππο αντίπαλο κι εκμεταλλευόμαστε, επίσης, την καλπαστική φορά του Ίππου μας ώστε η διάτρηση που θα επιχειρήσουμε να είναι όσο το δυνατόν βαθύτερη, ενώ, το αγχέμαχό μας, αφού διατρήσει το σώμα του αντιπάλου θα εξαχθεί απ’ αυτή την ίδια φορά του Ίππου μας ο οποίος θα συνεχίσει να καλπάζει, αλλά και από την φυσική ημιπεριστροφή του διατρηθέντος σώματος του αντιπάλου στην οποία θα το εξαναγκάσει η, μοχλικώς λειτουργούσα, σταθερή λαβή του αγχεμάχου μας! Τα παραπάνω δύο «σενάρια» μας δίνουν ανάγλυφα τα χαρακτηριστικά αποτελεσματικότητος που πρέπει να διακρίνουν ένα αγχέμαχο, φερόμενο από Ιππέα και που δεν μπορεί να είναι άλλο από την σπάθη!
Τα χαρακτηριστικά της σπάθης Η σπάθη, ως αγχέμαχο φερόμενο από Ιππέα, θα πρέπει, εξίσου, να διατρυπά και να τέμνει! Προς εξασφάλιση αυτών των δύο χαρακτηριστικών αποτελεσμάτων θα πρέπει να συντελεί η καθόλου γεωμετρία της αλλά και η επί μέρους διαμόρφωση της λεπίδος. Ένα από τα πρώτα Ελληνικά στρατιωτικά εγχειρίδια που συνεγράφησαν κατά την περίοδο της Οθωναίας εποχής είναι και τα «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΠΛΙΚΗΣ» που συνέγραψε ο, τότε, Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Ιωάννης Ρίζος, καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων.
Στην παραπάνω έκδοση [Μάθημα Α’, σελ.6-7] ο συγγραφέας γράφει : «Τα κοπτερά όπλα διαιρούνται ως εκ του διασχηματισμού των εις δύω, εις κυρτά και ευθέα. Τα μεν καλούνται σ π ά θ α ι (sabers) ‘ τα δε ξ ί φ η (epées). Και η μεν σπάθη είναι διατεθειμένη μάλλον δια να κόπτη και ενίοτε να τρυπά’ το δε ξίφος μάλλον προς διαπέρασιν.» Όσο και αν ακούγεται παράξενο, εκ καταβολής τους, οι δύο αυτοί βασικοί αγχεμάχων προωρίζοντο ακριβώς για τους σκοπούς που μας περιγράφει ο Έλλην στρατιωτικός συγγραφέας του 19ου αιώνος. Παραμένοντας, όμως, στον Ιωάννη Ρίζο [Μάθημα Α’, σελ. 7-8] διαβάζουμε τα παρακάτω: «Τα σήμερον εν χρήσει κοπτερά όπλα είναι η σπάθη και το ξίφος, κατά τον διάφορον σκοπόν και την χρήσιν έχουσι και διάφορον σχήμα. Τα κυρτά όπλα είναι επιτηδειότερα προς τομήν και κατά πολλούς λόγους ‘ πρώτον, της διευθύνσεως της κόψεως ούσης κεκλιμένης κατά την διεύθυνσιν της κινήσεως του όπλου, είναι ευκολώτερον να ολισθήση το όπλον τούτο επί του σώματος, και είναι κάλλιον διατεθειμένον να διατηρήση το επίπεδον της λεπίδος εις την διεύθυνσιν της κινήσεως ‘ διότι η καμπυλότης τείνουσα να επαναφέρη την κόψιν όπισθεν της γραμμής αβ, ήτις ενόνει το σημείον της αντιστάσεως β με το
στήριγμα του όπλου εις την λαβήν, επιστηρίζει το πλατύ μέρος του όπλου ‘ τούτο δε προξενεί την εύκολον είσδυσιν αυτού εις την κοπτομένην επιφάνειαν ‘ η συνθήκη δε αύτη δεν υπάρχει εις μίαν ευθείαν λεπίδα (Σχ.2).
Μία δε ευθεία σπάθη ή ολίγον κυρτή είναι καταλληλοτέρα εις το κεντάν, διότι η μεσαία γραμμή αβ της λεπίδος, ούσα ενταυτώ και η διεύθυνσις της συνισταμένης των αντιστάσεων, ήτις διέρχεται δια της λαβής ή εγγύθεν αυτής, όπου είναι το σημείον της εφαρμογής της δυνάμεως, αποτελεί το σημαντικώτερον αποτέλεσμα ως προς την είσδυσιν του όπλου (Σχ.3). Εις τας πολύ κυρτάς λεπίδας εξ εναντίας, η γραμμή αβ, διέρχεται έξωθεν της λεπίδος, το οποίον συντελεί αναμφιβόλως εις την θραύσιν του όπλου ‘ την διάθεσιν ταύτην έχουσι τα ξίφη των Τούρκων (Σχ.4).» Όμως, στο ίδιο στρατιωτικό εγχειρίδιο, ο συγγραφέας του δεν παραλείπει και να μας αναπτύξει την παράμετρο της κυρτότητος της λεπίδος, κατ’ αντιστοιχία των χρήσεών της [Μάθημα Α’ σελ.8]: «Η κυρτότης των λεπίδων μεταβάλλεται κατά την χρήσιν εκάστου όπλου. Το βαρύ ιππικόν το οποίο μάλλον ενεργεί δια της αιχμής (pointe), κατά των γραμμών του πεζικού τας οποίας προσβάλλει, φέρει σπάθην ευθείαν ή ολίγον κυρτήν ‘ (Σχ.5). Το ελαφρόν ιππικόν, το οποίον ειν’ ωρισμένον να προσβάλλη όχι πάντοτε εν γραμμή, αλλά πολλάκις να πολεμήση ατομικώς, έχει ανάγκην της αιχμής και της κόψεως ‘ επομένωςφέρει σπάθην ολίγον κυρτήν, χρήσιμον και δια τας δύω χρήσεις (Σχ.6) . Ο έφιππος πυροβολιστής, μη έχων ανάγκην να προσβάλλη κατά γραμμήν, πρέπει να έχη σπάθην κυρτήν, την οποίαν κατά τας περιστάσεις δύναται να μεταχειρισθή ή και άλλως και ατομικώς ‘ πρέπει δε να μη τω δίδη την παραμικράν δυσκολίαν εις τας κινήσεις του πυροβόλου, όθεν είναι και μικροτέρων διαστάσεων (Σχ.7).
Το ξίφος του στρατιώτου του πεζικού είναι σχεδόν πάντη άχρηστον ως αγχέμαχον όπλον, χρησιμεύει δε εις τινας εργασίαςως του να κόπτη ξύλα και δια τα έργα της πολιορκίαςκαι την στρατοπέδευσιν ‘ η σπάθη αύτη είναι μικρά, πλατεία και ολίγον κυρτή (Σχ.8).
Ο δε πεζός πυροβολιστής μεταχειρίζεται σπάθην επίσης ως την του πεζικού, με την διαφοράν ότι δεν έχει κυρτότητα, είναι μεγαλητέρων διαστάσεων και δίστομος (Σχ.9). Εις πολλά κράτη μεταχειρίζονται τόσον δια τους αξιωματικούς του πεζού στρατού ως και δια τους ανωτέρους αξιωματικούς και στρατηγούς ξίφος (epée),
συγκείμενον από μίαν λεπίδα λεπτήν ευθείαν, τριγωνικήν και κοπτεράν αμφωτέρωθεν, κατάλληλον δε μόνον να διατρυπά (Σχ.10).»
Από τα «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΠΛΙΚΗΣ» Ι.Ρίζου , σελ.9.
Η εξέλιξη της σπάθης Οι δυτικοί μελετητές των αγχεμάχων συχνά διαπράττουν ένα σοβαρό σφάλμα, διατυπώνοντας την θέση σύμφωνα με την οποία το καμπύλο σχήμα της σπάθης έχει τις «ρίζες» του στην Ευρασιατική στέππα. Πολύ πριν από την εμφάνιση των πολεμιστών της στέππας, η πεπλατυσμένη λεπίδα αλλά και το καμπύλο σχήμα των αγχεμάχων παρατηρείται τόσο στην αρχαία Αίγυπτο (Kopesh / Δρεπανόσχημο Ξίφος του Gezer , 14ος π.χ.χ. αιών,Παλαιστίνη) όσο και στην αρχαία Ελλάδα (Κοπίς).
Δρεπανόσχημο Ξίφος του Gezer / Παλαιστίνη και Αρχαία Ελληνική Κοπίς
Παρατηρώντας τόσο το αρχαίο αιγυπτιακό όσο και το αρχαίο ελληνικό, συγγενές, αγχέμαχο, εντοπίζουμε τρία βασικά κοινά χαρακτηριστικά: πεπλατυσμένη λεπίδα, καμπυλότητα λεπίδας, αιχμηρή απόληξη. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά βγαίνουν «αλώβητα» από το διάβα των αιώνων, εμφανιζόμενα στη σπάθη όπως την ξανασυναντάμε κατά την ρωμαϊκή εποχή, την μεταχριστιανική εποχή των μεγάλων μεταναστεύσεων, την ευρωπαϊκή αλλά και ασιατική μεσαιωνική περίοδο, την Αναγέννηση, αλλά και κατά τους νεώτερους χρόνους. Η εξέλιξη της κοπίδας, κυρίως, στη μεσογειακή λεκάνη, από την πλέον πρωτόγονη μορφή της (11ος -10ος π.χ.χ. αιώνας) έως τον 5ο π.χ.χ. αιώνα εμφανίζεται στο σχήμα που ακολουθεί.
ΑΙΩΝΕΣ
Η εξέλιξη της Κοπίδας 11 -10ος έως 5ο π.χ.χ. αιώνας ος
Η κοπίδα, διαδόθηκε με τα μεταναστευτικά κύματα των Ελλήνων σε πολλούς λαούς της βόρειας μεσογειακής λεκάνης και κυρίως στους Ίβηρες και στους Ρωμαίους με αποτέλεσμα η κοπίδα να εμφανίζεται με τα αισθητικά χαρακτηριστικά τα οποία της προσέδιδαν οι λαοί που την χρησιμοποίησαν, επιφέροντας ανάλογες παραλλαγές στην όλη εμφάνισή της. Κάποιες εξ αυτών εμφανίζονται στο παραπάνω σχήμα, ενώ κάποιες ιβηρικές παραλλαγές της λαβής εμφανίζονται στα παρακάτω σχήματα.
Οι ιστορικές μαρτυρίες, κυρίως αυτές επάνω στα αρχαία ελληνικά αγγεία μαρτυρούν της ευρύτατη χρήση της κοπίδας, για την ελληνικότητα της οποίας δε μένει καμία αμφιβολία.
Στην Κεντρική Ευρώπη, ήδη από τον Ζ’ αιώνα μ. χ. χ., έχουμε μία σοβαρή μνημειακή μαρτυρία περί της χρήσεως σπάθης από έφιππους πολεμιστές.
Ο Ιππέας του Hornhausen, μία εξώγλυφη επιτύμβια πλάκα του Ζ’ αι. μ.χ.χ. η οποία αναπαριστά έναν Γερμανό δορατοφόρο πελταστή, αφήνει ορατό, υποκάτω της ασπίδος έναν κολεό σπάθης η οποία εμφανίζεται ευθεία και όχι κυρτή . Αυτή η εικαστική εκδοχή μας καθιστά ενήμερους ότι το «παρ’ Ιππέων φέρειν σπάθην» υπήρξε μία, παλαιόθεν, καθιερωμένη συνήθεια και στην Κεντρική Ευρώπη της οποίας το μαχητικό πνεύμα συνεμερίζοντο ασφαλώς οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως. Άλλωστε, η φύση του αγώνος των Ελλήνων Στρατιωτών (αλλά και των Ριπταριστών συστρατευμένων τους) ήταν τέτοια η οποία υπαγόρευε ασυζητητί την χρήση σπάθης!
Η «περιπέτεια» της κοπίδας, κάποτε εξελίσσεται στο «σπαθίον» (Falcata/Falchion) το οποίο εμφανίζει, πλέον, χαρακτηριστικά μογγολικών αναλογιών, τόσο στη σχέση πλάτους / μήκους / κυρτότητος της λεπίδος όσο και στις επί μέρους γωνιώσεις, κυρίως, της ακής. Μετά την «επίσκεψη» των πολεμιστών του Τζίγκις Χαν στη λεκάνη των Καρπαθίων, το «σπαθίον», η γνωστή φαλκάτα αρχίζει να κυριαρχεί στα χέρια των Ευρωπαίων πολεμιστών πολλών κρατών.
«Σπαθίον» «falchion» ή «φαλκάτα» Πρόκειται περί κοπτικής και νυκτικής (κεντητικής) ημίκυρτης και βραχείας σπάθης η οποία εμφανίζεται στην Ευρώπη κατά τους μέσους Χρόνους και διατηρείται τροποποιημένη εν χρήσει έως και την Αναγέννηση. Το falchion είναι εμφανές ότι εκάλυπτε μία σειρά κοπτικών και κεντητικών μαχητικών αναγκών, το δε συνολικό μέγεθός του, μήκους 75 εκτμ., το εκαθίστα κατάλληλο και για έφιππη χρήση. Και, βεβαίως, η μορφή του αποδεικνύει ότι έλκει άμεσα την καταγωγή του από την Ελληνική Κοπίδα!
Περί της υπάρξεως και της σημασίας του ως άνω αγχεμάχου μαρτυρεί η εικόνα του αναγλύφου της Μάχης του Courtrai ή «Μάχης των Χρυσών Εγκεντρίδων» (13 Ιουλίου 1302) η οποία είναι εγγεγλυμένη επάνω σε ένα από τα πινακίδια που αποτελούν ένα μικρό κιβωτίδιο εποχής. Ypres : εδώ, πολιτοφύλακες της Ypres κρατούν «falchion». Επίσης στο «BRITISH & FOREIGN ARMS AND ARMOUR» του
C.H.Ashdown (sel. 334) to «falchion» αναφέρεται ως όπλο των Τοξοτών των πρώιμων κι ενδιαμέσων μεσαιωνικών ευρωπαϊκών χρόνων. ΄Oπως προανεφέρθη, πολλοί λαοί υιοθέτησαν το «σπαθίον», το «falchion» την «φαλκάτα» όπως έμεινε στην Ιστορία.
Ένα falchion σε χέρι Ουσσάρου από πόρπη του παλαιού Ουγγρικού Στρατού. Το σχήμα τoυ «σπαθίου» υπέστη πολλές παραλλαγές μέσα στον χρόνο και δεν θα ήταν άτοπο να εικάσουμε ότι και οι Έλληνες Στρατιώτες θα ήταν δυνατόν να είχαν υιοθετήσει ένα παρόμοιο αγχέμαχο για τους λόγους καταλληλότητος που προεξετέθησαν.
Από τις αρχές του 20ού αιώνος, πλέον, οι Ευρωπαϊκοί στρατοί τυποποιούν τις σπάθες τους καθιερώνοντας λιγότερο κυρτές και περισσότερο ευθύγραμμες λάμες. Το εγχειρίδιο που εξέδωσε το Γαλλικό Υπουργείο Πολέμου , το 1925, υπό τον τίτλο « INSTRUCTION SUR L’ ARMEMENT ET LE MATERIEL DE TIR», στις σελίδες του 220-224, παρατηρούμε τα ακόλουθα τυποποιημένα είδη σπαθών:
ΣΠΑΘΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΓΟΝΩΝ Mle 1854
ΣΠΑΘΗ ΔΡΑΓΟΝΩΝ Mle 1854-1915 Aνάλογων μετρικών μεγεθών με την προηγούμενη .
ΣΠΑΘΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ, ΔΡΑΓΟΝΩΝ ΚΙ ΕΛΑΦΡΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ Μle 1882
ΣΠΑΘΗ ΕΛΑΦΡΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ Mle 1822
ΣΠΑΘΗ ΕΛΑΦΡΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ Mle 1882
ΣΠΑΘΗ ΕΛΑΦΡΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ Mle 1896
ΣΠΑΘΗ ΥΠΑΣΠΙΣΤΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ Mle 1845
Για την καλύτερη εννόηση των μετρικών δεδομένων των παραπάνω σχημάτων, παρατίθεται το ακόλουθο μεταφραστικό υπόμνημα: Longueur de la lame……… MHKOΣ ΛΕΠΙΔΑΣ Longueur du sabre nu………ΜΗΚΟΣ ΓΥΜΝΗΣ ΣΠΑΘΗΣ Longueur du fourreau………ΜΗΚΟΣ ΚΟΛΕΟΥ Poids du sabre nu………….. ΒΑΡΟΣ ΓΥΜΝΗΣ ΣΠΑΘΗΣ Poids du fourreau………….. ΒΑΡΟΣ ΚΟΛΕΟΥ
Η σπάθη των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Η σπάθη των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» αποτελεί σχεδίαση (2011) του Ιδρυτή της Ομάδος και είναι βασισμένη στην αρχαία «φαλκάτα» αλλά και στη Μογγολική σπάθη Ιππικού. Η φιλοσοφία της σχεδιάσεώς της είναι η νυκτική και τμητική αποτελεσματικότητά της υπό την αμφίπλευρη έννοια και με κατανεμημένο το βάρος ώστε να πολλαπλασιάζονται τα νυκτικά και τμητικά αποτελέσματά της σε συνδυασμό με την φορά του Ίππου. .
Το αρχικό πρότυπο τα οποία κατασκευάστηκε από έμπειρο τεχνίτη με μέταλλο ειδικού κράματος, κατά την διάρκεια των δοκιμών του επιβεβαίωσε ότι μπορεί να προξενήσει σοβαρές ζημιές σε πολλά είδη υλικών (συμπεριλαμβανομένου και του σιδήρου) εκγυμνάζοντας αποτελεσματικά, ως εκ της σχεδιάσεως της λαβής του και τον σπαθηφόρο καρπό.
Πρόγραμμα σπαθασκίας εδάφους Η σπαθασκία (=εκμάθηση της χρήσεως της σπάθης και εξάσκηση της χρηστικής δεινότητος) για τους Εφιπποτοξότες και Ριπταριστές αρχίζει πάντοτε επί του εδάφους, ακολουθεί δε εφίππως. Στην σπαθασκία εξασκούνται από κοινού τόσον οι Εφιπποτοξότες όσον και οι Ριπταριστές με κοινό πρόγραμμα ασκήσεων. Βασικό οπλασκητικό βοήθημα της σπαθασκίας εδάφους αποτελεί ο σπαθασκητικός στύλος αποτελούμενος από μία στέρεη βάση, έναν άκαμπτο κορμό ανθεκτικό σε σπαθισμούς και έναν καμπτόμενο λαιμό ο οποίος περιέχει εύκαμπτη μεταλλική σπείρα ή ισχυρό ελαστικό στέλεχος πέριξ των οποίων περιελίσσεται το αντικαθιστώμενο ελαστικό ή ψάθινο περίβλημα το οποίο υποδέχεται τους κυρίως σπαθισμούς
Στο συγκεκριμένο βοήθημα η βάση υπολογίζεται 60Χ40Χ15 εκτμ, ο στύλος ф15Χ110 εκτμ και ο λαιμός ф10Χ55 εκτμ., ώστε να επιτρέπει την καταφορά ρεαλιστικών σπαθισμών και πραγματικής εξασκήσεως. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταθεροποίηση της βάσεως ώστε να μην μετατοπίζεται από τους σπαθισμούς. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με την τοποθέτηση έρματος μέσα στην βάση (τσιμέντο), είτε με την σταθεροποίησή της επί του εδάφους στον χώρο ασκήσεως. Το ημερήσιο πρόγραμμα της σπαθασκίας εδάφους αρχίζει πάντα με Ασκήσεις Γυμναστικής [ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ, Μέρος Β’, Κεφ.Ι, Αρθ. 1 – 23] ακολουθεί το πρόγραμμα Χειρισμού Σπάθης [ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ, Μέρος Β’, Κεφ.Ι, Αρθ. 69 – 74] και καταλήγει με το πρόγραμμα Χρήσεως Σπάθης [ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ, Μέρος Β’ , Κεφ.Ι, Αρθ.96- 126]. Συνιστάται η επακριβής εφαρμογή των οδηγιών του ακολουθούμενου Στρατιωτικού Κανονισμού από τον επικεφαλής της ημερησίας Προπονήσεως. Ως είθισται σε όλες τις Επιστασίες εφιπποτοξοτικού έργου τηρείται αυστηρώς Βιβλίο Παρουσιών και Ημερολόγιον Έργου. Πρόγραμμα έφιππης σπαθασκίας Η έφιππη σπαθασκία προορίζεται μόνον για τους Εφιπποτοξότες και εξαιρούνται από αυτήν οι Ριπταριστές. Προκειμένου ο Εφιπποτοξότης να αρχίσει την έφιππη σπαθασκία θα πρέπει ήδη να κατέχει επαρκώς το ιππεύειν με βαθύ κάθισμα και ελαφρές χείρες και να έχει υπερπηδήσει σε καλπασμό κάθετο εμπόδιο 040 εκτμ άνευ ηνιών και άνευ αναβολέων.
Διαφορετικά, δεν θα πρέπει να εισαχθεί στην έφιππη σπαθασκία κατ’ ουδένα τρόπο αλλά μπορεί να συνεχίσει με σπαθασκία εδάφους έως ότου βελτιωθεί! Σε πρώτο εκπαιδευτικό στάδιο και για κάθε Εφιπποτοξότη, η έφιππη σπαθασκία διδάσκεται με την χρήση αναβολέων ώστε ο ασκούμενος να απολαμβάνει σταθερής κι ελεγχόμενης εδράσεως η οποία επιτρέπει πλέον εύστοχο χειρισμό σπάθης και καλύτερους σπαθισμούς. Σε πλέον προχωρημένο εκπαιδευτικό στάδιο οι αναβολείς αφαιρούνται ώστε ο Εφιπποτοξότης να αναπτύξει υψηλότερη ικανότητα ισορροπίας κατά την χρήση σπάθης υπό πραγματικές συνθήκες μάχης. Βασικά οπλασκητικά βοηθήματα της έφιππης σπαθασκίας επί των οποίων πρωτοεισάγονται οι Εφιπποτοξότες είναι ο ξύλινος «Ίππος» και ο περιστροφέας, όπως φαίνονται στην παρακάτω εικόνα.
Η έναρξη της διδασκαλίας της έφιππης σπαθασκίας από τον ξύλινο «Ίππο» και τον περιστροφέα κρίνεται ως βασική προϋπόθεση ώστε ο σπαθασκούμενος να αποκτήσει εξ αρχής την κιναισθητική «αντίληψη» που είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική χρήση της σπάθης . Τα προαναφερθέντα δύο βασικά σπαθασκητικά βοηθήματα είναι απαραίτητα κατά την εισαγωγική φάση της εκπαιδεύσεως, ενώ για την πλέον προχωρημένη απαιτείται ένα ακόμη βοήθημα, το σπαθασκητικόν ανδρείκελον. Το σπαθασκητικόν ανδρείκελο το οποίο είναι σχηματικό ομοίωμα ορθίως ισταμένου ανδρός, ύψους 180 εκτμ και εύρους ώμων 70 εκτμ, τηρουμένων πάντοτε των ανθρώπινων αναλογιών, κατασκευασμένο από υλικό ανθεκτικό σε σπαθισμούς (άχυρο, ψάθα ράκη κλπ). Κατά μία πλέον προχωρημένη κατασκευαστική εκδοχή, το ανδρείκελο μπορεί να διαθέτει αποσπώμενη κεφαλή συνδεόμενη με τον κορμό με εύτμητο στέλεχος (π.χ. καρότο)ώστε επ’ αυτού να καταφέρονται οι αποκεφαλιστικοί σπαθισμοί και να μπορεί αμέσως η κεφαλή να επανασυνδέεται προς συνέχιση της σπαθασκίας. Το ημερήσιο πρόγραμμα της έφιππης σπαθασκίας διαλαμβάνεται στις παραγράφους περί «Χειρισμού και Χρήσεως Σπάθης» του στρατιωτικού εγχειριδίου μας [ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ, Μέρος Β’, Κεφ.ΙΙ, Αρθ. 262 – 272] Συνιστάται η επακριβής εφαρμογή των οδηγιών του ακολουθούμενου Στρατιωτικού Κανονισμού από τον επικεφαλής της ημερησίας Προπονήσεως. Ως είθισται σε όλες τις Επιστασίες εφιπποτοξοτικού έργου τηρείται αυστηρώς Βιβλίο Παρουσιών και Ημερολόγιον Έργου.
Η επιδιωκόμενη ακρίβεια κατά την εκπαίδευση των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως υπαγορεύει την αναστατική παράθεση του πρωτοτύπου κειμένου από τον, εξ ου προέρχεται, στρατιωτικό Κανονισμό.
ΓΥΜΝΑΖΕΣΘΕ ΑΡΓΑ , ΡΥΘΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΕΞΑΝΤΛΩΝΤΑΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΕΥΡΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ …ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΑΣ!
ΞΕΚΙΝΑΤΕ ΠΑΝΤΑ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΑΣ!
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΠΑΘΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΉ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΩΝ ΑΣΚΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΣΚΟΥΜΕΝΩΝ, ΕΝ ΩΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ! ΕΡΓΑΖΕΣΘΕ ΣΤΑΘΕΡΑ!
ΣΤΗΝ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑ ΙΣΧΥΕΙ ΟΣΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΟΤΙ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΕΩΣ! ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΤΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΑΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΝΝΟΗΣΕΤΕ ΕΠΑΡΚΩΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΟΣΕΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ! ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ!
ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟΣ ΙΠΠΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ Γενικά. Ως «Στοχαστικός Ιππακοντισμός» νοείται η εκ του Ίππου εκτόξευση ακοντίου κατά συγκεκριμένου στόχου, συνήθως ανδρεικέλου, αντιστοιχούντος σε άνθρωπο μέσου ύψους ισταμένου ορθώς επί του εδάφους. Όπως είναι γνωστό εκ της αρχαίας Γραμματείας, δύο ήσαν τα είδη του αγωνιστικού ακοντισμού: ο εκηβόλος και ο στοχαστικός. Κατά τον εκηβόλον ακοντισμό ο ακοντιστής έπρεπε να επιτύχει την όσο το δυνατόν μακρύτερη εκτόξευση του ακοντίου, ενώ, κατά τον στοχαστικό έπρεπε να πλήξει συγκεκριμένο στόχο. Από τα δύο είδη ακοντισμού ο στοχαστικός είχε έφιππη εφαρμογή και αποτελούσε αγώνισμα των Παναθηναίων, ενώ, περί τούτου μαρτυρούν οι Πλάτων και Ξενοφών. Κατά τον στοχαστικό ακοντισμό (ιππακοντισμό) ο αγωνιζόμενος Ιππέας, διατηρών το βλέμμα του επί του στόχου και παρακολουθών τον καλπασμό του Ίππου του, θα έπρεπε να εκτοξεύσει το ακόντιό του από ένα προκαθωρισμένο σημείο της καλπαστικής διαδρομής ή από συγκεκριμένη απόσταση από τον στόχο. Ακόντιο. Η λέξη «ακόντιο» προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «άκων» [= είδος αρχαίου ακοντίου, βλ.: Δίτομον Λεξικόν Παπύρου επιμ. Στυλ. Γ. Κορρέ, Αθήναι 1965 , τόμος Α’ στ. 536]. Κατά την θηρευτική εκδοχή του είναι γνωστόν ως η «αιγανέη» των Ομηρικών Χρόνων. Πρόκειται περί ενός ξυλίνου, επιμήκους, ραβδώδους, νύσσοντος όπλου φέροντος μεταλλικήν αιχμή, καταλλήλου για επίθεση, θήρα ή άσκηση υπό πεζού (εκηβόλος ακοντισμός , δηλαδή, ρίψη εις μήκος) ή εφίππου (στοχαστικός ιππακοντισμός, δηλαδή, ρρίψη κατά στόχου) . Κατά την πολεμική εκδοχή του έφερε απαραιτήτως μεταλλικήν αιχμήν ενώ κατά την αθλητική έφερε στην εμπροσθία άκρη του μία μικρή σιδηρά στεφάνη (έρμα) ώστε το κέντρο βάρους του να είναι εμπρός, προς βελτίωση της προς τα πρόσω τροχιάς της χειραφέσεώς του. Το κυρίως ξύλινο στέλεχος έπρεπε να πληροί αντιθετικές ιδιότητες και κυρίως να είναι ελαφρύ κατά το δυνατόν ώστε να μην επιβαρύνει τον φέροντα αλλά και αρκετά ανθεκτικό ώστε να αντέχει σε θραύσεις αλλά και αλλοιώσεις εκ των καιρικών φαινομένων (βροχή, θερμική ακτινοβολία. Για την κατασκευή του ξυλίνου σώματος του ακοντίου επελέγετο το ξύλο της μελίας (κν. φλαμουριά, φράξος, μέλεγος κλπ) πολύ γνωστής στους αρχαίους για τις φαρμακευτικές, βυρσοδεψικές και βαφικές χρήσεις της. Την σχετική πληροφόρηση μας την δίδει ο Όμηρος ( Ιλιάς, Δ’ , Τ’). Μεταγενέστερα χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα και το ξύλο της αγριοκερασιάς για την κατασκευή του ξυλίνου σώματος του ακοντίου. Το συνολικό μήκος του πολεμικού ακοντίου φαίνεται να ποικίλλει μεταξύ 1.35 μ. έως 1.80 μ., η διάμετρός του ποικίλλει περί τα 40 χιλιοστόμετρα, ενώ η αιχμή του, κατά κανόνα φυλλόσχημη, ποικίλλει κατά το μήκος περί τα 20 εκατοστόμετρα και κατά το μέσο φάρδος τα 3 εκατοστόμετρα, κατεσκευάζετο δε εξ ορειχάλκου και κατόπιν εκ σιδήρου, ενώ στην οπίσθια απόληξή του το ακόντιο δεν έφερε σαυρωτήρα ούτε άλλης μορφής διαμόρφωση όπως ο βαρύτερος και μεγαλύτερος «αδελφός» του, το δόρυ. Και, ακριβώς σε αυτό το σημείο θα πρέπει να καταλήξουμε στο ότι ο
προτεταμένος ιστός ο οποίος εμφανίζεται στο χέρι των Ελλήνων Στρατιωτών των εικόνων του Κ.Σάθα κατ’ εσφαλμένην ηρωϊκότροπο σύλληψη εμφανίζεται ως δόρυ (κατά το μήκος) και ακόντιο κατά την αναλογία της διαμέτρου του σώματος, ενώ θα έπρεπε να γραφηθεί βραχύτερο και με την ιδίαν αναλογία διαμέτρου του σώματος, ως ακόντιο! Η φύση του εφίππου κι ευελίκτου αγώνος των Στρατιωτών δεν υπηρετείτο από την κοπιαστική (για τον Ίππο και τον Ιππέα) συνεχή μεταφορά ενός βαρέος δόρατος αλλά από την συνεπικουρία ενός ελαφρού ακοντίου του οποίου η χρήση εκ του Ίππου θα ήταν άνετη και χωρίς κίνδυνο επικινδύνων εκπτώσεως εκ του κέντρου βάρους του Ιππέως. Συγκεκριμένα, ο κατ’ ευθείαν και επί δεδομένου ίχνους κι επιπέδου εδάφους κονταρομαχητικός καλπασμός (giostra, tournoi) επέτρεπε στους συγκρουομένους την χρήση βαρέων δοράτων διότι η φύση της κινήσεως αλλά και της νύξεως δεν οιώνιζε χειρισμούς εκτρέποντες τον Ιππέα εκ του κέντρου βάρους του ώστε να επαπειλείται κίνδυνος πτώσεως. Αντιθέτως, η φύση του αγώνος των Ελλήνων Στρατιωτών απαιτούσα ευέλικτη και ακανόνιστη επιθετική διεύθυνση επί παντοίου εδάφους και υπό απρόβλεπτη χρήση εξακοντίσεως ή νύξεως του ακοντίου, κάτι που οι εκάστοτε συνθήκες καθώριζαν, επέτασσε την χρήση ακοντίου ελαφρού κι ευτινάκτου. Προς τούτο και η Ομάδα μας επέλεξε την υιοθέτηση του ακοντίου και όχι του δόρατος (καταλλήλου για πεζούς), δικαιώνουσα και τους Πλάτωνα και Ξενοφώντα μαρτυρούντες τα περί ακοντίου κατά τον στοχαστικό ακοντισμό των εφίππων. Η καταγωγή του ακοντιστικού αθλήματος. Η συνύφανση του πολεμικού χαρακτήρος του ακοντισμού με εκείνον της ακοντιστικής παιδειάς μας φέρνει, χρονικώς, πολύ πίσω, με τον θεό Απόλλωνα προστάτη του. Ως αγώνισμα εμφανίζεται στην προϊστορική εποχή. Ο Πίνδαρος αναφέρει ακοντιστή Ολυμπιονίκη τον Φάστωρα κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους οποίους ανίδρυσε στην Ολυμπία ο Ήρως Ηρακλής. Επίσης, ο Όμηρος μας λέεει ότι όταν οι παλαιοί κάτοικοι της Ολυμπίας Επειοί εκήδευσαν τον ήρωά τους Αμαρυγκέα διοργάνωσαν αγώνες στους οποίους νικητής ακοντισμού ανεδείχθη ο Νέστωρ επί του Φυλέα και του Πολυδώρου. Ο ίδιος, πάλι, ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι στη παραλία της Τροίας οι Έλληνες διασκέδαζαν ρίχνοντας ακόντιο ακριβώς όπως και στο ανάκτορο του Οδυσσέως οι μνηστήρες της Πηνελόπης με τον ίδιο τρόπο πέρναγαν τον καιρό τους. Ο ακοντισμός (με το ακόντιο να αποκαλείται «σίγυννος» κατά τους αρχαίους χρόνους) υπήρξε ένα από τα πέντε αγωνίσματα του Πεντάθλου, όπως μαρτυρά ο Σχολιαστής του Πλάτωνος στους Εραστές: «πένταθλος ούτος τοις νέοις αγωνία, πάλη, σίγυννος, άλμα, δίσκος και δρόμος». Κατά τον ακοντισμό παιδειάς, το ακόντιο είχε μήκος ίσο περίπου με το ανάστημα του ακοντιστού ο οποίος, στις αρχαίες παραστάσεις φαίνεται να το κρατά ακριβώς στο μέσο του μήκους του όπου θα έπρεπε να βρίσκεται και το κέντρο βάρους του. Ο ακοντιστής κρατά το ακόντιο με τεταμένη προς τα πίσω την δεξιά , το εμπρόσθιο άκρο του ακοντίου εφάπτεται του στέρνου. Ακόντιο προοριζόμενο προς χρήση εντός γυμναστηρίου από παίδες δεν έφερε αιχμή («αποτομάς») αλλά με τέτοια ακόντια διεξήγετο μόνον εκηβόλος και ποτέ στοχαστικός ακοντισμός.
H Αγκύλη και η τοποθέτηση των δακτύλων
Αγκύλη Για την επίτευξη καλυτέρων βεληνεκών στον εκηβόλο ακοντισμό εγίνετο χρήση της «αγκύλης» η οποία ήταν μία θηλειά, τοποθετημένη στο κέντρο βάρους του ακοντίου, λόγος για τον οποίο ακόντιο που έφερε θηλειά ελέγετο «μεσάγκυλον», ενώ ο κόμβος της αγκύλης ελέγετο «άμμα» ή «έναμμα». Η αγκύλη δένονταν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να περιστρέφεται γύρω από το κέντρο βάρος του ακοντίου επενεργώντας ως προωθητικός μοχλός κατά την εκσφενδόνιση προσδίδοντας περιστροφική κίνηση η οποία διασφάλιζε το αδιατάρακτο της τροχιάς του. Ο ακοντιστής, έσφιγγε την αγκύλη, τοποθετούσε μέσα σ’ αυτή τον δείκτη ή και τον μέσο δάκτυλο, έσπρωχνε με το αριστερό χέρι το ακόντιο προς τα πίσω ώστε να τεντώσει η αγκύλη,έστρεφε το σώμα προς την κατεύθυνση της βολής και ξεκινούσε το τρέξιμό του κρατώντας το ακόντιο με την αιχμή προς τα κάτω στο ύψος της κεφαλής του. Λίγο πριν φθάσει στη βαλβίδα, έτεινε προς τα πίσω το χέρι , έστρεφε προς τα δεξιά κορμό και κεφαλή ενώ ταυτοχρόνως εκτελούσε ένα ψευδόβημα σταυρώνοντας το δεξί πόδι του πάνω από το αριστερό, φέρνοντας και το χέρι εμπρός ώστε να διευκολύνει την στροφή. Κατόπιν έκαμπτε ελαφρά τα γόνατα, \έτεινε προς τα εμπρός το αριστερό πόδι ώστε να ανακόψει τη φορά και εκσφενδόνιζε το ακόντιο πάνω από την κεφαλή του παραμένοντας πίσω από την βαλβίδα. Έγκυρη βολή ήταν όταν το ακόντιο φθάνοντας στο πέρας της τροχιάς του καρφώνονταν με την αιχμή. Αναφορικώς με το σφίξιμο της αγκύλης δεν έγινε γνωστό εάν ήταν τόσο ώστε να παραμένει επάνω στο εκσφενδονιζόμενο ακόντιο ή στο χέρι του ακοντιστού,
Ιδιότητες του Ιππακοντιστού. Ο Ιππακοντιστής θα πρέπει να έχει άριστο κάθισμα και σαφή, ανά πάσα στιγμή, ορθή αίσθηση του κέντρου βάρους του ώστε να αποφεύγει την εκτός αυτού μετάπτωση με αποτέλεσμα την πτώση του εκ του Ίππου. Θα πρέπει να διαθέτει ορθή στοχαστική αντίληψη και οξεία όραση, ευκαμψία, δε, της χείρας με την οποίαν χειρίζεται το ακόντιον. Το άριστο κάθισμα διδάσκεται με την διδασκαλία της ιππεύσεως, η στοχαστική αντίληψη εμπεδούται με την ενεργοποίηση του ενστίκτου, η όραση οξύνεται με την εξάσκηση και η ευκαμψία της χειριζόμενης χείρας βελτιώνεται με την σωμασκία. Αυτά θα πρέπει να αποτελούν και τους, υπό κατάκτηση, «στόχους», κατά την εκπαίδευση των Μελών της Ομάδος μας! Το Πεδίο Εκπαιδεύσεως Στοχαστικού Ιππακοντισμού. Για την εκπαίδευση στον Στοχαστικό Ιππακοντισμό είναι απαραίτητη μία λωρίδα επιπέδου εδάφους με μαλακή χωμάτινη επιφάνεια μήκους 100 μέτρων και φάρδους 6 μέτρων. Κατά το στάδιο της εκπαιδεύσεως αρχαρίων Ιππακοντιστών το μήκος χωρίζεται σε δύο μέρη, ήτοι, στο πρώτο μέρος των δέκα μέτρων και στο δεύτερο των 90 μέτρων. Το πρώτο μήκος χρησιμοποιείται για την προετοιμασία του αρχαρίου προς καλπασμό και τα 90 μέτρα παραμένουν ως ωφέλιμο μήκος καλπαστικής διαδρομής αρχαρίου. Ομοίως, κατά το στάδιο της εκπαιδεύσεως αρχαρίων Ιππακοντιστών , αρχικώς μεν χρησιμοποιούνται μόνον μέχρι δύο κατά πλευρά στόχοι-ανδρείκελα και ο εκπαιδευόμενος Ιππακοντιστής αρχίζει εξακοντίζων ένα ακόντιο προς την πλευρά της δεξιότητός του (δεξιά εάν είναι δεξιόχειρας, αριστερά εάν είναι αριστερόχειρας) κατόπιν δύο ακόντια προς την πλευρά της δεξιότητός του τέλος δε εναλλάξ. Όσο αυξάνεται η ικανότητα των εκπαιδευομένων πολλαπλασιάζονται οι στόχοιανδρείκελα κατά την κρίση του Εκπαιδευτού ώστε να βελτιώνεται η ευστοχία, η σφοδρότητα και η ταχύτητα των εξακοντίσεων των Ιππακοντιστών. Eπίσης, με την πρόοδο των ικανοτήτων των Ιππακοντιστών, ο κυρίως στίβος τροποποιείται αυξανομένης της δυσκολίας βατότητός του και με την παρεμβολή τουλάχιστον ενός εμποδίου ύψους 60 εκατοστομέτρων προς υπερπήδηση, κατά την στιγμήν εξακοντίσεως ακοντίου. Εκπαίδευση Στοχαστικού Ιππακοντισμού. Ο Στοχαστικός Ιππακοντισμός υπηρετεί όχι μόνον τις ανάγκες «σεναρίων» εφίππων συγκρούσεων αλλά και την εξυπηρέτηση διαφόρων αναγκών μάχης όπως, του εμπρησμού αντιπάλων εγκαταστάσεων (δια του εξακοντισμού πυρφόρων ακοντίων), την μετάδοση σημάτων και μηνυμάτων (δια του εξακοντισμού ακοντίων φερόντων μηνύματα ή συνθηματικά προς υποκίνηση πολεμικών ενεργειών δια της κινητοποιήσεως φιλίων δυνάμεων ή της παραπλανήσεως εχθρικών) κλπ. Αφ’ εαυτού του αποτελεί κι επιστέγασμα ιππευτικής δεινότητος αφού ο έμπειρος Ιππακοντιστής κατακτά, αυτομάτως και το κάλλιστο ιππευτικό κάθισμα! Συνεπώς, η εκπαίδευση στον Στοχαστικό Ιππακοντισμό αποσκοπεί : 1. Στην ακρίβεια, σφοδρότητα και ταχύτητα προσβολής εφίππου ή πεζού αντιπάλου με σκοπό την άμεση εξουδετέρωσή του! 2. Στην ακριβή και ταχεία εξακόντιση του ακοντίου επί συγκεκριμένου στόχου.
Η επίτευξη των ως άνω δύο σκοπών της εκπαιδεύσεως του Στοχαστικού Ιππακοντισμού προϋποθέτει συγκεκριμένες ασκήσεις οι οποίες αναπτύσσουν τις ιδιότητες του Ιππακοντιστού (βλ. προηγουμένη παράγραφο: Ιδιότητες του Ιππακοντιστού ) και κατά το δικό μας παραδεδεγμένο σύστημα έχουν ως ακολούθως: Α. «ΚΑΛΠΑΣΤΙΚΗ ΙΠΠΕΥΣΗ ΑΝΕΥ ΒΟΗΘΗΜΑΤΩΝ!» Ο Ιππακοντιστής, καλείται να καλπάσει ανεπίσακτον Ίππον (άνευ σέλλας και άνευ ηνιών) επί διαδρομής τουλάχιστον 100 μέτρων παντοειδούς εδάφους, περιλαμβανομένης και υπερπηδήσεως εμποδίου ύψους 60 εκατοστομέτρων. Όταν ο Ιππακοντιστής εδραιώσει αυτή την καλπαστική ίππευση άνευ βοηθημάτων, μόνον τότε, μπορεί να ασχοληθεί με τον κυρίως Στοχαστικό Ιππακοντισμό. ( 1 παρατεταμένος συριγμός). Β. «ΑΚΟΝΤΙΑ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ!» Mε το παράγγελμα αυτό οι Ιππακοντιστές αναλαμβάνουν ανά χείρας όσα ακόντια έχουν προ-συμφωνηθεί ως εξής: εάν μεν πρόκειται περί ενός το αναλαμβάνουν στην χείρα που θα εξακοντίσει, εάν είναι περισσότερα του ενός (προς κάλυψη «διαδρομής» περισσοτέρων του ενός, στόχωνανδρεικέλων) αναλαμβάνουν ένα στην χείρα που πρόκειται να εξακοντίσει και τα υπόλοιπα στην άλλη χείρα από την οποία παραλαμβάνουν ανά ένα προς εξακόντιση. Κατόπιν οι Ιππακοντιστές μεταβαίνουν στην αφετηρία της καλπαστικής διαδρομής. (1 βραχύς συριγμός). Γ. «ΚΑΛΠΑΣΕΤΕ!» Οι Ιππακοντιστές αρχίζουν καλπάζοντες από την γραμμή εκκινήσεως προς την γραμμή πέρατος διαδρομής χωρίς να εξακοντίσουν ακόντιο. (2 βραχείς συριγμοί). Δ. «ΕΞΑΚΟΝΤΙΣΕΤΕ!» Με το παράγγελμα αυτό οι Ιππακοντιστές εξακοντίζουν μόνον ένα ακόντιο κατά του εγγυτέρου, προς την βάλλουσα χείρα, στόχου (ή ανδρεικέλου) χωρίς να επαναλάβουν εξακόντιση ακόμη και εάν κρατούν περισσότερα του ενός ακόντια. (3 βραχείς συριγμοί). Ε. «ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΞΑΚΟΝΤΙΣΕΤΕ!» Με το παράγγελμα αυτό οι Ιππακοντιστές εξακοντίζουν συνεχώς όλα τα ακόντια που ανέλαβαν εφ’ όλων των στόχωνανδρεικέλων της καλπαστικής διαδρομής, κατά σειράν χωρίς να συγχωρείται η παράλειψη πλήξεως ενδιαμέσου στόχου. (4 βραχείς συριγμοί). ΣΤ. «ΠΑΥΣΕΤΕ!» Με το παράγγελμα αυτό παύει τόσο ο Στοχαστικός Ιππακοντισμός όσο και κάθε κίνηση Ίππου ή δραστηριότητα πεζού στον χώρο των ασκήσεων! Αποτελεί σήμα αμέσου εφαρμογής προς αποσόβηση κινδύνου. (2 παρατεταμένοι συριγμοί). Ζ. «ΑΝΑΣΥΡΕΤΕ!» Με το παράγγελμα αυτό οι Ιππακοντιστές ανακτούν τα εξακοντισθέντα ακόντιά τους ανασύροντάς τα από τους στόχους-ανδρείκελα, είτε έφιπποι είτε πεζή υποχρεούμενοι στον θετικό έλεγχο των Ίππων τους καθ΄όλη την διαδικασία της περισυλλογής των ακοντίων. (3 παρατεταμένοι συριγμοί). Κατόπιν αυτού του παραγγέλματος ο Εκπαιδευτής δίδει νέες οδηγίες για την συνέχιση της επομένης φάσεως της εκπαιδεύσεως ή διατάσσει την λήξη της εκπαιδευτικής ημερίδος.
Η. «ΛΗΞΗ!» Με το παράγγελμα αυτό λήγει και η εκπαιδευτική ημερίδα. (4 παρατεταμένοι συριγμοί).
ΒΑΣΙΚΟΙ
ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ:
1. Ακολουθείτε τους κανόνες εξοικειώσεως του Ίππου με το ακόντιο πριν επιχειρήσετε Στοχαστικό Ιππακοντισμό και αποφεύγετε να πλήττετε τον Ίππον με το ακόντιο ώστε να μην συνδυασθεί το ακόντιο με τιμωρό σκεύος στην συνείδηση του Ίππου, κάτι που θα δυσκολέψει κάθε προσπάθεια! 2. Διατηρείτε τον έλεγχο της τροχιάς των εξακοντιζομένων ακοντίων προς ασφαλή διεύθυνση, προκειμένου να αποφευχθούν ατυχήματα. Θεωρείτε ότι μονίμως κινείσθε σε πεδίο βολής και ακολουθείτε ανάλογους κανόνες ασφαλείας. 3. Ποτέ μην παραλείπετε την προθέρμανση και την αποθέρμανση Ίππου και Ιππέως, πριν και μετά από κάθε εκπαιδευτική ημερίδα! Ποτέ μην επιτρέπετε την αποδέσμευση των εκπαιδευομένων Ίππων και Ιππέων πριν ή ελεγχθεί απολύτως η πνευστίαση (λαχάνιασμά) τους.
ΜΕΡΟΣ Ε΄
ΑΜΦΙΕΣΗ - ΙΠΠΟΣΑΓΗ
ΑΜΦΙΕΣΗ - ΙΠΠΟΣΑΓΗ Αν και σε προηγούμενη σελίδα [Γ’ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ, παρ. V και δίδεται μία πολύ γενική κατεύθυνση αμφιέσεως και ιπποσαγής , εν τούτοις το ζήτημα αυτό θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με την μέγιστη σοβαρότητα, όχι μόνο για την αποφυγή ιστορικών αναχρονισμών αλλά, κυρίως, διότι εξ αυτών εξαρτώνται και βασικά ζητήματα πολεμικής εκπαιδεύσεως. Αναγκαστικώς, η αμφίεση και η ιπποσαγή, κατ’ αρχήν, θα πρέπει να συνεξετασθούν κατά την κοινή αισθητική και κατόπιν να διαχωρισθούν κατά το κεχωρισμένο του αντικειμένου τους. VII]
Γενικώς, η κεντρο-ευρωπαϊκή Αναγέννηση διακρίνεται αισθητικώς σε τρείς «ζώνες» : στη «σκιερή», στην «απαστράπτουσα» και στην «ισορροπημένη». Στην πρώτη εντάσσονται οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι Σκανδιναβοί, στην δεύτερη οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, ενώ, στην τρίτη οι Ούγγροι. Αυτό το αισθητικό αμάλγαμα το οποίο δεν υπήρξε τυχαίο αλλά προϊόν της εσώτερης ψυχολογίας των συγκεκριμένων Λαών «σφράγισε» με το αποτέλεσμά του την τέχνη της εποχής και, βεβαίως, την αμφίεση και την ιπποσαγή οι οποίες εμπεριέχουν την παράμετρο της τέχνης και της αισθητικής. Οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, κινούμενοι στις διάφορες κεντροευρωπαϊκές γεωγραφικές περιοχές όπου υπηρέτησαν ως μισθοφόροι, αλλά και στις αντίστοιχες νοτιο-ανατολικές ευρωπαϊκές γεωγραφικές περιοχές των συγκρούσεών τους με τους Οθωμανούς, δεν επηρεάστηκαν μόνον από τις τρεις αισθητικές «ζώνες» που κυριάρχησαν στην αναγεννησιακή κεντρική Ευρώπη, αλλά και από την αντίστοιχη αισθητική της ανατολικής Αναγεννήσεως. Μέσα στην τελευταία διακρίνουμε την κορυφαία οθωμανική επιρροή η οποία, όμως, εμπεριείχε και όλες τις επιδράσεις των θρακικών και παρα-Ευξείνιων λαών του μεγάλου Πόντου.
Ας πάρουμε, κατ’ αρχήν, μια «γεύση» των γενικών και ειδικών αμφιέσεων της εποχής εκείνης μέσα από τις επιχρωματισμένες εικόνες που περιέχονται σε μία σημαντική, πολύτομη, ενδυματολογική μελέτη του πρώτου ημίσεος του ΧΙΧ αιώνος, του Ιταλού Dottore Giulio Ferrario με τίτλο «ΙL COSTUME ANTICO E MODERNO DI TUTTI I POPOLI». Σε αυτό το έργο του ο ειδικός συγγραφέας μας «ξεναγεί» στις αμφιέσεις των λαών όλου του Κόσμου με ιδιαίτερη ακρίβεια σχεδίων και χρωμάτων και όχι μόνον… Στις σελίδες του αποδίδονται με ακρίβεια και με πολλές λεπτομέρειες οι παράμετροι των πολεμικών στολών, και των παρελκομένων τους, των όπλων και των λοιπών στρατιωτικών συνιστωσών (στρατοπέδων, σχηματισμών κλπ) αντικειμένων καθημερινότητος και, ακόμη, δειγμάτων αρχιτεκτονικής. Θεωρώντας το έργο αυτό ως μία από τις πλέον Αξιόπιστες «πηγές» πληροφορήσεως, θεωρούμε σκόπιμο να ανατρέξουμε σε μία καλειδοσκοπική αναδρομή των σελίδων του που μας δίνουν αναγεννησιακά δείγματα γενικών και στρατιωτικών αμφιέσεων, καθώς και ιπποσαγής, των λαών των γεωγραφικών περιοχών στις οποίες «εκινήθησαν» και οι Έλληνες Στρατιώτες. Και ας ξεκινήσουμε ταξινομώντας το υλικό που μας παρέχει:
ΙΤΑΛΙΑ
ΓΑΛΛΙΑ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΟΥΓΓΑΡΙΑ
ΡΩΣΙΑ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΛΑΟΙ Στην παρούσα παράγραφο αντί του έργου του Ferrario προτιμούμε τις πλέον παραστατικές εικόνες που προέρχονται από το έργο των David Nicole και Angus McBride με τίτλο “ARMIES OF THE OTTOMAN TURKS 1300-1774”.
Ξεκινώντας από την «βάση» της αμφιέσεως των Ελλήνων Στρατιωτών θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτοί διεκρίνοντο σε δύο μαχόμενες ομάδες: σε εκείνους που ήσαν στρατευμένοι ως μισθοφόροι σε ξένους στρατούς ή τακτικά σώματα (κι έφεραν τις αντίστοιχες στολές των στρατών ή σωμάτων που ανήκαν) και σε εκείνους οι οποίοι ακολουθούσαν πλάνητα βίο μαχομένου. Εκ των δύο αυτών ομάδων, εν προκειμένω, ενδιαφερόμεθα σαφώς για την δεύτερη, δηλαδή, εκείνων των Στρατιωτών οι οποίοι επέλεγαν την σύγκρουση με τους Οθωμανούς είτε κατά μόνας είτε κατά μικρά αυτοδιοικούμενα και ανεξάρτητα καταδρομικά αποσπάσματα. Αν και η δράση των τακτικώς δρώντων Ελλήνων Στρατιωτών αγγίζει τα όρια της εποποιίας, η αντίστοιχη δράση των ατάκτων Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως την υπερβαίνει κατά πολύ. Η περιφρόνηση του μεμονωμένως αντιμετωπιζόμενου κινδύνου ζωής, της αβεβαιότητος για το «αύριο», της κακουχίας, της ανεστιότητος, του μονήρους βίου, καθιστούν αυτούς τους γενναίους του παρελθόντος αληθινούς ήρωες του υπέρ Πατρίδος καθήκοντος! Αποδεικνύουν την θέωση της ηρωϊκής αυταπαρνήσεως προκειμένου να υπηρετήσουν το Μέγα Ιδανικό τους : την ελευθερία της Πατρίδος! Έτσι, το όλο πλαίσιο της καθημερινότητός τους χαρακτηρίζεται από αυτή την δωρική αυταπάρνηση και αυτή αποτελεί και το βάθος της όλης αισθητικής τους. Χωρίς να παύουν να είναι επηρεασμένοι από την περιρρέουσα αισθητική της εποχής τους (αν και χωρίς …διαδίκτυο, ούτε εκείνη η εποχή δεν απέτρεπε την διάδοση της «πληροφορίας»…) η επιλογή του συγκεκριμένου τρόπου «ζην και μάχεσθαι» έθετε τους δικούς της περιορισμούς και αυτούς τους περιορισμούς δωρικής λιτότητος θα πρέπει να έχουμε κατά νου, καταλήγοντας στην αμφίεση και ιπποσαγή των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως. Λαμβάνοντας υπ όψη όλα τα παραπάνω και κινούμενοι επάνω στους σταθερούς «άξονες» των δύο εικόνων Ελλήνων Στρατιωτών από το έργο του Κ. Σάθα και από την εικόνα της «Δεήσεως» μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα περί αμφιέσεως των Ελλήνων Στρατιωτών: Παρά τις συνήθειες της εποχής, οι Έλληνες Στρατιώτες δεν προτιμούσαν πολύχρωμες φορεσιές αλλά, βαρειές σκουρόχρωμες τον χειμώνα και ελαφρές ανοιχτόχρωμες το θέρος. Τα βασικά χρώματα που επέλεγαν ήσαν το λευκό, το μαύρο και το ερυθρό τα οποία (συμπτωματικώς;) ανέκαθεν υπήρξαν και τα κυρίαρχα στρατιωτικά-πολεμικά χρώματα των Ελλήνων. Η ιππική δραστηριότητά τους υπεχρέωνε την χρήση εφαρμοστής περισκελίδος και σκύτινων ενδρομίδων χωρίς ή με ελάχιστη διακόσμηση . Εκτός των προαναφερθέντων, ειδικώς κατά τον χειμώνα, ενεδύοντο έναν χιτωνίσκο που έμεινε γνωστός ως «Dalmatica» (δηλαδή, «της Δαλματίας») κάτι καθιερωμένο για τους πέριξ των παραλίων της Αδριατικής πληθυσμούς, από βαρύ ύφασμα, πολλές φορές κεντημένο με ασημοκλωστή ή και χρυσόνημα. H καλοκαιρινή “Dalmatica” ήταν από ελαφρύ ανοιχτόχρωμο ύφασμα χωρίς κεντήματα, ή, το πολύ, με κάποια διακριτικά φυλλόσχημα σχεδιάσματα σε γήινα χρώματα ή και χρυσά όταν το ένδυμα προωρίζετο για κάποιες πιο επίσημες περιστάσεις, κυρίως, αρχηγών αποσπασμάτων .
Εκτός της “Dalmatica”, κατά τον χειμώνα, εσωτερικώς έφεραν υποκάμισο λευκό ή χρωματιστό, συχνά, με κάθετες ρίγες στα μανίκια, ακολουθώντας τον (γαλλικό , κυρίως) συρμό της εποχής που ήθελε τόσο στη περισκελίδα όσο και στα μανίκια κάθετες ρίγες με χρώματα έντονα αντίθετα προς το κυρίως χρώμα του ενδύματος, όμως αυτό δεν αποτελούσε κανόνα για τους Έλληνες Στρατιώτες. Τέλος, επί κεφαλής, έφεραν προστατευτικό, από τα καιρικά φαινόμενα, πίλο (ένα είδος πετάσου) ή βαρύτερο σκούφο τον χειμώνα, ενώ, οι ιππεύοντες σε θερμές και αμμώδεις περιοχές, έφεραν ένα είδος καταυχενίου που προστάτευε τον εκτεθειμένο (στον ήλιο) αυχένα, πολλές φορές δε, περιστρεφόμενο γύρω από τις παρειές σαν μαντήλα προστάτευε και αυτές και το στόμα. Η αμφίεση, λοιπόν, των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, είχε κάποιες σαφείς παραμέτρους αλλά η όποια σημερινή απόδοση εκείνης της πραγματικότητος θα πρέπει να εκταθεί σε μία μεγάλη «ελευθερία» αναπαραστάεως, ανάλογη εκείνης των επιλογών των τότε ατάκτων και μη δεσμευομένων σε τήρηση «κώδικος αμφιέσεως» Μόνον τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αποδίδουμε σωστά την εικόνα ενός ατάκτου Έλληνος Στρατιώτου. Mία διαφορετική αλλά χαρακτηριστική «εικόνα» Έλληνος Στρατιώτου μας δίνει το ιστολόγιο [http://www.tian5.net/gif2/webgif/gavely.htm ] ενός, μακρυνού, Κινεζικού ερευνητικού Κέντρου Ας την προσέξουμε: Η «εικόνα» που μας δίνει το Κινεζικό ερευνητικό Κέντρο, εμφανίζει όλες τις επιδράσεις μελέτης αναλόγων παραστάσεων κεντρο/ανατολικο-Ευρωπαίων εφίππων μαχητών του 15ου έως 18ου αιώνος και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Κινέζος ερευνητής ορθώς λαμβάνει υπ’ όψη του ότι ανάλογες επιδράσεις στην εμφάνισή τους είχαν «φιλτράρει» ανά τους αιώνες των αγώνων τους οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, ερχόμενοι σε επαφή με πολλούς κεντρο/ανατολικούς στρατούς της Ευρώπης, είτε ως εντεταγμένοι σε αυτούς , είτε ως παραλλήλως με αυτούς αγωνιζόμενοι. Χωρίς η, εν λόγω, εικόνα να τεκμηριώνει μια πραγματικότητα, εν τούτοις, παρέχει έναν «άξονα» συνθέσεως του τελικού αποτελέσματος που αποτελεί και το αντικείμενό μας. Ας τη δούμε προσεκτικά (παρατίθεται και η λεζάντα της).
16世纪Stradiotti轻骑兵 Stradiotti被组织成100300人不等的小单位，分布在各个城镇，潜伏在土耳其人可能入侵的路线上。他们的行动快速 果断，成功阻止了西罗马的厄运在威尼斯重演。随后，意大利众金融城邦如米兰、热那亚、比 萨、希耶那都组织了这种轻骑兵部队，统一称为Stradiots。成员除希腊人和阿尔巴尼亚人外， 还增加了克罗地亚人和匈牙利人。 这些雇佣兵在此后的意大利战争中大放异彩。1495年在Fornovo，2000名Stradiots从后方突袭 ，全歼了法国人的后勤和后卫；1509年在Agnadello，轻骑兵最大的一股包括多达3000名Stradi ots；1525年在Pavia，500名Stradiots从法军左翼突入，从而赢得了正常战役的胜利。当然，雇 佣兵的忠诚总是维系在金钱上，没钱支付工资的城邦就得用另一种方式赔偿。1480年，那不勒 斯的1500名土耳其籍雇佣兵哗变，在城中大肆劫掠后离去。 他们的装备很杂，因为来自不同国家，只有克罗地亚人坚持使用当地的一种宽刃剑叫sciavona ，别的雇佣兵则有什么用什么，盔甲混合了东西方的特色。长矛是标准配备，此外有人用东方 的合成弓，有人用威尼斯产的枪弩；有人用西班牙式的直剑，有人用叙利亚风格的马刀。当时 的意大利是民族的大熔炉。
Στην παραπάνω «εικόνα» κυριαρχούν οι Ουγγρικές επιδράσεις τόσο στην αμφίεση-υπόδηση όσο και στον οπλισμό (σπάθη). Αντιθέτως η ιπποσαγή εμφανίζει μια ξεκάθαρη Ιταλική επίδραση, αλλά και υπολανθάνουσα Γαλλική. Όμως, αυτή η «διασταύρωση» προελεύσεων δεν αφίσταται διόλου εκείνης της πραγματικότητος. Οι άτακτοι όλων των εποχών είχαν το προνόμιο του ανέντακτου όχι μόνο σε σχήματα αλλά και σε συρμούς! Ανατρέχοντας στην μονογραφία «Α ΜΑGYAR HUSZÁR» («Ο ΟΥΓΓΡΟΣ ΟΥΣΑΡΟΣ») των εκδόσεων “CORVINA” , Boυδαπέστη, 2000) παρατηρούμε τις παρακάτω εικόνες, αναγεννησιακής εποχής :
Εδώ παρατηρούμε την σύμπτωση του χιτωνίου, της ασπίδος και της σπάθης με τα αντίστοιχα της (παραπάνω) εικόνος του Έλληνος Στρατιώτου και αυτό δεν είναι τυχαίο. Όπως είναι γνωστό ένας αριθμός Ελλήνων Στρατιωτών είχε έρθει σε επαφή με τους Ούγγρους εφίππους μαχητές (Ουσάρους). Έτσι, η «σύμπτωση» ερμηνεύεται.
Επιστρέφοντας στην αφιερωματική εικόνα των Στρατιωτών-αδελφών Ιωάννου και Γεωργίου Μάνεση η οποία βρίσκεται στον Ναό του Αγίου Γεωργίου (Βενετία) και φέρει χρονολόγηση 21η Απριλίου 1546, παρατηρούμε ότι οι δύο δεώμενοι αδελφοί είναι ενδεδυμένοι με ένα χιτωνιοειδές επανωφόρι ίδιο και των δύο. Και αυτό το ένδυμα (Leibrock) είναι ουγγρικής καταγωγής και συναντάται συχνά, τόσο σε
εγενείς όσο και σε μαχητές της κεντρο-ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως, από την Ουγγαρία μέχρι την Ιταλία. Και αυτό το επανωφόρι ήταν χαρακτηριστικό ένδυμα των Ελλήνων Στρατιωτών στην αναγεννησιακή Ιταλία.
Ακόμη μία «εκδοχή» μεταξύ Dalmatica και Leibrock φτιαγμένο με βενετσιάνικο ύφασμα . Το ένδυμα αυτό εμφανίζεται από τον 13ο αιώνα αλλά εξακολουθεί να κυριαρχεί στην Γαληνοτάτη Βενετία και στη Δαλματία επί τρεις ακόμη αιώνες, φερόμενο από ευγενείς, πεζή ή εφίππως.
4 Eνδύματα που παραμένουν εν χρήσει στην Κεντρική Ευρώπη έως τον 19ο αι. Φέρονται υπό ευγενών και εφίππως.
Πίλοι αναγεννησιακοί ευγενών, φερόμενοι και υπό εφίππων.
Μπότες εφίππων
Στον προβληματισμό για το είδος της περισκελίδος που έφεραν οι Έλληνες Στρατιώτες, ώστε να τους επιτρέπει την άνετη ίππευση «απαντούν» δύο εικόνες του Albrecht Dürer (του τέλους του 15ου αιώνος ) με θέμα τους Αγίους, Γεώργιο και Ευστάχιο.
Παρατηρούμε ότι η περισκελίδα είναι πολύ λεπτή εφαρμοζόμενη κατάσαρκα εισερχόμενη είτε σε ενδρομίδες υψηλές είτε σε χαμηλά υποδήματα. Επάνω της εφάρμοζε τμήμα της πανοπλίας όπου, αυτή, υπήρχε. Το νέο, όμως, ερώτημα το οποίο μόλις γεννήθηκε είναι εάν ή όχι οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως έφεραν πανοπλία. Η απάντηση είναι σύνθετη, αλλά μπορεί ασφαλώς να δοθεί.
Οι περισσότεροι Έλληνες Στρατιώτες πολεμούσαν κατά μόνας, χωρίς «μέσα» συχνά δε χωρίς καν τα προς το ζην. Γι αυτούς η μάχη και η σύγκρουση με τον εχθρό ήταν τρόπος ζωής και όχι μια «extravacanza» για την οποία θα έπρεπε να τηρηθεί ένα «πρωτόκολλο» εξοπλισμού, ενδύσεως ή συμπεριφοράς. Έτσι, για όλους αυτούς τους τηρητές του πατριωτικού καθήκοντος δεν ετίθετο ζήτημα αναγκαιότητος πανοπλίας. Αυτό υπαγόρευε και η μορφή του αγώνος τους που δεν κατέτεινε σε καθορισμένες κατά μέτωπο συγκρούσεις αλλά σε βραχείες καταδρομικές επιθέσεις και αποσύρσεις. Εκτός όμως αυτών, όσοι εκ των Ελλήνων Στρατιωτών είχαν έλθει σε επαφή με τα κεντρο-ευρωπαϊκά στρατιωτικά «πράγματα» είναι κατανοητό να είχαν υιοθετήσει, αν όχι το φέρειν ολόκληρη πανοπλία, τουλάχιστον το φέρειν μέρος πανοπλίας για την αυτοπροστασία τους χωρίς όμως να περιορίζουν την ευελιξία τους φέροντας ολόκληρη πανοπλία. Τα αλυσιδωτά μέρη ήσαν πολύ πιθανά, πλέον της πανοπλίας. Είναι γνωστό ότι μία πανοπλία «χωρίζεται» σε 4/4, ήτοι την περικεφαλαία, τον θώρακα, τα περιμήρια και τους άκρους πόδες. Οι πανοπλίες εφέροντο κατά κανόνα κατά 4/4 , όμως συχνά οι φέροντες προμούσαν να παραλείπουν τους άκρους πόδες ώστε, κυρίως, έφιπποι να επιτυγχάνουν μεγαλύτερη ευκαμψία και πλέον καλύτερη διεύθυνση των Ίππων τους με ανεμπόδιστους πόδες. Στην περίπτωση αυτή, οι πανοπλία ήταν 3/4, αλλά θα μπορούσε να είναι και 2/2 εάν παραλείπονταν και τα περιμήρια.. Εντελώς ελάχιστες θα πρέπει να ήσαν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες θα παρελείπετο ο θώρακας και/ή η περικεφαλαία . Στην περίπτωση των Ελλήνων Στρατιωτών και για όσους εξ αυτών έφεραν κάποιας μορφής πανοπλία θεωρούμε ως πλέον πιθανή την υιοθέτηση μιας τέτοιας 3/4 ή 2/4 λόγω των αναγκών ευελιξίας ως εκ της μορφής του αγώνος τους αλλά και των εφίππων απαιτήσεων αποτελεσματικής διευθύνσεως του Ίππου.
Πανοπλίες 4/4
Διακόσμηση πανοπλίας 16ου αι.
Πανοπλία 3/4
Πανοπλία 2/4
Παρατηρώντας τις παραπάνω εικόνες έχουμε μια εικόνα προτύπων κάτω απολήξεως πανοπλιών, μικρότερων των 4/4, Γαλλικού συρμού 18ου αι. (3/4) και Ιταλικού συρμού 16ου αι.(2/4) ώστε να αντιληφθούμε ακόμη μία σημαντική λεπτομέρεια και να φαντασθούμε την αντίστοιχη πραγματικότητα για τους Έλληνες Στρατιώτες (και όσων εξ αυτών έφεραν κάποια μορφή πανοπλίας) κάπου ανάμεσα! Είδος υποδήματος
Το είδος υποδήματος της παραπάνω εικόνος θεωρείται πολύ πιθανό και από τον συρμό της εποχής και από τις ανάγκες χρήσεως αλλά και ευχερούς κατασκευής και συντηρήσεως υπό συνθήκες πλάνητος βίου. Οι υψηλότερες ενδρομίδες ήσαν (όπως δείχνουν και οι κλασικές εικόνες του Κ. Σάθα) παραδεκτές, δεν είναι όμως βέβαιο ότι όλοι οι Στρατιώτες θα μπορούσαν να τις εξασφαλίσουν στις ατέλειωτες εκστρατείες και περιπλανήσεις τους.
Γερμανικές πανοπλίες 16ου αι.
Σε ό,τι αφορά στην περίπτωση της πανοπλίας Ίππου (Ιππο-πανοπλίας) , είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτή την πολυτέλεια ελάχιστοι θα μπορούσαν να έχουν, ακόμη κι εάν οι καλύτερες των προθέσεών τους θα επέτρεπαν την λαφυραγώγηση ενός τέτοιου εξοπλισμού. Ούτε οι δυνατότητες αποκτήσεως, ούτε οι ανάγκες χρήσεως, ευνοούσαν την καθιέρωση Ιππο-πανοπλίας από τους Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως. Όμως και στην προκειμένη περίπτωση, κάποιο προστατευτικό μετωπιαίο κάλυμμα της κεφαλής (Shanfron) και του αυχένος θα μπορούσαν να ήσαν εφαρμόσιμα ως προστατεύοντα και μη περιορίζοντα την ευελιξία του μαχόμενου Ίππου. Αυτό το προστατευτικό του προσώπου και μετώπου του Ίππου θα μπορούσε να είναι κατασκευασμένο, είτε από μέταλλο, είτε από χοντρό ανθεκτικό δέρμα με κυρίαρχη εκδοχή, ασφαλώς, το μέταλλο, ενώ το δέρμα υπήρξε η προτίμηση των βαρβαρικών εφίππων νομάδων κατά την κατασκευή αναλόγων παρελκομένων πανοπλιακής ιπποσαγής. Πρότασή μας :
ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄
ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ Τα πρώτα ιστορικώς τεκμαρτά τόξα ανάγονται στην στ΄ χιλιετία π.Χ., ενώ, στους Μεσογειακούς λαούς πρωτο-εντοπίζονται αρχικά στους Αιγυπτίους κατά την ‘ανατολή’ της Α΄ Δυναστείας ( 5000 π.χ.χ. ) και ανάλογα προς τα Φαραωνικά τόξα των Θηβαϊκών γλυπτών είναι και τα τόξα του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού ( β΄ χιλιετία π.χ.χ. ) Εκείνο το οποίο τελικά επικράτησε ως πλέον ισχυρό ήταν το Σκυθικό τόξο που εισήχθη στις κοιλάδες του Νείλου και του Ευφράτη από τους Ασσυρίους, Σκύθες και Χετταίους κατακτητές. Το τόξο αυτό απετέλεσε το κύριο όπλο των Σκυθοπερσικών λαών με δίπηχες μήκος και τριπήχη βέλη. Γενικά, στο τόξο διέπρεψαν οι Ασιάτες και κυρίως οι Σκύθες και οι Πάρθοι ενώ, κατά την ακμή της Ελλάδος, τόξα έφεραν οι ‘ψιλοί’ στρατιώτες ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 ). Οι Κρήτες υπήρξαν ικανοί μισθοφόροι τοξότες άλλοτε υπηρετούντες στις τάξεις των στρατών Ελλήνων κι άλλοτε στις τάξεις των στρατών των συμμάχων των Ρωμαίων ( Ξεν. Ανάβ. Α. 2,9 και Liv. Xiii.35 ). ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ Το Ελληνικό τόξο ( ο “βιός”, κατά τον Όμηρο ) απετελείτο από δύο ακραία καμπύλα μέρη (‘κέρατα’) τα οποία συνέδεε ένα κεντρικό ( “πήχυς” ) το οποίο αποτελούσε και την λαβή ( Ομ. Ιλ. Δ, 105-126 ). Η χορδή του κατεσκευάζετο από νεύρο ή ιμάντα βοδινό ( “νευρά βοεία” ) η οποία στο μεν ένα άκρο της ήταν σταθερά στερεωμένη ενώ στο άλλο, όποτε επρόκειτο να τοξευθεί βέλος, στερεώνονταν σε ένα είδος αγκίστρου ( “κορώνη” ή “χρυσέη” όπως ο Όμηρος την αναφέρει ποιητικά ). Το βέλος ( “οϊστός” ή “ιός” ) απετελείτο ( βλ. Ησιοδ. Ασπ. 130-135 ) από την “αιχμή”, τον “ξυστό”, την “πτέρυγα” και την "γλυφίδα", διαθέτοντας μέσο συνολικό μήκος 50 έως 60 εκατοστομέτρων. Η αιχμή ( “άρδις”, Ηροδ. Α 215, Δ 81 ) ήταν χάλκινη ( “χαλκήρη” την αποκαλεί ο Όμηρος στην Ιλιάδα, Ε 662 ) ενώ κάποιες αιχμές, μάλλον Περσικές, βρέθηκαν να είναι κατασκευασμένες από κατάλληλα διαμορφωμένο αιχμηρό λίθο. Η συνήθεια της “βαφής” των αιχμών με δηλητήριο εθεωρείτο ως βάρβαρο έθος αν και ο Οδυσσέας πηγαίνει στους Θεσπρωτούς για να προμηθευθεί αυτό το “ανδροφόνο φάρμακο” ( Ομήρου Οδύσσεια Α 261-263) Ο ξυστός ( κορμός ) του βέλους ήταν ξύλινος ή καλάμινος, λεπτός και λείος. Ξυστοί που βρέθηκαν σε Αιγυπτιακούς τάφους είχαν μήκος 22-34΄΄. Η πτέρυγα ενός Ελληνικού βέλους ήταν κατασκευασμένη από φτερά μαύρου αετού ( όπως στην περίπτωση των βελών του Ηρακλέους, Ησίοδ. Ασπ. 130 ). Η "γλυφίς" ήταν η απόληξη του ξυστού στην οποία εισήρχετο η νευρά του τόξου. Τα αρχαία βέλη δεν διέθεταν το επιπρόσθετο πυθμένιο που διαθέτουν τα σύγχρονα βέλη και το σημείο εγκαθιδρίσεως της νευράς δεν ήταν παρά η ίδια η βάση του κορμού του βέλους ανάλογα διασκευασμένη με χαραγή εισδοχής της χορδής. Σε πολιορκίες ή ναυμαχίες συχνά ετοξεύοντο βέλη πυρφόρα ( Δίων. Κάσς. Ν 34 ) προς μετάδοση εμπρηστικού αποτελέσματος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ιστορικού Αρριανού ( Αλεξ. Ανάβ. 18/6, 21/3 κ.α.) περί της
αντιμετωπίσεως των ανδρών του Μεγάλου Αλεξάνδρου από Ασιάτες τοξότες με βέλη “πυρφόρα”. Όταν το τόξο δεν εχρησιμοποιείτο εφέρετο σε τοξοθήκη η οποία ωνομάζετο “γορητός” ( Ομ. Οδ. Φ 54 ) συνώνυμον της “φαρέτρας” όπου εφυλάσσοντο τα βέλη. Τέτοιες τοξοθήκες αναπαριστώνται στα γλυπτά της Περσεπόλεως με εξαιρετική λεπτομέρεια. Έναν τέτοιο ‘γορυτό’ βλέπουμε ανάγλυφο και στο Μουσείο Pio-Clementino. Η φαρέτρα ήταν μία σκύτινη θήκη στην οποία εφυλάσσοντο μόνον βέλη, συνήθως 10-15. Οι Έλληνες την κρεμούσαν στην πλάτη με το στόμιό της προς τον δεξιό ώμο μέσω ενός ιμάντα τον οποίο καλούσαν “τελαμώνα”, ενώ, οι βάρβαροι την κρεμούσαν στην ζώνη προς την αριστερή οσφύ ( Ηρδ. Β 141, Ζ 61 ). Συχνά η φαρέτρα έκλεινε με σκέπασμα ( “πώμα”, Ομ. Ιλ. Δ 116, Οδ. Θ 3,14 ) και κάποιες από αυτές άνοιγαν και από τα δύο άκρα τους ( “αμφηρεφείς” ). Επίσης, μία άλλη λύση ταυτοχρόνου φυλάξεως του τόξου και των βελών έδινε το “τοξοφάρετρον” ( Μαυρικ. Στρατ. 1,2 ). Σε ό,τι αφορά στην στάση τοξεύσεως μας δίνει πληροφορίες απότμημα γλυπτού από το σύμπλεγμα του Ναού της Αίγινας το οποίο φυλάσσεται στο Μόναχο. Η στάση αυτή, ημιγονυπετής, υπαγορεύονταν από τις ανάγκες προφυλάξεως του βάλλοντος και τον περιορισμό της εκθέσεώς του στις εχθρικές βολές. Ο επικός Όμηρος χρησιμοποιεί για το τόξο τα επίθετα “καμπύλον” ( Ιλ. Γ 17 ), “κυκλοτερές” ( Ιλ. Δ 124 ), “αγγύλον” ( Ιλ. Ε 209 ), “παλίντονον” ( Ιλ.Θ 266 ), ενώ την προετοιμασία για βολή την εκφράζει ως “τόξου πήχυν ανέλκειν” ( ΙΛ. Λ 375 ) και “τανυομένης της νευράς συνεκάμπτετο το τόξον εις σχήμα ημικυκλίου” ( Iλ. Δ 123-124 ). Επίσης, το τέντωμα της χορδής το εξέφραζε ως “τόξα τιταίνειν” ( Ιλ. Ε 97 και Θ 266 ) αλλά και “τόξον έλκειν” ( Ιλ. Λ 582 ) και “ανέλκειν” ( Ιλ. 375 και Ν 583). Γενικά, η ηρωϊκή περί το “μάχεσθαι” αντίληψη των Ελλήνων είχε “υπερμεγεθύνει”, πρωτίστως, την ανάπτυξη της μάχης σώμα προς σώμα και δευτερευόντως εκείνη των βραχέων αγχεμάχων όπλων ( ξίφους και λόγχης ). Η γενναία προσκόλλησή τους στο ιδανικό της Ευψυχίας του Πολεμιστού παρέβλεψε μέχρι περιφρονήσεως την υιοθέτηση της ευρείας χρήσεως των εκηβόλων όπλων με μόνη εξαίρεση, και όχι τυχαία, το ακόντιο: τούτο, διότι η χρήση του ακοντίου υπαγόρευε εκείνη την στάση του Ακοντιστού ο οποίος αναγκαστικά επολέμα ο ρ θ ό ς και α κ ά λ υ π τ ο ς ενώπιον του αντιπάλου ενώ οι Τοξότες μπορούσαν να βάλλουν η μ ι γ ο ν υ π ε τ ε ί ς καλυπτόμενοι π ί σ ω από τοξοβλητικές θυρίδες και προστατευτικά προκαλύμματα. Για τον παραπάνω λόγο η Τοξοβολία ( “Τοξική” ) ουδέποτε εισήχθη στα Γυμνάσια, στις Παλαίστρες και στα Στάδια παρά την περί του αντιθέτου εισήγηση του, οξυδερκούς και εξαιρετικώς παιδαγωγικού, Πλάτωνος: «Το δ’ εξής τούτοις, οικοδομίαι μεν είρηται γυμνασίων άμα και διδασκαλείων κοινών τριχής κατά μέσην την πόλιν, έξωθεν δε ίππων αυ τριχή περί το άστυ γυμνάσιά τε και ευρυχώρια, τοξικής τε και των άλλων ακροβολισμών ένεκα διακεκοσμημένα, μαθήσεώς τε άμα και μελέτης των νέων». ( Νόμοι 7, 804 )
Εξ’ άλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Ίφιτος, ο γιός του Ευρύτου, επανίδρυσε τους περιοδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες δ ε ν συμπεριέλαβε ως αγώνισμα την Τοξοβολία η οποία ουδέποτε κατέστη αμιγώς Ελληνικό «άθλημα» αλλά παρέμεινε στο επίπεδο μιας αναγκαίας πολεμικής τέχνης την οποία, πάντως, κατείχον οι Έλληνες όπως γίνεται γνωστό ήδη επό την ομηρική εποχή. Σε επίταση της ηρωϊκής περί “ευψυχίας” αντιλήψεως των Ελλήνων, η νικηφόρα έκβαση των Μηδικών πολέμων δικαίωσε την επ΄αυτής ιδεολογική εμμονή τους μέχρι σημείου να καυχώνται για την προσήλωσή τους στο ιδανικό της γενναιότητος που ήθελε τον Πολεμιστή να μάχεται τον αντίπαλο εκ του συστάδην ορθός και ακάλυπτος.Οι Έλληνες χρησιμοποιώντας τα αγχέμαχα όπλα τους και κατισχύοντας επι του αντιπάλου ο οποίος εχρησιμοποίησε, κατά κανόνα, εκηβόλα τόξα, τότε ανέλαβαν το δικαίωμα να κομπάζουν με μία φράση που καθιέρωσαν ώστε να καταδείξουν και να καταστήσουν διακριτές δύο αντιθετικές 'θεάσεις' Πολέμου που αναμετρήθηκαν: «Δόρατος Ισχύς και Τόξου Ρύμα » ( Αισχ. Πέρσες 147 ). Παρά ταύτα, η Τοξοβολία αναφέρεται συχνά στα αρχαία Ελληνικά κείμενα και πολλοί επιδέξιοι Τοξοβόλοι κατονομάζονται στο πέρασμα της Ελληνικής Ιστορίας. Πρώτος Τοξοβόλος και μάλιστα από την τάξη των Θεών, ο Απόλλων ο οποίος δεν δίστασε να θανατώσει τον πρώτο ...Τοξοβόλο από την τάξη των θνητών, τον Εύρυτο, βασιλέα της Οιχαλίας ή Αχαίας με αφορμή τον ανταγωνισμό στην ...Τοξοβολία! Από τους ημιθέους, ο Ηρακλής πραγμάτωσε τον έναν από τους δώδεκα άθλους του χάρη στην Τοξοβολία: χρησιμοποιώντας εύστοχα και γρήγορα το τόξο του εξόντωσε τα σμήνη των Στυμφαλίδων ορνίθων που κατέτρωγαν τα σπαρτά στις όχθες της Αργοκορινθιακής λίμνης Στυμφαλίας. Μέγας δάσκαλος της Τοξοβολίας υπήρξε ο σοφός Κένταυρος Χείρων στον οποίο θα μπορούσε να ‘πιστωθεί’ η μυθική ‘πατρότητα’ της, παρ’ Έλλησι, Έφιππης Τοξοβολίας. Στο μυθικό του πρόσωπο ταυτίζονται τα τέσσερα χαρακτηριστικά-συνιστώσες του Αθλήματος: το Πνεύμα, η Ρώμη, η Ιππική και η Τοξευτική. Από τις θήλεις, η Θεά Άρτεμις εμφανίζεται ως Τοξότις ενώ γνωστή για την τοξευτική της δεινότητα παραμένει και η ηρωϊδα Αταλάντη, κόρη του Ιάσου, η οποία συμμετέσχε στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου τον οποίο σκότωσε μεν ο Μελέαγρος αφού, όμως, προηγουμένως εκείνη επλήγωσε με το βέλος της. Ο Όμηρος αναφέρεται κι αυτός σε Τοξότες και σε Τοξοβολία. Από τους Τρώες, ως Τοξότης αναφέρεται ο Έλενος, ένας από τους πενήντα γιούς του Πριάμου καθώς και ο αρχηγός των Ιδαίων ο Πάνδαρος. Από τους Έλληνες αναφέρονται οι Κρήτες υπό τον Μηριόνη, οι Λοκροί υπό τον Τεύκρο του Οιλέως και οι Νοτιοθεσσαλοί υπό τον Φιλοκτήτη. Τέλος, ως Τοξότης αναφέρεται ο Οδυσσέας. Επίσης, δύο αναφορές Τοξοβολίας γίνονται στα
Ομηρικά έπη, η μία στην Ιλιάδα ( Ψ 859-883 ) όταν ο Αχιλλέας ωργάνωσε αγώνες στην μνήμη του φίλου του Πατρόκλου ( με νικητή τον Μηριόνη επί του Τεύκρου ) και η άλλη στην Οδύσσεια ( φ 72-423 ) όταν ο Οδυσσέας αντιμετώπισε τους μνηστήρες της Πηνελόπης επιστρέφοντας στο σπίτι του. Στην Αθήνα, γνωστοί ως φέροντες τόξο ήσαν οι “Δημόσιοι” ( ή, “Δημόκοινοι” ) δηλαδή, αιχμαλωτισμένοι βάρβαροι οι οποίοι, αφού εξανθρωπίζονταν κι εκπαιδεύονταν ‘δημοσία δαπάνη’, τους ανετίθετο ο ρόλος του ‘αστυνομικού’ ο οποίος εθεωρείτο ευτελής και προοριζόμενος για κατώτερους πολίτες - ‘δούλους’ ( Schneider, εις Ξενοφ. Απομν. Γ 6 παρ. 1, Πλάτ. Πρωτ. 319 και σημ. ώδε του Heindorf, Αριστοφ. Αχαρν. 54 και Σχολ .). Λόγω του ότι ήσαν επιφορτισμένοι με την εκτέλεση σωματικών ποινών και βασάνων ( “ο των ένδεκα υπηρέτης”, Πλάτ. Φαίδ. 116Β ) απεκαλούντο και “Δήμιοι” αλλά και “Σπευσίνιοι” ( από τον διοργανωτή του σώματος, Πολυδ. Η 131,132, Φώτιος “Τοξόται” ) ή και “Σκύθες” λόγω της καταγωγής τους. Προερχόμενοι εξ αιχμαλωσίας από την μάχη της Σαλαμίνoς, οι Δημόσιοι ήσαν αρχικά 300, κατόπιν δε ανήλθαν σε 1200 και οι επικεφαλής τους ωνομάζοντο “Τόξαρχοι” . Εδώ, όμως, επικρατεί μία σύγχυση γενικεύσεως από τους ύστερους μελετητές οι οποίοι, δυστυχώς, αναπαράγουν ένα στερεοτυπικό λάθος. Ο Ιστορικός Γουσταύος Γιλβερτ στο «Εγχειρίδιο Αρχαιολογίας του Δημοσίου Βίου των Ελλήνων» [κατά μετάφραση Ν.Γ.Πολίτου, έκδοση «Βιβλιοθήκης Μαρασλή», 1897, τ. Ι, σελ 214], αναφερόμενος στους «Δημοσίους», παραθέτει μία σημαντική σημείωση η οποία φωτίζει το στερεοτυπικό, αυτό, λάθος που μας κάνει να νομίζουμε ότι όλοι ήσαν Σκύθες. Η σημαντική αυτή σημείωση έχει ως εξής: Περί τούτων (δηλαδή των Δημοσίων) πρβλ. Boeckh Staatsh. D. Athener I, 290 κε. Πολυδ. Η’ 131-2: “οι μέντοι προ των δικαστηρίων και των άλλων συνόδων δημοσίου υπηρέται, οις επέταττον ανείργειν τους ακοσμούντας και τους α μη δει λέγοντας εξαίρειν και Σκύθαι εκαλούντο και τοξόται και Σπευσίνιοι από του πρώτου συντάξαντος την περί αυτούς υπηρεσίαν”. Σχολ. Αριστοφ. Αχαρν. 54: “εισί δε οι τοξόται δημόσιοι υπηρέται, φύλακες του άστεως, τον αριθμόν χίλιοι, οίτινες πρότερον μεν ώκουν την αγοράν μέσην σκηνοποιησάμενοι, ύστερον δε μετέβησαν εις τον Άρειον πάγον κτλ.”. Εν τινι επιγραφή του 440 περίπου ορίζεται περί της φρουράς της Ακροπόλεως: “φύλακας δε (εί)ναι τρεις μεν τοξό(τ)ας εκ της φυλής της (π)ρυτανευούσης” (Δελτ. ελλ. αλλ. τ. 14, 77, Δελτ. αρχ. 1889, 254. CIA, IV, 3, 26α). Οι τοξόται ούτοι ήσαν κατά την εμήν γνώμην τοξόται αστικοί, και ουχί Σκύθαι, ως λέγει ο Wernicke εν Hermes τ. 26 σ.51 ε. διότι των μεν πρώτων έχομεν μεμαρτυρημένην την κατά φυλάς κατανομήν (βλ. CIA. I, 79), ενώ ήκιστα πιθανή φαίνεται τοιαύτη κατανομή των Σκυθών. Επίσης νομίζω ότι δεν πρέπει να συνταυτίζωνται οι Σκύθαι και οι ιπποτοξόται. Ο Foucart εν Δελτ. ελλ. αλλ. ενθ. αν. παραδέχεται ότι μετά το τοξό(τ)ας εν τη ανωτέρω επιγραφή εξέπεσάν τινες λέξεις. Περί της ασφαλούς υπάρξεως Ελλήνων Τοξοτών στην αρχαία Αθήνα και, μάλιστα, πολύ ικανών, κατατίθεται και η μαρτυρία ενός συγχρόνου ερευνητή, του David Braund, ο οποίος στο έργο του “Scythians and Greeks” [έκδ. “University of Exeter”, 2005, κεφ. 9, σελ. 121] αναφέρει: “Why Scythians?... Capable archers could be found elsewhere, perhaps at a cheaper price and from regions nearer to –or even within- the Greek world.” (Γιατί Σκύθες; …
Ικανοί Τοξότες θα μπορούσαν να βρεθούν οπουδήποτε, ίσως και εγγύτερα ή ακόμη και μέσα στον Ελληνικό κόσμο.») Και τούτο ακριβώς δείχνει την πανθομολογούμενη παραδοχή των ειδικών περί υπάρξεως ικανών Ελλήνων Τοξοτών κατά τους κλασικούς χρόνους στον Ελληνικό χώρο. Εκτός των Δημοσίων, στην Αθήνα ωργανώθηκε και το σώμα των “Αστικών Τοξοτών” αποτελούμενο από 10 εξ εκάστης Φυλής, από τα μέσα δε του 5ου π.Χ. αιώνος ο αριθμός ανήρχετο σε 100 (δηλαδή, το 1/10 των Οπλιτών) συντεταγμένους σε 4 Ταξιαρχίες και φέροντες Σκυθική περιβολή. Το σώμα αυτό κατόπιν ενισχύθηκε με ξένους προς τους Αθηναίους Τοξότες, Ροδίους, Σικελούς, Αιτωλούς και, κυρίως, Σκύθες και Κρήτες. Τέλος, Τοξότες χρησιμοποίησε ο Φίλιππος της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος κι ο Πύρρος της Ηπείρου. ΥΣΤΕΡΟΕΛΛΗΝΙΚΑ Στους Ρωμαίους το τόξο διεδόθη από τους Ετρούσκους και Τοσκανούς χρησιμοποιήθηκε δε από τον Β΄Καρχηδονιακό πόλεμο. Ο Βιργίλιος αποδίδει την χρήση του τόξου ως κυρίου όπλου στους Τυρρηνούς, ενώ, ο Σκιπίων ο Αφρικανός υπήρξε από τους πρώτους που εισήγαγαν στον Ρωμαϊκό στρατό Τοξότες ( “Sagittarii” ). Ωργανωμένες κοόρτεις Τοξοτών εμφανίζονται στους αυτοκρατορικούς χρόνους ενώ, πηγή στρατολογήσεως Τοξοτών για τον στρατό των Ρωμαίων υπήρξε η Κρήτη, κυρίως, κατά τους μεταδιοκλητιανείους χρόνους. Στον Δυτικό Κόσμο, χρήση του τόξου έκαναν οι Γαλάτες, οι Σκανδιναυοί και οι Ούννοι πολεμιστές, ενώ οι Γότθοι, οι Γερμανοί και οι Φράγκοι έδειχναν να μην υπολογίζουν και πολύ σ΄αυτό! Από το Νορμανδικό τόξο προήλθε και το “μακρύ” ( “Longbow” ) Αγγλικό τόξο. Μετά τις μάχες του Κρεσύ και Πουατιέ, ο Κάρολος ΣΤ΄αναγκάσθηκε να ιδρύσει (1411) συντεχνίες Τοξοτών στις κύριες πόλεις της Γαλλίας. Οι Γάλλοι διετήρησαν τους Τοξότες μέχρι την εποχή του Λουδοβίκου ΙΒ΄, οι Άγγλοι μέχρι τα μέσα του ΙΖ΄αιώνος, οι Ρώσσοι μέχρι το 1807 και οι Τούρκοι μέχρι την πολιορκία της Βούδας (1686).
ΠΡΟΘΕΡΜΑΝΣΗ
Η αξία της Προθερμάνσεως σε κάθε σωμασκητική δραστηριότητα είναι οίκοθεν νοούμενη και περιττεύει κάθε ιδιαίτερη αναφορά σε αυτήν. Ειδικώς, επί της Προθερμάνσεως στην Ενστικτώδη Τοξοβολία ως συνιστώσας της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία αποτελεί το αντικείμενό μας, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μετά από προσεκτική και πολυετή παρακολούθηση των προσεγγίσεων αντιστοίχων εγκύρων διεθνών Οργανισμών, καταλήξαμε στο προτεινόμενο πρόγραμμα επιμένοντες περισσότερο στη ουσία της διατατικής ωφελείας παρά στην υποκειμενική τελετουργικότητα η οποία αποτελεί και την, εν προκειμένω,παγίδα. Το εν συνεχεία προτεινόμενο προθερμαντικό πρόγραμμα θα πρέπει να ακολουθείται υποχρεωτικώς.
1. ΑΥΧΕΝΑΣ - ΟΦΘΑΛΜΟΙ
Α.
1, Στεκόμαστε σε στάση πολύ χαλαρής προσοχής, με κάθετο τον αυχένα, τα πόδια ενωμένα και τα χέρια να «πέφτουν», επίσης, χαλαρά στο πλάι. 2. Χωρίς να στρέψουμε την κεφαλή την κλίνουμε, κατ’ αρχήν, προς τα δεξιά (μας)
ενώ χαλαρώνουμε προς τα κάτω και τον δεξί ώμο (μας) «κυνηγώντας» τον με το δεξί αφτί μας, ενώ αισθανόμαστε το αποτέλεσμα της διατάσεως στην αριστερή «βάση» του αυχένος μας, με το αριστερό αφτί μας να «βλέπει» τον ουρανό. Κρατάμε την στάση αυτή επί 10΄΄. Όλη η κίνηση εκτελείται πολύ αργά. 3. Επαναφέρουμε την κεφαλή στην κάθετη στάση, κάνουμε μία παύση 5΄΄ και αρχίζουμε την αντίστροφη, ακριβώς, κλίση της κεφαλής, εκτελώντας τα παραπάνω 2 αντιστρόφως, παραμένοντας στη στάση αυτή επί 10΄΄. Εκτελούμε πολύ αργά. 4. Επαναφέρουμε την κεφαλή στην κάθετη στάση με μία παύση 5’’. 5. Αρχίζουμε να «ρίχνουμε» προς τα πίσω την κεφαλή έτσι ώστε στο τέλος της αυχενικής μας τροχιάς να βλέπουμε τον ουρανό. Χωρίς να κυρτώνουμε την ράχη και παραμένοντας ευθυτενείς, παραμένουμε επί 10΄΄. Πάντα αργή η κίνησή μας! 6. Επαναφέρουμε την κεφαλή στην κάθετη στάση με αργή κίνηση και μόλις φθάσει στην καθετότητα, κάνουμε μία παύση 5΄΄ και αμέσως μετά αρχίζουμε την αντίστροφη κίνηση της κεφαλής «ρίχνοντάς» την προς τα εμπρός εκτείνοντας τον αυχένα σε παράλληλη οριζοντιότητα με το έδαφος, έτσι που κατά την ευθεία του βλέμματος να βλέπουμε τα δάκτυλα των ποδιών μας. Παραμένουμε επί 10΄΄.
Β.
7. Συνεχίζουμε με χαλαρωμένο το σώμα και ειδικώς τον αυχένα. Οι κινήσεις μας εν συνεχεία θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικές και αργές! 8. Αφήνουμε να πέσει πολύ μαλακά η κεφαλή προς το στήθος μας χωρίς να ανασηκώνουμε τους ώμους. Όταν πέσει πλήρως η κεφαλή θα αισθανθούμε το διατατικό αποτέλεσμα στους μύες του αυχένος, ενώ θα βλέπουμε σε κάθετη ευθεία τα δάκ-
τυλα των ποδιών μας. 9. Χωρίς παύση συνεχίζουμε την αργή περιστροφή της κεφαλής διαγράφοντας έναν μεγάλο και ακριβή κύκλο πλησιάζοντας την κεφαλή προς τον δεξί ώμο. 10.Χωρίς παύση συνεχίζουμε την αργή περιστροφή της κεφαλής μέχρι που η κεφαλή «πέσει προς τα πίσω, επιτρέποντάς μας να κοιτάζουμε τον ουρανό. 11.Χωρίς παύση συνεχίζουμε την αργή περιστροφή της κεφαλής συνεχίζοντας την τροχιά του κύκλου ενώ την φέρνουμε κοντά στον αριστερό ώμο. Και, 12.Χωρίς παύση ολοκληρώνουμε την κυκλική περιστροφή της κεφαλής μας φέρνοντας το πηγούνι εμπρός στο στήθος κι επαναφέροντας την κεφαλή στην κάθετη στάση με πρόσωπο προς τα εμπρός. Οι δύο, παραπάνω, ενότητες ασκήσεων εκτελούνται με τον κορμό ακίνητο και κινούμενη μόνον την κεφαλή, τους ώμους χαλαρούς και με πολύ αργή κίνηση της κεφαλής. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Γ. Αναφορικώς με την εκγύμναση του οπτικού νεύρου και την όξυνση της οράσεως η οποία είναι απαραίτητη στις στοχαστικές μαχητικές τέχνες θα πρέπει να πούμε, δυστυχώς, ότι μελετώντας τα αντίστοιχα ξένα συστήματα (με εξαίρεση τα Κινεζικά και Ιαπωνικά) δεν είδαμε να λαμβάνεται σοβαρά υπ΄ όψη ο συγκεκριμένος παράγοντας τον οποίο, όμως, εμείς τον θεωρούμε εκ των ουκ άνευ! Η προπονητική μας «φιλοσοφία», εν προκειμένω, διαχωρίζεται σε δύο χρονικές φάσεις, ήτοι, σε εκείνη κατά την διάρκεια μιας προθερμάνσεως προ μιας τακτικής Προπονήσεως (βλ. αμέσως μετά) και στην «Προπονητική Οπτικοποίηση» η οποία λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια του καθημερινού εικοσιτετραώρου του Εφιπποτοξότη, οπουδήποτε και εάν αυτός βρίσκεται και κινείται και αναλύεται εν συνεχεία. Ας δούμε, κατ’ αρχήν, τις ασκήσεις εντός τακτικής προθερμάνσεως.
2
1
3
1. Ξεκινάμε από την στάση της πολύ χαλαρής προσοχής με τα χέρια σε επαφή με τους μηρούς κοιτάζοντας κατ’ ευθείαν εμπρός. 2. Με μία γρήγορη κίνηση της κεφαλής κατά 90 μοίρες προς τα αριστερά, διευθετού-
με το πηγούνι ακριβώς επάνω από τον αριστερό ώμο μας ενώ, ταυτοχρόνως, εστιάζουμε το βλέμμα στο πιο μακρυνό, δυνατό, σημείο του ορίζοντος. Μεσολαβεί παύση και συνεχής εστίαση 5’’ κατόπιν δε επαναφέρουμε την κεφαλή ακριβώς εμπρός όπου και κάνουμε παύση 5’’(1). 3. Με μία γρήγορη κίνηση της κεφαλής κατά 90 μοίρες προς τα δεξιά αυτή την φορά διευθετούμε το πηγούνι ακριβώς επάνω από τον δεξί ώμο μας ενώ, ταυτοχρόνως, εστιάζουμε το βλέμμα στο πιο μακρυνό, δυνατό, σημείο του ορίζοντος. Μεσολαβεί παύση και συνεχής εστίαση 5’’, κατόπιν δε επαναφέρουμε την κεφαλή ακριβώς εμπρός όπου και κάνουμε παύση 5’’(1). Επαναλαμβάνουμε 10 φορές. Ας δούμε, τώρα και την «Προπονητική Οπτικοποίηση» την οποία ο Τοξότης εξασκεί στην καθημερινότητά του. Η Τοξοβολία, ως στοχαστική δραστηριότητα, προϋποθέτει την ανάπτυξη της ικανότητος του «παρατηρείν» την οποία εξελίσσει σε «ευστόχως, οπτικώς εικάζειν». Η στόχευση είναι μία κατάσταση κατά την οποία πρέπει να συνεργήσουν και να «συμπέσουν» προς επίτευξη ευστόχου αποτελέσματος δύο διαφορετικές ικανότητες του Σκοπευτή: η όραση και η σωματική «μυϊκή μνήμη». Σκοπεύοντας, κατ’ αρχήν, αντιλαμβανόμεθα την «σκοπευτική γραμμή» η οποία συνδέει (νοητώς) την άκρη του βάλλοντος όπλου (κάννη/πυροβόλο, αιχμή βέλους/τόξο) με το υπό προσβολή σημείο, λαμβανομένης υπ’ όψη της διορθώσεως τροχιάς (κατά περίπτωση) παραλλήλως δε, ενεργοποιούμε την "μνήμη" των μυϊκών ομάδων οι οποίες θα συντελέσουν στην βολή (έλξη σκανδάλης/άφεση χορδής). Πρώτη θα ενεργοποιηθεί η όραση (ή στην πιο ανεπτυγμένη μορφή της η εξωαισθητή αντίληψη περί του σημείου του στόχου), δεύτερη θα ενεργοποιηθεί η «μυϊκή μνήμη», όμως μεταξύ «πρώτης» και «δεύτερης» ο διαμεσολαβών χρόνος είναι ελάχιστος ή (στην πιο εξελιγμένη περίπτωση) μηδενικός. Όλες αυτές οι σύντονες διαδικασίες αναπτύσσονται ως προς την ακρίβεια και την ταχύτητα δια της συνεχούς ασκήσεως του Τοξότη, τόσον οπτικώς όσο και σωματικώς, με την βοήθεια αντιστοίχων προπονητικών προγραμμάτων. Ο «εκδυτικισμένος» και …εκλογικευμένος τρόπος σκέψεως σίγουρα δεν είναι αυτός του γράφοντος. Όμως προς διευκόλυνση του «δυτικού» αναγνώστη μου θα ακολουθήσω έναν σχεδόν τέτοιο τρόπο αναφοράς στην Προπονητική Οπτικοποίηση της Τοξοβολίας η οποία είναι η απαρχή της μυήσεως (και) του Εφιπποτοξότη στην σκοπευτική παράμετρο της Τοξοβολίας. Τι σημαίνει «Προπονητική Οπτικοποίηση»; Είναι η μεταφορά στην καθημερινή προπονητική πραγματικότητα της "οπτικής φιλοσοφίας", δηλαδή, του τρόπου με τον οποίο παρατηρούμε τον στόχο, συνεκτιμώντας την από εμάς απόσταση και θέση του καθώς και την ταχύτητα αλλά και την διεύθυνση με/προς τις οποίες πιθανώς, κινείται! Kαι, ασφαλώς, η επισφράγιση αυτής της "οπτικής φιλοσοφίας" δεν είναι άλλη από την εικονική τόξευση χωρίς τόξο και χωρίς ...βέλος! Κατά κανόνα, βγαίνοντας από το σπίτι μας κατευθυνόμενοι προς την στάση για να επιβιβασθούμε στο λεωφορείο, διατηρούμε το βλέμμα μας εστιασμένο εμπρός και
μέσα σε μία ακτίνα λίγων μέτρων. Σπανίως τολμούμε μιά ενεργητική εστίαση, π.χ., σε μία απόσταση 150 μέτρων όπου μπορεί να υπάρχει μιά κορυφή δένδρου που πιθανόν να κρύβει κάποιο παράθυρο γειτονικού κτηρίου! Ας ρίξουμε μιά ματιά στην παρακάτω φωτογραφία και ας υποθέσουμε ότι στεκόμαστε στο σημείο λήψεώς της. Το μάτι μας είναι σίγουρο ότι θα πέσει στο φτυάρι και στη τσουγκράνα μαζύ με τον κουβά που βρίσκονται μπροστά μας ή, το πολύ-πολύ, στο παρτέρι με τα λουλούδια και τους κηπουρούς. Πολύ δύσκολα το βλέμμα μας θα εστιασθεί στα σημεία των δύο κίτρινων κύκλων για να εντοπίσουμε τις ,εκεί, αντίστοιχες εικόνες προσλαμβάνοντας περιφερειακή πληροφόρηση. Αυτός ο "προγραμματισμός" του τρόπου εστιάσεως του βλέμματός μας και παρατηρήσεως των περιρρεόντων "πραγμάτων" είναι απολύτως υπαγορευόμενος από τους κανόνες του αστικού Περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε, είναι απολύτως αφύσικος και πρέπει να τροποποιηθεί!
Έτσι, προσπαθούμε, κατ΄ αρχήν, ακόμη και εκτός προπονήσεως να εστιάζουμε σε μακρές αποστάσεις και να ερευνούμε ενεργητικά το Περιβάλλον, μικραίνοντας ολοένα και περισσότερο το σημείο εστιάσεως ενώ μεγαλώνουμε την απόσταση παρατηρήσεως. Θεωρούμε ότι συνεχώς είμαστε σε ανοικτό πεδίο και με έναν πεντακάθαρο ουρανό και απεριόριστη ορατότητα μπορούμε να βλέπουμε μακρυά και εστιασμένα στα πιο μεμακρυσμένα σημεία, όπως, π.χ., στην άκρη της χερσονήσου της παρακάτω φωτογραφίας ή στην τελευταία βουνοκορφή της! Αυτό είναι το "ξεκίνημα" της Σκοποβολής και, εν προκειμένω, της Τοξοβολίας!
Έχοντας καταφέρει να παρατηρούμε ενστικτωδώς μακρυά και να εστιάζουμε επί ενός συγκεκριμένου σημείου (π.χ. στην μακρυνή χερσόνησο που είδαμε παραπάνω) τώρα επιχειρούμε μιά πλέον εστιακή επικέντρωση (μεγέθυνση) επάνω σε ένα σημείο του σημείου, επί παραδείγματι στη λευκή κηλίδα που φαίνεται στη πλαγιά της χερσονήσου της παρακάτω φωτογραφίας μέσα στον κόκκινο κύκλο. Τι είναι αυτή η κηλίδα; Η πλαστική οροφή ενός θερμοκηπίου από τα πολλά που διαθέτει η περιοχή, η αντανάκλαση ενός οχήματος-ψυγείου, ένα μεγάλο λευκό κτίσμα;
Προσπαθούμε να αναλύσουμε και να εννοήσουμε οπτικώς το είδος του αντικειμένου που αντιπροσωπεύει αυτό το λευκό στίγμα χωρίς να παραιτούμεθα από την προσπάθειά μας διαπιστώνοντας την όποια δυσκολία. Τελικώς, θα επαληθεύσουμε (ακόμη και από κοντά...) εάν αυτό που οπτικώς εννοήσαμε είναι και το ίδιο στην πραγματικότητα με αποτέλεσμα, έτσι, να επαληθεύεται και να διασταυρώνεται συνεχώς το κύρος της οπτικής μας αντιλήψεως το οποίο βαθμιαία εξελίσσεται σε ένστικτο!
2. ΩΜΟΡΡΑΧΙΑΙΟΙ ΜΥΕΣ
Ενώ παραμένουμε καθιστοί σε ένα κάθισμα (ή, σε υπαίθριο χώρο, οκλαδόν κρατώντας σταθερά με τα χέρια μας τις κνήμες μας) τοποθετούμε τα χέρια μας ανάμεσα στα πόδια μας και συγκρατούμε την έδρα του καθίσματος, κατόπιν δε αφήνουμε την κεφαλή να πέσει προς τα εμπρός και αμέσως αντιστρέφουμε αφήνοντάς την να πέσει προς τα πίσω ρυθμικά, ούτε πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργά, φροντίζοντας η κίνηση να διαγράφει το μέγιστο δυνατό τόξο. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
3. ΩΜΟΠΛΑΤΙΑΙΟΙ ΜΥΕΣ Α.
Στεκόμαστε όρθιοι και τοποθετούμε το ένα χέρι στην ευθεία των ώμων εμπρός στο στήθος και μέσα στην κλείδωση του αγκώνος του άλλου χεριού έτσι ώστε το χέρι μέσα στο οποίο βρίσκεται το οριζοντιωμένο να το έλκει προς τον δικό του ώμο. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Β.
Στεκόμαστε όρθιοι και κάμπτουμε το ένα χέρι εμπρός στο στήθος κατά 90 μοίρες με την παλάμη προς τα άνω και με το άλλο χέρι το τραβάμε προς τον αντίθετο ώμο. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Γ.
Στεκόμαστε όρθιοι και «αγκαλιάζουμε» τους ώμους μας τους οποίους «τραβάμε» έντονα και ρυθμικά. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Δ.
Στεκόμαστε όρθιοι με τα γόνατα κοντά το ένα στο άλλο και κατόπιν σκύβουμε σταυρώνοντας χιαστί τα χέρια ώστε η κάθε παλάμη να πιάσει τον αντίθετο πόδι πίσω κι ελάχιστα πιο πάνω από κάθε γόνατο, ακολούθως δε ανασηκωνόμαστε ώστε να αισθανθούμε την ένταση στην άνω ράχη και στους ώμους. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
4. ΘΩΡΑΚΙΚΟΙ ΜΥΕΣ
Σε μέσο-υψηλό κάθισμα, στηρίζουμε τα χέρια μας σε σταθερό αντικείμενο το οποίο βρίσκεται πίσω μας και στο μέσο ύψος του κορμού μας και βαθμιαία βυθιζόμαστε σε βαθύ κάθισμα χωρίς να αφήσουμε τα χέρια από το αρχικό σημείο της λαβής τους. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
5. ΑΝΩ ΡΑΧΙΑΙΟΙ ΜΥΕΣ
Κλίνουμε τον κορμό με τα χέρια τεντωμένα και διασταυρωμένα σπρώχνοντάς τα όσο το δυνατόν μακρύτερα από το σώμα και πάντοτε παράλληλα προς το έδαφος ενώ μαζύ τους παρασύρουν και την κεφαλή., προσέχοντας να εκτείνουμε όσο περισσότερο προς τα εμπρός ενώ αισθανόμαστε τις ωμοπλάτες να διαχωρίζονται. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
6. ΜΕΙΖΩΝ ΘΩΡΑΚΙΚΟΣ, ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ, ΚΟΙΛΙΑΚΟΙ ΜΥΕΣ
Α.
Γονατίζουμε στο έδαφος και σηκώνουμε τεντωμένο το ένα χέρι μας εκτελώντας ημιπεριστροφές εναλλάξ ενώ προσπαθούμε να κοιτάμε προς τα άνω παρακολουθώντας την κίνηση του τεντωμένου χεριού μας. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Β.
Στεκόμαστε όρθιοι με τα χέρια σταυρωμένα ώστε κάθε παλάμη να κρατά τον βραχίονα του αντίθετου χεριού μπροστά στο στήθος, στρέφοντας τον κορμό εναλλάξ όσο πιο πολύ μπορούμε αριστερά και δεξιά. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
Γ.
Στεκόμαστε με τα πόδια ανοιχτά στο άνοιγμα των ώμων και με τα χέρια στην ανάταση συμπλέκουμε τις παλάμες ώστε να «κοιτούν» προς τον ουρανό, ενώ κατόπιν περιστρέφουμε τον κορμό από την μέση και πάνω προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. Επαναλαμβάνουμε 10 φορές.
7. ΑΝΑΠΝΟΕΣ Το, ισχύον, ανόητο "εκπαιδευτικό σύστημα" ταλαιπωρεί τους μαθητές με έναν όγκο -κατά κανόνα- άχρηστων "γνώσεων" παραλείποντας την διδασκαλία των ουσιωδεστέρων, ανάμεσα στις οποίες κυρίαρχη είναι η Αναπνοή και η σωστή διαδικασία της. Η Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "EΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" επιμένει για τα Μέλη της στην αναγκαιότητα της εκμαθήσεως της σωστής Αναπνοής, για αυτονόητους λόγους!
α. Η «ΔΥΤΙΚΗ» ΑΝΑΠΝΟΗ
Αναπνευστικό Σύστημα και περιβάλλων Θώραξ. Οι σύγχρονες τεχνοκρατικές Κοινωνίες εκπαιδεύουν τα μέλη τους τέλεια στην χρήση της τεχνολογίας, στην χρήση «πλήκτρων» που κάνουν τη ζωή πιο εύκολη αλλά…, …αλλά δεν μαθαίνουν τον Άνθρωπο πώς να …αναπνέει! Ίσως αυτό να ακούγεται ως παράδοξο και είναι βέβαιο ότι ουδέποτε απησχόλησε τους «πολλούς» που απο-φυσικοποιούνται μέρα τη μέρα, αλλά για όλους εμάς που επιμένουμε να σεβόμαστε τον φυσικό τρόπο ζωής η Αναπνοή είναι η πλέον βασική παράμετρος βίου!
Σε όλες τις Πολεμικές Τέχνες ο παράγων Αναπνοή αποτελεί την αφετηρία και την ολοκλήρωση μιάς προσπαθείας. Ποτέ δεν ασκούμεθα και ποτέ δεν πολεμάμε με πάσχουσα Αναπνοή και έχουμε πάντα υπ’ όψη μας την εξίσωση: Σωστή Αναπνοή =>Σωστή Εκγύμναση => Νίκη ! Όταν, λοιπόν στα σχολεία μας μαθαίνουν έναν σωρό άχρηστων γνώσεων και δεν μας μαθαίνουν πώς να αναπνέουμε, τότε, έστω και αργά, είναι απαραίτητο να αναπληρώσουμε αυτό το σοβαρότατο κενό αποτρέποντας απρόβλεπτες επιπτώσεις υγείας. Τι είναι , όμως «Αναπνοή»; Αναπνοή είναι η ζωϊκή (και …ζωτική) λειτουργία με την οποία οι ζώντες οργανισμοί προσλαμβάνουν οξυγόνο και αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακος. Αν λάβουμε υπ' όψη ότι ένας φυσιολογικός Άνθρωπος πρέπει να αναπνέει πλήρως 10-12 φορές ανά λεπτό, εν τούτοις, οι περισσότεροι το καταφέρνουν μόνον όταν είναι απολύτως ξεκούραστοι, ενώ, μόλις υποβληθούν στην παραμικρή κόπωση η ταχύτητα των αναπνοών τους αυξάνεται υπερμέτρως χωρίς όμως να αυξάνεται και το "βάθος" εισπνοής ενώ η εκπνοή τους καθίσταται ατελέστερη και ανεπαρκής! Κατόπιν αυτού παρατηρείται σε τούτους, τους ατελώς εκπνέοντες, πνευστίαση και ραγδαία εξάντληση των φυσικών δυνάμεών τους, ενώ, όσοι "εξησκημένοι" καταφέρνουν να εισπνέουν "βαθύτερα" επιτυγχάνουν και εξοικονόμηση των δυνάμεών τους, με ευνόητα πλεονεκτήματα! Έτσι, η πρώτη προϋπόθεση μιάς τελείας αναπνοής είναι η ευκινησία της θωρακικής κοιλότητος (Θώραξ) από την οποία -κυρίως- εξαρτάται η ζωηρή και απρόσκοπτη λειτουργία των πνευμόνων η οποία συνεπάγεται την ισχυρότερη και αφθονώτερη εισαγωγή αέρος (=οξυγόνου) σε αυτούς με συνέχεια την οξυγόνωση ολοκλήρου του σώματος. Μιλώντας για "ευκινησία θωρακικής κοιλότητος" δεν αναφερόμεθα απλώς στην ευκινησία των πλευρών, αλλά και εκείνη των σπονδύλων στους οποίους οι πλευρές είναι προσαρθρωμένες.
Οι κινήσεις της θωρακικής κοιλότητος κατά την εισπνοή.
Οι κινήσεις της θωρακικής κοιλότητος κατά την εκπνοή.
H ορατή διαφορά θωρακικής ευκινησίας και περιεκτικότητος, σε ένα αρμονικό θώρακα.
Κατά την εισπνοή, η ελαφρά έκταση της κεφαλής και του κορμού προς τα πίσω με την παράλληλη μέγιστη δυνατή διεύρυνση του θώρακος, ελαττώνει στο μέγιστο βαθμό την ενδοθωρακική ατμοσφαιρική πίεση και διευκολύνει την εισροή φλεβικού αίματος στην καρδιά. Κατά την εκπνοή, αυξάνεται και πάλι η ενδοθωρακική ατμοσφαιρική πίεση με αποτέλεσμα να υποβοηθείται η ισχυρή συστολή της καρδιάς η οποία υποχρεώνεται να ξαναστέλνει το πλήρες ανθρακικού οξέος (και άλλων βλαβερών ουσιών) αίμα στους πνεύμονες προκειμένου να οξυγονωθεί.Έτσι, η βαθειά εισπνοή και η πλήρης εκπνοή αποτελούν πραγματική ανακούφιση του καρδιακού έργου διότι απομακρύνουν τον κίνδυνο πνευστιάσεως, υπογραμμίζοντας την μεγάλη αξία των αναπνευστικών ασκήσεων ως προς την επαναφορά του οργανισμού στην φυσιολογική του κατάσταση. Η ευκινησία των αρθρώσεων της θωρακικής κοιλότητος βελτιώνεται κατά τον ίδιο τρόπο όπως και η ευκινησία των λοιπών αρθρώσεων, δηλαδή, με την ενεργοποίηση των μυών που τις κινούν κατά τρόπον ώστε να φθάνουν στον μέγιστο βαθμό της συστολής και διατάσεώς τους (πλήρης διαδρομή). μιά τέτοια ευκινησία παρέχεται στους μυς με την όσο το δυνατόν βαθύτερη εισπνοή και πληρέστερη εκπνοή, κινήσεις που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική έκταση του θωρακικού τμήματος της σπονδυλικής στήλης.μιά τέτοια εξάσκηση των αναπνευστικών μυών καθώς επίσης και η ενεργοποίηση (χρήση) ολοκλήρου του πνεύμονος (ως περιεκτικότητα) αποτελούν την ασφαλέστερη "εγγύηση" υγιούς λειτουργίας του πνεύμονος, δηλαδή, του βασικού αναπνευστικού οργάνου.
Ο Πνεύμων. Το βασικό σφάλμα είναι η υπερτίμηση της φάσεως της αναπνοής με την παράλληλη υποτίμηση της φάσεως της εκπνοής! Εισπνέοντας βαθιά (εισάγοντας
οξυγόνο) αλλά εκπνέοντας ρηχά (μη αποβάλλοντας αρκετό διοξείδιο) παρεμποδίζουμε την επομένη εισαγωγή περισσοτέρου κατά το δυνατόν όγκο οξυγόνου εφ' όσον παραμένει αναπόβλητο διοξείδιο στον χώρο όπου θα εισήγετο οξυγόνο. Και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα -κυρίως- του συγχρόνου "δυτικού" Ανθρώπου ο οποίος υπό το άγχος της καθημερινότητος παραβλέπει τον πλέον σημαντικό παράγοντα υγείας που λέγεται "Αναπνοή"! Συνεπώς, είναι ευνόητο το πόσο σημαντική είναι η ευκινησία της θωρακικής κοιλότητος η οποία εξαρτάται από την καλή ή κακή θέση της σπονδυλικής στήλης. Και αυτό το τελευταίο μας υπογραμμίζει, πλέον, την τεράστια σημασία της ανατομικώς σωστής σπονδυλικής στήλης για την υγεία του σώματος.Oι αναπνευστικές ασκήσεις που εντάσσονται μέσα σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα προπονητικής θα πρέπει να επαναλαμβάνονται συχνά από την έναρξη μέχρι το πέρας. Ως πλέον αποτελεσματικές, όμως, κρίνονται στο τέλος ενός τέτοιου προγράμματος ώστε οι εισπνοές και οι εκπνοές του αθλουμένου να φθάσουν στο ανώτατο όριό τους ενεργοποιώντας, έτσι, τις κορυφές των πνευμόνων οι οποίες κατά την "μέση" αναπνοή παραμένουν αδρανείς αποτελώντας το συνηθέστερα προσβαλλόμενο, από ασθένειες, σημείο του πνεύμονος. Οι αναπνευστικές ασκήσεις, λοιπόν, πρέπει να αποτελούν απαραιτήτως τον προπονητικό "επίλογο" για κάθε αθλούμενο ως αποθεραπεία των εντόνων μυϊκών προσπαθειών της προπονήσεως. Και ως αποθεραπεία νοείται η διευκόλυνση της τελειότερης διεξαγωγής κυκλοφορίας. Σε μιαν αποτελεσματική προπόνηση και καθ' όλη την διάρκειά της ο προπονούμενος θα πρέπει να αναπνέει πλήρως σε όλες τις επιχειρούμενες ασκήσεις. Ο Προπονητής θα πρέπει να υπενθυμίζει συχνά στους προπονουμένους την ρύθμιση της πλήρους αναπνοής τους. Είναι παρατηρημένο ότι συχνά, ο προπονούμενος που ξεκινά μιάν άσκηση η οποία απαιτεί ιδιαίτερη δύναμη, διακόπτει την αναπνοή του πριν την επιχειρήσει. Προ ενός τέτοιου φαινομένου είναι αναγκαία η άμεση διόρθωση εκ μέρους του Προπονητή διότι με αυτό το λάθος ο προπονούμενος αποστερεί τον αέρα από τους πνεύμονές του ακριβώς την στιγμή που οι πνεύμονές του τον χρειάζονται! Εάν, παρά ταύτα, ο προπονούμενος αδυνατεί να διορθώσει την αναπνοή του τούτο σημαίνει ότι έχει υπερβεί τις δυνάμεις του και χρειάζεται άμεση ανάνηψη. Χωρίς την άμεση ανάνηψη και την αποκατάσταση της πλήρους αναπνοής ο προπονούμενος δεν θα πρέπει να αφήνεται να συνεχίσει την εκτέλεση της ασκήσεως διότι, σε κάθε περίπτωση, η άσκηση θα εκτελεσθεί λάθος υιοθετουμένου λάθους στάσεως σώματος με επιπτώσεις στην "μυϊκή μνήμη" αλλά και πρόκληση πνευστιάσεως. Τέλος, πλήρης αναπνοή συνεπάγεται καλό παράστημα! Όπως όλες οι γυμναστικές ασκήσεις ισότιμα και οι αναπνευστικές συντελούν στην απόκτηση καλού παραστήματος. Με την βαθύτερη εισπνοή η κεφαλή εκτείνεται λίγο προς τα πίσω η δε σπονδυλική στήλη επίσης εκτείνεται ελαφρώς καθ΄ όλο το θωρακικό της τμήμα. Η σχέση αυτών των αντιστοίχων εκτάσεων απορρέει εκ της κατασκευής της θωρακικής κοιλότητος και της θέσεως των πλευρών και των σπονδύλων μεταξύ τους. Λόγω αυτής της θέσεως κατά την βαθειά εισπνοή οι πλευρές ανυψώνονται "συμπαρασύροντας" τους σπονδύλους ενώ, έτσι, ελαττώνουν την προς τα εμπρός κάμψη της σπονδυλικής στήλης! Επειδή, λοιπόν, η σπονδυλική στήλη ποτέ δεν εκτείνεται πλήρως εκτός από την περίπτωση της βαθειάς εισπνοής, για τον λόγο αυτό πολλές ασκήσεις εκτελούνται επιτυχέστερα με βαθειά εισπνοή η οποία ανορθώνει την ράχη και διευρύνει το στήθος, βελτιώνοντας το παράστημα. Αντιθέτως, όταν, κατά την προς τα πίσω έκταση του κορμού, η αναπνοή διακόπτεται, τότε, το θωρακικό
τμήμα της σπονδυλικής στήλης παραμένει ακίνητο λόγω της ακινησίας των πλευρών η δε προς τα πίσω έκταση γίνεται αποκλειστικώς κατά την οσφύν και επιφέρει μάλλον βλάβη παρά ωφέλεια στην διαμόρφωση ενός καλού παραστήματος (λόρδωση). Αν όμως η όλη κίνηση εκτελεσθεί με μιά παράλληλη βαθειά εισπνοή, τότε, οι σπόνδυλοι συντελούν στην διεύρυνση της θωρακικής κοιλότητος και στην τέλεια έκταση του θωρακικού τμήματος της σπονδυλικής στήλης ενισχύοντας την βελτίωση του παραστήματος. Όλα τα προεκτεθέντα αποτελούν τον "δυτικό" τρόπο προσεγγίσεως του ζητήματος "Αναπνοή"! Όμως, στην Έφιππη Τοξοβολία λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄όψη και μιάν άλλη "Αναπνοή" εκείνη που ονομάζεται "Αναπνοή Ντατζούν" και αποτελεί την βάση όλων των "ανατολικών" Πολεμικών Τεχνών. Η αναπνοή αυτή διδάσκεται και στην Κοιλάδα και είναι μία από τις βασικές ασκήσεις αποθεραπείας των εκεί προπονήσεων. Ας την αναλύσουμε και ας την υιοθετήσουμε και στην δική μας προπόνηση! Β. Η ΑΝΑΠΝΟΗ "ΝΤΑΤΖΟΥΝ" Σκοπός της αναπνοής αυτής είναι η παραγωγή, συσσώρευση και ανακατανομή της φυσικής ζωϊκής ενεργείας που ονομάζεται "Κι". Το "Κι" αποτελεί την κινητήρια δύναμη του Πολεμιστού, το "προωθητικό μέσο" προς την πολεμική πράξη και το νικητήριο αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, το "Κι" αποτελεί ένα ενεργειακό ελιξίριο το οποίο υποστηρίζει ζωτικά την προσπάθεια του Πολεμιστού. Ως "Ντατζούν" ( κινεζ.: "Νταντιάν"/"Νταν"=Κιννάβαρι , "Τιάν"=Πεδίο ) νοείται ένα φυσικό-σωματικό πεδίο στο οποίο συσσωρεύεται κατά την παραγωγή του το "Κι". Και, ενώ το πεδίο αυτό δεν αποτελεί συγκεκριμένο ανατομικό στοιχείο, εν τούτοις, προσδιορίζει μία ανατομική περιοχή στην οποία συμποσούται το παραγόμενο "Κι". οι διάφορες "σχολές" Πολεμικών Τεχνών διακρίνουν τρία επίπεδα "Ντατζούν" στο ανθρώπινο σώμα: ανώτερο, μέσο και κατώτερο. Το ανώτερο τοποθετείται στο κέντρο του εγκεφάλου στο ύψος των οφθαλμών, το μεσαίο στο εσωτερικό της καρδιάς και το κατώτερο στο χαμηλό σημείο του υπογαστρίου. Στα δύο ανώτερα επίπεδα συγκεντρώνεται προς άμεση χρήση (και όχι προς αποθήκευση για μετέπειτα αξιοποίηση) το "Κι" που αφορά στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη. Στο κατώτερο επίπεδο (υποκάτω του υπογαστρίου) συγκεντρώνεται τόσο προς άμεση όσο και προς μετέπειτα αξιοποίηση εκείνο το "Κι" που, ενώ ευνοεί την πνευματική και διανοητική ανάπτυξη, ευνοεί ταυτοχρόνως και εκείνη του σώματος (σωματική/υλική). Το κατώτερο επίπεδο "Ντατζούν" είναι ρυθμιστικό διότι τα δύο ανώτερα επίπεδα φορτίζονται με "Κι" μόνον όταν φορτισθεί προηγουμένως το κατώτερο απ΄όπου ποσότητες "Κι" στέλνονται και στα ανώτερα, συνεπώς, στο κεφάλαιο αυτό αναφερόμεθα σταθερώς μόνον στο κατώτερο επίπεδο "Ντατζούν" το οποίο είναι και το μόνο το οποίο συνδέεται με την φερώνυμη αναπνοή. Και είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι η αναπνοή "Ντατζούν" δεν είναι μία απλή αναπνευστική διαδικασία αλλά μία συνδυαστική τεχνική η οποία άγει στην ατραπό ενός ολοκληρωμένου διαλογισμού που ζωογονεί και ελέγχει ό,τι μπορεί να περιέχεται στο σώμα. H αναπνοή "Ντατζούν" ολοκληρώνεται στον εξής κύκλο : Α. Εισπνοή οκτώ δευτερολέπτων, Β. Κατακράτηση οκτώ δευτερολέπτων, Γ. Συμπίεση τεσσάρων δευτερολέπτων και Δ. Εκπνοή οκτώ δευτερολέπτων.
Η σωστή εκτέλεση της αναπνοής "Ντατζούν" προϋποθέτει την επιλογή ενός υπαίθριου χώρου που να "λούζει" επαρκές φυσικό ηλιακό φως. Ο χώρος πρέπει να αερίζεται πολύ καλά χωρίς ερεθίσματα τα οποία συνήθως διαταράσσουν την συγκέντρωση του ασκουμένου. Ως καλύτερος χρόνος του εικοσιτετραώρου για μια τέτοιαν άσκηση θεωρείται το πρωϊνό λίγο πριν την ανατολή του Ηλίου, ακριβώς το μεσημέρι και η δύση. Κατ' αυτούς τους χρόνους του εικοσιτετραώρου το "Κι" θεωρείται ότι ενεργοποιείται κατά τον καλύτερο και ταχύτερο τρόπο. Πάντα, όταν ασκούμεθα στην αναπνοή "Ντατζούν" στρέφουμε την πλάτη μας προς τον Ήλιο διότι έτσι επιτυγχάνουμε την καλύτερη δυνατή "φόρτιση" του σώματός μας. Τέλος, το υψόμετρο του σημείου επί του οποίου ασκούμεθα αποτελεί σημαντική παράμετρο και ως ιδανικό θεωρείται ένα υψόμετρο μεταξύ 600 και 1800 μέτρων επάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Η στάση της αναπνοής "Ντατζούν" έχει την κεφαλή του ασκουμένου με τα μάτια του κατ' ευθείαν εμπρός, τα πόδια σε διάσταση λίγο μεγαλύτερη από το άνοιγμα των ώμων, η πλάτη ευθεία και οι ώμοι "τραβηγμένοι" ελαφρώς προς τα πίσω, τα χέρια ελαφρώς λυγισμένα στους αγκώνες υπό γωνία περίπου 130 μοιρών. Κατά την εναρκτήρια φάση (εισπνοή οκτώ δευτερολέπτων) αρχίζουμε από μία χαλαρή θέση εισπνέοντας αργά από την μύτη (όχι από το στόμα!) επί οκτώ δευτερόλεπτα. Κατά την διάρκεια αυτής της ρινικής εισπνοής κλείνουμε το στόμα και πιέζουμε την γλώσσα στον ουρανίσκο. Η εισπνοή μας είναι αργή και με κλειστή πάντα την γλώσσα στον ουρανίσκο αισθανόμεθα ότι ο εισπνεόμενος αέρας δεν ακινητεί απλώς κάπου στο στήθος αλλά κατευθύνεται και συσσωρεύεται στο (κατώτερο) "Ντατζούν". Το τέλος της εισπνοής μας βρίσκει με το βάρος του σώματός μας "κατεβασμένο" χαλαρά στα πόδια μας, τις παλάμες μας στο ύψος των γοφών μας, περίπου δυόμισυ εκατοστά από το σώμα μας, στραμμένες η μία απέναντι στην άλλη και με τα δάκτυλα ανοιχτά. Η φάση αυτή διαρκεί οκτώ δευτερόλεπτα. Αμέσως κατόπιν, (κατακράτηση οκτώ δευτερολέπτων) διατηρώντας την χαλαρότητα και την ηρεμία μας, κρατάμε την αναπνοή μας (και τον αέρα που εισπνεύσαμε) επί οκτώ δευτερόλεπτα εναποθέτοντας το "Κι" (=οξυγονώνοντας τον οργανισμό μας) κατά τον καλύτερο τρόπο. Για την επόμενη φάση (συμπίεση τεσσάρων δευτερολέπτων) ξεκινάμε σφίγγοντας τους τραπεζίτες και τον σφιγκτήρα, φέρνουμε τα πέλματα προς τα μέσα καθώς "σπρώχνουμε" το πάτωμα και σφίγγουμε τα πόδια. Πιέζουμε τις ωμοπλάτες προς τα μέσα σαν να προσπαθούμε να τις συνενώσουμε και ενεργοποιούμε τους μύες της πλάτης για να πιέσουμε τους βραχίονες προς το σώμα μας ενώ σφίγγουμε δικεφάλους και πήχεις ώστε να διατηρηθούν στην θέση τους. Μετά ταύτα (εκπνοή οκτώ δευτερολέπτων) εκπνέουμε αργά πάντοτε από την μύτη διατηρώντας κλειστό το στόμα και το σώμα σε ένταση. Κινούμε αργά τα χέρια επάνω από το ύψος των γοφών περιστρέφοντας τους βραχίονες από τους ώμους συνεχίζοντας να τα ανεβάζουμε έως οι άκρες των δακτύλων φθάσουν στο ύψος των ματιών, πάντοτε διατηρώντας την αρχική γωνίωση των 130 μοιρών χωρίς να τα λυγίζουμε περισσότερο. κατά την διάρκεια αυτών των κινήσεων αισθανόμεθα ότι ανακαλούμε το σωρευμένο "Κι" από το κατώτερο "Ντατζούν" και το ανακατανέμουμε σε διάφορα σημεία του σώματός μας, ομογενοποιώντας -τρόπον τινά- την οξυγόνωσή μας. Η απόκτηση βαθμιαίας εμπειρίας θα μας επιτρέψει να πληρώσουμε με "Κι", επί παραδείγματι, τα χέρια μας ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη αντοχή, σε τραύματά μας ώστε να επιταχύνουμε την επούλωση και ούτω καθ' εξής.
ΜΕΡΟΣ Ζ΄
ΑDENDA
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» Η Έφιππη Τοξοβολία υπήρξε η πρώτη στρατιωτική εφαρμογή του πολεμικού δόγματος του πυρός και της κινήσεως. Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» θεωρεί την Έφιππη Τοξοβολία ως κρίκο αλληλοκατανοήσεως όλων των Ευρασιατικών λαών οι οποίοι, στο βάθος των Παραδόσεών τους, συνδέονται με αυτή την πολεμική τέχνη την οποία η «Unesco” θεωρεί μέρος της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Όλα ξεκίνησαν από μία σκέψη του Ιδρυτή της σύμφωνα με την οποία κανένας δεν θα πρέπει να πεθάνει χωρίς προηγουμένως να καταφέρει να επικοινωνήσει με τον Ίππο ο οποίος μετέφερε στη ράχη του τόσο ευγενικά και υπομονητικά ανά τους αιώνες, όλο αυτό το εποικοδόμημα που είναι γνωστό ως «ανθρώπινος Πολιτισμός». Την Έφιππη Τοξοβολία στη σύγχρονη Ελλάδα ανεβίωσε το 2005 ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ο οποίος εκπαιδεύθηκε στην «Κοιλάδα» του Ούγγρου παγκόσμιου πρωταθλητή Kassai Lajos, στην Ουγγαρία. Πρώτη μνεία της Έφιππης Τοξοβολίας στη σύγχρονη Ελλάδα γίνεται σε ένα εκτενές άρθρο του ειδικού περιοδικού «ΑΛΟΓΟ-ΣΠΟΡ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ» (τεύχος Φεβρουαρίου 2006). Τον Σεπτέμβριο του 2006 ο παγκόσμιος πρωταθλητής Kassai Lajos κατόπιν επίσημης προσκλήσεως της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τοξοβολίας και των ενεργειών του Έλληνος μαθητή του, πρωταγωνίστησε τιμητικώς στην τελετή ενάρξεως των 17ων Πανευρωπαϊκών Αγώνων Ολυμπιακής Τοξοβολίας με μία επίδειξη Έφιππης Τοξοβολίας στο Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο Μαρκοπούλου. Ενώ, ο Kassai Lajos κατάφερε να συναρπάσει τους θεατές με την εύστοχη επίδειξη, υπήρξε και ο παρουσιαστής ενός ειδικού Σεμιναρίου, εισαγωγικού στην Έφιππη Τοξοβολία, που έγινε στον ίδιο χώρο στις 13 Σεπτεμβρίου 2006. «Ιχνηλατώντας» τις ρίζες της ¨Εφιππης Τοξοβολίας και ερευνώντας το ιστορικό πλαίσιό της, ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ξεκινά την λειτουργία της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» (αρχικώς ως «ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ KASSAI» για να μετονομασθεί κατόπιν σε «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ») και το 2008 ιδρύει την «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» στην οποία εντάσσει ως θυγατρική τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ». Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ιδρύθηκαν προκειμένου να αναβιώσουν τις Αξίες και Αρχές όπως και την τακτική των αρχαίων Ελλήνων Θρακών και Κρητών Εφιπποτοξοτών καθώς και των Ελλήνων «Στρατιωτών της Αναγεννήσεως» οι οποίοι ως Εφιπποτοξότες, άτακτοι δρομάρηδες, ανέδειξαν το ελαφρύ Ιππικό ως αποφασιστικό «όπλο»! Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» υποβάλλονται σε μία συστηματική εκπαίδευση ανάλογη με εκείνη των Ελλήνων «Στρατιωτών της Αναγεννήσεως» και ανέρχονται
στην Ιεραρχία της Ομάδος κατόπιν αυστηρών και τεκμηριωμένων εξετάσεων οι οποίες καταγράφονται οπτικο-ακουστικά και τηρούνται σε ειδικό σκληρό δίσκο προς πίστωση των ικανοτήτων των εξεταζομένων. Όλα τα Μέλη της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» κατηχούνται στις προαιώνιες παραδοσιακές Ελληνικές Αξίες και βάσει του Άρθρου 5 του Καταστατικού της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» πρότυπο βίου στην Ομάδα αποτελεί η «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» του Πλάτωνος. Κάθε χρόνο ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» δημοσιεύει στο επίσημο Ιστολόγιο της Εταιρείας τον, αναλυτικό, Ετήσιο Απολογισμό Έργου ώστε να εξασφαλίζεται απόλυτη διαφάνεια. Μέχρι σήμερα οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» έχουν αποσπάσει δύο σημαντικά διεθνή βραβεία, το πρώτο στους Αγώνες W.T.A.F. 2010 στη Νότιο Κορέα για την καλύτερη επίδειξη Παραδοσιακής Τοξοβολίας και το δεύτερο στους Αγώνες του Qinghai 2012 της Λαϊκής Κίνας ως η καλύτερα οργανωμένη εθνική Ομάδα! Πέραν αυτών, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» έχουν κατακτήσει και ένα κύπελλο και δύο μετάλλια για τις τοξευτικές επιδόσεις τους στους διεθνείς Αγώνες της Κωνσταντινουπόλεως 2012 ενώ κάθε χρόνο λαμβάνουν μέρος σε διεθνείς αγώνες. Επίσης, μέχρι σήμερα, έχουν λάβει ενεργό μέρος σε τρία ειδικά επιστημονικά Σεμινάρια Παραδοσιακής Τοξοβολίας που διεξήχθησαν στη Νότιο Κορέα (2009, 20010 και 2011) με παρουσίαση εκτενών ανακοινώσεων που δημοσιεύθηκαν στα αντίστοιχα πρακτικά των Συνεδρίων. Η δράση των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» έχει παρουσιασθεί εκτενώς από πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά «μέσα» της Ελλάδος και του εξωτερικούΕπίσης, έχουν συμμετάσχει στο ιστορικό ντοκυμαντέρ του “History Channel” υπό τον τίτλο «SPARTAN VENGEANCE» καθώς και στην ιστορική παραγωγή του Ευάγγελου Μυγδάλη υπό τον τίτλο «ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ, 2500 ΧΡΟΝΙΑ». Κατόπιν επίσημης προσκλήσεως της εν Αθήναις Ουγγρικής Πρεσβείας, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» παρουσίασαν καθημερινές επιδείξεις Έφιππης Τοξοβολίας στο Κοινό της 75ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης (2010) καθ’ όλη την διάρκειά της κατά την οποία τιμώμενη χώρα ήταν η Ουγγαρία. Και πάλι κατόπιν επίσημης προσκλήσεως της εν Αθήναις Ουγγρικής Πρεσβείας και με την ευκαιρία του εορτασμού της Ημέρας των Ουγγρικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» παρουσίασαν επίδειξη Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών ενώπιον προσκεκλημένων ξένων Διπλωματών και Στρατιωτικών Ακολούθων, στις εγκαταστάσεις του «Ελληνικού Ιππικού Ομίλου» στον Παράδεισο Αμαρουσίου. Τέλος, η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας προσεκλήθη και παρουσίασε επιδείξεις Παραδοσιακής Τοξοβολίας σε πολλές εκδηλώσεις επ΄ ευκαιρία εθνικών εορτών και επετείων. Από τον Δεκέμβριο του 2012 και κατόπιν αυστηρών εξετάσεων, Αρχηγός των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ανεδείχθη ο Δημήτριος Π. Χρήστου (Αρπάλυκος) ο οποίος εκπαιδεύθηκε από τον Ιδρυτή της Ομάδος και πρώτο Αρχηγό της ο οποίος
ευτύχησε να δει τον διάδοχό του ικανότατο για την υπηρέτηση της Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και της ίδιας της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»! Και όπως έλεγαν οι αρχαίο νεαροί Σπαρτιάτες στους γεροντότερους: “ΑΜΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ!” Για περισσότερες πληροφορίες: www.horsebackarcherygr.com and www.horsebackarcherygr.blogspot.com Για την μελέτη του Καταστατικού: http://www.horsebackarcherygr.com/about_us.html Για τους Ετήσιους Απολογισμούς Έργου: http://www.horsebackarcherygr.com/APOLOGISMOIETHSIOI.html Για τις εγκαταστάσεις: http://www.horsebackarcherygr.com/INSTALLATIONS.html Για το You Tube: http://www.youtube.com/user/horsebackarchers?feature=mhee Για τη Βιβλιοθήκη της Ομάδος: http://issuu.com/horsebackarchers/docs/guidelinesgreekcentaurs
“HELLENIC HORSEBACK ARCHERY SOCIETY” “GREEK CENTAURS” Horseback Archery was the first ever military realization of the war doctrine of “fire and motion”! The “HELLENIC HORSEBACK ARCHERY SOCIETY” considers Horseback Archery to be the connecting link of bilateral understanding of all the Eurasian tribes which in the depth of their traditions find themselves connected with this art of war which is recognized by “Unesco” as part of world-Civilization heritage. It all began as a thought drawn by its founder according to which, no man should die without having the change to communicate, priory, with the horse that has carried upon its back so kindly and patiently all of what is known as human civilization throughout the centuries. Horseback Archery in modern Greece has been revived in 2005 by Aristotle Herc. Kalentzis who has been trained at the “Valley”-School of the world champion Kassai Lajos located in Hungary. The first mention of Horseback Archery in modern Greece is found in an extensive article of the specialized magazine “Horse-Sport-Show” (issue February 2006). In September of 2006 the world champion Kassai Lajos upon the official invitation by the “Greek Olympic Archery Federation” and with the supportive actions of his Greek disciple, started the opening ceremony, honorably, of the 17th European games of, so called, “Olympic” Archery with a Horseback Archery show, in Olympic Equestrian Center of Markopoulo-Athens. While Kassai Lajos was able to pleasantly surprise the crowds and avid sport followers with his abilities, he was also able to introduce the Horseback Archery to the Greek audience conducting a unique and specialized seminar which was organized at the same Center in Markopoulo-Athens as the main speaker. While exploring personally the ancient roots of Horseback Archery by following strictly its historical framework, Aristotle Herc. Kalentzis founded, in 2008 the “HELLENIC HORSEBACK ARCHERY SOCIETY” while priory since 2006 the Greek Horseback Archery Team “GREEK CENTAURS” started its operation, however it became subsidiary of the “HELLENIC HORSEBACK ARCHERY SOCIETY” in 2008. The “GREEK CENTAURS” was established so that it revives the Horseback Archery’s values and principles as well as strategic tactics followed by the ancient Greek Thracian and Cretan Horseback Archers, by default also reviving the Renaissance Greek “Estradioti” (mounted stray warriors) who under their specialization as Horseback Archers were able to reveal in the European war arena the light cavalry as the decisive weapon!
The “GREEK CENTAURS” are going through a systemic training course curriculum according to the traditional model introduced by the “Estradioti” of the Renaissance, based upon the authorized and approved training program and they climb up the hierarchy ladder of the Team upon extensive successful testing, which are captured in still as well as motion files and are maintained in our Team’s database to the credit of the abilities of the incumbents. All members of the Team are been taught the ancient motherland values of Greece, and the Society’s Chart is based upon the Platonic guiding principles of “The State”. Each year the President of the board of the directors of the “HELLENIC HORSEBACK ARCHERY SOCIETY” publishes on its official website a detailed annual report of actions and activities so that the activities and works performed by the Society and by the Team are fully exposed by complete transparency. Up to date the Horseback Archery Team “GREEK CENTAURS” have earned two important awards, the first award in the international competitions of W.T.A.F. 2010 in South Korea for the best performed exhibition of Traditional Archery and the second award was earned during the international competitions of Qinghai in 2012 in China, the award was granted to the Team as the best organized national Team. The “GREEK CENTAURS” has also earned a competition cup as well as two medals in the international games of Traditional Archery in Constantinople in 2012 (Turkey), while each year it participates in games and meetings beyond the Greek borders. The Team of the “GREEK CENTAURS” has participated in three specialized forums of Traditional Archery in South Korea (W.T.A.F. 2009, 2010 and 2011) and has placed each time announcements regarding the Traditional Archery that have been published into each forums book of collective notes. Similarly the activities and actions of the Team has been promoted widely and has been commented upon by the Greek and foreign press media in the form of publications and presentations. It has also participated in important telemedia productions and documentaries such as the “SPARTAN VENGEANCE" (of “History Channel”) and the historical production “MARATHON 2500 YEARS” directed by Ev. Mygdalis. Having being officially invited by the Hungarian Embassy of Athens, “GREEK CENTAURS” have performed two public shows of Horseback Archery during thaw 75th International Salonica Affair (Thessaloniki-Greece 2010) and in the grounds of the “Greek Equestrian Club” (Athens 2011) during the occasions of the National Day of the Hungarian Armed Forces as for Hungary the Horseback Archery is a national heritage. Lastly “GREEK CENTAURS” has also participated in a number of shows referring to Traditional Archery. Since December 2012 the “GREEK CENTAURS” Team is being run by its new Leader Demetrios P. Christou (Harpalycus) who has been trained by the founder and first Team-Leader who was happy to see in his ambient personality a worthy descendant for the benefit of Horseback Archery and “GREEK CENTAURS” in Greece.
“ΑΜΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ!” WE WILL GROW TO BE BETTER THAN YOU! as it was addressed by the ancient youngsters of Sparta to their elders!
For more info, please visit: www.horsebackarcherygr.com and www.horsebackarcherygr.blogspot.com Please study our Chart, here: http://www.horsebackarcherygr.com/about_us.html Please be informed on our annual work, here: http://www.horsebackarcherygr.com/APOLOGISMOIETHSIOI.html Please visit our installation, here: http://www.horsebackarcherygr.com/INSTALLATIONS.html
Please visit us in You Tube, here: http://www.youtube.com/user/horsebackarchers?feature=mhee Please visit our Library, here: http://issuu.com/horsebackarchers/docs/guidelinesgreekcentaurs
Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η Παραδοσιακή Τοξοβολία ανεβίωσε στη σύγχρονη Ελλάδα, μόλις, τον χειμώνα του 2005, όταν επέστρεψε στη χώρα από την Ουγγαρία όπου είχε μεταβεί για εκπαίδευση στην Έφιππη Τοξοβολία, στη Σχολή του παγκόσμιου πρωταθλητή Κάσσαι Λάγιος, ο Έλληνας μαθητής του Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης, φέρνοντας μαζύ του και το πρώτο παραδοσιακό τόξο, ένα Μαγυάρικο "Kassai" 35 λιβρών το οποίο, σήμερα, αποτελεί τον ιστό της Σημαίας της Ομάδος μας. Δυστυχώς, μέχρι την εποχή αυτή στην Ελλάδα ήταν γνωστή μόνον η, ούτως αποκαλούμενη, "Ολυμπιακή" Τοξοβολία, εκπροσωπούμενη από την οικεία Ομοσπονδία (Ε.Φ.Ο.Τ.) η οποία, αν και στον ιστότοπό της δηλώνει ότι εκπροσωπεί και την Παραδοσιακή Τοξοβολία, ουδεμία σχέση έχει με αυτή και κανένα έργο ή υποδομή έχει επιτύχει υπέρ αυτής μέχρι σήμερα. Ευρύτερα, η Παραδοσιακή Τοξοβολία αρχίζει να διαδίδεται ραγδαία στην Ελλάδα από το 2008 όταν ιδρύεται η "Ελληνική Εφιπποτοξοτική Εταιρεία" και αρχίζει η συστηματική εφιπποτοξοτική εκπαίδευση των "Ελλήνων Κενταύρων" με αδιάκοπες εβδομαδιαίες Προπονήσεις μαζικής προσελεύσεως στη Παραδοσιακή Τοξοβολία. Από τότε, η Παραδοσιακή Τοξοβολία υπηρετείται και διαδίδεται ανελλιπώς από την Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι" με ιδιαίτερη προσοχή και προπονητικά προγράμματα υιοθετημένα από έγκριτες Ουγγρικές και Ιαπωνικές Σχολές. Σ' αυτές τις εβδομαδιαίες Προπονήσεις η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" χρησιμοποιεί κατ' αποκλειστικότητα παραδοσιακά τόξα και λοιπό εξοπλισμό, ενώ εφαρμόζει ευρύτατο συστηματικό ασκησιολόγιο συνεχώς ανανεούμενο. Το "πνεύμα" των Προπονήσεων Παραδοσιακής Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων" είναι αυστηρώς ομαδικό, όπως σε όλες τις μεταναστευτικές Κοινωνίες των αρχαίων νομαδικών λαών στις οποίες, αν όλη η κοινότητα δεν ήταν αξιόμαχη ελάχιστη αξία είχε εάν μόνον κάποια από τα μέλη της ήξεραν να πολεμούν. Έτσι, όλοι όσοι μετέχουν των Προπονήσεών μας λογίζονται ως "ένας άνθρωπος" που κάθε φορά καλείται να προοδεύσει τοξευτικά, κάτι που αποτρέπει την ανάπτυξη ανταγωνιστικών τάσεων κι εξασφαλίζει ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση, απόλαυση και πρόοδομε κάθε τόξευση. Η επιτυχία του εκπαιδευτικού προγράμματος Παραδοσιακής Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων" έχει επιβεβαιωθεί στους διεθνείς αγώνες W.T.A.F. 2010 της Ν. Κορέας όπου η Ελληνική Ομάδα τιμήθηκε με διεθνές βραβείο τοξευτικής επιδείξεως και στους, επίσης, διεθνείς αγώνες της Κωνσταντινουπόλεως 2012 (Τουρκία) κατά τους οποίους, Μέλη της τιμήθηκαν με ένα κύπελλο και δύο μετάλλια. Η Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι" προσεγγίζει την Παραδοσιακή Τοξοβολία τελετουργικά ως ιερή γνώση και τέχνη η οποία διδάσκεται απολύτως δωρεάν, επιπλέον δε, χορηγούνται δωρεάν κοινόχρηστα παραδοσιακά τόξα σε όποιο Μέλος της αντιμετωπίζει δυσχέρεια αποκτήσεως ατομικού τόξου.
THE TRADITIONAL ARCHERY IN MODERN GREECE Traditional Archery has revived in modern Greece during the winter of 2005 by Aristotle Herc. Kalentzis, right after his return from his first training in Horseback Archery at the school of the world champion Kassai Lajos which is based in Hungary. Those days the regenerator of Greek Traditional Archery brought with him from Hungary the first traditional bow, a Magyar-"Kassai". Unfortunately, up to that day, the only type of Archery known in Greece was the, so called, "Olympic" Archery, which was represented by the National Federation of Greek Archery (E.F.O.T.) which despite its declaration that it also represent "Traditional Archery" in Greece, it has absolutely no relationship nor has it ever performed any actions or foundamental support for its Traditional Archery benefit up to today. Traditional Archery has began its leaps of recognition and spreading around Greece, during 2008 upon the foundation of "Hellenic Horseback Archery Society" and thus the beginning of the training under a concrete structured system of thw “Greek Centaurs” with uninterrupted weekly training sessions in Traditional Archery always with a growing number of participants. Since then, Traditional Archery is being supported and being promoted methodically by the Team of “Greek Centaurs” with special attention paid upon its promotion and training programs that have been adopted from the Hungarian and Japanese relevant schools. In these weekly training sessions, the Team of the “Greek Centaurs” uses, exclusively, traditional bows and supplies a wide methodical exercise manual that is constantly being revised and renewed. The “spirit” of the training sessions of Traditional Archery of the “Greek Centaurs” is of a unique “team nature” as it is in all migrant societies of the ancient nomadic nations, where if not the entire society wasn’t always war ready it was of minor importance if only some of the society’s members knew how to fight. Therefore, all members that get involved in the training sessions of Traditional Archery of the “Greek Centaurs” are viewed upon as “one person” that is being challenged to progress in Archery, and that alone diverts the trainees from the competitional trends and it promotes calmness, concentration, enjoyment and progress with each Archery session. The success of the training program of Traditional Archery of the “Greek Centaurs” has been certified during the International Games of W.T.A.F. 2010 in S. Korea where the Greek Team has been honoured with the International Award of Archery Showmanship. “Greek Centaurs” has been also honoured with a cup and two medals during the International Games in Constantinople (Turkey, 2012). The Greek Horseback Archery Team “Greek Centaurs” approached Traditional Archery ritually as a “holly knowledge and art” and it is being taught without any financial obligation of its members. Over and above, the Team offers for common use traditional bows to the members that cannot afford to own their own bow.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΜΕΡΟΣ Α’ Θεμελιακές Πτυχές ΜΕΡΟΣ Β’ Το Ιστορικό Πλαίσιο ΜΕΡΟΣ Γ’ Εκπαίδευση στην Ιππασία ΜΕΡΟΣ Δ’ Στρατιωτικά Ιππαγωνίσματα ΜΕΡΟΣ Ε’ Αμφίεση – Ιπποσαγή ΜΕΡΟΣ ΣΤ’ Ενστικτώδης Τοξοβολία ΜΕΡΟΣ Ζ’ Adenda
ISBN 978-960-99305-4-3