JOSEPH A ASENATH Asenath se pósćelo wót kralojskego syna a wjele drugich do manźelstwa. 1. W prědnem lěśe nadbytk, w drugem mjasecu, na pětem mjasecu, jo se faraon Joseph wuprěł, aby ceły kraj Egyptojsku drogował. A w stwórtem mjasecu prědnego lěta, na pěśnastem mjasecu, jo pśišeł Joseph na granicy Heliopolisa a jo sewo togo kraja ako pěsk mórja zběrał. A jo to był wěsty muski we wónem měsće, z mjenim Pentephres, ten jo był mjeršnik Heliopolisa a Satrap faraona a Nejwušy wšych satrapow a wjerchow faraona. A toś ten muski jo był pśebogaśe a wjelgin mudry a zmilny, a wón jo był teke pśirucka fary, dokulaž jo był mudrjejšy ako wšykne wjerchy faraona. A wón jo měł młodu źowku, z mjenim Asenath, wót wósymnasćo lět, wjeliku a pówabnu a rědnjejšu woglědaś ako kužda kněžna na zemi. Asenat sam njejo měł pódobnosć z kněžnicami, źowkoma Egyptowarjow, ale jo był glich we wšom źowkach hebrejow, wóna jo była wjelika ako Sara a rědna ako Rebecca a rědnje ako pomsćenje; A sława jeje rědnosći jo se rozšyriła pó cełem kraju a až do kóńca swěta, tak až su kśěli wó to wšykne syny wjerchow a satrapow wokoło nich wabiś, jo teke syny kralow, wšyknych gólcow a mócnych, a jo dało wjeliku zwadu mjazy nimi wó swóju wólu. A su wopytali, pśeśiwo sebje wójowaś. A teke prědny naroźony syn faraona jo wó njej słyšał, a wón jo pókšacował, swójogo nana pšosyś, ju jomu k žeńsce daś, a źašo jomu: Daj mě, nan, Asenath, źowka Pentephresa, prědnego muskego wót Heliopolisa, k žeńsce. A jogo nan faraon jo jomu źašo: "Cogodla pytaš sebje žeńsku, kótaraž jo niša ako ty sama, gaž sy kral togo cełego kraja? Ně, ale glědaj! Źowka Joacimsa, krala Moaba, jo z tobu zlubjona, a wóna sama jo kralowka a pśewšo rědna woglědaś. Wzej ga toś ten k tebje k žeńsce." Torm, w kótaremž jo Asenat žywy, se wopisujo. 2. Asenat pak jo zanicuł wšyknych luźi, dokulaž jo była prakrajna a wusoka, a žednje njejo cłowjek wiźeł, pśeto pentephres jo w swójom domje torm, kótaryž jo był wjeliki a wusoki, a nad tormom jo był najśpa, kótaraž jo źaseś gemecherow wopśimjeła. A prědna komora jo była wjelika a wjelgin rědna a z purpurowymi kamjenjami wuflastrowana, a sćěny su byli z drogotnymi a pisanymi kamjenjami pśewoblacone, a teke kšywo toś teje komory jo było wót złota. A w tom cynjenju su byli bogi Egyptowarjow pśicynjone, z kótarychž njejo dało žednu licbu, złoto a slobro, a wšykne toś te asenaty su se módlili, a wóna jo se jich bójała, a wóna jo jim kuždy źeń wopory pśinjasła. A druge cynjenje jo wopśimjeło teke cełu pyšnotku a lodki Asenatsa, a jo było złoto w tom, a wjele slobra a złota wurěšenje jo było. A tśeśa komora jo była Asenaths pśedratowa komora, w kótarejž su byli wšykne dobre wěcy byli. Zemja. A zbytne sedym piśe su wobydlili sedym kněžnow, kótarež su słužyli Asenatoju, a kužda jo měła komoru, pśeto su byli rownogódne a w samskej nocy z Asenathom, a wóna jo ju wjelgin lubowała. A wóni su byli teke pśewšo rědne ako gwězdy njebja, a žednje njejo powědał muski z nimi abo muskece góle. Asenatowe wjelike cynjenje pak, w kótaremž jo se jich młodostnosć woplěwała, jo měł tśi wokna; A prědne wokno jo było wjelgin wjelike a jo šło pó dwórje na pódzajtšo; A drugi jo glědał na pódpołdnjo, a tśeśi jo glědał pśez drogu. A złota póstola jo stojała we komorce a jo glědała na pódzajtšo; A póstola jo była z purpuroweju maśiznu pókšyta, kenž jo była ze złotom spleśona, a póstola jo była z
šarlachcerwjenego a purpurcerwjenego sukna a drobnego powrjoza wuběžona. Na toś tej póstoli jo Asenat sam spał, a žednje njejo muski abo druga žeńska na njom sejźeła. A jo to był teke wjeliki dwór, kótaryž jo kołowokoło domu granicujoł, a pśerědnu Wusoka murja kołowokoło dwóra z wjelikich pšawego kamjenja; A su to byli teke styri wrota na dwórje, kótarež su byli ze zelezom póśěgnjone, a toś te su se kuždy wót wósymnasćo mócnych gólcow wobstražowali, kenž su byli wobronjone. A pśi muri su byli teke rědne bomy sajźane, wót wšych družynow, a wšykne su płody nosyli, a jich płody su byli zdrjałe, dokulaž jo to był cas žnjow. A jo to było teke bogate žrědło wódy, kótarež jo z pšawa togo samskego dwóra wótpowědowało; A pód žrědłom jo była wjelika pyšna gwězda, kótaraž jo wódu toś togo žrědła pśiwzeła, wótkulž jo se z rowno takego milina pśez srjejź dwóra běžała a wšykne bomy toś togo dwóra pólała. Josep pśipowěźejo jogo pśichad pó swětkach. 3. A jo se pódało w prědnem lěśe sedym lět nadbytk, w stwórtem mjasecu, we wósymadwaźastem mjasecu, až jo Joseph na granicy Heliopolisa pśišeł, aby trajdu toś togo wobwoda zezběrał. A ako jo se Josephoju tomu městu bližył, jo wón pópósłał dwanasćo muskich pśed sobu k pentefresoju, mjeršnikoju Heliopolisa, a źašo: "Cu źinsa k tebje pśiś, pśeto jo cas połdnja a połdnja, a jo wjelika górcota słyńca, a aby se pód kšywom twójogo domu wochłoźiś mógała." A Pentephres, ako jo to słyšał, jo se wjaselił z wjelikim wjaselim a źašo: "Wufajnaŕ jo Kněz, kenž jo Bog Josephs, dokulaž jo mój kněz Joseph mě za dostojnje měł." A Pentephres jo zawołał doglědowaŕ swójogo domu a źašo jomu: "Chwataj se, cyń mój dom k dispoziciji a pśigótuj wjeliki młyn, pśeto Joseph, mócny Bóžy, pójźćo źinsa k nam." A ako Asenath jo słyšał, až stej jeje nan a jeje maś z wobsejźeństwa swójogo derbstwa pśišłej, jo se wjelgin wjaseliła a źašo: "Cu k mójomu nanoju a mójej maśeri hyś, wšako su z wobsejźeństwa našogo derbstwa pśišli." A Asenath jo chwatał do swójeje komory, źož su jeje woblacenja lažali, a jo sebje wuśěgnuł drobne powrjozowe sćěny, kótaraž jo wobstojała z purpurcerwjeneje maśizny a z purpuroweje maśizny a z purpuroweje maśizny jo wobstojała a z purpuroweje maśizny wobstojała a sobu z purpuroweje maśizny wobstojała a sobu z purpuroweje maśizny wobstojała a sobu z purpuroweje maśizny wobstojała a sobu z purpuroweje maśizny wobstojała a sobu z purpuroweje Złoto a jo se wobjěło ze złotym pasom a wobwězkom wokoło rukowu; A wokoło jeje nogow jo wóna połožyła złotu kricku, a wokoło jeje šyje jo chyśiła drogotnu a drogotne pyšnotki, kótaraž jo była ze wšych bokow wupyšnjona, a na wšuźi mjenja bogow Egyptowarjow zagrěbane, rowno tak na rukoma ako na kamjenjach; A wóna jo se teke diadem na głowu sajźiła a jo jej zwězała diadem wokoło spanjow a jo jej głowu z płašćom pókšyła. Pentephres naraźijo, Asenath Josepha k manźelstwu daś. 4. Na to jo chwatała a stupała pó schódach ze swójeje najśpy, jo pśišła k swójomu nanoju a jeje maśeri a jo ju kusała. A Pentephres a jogo žeńska stej se wjaseliłej pśez swóju źowku Asenat z nadměrnym wjaselim, dokulaž stej wiźełej je wupyšnjonej a wupyšnjonej ako Njewjesta Boga; A wóni su pśinjasli wše dobre wěcy, kótarež su z wobsejźeństwa swójogo wobsejźeństwa. A dajo ju swójej źowce; A Asenat jo se wjaselił nad wšymi dobre wěcy, pśez póznośene płody a kity a te datle a pśez gołubje a pśez kšety a figły, pśeto su byli wšykne rědnje a spódobnje słoźeś. A Pentephres jo powědał k swójej źowce Asenath: "Góle!" A wóna groni: "How som ja, mój kněz." A wón źašo k njej: "Sedni se
mjazy nama, cu śi móje słowa groniś." "Glej! Jozef, Mócny Bóžy, pśiźo źinsa k nam, a toś ten muski jo kněžaŕ pśez ceły kraj Egyptow; A kral faraona jo jogo pomjenił k kněžarjoju našogo cełego kraja a ku kraloju, a wón sam dajo cełemu krajoju sewo a wuchowajo pśed pśiducym głodom. A ten Joseph jo muž, kenž Boga módli, a pśistojny a kněžna, ako ty źinsa sy, a muski, mócny na mudrosći a wěźe, a Duch Bóžy wótpócywa na njom, a gnada Kněza jo w njom. Pójź, nejlubše góle, A ja cu śi jomu k žeńsce daś, a ty dejš jomu njewjesta byś, a wón sam dej twój nawóžeń byś do nimjernosći." A ako Asenat toś te słowa wó swójom wóścu słyšašo, to jo jej se znoj pśez woblico gnał, a wóna jo se gniwnje z gniwom, a wóna jo jeje nana kśiwje glědała a źašo: "Cogodla, mój kněz nan, powědaš te słowa? Coš ty, až mě ako popajźonego cuzego cłowjeka, wuběgańca a pśedanego cłowjeka pśepódajoš? Njejo to syn pastyrja z kraja Kanaan? A wón sam jo se wót njogo zawóstajił. Njejo to ten, kenž pla swójeje kněni jo lažał, a jogo kněz jo jogo do popajźeństwa śamnosći chyśił, a farao jo jogo z popajźeństwa wuśěgnuł, z tym až pokazujo swójo cowanje, ako teke starše žeńske Egyptowarjow jogo wupołožyś? Ně, ale ja cu se z prědnym naroźonym synom krala wóženiś, Pśeto wón sam jo kral cełego kraja." Ako jo to słyšał, jo se Pentephres sromota sromotała, jogo źowce Asenath dalej wó Josephu wulicowaś, wšako jo jomu wótegroniła z špruchom a gniwom. Josep dojźo w domje wót pentephresa. 5. A lej! Młoźeńc wót tych swětkow jo nutś skócył a k njomu źašo: "Lej! Josep stoj pśed wrotami našogo dwóra." A ako Asenat toś te słowa jo słyšał, jo wuběgnuła pśed póglědnjenim swójogo nana a jeje maśerje a jo górjej na najśpu šła, a wóna jo pśišła do swójeje komory a jo stojała na wjelikem woknje a jo glědała do pódzajtša, aby Josepha do domu swójogo nana pśišła. A Pentephres jo pśišeł a jogo žeńska a wšykne jeje pśiswójźbne a jich słužabniki, aby Josepha zmakał; zmakała; A ako su wrota dwóra, kenž jo na pódzajtšo glědał, su se wótwórili, jo pśišeł Joseph nutś a jo se sednuł do drugego wóza faraona. A su to byli styri kónje pód jochom, běłe ako sněg ze złotymi kuskami, a wóz jo był ceło z cystego złota. A Josep jo był woblacony do běłeje a rědkeje tunika, a brěmjenje, kótarež su wokoło njogo chyśili, jo był purpurcerwjeny, z drobnego powrjoza, kótaryž jo był ze złotom spleśony, a złoty wěnc jo był na swójom głownem, a wokoło jogo wěnca jo był dwanasćo wulewjonych kamjenjow a nad kamjenjami dwanasćo złotych stabikow. Ten jo wólejowu gałuzku wupśestrěł, a jo to była kopica płodow na nje. Ako jo něnto Joseph do dwóra pśišeł a źurja togo samskego zamknjonego byli a wšykne cuze muske a žeńske zwenka dwóra wóstali, dokulaž su stražniki wrotow bližyli a źurja su zacynili, jo pśišło Pentephres a jogo žeńska a wšykne jeje pśiswójźbne mimo swójeje źowki Asenath, a wóni su cynili Josepha Ehrerbietung na jich woblicach na zemi; A Josep jo ze swójogo wóza wulězł a jo ju z ruku strowił. Asenath wuglěda Joseph z wokna. 6. A ako Asenat Joseph jo wuglědał, jo se wóna w dušy zaštapiła, a jeje wutšoba jo se roztajała, a jeje kóleno stej byłej, a jeje cełe śěło jo se tśěskotałej, a to jo se bójała pśed wjelikim tšachom, a to jo se wóna zdychowała a w jeje wutšobje powědała: "Och, ja som běda! Źo dejm, žałosnosći, něnt hyś? Abo źo dejm pśed jogo woblicom schowany byś? Abo kak dej mě Joseph, Bóžy syn wiźeś, dokulaž som z mójogo boka złe wó njom powědał? Och, som njeglucny! Źo dejm hyś a se schowaś, dokulaž wiźi sam
kuždy schow a wšykno wě, a žedno schowanka se jomu dla wjelikego swětła njeraźijo, kenž jo w njom? A něnt daś bog Joseph mě gnadny jo, dokulaž som w njewěźe złe słowa pśeśiwo njomu powědał. Co dejm něnt, njeglucny, slědowaś? Njejsom gronił: Jozef pśiźo, syn pastyrja z kraja Kanaan? Něnto jo pśišeł w swójom awśe k nam ako słyńco z njebja, a wón jo pśišeł. Wón jo źinsa do našogo domu zastupił, a wón swěśi nutś ako swětło na zemju. Ja pak som głupy a skobodny, dokulaž som jogo zanicuł a złe słowa wó njom powědał a nic njesłoźił, až jo Joseph Bóžy syn. Pśeto chto z luźi buźo gdy taku rědnosć naroźiś, abo kótare žywe žywjenje buźo take swětło póroźiś? Běda a błudna som, dokulaž som swójomu nanoju złe słowa gronił. Togodla dajo mě mój nan Joseph ako magd a Sklavin, a ja cu jomu nimjernje słužabnik byś." Josep wiźi Asenath pśi woknje. 7. A Joseph jo stupił do domu pentephra a jo se sednuł na stoł. A wóni su jomu nogi wumyli a su jomu blido pśedstajili, pśeto njejo Joseph jědł z Egyptowarjami, dokulaž jo jomu to było póstrowjenje. A Josep jo póglědnuł a jo wiźeł Asenath wen glědaś, a wón jo powědał k pentefresoju: "Chto to jo? Žeńska, kótaraž stoj na najśpje pśi woknje? Lahus jej wót togo domu wótejšli.« Pśeto Joseph jo se bójał a gronił: "Až njeby teke mě gniwało." Pśeto wšykne žeńske a źowki wjerchow a satrapow cełego kraja Egyptowskeje su jogo woplěwali góriś, aby pla njogo lažaś mógali; Ale teke wjele žeńskich a źowkow Egyptowarjow, tak wjele, kótarež su Josepha wiźeli, su byli dla jogo rědnosći; A pósłanki, kótarež su žeńske ze złotom a slobrom a drogotnymi darami k njomu pósłali, jo Joseph z grozenjami a kśiwźenim slědk pósłał a powědał: "Ja njok grěšny pśed Bogom, Knězom, a pśed glědajucynim mójogo nana Israela." Pśeto Josep jo měł Bog pśecej pśed wócyma a jo pśecej myslił na kazni swójogo nana; Pśeto Jakub jo cesto powědał a jo napominał swójogo syna Josepha a wšyknych swójich synow: "Kłobyki was, źiśi, pśed cuzeju žeńskeju, až njamaśo zgromadnosć, pśeto zgromadnosć z njeju jo skamsyś a skazby." Togodla Joseph Wón jo gronił: "Daj toś tu žeńsku toś ten dom spušćiś." A Pentephres jo jomu powědał: "Mój kněz, žeńska, kótaruž sy wiźeł na najśpje stojaś, njejo cuza, ale naša źowka, kótaraž kuždego cłowjeka haštujo, a žeden drugi muski njejo ju gdy wiźeł mimo tebje akle źinsa; A jo-lic coš, Kněžo, ga dej pśiś a k tebje powědaś, pśeto naša źowka jo ako twója sotša.« A Joseph jo se wjaselił z nadměrnym wjaselim, pśeto Pentephres jo gronił: "Wóna jo kněžna, kótaraž kuždego cłowjeka gramujo." A Joseph jo powědał k Pentephresoju a jogo žeńskej: "Gaž jo twója źowka a kněžna jo, ga dej pśiś, pśeto wóna jo mója sotša, a ja ju wót źinsa lubujom ako mója sotša." Joseph segnet Asenath. 8. To jo šła jeje maś na najśpu a jo Asenath k Josephoju, a Pentephresoju jo k njej powědała: "Kisse twójogo bratša, pśeto teke wón jo kněžna ako ty źinsa a hašna kužda cuza žeńska, ako ty kuždego cuzego muskego gramujo." A Asenat źašo Josephoju: "Buź strowjony, Kněžo, wuźělny wót Boga, tomu nejwušemu." Jozef jo k njej źašo: "Bog, kenž wšykno žywe cyni, śi žognowaś, kněžna." Pentephres groni pótom k swójej źowce Asenath: "Pójź a kšuš swójogo bratša." Ako Asenat něnto jo pśišeł, aby Josepha póškał, jo Joseph swóju pšawu ruku wupśestrěł a połožył na jeje gruź mjazy jeje jabłukom (pśeto jich paps su stojali južo ako rědne jabłuka), a Joseph jo gronił: "Njejo ako muski, kenž Boga pśipraska, kenž ze swójeju gubu žywy bog žognujo a žognowany
klěb žywjenja wužywa. A pijo žognowany keluch njesmjertnosći a se z žognowaneju žałbu njezranijo, aby cuzu žeńsku póškał, kenž ze swójeju gubu zatšašyjo a ze salbowanim znicenja derbnjo; Ale luź, kenž Boga módli, buźo jogo maś kórbiś a sotša, kótaraž se naroźijo. Jogo maśeri a sotše, kótaraž jo se ze jogo štoma naroźiła, a žeńskej, kótaraž swójo lěgwo źěli, kótaraž ze swójeju gubu žywego Boga chwali. Rowno tak njejo to teke za žeńsku, kótaraž Boga se módli, se gripnjo, cuzego muskego kórbiś, pśeto to jo gruzle we wócyma Boga, Kněza." A ako Asenath toś te słowa Josepha słyšał, su wjelgin wobtužyli a stonali. A ako jo glědała Josepha z wótwórjonyma wócyma njepśestawnje, su se toś te ze łdzami połnili. A josep, ako jo ju płakaś wiźeł, jo wóna wjelgin woblutowała, dokulaž jo był miły a zmilny a jo se kněza bójał. Pótom jo zwignuł swóju pšawu ruku nad swójeju głowu a źašo: "Kněz, Bog mójogo nana Israela, nejwušy a nejmócnjejšy, kenž wšykno pśepódajoš a wołaš z śamnosći k swětłoju a wót błudnosći k wěrnosći a wót smjerśi k žywjenju, žognuj teke toś tu kněžnu a erkeruj ju ze swójim swětym duchom, aby ju ze swójim swětym duchom, a humóžnu jich ze swójim swětym duchom, jich žwankował a wón ju ze swójim swětym duchom, aby ju ze swójim swětym duchom, jich žebrili a wón ju z nuchtanim k swětłoju a wót błudnosći k wěrnosći, jich žebrili a humóž ju z twójim swětym duchom, kótaryž jo z jich swětego ducha, a humóžnu ju ze swójim swětym duchom, kótaryž jo jich ze swójim swětym duchom, aby ju ze swójim swětym duchom, a humóžował jeju swětemu duchoju A daj je klěb twójogo žywjenja jěsć. A pij keluch swójogo žognowanja, a lic jo k swójomu ludoju, kótaryž sy zamólił, nježli až jo wšykno wugbane, a daj je na swój měr zaběraś, kenž sy swóju wuwólnu zwólny, a daj je w swójom nimjernem žywjenju žywe byś." Asenath śěgnjo se slědk a Joseph pśigótujo se na wótjězd. 9. a Asenath jo se wjaselił pśez žognowanje Josepha z wjelikim wjaselim. To jo chwatała a jo sama na swóju najśpu górjej chwatała a jo padnuła na swóju póstolu, pśeto to jo było w jeje wjaseli a tužycy a wjeliki tšach; A wobstawny znoj jo gnał pśez nje, ako jo zasłyšał toś te słowa Wót Josepha a ako jo w mjenju Boga, nejšyršego, k njej powědała. To jo płakała z wjelikim, górkim winom, a wóna jo se wobrośiła póbóžnje wót swójich bogow, kótarež su ju wótgrali, a wót bogow, kótarež su pśeklapali, a jo cakała na wjacor. Josep pak jědł a pił; A wón jo pśikazał swójim tym tym, kónjam pśed joch zapśěgnuś, Jich wóze pśetwóriś a ceły kraj wobkružyś. A Pentephres jo gronił Josephoju: "Laj mójogo kněza źinsa how bydle, a zajtša dejš swóju drogu hyś." A Joseph jo gronił: "Ně, ale cu źinsa hyś, pśeto to jo źeń, na kótaremž jo Bog zachopił, wšykno jogo stwórjenja cyniś, a na wósymem dnju teke k wam slědk pśiźom a how bydle." Asenath wótpokazujo egyptojske bogi a se pónižyjo. 10. A ako jo Joseph dom spušćił, jo teke Pentephres ze wšyknymi swójimi pśiswójźbnymi k swójomu derbstwoju śěgnuł, a Asenath jo wóstał sam ze sedym kněžnami, wobźělonymi a płakajucymi, daniž słyńco jo se chowało. A wóna njejo jědła daniž klěb daniž njejo piła wódu, ale mjaztym až jo spała, jo była sama wócuśona a jo se cesto z ruku za gruźu zabiła. A pó toś tych słowach jo se Asenat wót swójeje póstole zwignuł a jo śicho pó schódach z najśpy dołoj šeł, a ako jo pśišła do wrotow, jo namakała packowku ze swójimi źiśimi spicy. A wóna jo chwatała a wzeła kóžanu suknju ze źuri dołoj. Wótkšyj zapowjesk a napołni jen z
popjełom a njas jen na najśpu a połož jen na zemju. Na to jo źurja kšuśe wulawiło a jo z zeleznym ryzanim z boka stonała a jo z wjelikim stonakom a wjelikim winom stonała. Kněžna pak, kótaraž jo Asenat wó wšyknych kněžnach lubowała, jo chwatała, ako jo słyšała swóje styskanje, a jo pśišła do źuri, za tym až jo teke drugich kněžnow wubuźiła, a jo ju zacyniła. A gaž jo wóna tono a płakanje Asenatsa zanjeroźowała, jo wóna k njej powědała, z tym až jo wence stojała: »Co ga jo, mója kněni, a cogodla sy tužna? A co to jo, což śi znjeměrnijo? Wótcyń se a daj nas wiźeś." A Asenat jo k njej powědał, ako jo była nutśikownje zastajona: "Wjeliki a bóliła ból jo mója głowna wěc napadnuła, a ja wótpócywam w mójej póstoli, a ja njamógu se zwignuś a tebje wócyniś, pśeto som słaby na wšyknych mójich cłonkach. Wó to źo kužda z was do swójeje komory a spi, a mě mjelcy.« A Ako su kněžny wótejšli, kužda do swójeje komory, jo se Asenat zwignuła a jo śicho wótcyniła źurja swójeje spańskeje śpy a jo šeł do swójeje drugeje drastwy, źož jo lodki swójeje pyšnotki stojała, a wóna jo wótcyniła swóju lodku a jo wzeła carnu, śamne tunika, kótaraž jo ju pśiśěgnuła a žałuła, ako jo jej akle naroźony bratš wumrěła. Za tym až jo něnto toś tu tunika wzeła, jo ju do swójeje komory nosyła, jo źurja zasej zakusnuła a jo rygel z boka śěgnuła. To jo wótśěgnuł Asenath swóju kralojsku drastwu a jo śěgnuła žałowańsku kutšu, jo wuwabiła swój złoty pas a jo se wobjěła z powrjozom a wzeła Tiara, to jo sobura, wót jeje głowneje głowneje teke diadem, a teke rjeśaze wót jeje rukow a nogow su se wšykne na zemju połožyli. Pótom jo wzeł jeje cytane woblacenje a złoty pas a sobu a swóju diadem a jo ju chyśił pśez wokno, kótarež jo šeł na pódpołnoc, ku chudym. Na to jo wzeł wšykne swóje bogi, kenž su byli w swójej komorce, bogi złota a slobra, kótarychž licba njejo dała, a jo je rozbiła do kusow a jo je pśez wokno k rukoma a pšosarjam. A zasej jo Asenath wzeł swój kralojski młyn a sajźeńki a měso rybow a fejnow a wše wopory swójich bogow a wobrědow z winom łapajucego wopora a chyśiła je wšykne pśez wokno, kótarež jo šło na pódpołnoc, ako caroba za psy. 2 A pó toś tych wěcach jo wzeł kóžany wěko, kótaryž jo popjeł wopśimjeł, a jo je na zemju wulał. Na to jo wzeła měchowe rubiško a jo swóje lěgaki gjarźiła; A wóna jo wuwabiła teke seś włosow swójeje głowneje a jo popjeł pśez swóju głowu sypała. A wóna jo teke popjeł na zemju sypała a jo padnuła na popjeł a jo se deriła njepśestawnje z rukoma na gruź a jo płakała cełu noc pśed bóśonami až do zajtša. A ako jo Asenat zajtša stanuł a wiźeł, a glědaj! Popjeł jo był dołojce dołojce. Wóna jo zasej na swójo woblico na popjeł padnuła, daniž njejo se słyńco chowało. Tak jo cynił asenath sedym dnjow dłujko, bźez togo až by něco płaśił. Asenat wobzamknjo, se k Bogu hebrejšćinje módliś. 11. A na wósymem dnju, ako su se switanje pśišli a ptaški južo zwili a psy nachylnje pśibite, jo Asenat swóju głownu móc jich cłonkow zgubiła; Pśeto Asenath jo był mucny a tšašny, a jeje mócy su pópušćili, a to jo se wobrośiła pó sćěnje a jo se sednuła pód wokno, kenž jo na pódzajtšo šeł; šeł do pódzajtša; A jeje głowna jo połožyła na jeje gruź a jo póžerała palce swójeju rukowu wokoło jeju pšawego kólena; A jeje wusta jo była zamknjona, a wóna njejo jogo wótcyniła za cas sedym dnjow a w sedym nocach swójogo póniženja. A wóna jo w swójej wutšobje powědała, bźez guby wótwóriś: "Co dejm cyniś, ja pónižom, ja mucnim, ja mucnijom, Abo źo dejm hyś? A pla kogo budu pózdźej zasej wuběgnjenje namakaś? Abo komu dejm powědaś, k kněni, kótaraž jo sykawa a zaginuła a wót wšyknych spušćona a wót wšyknych spušćona? Něnto mě wšykne gramuju, mjazy nimi teke mój nan a mója maś, dokulaž som bogow z wótšwětšom
pśesłamał a ju znicył a chudym dał, aby se wót luźi znicyła. Pśeto mój nan a mója maś stej groniłej: "Asenath njejo naša źowka." Ale teke wšykne móje pśiswójźbne su mě słuchali a wšykne luźe, dokulaž som jich bogi skazboju dał. A ja som kuždego cłowjeka a wšyknych gramował, kenž su wokoło mě wabili, a něnt som w toś tom póniženju wót wšyknych kusał, a wóni se wjasele nad mójeju seźenim. Ale Kněz a Bog mócnego Josepha hajo wšyknych, kenž su bogi nastupali, pśeto wón jo zažarny Bog a tšašnje, ako som słyšał, pśeśiwo wšym, kenž cuze bogi pśiprasali; Toś jo mě teke pósypnuł, dokulaž som njabogu a głuchu bogu pśipišoł a sebje woglědał. Wóni wóni žognowaju. Něnto pak som swój wopor wótnajmował, a mója guba jo se wót swójogo blida wótcuzbniła, a ja njejsom skobodnosć, kněza, Boga njebja, nejwušego a mócnego Josepha, pśiwołaś, pśeto mója guba jo zanjerěšona wót woporow bogow. Ale som wjele groniś słyšał, bog hebrejow jo pšawy Bog a žywy Bog a zmilny Bog a zmilny Bog a gniwny Bog a połny zmilnosći a póbóžny a póbóžny a połny zmilnosći a zmilnosći, a jaden, kenž nic grěch cłowjeka narubujo, kenž jo pónižony, a wósebnje jaden, kenž jo do njewědy njewustatny, a kótaryž kazń njepśewjeźo w casu wobrubnosći cłowjeka, kenž jo tšašny, a wósebnje jaden, kenž jo do njewědy njewustatny, a kótaryž njepśewjeźo kazń nim w casu wobrubnosći cłowjeka, kenž jo wogrěwał; Togodla budu teke ja, kenž pokorny, skobodny byś a se k njomu wobrośiś a pśi njom wuběgnjenje pytaś a jomu wšykne móje grěchy wuznawaś a móju pšosbu pśed nim wusypaś, a wón buźo se mójeje bědy wunuźiś. Pśeto chto wě, lěc Wón změjo toś to mójo póniženje a zajśpjenja mójeje duše wiźeś a sobuzlutowanje ze mnu měś, a buźo teke syrosć mójeje bědnosći a mójeje młodosći wiźeś a mě zašćitowaś? Pśeto wón jo, ako słyšym, sam nan syrych a trošt wobtužonych a pomocnik pśeslědowanych. Nanejmjenjej pak budu teke ja, kenž pokorny, skobodny byś a k njomu wołaś. Dokulaž jo se Asenat wót murje zwignuł, źož jo sejźeła, jo se zwignuła na kólena na pódzajtšo a jo wusměriła swójej wócy k njebju, jo gubu wótcyniła a źašo Bogu: Asenathowa módlitwa 12. módlitwa a wuznaśe Asenatsa: "Kněz, kenž Bog spšawnych, kótaryž do togo dostanjoš a wšyknym wěcam žywjenje dajoš, kenž sy swójej cełeje stwóŕby odem žywjenja dał, kenž sy to njewidobne na swětło pśinjasł, kenž wšykno cyni a pokazujo, což njejo wujšło, což njejo wujšło, kenž sy se zjawił, kenž sy se zjawił odem žywjenja, kótaryž sy to cynił a pokazujoš, což wšykno gótujoš a zazdaśim jo, což njejo wujšło, kenž njejsy zjawił a pokazujoš, což njejo wujšło, kenž njejsy wšo cynił a pokazał, což njejo wujšło, kenž njejsy wšo cynił a pokazał, což njejo se zjawiło, což njejo wujšło, kenž njejsy zjawił a pokazał, což njejo wujšło, kenž sy wšo cynił a pokazał, což njejo wujšło, kenž njejsy wšo cynił a pokazał, což njejo wujšło, kenž njejsy zjawił a jomu ołśił, kenž sy wšo cynił a pokazał, což njejo wujšło, kenž sy wšo cynił a pokazał, což njejo wujšło, kenž njejsy wšo cynił a pokazał, což njejo Njebjo a zemja na wódach, kótaraž wjelike kamjenje na bźezdom wódy sajźa, kótaraž se njewiźi, ale až do kóńca twóju wólu cynje, pśeto ty kněz, powědaš słowo, a wšykno jo se stało, a twójo słowo, Kněžo, jo žywjenje wšych twójich stwórjenjow, jo žywjenje wšych twójich stwórjenjow, pśeto kněz, powědaš słowo, a wšo jo se stało, a twójo słowo, Kněžo, jo žywjenje wšych twójich stwórjenjow, ako jo žywjenje, jo žywjenje wšych twójich stwórjenjow, pśeto dla wšogo, jo žywjenje wšych twójich stwórjenjow, pśeto dla wšogo. Ku tebje wuběgam, Kněžo, mój Bog, wótněnta cu ku tebje wołaś: Kněžo, a ku tebje cu swóje grěchy wuznaś, ku tebje cu swóju pšosbu wusypaś, mej mejstarje,
a tebje cu swóju bźeznaźejnosć wopokazaś. Pśelutuj mě, Kněžo, ale ja, pśeto som wjele grěchow pśeśiwo tebje wugbał, som bźeznaźejnosć a bźezmócnosć cynił, som wěcy powědał, kenž njesměju se wugroniś, a złe pśed twójima wócyma; Mója guba, kněz, jo se zanjerěšona wót woporow bogow Hucana Egyptowarjow a wót tofle jich bogow: Som grěšył, Kněžo, som grěšył pśed twójima wócyma, ako som w dopóznaśu ako teke w njewědnosći, som bźezbóžnego cynił, z tym až som njabogi a głuchy bog naprědł, a ja njejsom gódny, měnim, až njejsom gódny, měnim ako teke w njewědnosći, som bźezbóžnego hulutosći cynił, z tym až som njaboga a głucha ruka napósromośenje naprědł, měnim, až njejsom se cesćiła, měnim, měnim, až njejsom se cesćił, měnim, měnim, až njejsom se cesćił, měnim, až njejsom se cesćił, měnim ako teke w njewědnosći, som bźezbóžnego hucynił, z tym až som njaboga a głucha ruka pśipórała, a ja njejsom gódna, měnim, měnim, až njejsom se cesćiła, měnim, měnim ako teke Gubu k tebje, kněz, ja, njeglucna Asenath, źowka mjeršnika Pentephra, kněžna a kralowka, kótaraž jo něga gjarda a wusokomostna a w bogatstwach mójogo nana pśed wšyknymi luźimi, něnto pak sykawa a spušćona ze wšych luźi. Ku tebje se ja cujom, Kněžo, a ku tebje pśinjasu swóju pšosbu, a ku tebje cu wołaś. Měj mě wót tych, kenž mě slěduju. Mejstarje, nježlic se wót nich wzejom; Pśeto ako góle z bójaznosći pśed někim k swójomu nanoju a jogo maśeri wuběgnjo, a jogo nan wupśestrějo swójej ruce a tłocy jogo na jogo gruź. Kněžo, wutrějotej swójej njegmankowej a groznej ruce pśez mnjo ako źiśecy lubosć a łapij se z ruki nadmyslnego winika. Pśeto lej! Stary, źiwy a surowy law mě slědujo, pśeto jo nan bogow Egyptowarjow, a bogi gjarźinow su jogo źiśi, a ja som jich gramował, a ja som z nimi pśišeł, a ja som z nimi wótejšeł. Wšako su lawowe źiśi, a ja som wšych bogow Egyptowarjow wóte mnjo chyśił a je znicył, a law abo jeje nan, cart, co mě w gniwje pśeśiwo mě póžeraś. Ty pak, Kněžo, ga by mě z jogo rukowu wutergował, a ja budu se z jogo wust wuchowaś, aby mě roztergał a do płomjenja wognja chyśił, a to wjelike zwěrje, kótarež jo wót nimjernosći, jo mě póžrěło. A ja se na pśecej minjom. Mě se bój, Kněžo, nježli až wšo to pśez mnjo pśiźo. Mě se zagnězdźiju, mejstarje, spušćanym a bźez woboranja, pśeto mój nan a mója maś stej mě zapleśełej a groniłej: 'Asenath njejo naša źowka ', dokulaž som jich bogow do kuskow tergnuł a z nimi dalej wjadł. A něnt som sylawka a bźeztroštna, a njamam žedneje drugeje naźeje ako tebje. Kněžo, hyšći Drugi pśipławk mimo swójeje zmilnosći, ty pśijaśelki luźi, pśeto sy jano nan sy sy jasenjow a pśedwójow pśeslědowanych a pomocnikow pórokow. Zmil se, Kněžo, a wobchowaj mě nutś a młodych, spušćonych a sy sy, pśeto sy sam słodki, dobry a miły nan. Pśeto kótary nan jo słodki a dobry ako ty, Kněz? Pśeto lej! Wšykne domy mójogo nana Pentephresa, kenž jo mě k derbstwoju dał, su se wěsty cas zgubili; Ale domy twójogo derbstwa, Kněžo, su njezawězujuce a nimjerne." Asenathowa módlitwa (pókšacowanje) 13. woglědy mójo póniženje, Kněžo, a zmil se mójeje sypki a zmilij se mójomu, tudy! Pśeto lej! Ja, mejstaŕ, som tšachnuł pśedewšym a som pytał wuběgnjenje pla tebje, jadnučkego pśijaśela luźi. Lo! Som wšo dobre zemje spušćił a som wupytała zapleśenje pśi tebje. Kněz W měchu a popjełu, nage a samotne. Lo! Něnto połožyjom mójo kralojske woblacenje z drobnego powrjoza a purpurcerwjenego, ze złotom pśepławitego cajka a wótśěgnjom carnu žałowańsku nika. Lo! Som swój złoty pas wótrył a jen wóte mnjo chyśił a se z powrjozom a měchowym rubiškom wobrył. Lo! Mój diadem a móju soburajaŕnju som wót
swójeje głowy lał a se z popjełom póbryskał. Lo! Špundowanje mójeje komory, kótaraž jo była z pisanymi a purpurowymi kamjenjami wuflastrowana, kenž jo se něga z žałbami napołnił a ze swětłymi powrjozami sušył, jo něnto wót mójich łdzow wobtužył a pśez to wóttšašył, až jo se z popjełom pósypał. Lo! Mój kněz, z popjeła a mójich łdzow jo w mójej komorce wjele gliny nastał ako na šyrokej droze. Lo! Mój kněz, mója kralojska mjeta a měso, kótarež som psam dał. Lo! Som teke sedym dnjow a sedym nocow gótował a daniž klěb jědli daniž wódu pił, a mója guba jo sucha ako kólaso a mój jězyk ako rog a mójej gubje ako glina. A mójo woblico jo se zlało, a mójej wócy njejstej njedocyniłej, łdzy roniś. Ale ty, Kněžo, mój Bog wumóžyjo mě wót mójich wjele njewědow a zaginjo mě, až som ako kněžna a njewěźecy do błudnosći šeł. Lo! Wšykne bogi pak, kótarež som do togo w njewěźe naprěł, som něnto ako głuchego a wumarłego bogowki spóznał, a ja som jich do kuskow tergnuł a je wšyknym luźam z nogoma teptał, a złoźeje su skamsyli, złoto a slobro, a ja som pla tebje pytał, knězowy Bog, jadnučki zmilny a pśijaśel luźi. Zabłyšyjom mě, Kněžo, až som w njewěźe wjele grěchow pśeśiwo tebje wugbał a bogaśce słowa pśeśiwo mójomu knězoju Josephoju powědał a nic wjele grěchow, ja žałosny, to jo wón twój syn. Kněžo, pśeto bźezbóžne, wót zawisći wugónili, su ku mnjo gronili: Joseph jo syn pastyrja z kraja Kanaan, a ja, špatnosći, som jim wěrił a som se do błudnosći dostał, a ja som jogo sobu cynił a złe wó njom powědał, mimo až jo twój syn. Za kogo mjazy tymi mjazy tymi. Luźe su taku rědnosć wopóznali abo budu ju gdy naroźiś? Abo chto howac jo ako wón, mudry a mócny ako wšorědny Joseph? Tebje pak, Kněžo, dowěrijom jogo, dokulaž jogo wěcej lubujom nježli móju dušu. Wobchowaj jogo w mudrosći twójeje gnady a dowěr mě jomu ako słužabna a rad, aby jomu noze mył a jogo póstolu cynim a jomu ta jomu ta, a ja cu jomu daś za cas mójogo žywjenja." Derbnygel Michał woglěda Asenath. 14. A ako jo Asenat pśestał, Knězoju pśisuźowaś, glědaj! Teke na pódzajtšu jo se zwignuło zajtšne gwězda z njebja; A Asenat jo to wiźeł a se wjaselił a źašo: "Ga Bog, kněz, mója módlitwa wusłyšyjo? Pśeto toś ta gwězda jo pósoł a zamólnjenje wjeraška wjelikego dnja." A lej! Śěžko zajtša jo se rozrył njebjo, a wjelike, njewuchylne swětło. A ako jo to wiźeła, jo Asenat na jeje woblico na popjeł padnuł, a gaž jo pśišeł muski z njebja k njej a jo pěskował. Swětło pšugi swětła a jo stojało nad jeje głowu. A gaž jo wóna lažała na swójom angesicht, jo bogojski janźel k njej powědał: "Asenat, stanjo!" A wóna źašo: "Chto jo, kenž jo mě wołał, až su źurja mójeje komory zamknjone a torm górjej, a kak jo pótom do mójeje komory pśišeł?" A wón jo ju drugi raz zawołał a gronił: "Asenath, Asenath." A wóna źašo: "How som ja, Kněžo, groń mě, chto sy." A wón źašo: "Ja som nejwušy hejtman Boga, Kněza, a rozkazowaŕ wšych wójwodow wšych nejwušych; ja se stawam a staj se na twójej noze, aby ku tebje móje słowa powědał." A wóna jo zwignuła swójo woblico a jo wiźeła, a lej! Muski we wšom, což Josephoju rowna, do suknje a wěnca a kralojskego kijaška, jano až jo był jogo woblico ako błysk a jogo wócy ako swětło słyńca a włose jogo głowneje ako wogeń pluwateje pochornje a jogo ruce a noze ako zelezo, kótarež jo se wót wognja błyšćiło. Pśeto ned sprühten škricki Rowno tak wót jogo rukowu ako teke wót jogo nogow. Ako jo Asenat to wiźeł, jo se bójała a jo se na swójo woblico padnuła, tak až njejo mógała razka wěcej na nogoma stojaś, pśeto jo dostała wjeliki tšach, a wšykne jeje cłonki su se tśěskotali. A muski jo jej gronił: "Buź dobreje skobodnosći, Asenath, a njebój se; Stanjo pak a staj se na twójej noze, aby ku tebje móje słowa powědał." To jo stanuł
Asenath a jo se stajił na jeje nogi, a janźel jo k njej powědał: "Źi mimo zadorow do twójeje drugeje komory a połož carne tunika, do kótarejež sy woblacony, a chyś běłe rubiško wót twójich štrysow ze swětłym pasom młodeje drastwy a my swójo woblico a twójej ruce z cysteju wódu a wótkusaj se běłe pjenki ze swětłym pasom młodostnego pasa. Dwójna, a pójź zasej ku mnjo, a cu ku tebje powědaś słowa, kótarež su śi wót Kněza pósłane." To jo chwatał Asenath a jo šeł do jeje drugeje drastwy, w kótaremž su lodki swójeje pyšnotki byli, jo wótcyniła swóju lodku a jo wzeła swóju lodku a jo wzeła jadnogo drugego cynjenja, jo wótcyniła swóju lodku a jo wzeła jadenku, w kótaremž su lodki swójeje pyšnotki byli, jo wótcyniła jeje lodka a jo wzeła swóju lodku a jo wzeła swóju lodk Běłe, drobne, njedotyknjone woblacenje a jo sebje woblakło, za tym až jo do togo carnu suknju wótpołožyła, a teke štryk a měchowe rubiško wót swójich lěgakow a se do swětłeje, dwójneje pasle swójeje młodeje pśijaznosći pókšyła, pas wokoło swójeje gruźi a drugego wokoło swójeje gruźi. A wóna jo teke popjeł wót jeje głowneje tśěsła a jo jeje ruce a jeje woblico z cysteju wódu wiła, a wóna jo wzeła płašć, kenž jo była wjelgin rědna a drobna, a jo jeje głownu zakšyła. Michał groni Asenath, až ma se Josephowej žeńskej staś. 15. Na to jo stupiła k Bogojskemu hejtmanoju a jo se pśed nim stajiła, a janźel Kněza źašo k njej: "Wzej něnt płašć wó twójej głowje, pśeto ty sy źinsa cysta kněžna, a twója głowna jo ako gólc." A Asenath jo sebje to z głowy wzeł. A zasej powěda Bogojski janźel k njej: "Buź dobreje skobodnosći, Asenat, kněžna a cysta, pśeto lej! Bog, Kněz, słyša wšykne słowa swójogo wuznaśa a twójeje módlitwy, a wón ma teke te. Póniženju a starosć sedym dnjow twójeje zdźaržnosći, pśeto z twójich łdzow jo se wjele gliny pśed twójim woblicom na toś tu popjeł napórało. Togodla jo dobra skobodnosć, Asenat, kněžna a cysta, pśeto lej! Twójo mě jo do knigłow žywjenja napisane a se na pśecej njewumóžnijo. Ale wót togo dnja musyš wobnowiś a pśetwóriś a wóžywiś, a ty dejš žognowany klěb žywjenja jěsć a keluch piś, kenž jo z njesmjertnosću połnjony, a z žognowaneju žałbu njezranjobny. Buź dobreje skobodnosći, asenat, kněžna a cysta, lej! Bog, Kněz, jo śi źinsa Josepha k njewjesće dał, a wón sam dej twój nawóžeń byś do nimjernosći. A wótněnta njemusyš wěcej Asenat groniś, ale twójo mě buźo město wuběgnjenja, pśeto w tebje buźo wjele ludow wuběgowaś a wóni budu pód twójimi kśidłami bydliś, a wjele ludow se stawaju pśez twóje srědki, a na twójich murjach budu se na twójich murjach namakaś, a na twójich murjach budu te, kenž se na Boga, te nanejwuše, spinki, se wusmjaju, se wusmjaju. Pokuta jo zawěsće wěrna; Pśeto toś ta pokuta jo źowka nejšyrša, a wóna sama lubujo nanastego Boga za tebje ku kuždej góźinje a za wšyknych, kenž pokutu cynje, pśeto wón jo nan pokuty, a wóna sama jo połnu stwórbosć a doglědowaŕka wšych kněžnow, wóna śi lubujo nad wšym a póžedajo nejwušego styskanja za tebje, a wšyknym, pokuta gótowaś, buźo wóna wótpócywanišćo w njebju daś. A wóna wótnowijo kuždego, kenž jo pokutu cyniła. A pokuta jo wjelgin rědna, cysta, miła a miła kněžna; Togodla lubujo Boga, nanejwušej, a wšykne janźele ju cesće, a ja ju wó wšom lubujom, pśeto wóna sama jo teke mója sotša, a ako was kněžnicka lubujo, tak lubujom teke was. A lej! Ja za swój źěl du k Josephoju a cu jomu wšykne te słowa wó tebje powědaś, a wón buźo źinsa k tebje pśiś a tebje wiźeś a se nad tobu wjaseliś a tebje lubowaś a twój nawóžeń byś, a ty dejš jogo lubowana njewjesta byś do nimjernosći. Togodla słuchaj, Asenat, a woblac sebje swajźbnu drastwu, staru a prědnu drastwu, kótaraž lažy wót starodawnego hyšći w twójej komorce, a połož wšykne twóje wólby teke
wokoło tebje a šmótli se ako dobra njewjesta a cyń se, jomu zmakaś; Pśeto lej! Wón sam pśiźo źinsa k tebje a buźo śi wiźeś a se wjaseliś." A ako jo janźel Kněza w póstawje muskego toś te słowa k Asenatoju powědał, jo se wjaselił z wjelikim wjaselim nad wšym, což jo powědał, a jo padnuł na jich glědajucy na zemju, jo cesćenje pśed swójimi nogami a jo powědał k njomu: "Puty jo kněz, twój Bog, kenž jo śi pósłał, aby mě z śamnosći wulichował a mě wó fundamentach žywjenja wulichował a mě wó fundamentach žywjenja wulichował a se wót fundamentow žywjenja wulichował. Bźezdomne samem do swětła, a wurubjone jo twójo mě do nimjernosći. Gaž ja, mój kněz, gnadu w twójima wócyma namakał a wěm, až sy wšykne słowa, kótarež sy ku mnjo powědał, wuwjasć, aby se dopołniła, ga mója słužabna powědaś. K tebje.« A janźel jo k njej źašo: "Powědaj dalej!" A wóna źašo: "Pšosym śi, Kněžo, sajź se pitśku na tu póstolu, pśeto ta póstola jo cysta a njezmazana, pśeto žednje njejo drugi muski abo druga žeńska na to sejźeła, a ja cu śi blido a klěb stajiś, a ty dejš jěsć, a ja cu śi teke stare a dobre wino pśinjasć. Jogo wóń buźo až k njebju dosegaś, a ty dejš wót togo piś a pó tom swóju drogu hyś." A wón jej groni: "Chwataj se a pśinjaso jo malsnje." Asenat namakajo pcołkowu w swójom skłaźišću. 16. A Asenath jo pśichwatał a jo stajił prozne blido pśed sobu. A ako jo kśěła pó klěb dojś, jo bogojski janźel k njej gronił: "Pśinjas mě teke mjodowu wóru." A wóna jo stojała změrom a jo była zmuśona a tužna, až njejo měła pcołku we sebje we sebje. Skłaźišćo. A Bogojski janźel jej groni: "Cogodla stojš změrom?" A wóna źašo: "Mój kněz, cu gólcyk do předměsta pósłaś, dokulaž jo wobsejźeństwo našogo derbstwa bliske, a wón pśiźo a malsnje jadnogo pśinjasć, a ja cu jogo pśedejś." Bogojski janźel k njej powěda: "Źi do swójogo pśedstojarja, a buźoš pcołku na bliźe lažaś; Wzej to a pśinjaso to sem." A wóna źašo: "Kněžo, njejo to pcołkam w mójom pśedstawnem domje." A wón źašo: "Źi tam, a ty namakajoš." A Asenat jo stupił do swójogo składa a jo namakał pcołkowu wóskowu wóskowu na bliźe lažecy; A waga jo była wjelika a běła ako sněg a połna mjodu, a toś ten mjod jo był ako tus a jogo wóń ako wóń žywjenja. To jo se Asenat źiwał a pśi sebje powědał: "Jo ten kamzol z guby togo muskego sam?" A Asenath jo wzeł kamzol, jo jen pśinjasł a połožył jogo na jogo. A janźel jo jej źašo: "Kak pśiźo, až groniš: W mójom domje njejo žedna wabe, a lej! Sy mě to pśinjasł?« A wóna źašo: "Kněžo, njejsom hyšći žednje brjuch do mójogo domu połožył, ale ako sy gronił, tak jo wóna gótowana. Pśiźo to z twójeje wust? Pśeto wóń wót togo jo ako wóń žałby." A muski jo se smjejkotał pśez rozměśe žeńskeje. Pótom jo ju k sebje zwołał, a ako jo pśišła, jo wón swóju pšawu ruku zatkał a jo swóju głowu zabił, a ako jo z pšaweju ruku jeje głownu ruku tśěsł, jo se bójał Asenath ruku janźela wjelgin, pśeto toś te škricki su šli ze swójich rukow pó wašni žaglecego zeleza, a togodla jo ceły cas z wjelikeju bójaznosću zatšašał a tśěskotajucy na ruku janźela. A wón jo se smjejkotał a gronił: "Žognowane sy ty, Asenath, dokulaž su śi njewurownane pótajmstwa Boga pokazali; A zbóžne su wšykne, kenž se spiju. Bog knězoju w pokutach, pśeto wóni budu wót teje wagi jěsć, pśeto te wabeje jo duch žywjenja, a to su pcołki paradiza wony z taja rožow žywjenja hucynili, kenž su w Paradizu Boga, a z kuždego kwětka, a z nich jěźe janźele a wšykne wurušenje Boga a wšykne syny nejwušego, kenž su w Paradizu Boga, a z kuždego kwětka, a z kuždego kwětka a wót nich jěźe janźele a wšykne wurušenje Boga a wšykne syny nejwušego, kenž su w Paradizu Boga, a z kuždego kwětka, a z kuždego kwětka, a wót nich jěźe janźele a wšykne wurušenje Boga a wšykne syny nejwušego, a wšykne syny nejwušego, kenž
su w Paradizu humóžne, a wšykne syny nejwušego, a wšykne syny, kenž su w Paradizu Boga, a z kuždego kwětka, a te jěźe janźele a wšykne wurušenje Boga a wšykne syny nejwušego, kenž su w Paradizu Boga, a z kuždego kwětka, A chtož z togo jě, ten njebuźo wumrěś do nimjernosći." To jo wuśěsł bogojski janźel swóju pšawu ruku a jo wzeł mały kus wót cesaka a jo zatkał ze swójskeju ruku to, což jo wušej wóstało, w Asenathowej gubje a źašo k njej: "Jěź!" a wóna jo jědła. A janźel jej powěda: "Lej! Něnto sy klěb žywjenja jědł a keluch njesmjertnosći pił a sy se ze sromośenim njezranjobny. Lo! Źinsa pak pśinjaso twójo měso kwětki žywjenja z žrědła nejwušego, a twóje kósći se tucne cynje ako cedry paradiza Bóžych, a njewomucne mócy se śi dostanu. Tomu wótpowědujucy jo twója. Młoźina njebuźo starstwo wiźeś, a twója rědnosć njebuźo nimjernje pópušćiś, ale ty dejš byś ako wobmurjowane mamine město wšyknych." A janźel jo sebje wabetu štapnuł, a wjele pcołkow jo se zwignuło z bańkow toś teje waze, a bańki su byli bźez płaśenja, źaseśtysace a źaseśtysace a tysac tysacow. A teke pcołki su byli běłe ako sněg a jeje kśidle ako purpur a purpur a ako šarlach. A wóni su měli teke wótše štapjenja a njejsu nikogo zranili. A wšykne te pcołki su wobkružyli asenat wót nogow až k głowje, a druge wjelike pcołki ako jich kralowki su se zwignuli z bańkow, a wóni su kružyli wokoło jeje woblica a wokoło jeje wust a su wucynili jadnu kopicu na jeje gubu a na jeje gubu ako cesak, kenž jo lažał pśed janźelom. A wšykne toś te pcołki su žrali wót waki, kenž jo lažał na Asenatowej gubje. A janźel źašo pcołkam: "Źiśo něnt na wašo městno!" To su se wšykne pcołki zwignuli a lětali a su do njebja šli. Ale telik, kótarež su kśěli Asenath zraniś, su wšykne pśez nju sem padnuli. Na zemi a wumrěł. A tam jo janźel swój kijašk wó njabogich pcołkach zatkał a jim powědał: "Stoj a źi teke na twójo městno!" To su se wšykne njaboge pcołki zwignuli a su šli do dwóra, kótaryž jo na Asenatowem domje granicujoł, a su se dali na płodnych bomach zasedliś. Michał wótdrogujo. 17. A janźel jo powědał k Asenath: »Sy to wiźeł?« A wóna źašo: "Jo, mój kněz, som wšykne te wěcy wiźeł." Bogojski janźel jo k njej powědał: "Tak budu wšykne móje słowa a drobne płachty ze złotom spleśone, a złota krona jo była na głowje kuždego z nich; Wjele, ako som źinsa ku tebje powědała." To jo janźel kněza k tśeśemu razoju swóju pšawu ruku wupśestrěł a jo bok cesnosta, a gaž jo wogeń z blida pśišeł a jo spóžrěł cesak, ale blido njejo zranił w nejmjeńšem. A ako jo wjele wónja wurosło z palenja kamzora a jo cynjenje dopołniło, jo powědał Asenath k tomu. Bogojski janźel: "Kněžo, mam sedym kněžnow, kótarež su se wót młoźiny ze sobu kubłali a w jadnej nocy ze mnu naroźili, kenž na mnjo cakaju, a ja je wšykne lubujom ako móje sotšy. Cu ju wołaś, a ty dejš ju teke žognowaś, ako mě žognujoš." A janźel jo jej źašo: "Zawołaj ju!" To jo zawołał Asenat sedym kněžnow a stajił je pśed janźelami, a janźel jo k nim powědał: "Kněz, Bog, nejwušy, buźo wam žognowaś, a wy buźośo słupy wuběgowarjow w sedym městach, a wšykne wurušenje togo města, kótarež gromaźe bydle, budu na was wótpócywaś w nimjernosći." A pó toś tych wěcach powěda Bogojski janźel k Asenathoju: "Wzej toś to blido pšec!" A ako asenat jo se wobrośił, aby blido wótrumował, jo se ned wót jeje wócowu pšec glědał, a Asenat jo wiźeł rowno taki wóz ze styrimi kónjami, kenž su na pódzajtšo k njebju jěli, a wóz jo był ako wogeń a kónje ako błysk, a janźel jo stojał tam górjej k njebju, a wóz jo stojał tam ako wogeń a kónje ako błysk, a janźel jo stojał tam górjej k njebju, a wóz jo był ako wogeń a kónje ako błysk, a janźel jo stojał tam górjej k njebju, a wóz jo stojał tam ako wogeń a kónje ako błysk, a janźel jo stojał
tam górjej k njebju, a wóz jo był ako wogeń a kónje ako błysk, a janźel jo stojał tam górjej k njebju, a wóz jo stojał tam ako błysk, a janźel jo stojał tamnučki, a janźel jo stojał tamnu wódu, a janźel jo stojał tamnu wódu, a janźel jo stojał tamnučki, a janźel jo stojał tam pó droze Nad wózom. To jo gronił Asenath: "Błudnik a głupy som ja, ten niski, pśeto som powědał, ako by cłowjek z njebja do mójeje tumije pśišeł! Ja njejsom dojšeł, až jo do Boga pśišeł; A lej! Něnto se wrośijo do njebja, na jogo městno." A wóna jo pśi sebje powědała: "Buź gnadny, Kněžo, pśeśiwo twójej magidźe a teke twója wěc, pśeto ja som za swój źěl w njewěźe pśed tobu njepśemyslone wěcy powědał." Asenatowe woblico jo se změniło. 18. A mjaztym až Asenat hyšći toś te słowa k sebje jo powědał, lej! Młody muski, jaden z Tych Dienarjow Josepha, kenž groni: "Joseph, mócny muski Bóžy, pśiźo źinsa k tebje." A gaž jo Asenath zawołał doglědowaŕ swójogo domu a źašo jomu: "Chwataj se, pśigótuj mój dom a pśigótuj dobry młyn, pśeto ten Joseph, mócny muski Bóžy, pśiźo źinsa k nam." Doglědowaŕ domu, ako jo ju wiźeł (pśeto jeje woblico jo było gromadu zmilone wót sedymdnjowskego chłoźeńskego chłoźenja, płakanja a enthaltoweje zamóžnosći), jo wótwardował a płakał; A wón jo pśimjeł swóju pšawu ruku, kusa wóna něžnje a źašo: »Co śi felujo, gnadna kněni, až twójo woblico jo tak gromaźe? A wóna jo groniła: "Som wjelike bóli wó mójej głowje měła, a spanje jo se wót mójich wócowu wułamał." To jo šł kněz dom a jo dom a wobjed pśigótował. A Asenat jo se dopominał na słowa janźela a jogo pśikaze, jo chwatał a stupił do njeje drugi plon, źož su byli lodki swójeje pyšnotki, jo wótcyniła swóju wjeliku lodku a jo jej prědne woblacenje ako błysk, aby to wiźeła a pśiśěgowała. A wóna jo se teke gjarźiła z pasom, kenž jo był swětły a kralojski, ten jo był ze złota a drogotnych kamjenjow, a jo jej połožył złote ruki na ruce. Na jeje nogoma złoty busowy zagłowk a drogotnu pyšnotku wokoło šyje a złoty wěnc jo połožyła wokoło njeje głownu; A na wěncu ako na jogo prědkownem boce jo był wjeliki safirowy kamjeń, a wokoło wjelikego kamjenja šesć drogotnych kamjenjow, a z ceło wjelicnym płašćom jo wóna swóju głowu zakšyła. A ako asenat jo se na słowa doglědowańskego swójogo domu dopominał, dokulaž jo k njej gronił, až jo jeje woblico zdrogowane, jo wóna wjelgin tužna była, zdychowała a jo powědała: "Běda mě, kenž jo se cełe, dokulaž mójo woblico jo se zdychnuło. Josep mě tak wiźi, a budu wót njogo znicyś." A wóna jo groniła swójej magidoju: "Pśinjas mě cystu wódu ze studnje." A gaž jo wóna to pśinjasła, jo wuleśeła do basenka, a gaž jo se pókłoniła, aby jeje woblico myła, jo wiźeła swójo woblico ako słyńco a jeje wócy ako zajtšne gwězdy, gaž se schada, a jeje licy ako gwězda njebjo a jeje guby ako cerwjene rože, włose jeje głowneje doby su byli ako winowa kněža, kwiśo kwiśo ako winowy kłonin, kwiśo jeje głowneje mamy ako płachty ako gwězda, kwiśotej jeje głownej włosy ako lajna, kwiśotej ako winowa kněžarja ako złoto, kwiśotej ako winowa kněžarja ako gwězda z njebja a jeje guby ako cerwjene rože, włose jeje głowneje wokoliny stej byłej ako winica, włose jeje głowneje włose ako winica, kwiśotej ako winowa kněžarja ako złoto, kenž stej byłej swójogo głownego woblica ako winowa, kwiśinowatej. Pód jogo płodami w Paradizu Boga, jeje šyja ako pisana cypres. A ako asenat to jo wiźeł, jo se zaźiwał nad naglědom a jo se wjaselił z wjelikim wjaselim a njejo sebje woblico wjaselił, pśeto wóna jo powědała: "Z tym toś tu wjeliku a rědnu rědnosć njepśemysliła." To jo pśišło doglědowaŕ jeje doma slědk a jo jej gronił: "Wšykno jo se wšykno stało, což sy pśikazał." A ako jo ju wuglědał, jo se wjelgin bójał a jo se dłujko tśěskotał, a wón jo jej
noze padnuł a jo chopił groniś: "Co to jo, mója kněni? Kaka jo to za rědnosć, kótaraž śi wobdawa, kótaraž jo wjelika a wjelicna? Jo śi Kněz, kenž Bog njebja, k njewjesće swójogo syna Josepha wuzwólujo?" Josep se wrośijo a pśiwzejo se wót Asenata. 19. A mjaztym až su hyšći tak powědali, jo pśišeł knabeju a jo powědał k Asenathoju: "Lej! Jozef stoj pśed źurjami našogo źurja našogo. Sudnistwo." To jo chwatał Asenath a jo šeł ze sedym kněžnicami pó schódach ze swójeje najśpy dołoj, aby Josephoju napśeśiwo šeł, a jo se stajił do žanda swójogo domu. A ako jo Joseph do dwóra pśišeł, su wrota zacynili, a wšykne cuze su byli wence. A Asenat jo wustupił z werandy, aby Josepha zmakał, a ako jo ju wiźeł, jo se źiwał wó jeje rědnosći a źašo jej: "Chto ty sy, kněžna? Groń mě to malsnje.« A wóna źašo k njomu: "Ja, Kněžo, som twója magat Asenat; Wšykne bogi, kótarež som wóte mnjo chyśiła, a wóni su se zaginli. A źinsa jo pśišeł muski z njebja ku mnjo a som sebje dał klěb žywjenja, a ja som jědł a pił žognowany keluch, a wón jo mě gronił: Ja som śi Josepha k njewjesće dał, a wón sam dej twój nawóžeń byś do nimjernosći; A twójo mě njebuźo se Asenat groniś, ale wóna buźo "město wuběgnjenja" groniś, a Bog, Kněz, buźo se kněžyś nad wjele ludami, a pśez tebje budu wóni pytaś pla Boga, nanejwětšenje." A muski groni: "Ja cu. Źi teke k Josephoju, aby jomu toś te słowa wó tebje do wucha powědam." A něnt wěš, Kněžo, lěc jo ten muski k tebje pśišeł a lěc jo z tobu wó mnjo powědał." To powěda Joseph k Asenathoju: "Wuźělna sy, žeńska, Bogu, wšogomólna, a powědniwa, pśeto Bog, buźo fundamenty twójeje murje połožyś, a syny žywego Boga budu w twójom kubłanju bydliś, a Kněz, Bog, buźo se w nimjernosći nad nimi kněžyś. Pśeto wóny muski jo źinsa z njebja ku mnjo pśišeł a jo mě toś te słowa wó tebje gronił. A něnt pśiźom ku mnjo, ty młody a cysty, a dla cogo stojš w dalinje? To jo Joseph swójej ruce wupśestrěł a jo Asenath a Asenath Joseph, a wónej stej se na se dłujke město, a wobej stej zasej w swójom duchu žywej byłej. A Joseph jo Asenath kuchał a jej dał ducha žywjenja, pótom jo jej drugi raz dał duch mudrosći, a tśeśi raz jo jej něžnje kusnuł a jo jej ducha wěrnosći dał. Pentephres se wrośijo a co Asenath z Josephom zlubjone, ale Josephom wobzamknjo, faraona wó swóju ruku zaźaržaś. 20. A ako stej se dłujko wobceriłej a rjeśaze swójeju rukowu do se zatšašowałej, jo powědał Asenath k Josephoju: "Pójź sem, Kněžo, a źi do našogo domu, k tomu som z mójogo boka naš dom a wjeliki młyn pśigótował." A wóna jo jogo pšawa ruka pópadnuła a jo jogo do swójogo domu sajźiła a jo jogo sajźiła na stoł swójogo nana pentefresa. A wóna jo wódu pśinjasła, aby jomu noze myła. A Joseph jo gronił: "Jadna wót kněžnow ma pśiś a mě noze myś." A Asenat źašo k njomu: Ně, Kněžo, pśeto wótněnta sy mój kněz, a ja som twója luby. A dla cogo to pytaš, až druga kněžna śi noze myjo? Pśeto twójej noze stej mójej noze a twójej ruce mójej ruce a twója duša mója duša, a druga njebuźo śi noze myś." A wóna jo jogo putała a jomu noze myła. To jo Josephoju jeje pšawu ruku pópadnuł a ju něžnje pśikusował, a Asenat jo něžnje swóju głowu pśišeł, na což jo ju k swójej pšawicy sajźił. Jeje nan a jeje maś. A wšykne jich pśiswójźbne su pśišli z wobsejźeństwa swójogo derbstwa, a wóni su je z Josephom sejźeli a do swajźbneje suknje woblacone byli. A wóni su wobźiwowali swóju rědnosć a su se wjaselili a su wjaselili Boga, kenž njabogich žywy cyni. A pó tom su jědli a pili; A ako su wšykne juskali, jo powědał Pentephres k Josephoju: "Witśe cu
wšyknych wjerchow a satrapow cełego kraja Egyptojsku wołaś a tebje swajźbu cyniś, a ty dejš móju źowku Asenath k žeńsce wześ." Josep pak źašo: "Ja du witśe k faraonoju, kraloju, pśeto wón sam jo mój nan a jo mě k kněžarjoju wó tom cełem kraju pomjenił, a ja cu mě k žeńsce daś." A Pentephres jo jomu źašo: "Źi źi do měra!" Josep se wóženijo Asenath. 21. A Joseph jo wóstał na tom dnju pla Pentephresa, a wón njejo šeł do Asenath, pśeto wó to jo wótwardował: "Njejo za jadenkus za jadenkus. Muski, kenž Boga módli, aby pśed swójim manźelstwom ze swójeju žeńskeju spał." A Joseph jo stanuł jěsno, pódajo se k faraonoju a źašo k njomu: "Daj mě Asenath, źowka pentephra, mjeršnika Heliopolisa, k žeńsce." A farao jo se wjaselił z wjelikim wjaselim a źašo Josephoju: "Lej! Njejo ta wót nimjernosći sem z tobu zlubjone? Togodla ma wóna twója žeńska byś wótněnta a až do wšeje nimjernosći." To jo titel faraona a jo zawołał pentephres, a Pentephres pśinjaso Asenath a jo ju pśed faraonami stajił. A ako jo farao wiźeł, jo se źiwał wó swójej rědnosći a źašo: "Kněz, kótaryž Bog Josephs, tebje žognuju, góle, a toś ta twója rědnosć se wóstanjo w nimjernosći, pśeto Kněz, kenž Bog Josephs, jo śi k swójej njewjesće gronił; pśeto Jo Joseph ako syn wšogomócny, a ty dejš wótněnta a do nimjernosći swóju njewjestu pomjeniś." A pó toś tych wěcach jo wzeł faraon Joseph a Asenath a jo połožył złote wěnaški na swóje głowowe wěnce, kótarež su byli wót starodawnego sem a wót starstwa sem w swójom domje. Farao jo sajźił Asenath za Josephowu pšawu ruku. A farao jo połožył swójej ruce na jeje palce a źašo: "Kněz, Bog, nejžwětšy, buźo was žognowaś a se rozmnožyś a zamjelcaś a zamóliś a pśegónjmjejo do wšogo nimjernosći." To jo farao wobrośił, a jo ju wjadł wót guby k gubje, a wóni su se kusali. A farao jo cynił swajźbu za Josepha a wjelikego młyna a wjele piśow za cas sedym dnjow, a wón jo zawołał wšyknych kněžarjow Egyptowskeje a wšykne krale ludow gromaźe, za tym až buźo w kraju Egyptowskej wózjawjenje cyniś, a źašo: "Kuždy, kenž buźo w sedym dnjach swajźby Josepha a Asenathsa źěłaś, buźo zawěsće wumrěś." A mjaztym až jo swajźba we wjažy była a młyn ku kóńcoju był, jo šeł Joseph k Asenath nutś, a Asenath jo se wót Josepha a nagi mansy a jogo bratša Ephraima w Josephowem domje pśiwzeł. Asenath se Jacob pśedstajijo. 22. A ako su byli sedym lět nadbytk pśedbytki mimo, su byli pśeběžane, Slědowali su lěta głodneje nuze. A ako Jakub Joseph, swójomu synoju, jo słyšał, jo ze wšyknymi swójimi pśiswójźbnymi do Egyptowskeje w drugem lěśe głoda śěgnuł, w drugem mjasecu, na jadenadwaźastych mjaseca, a jo se pušćił w Gošeni. A Asenath źašo Josephoju: "Cu k twójomu nanoju hyś, pśeto twój nan Israel jo ako mój nan a Bog. A Josep jo jej k njej powědał: Ty dejš ze mnu hyś a mójogo nana wiźeś. A Joseph a Asenath stej pśišłej k Jakuboju do kraja Goshena, a Josephowe bratšy su jim zmakali a wopokazali jim cesćenje na jich glědajucy na zemju. To stej šłej wobej k Jakuboju nutś; A Jakub jo sejźeł na swójej póstoli, a wón sam jo był stary muski we wusokem starstwje. A ako Asenat jogo wuglědał, jo se źiwała pśez swóju rědnosć, pśeto ten Jakub jo był wjelgin rědnje woglědaś a jogo starstwo ako gólc rědnego muskego, a jogo ceła głowa jo była běła ako sněg, a włose jogo głowneje brody su byli wšykne tebje a tebje a jogo broda. Běła jo jomu segała až k gruźi, jogo wócy wjasele a błyšćece, jogo póžedanje a jogo ramjeni a jogo ruce ako wót janźela, jogo šelu a jogo brjucha a jogo noze ako wót jadnogo
wjelikana. Ako asenat jogo tak jo wiźeł, jo se zaźiwał a jo se pókłonił pśed jeje glědajucy na zemi. A Jakub źašo Josephoju: "Jo to mója pśichodna źowka, twója žeńska? Wugóniś dej byś wót Boga, nejwušego. To jo wołał Jakub Asenath k sebje a jo ju žognował a ju něžnje kusał; A Asenat jo swójej ruce ześěgał a jo pópadnuł Jakubowu šyju, jo wisał na swójej šyji a jo jogo něžnje wótkusał. A pótom su jědli a pili. A na to stej šłej Joseph a Asenath do swójogo domu. A Simeon a Levi, syna Leas, su ju wjadli sami wen, ale syny Bilhas a Zilpas, mägde Leas a Rahels, njejsu je wjadli, dokulaž su je benedidne a wótšuryli. A Levi jo sejźeł napšawo wót Asenath a Simeon K jeje Lěwicy. A Asenath jo levis ruku pśimjeł, pśeto jo jogo lubował nad wšyknymi bratšami Josephom a ako profeta a Anbeterom Bóžeje a ako někogo, kenž jo se Kněza bójał. Pśeto wón jo był rozymny muski a profet nejwušego, a wón sam jo wiźeł listy, kótarež su byli w njebju napisane, jo cytała a jo pokazała asenat w schowanem; Pśeto teke Levi sam jo Asenath wjelgin lubował a jo wiźeł swójo wuměńknišćo we wusokosći. Syn faraona wopytajo, Simeon a Levi k tomu pśinjasć, Josepha wusmjerśiś. 23. A jo se pódało, ako stej Joseph a Asenath mimo šłej, ako stej k Jakuboju šłej, to jo wuglědał prědny naroźony syn faraona z murje, a ako jo asenat wuglědał, bu gniwny na nju dla swójeje naduteje rědnosći. To jo pěskował syn faraona a jo zawołał Simeon a Levi k sebje. A gaž wóni Ako su pśed nim stupili a pśed nim stojali, jo powědał prědny naroźony syn faraona k nim: "Ja za mój źěl wěm, až sćo źinsa mócne muske pśed wšyknymi luźimi na zemi, a z toś tymi wašymi pšawymi rukami bu město widow padnuło a z wašymi mjacami 30 000 wójakow wótrěznuło. A cu was źinsa k sebje wześ ako towariše a wam wjele złota a slobra a kněžajuce muske a sedliki a domy a wjelike derbstwa, a wy buźośo na mójom boku zwady a mě dobroś wopokazaś; Za to som wót twójogo bratša Josepha wjele pódrědow pśiwzeł, dokulaž jo sam Asenath k žeńsce wzeł a toś tu žeńsku wótpšawa sem ze mnu zlubił. A něnt ze mnu pśiźo, a ja cu pśeśiwo Josephoju wójowaś, aby jogo ze swójim mjacom wusmjerśił, a ja cu Asenath k žeńsce wześ, a wy dejśo mě byś ako bratš a zwěrny pśijaśele. Gaž pak njesłuchaśo na móje słowa, budu wama z mójim mjacom wusmjerśiś." A gaž běšo to gronił, jo swój mjac śěgnuł a jim pokazał. A Simeon jo był jaden. A wón jo myslił na to, swóju pšawu ruku na ruku swójogo mjaca połožyś a jen ze noža śěgnuś a syna faraona za to biś, až jo kšute słowa k nim powědał. To jo wiźeł Levi mysl swójeje wutšoby, dokulaž jo był profet a jo stupił z nogu na Simeonach pšawu nogu a jo jogo tłocył, aby jomu wóznamjenił, wót jogo gniwa pušćiś. A Levi jo śicho k Simeonoju powědał: "Cogodla sy rozgórjony na togo muskego? Smy luźe, kótarež Bog buźe, a nam njepśistoj, złe z złym zaklincowaś." To źašo Levi k synoju faraona wótwórjone a z miłosću wutšoby: "Cogodla powěda naš kněz toś te słowa? Smy luźe, kótarež Boga góspoduju, a naš nan jo pśijaśel Boga, nan, a naš bratš jo ako Bóžy syn. A kak mamy to złe cyniś, grěšne pśed našym Bogom a našym nanom Israel a pśed našym bratšom Josephom? A něnt słyšym móje słowa. Njejo Cłowjeka, kótaregož Bog módli, aby někomu na někake wašnje škódu napórał; A jo-lic co něchten cłowjeka zraniś, ten Bog se módli, ga se ten, kenž Boga se módli, nic na njom, pśeto njama mjac w swójima rukoma. A pas se, hyšći wěcej toś tych słowow wó našom bratšu Josephu powědaś. Gaž pak w twójej złej raźe zarucnjoš, glědaj! Naše mjace su pśeśiwo tebje brěmjone." To stej śěgnułej Simeon a Levi swóje mjace ze nožow a su powědali: "Wiźiš něnto toś te mjace? Z tyma mjacoma jo kněz žemiter
wótštrofował, z kótarymiž su synoma Israela pśez našu sotšu Dina cynili, wid, syn Hamora, zanjerěšony." A syn faraona, ako jo mjace glědał, jo se wjelgin bójał a jo se pó cełem śěle tśěskotał, až stej se błyšćiłej ako wogeń, a jogo wócy stej se zmužnej, a wón jo padnuł na swójo woblico na zemju pód jeje glědajucy na zemju pód jeje jeje woblicom na zemju pód jeje swójogo wiźenja. Noze. To jo Levi swóju pšawu ruku wuśěžył, jo jogo pópadnuł a źašo: "Stanjoj se a njebój se, pas se jano pśed tym, hyšći złe słowo wó našom bratšu Josepha powědaś." A tak stej wujšłej Simeon ako teke Levi pśed jogo woblicom. Syn faraona zapśisega se z Danom a Gadom, aby Josepha wusmjerśił a Asenath dobyś mógał. 24. Tam jo był syn faraona pśecej hyšći połny tšacha a žałowanja, dokulaž jo se wón bratša Josepha bójał, a zasej jo był rědnosći Asenathy pśez měru njemudry a jo był wjelgin wobtužony. To gronje jomu jogo tychichich do wucha: "Lej! Syny Bilhasa a syny Cilpasa, Mägde Leas a Rahels, žeńskej Jakuba, stej Joseph a Asenath wjelgin njepśijaśelski zmyslonej a gramujotej je. Te budu śi we wšej pó twójej wóli." Togodla jo syn faraona ned pósoła pěskował a jo ju zawołał, a wóni su pśišli w prědnej góźinje nocy k njomu a su stupili nutś nutś a stupili nutś nutś a stupili nutś do njeje a su stupili nutś do njeje a su stupili nutś nutś a stupili nutś do njeje a su A wón k nim powěda: "Som wjele nawuknuł, až sćo mócne muske." A Dan a Gad, starše bratšy, su jomu gronili: "Mój kněz powědaj něnto k swójim tym tym, což co, aby twóje tež to słyšali a my pó twójej wóli jadnali." To jo se syn faraona nad wšu měru wjaselił a jo gronił swójim tyma nogam: "Śěgnjoj se něnto na krotki cas wóte mnjo, k tomu mam z tymi muskimi pótajmne nagrono źaržaś!" A wóni su se wšykne slědk śěgnuli. To jo gronił syn faraona a źašo jim: "Lej! Něnto stej žognowanje a smjerś pśed wašymi glědajucymi; Wzejśo pótakem lubjej žognowanje ako smjerś, pśeto wy sćo mócne muske a njocośo wumrěś ako žeńske; Buźćo pak skobodne a pósromośćo se na wašych njepśijaśelach. Pśeto mam Josepha, twójogo bratša, farao, mójomu nanoju, groniś: Dan a Gad a Naftali a Popjela njejstej mójej bratša, ale źiśi mägde mójogo nana. Až njeby z nami wupšosyli, dokulaž su źiśi mjetšow. Pśeto teke te su mě na Ismaelitow pśedali, a cu jim zasej pó swójom pódrědowje, kótarež su złe pśeśiwo mnjo wugbali; Jano mój nan dej wumrěś.« A mój nan faraon jo jogo chwalił za te wěcy a jo jomu powědał: "Sy derje powědał, góle! Wzejśo toś wóte mnjo mócnych muskich a źiśo pśeśiwo njej, což su pśeśiwo wam cynili, a cu wam pomocnik byś." A ako stej Ton a Gad to wót syna faraona słyšałej, buchu wjelgin znjeměrnjone a su byli wjelgin wobtužne, a wóni su k njomu powědali: "Pšosymy śi, Kněžo, pomagaj nam; pomagaj nam; Pśeto wótněnta smy twóje njewólniki a słužabniki a buźomy z tobu wumrěś." A syn faraona jo gronił: "Cu wam pomocnik byś, jolic teke wy na móje słowa słuchaś cośo." A wóni su jomu gronili: "Pśikazuj nas, co coš, a buźomy cyniś pó twójej wóli." A syn faraona powěda k nim: "Cu mójogo nana faraona wusmjerśiś. Pśeto farao jo ako Josephowy nan a źašo jomu, až by pśeśiwo tebje pomagał. A wusmjerśijo jej Joseph, tak cu Asenath za žeńsku wześ, a wy dejśo móje bratšy a sobubrašne wše mójej kubła byś. Cyń jano toś tu wěc." A Dan a Gad stej jomu groniłej: "Smy źinsa twóje tež a buźomy wšykno cyniś, což sy nam póbitował. A smy Josepha k Asenathoju groniś słyšali: "Źi witśe do wobsejźeństwa našogo derbstwa, pśeto jo cas winoweje wise." A wón jo pěskował šesćstow mócnych muskich do wójny z njeju a połsta pśedchadnikami. Togodla słuchaj, a comy powědaś k našomu Knězoju." A wóni su k njomu wšykne swóje pótajmne słowa powědali. To jo dał syn faraona styrim
bratšam šym pěśstow muskich a jo ju pomjenił k swójim głownikam a wjednikam. A Dan a Gad stej jomu groniłej: "Smy źinsa twóje tež a buźomy wšykno cyniś, což sy nas pśikazał, a my smy źinsa twóje cajki a buźomy wšykno cyniś, což sy nas pśikazał, a my se módlimy a my smy źinsa twóje cajki. Buźomy se w nocy łamaś a se we wudrěśu nalaś a se w gusćinje sćiny schowaś; schowaś; schowamy se w nocy. A wzej pěśźaset prokowcow k kónjam z tobu a źi daloko pśed nami, a Asenat pśiźo a do našych rukow padnuś, a my buźomy muske pórozgranjaś, kenž pśi njej su, a wóna sama buźo ze swójim wózom wuběgnuś a do twójeju rukowu padnuś, a ty dejš z njeju cyniś, což twóju dušu co; A pó toś tych wěcach buźomy teke Josepha wusmjerśiś, mjaztym až wón wó Asenath žałujo. Rowno tak buźomy teke jogo źiśi pśed jogo wócyma wusmjerśiś." Ako jo něnto prědny naroźony syn faraona to słyšał, jo se wjaselił nad měru, a wón jo je gasnuł a dwa tysac wójowarjow z nimi pěskował. A ako stej pśišłej do wudrěśa, stej se schowałej w rogožy, stej se rozdźělili do styrich kompagnijow a su se zestupali na drugem boce wudrěśa, ako w prědnem źělu, pěś stow muskich zboka drogi a na drugem boce wudrěśa, su se schowali na drugem boce wudrěśa, ako w prědnem źělu, pěś stow muskich zboka drogi a na drugem boce wudrěśa, su se schowali na drugem boce wudrěśa, ako w prědnem źělu, pěśstow muskich zboka drogi a na drugem boce wudrěśa, ako w prědnem źělu, pěśstow muskich zboka drogi a na drugem boce wudrěśa su se chowali w rogožy, su se źělili do styrich kompagni a na drugem boce wudrěśa, su se schowali do styrich kompanijow a su se Teke zbytne su slědk wóstali, a teke wóni sami su se stajili do gusćinowego roga, pěś stow muskich z togo boka a zwenka drogi; A mjazy nimi jo była šyroka a šyroka droga. Syn faraona pódajo se na drogu, aby swójogo nana wusmjerśił, pak se njedowólijo. Naphtali a Asher protestěrujotej pla Dana a Gada pśeśiwo zapśiseganej. 25. A syn faraona jo se zwignuł w samskej nocy a jo pśišeł do spańskeje śpy swójogo nana, aby jogo z mjacom zabił. Straže jogo nana su jogo na to zadorali, k swójomu nanoju pśiś, a su jomu gronili: "Co se pśikazujoš, Kněžo?" A syn faraona jo k nim powědał: "Cu swójogo nana wiźeś, k tomu budu žni mójogo nowo sajźanego winicowego góry samotne." A stražniki su jomu gronili: "Twój nan śerpi bóli a lažy cełu noc wócuśony a wótpócywa něnto, a wón jo k nam gronił, až nichten k njomu njepśiźo, teke gaž jo to mój prědny naroźony syn." A ako jo to zasłyšał, jo se gniwnje wótejšeł a jo ned stupał. Prokowe stśělce połsta na licbje, a su pśed nimi šli, ako stej Dan a Gad k njomu groniłej. A młodše bratšy Naphtali a Popjeł stej powědałej k swójim staršym bratšam Dan a Gad a stej powědałej: "Cogodla cyniśo swójogo boka zasej złe pśeśiwo swójomu nanoju Israeloju a pśeśiwo wašomu bratšoju Josephoju? A Bog wobchowajo jogo ako awgaž. Lo! Njejsćo něga Josepha pśedali? A wón jo źinsa kral pśez ceły kraj Egyptow a jěźnik. Gaž cośo něnto zasej złe pśeśiwo njomu cyniś, ga buźo wón k nejwušemu wołaś, a wón buźo wogeń z njebja pósłaś a buźo was jěsć, a janźele Boga budu pśeśiwo wam wójowaś." To su se starše bratšy k gniwoju pśeśiwo njej gnuli a gronili: "A dejmy ako žeńske wumrěś? Daloko daś jo." A stej šłej wen, aby Josepha a Asenath zmakałej. Zanjeroźowarje wusmjerśiju Asenaths Wachen a wóna wuběga. 26. A Asenath jo se zwignuł zajtša a źašo Josephoju: »Ja du do wobsejźeństwa našogo derbstwa, ako sy gronił; Mója duša se
wjelgin bój, až se wóte mnjo źěliš.« A Josep jo jej gronił: "Buź dobreje skobodnosći a njebój se, ale źi wjasołego pšec a njebój se pśed nikim, pśeto Kněz jo z tobu, a wón sam śi wobchowajo ako awgapik pśedewšym złe. A cu wuśěgnuś, aby jěź dał, a budu wšyknym luźam w měsće daś, a nichten njebuźo głodny w kraju Egyptowskeje." Pótom jo se Asenath na drogu wudał, a Joseph k daśu. A ako asenat ze šesćstatśikami na městno wudrěśa pśiźo, su naraz te pśišli, kenž su byli pla syna faraona, ze swójogo riśa a su wójowali z tymi, kótarež su pla Asenathy byli, a su wšykne swóje pśedchadniki rozbili, ale asenaty su wuběgali ze swójim wózom. To jo Levi, syn Lea, to wšo ako profet a jo wulicował swójim bratšam wót Asenata tšach, a ned jo kuždy z nich swój mjac wzeł swój mjac. Na jogo darje a jeje toflicki na jeje rukoma a speku w swójej pšawej ruce a su pśeslědowali Asenath z wjelikeju malsnosću. A dokulaž jo Asenath do togo na wuběgańcy był, glej! Syn faraona jo jej zmakał a połsta rejtarjow z nim zmakał, a ako asenat jogo wiźeł, jo se wót wjelikego tšacha pśimjeł a tśěskotał, a wóna jo zawołała mě Kněza, jeje Boga. Muske ze synom faraona a kenž se z Danom a Gadom wusmjerśiju; wusmjerśiju; A styri bratšy wuběgaju do drěmow, a jich mjace se jim z rukowu wótbiju. 27. A Benjamin jo sejźeł z njeju na wózu k pšawicy; A Benjamin jo był mócny knabe wót něźi źewjeśnasćo lět, a na njom jo lažała njewurownana rědnosć a móc ako lawna puchota, a wón jo teke jaden był, kenž jo se Bogu pśez měru bójał. To jo Benjamin z wóza dołoj skócył, jo wzeł kulowaty kamjeń z drěśa, jo swóju ruku napołnił a jo chyśił pó synje faraona a jo derił pó synje faraona a jo derił pó synje faraona a jo derił pó synje faraona a jo derił Jogo lěwe spanje a jo jogo z śěžkeju ranu zranił, a wón jo poł z kónja na zemju padnuł. A Benjamin, kenž jo na skału gnał, powěda k Asenatowemu šoferoju: "Daj mě kamjenje z drěśa." A wón jo dał jomu połsta kamjenjow. A Benjamin jo kamjenje chyśił a jo zabił połsta muskich, kenž su byli pla syna faraona, a wšykne kamjenje su padnuli pśez swóje spanja. A syny Lea, Ruben a Simeon, Levi a Juda, Issachar a Sebulon, su pśeslědowali muske, asenaty su łakali, a su padnuli njezawězujuce pśez nju a su je wšykne wótbili. A šesć muskich jo zabiło dwa tysacssedssidne muske. A syny Bilhasa a Zilpasa su wuběgali wót swójogo glědajucy a su powědali: Smy pśišli pśez ruku našych bratšow, a teke syn faraona jo zemrěł pśez ruku Benjamina, kenž su pla njogo pśišli, su pśez ruku knabła wó Benjamina pśišli. Togodla pójź, laj nas Asenath a Benjamin zabity a do gusćineje teje rogi wuběgnuł.« Wóni su pśišli na Asenatu a su swóje mjace w ruce źaržali, kótarež su byli ze kšwju pókšyte. A ako asenat wóna jo wiźeła, jo se wjelgin bójała a źašo: "Kněz, Bog, kenž sy mě žywego cynił a wó kobjelnem smjerśi wulichował, rowno tak až sy móju dušu nimjernje žywy był, tak wumóžyjo teke mě něnt wót tych złych luźi." A Bog, Kněz, jo słyšał Asenatowy głos, a ned su mjace pśeśiwnikow z jich rukowu na zemju padnuli a bu k popjełoju. Dan a Gad se na Asenatowej pšosbje pśelutujotej. 28. A syny Bilhas a Cilpas, ako su wiźeli źiwny źiw, to jo se stało, su se bójali a powědali: "Kněz wójowa pśeśiwo nam wó Asenaths." To su padnuli na swójo woblico na zemju, su cynili Asenath cesćowe kubłanje a su powědali: "Zmuž se naju, twój słužabnik, pśeto ty sy naša kněni a kralowka. Smy złe statki pśeśiwo tebje wugbali a smy se wugbali a cynili. Pśeśiwo našomu bratšoju Josephoju, ale Kněz jo nas zagralinował za našymi statkami. Wó to pšosymy twójich słužabnikow, zmil se nas,
niskich a bědnych, a wumóžyjomy nas z rukowu našych bratšow, aby se kašlarjeju cynili za njepšawo, kótarež su śi nabórali, a jich mjace pśeśiwo nam su. Daś jo toś gnadny pśeśiwo twójim słužabnikam, kněni, pśed nima.« A Asenath jo jim gronił: "Buźtej dobreje skobodnosći a njebójtej se pśed wašymi bratšoma, pśeto stej samej luźa, kótarejž se Bogu woglědaś a se kněza bójaś; bójśo se; Ale źi do gusćineje toś teje sćiny, daniž njejsom ju za tebje wobdał a jeje gniw dla wjelikich złosnistwow, kótarež sy wót twójogo boka na nich wugbał. KNĚZ pak wiźi a nuchaj mjazy mnu a wama." To stej wuběgnułej Dan a Gad do sćinoweje štapcyny; A jich bratšy, Lea syny, Su se gónili ako jelenja z wjelikim chwatkom na nje. A Asenat jo wulězł z wóza, kenž jo był jeje schowane, a jo jim ze łdzami pódał jich pšawu ruku, a wóni su je sami padnuli a su jej na zemi płakali a su jej z głosnym głosom płakali. A wóni su pókšacowali, swójich bratšow, synow sedy, pšosyś, jich wusmjerśiś. A Asenat źašo k nim: Pšosym was, pśelucćo twójich bratšow a njezaběrajśo jim złe z złym. Pśeto KNĚZ jo mě pśed nimi wumóžył a jo jim roztśěsał mjac a mjac z ruki, a lej! Wóni su rozškrěte a na zemi k popjełoju spalili ako wósk pśed wognjom, a to nam dosega, až Kněz za nas pśeśiwo njej wójujo. Togodla pśelutujśo waše bratšy, pśeto wóni su waše bratšy a kšej wašogo nana Israela." A Simeon jo jej k njej powědał: "Cogodla powěda naša kněni dobre słowa za swójich winikow? Ně, ale buźomy je spiw za spiw z našymi mjacami wótrubowaś, Wšako su se złe wumyslili wó našom bratša Josephu a našom nanje Israelu a pśeśiwo tebje, naša kněni, źinsa." To jo Asenatu swóju pšawu ruku wutyknuł, jo Simeona Barta, jo jogo něžnje a źašo: "Na žeden pad, bratš, zgibnjo twójogo pśiducego złego z złym, pśeto Kněz buźo toś ten njeglědajucy na to. Wěsćo, až su sami waše bratšy a pótomniki wašogo nana Israela, a wóni su zdaloka pśed wašym woblicom wuběgnuli. Pśizwóliśo jim toś wódaśe." To jo Levi na nju pśistupił a jo jej něžnje pšawu ruku pśikusnuł, pśeto wón jo ju docynił, až jo kśěł muskich pśed gniwom swójich bratšow wumóžyś, dokulaž njejsu ju wusmjerśili. A wóni same su byli w bliskosći w gusćinje sćiny, a Levi, jogo bratš, kenž to kusa, njejo swójim bratšam wózjawił, pśeto wón jo se bójał, wóni kśě w swójom gniwje swójich bratšow zarucowaś. Syn faraona wumrějo. Teke farar wumrějo a Joseph buźo jogo naslědnik. 29. A syn faraona jo se zwignuł ze zemje, jo se sednuł a pluwał a pluwał pluwał. Kšej ze swójeje wust; Pśeto kšej jo jomu wót spanja do guby wuchyśiju. A Benjamin jo gnał na njogo, jo wzeł swój mjac a jo jen ze noža syna faraona (pśeto Benjamin njejo nosył mjac na šenku) a jo kśěł synoju faraona na gruź biś. To jo Levi na njogo gnał, jo jogo ruka pópadnuła a źašo: "Na žeden pad, bratš, cyń to, pśeto my luźe, kótarež su Boga napadnuli, a njetšašuju se za cłowjeka, kenž Bog se módli, złego z złym zakósćiś, hyšći spódobanje z nogoma teptaś, hyšći swójogo winika až do smjerśi rozteptaś. A něnt se mjac zasej na jogo městno sednjo, a pójź a pomagaj mě, a namaž jen wót teje rany wugójś; A gaž jo žywy, buźo wón naš pśijaśel a jogo nan faraon buźo naš nan." To jo Levi syna faraona wó zemi zwignuł a jomu kšej wót woblica wuchyśił, jo jomu zwězk wó ranje, jo jogo na swójogo kónja sajźił a jo jogo k swójomu nanoju faraona wulicował a jomu wšykno wulicował, což jo se stało. Rozpadnjo. A farao jo se zwignuł wót swójogo trona a jo dewi na zemi cesćenje póžedanja zwignuł a jogo žognował. Pótom, gaž jo tśeśi źeń zajšeł, jo wumrěł syn faraona na kamjenju, z kótarymž jo se
wót Benjamina zranił. A farao jo žałował wó měru wó swójogo spócetnego rodu, z cogož jo se tužnosć wustarcyła a w starstwje 109 lět wumrěła, a wón jo swój diadem wšogorědny Joseph. A Joseph jo kněžył sam w Egyptowskej 48 lět; A pó toś tych wěcach jo Joseph diadem młodšemu góleśu faraona slědk dał, kótaryž jo na gruźi był, ako jo stary farao wumrěł. A Josep jo był wótněnta nan młodšego góleśa faraona w Egyptowskej až do swójeje smjerśi, jo zagranjał a jo chwalił Boga.