Сафанё
БОБИ 1
1 Каломи Худованд, ки ба Сафаньё ибни Кушӣ, ибни Ҷадальё, ибни Амарьё, ибни Ҳизқиё, дар айёми Йӯшиёҳу ибни Омӯн, подшоҳи Яҳудо, нозил шуд.
2Ва Ман ҳама чизро аз рӯи замин комилан нобуд хоҳам кард, мегӯяд Худованд.
3 Одам ва ҳайвони ваҳширо мехӯрам; Ман мурғони осмон, ва моҳиёни баҳр ва васвасаҳоро бо шарирон хоҳам бурд; ва Ман одамро аз замин маҳв хоҳам кард, мегӯяд Худованд.
4 Ман низ дасти Худро бар Яҳудо ва бар тамоми сокинони Ерусалим хоҳам дароз кард; ва бақияи Баалро аз ин макон, ва номи камаримиёнро бо коҳинон маҳв хоҳам кард;
5 Ва онҳое ки лашкари осмонро бар болои бомҳо парастиш мекунанд; ва онҳое ки ба Худованд саҷда мекунанд ва қасам мехӯранд, ва ба Малкам қасам мехӯранд;
6 Ва онҳое ки аз Худованд рӯй гардондаанд; ва онҳое ки Худовандро наҷустаанд ва Ӯро напурсидаанд.
7 Дар ҳузури Худованд Худо ором бош, зеро ки рӯзи Худованд наздик аст, зеро ки Худованд қурбонӣ омода кардааст, ба меҳмонони Худ амр кардааст.
8Ва воқеъ хоҳад шуд, ки дар рӯзи қурбонии Худованд, ки Ман сарварон ва фарзандони
подшоҳ ва ҳамаи онҳоеро, ки либоси бегона дар бар доранд, ҷазо хоҳам дод.
9Дар ҳамон рӯз Ман ҳамаи онҳоеро, ки аз остона ҷаҳанд, ва хонаҳои оғоёни худро аз зӯроварӣ ва макр пур мекунанд, ҷазо хоҳам дод.
10Ва воқеъ хоҳад шуд, ки дар он рӯз, мегӯяд Худованд, ки садои фарьёд аз дарвозаи моҳӣ, ва фарьёд аз дарвозаи дуюм, ва садои азиме аз теппаҳо хоҳад буд.
11 Фарьёд кунед, эй сокинони Мактеш, зеро ки тамоми тоҷирон кушта шудаанд; ҳамаи онҳое ки нуқра мебардоранд, бурида мешаванд.
12 Ва дар он вақт чунин воқеъ хоҳад шуд, ки Ерусалимро бо шамъҳо кофтукоб хоҳам кард, ва онҳоеро, ки бар пояҳояшон сокинанд, ҷазо хоҳам дод, ки дар дили худ мегӯянд: "Худованд некӣ намекунад ва бадӣ намекунад".
13 Бинобар ин молу мулки онҳо ғанимат ва хонаҳои онҳо хароб хоҳад шуд; онҳо низ хонаҳо хоҳанд сохт, вале дар онҳо сокин нахоҳанд шуд; ва токзорҳо хоҳанд шинонд, вале аз шароби он нахӯранд.
14 Рӯзи бузурги Худованд наздик аст, наздик аст ва бағоят шитоб мекунад, ҳатто овози рӯзи Худованд: марди тавоно дар он ҷо бо алам нидо хоҳад кард.
15 Он рӯз рӯзи ғазаб, рӯзи изтироб ва тангӣ, рӯзи харобӣ ва харобӣ, рӯзи зулмот ва тира, рӯзи абрҳо ва торикии ғафс, 16 Рӯзи карнай ва ҳушдор бар зидди шаҳрҳои девордор ва бар зидди бурҷҳои баланд.
17Ва ба сари одамон мусибате хоҳам овард, ки онҳо мисли кӯрон рафтор хоҳанд кард, зеро ки пеши Худованд гуноҳ кардаанд, ва хуни онҳо мисли хок, ва гӯшти онҳо мисли пору рехта хоҳад шуд.
18На нуқраашон ва на тиллои онҳо дар рӯзи ғазаби Худованд онҳоро наҷот дода наметавонад; балки тамоми заминро оташи рашки вай фурӯ хоҳад бурд, зеро ки вай ҳамаи сокинони он заминро ба зудӣ нест хоҳад кард.
БОБИ 2
1 Ҷамъ шавед, бале, ҷамъ шавед, эй халқи нохоста;
2 Пеш аз он ки фармон ба вуҷуд ояд, пеш аз он ки рӯзе мисли коҳ гузарад, пеш аз он ки ғазаби шадиди Худованд бар шумо ояд, пеш аз он ки рӯзи хашми Худованд бар шумо ояд.
3Худовандро биҷӯед, эй фурӯтанони тамоми рӯи замин, ки доварии Ӯро ба амал овардаед; адолатро биҷӯед, фурӯтаниро биҷӯед: шояд дар рӯзи ғазаби Худованд пинҳон шавед.
4Зеро киҒаззатаркхоҳадшуд, ваАшқалӯн хароб хоҳад шуд; дар нисфирӯзӣ Ашдӯдро бадар хоҳанд дод, ва Экрон решакан хоҳад шуд.
5 Вой бар ҳоли сокинони соҳили баҳр, қавми каритиён! каломи Худованд бар зидди шумост; Эй Канъон, замини фалиштиён, туро нобуд хоҳам кард, то ки сокин нахоҳад буд. 6Васоҳили баҳр барои чӯпононхонаҳо вахонаҳо, ва оғилҳо барои рамаҳо хоҳад буд.
7Ва соҳил барои бақияи хонадони Яҳудо хоҳад буд;онҳо баронмехӯранд, дархонаҳои Ашқалӯн шомгоҳ хоҳанд хобид, зеро ки Худованд Худои онҳо онҳоро дида, асорати онҳоро бармегардонад.
8Ман дашномҳои Мӯоб ва дашномҳои банӣАммӯнро шунидаам, ки бо онҳо қавми Маро таҳқир карда, дар назди сарҳади худ бузургӣ карданд.
9Бинобар ин, ба ҳасби зиндаам, мегӯяд Худованди лашкарҳо, Худои Исроил, албатта Мӯоб мисли Садӯм ва банӣ-Аммӯн мисли Амӯро хоҳад буд, ва парвариши намакҳо ва намакзорҳо ва харобии абадӣ: бақияи ман мардум онҳоро
ғорат хоҳанд кард, ва бақияи қавми Ман онҳоро
тасарруф хоҳанд кард.
10Ин барои ғурури онҳо хоҳад буд, зеро ки онҳо бар қавми Худованди лашкарҳо маломат ва бузургӣ карданд.
11Худованд ба онҳо даҳшат хоҳад овард, зеро ки Ӯ тамоми худоёни рӯи заминро гуруснагӣ хоҳад дод; ва ҳар яке аз ҷои худ, ҳатто тамоми ҷазираҳои халқҳо ба Ӯ саҷда хоҳанд кард.
12 «Эй ҳабашиён, шумо низ аз шамшери Ман кушта хоҳед шуд.
13Ва дасти Худро ба тарафи шимол дароз карда, Ашшурро нестунобуд хоҳад кард;ва Нинвероба харобазор табдил дода, мисли биёбон хушк хоҳад кард.
14Ва гӯсфандон дар миёни вай, тамоми ҳайвоноти ваҳшии халқҳо хоҳанд хобид: ҳам мурғ ва ҳам талх дар лавҳаҳои болои он маскан хоҳанд гирифт; овози онҳо дар тирезаҳо хоҳад суруд; харобӣ дар остонаҳо хоҳад буд, зеро ки ӯ кори арзро ошкор хоҳад кард.
15 Ин аст шаҳри шодравон, ки бепарво сукунат дошта, дар дили худ мегуфт: "Ман ҳастам, ва ҳеҷ касғайраз маннест: чӣгунавай харобазорваҷои хоби ҳайвонҳо шудааст"! ҳар кӣ аз назди вай гузарад, фишурда, дасти худро ҷунбонд.
БОБИ 3
1 Вой бар вай, ки палид ва палид аст, бар ҳоли шаҳри золим!
2 Вай баовоз итоат накард;вай ислоҳнашудааст; вай ба Худованд таваккал намекард; вай ба Худои худ наздик нашуд.
3 Сарварони вай дар даруни ӯшерҳои ғурронанд; доварони вай гургони шом ҳастанд; то фардо устухонхоро газида на-мешаванд.
4Анбиёи вай одамони сабук ва хиёнаткоранд: коҳинонаш маъбадро палид кардаанд, ба шариат зӯроварӣ кардаанд.
5Худованди одил дар миёни он аст; вай бадӣ нахоҳад кард: ҳар саҳар доварии Худро равшан мекунад, беэътиноӣ намекунад; Аммо ситамкор шарм намедонад.
6 Халқҳоро буридаам: бурҷҳояшон хароб аст; Кӯчаҳои онҳоро хароб кардам, ки касе аз он ҷо намегузарад; шаҳрҳояшон хароб шудааст, ба тавре ки одам нест ва сокин нест.
7 Гуфтам: «Албатта аз ман битарсӣ, насиҳат хоҳӣ ёфт; Пас, ҳарчанд онҳоро ҷазо дода бошам, манзилашон бурида нахоҳад шуд; лекин онҳо барвақт бархоста, ҳама аъмоли худро фосид карданд.
8Бинобар ин шумо, мегӯяд Худованд, бар Ман мунтазир бошед, то рӯзе, ки ман ба тӯъма
бархезам, зеро иродаи Ман он аст, ки халқҳоро
ҷамъ оварам, то салтанатҳоро ҷамъ оварам, ва хашми Худро, ҳатто тамоми ғазаби сахти Маро бар онҳо резонам. : зеро ки тамоми замин бо оташи рашки ман фурӯ хоҳад рафт.
9Зеро ки он гоҳ ман ба қавм забони пок хоҳам дод, то киҳамаисми Худовандро бихонанд, то ки Ӯро якдилона ибодат кунанд.
10Аз он тарафи дарёҳои Эфиопия довталабони ман, ҳатто духтари парокандаи ман, ҳадияи маро хоҳанд овард. 11Дар он рӯз барои ҳамаи аъмоли худ, ки бар зидди ман таҷовуз кардӣ, хиҷилнахоҳӣ шуд;зеро он вақт Ман онҳоеро, ки аз ғурури ту шодӣ мекунанд, аз миёни ту дур хоҳам кард, ва ту дигар ба хотири ман сарбаланд нахоҳӣ шуд. кӯҳи муқаддас.
12Ва Ман низ дар миёни ту қавми мискин ва камбағале хоҳам гузошт, ва онҳо ба исми Худованд таваккал хоҳанд кард.
13Бақияи Исроил набоядшарорат ба амаловарад ва дурӯғ нагӯяд; ва дар даҳони онҳо забони маккоре нахоҳад ёфт;
14 Суруд хон, эй духтари Сион; нидо кун, эй Исроил! шод бош ва бо тамоми дил шодӣ кун, эй духтари Ерусалим.
15Худованд ҳукмҳои туро аз байн бурд, душмани туро берун кард: Подшоҳи Исроил, Худованд дар миёни ту аст, ва ту дигар бадӣ нахоҳӣ дид.
16 Дар он рӯз ба Ерусалим гуфта хоҳад шуд: "Натарс, вабаСион:"Дастҳои тусуст нашаванд".
17Худованд Худои ту дар миёни ту тавоно аст; наҷот хоҳаддод, азтушодӣ хоҳадкард;даришқи худ ором хоҳад гирифт, бо суруд шодӣ хоҳад кард.
18 Ман онҳоеро, ки дар анҷумани тантанавӣ ғамгинанд, ҷамъ хоҳам овард, ки аз туҳастанд, ва маломати он бар души онҳо бори гарон буд. 19 «Инак, дар он вақт Ман ҳар он чиро, ки ба ту меафтад, барҳам хоҳам дод, ва вайро дар мондаро наҷот хоҳам дод, ва вайро, ки ронда шуда буд, ҷамъ хоҳам кард; ва ман онҳоро дар ҳар замине ки шарманда шудаанд, ҳамду сано хоҳам дод.
20Дар он вақт Ман шуморо боз хоҳам овард, ҳатто вақте ки шуморо ҷамъ кунам, зеро ки Ман шуморо дар миёни тамоми мардуми рӯи замин ном ва ҳамду сано хоҳам гузошт, вақте ки асорати шуморо пеши назари шумо бармегардонам, мегӯяд Худованд.