JOSEPH A ASENATH Asenath so wot Kralowskeho syna a mnohich druhim do mandźelstwa pósćele. 1. W prěnim lěće nadbytka, w druhim měsacu, pjateho měsaca, wupósła farao Joseph, zo by cyły kraj Egyptowsku pućowało. A w štwórtym měsacu prěnjeho lěta, wosomnateho měsaca, přińdźe Joseph na hranicy Heliopolisa a zběraše zorno tutoho kraja kaž pěsk morja. A bě to wěsty muž we wonym měsće, z mjenom Pentephres, tón bě měšnik Heliopolisa a satrap faraona a najwyši wšěch satrapow a wjerchow faraona. A tónle muž bě přebohaty a jara mudry a ćichomyslny, a wón bě tež radźićel faraona, dokelž bě mudriši hač wšitcy wjerchojo faraona. A wón měješe młodušu dźowku, z mjenom Asenath, wot wosomnaće lět, wulku a powabnu a rjeńšu wobhladać hač kóždu knježnu na zemi. Asenath sam njeměješe žanu podobnosć z knježnami, dźowkami Egyptowčanow, ale runaše so we wšěm dźowkam Hebrejow, wona bě wulka kaž Sara a rjana kaž Rebecca a rjenje jako wjećba; A chwalba swojeje rjanosće šěrješe so po cyłym kraju a hač do kóncow swěta, tak zo chcychu tohodla wšitcy synojo wjerchow a satrapow wo nich wabić, haj tež synojo kralow, wšitcy młodźency a mócni, a dawachu wulku zwadu mjez nimi wo swoju wolu. A spytachu, přećiwo sebi wojować. A tež prěni narodźeny syn faraona słyšeše wo njej, a wón pokročowaše, swojeho nana prosyć, ju jemu k žonje dać, a rjekny jemu: Daj mi, nano, Asenath, dźowka pentefrenta, prěnjeho muža Heliopolisa, k žonje. A jeho nan farao rjekny jemu: "Čehodla pytaš sej žonu, kotraž je niša hač ty sam, hdyž sy kral toho cyłeho kraja? Ně, ale hlej! Dźowka Joacimsa, krala Moaba, je z tobu slubjena, a wona sama je kralowna a přewšo rjenje wobhladać. Wzmi da tutón k tebi k žonje." Wěža, w kotrejž je Asenath žiwa, so wopisuje. 2. Asenath pak zacpě wšitkich ludźi, dokelž bě wupěraca a wulce rozwólna, a ženje njebě ju čłowjek widźał, přetož Pentephres bě w swojim domje wěžu, kiž bě wulki a wysoki, a nad wěžu bě łubja, kiž dźesać mólbow wopřiješe. A prěnja komora bě wulka a jara rjana a z purpurnymi kamjenjemi plestrowana, a sćěny běchu z drohotnymi a pisanymi kamjenjemi předrasćene, a tež třěcha tuteje komory bě ze złota. A w tutej činje běchu bohojo Egyptowčanow přičinjeni, z kotrychž njebě žaneje ličby, złota a slěbra, a wšitcy tute Asenath so jich pomodlachu, a wona so jich kóždy dźeń woporowaše. A druha komora wopřiješe tež cyłu debjenku a křinje Asenatha, a bě złoto w njej a wjele slěbra a złota tkanych płašćow bjez ličby. A kamjenje wulkeje hódnoty a drobne drasty płachty a cyła pycha jeje knježny tu běchu. A třeća komora bě Asenathowa składna komora, kotraž wopřija wšitke dobre wěcy zemje. A zbytne sydom mólbow wobydleše sydom knježnow, kotrež Asenath słužachu, a kóžda měješe komorku, přetož bě jenak stara a w samsnej nocy z Asenathom rodźena, a wona je jara lubowaše. A běchu tež přewšo rjane kaž hwězdy njebja, a ženje njerěčeše muž z nimaj abo muske dźěćo. Asenathowa wulka čiń pak, w kotrejž so jeje knježniskosć pěstowaše, měješe tři wokna; a prěnje wokno bě jara wulke a dźěše přez dwór na wuchod; A druhi
hladaše do juha, a třeći hladaše přez dróhu. A złoty prošer steješe w komorje a hladaše do wuchoda; A ewštrowa Łožo bě z purpurowym płatom kryte, kotrež bě ze złotom wobtykane, a łožo bě z črjódyčerwjeneho a purpurčerwjeneho płata a drobneho płata tkane. Na tutym łožu spaše Asenath sam, a ženje njebě muž abo druha žona na nim sedźał. A běše tež wulki dwór, kiž storči kołowokoło domu, a přewšo wysoka murja wokoło dwora, kotraž bě z wulkich štyriróžkatych kamjenjow natwarjena; A běchu tež štyri wrota na dworje, kotrež běchu ze železom poćehnjene, a tute buchu wot wosomnaće sylnych młodźencow wobstražowane, kiž běchu wobrónjene. A při muri běchu tež rjane štomy sadźene, ze wšěch družin, a wšě nošachu płody, a jich płody běchu zrałe, wšako běchu čas žnjow. a běše tež bohate žórło wody, kotraž z prawow samsneho dwora wužórli; A pod žórłom bě wulka cistna, kotraž wodu tutoho žórła přiwza, zwotkelž běžeše takrjec milina přez srjedźišćo statoka a wšitke štomy tutoho dwora powodźowaše. Joseph připowědźi jeho přichad po swjatkach. 3. A poda so w prěnim lěće sydom lět nadbytka, w štwórtym měsacu, we wosomadwacetym měsacu, zo přińdźe Joseph na hranicy Heliopolisa, zo by žito tutoho wobwoda zběrał. A jako so Joseph tutomu městu bližeše, pósła wón dwanaće muži před sobu k Pentephresej, měšnikej Heliopolisa, a rjekny: "Chcu dźensa k tebi přińć, dokelž je to čas připołdnja a připołdnja, a je wulka horcota słónca, a zo móžu so pod třěchu twojeho domu wochłódnić." A Pentephres, jako to słyšeše, wjeseleše so z wulkej radosću a rjekny: "Chwalił budź Knjez, kotryž je Bóh Josepha, dokelž je mój knjez Joseph mje za hódneho měł." A Pentephres zawoła dohladowarja swojeho domu a rjekny jemu: "Chwataj, chwataj mój dom a spřihotuj wulku jědź, přetož Joseph, mócny Boži, pójće dźensa k nam." A jako Asenath słyšeše, zo sće wy nan a wy Dokelž bě mać z wobsydstwa swojeho namrěwstwa přišła, so wona jara wjeseleše a praji: "Chcu swojeho nana a moju mać wopytać, wšako su z wobsydstwa našeho namrěwstwa přišli" (wšako bě to čas žnjow). A Asenath spěchaše do swojeje komory, hdźež jeje płašće ležachu, a wobleče so drobne płachty, kiž bě z purpurčerwjeneho płata a ze złotom přećehnjeny, a wopasa so ze złotym pasom a prokawymi wokoło swojeju rukow. A wokoło swojeju nohow połoži złote kerki, a wokoło swojeje šije ćisny wona drohotnu a drohotnu pychu, kotraž bě ze wšěch stron wudebjena, a na kotrejž běchu wšudźe mjena bohow Egyptowčanow zagrawěrowane, na naručnych kromach hač na kamjenjach; A wona sydny so tež diadem na hłowu a zwjaza jej diadem wokoło spanjom a pokry swoju hłowu z płašćom. Pentephres namjetuje, Asenath Josephej k mandźelstwu dać. 4. Na to spěchaše wona a stupaše po schodach dele wot swojeho A přińdźe k swojemu nanej a jeje maćeri a ju wokoši. A Pentephres a jeho žona zwjeseleštaj so nad swojej dźowku Asenath z nadwulkej radosću, přetož widźeštaj wupyšenej a wupyšenej kaž njewjesta Boža; A zrodźichu wšo dobre, kotrež běchu z wobsydstwa swojeho namrěwstwa sobu přinjesli, a dachu jeju dźowce. A Asenath wjeseleše so nad wšěmi tymi
dobrymi wěcami, nad pózdnjolěćnymi płodami a kićemi a datlemi a po hołbjach a nad mulemi a figowcami, wšako běchu wšitke rjane a přijomnje słodźeć. A Pentephres rjekny swojej dźowce Asenath: "Dźěćo!" A wona rjekny: "Tu sym ja, knježe." A wón rjekny jej: "Sydń so mjez nami, chcu ći moje słowa prajić." "Hlej! Jozef, mócny Boži, přińdźe dźensa k nam, a tutón muž je knježićel nad cyłym krajom Egyptowska; a kral farao jeho pomjenowa jeho za knježićela po našim cyłym kraju a kralo, a wón sam da po cyłym kraju zorno a wuchowa je před přichodnym hłodom; A tutón Joseph je muž, kotryž so k Bohu modli, a rozumny a knježna, kajkaž dźensa sy, a muž, mócny na mudrosći a wědźe, a Duch Boži na nim wotpočuje, a hnada Knjeza je w nim. Pój, najlubše dźěćo, ja chcu će jemu za žonu dać, a ty dyrbiš jemu njewjesta być, a wón sam dyrbi twój nawoženja być hač do wěčnosće." A jako Asenath tute słowa wot swojeho nana słyšeše, da jej pót přez mjezwočo běžeše, a wona bu rozzłobjena z hněwom, a wona hladaše na swojeho nana křiwje a rjekny: "Čehodla, mój knježe nano, rěčiš tute słowa? Chceš, zo mje jako jateho cuzbnikej, ćěkancu a předawanemu čłowjekej přepodaš? Njeje to syn pastyrja z kraja Kanaan? A Wón sam je so wot njeho zawostajił. Njeje to tón, kiž pola swojeje knjeni ležeše, a jeho knjez ćisny jeho do jastwa ćmy, a farao wućahny jeho z jastwa, z tym zo wukładowaše swój són, kak tež starše žony Egyptowčanow jeho wupołoža? Ně, ale chcu so z prěnim narodźenym synom krala zwěrić, dokelž je sam kral cyłeho kraja." Jako wón to słyšeše, hańbowaše so Pentephres, jeho dźowce Asenath dale wo Josephu powědać, wšako wotmołwi jemu z horliwosću a z hněwom. Joseph přińdźe w domje pentefrewrow. 5. A hlej! Młodźenc wot słužownikow swjatkowneho skoči nutř a praji jemu: "Hlej! Joseph steji před wrotami našeho dwora." A jako Asenath tute słowa słyšeše, ćekny wona před wobličom swojeho nana a jeje maćerje a dźěše horje na łubju, a wona přińdźe nutř A steješe při wulkim woknje a hladaše do wuchoda, zo by Josepha do domu swojeho nana přińć widźał. A Pentephres wuńdźe a jeho žona a wšitcy jeje přiwuzni a jeje wotročcy, zo bychu Josepha zetkali; A hdyž wrota dwora, kiž na wuchod hladachu, wotewrjene, přińdźe Joseph nutř a sydny so do druheho woza faraona. A běchu to štyri konje pod kwaklu, běłym kaž sněh ze złotymi kruchami, a wóz bě cyle z ryzy złota. A Joseph bě do běłeje a rědkeje tuniki zdrasćeny, a sukelnica, kiž bu wokoło njeho ćisnjeny, bě purpurčerwjeny, z drobneho płachta, kiž bě ze złotom splećeny, a złoty wěnc bě na jeho hłowje, a wokoło jeho wěnca běchu dwanaće wučitanych kamjenjow a po kamjenjach dwanaće złotych pruhow a w jeho prawej ruce kralowski kiješk. Kotryž bě wolijowu hałžku wupřestrěł, a bě kopica płodow na nje. Jako bě nětk Joseph do dwora a do duri samsneho stupił A wšitcy cuzy mužojo a žony wostachu před dworom, přetož stražnicy wrotow so bližachu a zawrěchu durje, pentephres přińdźe a jeho žona a wšitcy jich přiwuzni nimo swojeje dźowki Asenath, a woni sčinichu Josepha česćowanje na swojich mjezwočach na zemi; A Joseph zalěze ze swojeho woza a postrowi jich z ruku.
Asenath wupada Josepha z wokna. 6. A jako Asenath Joseph wuhlada, bu wona w duši zakłóta, a jeje wutroba bu rozhałžkowana, a jeje kolenje běštej lós, a jeje cyłe ćěło třepotaše, a wona so boješe wulkeho stracha, a tam zdychny wona a rěčeše w swojej wutrobje: "Ach, ja sym hubjena! Dokal mam, hubjenstwo, nětko hić? Abo hdźe mam před jeho wobličom potajeny być? Abo kak dyrbi mje Joseph, Syn Boži, widźeć, dokelž sym ze swojeje strony złe wo nim rěčał? Ach, sym njezbožowny! Dokal mam hić a so schować, wšako wón sam widźi wšitke wućek a wě wšitko a ně Potajne ćekny jemu z wulkeho swětła, kotrež w nim je? A nětk njech je Bóh Josephowy mi hnadny, dokelž sym w njewědźe złe słowa přećiwo njemu rěčał. Što mam nětko, njezbožowny, slědować? Njejsym prajił: Jozef přińdźe, syn pastyrja z kraja Kanaan? Nětko je w swojim wozu k nam přišoł kaž słónco z njebja, a wón je dźensa do našeho domu zastupił, a wón swěći so nutř kaž swětło na zemi. Ja pak sym hnadny a chrobły, dokelž sym jeho zacpěł a złe słowa wo nim rěčał a njewužrawał, zo je Joseph Syn Boži. Přetož štó z ludźi budźe hdy tajku rjanosć wunjesć, abo kotre žónske ćěło so tajke swětło porodźi? Hubjenstwo a błazniwa sym, dokelž sym swojemu nanej złe słowa prajił. Tehodla daj mi mój nan Joseph jako čeladnik a njewólnica, a ja chcu jemu wěčnje wotročcy być." Joseph widźi Asenath při woknje. 7. A Joseph stupi do domu pentefrea a sydny so na stólc. A wumyštaj jemu noze a předstajištaj jemu blido, přetož Joseph njejědźeše z Egyptowčanami, dokelž bě jemu to greuel. A Joseph pohladny a pohlada Asenatej won hladać, a wón rjekny Pentephresej: "Štó je žónska, kotraž na łubi při woknje steji? Laß sie von diesem Hause weggehen.« Přetož Joseph so boješe a dźeše: "Zo njeby tež mje mjerzała." Přetož wšitke žony a dźowki wjerchow a satrapow cyłeho kraja Egyptowskeje mějachu jeho mjerzać, zo bychu pola njeho ležeć móhli; Ale tež wjele žonow a dźowkow Egyptowčanow, telko, kotřiž Josepha widźachu, běchu zrudźeni dla jeho rjanosće; A ći pósłancy, kotřiž žony ze złotom a slěbrom a drohotnymi darami k njemu pósłachu, pósła Joseph z hroženjemi a křiwdźenjemi wróćo a rjekny: "Nochcu hrěšić w tej Wobličo Boži, Knjeza, a wobličo mojeho Wótca Israela." Přetož Joseph měješe Boha přeco před wočomaj a mysleše přeco na kaznje swojeho Wótca; Přetož Jakub husto rěčeše a napominaše swojeho syna Josepha a wšitcy jeho synojo: "Hladajće so, dźěći, před cuzej žonu, zo njebyšće zhromadnosć měli, přetož zhromadnosć z njej je skaženje a zahuba." Tohodla rjekny Joseph: "Tuta žona ma wot tutoho domu woteńć." A Pentephres rjekny jemu: "Mój Knježe, ta žona, kotruž na łubi stejo widźeše, njeje cuza, ale naša dźowka, kotraž kóždeho muža honješe, a žadyn druhi muž je jich hdy widźała nimo tebje hakle dźensa; A chceš-li, Knježe, da dyrbi přińć a k tebi rěčeć, přetož naša dźowka je kaž twoja sotra.« A Joseph so z přewulkim wjeselom wjeseleše, přetož Pentephres rjekny: "Wona je knježna, kotraž kóždeho čłowjeka hidźi." A Joseph rjekny Pentephresej a jeho žonje: Hdyž je twoja dźowkaA knježna je, zjě ju přińć, přetož wona je moja sotra, a ja ju wot dźensa lubuju kaž moja sotra.«
Joseph žohnuje Asenath. 8. To dźěše jeje mać na łubju a přinjese Asenath Josephej, a Pentephres rjekny jej: "Hubku swojeho bratra, přetož tež wón je knježna kaž ty dźensa a hanje kóždu cuzu žonu, kaž ty kóždeho cuzeho muža hidźiš." A Asenath rjekny Josephej: "Budź strowjeny, Knježe, chwaleny wot Boha, najwyšeho." A Joseph rjekny jej: "Božo, kiž wšitko wožiweho čini, budźe će požohnować, knježna." Pentephres praji potom k swojej dźowce Asenath: "Pój a hubkuj swojeho bratra." Jako Asenath nětk herantrat, zo by Josepha wokošił, wupřestrě Joseph swoju prawu ruku a połoži ju na jeje hrudź mjez jeju jabłukomaj (přetož jeje papy stejachu hižo kaž rjane jabłuka), a Joseph rjekny: "Njeje kaž muž, kiž Boha so modli, kiž ze swojim ertom žiwy boha žohnuje. a jě žohnowany chlěb žiwjenja a pije žohnowany keluch njesmjertnosće a so ze žohnowanym žałbowanjom njezachilnosće žałbuje, zo by cuzu žonu wokošił, kotraž ze swojim hubu mortwych a hłuchi přibohow požohnuje a wot swojeho blida chlěb zadajenja jě a ze swojim třemjenjom keluch zamylenja pije a ze žałbowanjom zaničowanja žałbuje; Ale muž, kotryž so k Bohu modli, budźe swoju mać wokošić a sotra, kotraž je so wot jeho maćerje narodźiła, a sotra, kotraž je so ze swojeho splaha narodźiła, a žona, kotraž jeho skład dźěli, kotraž ze swojim ertom žiweho Boha žohnuje. Tohorunja njeje to tež za žonu, kotruž so Bohu modli, so přisteji, cuzeho muža wokošić, přetož to je greuel we wočomaj Božim, Knjeza." A jako Asenath tute słowa Josepha słyšeše, bu wona jara zrudźena a stonaše. A jako Josepha njepřestajnje z wotewrjenymaj wočomaj hladaše, pjelnjachu so Ze sylzami. A Joseph, jako wón ju płakać widźeše, jara wobžarowaše, přetož wón běše miły a smilny a boješe so Knjeza. Potom pozběhny swoju prawu ruku nad jeju hłowu a rjekny: "Knježe, Bóh mojeho Wótca Israela, najwyši a najmócniši, kotryž wšitko wožiwiš a wołaš z ćmy k swětłu a wot mylenja k wěrnosći a wot smjerće k žiwjenju, požohnuj ju tež tale knježna a wokřewi ju a wobnow ju ze swojim swjatym Duchom, A wona dyrbi jěsć chlěb swojeho žiwjenja a keluch swojeho požohnowanja a njech je k swojemu ludej słuša, kotryž sy wuzwolił, prjedy dyžli je wšitko činił, a zańć ju do swojeho wotpočinka, kiž swojeho wuzwoleneho spřihotuješ, a daj je w swojim wěčnym žiwjenju žiwa być we wěčnosći." Asenath so wróćo sćehnje a Joseph přihotuje so na wotjězd. 9. A Asenath wjeseleše so nad žohnowanjemi Josepha z nadwulkim wjeselom. Potom přichwata a přińdźe na jeje łubju A padny w słabosći na swoje łožo, přetož to bě w jeje wjeselu a zrudoby a wulkim straše; A wobstajny pót běžeše nad nimi, jako tute słowa Josepha słyšeše a jako w mjenje Boha, najwyšeho, k njej rěčeše. Tuž płakaše z wulkim, hórkim płakanjom, a wona so rozžahłje wot swojich bohow wobroći, kiž k temu modlachu, a z přibohow, kiž wotpokaza, a čakaše na wječor. Joseph pak jědźeše a piješe; A wón přikaza swojim słužownikam, konje před swojimi wozami zapřahnyć a po cyłym kraju ćahać. A Pentephres rjekny Josephej: "Laß meinen Herrn heute hier wohnen, und morgen sollst du du." A Joseph praji: "Ně, ale ja chcu dźensa woteńć, přetož to je dźeń,
na kotrymž je so Bóh započał, wšitko swoje stworjenja činić, a na wosmym dnju so tež k wam wróću a budu tu bydlić." Asenath wotpokazuje egyptowskich bohow a ponižuje so. 10. A jako bě Joseph dom wopušćił, ćehnješe tež Pentephres ze wšěmi swojimi přiwuznymi k swojemu herbstwu, a Asenath wosta sam ze sydom knježnami, njewobdźělenymi a płakajo, doniž so słónco njepodnuri. A wona njejě ani chlěba ani njepiješe wodu, ale mjeztym zo spaše, bě sama wotućena a płakaše a placny so husto z ruku na hrudź. A po tutych słowach pozběhny so Asenath ze swojeho łoža a dźěše mjelčo po schodach z łubje dele, a hdyž přińdźe k wrotam, namaka wrotarka ze swojimi dźěćimi spicy. A wona chwataše a wza kožany wěko zawěšk z durjemi, napjelni jón z popjełom a njeseše jón na łubju a połoži jón na zemju. A na to durje zapławi a ze železnym ryhelom zboka stonaše a stonaše z wulkim stonanjom hromadźe z wjele a jara wulkim Płakajo. Knježna pak, kotraž Asenath nade wšěmi knježnami lubowaše, chwataše, jako słyšeše swoje stonanje, a přińdźe k durjam, po tym zo bě tež tamne knježny zbudźiła, a ju zamknyła. A jako bě wona stonanje a płakanje Asenata słyšała, rjekny k njej, z tym zo wonka steješe: »Što da je, moja knjeni, a čehodla sy zrudna? A što to je, štož će znjeměrni? Wotewr so nam a daj so će widźeć." A ASenath rjekny jej, hdyž bě nutřkownje zawrjena: "Wulka a bolostna ból je moja hłowa nadpadnyła, a ja wotpočuju w swojim łožu, a ja njemóžu so pozběhnyć a tebi wočinić, přetož ja sym słaby na wšitkich swojich stawach. Tehodla dźe kóžda z was do swojeje komory a spi, a zjě mje mjelčeć.« A hdyž běchu knježny wotešli, kóžda do swójskeje činjernje, pozběhny so Asenath a wočini mjelčo durje swojeje spanskeje stwy a dźěše do njeje druhu činjenje, hdźež stejachu křinje jeje debjenki, a wona wočini swoju křinju a wza čornu, ćěmnu turniku, kotraž ju wočini. A žarowaše, jako jeje prěnjorodźeny bratr zemrě. Po tym zo bě nětko tule Tunika wzała, nošeše ju do swojeje komory, zapłaka durje zaso kruće a wobleče so ryhel z boka. To wotćahny Asenath swoju kralowsku drastu a wobleče so žarowansku korejtu, rozpušći swój złoty pas a wobpasa so ze štrykom a wza tiaru, to je sobura, wot jeje hłowy, runje tak tež diadem, a tež rjećazy z jich rukow a nohow buchu wšitke na zemju połožene. Potom wza wona swoju wubranu drastu a złoty pas a soburu a jeje diadem a ćisny ju z woknom, kiž do sewjera dźěše, k rukomaj. Na to wza wšitkich swojich bohow, kotřiž běchu w swojej komorce, bohojo złota a slěbra, kotrychž ličba je njebě, a rozłama jich na kruchi a ćisny jich přez wokno k chudym a prošerjam. A zaso wza Asenath swoju kralowsku jědź a sćežory a mjaso rybow a barbow a wšitke wopory swojich bohow a sudobja z winom napojoweho wopora a ćisny je wšitkich přez wokno, kotrež do sewjera dźěše, jako cyrobu za psy. 2 A po tutych wěcach wza wona kožany wěko, kiž popjeł wotdźeržowaše, a nala je na zemju. Na to wza ješćerje a wopasowaše swoje lena; A wona rozrisa tež syć wot włosow jeje hłosa a sypaše popjeł po njej hłowje. A wona sypaše tež popjeł na zemju a padny na popjeł a placny so njepřestawajcy z rukomaj na hrudź a płakaše přez połnocy z stonami hač do ranja. A jako Asenath rano stany a widźeše, a hlej! Popjeł ležeše pod njej kaž hlina wot jeje sylzow, padny zaso na swoje wobličo na popjeł, doniž so słónco njechowa.
Tak činješe Asenath sydom dnjow dołho, bjez toho zo by něšto płaćił. Asenath wobzamkny, so k Bohu Hebrejčanow pomolować. 11. A na wosmym dnju, hdyž switaše rańše zerja a ptački hižo fifolachu a psy přechodne nawučichu, zběhny Asenath swoju hłowu trochu wot zemje a wot popjeła, na kotrymž sedźeše, přetož bě přemučna a bě přez swoju wulku poniženje móc swojich stawow zhubiła; přetož Asenath bě mučna a do womory, a jeje mocy so pušćichu, a tuž so wobroći za sćěnu a sydny so pod wokno, kiž na wuchod dźěše; A jich hłowa połoži ju na swoju hrudź a spóžrě porsty jeje rukow wokoło jeje praweho kolena; A jeje huba bě zamknjena, a wona njewočini jeho za čas sydom dnjow a w sydom nocach jeje poniženja. A wona rěčeše w swojej wutrobje, bjez toho zo by hubu wočinił: "Što dyrbju činić, ponižować, abo dokal mam hić? A pola koho budu pozdźišo zaso wućek namakać? abo ke komu mam rěčeć, knježna, kotraž je syrota a Bjeztróštne a wot wšitkich wopušćeni a hidźili? Nětko mje wšitcy hidźa, mjez nimi tež mój nan a moja mać, dokelž wotpokazuju bohow z wograwanjom a sym jich zničił a chudym dał, zo bychu so wot ludźi zničili. Přetož mój nan a moja mać praještaj: "Asenath njeje naša dźowka." Ale tež wšitcy moji přiwuzni su hidźili a wšitkich ludźi, dokelž sym swojich bohow skaženju dał. A ja sym kóždeho čłowjeka a wšitkich hidźił, kotřiž su wokoło mje wabili, a nětko sym w tutym ponižowanju wot wšitkich hosał, a woni wjesela so nad mojej nahonu. Ale Knjez a Bóh mócneho Josepha dyžli wšitkich, kotřiž so přibohow modla, přetož wón je žarliwy Bóh a strašnje, kaž sym słyšał, přećiwo wšitkim, kotřiž cuzych bohow modla; Tohodla je mje tež hojił, dokelž sym mortwych a hłuchich přibohow modlił a žohnował. Ale nětko sym jeje woporej zadźěwał, a moja huba je so wot jeje blida wotcuzbniła, a nimam zmužitosć, wołać Na Knjeza, Boha njebjesa, najwyšeho a najmócnišeho mócneho Josepha, přetož mój ert je zanjerodźeny wot woporow přibohow. Ale sym wjele prajił, kiž budź Bóh Hebrejčan wěrny Bóh a žiwy Bóh a smilny Bóh a chuduški a rozwólny a njedomyslny a połny smilnosće a miłosće, a jedyn, kiž njeje hrěch čłowjeka přiličeny, kotryž je ponižny, a wosebje jedyn, kiž w njewědźe hrěši, a kotryž njewotpowěduje bjezzakonskosć w času tyšnosće čłowjeka; Tehodla budu tež ja, ponižnosć, zmužity a so k njemu wobroćić a při nim chowanku pytać a jemu wšitke swoje hrěchi wuznać a swoju próstwu před nim wusypać, a wón so nad mojeho hubjenstwa smili. Přetož štó wě, hač budźe wone moje poniženje a zapusćinje mojeje duše widźeć a mje wobžarować, a hač budźe wón tež syrotu mojeho hubjenstwa a mojeje knježny widźeć a mje zakitować? Přetož kaž ja słyšu, ma wón Sam je nan syrotow a tróšt zrudźenych a pomocnikow přesćěhanych. Znajmjeńša pak budu tež ja, ponižny, zmužity a k njemu wołać. Tuž pozběhny so Asenath z murje, hdźež sedźeše, pozběhny so na kolena na wuchod a wusměri swojej woči k njebju, wočini ert a rjekny Bohu: Asenathowa modlitwa 12. modlitwa a spowědź Asenata: "Knježe, tón Bóh prawych, kiž wěžu stworiš a wšitkim wěcam žiwjenje daš, kiž swojej cyłej stwórbje ode zemje daš, kiž by móhł njewidźomne na
swětło, kiž je wšitko sčinił, štož njeje so zjewiło, kiž by njebjesa pozběhnył a zemja na wodu złožował, kiž by njebjesa pozběhnył a zemju na wodu złožował, kiž by njebjesa pozběhnył a zemju na wodu złožował, kiž by njebjesa stworił a zemju na wodu złožował, kiž by njebjesa stworił a zemju na wodu złožował, Kiž kładźeš te wulke kamjenje na bjezdno wody, kotrež so njepodnurja, ale hač do kónca swoju wolu činja, přetož ty Knjez, rěčeše słowo, a wšitko je nastało, a twoje słowo, Knježe, je žiwjenje wšitkich twojich stworjenjow, k tebi ćeknu, Knježe, mój Božo, wot nětka chcu so k tebi wobroćić, Knježe, a k tebi chcu swoje hrěchi wuznać, k tebi chcu swoju próstwu wusypać, mištrje, a tebje chcu swoju bjezzakonskosć zjewić. Přešonuj mje, Knježe, hižo, přetož sym wjele hrěchow přećiwo tebi skućił, ja sym bjez zakonja a bjezbóžnosć činił, ja sym rěčał, kiž so njesmě wuprajić njesmědźa, a złych před twojimaj wočomaj; Mój ert, Knježe, je zanjerodźeny wot woporow přibohow Egyptowčanow a wot tafle jich bohow: Sym hrěšił, Knježe, ja sym hrěšił w twojimaj wočomaj, kaž we póznaću kaž tež w njewědźe, sym bjezbóžnosć činił, z tym zo morju a hłuchich přibohow modlił sym, a ja njejsym dostojny, tebi swój ert wočinić, Knježe, ja, njezbožowna Asenath-dźowka měšnika, knježny a kralowny, kotraž bě něhdy horda a wulce rozwólna a w mojim žiwjenju kćěješe. Nanowe bohatstwo před wšěmi ludźimi, ale nětko syrotka a bjeztróštnosć a wopušćena wot wšitkich ludźi. K tebi poleću, Knježe, a k tebi donjesu swoju próstwu, a k tebi chcu so wołać. Wuswobodź mje wot tych, kotřiž mje sćěhuja. Mištrje, prjedy hač so wot nich wozmu; Přetož kaž dźěćo z bojosće před někim k swojemu nanej ćěka a jeho maćeri ćěka, a jeho nan wućaha jeho ruce a tłóči jeho k jeho hrudźi. Knježe, wupřestrěj swojej njewomazanej a hrózbnej ruce na mnje kaž dźěćom lubowacy nan a popadń mje z ruki nadzmysłoweho njepřećela. Přetož hlej! Stary, dźiwi a surowy law mje přesćěhuje, přetož wón je nan bohow Egyptowčanow, a bohojo bohow bohow su jeho dźěći, a ja sym jich hidźił, a ja sym z nimi wotešoł, dokelž su mlóče, a ja ćisnu wšitkich bohow Egyptowčanow Egyptowčanow A law abo jeje nan, čert, pyta mje w hněwje přećiwo mi šlapnyć. Ty pak, Knježe, wuswobodź mje z jeho rukow, a ja z jeho erta wuchowany njebudu, zo njeby mje roztorhał a do płomjenja wohenja ćisnył, a woheń mje do wichora ćisnje, a wichor mje přemó do ćmy a ćisny mje do hłubiny morja, a wulke zwěrjo, kotrež je wot wěčnosće sem, spóžrě mje. A ja póńdu na přeco zańć. Wuswobodź mje, Knježe, prjedy hač wšo to na mni přińdźe. Wuswobodź mje, mištrje, wopušćeneho a bjezmócneho, přetož mój nan a moja mać staj mje zaprěłoj a prajiłoj: 'Asenath njeje naša dźowka', dokelž sym jeje bohow na kruchi storhnył a z nimi preč činił, jako bych ju cyle a docyła hidźił. A nětko sym syrota a bjeztróštna, a ja Nima žanu druhu nadźiju nimo tebje. Knježe, žana druha wućek hač twoja smilnosć, ty přećel ludźi, přetož sy jenož wótc syrotow a pućrubowarjo přesćěhanych a pomocnikow nadběhowanych. Smil so na mnje, Knježe, a wobarnuj mje čisće a knježnu, wopušćeni a syroty, přetož ty sam sy słódki, dobry a miły Wótče. Přetož kotry Wótc je słódki a dobry kaž ty, Knježe? Přetož hlej! Wšitke chěže mojeho Wótca Pentephresa, kotrež je wón mi k herbstwu dał, su so wěsty čas zhubili; Ale domy swojeho herbstwa, Knježe, su njezachotne a wěčne."
Asenathowa modlitwa (pokročowanje) 13. Wopytaj moje poniženje, Knježe, a smil so nad mojej syrotu a smil so nade mnu, tón zrudźeny! Přetož hlej! Ja, mištrje, ćeknych předewšěm a pytach wućek při tebi, jeničkim přećelu ludźi. Lo! Wopušćich wšitko dobre zemje a pytach wućek pola tebje. Knjez W měšku a popjełu, nahim a samotnym. Lo! Nětko wotpołožu swój kralowski płašć z drobneho płata a purpurčerwjeneho, ze złotom přeplećeneho ćikota a wobuju sej čornu žarowansku uniku. Lo! Sym swój złoty pas wottorhnyła a jón wote mnje ćisnyła a so ze štrykom a měšenjom wokoło wopasał. Lo! Swój diadem a moja sobura sym wot swojeje hłowy kidała a so z popjełom pokrjepiła. Lo! Špundowanje mojeje komory, kotraž bě z pisanymi a purpurowymi kamjenjemi plestrowana, kotraž bě něhdy ze žałbami włóžna a ze swětłymi rubami sušena, je so nětko wot mojich sylzow womačała a přez to wonječesćiła, zo je z popjełom posypany. Lo! Mój knjez, z popjeła a mojich sylzow je w mojej komorce wjele hliny nastało kaž na šěrokim puću. Lo! Knježe, moja kralowska jědź a mjaso, kiž sym psykam dawał. Lo! Tež ja, mišter, sym sydom dnjow a sydom nocow posćił a ani chlěb njejědł ani wodu pił, a moja huba je Kaž koło a mój jazyk kaž róžk a mojej hubje kaž hlinjana črjop, a moje mjezwočo je so pomjeńšiło, a mojej woči stej zaprajiłoj, sylzy ronić. Ale ty, Knježe, mój Božo, wumóž mje wot swojich wjele njewědy a wodaj mi, zo sym jako knježna a njewědomje do błudy šoł. Lo! Wšitkich bohow pak, kotrychž sym so do toho w njewědźe modlił, sym nětko jako hłuchich a mortwych přibohow spóznał, a ja sym jich na kruchi storhnył a jich wšěm ludźom z nohomaj teptał, a paduši su ju skazyli, złoto a slěbro, a ja sym pola tebje wućek pytał, Božičkecy, jenički miłosćiwy a přećel ludźi. Wodaj mi, Knježe, zo w njewědźe wjele hrěchow přećiwo tebi skuću a bohabojaznym słowam přećiwo swojemu knjezej Josephej rěčał sym a njewužrach, ja hubjenych, zo je wón twój syn. Knježe, přetož bjezbóžni, wot zawisće honjeni, rjeknychu mi: Jozef je Syn pastyrja z toho A ja, tón bědny, sym jim wěrił a zamylił, a ja sym jeho znjemóžnił a złeho wo nim rěčał, bjeztoho zo bych wědźał, zo je wón twój syn. Přetož štó z ludźi je tajku rjanosć spłodźił abo budźe ju hdy swědčić? Abo štó je hewak kaž wón, mudry a mócny kaž wšudźom rjany Joseph? Tebi pak, Knježe, dowěrju jeho k njemu, dokelž jeho bóle lubuju dyžli moja duša. Wobarnuj jeho w mudrosći swojeje hnady a dowěr so jemu jako čeladka a słužo, zo bych jemu noze mył a jeho łožo sčinił a jemu słužił a jemu słužił, a ja chcu jemu čeladnik za čas mojeho žiwjenja." Arcyjandźel Michał wopyta Asenata. 14. A jako bě Asenath přestał, zo by so Knjezej hasnył, hlej! Tež na wuchodźe so rańša hwězda z njebjes pozběhny; A Asenath to widźeše a wjeseleše so a rjekny: "Hat Gott, der Herr, Potom sy moju modlitwu wusłyšał? Přetož tuta hwězda je posoł a wozjewjer wjerška wulkeho dnja." A hlej! Twjerdu na rańšej hwězdźe roztorha njebjo, a wulke, njewuprajomne swětło so zjewi. A jako to wuhlada, padźe Asenath na swoje wobličo na popjeł, a na městnje přińdźe muž z njebjes k njej, wupósła swěcowe pruhi a stupi so nad jeje hłowu. A jako na jeje wobliču ležeše, praji bójski jandźel k njej: "Asenath, stawaj!" A wona rjekny: "Štó to je, kiž je mje wołał, zo su
durje mojeje komory zamknjene a wěža wysoka, a kak je potom do mojeje komory přišoł?" A zawoła jich druhi raz a praji: "Asenath, Asenath." A wona rjekny: "Tu sym ja, Knježe, praj mi, štó sy." A wón praji: "Ja sym stotnik Knjeza, Boži a rozkazowar wšitkich wójskowarjow najwyšeho. Postaj na twojimaj nohomaj, zo bych moje słowa k tebi rěčał." A wona pozběhny jeje mjezwočo a widźeše, a hlej! Muž we wšěm, štož Josephej runa, w płašću a wěncu a kralowskim kiješku, jenož zo bě jeho wobličo kaž błysk a jeho woči kaž swětło słónca a włosy jeho hłójčki kaž płomjo palaceje so smólnicy a jeho ruce a noze kaž železo, kotrež so wot wohenja zyboleše. Přetož móhłrjec wupěrachu škrě z jeho rukow a z jeho nohow. Jako Asenath to widźeše, so wona boješe a padny na swoje wobličo, tak zo ani wjac na nohomaj stać njemóžeše, wšako dósta wulki strach, a wšitke jich stawy třepotachu. A muž praji jej: "Budź dobreje zmužitosće, Asenata, a njeboj so; Stawaj pak a staj so na twojej noze, zo bych k tebi moje słowa rěčał." To pozběhny so Asenath a stupi so na jeje noze, a jandźel rjekny jej: "Dźi bjez zadźěwka do twojeje druheje komory a wotpołož čornu tuniku W njej sy zdrasćeny a ćisń rubiško ze swojimi ledźbjemi a nasypaj popjeł wot swojeje hłowy a wumyj swoje mjezwočo a swojej ruce z čistej wodu a sćehń běły, njedótknjeny šat a wopasaš swoje ledźbiny ze swětłym pasom knježny, dwojemu, a pój zaso ke mni, a chcu k tebi rěčeć słowa, kiž su tebi wot Knjeza pósłane." To spěchaše Asenath a dźěše do swojeje druheje činjernje, w kotrejž běchu křinje jeje debjenkow, wočini swoju kistu a wza běły, drobny, njedótknjeny płašć a wobleče so, po tym zo bě do toho čorny šat wotpołožiła a tež plećenje a měchanje ze swojich ledźbow rozrisała a so do swětłeho, dwójneho pasa jeje knježny zawinyła. Pas wokoło jeje ledźbow a druhi wokoło jeje hrudźe. A wona třaseše tež popjeł wot swojeje hłowy a wumy jeje ruce a jeje mjezwočo z čistej wodu, a wona wza płašć, kotryž bě jara rjany a drobny, a zawowo wotkry swoju hłowu. Michał praji Asenatej, zo ma so z Josephowej žonu stać. 15. Na to přistupi wona k Bójskemu hejtmanej a stupi so před njeho, a jandźel Knjeza rjekny jej: "Wzmi nětk kabat wot swojeje hłowy, přetož ty sy dźensa čista knježna, a twoja hłowa je kaž młodźenc." A Asenath wza sej z hłowy. A zaso praji bójski jandźel k njej: "Budź dobreje zmužitosće, Asenata, knježna a čista, přetož hlej! Bóh, Knjez, słyšeše wšitke słowa twojeho wuznaća a twojeho modlenja, a wón je tež poniženje a poniženje sydom dnjow twojeje zdźeržliwosće widźał, přetož z twojich sylzow je so wjele hliny před twojim wobličom na tutym popjełu wutworił. Tehodla budź dobra zmužitosć, Asenath, knježna a čista, přetož hlej! Twoje mjeno je do knihi žiwjenja napisane a njebudźe so přeco wotstronić. Ale wot toho dnja sem dyrbiš wobnowjeny a přetworjeny a wožiwjeny, a dyrbiš Jěs žohnowany chlěb žiwjenja a pij keluch, kotryž je z njesmjertnosću pjelnjeny, a budźe ze žohnowanej žałbowanjom njezapomnite. Budź dobra zmužitosć, Asenath, knježna a čista, hlej! Bóh, Knjez, je tebje dźens Joseph k njewjesće dał, a wón sam dyrbi twój nawoženja być hač do wěčnosće. A wot nětka njedyrbiš hižo Asenath rěkać, ale twoje mjeno budźe město wućek, přetož w tebi budźe wjele ludow wućek pytać a woni budu pod twojimi křidłami bydlić, a wjele ludow budźe přez twoje srědki wućek namakać, a na twojich murjach budu ći, kotřiž so přez pokutu
na Boha, najwyšim, spinkam, wěsći; přetož tale pokuta je dźowka najwyšeho, a wona sama fleht najwyšeho wo tebje a wo wšitkich, kotřiž pokuty činja, přetož wón je nan pokuty, a wona sama je dokonjanosć a dohladowarka wšitkich knježnow, lubuje sebje nade wšěm a prosy najwyšeho za tebje na tebje a wo wšitkich, kotřiž pokuće činja, přetož wón je nan pokuty, a wona je sama za tebje Hodźinsce a wšitkim, kotřiž pokutu činja, budźe městnosć měra w njebjesach přihotować, a wona wobnowi kóždeho, kiž je pokutu činił. A pokuta je přewšo rjana, čista, miła a miła knježna; Tehodla lubuje jich Bóh, najwyši, a wšitcy jandźeljo ju česća, a ja jich lubuju nade wšěm, přetož wona sama je tež moja sotra, a kaž was knježny lubuje, tak tež was lubuju. A hlej! Ja po mojim dźělu du k Josephej a chcu jemu wšitke tele słowa rěčeć, a wón budźe dźensa k tebi přińć a tebje widźeć a nad tobu so wjeselić a tebje lubować a twój nawoženja być, a ty dyrbiš jeho lubowana njewjesta być hač do wěčnosće. Tehodla słyš mje, Asenath, a wobleč so kwasnu drastu, staru a prěnju drastu, kotraž wot starodawna sem hišće w twojej komorje leži, a połož wšitku swoju wólbu tež wokoło tebje a wuměń so jako dobru njewjestu a dźerž so zwólniwy, jeho zetkać; Přetož hlej! Wón sam přińdźe dźensa k tebi a budźe će widźeć a so wjeselić." A hdyž bě jandźel Knjeza w postawje muža tute słowa k Asenatej rěčał, wjeseleše so z wulkej radosću nade wšěm, štož bě wón rěčał, a padźe na jich wobličo na zemju, činješe česćowanje před jeho nohomaj a rjekny jemu: "Chwalba budź Knjez, twój Bóh, kiž je tebje pósłał, zo by mje z ćmy wuswobodźił a mje wot dnow žiwjenja wuswobodźił. Bjezdno same do swětła, a chilne je twoje mjeno hač do wěčnosće. Hdyž sym ja, mój Knjez, hnadu w twojimaj wočomaj namakał a wěm, zo by wšitke słowa, kotrež sy ke mni rěčał, wuwjesć budźeš, zo bychu so spjelnili, tak zjě twoja čeladna k tebi rěčeć.« A jandźel rjekny jej: "Praj dale!" A wona rjekny: "Prošu će, Knježe, sydń so kusk na tute łožo, přetož tute łožo je čiste a njewomazane, Přetož druhi muž abo druha žona njeje ženje na to sedźał, a ja chcu tebi blido a chlěb stajić, a ty dyrbiš jěsć, a ja chcu tebi tež stare a dobre wino přinjesć, teju wóń hač do njebjes sahać budźe, a ty dyrbiš z teho pić a po twojim puću hić." A wón praji jej: "Chwataj a přinjes to spěšnje." Asenath namaka pčołku w swojej składni. 16. A Asenath přichwata a staji prózdne blido před sobu. A jako chcyše po chlěb hić, praji bójski jandźel k njej: "Přinjes mi tež płastu mjeda." A wona steješe změrom a bě zamylena a zrudna, zo njeměješe žadyn kołć w swojej składowni. A bójski jandźel praji jej: "Čehodla změrom stejiš?" A wona rjekny: "Mój knježe, ja chcu hólca do předměsta pósłać, dokelž je wobsydstwo našeho herbstwa blisko, a wón přińdźe a budźe spěšnje jednoho přinjesć, a ja chcu ći jeho doprědka stajić." Bójski jandźel praji jej: "Dźi do swojeho składneho domu Ty budźeš kołć na blidźe ležo namakać; Wzmi je a přinjes je sem." A wona rjekny: "Knježe, žadyn pčólnik w mojim wjelbiku njeje." A wón rjekny: "Dźi, a ty budźeš namakać." A Asenath stupi do swojeho składneho domu a namaka pčołkacu pčołku na blidźe ležo; A płasta bě wulka a běła kaž sněh a połny mjedu, a tutón měd bě kaž měch njebjes a wóń kaž wóń žiwjenja. Tuž so Asenath dźiwaše a rěčeše při sebi: "Je tónle česak z erta tutoho muža samoho?" A Asenath wza pławku a ju donjese a połoži ju na blido, a jandźel rjekny
jej: "Čehodla prajiš: 'W mojim domje njeje žanych wabi', a hlej! Sy mi to přinjesł?« A wona rjekny: "Knježe, njejsym hišće ženje płač do mojeho domu połožił, ale kaž sy rjekł, tak je wona sčinjena. Přińdźe to z twojeho erta? Dokelž je wóń wo tym kaž wóń žałby." A muž Posměwkny so přez zrozumjenje žony. Potom zawoła ju k sebi, a hdyž wona přińdźe, wupřestrě swoju prawu ruku a wuhusći jeje hłowu, a hdyž wón z prawej ruku jeje hłowu třaseše, boješe so Asenath ruka jandźela jara, přetož tute škrě wušedši z jeho rukow po wašnju žehliweho železa, a tuž wudźěraše wona cyły čas z wulkej bojosću a třepotajo na ruku jandźela. A wón so posměwkny a praji: "Požohnowany sy, Asenato, dokelž su ći njewuprajomne potajnstwa Bože zjewjene; a zbóžni su wšitcy, kotřiž so na Boha, Knjeza, w pokuće dźeržeć, přetož woni budu wot tuteje płasty jěsć, přetož tuta płachta je Duch žiwjenja, a to su pčołki raja wzmi činili z rosy róžow žiwjenja, kiž su w paradizu Božim, a z kóždeje kwětki, A z toho jěsa jandźeljo a wšitcy wuzwoleni Boži a wšitcy synojo najwyšeho, a štóž wot nich jě, tón njewumrěje we wěčnosći." Potom bójski jandźel Wón wupřestrě swoju prawu ruku a wza mały kusk z česaka a jědźeše, a ze swójskej ruku tykny to, štož bě wyše, w Asenatowym erće a praji k njej: "Iß!" a wona jědźeše. A jandźel praji jej: "Hlej! Nětko sy ty chlěb žiwjenja jědł a keluch njesmjertnosće pił a sy ze žałbowanjom njezapadnosće žałbował. Lo! Dźensa pak wuda twoje mjaso kwětki žiwjenja ze žórła najwyšeho, a twoje kusadła so tučne činja kaž cedry raja wozboženja Božeje, a njesprócniwe mocy so će zachowaja. Tehodla njebudźe twoja młodźina zestarić, a twoja rjanosć njebudźe wěčnje zańć, ale ty dyrbiš być kaž murjowane maćerne město wšitkich." A jandźel płač poškara płač, a wjele pčołkow so z bańkow tuteje wjelbki zběhachu, a bańki běchu njeličomne, dźesaćtysacy a dźesaćtysacy a Tysacy tysacow. A tež pčołki běchu běłe kaž sněh a jich křidła kaž purpur a purpur a kaž šarlach. A mějachu tež wótre hesła a nikoho njezranichu. A wšitke tute pčołki wobkružichu Asenath wot nohow hač k hłowje, a druhe wulke pčołki kaž jich kralowny zběhachu so z bańkow, a kružachu wokoło jeje mjezwoča a wokoło jeje huby a činjachu česak na swoju hubu a na jeje hubje kaž česak, kiž ležeše před jandźelom. A wšitke tute pčołki žerjechu z płasty, kotraž ležeše na Asenatowej hubje. A jandźel rjekny pčołkam: "Dźiće nětk na waše městno!" To zběhachu so wšě pčołki a lětachu a dźěchu do njebja. Ale wšitcy, kotřiž chcychu Asenata zranić, padźechu na zemju a zemrěchu. A tuž tykaše jandźel swój kij přez mortwych pčołkow a rjekny jim: "Stań a dźi tež na swoje městno!" To zběhachu so wšitke mortwe pčołki a dźěchu do dwora, kotryž mjezowaše při Asenatowym domje, a dachu so na płódnych štomach dele. Michał wotpućuje. 17. A jandźel rjekny Asenatej: »Sy ty to widźał?« A wona rjekny: "Haj, knježe, sym wšitke tute wěcy widźał." Bójski jandźel rjekny jej: "Tak budu wšitke moje słowa a na drobnu płachtu ze złotom splećene, a złota króna běše na hłowje kóždeho z nich; Mnozy, kaž sym dźensa k tebi rěčał." To wupřestrě jandźel Knjeza k třećemu razej swoju prawu ruku a dótkny so strony česaka, a bórze přińdźe woheń z blida a spóžrě česak, ale blido njezrani wón ani kuska. A hdyž bě wjele wóń z palenja česaka wušła a činjenje dopjelni, rěčeše
Asenath k bójskemu jandźelej: "Knježe, ja mam sydom knježnow, kotrež buchu wot młodosće ze mnu kubłane a w jednej nocy ze mnu so narodźichu, kiž na mnje čakaja, a ja je wšitcy lubuja kaž moje sotry. Ja chcu jich wołać, a ty dyrbiš jich tež žohnować, kaž ty mje žohnuješ." A ewštrowa Jandźel jej praji: "Wołaj ju." Tuž zawoła Asenath sydom knježnow a staji jich před jandźela, a jandźel rjekny jim: "Knjez, Božo, tón Najwyši, budźe was požohnować, a wy budźeće stołpy wućeka w sydom městach, a wšitcy wuzwoleni tutoho města, kotřiž hromadźe bydla, budźeja na was wotpočować hač do wěčnosće." A po tutych wěcach rěči bójski jandźel K Asenatej: "Wzmi tute blido preč!" A jako so Asenath wobroći, zo by blido wotrumował, wuwiny so hnydom wot jeje wočow, a Asenath widźeše takrjec wóz ze štyrjomi konjemi, kiž wuchodnje k njebju jědźechu, a wóz bě kaž wohnjostrojowa hałuza a konje kaž błysk, a jandźel steješe nad tymle wozom. Tuž rjekny Asenath: "Błazni a hłupa ja sym, ponižny, přetož ja sym rěčał, jako bych čłowjek z njebjes dał do mojeho činjenju přišoł! Ja njewužrach, zo Je Bóh nutř přišł; A hlej! Nětko wróći so do njebjes, k swojemu městnu." A wona praji při sebi: "Budź hnadny, Knježe, přećiwo twojej čestnohej a šonuj swoju hubku, přetož ja sym za swój dźěl rěčał w njewědźe před tobu njepřemyslene wěcy." Asenatowe mjezwočo je so změniło. 18. A mjeztym zo Asenath hišće tute słowa k sebi samomu rěčeše, hlej! Młody muž, jedyn z słužownikow Josephs, kotryž praji: "Joseph, mócny muž Boži, přińdźe dźensa k tebi." A hnydom zawoła Asenath dohladowarja swojeho domu a rjekny jemu: "Chwataj, přihotuj mój dom a přihotuj dobru jědź, přetož tónle Joseph, mócny muž Boži, pójće dźensa k nam." A jako dohladowar domu wuhlada (přetož jich mjezwočo bě so zwotměte wot sydom dnjow tyšnosć, płakanje a zdźeržliwosć), žarowaše a płakaše. A wón přimny jeje prawu ruku a ju kusaše »Što ći faluje, Mylady, zo je so twoje mjezwočo tak pomjeńšiło?« A wona praji: "Sym wulke bolosće wokoło swojeje hłowy měł, a spar je so wot mojeju wočow wumył." Tu woteńdźe domjacy dohladowar a přihotowaše dom a wobjed. A Asenath dopomni so na słowa jandźela a jeho přikazy, chwataše a stupi do swojeje druheje mysle, hdźež běchu křinje jich debjenkow, wotewri swoju wulku křinju a dóńdźe po swój prěni šat kaž błysk, zo by to widźał a so woblekł. A wona wopasowaše so tež z pasom, kiž bě swětła a kralowska, kiž bě ze złota a drohokamjenjow, a na jeje rukomaj połoži złote prokawy a na jeje nohomaj złoty kerk a drohotnu pychu wokoło jeje šije a złoty wěnc połoži wokoło swojeje hłowy; A na wěncu kaž na jeho prědnjej stronje bě wulki saphirowy kamjeń, a wokoło wulkeho kamjenja šěsć kamjenjow wulkeje hódnoty a z jara wulkotnym Płašć zapowěda wona swoju hłowu. A jako so Asenath na słowa dohladowarja swojeho domu dopomni, dokelž bě k njej prajił, zo je so jeje mjezwočo pomjeńšiło, bě wona jara zrudźena, zdychny a rjekny: "Běda mi, niski, dokelž je so moje mjezwočo zmoršćiło. Joseph mje tak widźi, a ja budu wot njeho zničeny." A wona rjekny swojej čestnej słužownikej: "Přinjes mi čistu wodu ze studnje." A hdyž bě wona to přinjesła, wulije je do basenka, a jako so schili, zo by swoje mjezwočo wumyła, widźeše wona swójske mjezwočo swěćić kaž słónco a jeje woči kaž rańšu hwězdu, hdyž zeschadźa, a
jeje licy kaž hwězda njebja a jeje hubje kaž čerwjenej róži, te włosy jeje hłosa běchu kaž winowy pjenk, kiž pod jeho płodami kćěje w Paradizu Božej. Jeje šija kaž pisana cypresa. A jako Asenath to widźeše, so dźiwaše na napohlad a so z nadwulkej radosću dźiwaše a sej mjezwočo njewumy, wšako rjekny: Wumyjće tutu wulku a powabnu rjanosć." To wróći so dohladowar swojeho domu a praji jej: "Stań so wšo, štož sy přikazał." A jako ju wuhlada, so jara boješe a dołho třepotaše, a wón jej k nohomaj šmórny a poča prajić: "Što je to, moja knjeni? Kajka je to rjanosć, kiž će wobdawa, kiž je wulka a wulkotna? Je će Knjez, Bóh njebjes, za njewjestu swojeho Syna Josepha wuzwolił?" Joseph so nawróći a so wot Asenatha přijimuje. 19. A mjeztym zo hišće tak rěčachu, přińdźe pachoł a rěčeše K Asenatej: "Hlej! Joseph steji před wrotami našeho dwora." To spěchaše Asenath a chodźeše ze sydom knježnami po schodach ze swojeje łubje dele, zo by Josephej napřećo šoł, a stupi so do werandy swojeho domu. A hdyž bě Joseph do dwora přišoł, so wrota zawrěchu, a wšitcy cuzy wostachu wonka. A Asenath přińdźe Jako ju widźeše, wobdźiwaše jeje rjanosć a rjekny jej: "Štó sy ty, knježna? Praj mi to spěšnje.« A wona rjekny jemu: "Ja, Knježe, sym twoja muždoba Asenath; Wšitke přiboha, kotrež sym wot so ćisnył, a wone su so zepěrali. A dźensa přińdźe muž z njebjes ke mni a dach mi chlěb žiwjenja, a ja jědźach a pijach žohnowany keluch, a wón rjekny mi: Ja sym će Josephej k njewjesće dał, a wón sam ma twój nawoženja być hač do wěčnosće; a twoje mjeno njebudźe Asenath rěkać, ale wona budźe "město wućeka" rěkać, a Božo, Knjez, budźe knježić nad wjele ludami, a přez tebje budźeja wućek pytać pola Boha, najwyšeho." A muž rjekny: "Ja chcu tež k Josephej hić, zo bych jemu tele słowa wo tebi do wucha rěčał." A nětk wěš, knježe, hač je tutón muž k tebi přišoł a hač je z tobu wo mni rěčał." Tuž rjekny Joseph: K Asenatej: "Chwalina sy ty, žónska, wot Boha, najwyšeho, a žohnowane je twoje mjeno hač do wěčnosće, přetož Bóh Knjez je zakłady twojich murjow połožił, a synojo žiweho Boha budu w twojim wućekowym měsće bydlić, a Knjez, Bóh, budźe nad nim knježić na wěčnosće. Přetož wony muž je dźensa z njebjes ke mni přišoł a mi tele słowa wo tebi prajił. A nětko přińdź ke mni, ty knježna a nutř, a čehodla stejiš w dalinje? To wupřestrě Joseph swojej ruce a wobjimaše Asenath a Asenath Joseph, a wonaj žumčeštaj jedyn druheho dołhi čas, a wobaj běštaj zaso w swojim duchu žiwaj. A Joseph wokoši Asenata a da jej ducha žiwjenja, potom da wón jej k druhemu razej ducha mudrosće, a třeći raz wokoši jich něžnje a da jej ducha wěrnosće. Pentephres so nawróći a chce Asenath z Josephom slubić, ale Joseph wobzamknje, faraona zo by swoju ruku zadźeržał. 20. A hdyž běchu so dołho wobdawali a rjećazy swojeju rukow do so spóžrěli, rěčeše Asenath Josephej: "Pój sem, Knježe, a dźi do našeho domu, k tomu sym ze swojeje strony naš dom a wulku jědź přihotował." A wona přimny jeho prawu ruku a dowjedźe jeho do swojeho domu a sadźi jeho na stólc swojeho nana pentefiru. A wona přinjese wodu, zo by jemu noze myła. A Joseph praješe: "Jedna z knježnow dyrbi přińć a
mi noze myć." A Asenath rjekny jemu: Ně, Knježe, přetož wotnětka sy mój Knjez, a ja sym twoja słužownica. A čehodla ty to pytaš, zo ći druha knježna tebi noze myje? Přetož twojej noze stej mojej noze a twojej ruce mojej ruce a twoja duša moja duša, a druhi njebudźe tebi noze myć." A wona jeho putaše a wumy jemu noze. To hrabny Joseph swoju prawu ruku a šuskny ju něžnje, a Asenath kusaše něžnje swoju hłowu. Na to sadźi wón ju k swojej prawicy. Jeje nan a jeje mać a wšitcy jeje přiwuzni přińdźechu z wobsydstwa swojeho namrěwstwa, a widźeštaj ju z Josephom sedźo a do kwasneho šata zdrasćeni być. A wobdźiwachu swoju rjanosć a radowachu so a chwalachu Boha, kiž mortwych žiwych čini. A po tym jědźachu a pijachu; A jako wšitcy wyskachu, rjekny Pentephres Josephej: "Jutře chcu wšitkich wjerchow a satrapow cyłeho kraja Egyptowsku wołać a tebi kwas činić, a ty dyrbiš moju dźowku Asenath za žonu wzać." Joseph pak rjekny: "Ja póńdu jutře k faraonej, kralej, přetož wón sam je mój nan a je mje k knježićelej po cyłym kraju pomjenował, a ja chcu z nim wo Asenaće rěčeć, a wón chce ju mi žónskej dać." A pentefres rjekny jemu: "Dźi w měrje!" Joseph woženi so z Asenath. 21. A Joseph wosta na wonym dnju pola Pentephresa, a wón njeńdźeše do Asenata, přetož tohodla haješe rjec: "Njeje za jedne Muž, kotryž so k Bohu modli, zo by před swojim mandźelstwom ze swojej žonu spał." A Joseph zahe stany, poda so k faraonej a rjekny jemu: "Daj mi Asenath, dźowku pentephresa, měšnik wot Heliopolisa, k žonje." A farao wjeseleše so z wulkim wjeselom a rěčeše Josephej: "Hlej! Njeje ta wot wěčnosće sem z tobu slubjena? Tohodla dyrbi wona twoja žona być wotnětka a hač do wšeje wěčnosće." To pósła farao a zawoła Pentephres, a Pentephres přinjese Asenath a staji ju před farao. A jako farao jich wuhlada, dźiwaše so nad swojej rjanosću a dźeše: "Knjez, Tón Knjez Josephs, budźe tebje požohnować, dźěćo, a tale twoja rjanosć wostanje we wěčnosći, přetož Knjez, Knjez Josephs, je tebje k swojej njewjesće wuzwolił; přetož Joseph je kaž Syn najwyšeho, a ty dyrbiš wot nětka a hač do wěčnosće jeho njewjestu mjenowany być." A za tutymi wěcami wza farao Joseph a Asenath a sydny so Złote wěncy na swojich włokninach, kotrež wot starodawna sem a wot starodawna w jeho domje stejachu, a farao sadźi Asenath k prawicy Josepha. A farao połoži swojej ruce na swojich włodykow a praji: "Knjez, Bóh, najwyši, požohnuje was a was rozmnoži a překrasnje a překrasnjeny hač do wšeje wěčnosće." To ju farao wobroći, a wjedźeše ju wot huby k hubje, a wone so košeštaj. A farao sčini kwas za Josepha a wulku hosćinu a wjele pića w sydom dnjach, a wón zawoła wšitkich knježićelow Egyptowskeje a wšitkich kralow ludow, po tym zo bě w kraju Egyptowskej wozjewjenje činił, a rjekny: "Kóždy, kiž budźe w sydom dnjach kwasa Josepha a Asenatha dźěłać, budźe zawěsće wumrěć." A mjeztym zo bě kwas w chódbje a kotraž bě młyńca ke kóncej, dźěše Joseph k Asenath nutř, a Asenath bu wot Josepha a naheho manasesa a jeho bratra Ephraima w Josephowym domje přijimany.
Asenath so Jacobej předstaji. 22. A jako běchu sydom lět nadbytka nimo, započachu sydom lět hłódtradanja přińć. A jako Jakub von Joseph, swojeho syna, słyšeše, přećahny ze wšěmi swojimi přiwuznymi do Egyptowskeje w druhim lěće hłódtradanje, w druhim měsacu, na jedynadwaceteho měsaca, a zasydli so w Gošicach. A Asenath rjekny Josephej: "Ja chcu k twojemu Wótcej hić, přetož twój Wótc je kaž mój Wótc a Bóh. A Joseph rjekny jej: Ty dyrbiš ze mnu hić a mojeho nana widźeć. A Joseph a Asenath přińdźeštaj k Jakobej do kraja Goshen, a Josephowi bratřa zetkaštaj jim a wopokazaštaj jim česćowanje na swojim wobliču na zemi. Tam dźěštaj wobaj k Jakubej nutř; A Jakub sedźeše na swojim łožu, a wón sam bě stary muž we wysokej starobje. A jako Asenath jeho wuhlada, dźiwaše so nad swojej rjanosću, přetož tutón Jakub bě přewšo rjenje wobhladać a jeho staroba kaž młodźenc rjaneho muža a wšitko Jeho hłowa bě běła kaž sněh, a włosy jeho hłójčki běchu wšitke huste a přewšo huste, a jeho broda sahaše hač k hrudźi, jeho woči běštej wjesołej a błyšćacej, jeho žadosći a jeho ramjeni a jeho ruce kaž wot jandźela, jeho sćehna a jeho bristwa a jeho noze kaž wot hobra. Jako Asenata jeho tak wuhlada, zadźiwa so wona, poklakny a pokłoni so před jeje wobličom na zemi. A Jakub rjekny Josephej: "Je to moja přichodna dźowka, twoja žona? Chilnosć ma wona być wot Boha, najwyšeho." Tuž zawoła Jakub Asenath k sebi a požohnowa jich a ju něžnje žohnowaše; A Asenath wupřestrě swojej ruce a hrabny Jakubowu šiju, wisaše za jeho šiju a kormješe jeho něžnje. A potom jědźachu a pijachu. A na to dźěštaj Joseph a Asenath do swojeho domu. A Simeon a Levi, synaj Leas, wjedźeštaj je samaj won, ale synaj Bilhas a Zilpas, Mägde Leas a Rahels, njewjedźeštaj jeju Dowjedź jich sobu, přetož wo to zawidźechu a zacpěwachu jich. A Levi sedźeše k Asenathowym prawam a Simeon k swojej lěwicy. A Asenath hrabny Lewinowu ruku, přetož wona lubowaše jeho nad wšitkimi bratrami Josephsom a jako profeta a zo by so Božeje na to dźeržał, kiž so Knjeza boješe. Přetož wón běše rozumny muž a profet najwyšeho, a wón sam widźeše listy, kotrež běchu w njebjesach pisane, čitaše je a zjewi je Asenath w potajnym; Přetož tež Levi sam Asenath jara lubowaše a widźeše jeje wotpočink we wysokosći. Syn faraona spyta, Simeon a Levi k tomu pohnuć, Josepha morić. 23. A poda so, jako Joseph a Asenath postupowaštaj, jako k Jakubej dźěštaj, to wupadaše prěni narodźeny syn faraona ju z murje, a hdyž wuhlada Asenata, bu hněwny na nju dla swojeje přesahowaceje rjanosće. To pósła syn faraona Posoła a zawoła Simeon a Levi k sebi. A jako přińdźeštaj a před nim steještaj, rěčeše prěni narodźeny syn faraona jim: "Ja za swój dźěl wěm, zo sće dźensa mócni mužojo nade wšěmi ludźimi na zemi, a z tutej wašej prawej ruku bu město seretow powalene a z wašimaj mječomaj 30 000 wojakow porazyli. A ja chcu was dźensa k sebi wzać jako towaršow a wam wjele złota a slěbra dać a słužacych muži a mólbow a domow a wulke dźědźinstwa, a budźeće so na mojej stronje wadźić a mi dobrotu wopokazać; Za to sym wot twojeho bratra Josepha wjele potwory dóstał, dokelž je sam Asenath za žonu wzał a tutu žonu wot starodawna ze mnu slubił. A nětk ze mnu
přińdźe, a chcu přećiwo Josephej wojować, zo bych jeho ze swojim mječom morił, a ja chcu Asenath za žonu wzać, a wy dyrbiće mi być jako bratřa a swěrni přećeljo. Jelizo pak na moje słowa njesłuchaće, budu was ze swojim mječom morić." A hdyž bě to prajił, sćahny swój mječ a pokaza jón jim. A Simeon bě A wón pomysli na to, swoju prawu ruku na přimadło swojeho mječa połožić a ju z nóžnje ćahać a syna faraona za to bić, zo bě twjerde słowa k nim rěčał. To widźeše Levi mysl jeho wutroby, přetož wón bě profet a stupi z nohu na Simeonowu prawu nohu a stłóči jeho, zo by jemu woznamjenjał, wot swojeho hněwa wotpušćił. A Levi rjekny mjelčo k Simeonej: "Čehodla sy hněwny na tutoho muža? My smy ludźo, kotřiž so k Bohu prošeja, a nam njepřisteja, zo ze złósću zapłaća." Tuž rjekny Levi Synej faraona wotewrjeny a z miłosću wutroby: "Čehodla praji naš Knjez tute słowa? My smy ludźo, kotřiž so k Bohu pohnuja, a naš Wótc je přećel Boži, najwyšeho, a naš bratr je kaž Syn Boži. A kak dyrbimy tute zło činić, hrěšimy před swojim Bohom a našim Wótcom Israelom a před swojim bratrom Josephom? A nětko słyš moje słowa. Njehodźi so za čłowjeka, kotryž so Bohu modlić Něchtó na někajke wašnje; A chce-li štó čłowjeka zranić, k njemu so k Bohu modli, wjeći so tón, kiž so k Bohu modli, nic nad nim, přetož nima žadyn mječ w swojimaj rukomaj. A hladaj so, hišće bóle tute słowa wo našim bratru Josephu rěčeć. Hdyž pak w swojej lózej radźe wostanješ, hlej! Naše mječe su přećiwo tebi plahowane." Tu wućahnyštaj Simeon a Levi swoje mječe z nóžnje a rjeknyštaj: "Widźiš nětk te mječe? Z tutymaj mječomaj pochłosta KNJEZ sichemiterow, z kotrymajž synam Israela přez našu sotru Dinu činjachu, serp, syn Hamora, zanjerodźeny." A syn faraona, hdyž widźeše mječe wuplahowane, jara so boješe a třepotaše po cyłym ćěle, dokelž so błyšćeštaj kaž płomjo, a jeho woči mutnej, a wón padaše Na swojim wobliču na zemi pod jeje nohomaj. Tuž wupřestrě Levi swoju prawu ruku, přimny jeho a rjekny: "Stań a njeboj so, hladaj so jenož před tym, ani złe słowo wo našim bratru Josephu rěčeć." A tak wuńdźechu Simeon kaž tež Levi před jeho wobličom. Syn faraona zapřisaha so z Danom a Gadom, zo by Josepha morił a Asenath zdobył. 24. To bě syn faraona přeco hišće połny stracha a zrudoby, dokelž so bratrow Josepha boješe, a zaso bě wón rjanosće Asenata dla přeměra błudny a bě jara zrudny. To praja jemu jeho słužownicy do wucha: "Hlej! Synaj Bilhas a synaj Cilpas, Mägde Leas a Rahels, žony Jakuba, staj Joseph a Asenath jara njepřećelsce zmyslenaj a hidźitaj ju. Tući budu ći we wšěm po twojej woli." Schnurstracks Tehodla pósła syn faraona a jich zawoła, a přińdźechu k njemu w prěnjej hodźinje nocy, a stejachu před jeho přitomnosću, a wón rjekny jim: Ja wot mnohich wuknych, zo sće wy mócni mužojo. A Dan a Gad, staršej bratraj, rjeknyštaj jemu: "Mój Knježe rěč nětk swojim słužownikam, štož chce, zo bychu twoji słužownicy to słyšeli a my po twojej woli jednali." To wjeseleše so syn faraona pře wšu měru a rjekny swojim słužownikam: "Sćehń so nětko na krótki čas wote mnje, k tomu mam z tutymi mužemi tajnu narěč dźeržeć!" A woni sćahnychu so wšitcy wróćo. Tuž łžeše Syn faraona a dźeše jim: "Hlej! Nětk stej žohnowanje a smjerć před wašimi mjezwočemi; Wzmiće tuž radšo žohnowanje dyžli smjerć, přetož wy sće mócni mužojo a nochceće wumrěć
kaž žony; Budźće pak zmužići a wjedźće so na swojich njepřećelow. Přetož ja mam Josepha, twojeho bratra, k farao, mojemu Wótcej, prajić: "Dan a Gad A Naphtali a popjeł njejsu moji bratřa, ale dźěći mólby mojeho nana; tehodla čakam na smjerć mojeho nana a chcu jich ze zemje a wot wšitkich jich potomnikow wotpłaćować, zo njebychu z nami namrěli, dokelž su dźěći wot mólbow. Přetož tež tući su mje ismaeltam předali, a ja chcu jim zaso dać po jich potworje, kotrež su złe přećiwo mi skućili; Jenož mój nan njech wumrěje.« A mój nan faraoch chwaleše jeho za tute wěcy a rjekny jemu: "Ty sy derje rěčał, dźěćo! Wzmiće tuž wote mnje mócnych muži a dźiće přećiwo nim po tym, štož su přećiwo wam činili, a ja chcu wam pomocnik być." A jako Dan a gad to wot Syna faraona słyšaštaj, buštaj jara znjeměrnjenaj a běštaj jara zrudźenaj, a rjeknyštaj k njemu: "Prosymy tebje, Knježe, pomhaj nam; Přetož wotnětka smój twoji njewólnicy a wotročcy a budźemy z tobu wumrěć." A syn faraona praji: "Ja chcu wamaj pomocnik być, hačrunjež wy Budu na moje słowa poskać." A prajachu jemu: "Přikazaj nam, što chceš, a budźemoj činić po twojej woli." A Syn faraona praji jim: "Ja chcu mojeho nana faraona w tej nocy morić, přetož tutón farao je kaž Josephowy Wótc a je jemu prajił, zo budźe přećiwo wam pomhać; A morće-li josepha, da chcu Asenata za žonu wzać, a wy dyrbiće moji bratřa a sobunamrěwcy wšitkich mojich kubłow być. Čiń jenož tutu wěc." A Dan a Gad praještaj jemu: "Smój dźensa twojej słužownikaj a budźemoj wšitko činić, štož sy nam skićił. A smy Josepha k Asenath prajić słyšeli: "Dźi jutře do wobsydstwa našeho herbstwa, přetož je čas winowych puta." A wón pósła šěsćstow mócnych muži do wójny z njej a połsta předchadnikami. Tehodla nas słyš, a chcemy rěčeć k našemu Knjezej." A woni rěčachu k njemu wšitcy jeje tajne słowa. Tuž da syn faraona štyrjom bratram pjeć Sto muži a pomjenowa jich k swojim włodykam a wjednikam. A Dan a Gad praještaj jemu: "Smój dźensa twojej słužownikaj a chcemoj wšitko činić, štož sy nam přikazał, a chcemy w nocy złamać a so we wudrjeńcy łakać a so w rohodźi schować; A wzmi połsta prokowych škitarjow na konje z tobu a dźi daloko před nami, a Asenath přińdźe a padnje do našich rukow, a budźemy mužow porazyć, kiž při njej su, a wona sama budźe ze swojim wozom ćěkać a do twojeju rukow padnyć, a dyrbiš z njej činić, štož twoja duša chce; A po tutych wěcach budźemy tež Josepha morić, mjeztym zo wón wo Asenath žaruje. Runje tak budźemy tež jeho dźěći před jeho wočimi morić." Jako nětk prěnjorodźeny syn faraona tole słyšeše, wjeseleše so nad měrami, a wón wupósła jich a dwaj tysac wojowarjow z nimaj. A jako přińdźeštaj do wudrjeńcy, chowaštaj Rozdźělichu so do štyrjoch kommpagnijow a zestupachu so na tamnym boku wudrjeńcy, kaž w prědnim dźělu, pjeć stow muži tole strony a zwonka dróhi, a na druhim boku wudrjeńcy wostachu tež zbytni, a woni sami zabrachu tež swoje stejišćo w rohodźinje. pjeć stow muži z teje strony a zwonka dróhi; A mjez nimaj bě šěroka a šěroka dróha. Syn faraona poda so na puć, zo by swojeho nana morił, njedopušći pak so. Naphtali a Asher protestujetaj pola Dana a Gada přećiwo zapřisahanju. 25. A syn faraona so pozběhny w samsnej nocy a přińdźe do spanskeje činjenja swojeho nana, zo by jeho z mječom zabił. Stražowanje jeho nana haćachu jeho na to, k swojemu nanej
přińć, a rjeknychu jemu: "Što přikazaš, Knježe?" A syn faraona rjekny jim: "Ja chcu widźeć mojeho nana, teho so zhromadźu Lětnik mojeho nowosadźeneho winicy." A stražnicy jemu prajachu: "Twój nan ćerpi bolosće a wuleži cyłu nóc wotućeny a nětk wupočuje, a wón je k nam prajił, zo nima nichtó k njemu přińć, tež hdyž je mój prěnjorodźeny syn." A hdyž to słyšeše, wón rozzłobješe a wza hnydom jěchanych prokowych třělcow, połsta po ličbje, a dźěše před nimi preč, kaž běštaj Dan a Gad k njemu prajiłoj. A młódšej bratraj Naphtali a Popjela prajištaj swojimaj staršimaj bratromaj Dan a Gad a rjeknyštaj: "Čehodla činiće ze swojeje strony zaso złeho přećiwo swojemu Wótcej Israelej a přećiwo wašemu bratrej Josephej? A Bóh zachowa jeho kaž zerničku. Lo! Njejsće něhdy Josepha předawali? A wón je dźensa kral po cyłym kraju Egyptowskej a dawarnju jědźe. Jeli chceće nětk zaso złe přećiwo njemu činić, da wón k najwyšemu woła, a wón wusyła woheń z njebjes, a wón budźe Spóžěrajće so, a boži jandźeljo budu přećiwo wam wojować." Tu buchu starši bratřa na hněw přećiwo nim hnući a prajachu: "A mamy my jako žony wumrěć? Daloko je." A dźěchu won, zo bychu Josepha a Asenata zetkali. Zapřisaharjo morja Asenatoweho straže a wona ćěka. 26. A Asenath so rano pozběhny a rjekny Josephej: »Ja póńdu do wobsydstwa našeho herbstwa, kaž sy prajił; Ale moja duša so jara boji, zo so wote mnje rozeznawaš.« A Joseph praji jej: "Budź dobreje wole a njeboj so, ale dźi wjesele preč a njeboj so skerje nikoho, přetož Knjez je z tobu, a wón sam tebje zachowa kaž zernička wosebje złeho. A chcu wućahnyć, zo bych jědź dał, a budu wšitkim ludźom w měsće dawać, a nichtó njebudźe hłód wumrěć w kraju Egyptowskeje." Potom poda so Asenath na puć, a Joseph k daću. A jako docpě Asenath ze šěsćstow mužom městnosć wudrjeńcy, Nadobo zastupichu ći, kotřiž běchu pola syna faraona, ze swojeho zadka a wojowachu z tymi, kotřiž běchu pola Asenata, a bijachu jich wšitcy ze swojimi mječemi, a wšitcy jich předchadnikojo zabichu, ale Asenath ćekny ze swojim wozom. A Levi, syn Lea, wujědźeše to wšitko jako profet a powědaše swojim bratram wo straše, kotryž Asenath do stracha přinjese, a hnydom wza kóždy z nich swój mječ na dar a jeho tarč na ruku a hlebiju do praweje ruki a ćěrješe Asenatha z wulkej spěšnosću. A dokelž bě Asenath do toho na ćěkańcy, hlej! Syn faraona zetka jej a połsta jěcharjow z nim, a jako Asenath jeho wuhlada, so wona z wulkim strachom wza a třepotaše, a wona zawoła mjeno Knjeza, swojeho Boha. Mužojo ze Synom faraona a ći z Danom a Gadu so morja; A ći štyrjo bratřa ćěkaja do wudrjeńcy, a jich mječe so jim z rukow bija. 27. A Benjamin sedźeše z njej na wozu k prawicy; A Benjamin bě sylny pachoł něhdźe dźewjatnaće lět, a na nim ležeše njewuprajomna rjanosć a móc kaž lawowy kał, a wón bě tež jedyn, kiž so Boha nad měru boješe. To skoči Benjamin z woza, wza kulojty kamjeń z wudrjeńcy a napjelni swoju ruku a ćisny za synom faraona a biješe jemu lěwe spanje a zranjene jeho z ćežkej ranu, a wón padny poł mortwy z konjow na zemju. A Benjamin, kotryž je na skału běžał, rěči k Asenatec wozyčkej: "Daj mi kamjenje z wudrjeńcy." A wón da jemu
połsta kamjenjow. A Benjamin stwori kamjenje smokowaše a zabi połsta mužow, kiž běchu pola syna faraona, a wšě kamjenje padnychu přez jich spanje. A synojo Lea, Ruben a Simeon, Levi a Juda, Issachar a Sebulon přesćěhowachu mužow, kotřiž běchu Asenath łakali, a padnychu njewotpohladnje nad njej a wotbichu jich wšitkich; A šěsć muži zabichu dwutysac asydomdźesat muži. A synaj Bilhas a Cilpas ćeknyštaj wot swojeho wobliča a rjeknyštaj: Smój zahinyłoj přez ruku našich bratrow, a tež syn faraona je wumrěł přez ruku Benjamina, hólca, a wšitcy, kotřiž su při nim, su přez ruku hólca Benjamina zahinyli. Tehodla pój, zjě nas Asenath a Benjamin zabić a do husćiny tuteje škałby ćeknyć.« A přińdźechu přećiwo Asenatej a dźeržachu swoje mječe z kreju pokryte w ruce. A jako Asenath jich widźeše, boješe so jara a dźeše: "Knježe, Božo, kiž sy mje žiwych sčinił a wot přibohow a smjerće wuswobodźił, runje tak kaž sy mi prajił, zo dyrbi moja duša wěčnje žiwa być, da wumóž tež mje nětk wot tutych złych čłowjekow." A Bóh, Knjez, wusłyša Asenathowy hłós, a hnydom padnychu mječe přećiwnikow z jich rukow na zemju a stachu so z popjełom. Dan a Gad přelutujetaj so na Asenatowu próstwu. 28. A synaj Bilhas a Zilpas, jako spodźiwny dźiw widźeštaj, kotryž bě so stało, bojachu so a rjeknychu: "Knjez wojuje přećiwo nam Asenata dla." Tuž padźechu na swoje wobličo na zemju, sčinichu Asenath česćowanje a rjeknychu: "Smil so nad nami, twoji wotročcy, přetož ty sy naša knjeni a kralowna. My smy złe skutki skućili přećiwo tebi a přećiwo našemu bratrej Josephej, ale Knjez je nam to přepraskał po našich skutkach. Tehodla prosymy twojich wotročkow, smil so nad nami, niskich a bědnych, a wumóž nas z rukow našich bratrow, zo bychu so sta stali na njeprawdu, kotraž bu tebi načinjena, a jich mječe přećiwo nam su. Wotpowědnje Budź hnadny přećiwo twojim wotročkam, Knježe, před nimaj.« A Asenath rjekny jim: "Budźće dobreje mutacije a njebojće so swojich bratrow, přetož woni su sami čłowjekojo, kotřiž so Bohu modla a so Knjeza boja; Ale dźi do husćiny tutoho pomocnika, doniž ju za tebje njezłahodnju a jich hněw njedźeržu dla wulkich złóstnistwow, kotrež sy sej wot twojeho boka na nich zwažił. Knjez pak widźu a sudź mjez mnu a wami." Da ćeknyštaj Dan a Gad do rohodźoweho basnika; A jich bratřa, Leas synojo, běžachu kaž jelenje z wulkim chwatkom přećiwo nim. A Asenath zalěze z woza, kiž bě jej potajne, a poda jim ze sylzami swoju prawu ruku, a woni sami padnychu a hołdowachu jej na zemi a płakachu z wulkim hłosom. A woni pokročowachu, swojich bratrow, synow Mägdy, prosyć, jich morić. A Asenath rjekny jim: Prošu was, přelutuj twojich bratrow a njewodajće jim złe ze złósću. Přetož Knjez je wumóžił A roztołka jimaj mječik a mječe z rukow, a hlej! Woni su wotešli a na zemi k zemi palene kaž wósk před wohenjom, a to nam dosaha, zo bychmy Knjez za nas přećiwo nim wojowali. Tehodla přelutujće swojich bratrow, přetož woni su waši bratřa a krej wašeho Wótca Israela." A Simeon rjekny jej: "Čehodla praji naša knjeni dobre słowa za swojich njepřećelow? Ně, ale chcemy jich z našimi mječemi wójmidła za wójmidła porazyć, dokelž su złe na našim bratru Josephu a našim Wótcu Israel a dźensa na tebi, našej knjeni, wupjekli." Asenath swoju prawu ruku wupřestrě, dótkny so Simeonoweje brody, dótkny so jeho něžnje a rjekny: "Na žadyn pad, bratře,
wodaj swojemu blišemu złeho ze złym, přetož Knjez budźe tutoho njehladajo wjećić. Wy wěsće, zo su sami waši bratřa a potomnicy swojeho israelskeho israela, a woni su wotdaloka před swojim wobličom ćěkali. Spožčće jim tuž wodaće." To přistupi Levi na nich a wuhibny jej něžnje prawu ruku, přetož wón wujědźe, zo chcyše mužow před hněwom swojich bratrow wuchować, zo jich njemorichu. A woni sami běchu w bliskosći šěreho skutka, a Levi, jeho bratr, kiž to wudypa, njewozjewi swojimaj bratromaj, přetož wón so boješe, zo chcetaj w swojim hněwje swojich bratrow porazyć. Syn faraona zemrěje. Tež farao zemrěje a Joseph budźe jeho naslědnik. 29. A syn faraona so ze zemje zběhny, sydny so a pluwaše krej z jeho erta. Přetož krej ćěri jemu ze spanja do huby. A Benjamin zaběža na njeho, wza swój mječ a wućahny jón z nóžnje syna faraona (přetož Benjamin njenošeše mječ na darje) a chcyše synej faraona na hrudź bić. Tuž Levi k njemu přistupi, hrabny swoju ruku a rjekny: "Na žadyn pad, bratře, čiń to, přetož my smy ludźo, kotřiž so k Bohu modla, a njeje za čłowjeka přiměrjene. Bóh so modli, zo by złeho ze złósću zapłaćił, ani zo by k spodobanemu z nohomaj teptał, ani zo by swojeho njepřećela dospołnje rozmołwjał hač do smjerće. A nětk sadź mječ zaso na swoje městno, a pój a pomhaj mi, a zjě nam jón z teje rany; A hdyž je žiwy, budźe wón naš přećel a jeho nan farao budźe naš nan." Da zběhny Levi syna faraona ze zemje, wumy jemu krej z mjezwoča a zwjaza jemu wobwjaz přez ranu, sadźi jeho na swojeho konja a dowjedźe jeho k swojemu nanej faraona a powědaše jemu wšo, štož bě so stało a stało. A farao pozběhny so wot swojeho tróna a wopokaza Levi na zemi česćowanje a požohnowa jeho. Potom, hdyž bě so třeći dźeń minył, zemrě syn faraona na kamjenju, z kotrymž bě Benjamina zranjeny. A farao žarowaše přez měry wo swojeho prěnjorodźeneho syna, z čehož bórčach won farao schorje a w starobje 109 lět zemrě, a zawostaji swój diadem wšemu rjanemu Josephej. A Joseph knježeše sam w Egyptowskej 48 Hajrs; A po tutych wěcach wróći Joseph diadem młódšemu dźěsću faraona, kotrež bě na hrudźi, jako stary farao zemrě. A Joseph bě wotnětka nan młódšeho dźěsća faraona w Egyptowskej hač do swojeje smjerće, překrasnjeny a chwaleše Boha.