Nahum
HAADSTIK 1
1 De lêst fen Ninevé. It boek fen it fizioen fen Nahum, de Elkosiet.
2 God is oergeunstich, en de Heare wreekt; de Heare wreekt en is grimmitich; de Heare scil wraak nimme op syn fijannen, en Hy bewarret grime foar syn fijannen.
3 De Heare is stadich ta lilkens, en grut yn macht, en scil de goddeleazen hielendal net frijlitte: de Heare hat syn wei yn ’e stoarm en yn ’e stoarm, en de wolken binne it stof fen syn fuotten.
4 Hy bestraft de sé, en makket se droech, en makket al de rivieren op: Basan is kwea, en Karmel, en de Libanon-blom ferdwynt.
5 De bergen trilje by him, en de heuvels smelje, en de ierde wurdt forbaarnd foar syn oantlit, ja, de wrâld en al dy’t dêryn wenje.
6 Hwa kin stean foar syn grime? en hwa kin bliuwe yn 'e grime fen syn grime? syn grime wurdt útstoart as fjoer, en de rotsen wurde troch him delsmiten.
7 De Heare is goed, in fêste hâlding yn ’e dei fen ’e benaudens; en hy ken dejingen dy't op him fertrouwe.
8 Mar mei in oerstreamende floed scil er syn plak in ein meitsje, en it tsjuster scil syn fijannen efterfolgje.
9 Hwet tinke jimme tsjin de Heare? hy scil in ein meitsje: de ellinde scil de twadde kear net opkomme.
10 Hwent hja wirde byinoar as toarnen, en wylst hja dronken wirde as dronkaarden, scille hja fortard wirde as stoppel, folslein droech.
11 Der is ien út dy kommen, dy’t kwea foarstelt tsjin de Heare, in goddeleaze riedsman.
12 Sà seit de Heare; Al binne se stil, en likegoed in protte, dochs sille se sa útroege wurde, as hy trochgiet. Al haw ik dy forneare, Ik sil dy net mear forneare.
13 Hwent nou scil Ik syn jok fen dy ôfbrekke, en jins bannen scil Ik brekke.
14 En de Heare hat in gebod oer dy jown, dat der net mear fen jins namme siedd wirde wirde; hwent dû bist forhearlik.
15 Sjuch, op ’e bergen, de foetten fen hjin dy’t it goede boadskip bringt, dy’t de frede útbringt! O Juda, hâld jins feestlike feesten, doch jins biloften, hwent de goddeleaze scille net mear troch dy hinne gean; hy is hielendal ôfsnien.
HAADSTIK 2
1 Dy’t yn stikken slacht, is foar jins oantlit opkommen: hâld de munysje, sjoch de wei, meitsje jins heupen sterk, forsterkje jins macht mei macht.
2 Hwent de Heare hat Jakobs heechheit ôfwiisd, lyk as Israëls hearlikheit, hwent de leechstekkers hawwe hjar leechmakke, en hjar wynstôken fersmyt.
3 It skyld fen syn helden wirdt read makke, de dappere mannen binne yn skarlekken: de weinen scille mei flammende fakkels wêze de dei fen syn tarieding, en de sparren scille freeslik skodde.
4 De weinen scille raze op ’e strjitten, hja scille de iene tsjin de oare op ’e brede wegen rjochtsje: hja scille lykje as fakkels, hja scille rinne as de bliksem.
5 Hy scil syn weardichheden fertelle: hja scille stroffelje yn hjar wandel; hja scille hastich nei de muorre ta, en de ferdigening scil klearmakke wirde.
6 De poarten fen ’e rivieren scille iepene wirde, en it paleis scil ûntslein wirde.
7 En Huzzab scil yn ballingskip weifierd wirde, hja scil opbrocht wirde, en hjar tsjinstfammen scille hjar liede lyk as mei de stim fen dowen, dy’t hjar op it boarst lizze.
8 Mar Ninevé is fan âlds as in wetterpoel, mar hja scille flechtsje. Stean, stean, scille hja gûle; mar gjinien scil weromsjen.
9 Nim de bút fen it sulver, nim de bút fen it goud: hwent der is gjin ein fen ’e skat en hearlikheit fen al it noflike meubilêr.
10 Hja is leech en leech en forwoast: en it hert smolt, en de knibbels slaan tsjininoar, en in protte pine is yn alle lenden, en hjar oantlit is allegearre swart.
11 Hwer is de wenning fen ’e liuwen, en it fiedingsplak fen ’e jonge liuwen, dêr’t de liuw, ja, de âlde liuw, en de liuw syn wolp, en nimmen makke hjar bang?
12 En de liuw skuorde genôch stikken for syn jonges, en wurg foar syn liuwinnen, en fol syn gatten mei rôf, en syn hoalen mei ravyn.
13 Sjuch, Ik bin tsjin dy, seit de Heare der hearskaren, en Ik scil hjar weinen yn ’e reek forbaernen, en it swird scil jins jonge liuwen fortjerre, en Ik scil jins rôf út ’e ierde útroege en de stim fen jins boaden. sil net mear heard wurde.
HAADSTIK 3
1 Wee de bloedige stêd! it is allegear fol leagens en rôven; de proai giet net fuort;
2 It geraas fen in sweep, en it geraas fen ’e ratteljen fen ’e tsjillen, en fen ’e slingerjende hynders en fen ’e springende weinen.
3 De ridder tilt it ljochte swird en de glinsterjende spear op, en der is in mannichte deade, en in grut tal liken; en der is gjin ein oan hjar liken; hja stroffelje op har liken:
4 Fanwege de mannichte fen ’e hoererijen fen ’e wolwêzende hoer, de mêtresse fen ’e tsjoenerij, dy’t heidenen forkeapet troch hjar hoererijen, en slachten troch hjar tsjoenerij.
5 Sjuch, Ik bin tsjin dy, seit de Heare der hearskaren; en Ik scil jins skuorren ûntdekke op jins oantlit, en Ik scil de heidenen jins skamte sjen litte, en de keninkriken jins skande.
6 En Ik scil ôfgryslike smoargens op dy smite, en dy ôfgryslik meitsje, en dy scil Ik meitsje as in gers.
7 En it scil barre, dat allegearre dy’t dy oansjogge, foar dy flechtsje scille en sizze: Ninevé is forwoast; hwa scil hjar beklage? wêr scil ik troosters foar dy sykje?
8 Binne jo better as it folk fan No, dy’t ûnder de rivieren siet, dêr’t it wetter deromhinne hie, hwaens wâl de sé wie, en har muorre fan ’e sé ôf?
9 Ethiopië en Egypte wierne hjar sterkte, en it wier ûneinich; Put en Lubim wiene dyn helpers.
10 Dochs waerd hja meifierd, hja gyng yn finzenskip: ek hjar jonge bern waerden op ’e top fen al ’e strjitten yn stikken slein, en hja smieten it lot oer hjar eareminsken, en al hjar greaten waerden yn keatlingen bûn.
11 Dû scilst ek dronken wirde: dû scilst forburgen wirde, dû scilst ek krêft sykje om de fijân.
12 Al jins bolwurken scille wêze as figebeammen mei de earste rype figen;
13 Sjuch, jins folk yn it formidden fen dy binne froulju: de poarten fen jins lân scille wiid iepensteld wirde foar jins fijannen: it fjûr scil jins traaljes fortarre.
14 Skep dy wetters ta it belis, forsterkje jins bolwurken: gean yn de klaai, en trep de mortel, meitsje de stiennen oven sterk.
15 Dêr scil it fjûr dy forteare; it swurd scil dy ôfsnien wurde, it scil dy opfrette as de keatswjirm: meitsje dysels folle as de kriichswier, meitsje dysels folle as de sprinkhoannen.
16 Dû hast jins keaplju formannichfâldige boppe de stjerren fen ’e himel: de kealwjirm bedjerret en fljocht fuort.
17 Dyn kroanen binne lyk as de sprinkhoannen, en jins oersten as de grutte sprinkhoannen, dy’t de kâlde dei harren legerje yn ’e hikken, mar as de sinne opkomt, flechtsje se fuort, en hjar plak is net bekend wêr’t hja binne.
18 Dyn hoeders slûpe, o kening fen Assyrië: jins eallju scille yn it stof wenje: jins folk is forstruid oer de bergen, en gjinien sammelet se.
19 Der is gjin genêzing fen jins kneuzingen; jins wûne is slim: allegearre dy't de frucht fan jo hearre, sille oer dy klappe: hwent hwa is jins kwea net altyd oergien?