ปายหนา…… กลิ่นทอไอเสียรถยนตลอยคละคลุงในอากาศ หายใจลำบากเหมือนอากาศเขาไปไมเต็มปอด เหงื่อไคล ไหลซึมไปทุกสวนของรางกายโดยเฉพาะขอพับ ขาหนีบตางๆ ตัวเหนียวเหนอะ คลายโดนเคลือบดวยน้ำเชื่อมเจือ จาง อากาศไมหมุนเวียน ชวนใหอึดอัด กลิ่นตัวหญิงชาย บนรถเมล ผสม ปนเป จนแทบจะอาเจียน ผมเกรงใจนักศึกษาสาวที่นั่งอยูขาง ๆ กลัวเธอจะไดกลิ่นที่ กล่ำเหงื่อทั้งตัวของผม มันไมใชกลิ่นที่นา พิสมัยนักยามอากาศอาว ๆ กอนฝนตกเชนนี้ น้ำหอมทอมมี่ รุนลาสุดที่ฉีดเมื่อเชา ชวยอะไรผมไมไดเลยยามนี้ ผมพยายามนั่งใหชิดริมหนาตางที่สุดเทาที่จะชิดได เพื่อใหหางจากเธอมากๆในเนื้อที่จำกัดของเบาะคู หนา แถวที่ 3 นับจากประตูทางขึ้นลงของรถเมลสาย 126 โดยทั่วไปเวลาผมโดยสารรถเมล ผมจะนั่งเบาะหลัง ๆ เพื่อปองกันการรุกรานที่นั่งจาก เด็ก ผูหญิงทอง และคนแก ผมคิดวากวาพวกเธอจะฝามาถึงดานหลัง คงตองมีคนใจบุญลุกใหพวกเธอนั่งบางหละ สวนตัวผมเอง ใจจริง ๆ ไมอยากลุกใหนั่งเลยสักนิด ลุกใหนั่งแลวผมไมเห็นจะไดอะไรตอบแทน มีแตความเมื่อย ความเหนื่อย ความลำบากเพิ่มมากขึ้นก็เทานั้น แตก็อีกแหละ คุณจะทนไดหรือถาเคาเหลานั้น มายืนเกาะเกาอี้ที่คุณนั่งอยู ไอจะแกลงหลับก็กลัวจะไม เหมือน นี้ยังไมรวมสายตาตำหนิปนประณามของคนบนรถอีกนะ จนแลวจนรอดก็ตองลุกใหซะทุกครั้งไป วันนี้ก็อีก ผมลืมที่จะไปนั่งดานหลัง ดวยความรีบรอนเมื่อมีที่วางจึงรีบนั่งทันที เหมือนชีวิตมีกรรม เธอ เดินขึ้นรถเมลมาแลว เปนยายแก ๆ อายุอานามนาจะพอ ๆ กับแมผมหรืออาจจะแกวากันไมกี่มากนอย แกนุง ผาซิ่นสีซีด ๆ ใสเสือแขนยาวสีน้ำเงินมอ ๆ มีงอบสวมบนศีรษะ ที่ผานการใชงานมาอยางคุมคา มือขางหนึ่งถือ ตะกราพลาสติกสานหลากสีใบใหญ ใสอะไรภายในมองเห็นไมถนัดแตดูหนักอาการ มือขางที่เหลือพยายาม เกาะราวจับขางเบะที่นั่ง เดินแหวก หญิงชายที่ยืนอยูกอนอยางทุลักทุเล “ผานไปเลย เดินผานไปเลย ตรงนี้ไมนายืนหรอก” ผมตะโกนในใจ ตรงที่ที่ผมนั่งอาจเปนทำเล ที่นายืนที่สุดที่เหลืออยูบนรถก็ได เพราะคอนขางวางพอจะเกาะยืนไปให ถึงที่หมายอยางไมลำบากนัก และมีที่วางพอจะวางของไดดวย แกแหวกหญิงชายมายืนเกาะที่นั่งผมตามคาด ผมมีสิทธิ์ปดภาระนี้ ใหนักศึกษาหญิงขาง ๆ ผมได เพราะผมนั่งอยูดานในจะลุกขึ้นก็ไมสะดวกนัก คิด เขาขางตัวเองอยางไมกระดาก รถยังจอดติดอยูที่เดิมกับที่ที่ยายแกๆ ขึ้นมาไมมีทีทาวาจะขยับไดงาย ๆ นักศึกษาหญิงก็ยังนั่งนิ่ง ๆ ไมมีที่ทาวาจะขยับไดงายๆ เชนกัน สถานการณตอนนี้ระหวางผมกับเธอเหมือนแขงเกมวัดใจกันซะอยางนั้น ใคร จะทนละอายใจลุกใหยายแกๆ นั่งกอนกัน เวลาผานไปนานเทาไรกะไมถูก มั่วแตนั่งกระสับกระสายดวยความ ละอายใจของตนเองอยูวาจะเอาอยางไรดี ผมพยายามแสรงทำเปนไมสนใจ หันหนาออกนอกหนาตาง ทั้ง ๆ ที่มันไมนามองดูเลยสักนิด รถติด ตำแหนงตรงกับถังขยะใบใหญที่มีกองขยะวางไวเกลื่อน ผมหันกลับเขามาสูกับความจริง เธอยังคงนั่งนิ่งๆอยูเชน เดิม... ผมยอมแพแลวครับ ผมขยับตัวทำทาจะลุกขึ้น เธอหลบเปดทางใหผมทันที่เหมือนคิดไวแลวในใจวาจะ ขยับไปทิศทางไหนใหผมออกงายที่สุด รถเมลเริ่มขยับไดหนอยแลว สายลมผสมกลิ่นฝนจาง ๆ พัดผานเขามาในรถพอทำใหชดชื่นขึ้นมาได บาง ผมหวังไวเล็ก ๆ วาฝนไมตกลงมาคงจะดี ถารถเมลคันนี้ตองปดหนาตางบรรยากาศทุลนทุลายภายในรถจะ เพิ่มขึ้นอีกเทาตัว ยายแกๆ นั่งแทนที่นักศึกษาสาว เธอผูชนะเกมส วัดใจขยับไปนั่งแทนทีผม และผมมายืน แทนที่ยายแกๆ สภาพผมตอนนี้ไมตางจาก ลิงเปยกน้ำเทาใดนัก เหงื่อซึมออมมาเยอะกวาเดิม เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่ใสไปสัมภาษณงานเมื่อชวงบายตางกับตอนนี้ราวกับคนละตัว มันติดแนบเนื้อทั้งดานหนาและดานหลังดวย ความชุมของเหงื่อ หญิงชายบนรถเมลเพิ่มจำนวนขึ้นกวาเดิมเล็กนอยพอไดเบียดกันเบา ๆ